Αρχιμ. Δαβίδ Τσελίκας -Διεθνής ταραχή & ανησυχία - ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 

Τι θα λέγατε, αν ένα πρωί ξυπνούσατε ταραγμένοι ακούγοντας παράξενους διαπεραστικούς ήχους έξω απ’ το σπίτι σας και βγαίνοντας στο μπαλκόνι βλέπατε έντρομοι στον ουρανό εξωγήινα ιπτάμενα οχήματα να επιτίθενται, προκαλώντας καταστροφές σε διάφορα σημεία της πόλης;

Πώς θα σας φαινόταν αν μια άλλη μέρα ο γαλανός ουρανός γέμιζε ξαφνικά με μορφές αγγέλων που να στροβιλίζονται με απίστευτη χάρη γύρω από ένα ολοφώτεινο θρόνο, ψάλλοντας με μια υπερκόσμια μελωδία ότι ο Κύριος είναι στη Γη;

Προτού να σκεφθείτε ότι αυτά δεν γίνονται, βάλτε καλά στο μυαλό σας ότι αν τελικά κάτι τέτοιο συμβεί, θα είναι απλώς μια εικονική πραγματικότητα και όχι μια αληθινή κατάσταση!..

Οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι, η ανακάλυψη και χρήση τρομακτικών όπλων και δυνάμεων, η δυνατότητα πρωτοφανών καταστροφικών επεμβάσεων στις λειτουργίες της φύσης και της ανθρώπινης ζωής, οι διάφορες φυσικές καταστροφές, τα προβλήματα που δημιουργεί η καταλήστευση του πλούτου της Γης από ελάχιστους ισχυρούς ανθρώπους, η συρρίκνωση του πνευματικού πολιτισμού έναντι του υλικού και η πρόσβαση σε ειδήσεις απ’ όλο τον κόσμο, γέννησαν μέσα στον 20ό αιώνα το φαινόμενο της διεθνούς ταραχής και ανησυχίας. Οι σημερινές προοπτικές γιγάντωσης αυτής της ταραχής, μας παραπέμπουν άμεσα σε ένα ακόμη προδρομικό σημείο που δίνει ο Κύριος για την Δευτέρα Παρουσία Του.

Ο φόβος που θα ξεκινήσει από τους πολέμους και τις διάφορες ταραχές-διασαλεύσεις της τάξεως, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο του Λουκά, δεν σηματοδοτεί αμέσως το τέλος του κόσμου, γι’ αυτό και ο Χριστός προτρέπει τους πιστούς να μην πτοούνται από αυτές τις τραγικές και θλιβερές ειδήσεις (Λουκ. ΚΑ΄9).

Ο Κύριος συνδέει τα «φόβητρα», τα φαινόμενα που θα προκαλούν μεγάλο φόβο στην ανθρωπότητα, με τα (προαναφερόμενα) σημεία των διεθνών (-Παγκοσμίων) πολέμων, των μεγάλων κατά τόπους σεισμών, της πείνας των λαών, των μολυσματικών επιδημιών, καθώς και με τα (κατόπιν αναφερόμενα) μεγάλα σημάδια που θα φανούν από τον ουρανό (Λουκ. ΚΑ΄11).

Καθώς τα τρομακτικά φαινόμενα θα εντείνονται στον ήλιο, στη σελήνη και στα άστρα και οι ουράνιες δυνάμεις θα διασαλευθούν, η βοή και τα πελώρια κύματα της απειλητικής θάλασσας θα κάνουν την ανθρωπότητα να βιώνει ημέρες μεγάλου τρόμου και αγωνίας για όσα πρόκειται να συμβούν στην οικουμένη (Λουκ. ΚΑ΄25-26, Ματθ. ΚΔ΄29, Μαρκ. ΙΓ΄24-25). Με παρόμοιο τρόπο περιγράφει προφητικά την σύγχυση και τον τρόμο των επερχομένων δεινών πριν από την μεγάλη ημέρα του Κυρίου» ο προφήτης Ιωήλ (Β΄10-11).

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΡΑΧΗΣ

Η αγωνία και ο φόβος έλαβαν διαστάσεις παγκόσμιας εμβέλειας κατά τον 20ό αιώνα, ενώ οι αιτίες τους συνεχώς πληθαίνουν και η έντασή τους κλιμακώνεται στον αιώνα μας, με νέες εφιαλτικές προοπτικές. Ο όλεθρος των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, η απειλή των πυρηνικών όπλων, η εμφάνιση πολλών ακραίων καιρικών φαινομένων, οι φυσικές καταστροφές και διαταραχές, τα οφειλόμενα στην απληστία και ανισότητα κατανομής του πλούτου «παγκόσμια (ψευδο)προβλήματα» ενέργειας, διατροφής, υπερπληθυσμού, οικονομίας, μετανάστευσης, τρομοκρατίας, είναι μερικοί σημαντικοί παράγοντες που αυξάνουν την παγκόσμια ανησυχία για το μέλλον του πλανήτη.

Οι ασύγκριτα μεγαλύτερες δυνατότητες της σημερινής εποχής για καταστροφή, είναι σαφώς ένα αποτέλεσμα της τεχνικής προόδου. Από τους αιώνες της αρχαιότητας ο πόλεμος ήταν κακός και επέφερε δεινά, αλλά σήμερα απειλεί να εξαφανίσει το ανθρώπινο γένος και τον ίδιο τον πλανήτη. Οι εφευρέσεις που κατά τη διάρκεια της ιστορίας επέφεραν ενθουσιασμό και αισιοδοξία στον άνθρωπο, έφθασαν στον 20ό και 21ο αιώνα να γίνονται αντί για καύχημα ο εφιάλτης της ανθρωπότητας. Αυτό βεβαίως οφείλεται στην έλλειψη του αντίστοιχου πνευματικού πολιτισμού, που θα μπορούσε να κυβερνήσει ευεργετικά την πρόοδο, δηλαδή στην απομάκρυνση των ανθρώπων από το θέλημα, τις εντολές και τη Χάρη του Αληθινού Θεού.

Η ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Η προφητεία του Ευαγγελίου περί απειλής που θα αισθάνονται οι άνθρωποι των εσχάτων ημερών για όσα επιφυλάσσει το μέλλον τους, εκπληρώνεται εξελικτικά στις μέρες μας.

Η γη, η θάλασσα και ο αέρας ρυπαίνονται αμείωτα από τον «εκπολιτισμό», ενώ συχνά κύριοι υπεύθυνοι είναι εκείνοι που δήθεν αγωνίζονται για να αντιμετωπιστεί το οικολογικό πρόβλημα(!) Τη στιγμή που ο Τρίτος Κόσμος αφανίζεται από πείνα, έλλειψη νερού και αρρώστειες, εξακολουθεί να καλλιεργείται στους ανθρώπους των προηγμένων χωρών η καταναλωτική μανία. Η συχνά υποκριτική προβολή των προβλημάτων αυτών, δεν αντικατοπτρίζει γνήσιο ενδιαφέρον των ισχυρών του Κόσμου για τη λύση τους. Αντίθετα, ο έσχατος κίνδυνος χρησιμοποιείται αισχρά για να εξυπηρετούνται συμφέροντα ιδιοτελή.

Το πρόσφατο μεγάλο σκάνδαλο (climatgate) των πλαστογραφήσεων στις μετρήσεις της θερμοκρασίας του πλανήτη από πανεπιστήμια που δίνουν στοιχεία στον ΟΗΕ, φανέρωσε για μια φορά ακόμη ότι η οικολογία δυστυχώς πολλάκις αποτελεί πρόσχημα για να διευκολυνθεί η επερχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση. Καθώς οι μεγάλες υπεύθυνες υπερεταιρείες μένουν ατιμώρητες για τις ζημιές που προκαλούν, μέτρα που προωθούνται όπως η παγκόσμια οικολογική φορολόγηση, ακόμη και η επιβολή περιορισμού των γεννήσεων (!) είναι σαφές ότι δεν αποσκοπούν στη σωτηρία του κλίματος, αλλά στο να συγκεντρώνουν χρήμα και εξουσία οι ιδιοκτήτες-μεγιστάνες του πλούτου, στα μεγάλα σκιώδη κέντρα του παγκοσμίου ελέγχου.

Αν σκεφθούμε απλώς ότι ιδιωτικές τράπεζες-κολοσσοί κατέχουν κεφάλαια εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο προς δανεισμό των χωρών, καταλαβαίνουμε ότι ελάχιστοι μόνο άνθρωποι με τεράστια δύναμη, θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν… «θαύματα» λύνοντας τα μεγάλα «παγκόσμια προβλήματα», αλλά καθώς φαίνεται, τους βολεύει να τα συντηρούν και να τα διογκώνουν!! Η εύλογη ανησυχία και ταραχή του πλήθους είναι ήδη γι’ αυτούς επιθυμητή και στη δεδομένη στιγμή θα είναι απαραίτητη, προκειμένου να παρουσιαστεί ως από μηχανής θεός ο νέος «σωτήρας», ο παγκόσμιος κυβερνήτης-μεσσίας που ετοιμάζουν. Η πολιτική υποδαύλιση της ανάμειξης των λαών με τη λαθρομετανάστευση, είναι μια τακτική που λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση, αυξάνοντας τα κρούσματα εγκληματικότητας και το γενικό αίσθημα ανασφάλειας…

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ ΑΠΟ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Συνδυάζοντας αυτά τα δεδομένα με τις προφητείες του Ευαγγελίου (Λουκ. ΚΑ΄11) και της Αποκάλυψης (ΙΓ΄13) που μιλούν για τρομακτικά σημάδια εξ’ ουρανού, θα πρέπει να αναφερθούμε στην ανησυχία που εκφράζουν πολλοί επιστήμονες για τα σύγχρονα πειράματα στο διάστημα, όπως το γνωστό πρόγραμμα «blue beam» της NASA, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την δυνατότητα δημιουργίας φαντασμαγορικών θεαμάτων στον ουρανό! Στόχος του προγράμματος αυτού, που καταγγέλλεται ότι εφαρμόζει επικίνδυνες μεθόδους για τη φύση, πιστεύεται ότι είναι ο απόλυτος έλεγχος της ανθρωπότητας μέσω της τρομοκράτησης με προβολές εικονικής πραγματικότητας, στις οποίες θα χρησιμοποιείται ο ουρανός ως… οθόνη! Υπολογίζοντας την επίδραση που ασκείται επί χρόνια από τις ταινίες «επιστημονικής» φαντασίας του Χόλυγουντ, θεωρούμε πιθανό το σενάριο μιας εικονικής επίθεσης εξωγήινων που θα… αντιμετωπισθεί επιτυχώς από τον νέο «μεσσία».

Λιγότερο σχετικό ίσως, αλλά εξίσου ανησυχητικό είναι το φαινόμενο των χημικών ψεκασμών από αέρος, που γίνονται με γνωστούς και άγνωστους (επισήμως) σκοπούς, και που υποστηρίζεται ότι απειλούν τη φυσική ισορροπία των καιρικών φαινομένων και ότι παρεμβαίνουν σκόπιμα στις φυσικές διαδικασίες παραγωγής των αγαθών της Γης, ευνοώντας μεταλλαγμένους σπόρους συγκεκριμένων πολυεθνικών εταιρειών, που αποκτούν παγκόσμιο έλεγχο στη διατροφή. Μάλιστα, παρά τη σκανδαλώδη έλλειψη ενημέρωσης από την τηλεόραση για τόσο σημαντικά θέματα, η ανησυχία με την πάροδο του χρόνου μοιάζει να γίνεται πιο βάσιμη.

Η ΕΝΟΧΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η τηλεόραση έχει πολύ μεγάλο μερίδιο ενοχής για τη διαμόρφωση γενικού κλίματος ταραχής, την ανάπτυξη παγκόσμιου αισθήματος φόβου και πανικού. «Η τηλεοπτική βία στρατικοποιεί τη σκέψη και δημιουργεί το «Σύνδρομο του Άγριου Κόσμου», λέει ο Γκέρμπνερ, καθηγητής Επικοινωνίας του Παν/μίου της Πενσυλβάνιας, που θεωρεί την τηλεόραση τοξικό απόβλητο της αγοράς που αφηνίασε. Βλέποντας καθημερινά έναν κόσμο χειρότερο και αγριότερο από όσο πραγματικά είναι, φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, γινόμαστε και οι ίδιοι χειρότεροι, με αποτέλεσμα ο κόσμος να γίνεται πράγματι αγριότερος. Έπειτα, η επίμονη προβολή παραστάσεων που ξυπνούν τα αγριότερα ένστικτά μας, αποτελεί ίσως μια σημαντική ένδειξη των προθέσεων των επικυρίαρχων του πλανήτη, που επιθυμούν να μας κάνουν πιο άγριους, πιο τρομαγμένους και πιο ανασφαλείς…

Ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο, σχετικά με την αναζήτηση ειρήνης και ασφάλειας από τους ανθρώπους των εσχάτων καιρών, μας δίνει ο Απόστολος Παύλος στην Α΄προς Θεσσαλονικείς επιστολή του, όπου επαναλαμβάνει τη διδασκαλία του Κυρίου, σύμφωνα με την οποία τα πλήθη των κοσμικών ανθρώπων θα αιφνιδιαστούν από τον ένδοξο ερχομό Του, σε αντίθεση με τους πιστούς που θα βρίσκονται σε εγρήγορση, και θα διακρίνουν με φως Χριστού τις καταστάσεις (Α΄Θεσ. Ε΄2-4). Εκεί αναφέρεται ότι οι άνθρωποι του κόσμου θα μιλούν για ειρήνη και ασφάλεια, αλλά οι διακηρύξεις τους θα διαψευσθούν και θα τους βρει αιφνίδιος όλεθρος, ο οποίος θα επέλθει ξαφνικά σαν τους πόνους του τοκετού (που κλιμακώνονται και οδηγούν στη γέννα). Με παρόμοιο τρόπο προφητεύεται η μάταιη προσμονή της ειρήνης που θα καταλήξει σε ταραχή, καταστροφή και απώλεια για τη γη και την ανθρωπότητα, από τον Ιερεμία (Ιερ. Η΄11, 15-17).

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Δύο μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί που ιδρύθηκαν αμέσως μετά τους Παγκοσμίους πολέμους, η «Κοινωνία των Εθνών» (1919) και ο «ΟΗΕ» (1945), έθεσαν ως βασικό στόχο και σύνθημά τους τη διασφάλιση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Ήδη η προφητικότητα του παύλειου λόγου επαληθεύθηκε για την «Κοινωνία των Εθνών», η οποία κατέρρευσε παταγωδώς μέσα στον όλεθρο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τα σημερινά δεδομένα κανείς μας δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει πειστικά ότι η μοίρα του ΟΗΕ δεν θα είναι η ίδια και ίσως πολύ χειρότερη. Οι σύγχρονες μορφές του οικονομικού, του κλιματολογικού, του σεισμικού και βέβαια του πυρηνικού πολέμου εμφανίζονται εξόχως απειλητικές, με νέες τρομακτικές δυνατότητες, ενισχυμένες δραματικά από τα άλματα του ηλεκτρονικού προγραμματισμού.

Το εφιαλτικό ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί μια απειλή που σήμερα μεγαλώνει λόγω της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, αλλά και εξαιτίας της γενικής ηθικής κατάπτωσης. Οι θεσμοί που στήριζαν τις κοινωνίες διέρχονται μεγάλη κρίση και αυτό προκαλεί αυξανόμενη ανησυχία και ανασφάλεια στους λαούς. Τι θα φέρει το αύριο ενός κόσμου στον οποίο καθημερινά διογκώνονται τα προβλήματα; Ο προηγμένος κόσμος, χριστιανικός στην ιστορία του κατά το πλείστον, έχοντας εγκαταλείψει τις αιώνιες αξίες του Ευαγγελίου και ακολουθώντας τον σκοταδιστικό ψευδο-διαφωτισμό της Νέας Εποχής, θεοποιεί πότε τις απ-αξίες της αγοράς και πότε την ειδωλολατρική δαιμονικότητα του αποκρυφισμού, δηλαδή έννοιες και δυνάμεις απόλυτα καταστροφικές.

ΤΟ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ : ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Επειδή ακριβώς η διεθνής ταραχή αυξάνει όσο οξύνονται τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, είναι αναμενόμενο ότι η μεγάλη ανεργία, οι μειώσεις των αποδοχών, τα αδιέξοδα των χρεών, η υπερβολική φορολόγηση, η γενική εξαθλίωση, κάποια στιγμή θα οδηγήσουν τους λαούς σε μια παγκόσμια εξέγερση. Όταν οι πολίτες όλης της υφηλίου, ερεθισμένοι από τη σκληρότητα της διαβίωσης και τα επιτηδευμένα ρεπορτάζ των ΜΜΕ θα κάνουν μια γενική επανάσταση, που θα φαντάζει σαν αφύπνιση των ανθρώπων εναντίον του κατεστημένου, δεν θα μπορούν να διανοηθούν ότι η επανάσταση τους είναι στημένο παιχνίδι των μεγάλων αφεντικών που τους χρησιμοποιούν ως πιόνια για να τους οδηγήσουν σε μία και μόνη επιλογή: Τον ηγέτη που ως νέα ιδιοφυία θα προσφέρει άμεσες, εύκολες, δίκαιες λύσεις στα προβλήματά τους. Όλη η ευθύνη για τα κακώς κείμενα θα επιρριφθεί στους… Καραγκιόζηδες και όχι στους Καραγκιοζοπαίκτες! Γι’ αυτό, άλλωστε, βλέπουμε συνεχώς τα ΜΜΕ να υποδεικνύουν ως απατεώνες τους πολιτικούς, αλλά ποτέ τους ιδιοκτήτες των «αγορών» που θησαυρίζουν και αναλαμβάνουν βήμα προς βήμα την παγκόσμια εξουσία. Αυτοί θα αναδείξουν το πρόσωπο, που θα του χρεώσουν τις έτοιμες λύσεις τους ως προσωπική έμπνευση της σοφίας του…

Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΕΙΡΗΝΙΣΤΗ ΣΩΤΗΡΑ

Καθώς η ανάγκη ενός παγκόσμιου σωτήρα-ηγέτη που θα «εφευρίσκει» λύσεις ήδη παρουσιάζεται όλο και πιο επιτακτική, αυτές οι λύσεις μπορούν σε μεγάλο βαθμό να προσφερθούν σήμερα από τους επικυρίαρχους της Γης, κάτι που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε ότι η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. Ο Αντίχριστος θα είναι (εκτός των άλλων) ο παγκόσμιος ηγέτης της ειρήνης, μιας ειρήνης πλασματικής που θα επιβληθεί προσωρινά μέσω του απόλυτου ελέγχου της ανθρωπότητας και η οποία ήδη χτίζεται στη βάση της παραπλάνησης, της κρυφής βίας και της απύθμενης αδικίας. Γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε ότι σύμφωνα με τη νέα πολιτική και ιδεολογική σύλληψη των εκλεκτών της διεθνούς ελίτ, η ειρήνη και η ασφάλεια μπορούν δήθεν να διασφαλισθούν μόνο με ένα «αποτελεσματικό σύστημα Παγκόσμιας Διακυβέρνησης», η οποία ήδη μέσα από αφανείς και φανερές διαδικασίες επιχειρεί να αντικαταστήσει τα εθνικά κράτη!

Η ειρήνη που έφερε ο Ιησούς Χριστός στους ανθρώπους και είναι ένας από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος (βλ. Γαλ. Ε΄22), αποκτάται μόνο από όσους είναι δεκτικοί στη Χάρη του Θεού, τηρώντας τις εντολές Του. Ο ίδιος ο Κύριος το εξήγησε κατηγορηματικά λέγοντας: «Νομίζετε ότι ήρθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο∙ σας βεβαιώνω, ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις» (Λουκ. ΙΒ΄51, πρβ. και Ιωάν. ΙΔ΄27).

Ο Αντίχριστος λοιπόν θα κινηθεί ακριβώς με το αντίθετο πνεύμα. Θα προβληθεί ως ειρηνιστής επιβάλλοντας με τη βία μια προσωρινή «ειρήνη» κατάπαυσης των πολέμων, σαν αυτή που επιβάλλεται στους λαούς με τις «ειρηνευτικές» επεμβάσεις και αποφάσεις του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ που, αφού σπείρουν το θάνατο και την καταστροφή, αποκαθηλώνουν τις εθνικές διακυβερνήσεις και τοποθετούν άλλες, ελεγχόμενες από τα σκιώδη ισχυρά κέντρα του κεφαλαίου…

Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση, η διοικούμενη από μια πεφωτισμένη ελίτ, αποτελεί ένα σχέδιο που εφαρμόζεται εξελικτικά επί πολλές δεκαετίες, είναι βασισμένο στο προαιώνιο εβραϊκό όραμα και είναι σαφώς η πολιτική έκφραση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Τα τελευταία χρόνια διαρκώς πολλαπλασιάζονται οι επίσημες φωνές που διακηρύσσουν αυτό το όραμα, είτε γιατί αποτελεί ιδεολογία τους, είτε γιατί το υποστηρίζουν τελώντας εν διατεταγμένη υπηρεσία, όπως φαίνεται ότι συμβαίνει και με πολλούς Έλληνες πολιτικούς.

Οι Άγιοι Πατέρες αναφέρουν ότι ο Αντίχριστος θα υπόσχεται πλούτο, αφθονία αγαθών και λύση των μεγάλων προβλημάτων, αλλά τελικά δεν θα μπορέσει να απαλλάξει τους ανθρώπους από τα επερχόμενα δεινά (πείνα, δίψα, ασθένειες, θάνατοι), γιατί η αποστασία τους θα οδηγήσει σε αποστασία της κτίσης εναντίον τους και η αδυναμία του αυτοθεοποιηθέντος Αντιχρίστου θα φανεί με τις επερχόμενες φοβερές καταστροφές.

Η αγωνία και ο φόβος των ανθρώπων λοιπόν, θα αυξάνουν όσο πλησιάζει ο καιρός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ως Παντοδύναμος και αληθινός Θεός επιβλέπει τα πάντα, μας έχει ειδοποιήσει για τα επερχόμενα δεινά της ανθρώπινης αλαζονείας και έχει ορίσει με σοφία την ώρα που θα επέμβει, δίνοντας τέλος στους φόβους και τις οδύνες της παρούσας ζωής.

Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε πάντοτε ως δραστικό αντίδοτο στην αγωνία, την προσευχή της εμπιστοσύνης στον Ελεήμονα Θεό, ώστε να μας χαρίζει την σωτήρια μετάνοια και την φώτιση της διακρίσεως, αρετές απαραίτητες για τις δοκιμασίες της ζωής και μάλιστα για την έσχατη περίοδο των μεγάλων δεινών και των θλίψεων, που θα προηγηθούν της ένδοξης ημέρας του Ερχόμενου Νικητή του θανάτου.

Αρχιμ. Δαβίδ Τσελίκας - Θεολόγος

ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΣΥ τ.68

ΙΟΥΛ.-ΑΥΓ. 2011

ΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ :ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΑΝ

Ποιοι ήταν οι “άνθρωποι” που εκτέλεσαν το φρικιαστικό έγκλημα στα Καλάβρυτα; Ποιοι πάτησαν τη σκανδάλη των πολυβόλων και ποιοι έδιναν τις χαριστικές βολές; Ποια ήταν η τύχη τους μετά από τη γερμανική θηριωδία;

ΒΙΛΑΝΤ ΑΚΑΧΟΥΜΠΕΡ-Ανθυπολοχαγός 9ου Λόχου του 1ου Τάγματος-749 Συντάγμα

Είχε παρασημοφορηθεί από τον ίδιο το Χίτλερ,για εκτελέσεις Εβραίων.Ήταν φανατικός ναζί.
Εγκληματική προσωπικότητα ο ίδιος είχε.......
επιλέξει εγκληματίες των φυλακών για να επανδρώσει το λόχο του.
Ο Ακαχούμπερ είχε περάσει όλη την εκπαίδευση των SS.

O λόχος Ακαχούμπερ είχε εκτελέσει στη Σερβία στις πόλεις Κράλγεβο και Κραγκούγεβακ 2.300 πολίτες, που η θανάτωση τους διήρκεσε σύμφωνα με ημερήσια διαταγή «7 ολόκληρες ώρες»...

Ο ψυχρός δολοφόνος Ακαχούμπερ,που έστησε τα πολυβόλα στα Καλάβρυτα και εκτέλεσε τη θηριωδία , γύρισε σώος μετά τον πόλεμο στην Γερμανία, δεν ενοχλήθηκε ποτέ από τη Δικαιοσύνη και συμμετείχε στη Λέσχη των απομάχων της 117 Μεραρχίας!
Πέθανε από καρκίνο το 1967 στη Βιέννη.

ΚΟΝΤΡΑΝΤ ΝΤΟΝΕΡΤ- Μέλος του εκτελεστικού αποσπάσματος γύρισε στη Γερμανία. Έζησε στην Αυστρία και την Γερμανία, υπηρέτησε για λίγο στην Αστυνομία και στη συνέχεια παρουσίασε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που τον έστειλαν στο ψυχιατρείο.
Πέθανε στην Δρέσδη όπου υπάρχει και ο τάφος του.


ΦΡΑΝΤΖ ΓΙΟΥΧΕ.Αντικατέστησε τον Έμπεσμπεργκ στη θέση του διοικητή του 1ου τάγματος του 749 (και ευθύνεται για τον αποκλεισμό του Αιγίου τα Χριστούγεννα του 1943) ζούσε μέχρι το 1974 στο Μόναχο, ενώ όλοι οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που συμμετείχαν στην επιχείρηση και γλίτωσαν τη ζωή τους στο Ρωσικό μέτωπο δεν κλήθηκαν από κανένα Δικαστήριο να καταθέσουν. Εκτός από τη Δίκη της Νυρεμβέργης που καταδίκασε τον πτέραρχο Χέλμουτ Φέλμυ στρατιωτικό διοικητή Ελλάδος σε 20 χρόνια για τη δολοφονία των Καλαβρύτων ( αμνηστεύτηκε το 1953) 30 χρόνια μετά το έγκλημα, τον Οκτώβριο του 1973, η Εισαγγελία της πόλης Bochum άνοιξε το φάκελο Καλάβρυτα και κάλεσε σε απολογία όσους απόμαχους μπόρεσε να εντοπίσει κυρίως επιζώντες στρατιώτες και υπαξιωματικούς.

Μετά από ένα χρόνο ο δημόσιος κατήγορος του Μπόχουμ έθεσε το φάκελο της δολοφονικής ενέργειας των Καλαβρύτων στο αρχείο «διότι οι κατονομαζόμενοι κατηγορούμενοι δεν είχαν λάβει μέρος στην άγρια θανάτωση των θυμάτων» αλλά και διότι «αυτές είναι αδύνατον πλέον να εξακριβωθεί αν ήταν εγκλήματα πολέμου ή στρατιωτικές επιχειρήσεις...».

eoniaellhnikhpisti.blogspot.com

Με μεγαλοπρέπεια τα ονομαστήρια του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας

πηγή

    

Με ιεροπρέπεια και ξεχωριστή λαμπρότητα, εορτάστηκε η μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Σπυρίδωνος, επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού, εις την Ιερά Μητρόπολη Κεφαλλήνιας.

Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ετελέσθη εις τον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Αργοστολίου, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ.κ. Σπυρίδωνος, ο οποίος άγει τα ονομαστήριά του.
Στον Εσπερινό τον Θείο Λόγο κήρυξε ο εορτάζων Πανοσιολογιώτατος Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως, Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, ο οποίος αναφέρθηκε «στη ζωή και τη διδασκαλία του Αγίου Σπυρίδωνος».
Επίσης αναφέρθηκε στον εορτάζοντα Ποιμενάρχη του, τονίζοντας ότι ο κ. Σπυρίδων « αγωνίζεται καθημερινά για την σωτηρία του ποιμνίου που του εμπιστεύθηκε ο Θεός ».
Εις την Θεία Λειτουργία παρέστησαν ιερουργούντες οι : Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως, Αρχιμ. Γεράσιμος Φωκάς, οι Ιεροκύρηκες Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Αρχιμ. Φώτιος Γαβριελάτος και ο Αρχιμ. Δανιήλ Ζωγράφος.

Τον Θείο Λόγο εκήρυξε ο Πανοσιολογιώτατος Ιεροκύρηκας και Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Άτρου Αρχιμ. Δανιήλ Ζωγράφος , ο οποίος εξήρε την αγία μορφή του Αγίου Σπυρίδωνος, εκ μέρους της χορείας των Ιερέων, στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας.

Εις τον λόγον του ο π. Δανιήλ είπε :
« Χαίρει και αγάλλεται σήμερα η Ιερά Μητρόπολή μας ».
« Και επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω πως αυτή η χαρά είναι πηγαία, ειλικρινής και απόλυτη ».
« Είναι γεγονός πως στο πρόσωπό σας βλέπουμε τον διαπρεπή ιεράρχη και πνευματικό πατέρα που δεν φείδεται κόπων και μόχθων, πού αόκνως αναλώνει τον εαυτό του στην διακονία του θείου θελήματος ».
« Και διακονία σημαίνει αγάπη και ταπείνωση Ιδού τα δύο χρυσά εγκόλπια που κοσμούν το στήθος σας Σεβασμιότατε».
« Αισθανόμαστε την πατρική σας αγκαλιά να μας περικλείει όλους ».
«Ο επίσκοπος είναι ηγέτης από τη φύση της αποστολής του»
« Την ευχή Σας Γέροντα. Να ξέρετε ότι κατέχετε την πιο υψηλή θέση στην προσευχή, την καρδιά και την συνείδησή όλων μας ».
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ.κ. Σπυρίδων ευχαρίστησε Κλήρο και Λαό, οι οποίοι με την παρουσία τους και την συμπροσευχή τους λάμπρυναν την ονομαστική του εορτή.

Ακολούθως, συνοδείᾳ του ιερού κλήρου, του ευσεβούς λαού και των αρχόντων της πόλεως, οδηγήθηκαν εις την Αίθουσα του Θρόνου, όπου και ευχήθηκαν στον Σεβασμιώτατο

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011 -Τυπικόν

14. Τετάρτη. Θύρσου, ᾿Απολ­λω­νίου, ᾿Αρριανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτύρων (†286-287).

᾿Απόστολος: ἡμέρας, Τετ. κζ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Τιμ. ε΄ 22-ϛ΄ 11)· Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τετ. ιγ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Μρ. η΄ 30-34).

Ο Νέλσον Μαντέλα της Ορθοδοξίας

πηγή

Ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης, προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας των Σκοπίων και υπαγόμενος στο πατριαρχείο Σερβίας, φυλακίζεται ξανά και ξανά με στημένες κατηγορίες (όπως τονίζουν διαμαρτυρόμενες ορθόδοξες φωνές από πολλές κατευθύνσεις), μόνο και μόνο για πολιτικούς λόγους.

Το κρατίδιο των Σκοπίων (Π.Γ.Δ.Μ.) έχει δημιουργήσει μια δικιά του, αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία, τη δήθεν "Μακεδονική Εκκλησία", σχισματική και μη αναγνωρισμένη από καμιά άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, για να στηρίζει τις πολιτικές διεκδικήσεις του σε βάρος της Ελλάδας, αλλά και της Σερβίας (από το έδαφος της οποίας προέρχεται). Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης φυσικά δεν αναγνωρίζει ως κανονική αυτή τη χριστιανική κοινότητα, γι' αυτό και βρίσκεται στο στόχαστρο του σκοπιανού κράτους (αλλά έχει και φιλελληνικές θέσεις).

Οι εκκλησιαστικές πνευματικές αρχές Σερβίας & Ελλάδας κατά καιρούς επιχειρούν να τον υπερασπιστούν με διαμαρτυρίες και διαβήματα... Αποτελεσματικά; Αναιμικά; Δεν ξέρω. Αυτό που αισθάνομαι είναι πως γενικά οι ενδιαφερόμενοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα σιωπούν για την περίπτωσή του, ενώ για τα ΜΜΕ δεν υπάρχει καν! Στο τέλος αυτός ο άνθρωπος θα πεθάνει στις φυλακές και εκείνος θα γίνει μάρτυρας και άγιος, εμείς όμως θα είμαστε εκείνοι που τον εγκατέλειψαν.
Ίσως φαίνεται υπερβολή να παραλληλίζω τον π. Ιωάννη με το Νέλσονα Μαντέλα, όμως είναι η πιο ταιριαστή αναφορά που μπορώ να βρω (λόγω της μακράς φυλάκισης) - ας σημειωθεί πως ακόμη δεν έχει τελειώσει η Οδύσσειά του και δεν ξέρουμε πόσο να συνεχιστεί ή πώς θα καταλήξει...
Να αναφέρουμε επίσης ότι την αρχιεπισκοπή Αχρίδος είχε ποιμάνει στο παρελθόν και ο μεγάλος πνευματικός πατέρας του σερβικού έθνους άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ενώ για ένα διάστημα είχε διατελέσει εκεί καθηγητής στο Θεολογικό Σεμινάριο (σχολή) του Μπιτόλ (Μοναστηρίου) ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς. Τότε μάλιστα ο άγιος λειτουργούσε και στα ελληνικά, για τους πολυπληθείς Έλληνες της περιοχής (ξεχασμένους από μας σήμερα)...

Από το 2004 διαβάζουμε το παρακάτω άρθρο της Μαρίας Παπουτσάκη (Ελευθεροτυπία της Κυριακής 14 Νοεμβρίου 2004, σελ. 12 των "Πολιτικών Θεμάτων" - το αναδημοσιεύουμε από ΟΟΔΕ).

Ιερές Ίντριγκες με το όνομα

Μια άγνωστη πλευρά του προβλήματος με τα Σκόπια είναι και το εκκλησιαστικό: Η παρουσία από το 1967 μιας σχισματικής εκκλησίας με το όνομα «Αυτόνομη Εκκλησία της Μακεδονίας», αποτελεί αντικείμενο αντιπαραθέσεων με την Εκκλησία της Ελλάδος και, για διαφορετικούς λόγους, με το Πατριαρχείο Σερβίας από όπου αποσχίσθηκε.

Δεν έχει αναγνωριστεί από καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, έχει ωστόσο σχέσεις με το Βατικανό και, όπως καταγγέλλουν ιερωμένοι, ασκεί ήδη προπαγάνδα κυρίως στην Αυστραλία και στον Καναδά.

Άκαρπες συναντήσεις

Από το 1999 μέχρι το 2002, πραγματοποιήθηκαν πέντε συναντήσεις εκπροσώπων του Πατριαρχείου της Σερβίας και της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, όλες κατέληξαν χωρίς αποτέλεσμα.

Το 2002, το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσπάθησε να βρει λύση: Όρισε μεσολαβητή τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ο οποίος συγκέντρωσε τους εκπροσώπους των Σέρβων και των Σκοπίων στην πόλη Νις της Σερβίας.

Κατάφερε αρχικώς να πείσει τους σχισματικούς να υπογράψουν προσχέδιο συμφωνίας με το οποίο η Εκκλησία τους θα ονομαζόταν «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος», θα είχε μια μορφή αυτονομίας αλλά θα ανήκε στο Πατριαρχείο της Σερβίας, όπως παλαιότερα.

Μια συμφωνία από την οποία υπαναχώρησαν οι Σκοπιανοί, με το σκεπτικό ότι ισοδυναμεί με κατάργηση του ονόματος της «Μακεδονίας» και της αυτονομίας της.

Έτσι, με το όνομα «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος» το Πατριαρχείο Σερβίας αναγνώρισε όσους κληρικούς των Σκοπίων δέχτηκαν τη συμφωνία. Σ' αυτό συμφώνησαν οι Σέρβοι κι οι Έλληνες, διαφώνησαν όμως... οι Βούλγαροι!

Στη δίνη αυτής της διαμάχης βρέθηκε και ο 37χρονος μητροπολίτης Βελεσσών Ιωάννης, ο οποίος σπούδασε πολιτικός μηχανικός στα Σκόπια, Θεολογία στο Βελιγράδι και έκανε μεταπτυχιακά στη Θεσσαλονίκη.

Ο ιεράρχης, που δεν υποστηρίζει τη σχισματική Εκκλησία, εκδιώχθηκε από την έδρα του, που ήταν η Μονή του Αγίου Γεωργίου Νεγότινο. Του απαγορεύθηκε να λειτουργεί στους ναούς των Σκοπίων. Μάλιστα, συνελήφθη όταν πήγε να βαπτίσει το παιδί της αδελφής του και φυλακίσθηκε για μία εβδομάδα!

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος (1914 - 15.11.2009)

Ο Πατριάρχης της Σερβίας Παύλος, για να τον βοηθήσει, τον όρισε έξαρχο της «Αρχιεπισκοπής Αχρίδος». Δεν άλλαξε τίποτα. Οι διώξεις συνεχίστηκαν και ο μητροπολίτης και περίπου 60 μοναχοί και μοναχές αναγκάζονται, πλέον, να καταφεύγουν σε σπίτια για να τελέσουν τις λειτουργίες, ενώ η έδρα της Μητρόπολης είναι... το σπίτι του. Πρόσφατα, το Πατριαρχείο της Σερβίας επιχείρησε και πάλι να τον βοηθήσει, εκλέγοντας δύο ακόμη επισκόπους, για να αρχίσει η συγκρότηση ιεράς συνόδου. Η χειροτονία είχε αποφασισθεί να γίνει σε σκοπιανό έδαφος, γεγονός που ανησύχησε τις αρχές οι οποίες αποφάσισαν να απαγορεύσουν πλέον την είσοδο στη χώρα τους των ορθόδοξων ιερέων Σέρβων και Ελλήνων. Οι χειροτονίες έγιναν, τελικά, στη Σερβία, ενώ εντάθηκαν οι πιέσεις από τους Σκοπιανούς. «Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα μοναστήρι στην πόλη Μπίτολα, για τους μοναχούς μας», λέει ο ιεράρχης. «Εκεί θεμελιώσαμε και τον ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Μάλιστα, είχε παραστεί στην τελετή και ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος. Ήρθαν όμως και μας γκρέμισαν τον ναό με τη δικαιολογία ότι δεν είχαμε άδεια, σε μια περιοχή όπου όλα τα κτίσματα είναι αυθαίρετα».

Διαρκείς διώξεις

«Δεν έχουμε πλέον ούτε έναν ναό», λέει. «Έχω την αίσθηση πως το κράτος ασχολείται μόνο μαζί μου, αφού με παρακολουθούν συνεχώς, ακόμη και τα τηλεφωνήματα μου... Να σκεφθείτε ότι με καταδίκασαν με την κατηγορία της "αναζωπύρωσης εθνικού και θρησκευτικού μίσους". Όλα αυτά είναι παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η εκκλησιαστική διένεξη μάλλον θα συνεχιστεί. Και έχει συνέπειες, αφού αρκετοί είναι διατεθειμένοι να παίξουν πολιτικά παιχνίδια γύρω από αυτό το πρόβλημα, γνωρίζοντας πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε μια περιοχή με 1.200.000 ορθόδοξους και 600.000 μουσουλμάνους.

Το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Aχριδών Ιωάννου

Αναπλ. Καθηγητου Α.Π.Θ. κ. Μιχαηλ Γ. Τριτου
uspenie.kolivart.com

Τα τελευταία χρόνια με πόνο ψυχής και ιερή αγανάκτηση παρακολουθούμε τη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αχριδών και Μητροπολίτου Σκοπίων Ιωάννου.

Ο μαρτυρικός Ιεράρχης δέχεται αλλεπάλληλες καταδικαστικές αποφάσεις από τα ποινικά δικαστήρια των Σκοπίων, επειδή είχε το θάρρος να διακηρύξει ότι η «Μακεδονική» Εκκλησία των Σκοπίων είναι σχισματική, γιατί περιφρονεί βασικές αρχές της Ορθοδόξου Eκκλησιολογίας και προτάσσει εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.

Το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου άρχισε στις 21 Ιουνίου 2002, όταν η Ιερά Σύνοδος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων απέρριψε τη συμφωνία του Νις (17 Μαΐου 2002), η οποία έδινε λύση στο υφιστάμενο πρόβλημα.

Ο Ιωάννης, Μητροπολίτης τότε Βελεσσών και Παραβαρδαρίου, διεφώνησε με την απόφαση της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων και επανέφερε τη Μητρόπολη του στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία στη συνεδρία της 23-ης Σεπτεμβρίου 2002, όρισε τον Ιωάννη Έξαρχο του Πατριαρχείου της Σερβίας στα Σκόπια.

Η Εκκλησία της Σερβίας στην προσπάθεια της να βοηθήσει στην επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων, στηριζόμενη σε κανονικές εκκλησιολογικές βάσεις, ύστερα από πρόταση του Έξαρχου Αχρίδος Ιωάννου, εξέλεξε στις 23 Μαΐου 2003 δύο Επισκόπους, τους αρχιμανδρίτες κ. Ιωακείμ (Jovceski) και κ. Μάρκο (Kimev). Από αυτούς ο πρώτος ανέλαβε ως Επίσκοπος της Ιεράς Επισκοπής Πόλοσκο-Κουμάνοσκα και Τοποτηρητής Δέμπαρ και Κίτσεβο και ο δεύτερος ως Επίσκοπος της Επισκοπής Μπρεγαλνίτσης και Τοποτηρητής Βιτωλίων. Αργότερα έγινε και η χειροτονία του βοηθού Επισκόπου κ. Δαβίδ (Ninov) Στοβίων και Τοποτηρητή Στρώμνιτσας.

Στις 25 Δεκεμβρίου 2003 η Ιερά Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας κήρυξε την Ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αχρίδος αυτόνομη και προήγαγε τον Μητροπολίτη Ιωάννη σε Αρχιεπίσκοπο και τον όρισε Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.

Η κατάσταση όμως αντί να εκτονωθεί, δυστυχώς επιδεινώθηκε επικίνδυνα, λόγω της αδιαλλαξίας της σχισματικής Εκκλησίας. Η Αστυνομία στις 11 Ιανουαρίου 2004 συνέλαβε τον Ιωάννη, τον οποίο προφυλάκισε για είκοσι ήμερες, με την κατηγορία της αναζωπυρώσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους. Και ενώ αρχικά αφέθηκε ελεύθερος, στις 26 Ιουλίου 2005 το Εφετείο της πόλεως Βιτωλίων επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση του Ιανουαρίου 2004 για 18μηνη φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου με την ίδια κατηγορία.

Ο Αρχιεπίσκοπος έμεινε οκτώ μήνες στις φυλακές των Σκοπίων «Ιντρίζοβο». Ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες των Εκκλησιαστικών Αρχών και των Διεθνών Οργανισμών στις Αρχές των Σκοπίων απηλλάγη του υπολοίπου της ποινής του.

Και ενώ όλοι πίστευαν ότι το μαρτύριο του τελείωσε, άρχισε νέος κύκλος διώξεων, με στόχο τώρα να πλήξει την ηθική του υπόσταση.

Το δικαστήριο των Σκοπίων τον κατηγόρησε ότι καταχράστηκε χρήματα, κατηγορία ψευδής, άδικη και άριστα σκηνοθετημένη. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης φυλακίσθηκε την 8 Αυγούστου 2006 στις φυλακές των Σκοπίων «Ιντρίζοβο» μέσα σε θάλαμο έξι ατόμων, πού βαρύνονταν για εγκληματικές πράξεις.

Από όσα αναφέρθηκαν καταδεικνύεται η προσπάθεια των Αρχών για τη σωματική και ηθική εξόντωση του Ιωάννου. Δυστυχώς, μία χώρα πού ισχυρίζεται ότι σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμεί να ενταχθεί στο NATO και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο βάθος της στηρίζει ένα απολυταρχικό καθεστώς, υπό τη σιωπηλή αδράνεια και αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αν και πέρασαν πέντε χρόνια από την αίτηση για τη νόμιμη αναγνώριση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος ως θρησκευτικής οργανώσεως, το Ανώτατο Δικαστήριο ακόμη δεν πήρε καμία απόφαση. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης αποφυλακίσθηκε την 20ήν Απριλίου 2007, αλλά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος νέας φυλακίσεως του.

Επιγραμματικά μπορούμε να πούμε τα εξής:

• Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι ελληνομαθής, ένθερμος υποστηρικτής των ελληνικών δικαίων και υποψήφιος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
• Βρίσκεται σε εκκλησιαστική κοινωνία με τη Μητέρα Εκκλησία της Σερβίας, η οποία αρχικά τον όρισε Έξαρχο της στα Σκόπια και αργότερα Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο της Τοπικής Συνόδου.
• Είναι ένας μάρτυς συνειδήσεως και παρολίγον και μάρτυς αίματος, όταν μίσθαρνα όργανα του καθεστώτος επεχείρησαν ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσουν.

Σήμερα (τέλος 2011), ξανά μανά ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης φυλακίζεται από τις σκοπιανές αρχές!

Συνελήφθη και φυλακίστηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης

Ρομφαία

Σήμερα, 12 Δεκεμβρίου 2011, στην προσπάθειά του να εισέλθει στην ΠΓΔΜ, από τον μεθοριακό σταθμό Νίκη, στα σύνορα με την Ελλάδα, συνελήφθη ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων κ. Ιωάννης, από τις Αρχές της FYROM και οδηγήθηκε στις φυλακές Ιντρίζοβο, στα προάστια των Σκοπίων.

Το 2010 κατόπιν ψεύτικων κατηγοριών της σχισματικής εκκλησιαστικής οργάνωσης στην ΠΓΔΜ, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης καταδικάστηκε ερήμην σε φυλάκιση.
Επειδή δεν ήταν παρών στην διεξαχθείσα δίκη, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης έχει δικαίωμα να ζητήσει επανάληψη της δίκης. Σύμφωνα με το νόμο αναμένετε ότι σε τρείς μέχρι πέντε ημέρες πρέπει να βγει από την φυλακή και να καταστεί δυνατή μια νέα δίκη, στην οποία θα υπερασπίζεται εκτός της φυλακής.

Να υπενθυμίσουμε ότι, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιωάννης συνελήφθη στα Βουλγαρικά σύνορα, την 16 Νοεμβρίου 2010, κατόπιν εντάλματος σύλληψης από την Ιnterpol της ΠΓΔΜ, προκειμένου να εκτίσει την παραπάνω ποινή φυλάκισης.
Όμως τότε το Δικαστήριο της Σόφιας τον απάλλαξε και τον απελευθέρωσε με την εξήγηση ότι η καταδικαστική απόφαση από την ΠΓΔΜ, ήταν αποτέλεσμα των διώξεων, που ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης υφίσταται τα τελευταία εννέα χρόνια, όχι ότι ήταν ένοχος κατά τον Ποινικό Κώδικα, αλλά για θρησκευτικούς λόγους.

Συγκλονισμένος από τις καταστροφές ο γέροντας της Μονής Αββά Γερασίμου

       

 

πηγή

• 
• 
• 
• 

Συγκλονισμένος από τις καταστροφές που αντίκρισε, μπαίνοντας το πρωί το μοναστήρι, δήλωσε στο BriefingNews, ο γέροντας της Μονής Αββά Γερασίμου του εν Ιορδάνη.

«Ήταν 16 άτομα και μπήκαν το βράδυ» δήλωσε ο γέροντας σε επικοινωνία μας μαζί του. «Δεν γνωρίζουμε πως μπήκαν. Είναι περίεργο, γιατί η περιοχή είναι πολύ καλά φυλασσόμενη, καθώς έχει γύρω - γύρω συρματοπλέγματα, αλλά και ναρκοπέδια», είπε και συνέχισε:

«Το πρωί ήρθαν εδώ ο γενικός πρόξενος και ο Πατριάρχης, οι οποίοι εξέφρασαν την απορία τους για το πώς πέρασαν στον χώρο αυτά τα άτομα. Τους τόνισαν μάλιστα ότι υπάρχει μία είσοδος και για να μπουν και εκείνοι στο χώρο γίνεται έλεγχος. Οι άγνωστοι λοιπόν, πως πέρασαν;».

Όσο για τις καταστροφές; «Έσπασαν το σταυρό του τρούλου, κάτι κάγκελα που έχει γύρω από τη Μονή, κατέστρεψαν κάτι πολύ παλιούς κηροστάτες, ενώ έκαψαν και την ελληνική σημαία».

Ποιοι ήταν αυτοί οι βέβηλοι;

«Ήταν σίγουρα κάποιοι φανατικοί. Μάλιστα ο στρατός μας, στους οποίους έδωσε το κλειδί της Μονής το πρωί για να μπουν μέσα, λέει ότι έπειτα πρέπει να πέρασαν στην Ιορδανία. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το επίσημο κράτος. Και δεν τα λέω αυτά επειδή φοβάμαι. Έτσι είναι η αλήθεια.

Επίσης θα πρέπει να σημειώσω ότι η αστυνομία τους κυνηγά, αλλά βέβαια αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Ξαναλέω. Δεν είναι το επίσημο κράτος».

Σοκ για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων: Εξτρεμιστές καταστρέφουν σταυρούς στη μονή Προδρόμου

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Αποστολή

Τραγικές στιγμές περνάει το πατριαρχείο Ιεροσολύμων τις τελευταίες ώρες. Από χθές το βράδυ 13 εξτρεμιστές εβραίοι μπήκαν στο μοναστήρι του Προδρόμου, στον Ιορδάνη ποταμό που βρίσκεται στην Ιεριχώ και κατέστρεψαν εικόνες και σταυρούς .

Βεβήλωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους με αποτέλεσμα να ειδοποιηθούν οι αρχές και να μεταβούν στην περιοχή για να εκτιμήσουν τις ζημιές. Στην περιοχή έφτασε αμέσως και ο πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μαζί με τον Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος Ησύχιο και τη συνοδεία του. Αμέσως μετά έφτασε και ο έλληνας πρόξενος για να αντικρίσει καμμένη την ελληνική σημαία και κατεστραμμένες εικόνες και σταυρούς.

Η νέα ομάδα εβραίων εξτρεμιστών όπως ονομάζεται έχει συλληφθεί και ανακρίνεται αυτή την ώρα.

Η πραγματικότητα των γεγονότων αυτών κρύβεται καλά πίσω από συμφέροντα που σίγουρα δεν ευνοούν το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο.

Για το συγκεκριμμένο μοναστήρι το οποίο χτυπήθηκε από τους εξτρεμιστές υπήρξαν πολλές εξελίξεις τον τελευταίο καιρό.

Μέχρι πρόσφατα η είσοδος απαγορευόταν για το μοναστήρι του Προδρόμου που βρίσκεται στον Ιορδάνη ποταμό δηλαδή εκεί που βαφτίστηκε ο Ιησούς . Οι προσκυνητές και οι επισκέπτες αλλά και η αγιοταφική αδελφότητα είχε δικαίωμα να μπει στην περιοχή μόνο μια φορά τον χρόνο στα Θεοφάνεια.

Τον τελευταίο καιρό οι Εβραίοι επέτρεψαν την καθημερινή είσοδο στην περιοχή από το πρωί ως το απόγευμα. Έτσι κατά χιλιάδες οι επισκέπτες κατέφθαναν από διάφορα μέρη του κόσμου να επισκεφθούν το σημείο όπου βαφτίστηκε ο Ιησούς σύμφωνα με τις γραφές.

Τώρα όμως εδώ και καιρό ζητούν να πληρώνει εισητήριο όποιος θέλει να επισκέπτεται το άγιο προσκύνημα. Την πρόταση αυτή σύμφωνα με πληροφορίες αρνήθηκε ο ηγούμενος του μοναστηριού του Αββά Γεράσιμου με την πολλή σωστή δικαιολογία ότι είναι προσκύνημα και όχι μουσείο.

Τις τελευταίες μέρες πολλά γεγονότα έχουν ανησυχήσει την αγιοταφική αδελφότητα η οποία προσπαθεί να προστατεύσει τα δικαιώματα του ορθόδοξου πατριαρχείου στην περιοχή.

Δυστυχώς όμως κατά τακτά χρονικά διαστήματα επεισόδια κυρίως σε μοναστήρια που βρίσκονται στις ερήμους και στα οποία υπάρχουν Έλληνες μοναχοί έχουν υποστεί ζημιές από φανατικούς αλλά και έχουν γίνει προσπάθειες να τους εξαφανίσουν. Πρόσφατα στο φρέαρ του Ιακώβου στην Σαμάρεια έπεσε θύμα ο ηγούμενος του μοναστηριού , οποίος ξυλοκοπήθηκε και αυτήν την στιγμή βρίσκεται στο νοσοκομείο.

Όμως και σε άλλα ελληνορθόδοξα μοναστήρια οι μοναχοί έχουν πέσει στο παρελθόν θύματα ληστών κακοποιών με αποτέλεσμα να ζουν τραγικές στιγμές.

Στην έρευνα που ακολουθεί τις επόμενες μέρες θα διαβάσετε την κατάσταση που επικρατεί στα μοναστήρια μας και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και γι ατη μάχη που δίνουν οι αγιοταφίτες να κρατήσουν ζωντανά τα κληροδοτήματά μας.

Συγκλονισμένος από τις καταστροφές ο γέροντας της Μονής Αββά Γερασίμου

Συγκλονισμένος από τις καταστροφές που αντίκρισε, μπαίνοντας το πρωί το μοναστήρι, δήλωσε στο BriefingNews, ο γέροντας της Μονής Αββά Γερασίμου του εν Ιορδάνη.

«Ήταν 16 άτομα και μπήκαν το βράδυ» δήλωσε ο γέροντας σε επικοινωνία μας μαζί του. «Δεν γνωρίζουμε πως μπήκαν. Είναι περίεργο, γιατί η περιοχή είναι πολύ καλά φυλασσόμενη, καθώς έχει γύρω - γύρω συρματοπλέγματα, αλλά και ναρκοπέδια», είπε και συνέχισε:

«Το πρωί ήρθαν εδώ ο γενικός πρόξενος και ο Πατριάρχης, οι οποίοι εξέφρασαν την απορία τους για το πώς πέρασαν στον χώρο αυτά τα άτομα. Τους τόνισαν μάλιστα ότι υπάρχει μία είσοδος και για να μπουν και εκείνοι στο χώρο γίνεται έλεγχος. Οι άγνωστοι λοιπόν, πως πέρασαν;».

Όσο για τις καταστροφές; «Έσπασαν το σταυρό του τρούλου, κάτι κάγκελα που έχει γύρω από τη Μονή, κατέστρεψαν κάτι πολύ παλιούς κηροστάτες, ενώ έκαψαν και την ελληνική σημαία».

Ποιοι ήταν αυτοί οι βέβηλοι;

«Ήταν σίγουρα κάποιοι φανατικοί. Μάλιστα ο στρατός μας, στους οποίους έδωσε το κλειδί της Μονής το πρωί για να μπουν μέσα, λέει ότι έπειτα πρέπει να πέρασαν στην Ιορδανία. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το επίσημο κράτος. Και δεν τα λέω αυτά επειδή φοβάμαι. Έτσι είναι η αλήθεια.

Επίσης θα πρέπει να σημειώσω ότι η αστυνομία τους κυνηγά, αλλά βέβαια αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Ξαναλέω. Δεν είναι το επίσημο κράτος».

Προσευχή ατομική και κοινή.(Β΄μέρος) (+Πρωτ. Γεωργίου Φλωρόφσκυ)

Θεία Ευχαριστία, το κέντρο της κοινής λατρείας.

Η ατομική προσευχή είναι μύηση στο μυστήριο της Εκκλησίας. Το μυστήριο αυτό αποκαλύπτεται στην κοινή και μυστηριακή λατρεία της Εκκλησίας. Το κεντρικό σημείο της κοινής λατρείας, είναι η Θεία Ευχαριστία. Είναι ένα ιερό μυστήριο. Είναι ένα διπλό μυστήριο, το μυστήριο του «Όλου Χριστού», της κεφαλής και του σώματος, το μυστήριο του Κυρίου και το μυστήριο του εκκλησιαζόμενου λαού. Η Θεία Ευχαριστία είναι μια πραγματική αποκάλυψη του Χριστού, μια εικόνα του λυτρωτικού Του έργου. Σε συμβολικές εκφωνήσεις και κινήσεις, μας παρουσιάζει ολόκληρη τη ζωή του Κυρίου μας, από τη Βηθλεέμ μέχρι το όρος των Ελαίων, συμπεριλαμβανομένων της Αναστάσεως και Αναλήψεως και προσδοκώντας τη Δευτέρα Του Παρουσία. Οι διαφορετικές συμβολικές χειρονομίες και λέξεις μας θυμίζουν όλα τα πιο πάνω. Όμως δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, αλλά μάλλον μια αναπαράσταση. Δύο όψεις του μυστηρίου πρέπει να διαφυλαχθούν μαζί.
Η Θεία Ευχαριστία είναι η μεγαλύτερη χριστιανική μαρτυρία, μια μαρτυρία προς τη νέα αδελφότητα της λυτρωμένης κοινωνίας και του Λυτρωτή. Κάθε φορά, ποτ τελείται το μυστήριο, η Εκκλησία του Χριστού δίνει μαρτυρία προς τον Κύριό της και Δεσπότη. Όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή μαρτυρία. «Έρχου και ίδε.» Και εκείνοι που έρχονται με ανοικτή καρδιά και με ορθή πίστη μπορούν να δουν και να αγγίξουν τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος είναι πάντοτε παρών και διαμένων στα ευλογημένα Του μυστήρια, πα­ρών, και ορατός και απτός, ορατός φυσικά με την πνευματική όραση. Η διδασκαλία της «Αληθινής Παρουσίας» δεν είναι ούτε μια θεολογική θεωρία, ούτε απλώς μια ερμηνεία. Αντιθέτως είναι η πιο ευθεία και άμεση μαρτυρία, είναι μια «οφθαλμομαρτυρία» της πνευματικής όρασης. Η «παρουσία» του Κυρίου δεν περιορίζεται στα στοιχεία, τα οποία πραγματικά αγιάζονται και αλλάζουν με τον καθαγιασμό.
Ο ίδιος ο Χριστός είναι προσωπικά παρών, ως ο υπέρτατος και μόνος λειτουργός του μυστηρίου, ως ο μοναδικός και αιώνιος Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης. Η Θεία Ευχαριστία δεν είναι κάτι, που εμείς εκτελούμε ή προσφέρουμε· είναι πρωταρχικά κάτι, που ο Θεός κάνει σ’ εμάς. Η Θεία Ευχαριστία βασικά είναι ακριβώς ο Μυστικός Δείπνος, επεκτεινόμενος και συνεχιζόμενος. Αυτή η τελική ομοιότητα υποδεικνύεται σε όλη τη διάρκεια της ιεροτελεστίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Επίσης είχε έντονα υποδειχθεί από τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο στα κηρύγματά του. Δεν είναι επανάληψη. Ούτε μπορεί να υπάρξει επανάληψη. Η Θεία Ευχαριστία είναι μία, αλλά αποκαλύπτεται ξανά και ξανά, επειδή η θυσία του Χριστού ήταν περιεκτική. Η θεία κοινωνία σημαίνει ακριβώς τη συμμετοχή στον ίδιο το Μυστικό Δείπνο. Μεταφερόμαστε στο υπερώο, όπου το μυστήριο ιδρύθηκε και τελέστηκε για πρώτη φορά από τον ίδιο το Σωτήρα. Μεταφερόμαστε πίσω στην παρουσία Του.
Το μυστήριο είναι ένα και πάντοτε το ίδιο, όπως και η θυσία είναι μία, και η τράπεζα μία πάντοτε. Δεν σφαγιάζεται ένας Αμνός σήμερα και άλλος χθες. Ούτε σφαγιάζεται ένας Αμνός εδώ και άλλος κάπου αλλού. Αλλά είναι ο ίδιος πάντοτε και παντού, ο ένας Αμνός του Θεού, «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», ο Κύριος Ιησούς. Ο Χριστός είναι παρών, τόσο ως ιερουργός, όσο και ως θύμα. Ο Χριστός τελεί ο ίδιος το μυστήριο και δίνει ξανά στα μέλη Του το τίμιο Του Σώμα και Αίμα, ως τροφή της λύτρωσης, τροφή της αιωνίου ζωής. Η Εκκλησία αποδέχεται το δώρο. Όμως η Εκκλησία δεν είναι παθητική, ακόμη κι ενώ δέχεται το δώρο της λύτρωσης… Ο Χριστός στο μυστήριο δεν διαχωρίζεται από το σώμα Του, το σώμα των χριστιανών. Το μυστήριο της Εκκλησίας είναι ακριβώς το ότι ο Χριστός διαμένει και κατοικεί στους πιστούς, και αυτοί με την πίστη διαμένουν και κατοικούν σ’ Αυτόν.
Η Εκκλησία συνεχίζει τη λειτουργία της λύτρωσης, ή μάλλον ο Χριστός τη συνεχίζει και τη μεταφέρει στην ‘ Εκκλησία. Οι χριστιανοί καλούνται «να Τον ακολουθήσουν». Πρέπει να βαδίσουν στα βήματά Του. Δεν είναι απλώς μια ηθική διαταγή. Αυτό συνεπάγεται μια υπαρξιακή ταυτότητα των μελών με την Κεφαλή.
Ως το κατ’ εξοχήν μυστήριο της Εκκλησίας, η Θεία Ευχαριστία είναι η πραγματοποίηση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι αληθινή στο μέτρο, που είναι συγκεντρωμένη γύρω από τον Κύριό μας, όταν όλα τα μέλη της είναι αληθινά ενσωματωμένα σ’ Αυτόν και στην αναστημένη ζωή, που προσφέρει, όπου τρέφονται με την ίδια πνευματική τροφή και γεμίζουν με την ίδια αναστημένη ζωή διά του Αγίου Πνεύματος. Η ενότητα της Εκκλησίας συνίσταται από την ενότητα του Αγίου Πνεύματος. Η πίστη δεν είναι παρά δωρεά της Θείας Χάρης. Είμαστε όλοι ένα σώμα, επειδή συμμετέχουμε στον ίδιο Άρτο της Ζωής, στην ίδια ουράνια τροφή.
Έτσι η Εκκλησία είναι η αυξανόμενη «πληρότητα» του Χριστού. Αυξάνεται ακριβώς διά των μυστηρίων. Αυτό σημαίνει ότι η ενότητα της Εκκλησίας είναι δώρο του Θεού κι όχι ανθρώπινο έργο ή κατόρθωμα. Όμως περιλαμβάνει και συνεπάγεται επίσης την ανθρώπινη συμμετοχή, μια ενεργητική ανταπόκριση των λυτρωμένων.
Ως ιεροτελεστία, η Θεία Ευχαριστία είναι μία πράξη κοινής λατρείας, μία αληθινή «συμφωνία» πολλών να μείνουν και να προσευχηθούν μαζί. Ο δε όρος «λειτουργία» αυτό ακριβώς σημαίνει, κοινό έργο. Είναι ακριβώς ένα «έργο», όχι μόνο μία λέξη.
Μ’ αυτή τη συσχέτιση είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι όλες οι λειτουργικές προσευχές συνθέτονται στον πληθυντικό. Ακόμη κι η ευχή του καθαγιασμού απαγγέλλεται από τον ιερέα στον πληθυντικό, διότι προσφέρει προσευχές στο όνομα και εκ μέρους των πιστών, όλου του λαού. Ο ιερέας δεν λειτουργεί στο όνομά του, αλλά στο όνομα του λαού, όπως επίσης είναι από το λαό, που προσφέρονται τα δώρα και απλώνονται μπροστά στο άγιο βήμα για τον καθαγιασμό.
Ασφαλώς είναι μόνο στον ιερέα, που δόθηκε η εξουσία να προσφέρει τις κοινές ικεσίες ή να μιλά εκ μέρους όλων. Κι αυτή η εξουσία δεν του δόθηκε από το λαό, αλλά από τον ίδιο το Χριστό που είναι ο πραγματικός λειτουργός όλων των μυστηρίων. Ο λειτουργός δεν αντιπροσωπεύει μόνο το εκκλησίασμα, αλλά πάνω απ’ όλα το Χριστό ο οποίος αληθινά λειτουργεί προς το λαό διά της προσευχής του λαού. Ο λειτουργός ενεργεί όχι μόνο in persona ecclesiae, αλλά κυρίως in persona Christi. Η εξουσία δίνεται στο λειτουργό όχι από το εκκλησίασμα, αλλά για το εκκλησίασμα, ως μία από τις πολλαπλές δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
Στο όνομα όλης της Εκκλησίας ο ιερέας λέει: «Του Κυρίου δεηθώμεν» (πληθυντικός αριθμός). Αυτό το «εμείς» στη λειτουργική προσευχή έχει διπλή σημασία. Πρώτο φανερώνει την ενότητα της συγκεντρωμένης Εκκλησίας, της αδιαίρετης χριστιανικής αδελφότητας, όλων όσων προσεύχονται: « Εσύ, που μας έδωσες τη χάρη αυτή την ώρα, ώστε με μια συμφωνία να κάνουμε τις κοινές ικεσίες προς Εσέ» (προσευχή Ιωάννου Χρυσοστόμου). Αυτή η «συμφωνία» δεν είναι απλώς μία σύνθεση πολλών ατομικών και ξεχωριστών προσευχών.
Η αληθινή «συμφωνία» προϋποθέτει κάποια αμοιβαία ταυτότητα εκείνων που ενώνονται και «συμφωνούν». Κάποιος πρέπει να προσεύχεται όχι ως άτομο, αλλά ακριβώς ως μέλος του σώματος της μυστικής αδελφότητας εν Χριστώ. Στην ορθόδοξη ιεροτελεστία της ευχής του καθαγιασμού προηγείται μία επίσημη πρόσκληση: «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον.». Η αγάπη εν Χριστώ είναι το μόνο μέσο της πνευματικής ολοκλήρωσης, το μόνο μέσο της «ομονοίας». Και μόνο διά της ολοκληρώσεως των σκέψεών μας μπορούμε να πλησιάσουμε και να ομολογήσουμε το ύστατο μυστήριο της θείας ενότητας: τρία πρόσωπα, αλλά ένα Θεό, ένα τέλειο Ον.
Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι ακριβώς το μυστήριο της τέλειας ενότητας πολλών. Αυτό το μυστήριο αντανακλάται στο ανθρώπινο επίπεδο. Η Εκκλησία, ως ολοκληρωμένη αδελφότητα πολλών, είναι η μοναδική εικόνα της θείας ενότητας. Η Εκκλησία, ιδρυθείσα από το Χριστό, είναι ο νέος τρόπος της ανθρώπινης ύπαρξης, ο «καθολικός» τρόπος ζωής που αντιτίθεται σ’ όλους τους εγωιστικούς και διαιρετικούς ατομισμούς.
Μόνο η αγάπη εν Χριστώ μπορεί να ικανώσει τους ανθρώπους, ώστε να φέρνουν τις προσφορές τους αξίως και πραγματικά. Όχι μόνο, διότι η έλλειψη της ειρήνης και της αγάπης θα ήταν μία προσωπική αποτυχία, αλλά και διότι εμείς, όλος ο λαός, πρέπει να είμαστε ένα κατά τα λόγια του Αγίου Κυπριανού, «όταν προσευχόμαστε, δεν προσευχόμαστε για ένα, αλλά για όλο το λαό, διότι εμείς, όλος ο λαός, είμαστε ένα». Και δεύτερο ο πληθυντικός στη λειτουργία, το λειτουργικό «εμείς», έχει άλλο βαθύτερο νόημα. Μας δείχνει την οικουμενική πληρότητα και ενότητα της Εκκλησίας διότι κάθε λειτουργία τελείται σε κοινωνία με την όλη, Καθολική, Οικουμενική Εκκλησία, και στο όνομα ολόκληρης της Εκκλησίας.
Πνευματικά σε κάθε λειτουργία η όλη Εκκλησία λαμβάνει ένα αόρατο μεν, αλλά πολύ σημαντικό μέρος— «την όλη συντροφιά των ουρανών»: «Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν». Και η επί γης Εκκλησία επαναλαμβάνει και διακηρύσσει τον ένδοξο ύμνο των Σεραφείμ, επαναλαμβάνει το ουράνιο Αλληλούια, διότι εν Χριστώ Ιησού η Εκκλησία των αγγέλων και η Εκκλησία των ανθρώπων έχουν γίνει ένα.
Κατά όμοιο τρόπο μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει διαίρεση μεταξύ ζώντων και νεκρών, διότι η δύναμη του θανάτου έχει καταβληθεί, και ο ίδιος ο θάνατος έχει καταργηθεί με την ένδοξη ανάσταση του Κυρίου. Δεν υπάρχει τελικός διαχωρισμός μεταξύ «γης» και «ουρανού» μετά Χριστόν. Αυτό συνιστά το νέο πνευματικό κλίμα της Εκκλησίας: « Εν τω ναώ εστώτες της δόξης σου, εν ουρανώ εστάναι νομίζομεν».
Μέσα στην ενότητα του σώματος του Χρίστου ο θάνατος χάνει τη δύναμή του να χωρίζει. Οι νεκροί, που αναπαύονται στην ειρήνη του Χριστού, είναι ακόμη με τους ζωντανούς, διότι εν Χριστώ όλοι είναι ένα. Έτσι οι νεκροί μνημονεύονται σε κάθε λειτουργία. Δεν είναι μόνο μία ανάμνηση, ούτε μόνο μία μαρτυρία της δικής μας ανθρώπινης συμπάθειας και αγάπης, αλλά μάλλον μία όψη της μυστικής αδελφότητας όλων των πιστών, ζώντων και τεθνεώτων, εν Χριστώ, τον κοινό αναστημένο Κύριο. Μ’ αυτή την έννοια η Θεία Ευχαριστία είναι το μυστήριο της Εκκλησίας ή μάλλον το μυστήριο ολόκληρου του Χριστού.
Στη Θεία Ευχαριστία η Εκκλησία έχει συνείδηση της ύστατης ενότητάς της και προσδοκά την τελική της τελειότητα στο μέλλοντα αιώνα. Η Θεία Ευχαριστία δεν είναι μόνο μία έκφραση της ανθρώπινης αδελφοσύνης, αλλά πάνω απ’ όλα μία έκφραση του θεϊκού μυστηρίου της λύτρωσης. Είναι πρωταρχικά η εικόνα της θείας θέλησης. Είναι ένα μυστήριο του Χριστού, που λυτρώνει και ενώνει όλους, και καταργεί όλα τα σύνορα χώρου και χρόνου, ηλικίας και φυλής. Κάθε φορά. που τελείται η Θεία Ευχαριστία, δίνουμε μαρτυρία για αυτή την τέλεια ενότητα (ζούμε μέσα σ’ αυτή την ενότητα), η οποία ιδρύθηκε και εγκαινιάστηκε από τον σαρκωμένο και αναστημένο Κύριο, και προσευχόμαστε στο όνομα όλης της ανθρωπότητας, όλων εκείνων που προσκλήθηκαν και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Προσευχόμαστε, σαν να είμαστε η Εκκλησία — όλη η Εκκλησία προσεύχεται μαζί μας και δι’ ημών.
Έτσι όλη η πληρότητα της ζωής θα μνημονευτεί στη λειτουργική προσευχή. Η πληρότητα της ανθρώπινης υπάρξεως θα προσφερθεί και θα αφιερωθεί στο Θεό, στο Χριστό. Επίσης η πληρότητα της θείας προνοίας θα μνημονευτεί και θα αναγνωρισθεί με πνευματική ευχαριστία.
Έτσι η ευχή του καθαγιασμού προσδιορίζεται από το πλαίσιο της ιστορίας της σωτηρίας μας. Μαρτυρούμε για το λυτρωτικό σχέδιο και το σκοπό του Θεού, και τα παρακολουθούμε σ’ όλα τα επίπεδα της σταδιακής τους πραγματοποίησης, που αναφέρονται στην ιερή ιστορία της Βίβλου.
Επίσης η μνημόνευση κατά τη λειτουργία έχει ένα κοσμικό χαρακτήρα και σκοπό. Περιλαμβάνει όλο τον κόσμο, όλο το βασίλειο της δημιουργίας: «Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ της οικουμένης, υπέρ της αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.» Και η ευχή συνεχίζεται με την αναφορά των ονομάτων όλων εκείνων, για τους οποίους προσφέρεται. «Όνομα» εδώ σημαίνει προσωπικότητα.
Έτσι η μνημόνευση των μελών της Εκκλησίας με τα ονόματά τους στην ευχαριστιακή προσφορά μάς υποδείχνει το γεγονός ότι κάθε πρόσωπο έχει τη θέση του στην τελειότητα του ενός Σώματος. Παρακαλούμε το Θεό να βοηθήσει την περιορισμένη μας μνήμη: «Και ων ημείς ουκ εμνημονεύσαμεν, δι’ αγνοιαν, ή λήθην, ή πλήθος ονομάτων, αυτός μνημόνευσον, ο Θεός, ο ειδώς εκάστου την ηλικίαν και την προσηγορίαν.» (Αναφορά Μ. Βασιλείου). Η μνημόνευση κατά την Ευχαριστία αγκαλιάζει επίσης όλες τις πολύπλοκες καταστάσεις της ζωής μας πάνω στη γη: «Αυτής τοις πάσι τα πάντα γενού, ο ειδώς έκαστον, και το αίτημα αυτού, οίκον και την χρείαν αυτού.» Έτσι για μία ακόμη φορά όλος ο λαός προσεύχεται για όλο το λαό.
Και αυτή η προσευχή είναι πρωταρχικά μία αναγνώριση και μία μαρτυρία: Ο Θεός ενέργησε πρώτος, για να λυτρώσει το πεσμένο γένος των ανθρώπων: «Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες, και παραπεσόντας ανέστησας πάλιν, και ουκ απέστης πάντα ποιών, έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγες και την Βασιλείαν σου εχαρίσω την μέλλουσαν.» Έτσι η Θεία Ευχαριστία είναι πρώτα απ’ όλα μία δογματική μαρτυρία και γι’ αυτό μία αναγνώριση της χάρης του Θεού. Η όλη ιεροτελεστία έχει θεϊκό προσανατολισμό… Η ιστορία της λύτρωσης δεν έχει ακόμα συμπληρωθεί. Οι χριστιανοί ζουν ακόμη σε προσδοκία. Η Βασιλεία δεν έχει έρθει ακόμη. Κι όμως η Εκκλησία είναι ήδη η ένδειξη αυτής της ένδοξης συμπλήρωσης. Και προσεύχεται για την εκπλήρωση: «Όπως αυτός ό κομμένος άρτος ήταν σκορπισμένος πάνω ατά βουνό και, όταν συνάχθηκε, έγινε ένα, έτσι, Κύριε, δώσε στην Εκκλησία Σου να συγκεντρωθεί από τα άκρα της γης στη Βασιλεία Σου» (Διδαχή Θ’. 4).
(Μετάφραση: Μοναχός Θεοδόσιος Σταυροβουνιώτης –περιοδικό Ορθ. Μαρτυρία)

Οι δέκα «οφθαλμοί» του ανθρώπου. (Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς)

Γίνεται κατανοητό, ότι το ανθρώπινο πνεύμα δεν είναι ένα αυτόματο και νεκρό μηχάνημα, με το οποίο το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και πράττει, αλλά ζωντανός συνεργάτης του Αγίου Πνεύματος. Με την επίδραση του Αγίου Πνεύματος όλος ο άνθρωπος μετατρέπεται σε «πράξη», «ενέργεια». Και με την βοήθεια των αγίων αρετών μετατρέπει τις «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις του Αγίου Πνεύματος σε δικές του δυνάμεις. Τις μεταφέρει σε κάθε «συστατικό» της υπάρξεώς του, τις εκχέει σ’ ολόκληρο τον εαυτό του και αυτές συμμετέχουν σε όλες τις σκέψεις του (του ανθρώπου δηλ.), σε όλα τα αισθήματά του, στις θελήσεις του, στις ενέργειές του και σε όλους τους λόγους του. Με μία λέξη, στην ολόπλευρη ζωή του.
Γι’ αυτό με την ευλογία, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος καθαρίζει από την αμαρτία, ανανεώνει, ανακαινουργώνει, αγιάζει, αγιοποιεί, μεταμορφώνει όλα τα όργανα του πνεύματός του, όργανα επίγνωσης και αισθήσεως: καρδιά, νου, ψυχή, θέλημα, έτσι ώστε αυτά μπορούν πλέον να μη υποκύπτουν στην αμαρτία, να εξουδετερώνουν το σκοτάδι της αμαρτίας, μπορούν πλέον να μη ναρκώνονται από την παράλυση του -οιουδήποτε-πάθους, από την παράλυση των παθών και να προσβλέπουν σε όλα τα θεϊκά αγαθά, τα οποία προσφέρει, δίνει σε μας ο φιλάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτό το μυστήριο μας αποκαλύπτει ο «περίφροντις» (αυτός που φροντίζει πολύ ) για την σωτηρία μας Απόστολος, προσευχόμενος στον Θεό για τους χριστιανούς, για καθαρή καρδιά, για καρδιά «αποκαθαρμένη», «εξαγιασμένη» και «πεφωτι­σμένη» με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. «Πεφωτισμέ­νους τους οφθαλμούς της καρδίας υμών, εις το ειδέναι υ­μάς τις εστίν, η ελπίς της κλήσεως αυτού, και τις ο πλού­τος της δόξης της κληρονομιάς αυτού εν τοις αγίοις, και τί το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού εις ημάς τους πιστεύοντας κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού». Οφθαλμοί της καρδιάς είναι η πίστη. Γιατί η πίστη γίνεται το «βλέμμα» της ψυχής μας. «Βλέμμα» το οποίο βλέπει τον «μη ορώμενον» και το «μη δρώμενο». Βλέπει τον αόρατο Θεό στον ορατό άνθρωπο Ιησού, βλέπει τις αναρίθμητες «αόρατες» κεχαριτωμένες δυνάμεις Του, οι οποίες με την εκκλησία οικοδομούν την σωτηρία των ανθρώπων, του κόσμου, των δημιουργημάτων: και την δική μου σωτηρία και την δική σου και όλων των δικαίων, αλλά και όλων των αμαρτωλών (που έχουν καλή προαίρεση και την εκφράζουν με την μετάνοια).
Γι’ αυτό και εμείς, διαμέσου αυτού του γήινου κόσμου και διαμέσου όλων «των κόσμων» γενικά, «διά πίστεως περιπατούμεν, ου διά είδους» (Β΄ Κορινθ. 5,7), «διά πίστεως», η οποία είναι το «βλέμμα» της ψυχής μας, της «κεχαριτωμένης», της «εξαγιασμένης», της «μεταμορφω­μένης» ψυχής μας. Σε μας η χριστιανική πίστη είναι κάτι το μοναδικό, είναι ο πρώτος αθάνατος και ο «παν-ορών» οφθαλμός της «εν χάριτι» ευρισκομένης ψυχής μας, η αγάπη είναι ο δεύτερος οφθαλμός, η προσευχή ο τρίτος, η ελπίδα ο τέταρτος, η νηστεία ο πέμπτος οφθαλμός, η ταπείνωση ο έκτος, η πραότης ο έβδομος, η υπομονή ο όγδοος, η Αγία Κοινωνία ο ένατος και η Αγία μετάνοια ο δέκατος οφθαλμός και με την σειρά αυτή, όλα τα άγια μυστήρια και οι άγιες αρετές είναι ο αναρίθμητος αριθμός «οφθαλμών» μας, οφθαλμών που βλέπουν τα πάντα, οφθαλμών που προσβλέπουν στον ουρανό, οφθαλμών που βλέπουν και γνωρίζουν την αλήθεια. Και αυτοί οι «άγιοι οφθαλμοί» έγιναν το βλέμμα μας, με το οποίο διακρίνουμε ποιά είναι «η ελπίδα της κλήσεως» του Χριστού, ελπίδα μας, που είναι η υιοθεσία από τον «Θεόν» διά «Ιησού Χρίστου», που είναι η κληρονομιά της ουράνιας βασιλείας, η αιώνια ζωή στην μακαριότητα του Αιωνίου, Τρισηλίου Θεού και Κυρίου. Και ακόμη, αυτοί «οι οφθαλμοί» είναι το «βλέμμα» μας, με το οποίο διακρίνουμε και ποιός είναι «ο πλούτος της δόξης της κληρονομιάς αυτού», ποιά είναι η «κληρονομιά μας εν Χριστώ». Είναι η ένθεη ζωή, η αιώνια ζωή και αιώνια δόξα, διαμέσου της αιώνιας αλήθειας, της αιώνιας δικαιοσύνης, της αιώνιας αγάπης, της αιώνιας χαράς, της αιώνιας μακαριότητας. Και ακόμη οι άγιοί μας οφθαλμοί βλέπουν «το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως αυτού εις ημάς τους πιστεύοντας κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού». Της «ισχύος Αυτού», της ένθεης, θεϊκής «ισχύος», που με την πίστη μας νικά όλες τις αμαρτίες μας, όλους τους θανάτους, όλους τους διαβόλους (που εκφράζουν τα διάφορα πάθη), όλες τις κολάσεις και μας «δωρίζει» σωτηρία, εξαγιασμό, αγαθοδωρεά, θέωση, Ενχριστοποίηση, Εντριαδοποίηση, παράδεισο, τον παν-παράδεισο. Από μας είναι η πίστη, και από τον Κύριο Ιησού Χριστό η δύναμη της πίστεως. «Μέσω» των ιερών μυστηρίων και των αγίων αρετών η πίστη μας αυξάνει από δύναμη σε δύναμη, από αθανασία σε αθανασία, από παράδεισο σε παράδεισο, από χαρά σε χαρά, από αλήθεια σε αλήθεια, από δικαιοσύνη σε δικαιοσύνη, από καλό σε καλό, από σοφία σε σοφία. Αυξάνει η πίστη μας σε όλα τα «αγαθά» της βασιλείας του Χριστού, προσβλέπουσα σ’ αυτά «με πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της καρδίας». Στον δρόμο αυτόν της πίστεως αναρίθμητα είναι τα εμπόδια και τα μαρτύρια, οι πειρασμοί, οι πόνοι και οι παντοειδείς θλίψεις. Αλλά και το πιο μεγάλο μαρτύριο για χάρη του Χριστού, δεν είναι τίποτε, όταν, στην καρδιά του πιστεύοντα, υπάρχει η μεγάλη πλημμυρίδα της Θεϊκής δύναμης. Έτσι μόνο, μπορεί να εξηγηθεί η υπομονή που έδειξαν και η χαρά που εξεδήλωσαν, οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές της πίστεως, στα διάφορα μαρτύρια και βασανιστήρια, που υπέμειναν, για χάρη του Χριστού. Έτσι μόνο, μπορούν να εξηγηθούν και να κατανοηθούν όλοι οι υπεράνθρωποι αγώνες των αγίων αναχωρητών της ερήμου και όλα τα καλοπροαίρετα και άθελα βασανιστήρια και μαρτύρια και οι κακουχίες όλων των δικαίων χριστιανών, όλων των χριστοευσεβών αγωνιστών, όλων των Θεοαγαπώντων πιστών, όλων των ακούραστων ευαγγελιστών. Έτσι μόνο εξηγείται η αντοχή και καρτερία στους πόνους όλων εκείνων που ήσαν αμαρτωλοί και μετανόησαν, ήσαν άρπαγες, άσωτοι, αγαπούσαν ασήμαντα πράγματα και μετανόησαν, ήσαν φιλήδονοι, υπερήφανοι, φίλαυτοι, εγωιστές και έδειξαν αληθινή μετάνοια, ήσαν φιλάργυροι, δολοφόνοι, κλέφτες, διαφθορείς, πότες και μετανόησαν ειλικρινά, ήσαν απελπισμένοι και οδηγήθηκαν με την μετάνοια στον Χριστό (που είναι η ελπίδα των Χριστιανών). Όλα αυτά δείχνουν ότι η πίστη μας, η πίστη όλων, των μεγάλων και των μικρών, των δυνατών, και των αδυνάτων, των βασιλέων και των απλών ανθρώπων, των σοφών και των άσοφων, η πίστη αυτή όταν υπάρχει, με την μεγάλη δύναμη του Θεού, με την ενέργεια και πράξη αυτής της δύναμης στις καρδιές μας, στις συνειδήσεις μας, στη ζωή μας, κάνει ώστε, όλα σε μας να ανατρέπονται «εκ βάθρων» και «όλως πανσόφως» χωρίς δυσκολίες, να κτίζονται καινούργια πράγματα, θεϊκά και αιώνια. Και εμείς ενώ βρισκόμαστε ακόμη εδώ στη γη, αρχίζουμε να ζούμε την αιώνια ζωή, και ενώ η γη είναι κάτω από τα πόδια μας, μετατρέπεται σε ένα απροσπέλαστο ουρανό. Όταν υπάρχει η πίστη, δεν έχει άλλον, εκτός από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και σε Αυτόν βρίσκεται ο παράδεισός μας, η χαρά μας και η αιωνιότητά μας. Ναι, η πίστη μας στηρίζεται στην δύναμη του Θεού, «εν δυνάμει Θεού», «εν αποδείξει πνεύματος και δυνάμεως» (Α’ Κορινθ. 2, 5,4).

(Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου», εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, σ.57-61)