Ἅγιος Ἐλευθέριος και η μητέρα τοῦ Ἁγία Ἀνθία ἡ Μάρτυς (15 Δεκεμβρίου)

Ἔδρασε στὴν Ρώμη κατὰ τὸν 2^ο αἰώνα μ.Χ. ὅταν αὐτοκράτορες ἦταν ὁ Κόμμοδος καὶ ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος. Ἡ μητέρα του Ἀνθία, ποὺ ἔμεινε χήρα ὅταν ὁ Ἐλευθέριος ἦταν μικρός, κατηχήθηκε στὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἡ Ἀνθία ἀνέθρεψε τὸν γιό της σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάλιστα ἀνέθεσε τὴν ἠθική του τελείωση καὶ τὴν θεολογική του κατάρτιση στὸν ἐπίσκοπο Ρώμης Ἀνίκητο.

Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ὁ Ἐλευθέριος χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν Ἀνίκητο, ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος Ἰλλυρικοῦ. Ὁ βασιλιὰς τῆς Βρετανίας Λούκιος ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν Ἅγιο, δηλώνοντας τὴν ἐπιθυμία του νὰ διδαχθοῦν τὴν πίστη στὸν Χριστὸ αὐτὸς καὶ ὁ λαός του. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβῆρος πληροφορήθηκε τὴν χριστιανικὴ δράση τοῦ Ἐλευθερίου διέταξε τὴν σύλληψή του.
Ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια ὁ Ἐλευθέριος ὁδηγήθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες στὴν ἀρένα τῆς Ρώμης. Τὰ ἄγρια ζῶα ὅμως δὲν τὸν ἄγγιξαν, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποκεφαλίσθηκε μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατάν. Διὸ μὴ παύςῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.
Φερωνύμῳ σου κλήσει καλλωπιζόμενος, ἐλευθερίαν παρέχεις καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς προσκάμνουσι δεινῶς, ποικίλας θλίψεσιν, Ἐλευθέριε σοφέ, ἱερῶν καλλονή, Μαρτύρων ἡ ὡραιότης· διὸ μὴ παύσῃ βραβεύων, ἀναψυχὴν τοῖς σὲ γαιρέρουσι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Ὡς καλλονὴν τῶν ἱερέων Ὅσιε, καὶ προτροπὴν τῶν Ἀθλοφόρων ἅπαντες, εὐφημοῦμεν καὶ αἰτοῦμέν σε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· τοὺς πόθῳ σου τὴν μνήμην ἑορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ἐλευθέρωσον, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐν Χριστῷ, τοῖς δεδουλωμένοις, χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ὤφθης, Σιὼν τῆς ἐλευθέρας, ἀθλήσας Ἐλευθέριε, ὡς ἀσώματος.

Πρόκειται γιὰ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, ποὺ ὅταν ἀγκάλιασε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ γιοῦ της, οἱ δήμιοι ἀποκεφάλισαν καὶ αὐτήν

Το «Μυστήριο» του πόνου

Σύντροφος είναι, δάσκαλος, ο πρώτος αδελφός μας, ο πόνος όταν έρχεται «ο άλλος εαυτός μας».

Συζήτησέ τον θαρρετά, τι θέλει απ' εσένα. Ερώτησέ τον να σου πει, θέλει πολλά ή ένα!!!

Είναι γιατρός αυτόκλητος, του αρέσει και η «κλήση», τη λύπη έχει φάρμακο και το Χριστό για λύση.

Στα χέρια του κρατεί κλειδιά, ξέρει καρδιές ν' ανοίγει, αν δε θελήσουν μόνες τους, το «άσυλο» δε θίγει.

Στο πάνσεπτο Μυστήριο της θείας Μετανοίας εντάσσεται ως λειτουργός μιας άλλης διακονίας.

Δέξου τον πόνο ως δώρημα κι επίσκεψη Κυρίου, θυμήσου τη Γεθσημανή, το Γολγοθά του Αρνίου.

Όσοι πονέσαν κι έκλαψαν τους Ουρανούς γνωρίσαν, τα δάκρυα «αρδεύσανε» σκληρές καρδιές κι «ανθίσαν».

Αν δεν πονέσει ο πιστός, πώς το Χριστό θα νοιώσει, που στο Σταυρό καρφώθηκε, εμάς για να λυτρώσει;
Κρίμα θα ήταν κι άδικο έναντι του Σωτήρα, ο άνθρωπος των πόνων Του μη λάβει λίγη πείρα.

Είναι σταυρός ο άνθρωπος εν μέσω μυστηρίων κι οι πόνοι λόγχες και καρφιά, ψυχών το «ιατρείον».

Χωρίς Σταυρό και Γολγοθά Ανάσταση ποιος είδε; Στο χωνευτήρι ο χρυσός τη λάμψη του δεν πήρε;

Τεκμήριο οι πόνοι μας, αγάπης του Χριστού μας, που ταπεινώνει το εγώ, του άσωτου εαυτού μας.

Κληρονομιά κι «αργύρια» από την προδοσία των Πρωτοπλάστων στην Εδέμ, του πλάνου συνεργία.

Τα βάσανα κι ο θάνατος, μας δείχνουν ένα δρόμο, του Αναστάντος Ιησού, του σατανά τον τρόμο.

Αδέλφωσε υπομονές, τους πόνους δες ως φίλους· με πίστη και ταπείνωση δε θα τους νοιώσεις ήλους.

Ο πόνος αν δε σταυρωθεί με του Χριστού το Χέρι, δεν είναι αναστάσιμος, καρπό Ζωής δε φέρει.

Παράδοξος, πνευματικός, ο πόνος είναι «λώρος», καρδιές συνδέει με Θεό, ουράνιος είναι πόρος.

Κλίμακα είναι θαυμαστή, που την ψυχή μας φέρνει από τη γη στον ουρανό, Χάρη Θεού να παίρνει.

Μυστήριο ο πόνος μας, αγάπη του Κυρίου, που στο Σταυρό ευλόγησε διά του Μαρτυρίου.

Μυστήριο, που οδηγεί ψυχές στη σωτηρία. Με την εξομολόγηση βρίσκουν Ζωής πορεία.

Της μετανοίας το λουτρό μ' ελπίδα μας γεμίζει, αναγεννά τον άνθρωπο, το βάπτισμα θυμίζει.

Ο ιερέας αν κληθεί σε κάθε νόσημά μας, φθάνει με το Ευχέλαιο ο Λυτρωτής κοντά μας.

Στο νου μας να 'ναι πάντοτε η θεία Λειτουργία, που θυσιάζετ' ο Χριστός, ω! τι θαυματουργία!

Το Σώμα και το Αίμα Του, το χριστιανό θεώνει, αν Κοινωνούμε άξια, τους πόνους ελαφρώνει.

Οι Όσιοι κι οι Μάρτυρες μέσ’ στη ζωή πονέσαν, τη χαρμολύπη βίωσαν, στέφος φωτός φορέσαν.

Στην κάμινο των θλίψεων κανείς ας μη λυγίσει, αν η λαμπάδα δεν καεί, πώς γύρω θα φωτίσει;

Με την ευχή, καρτερικά, και με το κομποσχοίνι ο σταυροφόρος ταπεινά τις μάχες του να δίνει.

Είναι κοινό ποτήριο γι' αμαρτωλούς, δικαίους, οι πόνοι και ο θάνατος, αγάπης και ελέους.

Όλοι παιδιά ενός Θεού σ' ωραίον «Αμπελώνα», που αγνώμονα τον κάναμε οδυνηρόν κλαυθμώνα.

Θυσίες θέλει η ζωή, για να 'ναι μυρωμένη, Χριστό αν έχει η καρδιά τους πόνους πώς γλυκαίνει!
Κάνε τον πόνο τ' αδελφού, καρδιἀς, ψυχής σου πόνο· μ' αγάπη κλείνουν οι πληγές, ζήσε γι' αυτό και μόνο.

Ω στρατοκόπε χριστιανέ, ποτέ να μη γογγύσεις, τη Βασιλεία τ' Ουρανού αν θέλεις ν' αποκτήσεις.

Και πίστευε πως ο Θεός -γνωρίζει και φορτώνει-όσο αντέχει ο καθείς και μ' άνεση σηκώνει!

Παράδειγμα και φάρος μας η πίστη των δικαίων, που βλέπουν τις αρρώστιες τους δώρο Θεού σπουδαίον.

Ψυχόπονος ο Λυτρωτής το 'χει σαφώς δηλώσει: «Στις θλίψεις σου αν με καλείς, θέλω εσένα σώσει!»

Με του Χριστού τη Σταύρωση ο θάνατος κι οι πόνοι περόνια χάσαν, δρέπανα και έχουν μείνει μόνοι.

Τον Κύριο Σου δόξαζε σε πειρασμούς, σε θλίψεις, που λαμπικάρει την καρδιά και προλαμβάνει σήψεις.

Οι λόγοι Του Αλήθεια, πάντοτε θα 'ν' μαζί μας, αρκεί να Τον θρονιάσουμε βαθιά μέσ’ στην ψυχή μας.

Τον πλάνο θα νικήσουμε, ουράνια θα γευθούμε, εάν τα ίχνη Του πιστά κι εμείς ακολουθούμε.

Δοκιμαστήρι η ζωή, σκληρών μαχών πεδίο, χαρά σ' αυτούς που παίρνουνε απ' το Χριστό βραβείο.

Ας κάνουμε τους πόνους μας, υπομονής λουλούδια, τις προσευχές θυμίαμα, για το Χριστό τραγούδια.

Όποιος καρδιά αειανθή, μέσ' στην Εδέμ φυτέψει, στους κήπους της Ανάστασης, θείους καρπούς θα δρέψει.

Ο χριστιανός εκλήθηκε, ως Μάρτυρας να ζήσει, να μιμηθεί τον Κύριο, τ' άφθαρτα να κερδίσει.

Ας ανυμνούμε το Θεό, το Πατρικό Του Χέρι, που αθλοθετεί τις νίκες μας, Ζωή, χαρές προσφέρει.

Σαν τον Ιώβ, Ορθόδοξε, σήκωσε το σταυρό σου, αν θες ν' ακούσεις τ' «άξιος» από τον Κύριο Σου.

Κάνε η πίστη μας, Χριστέ, έρως για Σε να γίνει και η καρδιά μας θαυμαστά, νέκταρ χαράς να πίνει.

Σ' ευχαριστούμε Ιησού, που με τη Σταύρωσή Σου ενίκησες το θάνατο, με την Ανάστασή Σου.

Θεάνθρωπε, Φιλάνθρωπε, Σωτήρας μας εγίνης, με τ' Άχραντο το Αίμα Σου, ρύπους καρδιών ξεπλύνεις.

Ευλόγησε τους πόνους μας με του Σταυρού τη χάρη, να είναι ελαφρότερα αμαρτιών τα βάρη.

Και δέξου μας σαν το Ληστή, το μετανοημένο. Το Γένος μας ελέησε, πού 'χεις Εσύ πλασμένο.

Αγνώμων αμαρτωλός Λ.

«Ἡ ποιμαντική ξέφυγε ἀπό τό Κανονικό Δίκαιο καί περιῆλθε σέ μία “κάστα εἰδικών”, τούς ψυχολόγους»

 

"...Καταντοῦμε ἔτσι νὰ δεχθοῦμε τὴν σχετικότητα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀνάλογα μὲ τὴν χώρα, τὴν ἐποχὴ καὶ τὰ κοινωνικοπολιτικὰ συστήματα. Δημιουργοῦμε τελικὰ ἕνα Θετικὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ ἕνα Χριστὸ μὲ πολλὲς … ἐθνικὲς ταυτότητες."

Πρωτ. Λάμπρου Δ. Φωτοπούλου

«Σχέση Ιερών Κανόνων και κοσμικών νόμων»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Πρόκειται γιὰ μιὰ σημαντικὴ κατάθεση στὸ συγκεκριμένο πεδίο τῆς σχέσεως τῶν Ἱ. Κανόνων μὲ τοὺς Κοσμικοὺς Νόμους (δηλ. τοῦ Κράτους), μὲ καίριες ἐπισημάνσεις. Ὁ πρωτοπρεσβύτερος συγγραφεὺς ἔμπειρος νομικός, ὡς πρώην Δικηγόρος, βλέπει κι ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς τὸ θέμα, καὶ ὡς ποιμένας-θεολόγος καὶ ὠς νομικός.
. Κύρια γραμμὴ ἀναπτύξεως τοῦ προβληματισμοῦ γύρω ἀπὸ τὴν σχέση τῶν Κανόνων μὲ τοὺς Νόμους ἀποτελεῖ τὸ ἀνθρωπολογικὸ ὑπόβαθρο. Ἡ διήκουσα ἀρχὴ τῶν Ἱ. Κανόνων συνίσταται στὸ μεγάλο ἐρώτημα: τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Οἱ Ἱ. Κανόνες ἀποτελοῦν «ἀνθρωπολογικὲς προτάσεις», τῶν ὁποίων... θεμελιῶδες κριτήριο εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Θεάνθρωπος, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸν Νόμο τοῦ Κράτους, ὁ ὁποῖος βεβαίως ἔχει ἄλλα θεμέλια άνθρωπολογικά, ἔχει ἄλλον «ἰδεώδη» ἀνθρώπινο τύπο, τὸν «φυσικὸ» ἄνθρωπο. Ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου ὁ τελικὸς σκοπὸς ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος Ἑρμηνείας καὶ Ἐφαρμογῆς τῶν δύο αὐτῶν Συστημάτων διακρίνεται ριζικά. Οἱ μὲν Ἱ. Κανόνες κατανοοῦν παντοῦ καὶ πάντα τὴν «ἀντικανονικὴ ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ» ὡς ἀσθένεια καὶ ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, οἱ δὲ Νόμοι ἔχουν πολλὲς φορὲς μεταβαλλομένη (χρονικῶς καὶ γεωγραφικῶς) ἄποψη γιὰ τὴν «συμπεριφορὰ» καὶ στοχεύουν κυρίως στὴν ἐξισορρόπηση κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν συμφερόντων διὰ τῆς ἀπειλῆς ποινῶν.
. Ἐξ ἄλλου, κατὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ προβληματισμοῦ, ἰδιαίτερη ἔμφαση δίδεται στὸ πρόβλημα τῆς ὀρθῆς «ὑπαγωγῆς» (καὶ τοῦ κανονικοῦ/νομικοῦ συλλογισμοῦ), προΰπόθεση τῆς ὁποίας (ώς πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνες) δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ νομικὴ λογικὴ ἀλλὰ ἡ ὀρθὴ λειτουργία τοῦ λογιστικοῦ τῆς ψυχῆς, σύμφωνα μὲ τὶς ὀρθόδοξες νηπτικὲς ἀρχές. Μάλιστα ἐδῶ προσάγεται τὸ ἐξαιρετικὸ παράδειγμα τῆς «ἀντιδικίας» τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Διάβολο στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ ὁ τελευταῖος «πείραξε» τὸν Κύριο μὲ τὰ τρία «Γέγραπται γάρ». Ἐπικαλούμενος δηλαδὴ τὶς διατάξεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἔκανε λάθος ΥΠΑΓΩΓΗ μὲ τὴν «δαιμονικὴ λογική του», γιὰ νὰ παγιδεύσει τὸν Χριστό μακριά ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος. (Τόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ὑπαγωγή καὶ συνεπῶς τὸ ἁγιοπνευματικὸ στοιχεῖο).
. Ἡ ἐπισήμανση αὐτῶν τῶν βασικῶν διαφορῶν καὶ ἡ μεθοδική, ἂν καὶ συνοπτική, ἀνάλυση τῶν ἐπὶ μέρους συνεπειῶν τους ἀποτελεῖ τὴν συνεισφορὰ τοῦ βιβλίου αὐτοῦ. Εἴθε ὁ προβληματισμὸς αὐτὸς νὰ γονιμοποιήσει πλούσια καρποφορία ἐπ᾽ ἀγαθῷ τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου τοῦ
Πρωτ. Λάμπρου Δ. Φωτοπούλου (πρ. Δικηγόρου)

Ἀθήνα 2010
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

. (…) Τί ἔχει λοιπὸν νὰ ὠφεληθῆ ἡ Ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀπὸ ἕνα νομικὸ σύστημα ἑρμηνείας ποὺ ἔχει ἄλλες προθέσεις καὶ ἐξυπηρετεῖ ἄλλους σκοπούς;
Ἡ ἀπάντηση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι σαφῶς ἀρνητική: Τίποτα!. Παρὰ ταῦτα σήμερα πρυτανεύουν ἀντίθετες ἄποψεις.
Οἱ ἀσχολούμενοι ἐπιστημονικὰ μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες (Κανονολόγοι) ἀντὶ νὰ μελετήσουν αὐτοτελεῖς τρόπους ἑρμηνείας των προτιμοῦν τὴν «πεπατημένη ὁδὸ» τῶν νομικῶν μεθόδων ἑρμηνείας μὲ κάποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις πρὸς δύο βασικὰ κατευθύνσεις:
Α) Οἱ καθηγητὲς τῶν Νομικῶν Σχολῶν ποὺ ἐντάσσουν τοὺς Ἱ. Κανόνες στὸ σύστημα τοῦ ἰσχύοντος δικαίου ἀπορρίπτουν ἀνενδοίαστα ὅσους Κανόνες (ἢ σὲ ὅση ἔκταση αὐτοὶ) δὲν συμβιβάζονται μὲ τὴν κρατοῦσα ἔννομη τάξη.
Αὐτὴ ἡ μέθοδος ὁδηγεῖ στὴν δημιουργία ἑνὸς Ἐθνικοῦ Δικαίου τῆς Ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Β) Οἱ καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν (στὴν πλειοψηφία τους), χωρὶς τυπικὰ νὰ ἀπορρίπτουν ἡ νὰ τροπoπoιoῦν τοὺς Ἱ. Κανόνες, τοὺς ἑρμηνεύουν νομικὰ ἔτσι, ποὺ νὰ γίνονται πιὸ εὐέλικτοι καὶ πιὸ προσαρμόσιμοι στὸ σύγχρονο δικαιακὸ σύστημα. Ἡ ἄποψη αὐτὴ δέχεται τυπικὰ τὸν ὑπερεθνικὸ χαρακτήρα τῶν Ἱ. Κανόνων ἀλλὰ τοὺς «συμμορφώνει» πρὸς τὸν τρόπο σκέψεως τῆς κρατοῦσας ἔννομης τάξης. Τοὺς βλέπει ὅμως σὰν ἰδιόμορφα νομικὰ κείμενα καὶ προσδίδει σὲ αὐτοὺς μερικὲς ἀπὸ τὶς ἰδιότητες ποὺ ἔχουν οἱ κοσμικοὶ νόμοι, θεωρεῖ δηλαδὴ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες ὡς sui generis νόμους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν διστάζουν οἱ θεολόγοι-νομικοὶ νὰ χρησιμοποιήσουν ἀποκλειστικὰ τὶς νομικὲς μεθόδους ἑρμηνείας προκειμένου νὰ τοὺς κατανοήσουν. Ἡ νομικὴ μέθοδος χρησιμοποιεῖται στὴν περίπτωση αὐτὴ ἐπίσης πρὸς δύο κατευθύνσεις: α. στὴν κατανόηση τοῦ νοηματικοῦ περιεχομένου τοῦ κάθε ἱεροῦ Κανόνα καὶ β. στὴν ὀρθὴ ὑπαγωγὴ τῶν διαφόρων κανονικῶν περιστατικῶν στὸν προσήκοντα Κανόνα κατὰ τὴν ἐκδίκαση ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων.
. Αὐτὲς οἱ μέθοδοι ἑρμηνείας, ὅπως ἐφαρμόζονται, εἶναι στενόκαρδες, γιατί ἐξοβελίζουν τὴν Θεία Χάρη κατὰ δύο τρόπους: Πρῶτον, ἡ μὲ κτιστὰ μέσα κατανόηση τῶν Πνευματικῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας δημιουργεῖ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀνθρώπινα δημιουργήματα, καιρικῆς σημασίας ἀνώφελα γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο. Δεύτερον, παραδίδει τὰ κείμενα αὐτὰ σὲ μιὰ «κάστα» εἰδικῶν, τοὺς θεράποντες τῆς Νομικῆς Ἐπιστήμης, ποὺ ἀναλαμβάνουν, ὡς δῆθεν ἁρμόδιοι, νὰ τοὺς κατανοήσουν καὶ νὰ τοὺς ἑρμηνεύσουν1.
Ὁ χαρισματικὸς χαρακτήρας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ἀναιρεῖται καὶ ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ ὑποβαθμίζεται. Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἀντικανονικὰ πλαίσια ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἔχοντας χάσει τὸν Κανονικό τους ρόλο, νὰ ἀποφαίνονται δηλαδὴ μετὰ αὐθεντίας γιὰ κάθε πνευματικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, καταντοῦν ἁπλὰ διοικητικὰ ὄργανα.
Ὁ Ἐπίσκοπος εἰδικώτερα γίνεται ἕνας διοικητικὸς προϊστάμενος τοῦ ἱερατείου, ἕνας «ἱερὸς τμηματάρχης» μὲ ἐπὶ πλέον καθῆκον νὰ … λαμπρύνει τὶς πανηγυρικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τελετὲς μὲ τὶς φανταχτερὲς στολές του. Τὸ ρόλο τοῦ θεματοφύλακα τῶν ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἡ δισχιλιετὴς παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐνεπιστεύθη καὶ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ ἱεροὶ Κανόνες τοῦ ἐπιβάλλουν ὡς κύριο ἔργο του, τὸν ἀναλαμβάνουν οἱ φερόμενοι ὡς πλέον εἰδήμονες ἐπιστήμονες- νομικοί.2
. Μιὰ πικρὴ γεύση αὐτοῦ τοῦ πλανεμένου δρόμου ποὺ ἔχει πάρει ἡ ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων στὶς μέρες μας μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει κανεὶς μελετώντας γνωμοδοτήσεις τῆς νομοκανονικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν τελευταίων ἐτῶν.
Οἱ νομικὲς δολιχοδρομίες καὶ οἱ λογικοὶ ἀκροβατισμοὶ καταλήγουν σὲ νομοκανονικὲς ἀποφάσεις τόσο ἀντίθετες μὲ ὅσα μέχρι χθὲς γνωρίζαμε ὡς ὀρθά, ποὺ δημιουργεῖ κατάπληξη3. Καὶ δυστυχῶς, οἱ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχουν τὸ καθῆκον νὰ ὑποταχθοῦν χωρὶς ἀντίρρηση στὰ κελεύσματα αὐτὰ τῶν νομικῶν … Ἔτσι δημιουργεῖται χιονοστοιβάδα νέων προβλημάτων.
. Οἱ νομικὲς αὐτὲς λύσεις δημιουργοῦν ἐπιπλέον σὺν τῷ χρόνῳ ἕνα Ἐθνικὸ Κανονικὸ Δίκαιο σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι ἱεροὶ Κανόνες ἔχουν ἄλλη ἔννοια στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἄλλη σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἄλλων χωρῶν. Καταντοῦμε ἔτσι νὰ δεχθοῦμε τὴν σχετικότητα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀνάλογα μὲ τὴν χώρα, τὴν ἐποχὴ καὶ τὰ κοινωνικοπολιτικὰ συστήματα. Δημιουργοῦμε τελικὰ ἕνα Θετικὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ ἕνα Χριστὸ μὲ πολλὲς … ἐθνικὲς ταυτότητες.
. Ἡ νομικὴ μέθοδος λοιπὸν δὲν ἀποτελεῖ τὴν «πανάκεια» στὴν ἐπίλυση τῶν Κανονικῶν Ζητημάτων, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται μιὰ ἄλλη μέθοδος ποὺ νὰ συμπλέει μὲ τὸν χαρισματικὸ χαρακτήρα τοῦ ἱερατικοῦ ἀξιώματος, ἀλλὰ καὶ νὰ δίδει ἐπιτυχεῖς λύσεις στὰ παρουσιαζόμενα Κανονικὰ Προβλήματα.
. Ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ὀρθῆς μεθόδου ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν Κανόνων, μέσα στὰ πλαίσια ποὺ πιὸ πάνω ἀναφέραμε, ἀπαιτεῖ νὰ γνωρίσουμε τὰ εἰδικότερα στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ διαφοροποιοῦν τὸ Δίκαιο τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς Κοσμικοὺς Νόμους. Μετὰ τὴν γνώση αὐτή, νὰ προχωρήσουμε σὲ μιὰ αὐτάρκη καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἱερὰ παράδοση ἀπόπειρα σκιαγράφησης τοῦ τρόπου κατανόησης τῶν ἱερῶν Κανόνων.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

. 1. πρβλ. σχετικὴ διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ἐνῶ ὁ Λαὸς ἀνεγνώριζε στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τὸν Μεσσία, ἡ τάξη τῶν ἑρμηνευτῶν τοῦ Νόμου ἰσχυριζόταν τὸ ἀντίθετο, ἐπικαλούμενοι τὴν αὐθεντικὴ γνώση τῆς τάξης τους: μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! (Ἰω. ζ´ 48-49)
. 2. Ἀφ᾽ ὅτου οἱ νομικοὶ ἀνέλαβαν τὸ θέμα τῆς ἑρμηνείας τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἐδόθη μεγάλη σημασία στοὺς Διοικητικοὺς Κανόνες. Οἱ νομικοὶ δηλαδὴ ἀσχολήθηκαν κυρίως μὲ τὰ διοικητικὰ ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα τῆς Ποιμαντικῆς ποὺ ἀποτελοῦσε τὸν πυρήνα τῶν Ἱ. Κανόνων ξέφυγε ἀπὸ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ περιῆλθε σὲ ἄλλη «κάστα εἰδικῶν», τοὺς ἀποκαλουμένους Ψυχολόγους.
. 3. Μὲ τὶς νέες γνωμοδοτήσεις μποροῦν πλέον οἱ ἱερεῖς ποὺ καθαιρέθηκαν καὶ οἱ παπαδιὲς ποὺ χώρισαν νὰ ξαναπαντρεύονται, οἱ αὐτόχειρες καὶ τὰ ἀβάπτιστα νήπια νὰ κηδεύονται μὲ θρησκευτικὲς τελετές, περιορίσθηκαν τὰ κωλύματα τοῦ γάμου κ.ἄ.

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος περί κομμουνισμού, ισότητας, δικαιοσύνης, χριστιανικής κοινωνικής διδασκαλίας

1. “Ου φιμώσεις βουν αλοώντα”.[] Κατά γράμμα, βέβαια, για τα ζώα τα έλεγε αυτά ο Μωυσής. Κατά πνεύμα, όμως, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος(Α’ Κορ. 9, 9-10), γράφτηκαν για μας: Δεν μπορεί έναν άνθρωπο, που μας εργάζεται, να μη του δώσουμε όσα του είναι απαραίτητα, όσα χρειάζεται, όσα του ανήκουν. Αφού δεν επιτρέπεται ούτε το βόδι που αλωνίζει να το φιμώνουμε και να μη το αφήνουμε να φάη από το σιτάρι που αλωνίζει.

2. Σήμερα, λοιπόν, ανακαλύφθηκε η ισότητα; Ο Μωυσής, 3500 χρόνια πριν, ενδιαφερόταν ακόμα και για τα ζώα. Αλλά δυστυχώς την Παλαιά Διαθήκη, που παραγγέλλει τέτοια πράγματα, την έχουμε κλειστή. Δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή ούτε εμείς οι Χριστιανοί, συγχωρέστε με για την έκφρασι, για να “βουλώνουμε” τα στόματα μερικών “έξυπνων”.

3. Γιατί να είμαι κομμουνιστής για την ισότητα, την αγάπη και την δικαιοσύνη, όταν αυτά πολύ πριν από τον Κομμουνισμό, επτακόσια περίπου χρόνια προ Χριστού, τα κήρυξε ο Προφήτης Ησαΐας; Δεν λέγει “δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης;”(Ησ. 26, 9)
4. Δεν έχουμε ανάγκη να λέμε “είμαστε κομμουνιστές”. Μας αρκεί να λέμε “είμαστε Χριστιανοί”. Τα έχουμε όλα μέσα στον Χριστιανισμό, και αγάπη και δικαιοσύνη και ειρήνη. Τα πάντα.
Πηγή: π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, “Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”, 2003

Μήπως, η ορθή πίστη, κ. Ιγνάτιε, σας προκαλεί αλλεργία;

Σε χθεσινή ομιλία του (12.12.2011, romfea.gr) ο μητροπολίτης Δημητριάδος, κ. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος, είπε σπουδαία πράγματα. Είχαν, όμως, αυτά ορθόδοξη προοπτική και προϋποθέσεις;

Μεταξύ άλλων τόνισε την σπουδαιότητα της ενότητας των μελών του Σώματος του Χριστού, η οποία, όπως είπε «απορρέει από την Αγία Τράπεζα και από την ζωή της Εκκλησίας... Δεν είναι ενότητα λόγων η συμφερόντων. Είναι ενότητα αγάπης. Γιατί ο Χριστός ...θέλει αδελφούς και παιδιά αγαπημένα. Θέλει καρδιά ο Χριστός, που να αγαπάει, που να φλέγεται από Θείο έρωτα για να κοινωνεί μαζί Του. Αυτή είναι η ενότητα της Εκκλησίας, που δεν εδράζεται σε ιδέες, ιδεολογίες και συμφέροντα, αλλά στην καρδιά που αγαπάει τον Χριστό…».

Η Εκκλησία ασφαλώς και είναι ενότητα αγάπης και όχι ιδεολογία ή αιρεσιολογία. Μόνο που η ενότητα της Εκκλησίας, Σεβασμιώτατε κ. Ιγνάτιε Γεωργακόπουλε, δεν απορρέει μόνο από την Αγία Τράπεζα («αγία τράπεζα» έχουν και οι αιρετικοί), απορρέει πρώτιστα από την πίστη και την εφαρμογή των Εντολών του Θεού και την ομολογία της Πίστεως. Στην ορθόδοξη Αγία Τράπεζα, βέβαια, σφραγίζεται και εδραιώνεται και γιγαντώνεται η αγάπη, αλλά προηγείται, ως βάση και αφετηρία, η ορθή πίστη και ακολουθεί η αγάπη. Δεν υπάρχει στην Εκκλησία αγάπη ξεκρέμαστη και αόριστη. Πρώτα μιλάμε για την «ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του αγίου πνευματος». Ξεκινάμε απὸ την πίστη, για να φτάσουμε στην αγάπη. «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Εσείς, όμως, κ. Ιγνάτιε (όπως όλοι οι οικουμενιστές) δεν μιλάτε για ενότητα πίστεως, αλλά για ενότητα αγάπης. Ξεκινάτε ανάποδα. Μα, πώς μπορείτε να μιλάτε για αγάπη, αφού σας λείπει η προϋπόθεσή της, δηλ. η αληθής πίστη; Αυτή την πίστη την έχει «μπασταρδέψει» ο Οικουμενισμός, τον οποίο υπηρετείτε και βραβεύσατε στο πρόσωπο του κ. Ζηζιούλα, αφού δέχεσθε ως «εκκλησίες» τις αιρέσεις και βραβεύετε τον κ. Ζηζιούλα, που ισχυρίζεται τερατωδώς, ότι το βάπτισμα των αιρετικών είναι αληθές! Μπορεί μια «καρδιά να αγαπάει τον Χριστό», όπως λέτε, και να μη εφαρμόζει τις Εντολές Του;

Και επειδή προϋπόθεση για να υπάρξει η αγάπη είναι η πίστη, και η πίστη υμών, των οικουμενιστών επισκόπων, είναι κάλπικη και φαινομενική, μιλάτε μόνο για μια ανύπαρκτη αγάπη. Και συνδιαλέγεστε με τους αιρετικούς που δεν πιστεύουν ορθά, αλλά με την πίστη που κηρύττουν βλασφημούν τον Θεό· και αντί να τους καλείτε σε μετάνοια, σε αποβολή των βλασφημιών τους, προχωρείτε σε σχέδια ενώσεως μαζί τους με βάση την αγάπη, αλλά χωρίς την κοινή πίστη. Λέγει, όμως, ο απ. Παύλος: «πως ουν επικαλέσονται εις ον ουκ επίστευσαν (ορθώς); πως δε πιστεύσουσιν ου ουκ ήκουσαν; άρα η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Θεού». Εσείς, όμως, καταργήσατε την Ιεραποστολή προς τους ετερόδοξους. Και αλλάξατε την Εντολή του Θεού και στη θέση της βάζετε εντάλματα ανθρώπων αιρετικών.

Σε άλλο σημείο μίλησε ο Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος, για την αγιότητα: «Μην την φοβάστε την αγιότητα, δεν είναι πέρα και έξω από εμάς, είναι δική μας και οι Άγιοι που μας περιστοιχίζουν είναι μαζί μας... Δεν ήταν διαφορετικοί από εμάς. Απλοί άνθρωποι ήταν. ...Ήταν και είναι σαν κι εμάς και θέλησαν αυτή την αγάπη να την κάνουν πράξη ζωής. Και έτσι ακολούθησαν το δρόμο της μίμησης του Χριστού. Έκαναν πράξη την εντολή της αγάπης Του, συγχώρεσαν όλο τον κόσμο, άπλωσαν την αγκαλιά τους και χώρεσαν όλους τους ανθρώπους. Κανέναν ποτέ δεν ξεχώρισαν και έγινε αυτή η αγάπη, αγάπη της Αγίας Τριάδος…».

Πάλι λόγος για την κάλπικη οικουμενιστική αγάπη. Πουθενά για την προϋπόθεσή της, την πίστη. Αλλά οι Άγιοι «έκαναν πράξη την εντολή της αγάπης», επειδή πίστευαν ορθόδοξα και τηρούσαν τις Εντολές του Θεού. Ούτε «χαίρετε» δεν έλεγαν στους αιρετικούς. Δεν τους συγχωρούσαν πριν μετανοήσουν, αν και τους αγαπούσαν, αφού κι όταν δεν τους συγχωρούσαν εξωτερικά, τους αγαπούσαν· η καρδιά τους ήταν χωρητική αγάπης· από αγάπη δεν τους επικοινωνούσαν μαζί τους, μήπως και καταλάβουν το λάθος τους, «έρθουν εις εαυτόν» και «επιστρέψουσι και ιάσομαι αυτούς», όπως λέγει η Αγία γραφή.

Οι Άγιοι δεν άνοιγαν την αγκαλιά τους στους αιρετικούς, όπως κάνετε εσείς, διαστρέφοντας το κήρυγμα του Κυρίου της αγάπης. Όχι αγκαλιές και φιλιά και συμπόσια και βραβεύσεις στους αιρετικούς. Κι όταν προσπαθούσαν οι Άγιοι να τους μεταστρέψουν στην αλήθεια, μιλούσαν για μετάνοια από αγάπη, και «μετά μίαν και Δευτέρα νουθεσίαν», έφόσον έμεναν στην πλάνη, έφευγαν μακριά τους, ενώ εσείς παραμένετε κολλημένοι σε μια αίρεση που μετρά 90 τόσα χρόνια.

Για εξηγείστε μας, λοιπόν, κ. Ιγνάτιε: διδάσκει η Εκκλησία αγάπη απροϋπόθετη, ή καλύτερα υπάρχει αγάπη χωρίς την αληθή Πίστη και Παράδοση;

Λεόντιος Διονυσίου

Έκκληση των Γιατρών του Κόσμου για την Ελλάδα

Έκκληση για τη συγκέντρωση βασικών τροφίμων απευθύνουν οι Γιατροί του Κόσμου, κάνοντας λόγο για σοβαρή ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα.

«Ζητάμε βασικά τρόφιμα για να φτιάξουμε οικογενειακά πακέτα ώστε διακριτικά να μπορούν να τα παίρνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους χωρίς συσσίτια» τόνισε ο διευθυντής των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, σε συνέντευξη Τύπου.

Η έκκληση αφορά τρόφιμα, όπως ρύζι, όσπρια, μακαρόνια, λάδι, γάλα σε κουτί και κυρίως παιδικά γάλατα.

«Το “μαμά πεινάω” επέστρεψε, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο να το πιστέψει κανείς» τόνισε ο κ.Κανάκης, εξηγώντας ότι «υπάρχουν σήμερα πολλές οικογένειες που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε αυτό, με αποτέλεσμα να απαιτείται άμεση ανάληψη κοινωνικής δράσης ώστε να στηριχθούν οι πιο ευπαθείς και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».

Η ανάγκη για τρόφιμα προέκυψε στα τέσσερα πολυατρεία της οργάνωσης, Αθήνα, Πέραμα, Θεσσαλονίκη και Χανιά.

«Εκτινάχτηκε ο αριθμός των Ελλήνων, από το 6%-7% πέρσι τουλάχιστον στο 30% φέτος, που ζητούν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από εμάς σε σύνολο 30.000 ανθρώπων τον τελευταίο χρόνο. Είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι, μικροσυνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις, που έρχονται με αγωνία πολλές φορές και με τη συνταγή από νοσοκομεία στο χέρι γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους. Αυτό που μας σόκαρε όμως περισσότερο είναι ότι τώρα πολλοί μας ζητούν και τρόφιμα», είπε ο κ. Κανάκης.

Έτσι οι Γιατροί του Κόσμου αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια νέα εκστρατεία για τρόφιμα η οποία θα αρχίσει τις επόμενες μέρες και θα κορυφωθεί τα Χριστούγεννα με ένα δέντρο από κουτιά με γάλα στην Πλατεία Γκοτζιά. «Για εμάς η φτώχεια έχει πρόσωπο» τονίζει η οργάνωση, υπογραμμίζοντας ότι «είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε ο χειμώνας του 2012 να αποδειχθεί ένας φονικός χειμώνας».

«Φέτος αλλάζουμε προσανατολισμό και ενώ πέρσι είχαμε στείλει 5-6 κοντέινερ με τρόφιμα στην Ουγκάντα, φέτος τα θέλουμε για την Ελλάδα. Αυτό που ζούμε εμείς είναι μόνο η κορυφή του π αγόβουνου, διαπιστώνουμε ότι οι ανάγκες είναι μεγάλες και θα αυξάνονται συνεχώς», είπε ο γιατρός, Γιάννης Μουζάλας, μέλος του Δ.Σ. της οργάνωσης.

Είκοσι δύο χρόνια μετά από μια διεθνή ανθρωπιστική δράση σε περισσότερες από 50 χώρες που είχε έναρξη στο Κουρδιστάν, οι 600 Έλληνες Γιατροί του Κόσμου φέτος γυρίζουν στην Ελλάδα εστιάζοντας όλη τη δράση τους αποκλειστικά στη χώρα μας.

«Οφείλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή. Πρέπει να πάμε παραπέρα» κατέληξε ο κ. Κανάκης επισημαίνοντας τη σημασία που έχει και η οικονομική στήριξη της οργάνωσης σήμερα.

Η κάθετη μείωση σε βαθμό κατάργησης των κονδυλίων από το Δημόσιο, λόγω περικοπών, αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα λόγω της κρίσης που έχει μειώσει απελπιστικά τους πόρους των Γιατρών του Κόσμου, καθιστούν, όπως τονίστηκε, ζωτικής σημασίας την οικονομική ενίσχυση για την αγορά αντιβιοτικών, αντιπυρετικών φαρμάκων και αναλώσιμων υλικών, αλλά κυρίως εμβολίων για παιδιά, καθώς, φέτος για πρώτη φορά, γονείς χωρίς ασφάλιση αδυνατούν να τα εξασφαλίσουν για τα παιδιά τους, με κίνδυνο να δούμε στην Ελλάδα ξεχασμένες αρρώστιες να επιστρέφουν.

Τόποι συγκέντρωσης τροφίμων :

. Σαπφούς 12, πλατεία Κουμουνδούρου, Αθήνα
. Αριστείδου 5 & Ξενοφώντος, Πέραμα
. Ίωνος Δραγούμη 65, Θεσσαλονίκη
. Μπόνιαλη 11, Χανιά
. Κράνου 13, Καβάλα
Επίσης ζητούν από τους συμπολίτες τους οικονομική ενίσχυση για την αγορά αντιβιοτικών, αντιπυρετικών φαρμάκων καθώς και αναλώσιμων υλικών (γάζες, επίδεσμοι, σύριγγες, βελόνες).
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: Αρ. Λογ/σμού: 141/29611217
(IBAN: GR2701101410000014129611217)
ALPHA BANK: Αρ. Λογ/σμού: 199-00-2002-002401
(IBAN: GR0601401990199002002002401)
MARFIN EGNATIA BANK: Αρ. Λογ/σμού: 0061274407
(IBAN: GR1602802010000000061274407)
ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ: Αρ. Λογ/σμού: 00089331894-9
(IBAN: GR2609611400000000893318949)
Μετά την κατάθεση σας, παρακαλούμε καλέστε μας στο 210 3213150 ώστε να σας αποσταλεί η απόδειξη δωρεάς ΜΕΣΩ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΑΡΤΑΣ (Visa, Mastercard, American Express, Diners).
Οι Γιατροί του Κόσμου, σύμφωνα με τις αρχές τους και την πάγια τακτική της Οργάνωσης, θα παραδώσουν οι ίδιοι όλο το υλικό στον πληθυσμούς που το έχουν ανάγκη.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ κ.κ. ΠΑΥΛΟΥ

ΠΑΥΛΟΣ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Πρός τόν εὐσεβῆ κλῆρο, τούς ἐντιμωτάτους ἄρχοντες

καί τόν εὐλαβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι καί θά παραμείνει στήν παγκόσμια ἱστορία γεγονός ἀνεπανάληπτο, μοναδικό, ἀνερμήνευτο, γεγονός ἀξεπέραστο! Εἴκοσι καί πλέον αἰῶνες ἔχουν περάσει μέχρι σήμερα καί στό διάβα αὐτῶν χιλιάδες ἱστορικοί, φιλόσοφοι καί ἐρευνητές ἔχουν ἀσχοληθεῖ μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Ἄλλοι μέ καλή διάθεση, μά οἱ περισσότεροι μέ διάθεση ἀπορριπτική. Καί στήν ἁλυσίδα αὐτή συνεχῶς προστίθενται κρίκοι. Στούς καιρούς μας δέ ἡ ἄρνηση καί ἡ ἀπόρριψη αὐτή κυριαρχεῖ μέ συντριπτική πλειοψηφία! Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Καί πῶς ἑρμηνεύεται;

Ἡ ἀπάντηση δίνεται ἀπό τόν θεοδόχο προφήτη Συμεών, ὁ ὁποῖος, κατά τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου, εἶπε: «ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μέγας Παρών, ὁ διαχρονικός, ὁ ἀδιαμφισβήτητος, διότι ἄν δέν ἦταν, θά εἶχε ξεπεραστεῖ· καί μέ κάθε τι ξεπερασμένο καί ἀναχρονιστικό κανείς δέν ἀσχολεῖται.

Ἦλθε, λοιπόν, ὁ Χριστός ἐν χρόνῳ καί τόπῳ ἱστορικῶς, ὅπως οἱ προφῆτες προφήτευσαν καί ὅπως ἐξακριβώνεται μέσα ἀπό τά ἱερά εὐαγγέλια. Ἦλθε καί φανερώθηκε στούς ἀνθρώπους καί συνέστησε ἑαυτόν καί τόν Πατέρα Του μέ τό λόγο καί τά ἔργα Του: «εἰ ἐγνώκειτέ με, καί τόν Πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν» (Ἰω. 14,7) καί «ὁ ἐμέ ἀθετῶν, ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με» (Λκ. 10,16).

Ἦλθε καί συμπόνεσε τούς κατατρεγμένους, τούς καταπιεσμένους ἀπό τήν ἐξουσία, συμμερίστηκε τίς χῆρες, τά ὀρφανά καί τούς περιφρονημένους!

Ἦλθε καί κήρυξε δικαιοσύνη, ἰσότητα λαῶν καί φύλων. Ἀνέβασε τήν γυναικεία ὕπαρξη καί παρουσία στή θέση πού τῆς ἀνήκει˙ θέση ἰσοτιμίας καί σεβασμοῦ.

Ἦλθε καί κήρυξε ταπείνωση, ὑπακοή, φιλαλληλία καί φιλαδελφία, συγχωρητικότητα καί θυσιαστική ἀγάπη. Καί ὅλα αὐτά ὄχι μέ λόγια! Γιατί θυσιάστηκε; Γιατί ταπεινώθηκε; Γιατί καταδέχθηκε τήν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, τήν σταυρική θυσία; Ἀκριβῶς γιά ν’ ἀφήσει τῦπο καί ὑπογραμμό καί παράδειγμα πρός μίμηση τόν Ἑαυτό Του!

Καί ἔρχεται τό ἐρώτημα: πῶς τόν εἶδαν οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή του καί διαχρονικῶς; Πολλοί μέ σκεπτικισμό, ἄλλοι μέ μῖσος, ἕνα μέρος τόν ἀπέρριψε, τόν ὕβρισε, τόν συκοφάντησε, τόν ταπείνωσε! Ἐλάχιστοι τόν ἀποδέχθηκαν καί τόν ἀκολούθησαν: οἱ μαθητές του, οἱ μυροφόρες γυναῖκες καί ὁ ὄχλος, βέβαια, εἴτε ἀπό περιέργεια εἴτε γιά τήν ἱκανοποίηση βιοτικῶν του ἀναγκῶν! Καί ἡ ἐξουσία, Ἰουδαϊκή καί Ρωμαϊκή, πῶς τόν ἀντιμετώπισε; Ἡ μέν ὡς «πλᾶνον», «βλάσφημον» καί διαστροφέα «τοῦ Νόμου Μωυσέως καί τῶν προφητῶν», ἡ δέ ὡς ἀντιστρατευόμενο τό Νόμο τοῦ Καίσαρα.

Καί στήν ἐποχή μας τήν ταραγμένη καί ὑλοκρατούμενη, κατά τήν ὁποία ἔχουμε θεοποιήσει τήν κτίση καί ἀπορρίψαμε τόν κτίσαντα, πῶς τόν ἀντιμετωπίζουμε; Ἡ ἀπάντηση ἔρχεται ἀπό τήν κοινωνική καί οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία ταλανίζει καί συγκλονίζει ὅλη τή γῆ καί τρομάζει ὅλες τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ἑλληνικῆς.

Γιατί φθάσαμε σ’ αὐτή τήν κρίση; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή, ξεκάθαρη καί κρυστάλλινη· ἀκούγεται ὄχι μόνο ἀπό τούς ἱερούς ἄμβωνες τῶν Ναῶν μας, ἀλλά βγαίνει καί ἀπό χείλη ἐπιστημόνων, καλλιτεχνῶν καί ἁπλῶν πολιτῶν, οἱ ὁποίοι διακρίνονται γιά τήν ἀρετή, τήν τιμιότητα καί προπαντός γιά τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν ἀνθρωπιά τους: «Ἡ κρίση δέν εἶναι οἰκονομική, ἀλλά εἶναι κρίση ἀρχῶν καί ἀξιῶν»! Καί ἡ Ἐκκλησία προσθέτει: «τήν κρίση τή βιώνουμε λόγῳ ἔλλειψης ἠθικῆς καί πνευματικότητας».

Χωρίς Χριστό, ἀδελφοί μου, τά πάντα ἐπιτρέπονται: καί ἀτιμίες καί ἀδικίες καί ἀθέμιτος πλουτισμός, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νά μεταβάλλεται σέ λύκο γιά τόν συνάνθρωπό του.

Μέ μνημόνια καί νόμους καταπιεστικούς καί καταδυναστευτικούς, μέ νόμους πού ἀφαιροῦν ὄχι μιά φέτα ψωμί, ἀλλά παίρνουν ὁλόκληρο τό καρβέλι, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται στή φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση. Τό πρόβλημα λύνεται μόνο μ’ ἕναν τρόπο: μέ τήν ἐπιστροφή στόν γεννηθέντα Κύριο, τόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης!

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, μείνετε ἀταλάντευτοι στήν πίστη καί μή φοβᾶστε! Ἡ Ἑλλάδα μας ἔχει περάσει στό διάβα τῶν αἰώνων πολλές καί δυσκολότερες καταστάσεις κι ὅμως τίς ξεπέρασε! Ὁ Θεός μᾶς σκεπάζει ὅλους, ἡ Παναγία μας πρεσβεύει καί οἱ Ἅγιοί μας μεσιτεύουν πρός τό Θεό.

Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Χρόνια πολλά κι ἁγιασμένα.

Ὁ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης σας

† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011 -Τυπικόν

15. Πέμπτη. ᾿Ελευθερίου ἱερομάρτυρος καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ ᾿Ανθίας (β΄ αἰ.)

«Εἰ τύχοι ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐν ἄλλῃ ἡμέρᾳ πλὴν Κυ­ρι­α­κῆς, ἡ ἀκολουθία ψάλλεται κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ διά­τα­ξιν» (Τ.Μ.Ε., 15 Δεκ. §1), ἤ τοι μετὰ Παρακλητικῆς, ἄνευ εἰσ­ό­δου εἰς τὸν ἑσπερινὸν καὶ ἄνευ καταβασιῶν εἰς τὸν ὄρθρον, ἀλλὰ μετὰ δοξολογίας μεγάλης.

Εἰς τὴν λειτουργίαν, κον­τά­κιον «῾Η παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον»· ᾿Από­στο­λος: τοῦ ἱερομάρτυρος, 15 Δεκ., «Μὴ ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον» (Β΄ Τιμ. α΄ 8-18)· Εὐαγ­γέ­λιον: ὁμοίως, Σαβ. α΄ ἑβδ. νηστ., «᾿Επορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς σάββασι» (Μρ. β΄ 23-γ΄ 5)· κοινω­νικὸν «Εἰς μνημόσυνον».

Σημείωσις. Εἰς τοὺς γεραίροντας τὸν ἅγιον ᾿Ελευθέριον ναοὺς ἡ ἑορ­τάσιμος αὐτοῦ ἀκολουθία ψάλλεται ἄνευ Παρακλητικῆς ἐξ ἰδιαι­τέρας φυλλάδος, συμφώνως μὲ τὴν ἐν αὐτῇ τυπικὴν διάταξιν.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ κ.κ.ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

Στήν ἐποχή μας πού προσφέρει ἀπολαύσεις ἀλλά καί πολύ πόνο,

Πού προσφέρει ἐλπίδα, ἀλλά καί ἀπελπισία,

Πού παρέχει ἀνέσεις καί δημιουργεῖ ἄγχος,

Πού ζοῦμε σέ πολυάνθρωπες κοινωνίες, ἀλλά μᾶς βασανίζει ἡ μοναξιά,

Πού χαιρόμαστε τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καί ταυτόχρονα πικραινόμαστε ἀπό τήν ἠθική κατάπτωση,

Πού δοκιμάζουμε ἐνθουσιασμό καί μᾶς σημαδεύει ἡ ἀπαισιοδοξία,

Πού καμαρώνουμε γιά τή δημιουργία καί μᾶς πικραίνει ἡ καταστροφή,

Σ’ αὐτή τήν ἐποχή γεννιέται καί πάλι ὁ Χριστός μας.

«Θεός ἐπί γῆς ὑψώθητε» σαλπίζει μελωδικότατα ἡ Ἐκκλησία μας καί καλεῖ ὅλους μας γιά μία καινούργια ζωή μέ μέτρο, μέ σύνεση, μέ ἠθικούς φραγμούς, μέ τή σωτήρια μετάνοια, πού ἀποκαθιστᾶ τίς σχέσεις μας μέ τόν συνάνθρωπο καί τόν Γεννηθέντα Θεάνθρωπο.

Ἐπικαλοῦμαι γιά σᾶς τή Χάρη Του, τήν Εὐλογία Του καί τή Δύναμή Του, γιατί μιά τέτοια ζωή καί ψυχική ἀναγέννηση δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ χωρίς Ἐκείνου τή θαυματουργική ἐπέμβαση.

Ὁ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2011

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Χριστὸς καὶ πάλιν γεννᾶται καὶ οἱ Ἄγγελοι καὶ πάλιν ψάλλουν:
“Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.” (Λουκ. β΄, 14-15).
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Ἄγγελοι ψάλλουν τὰς τρεῖς μεγαλειώδεις ταύτας διακηρύξεις καὶ ἡ μεγίστη πλειονότης τῶν ἀνθρώπων, ἂν καὶ ἑορτάζει Χριστούγεννα, δὲν δύναται νὰ ἀντιληφθῇ τὸ νόημα τοῦ ἀγγελικοῦ αὐτοῦ ὕμνου καὶ διερωτᾶται ἐὰν ὄντως σήμερον δοξάζεται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεὸς καὶ διατὶ πρέπει νὰ δοξάζεται, ποῦ δύναταί τις νὰ εὕρῃ ἐπὶ γῆς τὴν ἐξαγγελθεῖσαν εἰρήνην καὶ διὰ ποῖον λόγον ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης πρέπει νὰ ζῇ ἐν εὐδοκίᾳ.
Διότι, ὄντως, ἡ πλειονότης τῶν ἀνθρώπων δὲν δοξάζει τὸν Θεόν, οὔτε διὰ τῶν ἔργων της, οὔτε διὰ τῶν χειλέων της, ἀρκετοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἀμφισβητοῦν καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παρουσίαν Του εἰς τὴν ζωήν των. Εἶναι μάλιστα πολλοὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀποδίδουν εἰς τὸν Θεὸν εὐθύνας, δι’ ὅσα δυσάρεστα συμβαίνουν εἰς τὴν ζωήν των. Ἀλλ’ ὅμως οἱ τοιουτοτρόπως ἀγανακτοῦντες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ σφάλλουν βαρέως, καθ' ὅσον τὸ κακὸν δὲν προέρχεται ἀπὸ Αὐτόν.
Ἀντιθέτως, ἡ ἐξ ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπον σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ἐπακολουθήσαντα αὐτὴν γεγονότα τῆς Σταυρώσεως καὶ Ἀναστάσεώς Του, ἀναμορφώνουν τὸν πιστὸν εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος καὶ χαρίζουν εἰς αὐτὸν τὴν αἰώνιον ζωήν καὶ τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην καὶ καθιστοῦν αὐτὸν συγκληρονόμον τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ πρᾶξις αὕτη τῆς τοῦ Θεοῦ Συγκαταβάσεως, ἂν καὶ περικλείει τὴν ἐσχάτην ταπείνωσιν, εἶναι ἀφ’ ἑαυτῆς ἱκανὴ νὰ ὑπερδοξάσῃ Αὐτόν.
Οὕτως, ἄν καὶ πολλῶν ἀνθρώπων αἱ καρδίαι δὲν δοξάζουν τὸν Θεόν, ἀποδίδοται δόξα εἰς Αὐτόν, τὸν ἐν ὑψίστοις οἰκοῦντα, ὑπὸ πάσης τε τῆς κτίσεως καὶ ὑπὸ τῶν ἀντιλαμβανομένων τὰ γενόμενα ἀνθρώπων. Διὸ καὶ ἡμεῖς εὐγνωμόνως ἀναφωνοῦμεν μετὰ τῶν Ἀγγέλων τό “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ” διὰ τὴν μεγαλωσύνην τῶν ἔργων Του καὶ τὸ ἀσύλληπτον τῆς ἀγάπης Του πρὸς ἡμᾶς.
Ἡ ἀπορία ὅμως ἀφορᾷ καὶ εἰς τὴν δευτέραν ἐξαγγελίαν τῶν ἀγγέλων "καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη". Κατὰ ποῖον τρόπον εὑρίσκεται ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ὅταν τὸ ἥμισυ σχεδὸν τοῦ πλανήτου εἶναι εἴτε ἐν δράσει εἴτε ἐν προετοιμασίᾳ πολεμικῇ; Ἡ γλυκύφθογγος ἐξαγγελία τῶν Ἀγγέλων “ἐπὶ γῆς εἰρήνη” εἶναι βεβαίως πρωτίστως μία ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐὰν οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθήσουν τὸν δρόμον τὸν ὁποῖον τὸ τεχθὲν Παιδίον ὑποδεικνύει εἰς αὐτούς, θὰ φθάσουν εἰς τὴν ἐσωτερικὴν εἰρήνην καὶ τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν. Ἀλλά, φεῦ, μέγα μέρος τῶν ἀνθρώπων συγκινεῖται καὶ ἕλκεται ἀπὸ τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου καὶ βαρυθυμεῖ εἰς τὸ ἄκουσμα τῆς ὑποσχέσεως τῆς εἰρηνικῆς ζωῆς. Δὲν ὁμιλοῦμεν βεβαίως μόνον περὶ τῶν ζηλωτῶν τῶν δι’ ὅπλων πολεμικῶν συρράξεων, ἀλλὰ κυρίως περὶ ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μετατρέπουν τὴν εὐγενῆ ἅμιλλαν εἰς σύγκρουσιν καὶ ἔφοδον κατὰ τῶν συνανθρώπων καὶ ἐπιδιώκουν τὴν ἐξόντωσιν τοῦ ἀντιπάλου. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, ὁ πόλεμος βιώνεται ὡς πραγματικότης μεταξὺ τῶν μελῶν ἀντιτιθεμένων κοινωνικῶν ὁμάδων καὶ παρατάξεων, παντὸς εἴδους, ἐθνικῶν, κομματικῶν, συνδικαλιστικῶν, οἰκονομικῶν, ἰδεολογικῶν, θρησκευτικῶν, ἀθλητικῶν καὶ εἴ τινος ἄλλης, καὶ ὁ ψυχισμὸς τῶν μελῶν των διαμορφώνεται εἰς φιλοπόλεμον, ἀντὶ τοῦ, ὡς θὰ ἔπρεπε, φιλειρηνικοῦ.
Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀναιρεῖ τὴν ἀλήθειαν τῆς ἐξαγγελίας τῶν Ἀγγέλων, ὅτι διὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀποδοχῆς τῶν διδαγμάτων Αὐτοῦ, θὰ ἐπικρατήσῃ ὄντως ἐπὶ γῆς ἡ εἰρήνη. Ὁ Χριστὸς ἦλθε κομίζων τὴν εἰρήνην καὶ ἐὰν αὐτὴ δὲν κυριαρχῇ εἰς τὸν κόσμον, εὐθύνονται οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι καὶ μὴ βιοῦντες αὐτὴν ἄνθρωποι, καὶ ὄχι ὁ προσφέρων αὐτὴν Θεός. Δεδομένης τῆς τοιαύτης στάσεως τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς προσφερομένης ὑπ’ Αὐτοῦ εἰρήνης, δὲν εἶναι παράδοξον τὸ γεγονὸς ὅτι σπανίζει μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἡ εὐδοκία. Ἡ καλὴ διάθεσις τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι δεδομένη, καὶ τὰ εὐμενῆ ἐπακόλουθα αὐτῆς ἐνεργὰ μὲν δι’ ὅλους κατ’ ἀρχὴν τοὺς ἀνθρώπους, ἰδιαιτέρως δὲ αἰσθητὰ διὰ τοὺς ἐμπράκτως ἀποδεχομένους τὰς ἀνωτέρω ἀγγελικὰς ἐξαγγελίας. Ἀντιθέτως, διὰ τοὺς ἀρνουμένους αὐτὰς καὶ ἐπιδιδομένους εἰς τὴν ἀλληλοεκμετάλλευσιν καὶ τὸν ἀλληλοσπαραγμόν, αἱ συνέπειαι βιοῦνται ὡς κρίσις ἀγωνίας καὶ ἄγχους, ὡς κρίσις οἰκονομικὴ καὶ ὡς κρίσις σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ ἀβεβαιότης ὑπαρξιακή.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίων ἀγαπητά,
Πάντα λοιπὸν τὰ ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων ἐξαγγελθέντα κατὰ τὴν Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἀγαθὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερον καὶ βιοῦνται ἐν πληρότητι ὑπὸ τῶν πιστευόντων εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεάνθρωπον καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπὸ ἐφέτος νὰ βιώνωμεν τὰ Χριστούγεννα ὡς ἀρέσει εἰς τὸν ἀγαθοδότην Θεόν, διὰ νὰ βιώσωμεν τὴν ἐπὶ γῆς καὶ ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας ἀνυπέρβλητον Εἰρήνην καὶ τὴν πλήρη ἀγάπης εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς.
Ἄς καταστήσωμεν ἑαυτοὺς πρόσωπα κοινωνοῦντα ἀγαπητικῶς μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ συνανθρώπου, μετατρεπόμενοι ἀπὸ ἄτομα εἰς πρόσωπα.
Ἄς ἀποβάλωμεν τὰ προσωπεῖα τοῦ διεσπασμένου καὶ ἀποκεκομμένου ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν εἰκόνα Αὐτοῦ, τὸν συνάνθρωπον, τὸν πλησίον, ἐγωϊστικοῦ ἀτόμου, καὶ ἂς ἐκπληρώσωμεν τὸν προορισμόν μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὁμοίωσις πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τῆς ἐμπράκτου πρὸς Αὐτὸν πίστεώς μας.
Ἄς γίνωμεν καὶ ἡμεῖς ἀναμεταδόται τῶν ἀγγελικῶν ἐξαγγελιῶν πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία δεινῶς πάσχει καὶ δὲν δύναται νὰ εὕρῃ, διὰ τῶν μέσων τὰ ὁποῖα συνήθως χρησιμοποιεῖ, τὴν Εἰρήνην καὶ τὴν Εὐδοκίαν. Ἡ μόνη ὁδὸς ἀπαλλαγῆς ἐκ τῶν πολεμικῶν καὶ τῶν οἰκονομικῶν καὶ τῶν πάσης φύσεως κρίσεων εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.
Δοξάζομεν, λοιπὸν, ὁλοκαρδίως τὸν ἐν Ὑψίστοις καὶ μεταξὺ ἡμῶν ἀναστρεφόμενον Συγκαταβάντα Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ συνδιακηρύσσομεν μετὰ τῶν Ἀγγέλων ὅτι εἶναι ἐφικτὴ καὶ ὑπάρχει ὄντως ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας ἡ Εἰρήνη, διότι κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ, ὡς Αὐτὸς ηὐδόκησε σαρκωθεὶς διὰ τῆς Γεννήσεως Αὐτοῦ ἐν Φάτνῃ.
Ἂς ζήσωμεν, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, τὴν χαρὰν τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν πρόγευσιν τῶν ὅσων ἀγαθῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον διακηρύσσει ἡ τριπλῆ ἀγγελικὴ ἐξαγγελία.
Γένοιτο.
Φανάριον, Χριστούγεννα , βια’
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν