2012 μ.Χ.

2012 μ.Χ. Αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ ἐλπίζουμε ὅτι μπορεῖ νὰ ἀλλάξει κάτι δὲν εἶναι ὁ ἀριθμὸς ποὺ ἄλλαξε κι ἀντικατέστησε τὸ 2011. Εἶναι τὰ δύο γράμματα ποὺἀκολουθοῦν: «μ.Χ.». Ἀποτελεῖ ἐξαιρετικὸ προνόμιο τὸγεγονὸς ὅτι ζοῦμε τὴ μετὰ Χριστὸν ἐποχή, τὴν ἐποχὴ τῆςΧάριτος. Ἤδη τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ διέλυσε τὸ σκοτάδι τῆςπλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἐρχομός Του στὸν κόσμο ἄνοιξε γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Κι εἶναι ἀλήθεια τραγικὸ ἐνῶ ζοῦμε στὴ μετὰ Χριστὸν ἐποχή, στὴν οὐσία νὰ πορευόμαστε χωρὶς τὸν Χριστό… Καιρὸς νὰ ἀλλάξουμε πορεία! Νὰ ζήσουμε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Τότε πραγματικὰ θὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε. Τότε θὰ ἀλλάξουν πολλά. Πρῶτα μέσα μας καὶ ἔπειτα γύρω μας. Ἀρκεῖ νὰ ἀκούσουμε τὴ θεϊκὴ προτροπή του: «Μετανοεῖτε…»

Περιοδικό πρός τήν Νίκην

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ

«Ο άγιος Σίλβεστρος χειροτονείται λόγω της μεγάλης του αρετής επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης, διαδεχόμενος τον προηγούμενο επίσκοπο Μιλτιάδη που απέθανε. Έκανε πολλά θαύματα και ήταν αυτός που χειραγώγησε στην πίστη του Χριστού τον μέγα βασιλιά Κωνσταντίνο, του οποίου καθάρισε διά του αγίου Βαπτίσματος τα πάθη της ψυχής και του σώματός του, και απέδειξε ότι ο Χριστός είναι Αυτός που προφητεύτηκε από την Παλαιά Διαθήκη, όπως και έδωσε ζωή σε έναν ταύρο, τον οποίο φόνευσε με μάγια ένας Εβραίος και δεν μπόρεσε βεβαίως να τον ξαναφέρει πίσω στη ζωή. Ο άγιος έγινε αίτιος της σωτηρίας πολλών ανθρώπων και εξεδήμησε προς τον Κύριο σε βαθύ γήρας».

Ο άγιος Σίλβεστρος μολονότι ανήκει στους Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας, τιμάται  από την οικουμενική Ορθοδοξία. Διότι έζησε σε εποχή που ήταν ενωμένη η Δύση με την Ανατολή, δηλαδή σε εποχή που το σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας δεν την είχε ακόμη απομακρύνει από την αλήθεια της πίστεως. Κι όχι μόνον τούτο: αποτελούσε στην εποχή του, αλλά και διαχρονικά, Πατέρα και Διδάσκαλο της ορθοδοξίας, τόσο που υπερμάχησε υπέρ αυτής αγωνιζόμενος κατά των παρεκκλίσεων των αιρέσεων: φανέρωσε με δύναμη τη μία φύση του Τριαδικού Θεού, αλλά σε τρεις υποστάσεις, Μονάδα στην Τριάδα και Τριάδα στη Μονάδα. Πατέρας, Υιός και Άγιον Πνεύμα, μία όμως θεότητα. Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας τονίζουν με έμφαση τον υπέρ της αληθούς πίστεως αγώνα του, όπως και την προσπάθειά του να δείξει ότι η αίρεση, η διαστρέβλωση της πίστεως, συνιστά σκότος, που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον ίδιο τον Θεό. «Πάτερ Ιεράρχα Σίλβεστρε, ιερωσύνης φωτί ιερώς φωτιζόμενος, τους πιστούς εφώτισας φωτοβόλοις διδάγμασι, Μονάδα φύσει την τρισυπόστατον ουσίαν σέβειν∙ και απεδίωξας σκότος αιρέσεων» (Πάτερ Ιεράρχα Σίλβεστρε, με το ιερό φως της ιερωσύνης σου φώτισες τους πιστούς με φωτοβόλα διδάγματα να σέβονται την τρισυπόστατη ουσία της Θεότητος, ως Μονάδα κατά τη φύση Της. Και γι’ αυτό έδιωξες μακριά το σκοτάδι των αιρέσεων).

Η επισήμανση του ιερού υμνογράφου περί της αιρέσεως ως σκότους δεν πρέπει να διαλάθει εύκολα της προσοχής μας. Ο υμνογράφος τονίζει αυτό που σήμερα πολλοί άνθρωποι, ακόμη δυστυχώς και πιστοί «χριστιανοί», το υποβαθμίζουν. Δηλαδή ότι τα δόγματα της πίστεως δεν είναι απλώς κάποιες θεωρητικές προτάσεις, οι οποίες έχουν σημασία μόνον για κάποιους θεολόγους και παπάδες. Τα δόγματα συνιστούν τη φανέρωση της αληθινής εικόνας του Τριαδικού Θεού και του Ιησού Χριστού ως του ενανθρωπήσαντος Θεού, που σημαίνει ότι υποβάθμιση ή παρέκκλιση από αυτά οδηγεί αυτομάτως σε οντολογική αλλοίωση του ίδιου του ανθρώπου και απώλεια της ίδιας της σωτηρίας του, ως πραγματικής σχέσεως με τον Θεό. Με άλλα λόγια το δόγμα καθορίζει το ήθος και τη ζωή του ανθρώπου, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας πάντοτε αγωνίστηκε «έως θανάτου» υπέρ της αληθείας της πίστεώς της. Τέτοιος πατέρας και διδάσκαλος λοιπόν της πίστεως ήταν και ο άγιος Σίλβεστρος κι αυτό προβάλλει εν πρώτοις ο άγιος υμνογράφος του.

Ο ίδιος βεβαίως, ο άγιος Ιωσήφ, δεν μένει μόνον στην προβολή του αγίου Σιλβέστρου ως διαπρυσίου διδασκάλου της ορθοδοξίας και αντιαιρετικού αγωνιστή. Επικεντρώνει την προσοχή του και στις προϋποθέσεις του αγίου, προκειμένου να έχει τον θείο αυτόν φωτισμό: ο άγιος Σίλβεστρος, μολονότι επίσκοπος και μάλιστα της έχουσας τότε τα πρεσβεία τιμής πρεσβυτέρας Ρώμης, ή μάλλον ακριβώς λόγω της θέσεώς του αυτής, υπήρξε μέγας ασκητικός άνδρας, που αγωνιζόταν για τον προσωπικό του αγιασμό διά της τηρήσεως των ευαγγελικών εντολών και συνεπώς της υπερβάσεως των ψεκτών αμαρτωλών παθών. «Μεγαλοφρόνως παθών κατεκράτησας και σάρκα ασκητικαίς αγωγαίς υπέταξας τω Πνεύματι, σοφέ∙ θείον καταγώγιον Τριάδος γεγονώς περιφανώς της πονηρίας τα πνεύματα ψάλλων εταπείνωσας» (Κυριάρχησες με υψηλό φρόνημα πάνω στα πάθη σου, σοφέ Σίλβεστρε, και υπέταξες το σαρκικό αμαρτωλό φρόνημα  με τους ασκητικούς τρόπους ζωής στον άγιον Πνεύμα. Έγινες λοιπόν θείο κατοικητήριο της Τριάδος, γι’ αυτό και ψάλλοντας ταπείνωσες με ένδοξο τρόπο τα πνεύματα της πονηρίας). Ο υμνογράφος εξαγγέλλει το αυτονόητο: κανείς δεν μπορεί να είναι αληθινός διδάσκαλος της Εκκλησίας και μάλιστα κληρικός, αν δεν ακολουθεί ασκητική διαγωγή με τήρηση των εντολών του Κυρίου. Διαφορετικά, συνιστά κίβδηλο διδάσκαλο, που και την όποια θεωρητική κατάρτισή του στα θέματα της πίστεως θα την χάσει σύντομα. Ο φωτισμός του νου δηλαδή συνυπάρχει όχι μόνον με τη μελέτη των κειμένων της Εκκλησίας μας, αλλά και με τον ασκητικό τρόπο της ζωής.

Πού πάνε τα αβάπτιστα βρέφη όταν πεθάνουν;

To ερώτημα είναι καθαρά σχολαστικό. Ακαδημαϊκό. Ξεκινά με την

 προϋπόθεση ενός παραδείσου και μίας κόλασης πού αντιμετωπίζονται

 ως πραγματικοί τόποι ηθικής ανταμοιβής των καλών και δικαιικής 

τιμωρίας των πονηρών αντίστοιχα. Έχουμε δηλαδή ως προϋπόθεση

 εδώ μία ειδωλολατρική δυτικής προελεύσεως "θεολογία"

 περί δικαιώσεως ή κολασμού των ανθρώπων.Περί κτιστού παραδείσου

 και κολάσεως και ηθικών προϋποθέσεων για την κατάταξη κάποιου.

 Αν δεχόμασταν αυτή την "εύκολη θεολογία", δεδομένης της απονηρίας 

και αναμαρτησίας των αβαπτίστων βρεφών αυτά 

καταλήγουν αξιωματικά στον τόπο του παραδείσου, ενώ κρίνεται

σαδιστικός, οδυνηρός και άδικος ο κολασμός τους, μόνο και μόνο

επειδή υπάρχουν αφώτιστα, δηλ. αβάπτιστα.

Γνωρίζουμε από την Πατερική Θεολογία πώς το βάπτισμα

 είναι αναγέννηση του ανθρώπου στην βασιλεία του Θεού και

 από την Γραφή πώς "όποιος δεν αναγεννηθεί από πνεύμα και ύδωρ"

 δεν εισοδεύει στην βασιλεία του Θεού. Επίσης ως "δεδομένο" 

λαμβάνουμε πώς παράδεισος και κόλαση δεν είναι κτιστοί τόποι,

 αλλά καταστάσεις. 

Είναι ο ΤΡΟΠΟΣ πού βιώνει ο καθένας μας τον Θεό, ως άκτιστο

 πυρ και άλλος μετέχει Αυτού παραδείσιος, άλλος απομακρύνεται

 κολασμένος στην αμεθεξία και την ακοινωνησία, γιατί αυτό 

το ίδιο άκτιστο πυρ- η άκτιστη ενέργεια είναι καυστική και όχι φωτιστική γι'αυτόν.

 Μας είναι επίσης παραδεδομένο πώς το Βάπτισμα απαλάσσει τον

 βαπτιζόμενο από την προπατορική κατάσταση της φθοράς 

στην οποία γεννώμαστε όλοι και όχι από την προπατορική 

νομικήενοχή του πρωταρχικού εδεμικού αμαρτήματος-αποστασία

από τον Θεό,όπως φρονούν ιδία οι δυτικοί.

Συνεπώς τα αβάπτιστα βρέφη μην έχοντας συνείδηση μεθέξεως

(αλλ'ούτε αυτό φρονώ είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε), ούτε

 ευκαιρία φωτίσεως(βαπτίσματος)-όπως οι άγιοι,  δεν μετέχουν 

στον βαθμό των αγίων στον Παράδεισο, ούτε στον βαθμό των

 κολασμένων στην αμεθεξία, γιατί είναι αρτιγενή και απόνηρα κατά την

 πατερική ορολογία και ενώ έχουν από την ανθρώπινη φύση τους

 εξ άκρας γεννήσως τάση προς την αμαρτία

(ουσία προπατορικού αμαρτήματος) δεν μπορούμε ωστόσο 

να τους καταλογίσουμε ηθικό αμάρτημα.Τα βρέφη αυτά μετέχουν

ή δεν μετέχουν του Θεού, όπως

 Αυτός μόνον γνωρίζει. Θα είμασταν δογματικά εσφαλμένοι

 αν μιλούσαμε για παράδεισο και κόλαση γι'αυτά τα βρέφη

 δεδομένου πώς ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να 

εκτιμήσουμε τον δικό μας βαθμό μεθέξεως ή αμεθεξίας, είτε

 είμαστε φωτισμένοι είτε αφώτιστοι.

 Ασφαλώς αυτά τα βρέφη εντοπίζονται σε χώρον καλόν,

 στα χέρια του Πατέρα τους.

Όλοι είμαστε στα χέρια της αγάπης και της μέριμνας του Θεού.

 Άγιοι και κολασμένοι. Όλοι είμαστε υπό το βλέμμα του και μέσα 

στο σχέδιο της οικονομίας Του. Ας αφήσουμε τα αφώτιστα βρέφη

 στα χέρια του Θεού, αφού δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να

προεξοφλήσουμε την ίδια την κατάσταση μας. Παραλάβαμε το βάπτισμα από

 τα κυριακά χείλή ως προϋπόθεση ένταξης μας στην Βασιλεία, 

αλλά και την αγνωσία και την αδυναμία μας για τον εντοπισμό

 και την αξιολόγηση Κρίσης του Θεού. Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου.

Τέλος, καταχωρούμε τις σχετικές απόψεις των αγίων Πατέρων,

 πού χωρίς να αποτελούν δόγματα της Εκκλησίας είναι όμως

 οι καθαρότερα αξιόπιστες μαρτυρίες περί του θέματος:

 Το δε απειρόκακον νήπιον, μηδεμιάς νόσου των της ψυχής ομμάτων 

προς την του φωτός μετουσίαν επιπροσθούσης, εν τω κατά φύσιν γίνεται, 

μη δεόμενον της εκ του καθαρθήναι υγιείας, ότι μηδέ την αρχήν την νόσον 

τη ψυχή παρεδέξατο”

 (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης:

 “Περί των νηπίων των προ ώρας αφαρπαζομένων” μέρος 8).

 Πως αμαρτωλοί δι’ αυτόν κατεστάθησαν οι πολλοί; 

Τι προς ημάς τα εκείνου πταίσματα; πως δε όλως

 οι μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα συν αυτώ, 

καίτοι Θεού λέγοντος. ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, 

ούτε τέκνα υπέρ Πατέρων, ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται; 

Ουκούν ψυχή μεν η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται.

 Αμαρτωλοί δε γεγόναμεν δια της παρακοής του Αδάμ δια τοιόνδε τρόπον. 

πεποίητο μεν γαρ επί αφθαρσία και ζωή, ην δε αυτώ και ο βίος αγιοπρεπής

 εν τω παραδείσω της τρυφής, όλος ην και δια παντός εν θεοπτίαις ο νους,

 εν ευδεία δε και γαλήνη το σώμα,

 κατηρεμούσης απάσης αισχράς ηδονής. ου γαρ ην εκτόπων κινημάτων

 θόρυβος εν αυτώ. Επειδή δε πέπτωκεν υφ’ αμαρτίαν και κατώλισθεν

 εις φθοράν, εντεύθεν εισέδραμον την της σαρκός φύσιν ηδοναί τε

 και ακαθαρσίαι, ανέφυ δε και ο εν τοις μέλεσιν ημών αγριαίνων νόμος.

 Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν

 Αδάμ. …..” (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας: Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους

 Επιστολήν, Migne, P.G., 74, 788-789).
  

“Η γαρ άωρος τελευτή των νηπίων ούτε εν αλγεινοίς 

είναι τον ούτω του ζην παυσάμενον νοείν υποτίθεται ούτε 

κατά το ίσον τοις δια πάσης αρετής κατά τον τήδε βίον

 κεκαθαρμένοις γίνεται“

 (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: Προς Ιέριον περί των προ ώρας αναρπαζομένων

 νηπίων, P.G. 46, 192).
 

“Μήτε δοξασθήσεται, μήτε κολασθήσεται

 παρά του δικαίου κριτού, ως ασφραγίστους μεν, 

απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον την ζημίαν ή δράσαντας.

ου γαρ όστις ου κολάσεως άξιος, ήδη και τιμής“ 

(Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου: Λόγος μ΄. Εις το άγιον Βάπτισμα, P.G. 36, 389).
 

“Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

 ότι, όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στον παράδεισο, 

και ο άνθρωπος είχε τα πάντα, προκειμένου να κάνει τον δρόμο αυτό 

που χρειαζόταν, για να ανδρωθεί, του έδωσε μία εντολή. 

Ήταν τέλειος ο άνθρωπος, όπως ένα νήπιο. Ένα νήπιο όλα τα έχει, αλλά

 είναι νήπιο. πρέπει να ζήσει, για να ανδρωθεί.”

 (Συμεών Κραγιόπουλου, Πρεσβύτερου: “Αδάμ, που εί;”, σελ. 125).

  Ο Ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί ότι βαπτίζουμε και τα νήπια

 “καίτοι αμαρτήματα ουκ έχοντα“, ώστε να προστεθή “αγιασμός, 

δικαιοσύνη, υιοθεσία, κληρονομία, αδελφότης του Χριστού τα μέλη 

είναι, το κατοικητήριον γενέσθαι του πνεύματος“

 (Θεοδώρου Ζήση,

 Πρεσβυτέρου, καθ. Α.Π.Θ. :

 “Άνθρωπος και κόσμος εν τη οικονομία του Θεού

 κατά τον Ι. Χρυσόστομον“, σελ. 119).

(οι πατερικές αναφορές από εδώ όπου υπάρχει ενδιαφέρον κατά 

το μάλλον ή ήττον θέμα για το προπατορικό αμάρτημα)

Ο Άγιος των Φυλακών για την προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ

Aρχιμ. Γερβάσιος Ραπτόπουλος 

Όλη η Ελλάδα μας, όλοι οι Έλληνες, όσα γράμματα κι αν γνωρίζει ο καθένας, στέκεται πλάι στον δοκιμαζόμενο σεπτό Καθηγούμενο μιας των μεγαλυτέρων Αγιορείτικων Ι. Μονών.

Εκείνης της Ιεράς και Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου.  

Ο Γέροντας Εφραίμ είναι αθώος μέχρι την καταδίκη του, αν καταδικασθεί, από το οικείο Δικαστήριο της Ελληνικής Δικαιοσύνης, όπως το ίδιο συμβαίνει και με κάθε κατηγορούμενο προφυλακιστέο ή όχι.

Συνεπώς η πολεμική εναντίον του κρίνεται άκαιρη, πρόχειρη και επιπόλαια, αν όχι εμπαθής και σκόπιμη, με στόχο να πλήξουν την Αθωνική Πολιτεία, την Αγία μας Εκκλησία και την όλη ανά τον κόσμο Ορθοδοξία.

Ύστερα είναι και το άλλο.

Ο Σωτήρας μας Χριστός ξεχώρισε τον κάθε κατηγορούμενο από το οποιοδήποτε αδίκημα που τον βαραίνει. Το αδίκημα είναι θέμα της Δικαιοσύνης. Δικό μας θέμα, είτε αθωωθεί είτε όχι, ο κατηγορούμενος Καθηγούμενος της Αθωνικής μας Πολιτείας είναι ο αδελφός μας. Είναι ίδια εικόνα, κι αυτός με μας, του Θεού. Είναι παιδί του Θεού, όπως και ημείς. Έτσι ο άγιος Γέροντας Εφραίμ είναι «αδελφός» του Χριστού (Ματθ. 25, 40). Κάτι περισσότερο απ’ αὐτό.

Είναι ο ίδιος ο Χριστός «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ. 16, 12). Έτσι του οφείλουμε πολλή αγάπη. Την ίδια αγάπη που έχουμε στον ίδιο τον εαυτό μας.

Την ίδια αγάπη που έχουμε, αν έχουμε και όσοι την έχουμε, προς τον Ιησού μας, αν και το σχήμα του και το εκκλησιαστικό αξίωμα που έχει, αυτό και μόνο μας επιβάλλει να έχουμε έναντί του σεβασμό και την ανάλογη τιμή που δικαιούται να έχει.

Ο υποφαινόμενος στην 35χρονη διακονία χριστιανικής αγάπης, που ασκεί σε όλους τους κρατουμένους και εδώ στην πατρίδα μας και στους κρατουμένους όλων των χωρών του κόσμου, έτσι φέρεται. Βλέποντας στο πρόσωπο του κάθε κρατουμένου τον Χριστό «εν ετέρα μορφή». Άλλωστε αυτό μας λέγει και εκείνη η φωνή του Κυρίου μας: «εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με» (Ματθ. 25, 36). Εισέρχεται στην κάθε φυλακή, όπως εισήλθε και ο Χριστός στο σπίτι του τελώνη Ζακχαίου. Στο σπίτι του τελώνη Ματθαίου.

Όπως αντιμετώπισε τη μοιχαλίδα Σαμαρείτισσα γυναίκα και την άλλη μοιχαλίδα, την οποία μάλιστα έσωσε από το λιθοβολισμό.

Και όπως άνοιξε κουβέντα και με τον «εκ δεξιών» ληστή πάνω στο Γολγοθά. Ο Ιησούς καταδίκασε την αμαρτία, αλλά αγάπησε τον αμαρτωλό. Όπως ακριβώς κάνει και ο γιατρός. Εχθρεύεται την αρρώστια, την οποία και καταπολεμά με τα ανάλογα φαρμακευτικά σκευάσματα, αλλά αγαπά τον άρρωστο.

Ο Άγιος Καθηγούμενος π. Εφραίμ σταυρώνεται χρόνια τώρα. Λες και άνοιξε αυτός ο ίδιος ο Άδης να τον καταπιεί!

Και αντί να γίνουμε Σίμωνες Κυρηναίοι και να τον κάνουμε ν’ αναπνεύσει έστω και λίγο, σαν συνάνθρωποι έστω, τον πετροβολούμε!... Και κάνουμε το σταυρό που σηκώνει πιο βαρύ! Τι είναι επιτέλους αυτός ο Γέροντας Εφραίμ; Είναι κακούργος, ένας άλλος Βαραββάς; Και δεν είναι άλλοι περισσότερο ένοχοι; Κάθε έγκλημα έχει πολλούς συνεργούς. Πού είναι οι συνεργοί του; Κι αυτό το Σύνταγμα που ορίζει ότι όλοι οι πολίτες είμαστε ίσοι απέναντι στο Νόμο, πού είναι; Κανείς πια δεν το σέβεται και δεν το υπολογίζει; Κανείς; Πού είναι αυτοί που τον ψήφισαν; Γιατί αυτοί εξαιρούνται από το Νόμο; Κι αυτό το φωνάζουν όλοι οι Έλληνες. Γιατί όλη η κακία μας μόνο στο Γέροντα Εφραίμ;

Αλλά ας είναι.

Η σταυρωμένη πορεία του Γέροντα έχει κι ένα καλό σημείο. Τον συμπαραστέκεται όλος ο κόσμος.

Όχι μόνον όλες οι ανά τον κόσμο Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά και οι ηγεσίες των κρατών. Σήμερα κανένας άλλος στον κόσμο δεν είναι τόσο συμπαθής, όσο ο Ελληνοκύπριος σεπτός Γέροντας της Ιεράς και Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου της Αθωνικής Πολιτείας.

Και το άλλο.

Παραμονή της πιο μεγάλης εορτής της χριστιανοσύνης, των Χριστουγέννων, να συλληφθεί και να κλεισθεί σαν εγκληματίας στον Κορυδαλλό; Αυτό στη λαϊκή συνείδηση είναιαπαράδεκτο.

Πού θα μπορούσε να αποδράσει; Στη Ρωσία, από όπου γύρισε πρόσφατα και γνώριζε τη σύλληψή του;

Και με τι καρδιά ν̕ αφήσει την πιο μεγάλη Μοναχική Αδελφότητά του και να φύγει; Και ποια μεγάλα κακουργήματα θα διέπραττε;

Καλός ο Νόμος. Αλλά είναι και η συνείδηση. Γι̕ αυτό ορθά παρατηρεί ο επίτιμος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειος Κόκκινος, ο οποίος αρθρογραφεί στην «ΕΣΤΙΑ» και στην «ΑΞΙΑ»: «Η αυστηρότης αυτής της κρίσεως, ερχομένη σε αντίθεση με την άμετρη επιείκεια προς κατηγορουμένους πολιτικούς, ομολογήσαντας την διάπραξη κακουργημάτων, αλλά και προς πολιτικά στελέχη ενός των κυβερνώντων κομμάτων κατηγορούμενα για την υπόθεση των υποβρυχίων, εμφανίζει τη Δικαιοσύνη, ως επηρεαζομένη από την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. και τα κομματικά συνθήματα εκείνων που απεχθάνονται την Εκκλησία και τους λειτουργούς της».

Σεβαστέ μου Γέροντα,

Ο υποφαινόμενος θα ήταν ο πρώτος σας επισκέπτης στον Κορυδαλλό, αν δεν είχα σε γύψο το δεξί μου πόδι από πτώση. Τώρα θα βραδύνω την επίσκεψή μου.

Σταθείτε όρθιος. Μη λυγίζετε. Κι ας μαίνονται όλοι οι άπιστοι, οι εχθροί της Αγίας του Χριστού μας Εκκλησίας, ας πανηγυρίζουν.

Ένα να γνωρίζουν: «Η Εκκλησία πολεμουμένη πάντα νικά». Και μετά τη Σταύρωση, ακολουθεί η Ανάσταση.

Αρχιμ. Γερβάσιος Ιωάν. Ραπτόπουλος

Διάκονος των Φυλακών

Ποιμαντορική εγκύκλιος Θεοφανείων 2012 του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.κ. Νεόφυτου

Προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, Η θλίψη της φτώχιας και της ανέχειας πλησιάζει και τη γειτονιά μας. Με αγωνία παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και είμαστε μάρτυρες θλιβερών σκηνών φτώχειας και ανέχειας. Έφτασε η εποχή που προφήτευσε ο μακαριστός Γέροντας Παϊσιος «Η Ελλάδα θα πεινάσει και θα πούμε το ψωμί ψωμάκι». Σύμφωνα μ’ επίσημα στοιχεία δύο εκατομμύρια ελλαδίτες αδελφοί μας βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ στα πρόθυρα της, βρίσκονται άλλα δύο εκατομμύρια. Ένα εκατομμύριο είναι οι άνεργοι και ένα στα πέντε παιδιά ζει σε συνθήκες ένδειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται καλής διατροφής και ο αριθμός των αστέγων ανέρχεται στις εικοσιπέντε χιλιάδες. Δεκάδες άτομα ψάχνουν καθημερινά να βρουν τροφή στα σκουπίδια των υπεραγορών και το ένα τρίτο των ελλαδιτών αδελφών μας ζει με 470 ευρώ τον μήνα και αρκετά νοικοκυριά χωρίς θέρμανση. Αλήθεια: «Πόσο απέχει το κρεβάτι μας από το παγκάκι; Πόσο απέχει το δείπνο μας από το συσσί­τιο; Πόσο τελικά απέχει η τα­κτοποιημένη μας ζωή από τον δρόμο;» όπως εύστοχα έχει γράψει ένας ελλαδίτης δημοσιογράφος; Ενώπιον, λοιπόν, αυτού του δράματος που περνούν οι αδελφοί μας δεν πρέπει να μένουμε αδιάφοροι, αλλά να θυμηθούμε αυτό που ο Κύριος μας είπε: «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» και όλοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ούτως ώστε να απαλύνουμε τον πόνο των αδελφών μας, τον πόνο των συνανθρώπων μας. Ως εκ τούτου απευθύνουμε θερμή πατρική έκκληση προς τα φιλάνθρωπα αισθήματα όλων, όπως προσφέρετε γενναιόδωρα στον έρανο τροφίμων που διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου για να αποσταλούν στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Θεσσαλονίκης, η οποία λειτουργεί δεκαπέντε συσσίτια τα οποία διαθέτουν 2.500 μερίδες φαγητού καθημερινά. Επίσης μέρος των τροφίμων θα παραδοθούν σε σχολεία της περιοχής. Οι ανάγκες για τρόφιμα είναι οι ακόλουθες: Μακαρόνια, Ρύζι, Συμπυκνωμένο Γάλα, Ζάχαρη, Κονσέρβες, Καφές, Αλεύρι, Φασόλια, Φακές, Ρεβίθια, Παιδικές τροφές, Μπισκότα, Κρουασάν. Υπεύθυνοι για τον έρανο των τροφίμων θα είναι οι εφημέριοι των ενοριών και τα κατά τόπους μέλη του Συνδέσμου Φιλανθρωπίας Γυναικών. Η διαλογή των τροφίμων θα διενεργηθεί στους ενοριακούς ναούς των κοινοτήτων κι αφού τοποθετηθούν σε χαρτοκιβώτια θα συγκεντρωθούν από την Ιερά Μητρόπολη Μόρφου. Στη συνέχεια θα μεταφερθούν στο Λιμάνι Λεμεσού για τη Θεσσαλονίκη. Με τον ίδιο τρόπο συλλογής συσκευασίας και παραλαβής θα γίνει και με τα σχολεία της περιοχής μας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά της περιοχής μας για την πρόθυμη συμμετοχή τους στον έρανο. Ο έρανος θα διαρκέσει είκοσι μέρες από την 7η Ιανουαρίου μέχρι την 27η Ιανουαρίου 2012. Επί τη Τριαδική Θεοφανία εύχομαι σε όλους Φώτα Ολόφωτα Ο Μητροπολίτης † Ο Μόρφου Νεόφυτος ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Εγκύκλιος να αναγνωσθεί στους ναούς την Παρασκευή 6η Ιανουαρίου 2012, μετά το πέρας της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας των Θεοφανείων και λίγο πριν τον Μεγάλο Αγιασμό.

Δεῦτε ἅπαντες πιστοί, τὴν Ἰουδαίαν ἀφέντες, διέλθωμεν τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου

Δεῦτε ἅπαντες πιστοί, τὴν Ἰουδαίαν ἀφέντες, διέλθωμεν τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου,

 καὶ θεασώμεθα σήμερον ἐκεῖ, τὸν δι' ἡμᾶς ἐπιφανέντα σαρκί, τὸ Βάπτισμα 

αἰτοῦντα, ἐν τοῖς ῥείθροις τοῦ Ἰορδάνου, τὸν Βαπτιστὴν παραιτούμενον, 

καὶ βοῶντα τῷ φόβῳ. Οὐ τολμῶ χειροθετῆσαι τῇ πηλίνῃ παλάμῃ τὸ πῦρ. 

Ὁ Ἰορδάνης καὶ ἡ θάλασσα ἔφυγον, Σωτήρ, καὶ ἀπεστράφησαν· κἀγὼ 

πῶς ἐπιθήσω ἐπὶ τὴν κορυφήν σου χεῖρα, ἣν τρέμει τὰ Σεραφίμ;

 Ἀνεχώρησεν ὁ Ἰορδάνης, ὡς ἐδέξατο τὴν Ἠλιού, δι' Ἐλισσαίου μηλωτὴν· 

πῶς μὴ δύῃ εἰς χάος καὶ βάθος, βλέπων γυμνὸν σε ἐν τοῖς ῥείθροις; πῶς

 δὲ μὴ φλέξῃ με, ὅλος ἐκ σοῦ πυρουμένος; Τὶ βραδύνεις Βαπτιστά, τοῦ

 βαπτίσαι τὸν Κύριόν μου; ὁ Ἰορδάνης βοᾷ πρὸς Ἰωάννην. Τὶ τῶν

 πολλῶν κωλύεις τὴν κάθαρσιν, πᾶσαν τὴν κτίσιν ἡγίασεν, ἄφες

 ἁγιάσαι κἀμὲ καὶ τῶν ὑδάτων τὴν φύσιν, ὅτι εἰς τοῦτο ἐπεφάνη.

 

Σύντομες διδασκαλίες τοῦ ἁγίου


Α. Περὶ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς εἶναι φωτιὰ ποὺ θερμαίνει καὶ φλογίζει τὴν καρδιά. Ἂν νοιώσουμε λοιπὸν στὴν καρδιὰ μας ψυχρότητα, ἂς ἐπικαλεσθοῦμε τὸν Κύριο γιὰ νὰ ἔρθει νὰ μᾶς θερμάνει ἐμπνέοντάς μας ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον.

Οἱ πατέρες ἔλεγαν: Ἀναζήτησε τὸν Κύριο, ἀλλὰ μὴν ἐρευνᾶς περίεργα ποῦ βρίσκεται. Ὅπου βρίσκεται ὁ Θεός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κακό. Ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι εἰρηνικὰ καὶ ὠφέλιμα καὶ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν αὐτομεμψία καὶ τὴν ταπείνωση.

Ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν φιλανθρωπία Του ὄχι μόνο ὅταν κάνουμε τὸ καλό, ἀλλὰ καὶ ὅταν Τὸν προσβάλλουμε καὶ Τὸν παροργίζουμε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Πόσο μακρόθυμα ὑπομένει τὰ παραπτώματά μας! Ἀλλὰ καὶ ὅταν τιμωρεῖ, μὲ πόση συμπάθεια τιμωρεῖ!

Ὁ Θεὸς εἶναι βέβαια δίκαιος, ἀλλὰ συνήθως ἡ δικαιοσύνη Του δὲν φαίνεται στὴ ζωή μας… Ὁ Δαβὶδ τὸν ὠνόμαζε δικαιοκρίτη. Ὁ Υἱὸς Του ὅμως μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι περισσότερο ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος. Ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἦρθε καὶ σταυρώθηκε γιά μᾶς!

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος προχωρεῖ στὴν ἀρετή, τόσο περισσότερο βαδίζει στὰ ἴχνη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος στὸν μέλλοντα αἰώνα θὰ τοῦ φανερώσει τὸ πρόσωπό Του. Οἱ δίκαιοι, ὅσο ζοῦν σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, Τὸν βλέπουν σὰν σὲ κάτοπτρο. Στὴν ἄλλη ὅμως ζωὴ θὰ Τὸν δοῦν ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.

Ἂν δὲν γνωρίσεις τὸν Θεό, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ Τὸν ἀγαπήσεις. Γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσεις πρέπει νὰ Τὸν γνωρίσεις. Γιατί ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ προηγεῖται τῆς ἀγάπης Του.

Ὅταν εἶσαι χορτάτος, μὴ συλλογίζεσαι τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ. Πῶς μπορεῖς μὲ γεμάτο στομάχι νὰ ἐξιχνιάσεις τὰ θεία μυστήρια;



Β. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό.

Ὅποιος ἀπέκτησε τὴν τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ζεῖ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει. Εἶναι ξένος γιὰ τὰ γήϊνα καὶ περιμένει ἀνυπόμονα τὰ αἰώνια. Ἔχει ἀλλοιωθεῖ ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν δεσμεύεται ἀπὸ καμία ἄλλη ἀγάπη.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Ὅποιος χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, ἐκεῖνος ἀγαπᾶ τὸν Θεό.

Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ πραγματικὰ τὸν Θεὸ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ξένο καὶ πάροικο στὴ γῆ αὐτή. Καὶ τοῦτο, γιατί προσπαθώντας νὰ ἑνώσει νοῦ καὶ καρδιὰ μὲ τὸν Θεὸ ἀφοσιώνεται μόνο σ’ Αὐτόν.

Ψυχὴ ποὺ ἀγάπησε ὁλοκληρωτικὰ τὸν Θεό, κι ὅταν ἀκόμη χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, δὲν θὰ φοβηθεῖ τὸν ἐναέριο ἄρχοντα. Θὰ πετάξει μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους σὰν ἀπὸ ξένη χώρα στὴν οὐράνια πατρίδα της.



Γ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος ἀποφασίσει νὰ ζήσει πνευματικὴ ζωή, πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἀποκτήσει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας.

Στὸν νοῦ του ἂς εἶναι πάντα τυπωμένα τὰ προφητικὰ λόγια: «Δουλεύσατε τῷ Κυρίω ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιάσθε αὐτῶ ἐν τρόμῳ» (Ψαλ. 2,11).

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ εὐλάβεια κάθε τί ἱερό. Ἂν ὅμως ζεῖ μὲ ἀμέλεια, τότε θὰ ἐπαληθευθεῖ ὁ προφητικὸς λόγος: « Ἐπικαταράτος πᾶς ὁ ποιῶν τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου ἀμελῶς» ( Ἱερ. 31, 10).

Ἐδῶ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ἡ θάλασσα- ἡ καρδιὰ μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς ἐπιθυμίες- πρέπει νὰ καθαρισθεῖ, εἶναι μεγάλη καὶ εὐρύχωρη. « Ἐκεῖ ἑρπετά, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων» ( Ψαλ. Ργ, 25). Δηλαδή, μέσα σ’ αὐτὴν φωλιάζουν λογισμοὶ μάταιοι, ψεύτικοι καὶ ἀκάθαρτοι, γεννήματα τῶν πονηρῶν πνευμάτων.

«Φοβοῦ τὸν Θεόν, λέει ὁ σοφός, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φύλαττε» (Ἐκκλ. 12, 13). Ὅταν τηρεῖς τὶς ἐντολές, σὲ κάθε σου ἔργο θὰ εἶσαι δυνατὸς καὶ ὅλα τὰ ἔργα σου θὰ γίνωνται πάντα καλά. Θὰ τὰ κάνεις ὅλα καλὰ ἀπὸ φόβο καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Τὸν διάβολο μὴν τὸν φοβᾶσαι. Ὅποιος φοβᾶται τὸν Θεό, κατανικᾶ τὸν διάβολο. Γι’ αὐτὸν ὁ διάβολος εἶναι ἀνίσχυρος.

Ὑπάρχουν δύο μορφὲς θείου φόβου: Κατὰ τὴν πρώτη, ἐπειδὴ φοβᾶσαι τὸν Θεὸ δὲν κάνεις τὸ κακό, ἐνῶ κατὰ τὴν δεύτερη, ἐπειδὴ φοβᾶσαι τὸν Θεὸ κάνεις τὸ καλό.

Κανεὶς ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει τὸν θεῖο φόβο, ἂν δὲν ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ ὅλες τὶς βιοτικὲς μέριμνες. Τότε ὁ νοῦς κινεῖται ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ ἑλκύεται στὴν ἀγάπη τῆς ἀγαθότητός Του.



Δ. Ἡ πολυλογία.

Ἡ πολυλογία εἶναι ἀρκετὴ νὰ διασπάσει τὴν ψυχικὴ εἰρήνη ἑνὸς πνευματικοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ λυπηρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ πολυλογία μπορεῖ νὰ σβήσει τὴ φωτιά, ποὺ ἦλθε ὁ Κύριος νὰ ἀνάψει στὴ γῆ τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. «Τίποτε δὲν σβήνει τόσο τὴ φωτιὰ ποὺ ἀνάβει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν καρδιὰ γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς, γράφει ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, ὅσο ἡ συναναστροφή, ἡ πολυλογία καὶ ἡ συζήτησις, ἐκτὸς ἂν γίνεται μὲ πνευματικοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἔχει σὰν περιεχόμενο τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσέγγισή μας σ’ Αὐτόν»…

Ἀπομάκρυνε λοιπὸν τὴν πολυλογία, γιὰ νὰ προφυλάξεις τὴν ψυχή σου. «Ἀνὴρ φρόνιμος ἡσυχίαν ἄγει» ( Παροιμ. 11, 12). «Ὅποιος φυλάσσει τὸ στόμα του, φυλάσσει τὴ ψυχὴ του» ( Παροιμ. 13, 3)