Συναξαριστής 4 Φεβρουαρίου

Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης

 

«Ἱερατικῆς καὶ ἀσκητικῆς πολιτείας κανών», «τῆς ἡμετέρας αὐλῆς μοῦσαν».

Εἶναι χαρακτηρισμοὶ ποὺ ἀπέδωσε ὁ Μέγας Φώτιος στὸν ὅσιο Ἰσίδωρο, γιὰ τὴν ἄριστη θεολογική του κατάρτιση, τὸ φιλοσοφικό του νοῦ, τὴν ἀσκητική του ἐγκράτεια, τὴν τόλμη καὶ τὴν ἄμεμπτη ἰδιωτική του ζωή.

Ὁ Ὅσιος γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο, περίπου τὸ 360, καὶ πέθανε τὸ 440. Ἔκανε μεγάλες καὶ καλὲς σπουδές. Ἐργάστηκε στὴν ἀρχὴ σὰν κατηχητὴς καὶ δάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας. Μετά, ὅμως, ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα μοναστήρι κοντὰ στὸ Πηλούσιο, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Πηλουσιώτης. Ἀργότερα, τὸν ἀξιώνει ὁ Θεὸς καὶ γίνεται Ἱερέας καί, ἔπειτα, πανηγυρικά, ἡγούμενος στὸ μοναστήρι του.

Ἡ πολυμάθεια ἔδωσε στὸν Ἰσίδωρο τέτοιο κῦρος καὶ φήμη, ὥστε νὰ θεωρεῖται αὐθεντία στὶς ἑρμηνεῖες δύσκολων ἁγιογραφικῶν χωρίων καὶ στὴ λύση ἀποριῶν. Ἂν ἤθελε, ἔπαιρνε ἄνετα τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα. Ἀρνεῖται, ὅμως, προτιμῶντας τὸ μοναστήρι, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι θὰ πρόσφερε περισσότερα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ λόγο καὶ τὰ συγγράμματά του.

Πράγματι, σῴζονται σήμερα 2012 ἐπιστολές του. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ κάνει ἐντύπωση, εἶναι ἡ ἰδέα τοῦ Ἰσιδώρου γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰ μοναστήρια. Πίστευε ὅτι τὰ μοναστήρια ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁπλισμένα μὲ ὅλα τὰ ἐφόδια τῶν θρησκευτικῶν καὶ θεολογικῶν γνώσεων. Καὶ νὰ εἶναι οἱ μεγάλοι προμαχῶνες τῆς πίστης, ἀπ᾿ ὅπου θὰ βγαίνουν οἱ θερμότεροι καὶ σοφότεροι ἀπολογηταὶ καὶ συνήγοροί της.

Ἀπολυτίκιο.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σοφίᾳ κοσμούμενος, παντοδαπεῖ εὐκλεῶς, τοῖς λόγοις ἐκόσμησας, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Ἰσίδωρε Ὅσιε· σὺ γὰρ δι’ ἐγκρατείας, σεαυτὸν ἐκκαθάρας, πράξει καὶ θεωρίᾳ, διαλάμπεις ἐν κόσμῳ· δι’ ὧν μυσταγωγούμεθα, Πάτερ τὰ κρείττονα.

Κοντάκιο. 
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐωσφόρον ἄλλον σε ἡ Ἐκκλησία, εὑραμένη ἔνδοξε, ταῖς τῶν σῶν λόγων ἀστραπαῖς, λαμπρυνομένη κραυγάζει σοι· χαίροις παμμάκαρ θεόφρον Ἰσίδωρε.

Μεγαλυνάριον.
Ἔρωτι σοφίας διαπρεπής, ἀποδεδειγμένος, καταλάμπεις πᾶσαν τὴν γῆν, ἐκ τοῦ Πηλουσίου, τῶν λόγων τὰς ἀκτῖνας, ὥσπερ πυρσὸς ἐκπέμπων, Πάτερ Ἰσίδωρε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ Ὁμολογητής ὁ Στουδίτης

 

Γεννήθηκε στὴν Κυδωνιὰ τῆς Κρήτης τὸ ἔτος 792, καὶ ἐκεῖ διδάχτηκε τὰ πρῶτα γράμματα. Κατόπιν οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν στὴν Κωνσταντινούπολη κοντὰ στὸ θεῖο του Θεοφάνη, ποὺ ἦταν μοναχὸς στὴν περίφημη Μονὴ τοῦ Στουδίου, τῆς ὁποίας καὶ αὐτὸς ἔγινε μοναχός. Ἐκεῖ ὁ Νικόλαος βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ μορφωθεῖ στὰ ἑλληνικὰ καὶ θρησκευτικὰ Γράμματα, ἔγινε δὲ καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους ταχυγράφους τῆς ἐποχῆς του.

Οἱ καιροὶ ὅμως ἦταν πολὺ ταραγμένοι ἀπὸ τὸ σάλο τῆς Εἰκονομαχίας, καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ Στουδίου, ποὺ ἦταν προμαχῶνας τοῦ ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὁ ἡγούμενος καὶ οἱ μοναχοί της, ὑπέστησαν διώξεις, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ πολλὲς ἄλλες στερήσεις.

Τὴν ἴδια βέβαια τύχη εἶχε καὶ ὁ Νικόλαος, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπονομάσθηκε Ὁμολογητής. Ὅταν ἔπαψε ἡ θύελλα τῆς Εἰκονομαχίας, στὶς 19 Ἀπριλίου 847, ὁ Νικόλαος ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς Μονῆς του. Τὸ 850 ὅμως παραιτήθηκε. Τὸ 859 ἵδρυσε τὸ μονύδριο τοῦ Κονωροβίου, μὲ σχέδιο νὰ καταρτίσει νέους μοναχοὺς κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Μονῆς Στουδίου.

Ὁ Καῖσαρ Βάρδας, ὅμως, τὸν ἀνάγκασε νὰ αὐτοεξορισθεῖ σὲ διάφορους τόπους (Ἱστορικὲς πῆγες ἀναφέρουν ὅτι εἶχε πρόβλημα πνευματικῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ἱερὸ Φώτιο), γιὰ νὰ ἐπανέλθει τὸ 867 σὰν ἡγούμενος, καὶ νὰ τὸν καλέσει ὁ Θεὸς κοντά Του στὶς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 868.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον βλάστημα, τῆς Κυδωνίας, καὶ ὑπόδειγμα, ὁσίου βίου, ἀνεδείχθης Στουδῖτα Νικόλαε· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα σεβόμενος, ὀμολογίας ἀγῶσι διέπρεψας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἐκ Κυδωνίας ὡς φωστὴρ λαμπρὸς ἀνέτειλας Καὶ Ἐκκλησίας καταυγάζεις τὰ πληρώματα Τῇ στερρᾷ ὁμολογίᾳ σου Θεοφόρε. Τῆς Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ γὰρ τὴν προσκύνησιν Τοῖς ἀγῶσί σου καὶ πόνοις κατετράνωσας. Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Νικόλε.

Μεγαλυνάριον 
Χαίροις Κυδωνίας θεῖος βλαστὸς, καὶ Μονῆς Στουδίου, τύπος ἔμπνους πρὸς ἀρετήν· τῆς ὁμολογίας, τὸ θεῖον χαῖρε στόμα, Νικόλαε παμμάκαρ, Κρητῶν ἀγλάϊσμα. 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀβράμιος Ἱερομάρτυρας ἐπίσκοπος Ἀρβὴλ της Περσίας

 

Μαρτύρησε τὸν 5ο αἰῶνα μ.Χ. Ἦταν ἐπίσκοπος κάποιας Περσικῆς πόλης ποὺ ὀνομαζόταν Ἀρβήλ, τὰ ἀρχαία Ἄρβηλα, πόλη τῆς Ἀσσυρίας (Μεσοποταμίας· βρισκόταν γύρω στὰ 90 χιλ. νοτιονατολικὰ τῆς Μοσσούλης κοντὰ στὰ Ἴρακινοπερσικα σύνορα. Τώρα ἀνήκει στὸ Ἰρὰκ καὶ ὀνομάζεται Ἐρμπίλ).

Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς στὴν Περσία ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἀβράμιος συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἀρχιμάγο του βασιλιᾶ Ἀδερφορᾶ. Αὐτὸς προσπάθησε νὰ τὸν ἀναγκάσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ προσκυνήσει τὸν ἥλιο. Ὁ Ἀβράμιος ὄχι μόνο δὲν ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, ἀλλὰ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ ἐργάζεται συνεχῶς γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Τότε μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, τὸν ἀποκεφάλισαν σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ λεγόταν Θελμᾶ καὶ ἔτσι ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Εἰρηνουπόλεως

Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς 318 Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας.

(Ἡ Εἰρηνούπολη, πόλη Βυζαντινή, ἦταν κοντὰ στὸν Σάρο ποταμὸ τῆς Τραχείας Κιλικίας).

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰάσιμος ὁ Θαυματουργός

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος

Μαρτύρησε διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.

---

 

Ὁ Ὅσιος Νικήτας «ὁ ἐν τοῖς Πυθίοις»

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Μνημονεύεται στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο τοῦ Γεδεῶν (σελ. 69), σὰν ἀσκητὴς ὅσιος, ποὺ ἀσκήτευσε (ἄγνωστο πότε) «ἐν Πυθίοις» (τὸ σημερινὸ Κουρί). 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Χαλεπλής

Καταγόταν ἀπὸ τὸ Χαλέπιο καὶ οἱ Τοῦρκοι, ἐπειδὴ ἦταν εὐσεβής, τὸν συκοφάντησαν ὅτι δῆθεν εἶπε θὰ γίνει Τοῦρκος. Μπροστὰ στὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς κολακεῖες τοῦ κριτῆ, ὁ Ἰωσὴφ παρέμεινε ἀμετάθετος στὴν πίστη του καὶ μὲ θάῤῥος ἤλεγξε τὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία. Ἀφοῦ ἀποδείχθηκε ἀκλόνητος καὶ ἀμετάπειστος στὶς ἀπόπειρες τῶν Τούρκων νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσουν, δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου μὲ ἀποκεφαλισμὸ στὶς 4 Φεβρουαρίου 1686.

Ὁ ὑπ᾿ ἀριθ. 2142 (129) κώδικας τοῦ XΝΙΙΙ αἰ. τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου του Ἁγίου Ὄρους, ἐδάφ. 23, ἀναφέρει τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου στὶς 17 Φεβρουαρίου. 

---

 

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Κορίνθιος

Ὁρισμένες ἁγιολογικὲς πηγὲς ἀναφέρουν τὴν μνήμη του 4 Φεβρουαρίου. Ὅμως, βλέπε κυρίως μνήμη τοῦ ἁγίου αὐτοῦ στὶς 14 Φεβρουαρίου.

---

 

Οἱ Ὅσιοι Ἀβραὰμ καὶ Κόπρις

Οἱ Ὅσιοι Πατέρες Ἀβραὰμ καὶ Κόπρις ἀσκήτεψαν περὶ τὸ 1485 στὴ μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Πετσένγκα – Γκραζοβέσκ. Κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά τους μεταφέρθηκαν στὴν κωμόπολη Βλαντιμίρσκο τῆς Πετσένγκα, στὴν περιοχὴ Βολογκντὰ τῆς Ρωσίας.

 

---

 

Οἱ Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος

 

Οἱ Ὅσιοι Εὐάγριος καὶ Σίος τοῦ Μγκβιμέλι ἔζησαν στὴν Γεωργία τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἀρχικὰ ἦταν δούκας τοῦ Ζιχαντίνι καὶ ἀρχηγὸς τοῦ μεγαλύτερου κράτους στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλείου τοῦ Κάρτλι (Δυτικὴ Γεωργία). Στὴν συνέχεια ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους γεωργιανοὺς μαθητὲς τοῦ Ἁγίου Σίου καὶ μετέπειτα ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ τελευταῖος.

Ὁ Ὅσιος Εὐάγριος ἐσκόπευε νὰ γίνει μοναχὸς ὅταν, πηγαίνοντας σὲ ἕνα κυνήγι, ἔγινε θεατὴς ἑνὸς θαύματος: εἶδε ἕνα περιστέρι νὰ φέρνει τροφὴ στὸν ἐρημίτη Ἅγιο Σίο. Αὐτὸς ἀρχικὰ ἦταν ἀντίθετος στὴ ἀπόφαση τοῦ Εὐάγριου, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ βιαστική. Ὁ Εὐάγριος ὅμως, ἐπέμενε καὶ τελικὰ ὁ Ἅγιος Σίος τοῦ παρήγγειλε νὰ ἐπιστρέψει σπίτι, νὰ τακτοποιήσει ὅλες τὶς ὑποθέσεις του, νὰ ἀποχαιρετήσει τοὺς δικούς του καὶ ἔπειτα νὰ πάει στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Μτκβάρι καὶ νὰ βάλει μέσα στὸ νερὸ ἕνα μπαστούνι ποὺ ὁ ἴδιος θὰ τοῦ ἐδώριζε. Ἐὰν ὁ ποταμὸς ἐστέγνωνε μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Εὐάγριου, αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνα θεϊκὸ σημάδι γιὰ νὰ ξεκινήσει τὸν μοναχικὸ βίο, διαφορετικὰ ὁ φιλόδοξος μοναχὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν σκοπό του. Ὁ Εὐάγριος ἔπραξε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καί, κατὰ τὴν θεία βούληση, παρέμεινε μὲ τὸν Ἅγιο Σίο.

Ἔκτοτε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀσκητῶν γύρω τους ἄρχισε νὰ πολλαπλασιάζεται καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐγεννήθηκε τὸ μοναστήρι. Ὁ Εὐάγριος μὲ δικά του ἔξοδα ἀγόρασε γιὰ τὴν ἀδελφότητα τὸ χωριὸ Σαλτέμπα μαζὶ μὲ τὰ προσαρτημένα ἐδάφη.

Μετὰ ἀπὸ λίγο χρονικὸ διάστημα, ὁ Ἅγιος Σίος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, ἀπομονώθηκε σὲ σπήλαιο καὶ ὅρισε τὸν Ὅσιο Εὐάγριο ἡγούμενο τῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος.

Ἡ μνήμη τῶν Ὁσίων ἑορτάζεται καὶ στὶς 4 Ἰανουαρίου, ὅπως καὶ στὶς 9 Μαΐου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Πρίγκηπας

 

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος (Βσεβολόντοβιτς) ἐγεννήθηκε τὸ ἔτος 1189 στὴ Ρωσία καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ μεγάλου πρίγκηπα Βσέβολοντ. Διαδέχθηκε τὸν ἀδελφό του Κωνσταντίνο καὶ ἔγινε μέγας ἡγεμόνας τοῦ Βλαδιμὶρ καὶ τῆς Σουζδαλίας, λίγο πρὶν τὴν μάχη τοῦ Κάλκα, κατὰ τὴν ὁποία οὁ Μογγόλοι τοῦ Μπατοῦ Χὰν κατέστρεψαν τὸ Ρωσικὸ στρατό.

Ἡ βασιλεία του διέρρευσε μέσα ἀπὸ ἐμφύλιους σπαραγμοὺς καὶ ἀγῶνες, καθὼς καὶ πολέμους κατὰ τῶν Μογγόλων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν εἰσβάλει στὴ Ρωσία καὶ ἐλεηλάτησαν τὴ Μόσχα, τὴ Σουζδαλία καὶ τὸ Βλαδιμίρ. Πράγματι, τὸ ἔτος 1223, τὰ μογγολικὰ στρατεύματα εἰσέβαλαν στὴ χῶρα τῆς Ρωσίας, ἐνίκησαν τοὺς διαιρεμένους Ρώσους ἡγεμόνες καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Ἀσία.

Ὁ Ἄγιος Γεώργιος ἐφονεύθηκε στὴ μάχη τὴν ὁποία συνῆψε μὲ τοὺς Μογγόλους στὸν ποταμὸ Σίτα στὶς 4 Μαρτίου 1238. Ὁ Ἐπίσκοπος Κύριλλος ἐνταφίασε τὸ σκήνωμά του στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ροστὼβ καὶ δύο χρόνια αργότερα τὸ μετέφερε μὲ εὐλάβεια καὶ ἐπισημότητα στὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Βλαδιμίρ.

Αγ. Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (4 Φεβρουαρίου)

Επιστολή του Αγίου στον Μάρωνα

(Ότι η γαστριμαργία είναι η μητέρα των αλόγων παθών και ότι πρέπει να παιδαγωγούμε το σώμα με νηστείες και ύπνο πάνω στο έδαφος).

Προσπαθώ να βρω πολλούς τρόπους νουθεσίας, με τους οποίους όχι μόνο θέλω, αλλά προσεύχομαι να συνέλθεις από τη μέθη. Πες μου λοιπόν, πες μου, αγαπητε, στο όνομα της αλήθειας του Θεού· Δεν ήταν η γαστριμαργία εκείνη που έδιωξε τους πρώτους ανθρώπους από τον παράδεισο της απόλαυσης; Δεν ήταν ο κόρος εκείνος που γύμνωσε τον Ησαύ από τα πρωτοτόκια και την ελευθερία του; Δεν ήταν η περιττή βρώση βοδιών και των προβάτων που εξοστράκισε τον Σαούλ από τη βασιλεία και από την ίδια τη ζωή; Δεν ήταν η επιθυμία των κρεάτων και των βραστών που εξολόθρευσε με χιλιάδες βάσανα και πειρασμούς τους Ισραηλίτες στην έρημο; Δεν ήταν η λυσσώδης γαστέρα, η αρπαγή των κρεάτων, η κραιπάλη και η μανία για γυναίκες, που στέρησαν από τον Οφνί και τον Φινεές την ιερωσύνη, την κιβωτό, τη δύναμη, τη δόξα και την τιμή των φυλών και τους παρέδωσαν στους εχθρούς και τα ξίφη τους; Δεν ήταν η κρεωφαγία, που κατέστησε και τους ιερείς της αισχύνης άξιους θανάτου την εποχή του Ηλία; Δεν ήταν η όρεξη της κοιλιάς και η επιθυμία των φαγητών που παρέδωσε στο θάνατο τους λάτρεις του Βηλ, οι οποίοι αποκαλύφθηκαν από τη στάχτη;

Δεν ήταν, από το άλλο μέρος, η νηστεία και η άρνηση της συζυγικής σχέσης που διέσωσαν τον Νώε και τους δικούς του από την τρικυμία της παράξενης εκείνης θάλασσας, αφού έτρωγαν μόνο σπόρους και δεν έρχονταν σε σαρκική επαφή με τις συζύγους τους; …Δεν ήταν η νηστεία εκείνη που έδωσε ζωή στους Νινευΐτες, για τους οποίους είχε ληφθεί απόφαση θανάτου σε σύντομο χρόνο; Δεν ήταν η νηστεία που ανέδειξε τον θαυμαστό Δανιήλ και τους ομόφρονές του ανώτερους από τον τύραννο και τη σφοδρότητα της φωτιάς; Δεν ήταν η νηστεία και η σεμνή ζωή που κατέστησε τον Ιωάννη Βαπτιστή του σαρκωθέντος Θεού, αφού απέκτησε αγνότητα άξια τόσο μεγάλης μυσταγωγίας; Δεν ήταν η νηστεία, η γύμνια, ο ύπνος πάνω στο έδαφος και η ταλαιπωρία του σώματος , που κατάστησαν τον Παύλο ικανό ν’ ακούσει με τα ίδια του τα αυτιά ανέκφραστους λόγους στον παράδεισο;

Για ποιό λόγο λοιπόν, αφήνοντας τη μίμηση αυτών, αγαπάς με τρόπο κακόβουλο τα χειρότερα από αυτά; Αν λοιπόν δεν είσαι τελείως εκτός εαυτού και δέν ξέχασες τον Θεό, επίστρεψε στη φύση σου που διαθέτει όλα όσα υπηρετούν τον Θεό, και μάθε ποιος είναι εκείνος που σε εδημιούργησε και σε εξαγόρασε με αντίτιμο το αίμα του, και μη γίνεσαι δούλος της σάρκας, καθιστώντας αντίδικό σου τον Σωτήρα και ευεργέτη κριτή.

( Ισιδώρου Πηλουσιώτου, «Απαντα τα έργα, Επιστολές»,  Ε.Π.Ε 1 σ.

Τί είναι πνευματική ζωή. (Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου)

πηγή

…Το Πνεύμα το Άγιο, όταν επεφοίτησε στους Αποστόλους, δεν παρέμεινε και δεν εγκατοίκηοε μονάχα σ’ αυτούς, αλλά ξεχύθηκε μέσω αυτών, ωσάν διά μέσου αγωγών, εις όλους τους πιστούς και από τότε ζει και ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, αναγεννώντας στη ζωή την πνευματική, παιδαγωγώντας και φυλάσσοντας μέσα του κάθε έναν, που εισέρχεται σ’ αυτήν, διά μέσου των θείων μυστηρίων.

… Δυστυχώς, όμως οι φράσεις «πνευματικός άνθρωπος», «πνευματική ζωή», «πνευματική δραστηριότης», δεν είναι για μας σαφείς. Άλλοι τις αντιλαμβάνονται πάρα πολύ απλά και έτσι διευρύνουν τόσο το νόημά τους που μπορούν να περιλαμβάνουν όλους ανεξαίρετα· άλλοι δε τις αντιλαμβάνονται υπέρ το δέον υψηλό και έτσι περιορίζουν το εύρος τους τόσο, που μόλις και μετά βίας να βρίσκεται κάποιος, που να μπορεί επάξια να τιμηθεί με τον τίτλο του πνευματοφόρου… Για να διασκεδαστεί αυτή η ασάφεια και για να σας δοθεί η δυνατότης να κρίνετε για την πνευματικότητά σας, θα σας διασαφηνίσω, όσο το δυνατό πιο απλά, τον όρο «πνευματική ζωή» στις διάφορες μορφές και εκδηλώσεις της.

Απαλλαχθείτε κάπως από τις υπάρχουσες τάξεις και σχήματα των πραγμάτων, υψωθείτε εκεί όπου δεν υπάρχει ύλη και φαντασθείτε ότι εσείς οι ίδιοι είστε χωρίς σώμα και πως έχετε τοποθετηθεί εκεί για να ζείτε και να βλέπετε σε χώρο ασώματο. Υπ’ αυτή τη μορφή είστε πνεύμα. Σας είναι άγνωστος και ο παρών κόσμος και καθετί το εγκόσμιο.

Αφού καταληφθείτε από το Θεό, δηλαδή αφού γίνετε θεόληπτοι, θα λάβετε το φωτισμό από το Μόνο Θεό και σ’ Εκείνον θα προσελκυσθείτε με όλο σας το είναι. Εις Εκείνον εμβλέπετε. Εκείνον γεύεσθε, κατά το νεύμα Εκείνου κινείσθε. Αυτό είναι εμβύθιση, εμβάπτιση μέσα στο Θεό και θεομακαριότης, είναι δε η αληθινή ζωή του καθαρού πνεύματος. Τέτοια είναι η κατάσταση των ασωμάτων δυνάμεων!

Ο Θεός όμως – η πηγή κάθε υπάρξεως – ευδόκησε ν’ αφήσει τους Αγγέλους ως καθαρά πνεύματα και να συνάψει του ανθρώπου το πνεύμα με σώμα και να τί συνέβη… Στην απλή ζωή του πνεύματος ριζοβόλησε μια άλλη ζωή πολύπλοκη, στη ζωή τη θεοστρεφή ριζοβόλησε μια ζωή, που είχε να κάνει με τον κόσμο. Ταυτόχρονα και το σώμα ζούσε τη ζωή του, κάνοντας τον εαυτό του γνωστό στο πνεύμα, αλλά μη εξαρτώμενο απ’ αυτό σ’ ότι αποτελεί την ουσία αυτής του της ζωής. Και έτσι εμφανίστηκε στον κόσμο ο άνθρωπος, κάτοχος μιας ζωής τριττής, της πνευματικής, της πνευματικό-σωματι­κής (ή ψυχικής) και της σωματικής ζωής.

Το θείο σχέδιο σε μια τέτοια δομή-οργάνωση του ανθρώπου δεν ήταν να θυσιάσει το πνεύμα στο σώμα, στην ύλη και τον κόσμο, αλλά συνίστατο στο να αναγάγει το πνεύμα και ανυψώσει τα πάντα σαν θυσία στο Θεό μετά που θα προσελάμβανε μέσα του το υλικό μέσω του σώματος. Το πνεύμα, αφού ενώθηκε με το σώμα, τοποθετήθηκε μέσα στο μεγάλο κόσμο του Θεού να είναι τέτοιο, που όχι μόνο να ζει το ίδιο μέσα στο Θεό, αλλά και να εισάγει καθετί το υλικό διά μέσου του εαυτού του σε κοινωνία με τη Θεία αυτή ζωή. Η ζωή μέσα στο Θεό είναι απαλλαγμένη από το υλικό και το εξουσιάζει και με το γεγονός αυτό παρέμεινε το καθοριστικό γνώρισμα της ζωής του ανθρωπίνου πνεύματος.

Εμφανίστηκαν όμως ο φθόνος και η έχθρα και περιέπλεξαν την άπειρη σκέψη του ανθρώπου με ψεύτικες ιδέες και γνώσεις, παρέσυραν με τη γοητεία της ύλης και τύφλωσαν την καρδία με απατηλές, μολονότι λαμπερές ελπίδες, και το πνεύμα εξέπεσε, εξέπεσε από το θείο κόσμο στην υλικότητα, έγινε φιλόυλο και φιλόκοσμο…. έγινε από καθαρό πνεύμα εμπαθές, από ελεύθερο πνεύμα βυθίστηκε στο δημιούργημα, από αυθέντης και κύριος έγινε δούλος. Η ψυχοσωματική ζωή περιέπεσε σε αταξία και κατάπιε τη ζωή την πνευματική, που άρχισε να εκδηλώνεται μόνο σε μια αναντικατόπτριστη συναίσθηση-συνείδηση της θεότητας, στις επιταγές της συνειδήσεως και στην πότε-πότε προβάλλουσα δυσαρέσκεια προς όλα τα δημιουργήματα. Η ενατένιση του Θεού και η εν Θεώ μακαριότητα έγιναν άφαντες, το πνεύμα δε κατέστη άφωνο και άλαλο.

Το καθαρό πνεύμα εμβλέπει στο Θεό και από Εκείνον λαμβάνει γνώση των μυστηρίων. Αλλά και το πνεύμα το συναφθέν με σώμα, αφού διάμεσου των αισθημάτων του αποκαλύφθηκε η ποικιλομορφία των δημιουργημάτων του ορατού κόσμου, πρέπει, φωτιζόμενο από τον ίδιο εσωτερικό φωτισμό άνωθεν, να βλέπει σ’ αυτά την αντανάκλαση εκείνων των μυστηρίων της θεογνωσίας και των μυστηρίων της δημιουργίας και διακυβερνήσεως του κόσμου έτσι, που και μέσα σ’ αυτή την πολυγνωσία να ενδιαμένει και ενοικεί αδιατάρακτο μέσα στην ίδια ενιαία του Θεού ενόραση. Με την πτώση όμως συνηρπάγη από την ποικιλομορφία των δημιουργημάτων κι ακόμα συνεπνίγη και συνετρίβη από το πλήθος των εντυπώσεων, που προήρ­χοντο απ’ αυτά και εκτόπιζαν από μέσα του ακόμη και τη σκέψη περί Θεού. Μαθαίνοντας τα δημιουργήματα, δεν προχωρεί πέρα απ’ ό,τι βλέπει σ’ αυτά και, μη λαμβάνοντας φωτισμό άνωθεν, δεν βλέπει σ’ αυτά καθαρά την αντανάκλαση του Θεού και των θείων μυστηρίων. Ο κόσμος έγινε γι’ αυτό ένας θαμπός, άχαρος καθρέφτης, μέσα στον οποίο τίποτε περισσότερο από τον ίδιο τον καθρέφτη δεν είναι ορατό. Γι’ αυτό το λόγο η πολυγνωσία καταπνίγει μέσα του τη γνώση του Ενός και Μόνου, αποστρέφει το βλέμμα από Εκείνον και ψυχραίνει την προς Εκείνον σχέση. Τέτοιο είναι το τίμημα, τέτοιος ο καρπός του «γινώσκειν» (Γεν. β΄, 17) στο πεπτωκός ανθρώπινο πνεύμα.

Το καθαρό πνεύμα λαμβάνει έσωθεν νεύσεις Θεού και ρυθμίζει τον εαυτό του και ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτές. Και το πνεύμα, που συνήφθη με σώμα, αφού εισήχθη σε συσχετισμό με δημιουργήματα πολλά, έλαβε δυνάμεις για να επενεργεί σ’ αυτά και το ίδιο αποδείχτηκε να βρίσκεται στην ανάγκη να υπόκειται στην επίδρασή τους. Επίσης θα έπρεπε να ενεργεί έτσι, που λαμβάνοντας τη θεία νεύση να ορά προς τα έξω και να φέρνει και οδηγεί τα θεία σχέδια στην τάξη της πορείας της ζωής των δημιουργημάτων, χωρίς να υποτάσσεται ή υποδουλώνεται σ’ αυτή τη ζωή, αλλά καταρτίζοντάς την κατά τη θέλησή του με σκοπό, μ’ αυτό τον τρόπο, ανεξάρτητα από την εξωτερική πολύμορφη δραστηριότητα, να ενδιαμένει και ενοικεί στην μοναδική εκείνη πνευματική ζωή, που προδιεγράφη και προεικονίσθη από τη θεία βουλή. Μετά την πτώση του όμως απορροφήθηκε από τις εξωτερικές σχέσεις και δεν τις διευθύνει ή διαφεντεύει, αλλά κυβερνάται το ίδιο απ’ αυτές. Την παρούσα τάξη πραγμάτων έξω από τον εαυτό του και τις κινήσεις μέσα στον ίδιο τον εαυτό του τις θεωρεί ως νόμο, που ούτε καν διανοείται να του αντισταθεί. Μη δεχόμενο τις θείες νεύσεις, δεν βλέπει όσα ο Θεός θέλει και δεν μπορεί και δεν τολμάει το ίδιο να διαμορφωθεί και σχηματισθεί κατά το θείο σχέδιο, αλλά ως ελκόμενο προσελκύεται και ως οδηγούμενο καθοδηγείται. Αντί της ενότητας μέσα στον Θεό, μέσα του επικρατεί η πολλότης των θελήσεων κι αυτό το ξεσυνηθίζει και εξασθε­νίζει την πρόθεσή του να ενεργεί κατά τη θεια βούληση. Τέτοιο είναι το τίμημα όλης της πολύμορφης δραστηριότητας του πεπτωκότος ανθρωπίνου πνεύματος μέσα στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή.

Το καθαρό πνεύμα είναι μακάριο μέσα στο Θεό. Δέχεται το Θεό και είναι μακάριο μέσα σ’ Αυτόν. Αλλά και το πνεύμα το συ­ναφθέν με σώμα πρέπει, μετά που του ανοίχτηκαν τα ποικιλόμορφα κάλλη των δημιουργημάτων του ορατού κόσμου, να έχει τη δική του μακαριότητα και βλέποντας τις ορατές ωραιότητες, να μη σταματάει σ’ αυτές αλλά, διά μέσου αυτών των τελευταίων, να διεισδύει μέχρι τη θεία ωραιότητα και να τη γεύεται έτσι που, παρ’ όλο το πλήθος των εξωτερικών ωραιοτήτων, που υπόσχονται την ευτυχία, να ενοικεί στη μοναδική, αναλλοίωτη θεία μακαριότητα. Μετά την πτώση όμως έχασε αυτή την ικανότητα της κοινωνίας με το Θεό, ακόμη δε και την κλίση και την αγάπη προς το θείο, και άρχισε να αναζητεί τις ηδονές και τις τέρψεις μέσα στα δημιουρ­γήματα αντί να ανάγεται και να αίρεται προς την πνευματική, μέσα στο Θεό, εντρύφηση και ευφροσύνη. Θα ήταν αδύνατο να μη παρατηρηθεί ότι αυτό δεν είναι εκείνο, κι επειδή η ανάμνηση της μακαριότητας μέσα στο Θεό έμεινε μέσα του, το πνεύμα, οδηγούμενο απ’ αυτή, δημιουργεί γύρω του ένα νέο κόσμο – τεχνητό – και σ’ αυτόν μαζεύει κάθε δυνατή ωραιότητα, ελπίζοντας έτσι να αντικαταστήσει μ’ αυτό εκείνο που αναμιμνήσκεται, μα που δεν έχει. Όμως, ούτε αυτό δεν είναι εκείνο.

Όλες αυτές οι τέρψεις, οι ηδονές και τεχνητές ωραιότητες μονάχα διεγείρουν και συνδαυλίζουν τη δίψα, αλλά δεν δίνουν αυτό που το πνεύμα αναζητεί. Αντί της εντρυφήσεως και ευφροσύνης μέσα στον Ένα Θεό, που καθιστά τον άνθρωπο μακάριο, μέσα του επικρατεί η ηδονή στα πολλά, που καταπονεί και δεν δίνει ησυχία και το εδραιώνει ακόμα περισσότερο στην αποξένωση του από την τέρψη μέσα στο Θεό.

 Τέτοιο είναι το τίμημα όλων των φυσικών και τεχνητών μορφών τέρψεως-παρηγορίας του πεπτωκότος ανθρωπίνου πνεύματος.

…Έτσι, λοιπόν, να ξέρετε πως όποιος είναι τέτοιος όπως έχουμε περιγράψει το καθαρό πνεύμα και το πνεύμα που έχει συνα­φθεί με σώμα, αλλά που ενεργεί κατά το θείο σχέδιο, έχει το Πνεύμα, αλλά και πως όποιος είναι όπως έχουμε περιγράψει το πεπτωκός πνεύμα, δεν έχει το Πνεύμα, γιατί το Πνεύμα του Θεού γι’ αυτό κατήλθε και γι’ αυτό ενοικεί μέσα στην Εκκλησία και μεταδίδεται σ’ όλους τους πιστούς, για να αποκατάστησει τους πεπτωκότας, να τους ξαναδώσει την αρχική τελειότητα, να τους ξαναενώσει με το Θεό και να εδραιώσει μέσα τους την κατά Θεόν ζωή.

(Αποσπάσματα κηρύγματος του Αγ.Θεοφάνους, σύμφωνα με την έκδοση «Επισκόπου Θεοφάνους Ομιλίες προς το ποίμνιο του στην πόλη Ταμπώφ», Μόσχα 1867. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ Αρ. 6/1988. -Μετάφραση: Χαράλαμπος Ασσιώτης)

(Πηγή: Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», Λευκωσία – Κύπρος)

ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ

Τῌ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου.
Τῇ Δ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου

Πηλουσιῶτα, χαῖρε, πολλὰ μοι,
Τὸν πηλὸν ἐκδύς, καὶ χαρᾶς τυχὼν ξένης.
Ἐν δ' lσίδωρον ἔθεντο τετάρτῃ σήματι λυγρῷ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου ὁμολογητοῦ τοῦ Στουδίτου.

Ἔδοξε τῷ στήσαντι μέτρα τῷ βίῳ,
Καὶ Νικόλαον ἐκμετρῆσαι τὸν βίον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀβραμίου,

 ἐπισκόπου Ἀρβὴλ τῆς Περσίδος.

Πῶς τοῦτο φρικτὸν τοῖς ἀθληταῖς Κυρίου,
Ἔφασκε δεικνὺς Ἀβράμιος τὸ ξίφος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ ἐν Εἰρηνοπόλει,

 ἑνὸς τῶν Τριακοσίων δεκαοκτὼ Ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν Νικαίᾳ, καὶ μνήμη

 τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοκτίστου.

Θείοις σκεπασθεὶς πίστεως θείας ὅπλοις,
Γυμνοῖ τράχηλον Θεόκτιστος τῷ ξίφει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος καὶ θαυματουργός, Ἰάσιμος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἀλλ' Ἰασίμου καὶ μόνη κωφὴ κόνις,
Νέμει νοσοῦσι τὴν ἰάσιμον χάριν.

Ταῖς αὐτῶν Ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΙΜΙΑ 2012 : ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΓΓΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ - Αυτά που δεν έδειξαν τα ΜΜΕ

28-1-2012 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΑΠΑΓΓΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

http://ieroslochos.blogspot.com/2012/01/2012_29.html

 πηγή

Το ταχύ βαποράκι των Πατρών

Η κυρά—Άννα ήταν Μικρασιάτισσα. Ήταν μαθήτρια από την τρυφερή της ηλικία του μακαριστού, αγίας φήμης, γέροντα Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Χήρα από τα πρώτα χρόνια του γάμου της είχε μόνο ένα παιδί στο οποίο έδινε μια χριστιανική ανατροφή.

Στη γυναίκα αυτή βρήκε εφαρμογή ο μακαρισμός του Κυρίου: ’’μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται’’. Τη μια μέρα συγκέντρωνε αγαθά από καταστήματα και οικογένειες και την άλλη σαν ταχύ βαποράκι — έτσι την αποκαλούσαν — τα σκόρπιζε σαν να ήταν Ρωμαία αρχόντισσα: σκεπάσματα, τρόφιμα, φάρμακα, παπούτσια. Οι δρόμοι της Πάτρας και των γύρω χωριών την γνώρισαν φορτωμένη με αγαθά για τους φτωχούς. Ακόμη και αγιορείτικη μονή δέχθηκε πολλές φορές τα φορτώματά της.

Θεία Λειτουργία παρακολουθούσε κάθε μέρα στον Άγιο Λουκά, οι δε νηστείες και προσευχές της την συνόδευαν πάντα όπως τα λουλούδια την άνοιξη. Τα τελευταία χρόνια έζησε ως μοναχή Ανθούσα στη μονή της Παναγίας της Ελεούσας στην Πιτίτσα, στην οποία οι μοναχές την περιποιήθηκαν πολύ και εκεί αναπαύθηκε εν Κυρίω πριν λίγα χρόνια.

Σύνοψη του Σπύρου Γκ. από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, ηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου : «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του BBC για τους άστεγους της Ελλάδας

Μέρα με τη μέρα οι ουρές για συσσίτια ολοένα και μεγαλώνουν, στον απόηχο της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα, αναφέρει ο ανταποκριτής του BBC, Mark Lowen στη χώρα μας.

«Δεν έχουν καταφύγιο, ούτε φαγητό», αναφέρει ο Lowen στο ρεπορτάζ του βρετανικού δικτύου για τους άστεγους της χώρας μας.

Σε κέντρο συσσιτίων στην καρδιά της Αθήνας «οι επισκέπτες έχουν αυξηθεί κατά 25%, μέσα σε λίγους μόνο μήνες», συνεχίζει ο ρεπόρτερ.

Δείτε το ρεπορτάζ αφιέρωμα του BBC για την κρίση στην Ελλάδα:

Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου
πηγή

Γεροντικές μορφές της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Άννας

Η σκήτη αυτή είναι ένα γραφικό κομμάτι του Όρους, γεμάτο ομορφιά και γαλήνη, στα νοτιοδυτικά της Αθωνικής χερσονήσου.

Ο Ιωάννης Κομνηνός στο Προσκηνητάριο του (εκδ. Βελούδου, σ.11) περιγράφει τη σκήτη και τη ζωή της, όπως την είδε στις αρχές του 18ου αι. και όπως σχεδόν απαράλλακτη την έφτασε ο π. Ιωακείμ στην εποχή του, διακόσια χρόνια αργότερα:

«Τα κελλιά των ευλαβών και εναρέτων ασκητών , όπου ευρίσκονται πλησίον εις το Κυριακόν, όπου είναι ο ναός της Αγίας Άννης, είναι επάνω εις κρημνώδη και δύσβατον τόπον, τον αριθμόν υπέρ τα εξήκοντα, όντας εκεί και παρεκκλήσια των ασκητών περισσά. Οι δε εκείσε κατοικούντες ερημίται και ασκηταί ζώσι με τα εργόχειρα τους και οι μεν καλλιγράφοι, οι δε βιβλιοδέται, οι δε ψάλται και άλλοι μεν σκάπτουσι εγκόλπια, και σταυρούς, άλλοι δε πλέκουσι καλυμμαύχια, έτεροι ποιούσι χουλιάρια (κουτάλια) και άλλοι εξ αυτών κομβολόγια και από αυτά ζωοτρέφοται, το περισσότερον ασχολούμενοι με τη προσευχή και διάγοντες την ζωήν των εν νηστεία και πόνοις και σκληραγωγία πολλή συνάγονται δε πάσαν Κυριακήν και συλλειτουργούνται ομού εις το Κυριακόν και συνομιλούσι μετ' αλλήλων ερωτώντες περί ψυχωφελών ζητημάτων και πράξων εναρέτων και μετ' ευλαβείας και ταπεινώσεως φιλάδελφοι αποκρινόμενοι και ούτως αναχωρούσι εις το κελλίον εουτού ο καθένας».

Μια τέτοια λαμπρή πνευματική κυψέλη ήταν φυσικό να γίνει και φυτώριο οσίων, που αγίασαν με την ασκητική βιοτή τους τα ιερά χώματα της θεοπρομητορικής σκήτης.

Δεκαέξι επωνύμους αγίους έχει αναδείξει η σκήτη της Αγίας Άννης, με πρώτο τον ιδρυτή της όσιο Γερόντιο (14ος αι.) και τελευταίο τον νεοφανή και θαυματουργόόσιο Σάββα τον Νέο (7.4.1948)

Δεν έλειψαν όμως από εδώ και άλλοι πολλοί, επώνυμοι και ανώνυμοι, αγωνιστές μοναχοί. Η γωνία εκείνη του Περιβολιού της Παναγίας ήταν κατάφυτη από θαλερά φυτά με πλούσια πνευματική καρποφορία.

Τέτοιοι πατέρες ήταν:

Ο παπα-Θεοδόσιος ο πνευματικός (+1950) άνθρωπος σοβαρός, συνετός, ολιγόλογος, υψηλής πνευματικής στάθμης. Πριν έλθει στην Αγία Άννα, είχα κάνει και στην έρημο. Μάλιστα είχα καλλιεργήσει τη νοερή προσεχή. Στην Λειτουργία του ήταν ένας μεταρσιωμένος και σοβαρά αυτοκυριαρχημένος λειτουργός. Στις σχέσεις του με τους άλλους, ένας καλός συνομιλητής. Στις διαπραγματεύσεις του, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη. Στύλος δυνατός για τη σκήτη.

Οι νύχτες του παπα-Θεοδοσίου, κατά την ώρα του κανόνος του, περνούσαν με αναστεναγμούς και δάκρυα. Έμοιαζε με νυχτοπούλι, που με τους θρήνους του ζητούσε το έλεος του Θεού.

Η προσευχή και η επιθυμία του ήταν να τελειώσει τη ζωή του στο Άγιον Όρος, στην καλύβη του. Και ο πόθος του εκπληρώθηκε. Κάποτε, ευρισκόμενος εκτός του Αγίου Όρους, αρρώστησε σοβαρά από ηπατίτιδα. Επειδή προείδε ότι εγγίζει ο θάνατος του, απαίτησε από τους γνωστούς του να τον μεταφέρουν στο Όρος, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των γιατρών.

-Έζησα πάνω από πενήντα χρόνια στον Άγιον Όρος, έλεγε, και θέλω εκεί να πεθάνω.

Από το μουράγιο της σκήτης τον ανέβασαν οι πατέρες στην καλύβη του με φορείο. Εκεί έζησε ακόμη ένα μήνα και τέλος, αφού ευχαρίστησε ολόθερμα τον Θεό, παρέδωκε το πνεύμα τις χείρας Του

Ο γερο-Βικέντιος ήταν ένας άλλος ευλογημένος μοναχός, γεμάτος φυσική απλότητα. Όπου κι αν βρισκόταν , προσευχόταν με δυνατή φωνή στα μονοπάτια, στο Κυριακό, στις συναντήσεις του με τους άλλους.

«Σώσε με, Παναγία μου. Σώσε με. Ελέησέ με», ακουγόταν συχνά να φωνάζει. Η φωνή του έβγαινε με πόνο, με αγωνία, σαν από πληγωμένα στήθη. Τον απασχολούσε ακατάπαυστα η υπόθεση της σωτηρίας. Του δημιούργησε ψυχική οδύνη.

Όταν συναντούσε κάποιον, μετά το «ευλογείτε», συνήθιζε να ερωτά με τη βαριά ρουμελιώτικη προφορά του, γιατί καταγόταν από τα μέρη του Καρπενησίου:

-Τι λές, ωρέ πάτερ, θα σωθούμε;

Τίποτε άλλο δεν έλεγε. Τίποτε άλλο δεν τον απασχολούσε.

«Σώσε με, Παναγία μου», παρακαλούσε, κι έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα. «Μη μ'αφήσεις να χαθώ. Εγώ για την αγάπη του Υιού σου ήλθα εδώ από παιδί. Σώσε με, Παναγία μου, σώσε με». Είτε εργαζόταν είτε περπατούσε στον δρόμο, έκλαιγε και φώναζε σχεδόν αδιαλείπτως: «Σώσε με, Παναγία μου» ...

Μέχρι που εκοιμήθη, προσευχόταν με τον ίδιο τρόπο, θρηνών και οδυρόμενος. Ο θάνατος του ήταν θάνατος ενός οσίου, ενός ήρωος της θρηνώδους προσευχής.

Ο παπα-Γαβριήλ Κάρτσωνας (+1956) είχε συνοδία τους κατά σάρκα αδελφούς του παπα-Σεραφείμ, παπα-Διονύση και γερο-Χρυσόστομο. Παιδιά δημάρχου της Μεσσηνίας και οι τέσσερις, διατήρησαν σ' όλη τους τη ζωή την αρχοντιά της καταγωγής τους, και διακρίθηκαν τόσο για την αυστηρότητα και την ακρίβεια στη μοναχική τους ζωή, όσο και για την αβραμιαία φιλοξενία και την ανεξάντλητη αγάπη τους προς όλους. Ήταν εξαίρετοι αγιογράφοι, γνωστοί στο πανελλήνιο, μα ποτέ δεν θυσίασαν τις μοναχικές τους αρχές για χάρι των πολλών και μεγάλων γνωριμιών που διέθεταν.

Άλλοι πατέρες ήταν ο παπα-Λεόντιος ο πνευματικός (+1938), που επιδιδόταν «στην αδιάλειπτη προσευχή, την ελεημοσύνη, την πνευματική και υλική συμπαράσταση οποιουδήποτε αδελφού σε οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου»

Ο γέροντας Ελευθέριος (+1933), που έκανε συνεχείς αγρυπνίες, νηστείες και βαρειές ασκήσεις, και αξιώθηκε πριν κοιμηθεί να δει αγγελόμορφους νέους με λευκά φαιλόνια, που του ανήγγειλαν το αιώνιο ταξίδι του

Ο ασκητικότατος γερο-Ανδρέας ο νηστευτής (+1934), που έτρωγε μόνο λίγο παξιμάδι και ωμά κουκιά και ήταν προικισμένος με τα θεία δώρα της καθαράς και αδιάλειπτης προσευχής, της συνεχούς μετανοίας και των αειρόων δακρύων. Ο χαριτωμένος και διακριτικός, αγνός και απλούστατος, φιλακόλουθος και παραδοσιακόςπαπα-Νίκανδρος ο πνευματικός (1938), που από τις υπερβολικές ασκήσεις έπαθε κίρρωσι του ήπατος και εκοιμήθη με φοβερούς πόνους, βλέποντας όμως αγγέλους και αγίους να τον υποδέχονται στην βασιλεία των ουρανών.

Ο γερο-Χαράλαμπος (+1945) που «διακρίθηκε για την ασκητικότητά του, την ανεξάντλητη ελεημοσύνη, την αδιάλειπτη προσευχή, το φιλακόλουθο και προπαντός για τη συνεχή μνήμη θανάτου», αξιώθηκε και του χαρίσματος των οραμάτων στα τέλη της ζωής του

Ο γερο-Νικόδημος ο Κύπριος (+1960), πρότυπο αγάπης, καλωσύνης και ελεημοσύνης, αξιωμένος προορατικού χαρίσματος και άλλοι, και άλλοι ...ουράνιοι άνθρωπο και επίγειοι άγγελοι, μιμητές της αγιότητας και τέκνα πνευματικά της ενδόξου Θεοπρομήτορος αγίας Άννης, μητέρας των μοναχών Κυρίας Θεοτόκου ...

Από το βιβλιο του Αρχ. Χερουβείμ( +)

Ιωακείμ Αγιαννανίτης.

Δάνειο; Κακό-αισχρό-έγκλημα! του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Δάνειο;

Κακό-αισχρό-έγκλημα!

του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Μιλάει ο Χριστός για δανειστές.
Και αποκαλεί «αμαρτωλόν» όποιον δανείζει και παίρνει πίσω τα λεφτά του!
Εμείς, σαν να μην έχουμε σχέσι με τον Χριστό, θεωρούμε καλόν άνθρωπο όποιον δανείζει σε έχοντα ανάγκη.

● Καθόλου καλός άνθρωπος δεν είναι, λέει ο Χριστός!
Εξυπηρετικός κοινωνικά μπορεί να θεωρήται.
Χριστιανός δεν λογίζεται.
Χριστιανός είναι όχι όποιος δανείζει, αλλά όποιος χαρίζει, ελεεί.

● Ο Χριστός δεν δανείζει.
Χαρίζει.

● Επειδή ο δανεισμός κατάντησε η κρεμάλα ατόμων, λαών, και της δικής μας Πατρίδας, ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου:
«Εάν δανείζητε παρ’ ών ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί;
Και γαρ οι αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν, ίνα απολάβωσι τα ίσα» (Λουκ. στ΄34).

● Και αν δεν θεωρήται χριστιανός όποιος δεν χαρίζει σ’ αυτόν που δάνεισε (χωρίς τόκο), πως θεωρείται όποιος δανείζει με τόκο, έστω και νόμιμο;

Ό,τι για τους κοσμικούς είναι νόμιμο, δεν είναι οπωσδήποτε νόμιμο για τον χριστιανό.

Ο Χριστός καταδικάζει ως μη χριστιανό τον δανειστή, που του επιστρέφουν «τα ίσα» (όσα δάνεισε, τόσα του γύρισαν).
Πώς να μη καταδικάση τον δανειστή, που δεν παίρνει πίσω μόνο «τα ίσα», αλλά κερδίζει από τους δανειολήπτες του;

● Και όμως υπάρχουν και λεγόμενοι «χριστιανοί» και λεγόμενοι εκκλησιαστικοί φορείς, που έχουν ως επικερδές επάγγελμα την δανειοδότησι.
Ακούμε «χριστιανούς» να παραπονούνται:
«Όχι μόνο τα δανεικά (το κεφάλαιο) δεν μου δίνει, αλλ’ ούτε και τους τόκους» !

● Τέτοιους «χριστιανούς» μάλλον «αχρίστιανους» θα τους χαρακτήριζε ο Κύριός μας.
Και από αυτούς υπάρχουν και οι άλλοι, πολύ χειρότεροι.
Οι τοκογλύφοι.

Αν οι πρώτοι, που δανείζουν και περιμένουν επιστροφή των δανεικών δεν είναι χριστιανοί, αν οι άλλοι, που δανείζουν και εισπράττουν και τόκο, είναι αχρίστιανοι, οι τρίτοι, που δανείζουν και στραγγαλίζουν, ως τοκογλύφοι, τους χρεωφειλέτες, είναι πέρα για πέρα αντίχριστοι.

● Σπείρες τέτοιων αντιχρίστων, απατεώνων, σκληρών τοκογλύφων, ανακαλύφθηκαν τον τελευταίο καιρό από τις αστυνομικές αρχές στη Θεσσαλονίκη.

Τέσσερις ωργανωμένες μαφίες, με αρχηγούς σημαίνοντα πρόσωπα της συμπρωτεύουσας όλων των κομματικών αποχρώσεων!
Σαδιστές στον τρόπο εκβιασμού των θυμάτων, που σπρώχνονταν μέχρι την αυτοκτονία!
Επιχειρηματίας ο ένας από τους εγκεφάλους του τοκογλυφικού εγκλήματος, δημοσιογράφος της ΕΡΤ ο άλλος, αστυνομικός ο τρίτος, μεγαλοθεσίτης του ΣΔΟΕ ο τέταρτος.

● Όλα στο φως!
Έτσι είπε ο Χριστός (Μάρκ.δ΄22).
Ήδη προφυλακίστηκαν 35 από τους φερομένους ως ενόχους.

● Το τραγικό είναι ότι και η Χώρα μας ολόκληρη έχει συρθή στον στραγγαλισμό της διεθνούς τοκογλυφίας.

Αν μάλιστα αληθεύη αυτό, που οικονομικοί εισαγγελείς καταγγέλλουν, ότι εξωγκώθηκαν τα οικονομικά ελλείμματα της Χώρας, για να οδηγηθούμε σε Δανεισμό (Δ.Ν.Τ.), τότε βρισκόμαστε μπροστά σε απερίγραπτο εθνικό οδυρμό.

● Ο Κύριος του Ουρανού χαρίζει τα οφειλήματα.

Οι κύριοι της γης, τα αφεντικά του κόσμου, στραγγαλίζουν.
Σε πιάνουν από το λαιμό και σου φωνάζουν:
«Απόδος μοι εί τι οφείλεις» (Ματθ.ιη΄28).