Ο φίλος του Χριστού. Ο Βίος του αγ. Λαζάρου, μέσα από την Αγ. Γραφή και την Παράδοση

Ο τάφος του αγίου Λαζάρου του 4ημέρου

Βηθανία, ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ σημαίνει «οἶκος φοινίκων». 

Ἔμεινε γνωστὴ στὴν ἱστορία ὡς πατρίδα τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ, 

Λαζάρου. Μικρὴ καὶ ἀσήμαντη κώμη στὸ χῶρο τῆς Παλαιστίνης 

ἀλλὰ σημαντικὴ στὴν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν ἀπὸ τοὺς 

τόπους ποὺ ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα καὶ διέτριβε πολὺ συχνὰ ὁ Ἰησούς.

 Καὶ αὐτό, ὀφειλόταν στὸν ἰδιαίτερο δεσμὸ ἀγάπης καὶ φιλίας ποὺ 

συνέδεε τὸν Θεάνθρωπο μὲ τὴν οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου καὶ μὲ τὸ

 λεπρὸ ποὺ κάποιοι θεωροῦσαν ὡς πατέρα τοῦ Ἁγίου.

Γνωστὸ τυγχάνει τὸ ἐπεισόδιο τῆς φιλοξενίας τοῦ Κυρίου στὴν 

οἰκία τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας, ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου, ὅπου ἡ 

μὲν Μάρθα «περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν», ἡ δὲ Μαρία

 παρεκάθησε «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἤκουε τὸν λόγον

 αὐτοῦ» (Λουκ. ι΄ 38-42). Τὸ γεγονὸς ὅμως ποὺ δόξασε τὴ 

Βηθανία εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου (Ιω. ια΄1-44), ὅπου ὁ Κύριος

 μὲ αὐτὸ τὸ θαῦμα προεικόνισε τὴ δική του ἀνάσταση.

 Γι΄ αὐτὸ καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας κατὰ τὸ

 Σάββατο τοῦ Λαζάρου τονίζει πρωτίστως τὸ μυστήριο τῆς

 κοινῆς ἀναστάσεως καὶ δευτερευόντως τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ δύο ἀνωτέρω σημαντικά γεγονότα ποὺ 

διαδραματίσθηκαν στὴ Βηθανία, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες εὐαγγελικές

 ἀναφορές ἐπισκέψεως καὶ φιλοξενίας τοῦ Κυρίου στὴν οἰκία 

Σίμωνος τοῦ Λεπροῦ (Ἰω. ιβ΄ 1-8, Μάρκ. ιδ΄3-9, Ματθ. Κστ΄

6-13, Ἰω. ιβ΄9-11, Ματθ. Κα΄17).

Ὅπως ἦταν φυσικό, τὸ θαῦμα τῆς 

ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου ἐξέγειρε

 τοὺς Ἰουδαίους καὶ «ἐβουλεύσαντο 

οἱ ἀρχιερεῖς, ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον 

ἀποκτείνωσιν» (Ἰω. ιβ΄ 9-11), 

καθὅτι ἦταν τὸ ζωντανὸ τεκμήριο

 τοῦ θαύματος. Ἔτσι ὁ Ἅγιος διωκόμενος

 ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καταφεύγει στὴ 

νῆσο Κύπρο, ὅπου τὸν συναντοῦν 

οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καὶ Βαρνᾶβας καὶ τὸν χειροτονοῦν πρῶτον

 ἐπίσκοπο Κιτίου.

Τὸ ἀρχαῖο Κίτιο, ἡ πόλη τοῦ φιλοσόφου Ζήνωνος εἶχε τὴ

 μεγάλη τιμὴ να εὐαγγελισθεῖ τὸ λόγο τῆς Ἀληθείας ὄχι ἀπὸ ἕναν

 ἀπλὸ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα προσωπικὸ φίλο

 τοῦ Κυρίου. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο ἐπίσκοπο Κωνσταντίας 

τῆς Κύπρου (367-403), ὁ δίκαιος Λάζαρος ἔζησε ἄλλα τριάντα χρόνια 

μετὰ τὴν ἔγερσή του. «Ἐν παραδόσεσιν εὕρομεν ὅτι τριάκοντα ἐτῶν

 ἦταν τότε ὁ Λάζαρος ὅτε ἐγήγερται, μετὰ δὲ τὸ ἀναστῆναι 

αὐτόν, ἄλλα τριάκοντα ἔζησε, καὶ οὕτω πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε

 κοιμηθείς».

Εξωτερική άποψη του τάφου του αγ. Λαζάρου

Οἱ παραδόσεις τὸν θέλουν σκυθρωπὸ καὶ ἀγέλαστο κατὰ τὴν παροῦσα ζωή, καὶ αὐτὸ ὀφειλόταν στὰ ὅσα εἶχε δεῖ κατὰ τὴν τετραήμερη παραμονή του στὸν Ἄδη. Οἱ ἴδιες παραδόσεις ἀναφέρουν ὅτι δὲ γέλασε ποτὲ στὴ ζωή του παρὰ μία φορά, ὅταν εἶδε κάποιον νὰ κλέβει ἕνα πήλινο ἀγγεῖο καὶ σχολίασε ἀποφθεγματικά: «τὸ ἕνα χῶμα κλέβει τὸ ἄλλο».

Ἄλλη παράδοση συνδέει τὸν Ἅγιο μὲ τὴν Ἀλυκὴ τῆς Λάρνακος (σημερινὴ ὀνομασία τοῦ Κιτίου). Στὴ θέση τῆς Ἀλυκῆς ὑπῆρχε τὸν καιρὸ τοῦ Ἁγίου ἕνα μεγάλο ἀμπέλι. Διερχόμενος μιὰ μέρα ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος, δίψασε καὶ ζήτησε λίγο σταφύλι ἀπὸ τὴ γυναῖκα-ἰδιοκτήτη 

τοῦ ἀμπελιοῦ. Ἐκείνη ἀρνήθηκε καὶ γιὰ νὰ τὴν τιμωρήσει,

 μετέτρεψε θαυματουργικὰ τὸ τεράστιο ἀμπέλι σὲ ἀλυκή.

 Ἡ παράδοση αὐτὴ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τοὺς ἐργᾶτες ποὺ 

συλλέγουν τὸ αλάτι. Ἰσχυρίζονται ὅτι σκάβοντας βρίσκουν 

ρίζες καὶ κορμοὺς ἀμπελιοῦ. Λέγεται μάλιστα, πὼς στὸ 

μέσο τῆς ἀλυκῆς βρίσκεται πηγάδι μὲ γλυκὸ νερό, γνωστὸ

 ὡς "πηγάδι τῆς «ρκάς» δηλ. τῆς γριάς. 

Ὁ Συναξαριστὴς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, σχετικὰ μὲ

 αὐτὴ τὴν παράδοση, ἀναφέρει ὅτι τὴ λίμνη διεκδικοῦσαν

 δύο ἀδέλφια, οἱ ὁποῖοι ἦρθαν σὲ ἔντονη ρήξη γιά τὴν κατοχή

 της. Ο Ἅγιος "διὰ προσευχῆς ἐξήρανε καὶ εἰς ἄλατος φύσιν 

αὐτὴν ἐπήξατο".

Στὰ "Πάτρια" τοῦ Ἁγίου Ὄρους γίνεται ἄμεση σύνδεση 

τῆς Κύπρου καὶ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου μὲ τὴ Θεοτόκο καὶ τὸν

 Ἄθωνα. Ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου, συνοδευομένη ἀπὸ τὸν 

Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ἦλθε στὸ Κίτιο, συνάντησε τὸν

 Ἅγιο Λάζαρο, στὸν ὁποῖο μάλιστα δώρησε ὡμοφόριο καὶ 

ἐπιμάνικα, ἐνῶ στὴ συνέχεια ἐπισκέφθηκε τὸν Ἄθω.

Σύμφωνα πάντα μὲ τὸν Συναξαριστὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,

 ὁ Ἅγιος ἐτάφη σὲ μαρμάρινη λάρνακα ἡ ὁποία ἔφερε τὴν 

ἐπιγραφή: "Λάζαρος ὁ τετραήμερος καὶ φίλος τοῦ Χριστοῦ".

 Ἡ λάρνακα τοποθετήθηκε ἀργότερα σὲ ἕναν μικρὸ ναό.

Ιερό λείψανο του αγ.Λαζάρου στο Κίτιο

Πέραν ἀπὸ τὴν 

πληροφορία τοῦ Ἁγίου 

Επιφανίου, σχετικὰ μὲ 

τὰ τριάντα χρόνια τῆς

 δεύτερης ζωῆς τοῦ

 Ἁγίου, ἡ παλαιότερη,

 κατὰ τοὺς ἐρευνητές, 

μαρτυρία γιὰ τὴν 

παράδοση τῆς 

παρουσίας τοῦ Ἁγίου 

Λαζάρου στὴν Κύπρο

 ἀποδίδεται στὸν

 Ἅγιο Ἰωάννη Εὐβοίας, 

πρεσβύτερο καὶ

 μοναχὸ τοῦ

 Πατριαρχείου 

Ἀντιοχείας (περὶ τὸ 744). 

Ὁ Ἅγιος σὲ ὁμιλία του "Εἰς τὸν τετραήμερον Λάζαρον" 

ἀναφέρει: «Ἐμοὶ γὰρ εἴρηκεν γέρων τις περὶ τοῦ

 μακαρίου Λαζάρου πληροφορηθεὶς ἀπὸ γραφῆς τῶν αὐτοῦ

 ὑπομνημάτων, ὅτι ἐν Κύπρῳ τῇ νήσῳ ἐπίσκοπος

 γενάμενος καὶ τόν τοῦ μαρτυρίου στέφανον ὑπὲρ Χριστοῦ

 ἀνεδήσατο τὸν δρόμον τελέσας καὶ τὴν πίστην τηρήσας 

καὶ σὺν τῷ Χριστῷ αἰωνίως ἀγάλλεται».

Ὅπως γίνεται φανερό, γύρω στὰ 744 στὸν χώρο τῆς

 Ἀντιοχείας εἶναι γνωστὴ καὶ διαδεδομένη ἡ παράδοση για
 τὸν Ἅγιο Λάζαρο. Ἡ πληροφορία γιὰ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου

 εἶναι μοναδικὴ καὶ δεν συναντᾶται σὲ ἄλλους Ἐκκλησιαστικοὺς

 συγγραφεῖς.

Ἡ τριακονταετὴς παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὸν ἐπισκοπικὸ 

θρόνο τοῦ Κιτίου εἶναι γνωστὴ καὶ στὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸ 

Στουδίτη (759-826), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει εἰς τὰς Κατηχήσεις του:

 «Λαζάρου τοῦ μακαριωτάτου ἐορτάζωμεν τὰ μνημόσυνα,

 μᾶλλον δὲ τὰ ἐγέρσια, Λαζάρου ἐκείνου τὰ τριάκοντα ἔτη

 ζήσαντος, ὡς ὁ λόγος, καὶ ἐπισκοπήσαντος μετὰ τὴν ἀνάζησιν».

Ἡ ἀνακομιδὴ καὶ μετάθεση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου

 ἀπὸ τὸ Κίτιο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία τιμᾶται ἀπὸ

 τὴν Ἐκκλησία τὴ 17ην Ὀκτωβρίου, ἔγινε κατὰ τὸ ἔτος 899

 μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ.

Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον τάφο του αγ. Λαζάρου

Ἡ μετάθεση τοῦ λειψάνου περιγράφεται λεπτομερῶς σὲ δύο πανηγυρικοὺς λόγους ποὺ ἐκφώνησε μπροστὰ στὸ ἱερὸ λείψανο παρουσία τοῦ αὐτοκράτορος ὁ μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Φωτίου, μητροπολίτης Καισαρείας Ἀρέθας (850-μετά τὸ 932). Στὸν πρῶτο λόγο, ὁ λόγιος κληρικὸς ἐκθειάζει τὸ γεγονὸς τῆς ἀφίξεως τοῦ λειψάνου 

στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐνῶ στὸ δεύτερο περιγράφει διεξοδικὰ τὴν 

πομπὴ ποὺ σχηματίσθηκε, μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ αὐτοκράτορα, για τὴ

 μεταφορὰ τοῦ λειψάνου ἀπὸ τὴ Χρυσούπολη στὴν Ἁγία Σοφία.

 Ὁ Λέων Στ΄, ὡς ἀντάλλαγμα τῆς μεταφορᾶς τοῦ λειψάνου

 στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπέστειλε χρήματα καὶ τεχνῖτες στὴν Κύπρο,

 ὅπου ἔκτισαν τὸ μεγαλοπρεπὴ ναὸ τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος διατηρεῖται

 ὡς σήμερα στὴ Λάρνακα. Ἐκτὸς τούτου οἰκοδόμησε 

Μονὴ στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπ' ὀνόματι τοῦ δικαίου Λαζάρου, 

ὅπου ἐναπόθεσε τὸ ἱερὸ λείψανο. Στὴν ἴδια Μονὴ μεταφέρθηκε 

ἀργότερα ἀπὸ τὴν Ἔφεσο καὶ τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς

 Μαγδαληνῆς. Κατὰ τὴ βυζαντινὴ ἐποχὴ διατηρήθηκε τὸ ἔθος νὰ 

ἐκκλησιάζεται στὴ μονὴ κατὰ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου,

 ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας.

Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πρέπει νὰ μεταφέρθηκε στὴν 

Κωνσταντινούπολη μαζὶ μὲ τὴν παλαιὰ λάρνακα. Τοῦτο 

συμπεραίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ μαρμάρινη λάρνακα, ποὺ ἐναπόκειται 

σήμερα κάτω ἀπὸ τὴν ἀγία Τράπεζα τοῦ ὁμωνύμου ναοῦ στὴ 

Λάρνακα, φέρει ἐπιγραφή, σὲ μεγαλογράμματη γραφή, «ΦΙΛΙΟΥ»

 (ὀνομαστική: Φίλιος), ἐνῶ ἡ παλαιὰ "Λάζαρος ὁ τετραήμερος καὶ 

φίλος τοῦ Χριστοῦ". Στὴ σημερινὴ λάρνακα ἀνευρέθηκε στὶς 23 

Νοεμβρίου 1972 τμῆμα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ δικαίου Λαζάρου 

μέσα σὲ ξύλινη θήκη.

Το γεγονός αὐτὸ ὑποδεικνύει ὅτι οἱ Κιτιεὶς δὲν πρέπει να εἶχαν

 παραδώσει ὁλόκληρο τὸ λείψανο στὸν αὐτοκράτορα ἀλλὰ τὸ 

μεγαλύτερο μέρος του. Εξάλλου καὶ ὁ Ἀρέθας στοὺς λόγους του

 δὲν ἀναφέρεται σὲ ἄφθαρτο σκήνωμα ἀλλὰ σὲ «ὀστᾶ» καὶ

 «κόνιν». Ἐκτὸς αὐτοῦ ρωσικὴ πηγὴ στὴ βιβλιοθήκη τῆς Ὀξφόρδης

 ἀναφέρει ὅτι ἕνας Ρῶσος μοναχός ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ Πσκώβ, 

ποὺ ἐπισκέφθηκε κατὰ τὸ 16ο αιώνα τὴν πόλη τῆς Λάρνακας,

 προσκύνησε τὰ ὀστᾶ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου καὶ πῆρε μαζί του μικρὸ 

τεμάχιο ἀπὸ αὐτά. Τὸ τεμάχιο διαφυλάσσεται ὡς σήμερα στὸ 

παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, στὴ μονὴ Πσκώβ. 

Ἡ δυνατότητα τὴν ὁποία εἶχε ὁ Ρῶσος μοναχὸς νὰ προσκυνήσει

 τὸν Ἅγιο ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ λάρνακα μὲ τὰ

 ἐναπομείναντα λείψανα ἦταν θεατὴ στοὺς προσκυνητὲς 

τουλάχιστον ὡς τὸ 16ο αἰῶνα. Ἀργότερα σὲ χρόνο ποὺ δὲν

 προσδιορίζεται, οἱ Κιτιεὶς τὴν ἔκρυψαν κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία

 Τράπεζα ὅπου παρέμεινε μέχρι τὴν ἀνεύρεσή της κατὰ τὸ 

ἔτος 1972.

---

Ἀρχιμανδρίτης 


Λάζαρος 


Βατοπεδινός

Πηγή: http://www.ayioslazaros.org

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ πρὸ τῶν Βαΐων, ἑορτάζομεν τὴν Ἔγερσιν τοῦ ἁγίου 

καὶ δικαίου, φίλου τοῦ Χριστοῦ, Λαζάρου τοῦ τετραημέρου.

Θρηνεῖς Ἰησοῦ, τοῦτο θνητῆς οὐσίας.

Ζωοῖς φίλον σου, τοῦτο θείας Ἰσχύος.

Ταῖς τοῦ σοῦ φίλου Λαζάρου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀμήν.

Κυριακή Βαΐων (Φιλιππησίους δ΄ 4-9) «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ».Ιερά Μητρόπολις Καισαριανής Βύρωνος και Υμητού

Κυριακή Βαΐων (Φιλιππησίους δ΄ 4-9) «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ». «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε!» (πρός Φιλιππησίου δ΄4). Παρηγοριά καί στηριγμό προσφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀγαπητοί μου, σ’  ὅλους τούς ἀγωνιζομένους τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως μέ τά νοήματα τῶν  λόγων του πού σήμερα ἀναγνώσθηκαν στόν ἀπόστολο. Οἱ Φιλιππήσιοι, οἱ κάτοικοι δηλαδή τῶν Φιλίππων μιᾶς πόλεως ἀρχαίας κοντά  στήν σημερινή Καβάλα ἦταν οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς. Ἀπό αὐτήν  ἐλήφθησαν ὅσα ἀκούσαμε νά διαβάζονται, γιά νά ἐνισχυθοῦμε καί ἐμεῖς.  Γιά νά παρηγορηθοῦμε καί νά συνεχίσουμε νά τρέχουμε πίσω ἀπό τόν  Κύριό μας ἐπιδιώκοντας τό βραβεῖο τῆς ἄνω κλίσεως. «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε! Ἐπαναλαμβάνω χαίρετε! » Αὐτή εἶναι ἡ  προτροπή καί ἡ εὐχή τοῦ ἀποστόλου σ’ ὅλους μας. Ἐπειδή ἡ χαρά εἶναι  συνεχής καί μόνομος ἐπιδίωξη τῶν ἀνθρώπων γι’ αὐτό θά μιλήσουμε περί αὐτῆς. Εἶναι περιττό νομίζω νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειες τοῦ ἀνθρώπου,  ὅλα τά ἔργα του, οἱ κόποι του, οἱ μόχθοι του, ἡ ζωή του ὁλόκληρη κατατείνει  στήν κατάκτηση τῆς χαρᾶς. Ὄνειρο του καί ὅραμα του ἔχει ὁ καθένας  μας νά εἶναι χαρούμενος, εὐχαριστημένος, εὐτυχισμένος. Ζητεῖ ἐναγωνίως  τήν χαρά. Γι’ αὐτό καί θλίβεται ὅταν τήν στερεῖται. Δέν ἀντέχει στόν  πόνο, στήν δυστυχία, στήν θλίψη. Δέν θέλει νά σκιάζουν ἀπειλές καί κίνδυνοι  τήν ζωή του. Κι ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι πανανθρώπινη ἀναζήτηση καί ἐπιδίωξη, λίγοι κατορθώνουν  στ’ ἀλήθεια νά τήν ἔχουν κτῆμα τους ἀναφαίρετο καί παντοτινό. Ὁ λόγος πού  ἀποτυγχάνουν οἱ πολλοί εἶναι, διότι δέν ἀναζητοῦν τήν χαρά ἐκεῖ πού  πράγματι ὑπάρχει πλούσια. Οἱ πολλοί δέν πλησιάζουν τήν πηγή τῆς χαρᾶς,  τόν Χριστό πού εἶναι ἡ μόνη χαρά καί Ζωή γιά νά τήν λάβουν καί νά τήν  γευθοῦν. Ἡ χαρά πού προσφέρει ὁ Χριστός εἶναι ἀναφαίρετη. Οὐδείς τήν  ἀπειλεῖ. Ἀπό οὐδένα κινδυνεύει. Ἀλλά ἀντίθετα διδομένη ἀπό τόν Χριστό  αὐξάνεται καί τελειοῦται. Εἶναι ἑπόμενο νά διερωτᾶσθε γιά ποιά χαρά σᾶς ὁμιλῶ; Εἶναι ἡ χαρά τῆς νέας  ζωῆς, τῆς ζωῆς μέ τόν Χριστό. Πηγή αὐτῆς τῆς χαρᾶς εἶναι ὁ Χριστός.  Ἔτσι ὁ πιστός χαίρεται ἐπειδή πιστεύει, ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν Ἰησοῦ Χριστό.  Χαίρετε ὁ πιστός, ἐπειδή στηρίζεται στά λόγια τοῦ Κυρίου καί στίς ὑποσχέσεις  του. Τό ὅτι ἀνήκει ὁ πιστός στήν Ἐκκλησία εἶναι ἀκόμη ἀφορμή χαρᾶς.  Πλημμυρίζει ἀπό τήν χαρά αὐτή κι ὅταν ἀκόμη βρίσκεται στίς χειρότερες  δοκιμασίες. Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν ἀκούει τά θαυμαστά ἔργα τοῦ Πατέρα  του. Χαίρεται πού εἶναι γενναιόδωρος. Χαίρεται γιατί ἀγωνίζεται μαζί  μέ τόν Χριστό. Χαίρεται γιατί εἶναι οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀνήκει στήν  οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας. Χαίρεται πού ἔχει ἀδελφούς μέ τό ἴδιο  φρόνημα, μέ τό ἴδιο πρόγραμμα ζωῆς. Χαίρεται γιά τούς ἄθλους τῶν  ἁγίων καί τῶν μαρτύρων, γιά τήν πιστότητά τους. Ὁ Χριστιανός χαίρεται ὅταν ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστιανός χαίρεται , ὅταν μένει πιστός στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Χριστιανοί χαιρόμαστε, γιατί εἴμαστε χριστιανοί. Χαιρόμαστε πού  πιστεύουμε στόν Τριαδικό Θεό. Χαιρόμαστε γιά τά κατορθώματα τῶν  Ἁγίων. Χαιρόμαστε γιά τήν ἐλπίδα πού ἔχουμε. Χαιρόμαστε ὅταν  προσευχώμαστε στόν Πατέρα μας. Χαιρόμαστε ὅταν τόν ὑμνοῦμε.  Χαιρόμαστε ὅταν νηστεύουμε, ὅταν ἐγκρατευόμαστε, ὅταν ἀγαπᾶμε,  ὅταν συγχωροῦμε, ὅταν ἐλεοῦμε, ὅταν κάνουμε κάθε ἔργο ἀγαθό.  Χαιρόμαστε ὅταν σκεφτόμαστε ὅσα εἶναι ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα ἁγνά,  ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα κάθε ἀρετή καί κάθε ἔπαινο. Χαιρόμαστε καί στίς δοκιμασίες. Χαιρόμαστε καί στίς θυσίες Χαιρόμαστε  ὅταν μᾶς πολεμοῦν ἐπειδή πιστεύουμε στό Χριστό. Χαιρόμαστε πάντα.  Χαιρόμαστε Γι’ αὐτήν τήν χαρά ἀγωνιζόμαστε. Ὅσοι τήν δοκίμασαν γνωρίζουν, ὅτι  αὐτή ἡ χαρά εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε χαρά τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ξέρουν ὅτι  δέν μπορεῖ κανείς νά τούς τήν πάρει, γιατί εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ.  Εἶναι καρπός τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς. Θά πρέπει ἴσως, νά διευκρινήσουμε, ὅτι αὐτή ἡ χαρά ἀνήκει μόνο στήν  δοκιμασμένη πίστη. Αὐτή ἡ χαρά εἶναι κατάκτηση ἑνός θείου δώρου. Γιά νά χαρεῖ ὁ Χριστιανός, ὅταν θά ἀποκαλυφθεῖ ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ,  πρέπει νά χαίρετε καί τώρα, ὅσο μετέχει στά παθήματα Του. Ὅπως ὁ  Κύριος ἔτσι καί αὐτός προτιμᾶ ἐδῶ στήν γῆ τό σταυρό ἀντί γιά τήν χαρά,  δέχεται μέ χαρά νά στερηθεῖ τά ὑπάρχοντα του, γιατί θεωρεῖ ὡς  ὕψιστη χαρά τήν κάθε εἶδους δοκιμασία. Ἀλλά ἡ δοκιμασία θά τελειώσει  καί ὁ Θεός θά πάρει ἐκδίκηση γιά τό αἷμα τῶν δούλων Του.  Θά τιμωρήσει αὐστηρά τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τούς συνεργάτες  τους πού μέθυσαν πίνοντας καί χύνοντας τό αἷμα τῶν δικαίων. Μέ μιά τέτοια διάθεση ἀδελφοί μου ἄς εἰσέλθουμε στήν Μεγάλη Ἑβδομάδα  πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα. Πάντοτε ἄς θυμώμαστε τά παρηγορητικά λόγια τοῦ  Κυρίου μας ὁ ὁποῖος πορευόμενος πρός τό ἑκούσιον πάθος στηρίζοντας τούς  Μαθητές Του ἔλεγε: Ὀλίγον χρόνον ἀκόμη καί δέν θά μέ βλέπετε (ἐννοώντας  τόν θάνατό Του) καί πάλιν ὀλίγο χρόνον καί θά μέ δεῖτε (ἐννοώντας τήν  ἀνάστασή Του). Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἐσεῖς θά κλάψετε καί θά  θρηνήσετε, ἀλλά ὁ κόσμος θά χαρεῖ. Σᾶς βεβαιῶ θά λυπηθεῖτε, ἀλλά ἡ  λύπη σας θά μεταβληθεῖ σέ χαρά …Σεῖς λοιπόν τώρα ἔχετε λύπην ἀλλά  πάλιν θά σᾶς δῶ καί θά χαρεῖ ἡ καρδιά σας καί τήν χαρά σας κανείς δέν  θά σᾶς τήν ἀφαιρέσει (Ἰωάννου ιστ΄ 19-22) Ἀδελφοί μου «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε»

Μεγάλη Εβδομάδα: Η σημαντικότερη περίοδος της Ορθόδοξης λατρείας

Η συνταρακτικότερη εβδομάδα της ανθρώπινης ιστορίας είναι αναμφίβολα η Μεγάλη Εβδομάδα. Βαθύτατα θεολογική και ιδιαίτερα κατανυκτική αποτελεί πηγή ανανέωσης και ψυχικής καθάρσεως για όλους τους χριστιανούς, οι οποίοι μετέχοντες στις ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βιώνουν το μυστήριο της λυτρώσεως του ανθρώπινου γένους και του καθενός μας.
Λέγεται Μεγάλη Εβδομάδα όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν κατορθώματα, η χρονιά του διαβόλου τυραννίς κατελύθη, ο θάνατος εσβέσθη, η αμαρτία ανηρέθη, η κατάρα κατελύθη, ο παράδεισος ηνεώχθη», όπως προσφυώς αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος.

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα σε συνδυασμό πάντοτε με την πανευφρόσυνη γιορτή του Πάσχα αποτελεί τη σημαντικότερη περίοδο της ορθόδοξης λατρείας. Είναι μία εβδομαδιαία μυσταγωγική πορεία, που οδηγεί τον πιστό στη βίωση του σωτήριου Πάθους του Χριστού και την πλήρωση της θείας περί τον άνθρωπον οικονομίας για τη σωτηρία του. Είναι εντελώς αδύνατο να επιτύχουμε την πνευματική μέθεξη στο μυστήριο του Σταυρού και να απολαύσουμε την εκ των ένδον θέα και μνήμη των γεγονότων των τελευταίων ημερών της επί γης παρουσίας του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, έξω από τον ιερό χώρο της Εκκλησίας και χωρίς τη μετοχή μας στις πνευματικότατες εκκλησιαστικές ακολουθίες των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας με τα επιλεγμένα ιερά αναγνώσματα, και της σπάνιας ποιητικής ομορφιάς και δογματικής πυκνότητας ύμνους, οι οποίοι μας ανεβάζουν σε ψιλές σφαίρες πνευματικής κατάνυξης και ψυχικής ανάβασης.

Έξω από τον ιερό χώρο του ναού η Αγία Εβδομάδα, το Θείο Πάθος, ο Σταυρός γίνονται απλά λογοτεχνία, θέατρο, στοχαστική διάλεξη ή ευκαιρία επανάληψης λαογραφικών εθίμων. Μέσα στον ιερό χώρο της Εκκλησίας η Αγία Εβδομάδα γίνεται για τον χριστιανό μία συνοδοιπορία με τον Χριστό. Αν δε «συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν» δε θα μπορέσουμε ούτε και στην Ανάσταση να φθάσουμε μαζί του, «να συναναστηθώμεν», που σηματοδοτεί και τη δική μας ανάσταση από τη νέκρωση της αμαρτίας.
Αυτή η πορεία από το Πάθος της Σταυρώσεως στο υπέρλαμπρο φως της Αναστάσεως εμποδίζει τον χριστιανό να δει τη Μεγάλη Εβδομάδα μέσα σ' ένα ζοφερό και καταλυτικό σκοτάδι, γιατί είναι ντυμένος με το ζεστό ένδυμα της χαρμολύπης. Σ' αυτή την πνευματική πορεία που βρίσκεται πάντα κάτω από τη σκιά του Σταυρού και αντικρύζει στο βάθος τον φωτεινό λόφο της Αναστάσεως, οι Άγιοι Πατέρες έβαλαν μερικά σημάδια σαν ορόσημα, σαν σκαλοπάτια, που μας βοηθούν μ' έναν ειδικό το καθένα τρόπο, να βιώσουμε από το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο το Θείο Πάθος, την πορεία του Κυρίου προς τη Σταύρωση, τη θεόσωμο ταφή και τη ζωηφόρο Ανάσταση.

Αυτά τα σημάδια είναι το τί έχει ορίσει η Εκκλησία να εορτάζεται, να θυμόμαστε κάθε μέρα αυτό που ακούμε στο συναξάρι, που διαβάζεται στον Όρθρο, ο οποίος τελείται το βράδυ της προηγούμενης μέρας (ο εσπερινός τελείται το πρωί της ημέρας). Έτσι τη Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία μας προβάλλει την προσωπικότητα του πάγκαλου Ιωσήφ, ο οποίος με ο,τι υπέστη υπήρξε τύπος Χριστού και την ξερανθείσα άκαρπη συκή, για να μας θυμίζει ότι στη ζωή μας πρέπει να παράγουμε έργα και καρπούς πνευματικούς. Τη Μεγάλη Τρίτη «της των δέκα παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα», για να μας διδάξει η Εκκλησία την ανάγκη της πνευματικής προετοιμασίας και της εγρήγορσης αλλά και της ελεήμονος προσφοράς, που αρνήθηκαν οι πέντε φρόνιμες στις πέντε μωρές παρθένες. Παραινετικά η Εκκλησία μας μας προτρέπει να μιμηθούμε τις φρόνιμες παρθένες με τον υπέροχο ύμνο του Νυμφίου: «βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της βασιλείας έξω κλειθείς».

Την Μεγάλη Τετάρτη προβάλλεται η μετάνοια της αμαρτωλής γυναίκας, που γνώρισε την αληθινή μετάνοια ως σύμβολο ελπίδας για κάθε αμαρτωλό και για να κεντρισθεί και η δική μας βούληση γι' αυτή τη σωτήρια μεταστροφή. Ψάλλεται το επίκαιρο και τόσο δημοφιλές τροπάριο, που έγραψε η μοναχή Κασσιανή: «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...». Η Αγία και Μεγάλη Πέμπτη είναι αφιερωμένη στον Ιερό Νιπτήρα, που μας διδάσκει την ταπεινοφροσύνη. Στον Μυστικό Δείπνο στον οποίο ο Χριστός συνέστησε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και εγκαινίασε την πραγματική κοινωνία με τον Σωτήρα μας, στην υπερφυά προσευχή του Χριστού στο όρος των ελαιών και την προδοσία του Ιούδα, που σηματοδοτεί την αρχή του Πάθους του Κυρίου μας. Τη Μεγάλη Παρασκευή (ημερολογιακά τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ) έχουμε κορύφωση του Θείου δράματος. Τελείται η «ακολουθία των Παθών», η οποία περιλαμβάνει αραιότατους εκκλησιαστικούς ύμνους μεταξύ των οποίων και το «Σήμερον κρεμμάται επί ξύλου» και αναγινώσκονται 12 Ευαγγέλια μέσα από τα οποία βιώνουμε όλους τους εξευτελισμούς, τη σταύρωση και τον θάνατο που υπέστη ο Κύριος μας δίνοντας τον εαυτό του «λύτρον αντί πολλών».

Το Μεγάλο Σάββατο (δηλαδή τη Μεγάλη Παρασκευή βράδυ) εορτάζεται η θεόσωμος ταφή και η εις Άδου Κάθοδος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού· (έχει προηγηθεί τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί η ακολουθία της Αποκαθηλώσεως του Κυρίου από τον Σταυρό). Το βράδυ τελείται στους ιερούς ναούς η ακολουθία του Επιταφίου και ψάλλονται τα υπέροχα εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω...», «Άξιον εστίν...», και «Αι γενεαί πάσαι...» και γίνεται μέσα σε ατμόσφαιρα ευλάβειας και ιερής κατάνυξης η περιφορά του Επιταφίου, με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου. Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί τελείται ο εσπερινός της Αναστάσεως, αυτό που ο κόσμος ονομάζει Α' Ανάσταση και ακούεται στους ναούς η προτροπή του ιερέως: «Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην...».
Τρισμακάριοι αυτοί που θα μπορέσουν την εβδομάδα αυτή να αφήσουν τις βιοτικές τους μέριμνες και ν' αρχίσουν την ευλογημένη πορεία δίπλα στον πορευόμενο προς τα πάθος Χριστό: «δεύτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι' αυτ'ον ταις του βίου ηδοναίς» ίνα μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού.

Του κ. Σταύρου Ολύμπιου
Διευθυντή του Γραφείου Ποιμαντικής ΔιακονίαςΑπό το περιοδικό «Παράκληση» της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, Κύπρος
Μεταφέρθηκε στο διαδίκτυο από NOCTOC

Πηγή

Η Ανάσταση του Λαζάρου

    (Πάτα πάνω στην εικόνα για να ακούσεις την Ευαγγελική διήγηση)

Απολυτίκιο της γιορτής του Λαζάρου

Βεβαιώνοντας πριν από τα

Πάθη Σου όλων την ανάσταση,
ανέστησες απ' τους νεκρούς
τον Λάζαρο, Χριστέ, Θεέ μας.
Γι' αυτό κι εμείς, όπως τα
παιδιά, κρατώντας στα χέρια
τα σύμβολα της νίκης, σ' Εσέ
τον νικητή του θανάτου
κραυγάζουμε: Δόξα στον Θεό!
Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον
Κύριο! 

Απολυτίκιο της γιορτής του Λαζάρου

Αναδημοσιευμένα από το Ψηφιακό σχολείο (εμπλουτισμένο ηλεκτρονικό  βιβλίο μαθητή  Θρησκευτικών Β Γυμνασίου)

πηγή