Ε Ι Π Ε Γ Ε Ρ Ω Ν...Περί Συκοφαντίας

πηγή

 Στον Αββά Αντώνιον ήλθε κάποτε ένας αδελφός από κάποιο κοινόβιο ο οποίος 

συκοφαντήθηκε για πορνεία. Ήλθαν και οι αδελφοί από το κοινόβιο για να τον

 θεραπεύσουν και να τον πάρουν. Και άρχισαν να τον ελέγχουν, ότι:
-Έτσι έκαμες. Κι’ αυτός απολογιόταν, ότι:
- Τίποτα τέτοιο δεν έκαμα.
Με μια ευκαιρία, ήταν εκεί και ο αββάς Παφνούτιος ο Κεφαλάς και είπε

 την εξής παραβολή:
- Είδα στην όχθη του ποταμού έναν άνθρωπο, πούχε χωθή στο βόρβορο 

ως τα γόνατά του και καθώς ήλθαν μερικοί να του δώσουν χέρι βοηθείας, 

τον κατεπόντισαν μέχρι το λαιμό.
Τούς λέγει τότε ο αββάς Αντώνιος, για τον αββά Παφνούτιο:
- Να, άνθρωπος αληθινός, που μπορεί να θεραπεύση και να σώση ψυχές.
Συγκινήθηκαν τότε από τα λόγια των γερόντων και έβαλαν μετάνοια 

στον αδελφό. Ηρέμησαν έτσι από τούς Πατέρες και έλαβαν τον 

αδελφό στο κοινόβιον.

*******

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος είπε: Αν ποτέ συκοφαντηθής, και 

αποκαλυφθή η αθωότητά σου, μην υψηλοφρονήσης. Δούλευε

 τον Κυριον σου με ταπεινοσύνη και ευχαρίστησέ τον, που σε 

λύτρωσε από τις συκοφαντίες των ανθρώπων, για να τηρής 

πιστά τις εντολές του.
 

*******

Τον Αββά Βαρσανούφιο ρώτησε ένας αδελφός. Γέοντα· εάν ακούσω

 περί τινός ότι κακώς με λέγει, τι ποιήσω;
Και ο Γεροντας απεκρίθη.
-Ευθέως ανάστα και ποίησον ευχήν πρώτον υπέρ εκείνου, και ούτως

 υπέρ σεαυτού, λέγων· Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τόνδε τον αδελφόν,

 και εμέ τον αχρείον δούλον σου· και σκέπασον ημάς από του πονηρού, 

ευχαίς των σων αγίων. Αμήν.

*******

Όταν ο Αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ήταν Πρεσβύτερος στη σκήτη, 

μεταξύ των αδελφών ήταν και κάποιος Διάκονος, πολύ ενάρετος και

 ευλαβής. Ο Αββάς Ισίδωρος σκόπευε να τον κάνη Πρεσβύτερο και να

 τον αφήση διάδοχό του. Εκείνος όμως, από μεγάλη ταπεινοσύνη, 

δε δεχόταν χειροτονία, λέγοντας πως ήταν ανάξιος να γίνη ιερεύς. 

Αυτόν τον ενάρετο αδελφό τον εμίσησε τόσο πολύ κάποιος άλλος 

μοναχός στη σκήτη, νικημένος από το πάθος του φθόνου, και γύρευε

 με κάθε τρόπο να τον βλάψη και να τον δυσφημήση.

Να λοιπόν τι τον έβαλε ο διάβολος να κάνη: Πήρε μια μέρα ένα από τα 

βιβλία του και το έβαλε κρυφά στο κελλί του Διακόνου, χωρίς εκείνος 

να πάρη είδησι. Ύστερα πήγε στον Αββά Ισίδωρο και του παραπονέθηκε

 πως έχασε το βιβλίο του και πως κάποιος από τούς αδελφούς έπρεπε 

να το είχε κλέψει. Απαιτούσε λοιπόν να γίνη έρευνα σ’ όλα τα κελλιά.
- Τετοιο πράγμα, παιδί μου, έκανε έκπληκτος ο Γεροντας, δεν έχει 

ξαναγίνει στη σκήτη. Αλλά, για να βεβαιωθής, πάρε δυο αδελφούς 

και ψάξε τα κελλιά.

Έτσι κι’ έγινε. Αφού έψαξαν μερικά άλλα κελλιά, επήγαν και στου

 Διακόνου και φυσικά εκεί βρήκαν το βιβλίο. Το πήραν λοιπόν και το

 έφεραν στην Εκκλησία την ώρα του εσπερινού, που ήσαν

 συγκεντρωμένοι οι αδελφοί, και είπαν μεγαλοφώνως στον Αββά Ισίδωρο, 

για ν’ ακουστή απ’ όλους, που είχε βρεθή το βιβλίο.

Ο αθώος Διάκονος δεν διαμαρτυρήθηκε για την συκοφαντία. 

Έπεσε με ταπείνωσι στα γόνατα και ζήτησε απ’ όλους συγχώρησι, 

λέγοντας πως έσφαλε.
- Συγχωρήσατέ με, αδελφοί, γιατί είμαι κλέφτης.
Σαν πέρασαν οι τρεις εβδομάδες και ο Διάκονος τελείωσε το επιτίμιόν 

του και έγινε δεκτός στο Άγιον Βήμα, ο συκοφάντης δαιμονίστηκε και με

 γοερές κραυγές ωμολόγησε την αμαρτία του.
- Αδίκως κατηγόρησα τον δούλο του Θεού, φώναζε για να ξαλαφρώση 

την συνείδησί του.
Οι αδελφοί στην σκήτη έκαναν ολονύκτιο προσευχή γι’ αυτόν, χωρίς 

αποτέλεσμα όμως. Εκείνος ο δυστυχής βασανιζόταν σκληρά από το 

πονηρό πνεύμα. Τότε ο Όσιος Ισίδωρος είπε στον Διάκονο:
- Προσευχήσου γι’ αυτόν, αδελφέ, γιατί μόνο συ, που συκοφαντήθηκες,

 αν το ζητήσης, θα τον ελεήση ο Κύριος.
Και πράγματι, όταν προσευχήθηκε ο συκοφαντηθείς, ελευθερώθηκε 

από την τυραννία του δαίμονος ο συκοφάντης.

*******

 Ο Μέγας Αντώνιος στις "Παραινέσεις" του έλεγε:
Εφ’ όσον εννοείς τα περί Θεού, να είσαι ευσεβής, χωρίς φθόνο, αγαθός,

 σώφρων, πράος, χαριστικός κατά δύναμιν, κοινωνικός, αφιλόνεικος και

 τα όμοια. Διότι αυτό είναι το απαραβίαστο απόκτημα της ψυχής, να

 αρέσει στο Θεό με τέτοιες πράξεις και με το να μην κρίνη κανέναν και

 να λέει για κανέναν, ότι ο δείνα είναι κακός και αμάρτησε. Αλλά καλλίτερο

 είναι να συζητάμε τα δικά μας κακά, και να ερευνάμε μέσα μας τη δική 

μας πολιτεία, εάν είναι αρεστή στο Θεό. Διότι, τι μας μέλει εμάς, εάν 

άλλος είναι πονηρός;

*******

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γράφει:

"Δεν είναι μικρός άθλος (δηλαδή το να υπομένει κανείς τη συκοφαντία), 

αλλά πολύ μεγάλος, αυτός ο της συκοφαντίας"...

"Και αν ακόμα είναι αλήθεια εκείνα που λέγει κάποιος για μας, και αν ακόμα 

τέτοια που τα αναγνωρίζομε και εμείς, αν εμείς δεν βρίσωμε εκείνον που λέγει 

αυτά, αλλά στενάξωμε πικρά και παρακαλέσωμε τον Θεο για τα αμαρτήματά

 μας, θα μπορέσωμε ν’ αποβάλωμε όλα τα αμαρτήματά μας"...

"Πολλοί λοιπόν λύγισαν με τις επικρίσεις κι έχασαν την ψυχή τους.

 Γιατί δεν υπάρχει, δεν υπάρχει για τούς αγωνιζόμενους τίποτα πιο

 ανυπόφορο από τα λόγια που μπορούν να πληγώσουν την ψυχή"...

"Διότι δεν βλάπτει τόσον εκείνος ο οποίος σπαράσσει την ανθρωπίνην

 σάρκα, όσον εκείνος ο οποίος δαγκώνει την ψυχήν· διότι όσον πολυτιμοτέρα

 είναι η ψυχή από το σώμα, τόσον μεγαλυτέρα είναι η βλάβη της".

*******

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στα κεφάλαια περί αγάπης γράφει

 για την Συκοφαντία:

55. Αν η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον (Ρωμ. 13, 10), εκείνος που

 φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες

 προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του η με όποια κακοήθεια τον

 επιβουλεύεται, πως αυτός δεν αποξενώνεται από την αγάπη και δεν

 κάνει τον εαυτό του ένοχο για την αιώνια Κρίση;

56. Αν η αγάπη είναι το πλήρωμα του νόμου (Ρωμ. 13, 10), εκείνος 

που έχει μνησικακία για τον αδελφό και κάνει δόλια σχέδια εναντίον 

του και τον καταριέται και δοκιμάζει χαρά για κάθε πτώση του, πως 

δεν καταπατεί το νόμο και δεν είναι άξιος για την αιώνια κόλαση;

57. Αν εκείνος που κατηγορεί και κρίνει τον αδελφό του κατηγορεί και

 κρίνει το θείο νόμο (Ιακ. 4, 11), και ο νόμος του Χριστού είναι η αγάπη, 

πως δεν ξεπέφτει από την αγάπη του Χριστού εκείνος που καταλαλεί, 

και δεν προξενεί ο ίδιος στον εαυτό του την αιώνια κόλαση;

58. Μην παραδώσεις την ακοή σου στούς λόγους όποιου καταλαλεί, 

ούτε τούς δικούς σου λόγους στην ακοή ενός φιλοκατήγορου, 

μιλώντας η ακούγοντας μ’ ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου,

 για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος από την 

αιώνια ζωη.

60. Κλείνε το στόμα εκείνου που κατηγορεί τον άλλον, για να μην

 αμαρτάνεις μαζί του διπλή αμαρτία· και συνηθίζοντας ο ίδιος σε

 καταστρεπτικό πάθος, και μη σταματώντας εκείνον που φλυαρεί

 κατά του πλησίον.

61. "Εγώ όμως σας λέω, είπε ο Κυριος, αγαπάτε τούς εχθρούς σας,

 ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεσθε για όσους σας 

βλάπτουν" (Ματθ. 5, 44). Γιατί τα διέταξε αυτά; Για να σε ελευθερώσει 

από το μίσος, τη λύπη, την οργή και την μνησικακία και να σε αξιώσει

 να λάβεις το μέγιστο απόκτημα, την τέλεια αγάπη, που είναι αδύνατο

 να την έχει όποιος δεν αγαπά εξίσου όλους τούς ανθρώπους, κατά

 μίμηση του Θεού, ο οποίος αγαπά εξίσου όλους τούς ανθρώπους

 και θέλει να σωθούν και να λάβουν πλήρη γνώση της 

αλήθειας (Α’ Τιμ. 2, 4).

*******

Ένας αδελφός έκανε την εξής ερώτηση σε κάποιον πατέρα· "Πως ρίχνει ο

 διάβολος τούς πειρασμούς στούς αγίους;". Του απάντησε ο γέροντας· 

"Ήταν κάποτε στο όρος Σινά ένας μοναχός που ονομαζόταν Νικων". 

Κάποιος πήγε στη σκηνή ενός Άραβα Φαρανίτη, βρήκε μονάχη την

 κόρη του, πλάγιασε μαζί της κι ύστερα της λέει· "Να πεις ότι το 

πάθημά μου αυτό μου το έκαμε ο αναχωρητής, ο αββάς Νικων".

 Όταν ήρθε ο πατέρας της και πληροφορήθκε το γεγονός, πήρε το 

ξίφος του και τράβηξε κατά του γέροντα. Σαν χτύπησε την πόρτα,

 βγήκε έξω ο γέροντας κι όταν εκείνος σήκωσε το ξίφος να τον σκοτώσει, 

παράλυσε το χέρι του. Τοτε ο Φαρανίτης πήγε στην εκκλησία και 

κατάγγειλε το συμβάν στούς πρεσβυτέρους. Έστειλαν εκείνοι και 

τον κάλεσαν κι ο γέροντας παρουσιάστηκε. Τοτε του δώσανε πολύ

 ξύλο και σκέφτονταν να τον διώξουν, όμως εκείνος τούς παρακάλεσε

 έτσι· "Αφήστε με εδώ να ζήσω σε μετάνοια". Τον απομόνωσαν λοιπόν

 τρία χρόνια κι έδωσαν εντολή κανένας να μη του μιλάει. Έτσι πέρασε 

τα τρία χρόνια κι ερχόταν κάθε Κυριακή και με μετάνοια παρακαλούσε

 κι έλεγε· "Προσεύχεστε στον Κυριο για μένα".
Αργότερα όμως εκείνος που είχε κάμει την αμαρτία κι είχε ρίξει τον 

πειρασμό στον αναχωρητή, κυριεύτηκε από δαιμόνιο κι ομολόγησε 

στην εκκλησία· "Εγώ ήμουν που αμάρτησα και μίλησα για να συκοφαντηθεί 

ο δούλος του Θεού". Τοτε σηκώθηκε όλος ο λαός κι είπε μετανιωμένος στον

 γέροντα· "Αββά, συγχώρεσέ μας". Εκείνος τούς απάντησε· 

"Όσο για τη συγχώρηση, σας έχω συγχωρήσει· αλλά να μείνω κοντά σας,

 δεν μένω πια με τίποτα· δεν βρέθηκε ούτε ένας σας να ’χει διάκριση και

 να με συμπονέσει". Έτσι ο γέροντας έφυγε από τον τόπο εκείνο". 

Και πρόσθεσε· "Βλέπεις πως ρίχνει ο διάβολος τούς πειρασμούς

 πάνω στούς αγίους;".

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παΐσιου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

πηγή

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παϊσίου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

 

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου. 9-7-2012

«Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη, (Λουκ. 21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του γέροντος  Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον γέροντα Παΐσιο.

Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πρίν λίγο καιρό  ασθένησε σοβαρά  ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό  κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. 

Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι.Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και  τον τάφο του π.Παϊσίου.

Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το  Μοναστήρι  μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από  πάνω από τα δέντρα του πάρκιν της Μονής.

- Για σας ευλογημένα! τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;

- Μα είναι η πόρτα κλειστή.

- Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.

Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι  στην αυλή της Μονής.

Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους  συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη :  καλά  πως μπήκατε  μέσα; Δεν είναι κλειστά;

- Όχι! Ένας  μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!

- Ποιος Μοναχός; ρώτησε η καλόγρια.

- Ένας ηλικιωμένος.

Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.

Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"»

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παΐσιου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

πηγή

Νέο ιαματικό θαύμα του γέροντα Παϊσίου που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής

 

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου. 9-7-2012

«Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη, (Λουκ. 21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του γέροντος  Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον γέροντα Παΐσιο.

Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πρίν λίγο καιρό  ασθένησε σοβαρά  ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό  κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. 

Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι.Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και  τον τάφο του π.Παϊσίου.

Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το  Μοναστήρι  μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από  πάνω από τα δέντρα του πάρκιν της Μονής.

- Για σας ευλογημένα! τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;

- Μα είναι η πόρτα κλειστή.

- Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.

Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι  στην αυλή της Μονής.

Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους  συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη :  καλά  πως μπήκατε  μέσα; Δεν είναι κλειστά;

- Όχι! Ένας  μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!

- Ποιος Μοναχός; ρώτησε η καλόγρια.

- Ένας ηλικιωμένος.

Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.

Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"»

Ἡ Θεία Κοινωνία καί ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, μία διδακτική ἀληθινή ἱστορία.

Ἕνας ἱερεύς ὁ πάπα-Θεόδωρος κλήθηκε γιά νά κοινωνήσει δύο χριστιανούς ἑτοιμοθάνατους. Ἕναν πλούσιο, σκληρό καί φιλάργυρο καί μία ἐνάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, μέ τιμιότητα καί σωφροσύνη, σκληρό ἀγώνα καί φτώχεια πολλή, ἐκεῖνα τά χρόνια, ὀκτώ παιδιά!!!

Ὁ πάπα-Θεόδωρος πῆρε μαζί τόν διάκονό του, τόν πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ὁ διάκονος καί ὁ ἱερεύς μέ τό ἅγιο Ποτήριο, ἀσκεπής καί μέ τόν Ἀέρα στούς ὤμους, (ὅπως ἐσυνηθίζετο τότε), πῆγαν πρῶτα στό σπίτι τοῦ πλούσιου, ἀλλά αὐτός οὔτε καν ἤθελε νά ἀκούσει γιά Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε: νεωκόρος, στό πλάι.

-Δέν εἶμαι ἐγώ γιά θάνατο!

Ἔγινε ἕνας διάλογος, ὅσο ἦταν δυνατόν, μεταξύ του ἱερέως καί τοῦ ἄρρωστου, ἀλλά αὐτός ἦταν ἀνένδοτος, δέν ἤθελε νά κοινωνήσει.

Λέγει τότε ὁ διάκονος, ὁ πατήρ Λαυρέντιος:

-Πάτερ Θεόδωρε, μοῦ δίνετε, σᾶς παρακαλῶ τό ἅγιο Ποτήριο, νά πάω νά κοινωνήσω τήν ἑτοιμοθάνατη κυρία Μαρία καί ἐσεῖς νά συζητήσετε μέ τόν ἀσθενῆ μέχρι νά γυρίσω! καί, ἐάν ἔχει πεισθεῖ, νά τόν κοινωνήσομε μετά;

-Νά πᾶς παιδί μου, μέ τίς εὐχές μου.

Ὁ νεωκόρος μπροστά μέ τό λαδοφάναρο καί πίσω ὁ διάκονος μέ τήν Θεία Κοινωνία ἔφθασαν σέ ἕνα φτωχικό σπιτάκι. Μπῆκαν μέσα καί εἶδαν γύρω ἀπό τό κρεβάτι τῆς κυρά-Μαρίας νά παρευρίσκονται τά παιδιά, τά ἐγγόνια, οἱ λοιποί συγγενεῖς της καί ὅλοι νά κλαῖνε γιά τήν ὑπέροχη αὐτή μητέρα, γιαγιά καί συγγενῆ.

Μόλις προχώρησε λίγο ὁ διάκονος, ἔμεινε ἀκίνητος! Τί εἶδε; Ἀνείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δέν ἦταν μόνο ἀπό ἀνθρώπους ἤ ἁγιασμένη αὐτή ψυχούλα, ἀλλά καί ἀπό δεκάδες Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, ποῦ συνωστίζονταν μέσα στό δωμάτιο ποιός θά πρῶτο-χαϊδέψει καί ποιός θά πρῶτο-ἁπαλύνει καί θά πρῶτο-σφουγγίσει τόν ἵδρωτα αὐτῆς τῆς ὑπερευλογημένης μάνας!

Καί δέν ἦταν μόνο αὐτό!!! Ἀκριβῶς πάνω ἀπό τό κεφαλάκι της, στό προσκεφάλι της δηλαδή, ἦταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ὁποία μέ ἕνα θεοΰφαντο μαντήλι τῆς σκούπιζε τόν ἵδρωτα τοῦ πυρετοῦ ἀπό τό μέτωπό της. Τά δέ χείλη τῆς ἑτοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε».

Καί-ὤ τοῦ θαύματος- ὅλοι οἱ Ἄγγελοι ἔπεσαν «μπρούμυτα» καί προσκύνησαν τό εἰσερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού εἶχε μέσα τό τίμιο Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου! Ὅλες οἱ Ἀγγελικές Δυνάμεις!

καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κατά ἕναν ἀκατάληπτο τρόπο, ἀσπάσθηκε τό ἅγιο Ποτήριο καί ὁδήγησε τόν διάκονο νά κοινωνήσει τήν ἑτοιμοθάνατη.

Μετά τή Θεία Κοινωνία οἱ Ἄγγελοι πῆραν, τήν ψυχή αὐτῆς τῆς εὐλογημένης μάνας, τήν παρέδωσαν στά χέρια τῆς Παναγίας καί ὅλοι μαζί ἀνῆλθαν στόν Οὐρανό. Ἄστραψε ὁ τόπος, μοσχοβόλησε τό δωμάτιο καί ὁ διάκονος μέ φόβο καί χαρά ἀπερίγραπτη καί ἀγαλλίαση ἔφυγε…καί ἐπέστρεψε στό σπίτι τοῦ πλουσίου…

Μπῆκε μέσα καί τόν κατέλαβε ρίγος! γιατί γύρω ἀπό τό κρεβάτι, τοῦ φιλάργυρου αὐτοῦ ἀνθρώπου, βρίσκονταν ἑκατοντάδες δαίμονες, οἱ ὅποιοι μέ τρίαινες φοβερές κατατρυποῦσαν τό σῶμα του σέ διάφορα σημεῖα: στά γόνατα, στά πόδια, στά χέρια, στίς παλάμες, στήν κοιλιά, στό λάρυγγα, στά μάτια, στό κεφάλι… Μέ ὅσα μέλη ἁμάρτησε, πάνω σ’ αὐτά τρυποῦσαν οἱ δαίμονες. Οὔρλιαζε, φώναζε ὁ ταλαίπωρος πλούσιος.Παρέδωσε τό ἅγιο Ποτήριο τρέμοντας, στά χέρια τοῦ ἱερέως, ὁ διάκονος, καί ἀπό τόν τρόμο τοῦ λιποθύμησε…

O ἱερεύς εἰς μάτην προσπαθοῦσε νά πείσει τόν πλούσιο νά «ἑτοιμαστεῖ» γιά τό τέλος! Αὐτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία καί χωρίς Ἐξομολόγηση.

πηγή

Τυπικόν της 10ης Ἰουλίου 2012

Τρίτη: Τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων  τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας καί  τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Ἄσσου.  Τῶν Ὁσίων Πατέρων Παρθενίου καί Εὐμενίου,  τῶν ἐν Κουδουμᾷ.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Τρίτης ς΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Α΄ Κορ. α΄ 1-9). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως˙ Τρίτης ς΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Ματθ. ιγ΄ 24-30).

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΑΥΡΟΜΕΝΙΑΣ

Τῌ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Παγκρατίου Ἐπισκόπου Ταυρομενίας.

Τῇ Θ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος 
Παγκρατίου Ἐπισκόπου Ταυρομενίας.

Προθεὶς ἑαυτὸν Παγκράτιος ὡς βάθρον,
Ἀθλήσεως ἤγειρεν οἶκον ἐκ λίθων.
Παγκράτιος δ' ἐνάτῃ δῶμ' ἔδρακε παγκρατέοντος.

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἀνδρέας καὶ Πρόβος πυρὶ τελειοῦνται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Εκ του περισσεύματος…

…Γιατί ἔχουμε γίνει ἔτσι; Πόσοι ἀσχολοῦνται πιά μέ τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ τους;…

«Ἄχ, ἄντε ἐπιτέλους, νά φτάσω σπίτι!…». Γυρνάω τό κεφάλι. Ἀπό ποῦ ἀκούστηκε αὐτό; «Ἄντε νά φτάσω σπίτι» ξανακούω, ἀπό μέσα μου αὐτή τή φορά.

Εἶναι καταμεσήμερο, γυρνάω ἀπ’ τό μάθημα ἀγγλικῶν μέ τό λεωφορεῖο καί δέν βλέπω τήν ὥρα νά φτάσω στό ζεστό σπιτάκι μου.

Οὔφ, ἐπιτέλους μπήκαμε Ἀλεξάνδρας. Νά, πλησιάζουμε, στό μετρό! «Ὤχ, τώρα ἔπρεπε νά μᾶς πιάσει αὐτό τό φανάρι;» πιάνω τόν ἑαυτό μου νά σκέφτεται. Ξεφυσώντας ἀφήνω τό βλέμμα μου νά περιπλανηθεῖ.

Τά μάτια μου σταματᾶνε σέ μία παράξενη σκηνή. Ἔξω στό δρόμο, μιά ζητιάνα κάθεται πλάι σ’ ἕναν κάδο σκουπιδιῶν κι ἔχει ἀγκαλιά ἕνα παιδάκι. Παρακαλάει τούς περαστικούς γιά μία μικρή βοήθεια, νά ταΐσει τό μικρό της. Δέν φαίνεται ν’ ἀσχολεῖται κάποιος μαζί της. Ὅλοι ὅσοι βλέπω, προσπερνοῦν ἀδιάφοροι.

Τά μάτια τῆς γυναίκας μελαγχολικά, βαθουλωμένα ἀπό τίς ἄθλιες συνθῆκες ζωῆς. Κοιτᾶ τούς περαστικούς μ’ ἕνα παράπονο.

Ἀνάμεσα στόν πολύ κόσμο πού περνᾶ μπροστά ἀπό τήν καθισμένη στό πεζοδρόμιο γυναίκα, περνᾶ κι ἕνας ἀλλοδαπός. Κρατάει ἕνα μεγάλο ἀνοιχτό κουτί στά χέρια του. Πουλάει πλαστικά παιδικά ρολογάκια.

Προσπερνᾶ τή γυναίκα κι ὕστερα σταματάει. Δυό δευτερόλεπτα ἀργότερα ἐπιστρέφει πλάι της. Σκύβει, καί μ’ ἕνα ζεστό χαμόγελο τῆς δίνει ἕνα ἀπό τά ρολόγια, γιά τό παιδάκι της. Ὕστερα ἀνασηκώνεται καί ἀπομακρύνεται.

Τό φανάρι ἄναψε. Τό λεωφορεῖο ξεκίνησε, ἐγώ ὅμως πρόλαβα νά δῶ τό δάκρυ πού ’σταξε ἀπ’ τῆς γυναίκας τά μάτια. Πρόλαβα νά δῶ ἕνα ὑπέροχο, γλυκό χαμόγελο πού ᾽χε σχηματιστεῖ στά χείλη τοῦ ἀλλοδαποῦ καθώς συνέχισε τό δρόμο του μέ τό ἐμπόρευμα στά χέρια.

«Κοίτα νά δεῖς» σκέφτηκα, «αὐτός πού ἔχει ἐξίσου ἀνάγκη μέ τή γυναίκα, αὐτός ἦταν ὁ μόνος πού ἀσχολήθηκε μαζί της! Ἦταν ὁ μόνος ἀπ’ ὅσους πέρασαν πού τῆς ἔδωσε κάτι, καί μάλιστα ἀπ’ τό ὑστέρημά του, κι ὄχι ἀπ’ τό περίσσευμα..»

…Γιατί ἔχουμε γίνει ἔτσι; Πόσοι ἀσχολοῦνται πιά μέ τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ τους;… Οἱ περισσότεροι μᾶλλον καταπιανόμαστε μόνο μέ τόν ἑαυτό μας. Πῶς θά ζήσουμε ἐμεῖς καλά, πῶς θά ξεπεράσουμε ἐμεῖς τήν οἰκονομική κρίση, πῶς δέν θά ζοριστοῦμε… Καί οἱ ἄλλοι;;… «Δέν πειράζει, ἄς ὑποφέρει καί κάποιος…» ἄκουσα νά λένε μιά φορά.

Ἀπ’ τή λατρεία μας στά ὑλικά κι ἀπ’ τό φόβο μή χάσουμε ἔστω καί λίγη ἀπ’ τή βολή μας, χάσαμε τήν ἀνθρωπιά μας!

Φτάνω στό σπίτι. Ἡ συνείδησή μου δέ σταματᾶ νά μέ ἐλέγχει. Ὅλη αὐτή τήν ὥρα δέν ἔχει φύγει ἀπ’ τό νοῦ μου τό χαμόγελο τοῦ ἀλλοδαποῦ. Ἐμεῖς χαμογελᾶμε ἔτσι ὅταν παίρνουμε ἕνα δῶρο, ἐκεῖνος χαμογέλασε τόσο πλατιά γιατί ἔδωσε κι ὄχι πῆρε… Μήπως τό ’κανε ἀπό ζητιανική ἀλληλεγγύη;…

Δέν ξέρω τί θά ’κανε ὁ ἀλλοδαπός, ἄν δέν ἦταν κι ἐκεῖνος στήν ἴδια μοίρα… Δέν ἀπασχολεῖ τόσο αὐτό τό μυαλό μου. Αὐτό πού σκέφτομαι εἶναι ὅτι ἐμεῖς πού μποροῦμε νά βοηθήσουμε, πολλές φορές δέν τό κάνουμε. Γιατί;; Ποῦ χάθηκε ἡ ἀνθρωπιά μας;;

Τή θέλουμε πίσω!

Η ΑΓ. ΕΥΦΗΜΙΑ, Ο ΓΕΡ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ του π. Βασίλειου Ι. Καλλιακμάνη

Ἡ Ἁγία Εὐφημία, ὁ Γέροντας Παΐσιος καὶ οἱ φόροι

Γράφει ὁ π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Κάθε χρόνο τὸ βράδυ τῆς 11ης τοῦ μηνὸς Ἰουλίου τελεῖται πάνδημη ἀγρυπνία στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου στὴν Σουρωτή. Χιλιάδες ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐπισκέπτονται τὸ μοναστήρι γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο τοῦ Γέροντα Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη, ποὺ κοιμήθηκε στὶς 12 Ἰουλίου πρὶν ἀπὸ δεκαοχτὼ χρόνια. Ἡ ἰδιαίτερη πνευματικὴ σχέση ποὺ εἶχε ὁ μακάριος Γέροντας μὲ τὴν Ἁγία Εὐφημία φαίνεται ὅτι ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὴν ἡμερομηνία τῆς κοιμήσεώς του.

β) Ἡ Ἁγία Εὐφημία, ποὺ ἑορτάζεται στὶς 11 Ἰουλίου, σύμφωνα μὲ τὸν Συναξαριστή, «ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Χαλκηδόνα… Αὐτὴ λοιπὸν διαβληθεῖσα, πὼς ὡμολόγει τὸν Χριστόν, ἐτιμωρήθη μὲ τροχοὺς καὶ μὲ φωτίαν, ὁμοίως καὶ μὲ μηχανὰς καὶ τρόπους ἄλλων βασάνων. Ὕστερον δὲ ἐδόθη εἰς τὰ θηρία διὰ νὰ τὴν φάγουν, ἔμεινεν ὅμως ἀπὸ αὐτὰ ἀβλαβής. Εἴτα δαγκαθεῖσα ὀλίγον ἀπὸ μίαν ἀρκούδαν, καὶ προσευχηθεῖσα, παρέδωκε τὴν ψυχὴν της εἰς χεῖρας Θεοῦ μέσα εἰς τὸ θέατρον».

γ) Ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε τὴν εὐλογία νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ ἡ Ἁγία Εὐφημία στὸ κελί του. Κι ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος, ἔπειτα ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τρεῖς μέρες ἦταν ἐκστατικός. Σκιρτοῦσε καὶ συνεχῶς δόξαζε τὸν Θεό, ἀπέχοντας ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν τροφή. Σὲ ἐπιστολή του ἀναφέρει: «Σ᾽ ὅλη μου τὴν ζωὴ δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἐξοφλήσω τὴν μεγάλη μου ὑποχρέωση στὴν Ἁγία Εὐφημία, ἡ ὁποία ἐνῶ ἦταν ἄγνωστή μου καὶ χωρὶς νὰ ἔχει καμιὰ ὑποχρέωση, μοῦ ἔκανε αὐτὴν τὴν μεγάλη τιμή…». Ἐντύπωση προξένησε στὸν Γέροντα «πῶς αὐτὴ ἡ μικροκαμωμένη καὶ ἀδύνατη ἄντεξε τόσα μαρτύρια; Νὰ πεῖς ἦταν καμία… Μία σταλιὰ ἦταν», ἔλεγε χαρακτηριστικά.

δ) Διαβάζοντας τὰ παραπάνω καθὼς καὶ ἄλλες ρήσεις του γιὰ τοὺς ἔσχατους χρόνους ἀλλὰ καὶ τὴν προφητικὴ περιγραφὴ τῆς κοινωνίας, ποὺ ἔντονα προβάλλονται στὶς μέρες μας, δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ ὅσιος Γέροντας δὲν ἀσχολοῦνταν μὲ καθημερινὰ πράγματα, ἀλλὰ μόνο μὲ ὁράματα καὶ θεῖες ἀποκαλύψεις. Καὶ πράγματι ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως, συνομιλοῦσε μὲ ἁγίους, ἦταν ὑπόδειγμα ἄσκησης, ταπείνωσης καὶ ὑπομονῆς.

ε) Ἐνῶ ὅμως ὁ χαρισματικὸς Γέροντας ἦταν προσανατολισμένος πρὸς τὴ μέλλουσα Βασιλεία καὶ δόξα, ζοῦσε ταυτόχρονα χριστιανοπρεπῶς τὸ παρόν. Πολιτευόταν στὸν οὐρανό, ἀλλὰ διέτριβε στὴ γῆ. Δὲν ἀπέφευγε τὴν πραγματικότητα καὶ δὲν ἀναζητοῦσε ἕνα φαντασιακὸ τεχνητὸ παράδεισο, ἀλλὰ μὲ συνέπεια καὶ εὐθύνη ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴ διαμόρφωση ἑνὸς δίκαιου παρόντος. Θὰ ἀναφερθεῖ μόνο ἕνα παράδειγμα σχετικὸ μὲ τοὺς φόρους πρὸς τὸ κράτος.

ϛ) Ρωτήθηκε κάποτε: «Γέροντα, ὅταν ἀγοράζουμε κάτι γιὰ τὸ μοναστήρι, μερικοὶ δὲν δέχονται νὰ μᾶς κόψουν τιμολόγιο. Τί νὰ κάνουμε;». Καὶ ἀπάντησε: «Τιμολόγια νὰ σᾶς κόβουν πάντοτε καὶ ἐσεῖς νὰ κόψετε τὶς ἀπαιτήσεις σας. Νὰ περιορίσετε τὶς ἀνάγκες σας καὶ νὰ φτιάχνετε μόνον ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο. Ἐγὼ ἔτσι θὰ ἔκανα. Θὰ τὰ στείλη ὁ Θεός. Ἂν ἐμεῖς οἱ μοναχοὶ ζητᾶμε νὰ μὴ μᾶς κόβουν τιμολόγια, κάνουμε καὶ τοὺς ἄλλους νὰ ἁμαρτάνουν. Λένε: “Ἀφοῦ ἔτσι κάνουν τὰ μοναστήρια…”. Ἂν ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές, κινούμαστε ἔτσι, ξέρετε πόσο σκανδαλίζουμε; “Τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον”, λέει ἡ Γραφή. Ἐγώ, ὅταν στέλνω γράμμα ὄχι μὲ τὸ ταχυδρομεῖο ἀλλὰ μὲ ἄνθρωπο, πάλι βάζω τὰ γραμματόσημα. Οἱ κοσμικοὶ δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ καὶ τὰ μοναστήρια, ἂν κινοῦνται ἔτσι, δὲν ἔχουν εἰλικρίνεια καὶ πάει τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἄκρη… Ὅταν γιὰ κάποιο λόγο δὲν σᾶς κόβουν τιμολόγια, νὰ τὸ θεωρῆτε ζημιὰ πνευματική».

ζ) Ἄλλη φορὰ ρωτήθηκε: «Κάποιος μάστορας, Γέροντα, ζήτησε νὰ τὸν ἀπολύσουμε ἀπὸ τὴν δουλειά, νὰ μπῆ στὸ Ταμεῖο Ἀνεργίας καὶ νὰ συνεχίση νὰ δουλεύη σ᾽ ἐμᾶς». Καὶ ἀπάντησε: «Ὄχι, βρὲ παιδί, δὲν εἶναι σωστό! Λίγη συνείδηση νὰ ἔχη κανείς, δὲν τὸ κάνει αὐτό! Δὲν ταιριάζει σὲ μοναστήρι νὰ κάνη τέτοιο πράγμα! Προτιμότερο εἶναι, καὶ ἀνάγκη νὰ ἔχη τὸ μοναστήρι, νὰ τὸν πληρώση διπλὸ μισθό, γιὰ νὰ μὴν τὸ κάνη. Τόσο βαρὺ εἶναι! Ἡ εὐλογία φέρνει εὐλογία καὶ ἡ ἀδικία φέρνει τὴν καταστροφή».

.         Ἂν ὅλοι εἶχαν ἔντονο τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνικῆς εὐθύνης, ὅπως ὁ σοφὸς Γέροντας, ἡ οἰκονομικὴ κρίση θὰ ἦταν ἴσως ἠπιότερη καὶ τὰ φτωχότερα κοινωνικὰ στρώματα δὲν θὰ ὑπέφεραν.

πηγή

Τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ χορτάσουν στὸ σπίτι στοργὴ καὶ ἀγάπη

πηγή

Τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ ἀγάπη καὶ στοργὴ καὶ ἀπὸ πολλὴ καθοδήγηση. Θέλει νὰ καθήσης κοντά του, νὰ σοῦ πῆ τὰ προβλήματά του, νὰ τὸ χαϊδέψης, νὰ τὸ φιλήσης. Ὅταν τὸ μικρὸ παιδὶ εἶναι καμμιὰ φορὰ ἀνήσυχο καὶ κάνη σκανταλιὲς, ἄν τὸ πάρη ἡ μάνα στὴν ἀγκαλιά, τὸ χαϊδέψη καὶ τὸ φιλήση, ἡρεμεῖ, γαληνεύει. Ἄν χορτάση στοργὴ καὶ ἀγάπη, ὅταν εἶναι μικρό, ὕστερα ἔχει δύναμη νὰ ἀντιμετωπίση τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς.
Σήμερα ὅμως τὰ περισσότερα παιδιὰ βλέπουν τοὺς γονεῖς τους γιὰ λίγο τὸ βράδυ καὶ δὲν χορταίνουν ἀγάπη. Πολλὲς φορὲς οἱ γονεῖς ποὺ εἶναι ἐκπαιδευτικοί ἤ γιατροὶ καὶ ἀσχολοῦνται στὴν δουλειά τους μὲ παιδιὰ δίνουν τὴν στοργή τους στὰ ξένα παιδιὰ καὶ, ὅταν γυσίζουν στὸ σπίτι, δὲν ἔχουν στοργὴ γιὰ τὰ δικά τους παιδιά. Εἶναι κουρασμένοι.
Ἔχει τελειώσει πιὰ ἡ μπαταρία. Ὁ πατέρας ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ξαπλώνει στὴν πολυθρόνα, παίρνει καὶ τὴν ἐφημερίδα νὰ διαβάση κανένα νέο καὶ δὲν ἀσχολεῖται καθόλου μὲ τὰ παιδιά· πάει κοντά του τὸ παιδάκι καὶ, ἀντὶ νὰ του μιλήση, ἀντὶ νὰ τό χαϊδέψει λίγο, τὸ διώχνει.Ἡ μάνα ἀπὸ τὴν ἄλλη πάει νὰ ἑτοιμάση κάτι γιὰ φαγητὸ, ὁπότε οὔτε αὐτὴ δὲν εὐκαι ρεῖ νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὰ παιδιά, κι ἔτσι τὰ καημένα μεγαλώνουν στερημένα ἀπὸ ἀγάπη. Ἤ, βλέπεις, μερικοί ἀξιωματικοί, ποὺ εἶναι συνηθισμένοι νὰ ἐπιβάλλουν αὐστηρὲς τιμωρίες στοὺς φαντάρους, ὅταν δὲν ὑποτάσσωνται, θέλουν καὶ στὴν οἰκογένεια νὰ ἐπιβάλουν στρατιωτική πειθαρχία καὶ φέρονται σκληρὰ στὰ παιδιά τους ἤ δίνουν χαστούκια γιὰ τὸ παραμικρό.
Ἤ μερικοὶ δικαστικοί, ὅταν τὸ παιδὶ κάνη καμμιὰ ζημιά, κάνουν καὶ στὸ σπίτι δικαστήριο. Δὲν φέρονται στὰ παιδιὰ μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη, γι’ αὐτὸ μετὰ καὶ αὐτὰ ἔχουν ψυχολογικὰ προβλήματα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!

Mύθος ή θαύμα η “μεταμόσχευση του μαύρου ποδιού” από τους Αγ.Κοσμά και Δαμιανού;

του κ.Αθανασίου Β. Αβραμίδη, Καρδιολόγου – Καθηγητή Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Πολλά προβλήματα έχουν δημιουργηθεί κατά καιρούς…»[1], ώστε να προκύπτουν αμφισβητήσεις για τον χαρακτηρισμό ενός γεγονότος ως θαύματος. Ενίοτε μάλιστα, χωρίς καν την πραγματική ύπαρξη εξ αντικειμένου του κάποιου γεγονότος. Αλλά και χωρίς να μαρτυρείται καταλλήλως και επαρκώς. Ένα δε από αυτά είναι το της «μεταμοσχεύσεως του μαύρου ποδιού», το εκ παραδόσεως αποδιδόμενο στους αγίους ιατρούς Κοσμά και Δαμιανό. Παρακαλώ δε να μη θεωρηθεί ως ασέβεια εκ μέρους μου προς τους αγίους η ενασχόληση μου με αυτό το θέμα.

Α’

Στο βιβλίο Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ι.Σ.Ε.Ε.), με πρόεδρο και τότε της Επιτροπής Βιοηθικής της Ι.Σ.Ε.Ε. τον τότε Αρχιμανδρίτη και νυν Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο Χατζηνικολάου, υπάρχει στο εξώφυλλο η εικόνα των αγίων Κοσμά και Δαμιανού, οι οποίοι προβαίνουν στη μεταμόσχευση του «μαύρου ποδιού» σε ένα λευκό ασθενή.

Στα «Συναξάρια» υπάρχουν τρία ζεύγη αδελφών ιατρών Κοσμά και Δαμιανού:

1. Το ζεύγος των αδελφών ιατρών Κοσμά και Δαμιανού, οι οποίοι έζησαν στη Αραβία. Είναι γνωστοί ως οι «Άραβες». Θανατώθηκαν δι’ αποκεφαλισμού επί αυτοκράτορος Διοκλητιανού το 292 μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος Διοικητής της περιοχής ήταν ο Λυσίας. Εορτάζονται στις 17 Οκτωβρίου.

2. Οι άγιοι αδελφοί Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν στην περιοχή της Κιλικίας της Μικράς Ασίας, γνωστοί ως οι «ασιάτες». Ετελεύτησαν εν ειρήνη και εορτάζονται την 1η Νοεμβρίου.

3. Οι αδελφοί Κοσμάς και Δαμιανός, οι επιλεγόμενοι «ρωμαίοι».

Β’

Σ’ εμάς τους Έλληνες, ως Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, περισσότερο γνωστοί είναι οι δύο αδελφοί γιατροί, οι οποίοι έζησαν και μαρτύρησαν στη Ρώμη το 284 μ.Χ. και εορτάζονται την 1η Ιουλίου. Περί αυτών δε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου, στο βιβλίο του Αλλήλων Μέλη, 2005, στο κεφ. «Ο ρόλος της Ιατρικής» γράφει τα εξής (σ. 120-123):

«…Χαρακτηριστικά αποδίδονται στους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό αρκετές τολμηρές εγχειρήσεις, μάλιστα δε και η πρώτη μεταμόσχευση»… «Το περιστατικό (αυτό) της μεταμόσχευσης αναφέρεται στη Δυτική κυρίως παράδοση για τον ευνόητο λόγο ότι συνέβη στη Ρώμη και αφορά τους Ρωμαίους αγίους».

Σύμφωνα με αυτό, που είναι γνωστό ως το «θαύμα του μαύρου ποδιού», η εκκλησία που έκτισε ο πάπας Φήλιξ στη Ρώμη προς τιμήν των δύο αγίων, είχε κάποιον φύλακα, του οποίου το πόδι αχρηστεύτηκε από καρκίνο. Ο ευλαβής φύλακας είδε στον ύπνο του τους αγίους Κοσμά και Δαμιανό να του εμφανίζονται με αλοιφές και να συζητούν τη θεραπεία του.

- Λέγει ο ένας άγιος: «Πού θα βρούμε υγιείς σάρκες για να βάλουμε στη θέση των σάπιων που θα κόψουμε;»

- Απαντά ο άλλος: «Σήμερα έθαψαν έναν Μαυριτανό στο κοιμητήριο του Saint-Pierre-aux-Liens. Ας πάρουμε ένα από τα πόδια του και να το δώσουμε στον διακονητή».

Οι δύο άγιοι έδωσαν στο φύλακα το πόδι του Μαυριτανού και επέστρεψαν στον τάφο το πόδι του αρρώστου. Εκείνος, όταν ξύπνησε και είδε ότι είχε θεραπευθή, διηγήθηκε σε όλους το όραμά του και το θαύμα που του συνέβη. Τότε έτρεξαν στον τάφο του Μαυριτανού και διεπίστωσαν ότι ένα από τα πόδια του έλειπε και στη θέση του βρισκόταν το άρρωστο πόδι του φύλακα.

Ο Σεβ. Μεσογαίας Νικόλαος, αμέσως εν συνεχεία παραθέτει μια διαφορετική εκδοχή του θαύματος (σ. 122), η οποία θέλει κάποιον δούλο, που το πόδι του έπασχε από γάγγραινα και είχε αρχίσει να μυρίζει, να επισκέπτεται τους αγίους στο σπίτι τους. Οι δύο αδελφοί τον έστειλαν στην εκκλησία να προσευχηθεί. Κατά την έκτη ώρα της νυκτός, ο άγγελος Γαβριήλ εμφανίζεται στους αγίους και τους διατάζει να πάνε στην εκκλησία του αγίου μάρτυρος Κοινοβιάρχου. Εκεί θα εύρισκαν έναν άνθρωπο θαμμένο εδώ και μερικές μέρες· τους πρόσταξε να του κόψουν το δεξί πόδι και με αυτό να αντικαταστήσουν το άρρωστο του δούλου που προσευχόταν στην εκκλησία…

Οι δύο ιατροί έκοψαν το πόδι του νεκρού, έκοψαν και το σάπιο πόδι του αρρώστου από το γόνατο και κάτω και μετά τοποθέτησαν το άρρωστο πόδι του πτώματος επικαλούμενοι το όνομα της Αγίας Τριάδος. Η θεραπεία ήταν άμεση, διαπιστώθηκε από τον άρρωστο και επιβεβαιώθηκε από τον περίγυρό του (σ.σ. στην εκδοχή αυτή μπορεί να αναφέρεται κανείς σε θαύμα, επ’ ουδενί όμως λόγω σε εγχείρηση μεταμοσχεύσεως).

Αναφέρει ο Σεβασμιώτατος και μια τρίτη εκδοχή (σ. 123). Αντί για δούλο μιλάει για κάποιον διάκο Ιουστίνο (Justinien).

Το θαύμα αυτό έχει εμπνεύσει ιδιαίτερα τη δυτική εικονογραφία. Οι ζωγραφικοί πίνακες που απεικονίζουν το συγκεκριμένο θαύμα των δημοφιλών αυτών αγίων και διαφυλάσσονται σε διάφορα μουσεία και σε ναούς της Ευρώπης, ξεπερνούν τον αριθμό των 1500, ο παλαιότερος των οποίων είναι του 1270. Μάλιστα, στη βασιλική την οποία έκτισε προς τιμήν τους ο πάπας Φήλιξ ο 4ος περί το 530 επί της ιεράς οδού, πλησίον της Αγοράς στη Ρώμη, φυλάσσονται τα ιερά λείψανα τους, τα οποία σχετίζονται με το παραπάνω θαύμα, γνωστό ως «θαύμα του μαύρου ποδιού». Είναι δε ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι, τα λείψανα αυτά είχαν μεταφερθεί προηγουμένως από τον Κύρο στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιουστινιανό, δύο αιώνες μετά την κοίμησή τους, σε ναό τον οποίο έκτισε προς τιμήν τους. Από εκεί δε μεταφέρθηκαν στη Ρώμη τον 6ον αιώνα.

Γ’

Είναι ενδιαφέρον ότι περί των ανωτέρω αυτών ο Σεβασμιώτατος Νικόλαος παραπέμπει στο άρθρο του χειρουργού Β. Κέκη: «Οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, Η πρώτη μεταμόσχευση», Σύγχρονη Ιατρική Ενημέρωση, Ιαν-Μαρτ. 2002, 5:77-82, το οποίο μάλιστα έχει ανατυπωθεί από το περιοδικό Φωτεινή Γραμμή (τ. Απρ. – Μαΐου 2004, πρβλ. υποσ. 1 του παρόντος άρθρου) προκειμένου να απαντήσει σε επικρίσεις αναγνωστών, επειδή στο εξώφυλλο του τεύχους Οκτ-Δεκ. 2003 έθεσε ζωγραφικό πίνακα από το Μουσείο του Λούβρου, στον οποίο, κατά τη λεζάντα, παριστάνονται «οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός στο προσκέφαλο του αρρώστου Μαυριτανού μετά την θαυματουργική ανασυγκόλληση της κνήμης του».

Στο άρθρο του αυτό ο Κέκης αναφέρει ότι και «στην Ελλάδα, στον Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας, ευρίσκεται μία αγιογραφία – τοιχογραφία, που απεικονίζει το θαύμα του ‘’μαύρου ποδιού’’». Γράφει δε ακόμη ότι, και «σήμερα, εικόνες του θαύματος του ‘’μαύρου ποδιού’’ μπορούμε να βρούμε στις πρώτες σελίδες των περισσοτέρων κλασσικών βιβλίων Μεταμοσχεύσεων με σχόλια σχετικά για την πρώτη γνωστή και επιτυχή μεταμόσχευση, έστω και υπό την αναφορά ενός θαύματος». (σ.σ. ωσάν δηλαδή να προβαίνει σε κάποια φιλόφρονα παραχώρηση).

Δ’

Ο καθηγητής της Πυρηνικής Φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Κ. Καρακατσάνης, στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του «Εγκεφαλικός Θάνατος» και Μεταμοσχεύσεις Οργάνων, ιατρική και φιλοσοφική θεώρηση, 3η έκδοση, 2008 (πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο ενημέρωσης στα των μεταμοσχεύσεων), διερεύνησε το θέμα «θαύμα», το φερόμενο ως τελεσθέν από τους Αγίους Κοσμά και Δαμιανό. Αυτό δε επειδή, όπως γράφει, «πολλοί προσκομίζουν ως επιχείρημα ότι είναι θεάρεστη πράξη η μεταμόσχευση οργάνων από νεκρούς».

Όμως, δεν ανεύρε το «θαύμα» αυτό σε Ορθόδοξο Συναξαριστή. Γράφει δε (σελίδες 192-193) τα εξής:

«Από την Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, στο Άγιον Όρος, πληροφορήθηκαμε ότι το αναφερόμενο αυτό ‘’θαύμα’’ βρίσκεται σ’ ένα χειρόγραφο κείμενο, Codex Vallicellianus F 16 (U de Deubner), MCD. 48 (αυτό αναγράφεται στην ανέκδοτη διατριβή του Γάλλου ιατρού Jean Nourry). Παραλλαγή του ιδίου ‘’θαύματος’’ έγινε γνωστή στη Δυτική Χριστιανοσύνη , διότι βρίσκεται στην Legende Dorée του Jacques de Vorragine (14ος αιών), και επίσης δημοσιεύεται στην Historie Des Saints et De La Saintete Chretienne, Tome II, La Semence Des Martyrs 33-313, Department Histoire Chretienne, HACHETTE, Paris 1987, σελ. 120. Όλες, δηλαδή, οι πηγές του αναφερόμενου αυτού θαύματος είναι Δυτικής προελεύσεως, χρονολογούμενες μετά το σχίσμα … το ‘’θαύμα’’ αυτό δεν μαρτυρείται στους συναξαριστές της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας».

Συμπεράσματα

Οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός της Ρώμης, λανθασμένως αναφέρονται ως ενεργήσαντες εγχείρηση μεταμοσχεύσεως του ποδιού του Μαυριτανού στο πάσχον από καρκίνο πόδι του «φύλακα» του ναού.

Ο φύλακας «είδε στον ύπνο του» τους δύο αυτούς αγίους να τον χειρουργούν. Μετά δε την αφήγηση της τέτοιας «θεραπείας» του από τον καρκίνο του, έγινε η «διαπίστωση της ιάσεως». Και ακολούθησε ο συμπερασμός ότι επρόκειτο περί «θαύματος» των αγίων Κοσμά και Δαμιανού της «Ρώμης», κατά τους Δυτικούς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, το «θαύμα» αυτό ουδόλως μαρτυρείται από τους συναξαριστές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό είναι ένα στοιχείο εξ εκείνων τα οποία εγείρουν αμφισβητήσεις –εκτός και από διάφορα άλλα. Ενώ άλλοι διερωτώνται μήπως πρόκειται και περί «μύθου».

Οπωσδήποτε, πάντως, στην περίπτωση του «φύλακα του ναού», δεν επρόκειτο για επίτευγμα «εγχειρήσεως μεταμοσχεύσεως», πραγματοποιηθείσης υπό των αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Επομένως, χρειάζεται και η αρμόζουσα σύνεση, όταν αναφερόμεθα σε αυτό το περιστατικό. Είτε ως επιστήμονες είτε ως εκκλησιαστικοί ταγοί. Και να μην εμφανίζουμε τους αγίους Κοσμά και Δαμιανό ως ενεργήσαντες στην πράξη, δηλαδή, «επί της χειρουργικής τραπέζης»…την «πρώτη μεταμόσχευση», προ πολλών μάλιστα εκατοντάδων ετών. Διότι αυτό δεν είναι αληθές.

Οι πιστοί δεχόμεθα το θαύμα και πιστεύουμε στα θαύματα. Δεν γνωρίζω, βεβαίως, εάν είναι επαρκής λόγος για την απόρριψη ενός θαύματος, το ότι δεν αναφέρεται από τους Συναξαριστές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για όλα τα άλλα, τα οποιαδήποτε «άλλα», υπάρχουν οι αρμόδιοι να τα εκτιμήσουν. Εμείς δε οι πιστοί, ας εναποθέσουμε τα πάντα με εμπιστοσύνη στα «χέρια του Θεού»!

---

[1]. Στο περιοδικό Φωτεινή Γραμμή δημοσιεύθηκε εκτεταμένο άρθρο του καθηγητού της καρδιολογίας Παύλου Τούτουζα με τίτλο «Από την ιστορία της καρδιολογίας» (τευχ. 17ο, Οκτ.-Δεκ. 2003, σ.σ. 8-41). Στη 18η σελίδα του άρθρου διαβάζουμε: «…Θα υπήρχαν βέβαια και εξαιρέσεις, ονομαστοί γιατροί, όπως οι δίδυμοι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, να βλέπουν τον φτωχό, να χειρουργούν, αλλά εκείνοι ενεργούν με τις αρχές του Χριστιανισμού τον 6ον μ.Χ. αιώνα» (Μαρκέτος 1993). Ουδέν έτερον από τον Π. Τούτουζα περί των αγίων αυτών στο άρθρο του.

Στο εξώφυλλο του περιοδικού αυτού, ετέθη ζωγραφικός πίνακας παρμένος από το Μουσείο του Λούβρου, κάτω από τον οποίο υπάρχει η εξής λεζάντα: ΑΓΙΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ. Και οι δύο στο προσκέφαλο του Μαυριτανού μετά την θαυματουργική ανασυγκόλληση της κνήμης του. (Μουσείον του Λούβρου).

Εκ του πίνακος αυτού, δυτικής προφανώς τεχνοτροπίας, «σκανδαλισθέντες» τινές διεμαρτυρήθησαν, χαρακτηρίζοντες το ορθόδοξο αυτό περιοδικό και ως… «παπικόν».

---

(Πηγή: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2008.)

Πηγή:πηγή