Τυπικόν της 11ης Ἰουλίου 2012,Τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καί πανευφήμου Εὐφημίας,

Τετάρτη: Τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καί πανευφήμου Εὐφημίας,  ἥτις τόν τόμον τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου  ἐκύρωσεν.  Τῆς Ἁγίας Ὄλγας τῆς Ἰσαποστόλου καί  τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Νεκταρίου τοῦ ἐκ Βρυούλων.

Ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, ὅπου εὑρίσκεται τεθησαυρισμένον  τό Ἱερόν Λείψανον τῆς Ἁγίας, τελεῖται Ἀρχιερατική Θ. Λειτουργία.  Τό Ἱερόν Λείψανον τῆς Ἁγίας ἐκτίθεται εἰς προσκύνησιν τῶν πιστῶν  εἰς τόν Σολέα ἀπέναντι τοῦ Θρόνου. Τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιον:  «Μνήμη Δικαίου μετ’ ἐγκωμίων...». Κοντάκιον:  «Προφῆτα, Θεοῦ καί Πρόδρομε...». Ἀπόλυσις:  Μικρά. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό·«Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἁγίας˙  «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος...  – Μάρτυς ἀληθῶς πανεύφημε...  – Θείων Πατέρων συν-άθροισμα...» καί  2.– Τά ἕτερα 3 Στιχηρά Προσόμοια·  «Τήν σορόν τῶν λειψάνων σου...  – Καί πυρί προσομίλησας...  – Εὐτυχῆ καί Διόσκορον...». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἁγίας˙ «Ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος...». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου˙ «Τίς μή μακαρίσει σε...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας καί τά Ἀναγνώσματα. Ἀπόστιχα:  Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἁγίας·  «Δεῦτε καθαρθῶμεν ἀδελφοί...  – Ἔστης πρό βημάτων καρτερῶς...  – Μάρτυς Εὐφημία τοῦ Χριστοῦ...»,  μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι καί εἰσήκουσε  τῆς δεήσεώς μου».  β΄.– «Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου καί κατηύθυνεν  τά διαβήματά μου». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Ἡ διηνθισμένη ταῖς ἀρεταῖς...». Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Θεοτόκε, σύ εἶ ἡ ἄμπελος...  μετά τῆς Ἀθληφόρου...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια: 1.– Τῆς Ἁγίας· «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...» καί 2.– Δόξα, Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Σέ τήν μεσιτεύσασαν...». Ἀπόλυσις. Τῇ Τετάρτῃ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, τά διά τήν Λιτήν Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἁγίας· «Δεῦτε, πάντες οἱ πιστοί...», κτλ. μετά τοῦ Δόξα, Καί νῦν αὐτῶν. Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας· «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τῆς Ἁγίας· «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...».  2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Σέ τήν μεσιτεύσασαν...». Καθίσματα:  Τῆς Ἁγίας τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί τό μετά τόν  Πολυέλεον,μετά τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ὡς ἐν τῷ Μηναίῳ . Ἀναβαθμοί:  Τό α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου· «Ἐκ νεότητός μου...». Προκείμενον:  «Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι καί εἰσήκουσε τῆς  δεήσεώς μου». Στίχος:  «Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καί ὡσεί κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ  πληθυνθήσεται». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τῆς Ἁγίας· «Ἠκολούθη τῷ Ἰησοῦ ὄχλος πολύς...»  (Μᾶρκ. ε΄ 24-34). Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  (Χῦμα). Δόξα· «Ταῖς τῆς Ἀθληφόρου...». Καί νῦν·  «Ταῖς τῆς Θεοτόκου...» καί τό Ἰδιόμελον·  «Ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆ­ρος...», ζήτει τοῦτο εἰς τό Δόξα,  τῶν ἑσπερίων. Κανόνες:  1.– Τῆς Θεοτόκου· «Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Τῆς Ἁγίας· «Ἀνοίξω τό στόμα μου...». Ἀπό γ΄ ᾨδῆς˙ Μεσῴδιον Κάθισμα:  Τῆς Ἁγίας· «Τόν νυμφίον σου Χριστόν...», μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ·  «Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτε­νῶς...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς˙ Κοντάκιον – Οἶκος:  Τῆς Ἁγίας. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι:  «Ἀνοίξω τό στόμα μου...». Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Ἅπας γηγενής...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τῆς Ἁγίας· «Καί θανοῦσα ζωηρόν...» καί  2.– Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Ὁ Θεός ἡμῶν, Ἁγνή...». Αἶνοι:  Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἁγίας· «Χαίροις, Παρθενομάρτυς Χριστοῦ...  – Δεῦτε τῆς Ἀθληφόρου Χριστοῦ...  – Ὅρους παραλαβοῦσα σεμνή...» εἰς τά 4, τό πρῶτον δίς.­ Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Πᾶσα γλῶσσα κινείσθω...». Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Δέσποινα, πρόσδεξαι...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἐν ἁγίοις θαυμαστός...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τῆς Ἁγίας· «Λίαν εὔφρανας τούς Ὀρθοδόξους...» καί  2.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  «Προστασία τῶν Χριστιανῶν...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Τῆς Ἁγίας· «Συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν...» (Β΄ Κορ. ς΄ 1-10),  ζήτει τοῦτον τῇ Κυριακῇ ις΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν. Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· «Ἠρώτα τις τῶν Φαρισαίων...» (Λουκ. ζ΄ 36-50),  ζήτει τοῦτο τῇ Δευτέρᾳ δ΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ. Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Εἰς τά Δίπτυχα:  Τό Μεγαλυνάριον· «Δεῦτε τήν φυλάττουσαν τόν σεπτόν, ὅρον τῶν Πατέρων,  τήν λαμπάδα τήν φαεινήν, νύμφην τοῦ Δεσπότου καί ἄσπιλον ἀμνάδα,  τήν θείαν Εὐφημίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν». Κοινωνικόν:  «Εἰς μνημόσυνον...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις.

ΠΑΤΡΑ: Ενα κοριτσάκι 18 μηνών ζητά τη βοήθειά μας

Έ

να κοριτσάκι 18 μηνών ζητά την βοήθειά μας. Πρόκειται για μία δραματική ιστορία με την οποία ασχολήθηκε το Πανεπιστήμιο Πατρών καθώς η μητέρα του κοριτσιού ήταν φοιτήτρια. Η κοπέλα έμεινε έγκυος και γέννησε ένα κοριτσάκι. Ο πατέρας του παιδιού εξαφανίστηκε και η νεαρή μάνα μετά από ένα χρόνο από τη γέννηση του παιδιού απεβίωσε. Τώρα το μικρό κοριτσάκι είναι 18 μηνών και το μεγαλώνει μόνη της η γιαγιά - μητέρα της φοιτήτριας, η οποία είναι άνεργη χωρίς πόρους. Μάλιστα μέχρι σήμερα παρέχεται βοήθεια από την εκκλησία και κάποιους από τους γείτονές της.

Ο Πρύτανης και η Επιτροπή του Πανεπιστημιακού Ναού κάνουν έκκληση στα μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας να... συνδράμουν για τη στήριξη της προσπάθειας της γιαγιάς να μεγαλώσει αυτό το αγγελούδι σωστά και να μη στερηθεί τα απαραίτητα της ζωής. Μάλιστα σε κάποια εκκλησιαστικά sites δημοσιεύθηκε και η φωτογραφία της μικρής, ο «Κόσμος» όμως, για λόγους που έχουν σχέση με την προστασία της προσωπικότητας της μικρής δεν το κάνει.

Μπορείτε να συνδράμετε με τους εξής τρόπους, δίνοντας:

Α) Χρήματα τα οποία μπορούν να κατατίθενται:

1) Στην Αγροτική Τράπεζα στο λογαριασμό 3190102910057 Ιερός Ναός Πανεπιστημίου Πατρών με ένδειξη βοήθεια στο 18μηνο κοριτσάκι.

2) Στον υπάλληλο της υπηρεσίας μισθοδοσίας του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Ανδρέα Σταματόπουλο (Δίνεται σχετική απόδειξη).

3) Στο κουτί του Ιερού Ναού του πανεπιστημίου με ένδειξη για του απόρους.

Β) Παιδικό και βρεφικό ρουχισμό, καθώς και μαύρα ρούχα για τη γιαγιά

Γ) Τρόφιμα, κυρίως για το παιδί αλλά και για τη γιαγιά

Για το ρουχισμό και τα τρόφιμα ο Ναός είναι ανοιχτός καθημερινά από 10.30 μέχρι 14.30.

Αναζητούν νονό!
Στο μεταξύ το πανεπιστήμιο αναζητά και νονό για την βάπτιση της μικρής. «Εάν κάποια οικογένεια ενδιαφέρεται να βαπτίσει το κοριτσάκι αυτό ας επικοινωνήσει με την κυρία Μαλλιώτη Νικολ (Γραμματέα της Πρυτανείας) τηλ. 2610 996606. Η βάπτιση θα γίνει εντελώς δωρεάν στον Πανεπιστημιακό Ναό» σημειώνεται στην ανακοίνωση. Με την υπόθεση της μικρής έχει ασχοληθεί προσωπικά και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτάκης, μια και η άτυχη μητέρα της μικρής ήταν μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας της Πάτρας.

 πηγή

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΝ ΝΙΚΟΠΟΛΕΙ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ

Τῌ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας.

Τῇ Ι' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων
 τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας μαρτυρησάντων.

Παρεμβολὴ τις εὑρέθη Θεῷ νέα,
Τόλμη παρεμβάλλουσα καὶ πυρὸς μέσον.
Κτεῖνεν ἐρισθενέας δεκάτῃ πῦρ Νικοπολίτας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βιάνορος καὶ Σιλουανοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀπολλωνίου, τοῦ ἐκ Σάρδεων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων μυρίων Πατέρων, οὓς διὰ πυρὸς θανάτῳ
 βιαίῳ παρέδωκε Θεόφιλος ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, 
διὰ Ἰσίδωρον τὸν Πρεσβύτερον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ θεολόγου ἐν τοῖς Βεάτου
 (ἐν ἄλλ. Βιάτου ἢ Βιώτου).
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἕτεραι Προσευχαὶ εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους

πηγή

+++

Ἄναρχε Λόγε, ἱεραῖς δεήσεσι, τῶν

 Χερουβεὶμ Σεραφείμ, Ἐξουσιῶν 

Θρόνων, καὶ θείωνΔυνάμεων, 

Ἀγγέλων Ἀρχαγγέλων τε, Ἀρχῶν 

Κυριοτήτων, τὰ σὰ ἐλέη τὰ πλούσια,

δώρησαι ἡμῖν ὡς φιλάνθρωπος.

Ἐκ τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ, 

ὦ Σεραφεὶμ ῥύσασθέ με, Ἐξουσίαι 

Χερουβεὶμ ἱκετεύω, Κυριότητες,

 Ἀρχαὶ καὶ Θρόνοι καὶ Ἀρχάγγελοι, 

σὺν τοῖς Ἀγγέλοις πᾶσι, τὸν Λυτρωτὴνἱκετεύσατε.

Νοεραί σε Δυνάμεις, νῦν καθικετεύουσιν εὔσπλαχνε 

Κύριε, Ἐξουσίαι 

Θρόνοι, Σεραφεὶμ Κυριότητες Ἄγγελοι, σὺν τοῖς 

Ἀρχαγγέλοις καὶ 

ταῖς Ἀρχαῖς· Ἵλεῳς ἔσο τῷλαῷ σου, καὶ σῶσον 

ὡς εὔσπλαγχος.

Ῥυσθῆναι με τῆς ἐκεῖ, ἀποκειμένης κολάσεως,

 δεήθητε Χερουβείμ, Θρόνοι Κυριότητες,

Ἄγγελοι Ἀρχάγγελοι, 

Ἀρχαὶ καὶ Δυνάμεις, τὸν Δεσπότην

 πάσης κτίσεως.

Φωτὸς φῶτα δεύτερα, τοῦ πρώτου ὄντες,

 ἅγιοι Ἄγγελοι,

 ἐν μεθέξει 

ἀΰλῳ καὶπανολβίῳ καταφαιδρύνεσθε· ὅθεν κραυγάζω· 

Τὸν νοῦν μου φωτίσατε, ἐσκοτισμένον

ἀεὶ βίου τοῖς πάθεσιν.

Ὡς θεῖαι Ἐξουσίαι καὶ Χερουβείμ, Σεραφεὶμ Κυριότητες 

Ἄγγελοι Θρόνοι, 

Ἀρχαὶ πᾶσαι καὶ Δυνάμεις πανευκλεεῖς, καὶ ἱεροὶ 

Ἀρχάγγελοι, δέησιν 

ποιεῖτε πρὸς τὸν Θεόν, καλῶςἡμᾶς βιῶσαι, τυχεῖν

 τε σωτηρίας, 

καὶ τῶν δεινῶν ἀπολυτρώσασθαι.

+++

Ἀρχάγγελοι Ἄγγελοι Ἀρχαί, Θρόνοι Κυριότητες, 

τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ, καὶπολυόμματα Χερουβείμ, 

τὰ θεῖα τῆς σοφίας ὄργανα, Δυνάμεις Ἐξουσίαι θειότατοι,

Χριστῷ πρεσβεύσατε δωρηθῆναι, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν

 τὴν εἰρήνην

 καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Πᾶσαι αἱ οὐράνιαι δυνάμεις τῶν ἁγίων Ἀγγέλων 

καὶ Ἀρχαγγέλων,

 πρεσβεύσατε ὑπὲρἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν

 ψυχῶν καὶ τῶν 

σωμάτων ἡμῶν, παρὰτοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Πῶς πρέπει νὰ πολεμᾷ κάποιος ἀντίθετα στὰ ξαφνικὰ κινήματα τῶν παθῶν

πηγή

Ἂν ἀκόμη δὲν εἶσαι συνηθισμένος, ἀγαπητέ, νὰ πολεμᾷς ἀντίθετα στὰ ξαφνικὰ χτυπήματα καὶ ἐπιθέσεις τῶν προσβολῶν, ἢ ἄλλων κάποιων ἀντίθετων ποὺ σοῦ τυχαίνουν, σὲ συμβουλεύω νὰ κάνῃς τὸ ἑξῆς: Δηλαδή, συνήθιζε πάντα νὰ ἐρευνᾷς ἀπὸ πρίν, καθισμένος στὸ σπίτι σου, ὅτι θὰ σοῦ συμβοῦν πολλὲς προσβολές, ἀτιμίες, πολλὲς φορὲς δὲ καὶ πληγὲς καὶ ἄλλα πολλὰ ἀντίθετα· καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ εἶσαι προετοιμασμένος, ὥστε νὰ μὴν ταραχθῇς, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑπομείνης μὲ εὐχαριστία χωρὶς ταραχή. Τὴν προετοιμασία αὐτὴ πρέπει μάλιστα νὰ κάνῃς ὅταν εἶσαι ἕτοιμος νὰ βγῆς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σου καὶ νὰ πᾶς σὲ κάποιον ἄλλον τόπο καὶ μάλιστα ὅταν θὰ συνομιλήσῃς μὲ πρόσωπα ποὺ θυμώνουν εὔκολα. Γιατὶ, μία τέτοια προετοιμασία καὶ προγύμνασι, πιστεύει ὅτι εἶναι εὐκαταφρόνητα καὶ τὰ πιὸ φοβερὰ καὶ ξαφνικὰ περιστατικὰ καὶ τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, δὲν ἀφήνει νὰ ταραχθῆ· «ἑτοιμάσθηκα καὶ δὲν ταράχθηκα» (Ψαλμ. 118,60)⁽¹⁾.

Κοντὰ δὲ στὴν προμελέτη καὶ τὴν προετοιμασία αὐτή, χρησιμοποίησε καὶ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ὅταν, σὲ κάποια περίπτωσι, ἀρχίσῃ κάποιος ξαφνικὰ καὶ χωρὶς νὰ τὸ περιμένῃς, ἢ νὰ σὲ χτυπᾷ, ἢ νὰ σὲ βρίζῃ καὶ νὰ σοῦ προξενῇ ἄλλη ἀτιμία, στάσου γιὰ λίγο· καὶ ἀφοῦ συμμαζέψης τοὺς λογισμούς σου μέσα στὴν καρδιά σου, βάλε ὅλη τὴν προσοχὴ καὶ ἐπιφυλακὴ στὸ νοῦ σου, στὸ νὰ προσέξῃ καλὰ καὶ νὰ μὴ ταραχθῆ καθόλου ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ ἡ καρδιά σου· ἐὰν ὅμως προλάβη νὰ ταραχθῆ, νὰ μὴν ἀφήσῃς νὰ βγῇ ἔξω τὸ πάθος καὶ νὰ σὲ παρακινήσῃ στὸ νὰ βρίσῃς καὶ σὺ καὶ νὰ ἐκδικηθῇς· «μέσα μου, λέγει, συνταράσσεται ἡ καρδιά μου» (Ψαλμ. 14) ⁽²⁾.
Στὴ συνέχεια βίασε τὸν ἑαυτό σου νὰ σηκώσῃς τὸ νοῦ σου στὸ Θεό, σκέψου τὴν ἄπειρη ἀγάπη ποὺ σοῦ ἔχει, γιὰ τὴν ὁποία σοῦ ἔστειλε τὸν ἀνέλπιστο αὐτὸ πειρασμὸ καὶ τὴ δοκιμασία, γιὰ νὰ σὲ καθαρίσῃ περισσότερο καὶ νὰ σὲ ἑνώσει μαζί του καλύτερα. Αὐτά, λέω, σκεπτόμενος γύρισε στὸν ἑαυτό σου καὶ ἐλέγχοντάς τον, πὲς μέσα σου· «Ἔ, ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε! καὶ γιατὶ δὲν θέλεις ἐσὺ νὰ ἀγκαλιάσης αὐτὸν τὸν σταυρὸ καὶ τὴν δοκιμασία ποὺ σοῦ ἔστειλε, ὄχι κάποιος ἄλλος, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἰδιος σου ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος; μετὰ γύρισε στὸ σταυρὸ καὶ ἀγκάλιασέ τον νοερὰ μὲ τὴν πιὸ μεγάλη χαρά, ποὺ μπορεῖς, λέγοντας, ὦ σταυρέ, ποὺ ἱδρύθηκες ἀπὸ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πρὶν νὰ γίνω ἐγώ! ὦ σταυρέ, ποὺ γλυκάθηκες ἀπὸ τὴν γλυκειὰ ἀγάπη τοῦ ἐσταυρωμένου, κάρφωσε καὶ προσήλωσέ με σὲ σένα γιὰ νὰ μπορέσω ὁλοκληρωτικὰ νὰ ἑνωθῶ μὲ ἐκεῖνο, ποὺ μὲ λύτρωσε, πεθαίνοντας πάνω σὲ σένα». Ἐὰν ὅμως καὶ τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ προλάβῃ καὶ κινηθῇ μέσα σου καὶ δὲν σὲ ἀφήσῃ στὴ ἀρχὴ νὰ ὑψώσῃς τὸ νοῦ σου στὸ Θεὸ ὅμως, πάλι μελέτησε νὰ τὸν ὑψώσῃς τὸ γρηγορώτερο, σὰν νὰ μὴν ἔχῃς ταραχθῇ καθόλου· γιατὶ θὰ βοηθηθῇς.
Ἡ καλύτερη ὅμως καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὴ θεραπεία τους νὰ μὴ κινοῦνται ξαφνικὰ τὰ πάθη, εἶναι, τὸ νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ αἰτίες ἀπὸ τὶς ὁποῖες προέρχεται αὐτὴ ἡ κίνησις. Αὐτὲς γενικὰ εἶναι δυό· ἡ ἀγάπη καὶ τὸ μῖσος. Ὁπότε, ἐὰν ἐσὺ ἀγαπητέ, ἔφθασες νὰ ἔχῃς ἐμπαθῆ ἀγάπη σὲ κανένα πρόσωπο, ἢ σὲ ἄλλο κανένα μικρὸ πρᾶγμα, ἢ μεγάλο καὶ ἀμέσως μόλις ἰδῇς νὰ σοῦ τὸ ἁρπάξουν ἢ τὸ πειράξουν, ταράζεσαι ξαφνικὰ καὶ σκανδαλίζεται ἀπὸ τὴν συμπάθεια ἡ καρδιά σου, πρέπει νὰ πολεμᾷς, νὰ βγάλης ἀπὸ τὴν καρδιά σου τὴν κακὴ ἐκείνη ἀγάπη ποὺ ἔχεις σὲ αὐτό, γιατί, ὅσο αὐτὴ εἶναι μεγαλύτερη ἢ μικρότερη, τόσο μεγαλύτερη ἢ μικρότερη εἶναι καὶ ἡ ξαφνικὴ κίνησις τοῦ πάθους.
Ἐὰν ὅμως ἀντίθετα καὶ ἔχεις μῖσος σὲ κάποιον, ἢ σὲ ἄλλο κανένα πρᾶγμα καὶ ἀπὸ αὐτὸ ταράζεσαι ξαφνικὰ καὶ ἀηδιάζῃς, ὅταν τὸ βλέπῃς ἢ ἀκοῦς κάποια θαυμαστή του ἐνέργεια, πρέπει νὰ πιέζῃς τὴ θέλησί σου, μέχρι νὰ τὸ ἀγαπήσῃς· ὄχι μόνο γιατὶ εἶναι καὶ αὐτὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, σὰν καὶ ἐσένα φτιαγμένο κατ᾿ εἰκόνα αὐτοῦ καὶ ὁμοιότητα ἀπὸ τὸ ὕψιστο χέρι τοῦ Θεοῦ· ὄχι μόνον γιατὶ καὶ αὐτὸς σὰν ἐσένα εἶναι ἀναγεννημένος μὲ αὐτὸ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο γιατὶ εἶναι ἀδελφός σου καὶ μέλος σου καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸν μισῆς, οὔτε μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν σκέψι σου καὶ τὸν λογισμό σου, ὅπως γράφτηκε «μὴν κρατᾷς κακία στὴν καρδιά σου γιὰ τὸν ἀδελφό σου» (Λευϊτ. 19,17) ⁽³⁾. Ἀλλά, καὶ γιατί, ἂν εἶναι τὸ πρόσωπο ἐκεῖνο κακὸ καὶ ἄξιο μίσους, ὅμως, ὅταν ἐσὺ τὸ ἀγαπᾷς, μοιάζεις μὲ τὸν Θεὸ ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ ὅλα του τὰ δημιουργήματα καὶ κανένα ποτὲ δὲν συχαίνεται, καθὼς λέει ὁ Σολομώντας: «Ὅλα εἶναι δικά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ τὰ φροντίζεις Κύριε, ἐσὺ ποὺ ἀγαπᾷς τὴν ζωή» (Σοφ. Σολομ. 11,). Καὶ μάλιστα, διότι ὁ Θεὸς παραβλέποντας τὶς κακίες τῶν ἀνθρώπων «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. 5,45).

 

^1. Πολὺ σοφὰ καὶ ἀληθινὰ αὐτὸ ἐδῶ μαθαίνουμε, ὅτι, ἡ προμελέτη καὶ προετοιμασία εἶναι τὸ μεγαλύτερο ὅπλο καὶ τὸ πιὸ δραστικὸ προστατευτικὸ στὰ ξαφνικὰ κινήματα τῶν παθῶν, γιατὶ ὅπως ὁ σίφουνας καὶ αὐτὰ ποὺ καλοῦνται μπουρίνια, ὅταν πέσουν ξαφνικὰ στὴ θάλασσα, ἀναποδογυρίζουν τὰ πλοῖα, καὶ κάνουν αὐτοὺς τοὺς πολὺ ἔμπειρους ναῦτες, νὰ τὰ χάνουν γιὰ τὸ ἀνέλπιστο, κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὰ ξαφνικὰ αὐτὰ συναντήματα καὶ οἱ κινήσεις τῶν παθῶν, κάνουν νὰ χάνουν τὴ διάκρισι καὶ αὐτοὶ οἱ τέλειοι στὴν ἀρετή.
^2. Δηλαδὴ δὲν βγῆκε πρὸς τὰ ἔξω τὸ πάθος καὶ ἡ ταραχὴ τοῦ θυμοῦ· ἀλλά, ὅπως τὸ κῦμα τῆς θαλάσσας τὸ ἄγριο, δὲν βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς θάλασσας, ἀλλὰ κατατσακιζόμενο μέσα στοὺς παραθαλάσσιους αἰγιαλοὺς γίνεται ἤρεμο, κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ ὁ θυμός· ἔτσι ἑρμηνεύει τὸ γνωμικὸ αὐτὸ ὁ Μέγας Βασίλειος _{(Λόγος κατὰ ὀργιζομένων)}.
^3. Καὶ ὁ ἀγαπημένος Ἰωάννης λέγει· «Ὅποιος μισεῖ τὸν ἀδελφό του εἶναι ἀνθρωποκτόνος» (α´ 3,15)· καὶ πάλιν «Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἀδελφό του, παραμένει στὸν θάνατο» (αὐτόθ. 14).

Είναι ανάγκη να φιλοξενούμε και να ελεούμε με ιλαρότητα

πηγή

. Είπε ο αββάς Απολλώς για την υποδοχή των αδελφών:
"Καθώς έρχονται οι αδελφοί, πρέπει να υποκλινόμαστε με σεβασμό, την ώρα εκείνη στον Θεό υποκλινόμαστε και όχι σ΄αυτούς. Γιατί λέει "είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεό σου". Και αυτό, κατά τη μαρτυρία της Γραφής, το έχουμε παραλάβει από τον Αβραάμ. Ακόμη όταν τους υποδέχεσθε, να σπεύδετε μ΄όλη σας την καλή διάθεση να τους αναπαύσετε. Και αυτό το γνωρίζουμε από το παράδειγμα του Λώτ που με την επιμονή του φιλοξένησε τους αγγέλους".
2. Έλεγε ο μακαριστός Επιφάνιος ότι με πάρα πολύ μικρό αντάλλαγμα πουλάει ο Θεός τα αγαθά του σ΄εκείνους πού σπεύδουν να τα αγοράσουν, για ένα κομματάκι ψωμί, ένα τιποτένιο ρούχο, ένα ποτήρι κρύο νερό, έναν οβολό.

Πρόσθετε και τούτο: Όταν ο άνθρωπος δανείζεται από άλλον άνθρωπο, είτε γιατί είναι πολύ φτωχός είτε για να βελτιώσει κάπως τη ζωή του, την ώρα που επιστρέφει το δάνειο εκφράζει βέβαια την μεγάλη του ευγνωμοσύνη, αλλά το εξοφλεί κρυφά, επειδή ντρέπεται. Ενώ ο δεσπότης Θεός ενεργεί αντίστροφα. Δανείζεται κρυφά αλλά τα επιστρέφει ενώπιον αγγέλων, αρχαγγέλων και δικαίων ψυχών.
13. Αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα:
- "Εάν δώσω στον αδελφό μου λίγο ψωμί ή κάτι άλλο, οι δαίμονες μολύνουν την πράξη αυτή σαν να γίνεται από ανθρωπαρέσκεια".
Απαντά ο Γέροντας:
- "Κι αν ακόμη γίνεται από ανθρωπαρέσκεια, εμείς θα δώσουμε στον αδελφό ό,τι χρειάζεται".
Και του είπε την εξής παραβολή:
- "Δυο άνθρωποι ήσαν γεωργοί και κατοικούσαν στην ίδια πόλη. Ο ένας απ΄αυτούς έσπειρε και είχε λίγη σοδειά και ακάθαρτη.
Ο άλλος αμέλησε και δεν έσπειρε, γι΄αυτό δεν είχε καθόλου σοδειά. Αν έπεφτε πείνα, ποιος από τους δυο θα είχε να ζήσει;"
- "Αυτός που έβγαλε τη λίγη και ακάθαρτη σοδειά" αποκρίθηκε ο αδελφός.
- "Έτσι λοιπόν κι εμείς -λέει ο Γέροντας- ας σπέρνουμε λίγα, έστω και ακάθαρτα, για να μην πεθάνουμε από την πείνα".
14. Αδελφός επισκέφθηκε τον αββά Ποιμένα μετά από τις δυο πρώτες εβδομάδες της Σαρακοστής.
Εξαγόρευσε τους λογισμούς του και καθώς αναπαύθηκε η ψυχή του, του λέει:
- "Παρά λίγο θα εμπόδιζα τον εαυτό μου να έρθει σήμερα εδώ".
- "Γιατί;" τον ρωτά ο Γέροντας.
- "Σκέφθηκα -του λέει ο αδελφός- μην τυχόν δεν μου ανοίξετε, επειδή είναι η περίοδος της Σαρακοστής".
Και ο αββάς Ποιμήν αποκρίνεται:
- "Εμείς δεν μάθαμε να κλείνουμε την ξύλινη θύρα, αλλά μάλλον τη θύρα της γλώσσας".
15. Παρακάλεσε ο αββάς Θεόδωρος της Φέρμης τον αββά Παμβώ:
- "Πές μου έναν λόγο".
Και με πολλή δυσκολία ο Γέροντας του είπε:
- "Θεόδωρε, πήγαινε και να ΄σαι σπλαχνικός προς όλους. Γιατί η ευσπλαχνία βρίσκει πάντα παρρησία ενώπιον του Θεού".
26. Αδελφός επισκέφθηκε κάποιον αναχωρητή και φεύγοντας του λέει:
- "Συγχώρεσέ με, αββά, γιατί σε εμπόδισα από τον κανόνα σου".
- "Ο δικός μου κανόνας -αποκρίθηκε- είναι να σε αναπαύσω και να σε στείλω ειρηνικό".
27. Κάποιος αναχωρητής έμενε πολύ κοντά σε κοινόβιο και έκανε πολλή άσκηση.
Συνέβη να πάνε κάποιοι στο κοινόβιο και πίεσαν κι αυτόν να φάει εκτός της ορισμένης ώρας του.
Κατόπιν τον ρώτησαν οι αδελφοί:
- "Την ώρα εκείνη δεν στενοχωρήθηκες, αββά;"
Κι εκείνος είπε:
- "Η στενοχώρια η δική μου είναι, αν κάνω το δικό μου θέλημα".
31. Δυο αδελφοί επισκέφθηκαν κάποτε έναν Γέροντα, ο οποίος συνήθιζε να μην τρώει κάθε μέρα. Όταν όμως είδε τους αδελφούς χάρηκε και είπε ότι η νηστεία έχει μισθό, αλλά εκείνος πού τρώει χάριν της αγάπης εκπληρώνει δυο εντολές, μία γιατί παραιτείται από το δικό του θέλημα και άλλη γιατί εφαρμόζει την κατεξοχήν εντολή του Θεού, αναπαύοντας τους αδελφούς.

Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑΣ π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Είναι πολύ γνωστό από την πατερική παράδοση ότι ο εγωισμός συνιστά την ουσία της αμαρτίας. Κάθε πάθος και κακία, μάλιστα δε τα τρία βασικά πάθη της ψυχής, από τα οποία πηγάζουν και όλα τα άλλα, η φιληδονία, η φιλοδοξία και η φιλαργυρία, στο έσχατο βάθος τους συναντούν τον εγωισμό ή αλλιώς τη φιλαυτία. Ο εγωισμός αποτελεί δηλαδή την πηγή κάθε κακού.

Βασικό σύμπτωμα του εγωισμού είναι η δικαιολογία: η προσπάθεια να δικαιώνουμε τον εαυτό μας, ειδικά στις περιπτώσεις που μας κατηγορούν ή που νιώθουμε ένοχοι για κάτι. Και τούτο γιατί έχουμε συνήθως μια ορισμένη εκτίμηση για τον εαυτό μας - μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το είδωλο που έχουμε κτίσει για τον εαυτό μας – που βλέπουμε ότι εξαιτίας κάποιας ενέργειας ή εν γένει της στάσης μας κινδυνεύει να χαθεί. Έτσι η δικαιολογία είναι η προσπάθεια, θα λέγαμε, να μη κλυδωνιστεί ή θρυμματιστεί αυτό το αυτοείδωλο. Είναι ο αγώνας να κρατήσουμε τον εγωισμό μας.

Η προσπάθεια αυτή φαίνεται να είναι συνέχεια της προσπάθειας των προπατόρων μας να μη δεχθούν την αμαρτία τους. Κι εκείνοι, όπως κάνουμε κι εμείς, θέλησαν να δικαιολογηθούν για την ανυπακοή τους. Δεν πήραν το σφάλμα επάνω τους, γι᾽ αυτό και ο καθένας έριχνε το βάρος στον άλλο και κατ᾽ επέκταση στον Θεό. Η έλλειψη αυτή αυτομεμψίας τους ήταν μάλιστα χειρότερη και από την ίδια την ανυπακοή τους. Αυτή τους οδήγησε και στην έξωσή τους από τον Παράδεισο.

Από την άποψη αυτή η δικαιολογία οδηγεί τον άνθρωπο σε απώλεια. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι δι᾽ αυτής αποκαθιστά τα πράγματα, στην πραγματικότητα όμως τα καταστρέφει όλα: χάνει την ειρήνη του με τον Θεό, θέτει φράγμα στην επικοινωνία με το συνάνθρωπο, ο ίδιος νιώθει ταραγμένος. Κι είναι επόμενο, αφού η κατάσταση αυτή, καθώς είπαμε, είναι αγώνας για δικαίωση της αμαρτίας και της ειδωλολατρείας. Αλλά ο Χριστός ήλθε να γκρεμίσει όλα τα είδωλα, και πρώτα από όλα το είδωλο του εαυτού μας. Ήλθε να μας ενώσει όλους στη συναίσθηση της αμαρτίας μας, δεδομένου ότι δεν υπάρχει αναμάρτητος επί γης, που σημαίνει: Χριστός και δικαιολογία ως έκφραση αμαρτίας δεν συμβιβάζονται.

Θα πει κανείς: αυτό ισχύει, όταν πράγματι είμαι ένοχος και δεν θέλω να αναγνωρίσω το σφάλμα μου. Όταν όμως δεν φταίω; Δεν χρειάζεται τότε να δικαιολογηθώ; Αν αφήσει κανείς ένα πολύ μικρό ποσοστό για μια τέτοια περίπτωση – και σ᾽ αυτήν όμως χρειάζεται η δικαιολογία να γίνει με πολλή ταπείνωση και χωρίς επιμονή κι αφού ζητηθεί κάτι τέτοιο – η απάντηση είναι κι εδώ αρνητική. Διότι πέρα από το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε φταίξει χωρίς να το αντιληφθούμε, όμως είμαστε ένοχοι γενικά ως άνθρωποι κι εμείς αμαρτωλοί, που με τις αμαρτίες μας επιδρούμε και στον υπόλοιπο κόσμο, έστω κι αν δεν το βλέπουμε αισθητά. Είναι δηλαδή βασική διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι ο κάθε άνθρωπος δεν είναι και δεν λειτουργεί ως άτομο, ξεκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Όλη η δημιουργία, έλλογη και άλογη, είναι ενοποιημένη, ως δημιούργημα του ενός Τριαδικού Θεού, και κρατείται στην ύπαρξη και οδηγείται στον τελικό της προορισμό από τις άκτιστες ενέργειες του Θεού. Έτσι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για όλους και για όλα και όχι μόνο για τον εαυτό μας. Η εκκλησιολογική θεμελίωση της αλήθειας αυτής βρίσκεται μεταξύ των άλλων στην εικόνα της Εκκλησίας ως σώματος, όπου ο καθένας είναι μέλος αυτού του σώματος. Και Εκκλησία στη γενική της έννοια είναι ο κόσμος όλος. Συνεπώς σε κάθε περίπτωση είμαστε κι εμείς ένοχοι, έστω κι αν δεν νιώθουμε κάτι τέτοιο. Οπότε το να μεμφθεί και να μέμφεται κανείς τον εαυτό του για όλα είναι η πιο αληθινή και φυσιολογική γι᾽ αυτόν οδός.

Η ασκητική μας παράδοση έχει διασώσει πολλά λόγια και περιστατικά από τη ζωή των αγίων, που πείθουν για το θέμα αυτό. Ο άγιος Αντώνιος για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκε για το ποιο είναι το μεγαλύτερο έργο που έχει να κάνει κανείς απάντησε: Αυτή είναι η πιο μεγάλη εργασία του ανθρώπου: να παίρνει επάνω του το σφάλμα του και να περιμένει πειρασμό μέχρι την τελευταία του πνοή.

Ο άγιος Μωυσής ο αιθίοπας, όταν μπαίνοντας κάποτε ως ιερέας που ήταν στο άγιο Βήμα αντιμετώπισε την περιφρόνηση των άλλων, δεν ταράχτηκε ούτε κατηγόρησε. Μέμφθηκε όμως τον εαυτό του λέγοντας: Καλά σου λένε, αράπη. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τι θέλεις μαζί με τους ανθρώπους;

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας διασώζει στο ομώνυμό του έργο για κάποιο γέροντα, που έλεγξε ένα νεαρό μοναχό για τον εγωισμό του. Κι όταν εκείνος άρχισε να δικαιολογείται ότι δεν είναι εγωιστής, του είπε: Και ποια μεγαλύτερη απόδειξη του εγωισμού σου θα μου έδινες, παιδί μου, από το ότι λες ότι δεν είσαι εγωιστής;

Ο όσιος Ποιμήν συνήθιζε να λέγει συχνά ότι ο αυτομεμφόμενος βρίσκει σε όλα ανάπαυση, ενώ ο αββάς του όρους της Νιτρίας, καθώς μας λέει επίσης το Γεροντικό, όταν ρωτήθηκε, ῾τι βρήκες περισσότερο σ᾽ αυτόν τον τρόπο ζωής, πάτερ;᾽αποκρίθηκε, ῾Βρήκα το να κατηγορώ και να μέμφομαι τον εαυτό μου πάντοτε᾽, οπότε αυτός που ρώτησε πρόσθεσε, ῾άλλος δρόμος από αυτόν δεν υπάρχει᾽.

Ας μνημονεύσουμε τέλος περιληπτικά κι ένα συγκλονιστικό περιστατικό που μας αναφέρει ο αββάς Ζωσιμάς. Πρόκειται για έναν γέροντα, ο οποίος διατηρούσε στο μοναστήρι που βρισκόταν μια πολύ καλή φιλία μ᾽ έναν διάκονο. Ξαφνικά εκείνος, χωρίς λόγο, άρχισε να ψυχραίνεται μαζί του. Κι όταν τον ρώτησε τι συμβαίνει, ο διάκονος τον κατηγόρησε για κάτι. Εκείνος ψάχνοντας μέσα του διαπίστωσε ότι δεν είχε κάνει ή πει τίποτε, πράγμα που το διαβεβαίωσε στον διάκονο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, μετά κι από άλλες τέτοιες προσπάθειες δικαιολογίας, φωτίστηκε από τον Θεό κι άρχισε να μέμφεται τον εαυτό του λέγοντας ότι κι αν ακόμη δεν νιώθει ένοχος, όμως είναι ένοχος, γιατί μπορεί να έφταιξε χωρίς να το καταλάβει. Μετανιωμένος λοιπόν και νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον διάκονο, που γινόταν αφορμή να δει αθέατες πλευρές του χαρακτήρα του, τον επισκέφτηκε για να του ζητήσει συγγνώμη. Μα η αυτομεμψία του αυτή ήταν κι η αρχή της λύσης της παρεξήγησης. Γιατί πριν προλάβει να πει οτιδήποτε, ο διάκονος πρόσπεσε στα πόδια του λέγοντας ότι ο Θεός τον πληροφόρησε ότι εκείνος δεν φταίει για τίποτε.

Η αυτομεμψία λοιπόν και η αποφυγή της δικαιολογίας είναι η οδός της αγιότητας. Αυτή ειρηνεύει τον άνθρωπο και ανοίγει τον δρόμο για την εύρεση του Θεού και του συνανθρώπου. Η αυτομεμψία, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι η οδός της συμμετοχής μας στον Σταυρό του Χριστού. Καθώς Εκείνος μας έσωσε ῾αίρων την αμαρτίαν του κόσμου᾽, έτσι κι εμείς σωζόμαστε και βοηθάμε στη σωτηρία και των άλλων, αίροντας τη δική μας την αμαρτία και σ᾽ ένα ποσοστό και των άλλων, με τη δύναμη βεβαίως του Σταυρωθέντος Κυρίου μας και ικανούμενοι από Αυτόν.

πηγή

Προσευχή …

- Γέροντα, γιατί πρέπει να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει ,αφού ξέρει τις ανάγκες μας;

 - Γιατί υπάρχει ελευθερία. Και μάλιστα, όταν πονάμε για τον πλησίον μας και Τον παρακαλούμε να τον βοηθήσει, πολύ συγκινείται ο Θεός, γιατί τότε επεμβαίνει, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Ο Θεός έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει τους ανθρώπους που υποφέρουν. Για να τους βοηθήσει όμως, πρέπει κάποιος να Τον παρακαλέσει.…

Γιατί, αν βοηθήσει κάποιον ,χωρίς κανείς να Τον παρακαλέσει, τότε ο διάβολος θα διαμαρτυρηθεί και θα πει: « Γιατί τον βοηθάς και παραβιάζεις το αυτεξούσιο; Αφού είναι αμαρτωλός, ανήκει σε εμένα » . Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη πνευματική αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί. Για αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνει – και θέλει ο Θεός να επεμβαίνει αμέσως, αν είναι για το καλό μας – , και να βοηθάει τα πλάσματά Του ανάλογα με τις ανάγκες τους. Για τον κάθε άνθρωπο ενεργεί ξεχωριστά, όπως συμφέρει στον καθέναν καλύτερα.

πηγή