τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας ὃ εὐλογοῦμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι;

πηγή

"τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας ὃ εὐλογοῦμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι; τὸν ἄρτον ὃν κλῶμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; 17 ὅτι εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν· οἱ γὰρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μετέχομεν. 18 βλέπετε τὸν ᾿Ισραὴλ κατὰ σάρκα· οὐχὶ οἱ ἐσθίοντες τὰς θυσίας κοινωνοὶ τοῦ θυσιαστηρίου εἰσί;" (Κορ. Α' 10. 16-18).      

Λόγος του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

       «Το ποτήριον της ευλογίας, το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;». Φοβερόν πράγμα είπε και με απόλυτον βεβαιότητα πιστοποιεί αυτό. Εκείνο δε που εννοεί είναι το εξής · ότι το αίμα που είναι μέσα εις το ποτήριον είναι αυτό το ίδιον το οποίον έτρεξεν απο την πλευράν του Χριστού, και ότι εις αυτό το αίμα μετέχομεν. Ονόμασε δε αυτό ποτήριον ευλογίας, επειδή όταν κρατώμεν αυτό εις τα χέρια, έτσι ανυμνούμεν αυτόν, με θαυμασμόν, με έκπληξιν δια την απερίγραπτην δωρεάν, με ευλογίαν, διότι και αυτό το ίδιον το αίμα του έχυσε δια να μή μείνωμεν εις την πλάνην · και όχι μόνον το έχυσεν, αλλά και εις όλους εμάς μετέδωσεν απο αυτό. Ώστε εάν επιθυμείς αίμα, λέγει, όχι τον βωμόν των ειδώλων με την σφαγήν των ζώων, αλλά το ιδικόν μου θυσιαστήριο να βάφης κόκκινον με το ιδικόν μου αίμα.  Τι είναι φρικτώτερον απο αυτό; Τι περισσότερον φιλόστοργον; είπε μου. Αυτό κάμνουν και εκείνοι που αγαπούν · όταν ιδούν τους αγαπημένους των να επιθυμούν τα των άλλων και να καταφρονούν τα ιδικά των, δίδουν τα ιδικά των και τους πείθουν να απομακρυνθούν απο τα των άλλων. Αλλά αυτοί μεν οι οποίοι αγαπούν δεικνύουν αυτήν την φιλοτιμίαν εις χρήματα και ενδύματα και κτήματα, ενώ εις το να δώσουν το αίμα των ποτέ κανείς · ο Χριστός όμως και εις αυτό έδειξε την φροντίδα και την θερμήν αγάπην δι'εμάς. Και εις μεν την Παλαιάν Διαθήκην, επειδή οι άνθρωποι ησαν ατελέστεροι πνευματικά, το αίμα που προσέφερον εις τα είδωλα, αυτό κατεδέχθη ο Χριστός να δεχθή, δια να απομακρύνει απο τα είδωλα, πράγμα που και αυτό ητο πάλιν αποτέλεσμα απεριγράπτου φιλοστοργίας · εδω δε μετέβαλε την ιερουργίαν εις το πολυ φρικτότερον και μεγαλοπρεπέστερον μυστήριον, ώστε και θυσίαν εκείνην ήλλαξε, και έδωσε εντολήν να προσφέρουν τον εαυτόν του αντί της σφαγής των ζώων.

       

       «Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού;». Διατί δεν είπε, μετοχή; Διότι ήθελε να δείξει οτι είναι κάτι περισσότερον και να φανερώσει ότι είναι πολύ στενή η συνάφεια. Διότι όχι μόνον με το να μετέχωμεν και να μεταλαμβάνωμεν, αλλά και με το να ερχώμεθα εις ένωσιν κοινωνούμεν. Διατι δε προσέθεσε, τον οποίο «κόπτομεν»; Διότι αυτό θα ιδή κανείς να γίνεται εις την Θείαν Ευχαριστίαν · εις τον σταυρόν όμως όχι, αλλά το αντίθετον απο αυτό · διότι «οστούν απο αυτόν», λέγει, «δεν θα συντριβή». Αλλά αυτό που δεν έπαθεν επάνω εις τον σταυρόν, αυτό πάσχει εις την προσφοράν δια σε, και ανέχεται να κατακόπτεται, δια να μας γεμίσει όλους. Ύστερον επειδή είπε, «κοινωνία του σώματος», εκείνο δε το οποίον κοινωνεί είναι άλλο απο αυτόν που κοινωνεί, και αυτήν την διαφοράν που φαίνεται μικρή την ανήρεσεν. Όταν είπε δηλαδή «κοινωνία του σώματος», ηθέλησε πάλιν να είπη κάτι που να εκφράζει ότι η ένωσις προχωρεί περισσότερον · δια τούτο και προσέθεσε, «Διότι είναι εις ο άρτος, και εμείς οι πολλοί είμεθα εν σώμα». Και διατί λέγω κοινωνία; λέγει. Αυτό το ίδιον το σώμα είμεθα. Διότι τι είναι ο άρτος; Σώμα Χριστού. Τι γίνονται δε οι πιστοί που μεταλαμβάνουν; Σώμα Χριστού · όχι πολλά σώματα, αλλά εν σώμα. Διότι όπως ο άρτος είναι ένας αποτελούμενος απο πολλούς κόκκους, ώστε πουθενά να μη φαίνονται οι κόκκοι, αλλά να υπάρχουν, χωρίς να είναι ορατή η διαφορά εις την συνάφειαν, έτσι και μεταξύ μας και με τον Χριστόν συναπτόμεθα. Διότι δεν τρέφεσαι απο άλλο σώμα εσυ, απο άλλο δε εκείνος, αλλά απο το ίδιον όλοι· δι'αυτό και προσέθεσε· «διότι όλοι απο τον ένα άρτο μετέχομεν» [...] Διότι όχι μόνον απλώς έδωσε το σώμα του, αλλά επειδή η έως τότε φύσις της σαρκός η οποία επλάση απο την γήν, κατήντησε να νεκρωθεί απο την αμαρτίαν και να ερημωθή απο ζωήν, άλλην, τρόπον τινά, ύλην και ζύμη εισήγαγεν εις αυτήν, την ιδικήν του σάρκα, η οποία ως προς τη φύση είναι μεν ίδια, αλλά είναι απηλλαγμένη απο αμαρτίαν και πλήρης απο ζωήν· και εις όλους έδωσε να μεταλαμβάνουν απο αυτήν, ώστε, τρεφόμενοι απο αυτήν και αποθέτοντας την προηγουμένην την νεκράν, να συνενωθώμεν εις την ζώσαν και αθάνατον δια της Θείας Κοινωνίας.

       
       «Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα· ουχ οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί του θυσιαστηρίου εισί;». Πάλιν απο την Παλαιάν Διαθήκην οδηγεί και εις αυτό. Διότι, επειδή ήσαν πολύ κατώτεροι απο το μέγεθος των λεχθέντων, τους πείθει και απο τα προηγούμενα και συνήθη. Και καλώς λέγει «σαρκικοί», ωσάν να είναι πνευματικοί. Αυτό που εννοεί δε είναι το εξής «διδάχθητε τουλάχιστον απο τα χονδροειδέστερα, ότι αυτοί που τρώγουν τας θυσίας είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου. Βλέπεις πώς δεικνύει ότι δεν έχουν τέλειαν γνώσιν αυτοί που νομίζουν ότι είναι τέλειοι, αφου βεβαίως ούτε αυτό γνωρίζουν, ότι δηλαδή απο αυτά γίνεται κοινωνία και φιλία εις πολλούς πολλάς φοράς με τους δαίμονας και ολίγον κατ'όλιγον η συνήθεια αυτή τους σύρει οπίσω τους; Διότι εάν εις τους ανθρώπους το να μετέχει κανείς εις συγκεντρώσεις και τράπεζαν γίνεται αφορμή και σύμβολον φιλίας, είναι δυνατόν να συμβεί αυτό και με τους δαίμονας. Σύ όμως πρόσεχε, σε παρακαλώ, πώς δια τους μεν Ιουδαίους δεν είπε ότι κοινωνούν τον Θεόν, αλλά «κοινωνοί του θυσιαστηρίου είναι», και όσον εκαίετο τελείως ότι προσεφέρετο· ενώ εις το σώμα του Χριστού δεν γίνεται έτσι · αλλά πώς; «Κοινωνία του σώματος του Κυρίου είναι». Όχι λοιπόν του θυσιαστηρίου, αλλά του ιδίου του Χριστού γινόμεθα κοινωνοί. [...] Ας μιμηθώμεν λοιπόν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών. Διότι εκείνοι μεν, αν και είδον τον Χριστόν και εις φάτνην και μέσα εις καλύβην και παρ'οτι δεν είδον τίποτε τέτοιον απο όσα εσυ τώρα, προσήλθον και τον προσεκύνησαν με πολλήν φρίκην · ενώ εσύ βλέπεις το σώμα του όχι εις φάτνην, αλλά εις θυσιαστήριον, όχι να το κρατή γυναίκα, αλλά να παρίσταται ιερεύς και πλούσια χάρις του αγίου Πνεύματος να ίπταται προς τα προτιθέμενα δώρα».

Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ομιλία ΚΔ, ΕΠΕ, 18Α

Αναστάσιος Αλβανίας: «Η Εκκλησία ήταν ασυνεπής στις αρχές του Ευαγγελίου»

Κατά του σημερινού οικονομικού συστήματος αλλά και των Εκκλησιών μίλησε ο 

αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος στην 

Κεντρική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, που συνεδριάζει 

στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων.

Ο κ. Αναστάσιος δεν αναφέρθηκε μόνο στην «ελευθερία του ανθρώπου που 

υποχώρησε δίνοντας την έμφαση στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς», 

αλλά στηλίτευσε και τη στάση της Εκκλησίας και του πληρωμάτός της, 

καταλογίζοντάς τους «ασυνεπή προς τις αρχές του Ευαγγελίου στάση, 

με τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή τους στην αδικία και την κοινωνική 

διαφθορά».

Μάλιστα προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας δεν δίστασε να

 μιλήσει αναλυτικότερα και με μεγαλύτερη σαφήνεια γι' αυτές τις ευθύνες,

 οι οποίες δεν είναι ίδιες για όλους, ούτε για όλες τις Εκκλησίες. Όπως

 παρατήρησε χαρακτηριστικά «είναι διαφορετική η ευθύνη της Εκκλησίας 

σε χώρες που δανείζονται με επιτόκιο 1% και μετά δανείζουν με 6% και

 διαφορετική σε χώρες που έμαθαν να ζουν με δανεικά, ξεχνώντας τις αξίες τους».

Μιλώντας από το βήμα της συνέλευσης, η οποία διεξάγεται υπό την αιγίδα

 του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και είναι προπαρασκευστική

 της μεγάλης συνέλευσης του Κεντρικού Συμβουλίου Εκκλησιών που 

θα γίνει το 2013 στην Κορέα ο κ. Αναστάσιος μίλησε για εμπόρους του 

χρήματος, υπεύθυνους για την υποδούλωση ολόκληρων λαών.

«Από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι

 λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανωνύμων 

εμπόρων του χρήματος πού ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, 

οι οποίοι είναι γνωστοί ως αγορές», τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Αναστάσιος.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας άσκησε κριτική για «την εικονική οικονομία 

που κανείς κρατικός ή άλλος πολιτικός θεσμός δεν ελέγχει. Αντιθέτως 

οι αποφάσεις των αγνώστων αυτών παραγόντων που δρουν με

 καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και

 να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία 

σε εξαθλίωση», σημείωσε.

Η αδικία σε παγκόσμιο επίπεδο, παρατήρησε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, 

«κορυφώνεται στο γεγονός ότι το 20% του πληθυσμού του πλανήτη που 

ζει στις πλούσιες χώρες καταναλώνει το 80% του πλούτου της γης».

Όσο για τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην κρίση ο κ. Αναστάσιος 

σημείωσε πως «η αυτοκριτική δεν αρκεί. Ούτε ο ρόλος της Εκκλησίας 

επιτρέπεται να περιορισθεί σε περιγραφές πού στηλιτεύουν αόριστα τους 

παραβάτες. Αντίθετα, πρέπει ο προφητικός της λόγος, χωρίς περιστροφές,

 να καλεί σε μετάνοια. Για πολλούς συγχρόνους η λέξη "μετάνοια" ηχεί 

πολύ θρησκευτική, παρωχημένη. Εν τούτοις, παραμένει διαχρονικά

 επίκαιρη και επαναστατική, από τότε πού την ανέδειξε πυρήνα του 

Ευαγγελίου Του ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός».

πηγή

Είναι πολύ αργά;

πηγή

Ο απόστολος Παύλος σε μία από 

τις επιστολές του λέει ότι πρέπει 

να βιαστούμε να ζήσουμε, 

επειδή ο χρόνος είναι απατηλός.

 Ζούμε όλες τις μέρες της ζωής 

μας σαν να γράφουμε βιαστικά, 

απρόσεχτα, ένα πρόχειρο γραφτό 

που μια μέρα θα καθαρ

ογραφεί.

Είναι σαν να ετοιμαζόμαστε να 

κτίσουμε και μαζεύουμε όλα τα

 χρειώδη που αργότερα θα 

οργανωθούν σε ομορφιά,

 αρμονία και νόημα. 

Ζούμε μ' αυτό τον τρόπο, 

χρόνο με το χρόνο,

δίχως να ολοκληρώνουμε ή να τελειοποιούμε αυτά που μπορούμε να κάνουμε,

 επειδή έχουμε καιρό μπροστά μας.

Λέμε στον εαυτό μας: αργότερα θα κάνω κάτι, αυτό μπορεί να γίνει αργότερα, 

κάποια μέρα θα κάνω το καθαρογράψιμο.

 Αλλά τα χρόνια περνούν και δεν κάνουμε τίποτε.

Αυτό συμβαίνει όχι μόνο επειδή πλησιάζει ο θάνατος, αλλά επειδή 

σε κάθε περίοδο της ζωής μας δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε 

όσα η προηγούμενη περίοδος μας έχει επιτρέψει να κάνουμε. 

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε μια όμορφη και γεμάτη νεότητα κατά την περίοδο της

 ωριμότητας, όπως δεν μπορούμε, σε μεγάλη ηλικία, να αποκαλύψουμε στον Θεό 

και στον κόσμο αυτό που πιθανώς θα ήμασταν στα χρόνια της ωριμότητας.

Υπάρχει ο κατάλληλος καιρός για όλα τα πράγματα, αλλά,

 μόλις περάσει, δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνουν αυτά.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε ότι υπάρχει φωτιά στα μάτια των νέων, αλλά θα έπρεπε 

να υπάρχει και φως στα μάτια των γερόντων.

Ο καιρός της δυνατής φωτιάς περνά, ο καιρός του φωτός πλησιάζει, αλλά όταν

 έλθει ο καιρός για να γίνουμε φως, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε αυτά τα πράγματα

 που έπρεπε να είχαν γίνει την εποχή που ήμασταν φωτιά.

Ο χρόνος είναι απατηλός.

Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε τον θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο 

για τη ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν 

συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε στιγμή είναι μόνο η στιγμή που κατέχουμε, και ότι η

 κάθε στιγμή της ζωής πρέπει να είναι τέλεια: μας υποδεικνύεται όχι το βάθος 

αλλά η κορυφή του κύματος, όχι μια ήττα αλλά ένας θρίαμβος.

Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει

 τελικά τη ζωή έντονη.

Εκείνοι που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν για κάποια περίοδο μ' έναν ετοιμοθάνατο, 

μ' ένα πρόσωπο που γνωρίζει τον ερχομό του θανάτου, και έχουν συνειδητοποιήσει

 κι αυτοί αυτό το γεγονός,

 θα πρέπει να κατανοήσουν το τι μπορεί να σημαίνει για μια σχέση η 

παρουσία του θανάτου. 


Σημαίνει πως κάθε λέξη οφείλει να περιλαμβάνει όλο το σεβασμό, όλη την ομορφιά, 

όλη την αρμονία και την αγάπη που πιθανώς να βρισκόταν σε κατάσταση νάρκης 

σ' αυτήν τη σχέση.


Σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτε το ασήμαντο, επειδή όσο ασήμαντο κι αν είναι

 κάτι, μπορεί να γίνει είτε έκφραση αγάπης ή ακόμη και άρνησή της.

Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, επειδή χρωματίζει όλη μας τη στάση απέναντι στον 

θάνατο. Μπορεί να τη μετατρέψει σεμεγάλη πρόκληση, σε κάτι που θα μας επιτρέψει 

να αναπτυχθούμε στο πλήρες μέτρο της ηλικίας και στο να προσπαθούμε συνεχώς

 να είμαστε όλα όσα μπορούμε να γίνουμε, χωρίς ελπίδα να βελτιωθούμε αργότερα 

αν δεν φροντίσουμε να είμαστε σωστοί από σήμερα.

Ο Ντοστογιέφσκυ, στους «Αδελφούς Καραμαζώφ», μιλά για την κόλαση. 

Λέει πως η κόλαση μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις: «πολύ αργά!»


Μόνο η μνήμη του θανάτου μας επιτρέπει να ζήσουμε αυτό που δεν θα 

έπρεπε ποτέ να αντιμετωπίσουμε υπό το βάρος αυτής της φοβερής 

συνειδητοποίησης: είναι πολύ αργά.

π. Αντώνιος Μπλουμ, Θάνατος και Απώλεια

Τα «κατορθώματα» των δαιμόνων

πηγή

Με τα φωτισμένα μάτια της ψυχής 

του ο άγιος έβλεπε πώς πήγαιναν οι 

δαίμονες να πειράξουν τους ανθρώπους. 

Τους πλησίαζαν και τους ψιθύριζαν 

κάθε λογής πονηρίες, παρακινώντας 

τους σε διάφορα αμαρτήματα. 

Κι εκείνοι, ζαλισμένοι από τις έγνοιες

 και τις σκοτούρες της ζωής, δεν

 υποψιάζονταν ότι αυτό που συλλογιζόταν

 ο νους τους ήταν από δαιμονική ενέργεια.

 Έτσι, δέχονταν και μελετούσαν τους

 λογισμούς σαν δικούς τους. Και αφού 

τους καλλιεργούσαν αρκετά μέσα στο 

μυαλό τους, έπεφταν στα αντίστοιχα

 αμαρτήματα − άλλοι σε οργή,

 άλλοι σε κατάκριση, άλλοι σε 

μνησικακαία, άλλοι σε διαμάχη

 και άλλοι σε άλλα. 

Βλέποντάς τα όλ’ αυτά ο δούλος του Θεού, έλεγε με θλίψη:
− Α, τους πανούργους! Γίνανε αφεντικά, οι άθλιοι, και δίνουν προσταγές στους ανθρώπους! 

Αυτοί πάλι, νομίζοντας πως όλες οι σκέψεις γεννιούνται από το δικό τους μυαλό, τις 

πραγματοποιούν αδιάκριτα στο άψε-σβήσε... Να γιατί δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε κάτι,

 πριν καλοεξετάσουμε τους λογισμούς μας.

Διηγήθηκε μάλιστα κι ένα σχετικό περιστατικό:
− Είδα κάποτε δυο ανθρώπους να στέκονται ήσυχοι και να δουλεύουν. Ξαφνικά, πλησιάζει 

τον έναν κάποιος μαύρος, σκύβει στ’ αφτί του και αρχίζει να του ψιθυρίζει κάτι, ποιος 

ξέρει τι.Μετά από λίγη ώρα πάντως και καθώς ο μαύρος συνέχιζε τους ψιθύρους του, αφήνει 

ο άνθρωπος τη δουλειά του, τρέχει στον συντεχνίτη του και αρχίζει να τον λούζει με βρισιές.

 Τότε παρουσιάστηκε ένας άλλος μαύρος. Σίμωσε στ’ αφτί του δεύτερου κι έπιασε να 

τον ξεσηκώνει κι αυτόν, με τους δικούς του ψιθυρισμούς, σε αντεπίθεση και καβγά. 

Έτσι βρέθηκαν κι οι δυο να στέκονται αντιμέτωποι και ν’ αλληλοβρίζονται, έχοντας 

πίσω τους τους δαίμονες να συνδαυλίζουν τον θυμό τους! Πόσο αγανάκτησα!

Και συμπλήρωσε με φανερή δυσφορία:
− Α, τους απατεώνες, τους βρωμερούς! Κοίτα πώς σπέρνουν διχόνοιες ανάμεσα στους 

ανθρώπους! Μα κι αυτοί πάλι, τόσο ανόητοι είναι; Να κάνουν αναντίρρητα και 

απερίσκεπτα ό,τι τους συμβουλεύουν οι δαίμονες!

Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής,

 έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττική

Ο άγιος ιερομάρτυς Βαβύλας (4Σεπτεμβρίου)

Ο «μέγας ούτος και θεσπέσιος άνθρωπος, αν μπορεί να ονομαστεί απλώς άνθρωπος», όπως έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον άγιο Βαβύλα, ήταν Επίσκοπος Αντιο­χείας επί βασιλείας του ασεβούς αυτοκράτορα Νουμεριανού (3ος αι.). Ο Νουμεριανός σύναψε συνθήκη ειρήνης με έναν βάρβαρο βασιλιά (των Περσών), αλλά περισσότερο ευγενή και φιλειρηνικό απ’ αυτόν. Ως σημείο της ειλικρινούς επιθυμίας του για ειρήνη διαρκείας, ο βάρβαρος βασιλιάς έδωσε τον μικρότερο γιό του για να ανατραφεί και μορφωθεί στην αυλή του Νουμεριανού. Όμως ο Νουμεριανός μαχαίρωσε το παιδί αυτό με τα ίδια του τα χέρια, προσφέροντάς το θυσία στα είδωλα. Ο εστεμμένος εγκληματίας, μετά από το έγκλημα και με το αθώο αίμα νωπό στα χέρια του, τόλμησε να πάει σε μια χριστιανική εκκλησία για να δει τα εκεί τελούμενα. Εκείνη την ώρα ο άγιος Βαβύλας προσευχόταν μαζί με το εκκλησίασμα. Πληροφορηθείς την άφιξη του αυτοκράτορα και της συνοδείας του, διέκοψε την προσευχή και απαγόρευσε στον αυτοκράτορα την είσοδο στην εκκλησία, λέγοντάς του πως ως ειδωλολάτρης δεν μπορούσε να μπει στον ιερό χώρο όπου δοξαζόταν ο Ένας αληθινός Θεός.

Σε ομιλία του για τον Βαβύλα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε τα εξής: «ποιόν άλλο σ’ ετούτο τον κόσμο να φοβηθεί – αυτός που με τόση παρρησία απώθησε τον ίδιο τον αυτοκράτορα;… Έτσι, δίδασκε τους αυτοκράτορες να μην ξεπερνούν την εξουσία τους πέραν του μέτρου που τους δόθηκε απ’ τον Θεό, και επίσης έδειχνε στους κληρικούς πώς να χρησιμοποιούν την αυθεντία τους».

Έφυγε μεν κατησχυμένος ο αυτοκράτορας, αλλά σχεδίαζε εκδίκηση. Την επομένη κιόλας κάλεσε τον Βαβύλα και τον επέπληξε, πιέζοντάς τον να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Ο άγιος αταλάντευτα αρνήθηκε και τότε ο Νουμεριανός διέταξε να τον δέσουν και να τον ρίξουν στη φυλακή. Ο τύραννος βασάνισε και τρία ανήλικα παιδιά, αδέλφια κατά σάρκα: τον Ουρβανό, δώδεκα ετών, τον Πριλιδιανό, εννέα, και τον Επολόνιο, επτά ετών.

Ο Βαβύλας ήταν πνευματικός τους πατέρας και δάσκαλος. Τα παιδιά, από αγάπη προς το πρόσωπό του, δεν έτρεξαν για να γλυτώσουν απ’ το μαρτύριο. Η μητέρα τους η Χριστοδούλη ήταν μία έντιμη χριστιανή γυναίκα· και αυτή είχε υποφέρει για τον Χριστό. Ο αυτοκράτορας διέταξε πρώτα να βασανίσουν τα παιδιά με ραβδισμούς, τόσους όσα ήταν τα χρόνια τους, και μετά να ριφθούν στη φυλακή. Στο τέλος αποκεφάλισαν και τα τρία διά ξίφους. Αλυσοδέσμιος παρίστατο ο Βαβύλας και τα εμψύχωνε στη διάρκεια του μαρτυρίου τους. Ύστερα έκλινε και ο ίδιος το κεφάλι του κάτω από το ξίφος του δημίου.

Οι Χριστιανοί τον έθαψαν μάξι με τις αλυσίδες του στον ίδιο τάφο μαζί με τους τρεις παιδομάρτυρες, όπως ήταν η επιθυμία του. Οι άγιες ψυχές τους πέταξαν προς την ποθούμενη ουράνια κατοικία, ενώ τα θαυματουργά λείψανά τους παρέμειναν προς όφελος των πιστών, μία ζωντανή μαρτυρία της χαλύβδινης πίστης τους. Μαρτύρησαν περί το έτος 250.

Συνήθως η δύναμη ενός αγίου μετά από τον θάνατο του είναι πολλαπλάσια απ’ όση ενόσω ζούσε. «Γι’ αυτό μας άφησε ο Θεός τα λείψανα των αγίων», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ανυπέρβλητη ομιλία του για τον άγιο Βαβύλα.

Ο άγιος Βαβύλας ετάφη στην πόλη της Αντιοχείας. Εκείνο τον καιρό ο αυτοκράτορας Γάλλος -αδελφός του Ιουλιανού του Παραβάτη- βασίλευε μαζί με τον Κωνστάντιο, τον γιό του Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Ο Γάλλος είχε τη θεϊκή έμπνευση να πραγματοποιήσει τη μετακομιδή του σκηνώματος του αγίου Βαβύλα στα περίχωρα της Δάφνης, όπου έκτισε ένα μικρό παρεκκλήσι και εναπόθεσε εκεί τα λείψανα του αγίου μάρτυρος. Σ’ εκείνο το σημείο υπήρχε ένας περίφημος ναός του Απόλλωνα όπου, κατά την ειδωλολατρική παράδοση, μία παρθένος μεταμορφώθηκε σε δαφνόδεντρο, για να σωθεί από τον «θεό» Απόλλωνα, που την καταδίωκε με αχαλίνωτο σαρκικό πάθος. Εκεί λοιπόν, βρισκόταν το είδωλο του Απόλλωνα το οποίο, συμφωνά με τον θρύλο, μπορούσε να μαντεύει το μέλλον οιουδήποτε άνθρωπου. Όμως, επειδή κοντά στο ναό αναπαυόταν το λείψανο του Βαβύλα, ο δαίμονας πίσω από το είδωλο σίγασε, φιμώθηκε κι έπαψε πια να λέει μαντείες.

Όταν αργότερα ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης ξεκίνησε τον καταστροφικό του πόλεμο εναντίον των Περσών, επισκέφθηκε το ναό του Απόλλωνα για να συμβουλευτεί το είδωλο, σχετικά με την έκβαση του επικειμένου πολέμου. Το δαιμόνιο απάντησε έντρομο πως αδυνατούσε να δώσει σαφή απάντηση «εξαιτίας του νεκρού» που κείτονταν σε μικρή απόσταση από το σημείο. Αναφερόταν ασφαλώς στον άγιο Βαβύλα, το άγιο σκήνωμα του οποίου είχε φιμώσει το δαιμόνιο.

Αμέσως ο Ιουλιανός διέταξε να επιστραφούν τα λείψανα πίσω στην Αντιόχεια. Μόλις όμως απομακρύνθηκαν τα άγια λείψανα του μάρτυρος, έπεσε φωτιά απ’ τον ουρανό και κατέκαψε τον ναό του Απόλλωνα, ολοσχερώς και για πάντα! Ο Ιουλιανός προήλασε εναντίον των Περσών και τότε ο βλά­σφημος βίος του έφτασε σε φρικτό τέλος.

Τόση ήταν η μετά θάνατον δύναμη του μάρτυρος του Χριστού! Φίμωσε το δαιμόνιο, έκανε να κατέλθει πυρ εξ ουρανού, κατέστρεψε τον ειδωλολατρικό ναό και τιμώρησε τον παραβάτη αυτοκράτορα με ατιμωτικό θάνατο.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», Σεπτέμβριος,  εκδ. Άθως)

πηγή

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΟΥ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΙΑ

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΤΕΥΞΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟΜια έκθεση με «επίκαιρα» μηνύματα: «Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν αναβολικά και μίση αλλά φιλία…ειρήν稻

Έλληνας μαθητής της Β’ Γυμνασίου, από τα Γιαννιτσά ήταν ο νικητής του διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (UPU). Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν «Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Στο διαγωνισμό πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων τους και νικητής αναδείχτηκε ο 14χρονος Έλληνας.

 «Η σύνθεση είναι πρωτότυπη, πολύ προσωπική και δημιουργική, ενώ αναδεικνύονται έντονα οι Ολυμπιακές αξίες», αναφέρει η διεθνής κριτική επιτροπή επισημαίνοντας τον απλό και δημιουργικό τρόπο γραφής του Μάριου Χατζηδήμου.

Ο νικητής θα βραβευθεί την Παγκόσμια Ημέρα Ταχυδρομείου, δηλ. στις 9 Οκτωβρίου 2012, στην Ντόχα του Κατάρ, στο πλαίσιο του 25ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της ΠΤΕ που θα διεξαχθεί με τη συμμετοχή 149 χωρών.

Τον Απρίλιο ο 14χρονος είχε αναδειχτεί νικητής στον αντίστοιχο πανελλήνιο διαγωνισμό και η έκθεση διαβιβάστηκε στο διεθνές γραφείο της Π.Τ.Ε μέσω των ΕΛ.ΤΑ, όπου και έγινε η τελική κρίση των εκθέσεων των μαθητών από όλες τις χώρες.

Ακολουθεί η έκθεση του Μάριου Χατζηδήμου:

«Γιαννιτσά, 25/01/12

Κύριο Ρότζερ Φεντερερ,

Tennis sport club of Bussel,

Switzerland.

Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ,

Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ’ έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σ’ ευχαριστήσω… να σ’ ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!

Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα, χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο άθλημα.

Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα…

Συνέχιζα και ονειρευόμουνα… Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκσφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776 π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας, καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν’ αγωνισθούν τον «καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική ατμόσφαιρα!

Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν, όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν’ αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα, τον Θεαγένη…

Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα, λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η συνεργασία, μέσ’ από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή…

…Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης, όταν σε πλησίασα ντροπαλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα:

- Πως νοιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;

- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ’ το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν’ αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν’ αγωνίζομαι και να νικώ!

- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι, εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι. Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Μιλήσαμε για το περίφημο «Ευ αγωνίζεσθαι», αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη, δυσκολεύονται από λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών, θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.

Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ’ αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες.

Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα απ’ την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν’ αγωνίζεσαι, να νικάς και ν’ αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε… Στην αρχαία Ολυμπία, στην Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού. Στην πανέμορφη και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ’ «έχει στο κατάρτι της βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!

Με αγάπη και θαυμασμό,

Μάριος Α. Χατζηδήμου»

πηγή

Η Πάτρα της φτώχειας και της απόγνωσης- Ουρές στην Τράπεζα Τροφίμων για ένα κιλό ρύζι και λίγα μακαρόνια...

πηγή

Αυτή είναι η εικόνα της Πάτρας του Μνημονίου και της Τροϊκας. Η εικόνα της

 Πάτρας της ανέχειας, της αχαλίνωτης ανεργίας και της απόγνωσης για δεκάδες

 χιλιάδες πολίτες της. Ουρές σήμερα το πρωί έξω από την Τράπεζα Τροφίμων

 του Δήμου και της Μητρόπολης στην οδό Κοραή. Ουρές για ένα πακέτο 

μακαρόνια ή ένα κιλό ρύζι, από πολίτες που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν θα

 μπορούσαν να φανταστούν ότι θα έφτανε ο καιρός που θα βάσιζαν 

την διαβίωση τους στην φιλανθρωπία και στην αλληλεγγύη των άλλων.

Η Τράπεζα Τροφίμων υποστηρίζει πάνω από 1.000 οικογένειες στην Πάτρα, 

με τον αριθμό των άπορων να έχει υπερδιπλασιαστεί τα τρία τελευταία χρόνια 

και από την άλλη οι προσφορές να έχουν μειωθεί καθώς όλο και λιγότεροι έχουν 

την δυνατότητα της προσφοράς προς τις άπορες οικογένειες. Μέρα τακτικής 

διανομής τροφίμων ήταν η σημερινή, όπως είπε στο thebest.gr ο αρμόδιος 

Αντιδήμαρχος Χάρης Μασσαράς. Μια συνηθισμένη μέρα, δηλαδή, για 

εκατοντάδες δημότες που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση αλλά

 δεν χάνουν το κουράγιο και την ελπίδα τους, θέλουμε να πιστεύουμε...

Η Χαρά Νικοπούλου ξεκινάει ένα "Κρυφό Σχολειό" στην Κομοτηνή

Με μεγάλη χαρά διαβάζουμε για τη νέα δράση της ηρωικής μας δασκάλας. Είναι προφανές ότι πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι και να στηρίξουμε την τόσο σημαντική και πρωτότυπη αυτή προσπάθεια. Σε μια Ελλάδα που καταρρέει όχι μόνον οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά, πνευματικά, εθνικά, με μια παιδεία που παράγει "γενίτσαρους", τέτοια ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας. Πολύ σημαντικό -ειδικά στην παρούσα συγκυρία- που εκτός από αληθινή παιδεία θα προσφέρει ακόμη και δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες.
Ένα πνευματικό «σχολείο» με πρακτική δράση προσφέρει δωρεάν σε όποιον ζητήσει, την βοήθειά του Η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου και ο σύζυγός της Γιάννης Φριτζαλάς αποτελούν τους καθοδηγητές της προσπάθειας που θα στηρίξει τη νέα μαθητική χρονιά
Μια κιβωτός πλέον αγκυροβόλησε εδώ στην Κομοτηνή και έρχεται να συμβάλλει σε ένα κύκλο δράσεων, μαθημάτων φιλοσοφίας, προβληματισμού, γνώσεων, παράλληλα με την υποστήριξη μαθητών στις σχολικές τους υποχρεώσεις. Οι βάσεις μπήκαν, ο χώρος ήδη ετοιμάζεται και οι επικεφαλής και οραματιστές της προσπάθειας ο Γιάννης Φριτζαλάς γεωστρατηγικός σύμβουλος και η γνωστή δασκάλα του Δερείου Χαρά Νικοπούλου, ζευγάρι κα στην ζωή, παντρεύτηκαν πριν λίγες μέρες, μας μίλησαν για το  εγχείρημά τους.  «Θέλουμε συνταξιούχους εκπαιδευτικούς να ενταχθούν στην προσπάθειά μας έτσι ώστε η κιβωτός να στηριχθεί σε λαϊκή βάση, θα πουν  πιστεύοντας στην μεθοδολογία και την εμπειρία των παλιών δασκάλων που ήδη γαλούχησαν γενιές και γενιές, Ζητούν ακόμη και τη στήριξη των φροντιστηρίων να διαθέσουν έστω και μια ώρα δωρεάν μαθήματος σε παιδιά που το έχουν ανάγκη. Ήδη οι σχετικές ανακοινώσεις και τα καλέσματα μέσω του Τύπου θα ξεκινήσουν  από την προσεχή εβδομάδα ενώ για την Κιβωτό που άραξε στην Κομοτηνή με πολλές ελπίδες και όνειρα θα πουν:  «Η  Κιβωτός της Δόμνας Βισβίζη, ουσιαστικά είναι ένα πνευματικό σχολείο η κυριότερη δραστηριότητα του οποίου θα είναι αρχικά η ενισχυτική διδασκαλία σε μαθητές, δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου. Θα πραγματοποιούνται κάποια σεμινάρια γενικότερου επιμορφωτικού χαρακτήρα όπως αρχαίων ελληνικών, φιλοσοφίας, γεωπολιτικής, οτιδήποτε έχει να κάνει με την ιδέα πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η κιβωτός, δηλαδή της πανεπιστημονικής προσέγγισης του ελληνικού τρόπου σκέπτεσθαι, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε όπως είχε πει και ο Δημάρατος στο Ξέρξη στη γνωστή απάντηση που διασώζει ο Ηρόδοτος  ότι μέσω της αρετής αντιμετωπίζεται η σκλαβιά και η φτώχεια, η οποία ενδεχομένως και μεθοδευμένα έχει εξαπλωθεί πάνω στην πατρίδα μας. Πού θα απευθύνεται η Κιβωτός;  - Χαρακτηριστικά έχουμε πει ότι θα απευθύνεται σε άτομα ηλικίας από 5 έως 105 ετών, δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός. Η κυριότερη σκέψη είναινα ενισχυθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής, να τονωθεί το συναίσθημά του όσον αφορά το τι βιώνει ειδικά η περιοχή της Θράκης σε σχέση με την οικονομική κρίση.  Από εκεί και πέρα όμως θα απευθύνεται και στη μουσουλμανική μειονότητα. Δηλαδή, αν κάποιος ενδιαφερθεί από το έργο της Κιβωτού είναι ευπρόσδεκτος να ενταχθεί στα μαθήματά της. Οι εγγραφές αρχίζουν από 1η Σεπτεμβρίου. Θα δώσουμε τα τηλέφωνα. Υπάρχουν δυο κινητά και ένα σταθερό στα οποία θα μπορεί να απευθύνεται ο κόσμος και για τα σεμινάρια των ενηλίκων και για την ενισχυτική διδασκαλία τις απογευματινές ώρες. Θα υπάρχουν αρχικά  μαθήματα κάθε μέρα  για παιδιά και του δημοτικού και του γυμνασίου και του λυκείου και εβδομαδιαία θα υπάρχουν κάποια σεμινάρια για τους ενηλίκους σε συνεργασία πάντα και με την Ακαδημία Αθηνών και με κάποιους πανεπιστημιακούς όπως τον κ. Καργάκο, την κ. Τσιροπούλου, τον κ. Λυγερό, τον κ. Χαραλαμπίδη, άτομα τα οποία θα ταξιδεύουν μια φορά την εβδομάδα από την Αθήνα και θα έρχονται πάνω εδώ σε εμάς και ανάλογα με τη ζήτηση και τα πνευματικά ενδιαφέροντα των ντόπιων κατοίκων, θα παραδίδουν κάποια σεμινάρια. Γι΄αυτό θα ετοιμάσουμε και κάποια ερωτηματολόγια τα οποία θα μοιραστούν στον κόσμο για να μας δείξει και ποια είναι τα ενδιαφέροντά του.  Στο κομμάτι της φιλοσοφίας με τι θα ήθελε να ασχοληθεί;  Στο κομμάτι των αρχαίων ελληνικών ποιους συγγραφείς θα ήθελε να ακούσει και να αναλύσει; Όλα στηρίζονται σε εθελοντική προσπάθεια. Θα είναιδωρεάν και η προσφορά των μαθημάτων στα μικρά παιδιά και η προσφορά των μαθημάτων στους ενηλίκους και θα προσπαθούμε να καλύψουμε και κάποιες πάγιες ζωτικές ανάγκες. Δηλαδή, σε συνεργασία με διάφορεςμητροπόλεις και αρχιεπισκοπές της Ελλάδας όπως τελευταία με την αρχιεπισκοπή Κρήτης στο Ηράκλειο μας έχουν σταλεί χειμερινά ρούχα για να μοιράσουμε στον κόσμο, ενώ θα προσφέρουμε καθημερινά κάποιο μικρό κολατσιό για τα παιδιά που θα είναι μαθητές εδώ στο σχολείο, ενώ ομάδα ιατρών θα επισκέπτεται και τα Πομακοχώρια, αλλά και εδώ κάτω θα λειτουργεί μια φορά την εβδομάδα ένα ανοιχτό ιατρείο για όλο τον κόσμο. Γενικότερα θέλουμε και το πνεύμα να στηρίξουμε όσο μπορούμε και το σώμα. Επίσης, θα αναλάβουμε και δραστηριότητες εκδρομές στα χωριά, στην ορεινή περιοχή, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί και τουριστικό δυναμικό που έχει η Θράκη, που ενδεχομένως να μην έχει αξιοποιηθεί μέχρι σήμερα, γι’ ατό θα αναπτύξουμε συνεργασίες με συλλόγους με συνεταιρισμούς για την προώθηση των τοπικών προϊόντων και την ανάδειξή τους». Αυτά ως αρχή αφού τα περισσότερα θα ανακοινωθούν και λεπτομερέστατα για να μετέχουν όσο μπορούν περισσότεροι και στην προσφορά υπηρεσιών εθελοντισμού και στην ανταπόκριση των παιδιών που θα αποκτήσουν γνώσεις δεξιότητες υποστήριξη. Μελαχροινή Μαρτίδου  Πηγή μεταφορά από...

Τι θα γονατίσει την Αμερική πριν την παράδοση της Πόλης στους Έλληνες!

,

Πριν λίγες ημέρες ανεβάσαμε το παρακάτω :

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 
ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Πολλοί φίλοι αναρωτήθηκαν τι θα πάθει τελικά η Αμερική και
θα γονατίσει, όταν την Πόλη θα κατέχουν οι Ρώσοι και πριν
την παράδοσή της στους Έλληνες.

Ιδού η απάντηση...

Ο Ανέστης Μαυροκέφαλος αναφέρει, ανάμεσα σε άλλα, την
μαρτυρία του από τον παπά-Γιάννη Καλαΐδη για την
παράδοση της Πόλης στους Έλληνες :

«Λίγο πριν κοιμηθεί μας ανέφερε ότι τα χρόνια που σχετίζονται
 με την Κωνσταντινούπολη είναι πολύ κοντά, πως εγώ θα 
αναχωρήσω για την Ουράνια πατρίδα αλλά εσείς θα τα 
προλάβετε, θα τα ζήσετε. Ακόμη ανέφερε ότι η Αμερική θα 
πάθει μεγάλη γεωλογική-βιολογική καταστροφή (επίθεση Αράβων) 
για τις καταστροφές που έχουν προξενήσει και τον άδικο θάνατο
 τόσων αθώων ανθρώπων».

Πηγή : «ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ (ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ),
(1925-2009), Σελ. 120

πηγή

μεταφορά απο..

Ο Richard Dawkins παραδέχεται την ύπαρξη του Θεού!

Σε συνέντευξή του ο διάσημος  άθεος συγγραφέας Richard Dawkins ωθείται με τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου χωρίς να το αντιλαμβάνεται στην παραδοχή ότι υπάρχει Θεός!

Δείτε το βίντεο...

ΣΕ ΝΕΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

πηγή