Λουκᾶ ζ΄ 11-16
«ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ; »
“Καί ἰδού ἐξεκομίζετο τεθνηκώς υἱόςμονογενής τῇ μητρί αὐτοῦ, καί αὕτη ἦνχήρα”
Καί στήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἕνα γεγονός παρόμοιο μέ αὐτό πού περιγράφεται στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα προκαλεῖ θερμότατη συγκίνηση. Μία χήρα γυναίκα χάνει τόν μονογενή της υἱό. Ἴσως σήμερα δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε μέ τί συνεπάγετο ἡ χηρεία γιά τίς γυναῖκες. Τό ὅτι ὅμως λαμβάνει συνεχῶς μέριμνα περί αὐτῶν ὁ θεῖος νόμος μᾶς βοηθᾶ νά καταλάβουμε ὅτι ἐπρόκειτο περίς τάξης ἀνθρώπων πού γίνονταν εὔκολα ἀντικείμενο ἀδικίας, ἀπειλῆς καί ἄλλων ἀτιμωτικῶν διαθέσεων. Ὅταν μία τέτοια γυναίκα χάνει καί τό μοναδικό στήριγμά της, τήν ἐλπίδα γιά νά ζήσει μέσα σ’ ἕνα κόσμο πού ἐκμεταλλευόταν καί ἀδικοῦσε τίς χῆρες γυναῖκες ἀσφαλῶς μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι τόν πόνο τοῦ θανάτου τοῦ παιδιοῦ της τόν αὔξανε ἀπελπιστικῶς ἡ πραγματικότητα, ὅτι θά ζήσει τόν ὑπόλοιπο βίο της μόνη χωρίς προστασία καί στήριγμα ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους πού δέν θά τήν συμπονοῦσαν ἀλλά καί θά τήν κατεδίωκαν.
Αὐτά τά ἀνέφερα γιά νά μπορέσουμε νά ἀντιληφθοῦμε τήν δυστυχία αὐτῆς τῆς γυναίκας, πού ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος τῆς ἔδιωξε τήν λύπη χαρίζοντας της αἰδιοδοξία καί δύναμη γιά νά ζήσει.
Ἀνάλογα περιστατικά συμβαίνουν καί σήμερα. Γονεῖς νά χάνουν τά παιδιά τους. Καί μέ τόν θάνατο τους νά περιέρχονται σέ κατάσταση πλήρους ἀπαισιοδοξίας. Νά ἀρνοῦνται νά ζήσουν, ἐπειδή ἐξαφανίσθηκαν τά ὄνειρα πού εἶχαν καί ἔτρεφαν γιά τήν ζωή τῶν παιδιῶν τους. Ζοῦν μέσα στήν ἀπελπισία μέ μόνιμο σύντροφο τήν λύπη, τόν στεναγμό καί τίς ἀναμνήσεις. Κανένα παράθυρο στό φῶς. Καμμία ἐλπίδα. Καμμία χαρά.
Ζώντας ἔτσι μέσα σέ μία τέτοια ἀτμόφαιρα ἀρχίζουν νά ἐρευνοῦν μέ τήν λογική του καί νά ἀναζητοῦν τούς ὑπευθύνους τῆς δυστυχίας τους. Καί ἔχω ἀκούσει πολλές φορές φοβερό κατηγορητήριο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τούς ἅρπαξε τό παιδί τους καί τούς ὁδήγησε στήν δυστυχία. Εἶναι ὅμως ἄραγε ὁ Θεός ὑπεύθυνος γιά τήν δυστυχία; Ποιός τελικά εὐθύνεται γιά τίς τραγικές αὐτές καταστάσεις ἤ ἄλλες παρόμοιες;
Tό πρῶτο πού πρέπει ὅλοι νά θυμηθοῦμε εἶναι ὅτι: Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ὁ θάνατος δέν εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, στόν κόσμο ἀνάμεσά μας γιά νά μᾶς παράσχει ζωή, ἀνάσταση, ἀθανασία. Δέν εὐθύνεται ὁ Θεός πού πεθαίνουμε. Θά μπορούσαμε νά μήν πεθαίνουμε μά δέν τό θελήσαμε.
Παρά ταῦτα ὁ Θεός ἀπό φιλανθρωία κινούμενος δέν μᾶς ἄφησε νά τυρρανηθοῦμε ὑπό τόν θάνατον. Ἦλθε καί μᾶς ἔδωσε ζωή.
Ἔτσι λοιπόν ὁ Θεός ὄχι μόνο δέν ἐποίησε τόν θάνατο, στόν ὁποῖο μόνοι μας ὑποταχθήκαμε, ἀλλά καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τόν θάνατο. Ἑπομένως εἶναι ἄδικος καί ἀχάριστος ὅποιος κατηγορεῖ τόν Θεό, ὅτι εἶναι ἐκεῖνος πού θανατώνει ἐνῶ ζωοποιεῖ καί ἀνασταίνει τόν ἄνθρωπο.
Τό δεύτερο πού ἐπίσης πρέπει νά μάθουμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός «οὐδένα πειράζει». Αὐτό εἶναι διδασκαλία ἐπίσημη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἄλλος εἶναι ὁ πειρασμός, ὁ διάβολος. Πολύ σωστά ἔχει εἰσαχθεῖ στήν συνήθειά μας τόν διάβολο νά τόν ἀποκαλοῦμε καί «πειρασμό». Λέμε: «Μή εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ». Ὁ διάβολος ἐπιθυμεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσει κάθε χαρά στήν ζωή μας καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν λύπη.
Ἐπειδή ἴσως διερωτᾶσθε ἀπό ποῦ ἀντλεῖ ὁ διάβολος μία τέτοια καταστροφική ἐξουσία; Ποιός τοῦ δίδει τέτοια δικαιώματα; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γιά τήν ἐξουσία πού ἔχει πάνω μας ὁ διάβολος. Οἱ ἁμαρτίες μᾶς ὑποτάσσουν σ’ αὐτόν κι αὐτός μᾶς μεταχειρίζεται ἀπάνθρωπα. Ἀλλά κι ἐδῶ ὁ Θεός παρεμβαίνει ἀπό ἀγάπη καί φιλανθρωπία. Δέν ἀφήνει τόν διάβολο νά μᾶς κατεξουσιάσει. Δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά μᾶς πειράξει περισσότερο ἀπό ὅσο μποροῦμε νά ἀντισταθοῦμε, ὥστε ἡ πάλη νά γίνεται ἐπί ἴσοις ὅροις. Καί τέλος κι ἄν ἥττηθοῦμε ὁ Θεός μέ στοργή μπορεῖ νά μᾶς ἀνορθώσει. Ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιό του αὐθόρμητα καί χωρίς καμμία πρόσκληση, χωρίς παρακλήσεις καί δεήσεις ἦλθε αὐτόκλητος νά λύσει ἕνα δράμα καί νά ἀποτρέψει μία ἀνθρώπινη δυστυχία γιά τήν ὁποία δέν εὐθύνεται ὁ ἴδιος, σέ τίποτε, οὔτε τήν προεκάλεσε.
Ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα προσέρχεται γιά νά λύσει δράματα καί νά διαλύσει τά νέφη τῶν λυπηρῶν. Προσέρχεται πρόθυμα νά μᾶς ἀνακουφίσει. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι;
Πόσοι δεχόμαστε τήν παρηγορία τοῦ Χριστοῦ ; Πόσοι ἀφήνουμε τόν Χριστό νά γλυκάνει τόν πόνο μας ; Πόσοι εἴμαστε σέ θέση νά ἀντιληφθοῦμε αὐτό πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός;
Πάντως μόνο εὐχαριστία καί δοξολογία θά πρέπει νά ἔχουμε καί νά ἐκφράζουμε γιά τόν Κύριό μας, συμφωνοῦντες μέ τό εὐαγγέλιο ὅτι «ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε καί ἐπισκέπτεται συνεχῶς τόν λαόν».
Αρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου, Ι.Μ. Καισαριανής
