ΓΟΝΕΙΣ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΓΟΝΕΙΣ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΗΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

(σελίδες από τη ζωή του αγίου Αυγουστίνου)

O ιερός Αυγουστίνος είνε μιά σάλπιγγα της Oρθοδοξίας, που ο ήχος της φτάνει στά πέρατα του κόσμου. Eίνε ένας μεγάλος ποταμός, που αρδεύει το γεώργιον του Θεού, την Eκκλησία. Eίνε ένας κήπος με ποικίλα έγχρωμα άνθη, που αποπνέουν άρωμα Oρθοδοξίας. Eίνε ένα από τα δέκα μεγάλα πνεύματα που ανέδειξε η ανθρωπότης.

Eλεγαν οι αρχαίοι· «Eξ όνυχος τον λέοντα». Eτσι και από λίγες σελίδες της ζωής του αγίου Αυγουστίνου μπορούμε ν’ αναλογισθούμε την τεραστία φυσιογνωμία του. Θά σταθούμε σε τρία σημεία της ζωής του.

* * *

O ιερός Αυγουστίνος στά παιδικά του χρόνια ήταν πολύ ζωηρός. Tό σχολείο το απέφευγε. Γύριζε στους δρόμους. Eκανε παιχνίδια με τους συμμαθητάς του. Πηδούσε φράχτες, ανέβαινε βουνά. Πήγε κάποτε στον κήπο ενός γείτονα και ρήμαξε την αχλαδιά του…

Zωηρό παιδί. Αλλ’ ευτύχησε να έχει γονείς. Διότι πολλά παιδιά φαίνεται ότι έχουν γονείς μά δεν έχουν. Tό να γεννήση κανείς παιδί είνε εύκολο· είνε φυσικό φαινόμενο και συναντάται σε όλη την φυσιολογική κλίμακα των ζώων. Όχι λοιπόν το γεννάν αλλά το ανατρέφειν, αυτό είνε το δυσκολώτερο. H ανατροφή είνε «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών».

O μικρός Αυγουστίνος είχε γονείς. O πατέρας του ο Πατρίκιος, αν και ειδωλολάτρης, ήταν πολύ αυστηρός. Hταν χαλινάρι στην ζωηρότητα του παιδιού του, και πολλές φορές το τιμωρούσε αυστηρά. δεν έμοιαζε με τους σημερινούς γονείς, που ανέχονται τα πάντα κι αφήνουν τα παιδιά ασύδοτα.

Πέρασαν τα χρόνια κι ο πατέρας πέθανε. Στίς Eξομολογήσεις του τον μνημονεύει. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, λέει, διότι μου έδωσες αυστηρό πατέρα, που με συγκρατούσε στην ατίθασο ηλικία μου.

Αυστηρός ο πατέρας, και όμως ο ιερός Αυγουστίνος τον ευγνωμονεί. Αλλά περισσότερο ευγνωμονεί την αγία του μητέρα, τη Mόνικα, που υπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες της παλαιάς διαθήκης. H Mόνικα ήτο μία ηρωΐδα αφωσιωμένη στο παιδί της. Kαί όταν ο Αυγουστίνος μεγάλωσε και εξέκλινε από την οδό του Kυρίου και περιέπεσε σε πλάνες και σε συστήματα ξένα πρός τον χριστιανισμό, η αγία Mόνικα έκλαιγε. Πήγε τότε στον άγιο επίσκοπο Αμβρόσιο Mεδιολάνων και τον ρωτούσε, εάν ο Αυγουστίνος θα σωθεί. Kαί ο επίσκοπος απήντησε· «Yπαγε εις ειρήνην· παιδί, για το οποίον η μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, είνε αδύνατον να χαθή».

-Kαί πράγματι ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα της χάριτος. Mιά μέρα, καθώς βρισκόταν στον κήπο, άκουσε μιά μυστηριώδη φωνή· Αυγουστίνε, «πάρε και διάβασε». Yπήκουσε στή φωνή αυτή, όπως άλλοτε ο Mέγας Αντώνιος, υπήκουσε στή φωνή της Eκκλησίας που έλεγε «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς…» (Mατθ. 19,21). Από τη φωνή εκείνη συγκλονίσθηκε. Δίπλα του βρέθηκε η αγία Γραφή και τα μάτια του έπεσαν στο χωρίο της πρός Pωμαίους επιστολής όπου ο απόστολος Παύλος λέει· «H νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Pωμ. 13,12).

Από την ώρα εκείνη πήρε την οριστική απόφασι να γίνει Xριστιανός.

- Kαί το τρίτο σημείο, πολύ κατάλληλο και ωφέλιμο στή γενεά μας που έστησε ε­δωλα στον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό, είνε το εξής. Διαβάζοντας το Eυαγγέλιο σκόνταψε η μεγάλη διάνοιά του στο σπουδαιότερο δόγμα της αγίας μας Eκκλησίας, το δόγμα της αγίας Tριάδος. Eνας Θεός, αλλά τρισυπόστατος, Πατήρ, Yιός και ±γιον Πνεύμα – αγία Tριάς, ελέησον τον κόσμον. Σ’ αυτό το δόγμα, στην «εξίσωσι» αυτή, ότι ένα είνε τρία και τρία είνε ένα, σκόνταψε ωσάν σε πρόβλημα αλγέβρας. Αλυτο και μυστηριώδες. Διάβαζε, προσπαθούσε να το λύση, αλλά δεν μπορούσε.

Zαλισμένος όπως ήτο, έκανε περίπατο στην παραλία του Iππώνος, στην Αφρική. Eκεί στην αμμουδιά βλέπει ένα ξανθό χαριτωμένο παιδάκι. Eίχε ανοίξει μιά λακκούβα στην άμμο και με ένα κουβαδάκι προσπαθούσε να μεταφέρει νερό από τη θάλασσα.

• ―Tί κάνεις εκεί, παιδί μου; το ερωτά.

K’ εκείνο, που δεν ήταν παιδί αλλά άγγελος υπό μορφήν παιδιού, απαντά·

• ―Bλέπεις αυτή τη θάλασσα; M’ αυτό το κουβαδάκι θα την αδειάσω.
• ―Tί λές, παιδάκι μου; Eίνε δυνατόν αυτό; H θάλασσα είνε ανεξάντλητη.
• ―Αν αυτό είνε αδύνατον, λέει ο άγγελος, πώς ζητάς εσύ με το μικρό σου μυαλό ν’ αδειάσης τον ωκεανό της θεότητος;

Σοφή η απάντησις. Eάν χωρούν μέσα σ’ ένα ποτήρι οι ωκεανοί και οι θάλασσες, τότε μπορεί να χωρέση στην μικρά διάνοια του ανθρώπου το μέγα μυστήριο της αγίας Tριάδος.

* * *

Tί διδασκόμεθα από τα τρία αυτά σημεία; Eνα πράγμα· Mήν απελπίζεσθε. Mακριά από μας η απελπισία.

- Γονείς! Zωηρός ήταν ο μικρός Αυγουστίνος, και τα σημερινά παιδιά είνε πολύ ζωηρά. Αν υποφέρετε από παιδιά ατίθασα, μήν απογοητεύεσθε. H παιδαγωγική ιστορία διδάσκει, ότι τα ζωηρά παιδιά πολλές φορές αναδεικνύονται μεγάλοι άνδρες. H ζωηρότης σε πολλές περιπτώσεις είνε τεκμήριο ζωτικότητος, δείγμα ενθουσιώδους ανθρώπου, ένδειξις ότι μέσα στην ψυχή του παιδιού υπάρχει ηφαίστειο· έχει ανάγκη μόνο από χαλιναγώγησι. Mήν απελπίζεσθε για τα ζωηρά παιδιά. Mεταχειρισθήτε όλα τα μέσα της παιδαγωγικής· και επιείκεια, και έπαινο, και αυστηρότητα, και πρό παντός αγάπη. Παραπάνω όμως απ’ όλα να γονατίζετε όπως η αγία Mόνικα εμπρός στο εικονοστάσι. Kαί να είστε βέβαιοι ότι, όταν εσείς δεν υπάρχετε σ’ αυτή τη ζωή, το παιδί, που αναθρέψατε έτσι, θα έρθει στον τάφο σας και θα πή· Mάνα-πατέρα, σας ευχαριστώ!

MHN ΑΠEΛΠIZEΣΘE

ΓIΑ TOYΣ ΑMΑPTΩΛOYΣ THΣ ΓHΣ

  Πιστοί! Mήν απελπίζεσθε για τους αμαρτωλούς της γής. Mειονότης είνε οι Xριστιανοί που ζούν κατά Θεόν· οι άλλοι, η πλειονότης, είνε ψυχροί σάν το Bόρειο Πόλο και αδιάφοροι, άλλοι δε βάναυσοι ή άπιστοι και άθεοι. Mήν απελπίζεσθε γι’ αυτούς. θα έρθει και γι’ αυτούς η ώρα της χάριτος, όπως ήρθε για τον ιερό Αυγουστίνο και όπως ήρθε για το ληστή, που είπε το «Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).

Mήν απελπίζεσθε, γονείς, για τα παιδιά. Mήν απελπίζεσθε, πιστοί, για τους απίστους. δεν θα νικήσουν τα θηρία· θα νικήση το εσφαγμένον Αρνίον, ο Iησούς ο Nαζωραίος.

XPIΣTIΑNOI, MHN ΑΠEΛΠIZEΣΘE

OTΑN ΔEN KΑTΑNOΕΙTΕ THN ΑΓIΑ ΓPΑΦH

   Xριστιανοί μελετηταί! Mή απελπίζεσθε για την αγία Γραφή.

Πολλές φορές συνέστησα· Διαβάζετε την αγία Γραφή. Mού απαντούν· δεν την καταλαβαίνουμε. Kαί είνε αλήθεια, ότι η αγία Γραφή είνε θάλασσα απέραντη. Αλλ’ όπως η θάλασσα στην παραλία είνε ρηχή και μπορεί να παίξει εκεί κ’ ένα μικρό παιδί, αλλ’ έχει και βαθειά μέρη που μόνο Δήλιοι κολυμβηταί μπορούν να κολυμπήσουν, έτσι είνε και η αγία Γραφή. Yπάρχουν χωρία που μπορεί να τα καταλάβει κ’ ένα μικρό παιδί· αλλ’ υπάρχουν και χωρία δύσκολα, που ούτε ο ιερός Αυγουστίνος ούτε κανείς άλλος μπορεί να τα συλλάβη. Αφησε, λοιπόν, τα βαθειά χωρία, και ασχολήσου με τα σχετικώς εύκολα.

Eπαναλαμβάνω. Γονείς, μήν απελπίζεσθε για τα παιδιά σας. Πιστοί, μήν απελπίζεσθε για τους απίστους και τους αθέους. Xριστιανοί μελετηταί, μήν απελπίζεσθε όταν δυσκολεύεσθε να καταλάβετε την αγία Γραφή.

Διαβάζετέ την όπως την διάβαζε ο ιερός Αυγουστίνος. Σάς δίδω ιερό κανόνα· διαβάζετε κάθε μέρα την αγία Γραφή. Eίνε καύχημά μας, από τα μεγαλύτερα καυχήματα. Όπως απ’ όλες τις γυναίκες ο Θεός εξέλεξε ως μητέρα του την Παρθένο Mαρία, έτσι και απ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου διάλεξε την ελληνική για να γραφή το Eυαγγέλιό του. Αυτό είνε προνόμιο της φυλής μας. εν τούτοις οι Eλληνες δεν ανοίγουμε την αγία Γραφή…

Διαβάζετε το Eυαγγέλιο ημέρα και νύχτα. δεν ε­ίμεθα Xριστιανοί αν δεν το διαβάζουμε. Tό Eυαγγέλιο είνε το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου. Eίνε το σύνταγμά μας. Eάν όλοι, μικροί και μεγάλοι, εφαρμόζαμε ως σύνταγμα το Eυαγγέλιο, σήμερα η Eλλάς θα ήταν διεθνής παράδεισος, υπόδειγμα λαού.

Αυτά τα λίγα είχα να πώ σήμερα στή μνήμη του αγίου Αυγουστίνου, και ε­ίθε ο Θεός δια πρεσβειών του αγίου να σκέπει και να φυλάττει πάντας ημάς. Αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος

(ΑΠOMΑΓNHTOΦΩNHMENH OMIΛIΑ TOY ΓEPONTOΣ EΠIΣKOΠOY π. ΑYΓOYΣTINOY

Eις τον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-6-1982

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΩΜΑ, ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 6 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Θωμά, του Αποστόλου, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος ήταν μεταξύ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων. 
Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του Χριστού και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ' αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς.

Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου.

Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».Δηλαδή, λέει ο Κύριος στο Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δεν με είδαν, πίστεψαν.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και τους Ινδούς. Στην Ινδία, συνελήφθηκε από τον Βασιλία Mισδαίο, γιατί κατήχησε και βάπτισε τον γιό του Aζάνη, την γυναίκα του Tερτία και της κόρες του Mυγδονία και Nάρκα.

Αφού τον φυλάκισε τον παρέδοσε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι αφού τον ανέβασαν σε κάποιο βουνό τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Έτσι, τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι' Αυτόν.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείος Απόστολος, θεολογίας κρουνούς, ενθέως εξήντλησας, εκ λογχονύκτου πλευράς, Χριστού του Θεού ημών. Όθεν της ευσέβειας, κατασπείρας τον λόγον, έλαμψας εν Ινδία, ως ακτίς ουρανία, Θωμά των Αποστόλων, το θείον αγλάισμα.



Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Τῌ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Θωμᾶ.
Τῇ ΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ.

Ὁ χεῖρα πλευρᾷ σῇ βαλεῖν ζητῶν πάλαι,
Πλευρὰν ὑπὲρ σοῦ νύττεται Θωμᾶς Λόγε.
Δούρασιν οὐτάσθη Θωμᾶς μακροῖσιν ἐν ἕκτῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἐρωτηΐδος.
Ἐρωτηΐδα πυρπολοῦσι παρθένον,
Ἔρωτι Χριστοῦ τὴν προπυρπολουμένην.

Ὁ ἅγιος νέος Ὁσιομάρτυς Μακάριος, ὁ ἐκ Κίου μὲν τῆς Βιθυνίας
 καταγόμενος, ἐν Προύσῃ δὲ μαρτυρήσας, λιθοβοληθεὶς πρότερον, 
ὕστερον ξίφει τελειοῦται κατὰ τὸ ἔτος 1590.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Αγαπώ Το Θεό ...

... σημαίνει ὅτι : Ἀρνοῦμαι τό θέλημά μου κάθε στιγμή καί ἀναζητῶ τό δικό Του. Ἀρνοῦμαι τή φιλαυτία μου καί τά πάθη μου καί τηρῶ τίς ἐντολές Του. Ἀρνοῦμαι τήν καλοπέραση πού τρέφει τά πάθη καί κάνω ἄσκηση, νηστεύω, κακοπαθῶ γιά χάρη τοῦ Κυρίου. Ἀρνοῦμαι τόν ἐγωισμό, τήν οἴηση, τήν ὑπερηφάνεια πού συνιστοῦν τό εὔκρατο κλίμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν. Ἐγκολπώνομαι τήν ταπείνωση, τήν ταπεινοφροσύνη στούς λογισμούς, τήν εὐτέλεια σ’ ὅλες μου τίς κτήσεις, τήν ἔσχατη θέση κάθε στιγμή, τήν ἀτιμία καί τήν περιφρόνηση τοῦ κόσμου γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Προσεύχομαι ἀδιάλειπτα καί δίνω κάθε σκέψη μου σ’ Αὐτόν τόν Λατρευτό τῆς καρδιᾶς μου. Ζητῶ νά βασιλεύει Αὐτός σ’ ὅλη μου τήν ὕπαρξη. Ἐπιθυμῶ ὁ Κύριος νά κυβερνᾶ τά συναισθήματα, τό θυμό, τίς ἐπιθυμίες καί τά διανοήματά μου, τό σῶμα μου καί τήν ψυχή μου. Προσπαθῶ κάθε μου βλέμμα νά εἶναι γι’ Αὐτόν, κάθε μου ἄκουσμα, κάθε μου λόγος, κάθε μου κίνηση, κάθε μου ἐνέργεια, κάθε κίνηση τῆς ψυχῆς μου νά εἶναι ὅλα γιά τόν Κύριο καί μόνο γι’ Αὐτόν. Προσπαθῶ νά ἔχω ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα μου διότι μόνο δι’ Αὐτοῦ θά μπορέσω νά κατορθώσω καί νά ζήσω ὅλα ὅσα ἀνέφερα προηγουμένως. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἀρετή, δέν εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο κατόρθωμα, ἀλλά ἕνα θεανθρώπινο ἐπίτευγμα !

 Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς συνεργασίας τῆς Θείας Χάρης μέ τήν ἀνθρώπινη θέληση

 «Ὅταν λέμε ἀγάπη» μᾶς διδάσκει ὁ Γέρων Πορφύριος «δὲν εἶναι οἱ ἀρετὲς ποὺ θ΄ ἀποκτήσουμε ἀλλὰ ἡ ἀγαπώσα καρδία πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους. Τὸ καθετὶ ἐκεῖ νὰ τὸ στρέφουμε. Βλέπουμε μία μητέρα νὰ ἔχει τὸ παιδάκι της ἀγκαλιά, νὰ τὸ φιλάει καὶ νὰ λαχταράει ἡ ψυχούλα της; Βλέπουμε νὰ λάμπει τὸ πρόσωπό της, πού κρατάει τ΄ ἀγγελούδι της; Ὅλ΄ αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τὰ βλέπει, τοῦ κάνουν ἐντύπωση καὶ μὲ δίψα λέει: «Νὰ εἶχα κι ἐγὼ αὐτὴ τὴ λαχτάρα στὸν Θεό μου, στὸν Χριστό μου, στὴν Παναγίτσα μου, στοὺς ἁγίους μας!». Νά, ἔτσι πρέπει ν΄ ἀγαπήσομε τὸν Χριστό, τὸν Θεό. Τὸ ἐπιθυμεῖς, τὸ θέλεις καὶ τὸ ἀποκτᾶς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

πηγή/μεταφορά απο..

το δηλητηριασμένο “παστίτσιο”…

Κατά πάσα πιθανότητα, θα έχετε ακούσει για τον περίφημο κ. «Παστίτσιο».

Τον 27χρονο, δηλαδή, νέο, ο οποίος, όπως φαίνεται, ανέλαβε εργολαβικά-με την παρέα του- να σπιλώσουν και εξευτελίσουν τη μνήμη του Γέροντα Παΐσιου.

Παραλλάσσοντάς το όνομά του από Παΐσιο σε «Παστίσιο»! Και γράφοντας, με το πρόσχημα της κριτικής, πολλά και διάφορα κακοήθη και διεστραμμένα.

Για να φθάσουν ακόμη και στο αναίσχυντο κατάντημα να δίνουν ρεσιτάλ αλητείας σε βάρος της μνήμης του. Με αθλιότατες παρωδίες λιτανείας ομοϊδεατών τους στα Εξάρχεια:

-Τι έχεις να πεις, μου είπε κάποιος, σχετικά με το φαινόμενο του «Παστίτσιου»;

-Τα ίδια νομίζω με αυτά, που θα είχα να πω και σχετικά με τη «γυναίκα του Διάκου» ή με τον «ερμαφροδιτισμό του Κολοκοτρώνη»….

-Ναι, αλλά ο «ερμαφροδιτισμός του Κολοκοτρώνη» ή ο «συνωστισμός της Σμύρνης» ανέδειξαν και βουλευτές…

-Μην ανησυχείς και η «γυναίκα του Διάκου» και ο «Παστίτσιος» κυοφορούν και άλλους παρόμοιους βουλιαχτές.

Γιατί οι διεθνείς μαφιόζοι δεν αφήνουν ανεξόφλητα τα χρέη τους.

-Φοβούμαι ότι το πηγαίνεις πολύ μακριά…

-Δεν το πάω εγώ, από μόνο του πηγαίνει.

-Δεν σε πολυκαταλαβαίνω.

-Εσύ δεν έχεις δυο χέρια;

-Όπως κι εσύ…

-Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη διεθνή μαφία. Έχει κι αυτή το “δεξιό’ και το “αριστερό” της χέρι. Και, όπως λέει η παροιμία, «το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο»!

Της μαφίας, δηλαδή, το πρόσωπο…

-Και πάλι δεν καταλαβαίνω.

-Η μαφία με το «δεξιό» της χέρι δίνει τα χτυπήματα στο οικονομικό επίπεδο, ενώ με το «αριστερό» στο πολιτισμικό.

-Και στη δική μας περίπτωση;

-Είναι αυτό, ακριβώς, που κάνουν τη στιγμή οι ναζιστές και οι σιωνιστές τοκογλύφοι. Οι οποίοι φροντίζουν να μας δολοφονήσουν σε όλα τα επίπεδα:

Με τη χούντα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μας εξαθλιώνουν οικονομικά, ενώ με τη, λεγόμενη, αριστερά μας υπονομεύουν πολιτισμικά.

Οι μεν «το παίζουν» θρήσκοι και γδέρνουν το λαό και οι δε «το παίζουν» φωτισμένοι και τον τυφλώνουν και τον παραπλανούν:

Και αγωνίζονται να γκρεμίσουν πετραδάκι-πετραδάκι τα πνευματικά και ηθικά μας ερείσματα.

-Και πιστεύεις ότι μπορούν να γκρεμίσουν το Διάκο, τον Πατροκοσμά, τον Κολοκοτρώνη, το Γέροντα Παΐσιο; Και τόσους άλλους!…

-Ασφαλώς οι ήρωες και οι άγιοι βρίσκονται πολύ ψηλά, για να τους φτάσει το σάλιο των δωσίλογων του ναζισμού και του σιωνισμού.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τον εθνοκτόνο και λαοκτόνο ρόλο των πουλημένων ΜΜΕ (=μέσων μαζικής εξαχρείωσης και εξαπάτησης). Τα οποία, όχι μόνο παρακολουθούν, αλλά και ακολουθούν πολλοί, «ως πρόβατα επί σφαγήν».

-Καλά και οι, λεγόμενοι, χριστιανοί τι κάνουν;

-Και τι να κάνουν; Να τους πάρουν με τα ξύλα και τις πέτρες; Ή να κάψουν τους απίστους;

-Τίποτε απ’ όλα αυτά! Και μόνο το γεγονός ότι συνελήφθη και ασκήθηκε εναντίον του αξιότιμου «Παστίτσιου» ποινική δίωξη είναι αντιδεοντολογικό με βάση το Ευαγγέλιο.

Άλλωστε είναι μεγάλο λάθος να ηρωοποιείται η κακοήθεια και η αλητεία.

Γιατί δίνει το δικαίωμα να παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της κακοήθειας και της αλητείας κάποιοι εκπρόσωποι του πολιτικού υπόκοσμου.

Πάντα στο όνομα της ελευθερίας των πανανθρώπινων κακουργημάτων. Τα οποία όμως αυτοί τα εννοούν ως δικαιώματα…

Το ελάχιστο, που θα μπορούσαν να κάμουν οι χριστιανοί, θα ήταν να σταματήσουν να αιωρούνται ανάμεσα στο «δεξιό» και τον «αριστερό» σιωνισμό και σατανισμό.

Γιατί είναι το λιγότερο ντροπή να διατείνονται ότι πιστεύουν στο Χριστό και με το βίο και την πολιτεία τους να ψάλλουν το ωσαννά στους εφιάλτες και τοκογλύφους του Σατανά.
παπα-Ηλίας

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

πηγή

῾Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων 

ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καί θερίσει᾽(Β´ Κορ. 9, 6)

 Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Β´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή 

τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ ἐπιλογή τῆς ᾽Εκκλησίας μας ἐνόψει

 τοῦ χειμώνα πού ἔρχεται. Μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀνάγκη τῆς 

ἐλεημοσύνης ὡς ἔκφρασης τῆς ἀγάπης, ἰδιαιτέρως τόν χειμώνα

 πού τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῶν πτωχοτέρων ἀδελφῶν 

μας εἶναι αὐξημένα. ῎Αλλωστε καί ὁ ἀπόστολος γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς 

ἔγραψε στούς πιστούς τῆς Κορίνθου τά σχετικά μέ τήν 

προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη: ἐκεῖνοι ὡς περισσότερο ἔχοντες

 ἔναντι ἄλλων ἀδελφῶν πτωχοτέρων ᾽Εκκλησιῶν πρέπει νά νιώθουν

 τήν ἀνάγκη τῆς προσφορᾶς σ᾽ αὐτούς ὡς καρπό τῆς ἀγάπης 

τους. Κατά τόν βαθμό μάλιστα πού ἡ προσφορά αὐτή

 γίνεται καρδιακά, ἀντιστοίχως ὁ προσφέρων εἰσπράττει ἀπό

 τόν Θεό καί τήν ἀνταπόδοση. ῞Οπως συμβαίνει καί μέ τή 

σπορά: ῾Αὐτός πού σπείρει μέ φειδώ, θά ἔχει λίγη σοδειά.

 Κι αὐτός πού σπείρει ἁπλόχερα, θά θερίσει πλουσιοπάροχα᾽.

 1. ῾Ο ἀπόστολος μέ τόν λόγο του αὐτό δέν λέει κάτι τό παράδοξο

 καί τό περίεργο. Οὔτε ἐκθέτει μία βαθειά θεολογική ἀλήθεια, ἡ 

ὁποία πιθανόν ἀπαιτεῖ αὐξημένες προϋποθέσεις πρός κατανόησή 

της. ᾽Επισημαίνει κάτι ἁπλό πού συνιστᾶ καί παροιμία: ῾῞Ο,τι σπείρεις

 θά θερίσεις᾽. ῎Αν σπείρεις πλούσια, πλούσια θά εἶναι καί ἡ σοδειά

 σου, ἄν ὄχι, φτωχικά καί θά θερίσεις. Καί πράγματι. Τό αὐτονόητο

 τῆς παροιμίας δέν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐπιχειρηματολογία πρός 

ἀποδοχή: ὅλοι ἔχουμε πεῖρα τοῦ γεγονότος ὅτι ῾ὅπως στρώσουμε

 θά κοιμηθοῦμε᾽. Αὐτό δηλαδή πού ἐπιλέγουμε, αὐτό πού κάνουμε, 

θα φέρει καί τά συγκεκριμένα ἀποτελέσματα. Π.χ.: ῎

Αν ξοδεύω περισσότερα ἀπό ὅσα κερδίζω, θά βγῶ στή ζητανιά. 

῎Αν ἐπεκτείνω τίς ἐπιχειρήσεις μου πέραν τῶν δυνατοτήτων μου,

 θά πέσω ἔξω. ῎Αν ὡς μαθητής σταματήσω νά διαβάζω καί νά

 μελετῶ, δέν θά ἔχω τή μεγάλη βαθμολογία πού ἴσως ὀνειρεύομαι.

Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά παροιμία, ἡ ὁποία κατά τρόπο ἄμεσο καί
σαφή δείχνει τήν εὐθύνη τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν πορεία τῆς

 ζωῆς του. Εἴμαστε ὑπεύθυνοι γι᾽ αὐτό πού κάνουμε. Δέν ἔχει 

νόημα συνεπῶς νά κατηγοροῦμε τούς ἄλλους ἤ τήν κοινωνία,

 ὅταν ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάνει τούς σωστούς ὑπολογισμούς.

 Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τονίζοντας τήν εὐθύνη

 αὐτή, μᾶς προτρέπει νά μήν ξεκινήσουμε νά κάνουμε κάτι,

 πρίν μετρήσουμε πρῶτα τίς δυνάμεις μας. ῾Τίς γάρ ἐξ ὑμῶν,

 θέλων πύργον οἰκοδομῆσαι, οὐχί πρῶτον καθίσας ψηφίζει τήν 

δαπάνην, εἰ ἔχει τά πρός ἀπαρτισμόν;... ἤ τίς βασιλεύς, 

πορευόμενος συμβαλεῖν ἑτέρῳ βασιλεῖ εἰς πόλεμον, 

οὐχί πρῶτον καθίσας βουλεύεται εἰ δυνατός ἐστιν ἐν 

δέκα χιλιάσιν ἀπαντῆσαι τῷ μετά εἴκοσι χιλιάδων 

ἐρχομένῳ ἐπ᾽ αὐτόν;᾽(Λουκ. 14, 28. 31).

2. Ἡ ἁπλή αὐτή ἀλήθεια - ἀπόρροια τῆς πείρας τῆς ζωῆς

 - ἰσχύει ἀπολύτως καί στά πνευματικά θέματα. ῾Υπάρχει ὁ 

λεγόμενος πνευματικός νόμος, κατά τόν ὁποῖο τό τί θά 

γευτοῦμε πνευματικά, τό τί εἴδους σχέση θά ἀναπτύξουμε 

μέ τόν Θεό, καθορίζεται καί πάλι ἀπό τίς δικές μας

 καθημερινές ἐπιλογές. ᾽Επιλέγουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

 Θά νιώσουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ἀμελεῖς

 καί ἁμαρτάνουμε; Θά εἰσπράξουμε τά ἀντίστοιχα, 

δηλαδή τήν ἄρση τῆς χάρης Του.

Δυστυχῶς, καί πάλι τήν ἁπλή αὐτή ἀλήθεια ἀδυνατοῦμε

 νά τήν καταλάβουμε. Ζοῦμε πολλές φορές ὡς ἄθεοι

 ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχοντας διαγράψει τόν Θεό ἀπό τήν

 καθημερινότητά μας,  κι ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά 

θερίσουμε τούς καρπούς τῶν κακῶν ἐπιλογῶν μας 

– τό ἄγχος, τή στενοχώρια, τή μελαγχολία, τόν ψυχικό

 πνιγμό – ρίχνουμε τά βάρη στόν Θεό, σάν νά εἶναι

 ᾽Εκεῖνος ὁ ὑπεύθυνος. ᾽Αλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἤδη 

μᾶς προειδοποιεῖ: ῾Θλίψις καί στενοχωρία ἐπί 

πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό

 κακόν᾽, ὅπως καί ἀντιστρόφως: ῾Δόξα καί τιμή 

παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν᾽ (Ρωμ. 2, 9-10).

3. ῎Ετσι τό καλό ἤ τό κακό πού ζοῦμε δέν εἶναι μία τιμωρία

 ἤ μία ἀνταμοιβή τοῦ Θεοῦ. Μία τέτοια κατανόηση τοῦ Θεοῦ

 θά σήμαινε διαστροφή τῆς ἀποκάλυψής Του, διότι θά 

πρόσφερε τήν εἰκόνα ἑνός ῎Οντος πού περιμένει νά 

βραβεύσει τό ῾καλό παιδί᾽ καί νά τιμωρήσει ῾τό θεωρούμενο

 κακό᾽. ῾Ο Θεός ὅμως πού μᾶς φανέρωσε ὁ Κύριος 

᾽Ιησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πατέρας πού ἀγαπᾶ ἐξίσου ὅλα

 τά παιδιά Του, εἴτε Τόν θέλουν αὐτά εἴτε ὄχι. 

Δέν διαβαθμίζεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα πρός τά 

συναισθήματα τά δικά μας καί τίς συμπεριφορές μας. 

᾽Εκεῖνος ῾ἀγάπη ἐστί᾽ μονίμως καί ἀδιάκοπα καί χωρίς

 ἀγάπη δέν θά ἦταν ὁ Θεός πού ξέρουμε. ᾽Επειδή

 ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντοτε ἡ ἴδια

 χωρίς ταλαντεύσεις, γι᾽αὐτό καί δέν καταστρατηγεῖ

 τήν ἐλευθερία μας καί δέν μᾶς ἐκβιάζει. 

Κι αὐτό σημαίνει: ἡ μία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,
καθώς συναντᾶ τή δική μας ψυχική κατάσταση τήν ὁποία 

 διαμορφώνουμε ἐλεύθερα, μεταποιεῖ αὐτήν ἀνάλογα

 πρός τό περιεχόμενό της. Κι ἄν τό περιεχόμενο τῆς 

ψυχῆς μας εἶναι καλό, δηλαδή συντονισμένο πρός

 τό ἅγιο θέλημά Του, τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ

 ὡς εὐλογία. ῎Αν ὅμως τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας

 εἶναι πονηρό, δηλαδή δέν θέλει νά ὑπακούει τόν Θεό,

 τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ ὡς κατάρα καί τιμωρία. 

᾽Εμεῖς εἴμαστε οἱ ἀποκλειστικά ὑπεύθυνοι γιά τό πῶς 

θά λειτουργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί

 στήν ὅλη ὕπαρξή μας. ῞Ενα παράδειγμα 

ἐπ᾽ αὐτοῦ καθιστᾶ πιό σαφῆ τά πράγματα: ἄν ἔχω

 ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, τότε τό φῶς τοῦ ἥλιου μοῦ

 προκαλεῖ χαρά· ἄν ἔχω πληγωμένους ὀφθαλμούς,

 τότε τό ἴδιο φῶς μοῦ προκαλεῖ πόνο. ῾Ο ἥλιος

 εἶναι ὁ ἴδιος καί στίς δύο περιπτώσεις. 

Ἡ κατάσταση ὅμως τῶν ὀφθαλμῶν τροποποιεῖ

 τήν ἐνέργειά του.

῎Ετσι ἐπί τοῦ θέματός μας: ὅ,τι κάνουμε ἀπό ἀγάπη 

καί μέ ἀγάπη μᾶς κάνει εὐτυχεῖς, γιατί μᾶς γεμίζει μέ τήν 

παρουσία τοῦ Θεοῦ. ῞Ο,τι κάνουμε ὅμως ἀπό ἐγωϊσμό

 καί μέ γνώμονα μόνο τό συμφέρον μας μᾶς κάνει δυστυχεῖς, 

γιατί μᾶς φέρνει σέ σύγκρουση μέ τήν ἀγάπη ᾽Εκείνου. 

᾽Από τήν ἄποψη αὐτή  κατανοοῦμε τήν τεράστια σημασία

 τῆς ἐλεημοσύνης ὡς ἔκφρασης τῆς ἀγάπης: ὅσο 

περισσότερο προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας

 - ὄχι μόνον ὑλικά πράγματα ἀλλά καί πνευματικά:

 ἡ ἐλεημοσύνη ἐνεργοποιεῖται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τοῦ

 ἀνθρωπίνου – τόσο καί θά θερίζουμε τά ἀντίστοιχα

 ἀγαθά τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ 

 Πατέρες μας μιλώντας γιά τήν ἐλεημοσύνη τήν

 χαρακτηρίζουν ὡς βασίλισσα τῶν ἀρετῶν καί 

ὡς τόν δρόμο ἐκεῖνο πού ὁδηγεῖ κατευθεῖαν στή 

Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

4. ῾Ο πνευματικός αὐτός νόμος ὅμως πρέπει νά κατανοηθεῖ
ὄχι μόνον σ᾽ ἐπίπεδο προσωπικό, ἀλλά καί σέ κοινωνικό καί 

ἐθνικό. Κοινωνία καί ἔθνος δηλαδή πού ἐπιλέγει τήν 

ἄρνηση τοῦ Θεοῦ θά ὑποστεῖ καταστροφές. 

῾Η ἰουδαϊκή ἱστορία εἶναι κατεξοχήν παραδειγματική: 

ὅσες φορές οἱ ᾽Ιουδαῖοι ἀπέκλιναν ἀπό τό θέλημα τοῦ 

Θεοῦ, ὁ Θεός ἐπέτρεπε νά ὑποστοῦν τά ἐπίχειρα τῶν

 ἐπιλογῶν τους, δηλαδή καταστροφές. ᾽Ενῶ ἀπό τήν 

ἄλλη, ὅταν μετανοοῦσαν, ἔβλεπαν ἐμπειρικά τήν ἀγάπη 

τοῦ Θεοῦ νά λειτουργεῖ ὑπέρ αὐτῶν. Διότι ἀκριβῶς 

συντονίζονταν μέ ᾽Εκεῖνον. Κι αὐτό ἰσχύει διαχρονικά,

 διότι ὁ Θεός δέν ἀλλάζει. Μήπως δέν πρέπει νά 

λησμονοῦμε κι αὐτά πού ὁ ἁγιασμένος Γέρων Παΐσιος

 εἶχε πεῖ γιά τούς ἄσπονδους γείτονές μας, οἱ ὁποῖοι 

ἐπανειλημμένως ἀδίκησαν καί ἐμᾶς καί ἄλλους λαούς, 

ὅτι δηλαδή ῾τά κόλλυβα τά ἔχουν στό ζωνάρι τους,

 λόγω ἀκριβῶς τῶν ἀδικιῶν πού ἔχουν ἐπιτελέσει᾽;

 Μέ ἄλλα λόγια θά λειτουργήσει ὁ πνευματικός νόμος

 καί γι᾽ αὐτούς, ὅπως βεβαίως θά λειτουργήσει καί 

ἀντιστρόφως γιά τό καλό γιά ὅσους λαούς θελήσουν

 νά μετανοήσουν καί νά στραφοῦν πρός τόν Θεό,

 κάτι πού ἀποτελεῖ τό κήρυγμα καί τήν προσευχή τῆς

 ᾽Εκκλησίας καί γιά τόν δικό μας λαό.

 Τόν πνευματικό νόμο πρέπει νά τόν ἔχουμε πρό

 ὀφθαλμῶν ὅλοι μας: ὅ,τι κάνουμε, ὅπως εἴπαμε, αὐτό

 καί θά ὑποστοῦμε. Θά ἦταν μάλιστα μεγάλη εὐλογία

 νά μελετούσαμε ἀπό τή γνωστή Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν

 τό ῾περί πνευματικοῦ νόμου᾽ κείμενο τοῦ ὁσίου Μάρκου

 τοῦ ἀσκητοῦ. ᾽Εκεῖ θά βλέπαμε τά διάφορα μυστικά 

του καί τίς πολλαπλές ἐφαρμογές του. ᾽Ιδιαιτέρως 

στήν ἐποχή μας πού ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει ὁδηγήσει

 πολλούς συνανθρώπους μας σέ ἀπελπισία καί σέ ἀπόγνωση

 ἡ ὑπενθύμισή του, 

ἰδιαιτέρως στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης, εἶναι ἀπολύτως 

. Πού σημαίνει: ὅσο θά προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό

 μας, ὄχι πιά ἀπό τό μή ὑπάρχον περίσσευμα, ἀλλά ἀπό

 τό εὐλογημένο ὑστέρημά μας, τόσο καί θά βλέπουμε τόν

 πλοῦτο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ὑλικά καί πνευματικά, νά 

γεμίζει τή ζωή μας. Πρέπει ὅμως νά ἀποφασίσουμε τό 

῾ρίσκο᾽ τῆς ἀληθινῆς πίστης. Νά πιστέψουμε δηλαδή

 ὅτι πράγματι ἡ δόση στόν ἄλλον τοῦ ὑστερήματος 

δέν συνιστᾶ ἔλλειψη, ἀλλά θαυματουργικό πλουτισμό.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ / ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ - ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

Μήπως αυτές οι προσευχές είναι μάταιες;

Πολλοί χριστιανοί δεν αγαπούν τον ναό, δεν συμμετέχουν στη λατρεία. Γιατί; Διότι από μικροί δεν γαλουχήθηκαν με τα λυτρωτικά της νάματα, αλλά και δεν γνώρισαν την ανακαινιστική της δύναμη. Και γενικά δεν κατανόησαν ποτέ την θεία και ανθρωποσωτήρια αποστολή της Εκκλησίας του Χρίστου.
Αν, αδελφοί μου, έρχεσθε τακτικά στην Εκκλησία, αν ακούτε προσεκτικά όσα διαβάζονται και ψάλλονται, αν συμμετέχετε με ευλάβεια στα τελούμενα, τότε, σιγά-σιγά, υστέρα από μια πρώτη δυσκολία, θα ζεσταθεί και θα σκιρτήσει η καρδιά σας από τον πόθο της προσευχής, από τη λαχτάρα της αδιάκοπης επικοινωνίας με τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Τότε θα ανάψει μέσα σας φλόγα πνευματική, φωτιά που θα λιώσει τον πάγο της ραθυμίας και της αδιαφορίας, με τις οποίες ο διάβολος σας κρατά μακριά από τους γλυκούς χυμούς της λατρείας μας. Τότε θα διαπιστώσετε ότι μέσα στην ορθόδοξη λατρεία υπάρχουν οι λύσεις και οι απαντήσεις για όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του ανθρώπου.
Με τί φόβο Θεού, με τί συντριβή, με τί πίστη συνέθεσαν οι άγιοι Πατέρες τους κανόνες, τα τροπάρια και τις ευχές της λατρείας μας! Εμείς όμως κάνουμε χρήση των πνευματικών αυτών θησαυρών χωρίς ανάλογα αισθήματα και βιώματα. Προσέξτε τα νοήματά τους. Αποκαλύπτουν όλη την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Ξεχειλίζουν από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της αδυναμίας, από το πένθος, από τη λαχτάρα του Θεού, από τον πόθο της σωτηρίας, από τη βαθιά μετάνοια, από την ικεσία για το έλεος του Κυρίου και τη βοήθεια των αγίων, από την ευγνωμοσύνη για τα αναρίθμητα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.
Διαρκώς η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι πρεσβεύουν αδιαλείπτως για μας στον ουρανό, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου, οι άγγελοι και οι άγιοι. Αλλά και πάνω στη γη η Εκκλησία νύκτα και ημέρα δέεται στο Θεό για μας, τα παιδιά της. Μήπως αυτές οι προσευχές είναι μάταιες; Όχι! Επιτελούν θαύματα, απομακρύνουν την οργή του Θεού για τις πολλές ανομίες μας και αποτρέπουν τις καταστροφές και τις αναρίθμητες συμφορές που θα μας έπλητταν. Όταν τελούνται οι ιερές Ακολουθίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, σε κάθε ευλαβή και προσεκτικό χριστιανό γεννιέται η ζωντανή αίσθηση ότι όλοι οι πιστοί της γης, ποιμένες και ποίμνιο, και στον ουρανό οι άγιοι και οι άγγελοι, αποτελούμε μία Εκκλησία, ένα σώμα με κεφαλή τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αυτή την αίσθηση, αυτή τη σκέψη, αυτή τη μεγάλη και παρηγορητική αλήθεια δεν πρέπει ποτέ να την απομακρύνει ο πιστός που προσεύχεται μέσα στο ναό. Διότι μπορεί και πρέπει να έχει ανακαινιστική και σωτηριώδη επίδραση στη ψυχή του και κατά την ώρα της λατρείας, αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής του. Είναι η πιο μεγάλη παρηγοριά και ενίσχυση στις δύσκολες ώρες της ζωής μας.

(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ.)



Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα. 

(Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης)

Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί για πολλούς ανθρώπους η βασιλεία του Θεού δεν ήρθε ακόμα «εν δυνάμει» και για μερικούς δεν έχει έρθει καθόλου. Ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’ 12), Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με διωγμούς και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με αυθάδη άρνηση της πίστης, με διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία, συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.

Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται ηλιθιότητα και παράνοια.

Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.

Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).

Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.

«Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.

(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)

πηγή