Σάλος με την έκθεση μαθητή που είδε τα συνεργεία της ΔΕΗ να κόβουν το ρεύμα σε σπίτια

 

Τ

ον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει αυτή η έκθεση. Ενός μικρού μαθητή ο οποίος την προηγούμενη 

Παρασκευή είδε τα συνεργεία της ΔΕΗ να κόβουν το 

ρεύμα σε σπίτια συμμαθητών του, συνοδεία ανδρών 

της αστυνομίας. Και μάλιστα ο μικρός συντάκτης αναφέρεται στην ημέρα του παιδιού που ήταν λίγο νωρίτερα.

 Όταν όλοι μιλούσαν για τα δικαιώματα των παιδιών, 

αλλά δυστυχώς η διακοπή ηλεκτροδότησης έγινε μία 

πληγή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις ψυχές των

 παιδιών αυτών...

πηγή

Ιστορία απο το Γεροντικό...

Δυὸ ἀδελφοὶ ἐπισκέφθηκαν κάποτε ἕναν Γέροντα, ὁ ὁποῖος συνήθιζε νὰ μὴν τρώει κάθε μέρα. 

Ὅταν ὅμως εἶδε τοὺς ἀδελφοὺς χάρηκε καὶ εἶπε ὅτι ἡ νηστεία ἔχει μισθό, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ 

τρώει χάριν τῆς ἀγάπης ἐκπληρώνει δυὸ ἐντολές, μία γιατὶ παραιτεῖται ἀπὸ τὸ δικό του 

θέλημα καὶ ἄλλη γιατὶ ἐφαρμόζει τὴν κατεξοχὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἀναπαύοντας τ'

οὺς ἀδελφούς...!!!

{Πατερικά διδάγματα: Βιοματικοί λόγοι σύγχρονων Γερόντων}

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!! ΚΑΛΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ!!!
Ο ΘΕΟΣ & Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!!! ΝΑ' ΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!
{† Ε.Π.Χ †}

Η αντιμετώπιση των λαθών

Θεραπεύεις τον άλλον αφήνοντάς τον να παίρνει από εσένα αυτό που θέλει. Τον βοηθάς σιγά σιγά να αποκτά αυτογνωσία και να διορθώσει το πάθος του. Ας πούμε για παράδειγμα ότι σου χαλάει τοαμάξι αλλά εκείνος ταραγμένος φωνάζει. Εγώ τότε ήσυχα λέγω: «Δεν πειράζει». Έτσι τον θεραπεύεις. Αν για παράδειγμα ρωτήσεις : «Ποιός τ

ο χάλασε;» ή «Ποιός το πήρε;» ή «Ποιοςέσπασε τα ποτήρια;» δεν τον θεραπεύεις. Θα προκαλέσεις ταραχή στην ψυχή του. Γιατί δεν λέει μόνος του ότι «εγώ το έκανα»; Επειδή έχει εγωισμό.Κάποτε στα Καυσοκαλύβια μου χάλασε ένα καινούριο καλάμι ψαρέματος. Η πίκρα μου ήταν μεγάλη για την ατυχία αυτή, διότι δεν ήμουν έτοιμος να το φανερώσω με ταπεινότητα και συντριβήκαρδίας. Έστω και αν ήταν μικρό το γεγονός. Τα μικρά δηλώνουν και τα μεγάλα. Ξεκίνησα λοιπόν να ανηφορίζω από τη θάλασσα για την καλύβα, βαρύς και ασήκωτος. Έλεγα μέσα μου: «Μέρανύχτα να δίνουμε πίκρα στον Γέροντα;» Στην πορεία αποφάσισα να το ομολογήσω στον Γέροντα με ειλικρίνεια και να αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Τότε ήρθε μέσα μου γαλήνη και ειρήνη.Όταν πήγα στο κελί του Γέροντα, του είπα: «Γέροντα, το καλάμι έπιασε κόκκο και έπαθε ζημιά». Μου είπε ήρεμα: «Δεν πειράζει, να τα λες να ταπεινώνεσαι».Όλο το μυστικό είναι να διατηρούμε την ειρήνη της καρδιάς μας. Αυτό γίνεται με το να παραδέχεσαι τα λάθη της καθημερινότητας. Όταν κλοτσάς το άτυχο γεγονός, φανερώνει εγωισμό.Άπαξ και συνεχίσεις το άλλο δευτερόλεπτο να σκέφτεσαι το ποτήρι που έσπασε, έχασες την ειρήνη της καρδιάς. Πρέπει το άτυχο γεγονός να το κόβεις αμέσως. Να σε πονάει και αμέσως να το ξεχνάς.Χρειάζεται να παίξεις μέχρι το τέλος. Ενώ μπορεί για παράδειγμα να έχεις φάει πέντε γκολ, να συνεχίζεις να παίζεις σαν να μην έχεις φάει κανένα γκολ. Για να μην πέσει το ηθικό σου.Από το βιβλίο: «Από το χάος στο φως Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»

 πηγή

Η αγιότητα των γονέων , είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή για τα παιδιά, του γέροντα Πορφυρίου

 

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξομε τα παιδιά απ' τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός. Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ασκούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ' αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκάξι χρονώ, δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπομε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται απ' την ακτινοβολία των γονέων. Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο....». Τίποτα δεν γίνεται. Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και να ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό στην ηλικία, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει. Πάνω σ' αυτό το θέμα ακριβώς ο σοφός Σολομών χρησιμοποιεί μια ωραιότατη εικόνα, τονίζοντας τη σημασία που έχει το καλό ξεκίνημα, η καλή αρχή, το καλό θεμέλιο. Λέγει σ' ένα σημείο: «Ο ορθρίσας προς αυτήν (την σοφίαν) ου κοπιάσει· πάρεδρον γαρ ευρήσει των πυλών αυτού»[2]. Ο «όρθρος προς αυτήν» είναι η πιο νεαρά ηλικία απασχόλησις με αυτή, τη σοφία. Σοφία είναι ο Χριστός. Η λέξη «πάρεδρος» σημαίνει «βρίσκεται πλησίον».

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί, ό,τι επιδράσεις κακές κι αν έχει απ' το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω απ' την πόρτα του θα βρίσκεται η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις, σε όλη σου τη ζωή.

πηγή

Οι Ανικανοποίητες εφέσεις του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος έχει εφέσεις μεγάλες και πόθους! Αλλά πάντα αυτές μένουν ανικανοποίητες εις την παρούσαν ζωήν. Οι ανικανοποίητες αυτές εφέσεις, μόνον με την ύπαρξιν του Παραδείσου ικανοποιούνται. Εκεί θα ικανοποιηθούν πλήρως. Και ιδού:

α. Ο πόθος της αθανασίας.

Όλοι θέλουν να είναι αθάνατη. Κανένας δεν επιθυμεί να πεθάνει. Και εκείνος που έφθασεν εις το έσχατον γήρας και είναι με το ένα πόδι στον τάφο, επ’ ουδενί λόγο θέλει να πεθάνει.”Άφησε έμενα Χάρε και πάρε το παιδί μου”, έλεγε, κατά τον μύθον, η γερόντισσα, που είδε το Χάρο να έρχεται να την πάρει. Τόσα έξοδα, φάρμακα, γιατρούς επιστρατεύουμε για να απομακρύνωμε τον ανεπιθύμητων αυτόν επισκέπτην, τον θάνατον.

Μόλις ακούσουν την λέξιν θάνατος, “χτυπά ξύλο”, φωνάζουν “κούφιος ο τόπος που τ’ ακούει”. Λες και φοβάται ο θάνατος το κτύπημα του ξύλου!

Ο πόθος, λοιπόν, αυτός της αθανασίας είναι ζωηρός εις πάντα ανθρωπον. Και όμως όλοι πεθαίνουν.

Αλλα για να υπαρχη ο άσβεστος αυτός πόθος πρέπει να υπάρχει και το αντικείμενον της ικανοποιήσεως του. Και αυτό είναι η αιωνία και ατελείωτη ζωή. Η ζωή του Παραδείσου η οποία δεν έχει τέρμα ποτέ. Γι’ αυτό λέγεται και “αιώνιος ζωή”.

β. Ο πόθος της δόξης.

Όλοι επίσης οι άνθρωποι θέλουν την δόξαν. Επιθυμούν να δοξαστούν και να επαινευθουν. Όλοι θέλουν να γίνεται λόγος γι’ αυτούς. Θέλουν να ρθουν στη γιορτή τους πολλοί, να ντυθούν καλά και να ελκύσουν τα βλέμματα και τον θαυμασμον των ανθρώπων. “Πολλοί τον πλουτον εμισησαν, την δόξαν ουδείς”, έλεγαν και οι αρχαίοι.

Αλλά παρ’ ολας τας προσπάθειας μας ο πόθος αυτός της δόξης εις την παρουσαν ζωήν, μένει ανικανοποίητος.

Ποιος υπήρξε ο περισσότερον δοξασμένος στην ιστορία των ανθρώπων; Ασφαλώς ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτός νεαρός ακόμη, υπέταξε λαούς, φυλάς και έθνη και εκυριευσε τον κόσμον όλον. Στο τέλος όμως των κατακτήσεων του, τον είδαν να κλαίει.

-Γιατί κλαις, του είπαν;
-Διότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος να κυριεύσω, απάντησε.

Αι! λοιπόν, αυτός ο ανικανοποίητος πόθος της δόξης, θα ικανοποιηθεί εις την άλλην ζωήν, εις την Βασιλείαν Του Θεού, εις τον Παραδεισον, καθώς θα δούμε πιο κάτω. Γι’ αυτό μας τον εβαλεν Ο Θεός μέσα μας.

γ. Ο ποθος της δικαιοσυνης.

Ο άνθρωπος έχει μέσα του τον πόθον της δικαιοσύνης. Επιθυμεί να θριάμβευση το δίκαιον και στον εαυτό του και στους άλλους. Θέλει ν’ αμείβεται ο καλός και να τιμωρείται ο κακός. Αλλα συμβαίνει το εναντίον, Εις την παρουσαν ζωήν ο κακός δυστυχώς αθωώνεται και υψώνεται. Ο καλός όμως αδικείται από παντού και υποφέρει.

Αι! λοιπόν, αυτό ο ανικανοποίητος εδώ πόθος του δικαίου θα ικανοποιηθεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Δεν μπορεί, παρά να ρθει ημέρα, που θα του αποδοθεί το δίκαιον. Η δικαιοσύνη θα θριαμβευση. Δεν μπορεί ο Θεός, που έβαλε μέσα μας τον πόθον αυτόν, να μην τον ικανοποιήσει. Ο Χριστός το ειπεν καθαρά: “μακάριοι οι πεινωντες και διψωντες την δικαιοσυνην, οτι αυτοί χορτασθησονται” (Ματθ. Ε’,6).

δ. Ο ποθος του τέλειου και απείρου.

Αυτός ο πόθος μας οδηγεί στον πνευματικό κόσμο. Ο παρόν υλικός κόσμος είναι βεβαίως “καλός λίαν”, αλλά δεν τον ικανοποιεί τον άνθρωπο πλήρως.

Του είναι φυλακή. Ο άνθρωπος θέλει το τέλειον, το άριστον. Ο άνθρωπος αν και πεπερασμένον ον, εν τούτοις έχει την αίσθησιν και τον πόθον του απείρου. Τα στενά όρια του υλικού Σύμπαντος τον στενοχωρούν. ποθεί το τελειον και άπειρον και αιώνιον. Αυτό, λοιπόν που θα ικανοποιηθεί; Μόνον εις τον Παραδεισον, στην άπειρη Βασιλεία  Του Θεού. Εις την αιωνία και ατελείωτη ζωή.

ε. Ο πόθος της γνώσεως.

Υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και ο πόθος της γνώσεως. Θέλει να μαθη να μαθη πολλά. Γι αυτό βιδώνεται στην καρέκλα και παρακολουθεί τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ξενυχτάει, διαβάζοντας βιβλία και περιέρχεται τα διάφορα μέρη της γης ως τουρίστας. Μετακινούνται διαρκώς και ξυπόλυτοι, για να δούνε και να μάθουν. Χρόνια πηγαίνει στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο. Αλλά τι μαθαίνει; Ψυχία και σταγόνες. Μαθαίνει μόνον μιαν επιστημην, ή και δυο, ή το πολύ τρεις. Τι είναι όμως αυτά, μπροστά σ’ εκείνα, που δεν μπορεί να μάθει; Εκεί θα ικανοποιηθεί ο πόθος αυτός της γνώσεως.

στ. Ο πόθος της ευτυχίας

Μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί θέλουν ευτυχία. Ουδεις -μα απολύτως ουδείς- υπάρχει, που θέλει δυστυχία. Ο πόθος αυτός της ευτυχίας ειναι ριζωμένος στα κατάβαθα του ανθρώπου. Για να αποκτηση αυτήν την ευτυχιαν αγωνίζεται απο τα μικρά του χρόνια, ως τα βαθειά του γηρατειά. Τρέχει, ιδροκοπά, κοπιάζει γκρινιάζει, μένει άυπνος και πονοκεφαλιάζει. Δίνει και παίρνει απειράριθμες ευχές για να ευτυχηση.

Και όμως, ο πόθος αυτός για την ευτυχιαν είναι ανικανοποίητος στη παρούσα ζωή. Το έλεγαν και οι πρόγονοι μας. “Εις τις δια παντός του βίου η ευτυχηκε, ουτος τέρας εστι και ουκ άνθρωπος”.

Αι! λοιπόν, υπάρχει το αντικείμενον που θα ικανοποιηση τον πόθον. Είναι η Βασιλεία του Θεού. Είναι ο Παράδεισος. Αυτός θα πληρωση κάθε πόθον. Εκεί θα πληρωθεί, οποί δεν υπάρχει πένθος, οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Όλοι οι πόθοι αυτοί, που είναι μέσα μας, θα ικανοποιηθούν, διότι υπάρχει τα αντικείμενον με το οποίον μπορούν να ικανοποιηθούν. Είναι, όπως είπαμε, ο Παράδεισος. Εδώ εχομε το αίσθημα της πείνας, υπάρχουν όμως και τα τρόφιμα που το ικανοποιούν. Εχομε το αίσθημα της διψης. Υπάρχει το νερό. Επίσης νυστάζουμε, πλην όμως υπάρχει και ο ύπνος που πληρώνει το αίσθημα και ικανοποιεί τον ανθρωπον.

Κατά παρομοιον, λοιπόν, τρόπον και οι πόθοι αυτοί της αθανασίας, της δόξης, της δικαιοσύνης, της γνώσεως και της ευτυχίας, οι ανικανοποίητοι εδώ, έχουν το αντικείμενον να ικανοποιηθούν εκεί. Έχουν τον Παραδεισον, την Βασιλείαν του Θεού. Εκεί θα ικανοποιηθούν πλήρως. Τον υλικόν αυτόν κόσμον, δεν τον εκαμεν άριστον Ο Θεος, αλλά “καλόν λίαν” Άριστον και άπειρον και αιώνιον έκαμε τον Παραδεισον, που θα ικανοποιηση τους πόθους μας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Αρχιμανδριτου Χαραλαμου Βασιλόπουλου:

“ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”
Εκδόσεις “Ορθόδοξου Τύπου”

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΑΒΒΑΚΟΥΜ

Γιορτάζουμε σήμερα 2 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Προφήτου Αββακούμ, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει«θερμός εναγκαλισμός», ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ και ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ.

Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία. Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο Θεό: «Εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ: ο δέ δίκαιος εκ πίστεώς μου ζήσεται. Εγώ δέ εν τώ Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρίσομαι επί τώ Θεώ τώ σωτήρι μου». ( Αββακούμ, β' 4, γ' 18). Που σημαίνει, αν κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ' αυτόν.

Ο δίκαιος που πιστεύει σ' εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως, λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό.

Ο προφήτης Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως όρος προέγραψας την Θεοτόκον αγνήν, εξ ης ημίν ελάμψεν ο των απάντων Θεός, σαρκός ομοιώματι. Όθεν σε ως προφήτην θεηγόρον τιμώντες, χάριτος ουρανίου μετασχείν δυσωπούμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Αββακούμ ένδοξε.


Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

Συναξαριστής της 2ας Δεκεμβρίου 2012

Ὁ Προφήτης Ἀββακούμ

 

Ὁ Ἀββακούμ, ποὺ τὸ ὄνομά του σημαίνει «θερμὸς ἐναγκαλισμός», ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεὼν καὶ γιὸς τοῦ Σαφάτ. Ὁ χρόνος ποὺ ἔδρασε τίθεται μεταξὺ 650 καὶ 672 π.Χ.

Στὸ προφητικό του βιβλίο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ἐλέγχει τὸν ἰουδαϊκὸ λαό, ἐπειδὴ παρεξέκλινε ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ θρησκεία στὴν εἰδωλολατρία.

Νὰ τί συγκεκριμένα ἀναφέρει, σχετικὰ μὲ τὸ πὼς πρέπει κανεὶς νὰ πιστεύει στὸ Θεό: «Ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσομαι, χαρίσομαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτήρι μου». Ἀββακούμ, Β´ 4, Γ´ 18. Ποῦ σημαίνει, ἂν κανεὶς λιποψυχήσει καὶ ἀδημονήσει στὶς διάφορες δοκιμασίες, ἂς μάθει, λέει ὁ Κύριος, ὅτι δὲν ἐπαναπαύεται ἡ ψυχή μου σ᾿ αὐτόν. Ὁ δίκαιος ποὺ πιστεύει σ᾿ ἐμένα καὶ τηρεῖ τὸ Νόμο μου, θὰ σωθεῖ καὶ θὰ ζήσει. Ἐγὼ ὅμως, λέει ὁ Προφήτης, θὰ ἀγάλλομαι ἐλπίζοντας στὸν Κύριο. Θὰ γεμίσει χαρὰ ἡ καρδιά μου γιὰ τὸ σωτῆρα μου Θεό. Ὁ πρ. Ἀββακοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ἀββακοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ὄρος προέγραψας τὴν Θεοτόκον ἁγνήν, ἐξ ἧς ἡμῖν ἐλάμψεν ὁ τῶν ἁπάντων Θεός, σαρκὸς ὁμοιώματι. Ὅθεν σὲ ὡς προφήτην θεηγόρον τιμῶντες, χάριτος οὐρανίου μετασχεῖν δυσωποῦμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Ἀββακοὺμ ἔνδοξε.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἵππους ἑώρακας τοὺς ἱεροὺς Μαθητάς, θαλάσσας ταράσσοντας, τῆς ἀγνωσίας σαφῶς, καὶ πλάνην βυθίζοντας, δόγμασιν εὐσεβείας, Ἀββακοὺμ θεηγόρε· ὅθεν σε ὡς Προφήτην, ἀληθῆ εὐφημοῦμεν, αἰτούμενοι τοῦ πρεσβεύειν ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.

Κάθισμα 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐπὶ τῆς θείας φυλακῆς ἔστης μάκαρ, καὶ κατενόησας Θεοῦ παρουσίαν, προφητικοῖς ἐν ὄμμασι θεόπνευστε· ὅθεν καὶ ἐβόησας, Ἀββακοὺμ μετὰ φόβου, Κύριε ἀκήκοα, τὴν φρικτὴν ἔλευσίν σου, καὶ ἀνυμνῶ σε σάρκα χοϊκήν, ἐκ τῆς Παρθένου, φορέσαι θελήσαντα.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης, Ἠρακλαίμων, Ἀνδρέας καὶ Θεόφιλος οἱ Ἐρημῖτες

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν πόλη Ὀξύῤῥυγχο τῆς Κάτω Αἰγύπτου, στὴ δυτικὴ ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Νείλου καὶ ἦταν γιοὶ γονέων χριστιανῶν.

Διάβαζαν τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ θέλησαν τὴν ἐρημικὴ ζωή. Στὴν ἔρημο, γνώρισαν κάποιο ὑπέργηρο εὐσεβῆ ἐρημίτη καὶ ἔμειναν κοντά του ἕνα χρόνο, ἀσκούμενοι. Ὅταν πέθανε ὁ γέροντάς τους, αὐτοὶ ἔμειναν ἐκεῖ γιὰ 60 ὁλόκληρα χρόνια μὲ πολλὴ ἄσκηση καὶ προσευχή.

Κάθε Σάββατο, πήγαιναν στοὺς πλησιέστερους συνοικισμοὺς καὶ κήρυτταν στοὺς ἀνθρώπους τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι στήριζαν ψυχές, μέχρι ποὺ εἰρηνικὰ ἀπεβίωσαν.

---

 

Ὁ Ἅγιος Σολομών Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Βλέπε 1 Δεκεμβρίου.

---

 

Ἡ Ἁγία Μυρώπη ἢ Μερόπη

 

Ἀπὸ τὶς πιὸ γενναῖες γυναῖκες, ποὺ μαρτύρησαν στὰ πρῶτα χρόνια τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ἔζησε στὰ μέσα τοῦ 3ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ γεννήθηκε στὴν πόλη Ἔφεσο.

Ἔχασε νωρὶς τὸν πατέρα της καὶ ἀνατράφηκε μὲ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν μητέρα της, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Χίο (λέγεται μάλιστα ὅτι στὴν Ἔφεσο, ἡ Ἁγία πήγαινε καθημερινὰ στὸν τάφο τῆς Ἁγίας Ἐρμιόνης, θυγατέρας τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου καὶ ἔπαιρνε τὸ ἀναβλύζον ἀπ᾿ αὐτὸν μύρο καὶ τὸν ἔδινε μὲ ἀφθονία στοὺς πιστούς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκε Μυρώπη).

Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ Μυρόπη μὲ τὴν μητέρα της ἄφησε τὴν Ἔφεσο καὶ πῆγαν στὴ Χίο, ὅπου εὐεργετοῦσαν ἀπόρους ἀσθενεῖς.

Ἀλλὰ ὁ διωγμὸς ἐξαπλώθηκε καὶ στὴν εἰρηνικὴ Χίο καὶ μεταξὺ τῶν θυμάτων ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος (14 Μαΐου). Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας Νουμέριος, διέταξε νὰ μείνει ἄταφο τὸ σεπτὸ λείψανο τοῦ μάρτυρα. Ἀλλὰ ἡ Μυρώπη, ἀφοῦ διέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ φύλακα, μαζὶ μὲ τὶς ὑπηρέτριές της, πῆρε τὸ λείψανο καὶ τὸ ἔθαψε μὲ μεγάλη εὐλάβεια. Τότε ὁ Νουμέριος διέταξε νὰ τιμωρηθεῖ αὐστηρὰ ὁ φρουρός. Ἡ εἴδηση συντάραξε τὴν φιλοδίκαια καὶ εἰλικρινῆ κόρη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ παρουσιάστηκε χωρὶς δισταγμὸ καὶ εἶπε ὅλη τὴν ἀλήθεια στὸν ἄρχοντα.

Ὁ Νουμέριος, χωρὶς νὰ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν εὐψυχία τῆς Μυρώπης, γεμάτος θυμὸ καὶ ἐκδίκηση, διέταξε νὰ τιμωρηθεῖ ἡ Μυρώπη μέχρι θανάτου. Τότε οἱ στρατιῶτες τὴν ξάπλωσαν στὴ γῆ καὶ τὴν ἔδειραν σκληρὰ μὲ χοντρὰ ῥαβδιά. Ἡ ἀνδρεία τῆς Μυρώπης ἦταν τόση ποὺ ὑπέμεινε τὶς θανατηφόρες πληγές, χωρὶς κραυγὴ καὶ λιποψυχία. Εὔψυχη μὲ τὴν θεία χάρη, ἔμεινε ἀκλόνητη στὴν πίστη. Καὶ παρέδωσε μετὰ ἀπὸ λίγο τὸ πνεῦμα της στὴ φυλακή, ἀνεβαίνοντας στὰ ἀθάνατα σκηνώματα τῶν δικαίων.

Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye ἡ μνήμη της γιορτάζεται στὶς 23 Νοεμβρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἄβιβος ὁ νέος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Λικινίου (307-323) καὶ ἦταν διάκονος στὴν πόλη Θαλσεῖ.

Ἐπειδὴ δίδασκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ περιφερόμενος πόλεις καὶ χωριά, συνελήφθη. Ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ μπροστὰ στὸν ἔπαρχο καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ ζωντανὸς στὴ φωτιά. Οἱ χριστιανοὶ ἀφοῦ πῆραν τὸ ἅγιο λείψανό του, μὲ τιμὲς τὸ ἔθαψαν μαζὶ μὲ αὐτὰ τῶν ἁγίων μαρτύρων Γουρία καὶ Σαμονᾶ (15 Νοεμβρίου) στὸ μέρος Βηθελακικλά\[α.

---

 

Ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς (ἢ Μωσῆς) ὁ Ὁμολογητής

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου. Μνημονεύεται σὰν Ὁμολογητὴς τὴν 2α Δεκεμβρίου στὸν Συναξαριστὴ Delehaye.

Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 ἀναφέρεται τὴν 3η Δεκεμβρίου σὰν Μωϋσῆς ὁ οἰκονόμος, ποὺ μᾶλλον θὰ εἶναι ὁ ἴδιος με τὸν ὁμολογητή.

---

 

Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Φιλεώτης

Γεννήθηκε τὸ 1015 στὸ χωριὸ Φιλέα τῆς ἐπαρχίας Δέρκων τῆς Θρᾴκης. Κατὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ὀνομάστηκε Κυριάκος (Κύριλλος ὑπῆρξε ἔπειτα τὸ καλογερικό του ὄνομα) καὶ ἀπὸ μικρὸς διακρίθηκε στὰ ἱερὰ Γράμματα.

Στὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς ἡλικίας του παντρεύτηκε καὶ ἀπόκτησε παιδί. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχε ζῆλο στὸ μοναχικὸ βίο, ὅπως ὅλοι της ἐποχῆς ἐκείνης, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν γυναῖκα του καὶ τὸ παιδί του καὶ νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ μοναστήρι, λέγοντας στὴ γυναῖκα του: «ἢ νὰ χωρίσουμε ἢ νὰ πᾶμε καὶ οἱ δυὸ σὲ μοναστήρι». Ἡ γυναῖκα του ὅμως δὲ δέχτηκε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἔτσι ὁ Κύριλλος ἔμεινε στὸ σπίτι του ζῶντας ἀσκητικά.

Ἔπειτα ἵδρυσε (1060) μοναστήρι στὸ χωριὸ ἐκεῖνο, τοῦ ὁποίου τὸ ναὸ ἀνήγειρε ὁ Ἀλέξιος Κομνηνός. Ἔτσι ὁσιακὰ ἔζησε ὁ Κύριλλος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1110.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ξένος καὶ πάροικος, τῶν ἐπιγείων τερπνῶν, ζωὴν τὴν ἰσάγγελον, ἐπολιτεύσω σαφῶς, Πατὴρ ἠμῶν Κύριλλε• ὅθεν τὰς οὐρανίους, εἰληφῶς ἀντιδόσεις, πρέσβευε θεοφόρε, τῷ Σωτήρι τῶν ὅλων, δοθῆναι τοῖς σὲ τιμῶσι, χάριν καὶ ἔλεος.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἔγκλειστος

«ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος).

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀββακούμ

 

Κύπριος ἀσκητὴς ἐκ τῶν Ἀλαμανῶν.


Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Τῶν Κυπρίων τὸ κλέος, Καλαμιθάσης τὸ καύχημα, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἀββακοὺμ πατὴρ ἠμῶν, ὅσιε. Τῆς Σολέας ἀνεδείχθης φαεινός, ὡς λύχνος διαυγέστατος, σοφέ. θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας καὶ τοὺς κωφεύοντας ἅμα, μακάριε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος

ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΑΒΒΑΚΟΥΜ

Τῌ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀββακούμ.

Τῇ Β' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀββακούμ.

Τάττει Θεὸς σοι τοὺς πόδας τεθνηκότι,
Εἰς συντέλειαν Ἀββακούμ, καθὼς ἔφης.
Δευτερίῃ Ἀββακοὺμ ἀνεβήσατο εἰς Θεοῦ ἄστυ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν καὶ ἐρημιτῶν, Ἰωάννου, 

Ἡρακλαίμονος, Ἀνδρέου καὶ Θεοφίλου.
Ἀνδρῶν τετρακτὺς εἰς ἄλυπον χωρίον,
Ἐκ θλίψεως γέμοντος ἦλθε χωρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Μυρόπης.
Ὄντως μύρον πέφηνε Χριστῷ Μυρόπη,
Σῶμα προσδοῦσα διὰ τοῦτον βασάνοις.

Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Κυρίλλου Φιλεώτου ἀσκήσαντος ἐν ἔτει 1060.

Ἡ ἁγία Μυρόπη ἐν τῇ φυλακῇ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος Ἄβιβος ὁ νέος ἐν πυρὶ τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Μετά την εξομολόγηση...

- Γέροντα, μετά την

 εξομολόγηση 

δικαιολογείται να 

νιώθης βάρος;

- Γιατί να νιώθης

 βάρος; 

Με μια σωστή

 εξομολόγηση 

σβήνουν όλα 

τα παλιά. 

Ανοίγονται νέα 

δεφτέρια. 

Έρχεται η Χάρις 

του Θεού και 

αλλάζει τελείως

 ο άνθρωπος.

 Χάνονται η 

ταραχή, η αγριάδα, 

το άγχος και 

έρχονται η γαλήνη,

 η ηρεμία. Τόσο αισθητό είναι αυτό ακόμη και εξωτερικά, 

που λέω σε μερικούς να φωτογραφηθούν πριν από την 

εξομολόγηση και μετά την εξομολόγηση, για να διαπιστώσουν

 και οι ίδιοι την καλή αλλοίωση, γιατί στο πρόσωπο 

ζωγραφίζεται η εσωτερική πνευματική κατάσταση. 

Τα μυστήρια της Εκκλησίας κάνουν θαύματα.

 Όσο πλησιάζει κανείς στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, 

θεώνεται, και επόμενο είναι να ακτινοβολή και να

 προδίδεται από την θεία Χάρη. 



- Δηλαδή, Γέροντα, μετά από μια ειλικρινή 

εξομολόγηση νιώθεις αμέσως χαρά;

- Όχι πάντοτε. Μπορεί και να μη χαρής αμέσως,

 αλλά σιγά-σιγά γεννιέται μέσα σου η χαρά. 

Μετά την εξομολόγηση χρειάζεται η φιλότιμη 

αναγνώριση. Να νιώθης όπως αυτός που του 

χαρίζεται ένα χρέος που έχει, και από φιλότιμο

 αισθάνεται

 ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τον ευεργέτη του.

 Να ευχαριστής τον Θεό, αλλά συγχρόνως να ζης

 και το ψαλμικό: «την ανομίαν μου εγώ γινώσκω

 και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός»,

 για να μην ξεθαρρεύης και επαναλαμβάνης τα 

ίδια σφάλματα.

- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας 

βασανίσουν στην άλλη ζωή ακόμη και για έναν 

κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.

- Κοίταξε, όταν ο άνθρωπος μετανοήση και πη 

στον πνευματικό ό,τι θυμόταν, χωρίς να έχη την 

πρόθεση να κρύψη κάτι, τελείωσε· τα ταγκαλάκια

 δεν έχουν καμμία εξουσία επάνω του. Όταν όμως

 δεν εξομολογηθή εν γνώσει του μερικές αμαρτίες

 του, θα βασανίζεται στην άλλη ζωή γι’ αυτές.

- Γέροντα, όταν κάποιος εξομολογήθηκε νεανικά 

του σφάλματα, αλλά πάλι τα σκέφτεται και 

ταλαιπωρήται, είναι σωστή αντιμετώπιση;
- Αν έχη πολλή συντριβή για τα νεανικά του 

σφάλματα και τα εξομολογήθηκε, δεν υπάρχει 

λόγος να ταλαιπωρήται, αφού ο Θεός του τα 

συγχώρησε από την στιγμή που τα εξομολογήθηκε.

 Στο εξής δεν πρέπει να σκαλίζη τα παλιά, ιδίως 

σαρκικά αμαρτήματα, γιατί μπορεί να πάθη ζημιά. 

Στον πόλεμο π.χ. πέφτει μια χειροβομβίδα δίπλα 

σε έναν στρατιώτη, αλλά τον φυλάει ο Θεός και 

δεν σκάζει. Όταν τελειώση ο πόλεμος, βρίσκει ο 

στρατιώτης την χειροβομβίδα που δεν έσκασε 

και αρχίζει να την περιεργάζεται, και τελικά 

ανατινάζεται στον αέρα σε καιρό ειρήνης.

πηγή

ΤΟΝ ΟΖΑΛ ΤΟΝ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΑΝ, ΣΤΟΝ ΑΡΑΦΑΤ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΤΑΦΗ. ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ; ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΩΡΑ, ΕΑΝ ΖΟΥΣΕ;

Φίλος αναγνώστης μας απέστειλε το εξής αναλυτικό e-mail το οποίο πράγματι μας βάζει σε μεγάλες σκέψεις.
Το παραθέτουμε και τα σχόλια, δικά σας:
Με αφορμή τις εκπομπές σου, στις οποίες παρουσιάζεις αφιερώματα σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα, με πρόφαση την αφύπνιση του ελληνικού λαού,
άρχισε να θυμάμαι και εγω κάποια γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μια απο τις μελλοντικές εκπομές σου για να κλείσει ο κύκλος





της προδοσίας του ελληνικού έθνους και να καταλάβει ο κόσμος οτι έχει έρθει πέλον η ώρα του.
Πρόσφατα παρακολούθησα έκπληκτος την είδηση ότι ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας Τουρκούτ Οζάλ θανατώθηκε απο δηλητήριο.
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ακολούθησε και η είδηση ότι έγινε εκταφή της σωρού του Παλαστήνιου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ κατά την οποία
βρέθηκε ότι θανατώθηκε, επίσης απο δηλητήριο.
Θα μου πείς, Στέφανε αδερφέ μου, τώρα: "Ωραία... και που κολάνε όλα αυτά, με τις εκπομπές που αφιερώνω σε ιστορικά γεγονότα;"
Θα καταλάβεις στη συνέχεια, αδερφέ μου...
Στις 28 Απριλίου 1998, εκλέχθηκε με μεγάλη πλεοψηφία σε ένα αξίωμα κάποιος ο οποίος στο μέλλον θα έμμενε στην ιστορία ως μια τραγική-μα
συνάμα και ηγετική μορφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Η επικοινωνιακή προσπάθεια ανοίγματος προς την νεολαία του Χριστόδουλου έγινε με διάφορους τρόπους από δημόσιο βήμα, για παράδειγμα απευθυνόμενους στους νέους συνήθιζε να λέει Ελάτε στην Εκκλησία όπως είστε, με το τζην, με το σκουλαρίκι. Είπε την έκφραση κι εγώ σας πάω', αφού ισχυρίστηκε ότι άκουσε τη φράση τον Χριστόδουλο τον πάω σε καφετέρια. Τέλος, σε μία από τις επισκέψεις του σε σχολεία παρότρυνε τους μαθητές ότι για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς.
Το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου συνδέθηκε άμεσα με μία μεγάλη σύγκρουση μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας, που ξέσπασε το 2000, σε σχέση με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ελληνικές αστυνομικές ταυτότητες. Στις 8 Μαΐου 2000, ένα μόλις μήνα μετά τις εκλογές, ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος σε συνέντευξη στην εφημερίδα Έθνος δήλωσε ότι η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες είναι αντίθετη με το νόμο 2472/1997 για την προστασία των προσώπων από την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων. Στην ίδια συνέντευξη αναφέρθηκε και σε μία σειρά άλλων μέτρων που αφορούν στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, όπως πολιτικός γάμος, πολιτικός όρκος κοκ. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 16 Μαΐου 2000, η Αρχή Προστασίας Προσωπιών Δεδομένων λαμβάνει μία απόφαση - σταθμό με την οποία κρίνει ότι το θρήσκευμα πρέπει να απαλειφθεί από τις ταυτότητες. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αντιτάχθηκε σθεναρά στην απόφαση, ισχυριζόμενος ότι προστάχθηκαν «από νεο-διανοούμενους που θέλουν να μας επιτεθούν σα σκυλιά και να μας κόψουν τις σάρκες». Το όλο ζήτημα τελικά έλαβε διχαστικό χαρακτήρα, καθώς η Εκκλησία παρουσιάστηκε ανυποχώρητη στο αίτημά της, και προκάλεσε την ανταλλαγή βαρέων φράσεων και χαρακτηρισμών, τη στιγμή που ήταν προβλέψιμο ότι η ελληνική έννομη τάξη καθώς και η πάγια νομολογία του ΕΔΑΔ δεν επέτρεπαν το αίτημα της εκκλησίας.
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης απαντώντας σε ερώτηση στη Βουλή στις 24 Μαΐου δηλώνει αντίθετος με την αναγραφή του θρησκεύματος. Το ζήτημα λαμβάνει διαστάσεις και η Ιερά Σύνοδος αποφασίζει να αντιδράσει αρχικά με τη διοργάνωση δύο λαοσυνάξεων: μία στη Θεσσαλονίκη στις 14 Ιουνίου και μία στην Αθήνα στις 21 Ιουνίου. Η διάσταση απόψεων Εκκλησίας-Πολιτείας παρέμενε αγεφύρωτη και έτσι η Εκκλησία αποφάσισε τη συλλογή υπογραφών αιτούμενη τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το εν λόγω θέμα. Η συλλογή υπογραφών καλούσε στην ενεργοποίηση του άρθρου 44 του Συντάγματος περί διενέργειας δημοψηφισμάτων και ξεκίνησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2000. Μετά από έναν περίπου χρόνο, στις 29 Αυγούστου 2001 ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρέδωσε τις περίπου 3 εκατομμύρια υπογραφές, κατά τα στοιχεία της Εκκλησίας, στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Το αίτημα για δημοψήφισμα δεν έγινε δεκτό. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστας Καραμανλής συνυπέγραψε και αυτός στις 24 Σεπτεμβρίου 2000, όμως όταν λίγα χρόνια αργότερα κέρδισε τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία και ο ίδιος έγινε πρωθυπουργός δεν άνοιξε ποτέ ξανά το θέμα καθώς η κυβέρνηση Καραμανλή δεσμευόταν από τις αποφάσεις της ελληνικής διοικητικής δικαιοσύνης.
Ο δημόσιος λόγος του Αρχιεπισκόπου για ζητήματα που πολλές φορές άπτονται της πολιτικής, με την ευρεία έννοια, έφερνε συχνά αντιδράσεις. Οι φιλικές απόψεις που διατυπώνονταν σχετίζονταν με το δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας να μιλά για όποιο θέμα επιλέγει, ενώ ο αντίλογος ζητούσε ουσιαστικά ο λόγος του Αρχιεπισκόπου να μην περιέχει κρίσεις σε έντονο ύφος που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως αντιπολιτευτικές και ως χρησιμοποίηση της θέσης ισχύος του Αρχιεπισκόπου για επιρροή του ευσεβούς λαού.
Αυτές οι ρήξεις οδήγησαν επανειλημμένα σε δημόσιες αντιπαραθέσεις όπου εμπλέκονταν και τα ΜΜΕ. Στελέχη της αριστεράς, και άλλοι εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής, συχνά εναντιώνονταν δημόσια στις εκάστοτε δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου. Την παραίτηση του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου είχε ζητήσει ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέκος Αλαβάνος, εξαιτίας κειμένου που αποκαλούσε «νέους Διοκλητιανούς» όσους ζητούν χωρισμό κράτους-Εκκλησίας, δηλώνοντας ότι «χρησιμοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα για να διχάσει τον λαό σε πιστούς και σε άπιστους».
Toν Ιούνιο του 2007 διαγνώστηκε ότι ο Αρχιεπίσκοπος πάσχει από καρκίνο του παχέους εντέρου και χειρουργήθηκε με επιτυχία για την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας όμως διαγνώστηκε και δεύτερος καρκίνος στο ήπαρ, καθώς και κίρρωση, που ήταν αποτέλεσμα χρόνιας ηπατίτιδας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ και τέθηκε σε αναμονή εύρεσης μοσχεύματος, προκειμένου να γίνει μεταμόσχευση ήπατος. Αν και το μόσχευμα βρέθηκε, κατά τη χειρουργική επέμβαση στις 8 Οκτωμβρίου δεν έγινε η μεταμόσχευση, καθώς διαπιστώθηκαν πολλαπλές μεταστάσεις. Λίγες εβδομάδες αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε τη θεραπεία του.
Κατά τη διάρκεια της κατ' οίκον νοσηλείας του, τον Αρχιεπίσκοπο επισκέφθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, αρκετοί ακόμα πολιτικοί καθώς και Συνοδικοί Μητροπολίτες. Η θεραπευτική αγωγή που ακολουθούσε του δημιουργούσε παρενέργειες και σταδιακή επιδείνωση της υγείας του. Στα τελευταία στάδια της ασθένειας του αρνήθηκε περαιτέρω ιατρική αγωγή, καθώς και να μεταφερθεί σε νοσοκομείο.
Στις 28 Ιουνίου του 2008 στις 5:15 το πρωί άφησε τη τελευταία του πνοή σε ηλικία 69 ετών. Απεβίωσε στην οικία του, όπως ο ίδιος ζήτησε, χωρίς να μεταφερθεί σε νοσοκομείο, παρά την επιδείνωσή της υγείας του που τον οδήγησε στο να καταλήξει. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας η σορός του μεταφέρθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας για λαικό προσκύνημα. Ανήμερα του θανάτου του, η ελληνική κυβέρνηση δια του Υπουργείου Εσωτερικών κήρυξε τετραήμερο εθνικό πένθος.
Στο τελευταίο του δημόσιο μήνυμα, με την ευκαιρία της πρωτοχρονιάς του 2008, νιώθοντας το τέλος του αφήνει την παρακαταθήκη του με τα εξής λόγια:
Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει.
Και ερωτώ τώρα εγώ αγαπητέ Στέφανε και επιστρέφω στον προλογό μου:
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος - Νεκρός από καλπάζουσα μορφή καρκίνου..
Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος - Νεκρός από πτώση ελληνικού στρατιωτικού αεροπλάνου, λίγο μετά την εκλογή Καραμανλή
Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος - Φυλακισμένος χωρίς τροφή και νερό σε χώρο του Πατριαρχείου.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟΝΕΥΡΩΘΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ!!
Όσο ξεχνάμε.. απογοητεύουμε ... διαδόχους του κάθε Χριστόδουλου..
Πάρε κάποιο βασιλιά μας που τον δάγκωσε ...πίθηκος ...είπαν!
Πάρε το Μεταξά, αμέσως την επομένη...απο μια ένεση του Άγγλου γιατρού...
Πάρε τον Μακάριο...
Τον Τάσο Παπαδόπουλο...
Και όποιον επώμενο!
Εχθρούς εντός δεν είχε.. πέρα απο τους γεννίτσαρους!
Αληθεια , που είναι όλος αυτός ο κόσμος;
Πότε θα τον ξαναδώ με τόσες Ελληνικές Σημαιές;
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΩΡΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΘΕΑΜΑ;
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=TLJ4UOV0JJc
Λένε για την κόντρα του με τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίος τον Α'.
Δίαβασε, στα link που σου παραθέτω, για το τί είναι αυτός ο Βαρθολομαίος και το τί έλεγε για το Ελληνικό έθνος!
http://www.youtube.com/watch?v=zc-8yLXf6fc
http://www.youtube.com/watch?v=kyoIzSzS1sY
Και ερωτώ, ΞΑΝΑ, εγώ αγαπητέ μου Στέφανε:
Πρόσφατα παρακολούθησα έκπληκτος την είδηση ότι ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας Τουρκούτ Οζάλ θανατώθηκε απο δηλητήριο.
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ακολούθησε και η είδηση ότι έγινε εκταφή της σωρού του Παλαστήνιου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ κατά την οποία
βρέθηκε ότι θανατώθηκε, επίσης απο δηλητήριο.
ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΑΜΕ ΜΙΑ ΕΚΤΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ;
ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΣΕ ΚΟΝΤΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ;
Τέλος, αγαπητέ μου Στέφανε, σου παραθέτω ένα ακόμα βίντεο με την δική σου εκπομπή, στο μίνι αφιερωμά σου όταν ήσουν στο προηγούμενο κανάλι σου.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=1t_Ejf7tGmo#!
Mε αγάπη,
Στρατηγός ε.α
ΥΓ: To παρόν email αποτελεί, αγαπητέ μου Στέφανε μία έρευνα δικιά μου πολλών ετών. Θα σε παρακαλούσα σε μια απο τις επόμενες εκπομπές σου
να αφιερώσεις λίγο χρόνο σε αυτό το θέμα για να κλείσει ο κύκλος του αφιερωματός σου στο Ελληνικό Έθνος και τον δρόμο προς την προδοσία.

Οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΝΟΥΝ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΓΑΠΗΤΟΙ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ!

ΠΗΓΗ