Οι Ανικανοποίητες εφέσεις του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος έχει εφέσεις μεγάλες και πόθους! Αλλά πάντα αυτές μένουν ανικανοποίητες εις την παρούσαν ζωήν. Οι ανικανοποίητες αυτές εφέσεις, μόνον με την ύπαρξιν του Παραδείσου ικανοποιούνται. Εκεί θα ικανοποιηθούν πλήρως. Και ιδού:

α. Ο πόθος της αθανασίας.

Όλοι θέλουν να είναι αθάνατη. Κανένας δεν επιθυμεί να πεθάνει. Και εκείνος που έφθασεν εις το έσχατον γήρας και είναι με το ένα πόδι στον τάφο, επ’ ουδενί λόγο θέλει να πεθάνει.”Άφησε έμενα Χάρε και πάρε το παιδί μου”, έλεγε, κατά τον μύθον, η γερόντισσα, που είδε το Χάρο να έρχεται να την πάρει. Τόσα έξοδα, φάρμακα, γιατρούς επιστρατεύουμε για να απομακρύνωμε τον ανεπιθύμητων αυτόν επισκέπτην, τον θάνατον.

Μόλις ακούσουν την λέξιν θάνατος, “χτυπά ξύλο”, φωνάζουν “κούφιος ο τόπος που τ’ ακούει”. Λες και φοβάται ο θάνατος το κτύπημα του ξύλου!

Ο πόθος, λοιπόν, αυτός της αθανασίας είναι ζωηρός εις πάντα ανθρωπον. Και όμως όλοι πεθαίνουν.

Αλλα για να υπαρχη ο άσβεστος αυτός πόθος πρέπει να υπάρχει και το αντικείμενον της ικανοποιήσεως του. Και αυτό είναι η αιωνία και ατελείωτη ζωή. Η ζωή του Παραδείσου η οποία δεν έχει τέρμα ποτέ. Γι’ αυτό λέγεται και “αιώνιος ζωή”.

β. Ο πόθος της δόξης.

Όλοι επίσης οι άνθρωποι θέλουν την δόξαν. Επιθυμούν να δοξαστούν και να επαινευθουν. Όλοι θέλουν να γίνεται λόγος γι’ αυτούς. Θέλουν να ρθουν στη γιορτή τους πολλοί, να ντυθούν καλά και να ελκύσουν τα βλέμματα και τον θαυμασμον των ανθρώπων. “Πολλοί τον πλουτον εμισησαν, την δόξαν ουδείς”, έλεγαν και οι αρχαίοι.

Αλλά παρ’ ολας τας προσπάθειας μας ο πόθος αυτός της δόξης εις την παρουσαν ζωήν, μένει ανικανοποίητος.

Ποιος υπήρξε ο περισσότερον δοξασμένος στην ιστορία των ανθρώπων; Ασφαλώς ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτός νεαρός ακόμη, υπέταξε λαούς, φυλάς και έθνη και εκυριευσε τον κόσμον όλον. Στο τέλος όμως των κατακτήσεων του, τον είδαν να κλαίει.

-Γιατί κλαις, του είπαν;
-Διότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος να κυριεύσω, απάντησε.

Αι! λοιπόν, αυτός ο ανικανοποίητος πόθος της δόξης, θα ικανοποιηθεί εις την άλλην ζωήν, εις την Βασιλείαν Του Θεού, εις τον Παραδεισον, καθώς θα δούμε πιο κάτω. Γι’ αυτό μας τον εβαλεν Ο Θεός μέσα μας.

γ. Ο ποθος της δικαιοσυνης.

Ο άνθρωπος έχει μέσα του τον πόθον της δικαιοσύνης. Επιθυμεί να θριάμβευση το δίκαιον και στον εαυτό του και στους άλλους. Θέλει ν’ αμείβεται ο καλός και να τιμωρείται ο κακός. Αλλα συμβαίνει το εναντίον, Εις την παρουσαν ζωήν ο κακός δυστυχώς αθωώνεται και υψώνεται. Ο καλός όμως αδικείται από παντού και υποφέρει.

Αι! λοιπόν, αυτό ο ανικανοποίητος εδώ πόθος του δικαίου θα ικανοποιηθεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Δεν μπορεί, παρά να ρθει ημέρα, που θα του αποδοθεί το δίκαιον. Η δικαιοσύνη θα θριαμβευση. Δεν μπορεί ο Θεός, που έβαλε μέσα μας τον πόθον αυτόν, να μην τον ικανοποιήσει. Ο Χριστός το ειπεν καθαρά: “μακάριοι οι πεινωντες και διψωντες την δικαιοσυνην, οτι αυτοί χορτασθησονται” (Ματθ. Ε’,6).

δ. Ο ποθος του τέλειου και απείρου.

Αυτός ο πόθος μας οδηγεί στον πνευματικό κόσμο. Ο παρόν υλικός κόσμος είναι βεβαίως “καλός λίαν”, αλλά δεν τον ικανοποιεί τον άνθρωπο πλήρως.

Του είναι φυλακή. Ο άνθρωπος θέλει το τέλειον, το άριστον. Ο άνθρωπος αν και πεπερασμένον ον, εν τούτοις έχει την αίσθησιν και τον πόθον του απείρου. Τα στενά όρια του υλικού Σύμπαντος τον στενοχωρούν. ποθεί το τελειον και άπειρον και αιώνιον. Αυτό, λοιπόν που θα ικανοποιηθεί; Μόνον εις τον Παραδεισον, στην άπειρη Βασιλεία  Του Θεού. Εις την αιωνία και ατελείωτη ζωή.

ε. Ο πόθος της γνώσεως.

Υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και ο πόθος της γνώσεως. Θέλει να μαθη να μαθη πολλά. Γι αυτό βιδώνεται στην καρέκλα και παρακολουθεί τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ξενυχτάει, διαβάζοντας βιβλία και περιέρχεται τα διάφορα μέρη της γης ως τουρίστας. Μετακινούνται διαρκώς και ξυπόλυτοι, για να δούνε και να μάθουν. Χρόνια πηγαίνει στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο. Αλλά τι μαθαίνει; Ψυχία και σταγόνες. Μαθαίνει μόνον μιαν επιστημην, ή και δυο, ή το πολύ τρεις. Τι είναι όμως αυτά, μπροστά σ’ εκείνα, που δεν μπορεί να μάθει; Εκεί θα ικανοποιηθεί ο πόθος αυτός της γνώσεως.

στ. Ο πόθος της ευτυχίας

Μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί θέλουν ευτυχία. Ουδεις -μα απολύτως ουδείς- υπάρχει, που θέλει δυστυχία. Ο πόθος αυτός της ευτυχίας ειναι ριζωμένος στα κατάβαθα του ανθρώπου. Για να αποκτηση αυτήν την ευτυχιαν αγωνίζεται απο τα μικρά του χρόνια, ως τα βαθειά του γηρατειά. Τρέχει, ιδροκοπά, κοπιάζει γκρινιάζει, μένει άυπνος και πονοκεφαλιάζει. Δίνει και παίρνει απειράριθμες ευχές για να ευτυχηση.

Και όμως, ο πόθος αυτός για την ευτυχιαν είναι ανικανοποίητος στη παρούσα ζωή. Το έλεγαν και οι πρόγονοι μας. “Εις τις δια παντός του βίου η ευτυχηκε, ουτος τέρας εστι και ουκ άνθρωπος”.

Αι! λοιπόν, υπάρχει το αντικείμενον που θα ικανοποιηση τον πόθον. Είναι η Βασιλεία του Θεού. Είναι ο Παράδεισος. Αυτός θα πληρωση κάθε πόθον. Εκεί θα πληρωθεί, οποί δεν υπάρχει πένθος, οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Όλοι οι πόθοι αυτοί, που είναι μέσα μας, θα ικανοποιηθούν, διότι υπάρχει τα αντικείμενον με το οποίον μπορούν να ικανοποιηθούν. Είναι, όπως είπαμε, ο Παράδεισος. Εδώ εχομε το αίσθημα της πείνας, υπάρχουν όμως και τα τρόφιμα που το ικανοποιούν. Εχομε το αίσθημα της διψης. Υπάρχει το νερό. Επίσης νυστάζουμε, πλην όμως υπάρχει και ο ύπνος που πληρώνει το αίσθημα και ικανοποιεί τον ανθρωπον.

Κατά παρομοιον, λοιπόν, τρόπον και οι πόθοι αυτοί της αθανασίας, της δόξης, της δικαιοσύνης, της γνώσεως και της ευτυχίας, οι ανικανοποίητοι εδώ, έχουν το αντικείμενον να ικανοποιηθούν εκεί. Έχουν τον Παραδεισον, την Βασιλείαν του Θεού. Εκεί θα ικανοποιηθούν πλήρως. Τον υλικόν αυτόν κόσμον, δεν τον εκαμεν άριστον Ο Θεος, αλλά “καλόν λίαν” Άριστον και άπειρον και αιώνιον έκαμε τον Παραδεισον, που θα ικανοποιηση τους πόθους μας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Αρχιμανδριτου Χαραλαμου Βασιλόπουλου:

“ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”
Εκδόσεις “Ορθόδοξου Τύπου”

πηγή