Όσιος Θεοδόσιος ηγούμενος Μονής Φιλόθεου εν Άθω και Επίσκοπος Τραπεζούντος

Θεοδοσίω επλάκη διπλούν στέφος, Ως ιεράρχη και οσίω Kυρίου.

Βιογραφία Ο Όσιος Θεοδόσιος καταγόταν από το χωριό Κορησσός Καστοριάς και γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς. Ήταν αδελφός του Οσίου Διονυσίου (τιμάται 25 Ιουνίου), ιδρυτή της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου Αγίου Όρους. Ο Όσιος έγινε μοναχός στην Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους και μετά την κοίμηση του Ηγουμένου διετέλεσε Ηγούμενος αυτής. Κάποια μέρα επέδραμαν κατά του αιγιαλού της Μονής Τούρκοι πειρατές, οι οποίοι απήγαγαν τον Όσιο ως αιχμάλωτο στην Βιθυνία. Κατάφερε να ελευθερωθεί και ήλθε στην Κωνσταντινούπολη. Με την προτροπή του Πατριάρχη Καλλίστου, με τον οποίον συνδεόταν Πνευματικά, γίνεται Ηγούμενος της περίφημης Μονής του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων. Για την αρετή του και την οσιότητα του βίου του εξελέγη, το 1370 μ.Χ., Επίσκοπος Τραπεζούντος. Ο Όσιος Θεοδόσιος κοιμήθηκε με ειρήνη περί το έτος 1392 μ.Χ.

Άγιος Νικηφόρος Νεομάρτυρας εκ Κρήτης

Βιογραφία
Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικηφόρος καταγόταν από την κωμόπολη Κριτσά Μεραμβέλλου Κρήτης και ο πατέρας του ονομαζόταν Τζανής. Νυμφεύθηκε με μια Μωαμεθανή, που την έλεγαν Φετμά και απέκτησε δύο υιούς. Όμως ο Νικηφόρος αλλαξοπίστησε και έγινε Μουσουλμάνος λαβών το όνομα Ιμπραχίμ. Αλλά με την πρόνοια του Θεού ήλθε στον εαυτό του και μετανόησε για το ολίσθημά του. Από τότε ζούσε την Χριστιανική πίστη και ζωή. Η γυναίκα του, βλέποντας αυτή την μεταστροφή του, τον κατήγγειλε στις αρχές. Τότε ο Νικηφόρος συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον του βαλή της Κρήτης, στο Χάνδακα (Ηράκλειο), του Μουσταφά Πασά. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Ιεροδικείο, ενώπιον του οποίου ο Μάρτυρας ομολόγησε με γενναιότητα την πίστη του στον Χριστό. Η απόφαση ήταν καταδικαστική. Ο Νεομάρτυς Νικηφόρος απαγχονίστηκε το έτος 1832 μ.Χ., σε ηλικία 30 ετών και έλαβε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας.

Γέρων Πορφύριος: Θα λάμψει η εκκλησία - Άρθρο-απάντηση στις δηλώσεις του Υπουργού Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας της Τουρκίας κ.Ερντογάν Μπαϊρακτάρ για τον Χριστιανισμό.

O Xριστιανισμός καταρχάς δεν είναι θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι απoκάλυψις του Θεού στον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Θεός Πατέρας έστειλε τον Μονογενή του Υιό στον κόσμο να διδάξει και με τον λόγο αλλά κυρίως με την ίδια τη ζωή Του και μέσα από τον Ενσαρκωμένο Λόγο να λάβει το ανθρώπινο γένος τη διαβεβαίωση της Σωτηρίας. Η θυσία του Ιησού Χριστού επάνω στον Σταυρό ήταν η ζωντανή θυσία στον ίδιο τον Πατέρα για να συμφιλιώσει ο ίδιος ο Υιός τον άνθρωπο με τον Πατέρα Θεό. Η Ορθοδοξία θεραπεύει τον πάσχοντα άνθρωπο και τον καθιστά Άγιο δια της Αλήθειας. Η Ορθοδοξία δεν είναι κουλτούρα, ούτε θρησκεία. Είναι το βίωμα της μιας και μοναδικής Αλήθειας που ενώνει τον Θεό Πατέρα με τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτηρία του.

Κατά Ιωάννη ΙΖ. 21 ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας.

Το φως της αλήθειας ήλθε για να ενώσει τους ανθρώπους ενώνοντας τον Δημιουργό με το πλάσμα Του. Η αναγκαιότητα του ερχομού του Μεσσία Χριστού έγκειται στο ότι ο Ενσαρκωμένος Λόγος είναι ο απαραίτητος και μοναδικός συνδετικός κρίκος που ήρθε να γεφυρώσει το χάσμα της άγνοιας των ανθρώπων, να μας απαλλάξει από το θάνατο της αμαρτίας και να αποκαταστήσει τη σχέση μας με το Θεό. Για αυτό και η σωτηρία περνάει μέσα από τον Χριστό και η παρακαταθήκη που παραδόθηκε μέσα από την Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού στο ανθρώπινο γένος, ζητά την ενότητα εκείνη που είναι πάνω από σύνορα, εθνότητες, φυλές, χρώμα, ιδεολογίες, κουλτούρες και πολιτισμούς. Ζητά να ενωθούμε με τους ανθρώπους πρώτα γιατί κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Πατέρα αν δεν περάσει από τους ανθρώπους. Αυτή είναι η αλήθεια.

Τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἠγάπησαν μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς.

Ο Θεός για αυτή την αλήθεια δεν χρησιμοποίησε βία ποτέ, παρά μόνο την αγάπη και καυτηρίασε την πονηρία, το ψέμα, την υποκρισία του ανθρώπου και έστειλε την αγάπη του στους αμαρτωλούς όλου του κόσμου για τους οποίους ήλθε. Είναι το φως που φωτίζει τα πάντα από τα πιο φωτεινά μέχρι τα πιο σκοτεινά έργα των ανθρώπων. Ουδέν κρυπτόν υπό του ανεσπέρου ήλιου. Για να φτάσει λοιπόν το φως του Χριστού στον κόσμο εδώ και 2000 χρόνια η Χριστιανική Εκκλησία απέκτησε μοναδική υπόσταση μέσα από το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων και αγίων που θυσιάστηκαν και ομολόγησαν. Τι ομολόγησαν; Ότι το φως ελήλυθεν στον κόσμο. Το σκοτάδι δεν ήθελε από καταβολής ανθρωπίνου γένους να έρθει το φώς για να μην ελέγχονται τα πονηρά έργα των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος του Χριστού μετά την Πεντηκοστή απέκτησε τη δυνατότητα να γίνει Άγιος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση Θεού. Αυτός είναι ο προορισμός όλων των ανθρώπων και από τον ερχομό του Παράκλητου ως τις ημέρες μας, το φως αυτό διαδίδεται και μεταλαμπαδεύεται μέσα από τους Αγίους κάθε εποχής και οι άγιοι υπάρχουν μέχρι και τις ημέρες μας. Στα χρόνια τα δικά μας η Ελλάδα, αλλά και η ανθρωπότητα γνώρισε ένα τέτοιο άγιο με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος δεν χρησιμοποίησε ποτέ του τη βία και τη σκληράδα και αγάπησε τους ανθρώπους όπως ο Χριστός μας. Ήταν ο Γέρων Πορφύριος, ένας μεγάλος Άγιος της εποχής μας ο οποίος ήταν ευγενής, αγκάλιαζε όλους τους αμαρτωλούς, Έλληνες και ξένους, Ορθοδόξους, Καθολικούς και Μουσουλμάνους. Αγαπούσε τους ανθρώπους και έλεγε ότι όλοι είναι καλοί αλλά τόνιζε ότι ο ίδιος είναι με τον Χριστό.

Προς Γαλάτας Β. 20 Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·

Έλεγε «είμαι Ορθόδοξος ιερεύς του Υψίστου». H Χάρη του Παναγίου Πνεύματος ενεργούσε επάνω του ολοφάνερα και ο ίδιος γνώριζε ότι με τον θάνατο καταργούνται οι αποστάσεις και ότι ενώ στην επίγεια ζωή του πραγματοποίησε θαυμαστά πράγματα, εν τούτοις, μετά θάνατον έλεγε ο ίδιος ότι θα μπορεί να κάνει περισσότερα για τους ανθρώπους. Ο Γέρων Πορφύριος ήταν ένας σημαιοφόρος της αλήθειας του Χριστού. Γνώριζε ότι θα λάμψει η αλήθεια και η Εκκλησία.

Μετά την κοίμησή του έδειξε με θαυμαστό τρόπο σε ένα παιδί του, να επισκέπτεται μυστικό τω τρόπω, χωριά της Τουρκίας και να θεραπεύει άρρωστα παιδάκια αγγίζοντας το κεφάλι τους χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς. Η αγάπη του Γέροντα δεν γνώριζε σύνορα και αποστάσεις και λειτουργούσε πάντα ενωτικά και θαυμαστά.

Εδώ και επτά χρόνια αγωνιζόμαστε για ένα πολύ σπουδαίο έργο για το καλό της ανθρωπότητας υπηρετώντας αυτή την παρακαταθήκη για την αληθινή ενότητα του κόσμου, τον αντίποδα της σημερινής ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της "ενότητας" του χρήματος. Ο κόσμος έχει ανάγκη από αγίους ηγέτες που λειτούργησαν ενωτικά και πάνω σε αυτή την αναγκαιότητα ξεκίνησε το σπουδαίο έργο για να μάθει η ανθρωπότητα για ένα άγιο Κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας.

Η αγάπη του Χριστού μας οδήγησε να απευθυνθούμε και στην Τουρκική Κυβέρνηση για να γνωρίσουν και αυτοί και να αγκαλιάσουν αυτό το τέλειο πρότυπο μέσα από το οποίο οι δύο λαοί μας, θα μπορούν να έρθουν πιο κοντά στην ειρήνη. Πράγματι υπήρξε ενδιαφέρον, όμως αναρωτήθηκαν το γιατί. Αντιλήφθηκαν ότι μέσα από αυτή την προσπάθεια υπηρετούμε την παρακαταθήκη ενός πολύ μεγάλου αγίου γέροντος του πατρός Πορφυρίου, ο οποίος έφυγε από αυτή τη ζωή προσευχόμενος με την Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού Χριστού «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ» δηλαδή να γίνουμε όλοι ένα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και οι Άγιοι είναι εκείνοι που δείχνουν τον τρόπο και τον δρόμο της ενότητος. Υπηρετούμε ταυτόχρονα την παρακαταθήκη του Αγίου Γέροντα Παϊσίου που ζητούσε την επιτακτική προβολή ενός προτύπου ηγέτη, πάνω ακριβώς σε αυτό το πνεύμα της ενότητος. Ένα πρότυπο που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο.

Εμείς μέσα από αυτό το έργο κάνουμε πράξη αυτές τις παρακαταθήκες και το αποδεικνύουμε σε εσάς ότι πρέπει να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους ακόμα και τους εχθρούς μας, και πρέπει να γίνουμε όλοι σαν ένας λαός.

"Γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς"

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας κ.Ταγίπ Ερντογάν, είχε τονίσει ότι η Τουρκία ωφελήθηκε από την τέλεση της λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο. Η Ορθοδοξία μόνο ενώνει και ωφελεί, δεν διχάζει τους λαούς, θα απαντούσαμε εμείς.

Ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας της Τουρκίας, κ. Ερντογάν Μπαϊρακτάρ, αναφερόμενος στον Χριστιανισμό κυρίως, είπε ότι η πνευματικότητα και τα θρησκευτικά αισθήματα αποδυναμώνονται. Θα απαντήσουμε ότι όταν λείπει η αλήθεια πράγματι, η πνευματικότητα του κόσμου απλά δεν υφίσταται. Και η αλήθεια για τους Χριστιανούς είναι ο Χριστός. Θα μπορούσαμε κ.Ερντογάν Μπαϊρακτάρ να ζήσουμε μαζί σας στην Τουρκία, μαζί με τον Τουρκικό λαό, αλλά όμως με τον Χριστό και χωρίς να ενοχλούμαστε για τον δικό σας τρόπο ζωής, πάντα σεβόμενοι τα δικά σας πιστεύω, όμως και εσείς τα δικά μας. Ο σεβασμός του αυτεξούσιου της επιλογής των ανθρώπων είναι θεμελιώδες ιδανικό στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Έτσι με τον πλέον ιδανικό και χωρίς φόβο τρόπο, να μπορέσετε να αντιληφθείτε ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη δεν είναι κουλτούρα αλλά ο φορέας της βιωματικής αλήθειας του Χριστού, δηλαδή του ζώντος Θεού.

Γιατί αυτός που γνωρίζει και ζει την αλήθεια, δεν φοβάται τίποτα απολύτως.

"Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν"

ΥΣ: Σας ευχόμεθα καλή χρονιά. Το έτος 2013 λένε πολλοί ότι θα είναι έτος ανατροπής για πολλά παγκοσμίως. Θα ευχηθούμε να ανατραπεί το ψεύδος και να λάμψει η αλήθεια για το καλό της ανθρωπότητας. Σας είμαστε ευγνώμονες ειλικρινώς για αυτά που επισημάνατε στο άρθρο σας για εμάς τους Χριστιανούς και έγιναν αφορμή για να γραφτεί αυτή η επιστολή προς εσάς.

Το κατά κόσμον επίθετο του Αγίου Γέροντα Πορφυρίου είναι ίδιο με το δικό σας, «Μπαϊρακτάρης» που σημαίνει «Σημαιοφόρος».

Ιερομόναχος π.Γεώργιος

Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής

Ιερά Σκήτη Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους

πηγή

Η Πύλη του Παραδείσου

Νίκαια, 829 μ.Χ.

Η διαταγή ήταν ξεκάθαρη. Την ήξεραν όλοι. Πώς όχι; Άλλωστε τη διαλαλούσε συχνά ο ντελάλης στους δρόμους και τις πλατείες.

Ο κραταιός αυτοκράτορας, ο μεγάλος Θεόφιλος, τους ξαναθύμιζε τη βασιλική διαταγή.

«Όποιος εξακολουθούσε να έχει στο σπίτι του εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας και να προσκυνά τα μπογιατισμένα ξύλα σαν τους ειδωλολάτρες, να συλλαμβάνεται, να φυλακίζεται, να δημεύεται η περιουσία του και να εξορίζεται. Κι αν δεν μετανοιώνει, να θανατώνεται χωρίς έλεος.

Το νόμο του Αυτοκράτορα τον γνώριζαν πόσο σκληρός ήταν, μα της καρδιάς και της πίστης το νόμο δε γνώριζε ο Αυτοκράτορας πόσο ήταν δυνατός.

Είχε νυχτώσει για τα καλά, στη Νίκαια, την ένδοξη πόλη της Μεγάλης Αυτοκρατορίας. Με το σκοτάδι σιγά-σιγά χάνονταν οι θόρυβοι του κόσμου και της βιοπάλης. Τρεμόσβηναν τα φώτα, κι ο ύπνος ερχόταν να παραλάβει τις κουρασμένες ψυχές, να τις αναπαύσει για λίγο, Μα αυτοί αντιστέκονταν στον ύπνο. Κάθε βράδυ, μόλις το σκοτάδι έπεφτε για τα καλά, ξεκινούσαν. Ήταν δύο. Μια γυναικεία φιγούρα μαυροντυμένη, με κατεβασμένο χαμηλά το μαντήλι, κι ένα παλληκάρι. Οι δυο σκιές γλιστρούσαν βιαστικά στο σοκάκι και έμπαιναν με προφύλαξη μέσα σ’ ένα μικρό χτίσμα. Αναζητούσαν μες στο σκοτάδι το μεγάλο θησαυρό τους. Μια γλυκύτατη και θαυματουργή εικόνα της μεγάλης Μάνας, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο νέος άναψε ένα κερί. Σεβαστικά πλησίασαν και οι δύο. Το γλυκύτατο πρόσωπο φωτίστηκε. Ξεπρόβαλαν τα μεγάλα μάτια με τη χαρμολύπη στις κόγχες τους, το πάνσεπτο μικρό στόμα, το ποθεινότατο πρόσωπο του Υιού της.

Η χήρα μάνα γονάτισε. Από πίσω κι ο γιος. «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ μας». Είπαν κι άλλα. Είπαν πολλά με την καρδιά και τα χείλη. Σ’ Εκείνη και το Γλυκύτατο Υιό της είχαν αποθέσει όλη τους τη μέριμνα και την ελπίδα. Εκεί έρχονταν κάθε βράδυ αψηφώντας τη διαταγή. Μόνο εκεί, μόνοι, με το Θεό μόνο, ένοιωθαν ότι ζούσαν πραγματικά.

Δεν έμειναν όμως για πάντα αόρατοι. Οι άνθρωποι του Αυτοκράτορα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Τους είδαν; Τους πρόδωσαν; Πάντως την άλλη μέρα ήρθε διαταγή να παρουσιαστούν.

Σπάραξε η καρδιά της μάνας. Όχι για κείνη. Μα για την εικόνα, για το παιδί της. Η ίδια ήταν αποφασισμένη. Μεσολαβούσε μια νύχτα ακόμη. Ίσως η τελευταία σωτήρια νύχτα. Έπρεπε να παρθούν σκληρές, μα δυναμικές αποφάσεις. Γονάτισε. Έκανε την προσευχή της. Ο αέρας σφύριζε δυνατά. Πέρα μακριά το κύμα ξεσπούσε αγριεμένο. Ήταν σαν να την προκαλούσε. Η μεγάλη απόφαση πάρθηκε.

- «Πάμε», είπε στο γιο της. «Πάμε ν’ αποχαιρετήσουμε την Παναγία».

Γλίστρησαν ξανά και χώθηκαν στα σκοτάδια. Μετά από πολλή ώρα, τρεις σκιές στέκονταν στην παραλία. Η μία ήταν η Παναγία. Αγκάλιασαν την εικόνα. Την ασπάστηκαν. Την αποχαιρέτησαν χύνοντας δάκρυα πικρά. Ύστερα τη σήκωσε στην αγκαλιά της η μάνα. Έβαλε όση της απέμεινε δύναμη, ανέβηκε σε μια πέτρα και πέταξε την εικόνα στο κύμα.

- «Συγχώρα με, Παναγιά μου. Όσο μπόρεσα σε φύλαξα. Τώρα φυλάξου μόνη σου».

Βαρύς ακούστηκε ο παφλασμός στα νερά. Η μεγάλη Εικόνα στροβιλίστηκε δυο τρεις φορές και ύστερα σηκώθηκε ορθή. Ήταν σαν να περπατούσε στα κύματα γυρισμένη προς το μέρος τους. Φαινόταν καθαρά στο σκοτάδι, σα φωτεινή στήλη. Έφευγε προς τα δυτικά. Έμεναν ακίνητοι με θολωμένα από τα δάκρυα μάτια να τη βλέπουν να αρμενίζει και να μακραίνει. Κι όταν στο τέλος έμεινε μια φωτεινή κουκίδα, ένα πολύ μικρό αστεράκι και χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα, «στο καλό, Παναγία μου» σιγομουρμούρισαν κάνοντας το σταυρό τους και κοιτάχτηκαν μάνα και γιος στο πρόσωπο.

Και τώρα; Τι θα γινόταν τώρα; Πρώτη έλυσε η μάνα τη σιωπή.

- «Φύγε, παιδί μου. Φύγε να σωθείς. Δεν υπάρχει τόπος εδώ για μας. Εγώ θα μείνω να μαρτυρήσω την πίστη στο Χριστό. Εσύ όμως είσαι νέος. Πρέπει να ζήσεις. Φύγε. Από χωριό σε χωριό κι από βουνό σε βουνό. Η Παναγία θα σου δείξει τόπο να σταθείς».

Στανικώς και με παρακάλια έκανε το παιδί της να φύγει. Η μάνα έμεινε να κοιτάζει μια τη στράτα που χάθηκε ο γιος, μια τα κύματα που κρύψαν την εικόνα.

«Παναγία μου, φύλαξέ τον, και φυλάξου», ήταν ο τελευταίος της λόγος. Ύστερα πήρε το δρόμο για τον Κριτή.

Ο γιος σώθηκε. Πέρασε τόπους πολλούς, χωριά και πολιτείες. Πουθενά δεν αναπαύτηκε. Ήθελε να ριζώσει κάπου με ξάγναντο τη θάλασσα, ν’ αντικρίζει απέναντι την πατρίδα, να αναζητεί στα κύματα την Παναγία, που πίστευε πως θα ‘ρχόταν κάποτε από το πέλαγος.

Έφτασε στο Άγιο Όρος. Έγινε μοναχός και ηγούμενος στη μονή Ιβήρων. Μεγάλωσε, άσπρισαν τα μαλλιά και τα γένια του και η Παναγία δεν είχε ακόμη φανεί. Έκλεισε μια μέρα τα μάτια του μ’ αυτή τη λαχτάρα και προσμονή.

Οι πατέρες στη Μονή των Ιβήρων ήταν προϊδεασμένοι. Γνώριζαν για το μεγάλο Θησαυρό που είχε πέσει στη θάλασσα. Δεν ήξεραν όμως πού βρήκε αραξοβόλι. Ώσπου κάποιο βράδυ, το έτος 1004, ημέρα Τρίτη της Διακαινησίμου, παρουσιάστηκε στη θάλασσα ένα εξαιρετικό φαινόμενο. Οι μοναχοί πλησίασαν στην παραλία και έβλεπαν καθαρά ένα πύρινο στύλο να στέκεται πάνω σε μια εικόνα της Παναγίας.

Θερμά παρακαλούσαν την Παναγία να τους χαρίσει την αγία εικόνα Της. Μα όσο πλησίαζαν με τα πλοιάρια, τόσο εκείνη απομακρυνόταν.

Ο Γέροντας Γαβριήλ ήταν Ιβηρίτης. Αυτόν διάλεξε η Παναγία. Εμφανίστηκε σε όραμα λέγοντάς του:

- «Γαβριήλ, πιστέ δούλε του ηγαπημένου Υιού και Θεού μου, κοινοποίησον τω προεστώτι και τοις αδελφοίς ότι βούλομαι να δώσω αυτοίς την εικόνα μου, όπως σκέπη και βοηθή αυτοίς. Είσελθε εις την θάλασσαν και περιπάτησον επί των κυμάτων, επεί φέρεις το όνομα του νυμφαγωγού μου Αρχαγγέλου Γαβριήλ, και τότε γνωρίσουσι πάντες την εμήν θέλησιν και ευδοκίαν προς το μοναστήρι σας».

Κόντευε να ξημερώσει. Αγνάντεψε κατά τη θάλασσα. Ένα φως ακίνητο έφεγγε στα νερά της. Γρήγορα πήρε τον κατήφορο. Δεν κατάλαβε πότε έφτασε στην παραλία. Περπάτησε με τα γόνατα πάνω στα κύματα και παρέλαβε τον ανεκτίμητο Θησαυρό.

Στο μεταξύ είχαν κατέβει και οι άλλοι πατέρες. Όλη η συνοδεία με τα εξαπτέρυγα και τα θυμιατά. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα. Τέτοια χαρά δεν είχε ξαναγίνει στην Ιβήρων. Την απέθεσαν στην Εκκλησία. Γύρω της όλα λαμποκοπούσαν. Οι μοναχοί και οι ιερομόναχοι. Οι Άγιοι απ’ τις τοιχογραφίες. Τα έμψυχα και τα άψυχα. Όλα τραγουδούσαν: «Καλώς όρισες, Κυρά, στο σπίτι το δικό μας».

Μα η χαρά τους δοκιμάστηκε πολύ, όταν την άλλη μέρα δε βρήκαν την εικόνα στη θέση της. Έψαξαν με πόνο και αγωνία, ώσπου τη βρήκαν στα τείχη της Μονής πάνω από την πόρτα. Τη μετέφεραν και πάλι στο ναό. Μα εκείνη επέστρεψε ξανά στα τείχη.

Την απορία τους έλυσε η ίδια η Παναγία σε όραμα του Οσίου Γαβριήλ.

- «Ειπέ τοις αδελφοίς ίνα μη με ενοχλούν του λοιπού, καθότι εγώ δεν επιθυμώ να φυλάττωμαι από υμάς, αλλ’ ίνα εγώ φυλάττω υμάς, ου μόνον εις την παρούσαν ζωήν, αλλά και εις την μέλλουσαν και να ελπίζωσιν εις την ευσπλαγχνίαν του Υιού μου και Δεσπότου άπαντες οι εν τω όρει τούτω εναρέτως μετ’ ευλαβείας και φόβου Θεού ζώντες μοναχοί».

Γέμισαν οι πατέρες από ανεκλάλητη χαρά και ψυχική αγαλλίαση, σαν άκουσαν το λόγο αυτό.

Έχτισαν παρεκκλήσιο δίπλα στην πύλη της Μονής και τοποθέτησαν εκεί, σε ιδιαίτερο λαμπρό προσκυνητάρι, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας.

Και από τότε όποιος Αγιορείτης ή προσκυνητής περνάει την πόρτα της Μονής των Ιβήρων σταματά με σέβας και ευγνωμοσύνη μπροστά στην Υπεραγία Θεοτόκο χαιρετίζοντάς την αγαπητικά.

«Χαίρε, Πύλη Αδιόδευτε

Χαίρε, η Θύρα του Παραδείσου

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε».

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ» ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ («Ἡ ὅλη αὐτὴ προσπάθεια εἶναι καθαρὰ ἕνα νεοεποχίτικο πείραμα».)

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ» ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ

.       Τελευταῖα, πολλὰ δημοσιεύματα, ὁμιλίες, ἡμερίδες, παρεμβάσεις ἀπὸ Ἑνώσεις Θεολόγων καὶ μεμονωμένες προσωπικότητες γίνονται μὲ θέμα τὸ περιεχόμενο τῶν νέων Βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν στὴν πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση. Ὁ νέος τύπος τοῦ μαθήματος παύει νὰ θυμίζει ὅ,τι ξέραμε παλιὰ καὶ βιωματικὰ μάθαμε στὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Γυμνάσιο. Τότε τὸ μάθημα ἦταν ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ καὶ συμπλήρωνε στὰ ἑλληνόπουλα, τὰ ὀρθόδοξα δηλαδὴ παιδιά, μὲ ἐξαίρεση τοὺς μουσουλμάνους καὶ τοὺς παπικοὺς μαθητές, τὴν ἐλλιπῆ βαπτισματικὴ κατήχηση καὶ διδασκαλία τοῦ σπιτιοῦ.
.       Τώρα τὸ μάθημα γίνεται θρησκειολογικὸ –καὶ πανθρησκειακὸ– θὰ λέγαμε, διότι δὲν ἐξετάζονται τὰ ἄλλα θρησκεύματα ἁπλά, σὲ ξεχωριστὰ κεφάλαια, ἀλλὰπαράλληλα μὲ τὴν χριστιανικὴ διδαχή, δίπλα – δίπλα, σὰν νὰ εἶναι κάτι τὸ ἴδιο, καὶ σὰν νὰ πρόκειται, τὰ ἤδη βαπτισμένα παιδιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος καὶ Ἐκκλησίας νὰ διαλέξουν πίστη καὶ θρησκεία, ὄντας βαπτισμένα, τὸ ξαναλέμε, δηλ. ἡ πλειοψηφία τῶν μαθητῶν, καὶ χωρὶς νὰ ἐρωτηθοῦν οἱ γονεῖς τους, ἐὰν ἐπιτρέπουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση στὰ ἀνήλικα παιδιά τους. Σὰν νὰ πρόκειται νὰ διαλέξουν τὰ «σχολιαρούδια» κάποια προϊόντα ἀπὸ κάποια ράφια καὶ ἔχει βάλει τὰ ὁμοειδῆ ὅλα μαζὶ ὁ καταστηματάρχης..       Τυπικὰ μπορεῖ νὰ συνηθίζουμε νὰ λέμε ὅτι ὑπάρχουν διάφορες θρησκεῖες στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοση, δὲν εἶναι ἀνθρώπινες θρησκευτικὲς τεχνικὲς καὶ ψυχολογικὲς προσπάθειες ἀνεύρεσης τοῦ θείου καὶ ἀγώνας ἀναρρίχησης στὸ βουνὸ τῶν θεῶν, ἀλλὰ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ στὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Πῶς θὰ βάλουμε δίπλα – δίπλα τὸ θεόπνευστο Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ τὰ ἀνθρώπινα κατασκευάσματα ἀτελῶν ἐγκεφάλων καὶ ἐμπαθῶν καρδιῶν, κατόπιν εἰσήγησης μάλιστα τῶν δαιμονίων; Τὸ πλέον σίγουρο εἶναι ὅτι ἡ σύγχυση στὸ μυαλὸ τῶν παιδιῶν θὰ εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε θὰ ξεχάσουν καὶ ὅσα οἱ γονεῖς ἢ τὸ κατηχητικὸ σχολεῖο κατὰ καιροὺς προσπαθοῦν νὰ ἐμφυσήσουν στὴν καρδιά τους καὶ τὴ διάνοιά τους..       Ἡ ὅλη ὅμως αὐτὴ προσπάθεια εἶναι καθαρὰ ἕνα νεοεποχίτικο πείραμα, στὸ ὁποῖο ἀποτυπώνεται ἐναργέστατα ἡ θεωρία «περὶ τῶν πολλῶν δρόμων ποὺ ὁδηγοῦν στὸν παράδεισο», περὶ τῶν πολλῶν διάμεσων καὶ ἀπεσταλμένων ἑνὸς ἐνεργειακοῦ ἀπρόσωπου σύμπαντος, στὸ ὁποῖο τελικὰ κυριαρχεῖ ὁ μικρὸς ψευδοθεοποιημένος ἄνθρωπος..       Αὐτὸ εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς Νέας Ἐποχῆς: «διάλεξε καὶ πάρε, πίστευε ὅ,τι θέλεις, κάνε ὅ,τι θέλεις, μὴ ἀπολυτοποιεῖς τίποτε, ὅλα εἶναι θεόσταλτα καὶ ἀγαθὰ πνεύματα, ὑπάρχουν πολλοὶ δρόμοι, ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας παντοῦ, ὅ,τι ἀγγίζεις εἶναι θεϊκό, τὰ ἴδια θρησκευτικὰ συστήματα εἶναι παντοῦ μὲ κάποιες ὅμως μικρὲς διαφοροποιήσεις, ὁπότε ἂς τὰ δοῦμε ὅλα μαζὶ ἀνακατεμένα καὶ πολτοποιημένα. Μὴ ἀγχώνεσαι, ἐσὺ εἶσαι τὸ φῶς, σὺ εἶσαι ὁ θεός». Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἀπαράδεκτα ἀπὸ μέρους τῶν ὀρθοδόξων γονέων καὶ ἀναδόχων, ποὺ εἶπαν στὴ βάπτιση τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ ὁμολόγησαν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ πίστη στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὰ συναφῆ! Γράφτηκαν αὐτὰ τὰ βιβλία ἀπὸ ὀρθόδοξους Ἕλληνες καὶ θεολόγους ἢ ἀπὸ πανθρήσκους νεοεποχίτες, πληρωμένους μάλιστα ἀπὸ ξένα κέντρα; Κάποιοι μάλιστα εἶπαν ὅτι «ἦρθαν ἀπέξω τὰ κείμενα αὐτά»..       Αὐτὰ πρωτίστως, ὄχι μόνο δὲν συμφωνοῦν καθόλου μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ Ἕνα Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ δὲν συμφωνοῦν καὶ μὲ τὸ Σύνταγμα, ὅπου σαφῶς λέγεται ὅτι ἡ παιδεία μεταδίδει στὰ ἑλληνόπουλα τὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης. Αὐτὰ εἶναι τὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς Παράδοσής μας; Αὐτὰ εἶναι δαιμονικὰ νοήματα γιὰ τὴν ἐλαχιστοποίηση καὶ τοῦ τελευταίου στοιχείου ὀρθόδοξης διδασκαλίας στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα μὲ πολὺ πονηρὸ τρόπο..       Οἱ ἐπινοητὲς ὅλου αὐτοῦ τοῦ μπερδέματος θὰ νομίζουν ἴσως ὅτι ἔτσι θὰ ξυπνήσουν ἐνδιαφέροντα καὶ θὰ προκαλέσουν ἐντυπώσεις σὲ μαθητές, γονεῖς καὶ δασκάλους. Ὅμως ἔτσι προφανῶς δὲν συνειδητοποιοῦν ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν μαθητῶν θέλουν κι ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ καθαρὴ τροφή, ἀκόμη καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων μαθητῶν, ποὺ θάπρεπε κι αὐτοί, ἂν τὸ ἤθελαν βεβαίως καὶ οἱ γονεῖς τους, (πολλοὶ ἤδη συμμετέχουν στὸ ὀρθόδοξο θρησκευτικὸ μάθημα μετὰ χαρᾶς), νὰ ἀκούσουν κάτι γνήσιο καὶ ἀληθινό, ποὺ διψᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου βαθιὰ μέσα του καὶ θέλει τὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ἐρχόμενο στὸν κόσμο..       Μήπως δὲν πιστεύουν οἱ συγγραφεῖς στὴ μοναδικότητα καὶ θεία προέλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ; Μήπως βλέπουν τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ θεῖο παράγοντα, σὰν ἕνα πολιτιστικὸ γεγονός; Μήπως ἀκόμη καὶ τὶς θρησκεῖες τὶς παρακολουθοῦν χωρὶς τὴ διάσταση τῆς ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης τοῦ ἀνθρώπου, στὸν ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ δώσουμε – ἐλεύθερα καὶ ἀβίαστα ἀσφαλῶς – τὸ καθαρὸ νερὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂν τὸν ἀγαπᾶμε πραγματικά;.       Δὲν ἀποκλείεται ὅλα αὐτὰ νὰ ἰσχύουν, ἂν σκεφτεῖ κάποιος ὅτι ὀρθόδοξα μάλιστα χείλη ξεστόμισαν τὸν ἑξῆς νεοεποχίτικο βλάσφημο λόγο: «ὅτι, ἕνας ὀρθόδοξος ναός, ἕνα ἰνδικὸ τέμενος καὶ ἕνα μουσουλμανικὸ τζαμί, δημιουργοῦν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἴδιο θρησκευτικὸ βίωμα»!!! Μά, ἀπὸ αὐτὰ τὰ σκύβαλα καὶ τὰ δαιμονιώδη ἦρθε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Χριστός, ἀπὸ τὰ νεκρὰ καὶ τὰ μάταια, κι ἐμεῖς ξαναγυρίζουμε μὲ «ἀνώτερο καὶ φιλελεύθερο» δῆθεν τρόπο πάλι στὰ νεκρὰ εἴδωλα καὶ στὰ δαιμόνια τῶν ἐθνικῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν καὶ ποτίζουμε μὲ ἀπόνερα καὶ ταΐζουμε μὲ ἀποφάγια τοὺς μαθητές μας;.       Εἶναι δυστυχῶς τὰ ἴδια χείλη ποὺ συχνὰ – πυκνὰ μιλᾶνε γιὰ ἀδελφὲς Ἐκκλησίες καὶ κοινὴ πίστη καὶ ἰσόκυρο βάπτισμα μὲ τοὺς αἱρετικοὺς κλπ., οἰκουμενιστικὰ καὶ συγκρητιστικά. Κι ὅμως οἱ Ρῶσοι ὅταν ἦρθαν στὴν Κων/λη ψάχνοντας γιὰ θρησκεία καὶ ἐκκλησιάστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἁγιὰ Σοφιά, εἶπαν ξεκάθαρα «ἐδῶ βρίσκεται ὁ ἀληθινὸς Θεός». Οἱ ἄξεστοι τότε Ρῶσοι τὸ ἔνοιωσαν βαθιὰ μέσα τους καὶ ἀσπάστηκαν ὁλοθύμα τὴν ἀληθινὴ πίστη! Κάποιοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι τοῦ 21ου μ. Χ. αἰώνα δὲν τὸ συνειδητοποιοῦν;.       Γιατί ὅμως γίνεται ὅλο αὐτό; Τὸ πιθανότερο, γιὰ νὰ φανοῦμε πολυπολιτισμικοὶ καὶ ἀνεκτικοί; Μὰ δὲν εἴχαμε ποτὲ πρόβλημα στὴ Ὀρθοδοξία μας μὲ τέτοια φαινόμενα. Τώρα ὅμως τί γίνεται; Ἀναγκάζουμε σὲ τελικὴ ἀνάλυση τοὺς χριστιανοὺς πλέον μαθητὲς νὰ μαθητεύουν στὶς ξένες θρησκεῖες ἀναγκαστικά, γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε δῆθεν ρατσιστὲς στοὺς ἀλλοδαποὺς ποὺ κατοικοῦν στὴν χώρα μας, γινόμενοι ὅμως ἐμεῖς ρατσιστὲς στὴν ἴδια μας τὴ νέα γενιά..       Αὐτὸ καθαρὰ εἶναι ἕνα ἐπὶ πλέον σχέδιο ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων», στὸ χῶρο τῆς μαθητιώσας νεολαίας, καὶ μάλιστα μὲ ἄκομψο καὶ ἀντιπαιδαγωγικὸ τρόπο, διότι τὸ παιδὶ πρέπει πρῶτα νὰ μάθει αὐτὰ ποὺ εἶναι κοντά του καὶ τὰ βλέπει στὸ σπίτι του καὶ τὰ ἀκούει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ ἀπὸ τοὺς παπποῦδες του, καὶ μετά, θεωρητικὰ νὰ πληροφορηθεῖ, μὲ διαφορετικὴ βέβαια προσέγγιση, καὶ νὰ γνωρίσει κάποια ἄλλα θρησκεύματα, σὲ μεγαλύτερη τάξη. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ προσπαθοῦμε νὰ δημιουργήσουμε, ἐτσιθελικὰ καὶ ἄκαιρα, βιώματα στὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ μὲ ἐπισκέψεις στὰ τζαμιὰ καὶ σὲ χάβρες ἰουδαίων, γιὰ νὰ τοὺς διευρύνουμε δῆθεν τοὺς θρησκευτικούς τους ὁρίζοντες κλπ..       Δηλαδὴ ποιὸς μπορεῖ νὰ εἶναι τελικὰ ὁ σκοπός; τὰ ἑλληνόπουλα νὰ μὴ εἶναι πλέον ὀρθόδοξα καὶ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ χώρα μας νὰ μὴ εἶναι πιὰ μία ὁμολογιακὴ Ὀρθόδοξη πατρίδα, ἀλλὰ «σώνει καὶ καλὰ» νὰ ἀρνηθοῦμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε. Καλὰ λένε μερικοὶ ὅτι ὁ βομβαρδισμὸς τῆς Σερβίας καὶ ἡ κατακλυσμιαία μετανάστευση στὴν Ἑλλάδα εἶχαν τὸν ἴδιο σκοπό: νὰ συναινέσουμε ἑκόντες – ἄκοντες στὸ θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμό μας καὶ νὰ γίνουμε οὐδέτερες ὁμολογιακὰ δυτικὲς κοινωνίες..       Τώρα λοιπὸν μέσα στὴν Ἑλλάδα μὲ φόντο τοὺς μετανάστες καὶ τὶς ἐξ αὐτῶν δημιουργημένες θρησκευτικὲς μειονότητες δὲν ἀποκλείεται νὰ κληθοῦμε: νὰ ἀλλοιώσουμε τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, νὰ ἀποκαθηλώσουμε τὰ θρησκευτικὰ καὶ ἐθνικά μας σύμβολα, νὰ οὐδετεροποιήσουμε τὶς ἐθνικές μας ἐπετείους καὶ τὶς γιορτές μας, νὰ διαφοροποιήσουμε τὸ διαιτολόγιο καὶ τὶς συνήθειές μας σὲ δημόσιους χώρους, νὰ μὴ φορᾶμε σταυρό, γιὰ νὰ μὴ θίγονται οἱ ἀκάλεστοι ξένοι, τοὺς ὁποίους ναὶ ἀγαπήσαμε καὶ βοηθήσαμε, ἀλλὰ δὲν θὰ μᾶς ἀλλάξουν καὶ τὴν πίστη μας καὶ τὸν πολιτισμό μας..       Πολὺ καλὰ μίλησε ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Αὐστραλίας ἀναφερόμενος στοὺς ἐκεῖ μετανάστες πρὶν ἀπὸ καιρό: «σὲ ὅσους δὲν ἀρέσει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, (τῆς ἑλληνορθόδοξης ἐν προκειμένῳ γιὰ τὴν περίπτωσή μας), δὲν τοὺς κρατάει κανένας ἐδῶ μὲ τὸ ζόρι». Νέα Ἐποχή, θεωρία τῶν κλάδων καὶ πανθρησκεία στὴν Ἑλλάδα, δὲν θὰ περάσουν..       Ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ ξεσηκωθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες γονεῖς καὶ ἀνάδοχοι, οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ Ἱερεῖς, καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦν ἐντονότατα. Τὸ θέμα δὲν εἶναι παρονυχίδα. Τὸ δίκαιο εἶναι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία. Τὸ Διοικητικὸ Ἐφετεῖο τῶν Χανίων ἐπιβάλλει δικαστικὰ πλέον – καὶ μὲ καταχωρημένες στὴν ἀπόφασή του σχετικὲς ἀπόψεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης – ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ εἶναι Ὁμολογιακὸ καὶ κάθε χώρα αὐτὸ τὸ κανονίζει μόνη της..       Ἐπίσης ὅλες σχεδὸν οἱ χῶρες τῆς Εὐρώπης ἔχουν ὁμολογιακὸ μάθημα Θρησκευτικῶν στὰ Σχολεῖα, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, καὶ στὸ ὁμολογιακὸ αὐτὸ μάθημα ἐπόπτης τῆς καλῆς προσφορᾶς του εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία, ἡ Ἐκκλησία. Γιατί ἀλήθεια τέτοια προδοσία ἐδῶ μέσα στὴ δική μας χώρα; Καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα δυστυχῶς!

.       Μήπως ὅμως ὑπάρχει καὶ κάποια ἄλλη παράμετρος; Ἐφ᾽ ὄσον γιὰ τὰ οἰκονομικὰ θέματα, (θὰ σκέφτονται οἱ πονηροὶ νόες τῆς παγκοσμιοποίησης), αὐτὴ δηλαδὴ τὴ γενοκτονία ποὺ γίνεται στὴν χώρα μας τὰ τελευταῖα δύο χρόνια,δὲν μιλᾶνε οἱ Ἕλληνες, ποὺ τόσο ἦταν ἐπιρρεπεῖς στὸ χρῆμα καὶ στὴν καλοπέραση μὲ τὴν εἴσοδό τους στὴν ΕΟΚ, τὴν ΕΕ καὶ τὴν Εὐρωζώνη, ἀσφαλῶς δὲ θὰ μιλήσουν καὶ γιὰ ἰδεολογικά, ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ- θρησκευτικὰ θέματα. Θὰ τοὺς πάρουμε καὶ τὴ γῆ, τὸν πλοῦτο τους καὶ τὴν ψυχή τους καὶ ξεμπερδέψαμε μ᾽ αὐτούς.

 

 πηγή

ΒΙΝΤΕΟ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΘΕΟ ...

Μία συγκλονιστική μαρτυρία από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου,

 που δίνει πολλά μαθήματα σε όλους μας:

Το απόσπασμα είναι από την ομιλία που δόθηκε στους προσκυνητές της Μονής, την Παραμονή των Χριστουγέννων(6 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο).
πηγή

ΜΗΤΡ. ΣΠΑΡΤΗΣ: «Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ»

 [ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡ κατανάλωση τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του.]

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς θυσία στὸν βωμὸ τοῦ καταναλωτισμοῦ

τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου

.      Πρόσφατα, μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση τοῦ Ὑπουργείου Ἀναπτύξεως οὐσιαστικὰ δρομολογήθηκε ἡ κατάλυση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας καὶ στὴ Χώρα μας. Μεταξὺ ἄλλων, μὲ τὴ διάταξη αὐτὴ ἐπιτρέπεται καὶ ἡ προαιρετικὴ λειτουργία ὅλες τὶς Κυριακές τοῦ ἔτους τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων μὲ ἐμβαδὸν μέχρι 250 τ.μ., ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἀνήκουν σ᾽ ἁλυσίδα Καταστημάτων καὶ δὲν λειτουργοῦν μὲ συμφωνίες συνεργασίας τοῦ τύπου «shops-in-a-shop. Εἶναι βέβαιο, ἐν τούτοις, ὅτι ἡ de jure ἐθελουσία λειτουργία τῶν καταστημάτων αὐτῶν μέσα σὲ περιβάλλον βαθειᾶς κρίσης καὶ ἔντονου ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ de facto ὑποχρεωτική.
.      Δὲν μποροῦμε ἀνεπιφύλακτα νὰ συνηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς ἄποψης ὅτι ἔτσι θὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀγοραστικῆς κίνησης, ἡ ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ καὶ ἡ ὤθηση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὅταν μάλιστα πολλοὶ οἰκονομολόγοι καὶ φορεῖς ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγορὰ ἀντιτείνουν βάσιμη ἀπορριπτικὴ ἐπιχειρηματολογία. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἑλληνικὲς οἰκογένειες κατὰ μέγα μέρος φυτοζωοῦν, χωρὶς νὰ διαθέτουν χρήματα πολλὲς φορὲς οὔτε γιὰ τὰ ἀναγκαῖα (τροφή, στέγη, μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, ὑγειονομικὴ περίθαλψη), κάποιοι ἐμπειρογνώμονες νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν καλπάζουσα οἰκονομικὴ ὕφεση ὡς ζήτημα διεύρυνσης τοῦ ὡραρίου τῶν καταστημάτων καὶ τῆς ἐργασίας τῶν ὑπαλλήλων ἤ ….μετάθεσης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς τὴ Δευτέρα, ὥστε ἡ ἀγορὰ νὰ …ἀναθερμανθεῖ, νὰ …ἀπελευθερωθεῖ, νὰ …ἐκσυγχρονισθεῖ καὶ νά …..ἐξευρωπαϊσθεῖ; Ἀναρωτιόμαστε, ἐπιπρόσθετα, ποιοὶ εἶναι οἱ εἰσηγητὲς αὐτοῦ τοῦ μέτρου καὶ ἂν ὑπολανθάνουν, ὅπως ἀρκετοὶ ἰσχυρίζονται, ἄλλες σκοπιμότητες ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ καθιστοῦν προσχηματικὸ τὸν προτασσόμενο σκοπό του.
.      Μποροῦμε καὶ πρέπει, ὅμως, νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ μέτρο αὐτὸ προσβάλλει καὶ βεβηλώνει κατάφωρα τὴν ἱερότητα τῆς Κυριακῆς, ποὺ εἶναι ἡ Μεγάλη Γιορτὴ τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας, καὶ καταργεῖ ἕναν χριστιανικὸ θεσμὸ ἑδραιωμένο στὴν συνείδηση καὶ τὴν Παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
.      Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει, ἀνέκαθεν, τὴν ἔντιμη ἐργασία ὡς ἕναν σημαντικὸ παράγοντα γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Παράλληλα, οἱ Χριστιανοί, θέλοντας νὰ τιμήσουν τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, τὴν «μία τῶν Σαββάτων», δηλαδὴ τὴν ἑπομένη μέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας δὲν τὴν ἔχουν ὀνομάσει ἡμέρα ἀργίας, ἀλλὰ ἁγιασμοῦ. Ἔτσι, κάθε Κυριακὴ συναθροίζονται, μὲ σκοπὸ νὰ τελέσουν τὸ ζωοποιὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», μᾶς προτρέπει καὶ ὁ ἀναστάσιμος ψαλμός.
.      Ἐπίσης, ἂς θυμηθοῦμε ὄτι ἡ Ϛ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καθιέρωσε τὴν Κυριακὴ ὡς «τελεία ἀργία», ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Χριστό. Οἱ Χριστιανοί, ξεχνώντας γιὰ λίγο τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχή τους, συμμετέχοντας στὴν Θεία Λειτουργία, καὶ συμπροσευχόμενοι «ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου», τὸν κατ᾽ ἐξοχὴν προσευχητικὸ καὶ λατρευτικὸ χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τὸν Κανόνα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ κάθε Κανόνα, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ὁποίου ἀγωνίστηκε καὶ ὁ διδάχος τοῦ Γένους καὶ ἐθνοϊερομάρτυρας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, διασαλπίζοντας ὅτι “Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο”, οὐδεὶς νομιμοποιεῖται νὰ τὸν διαστρεβλώνει καὶ νὰ τὸν καταστρατηγεῖ χάριν μάλιστα τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ.
.      Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ ἡμέρα γιὰ τὸν Θεὸ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Τὰ Σαββατόβραδα, μποροῦν νὰ θυμηθοῦν κυρίως οἱ μεγαλύτεροι τὸν πατέρα ποὺ σχόλαζε ἀπὸ τὴν δουλειά του μὲ τὴν καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ καὶ ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχονταν ἡ γιαγιά, ὁ παππούς, τὰ ἀδέλφια, ἡ σύζυγος, τὰ παιδιά, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κλασικὴ ἐκτεταμένη οἰκογένεια τῶν τριῶν ἢ τεσσάρων γενεῶν. Ἐκεῖ τὸν περίμενε τὸ ἀναμμένο καντήλι στὸ εἰκονοστάσι καὶ ἡ μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ. Ἐκεῖ εὕρισκε τὸ οἰκογενειακὸ δεῖπνο, ἀνακουφιζόταν ἀπὸ τὸν ἤρεμο ὕπνο καὶ ἀγαλλίαζε μὲ τὴν σκέψη ὅτι τὸ κυριακάτικο πρωὶ θὰ ἐκκλησιαστοῦν ὅλοι. Τὸ ξημέρωμα ἡ οἰκογένεια σύσσωμη μετέβαινε στὸν ἐνοριακὸ Ναό, παρακολουθοῦσε εὐλαβῶς τὴν θεία Λειτουργία, μεταλάμβανε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ μὲ εὐφροσύνη πνευματική  ἐπέστρεφε στὸ σπίτι. Στὴν θαλπωρή του ὁ βιοπαλαιστὴς πατέρας εἶχε τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία τῆς περισυλλογῆς καὶ ὅλοι τὸν χρόνο νὰ συνομιλήσουν, νὰ ἀστειευτοῦν, νὰ συσκεφθοῦν γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων καὶ νὰ καθίσουν μαζὶ στὴν μεσημεριανὴ τράπεζα, σφυρηλατώντας τοὺς οἰκογενειακούς δεσμούς.
.      Στὶς σύγχρονες βιομηχανικὲς καὶ μεταβιομηχανικὲς κοινωνίες, ἡ ρύπανση τοῦ χρόνου ἔχει κατακλύσει πολλὲς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀτομικισμὸς σὲ συνδυασμὸ μ’ ἄλλους παράγοντες ἔχουν συρρικνώσει καὶ παραμορφώσει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας. “Θόρυβοι” σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος, “εἰκόνες ἀλλεπάλληλες, βία ἀτελείωτη, ἀχαλίνωτος ἐρωτισμός, εἶναι ἡ καθημερινὴ διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου… μία ἀφηνιασμένη προπαγάνδα κατάλληλη γιὰ πλύση ἐγκεφάλου ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν ταλανισμένο Δυτικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸ τελευταῖο λεπτὸ τῆς περισυλλογῆς..”. Μόνο ἡ Κυριακὴ ἔμεινε, ποὺ περιορίζονται λίγο οἱ φωνὲς καὶ τὸ τρέξιμο τῆς ἀγορᾶς, τοῦ Χρηματιστηρίου καὶ τοῦ μεροκάματου, γιὰ νὰ ἡσυχάσει κάπως ὁ ἄνθρωπος, ἔμπορος, ὑπάλληλος, ἐν γένει ἐργαζόμενος καὶ καταναλωτής, καὶ νὰ στοχαστεῖ τὴν ὕπαρξη καὶ τὸν προορισμό του. Τώρα πιὰ ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡκατανάλωση, ποὺ ἀφυδατώνουν καὶ μολύνουν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του..      Δὲν μποροῦμε κατακλείοντας νὰ μὴν ἐπισημάνουμε καὶ τὴν ἐπιβάρυνση ποὺ θὰ ἔχει ὁ ἐργαζόμενος στὴν ὑγεία του, ἂν συρρικνωθεῖ περαιτέρω ὁ διαθέσιμος χρόνος γιὰ τὴν ἀναγκαία ἀνάπαυσή του. Ἡ ὑπερκόπωση, ἐπίσης, θὰ ἐπηρεάσειἀρνητικὰ καὶ τὴν παραγωγικότητά του στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιχείρησης. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ὅπου, ἀφοῦ γιὰ ἰδεολογικούς λόγους κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, διαπίστωσαν μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα πτώση τῆς παραγωγικότητας 30%, γεγονὸς ποὺ ἐπέβαλε τὴν ἐπαναφορά της.
.      Τὸ σύνθημα, ἑπομένως, τοῦ ὠφελιμιστῆ Ἄγγλου Φιλοσόφου John Stuart Mill «ναὶ στὸ ἔθιμο τῆς ἀργίας μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ ὁποιαδήποτε ἡμέρα», ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἰδεολογικὴ ἀφετηρία γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ υἱοθετηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, οὔτε ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό μας.

Ὁ Μητροπολίτης
Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης Εὐστάθιος

Η «ΕΝΟΧή» ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΣ ΓΑΜΟ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΣ! [Ἦρθε ὁ καιρὸς ποὺ ἔλεγε ὁ Μ. Ἀντώνιος!]

πηγή

 Τιμωρήθηκαν, ἐπειδὴ τόλμησαν νὰ ποῦνὅτι ὁ γάμος εἶναι μόνο μεταξὺ ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναίκας

Ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ» μαθαίνουμε καὶ γιὰ ἄλλες «ἐνοχές». Ἦρθε ἡ “πολυπόθητη” ἐποχὴ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῶν “παλαιῶν ἐνοχῶν” καὶ τῆς δημιουργίας τῶν “νέων ἐνοχῶν”. Ἦρθε ἡ ἐποχὴ ποὺ γράφτηκε ἐδῶ καὶ 1700 χρόνια, ὅτι οἱ ἴσιοι θὰ φαίνονται στραβοὶ καὶ οἱ στραβοὶ ἴσιοι. Οἱ ἰσορροπημένοι θὰ χαρακτηρίζονται ἀνισόρροποι καὶ ἀντιστρόφως. Οἱ λογικοὶ θὰ λέγονται τρελοὶ καὶ οἱ τρελοὶ λογικοί. Ἦρθε λοιπὸν ὁ καιρὸς ποὺ ἔλεγε ὁ Μ. Ἀντώνιος: «Ἔρχεται καιρός, ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσι· καὶ ἐπὰν ἴδωσι τινὰ μὴ μαινόμενον, ἐπαναστήσονται αὐτῷ λέγοντες, ὅτι σὺ μαίνῃ, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς». (Ἀββᾶς Ἀντώνιος, Τὸ Γεροντικόν, ἔκδ. «Ἀστέρος», γ´ ἔκδ., Ἀθῆναι 1981, σελ.  4)

 .          Ἡ ἐλευθερία νὰ διαφωνεῖς καὶ τὸ δικαίωμα στὴν προσωπικὴ συνείδηση εἶναι θεμελιώδεις ἐλευθερίες σὲ κάθε πραγματικὴ ἐλεύθερη κοινωνία. (Τὸ ἑλληνικὸ Σύνταγμα ἀναφέρει στὸ ἄρθρο 5 ὅτι καθένας ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τὴν προσωπικότητά του). Ὡστόσο, ἡ βρετανικὴ κυβέρνηση ἔχει ἀποτύχει ἐντελῶς νὰ ἐξετάσει τὸν ἀντίκτυπο ποὺ ἔχουν στὶς ἀτομικὲς ἐλευθερίες τὰ σχέδιά της νὰ «ἐπαναπροσδιορίσει» τὸ γάμο, ὥστε ὁ γάμος νὰ περιλάβει καὶ τὰ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου.
.          Ἡ ὀργάνωση ‘Coalition for Marriage’ («Συνασπισμὸς γιὰ τὸ Γάμο») κυκλοφόρησε ἕνα νέο φυλλάδιο στὸ ὁποῖο περιγράφονται δέκα ἱστορίες ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἤδη τιμωρηθεῖ μὲ διάφορους τρόπους, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ὕψωσαν τὴν φωνὴ τοὺς ὑπὲρ τοῦ «παραδοσιακοῦ» γάμου, ὅπως πλέον ὀνομάζουν τὸν γάμο μεταξὺ ἄνδρα καὶ γυναίκας στὴν Δύση (ὅπως λέμε «παραδοσιακὴ πίτα» ἢ «παραδοσιακὸς ξενώνας» κλπ σὰν κάτι ποὺ ἀνήκει στὸ παρελθόν).
.          Στὸ φυλλάδιο αὐτὸ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸν νέο ὁρισμὸ τοῦ γάμου τὸν παρουσιάζουν ὡς ἕνα «ἀνεκτικὸ μέτρο», ἀλλὰ αὐτὸ θὰ γίνει γρήγορα ἀναγκαστικό. Στὴν πραγματικότητα, λένε, ἔχει ἤδη γίνει. Πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι ἔχουν ἤδη τιμωρηθεῖ ἐπειδὴ ἐξέφρασαν τὶς πεποιθήσεις τους γιὰ τὸ γάμο. Ἂν ὁ γάμος «ἐπανακαθοριστεῖ» τελικὰ ἀπὸ τὴν κυβέρνηση, τὰ πράγματα θὰ γίνουν πολὺ χειρότερα. Παρακάτω εἶναι δέκα παραδείγματα αὐτῆς τῆς νέας «τυραννίας τῆς ἀνεκτικότητας».

1. Ὁ Adrian Smith ὑποβιβάστηκε στὴν ἐργασία του καὶ τοῦ κόπηκε ὁ μισθὸς κατὰ 40 τοῖς ἑκατό, μόνο καὶ μόνο γιατί εἶπε ὅτι ἐὰν ἐπιβληθεῖ στὶς ἐκκλησίες νὰ τελοῦν «gay γάμους», αὐτὸ θὰ εἶναι «μία παρατραβηγμένη ἰσότητα». Ἔγραψε αὐτὲς τὶς λέξεις στὴν προσωπικὴ σελίδα του στὸ Facebook, ποὺ δὲν ἦταν ὁρατὴ στὸ εὐρὺ κοινό. Ἡ λεσβία συνάδελφός του καὶ “φίλη” του στὸ facebook εἶδε τὴ φράση καὶ καθὼς τὴ θεώρησε “προσβλητικὴ” τὸν “κάρφωσε” στὴν ὑπηρεσία του.

2. Ὁ Peter καὶ ἡ Hazelmary Bull καταδικάστηκαν νὰ πληρώσουν £ 3.600 ὡς ἀποζημίωση, ἐπειδὴ τὸ πανδοχεῖο τοὺς (B & B) εἶχε μία πολιτικὴ ποὺ ἐπέτρεπε μόνο σὲ παντρεμένα ζευγάρια νὰ μοιράζονται ἕνα διπλὸ κρεβάτι, κάτι ποὺ ἐνόχλησε ἕνα ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων.

 3. Ὁ βουλευτὴς David Burrowes ἔλαβε ἀπειλὲς θανάτου, ἐπειδὴ εἶπε ὅτι ὁ «ἐπαναπροσδιορισμὸς τοῦ γάμου» εἶναι περιττός, διότι τὸ σύμφωνο Συμβίωσης ἤδη δίνει στὰ ζευγάρια τοῦ ἰδίου φύλου νομικὴ ἰσότητα μὲ τὰ παντρεμένα ζευγάρια.

 4. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ὑόρκης, Δρ John Sentamu, ἔλαβε e-mail μίσους – κάποια ἀπὸ αὐτὰ ρατσιστικοῦ χαρακτήρα (εἶναι μαῦρος) – ἐπειδὴ μίλησε δημόσια ἐνάντια στὰ σχέδια τῆς κυβέρνησης νὰ ἐπαναπροσδιορίσει τὸ γάμο. Ἡ ἀστυνομία τοῦ North Yorkshire διερεύνησε τὰ μηνύματα αὐτὰ ὡς «ἐγκλήματα μίσους».

 5. Ὁ Rhys & ἡ Esther Curnow εἶναι ἕνα νεαρὸ ζευγάρι νεονύμφων ποὺ συγκέντρωσε 500.000 ὑπογραφὲς κατὰ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ γάμου καὶ τὶς παρέδωσε στὴν ὁδὸ 10 τῆς Downing Street, στὸ γραφεῖο τοῦ πρωθυπουργοῦ. Ἀμέσως τὸ ζευγάρι ἔγινε στόχος ἀπειλῶν καὶ μηνυμάτων μίσους, κάτι ποὺ ὁδήγησε σὲ μία ἀστυνομικὴ ἔρευνα.

 6. Ἡ ὀργάνωση ‘Παγκόσμιο Συνέδριο Οἰκογενειῶν’ ἤθελε νὰ διοργανώσει ἕνα συνέδριο γιὰ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ γάμου, ἀλλὰ αὐτὸ τῆς ἀπαγορεύτηκε ἀπὸ τὸ Δικηγορικὸ Σύλλογο καὶ τὸ Queen Elizabeth II Conference Centre, ἐπειδή, τοὺς εἶπαν, ἡ συζήτηση τοῦ θέματος θὰ ἦταν μία παραβίαση τῶν «πολιτικῶν γιὰ τὴν πολυμορφία».

 7. Ὁ Arthur McGeorge, ἕνας ὁδηγὸς λεωφορείου ἀντιμετώπισε πειθαρχικὰ μέτρα ἀπὸ τὰ ἀφεντικά του, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ μοίρασε μία αἴτηση ὑποστήριξης τοῦ παραδοσιακοῦ γάμου στὴν ἐργασία του κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ διαλείμματος.

 8. Ὁ Δρ Bill Beales, ἕνας ἀξιοσέβαστος διευθυντὴς σχολείου, ἦρθε ἀντιμέτωπος μὲ ἐκκλήσεις γιὰ ἀπόλυσή του, ἐπειδὴ εἶπε σὲ ἕνα σχολεῖο ὅτι ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται σὲ «δίκη ἐπειδὴ ἔχουν παραδοσιακὲς ἀπόψεις σχετικὰ μὲ τὸ γάμο».

 9. Ἡ Lillian Ladele, ληξίαρχος στὸ Δῆμο τοῦ Islington, ὠθήθηκε νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴ δουλειά της, ἐπειδὴ ζήτησε νὰ γίνουν σεβαστὲς οἱ πεποιθήσεις της ὅτι ὁ γάμος εἶναι ἡ ἕνωση ἑνὸς ἄνδρα μὲ μία γυναίκα.

 10. Ἡ Δρ Angela McCaskill, μία κουφὴ ὑπάλληλος ‘ποικιλομορφίας’ (diversity officer) σὲ ἕνα πανεπιστήμιο στὴν Ἀμερική, ἀπολύθηκε, ἐπειδὴ ὑπέγραψε σὲ μία ψηφοφορία ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ ψηφίσουν θὰ πρέπει νὰ ἀποφασίσουν ἂν ὁ γάμος θὰ πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιοριστεῖ.

πηγή