ΜΗΤΡ. ΣΠΑΡΤΗΣ: «Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ»

 [ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡ κατανάλωση τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του.]

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς θυσία στὸν βωμὸ τοῦ καταναλωτισμοῦ

τοῦ Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου

.      Πρόσφατα, μὲ νομοθετικὴ ρύθμιση τοῦ Ὑπουργείου Ἀναπτύξεως οὐσιαστικὰ δρομολογήθηκε ἡ κατάλυση τῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀργίας καὶ στὴ Χώρα μας. Μεταξὺ ἄλλων, μὲ τὴ διάταξη αὐτὴ ἐπιτρέπεται καὶ ἡ προαιρετικὴ λειτουργία ὅλες τὶς Κυριακές τοῦ ἔτους τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων μὲ ἐμβαδὸν μέχρι 250 τ.μ., ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἀνήκουν σ᾽ ἁλυσίδα Καταστημάτων καὶ δὲν λειτουργοῦν μὲ συμφωνίες συνεργασίας τοῦ τύπου «shops-in-a-shop. Εἶναι βέβαιο, ἐν τούτοις, ὅτι ἡ de jure ἐθελουσία λειτουργία τῶν καταστημάτων αὐτῶν μέσα σὲ περιβάλλον βαθειᾶς κρίσης καὶ ἔντονου ἀνταγωνισμοῦ θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ de facto ὑποχρεωτική.
.      Δὲν μποροῦμε ἀνεπιφύλακτα νὰ συνηγορήσουμε ὑπὲρ τῆς ἄποψης ὅτι ἔτσι θὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀγοραστικῆς κίνησης, ἡ ὑποβοήθηση τοῦ τουρισμοῦ καὶ ἡ ὤθηση τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὅταν μάλιστα πολλοὶ οἰκονομολόγοι καὶ φορεῖς ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγορὰ ἀντιτείνουν βάσιμη ἀπορριπτικὴ ἐπιχειρηματολογία. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἑλληνικὲς οἰκογένειες κατὰ μέγα μέρος φυτοζωοῦν, χωρὶς νὰ διαθέτουν χρήματα πολλὲς φορὲς οὔτε γιὰ τὰ ἀναγκαῖα (τροφή, στέγη, μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, ὑγειονομικὴ περίθαλψη), κάποιοι ἐμπειρογνώμονες νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν καλπάζουσα οἰκονομικὴ ὕφεση ὡς ζήτημα διεύρυνσης τοῦ ὡραρίου τῶν καταστημάτων καὶ τῆς ἐργασίας τῶν ὑπαλλήλων ἤ ….μετάθεσης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς τὴ Δευτέρα, ὥστε ἡ ἀγορὰ νὰ …ἀναθερμανθεῖ, νὰ …ἀπελευθερωθεῖ, νὰ …ἐκσυγχρονισθεῖ καὶ νά …..ἐξευρωπαϊσθεῖ; Ἀναρωτιόμαστε, ἐπιπρόσθετα, ποιοὶ εἶναι οἱ εἰσηγητὲς αὐτοῦ τοῦ μέτρου καὶ ἂν ὑπολανθάνουν, ὅπως ἀρκετοὶ ἰσχυρίζονται, ἄλλες σκοπιμότητες ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ καθιστοῦν προσχηματικὸ τὸν προτασσόμενο σκοπό του.
.      Μποροῦμε καὶ πρέπει, ὅμως, νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ μέτρο αὐτὸ προσβάλλει καὶ βεβηλώνει κατάφωρα τὴν ἱερότητα τῆς Κυριακῆς, ποὺ εἶναι ἡ Μεγάλη Γιορτὴ τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας, καὶ καταργεῖ ἕναν χριστιανικὸ θεσμὸ ἑδραιωμένο στὴν συνείδηση καὶ τὴν Παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
.      Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει, ἀνέκαθεν, τὴν ἔντιμη ἐργασία ὡς ἕναν σημαντικὸ παράγοντα γιὰ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Παράλληλα, οἱ Χριστιανοί, θέλοντας νὰ τιμήσουν τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, τὴν «μία τῶν Σαββάτων», δηλαδὴ τὴν ἑπομένη μέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας δὲν τὴν ἔχουν ὀνομάσει ἡμέρα ἀργίας, ἀλλὰ ἁγιασμοῦ. Ἔτσι, κάθε Κυριακὴ συναθροίζονται, μὲ σκοπὸ νὰ τελέσουν τὸ ζωοποιὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», μᾶς προτρέπει καὶ ὁ ἀναστάσιμος ψαλμός.
.      Ἐπίσης, ἂς θυμηθοῦμε ὄτι ἡ Ϛ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καθιέρωσε τὴν Κυριακὴ ὡς «τελεία ἀργία», ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Χριστό. Οἱ Χριστιανοί, ξεχνώντας γιὰ λίγο τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ψυχή τους, συμμετέχοντας στὴν Θεία Λειτουργία, καὶ συμπροσευχόμενοι «ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου», τὸν κατ᾽ ἐξοχὴν προσευχητικὸ καὶ λατρευτικὸ χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τὸν Κανόνα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καὶ κάθε Κανόνα, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ὁποίου ἀγωνίστηκε καὶ ὁ διδάχος τοῦ Γένους καὶ ἐθνοϊερομάρτυρας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, διασαλπίζοντας ὅτι “Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο”, οὐδεὶς νομιμοποιεῖται νὰ τὸν διαστρεβλώνει καὶ νὰ τὸν καταστρατηγεῖ χάριν μάλιστα τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ.
.      Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ ἡμέρα γιὰ τὸν Θεὸ ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα καὶ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Τὰ Σαββατόβραδα, μποροῦν νὰ θυμηθοῦν κυρίως οἱ μεγαλύτεροι τὸν πατέρα ποὺ σχόλαζε ἀπὸ τὴν δουλειά του μὲ τὴν καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ καὶ ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχονταν ἡ γιαγιά, ὁ παππούς, τὰ ἀδέλφια, ἡ σύζυγος, τὰ παιδιά, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κλασικὴ ἐκτεταμένη οἰκογένεια τῶν τριῶν ἢ τεσσάρων γενεῶν. Ἐκεῖ τὸν περίμενε τὸ ἀναμμένο καντήλι στὸ εἰκονοστάσι καὶ ἡ μυρωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ. Ἐκεῖ εὕρισκε τὸ οἰκογενειακὸ δεῖπνο, ἀνακουφιζόταν ἀπὸ τὸν ἤρεμο ὕπνο καὶ ἀγαλλίαζε μὲ τὴν σκέψη ὅτι τὸ κυριακάτικο πρωὶ θὰ ἐκκλησιαστοῦν ὅλοι. Τὸ ξημέρωμα ἡ οἰκογένεια σύσσωμη μετέβαινε στὸν ἐνοριακὸ Ναό, παρακολουθοῦσε εὐλαβῶς τὴν θεία Λειτουργία, μεταλάμβανε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ μὲ εὐφροσύνη πνευματική  ἐπέστρεφε στὸ σπίτι. Στὴν θαλπωρή του ὁ βιοπαλαιστὴς πατέρας εἶχε τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία τῆς περισυλλογῆς καὶ ὅλοι τὸν χρόνο νὰ συνομιλήσουν, νὰ ἀστειευτοῦν, νὰ συσκεφθοῦν γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων καὶ νὰ καθίσουν μαζὶ στὴν μεσημεριανὴ τράπεζα, σφυρηλατώντας τοὺς οἰκογενειακούς δεσμούς.
.      Στὶς σύγχρονες βιομηχανικὲς καὶ μεταβιομηχανικὲς κοινωνίες, ἡ ρύπανση τοῦ χρόνου ἔχει κατακλύσει πολλὲς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀτομικισμὸς σὲ συνδυασμὸ μ’ ἄλλους παράγοντες ἔχουν συρρικνώσει καὶ παραμορφώσει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας. “Θόρυβοι” σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος, “εἰκόνες ἀλλεπάλληλες, βία ἀτελείωτη, ἀχαλίνωτος ἐρωτισμός, εἶναι ἡ καθημερινὴ διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου… μία ἀφηνιασμένη προπαγάνδα κατάλληλη γιὰ πλύση ἐγκεφάλου ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν ταλανισμένο Δυτικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸ τελευταῖο λεπτὸ τῆς περισυλλογῆς..”. Μόνο ἡ Κυριακὴ ἔμεινε, ποὺ περιορίζονται λίγο οἱ φωνὲς καὶ τὸ τρέξιμο τῆς ἀγορᾶς, τοῦ Χρηματιστηρίου καὶ τοῦ μεροκάματου, γιὰ νὰ ἡσυχάσει κάπως ὁ ἄνθρωπος, ἔμπορος, ὑπάλληλος, ἐν γένει ἐργαζόμενος καὶ καταναλωτής, καὶ νὰ στοχαστεῖ τὴν ὕπαρξη καὶ τὸν προορισμό του. Τώρα πιὰ ὁ αὐτοσκοπὸς τῆς εὐημερίας (τῶν ἀριθμῶν) καὶ ἡκατανάλωση, ποὺ ἀφυδατώνουν καὶ μολύνουν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, τρώγουν καὶ τὴν Κυριακή, ὥστε νὰ μὴν παραμείνει τίποτα ὄρθιο καὶ καθαρὸ στὴν ψυχή μας καὶ νὰ ἀποξενωθεῖ ὁ φιλόθεος λαός μας ἀπὸ τὶς ἱερὲς καὶ ζωογόνες παραδόσεις του..      Δὲν μποροῦμε κατακλείοντας νὰ μὴν ἐπισημάνουμε καὶ τὴν ἐπιβάρυνση ποὺ θὰ ἔχει ὁ ἐργαζόμενος στὴν ὑγεία του, ἂν συρρικνωθεῖ περαιτέρω ὁ διαθέσιμος χρόνος γιὰ τὴν ἀναγκαία ἀνάπαυσή του. Ἡ ὑπερκόπωση, ἐπίσης, θὰ ἐπηρεάσειἀρνητικὰ καὶ τὴν παραγωγικότητά του στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιχείρησης. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ὅπου, ἀφοῦ γιὰ ἰδεολογικούς λόγους κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, διαπίστωσαν μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα πτώση τῆς παραγωγικότητας 30%, γεγονὸς ποὺ ἐπέβαλε τὴν ἐπαναφορά της.
.      Τὸ σύνθημα, ἑπομένως, τοῦ ὠφελιμιστῆ Ἄγγλου Φιλοσόφου John Stuart Mill «ναὶ στὸ ἔθιμο τῆς ἀργίας μία ἡμέρα τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ ὁποιαδήποτε ἡμέρα», ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἰδεολογικὴ ἀφετηρία γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ υἱοθετηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, οὔτε ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό μας.

Ὁ Μητροπολίτης
Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης Εὐστάθιος