ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 170 ΧΡΟΝΙΑ ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ του πρ.Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας κ.κ.Ιωσήφ

Του π. ΙΩΣΗΦ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΝΕΑΣ ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ

Μία
από τίς κορυφαίες μορφές του Ελληνισμού διαχρονικά, από την αρχαιότητα
μέχρι και σήμερα, είναι χωρίς αμφιβολία ό Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο
θρυλικός Γέρος του Μωρία, όπως τον ονόμασε ή λαϊκή φωνή.

Όταν
ή μακαρίτισσα ή Σοφία Βέμπο τραγουδούσε: «Γεια καί χαρά σας, Μωραΐτες
αδελφοί, πού αν μάνα δεν σας γέννα, οϋτ' "Αγια Λαύρα θάχαμε, ούτε
Εικοσιένα», λίγο σκανδαλιζόμουνα. Αμάν, πια, πάλι με τους Μωραΐτες!
Νισάφι! Μας έπρηξαν! Οι υπόλοιποι Έλληνες, δηλαδή, δεν κάναμε τίποτα; Ό
σκανδαλισμός μου σταμάτησε όταν το βλέμμα μου στηλώθηκε στην πολυσέβαστη
μορφή του Κολοκοτρώνη. - Μάλίστα εΐπα. "Αν τόπε για τον Κολοκοτρώνη,
τότε δεν χωράει κουβέντα! Έτσι είναι!... Συμφωνώ καί επαυξάνω!...

Ποιος
είναι, λοιπόν, αυτός ό θρύλος, πού ό επιβλητικός ανδριάντας του πάνω
στο περήφανο άλογο του υψώνεται μεγαλοπρεπής μπροστά στο κτήριο της
Παληάς Βουλής των Ελλήνων, στο κέντρο της Αθήνας, με το χέρι να δείχνει
δρόμο πορείας στους Έλληνες; Ποιος είν' αυτός ό ιερός μύθος, πού τ'
όνομα του αγιάζει αμέτρητους δρόμους σ' ελληνικές πόλεις καί χωριά, πού ή
φωτογραφία του στολίζει κάθε Εθνική γιορτή των Πανελλήνων; Ποιος είν'
αυτός, πού τα Τουρκάκια, μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, ακούγανε τ' όνομα
του καί πάθαιναν ακράτεια εντέρου καί τσίριζαν σαν λωλά: Κολοκοτρώνα!...
Κολοκοτρώνα!... κι έτρεχαν να κρυφτούν;



Γεννήθηκε
στις 3 Απριλίου 1770, Δευτέρα του Πάσχα, στη ρίζα ενός δένδρου, πάνω σ'
ένα απόκρημνο βουνό της Μεσσηνίας, ονομαζόμενο Ραμαβούνι. Πατέρας του
ήταν ό ηρωικός αρχηγός των αρματολών του Μωρία Κωνσταντίνος
Κολοκοτρώνης, ό φόβος και ό τρόμος των Τούρκων. Φονεύθηκε το 1780 στους
Πύργους της Καστανιάς,μεταξύ Γυθείου καί Σπάρτης. Ή μητέρα του, ή ηρωική
καπετάνισσα, λεγόταν Ζαμπία, το γένος Κωτσάκη και σώθηκε μόνη αυτή από
την οικογένεια των Κολοκοτρωναίων στη μάχη των Πύργων πού έπεσε ό
σύζυγος της. Ντυμένη άντρίκια, με το σπαθί στο χέρι καί με το δεκάχρονο
Θεόδωρο δίπλα της διέφυγε καί διέσωσε τον κατόπιν θρυλικό Αρχιστράτηγο
γιο της. Ανάδοχος του στο άγιο βάπτισμα ήταν ό Ρώσος ναύαρχος Θεόδωρος
'Ορλώφ, ό οποίος του χάρισε το δικό του όνομα.



Μεγαλωμένος μέσα σε μια ατμόσφαιρα βαθειάς χριστιανικής πίστεως καί
άμετρης φιλοπατρίας, έκλεισε ό μικρός Θοδωράκης από νωρίς στην καρδιά
του την αγάπη για το Χριστό καί για την Ελλάδα, την οποία πονούσε να τη
βλέπει σκλαβωμένη καί τα παιδιά της να τυραννοϋνται καί να βασανίζονται
από τους Τούρκους. Το ψαλτήρι, το κτωήχι, ό μηναϊος, άλλαι προφητείαι,

 ήσαν τα βιβλία οπού άνέγνωσα, μας πληροφορεί ό ίδιος. 

Αυτές ήταν οί πρώτες καί κύριες πηγές της γνώσεως του,

 οί όποιες άρδευσαν την ψυχή του με τα νάματα της ευσέβειας. 

Γυμνάστηκε σωματικά από παιδί πολύ γερά καί είχε πόθο του 

να συνεχίσει το έργο του πατέρα του καί της ηρωικής οικογένειας 

των Κολοκοτρωναίων.



Τον προίκισε καί ό Θεός με εξαιρετική ευφυία, μυαλό - ξυράφι,
τετραγωνική λογική, ισχυρή θέληση, διορατικότητα, 

γερό ένθυμικό, δύναμη
σωματική και βροντερή φωνή επιβλητική, στεντόρεια, στοιχεία πού
αναμφίβολα αναδεικνύουν τον Ηγέτη. Παράλληλα,
έκαλλιέργησε από παιδί στον εαυτό του κάθε αρετή; εγκράτεια,
αυτοκυριαρχία, ευθύτητα χαρακτήρας, υψηλό αίσθημα τιμής, παροιμιώδη
άνιδιοτέλεια καί αφιλοκέρδεια, παραδειγματική άμνησικακία, τέτοια πού
μόνο σε Συναξάρια συναντά κανείς, σεμνότητα, αξιοπρέπεια, μεγαλοψυχία,
φιλαδελφία, αγνό πατριωτισμό. Σπάνια βρίσκει κανείς τόσες αρετές 

συγκεντρωμένες σ' ένα μονάχα πρόσωπο!



Δεκαπέντε
χρονών παλληκαράκι ό Θοδωρής ανακηρύχθηκε από τα επιζώντα παλληκάρια
τοϋ πατέρα του Καπετάνιος καί βγήκε στο κλαρί στα βουνά της Αρκαδίας.
Δεκαεφτά χρονών αναγνωρίστηκε αρματολός στην επαρχία του Λεονταρίου.
Είκοσι χρονών παντρεύτηκε την κόρη ενός προεστού της περιοχής, την
Αικατερίνη Καρούσου, με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Πάνο, τον
Ιωάννη ή Γενναίο καί τον Κωνσταντίνο ή Κολίνο. Επίσης δυο θυγατέρες, τη
Γεωργίτσα, πού πέθανε μικρή, καί την Ελένη, την οποία στα 1820 πάντρεψε
με τον Νικήτα, αδελφό του Παπαφλέσσα. Όμως
ό σκοπός της ζωής του ήταν ένας: Να λευτερώσει την Πατρίδα! Γι' αυτό
τον βλέπουμε να πετιέται σαν αρχάγγελος από βουνοκορφή σε βουνοκορφή κι
από λαγκαδιά σε ρέμα, από χωριό σε χωριό κι από πολιτεία σε πολιτεία να
ξεσηκώνει τους Έλληνες, να τους ενθαρρύνει, να ειρηνεύει καί να
συμφιλιώνει όσους τρωγόντουσαν μεταξύ τους από οικογενειακά μίση καί
ανόητες εχθρότητες, καί να ετοιμάζει όλους με κάθε τρόπο για τον μεγάλο
σηκωμό. Αφού τους μιλούσε με τη μεγάλη ρητορική άνεση πού του χάρισε ό
Θεός, έκανε το σταυρό του καί τους έλεγε: "Οσοι αγαπάτε την Πατρίδα,
ελάτε κοντά μου! Πήγε
στα Εφτάνησα. "Ορκίστηκε τον όρκο του Φιλικού στη Ζάκυνθο. Μπήκε στην
υπηρεσία του Αγγλικού στρατού για να μάθει καί την επιστήμη του πολέμου,
να ετοιμαστεί για το μεγάλο έργο πού είχε μπροστά του. Έγινε Λοχαγός,
κι αργότερα Ταγματάρχης. Συνεργάστηκε με τους Ρώσους καί με τους
Γάλλους. Ήθελε να τον βοηθήσουν να πολεμήσει τον Τούρκο. Κέρκυρα,
Λευκάδα, Ζάκυνθος, Ιθάκη ήταν τόποι πού τους έμαθε τόσο καλά, όσο καί
την Πελοπόννησο. Ετοίμαζε τους Έφτανησιώτες να έρθουν αρωγοί στον
ξεσηκωμό εναντίον των Τούρκων. Πήγε καί στα Κύθηρα.

Διηγείται σχετικά ό ίδιος: Μια
φορά επήγα εις το πανηγύρι της Αγίας Μόνης. Αυτό το μοναστήρι ήταν
μεγάλο καί έχαλάσθη εις την πρώτην Τουρκιά. "Οταν έπέρασα ήτον μία
μάνδρα χαλασμένη καί σκεπασμένη ή εκκλησιά με κλάδους δένδρων. Τότε
έταξα ότι: Παναγιά μου, βοήθησε μας να έλευθερώσωμεν την Πατρίδα μας από
τον τύραννο, καί να σε φκιάσω καθώς ήσουν πρώτα (1803). Τον αξίωσε
πράγματι καί έκαμε το τάμα του: Με έβοήθησε, καί είς τον δεύτερον χρόνον
της Επαναστάσεως μας έπλήρωσα το τάμα μου καί την έφκιασα. Στό
μεγάλο κυνηγητό πού έκαμαν οι Τούρκοι στους κλέφτες της Πελοποννήσου
όταν αντιλήφθηκαν ότι σε λίγο θα φούντωνε ό ξεσηκωμός, ό Κολοκοτρώνης
απάντησε περνώντας ξανά στον Μωρία, επιτιθέμενος με ορμή κατά των
Τούρκων, καίγοντας κι αφανίζοντας τα τουρκοχώρια περνώντας από μαχαίρι
Τούρκους καί τουρκολάτρες. Κι όταν πίά τα πράγματα έφτασαν στο
ανθρωπίνως απροχώρητο για την ώρα, μπαρκάρησε, πήγε στ' "Αγιον Όρος,
όπου συναντήθηκε με τον Παπα-Βλαχάβα, τον Νικητάρα κι άλλους ονομαστούς
οπλαρχηγούς καί συγκρότησαν έναν πειρατικό στόλο, με τον όποιο
καταναυμαχοϋσαν τα τουρκικά πλοία στο ανατολικό Αιγαίο καί κούρσευαν τα
τουρκικά παράλια, ώσπου νάρθει ή ώρα του γενικού ξεσηκωμού.



Ό Κολοκοτρώνης δεν είχε αυταπάτες, όσον αφορά στη βοήθεια 

των ξένων για την απελευθέρωση της Πατρίδος: 

"Οταν είδα ότι εις τα συμβούλια της Βιέννας δεν έγινε κανένα καλό δι' ημάς...
είπα, να μην έχωμεν ελπίδα λυτρώσεως άλλη παρά από τον εαυτό μας καί
από τον Ύφιστον, γράφει. Έτσι, κάθε του σκέψη, κάθε του σχέδιο, κάθε του
προσπάθεια καί ενέργεια, τα έναπέθετε πάντοτε στα χέρια του Θεού. Καί
πίστευε απόλυτα καί διεκήρυσσε πώς: Ό Θεός έδωσε την ύπογραψήν Του δια
την έλευθερίαν της Ελλάδος. Δεν την παίρνει πίσω! Κατόπιν έμπαινε στον
αγώνα χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Ή λέξη ηρωισμός είναι πολύ φτωχή για
να χαρακτηρίσει τον τρόπο με τον όποιο έμάχετο.

Οι
μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες καί νίκες του ιερού αγώνα στην
Πελοπόννησο φέρουν ανάγλυφη την προσωπική σφραγίδα του Κολοκοτρώνη. Τη
σφραγίδα της φρόνησης, της σύνεσης, της στρατηγικής τέχνης, της
ανδρείας, της πίστεως, της θυσίας καί της πολεμικής αρετής του:
Καλαμάτα, Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια κσί ό Μωρίας
ολόκληρος!... Μετά
την αποφασιστική μάχη του Βαλτετσίου, ό θεοσεβής Αρχιστράτηγος έκήρυξε
νηστεία για να ευχαριστήσουν καί δοξολογήσουν τον Θεό. Όπως διηγείται ό
ϊδιος: Δώδεκα - δεκατρείς Μαίου ήτον. Εικοσιτρεϊς ώρες έβάσταξε ό
πόλεμος. Έκείνην την ήμερα ήτον Παρασκευή καί έβαλα λόγον ότι: Πρέπει να
νηστεύσωμεν όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας, καί να δοξάζεται
αιώνας αιώνων έωσοϋ στέκει το έθνος, διατί αυτή ήταν ή ελευθερία της
Πατρίδος(2). Τί έχουν να πουν άραγε έπ' αυτού όσοι, δεξιά κι αριστερά
διοργανώνουν σουβλακομάζωξες καί ξεφαντώματα κοιλιοδουλείας καταμεσίς
στη Μεγάλη Σαρακοστή, για να τιμήσουν τάχα μου την Επανάσταση του '21;
"Αν σηκωνόταν από τον τάφο του ό Γέρος του Μωρία, το λιγότερο πού
θάκουγαν από το στόμα του θάταν κανένα: Ντροπής όρέεε!!!... Ντροπής!!!

Παρά
τη μεγάλη του συμβολή στην απελευθέρωση της Ελλάδος, παρά την αρετή του
καί την άνιδιοτέλειά του, ό Πατέρας αυτός του Γένους ήπιε άπ' αυτούς
πού λευτέρωσε πολλά πικρά ποτήρια. Στή διάρκεια του αγώνα, κάποιοι
Μανιάτες προσπάθησαν να τον σκοτώσουν μπαμπέσικα. Σώθηκε. Τους είχε
κατόπιν του χεριού του.Κι όμως δεν εκδικήθηκε! Ή απάντηση του ήταν: 

Εάν ό Θεός μ'έφύλαξε, τούς χαρίζω τήν ζωήν.Αργότερα
είδε τον γιο του Πάνο, τον δοξασμένο ήρωα του Αγώνος να πέφτει νεκρός
από ελληνική σφαίρα. Στή διάρκεια εμφυλίων ταραχών, διαρκοϋντος του
Αγώνος, φυλακίστηκε σ' ένα Μοναστήρι στην Ύδρα. Αργότερα, στον καιρό της
Όθωνικής Αντιβασιλείας συνελήφθη ξανά, φυλακίσθηκε καί μετά από μια
παρωδία δίκης, κατά την οποία την τιμή του Γένους έσωσαν μόνο δύο τίμιοι
δικαστές, ό Πολυζωίδης καί ό Τερτσέτης κηρύσσοντας τον αθώο, ό
Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε, ό κορυφαίος αυτός ήρωας της φυλής καί
Πατέρας της Ελληνικής Ελευθερίας, σε... θάνατο! Ακούγοντας
την καταδικαστική σε βάρος του απόφαση, ό μεγάλος Κολοκοτρώνης,
σηκώθηκε ήρεμα, έκαμε αργά - αργά τον σταυρό του καί είπε: Μνήσθητί μου,
Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου! Τίποτε άλλο! Κανένα σχόλιο!
Έτοιμος να υποστεί καί τον θάνατο, ως πρόβατον επί σφαγήν, όπως ό Κύριος
τον Oποίο πίστευε καί λάτρευε βαθύτατα.

Ευτυχώς
ό Κύριος έφώτισε τον Όθωνα καί δεν επέτρεψε να συντελεσθεί το
άνοσιούργημα, αλλά μετέτρεψε την ποινή του σεπτού ήρωα σε φυλάκιση,
ώσπου, όταν ενηλικιώθηκε, του την χάρισε ολότελα καί τον αποκατέστησε
πλήρως ηθικά καί στρατιωτικά στον βαθμό του Στρατηγού.
Μάλιστα τον διόρισε καί στην υψηλή καί έπίζηλη θέση του Συμβούλου της
Επικρατείας. Έτσι αποφεύχθηκε ένα έγκλημα, το όποιο θα έστιγμάτιζε το
Γένος μας αιώνια.Σεβαστός
σε όλους ό Κολοκοτρώνης πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του
τιμώμενος από όλους καί μάλιστα από τους βασιλείς Όθωνα καί Αμαλία.

Μία από τίς κορυφαίες μορφές του Ελληνισμού διαχρονικά, από την 

αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, είναι χωρίς αμφιβολία ό Θεόδωρος 

Κολοκοτρώνης, ο θρυλικός Γέρος του Μωρία, όπως τον ονόμασε ή λαϊκή φωνή.
Όταν ή μακαρίτισσα ή Σοφία Βέμπο τραγουδούσε: «Γεια καί χαρά σας, 

Μωραΐτες αδελφοί, πού αν μάνα δεν σας γέννα, οϋτ' "Αγια Λαύρα

 θάχαμε, ούτε Εικοσιένα», λίγο σκανδαλιζόμουνα. 

Αμάν, πια, πάλι με τους Μωραΐτες! Νισάφι! Μας έπρηξαν! 

Οι υπόλοιποι Έλληνες, δηλαδή, δεν κάναμε τίποτα; 

Ό σκανδαλισμός μου σταμάτησε όταν το βλέμμα μου στηλώθηκε 

στην πολυσέβαστη μορφή του Κολοκοτρώνη. - Μάλίστα εΐπα. 

"Αν τόπε για τον Κολοκοτρώνη, τότε δεν χωράει κουβέντα! 

Έτσι είναι!... Συμφωνώ καί επαυξάνω!...

Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ό θρύλος, πού ό επιβλητικός ανδριάντας

 του πάνω στο περήφανο άλογο του υψώνεται μεγαλοπρεπής μπροστά

 στο κτήριο της Παληάς Βουλής των Ελλήνων, στο κέντρο της Αθήνας,

 με το χέρι να δείχνει δρόμο πορείας στους Έλληνες; 

Ποιος είν' αυτός ό ιερός μύθος, πού τ' όνομα του αγιάζει

 αμέτρητους δρόμους σ' ελληνικές πόλεις καί χωριά, πού ή φωτογραφία

 του στολίζει κάθε Εθνική γιορτή των Πανελλήνων; Ποιος είν' αυτός, 

πού τα Τουρκάκια, μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, ακούγανε τ' όνομα

 του καί πάθαιναν ακράτεια εντέρου καί τσίριζαν σαν λωλά:

 Κολοκοτρώνα!... Κολοκοτρώνα!... κι έτρεχαν να κρυφτούν;

Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770, Δευτέρα του Πάσχα, στη ρίζα ενός 

δένδρου, πάνω σ' ένα απόκρημνο βουνό της Μεσσηνίας, 

ονομαζόμενο Ραμαβούνι. Πατέρας του ήταν ό ηρωικός αρχηγός

 των αρματολών του Μωρία Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης, ό φόβος

 και ό τρόμος των Τούρκων. Φονεύθηκε το 1780 στους Πύργους της 

Καστανιάς,μεταξύ Γυθείου καί Σπάρτης. Ή μητέρα του,

 ή ηρωική καπετάνισσα, λεγόταν Ζαμπία, το γένος Κωτσάκη και 

σώθηκε μόνη αυτή από την οικογένεια των Κολοκοτρωναίων στη

 μάχη των Πύργων πού έπεσε ό σύζυγος της. Ντυμένη άντρίκια, 

με το σπαθί στο χέρι καί με το δεκάχρονο Θεόδωρο δίπλα της 

διέφυγε καί διέσωσε τον κατόπιν θρυλικό Αρχιστράτηγο γιο της. 

Ανάδοχος του στο άγιο βάπτισμα ήταν ό Ρώσος ναύαρχος 

Θεόδωρος 'Ορλώφ, ό οποίος του χάρισε το δικό του όνομα.  Μεγαλωμένος μέσα σε μια ατμόσφαιρα βαθειάς χριστιανικής

 πίστεως καί άμετρης φιλοπατρίας, έκλεισε ό μικρός Θοδωράκης 

από νωρίς στην καρδιά του την αγάπη για το Χριστό καί για 

την Ελλάδα, την οποία πονούσε να τη βλέπει σκλαβωμένη 

καί τα παιδιά της να τυραννοϋνται καί να βασανίζονται από 

τους Τούρκους. Το ψαλτήρι, το κτωήχι, ό μηναϊος, άλλαι προφητείαι, ήσαν τα βιβλία οπού άνέγνωσα, μας πληροφορεί ό ίδιος. Αυτές ήταν οί πρώτες καί κύριες πηγές της γνώσεως του, οί όποιες άρδευσαν την ψυχή του με τα νάματα της ευσέβειας. Γυμνάστηκε σωματικά από παιδί πολύ γερά καί είχε πόθο του να συνεχίσει το έργο του πατέρα του καί της ηρωικής οικογένειας των Κολοκοτρωναίων.
  Τον προίκισε καί ό Θεός με εξαιρετική ευφυία, μυαλό - ξυράφι, τετραγωνική λογική, ισχυρή θέληση, διορατικότητα, γερό ένθυμικό, δύναμη σωματική και βροντερή φωνή επιβλητική, στεντόρεια, στοιχεία πού αναμφίβολα αναδεικνύουν τον Ηγέτη. Παράλληλα, έκαλλιέργησε από παιδί στον εαυτό του κάθε αρετή; εγκράτεια, αυτοκυριαρχία, ευθύτητα χαρακτήρας, υψηλό αίσθημα τιμής, παροιμιώδη άνιδιοτέλεια καί αφιλοκέρδεια, παραδειγματική άμνησικακία, τέτοια πού μόνο σε Συναξάρια συναντά κανείς, σεμνότητα, αξιοπρέπεια, μεγαλοψυχία, φιλαδελφία, αγνό πατριωτισμό. Σπάνια βρίσκει κανείς τόσες αρετές συγκεντρωμένες σ' ένα μονάχα πρόσωπο!

Δεκαπέντε χρονών παλληκαράκι ό Θοδωρής ανακηρύχθηκε από τα επιζώντα παλληκάρια τοϋ πατέρα του Καπετάνιος καί βγήκε στο κλαρί στα βουνά της Αρκαδίας. Δεκαεφτά χρονών αναγνωρίστηκε αρματολός στην επαρχία του Λεονταρίου. Είκοσι χρονών παντρεύτηκε την κόρη ενός προεστού της περιοχής, την Αικατερίνη Καρούσου, με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Πάνο, τον Ιωάννη ή Γενναίο καί τον Κωνσταντίνο ή Κολίνο. Επίσης δυο θυγατέρες, τη Γεωργίτσα, πού πέθανε μικρή, καί την Ελένη, την οποία στα 1820 πάντρεψε με τον Νικήτα, αδελφό του Παπαφλέσσα. Όμως ό σκοπός της ζωής του ήταν ένας: Να λευτερώσει την Πατρίδα! Γι' αυτό τον βλέπουμε να πετιέται σαν αρχάγγελος από βουνοκορφή σε βουνοκορφή κι από λαγκαδιά σε ρέμα, από χωριό σε χωριό κι από πολιτεία σε πολιτεία να ξεσηκώνει τους Έλληνες, να τους ενθαρρύνει, να ειρηνεύει καί να συμφιλιώνει όσους τρωγόντουσαν μεταξύ τους από οικογενειακά μίση καί ανόητες εχθρότητες, καί να ετοιμάζει όλους με κάθε τρόπο για τον μεγάλο σηκωμό. Αφού τους μιλούσε με τη μεγάλη ρητορική άνεση πού του χάρισε ό Θεός, έκανε το σταυρό του καί τους έλεγε: "Οσοι αγαπάτε την Πατρίδα, ελάτε κοντά μου! Πήγε στα Εφτάνησα. "Ορκίστηκε τον όρκο του Φιλικού στη Ζάκυνθο. Μπήκε στην υπηρεσία του Αγγλικού στρατού για να μάθει καί την επιστήμη του πολέμου, να ετοιμαστεί για το μεγάλο έργο πού είχε μπροστά του. Έγινε Λοχαγός, κι αργότερα Ταγματάρχης. Συνεργάστηκε με τους Ρώσους καί με τους Γάλλους. Ήθελε να τον βοηθήσουν να πολεμήσει τον Τούρκο. Κέρκυρα, Λευκάδα, Ζάκυνθος, Ιθάκη ήταν τόποι πού τους έμαθε τόσο καλά, όσο καί την Πελοπόννησο. Ετοίμαζε τους Έφτανησιώτες να έρθουν αρωγοί στον ξεσηκωμό εναντίον των Τούρκων. Πήγε καί στα Κύθηρα.
  Διηγείται σχετικά ό ίδιος: Μια φορά επήγα εις το πανηγύρι της Αγίας Μόνης. Αυτό το μοναστήρι ήταν μεγάλο καί έχαλάσθη εις την πρώτην Τουρκιά. "Οταν έπέρασα ήτον μία μάνδρα χαλασμένη καί σκεπασμένη ή εκκλησιά με κλάδους δένδρων. Τότε έταξα ότι: Παναγιά μου, βοήθησε μας να έλευθερώσωμεν την Πατρίδα μας από τον τύραννο, καί να σε φκιάσω καθώς ήσουν πρώτα (1803). Τον αξίωσε πράγματι καί έκαμε το τάμα του: Με έβοήθησε, καί είς τον δεύτερον χρόνον της Επαναστάσεως μας έπλήρωσα το τάμα μου καί την έφκιασα. Στό μεγάλο κυνηγητό πού έκαμαν οι Τούρκοι στους κλέφτες της Πελοποννήσου όταν αντιλήφθηκαν ότι σε λίγο θα φούντωνε ό ξεσηκωμός, ό Κολοκοτρώνης απάντησε περνώντας ξανά στον Μωρία, επιτιθέμενος με ορμή κατά των Τούρκων, καίγοντας κι αφανίζοντας τα τουρκοχώρια περνώντας από μαχαίρι Τούρκους καί τουρκολάτρες. Κι όταν πίά τα πράγματα έφτασαν στο ανθρωπίνως απροχώρητο για την ώρα, μπαρκάρησε, πήγε στ' "Αγιον Όρος, όπου συναντήθηκε με τον Παπα-Βλαχάβα, τον Νικητάρα κι άλλους ονομαστούς οπλαρχηγούς καί συγκρότησαν έναν πειρατικό στόλο, με τον όποιο καταναυμαχοϋσαν τα τουρκικά πλοία στο ανατολικό Αιγαίο καί κούρσευαν τα τουρκικά παράλια, ώσπου νάρθει ή ώρα του γενικού ξεσηκωμού.


Ό Κολοκοτρώνης δεν είχε αυταπάτες, όσον αφορά στη βοήθεια των ξένων για την απελευθέρωση της Πατρίδος: "Οταν είδα ότι εις τα συμβούλια της Βιέννας δεν έγινε κανένα καλό δι' ημάς... είπα, να μην έχωμεν ελπίδα λυτρώσεως άλλη παρά από τον εαυτό μας καί από τον Ύφιστον, γράφει. Έτσι, κάθε του σκέψη, κάθε του σχέδιο, κάθε του προσπάθεια καί ενέργεια, τα έναπέθετε πάντοτε στα χέρια του Θεού. Καί πίστευε απόλυτα καί διεκήρυσσε πώς: Ό Θεός έδωσε την ύπογραψήν Του δια την έλευθερίαν της Ελλάδος. Δεν την παίρνει πίσω! Κατόπιν έμπαινε στον αγώνα χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Ή λέξη ηρωισμός είναι πολύ φτωχή για να χαρακτηρίσει τον τρόπο με τον όποιο έμάχετο.

Οι μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες καί νίκες του ιερού αγώνα στην Πελοπόννησο φέρουν ανάγλυφη την προσωπική σφραγίδα του Κολοκοτρώνη. Τη σφραγίδα της φρόνησης, της σύνεσης, της στρατηγικής τέχνης, της ανδρείας, της πίστεως, της θυσίας καί της πολεμικής αρετής του: Καλαμάτα, Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια κσί ό Μωρίας ολόκληρος!... Μετά την αποφασιστική μάχη του Βαλτετσίου, ό θεοσεβής Αρχιστράτηγος έκήρυξε νηστεία για να ευχαριστήσουν καί δοξολογήσουν τον Θεό. Όπως διηγείται ό ϊδιος: Δώδεκα - δεκατρείς Μαίου ήτον. Εικοσιτρεϊς ώρες έβάσταξε ό πόλεμος. Έκείνην την ήμερα ήτον Παρασκευή καί έβαλα λόγον ότι: Πρέπει να νηστεύσω-μεν όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας, καί να δοξάζεται αιώνας αιώνων έωσοϋ στέκει το έθνος, διατί αυτή ήταν ή ελευθερία της Πατρίδος(2). Τί έχουν να πουν άραγε έπ' αυτού όσοι, δεξιά κι αριστερά διοργανώνουν σουβλακομάζωξες καί ξεφαντώματα κοιλιοδουλείας καταμεσίς στη Μεγάλη Σαρακοστή, για να τιμήσουν τάχα μου την Επανάσταση του '21; "Αν σηκωνόταν από τον τάφο του ό Γέρος του Μωρία, το λιγότερο πού θάκουγαν από το στόμα του θάταν κανένα: Ντροπής όρέεε!!!... Ντροπής!!!

Παρά τη μεγάλη του συμβολή στην απελευθέρωση της Ελλάδος, παρά την αρετή του καί την άνιδιοτέλειά του, ό Πατέρας αυτός του Γένους ήπιε άπ' αυτούς πού λευτέρωσε πολλά πικρά ποτήρια. Στή διάρκεια του αγώνα, κάποιοι Μανιάτες προσπάθησαν να τον σκοτώσουν μπαμπέσικα. Σώθηκε. Τους είχε κατόπιν του χεριού του.Κι όμως δεν εκδικήθηκε! Ή απάντηση του ήταν: Εάν ό Θεός μ'έφύλαξε, τούς χαρίζω τήν ζωήν.Αργότερα είδε τον γιο του Πάνο, τον δοξασμένο ήρωα του Αγώνος να πέφτει νεκρός από ελληνική σφαίρα. Στή διάρκεια εμφυλίων ταραχών, διαρκοϋντος του Αγώνος, φυλακίστηκε σ' ένα Μοναστήρι στην Ύδρα. Αργότερα, στον καιρό της Όθωνικής Αντιβασιλείας συνελήφθη ξανά, φυλακίσθηκε καί μετά από μια παρωδία δίκης, κατά την οποία την τιμή του Γένους έσωσαν μόνο δύο τίμιοι δικαστές, ό Πολυζωίδης καί ό Τερτσέτης κηρύσσοντας τον αθώο, ό Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε, ό κορυφαίος αυτός ήρωας της φυλής καί Πατέρας της Ελληνικής Ελευθερίας, σε... θάνατο! Ακούγοντας την καταδικαστική σε βάρος του απόφαση, ό μεγάλος Κολοκοτρώνης, σηκώθηκε ήρεμα, έκαμε αργά - αργά τον σταυρό του καί είπε: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου!Τίποτε άλλο! Κανένα σχόλιο! Έτοιμος να υποστεί καί τον θάνατο, ως πρόβατον επί σφαγήν, όπως ό Κύριος τον Όποιο πίστευε καί λάτρευε βαθύτατα.

Ευτυχώς ό Κύριος έφώτισε τον Όθωνα καί δεν επέτρεψε να συντελεσθεί το άνοσιούργημα, αλλά μετέτρεψε την ποινή του σεπτού ήρωα σε φυλάκιση, ώσπου, όταν ενηλικιώθηκε, του την χάρισε ολότελα καί τον αποκατέστησε πλήρως ηθικά καί στρατιωτικά στον βαθμό του Στρατηγού. Μάλιστα τον διόρισε καί στην υψηλή καί έπίζηλη θέση του Συμβούλου της Επικρατείας. Έτσι αποφεύχθηκε ένα έγκλημα, το όποιο θα έστιγμάτιζε το Γένος μας αιώνια.Σεβαστός σε όλους ό Κολοκοτρώνης πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμώμενος από όλους καί μάλιστα από τους βασιλείς Όθωνα καί Αμαλία.
 Το ταπεινό σπίτι του στην Πλάκα ήταν πανελλήνιο προσκύνημα. Όλοι οι επίσημοι επισκέπτες του νεοσύστατου κράτους θεωρούσαν τιμή τους να τον επισκεφθούν. Σπουδαίοι καί σοφοί τον συμβουλεύονταν. Ή νεολαία τον λάτρευε. Όποτε περπάταγε στους δρόμους της Αθήνας ό κόσμος μέριαζε, αποκαλύπτονταν κι έκανε εδαφιαίες υποκλίσεις. Περνά ό Γέρος του Μωρία!, έλεγαν με σεβασμό. Καί πίσω του συνήθως ακολουθούσαν τιμητικά νέα παλληκάρια πού έψαλλαν πατριωτικά τραγούδια. Κάποτε επισκέφθηκε το Γυμνάσιο των Αθηνών, το οποίο διηύθυνε ό μέγας εκείνος παιδαγωγός καί Δάσκαλος του Γένους, ό Γεώργιος Γεννάδιος. Μίλησε στους νέους. Άπλα. Μέσα από την καρδιά του, όπως συνήθιζε. Τους είπε ανάμεσα στα άλλα σοφά καί αγιασμένα: ''Πρέπει να φυλάξετε την Πίστη σας, καί να την στερεώσετε, διότι, όταν έπιάσα-με τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως καί έπειτα υπέρ Πατρίδος!... Πρίν άπ' όλα να φυλάξετε στην ψυχή σας την Πίστη σας καί την Πατρίδα σας. Εμείς, περισσότερο από τα ντουφέκια, με την Πίστη μας οτόν Χριστό καί την αγάπη μας στην Πατρίδα ελευθερώσαμε την Ελλάδα. Μείνετε πάντα καλοί Χριστιανοί καί κολοί Έλληνες. Έτσι ό Θεός θα οάς εύλογη, ή Ελλάδα, θα σας προοτατεύη καί όλα θα πάνε καλά στη ζωή σας...Την νύχτα της 3ης προς την 4η Φεβρουάριου του 1843, επιστρέφονταςαπό μια γιορτή στα ανάκτορα για την επέτειο της άφίξεως του Όθωνα στην Ελλάδα, ό θρυλικός Γέρος του Μωρία,ό Δάσκαλος της πίστεως, της αρετής,του ήθους, της ανδρείας καί της λευτεριάς, προσβλήθηκε από αποπληξία κι αναχώρησε για την ουράνια Πατρίδα. Το Γένος υποκλίνεται στη μνήμη του. 0ί Πανέλληνες τον θυμούμαστε. Πρέπει να τον θυμούμαστε! Ιδιαίτερα σήμερα,στις δύσκολες μέρες πού ζούμε καί πού οι αρετές πού μας δίδαξε σπανίζουν τόσο τραγικά. 

1. Θ. Κολοκοτρώνη, ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ, Αθήναι, Κεφ. Β', σελ. 44.
2. "Ενθ'όνωτ., σελ. 72.
3. Ένθ'άνωτ., σελ. 31.

κ.ΙΩΣΗΦ-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΝΕΑΣ ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ

πηγή-περιοδικό ΄΄Πειραική Εκκλησία''(Μαρτ.2007)

 πηγή

"ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ;" ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΗ ΠΡΟΟΡΗΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

"ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ;"

ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΗ ΠΡΟΟΡΗΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

"ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ"

.                                                                                                                                                                                                                      .

ΑΠΟ GALLERY, ΣΕ ΕΚΘΕΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΦΤΗΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ
"ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ" ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΡΟΛΟ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ...

ΛΑΙΚΗ ΕΜΠΟΡΟΠΑΝΗΓΥΡΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ...

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ, ΕΥΤΕΛΕΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΕΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ "ΕΚΘΕΜΑΤΑ" ΤΩΝ ΤΡΩΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ...
ΦΡΙΚΤΗ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ, ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ...
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΠΙΣΤΗ, ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΜΑΣ ...
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΝΕΧΘΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΠΩΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ:



ΛΕΤΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕΙ;
ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ;
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΜΑΣ;
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΒΕΒΗΛΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ;

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ:
"ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ"

ΤΕΛΟΣ Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...
ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ...
ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΚΤΙΣΕΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ...
ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΑ ΑΝΑΘΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ...
ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΟΥ, Η ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΛΕΟΝ
ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ...
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ ...
Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ...
ΟΛΑ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ...
ΜΕ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ ΘΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΠΑΛΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΤΟΣ...
ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ
ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΣΤΕΡΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΚΑΠΟΙΟΣ ΗΔΗ ΡΩΤΑΕΙ:
"ΕΓΩ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΩ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ;
ΔΟΥΛΕΨΑ ΤΙΜΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΜΟΥ ΚΤΙΣΤΗΚΕ ..."
ΤΑ ΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΟΧΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ...
ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΑΝ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝ, Η ΚΥΛΟΥΝ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΞΕΚΛΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ...
ΓΙΝΑΜΕ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΕΝΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΑΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ...
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΛΙΞΕΙ ΚΑΙ ΔΕΣΕΙ ΣΦΙΚΤΑ ...
ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΗΘΙΚΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ,
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ...
ΟΙ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΜΙΛΟΥΝ ΞΕΣΤΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΩΡΙΜΟ ΣΥΚΟ
ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ...
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ...
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΣ "ΑΓΑΠΗΣ" ...
Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ !!!

+++

πηγή

Καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση!

Βιώνουμε συνεχώς την παναίρεση του Οικουμενισμού,

 δηλαδή της αλλοτρίωσης με ένα λόγο του Ορθόδοξου ήθους,

 της απεμπόλησης των Χριστιανικών Παραδόσεων και διδασκαλιών,

 της νοθείας των Ιερών Δογμάτων, θεσμών και Κανόνων της Ορθοδοξίας, 

υπό των οικουμενιστικών ετεροδιδασκαλιών 

και των Φράγκικων ηθών και εθίμων. 

Όθεν καλούμεθα οι πάντες εις εγρήγορση, δεδομένης της κοσμικής

 υπεροπλίας και των δολίων διπλωματικών τρόπων με τους οποίους

 κινούνται και δρουν οι σκοτεινές οικουμενιστικές δυνάμεις,

 που επιδιώκουν την δια παντός τρόπου υποταγή 

και άλωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

πηγή

H ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ - Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΕΦΤΑΣΕ...

          Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου επισκέφτηκα Γέροντες και Γερόντισες με την ελπίδα να ακούσω κάτι πνευματικό χωρίς να θέλω να ρωτήσω για ποιά γεγγονότα θα συμβούν στην συνέχεια.Έπεσα όμως πάνω σε συζητήσεις που αφορούσαν τα σημερινά δρώμενα,όχι από την πολεμική ή πολιτική πλευρά τους αλλά από την θρησκευτική όψη,άκουσα έτσι κάποιες νουθεσίες που καμμία σχέση δεν έχουν με αυτά που έχω ακούσει μέχρι σήμερα.
<<Η πρώτη ήταν ότι ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μας δίδαξε την Κυριακή προσευχή "Πάτερ Ημών" και εμείς σήμερα με την οικονομική κρίση αντί να αγαπήσουμε τον διπλανό μας και κατ επέκταση τον Χριστό την έχουμε μετατρέψει σε "Πάτερ μου".
Η αδιαφορία προς τον διπλανό μας που υποφέρει είναι μεγάλη.
Ο έλληνας ακόμα τρώγεται για το αν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι ή
 οι ιδιωτικοί αντί να βρίσκεται σε αρμονία ,ενότητα και αγάπη.
Η δεύτερη νουθεσία ήταν ότι ο χρόνος που δεν εκδηλώνονται τα γεγονότα κάποτε τελειώνει.
Κι αυτός ο χρόνος είναι κοντά.
Σε αυτό τον λίγο χρόνο που μας έχει αφήσει ο Θεός ,ο κόσμος πρέπει να επιστρέψει στις εκκλησίες,να εκκλησιαστεί,να εξομολογηθεί και να μετανοήσει ώστε να είναι έτοιμος για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει εν ώρα γεγγονότων.
Κάποτε ο χρόνος θα τελειώσει και θα κλαίμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω.
Αν δεν ανέβουμε τώρα πνευματικά με νηστείες και προσευχή,αν τώρα δεν βοηθήσουμε κόσμο που υποφέρει τότε πως θα εισακούσει ο Θεός τις προσευχές μας την ώρα που τα γεγγονότα θα τρέχουν;
Oποιαδήποτε περιέργεια για το τι,πότε,πως και που θα συμβεί καμμία πνευματική ωφέλεια δεν έχει,παρά μόνο να φροντίσουμε για την σωτηρία της ψυχής.
Για όσο καιρό ακόμα θα γίνονται Θείες λειτουργίες οι καταστάσεις θα ελέγχονται.
Μετά θα έρθουν καταστάσεις που ένας ιερέας θα έχει πολλές ενορίες,και θα ψάχνουμε να τον βρούμε.
Εκείνες τις ημέρες οι ιερείς θα κάνουν μόνο βαφτίσια,γάμους και κηδείες.
Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής με την ευρύτερη χρήση των μέσων επικοινωνίας και της υπεραφθονίας των πληροφοριών[κομπιούτερ,ίντερνετ] ,συνηθίζει όλο και περισσότερο σε μια οριζόντια,επίπεδη θεώρηση της ζωής.
Ελάχιστα ασχολείται με τα ''ουσιώδη του βίου''.
Γι αυτό τον σύγχρονο άνθρωπο διακρίνει ένα μεταφυσικό κενό,μια έλλειψη χριστιανικής ελπίδας,με συνέπεια την συνεχή αναζήτηση υποκατάστατων της αληθινής ζωής[τηλεόραση-ίντερνετ].
Η εκκλησία του Χριστού ιδιαίτερα σήμερα,τονίζει και προβάλλει το θεμέλιο της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
Διότι η σχέση και η κοινωνία αυτή είναι πράγματι η μόνη που ελευθερώνει τον άνθρωπο,τον κάνει να βλέπει ορθά τα βασικά ερωτήματα για τον κόσμο,του δίνει μόνιμη χαρά και σταθερή ελπίδα για αθάνατη αιώνια ζωή.
Το μέσο της επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό είναι ο εκκλησιασμός,η εξομολόγηση και η προσευχή.
Αυτή ανεβάζει το νου μας προς την Τριαδική Θεότητα.Αυτή αποτελεί το πνευματικό οξυγόνο του ανθρώπου.
Με την προσευχή ,ευχαριστούμε.δοξολογούμε παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Δημιουργό μας.'
Ετσι ο άνθρωπος μετέχει του Θεού και η καθημερινή μας ζωή εξαγιάζεται.
Καλή Μετάνοια και καλή δύναμη στις εξελίξεις που έρχονται.>>.

πηγή

'Ελληνες, ας πέσουμε στα γόνατα να μας λυπηθεί ο Θεός

ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ 

«ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ 

Πάρε την σκούπα σου και καθάρισε την αυλή της πατρίδας μας από τα σκουπίδια των αμαρτιών μας.

Τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μας στοίχισε αυτό που χάσαμε δηλ. την αγάπη προς το ΥΙΟΝ ΣΟΥ και ΘΕΟ μας.

Δεν έχουμε λόγους καθαρής προσευχής, αλλά κάθε μέρα αντικρύζουμε μόνο βάσανα και προδοσία να περιτριγυρίζει τις ζωές μας.

Μην βλέπεις εμάς ΠΑΝΑΓΙΑ, αλλά κάνε ΕΛΕΟΣ για τα παιδιά και τους ανήμπορους».

Αυτά τα λόγια έστειλε κατασυγκινημένος από τον πόνο που αντικρύζει καθημερινά ένας γέροντας σε πνευματικό αδελφό παρακαλώντας τον να τα προωθήσει επειγόντως σε όποιον μπορεί, για να τα συμπεριλάβει στην προσευχή του...

Του τόνισε δε ιδιαίτερα την ανάγκη προσευχής των μικρών παιδιών που ως γνωστόν είναι πιο καθαρά από εμάς και εισακούονται από την Παναγία καλύτερα.

Η δαιμονική μπόρα κλιμακώνεται. Οι εγχώριοι εργολάβοι της τρόικα αφού επέβαλλαν με δαιμονική μανία δυσβάσταχτους φόρους και απειλούν ήδη και με άλλους περισσότερους, δίνουν εντολές για φορολογικές φυλακές, απειλούν με άρση της απαγόρευσης κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας ενώ την ίδια ώρα με την ίδια δαιμονική μανία κουκουλώνουν τα σκάνδαλά τους και δημιουργούν άλλα καινούργια.

Τα λόγια είναι ανεπαρκή να εκφράσουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ στην στην χιλιοματωμένη πατρίδα μας.

Στα περισσότερα ελληνικά σπιτικά επικρατεί σιωπή και βουβό κλάμα ενώ την ίδια ώρα οι δέκτες των τηλεοράσεων συνεχίζουν ακάθεκτοι να ξερνάνε βία κι απειλές, προσπαθώντας να προκαλέσουν φόβο γνωρίζοντας ότι ακριβώς ο φόβος είναι ό,τι πιο εκφοβιστικό...

Όμως η λύση είναι στα χέρια μας και την γνωρίζουμε. Την γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει την σταυραναστάσιμη δύναμη της Πίστης μας. Την γνωρίζουμε γιατί η Παναγία ήταν πάντα εκεί όταν Της το ζητήσαμε. Ας κλείσουμε λοιπόν τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας έστω για λίγη ώρα κι ας ανάψουμε το καντήλι του σπιτιού μας. Ας πάρουμε τα μικρά παιδιά μας και να τα εξηγήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών.

Ας στενοχωρεθούν τώρα, δεν πειράζει, για να μην στενοχωρεθούν όταν μεγαλώσουν. Σε πολλά σπίτια ήδη τα παιδιά έχουν καταλάβει πολύ καλύτερα από εμάς ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά... Ας τα οδηγήσουμε μαζί με εμάς μπροστά στο καντήλι και την εικόνα της Παναγίας κι ας Την παρακαλέσουμε όλοι μαζί να πάρει επιτέλους την σκούπα της γιατί αρκετοί έχουμε αρχίσει και λυγάμε.

Να πάρει την σκούπα Της όπως την πήρε το 1830 στην Ι.Μ. Ιβήρων και ξεπάστρεψε τους Τούρκους από το Μοναστήρι . Αρκεί να το ζητήσουμε με πόνο. Ακριβώς εκεί, στην μεγαλύτερη απελπισία μας - όπως έλεγε κι ο γ. Πορφύριος - να στραφούμε σε Αυτήν για να κάνει το θαύμα Της και νά 'στε σίγουροι πως θα το κάνει γιατί ο ελληνικός λαός πέρασε τον κανόνα του όπως μας διαβεβαίωσε η άλλη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού, ο γ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός . Απλά θα χρειαστεί να ζητήσουμε την άρση του Σταυρού μας και σε αυτό, το μικρά παιδιά είναι οι καλύτεροι αντιπρόσωποί μας για να το αιτηθούν από την Παναγία μας.

Έλεγε ο γέροντας Παΐσιος :
«Προσέχετε τα μικρά παιδιά τί αθωότητα εχουν στη σκέψη.

Με τίς προσευχές των μικρών παιδιών μπορούμε να κάνουμε θαύματα, γιατί ό Κύριος ακούει τίς αθώες τους προσευχές».

Ποιανού άλλου θέλουμε την διαβεβαίωση, αν όχι αυτού που προέβλεψε με την παραμικρή λεπτομέρεια την δαιμονική μπόρα που βιώνουμε σήμερα;

Και μην ξεχνάτε αυτό που έχουμε αναφέρει πολλές φορές :

όπως ο γέροντας προέβλεψε την δαιμονική μπόρα, προέβλεψε και μας διαβεβαίωσε και για την θεϊκή λιακάδα που ακολουθεί.

Κι αυτό «χάρη στην προσευχή των μοναχών και των μικρών παιδιών» όπως έχει αναφέρει καθώς και γιατί «ο κανόνας του Έθνους μας τελείωσε...»

πηγή

η άγια ανυπακοή… π. Ηλίας Υφαντής

Κάποια αποστολικά αναγνώσματα, επιτάσσουν, όπως ισχυρίζονται, να υποτασσόμαστε στις υπερέχουσες αρχές και εξουσίες.

Δεδομένου ότι τις εξουσίες τις δίνει ο Θεός. Και όποιος έρχεται σε αντίθεση με τις εξουσίες, έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο το Θεό…
Θέση και άποψη, που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι διάφοροι, «ελέω Θεού», ανελέητοι απόλυτοι μονάρχες και τύραννοι, όχι μόνο του κοσμικού, αλλά και του εκκλησιαστικού χώρου.

Και μπαίνει το ερώτημα:

Είναι υποχρεωμένος ο καθένας να υπακούει στα όποια των οποιωνδήποτε αρχόντων προστάγματα; Που μπορεί να είναι ακόμη και διεστραμμένες και εγκληματικές προσωπικότητες! Ή που να έχουν επιβάλει απάνθρωπα και τυραννικά καθεστώτα…

Αλίμονο, αν ο Χριστός συμμορφωνόταν προς τα εντάλματα των διεστραμμένων απ’ την υποκρισία και την απληστία, γραμματέων και φαρισαίων. Ή οι απόστολοι…

Οι οποίοι, όταν το εβραϊκό συνέδριο απαίτησε να σταματήσουν να μιλούν για το Ευαγγέλιο, ο Πέτρος, για λογαριασμό όλων είπε το περίφημο και καταλυτικό εκείνο:

«Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»! Που σημαίνει ότι «πρέπει να πειθαρχούμε στο Θεό και όχι στους ανθρώπους»…

Και πάνω σ’ αυτή τη γραμμή κινήθηκαν, όχι μόνο οι απόστολοι, αλλά και διαχρονικά οι χριστιανοί, απέναντι στον οποιονδήποτε απαιτούσε να βάλει φραγμούς στη δράση και τη διδασκαλία τους.

Κι όχι μόνο στους τρεις πρώτους αιώνες, που αντιμετώπιζαν αλλόθρησκους εξουσιαστές, αλλά και στο χριστιανικό Βυζάντιο. Στην περίπτωση, που οι αυτοκράτορες απαιτούσαν υπακοή σε διατάγματα αντίθετα απ’ τη διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Παρότι η άρνηση υπακοής συνεπαγόταν-και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση-φρικτά βασανιστήρια ή και μαρτυρικούς θανάτους.

Κι ούτε βέβαια εγκλημάτησαν οι Έλληνες, που επαναστάτησαν το ’21 απέναντι στο βάρβαρο καθεστώς της τουρκοκρατίας! Ή που αντιστάθηκαν το ’40 στα επίσης βάρβαρα καθεστώτα του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού…

Που σημαίνει ότι, για να υπακούσει κάποιος σε κάποιες αρχές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι αρχές αυτές να σέβονται τις πνευματικές και ηθικές αρχές.

Πράγμα, που ισχύει και σχετικά με τα χωρία εκείνα της Αγίας Γραφής, τα οποία επικαλούνται οι εξουσιαστές και οι συνήγοροί τους! Απομονώνοντας κάποιες φράσεις και προσάρμοζοντάς τες στα αμαρτωλά τους συμφέροντα και την τυραννική τους ασυδοσία…

Και, για να γίνει αυτό άμεσα αντιληπτό, ας αφήσουμε το παρελθόν και ας έρθουμε στο εδώ και στο τώρα:

Σέβονται οι τωρινοί εξουσιαστές τις ηθικές και πνευματικές αρχές; Ή μήπως έχουν αναποδογυρίσει τελείως τον κώδικα των καθιερωμένων αρχών και αξιών!

Ποιος δεν θυμάται την «εθνικόφρονα» παράταξη, που διατυμπάνιζε, άλλοτε, σε όλους τους τόνους το τρίπτυχο: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»;

Μήπως σήμερα δεν τα έχουν όλα αναποδογυρίσει και κυριολεκτικά εξευτελίσει και εξοβελίσει!
Ή μήπως δεν είναι αυτοί, που με το καθεστώς της διογκούμενης ανεργίας και των οδυνηρών περικοπών στις αποδοχές, αποθαρρύνουν τα νεαρά ζευγάρια να δημιουργήσουν οικογένεια; Κι ενώ το δημογραφικό πρόβλημα είναι, εδώ και πολλά χρόνια, ένα από τα βασικότερα για την επιβίωση του λαού μας, έχουν επιβάλει φόρους ακόμη και στα παιδιά!…
Γεγονός που σημαίνει ότι ουσιαστικά δολοφονούν την ελληνική οικογένεια…

Και έπειτα η πατρίδα! Για την οποία πολλές χιλιάδες Ελλήνων θυσιάστηκαν…

Δεν ήταν η «εθνικόφρων παράταξις», που πρόσφερε τη μισή Κύπρο στους προαιώνιους εχθρούς μας, τους Τούρκους!
Ή μήπως δεν είναι οι ίδιοι, που τώρα καταπρόδωσαν την πατρίδα και παρέδωσαν τα κλειδιά της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους ναζί και τους σιωνιστές τοκογλύφους.

Και για τη θρησκεία;

Ισχύουν τα ίδια! Το μάθημα των θρησκευτικών το έκαμαν, λέει, μάθημα θρησκειολογίας, με πρόφαση την πολυβαρβαρότητα της πολυπολιτισμικότητας. Μέσα απ’ το χυλό και τη Βαβέλ της οποίας, τα παιδιά μας θα περιπλανώνται άσκοπα και αδιέξοδα χωρίς κανένα ηθικό και πνευματικό προσανατολισμό…

Και έπειτα είναι και η αργία της Κυριακής!

Για την οποία ο Πατροκοσμάς έδωσε την ίδια του τη ζωή, προκειμένου να την απαλλάξει από τα παζάρια, που είχε επιβάλλει ο εβραϊκός μαμωνάς. Και που αυτοί πάνε τώρα να την καταργήσουν…

Και τόσα άλλα, υποχθόνια και καταχθόνια, που εφευρίσκουν, για να υπονομεύουν την πνευματική και πολιτισμική μας παράδοση. Ώστε να χάσουμε όλα εκείνα τα συνεκτικά στοιχεία, που μας προσδιορίζουν ως λαό και ως έθνος.

Ή μήπως δεν παραμιλούν και για δικαιοσύνη!

Όταν έχουν αναποδογυρίσει και διαστρέψει κάθε έννοια δικαίου. Κάνοντας νόμο και καθεστώς την προδοσία και το έγκλημα και κηρύσσοντας σε διωγμό κάθε μορφή δικαιοσύνης.

Ή μήπως καπηλικότατα δεν μας μιλούν και για δημοκρατία!

Τη στιγμή, που τη δολοφονούν συστηματικά και αδιαλείπτως. Και την έχουν αντικαταστήσει με ένα καθεστώς πολύμορφης τρομοκρατίας. Ασύγκριτα τρισχειρότερης απ’ την οποιαδήποτε παράνομη…

Όλα τα παραπάνω και τόσα άλλα, που θα μπορούσε κάποιος να επιστρατεύσει φωνάζουν ότι η υπακοή στους προδότες και εγκληματίες αυτούς είναι έγκλημα και προδοσία.

Και πως η ανυπακοή του λαού στα παράλογα και αμοραλιστικά προστάγματα της άρχουσας αναρχίας είναι, όχι απλώς δικαίωμα, αλλά και ιερό καθήκον! …

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Ενώπιον του Θεού …Λόγος για την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”

Λόγος για την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”

«Γιατί συνιστούν οί Άγιοι Πατέρες να λέμε “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” και όχι “ελέησον ημάς”, όπου το “ημάς” συμπεριλαμβάνει και τους άλλους; Δεν είναι εγωιστικό να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τους συνανθρώπους μας;» Οί άγιοι Πατέρες προτιμούν να λέμε στον ενικό την ευχή, επειδή με τον λόγο “ελέησον με” (συχνά προσθέτουμε και “τον αμαρτωλών”) δηλώνουμε συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας, όπως και ό Δαβίδ στους ψαλμούς πολλές φορές βοά “ελέησον με”, ενώ προσθέτει «ότι την άνομίαν μου εγώ γινώσκω» (Ψαλμ. ν’ 5) και «την άνομίαν μου έγνώρισα και την άμαρτίαν μου ουκ έκάλυψα» (Ψαλμ. λα’ 5). Το “ελέησον με” σημαίνει εξομολόγηση, αυτοέλεγχο, αύτομεμψία, αύτοσυναίσθηση της άμαρτωλότητας του προσευχομένου. Από τη συναίσθηση αυτή γεννιέται ή μετάνοια, ή συντριβή, οί στεναγμοί και τα δάκρυα, καθώς και πάλι μαρτυρεί ό προφητάναξ λέγοντας: «λούσω καθ’ έκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. στ’7). Λέγοντας, αδελφέ, τη μικρή αυτή ευχή (“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”), εάν επιθυμείς να γνωρίσεις καρποφορία, οφείλεις να στέκεσαι και συ ως άλλος Δαβίδ και ως άλλος Τελώνης. Ό τελευταίος από την πολλή συναίσθηση και το στήθος ακόμη χτυπούσε, φωνάζοντας: «ό Θεός, ίλάσθητί μοι τω Αμαρτωλώ!» Κατέβηκε δε αυτός δικαιωμένος παρά ό “δίκαιος” Φαρισαίος, κατά τη μαρτυρία του Κυρίου (Λουκ. ιη’14). Και δεν αδιαφορούμε για τους άλλους. Ίσα-ίσα, επειδή νοιαζόμαστε για τους άλλους, φροντίζουμε τόσο πολύ για τον εαυτό μας. Άκουσε πάλι παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι είσαι άσημος και μόνος. Ξαφνικά, έρχεται κάποιος φίλος σου το ίδιο άσημος και μόνος, όπως εσύ. Πέφτει στα πόδια και σε παρακαλεί: «Φίλε μου, σε παρακαλώ, τρέξε στους ισχυρούς να παρακαλέσεις για μένα. Έχω μεγάλη ανάγκη». Τι θα κάνεις; Όσο συνδέεται ό φίλος σου με τους ισχυρούς, άλλο τόσο τους ξέρεις και συ. Τι βοήθεια να προσφέρεις; Ασφαλώς τίποτε.Αν όμως αγαπάς πραγματικά τον φίλο σου, αλλά και κάθε άλλο συνάνθρωπο, θα προβληματιστείς σοβαρά. Θα σκεφθείς: «Είναι ανάγκη να συνδεθώ οπωσδήποτέ με τους αρμοδίους. Πρέπει να βοηθήσω. Θα τρέξω λοιπόν στην πόλη• θα σπουδάσω• θα μορφωθώ• θα αποκτήσω θέσεις, φήμη και καλό όνομα. Σιγά-σιγά θα συνδεθώ με τους ισχυρούς και τότε θα μπορώ άνετα να πετύχω αυτά πού θέλω». Τώρα, νομίζω, κατάλαβες Τι εννοώ. Αν θέλεις λοιπόν και συ να βοηθήσεις πνευματικά τους συνανθρώπους σου, φρόντισε πρώτα να συμφιλιωθείς ό ίδιος με τον παντοδύναμο Σωτήρα Χριστό με μετάνοια, με εξομολόγηση και να λες μαζί με τον Δαβίδ “ελέησον με!” «Ωραία», θα μου πεις. «Να κάνω έτσι. Ας υποθέσουμε ότι συμφιλιώθηκα και εγώ με τον Κύριο Ιησού Χριστό. “Ε, τότε, από δω και πέρα δεν είναι εγωισμός να συνεχίσω να προσεύχομαι για τον εαυτό μου λέγοντας “ελέησον με” και όχι “ελέησον ημάς”; Σωστή ή παρατήρηση σου, άκουσε όμως και την εξήγηση. Ό Απόστολος Παύλος γράφει: «Καθάπερ γαρ το σώμα εν εστίν και μέλη έχει πολλά… ύμεΐς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α’ Κορ. ιβ’ 12,27). “Ώστε, κατά τον “Απόστολο, «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν» αποτελούμε μέλη ενός σώματος, του οποίου κεφαλή είναι ό Χριστός. Λέει πάλι ό μέγας Παύλος: «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορ. ιβ’26). Για παράδειγμα, αν ό Κώστας νίκησε στα 100 ή στα 400 μέτρα και βραβεύτηκε, δεν θα δώσουμε συγχαρητήρια στα πόδια του Κώστα, αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο. Αν πάλι τυχόν χτύπησε στον αγώνα το πόδι του, τότε δεν πονάει μόνο το πόδι, αλλά πονάει ολόκληρος. Το ίδιο και στα πνευματικά. Αν ένα μέλος της Εκκλησίας αγιάζεται με τους πνευματικούς του αγώνες, ή ωφέλεια είναι άμεση για όλα τα μέλη της Εκκλησίας μας, εφόσον αποτελούμε ένα σώμα. Ό αγιασμός αντανακλά σε όλο το σώμα της Εκκλησίας. Όποιος γεμίσει μέσα του με την ευχή του Ιησού μοιάζει με τα ουράνια σώματα. Ό ήλιος, για παράδειγμα, είναι αυτόφωτος, αλλά ή σελήνη είναι ετερόφωτη. Καθώς λοιπόν ή σελήνη παίρνει το φως του ήλιου, το διοχετεύει και φωτίζει τη ζοφερή νύχτα, έτσι γεμίζει και ό προσευχόμενος με το άδυτο φως του Ήλιου της Δικαιοσύνης Χριστού και το μεταδίδει και στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθεύδοντας αδελφούς του». Άλλα, όπως ή σελήνη απλώνεται σε όλη τη γη, όμως τα πυκνά νέφη αναχαιτίζουν το φως της, έτσι και ό άνθρωπος πού ζει ή επιμένει στην αμαρτία καλύπτεται από ένα σύννεφο, το όποιο σκοτίζει τον νου του και δεν μπορεί να δεχθεί μέσα του το φως της νοητής σελήνης.Αν και συ, αδελφέ, δεν βλέπεις μέσα σου το φως του νοητού ήλιου και της σελήνης, δεν φταίει ό ήλιος ούτε ή σελήνη. Φρόντισε με τη μετάνοια να διαλύσεις τα ζοφερά νέφη και τότε θα δεχθείς άπλετο το φως των προσευχών των Αγίων μέσα σου. Και αυτές είναι εμπειρίες, πού μόνος σου θα διαπιστώσεις. Πρόκειται για τα θαύματα πού βλέπει μέσα του ό κάθε αγωνιζόμενος πιστός. Ό Άγιος Σιλουανός του Άθω γράφει ότι, όσο στη γη υπάρχουν Άγιοι, ό κόσμος θα στέκει. Εάν ή γη σταματήσει να παράγει Αγίους, τότε έφθασε στο τέλος της. Όταν ένας Άγιος λέει με ταπείνωση και με αίσθημα άμαρτωλότητας το “ελέησον με”, αυξάνει μεν σε αγιασμό, αυξάνει όμως και ή παρρησία του ενώπιον του Θεού. Άλλα έχοντας συνείδηση ότι αποτελεί μέλος ενός σώματος και βλέποντας ότι τα περισσότερα μέλη του σώματος, δηλαδή οί περισσότεροι αδελφοί του Χριστιανοί, λόγω της αμαρτίας ασθενούν βαριά, τότε αναλαμβάνει στον εαυτό του τα βάρη των αδελφών και στενάζει σαν να είναι δικά του τα αμαρτήματα των άλλων. “Αν μάλιστα πάσχουν και άλλα μέλη από σωματική ή ψυχική ασθένεια, τότε συμπάσχει. Ή ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” είναι το ρεύμα πού φορτίζει την μπαταρία. Πηγή είναι ό Χριστός, μπαταρία είναι ή καρδιά του ανθρώπου. Με τη μικρή αύτη ευχή ή καρδιά φορτίζεται με Χριστό, φορτίζεται συνεπώς με χριστιανικές αρετές, φορτίζεται με ζήλο, με πόθο, με ερωτά Χριστού. Πολύ φορτίζεται; Πολύ γεμίζει, πολύ χριστοποιείται. Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, πού να αποκτά, κατά τον όρο των αγίων Πατέρων, τον “μανικόν ένθεον έρωτα”. Όμως ό θείος αυτός έρωτας, κατά τους Πατέρες, έχει διπλή ιδιότητα: όσο περισσότερο αγαπάμε τον Θεό, τόσο περισσότερο αγαπάμε και την εικόνα Του, δηλαδή τον άνθρωπο• και όσο περισσότερο συμφιλιωθούμε με τον Δημιουργό μας, τόσο περισσότερο βοηθούμε και το δημιούργημα Του, τον συνάνθρωπο. Λέγοντας ένας Άγιος την ευχή, στο “ελέησον με” περιλαμβάνει πολλά. “ελέησον με”, εννοεί: «Στήριξέ με στην οδό του αγιασμού, όπου Εσύ με οδήγησες, μην τυχόν και πέσω», κατά τον Απόστολο. “ελέησον με”, εννοεί: «Φώτισε με, οδήγησε με». “ελέησον με”, εννοεί: «Βλέπεις την αγάπη μου, τη συμπόνια μου υπέρ των αδελφών μου. Ώ Κύριε, παρακαλώ, μνήσθητι πεινώντων και διψώντων, μνήσθητι όσων πάσχουν ψυχικά και σωματικά, από καρκίνο, από εγκεφαλικά, από καρδιοπάθειες, από ψυχασθένειες, από διάφορες δαιμονικές επιδράσεις. Μνήσθητι όσων κινδυνεύουν από όλα αυτά και από κάθε ενέδρα του εχθρού. Φύλαξε τους οικείους, τους συγγενείς, τους ομοπίστους, τους ομογενείς και όλο τον κόσμο Σου από κάθε επιβουλή του αντικειμένου». “ελέησον με”, εννοεί: «Μνήσθητι πάσης επισκοπής Χριστιανών Ορθοδόξων και παντός του ιερού κλήρου και φώτισε να ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας». Ακόμη, «μνήσθητι πάντων των έντειλαμένων εύχεσθε υπέρ αυτών και ιδιαιτέρως όσων έχουν ειδική ανάγκην».Αν θέλεις, θα σου πω και κάτι άλλο, καθώς το έμαθα από τον αείμνηστο Γέροντα μου. «Πολλές φορές», έλεγε, «ή μπαταρία γεμίζει και ξεχειλάει». Τότε παύει αυτή ή ευχούλα και ως άλλος οδηγός φωτίζει τον νου Ή ψυχή αισθάνεται έντονα τη Θεία Παρουσία, τα μέλη παραλύουν και, πέφτοντας στα πόδια του γλυκύτατου Ιησού, αναλύεται σε έναν ποταμό δακρύων. Άλλοτε πάλι, σιωπά από δέος και θαυμασμό ή ψελλίζει ερωτικά ό,τι τη στιγμή εκείνη τη διδάσκει ό ένθεος έρωτας, δηλαδή το Πανάγιο Πνεύμα. Και αφού κορεσθεί ή ψυχή από θεία αγάπη, τότε αυτή ή ίδια αγάπη, με τη διπλή της ιδιότητα, στρέφει το βλέμμα προς τους αδελφούς της. Τι ευκαιρία! Είναι μοναδική ή ευκαιρία τώρα πού κρατά στα χέρια τον Ποθούμενο και Παντοδύναμο. Και λέει: «Ω γλυκύτατε Ιησού, φως της ψυχής μου, ό μόνος πραγματικός έρως! Εγώ μεν αισθάνομαι αυτή τη στιγμή ελεημένος και πανευτυχής, όμως ένα κέντρο με κεντά. Μαζί με την αγάπη, έχω μέσα μου έναν άλλο τόσο πόνο. Βλέπω τους αδελφούς μου, βλέπω την Εκκλησία μας, βλέπω τους ανθρώπους πού πάσχουν, και δεν αντέχω. Συμπονώ και συμπάσχω. Γι’ αυτό σε ικετεύω, ως Πανάγαθος και Παντοδύναμος, βοήθησε τους. Φταίνε; Το παραδέχομαι. Και ζητώ συγγνώμη. Ομολογώ το “ήμαρτον”. Μέλη του σώματος μου είναι. Συνυπεύθυνος είμαι. ‘Αλλά κρούω το έλεος και την άπειρη φιλανθρωπία σου. Βοήθησε! Βοήθησε!» Να, αγαπητέ μου, πώς ή αγάπη μας ενώνει εν Χριστώ με όλα τα μέλη της Εκκλησίας μας και πώς, με τίς προσευχές των Αγίων και όσων αγωνίζονται τον καλό αγώνα, βοήθα ό Κύριος και τα υπόλοιπα ασθενή μέλη, για τα όποια ανέχεται, μακροθυμεί και αναμένει όλων τη μετάνοια για τη σωτηρία.Είδες, αυτές μόνο οι πέντε λέξεις της ευχούλας, που μπορούν να ανεβάσουν τον άνθρωπο; Ευχήσου και για μένα τον ράθυμο, αλλά και για όλους τους εν Χριστώ αδελφούς μας, να χτυπάμε ασταμάτητα την πόρτα του ελέους του Κυρίου μας, σίγουροι ότι θα τηρήσει την υπόσχεση Του, όταν είπε: «κρούετε, και ανοιγήσεται ύμίν» (Λουκ. ια’ 9) και «ό πιστεύων έπ’ αύτω ου μη καταισχυνθη» (Α’ Πέτρ. β’ 6). Αμήν.

Πηγή/ αντιγραφή

"Για ποιους πετάω στο Αιγαίο"! Ένα συγκλονιστικό κείμενο πιλότου μαχητικού

Σαν αντικρίσω το άσπρα άλογα του Αιγαίου ,χάνεται η σκέψις μου στον Ουρανό του Θείου, του Ωραίου του Αληθινού !
Δεν είμαι ημίθεος ,δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας !
Έχω τους φόβους μου , έχω τις αναστολές μου , έχω τις ανασφάλειες μου !


Μπορεί να μην είναι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου ,μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω !

Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου...

σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου !

Καημένη Πατρίδα έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα .Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο, για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω !

Ίσως και να έχουν δίκιο ,βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες ,εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές ,εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής!

Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι ,μελετάω και περιμένω τον Τούρκο.Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει ,μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο Πατρικό του χωριού μου ,αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει .Ούτε και πρέπει !

Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου να κλειδώσω το υποσυνείδητο ,να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου ,όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν Ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή .Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και τα έπαθε !

Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς ,πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας , πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του ,πετάω για τον Παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς !
Πετάω για το ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του ,πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει απο την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας .
Για αυτούς πετάω .

Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή !
Ούτε αυτοί ,ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές ,γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου.Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους ,αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους ,ζούν για μιά στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση !

Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα με δεις γιατί .
Εκεί που Ισιώνει ο Αετός .Οι Γλάροι δεν πετάνε ! 
*Ενας απο τους πολλούς που είναι όμως τόσο λίγοι !!!  

http://www.onalert.gr/αντιγραφή

Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη από Πειραιώς Καλλίνικο

Αύριο, συμπληρώνονται 35 χρόνια από την ενθρόνιση του Μητροπολίτη από Πειραιώς Καλλίνικου που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου του 1978. Από σήμερα θα ξεκινήσουμε ένα μικρό αφιέρωμα για τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, μία μεγάλη  εκκλησιαστική προσωπικότητα, στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, πρώην Πειραιώς κ.κ. Καλλίνικος (κατά κόσμο Κωνσταντίνος Καρούσος) γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1926 στο Βαρθολομιό Ηλείας. Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1956 και Πρεσβύτερος το 1959. Λαϊκός ιεροκήρυκας στην Ηλεία το 1947, λαϊκός ιεροκήρυκας και κατηχητής στη Πάτρα το 1948. Ιεροκήρυκας Ι.Ν. Ταξιαρχών Αμαλιείου Ιδρύματος το 1959. Ηγούμενος Ι.Μ. Βαρλαάμ – Μετεώρων και Ιεροκήρυκας Τρικάλων Θεσσαλίας 1961. Ιεροκήρυκας στο Παγκράτι (Αθήνα) 1962-1975. Διατέλεσε επίσης Καθηγητής του Φροντιστηρίου Κατηχητικών και Γεν. Διευθυντής των κατηχητικών σχολείων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1967-1980).
Ίδρυσε την Αδελφότητα «Η Χρυσοπηγή», τον Σύνδεσμο «Ο Ιωάννης Χρυσόστομος», την «Πνευματική Διακονία Νεότητας» (με το οικείο Οικοτροφείο) καθώς και την Ιερά Συνοδική Μονή «Παναγία η Χρυσοπηγή» της οποίας και είναι Ηγούμενος. Συνέγραψε πέραν των 70 βιβλίων θρησκευτικού και πνευματικού περιεχομένου και έχει αρθρογραφήσει σε πλείστα περιοδικά και εφημερίδες.

Το 1975 εξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγών και Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας. Εξέδωσε την εφημερίδα «Εκκλησιαστική Αλήθεια» της οποίας επί επταετία ήταν Διευθυντής.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1978 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Πειραιώς και η ενθρόνησή του έγινε στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς στις 5 Φεβρουαρίου (1978) παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, των πολιτικών, στρατιωτικών δικαστικών, Νομαρχιακών και δημοτικών Αρχών και παραγόντων και πλήθους κόσμου. Από τον θρόνο αυτόν παραιτήθηκε, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα ποιμαντορικής προσφοράς και πλούσιου ευαγούς έργου, στις 4 Φεβρουαρίου του 2006. Όπως ανέφερε ο ίδιος στην επιστολή παραίτησής του, αφορμή για την απόφασή του ήταν η επιβάρυνση της υγείας του. Επισήμανε μάλιστα ιδιαίτερα ο ίδιος ότι η παραίτηση ήταν οικειοθελής, συμπληρώνοντας ότι επιθυμεί να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του "εν περισυλλογή και προσευχή". Στις 7 Φεβρουαρίου η Ιερά Σύνοδος απεδέχθη την παραίτηση του.

Από την παραίτησή του και μετά εφησυχάζει στην Ιερά Συνοδική Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής.

πηγή