Ο Θεός θέλει όλο μας το είναι .... - Γέροντας Νεκταρίος Μουλατσιώτης

Ομιλία  3 - 2 - 2013

πηγή

Να αποκτήσουμε την καλή μέριμνα (π. Παΐσιος)

«Πρέπει να ζητούμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και αυτή να είναι η μέριμνά μας, και όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Άμα ξεχνιέται ο άνθρωπος σε αυτήν την ζωή, χάνει τον καιρό του και χαραμίζεται.
Άμα δεν ξεχνιέται και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, τότε έχει νόημα αυτή η ζωή. Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται πώς να βολευτεί εδώ, βασανισμένος είναι και κουράζεται και κολάζεται.

Να μην σας πιάνει αγωνία· «Τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό, ύστερα εκείνο», γιατί θα σας βρει σε τέτοια κατάσταση ο Αρμαγεδών. Και μόνο η αγωνία στο φτιάξιμο είναι δαιμονικό. Γυρίστε το κουμπί στον Χριστό, γιατί διαφορετικά θα ζείτε δήθεν κοντά στον Χριστό, αλλά εσωτερικά θα υπάρχει όλο το κοσμικό φρόνημα, και φοβάμαι μην το πάθετε σαν τις μωρές παρθένες.

Οι φρόνιμες παρθένες δεν είχαν μόνο καλοσύνη· είχαν και την καλή μέριμνα, είχαν εγρήγορση, δεν είχαν αδιαφορία. Οι μωρές παρθένες είχαν αδιαφορία· δεν είχαν εγρήγορση. Για αυτό ο Κύριος είπε· «Γρηγορείτε». Ήταν παρθένες αλλά μωρές. Και αν μια είναι εκ γενετής μωρή, είναι ευλογία από τον Θεό για αυτήν. Πάει δίχως εξετάσεις στην άλλη ζωή. Μια όμως που έχει μυαλό και ζει μωρά, αυτή θα είναι αναπολόγητη την ημέρα της Κρίσεως.

Βλέπετε και στην περίπτωση της Μάρθας και της Μαρίας που αναφέρει το Ευαγγέλιο, πως η μέριμνα έκανε την Μάρθα να φερθεί κατά κάποιον τρόπο με αναίδεια; Φαίνεται ότι στην αρχή και η Μαρία την βοηθούσε, αλλά όταν είδε να μην τελειώνει τις ετοιμασίες της, την άφησε και έφυγε. «Τι, θα χάσω εγώ τον Χριστό μου για τις σαλάτες και τα γλυκά;», σκέφτηκε. Λες και ο Χριστός είχε πάει να φάει τις σαλάτες και τα φαγητά της Μάρθας. Και τότε η Μάρθα πειράχτηκε και είπε· «Κύριε, ου μέλλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;».

Ας προσέξουμε να μην πάθουν και εμείς σαν την Μάρθα. Ας ευχηθούμε να γίνουμε καλές «Μαρίες». 

(Απόσπασμα από τους λόγους του π. Παισίου, Ά τόμος).

υπενθύμιση παλαιότερης ανάρτησης

πηγή

Το μένος των Παπικών κατά του Μ. Φωτίου

ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Μ. ΦΩΤΙΟΥ

Εν Πειραιεί  6-2-2013

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

«Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος»[1].

Στη Θεία Λειτουργία, που τελείται στους Ιερούς Ναούς επί τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Φωτίου πατριάρχου Κων/λεως του Μεγάλου, του Ισαποστόλου και Ομολογητού, ακούμε το αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή του Απ. Παύλου να μας δίνει μια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ως Αρχιερέως. Λέει ο Απ. Παύλος ότι τέτοιος μας ταίριαζε αρχιερεύς. Αρκετές φορές απογοητευόμαστε από τα παραδείγματα των ανθρώπων αρχιερέων. Πάθη, κακίες, μίση, ομαδοποιήσεις, μέσα, συμφέροντα, θρόνοι, δόξες, φιλαργυρία, φιλοδοξία, φιλαρχία, σκάνδαλα οικονομικά και ηθικά κ.ά. Αλλά, πάνω απ’όλους, Μέγας Αρχιερεύς της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Όσες κακίες και πάθη κι αν έχουν οι άνθρωποι αρχιερείς, αυτά δεν βλάπτουν σε τίποτε την Εκκλησία του Χριστού, η οποία επικεφαλή έχει τον ουράνιο, τον Μέγα Αρχιερέα Χριστό, ο οποίος, όπως μας λέει ο Απ. Παύλος, μας ταίριαζε, ταίριαζε στην Εκκλησία να είναι Αρχιερεύς. Οι άνθρωποι αρχιερείς και ιερείς, με τα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες, συμβαίνει πολλές φορές να μην είμαστε όσιοι, άκακοι, αμίαντοι, κεχωρισμένοι από των αμαρτωλών. Μερικές φορές, μάλιστα, συμφρόμαστε με τους αμαρτωλούς και είμαστε χειρότεροι κι απ’τους χειρότερους αμαρτωλούς. Ο Χριστός, όμως, είναι ο όσιος, ο άκακος, ο αμίαντος, ο κεχωρισμένος από των αμαρτωλών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά «και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος». Είναι Αυτός, ο Οποίος έχει τόση δόξα και τόση καθαρότητα εις τρόπον ώστε να είναι πιο ψηλά, ακόμη, κι απ’τους ουρανούς.

Αλλά, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αρχιερείς αμαρτωλοί, κακοί και εμπαθείς, που απογοητεύουν τους ποιμενομένους και το ποίμνιο και μερικές φορές τους σκανδαλίζουν. Στην ιστορία της Εκκλησίας μας φάνηκαν παραδείγματα ανθρώπων αρχιερέων, που ακολούθησαν πιστά και αντέγραψαν το πρότυπο του ουρανίου Αρχιερέως, το πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ενός τέτοιου αρχιερέως την μνήμη εορτάζει στις 6 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας. Την μνήμη του εν αγίοις Πατρός ημών Φωτίου πατριάρχου Κων/λεως του Μεγάλου, του Ισαποστόλου και Ομολογητού.

Ο Μ. Φώτιος, ο οποίος μαζί με τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό και τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά αποτελούν τους Νέους Τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα, τον 9ο αιώ., στο πρόσωπο του πάπα Νικολάου την τότε πρωτοαναφυόμενη και πρωτοεμφανιζόμενη αίρεση του Παπισμού και ιδίως την παράνομη προσθήκη του Filioque, δηλ. την δογματική διδασκαλία των παπικών ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται όχι εκ μόνου του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού, η οποία ήταν η πρώτη αιτία του σχίσματος Με τους αντιαιρετικούς και αντιπαπικούς αγώνες του Μ. Φωτίου αποφεύχθηκε ο εκλατινισμός, ο εκπαπισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας. Παραλλήλως αντιμετώπισε κι άλλες αιρέσεις, όπως τον μανιχαϊσμό, την εικονομαχία και τον μονοφυσιτισμό. Ιδίως, όμως, για την σθεναρή και σκληρή του στάση έναντι της αιρέσεως του παπισμού, ο Μ. Φώτιος έχει γίνει αποστρεπτέος και μισητός ακόμη μέχρι και σήμερα από τους αιρετικούς Λατίνους. Οι παπικοί δεν θεωρούν τον Μ. Φώτιο άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο άκουσμα του αγίου ονόματός του!

Πού οφείλεται, όμως, αυτό το μένος, το μίσος των παπικών έναντι του Μ. Φωτίου; Ποιοί είναι οι λόγοι της μήνιδος των Δυτικών κατά του Μ. Φωτίου;

Την διαλεύκανση και απάντηση του ανωτέρω ζητήματος μάς την δίνει ένας άλλος αντιαιρετικός και αντιπαπικός θεολόγος και άγιος της Εκκλησίας μας, ο γνωστός σε όλους μας και δημοφιλής, άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως[2].

Σύμφωνα με τον άγιο Νεκτάριο, «δύο είναι οι λόγοι, που εξήγειραν το μίσος των παπικών έναντι του Μ. Φωτίου.

Α) Τα αποτελέσματα της Εγκυκλίου, που έστειλε ο Μ. Φώτιος, και Β) οι αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου, που συνεκλήθη επί Μ. Φωτίου το 879 μ.Χ. στην αγία Σοφία.
Α) Η εγκύκλιος εκείνη του Μ. Φωτίου, κατά την πρώτη ανάρρησή του στον θρόνο της Κων/λεως, α) ανέκοψε το έργο του πάπα Νικολάου στη Βουλγαρία, επειδή γνωστοποίησε στους Βουλγάρους ποιός είναι αυτός, που διδάσκει την αρτία, αληθή και ορθή πίστη, β) επέστησε την προσοχή της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά των καινοτομιών της τότε πρώην Δυτικής Εκκλησίας, την οποία πρώτος ο Μ. Φώτιος τόλμησε να καταγγείλλει, επειδή απέκλινε στην αίρεση και την κατεδίκασε, και γ) περιφρούρησε την ανεξαρτησία της Ελληνικής Εκκλησίας, την οποία οι πάπες ζητούσαν να υποδουλώσουν.

Β) Κατά την δεύτερη ανάρρησή του, κατάφερε το μέγα πλήγμα κατά της Δυτικής οφρύος, επειδή συνεκάλεσε την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και αναθεμάτισε αυτούς, που τολμούν να προσθέσουν κάτι στο Σύμβολο της Πίστεως. Η Σύνοδος αυτή υπέδειξε στον πάπα και σε κάθε επίσκοπο ότι οφείλει να σέβεται το Σύμβολο της Πίστεως της εν Νικαία Συνόδου, το οποίο και οι υπόλοιπες Σύνοδοι επεκύρωσαν και επιβεβαίωσαν. Δεν αρκέσθηκε μόνο στο να επικυρώσει την εκλογή του Μ. Φωτίου, αλλά και τον «θεοποίησε», επειδή τον ανέδειξε υπέρτερο του Αρχιερέως της Ρώμης. Όταν στην τελευταία συνεδρία, μετά από άπειρα εγκώμια υπέρ του ιερού Φωτίου, ο Καισαρείας Προκόπιος ανέκραξε «τοιούτον έπρεπεν επ’αληθείας είναι τον του σύμπαντος κόσμου την επιστασίαν λαχόντα, εις τύπον του αρχιποίμενος Χριστού του Θεού ημών», οι τοποτηρητές του πάπα επεκύρωσαν τον λόγο, λέγοντας˙ «και ημείς οι τα έσχατα της γης κατοικούντες, ταύτα ακούομεν», δηλ. ανεβίβασαν τον ιερό Φώτιο σε ομολογουμένως ανωτέρα περιωπή από αυτήν του Αρχιερέως της Ρώμης. Στην τέταρτη συνεδρία οι τοποτηρητές του πάπα οίκοθεν απένειμαν στον Μ. Φώτιο την υπεροχική εκείνη τάξη στον κόσμο. Διότι, αφού η Σύνοδος ανεβόησε «ότι Θεός οικεί εν αυτώ ουδείς αγνοεί», οι τοποτηρητές του πάπα πρόσθεσαν επί λέξει τα εξής : «το έλεος του Θεού και η έμπνευσις αυτού τοιούτον φως διέδωκαν εις την καθαράν ψυχήν του αγιωτάτου Πατριάρχου, ότι λαμπρύνει και φωτίζει πάσαν την κτίσιν˙ ώσπερ γαρ ο ήλιος καν εις μόνον τον Ουρανόν περιέχεται, όμως όλον τον περίγειον κόσμον φωτίζει, ούτω και ο δεσπότης ημών, ο κύριος Φώτιος καθέζεται εις Κων/λιν, αλλά και την σύμπασαν κτίσιν δαδουχεί και καταλάμπει».

Στις 13-8-880 ο πάπας Ιωάννης Η΄, με απαντήσεις του προς τον αυτοκράτορα Βασίλειο και τον ιερό Φώτιο, επεκύρωσε τα αποφασισθέντα υπό της Συνόδου.

Να, κυρίως, ο λόγος, για τον οποίο οι παπικοί πνέουν μένεα κατά του Μ. Φωτίου ακόμη και σήμερα˙ και δικαίως˙ πρώτον, διότι η στάση του Μ. Φωτίου απέκρουσε την δυτική επιδρομή στην Ανατολή και την έσωσε από την παπική πλάνη και καταδυναστεία, και δεύτερον, διότι κατεδίκασε με συνοδική απόφαση την προσθήκη του Filioque, την οποία έκαναν στο Σύμβολο της Πίστεως και έθεσε υπό αφορισμό τους δράστες. Εξαιτίας αυτού συναισθάνονται τους εαυτούς τους βεβαρημένους κάτω από το ανάθεμα αυτής της Συνόδου, της οποίας το κύρος μάτην αγωνίζονται να καταρρίψουν. Όσα κι αν πουν περί της αναγνωρίσεως ή μη του Ιωάννου και των λοιπών παπών ή περί του κύρους της χειροτονίας του ιερού Φωτίου είναι λόγοι στερημένοι νομικού κύρους και αυθαίρετοι.

Όλες οι επιθέσεις κατά του Μ. Φωτίου έχουν σκοπό να αποδείξουν άκυρη την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, επειδή προεδρεύθηκε από άνδρα, που ήταν στερημένος ιερωσύνης, και επειδή συγκροτήθηκε από επισκόπους, που κι αυτοί ήταν στερημένοι αξιώματος, επειδή οι περισσότεροι απ’αυτούς είχαν χειροτονηθεί από τον Μ. Φώτιο. Αυτό εξηγεί και τον λόγο, για τον οποίο ο πάπας Μαρτίνος, που διαδέχθηκε τον Ιωάννη στα τέλη του 882, αναθεμάτισε τον ιερό Φώτιο και ο Στέφανος Ε΄, που διαδέχθηκε τον Αδριανό Γ΄, τον διάδοχο του Μαρτίνου, μαζί με τον Φορμόζο, τον διάδοχο του Στεφάνου, έλεγαν ότι οι χειροτονηθέντες υπό του Μ. Φωτίου δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί στους κόλπους της Εκκλησίας, παρά μόνο ως απλοί λαϊκοί!     

Φοβεροί αληθώς άνθρωποι! Σ’αυτούς αληθώς αρμόζει ο έλεγχος του Σωτήρος προς τους Φαρισαίους ότι την μεν κάμηλο καταπίνουν, τον δε κώνωπα διϋλίζουν. Ενώ δεν σέβονται κανένα νόμο, θείο και ανθρώπινο, επαναστατούν ακάθεκτοι κατά της νομιμωτάτης εκλογής του Μ. Φωτίου. Αλλά, όπως είπαμε, έχουν τον ιδιαίτερό τους λόγο. Η στάση του ιερού Φωτίου και τα προπύργια του Μ. Φωτίου υπέρ της ανεξαρτησίας και της ορθοδοξίας της Ανατολικής Εκκλησίας εξασφάλισαν την Εκκλησία και αργότερα. Οι κατά καιρούς πρόμαχοί της οχυρώνονταν πίσω από αυτούς τους προμαχώνες και λάμβαναν τους αγώνες του Μ. Φωτίου ως αξιομίμητο παράδειγμα. Εάν η Ανατολή δεν υποτάχθηκε στη Δύση, οφείλεται στον Μ. Φώτιο. Διότι, εάν ο ιερός Φώτιος μιμούνταν τον Ιγνάτιο, δεν θα συγκροτούσε την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και όλη η Ανατολή θα υποτάσσονταν στον πάπα. Ο Μ. Φώτιος όχι μόνο ανέτρεψε όσα έγιναν επί Ιγνατίου και έστησε το ορθόδοξό του ίδρυμα, αλλά έσωσε και την Βουλγαρία από την ετεροδοξία˙ εάν οι Βούλγαροι διέσωσαν την ορθή πίστη, αυτή την οφείλουν στον Μ. Φώτιο. Να, οι λόγοι για τους οποίους οι παπιστές πνέουν τα μένεα κατά του ιερού Φωτίου. Έχουν δίκαιο˙ διότι, εάν δεν υπήρχε ο Μ. Φώτιος, αληθώς δεν θα υπήρχε σχίσμα, αλλά δεν θα υπήρχε και Ελληνισμός και Ορθοδοξία˙ θα υπήρχε πνευματική δουλεία και πλανεμένο θρησκευτικό και εθνικό φρόνημα. Ο Μ. Φώτιος περιέσωσε αμφότερα, καταπολεμώντας την Δυτική επιδρομή». 

Τονίσαμε προηγουμένως ότι το πρώτο αίτιο του σχίσματος ήταν η αίρεση του Filioque. Το Filioque, δηλ. η δογματική διδασκαλία του παπισμού ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, είναι φοβερή αίρεση. Και είναι φοβερή αίρεση, επειδή είναι α) αντίθετο προς τα αψευδέστατα λόγια του Ιδίου του Χριστού, που είπε ότι «το Πνεύμα της αληθείας, ο εκ του Πατρός εκπορεύεται»[3], έχουμε δηλ. κατάφορη αθέτηση του Ιδίου του Θεού, του Χριστού, β) είναι αντίθετο προς το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως, σύμφωνα με το οποίο «(πιστεύω) και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», έχουμε δηλ. αθέτηση και των δύο Οικουμενικών Συνόδων της Α΄ και της Β΄, γ) είναι αντίθετο προς τον 7ο Ιερό Κανόνα της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος απαγορεύει οποιαδήποτε πρόσθεση ή αφαίρεση στο Σύμβολο της Πίστεως, έχουμε δηλ. αθέτηση και της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, δ) καταστρέφει τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος και συγχέει τα ακοινώνητα υποστατικά ιδιώματα των τριών προσώπων, ε) υποβιβάζει το Άγιον Πνεύμα στο επίπεδο του κτίσματος, και στ) εισάγει δυαρχία στην Αγία Τριάδα, εφόσον και ο Υιός είναι πηγή του Αγίου Πνεύματος, άρα έχουμε δύο πηγές, δύο αρχές, τον Θεό Πατέρα και τον Υιό. Βέβαια, πίσω από το Filioque δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά η οφρύ του πάπα, η αλαζονεία του, το αλάθητο και το πρωτείο του να νομοθετεί αυτός μόνο πάνω από τα παραδεδομένα υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το θέμα του Filioque, βλέπουμε ότι ο πάπας χρησιμοποιεί μια πολύ πονηρή τακτική, σύμφωνα με την οποία, όταν βρίσκεται στο Βατικανό απαγγέλλει το Σύμβολο της Πίστεως με το Filioque, ενώ όταν βρίσκεται σε Ορθόδοξες χώρες το απαγγέλλει χωρίς το Filioque. Παράλληλα και οι Ουνίτες στη «λειτουργία» τους το απαγγέλλουν χωρίς το Filioque. Βεβαίως αυτό είναι διπροσωπεία και παγίδα για τους ανυποψίαστους, επειδή, αν είχε πραγματική μετάνοια, θα έπρεπε να εξαλείψει την αίρεση του Filioque από την δογματική διδασκαλία του παπισμού. Αυτό, όμως, όπως καταλαβαίνουμε, είναι αδύνατον.  

Το πλέον χειρότερο είναι ότι ο νυν πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, όπως έχει αποκαλύψει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος, έχει δημιουργήσει ένα δικό του «σύμβολο πίστεως», στο οποίο επικρατεί ο δογματικός μινιμαλισμός καί μαξιμαλισμός, δηλ. έχουν αφαιρεθεί πολλά και έχουν προστεθεί άλλα, και το οποίο πλασάρει ως το «σύμβολο πίστεως» του παπισμού.

Για να έλθουμε στα δικά μας, στα του οίκου μας, οι οικουμενιστές κληρικοί και θεολόγοι, συνεπείς προς τις επιταγές της αντίχριστης «Νέας Εποχής», της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» και της παναιρέσεως του Οικουμενισμού για επίσπευση της ψευδοενώσεως των δήθεν λεγομένων «εκκλησιών», δεν θεωρούν το Filioque ως αίρεση, αλλά ως ένα τοπικό έθιμο των παπικών, που δεν εμποδίζει τον «θεολογικό διάλογο» μεταξύ των «εκκλησιών». Σχετικά με τους αγίους Πατέρες ανερυθριάστως και μεταπατερικώς δηλώνουν ότι «οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων...»[4].

Εκτός, βέβαια, από την αίρεση του Filioque, ο παπισμός μετρά αναρίθμητες άλλες αιρέσεις. Αναφέρουμε τις πιο βασικές. α) το εκκοσμικευμένο κράτος του Βατικανού˙ ο παπισμός και ο πάπας είναι κράτος και όχι Εκκλησία, β) η κτιστή θεία Χάρις, γ) τα άζυμα ή όστια, δ) το καθαρτήριο πυρ, ε) το πρωτείο εξουσίας, στ) το αλάθητο, ζ) το βάπτισμα δι’επιχύσεως ή με ραντισμό, η) η διαστρέβλωση του Μυστηρίου της θείας Κοινωνίας, θ) η επίκληση με τα ιδρυτικά λόγια, ι) η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, ια) η Μαριολογία και η άσπιλος σύλληψη της Θεοτόκου, ιβ) η περίσσεια των έργων του Χριστού και των Αγίων, ιγ) η «πάσχουσα» Εκκλησία, ιδ) η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, ιε) τα αγάλματα και η θρησκευτική ζωγραφική, ιστ) το σχήμα του σταυρού και τέλος ιζ) η επάρατη ουνία, ο δούρειος ίππος του παπισμού.

Ενώ θα περίμενε κανείς οι διοικητικοί και εκκλησιαστικοί ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε παρομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μία ομάδα οικουμενιστών κληρικών και θεολόγων πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας, το Ευαγγέλιο, η Αγία Γραφή, οι άγιοι Πατέρες, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Όλοι έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των εσχάτων χρόνων, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, τα θυμιατίσματα, τα «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», την πρόταση χειρών πάπα και πατριάρχου ως σύμβολο ενότητος και νίκης, την αναγνώριση των αιρέσεων ως ισοτίμων και ισαξίων «Εκκλησιών» με την Ορθόδοξη Εκκλησία, την αναγνώριση της εγκυρότητος των μυστηρίων των αιρετικών. Δείγματα αυτής της αποστασίας υπήρξαν η για πρώτη φορά έλευση του αιρεσιάρχου πάπα στην Αθήνα τον Μάϊο του 2001, η σύγκληση πάλι για πρώτη φορά του παμπροτεσταντικού Παγκοσμίου Συμβουλίου των λεγομένων «εκκλησιών» ή μαλλον των αιρέσεων (Π.Σ.Ε). στην Αθήνα τον Μάϊο του 2005 και στην Κρήτη το 2012, η επίσκεψη του πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο του 2006, η υπογραφή των επαίσχυντων κειμένων της Ραβέννας τον Οκτώβριο του 2008 και του Potro Alegre της Βραζιλίας, η διαθρησκειακές συναντήσεις στην Ελούντα της Κρήτης, στην Κύπρο τον Νοέμβριο του 2008, η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχου στη σύνοδο των καρδιναλίων, η επίσκεψη του πάπα στη Κύπρο τον Ιούνιο του 2010, οι τελευταίες συνεδριάσεις της Μικτής Επιτροπής διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών στη Κύπρο και τη Βιέννη, η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχου στην διαθρησκειακή της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2011 και στους εορτασμούς για τα πενήντα χρόνια από τη σύγκληση της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου τον Οκτώβριο του 2012, η δωρεά Κορανίων από Ορθοδόξους Πατριάρχες και επισκόπους σε Μουσουλμάνους, η χρίση και ευλόγηση Ορθοδόξων αρχιερέων από τους καρδιναλίους και ιέρειες, η αναγνώριση των αιρετικών Μονοφυσιτών ως «Εκκλησίας» με έγκυρα μυστήρια, η απόδοση μίτρας σε Μονοφυσίτη πατριάρχη ως αναγνώριση της ιερωσύνης και της αποστολικής διαδοχής, η σχεδιαζομένη ανέγερση πανθρησκειακού ναού για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους, η ανάπτυξη της κατάπτυστης μεταπατερικής ή νεοπατερικής ή συναφειακής αιρέσεως, η διοργάνωση ετησίως οικουμενιστικής εβδομάδος συμπροσευχών κ.ά.

Ο Μ. Φώτιος κατάλαβε τον κίνδυνο των παπικών και συνεκάλεσε την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, αναθεματίζοντας τον παπισμό και διακόπτοντας κάθε σχέση μαζί του. Σήμερα ποιός αντιλαμβάνεται αυτόν τον κίνδυνο από τις αιρέσεις και ιδιαίτερα από την αίρεση του παπισμού και την παναίρεση του οικουμενισμού; Ποιά Σύνοδος θα συγκληθεί για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους; Θεωρούμε αδήριτη ανάγκη την σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου με την συμμετοχή απάντων των Ορθοδόξων Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Μητροπολιτών, Επισκόπων, Καθηγουμένων, Αρχιμανδριτών, Ιερέων, Μοναχών και λαϊκών θεολόγων, η οποία θα ασχοληθεί συνοδικώς και με βάση την πατερική παράδοση τόσο με το θέμα της παναιρέσεως του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού οικουμενισμού, όσο και με το θέμα της αναγνωρίσεως των Συνόδων επί Μ. Φωτίου και επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά ως της Η΄ και Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου. 
Σχετικά με το τελευταίο θέμα είναι αξιοπρόσεκτη η πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ. Ο Σεβασμιώτατος προτείνει την «ὑποβολή προτάσεως εἰς τήν Γραμματείαν τῆς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου διά τήν ἐπίσημον ἀναγνώρισιν ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Η΄ καί Θ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς ὄντως Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐπί τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἰσαποστόλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεγάλου Φωτίου, προστάτου καί ἐφόρου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Συνόδου καί τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ὡσαύτως συνελθούσης Συνόδου τοῦ ἔτους 1351 ἐπί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, δι’ ἧς ὡλοκληρώθη ἡ Θεόσδοτος θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διά τῆς θεοπρεποῦς διακρίσεως ἀμεθέκτου θείας οὐσίας καί μεθεκτῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. 

Ἐνταῦθα δέον ὅπως ἐπισημειωθῇ ὅτι οἱ ἀξιολογώτατοι καί ἁρμόδιοι καθ’ ὕλην ὁρισθέντες εἰσηγηταί Σεβ. Μητροπολίται Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου κ.κ. Ἱερόθεος καί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίας ὀτρηρῶς ἠργάσθησαν ἐπί τῶν ἐν λόγῳ θεμάτων καί σαφῶς ἀπέδειξαν τήν ἀξίαν καί περιωπήν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῶν ὡς εἴρηται Συνόδων διότι τόσον ἡ ἐν Κων/πόλει συνελθοῦσα τό ἔτος 880 Σύνοδος ἐπί μεγάλου Φωτίου, συνεκλήθη ὑπό τοῦ Βασιλέως ὡς καί αἱ λοιπαί 7 Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, μετεῖχεν αὐτῆς ὁ Ὀρθόδοξος Πάπας Ρώμης Ἰωάννης Η΄ διά τῶν ἀντιπροσώπων του, διεκήρυξεν τήν Οἰκουμενικότητα Αὐτῆς, ἀνεγνώρισεν τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὡς τοιαύτην, ἀπεκήρυξεν τήν μεταβολήν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (Νικαίας-Κων/πόλεως), ἐδικαίωσεν τόν Μ. Φώτιον ἐκ τῆς ληστρικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 870 καί ἐπανεβεβαίωσεν τά κανονικά ὅρια δικαιοδοσίας τῶν Θρόνων πρεσβυτέρας καί Ν. Ρώμης, καθώς καί ἡ ἐν Κων/πόλει συνελθοῦσα τό ἔτος 1351 κατεδίκασεν τάς κακοδοξίας τῶν Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου, ἐδικαίωσεν τόν ἱερόν Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν καί διετύπωσεν τήν ὀρθόδοξον θεολογίαν περί τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν ἐπιλύουσα οὕτως τάς ἡσυχαστικάς ἔριδας.

Τυγχάνει δέ ἐξόχως ἀπαράδεκτον τό γεγονός ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Σύνοδος ἀφ’ ἑνός νά θεωρῇ ὡς προστάτην καί ἔφορον Αὐτῆς τόν Ἰσαπόστολον Μ. Φώτιον, νά μήν χωρῇ εἰς τήν διαδικασίαν ὑποβολῆς προτάσεως ἀνακηρύξεως ὡς Η΄ Οἰκουμενικῆς τῆς δικαιωσάσης αὐτόν Συνόδου τοῦ ἔτους 880 καί ἀφ’ ἑτέρου νά συνομιλῇ καί νά συναγελάζεται μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία διά προφανεῖς ἰδιοτελεῖς λόγους ἀποδέχεται ὡς Η΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τήν ληστρικήν Σύνοδον τοῦ ἔτους 870, ἡ ὁποία καθυβρίζει τόν Μ. Φώτιον ὡς δῆθεν «αἱρεσιάρχην».
Παρέλκει ὅπως ἀναφέρωμεν Ὑμῖν ὅτι ἐκ τῶν θεμάτων τούτων ἀσφαλῶς ὀχλεῖται ὁ δαίμων τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί οἱ συνοδοιποροῦντες αὐτῷ»[5].
Εν κατακλείδι, ωφείλουμε να τονίσουμε ότι η Εκκλησία πάντα αντιμετώπιζε προβλήματα. Αλλά, πάντοτε ο Άγιος Τριαδικός Θεός – να μην φοβόμαστε – ανεδείκνυε, αναδεικνύει και θ’αναδεικνύει άνδρες με παρρησία, με τόλμη, με αγιότητα, με οσιότητα για να κρατούν το σκάφος της Εκκλησίας σε ευθύ πορεία και να μιμούνται το αιώνιο παράδειγμα του αγίου Αρχιερέως Χριστού και του ομολογητού Αυτού Μ. Φωτίου. 


[1]Εβρ. 7, 26.
[2] ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, «Τίνες οι λόγοι της μήνιδος των δυτικών κατά του Φωτίου», Θεοδρομία Γ2 (Απρίλιος-Ιούνιος 2001) 29-32.
[3] Ιω. 15, 26.
[4] Επίσκεψις 563 (30.11.1998) και Μοναχός Νικόλαος Αγιορείτης, «Στον καύσωνα του οικουμενισμού ήταν όαση η «Ομολογία Πίστεως» », Θεοδρομία ΙΒ2 (Απρίλιος-Ιούνιος 2010) 311-312.
[5] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο,  http://www.imp.gr/index.php/home-4/anakoino8enta-deltia-typoy/anakoino8enta-deltia-typoy-2012/22-anakoino8enta-deltia-typoy-2012/64-2012-07-16-02-52-28.

πηγή

"ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ"

"ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ"

.                                                                                                                                                                                                            .

  

  << ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ >>

ΑΝΕΒΟΗΣΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΕ ΣΑΝ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ...

<< ΘΕΕ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ >> 

ΦΩΝΑΞΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ...

Ο ΘΕΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ...

ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΟΙΞΑΝ, ΕΝΩ ΣΕΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΣ ΚΟΥΝΗΣΕ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΤΗ ΓΗ...

ΟΙ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΦΩΤΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΣΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ...

ΧΩΡΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΕΡΟΛΗΠΤΙΣΕΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΥ ΝΤΥΘΗΚΕ ΤΗ ΑΔΥΝΑΜΗ ΣΑΡΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ...  

ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΣΚΙΑΣΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ...

ΕΝΤΡΟΜΟΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΕΝΤΡΟΜΟΣ ΚΑΤΕΦΥΓΕ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΣΤΙΓΜΗΣ, ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΗΛΑΔΗ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ  ΣΚΟΠΟ ΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ...

ΧΤΥΠΗΣΕ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ...

ΜΕ ΜΑΝΙΑ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΙΟΛΑΣ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΟΣ ...

ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ... 

 Η ΑΠΕΙΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΦΟΥ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΟΤΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ, ΤΑ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΔΗΛΑΔΗ
ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ...

ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΑΣ ΔΙΕΜΗΝΥΣΑΝ ΟΤΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΤΗ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ...

ΑΡΑ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ, ΕΝΩ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΘΑ ΔΟΞΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ...     

  

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ...

ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΚΤΥΠΗΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ...

ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ "ΚΩΘΩΝΙΑ" ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ,  ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ Η "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,  ΤΟ ΗΘΟΣ,  Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ...

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΑΣΗ ΤΗΣ "ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ" ...
ΙΣΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΞΑΜΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

+++

πηγή

Όσιος Παρθένιος, επίσκοπος Λαμψάκου, ο θαυματουργός - 7 Φεβρουαρίου

Ο όσιος Παρθένιος 
έζησε στα χρόνια 
της βασιλείας του
 Μ. Κωνσταντίνου. 
Καταγόταν από
 Κωμόπολη της
 Βιθυνίας 
και ήταν γιος του
 Διακόνου Χριστοφόρου.
 Γράμματα πολλά δεν
 έμαθε, ήταν όμως
 ευλαβέστατος 
και ενάρετος άνθρωπος.
 Από τον πατέρα του 
διδάχθηκε την αγάπη
 προς τον Θεό και 
προς τους ανθρώπους,
 και γι' αυτό υπήρξε φιλόθεος, 
φιλάνθρωπος και ελεήμων.
 Ασχολείτο με το ψάρεμα, 
στο οποίο είχε θαυμαστές επιδόσεις, και τα ψάρια που ψάρευε τα
 μοίραζε στους φτωχούς η τα πουλούσε και τους έδινε τα χρήματα. 
Επίσης, επισκεπτόταν τους θλιμμένους και τους αρρώστους και τους 
παρηγορούσε με τον εμπνευσμένο λόγο του και με τα έργα της
 φιλανθρωπίας του. Την διακονία του αυτή και τον όλο τρόπο της
 ζωής του εξετίμησε ο Επίσκοπος Μελιτοπόλεως Φίλιππος, 
ο οποίος τον χειροτόνησε Ιερέα. Αργότερα ο Μητροπολίτης 
Κυζίκου Αχίλλιος τον χειροτόνησε Επίσκοπο Λαμψάκου.

Η Λάμψακος ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας στον Ελλήσποντο. 
Βρισκόταν απέναντι από την Θρακική Χερσόνησο της Καλλίπολης,
 αρχαίας πόλης της Καρδίας, από την οποία απείχε γύρω στα 
τέσσερα χιλιόμετρα και οκτώ χιλιόμετρα από την σημερινή Καλλίπολη.
 Η πλειοψηφία των κατοίκων της Λαμψάκου επί των ημερών 
του αγίου Παρθενίου ήταν ειδωλολάτρες, τους οποίους όμως 
«κέρδισε» με την αγάπη του, τα καλά του έργα, αλλά και με τα
 θαύματα που επιτελούσε. Αρκετούς ειδωλολάτρες θεράπευσε 
από ανίατες ασθένειες.

Ο όσιος Παρθένιος θεωρείται προστάτης των καρκινοπαθών, 
επειδή θεράπευσε και θεραπεύει πολλούς καρκινοπαθείς. 
Όταν έφυγε από την πρόσκαιρη αυτήν ζωή, η πλειοψηφία του 
ποιμνίου του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί, ζωντανά μέλη της 
Εκκλησίας του Χριστού.





Ο βίος και η πολιτεία του αγίου Παρθενίου μας δίνουν την αφορμή
 να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον. Η αληθινή αγάπη, που είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος, 
έχει τόση δύναμη που μπορεί να προκαλέση πνευματικό σεισμό 
στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής και μάλιστα σεισμό πολλών «ρίχτερ»,
 που όμως δεν προκαλεί απογοήτευση και απελπισία, αλλά ελπίδα και
 πνευματική αναγέννηση, αφού προηγουμένως γκρεμίζει ο,τι σάπιο και 
παλαιό.

Εάν ο όσιος Παρθένιος αντιμετώπιζε τους ειδωλολάτρες ως εχθρούς
 το πιθανότερο είναι να τους έστρεφε εναντίον του και εναντίον της Εκκλησίας.
 Επίσης, αν προσπαθούσε να τους πείση με λογικά επιχειρήματα, 
ότι βρίσκονται στην πλάνη, και πάλι νομίζω ότι τα αποτελέσματα της 
εργασίας του αυτής θα ήσαν μηδαμινά, επειδή ο λόγος προκαλεί αντίλογο 
και συνήθως δεν οδηγεί στο ποθούμενο αποτέλεσμα.

Ο όσιος Παρθένιος χρησιμοποίησε την γλώσσα της ταπείνωσης και της
 αγάπης, που οδηγεί αλάνθαστα στην επικοινωνία και την αλληλοκατανόηση
 χωρίς προστριβές και άγονες αντιπαραθέσεις, και γι' αυτό είχε άριστα 
αποτελέσματα, επειδή όπως λέει μια σοφή λαϊκή παροιμία 
«το ψωμί τρώγεται καλύτερα με το μέλι παρά με το ξύδι».

Δεύτερον. Το θαύμα είναι αποτέλεσμα της φιλανθρωπίας του Αγίου
 Τριαδικού Θεού. Πολλά θαύματα γίνονται δια μέσου των Αγίων,
 των φίλων του Θεού, είτε με την προσευχή και τις πρεσβείες τους, 
είτε με τον λόγο τους, που είναι λόγος Θεού και γι' αυτό έχει την
 δύναμη να οδηγήση τον άνθρωπο στην πνευματική αναγέννηση.
 Μάλιστα, τα θαύματα που έχουν σχέση με την πνευματική θεραπεία 
και την εσωτερική αναγέννηση είναι ανώτερα από τα θαύματα της
 θεραπείας των σωματικών ασθενειών, επειδή δεν παρατείνουν
 απλώς την βιολογική ζωή, αλλά προξενούν την αιώνια ζωή και σωτηρία.

Το θαύμα δεν γεννά την πίστη, αλλά είναι αποτέλεσμα της πίστεως.
 Σε κάποιες περιπτώσεις όμως μπορεί ίσως να ισχυρισθή κανείς
 ότι και το θαύμα γεννά την πίστη η την δυναμώνει, όταν πρόκειται
 για αλλοθρήσκους, οι οποίοι είναι καλοπροαίρετοι και αντιλαμβάνονται 
σε κρίσιμες περιπτώσεις της ζωής τους ότι ο «θεός» τους αδυνατεί
 να τους βοηθήση και γι' αυτό καταφεύγουν στην Εκκλησία. 
Στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας συναντά κανείς αρκετές 
περιπτώσεις αλλοθρήσκων, κυρίως ειδωλολατρών, που πίστευσαν
 εξ αιτίας κάποιου θαύματος, ομολόγησαν την πίστη τους στον
 Χριστό και στην συνέχεια σφράγισαν την ομολογία τους με το αίμα 
του μαρτυρίου τους.

Σε ένα διήγημα, που αναφέρεται στην περίοδο της τουρκοκρατίας, 
γίνεται λόγος για κάποιον ευλαβή ιερέα, ο οποίος ζούσε στην περιοχή 
των Ιωαννίνων και τον προσκαλούσαν οι Τούρκοι να διαβάζη ευχές 
σε αθενείς η σε επίτοκες γυναίκες που βασανίζονταν και δεν
 μπορούσαν να γεννήσουν. Ο παπαΓιώργης, αυτό ήταν το όνομά του,
 «διάβαζε» τους ασθενείς και πριν «αποσώση» την ευχή ερχόταν η 
θεραπεία και η λύση στο πρόβλημα. Το γεγονός αυτό διαδόθηκε 
αστραπιαία και γι' αυτό τον προσκαλούσαν να προσευχηθή πότε στο 
ένα σπίτι και πότε στο άλλο. 
Αυτό γινόταν με την ευλογία του Μητροπολίτη της περιοχής.
 Μετά την «εκδημία» του όμως, ο διάδοχός του Μητροπολίτης
 πίστεψε τις συκοφαντίες, ότι ο παπαΓιώργης κοινωνούσε τους
 αλλοθρήσκους, τους μνημόνευε στην αγία Πρόθεση κ.λ.π.
 και τον έκανε αργό πάσης ιεροπραξίας. Στην πραγματικότητα 
όμως ο εν λόγω ιερεύς τους διάβαζε ευχή
 «εις πάσαν ασθένειαν» και ο Θεός τους θεράπευε με 
θαυμαστό τρόπο.

Στην συνέχεια, περιγράφονται οι ταλαιπωρίες του παπα
Γιώργη, αφού οι Τούρκοι δεν καταλάβαιναν τι θα πη 
«αργία πάσης ιεροπραξίας». 
Μάλιστα, για ικανό χρονικό διάστημα εστερήθη και αυτού του
 «επιουσίου άρτου». Μετά από καιρό όμως ο Μητροπολίτης 
μετετέθη και ο νέος Μητροπολίτης εξέτασε προσεκτικότερα τα 
πράγματα και ανακοίνωσε ότι θα κάνη αργό πάσης ιεροπραξίας
 όποιον ιερέα αρνείται να διαβάζη ευχές στους αλλοθρήσκους, 
επειδή με τα θαύματα της θεραπείας που επιτελούνται
 αποδεικνύεται ότι η δική μας πίστη είναι η αληθινή. 
«...Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος».

Συμπερασματικά θα πρέπη να τονισθή ότι αυτό που σώζει
 τον άνθρωπο δεν είναι το θαύμα, που τελείται από την 
φιλανθρωπία του Θεού, αλλά η αληθινή μετάνοια και 
η βαθειά ταπείνωση, που γεννούν την αυθεντική 
αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο.

• Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

πηγή / αντιγραφή

'' Δε χαρίζουμε κάστανα '' - Παροιμιώδης φράση

Άντρες , γυναίκες και παιδιά της Μάνης , το μόνο επάγγελμα που ήξεραν να κάνουν στα παλιά τα χρόνια , ήταν τα όπλα. Για τα χωριά τους δεν έλεγαν  , ότι έχουν τόσους κατοίκους , παρά '' τόσα τουφέκια '' . Κανένας κατακτητής δεν πάτησε εκεί το πόδι του , ούτε οι  Φράγκοι ούτε οι Αλβανοί. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ , που έκαψε την Πελοπόννησο , μόνο τη Μάνη δεν μπόρεσε να πάρει. Στα 1826 προσπάθησε να τους ξεγελάσει . Χώρισε σε δύο το στρατό του και τράβηξε τους Μανιάτες προς τον Αλμυρό , ενώ η άλλη φάλαγγά του - από τον όρμο του Δηρού - ανέβηκε στα έρημα χωριά τους . Αλλά τα γυναικόπαιδα , που βρέθηκαν εκεί , τους έδιωξαν με πέτρες και δρεπάνια . Ωστόσο ο Ιμπραήμ , που κατάλαβε γρήγορα  , ότι δεν επρόκειτο να τους νικήσει με πόλεμο , αλλά μονάχα με '' μπαμπεσιά '' , έστειλε μέσα στα χωριά της Μάνης τους κατασκόπους του , ντυμένους  καστανάδες . Αυτοί , για να πληροφορηθούν από τις γυναίκες και τα παιδιά  , που βρίσκονται κρυμμένοι οι άντρες τους , άρχιζαν να χαρίζουν τα κάστανά τους , αντί να τα πουλάνε . 
Αυτό έκανε εντύπωση σε όλους και τους έβαλε σε υποψία. Αμέσως τότε ειδοποίησαν για τα καθέκαστα κι ύστερα από λίγο , κατέβηκαν οι αρματολοί στα χωριά , έπιασαν τους καστανάδες και τους ανάγκασαν να ομολογήσουν την αλήθεια . Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν τρέμοντας , τι θα τους έκαναν τώρα που είπαν την αλήθεια, οι Μανιάτες αποκρίθηκαν  : '' Εμείς δε χαρίζουμε κάστανα '' . Δηλαδή , θα σας τιμωρήσουμε όπως σας αξίζει .

πηγή

Πόσος Θεός σ' ένα μωρό;

Τον κοιτάζω και είναι μικρός. 
Ο μεγάλος μου εγγονός, ο Παντελεήμων - Ραφαήλ, ήταν πιο πιανούμενος και εξαιρετικά θορυβώδης. Ετούτο είναι "κούτσ'κο" και ήσυχο. 
Τόσο μικρούλι που αναρωτιέμαι πόσος Θεός χωράει στην ύπαρξη αυτή και τόσο ήσυχο που είμαι σίγουρη -πια- πως έχει το αθόρυβον της απλότητος του Αη Σπυρίδωνα (και του παππού του), που φέρει το όνομά τους.
Θεός όμως πόσος σε τούτο το καινούργιο πλάσμα, που ευδόκησε ο Κύριος να έρθει στη ζωή μας;
Ανόητη ερώτηση....Όλα είναι Θεός σε κάθε άνθρωπο και σε τούτο το μικρό ανθρωπάκι. Από την μια άκρη της κουβέρτας ως την άλλη, από τους μικρούς του ήχους ως τον ήσυχο ύπνο του. 
Ο δικός μας, ο ίδιος Θεός που εμείς -παρά την... ευρυχωρία μας- Του στερούμε χώρο στις ζωές μας, εκεί αναπαύεται καθώς το μωρό κουβαλάει ακόμη τις προσευχές των αγαπημένων, που συνόδευσαν την γέννησή του και τα χάδια των αγίων Φίλων μας που τους παρακαλέσαμε και τους καλέσαμε να παραστούν στον ερχομό του.
Μυρίζει ακόμη, θαρρείς, την ανασεμιά Του στις προσκομιδές και τις άγιες Τράπεζες που μνημονεύτηκε την ώρα που γεννιόταν, καθώς πνευματικοί μας φίλοι άκουσαν τις παρακλήσεις μας και κάλεσαν το Μωρό της Κυράς να είναι βοηθός του δικού μας μωρού.
Όταν το βλέπω να κοιμάται γαλήνιο,νομίζω πως είναι από τα κομποσκοίνια ενός ολόκληρου μοναστηριού που δεήθηκε για το πρώτο του κλάμα, όταν θηλάζει νομίζω ότι δεν είναι ο θόρυβος του θηλασμού αλλά τα μετανίσματα όσων δεήθηκαν και δέονται γιαυτό.
Αναπαύομαι από τις τόσες προσευχές που είναι το προσκεφάλι του.
Ελπίζω καθώς τόσοι Άγιοι δεν μας είπαν "όχι" στην επίκληση. Ελπίζω πως ο Σπυρίδων-Λουκάς θα αξιωθεί την ευλογία και την φώτιση του Κυρίου μας και πως η Κυρά θα χαϊδεύει αυτό το κεφαλάκι που εγώ φοβούμαι να ακουμπήσω. Άλλωστε -αποδεδειγμένα- είχε το χέρι Της στην κοιλιά της μαμάς του, όσο το μωρό ήταν μέσα της.
Ένα μωρό στο σπίτι μας, άλλη μία εικόνα Θεού, τόση τιμή και ευλογία που σου φέρνει δάκρυα...
Δοξασμένο να είναι το όνομά Του, που ακόμη γεννιούνται παιδιά. 
Παιδιά που μας κάνουν στέρεη την ελπίδα ότι στις έντιμες, μικρές τους παλάμες έχουν σφιγμένες υποσχέσεις για τα θυμιατά και τις σημαίες που θα κρατήσουν και στο μικρό τους στοματάκι κρατάνε κρυμμένο ένα "Πάτερ ημών" που μπερδεύεται γλυκά με το γάλα της μάνας τους. Ίσως και έναν ύμνο εθνικό, όταν κάτι άηχο παιδεύεται να μιλήσει η ροζ γλώσσα τους -λίγο πριν ο άγγελος τους δώσει τον νυσταγμό των αθώων-.

πηγή

ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝ

Όσοι μελετούν τα αίτια του σχίσματος, βλέπουν τον Μ. Φώτιον ως πρωταγωνιστήν, ως δογματικόν διδάσκαλον,

 αντιτεθέντα εις τας καινοτομίας της Ρώμης. Και πολλοί μένουν με την εντύπωσιν ότι επειδή ο παπισμός παρουσιάζει τάσεις καταδυναστείας εφ’ ολοκλήρου της Εκκλησίας και εισήγε νέαν διδασκαλίαν επί της κυρίως Θεολογίας της 

Αγίας Τριάδος, ο Μ. Φώτιος, κατά ένα τρόπον εντελώς δογματικόν, αντέδρασε προετοιμάσας το σχίσμα, το οποίον τόσον εταλαιπώρησε την Εκκλησίαν.

Η ερμηνεία αύτη εις την στάσιν του Μ. Φωτίου έναντι της πρεσβυτέρας Ρώμης, δεν στερείται βεβαίως ποιάς 

τινος αληθείας. Αλλά δεν εξαντλείται η αλήθεια. Θα πρέπει να μελετήση κανείς βαθύτατα την ζωήν και τα

 φρονήματα του θειοτάτου και σοφωτάτου Φωτίου, δια να αντιληφθή, ότι τα αίτια του σχίσματος, το οποίον

 επεδίωξεν ο άγιος Φώτιος, ευρίσκοντο πολύ βαθύτερα από τα φαινόμενα, τα οποία απατούν και ενίοτε αδικούν.

Η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία κατά τον δέκατον αιώνα, είχε δημιουργήσει μίαν μακράν πνευματικήν 

παράδοσιν. Είχε βιώσει την δογματικήν της διδασκαλίαν. Έζη εν Αγίω Πνεύματι. Ετρύγα τους καρπούς της

 μυστικής εν Χριστώ ζωής. Ήτο προσανατολισμένη προς το πνεύμα της ακριβείας των επτά Οικουμενικών 

Συνόδων. Και ο Μ. Φώτιος, ευρεθείς μάσα εις το πνευματικόν κλίμα της Εκκλησίας, ζων με συνέπειαν, 

με μέθεξιν, με σεβασμόν, τον βίον, των προ αυτού αγίων Πατέρων, είδεν εις τας καινοτομίας των Λατίνων, 

ένα πνεύμα ξένον προς την Εκκλησίαν του Χριστού. Έβλεπε κοσμικότητα, υπερηφάνειαν, κενοδοξίαν,

 αντί του ταπεινού και ουρανίου φρονήματος της Ανατολής. Αι καινοτομίαι τον εθορύβησαν,

 όχι τόσον καθ’ εαυτάς, όσον ως πνευματική παρέκκλισις, η οποία θα ωδήγει την Δυτικήν Εκκλησίαν 

κατά κρημνών. Αν δε σημειωθεί ότι κατά την εποχήν του, ήρχισεν εις την Δύσιν να εμφανίζεται ένα 

ρεύμα απιστίας, υπό τον μανδύαν του ανθρωπισμού, εύκολον είναι να αντιληφθή κανείς την 

ανησυχίαν, του Μ. Φωτίου…

Με πνεύμα προφητικόν, επεσήμανεν, εις την προοπτικήν του μέλλοντος, μίαν τοπικήν Εκκλησίαν 

ταλαιπωρουμένην ταις αντιπνοίαις του Σατανά, οτέ μεν οιστρηλατουμένην από φαντασιώσεις 

κοσμοκρατορικάς, οτέ δε ναυτιώσαν τω της απιστίας κλύδωνι, δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης…

Και εντεύθεν ανέλαβε τας ευθύνας διασώσεως της Ορθοδοξίας εν τη Εκκλησία, αποκόπτων ως 

σεσηπός μέλος τον υπερφίαλον λατινισμόν. Και μόνον δια τούτο, ο σοφώτατος Φώτιος ήξιζε

 να καθιερωθή υπό της Εκκλησίας ως Μέγας. Παρά τας κατά του Φωτίου κραυγάς της Ρωμάνας

 Εκκλησίας, το γεγονός ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ανήγαγεν εις τόσην περιωπήν την θείαν μορφήν 

του Θεοφόρου τούτου Πατρός, αποδεικνύει ότι η στάσις του, ήτο και στάσις της καθόλου Εκκλησίας

 έναντι της αφηνιασάσης «Δυτικής οφρύος», κατά τον Μ. Βασίλειον. Και αι προφητείαι, περί του 

Λατινισμού, του Μ. Φωτίου εξεπληρώθησαν. Ουδέν άφησεν άθικτον, εις την ταλαίπωρον αυτήν 

Εκκλησίαν ο Σατανάς της πλάνης.

Αιώνες τώρα ακούονται αι φωναί των Αγίων Πατέρων, ελέγχουσαι τας καινοτομίας, τας υπερβασίας, 

τα αλάθητα, το «ο Χριστός εις τον ουρανόν και ο Πάπας εις την γην», την αντιδογματικήν διδασκαλίαν, 

την μείξιν μετά του κόσμου, τας «Τραπέζας του Αγίου Πνεύματος», την θεατροποίησιν των ναών,

 την ρίψιν των αγίων τοις κυσί, τας μοναζούσας ασέμνως επιβαινούσας δικύκλων, το δημοσιευόμενον

 πλουσιώτατον καθημερινόν μενού του Πάπα, υπηρετουμένου υπό τριών νεαρών μοναζουσών, την άρσιν, 

τέλος, παντός ορίου μεταξύ Εκκλησίας, Θεού και κόσμου, τόσον, ώστε να κάμνη τον αγιώτατον 

Νικόδημον τον Αγιορείτην να περιπίπτη εις μελαγχολίαν, δια το κατάντημα της αδελφής Εκκλησίας 

της πρεσβυτέρας Ρώμης, της πάλαι ποτέ «προκαθημένης της αγάπης»…

Και τώρα; Αν υπήρχε σήμερον πάλιν ένας Μ. Φώτιος; Τι τάχα θα έκαμνεν εις την εποχήν των

 διαλόγων, των ενώσεων, της «αγάπης», της τάσεως του κόσμου να γίνη ένα, εν αδιαφορία

 προς τας αληθείας του Θεού; Δεν θα εφρόντιζε να ενώση τα πριν διεστώτα; Δεν θα ηγωνίζετο 

χάριν αγάπης και αμύνης του Χριστιανισμού, να επιτύχη τουλάχιστον την ενότητα; 

Τι θα έκαμνεν ο Μ. Φώτιος εις τον εικοστόν αιώνα; Απλούστατα. 

Αδιστάκτως φρονούμεν ότι, εάν έβλεπε την κατακόρυφον κατολίσθησιν της Λατινικής εκκλησίας, 

το οικτρόν θέαμα, που παρουσιάζει σήμερον, τα σαθρά δόγματα, την αντιπνευματικότητα, 

την εγκατάλειψιν του Θεού, αδιστάκτως φρονούμεν ότι ο Μ. Φώτιος δεν θα διέψευδεν εαυτόν. 

Και αν ακόμη έβλεπεν Ορθοδόξους και Λατίνους ηνωμένους, θα ανελάμβανε την ευθύνην 

δι’ ένα δεύτερον χωρισμόν, που είναι η μόνη ελπίς του κόσμου. Ο Μ. Φώτιος θα έκοπτε πάλιν 

την Δυτικήν Εκκλησίαν, δια να σώση την Εκκλησίαν…

θ. μ. δ.

πηγή

Ὁ Ἀμαθὴς καὶ Ἀγροῖκος Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Στειρίτης Φώτης Κόντογλου

 

Στὶς 7 Φεβρουαρίου, τελεῖται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Στειρίτου. Τὸ μοναστήρι ποὺ τιμᾶ τ’ ὄνομά του βρίσκεται κοντὰ στὸ χωριὸ Στεῖρι κι' ἀπὸ τοῦτο λέγεται κι' ἅγιος Λουκᾶς ὁ Στειρίτης ἢ Νέος, γιὰ νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, ποὺ ἔζησε 890 χρόνια πρωτύτερα. Αὐτὸ τὸ μοναστῆρι εἶναι φημισμένο κ' ἡ ἐκκλησιὰ του εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀπ' ὅσες σώζουνται ἀπὸ κεῖνον τὸν καιρό, στολισμένη μὲ ψηφιὰ καὶ μὲ χρωματιστὰ μάρμαρα. Πηγαίνει κανένας στὸ μοναστήρι ἀπὸ τὸ Δίστομο. Εἶναι χτισμένο σὲ ἔμορφο μέρος, κοντὰ στὸ βουνὸ ποὺ τὸ λέγανε στ' ἀρχαῖα Ἑλικώνα καὶ σήμερα τὸ λένε Παληοβούνα.

Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἁγίου Λουκᾶ ἦτον ἀπὸ τὴν Αἴγινα. Ἀλλὰ οἱ παπποῦδες του φύγανε ἀπὸ τὸ νησί, σὲ καιρὸ ποὺ ρήμαξε ἀπὸ τοὺς πειράτες μπαρμπερίνους, καὶ πήγανε στὰ μέρη τῆς Ἰτέας. Ἐκεῖ πέρα γεννήθηκε ὁ πατέρας του Στέφανος, κ' ὕστερα πῆγε καὶ παντρεύτηκε στὸ χωριὸ Καστρί, ποὺ ἤτανε κοντὰ στοὺς ἀρχαίους Δελφούς. Ἐκεῖ ἦρθε στὸν κόσμο ὁ ἅγιος Λουκᾶς, στὰ 896 μ.X. Γιὰ τοῦτο λέγει ἕνα τροπάριό του: «Ἡ πόλις ἀγάλλεται Δελφῶν καὶ ταύτης ἡ ὅμορος, μάλιστα τοῖς σπαργάνοις σου, καὶ ἑπτάπυλαι Θῆβαι τὰ σὰ θαυμάσια κηρύττουσι τρανῶς».

Ἀπὸ τὰ πέντε ἀδέλφια καλογερέψανε τὰ τρία, ὁ Λουκᾶς, ἡ ἀδελφή του ἡ Καλὴ κι' ὁ ἀδελφός του Ἐπιφάνιος. Πρὶν νὰ καλογερέψει, ἤτανε τσομπάνος καὶ ξωχάρης, πλὴν καὶ τότε ὁλοένα καταγινότανε μὲ τὰ θρησκευτικά. Ἡ καρδιὰ του ἤτανε ἁπλή, τὸ μυαλὸ του καθαρὸ ἀπὸ ἄσοφες σοφίες, γιὰ τοῦτο λέγει καὶ τὸ τροπάρι του: «Στάθηκες, Λουκᾶ, ἄμαθος στὰ λόγια, ἀλλὰ σοφὸς σὲ ἔργα θεϊκά. K' ἔβαλες μέσα στὰ στήθια σου, μακάριε, τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ σὰν ἀρχὴ τῆς κάθε σοφίας, ὅθεν ἔζησες θεάρεστα». Ὁ ἴδιος ἔλεγε τὸν ἑαυτὸ του «ἀμαθῆ καὶ ἀγροῖκον». Ἤτανε ταπεινότατος, ἁπλός, ἄκακος, ἡ ὄψη του ἤτανε γλυκύτατη. Τοὺς φτωχούς τοὺς λυπότανε καὶ τοὺς πονοῦσε. Ὄντας ἀκόμα τσομπάνος, σὰν ἀντάμωνε κανέναν φτωχόν, τούδινε τὸ ψωμί του καὶ τὰ ροῦχα του, κι' αὐτὸς ἀπόμνησκε πεινασμένος καὶ γυμνός. Τὸ σπόρι ποῦχε γιὰ σπάρσιμο τὸ μοιραζότανε μὲ τοὺς ἄλλους φτωχοὺς ζευγάδες. M' ἕνα σύντομο λόγο, πιὸ πολὺ ἐζοῦσε γιὰ τοὺς ἄλλους παρὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του.

Πολλὲς φορὲς οἱ γονιοὶ του τὸν μαλώνανε, κ' ἐκεῖνος ὁ μακάριος τὰ ὑπόμενε πλὴν δὲν ἄλλαζε γνώμη. Σὰν πέθανε ὁ πατέρας του, ἀφοσιώθηκε περισσότερο στὰ τῆς θρησκείας, κ' ἔμαθε τ' ἀλφάβητο δίχως δάσκαλο, ὅσο νὰ διαβάζει τὸ Ψαλτήρι. Ἡ μάννα του τὸν ἄκουγε τὴ νύχτα ποὺ ἔκανε τὴν προσευχὴ του γονατισμένος ὡς τὰ ξημερώματα. Μιὰ μέρα ἔφυγε νὰ πάγει στὴ Θεσσαλία νὰ γίνει καλόγερος μὰ τὸν πιάσανε κάποιοι στρατιῶτες, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ σκλάβο πώφυγε ἀπὸ τ' ἀφεντικό του, καὶ τὸν δείρανε καὶ τὸν φυλακώσανε κ' ὕστερα τὸν ἀφήσανε καὶ γύρισε στὸ σπίτι του. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ κονέψανε στὸ σπίτι του δυὸ καλογέροι ποὺ πηγαίνανε στὸν ἅγιο Τάφο κι' ὁ Λουκᾶς πῆγε κρυφὰ μαζί τους κ' ἦρθε στὴν Ἀθῆνα.

Μὲ τὰ πολλά, τὸν πῆρε ἕνας γούμενος στὸ μοναστήρι του, ὕστερα ἀπὸ πολλὰ παρακάλια, γιατί ἤτανε μονάχα δεκατεσσάρων χρονῶν. Ἡ μητέρα του δὲν ἤξερε ποῦ βρίσκεται κ' ἔκλαιγε καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ ξαναγυρίσει τὸ παιδί της στὸ σπίτι τους. Κι' ὁ Κύριος ἄκουσε τὸ θρῆνο της καὶ τῆς τὸ ἔδωσε. Τρεῖς φορὲς εἶδε ὁ γούμενος στὸν ὕπνο του τὴ μητέρα τοῦ Λουκᾶ νὰ κλαίγει καὶ νὰ τοῦ ζητᾶ τὸ τέκνο της. Ὡς ποὺ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ τὸν ἔστειλε στὸ σπίτι του.

Κάθισε μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του τρεῖς-τέσσερις μῆνες, κι' ὁλοένα τὴν παρακαλοῦσε νὰ στέρξει νὰ γίνει καλόγερος. Καὶ κείνη στὸ τέλος τὸν εὐχήθηκε κι' ὁ Λουκᾶς πῆγε σ' ἕνα βουνὸ ἔρημο ποὺ τὸ λέγανε τοῦ Ἰωαννίτζη, κ' ἔκανε μιὰ καλύβα κι' ἀσκήτευε. Ὓστερ' ἀπὸ λίγον καιρό, πήγανε κοντά του καὶ δύο-τρεῖς ἄλλοι ἀσκητάδες καὶ ξεπετραδιάσανε λίγον τόπο καὶ φυτέψανε περιβόλι, γιὰ νὰ φιλεύουνε τοὺς περαστικοὺς μὲ τὰ λάχανα ποὺ βγάζανε. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς τὴν ἡμέρα δούλευε κι' ὅλη τὴ νύχτα προσευχότανε. Οἱ πατέρες ποὺ ἤτανε μαζί του ἀπορούσανε πῶς καθότανε ξάγρυπνος, δίχως νὰ καλοξέρει νὰ διαβάσει τὸ Ψαλτήρι καὶ τὶς ἄλλες προσευχές. Ἕνας ἀπὸ δαύτους κρύφθηκε ἕνα βράδυ γιὰ νὰ ἀκούσει τί ἔλεγε, κι' ὅλη τὴ νύχτα τὸν ἄκουγε νὰ λέγει γονατιστὸς ὁλοένα "Κύριε ἐλέησον".

Ἀπ' ὅσα ἔβγαζε τὸ περιβόλι του, κάτι τιποτένια ἔτρωγε ὁ ἴδιος καὶ τἄλλα τὰ ἔδινε στοὺς φτωχούς. Ὅσο εἶναι φυσικὸ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους τὸ νὰ παίρνουνε καὶ νὰ ἀποχτοῦνε, ἄλλο τόσο φυσικὸ ἤτανε γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ τὸ νὰ δίνει τὰ δικά του στοὺς ἄλλους. Κι' ὄχι μονάχα τἄδινε, ἀλλὰ τὰ φόρτωνε στὸ γαϊδουράκι του καὶ τὰ πήγαινε στοὺς φτωχοὺς ποὺ εἴχανε ἀνάγκη οἱ καημένοι. Δὲν ἀγαποῦσε μονάχα τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὰ ζῷα τ' ἀγαποῦσε καὶ τὰ λυπότανε. Πηγαίνανε κάτι ἐλάφια καὶ τρώγανε τὰ λάχανα καὶ κεῖνος τὰ μάλωνε μὲ ἠμερότητα καὶ τοὺς μιλοῦσε σὰν νὰ τὸν καταλαβαίνανε.

Μιὰ φορά, ἕνα ἀπ' αὐτὰ τὰ ζαρκάδια ἔσπασε τὸ ποδάρι του καὶ τρέξανε κάποιοι κυνηγοὶ νὰ τὸ σκοτώσουνε, μὰ ὁ ἅγιος τοὺς παρακάλεσε μὲ δάκρυα νὰ τ' ἀφήσουνε νὰ ζήσει κι' αὐτοὶ θαυμάσανε γιὰ τὴν εὐσπλαχνία του. Ἀπὸ τὴ νηστεία κι' ἀπὸ τὴν ἀγρύπνια τὸ κορμὶ του εἶχε γίνει σὰν ξύλο ἀναίσθητο στὸ κρύο καὶ στὴ ζέστη, στὴν πεῖνα καὶ στὴ δίψα. Καὶ μ' ὅλο ποὺ καθότανε μοναχὸς μέσα στὴν ἔρημο, δὲν ἀγρίεψε, ἀλλὰ τὸ πρόσωπό του ἔφεγγε ἀπὸ τὴν καλοσύνη κι' ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος κ' ὑποδεχότανε μὲ προθυμία τοὺς ὁδοιπόρους καὶ ποτὲς δὲν τὸν εἶδε ἄνθρωπος νὰ εἶναι κατσούφης ἢ βαριεστημένος.

Ἐκεῖνος ἔτρωγε σ' ὅλη τὴ ζωὴ του χορταρικὰ καὶ ὄσπρια καὶ ψωμὶ κριθαρένιο, ἀλλὰ τοὺς ἄλλους τοὺς φίλευε πλουσιοπάροχα, μὲ καλὰ φαγητὰ καὶ μὲ κάθε τί ποὺ βρισκότανε στὸ καλύβι του. Ἀπὸ τὴν πολλὴ τὴν ἄσκηση ἔγινε σὰν ἄυλος. Μέσα στὴν καλύβα του εἶχε σκάψει ἕνα λάκκο κ' ἐκεῖ μέσα πλάγιαζε γιὰ νὰ θυμᾶται τὸν τάφο του. Μόλις τὸν θόλωνε ὁ ὕπνος, σηκωνότανε κ' ἔπιανε τὴν προσευχή, ψέλνοντας μέσα ἀπὸ τὸ Ψαλτήρι μὲ θρῆνο πολύν. Ἀπ' ὅσο ἁπλὸς ἤτανε πρῶτα, κατάντησε ἀκόμα πιὸ ἁπλὸς κι' ἄπλαστος, ἀφοῦ μιλοῦσε μὲ τὰ πουλιὰ σὰν νἄτανε ἄνθρωποι κ' εἶχε μερέψει δύο φίδια καὶ τἄθρεφε.

Ἡ καρδιὰ του καιγότανε ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνία ποὺ ἔνοιωθε γιὰ κάθε πλάσμα. Ἀπάνω ἀπ' ὅλα ἔλαμπε ἡ πίστη του στὸ Θεό, ἁπλή, σὰν δέντρο ριζωμένη στὴν καρδιά του. Γιὰ τοῦτο ἀξιώθηκε προφητικὸ χάρισμα, καὶ προεῖπε πὼς οἱ Βούλγαροι θὰ κουρσέψουνε τὴ Ρούμελη καὶ τὸν Μοριά. Ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ξακούσθηκε ἡ ἁγιοσύνη του σ' ὅλο τὸ Ἑλληνικό.

Ἑφτὰ χρόνια εἶχε κάνει ὁ ἅγιος σ' αὐτὸ τὸ βουνό, ὅπου κατεβήκανε οἱ Βούλγαροι μὲ τὸν τσάρο τους τὸν Συμεὼν καὶ κουρσεύανε τὸν τόπο. Σὰν ἀκούσθηκε πὼς ζυγώσανε στὰ κάτω μέρη, ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἄφησε τ' ἀσκηταριό του καὶ πέρασε σὲ κάτι νησόπουλα ποὺ βρίσκουνται κοντὰ σὲ κείνη τὴν ἀκρογιαλιὰ κι' ἀπὸ κεῖ πῆγε στὴν Κόρινθο. Ἐκειπέρα ἔμαθε καὶ λίγα γράμματα, μὰ δὲν ἤθελε νὰ ζεῖ μέσα στὸν κόσμο. Γι' αὐτὸ σὰν ἄκουσε πὼς βρισκότανε ἕνας ἅγιος στυλίτης στὰ μέρη τῆς Πάτρας, πῆγε νὰ τὸν βλογήσει. Ἀλλὰ περνώντας ἀπὸ τὸ Ζεμενό, ἧβρε ἕναν ἄλλον ἀσκητὴ ποὺ καθότανε κι' αὐτὸς ἀπάνω σὲ μία κολόνα καὶ πῆγε ὑποταχτικός του καὶ κάθισε κοντὰ του δέκα χρόνια καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε αὐτὸν καὶ τοὺς γέροντες ποὺ ἤτανε μαζί του, κουβαλώντας ξύλα καὶ νερό, μαγειρεύοντας, πλέκοντας δίχτυα, ψαρεύοντας κι' ὁλοένα ἀγωνιζόμενος μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Ἀπὸ κεῖ γύρισε στὸ βουνὸ τοῦ Ἰωαννίτζη. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὸν ἀφήνανε ἥσυχο οἱ ἄνθρωποι, πῆγε κ' ἔκανε τὸ καλύβι του στὴν Ἀντικυρά. Ἐκεῖ γίνηκε ψαρὰς κι' ὅσα ψάρια ἔπιανε τὰ μοίραζε στοὺς φτωχούς. Ὓστερ' ἀπὸ λίγο, ἐπειδὴ κουρσεύανε τὸν κόσμο οἱ Σαρακηνοί, πέρασε σ' ἕνα ρημονήσι ποὺ τὸ λέγανε Ἀμπελῶνα κ' ἐκεῖ κάθισε τρία χρόνια μαζὶ μὲ τὴν ἀδερφὴ του τὴν Καλή.

Σὰν ἡσύχασε λίγο ὁ κόσμος, πέρασε στὴ στεριὰ καὶ πῆγε κι' ἔκανε τὸ καλύβι του κοντὰ στὸ χωριὸ Στεῖρι, στὸ μέρος ποὺ βρίσκεται τὸ μοναστῆρι του. Μὰ κ' ἐκεῖ δὲν ξαπόστασε, γιατί κάθε τόσο διαγουμίζανε τὸν τόπο οἱ Βούλγαροι κι' ἄλλα βάρβαρα ἔθνη, καὶ κρυβότανε στὶς σπηλιὲς καὶ σὲ γκρεμνὰ ἀπάτητα. Ὅλη ἡ ζωὴ του πέρασε μέσα σὲ κατατρεγμοὺς καὶ σὲ αἱματοχυσίες.

Τρεῖς μῆνες πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του ἔφερε γύρο ὅλα τὰ χωριὰ καὶ τὰ ἀσκητήρια καὶ πῆρε συγχώρηση ἀπ' ὅλους. Ἀναπαύθηκε στὶς 7 Φεβρουαρίου τὸ 953, πενήντα ἕξ χρονῶν. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ζήσανε σὰν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, "μέτριος, ἄκακος, πρᾶος, ἁπλοῦς, ἡσύχιος".

Τυπικόν της 7ης Φεβρουαρίου 2013

Πέμπτη: Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παρθενίου, Ἐπισκόπου Λαμψάκου.  Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Λουκᾶ, τοῦ ἐν Στειρίῳ  τῆς Ἑλλάδος ἀσκήσαντος.  Τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐξ Ἀλικιανοῦ.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Πέμπτης λα΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Ἰακ. α΄ 19-27). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Πέμπτης ιδ΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ (Μᾶρκ. ι΄ 17-28).