Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Ο Μέγας Οικουμενιστής Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας (Μέρος Α΄)

Εν Πειραιεί 3-6-2013

Ο ΜΕΓΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΟΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄)

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος,

εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Τον τελευταίο καιρό οι Οικουμενιστές καταβάλλουν μια προσπάθεια αποκαταστάσεως του ονόματος του γνωστού τοις πάσι Μεγάλου Οικουμενιστού Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου. Στην προσπάθειά τους αυτή δημοσιεύουν κείμενα και δίνουν συνεντεύξεις, όπου τον αποκαλούν «Μέγα». Χαρακτηριστικά παραδείγματα που περιέχουν την παραπάνω θέση είναι : α) ο ελλογιμώτατος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Graz  κ. Γρηγόριος Λαρεντζάκης, με άρθρο του στις 24 Σεπτεμβρίου 2012, που δημοσιεύθηκε στην πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεων amen.gr, υπό τον τίτλο «Το παπικό πρωτείο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», β) ο π. Ιουστίνος Κεφαλούρος, με άρθρο του στις 17 Οκτωβρίου 2012, που δημοσιεύθηκε στην πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεωνamen.gr, υπό τον τίτλο «50 χρόνια μετά τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο», γ) ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος με συνέντευξή του στην εφημερίδα ‘Αγγελιοφόρος’ στις 1 Απριλίου 2013 [1].

 Επίσης, η Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης ὀργάνωσε Ἡμερίδα[2] στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου στό Ἡράκλειο τό Σάββατο 18 Μαΐου 2013, γιά τή συμπλήρωση 50 ἐτῶν ἀπό τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου στήν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καί τήν 47η ἐπέτειο τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου, πρώτου Ἐπισκόπου Κρήτης, με ομιλιτές γνωστούς οικουμενιστές, όπως τον Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιο Τσέτση[3], τον κ. Γεώργιο Μαρτζέλο, και τον κ. Αριστείδη Πανώτη. Τέλος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πρότεινε στον Πάπα Φραγκίσκο να συναντηθούν τον Ιανουάριο του 2014 στην Αγία Πόλη των Ιεροσολύμων, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την συνάντηση των προκατόχων τους, Παύλου Στ΄ και Αθηναγόρα, που ήταν η πρώτη άμεση επικοινωνία Πάπα και Οικουμενικού Πατριάρχη ύστερα από πέντε αιώνες. Εκείνη η ιστορική συνάντηση αποτέλεσε την αφετηρία της έναρξης του «διαλόγου της αγάπης» και εν συνεχεία, το 1980, του επίσημου θεολογικού διαλόγου ανάμεσα στον Παπισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία και ο οποίος ίσως μια ημέρα οδηγήσει στην επανένωση του διαιρεμένου άραφου χιτώνα του Κυρίου[4].

Επειδή στην παραπάνω περί «Μεγάλου» θέση υπάρχουν πάρα πολλές ανακρίβειες, αρκετές ελλείψεις και παραλείψεις, γίνεται παραπληροφόρηση και διαστρεβλώνεται η αλήθεια και απηχούνται καθαρά διαχριστιανικές οικουμενιστικές θέσεις, σα να έχει λησμονηθεί και απαληφθεί η πραγματική ιστορία, σα να έχει γίνει ιστορική κάθαρση και γενοκτονία της μνήμης, με αποτέλεσμα να δίδεται μια μεροληπτική εικόνα των πραγμάτων και των γεγονότων, για τον λόγο αυτό προβαίνουμε στις κατωτέρω διευκρινήσεις, με μοναδικό σκοπό την φανέρωση και αποκάλυψη της πλήρους αληθείας.

Τα σχετικά με τον Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα τα δανειζόμαστε από το εξαίρετο, θαυμάσιο και πολύ εμπεριστατωμένο κείμενο του πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου π. Ιωάσαφ Μακρή «Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20^ο αιώνα»[5].

Α) Η εκλογή του Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρα

Κορυφαία όσο και καθοριστική εκδήλωση του ενεργού ενδιαφέροντος και ενασχολήσεως της αμερικανικής πολιτικής με τις υποθέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι η επιλογή και επιβολή το 1948 στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως του μέχρι τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Αθηναγόρα. Είναι ο μοναδικός Πατριάρχης που εκλέγεται στον Οικουμενικό Θρόνο, χωρίς να έχει την τουρκική υπηκοότητα, όπως προβλέπεται από την Συνθήκη της Λωζάνης. Είχε προηγηθεί ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄ καί η διαγραφή από την τουρκική κυβέρνηση όλων των Ιεραρχών της ενδημούσης συνόδου από τον κατάλογο υποψηφίων.

Η αναγκαστική παραίτηση του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄, που επισήμως αποδόθηκε σε λόγους υγείας, αποδίδεται σε αμερικανική απόφαση για αναχαίτιση των πρωτοβουλιών του Πατριαρχείου της Μόσχας και των Σοβιετικών με την θεωρούμενη ανοχή του Πατριάρχη.

«Το 1945 το Πατριαρχείο Μόσχας συγκάλεσε μία Πανορθόδοξη Διάσκεψη, στην οποία συμμετείχαν και οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Χριστοφόρος και Αντιοχείας Αλέξανδρος. Εκεί τέθηκαν οι νέες βάσεις για την Πανορθόδοξη ενότητα και μαρτυρία. Όλα έγιναν εν αγνοία της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και του Προκαθημένου της. Το γεγονός θορύβησε τις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στην αρχή και πολλοί έβλεπαν ότι οι Σοβιετικοί τροπαιούχοι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν το Πατριαρχείο στη προσπάθεια διείσδυσης σε νέες σφαίρες επιρροής. Οι απόψεις αυτές ενισχύθηκαν ένα χρόνο αργότερα, όταν, κατά τη διάρκεια της ενθρόνισής του, ο Πατριάρχης Μάξιμος ο Ε΄ τίμησε με εξαιρετικό τρόπο τον Σοβιετικό πρέσβυ, τον οποίο υποδέχθηκε ως εκπρόσωπο της Τσαρικής Ρωσίας, ενώ υπάρχουν και πληροφορίες ότι κάποια στιγμή ταξίδεψε μαζί με τον Ρώσο διπλωμάτη στο αυτοκίνητό του. Έτσι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να λάβουν μέτρα : η εκλογή του κυρού Αθηναγόρα, η άφιξή του με το αεροσκάφος του Αμερικανού Προέδρου Χάρι Τρούμαν, η παραχώρηση της τουρκικής υπηκοότητας με το σκεπτικό ότι, όταν γεννήθηκε, το χωριό του στην Ελλάδα αποτελούσε μέρος της Οθωμανικής επικράτειας, ήταν μερικές μόνον από τις κινήσεις, που δρομολόγησε η Ουάσιγκτον»[6].

Οι λεπτομέρειες της εκλογής του κυρού Αθηναγόρα έχουν ως εξής:

«Ενώ στην εκλογή Μαξίμου ο νομάρχης Κωνσταντινουπόλεως είχε δηλώσει στην πατριαρχική αντιπροσωπεία, που τον επισκέφθηκε, ότι οι αρχιερείς του Φαναρίου μπορούσαν να εκλέξουν όποιον θέλουν, στην εκλογή Αθηναγόρα έθεσε θέμα αποκλεισμού απ’ αυτήν όλων των αρχιερέων λέγοντας το περίφημο ‘ουδείς εξ υμών’. Κι αυτό, γιατί για την τουρκική κυβέρνηση, συμφωνούντων και της ελληνικής και της αμερικανικής, μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Αμερικής Αθηναγόρας.

Η υποψηφιότητα Αθηναγόρα προκάλεσε αντιδράσεις τόσο στην Σύνοδο του Πατριαρχείου, όσο και στην Ιεραρχία των Νέων Χωρών στην Ελλάδα. Τότε εκδηλώθηκε ανοικτή υποστήριξη προς τον υποψήφιο τόσο από την ελληνική, όσο και κυρίως από την τουρκική κυβέρνηση. Παράλληλα άρχισαν οι πιέσεις από τον νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως προς όσους αντιδρούσαν. Ακόμη η υποψηφιότητά του παραβίαζε τον τεσκερέ του 1923, σύμφωνα με το οποίο οι Οικουμενικοί Πατριάρχες έπρεπε να είναι Τούρκοι πολίτες. Παρά ταύτα όχι μόνο έγινε δεκτός, αλλά μετά την εκλογή του, του δόθηκε η τουρκική υπηκοότητα και όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ο νομάρχης του παρέδωσε την ταυτότητα.

Με τον τρόπο αυτό άρχισε η πατριαρχία Αθηναγόρα, που κράτησε για 24 χρόνια. Μια μεγαλειώδης πατριαρχία που παρουσίασε τεράστιο έργο στο Διορθόδοξο και Διαχριστιανικό χώρο και ανέδειξε το Φανάρι διεθνώς. Χαρακτηριστικά για την πληθωρική προσωπικότητα του Πατριάρχη Αθηναγόρα είναι τα ανοίγματά του προς τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, που μετέτρεψαν το απομονωμένο Πατριαρχείο σε κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος»[7].

Β) Η πατριαρχία του κυρού Αθηναγόρα

Η πολύχρονη πατριαρχία του κυρού Αθηναγόρα στάθηκε κατά κοινή ομολογία παράτολμη και ανατρεπτική. Είτε την κρίνει κανείς με τα επιχειρήματα των επικριτών είτε με τα αντίστοιχα των υμνητών του καταλήγει στο ίδιο πάντα συμπέρασμα ότι οι τομές, που επέφερε, και οι πρωτοβουλίες, που ανέλαβε, ιδιαίτερα στο θέμα του διαλόγου με τους ετεροδόξους, υπήρξαν εξαιρετικά καινοτόμες και ρηξικέλευθες.

Η αποδοχή, λοιπόν, των επιχειρημάτων της μίας ή της άλλης πλευράς εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τα κριτήρια, που θέτει κανείς, για να αποτιμήσει την συνολική παρουσία του στον Οικουμενικό Θρόνο και την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αν ως κριτήριό μας θέτουμε την διεθνή ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική καταξίωση, την διπλωματική δεινότητα και ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα κριτήρια, τα οποία αποδέχονται οι Οικουμενιστές, τότε ναι ήταν μια «μεγαλειώδης πατριαρχία» αυτή του «Μεγάλου» Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Αν, όμως, ως κριτήριο θέτουμε την Ορθόδοξη πίστη, την Ιερά Παράδοση, την Αγία Γραφή, τον Ιερό Ευαγγέλιο, τις Άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, τους Ιερούς Κανόνες και τους Αγίους Πατέρες, κριτήρια τα οποία αποδεχόμαθε οι αντιοικουμενιστές, τότε η πατριαρχία του Αθηναγόρα ήταν μία καταστρεπτική, προδοτική, εκδυτιστική και εκλατινιστική πατριαρχία. Ήταν μία παταγώδης αποτυχία. Ο Κύριος λέει : «Εκ των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς. Μήτι συλλέγουσιν από ακανθών σταφυλήν ή από τριβόλων σύκα; Ούτω παν δένδρον αγαθόν, καρπούς καλούς ποιεί. Το δε σαπρόν δένδρον, καρπούς πονηρούς ποεί. Ου δύναται δένδρον σαπρόν, καρπούς καλούς ποείν. Παν δένδρον, μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. Άρα γε από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»[8]. Ποιοί οι καρποί, τα αποτελέσματα της πατριαρχίας Αθηναγόρα; α) Το 300.000 ορθοδόξων πιστών ποίμνιο, αυτός κατάφερε να το συρρικνώσει στις 3.000, και β) κατά τη διάρκεια της πατριαρχίας του δεν σημειώθηκε καμμία μεταστροφή αιρετικού ή ετεροδόξου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο καθένας παρέμεινε στην αίρεση και την ετεροδοξία του.

Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο η επιλογή ήταν δεδομένη και την είχε εκμυστηρευτεί αποκαλυπτικά στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο ο ίδιος ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας : «Από αυτή την κατάθλιψη, στην οποία ζούμε εδώ επί αιώνες, δεν είναι δυνατόν να μας βγάλει κανείς. Πρέπει να βγάλουμε εμείς τον εαυτό μας, κοιτάζοντας προς την Δύση, προς την Ευρώπη γενικά και τις Εκκλησίες της Δύσεως»[9].

Σε ό,τι αφορά, όμως, στα θέματα της πίστεως, τότε τα παραπάνω κριτήρια δεν έχουν καμμία θέση στην αξιολόγηση των επιλογών. Τουναντίον μάλιστα αποτελούν τροχοπέδη για την διατήρηση της ακριβείας και της αληθείας της.

Δυστυχώς, η ταύτιση των συμφερόντων (των καλώς έστω νοουμένων) του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις επιλογές του σε ζητήματα πίστεως στάθηκε ολέθρια και δεν έπαψε μέχρι και σήμερα να μας αποπροσανατολίζει, να μας παραπλανά και να μας παγιδεύει στο διχαστικό, όσο και τεχνητό, δίλημμα : ή τα οικουμενιστικά ανοίγματα ή η παρακμή και η απώλεια του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Έτσι, η υποστήριξη των εκάστοτε πρωτοβουλιών του Φαναρίου έγινε ταυτόσημη με την υποστήριξη του ίδιου του θεσμού του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Αλλά και αντίστροφα, κάθε κριτική προς τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκλαμβάνεται ως πολεμική και απαξίωση του ίδιου του θεσμού. Αυτός ο διχασμός έλαβε την μορφή και την ισχύ αξιώματος. Έγινε πάγια τακτική του Φαναρίου, δόγμα της εξωτερικής του πολιτικής, κοινός τόπος στην ακαδημαϊκή θεολογία, κατευθυντήρια γραμμή στον τύπο και όλα τα ΜΜΕ, μόνιμο σύνθημα όλων των οικουμενιστών.

Γ) Η καλλιέργεια σχέσεων με το Βατικανό

Από το ξεκίνημα της πατριαρχίας του «ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας ενηγκαλίσθη μετά παροιμιώδους ζωτικότητος το ζήτημα της αναθερμάνσεως των επαφών με την Ρώμην, την οποίαν εν τω ενθρονιστηρίω ήδη λόγω του ασπάζεται μετ’ απεράντου σεβασμού αδελφικώς εν Χριστώ»[10].  

Το άνοιγμα και οι στενές σχέσεις του Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα με το Βατικανό ήταν κάτι το αναμενόμενο και προγραμματισμένο, καθώς «από Μητροπολίτης Κερκύρας είχε καλλιεργήσει στενές σχέσεις με τον Παπισμό που ως αρχιεπίσκοπος Αμερικής τις αξιοποίησε περισσότερο. Όταν μάλιστα ως Οικουμενικός Πατριάρχης διήρχετο με το προσωπικόν αεροπλάνον του Τρούμαν από το ιταλικό έδαφος, παρακάλεσε τον πιλότο να πετάξη πάνω από την Αγία Έδρα, ανταποκρινόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπον στην επιθυμία πολλών φίλων του της Αμερικής να συνδεθή στενότερα με τον Παπισμό»[11].

Ο πρώτος επίσημος απεσταλμένος του Φαναρίου στο Βατικανό ήταν ο μόλις εκλεγμένος τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, ο πρώτος ορθόδοξος Ιεράρχης που συναντήθηκε με τον πάπα μετά από αιώνες.

Στην συνάντηση, που είχε με τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ κατά το έτος 1959, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής του μεταφέρει προσωπικό μήνυμα του Πατριάρχη Αθηναγόρα : «Αγιώτατε. Η Α. Θ. Παναγιότης ο Πατριάρχης μοι ανέθεσε την υψίστην τιμήν να επιδώσω προς την Υμετέραν Αγιότητα, όχι εν γράμμασιν αλλ’ εν τη ζώση, το εξής μήνυμα : ‘εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης’. Διότι πιστεύει ότι Υμείς είσθε ο δεύτερος Πρόδρομος, ο επιφορτισμένος παρά του Θεού με την εντολήν ευθείας να ποιήσητε τας τρίβους Αυτού»[12].

Στην απάντησή του ο Πάπας αποκαλύπτει τις προθέσεις του Βατικανού εν όψει της Β΄ Βατικανής Συνόδου, που επρόκειτο να ξεκινήσει τις εργασίες της. «Σκοπός της νέας Συνόδου είναι η επανένωσις της Εκκλησίας» δηλώνει στον Αρχιεπίσκοπο και συμφωνούν από κοινού ότι «η «ένωση των εκκλησιών» πρέπει να στηριχθεί στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως»[13]. «Εάν δεν επικρατήση το σύνθημα της Γαλλικής Επαναστάσεως: ελευθερία, ισότης, αδελφότης, ούτε ειρήνη θα υπάρξει μεταξύ των εθνών, ούτε ένωσις μεταξύ των Εκκλησιών»[14].

Τέλος, ο Πάπας ορίζει τις βασικές αρχές αυτής της «ενώσεως» : «Η ένωσις θα είναι ένωσις καρδιών. Ένωσις προσευχής. Ένωσις – καρπός αναζητήσεως του ενός υπό του άλλου»[15], δηλώνει στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο και σηματοδοτεί, έτσι, την νέα οικουμενική πολιτική του Βατικανού έναντι της Ορθοδοξίας.

Η νέα αυτή πολιτική, που θα λάβει την επίσημη μορφή της με τις αποφάσεις της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1963-1965) και το περίφημο «Διάταγμα περί Οικουμενισμού», θα επιβληθεί στο εξής στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, αφού θα γίνει δεκτή και εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Πρόκειται για την γνωστή ουνιτικού τύπου «ενότητα», με τον αμοιβαίο εμπλουτισμό των δύο παραδόσεων, την ενότητα εν τη ποικιλία, η οποία προπαγανδίζεται κατά κόρον και στις μέρες μας. Ενότητα δηλ., όχι στην πίστη και την αλήθεια, αλλά μία συγκρητιστικού τύπου συγχώνευση, μία απορρόφηση, ουσιαστικά, της Ορθοδοξίας στον παπισμό, χωρίς αυτός να αποβάλει καμμία από τις αιρετικές πλάνες του.

Στο σημείο, όμως, αυτό τίθενται αμείλικτα ερωτήματα προς τους Οικουμενιστές : Ποιά «πανορθόδοξη ἀπόφαση» ἀθώωσε τόν Δούρειο Ἵππο τοῦ Παπισμοῦ, τήν ἐπάρατη Οὐνία καί τῆς ἔδωσε ἐκκλησιαστική ἀναγνώριση; Δέν ἔχει καταδικαστεῖ ἡ Οὐνία ἀπερίφραστα σέ «συνοδικές ἀποφάσεις πασῶν ἀνεξαιρέτως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,… ὡς εἶναι ἡ ὁμόφωνος ἀπόφασις τῆς Γ΄ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)», ἀλλά καί στό Freising τοῦ Μονάχου τό 1990 μέ τίς ὑπογραφές μάλιστα καί παπικῶν θεολόγων[16]; Γιατί περιφρονοῦνται ἔτσι ὠμά οἱ ὁμόφωνες Πανορθόδοξες ἀποφάσεις ποῦ ρητά καταδικάζουν τήν Οὐνία;

Στην υπηρεσία αυτής της νέας οικουμενικής πολιτικής ξεκινά μία κοινή εκστρατεία «ψυχολογικής προετοιμασίας» για την αποδοχή των οικουμενιστικών ανοιγμάτων, που πραγματοποιούνται. Η εκστρατεία αυτή κινείται σε δύο κυρίως άξονες. Από την μία πλευρά επιχειρεί να αμβλύνει, ακόμη και να εκμηδενίσει, τις δογματικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, αποδίδοντας το μεταξύ τους χάσμα σε προκαταλήψεις και κατάλοιπα του παρελθόντος, που έχουν πλέον ξεπεραστεί και εκλείψει. Από την άλλη δε επενδύει συστηματικά στην αδήριτη δυναμική της επικοινωνιακής τακτικής, της προβολής και της επιβολής μέσω της επαναλήψεως, στον νόμο δηλαδή της συνήθειας.

Χαρακτηριστικός όσο και άκρως αποκαλυπτικός αυτής της επιχειρούμενης ανατροπής και αντιστροφής των παραδεδομένων αρχών και της αλήθειας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής ιστορίας μας είναι ο διάλογος του Οικουμενικού Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα με τον Καρδινάλιο Willebrans, πρόεδρο του παπικού Συμβουλίου για την χριστιανική ενότητα, στο Φανάρι. Το ίδιο, βεβαίως, χαρακτηριστικός και αποκαλυπτικός είναι και ο σχολιασμός και η ερμηνεία του διαλόγου αυτού από τον Καθηγητή Δ. Τσάκωνα, ενός από τους κορυφαίους θαυμαστές και υμνητές του Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα, στο βιβλίο του «Αθηναγόρας ο Οικουμενικός των Νέων Ιδεών»:

« «Από τί προήλθε το Σχίσμα»; ρώτησε ο Πατριάρχης τον Βιλεμπράνς.

Ο Καρδινάλιος προσπάθησε μ’ ευγένεια ν’ αναφέρει τις δογματικές διαφορές των δύο Εκκλησιών. Ο Αθηναγόρας -όπως αργότερα μου διηγήθηκε - τόλμησε να πει ολόκληρη την αλήθεια στον έκπληκτο Ολλανδό Καρδινάλιο.

«Άγιε Αδελφέ, το Σχίσμα δεν έγινε από τα ένζυμα και τα άζυμα. Αν το Άγιο Πνεύμα πνει στα ένζυμα κατά τον ίδιο τρόπο πνει και στα άζυμα. Η αντίθεσις δεν ήταν θεολογική, αλλά μόνο πολιτική. Ήταν η αντίθεσις της Ρώμης με την Αθήνα. Σεις εκπροσωπούσατε την Ρώμη κι εμείς τότε την Αθήνα».

Ο καρδινάλιος κοκκίνισε από ντροπή. Εναντίον του κατεστημένου, ο Αθηναγόρας δεν εδίστασε να διατυπώσει ολόκληρη την αλήθεια, αντίθετα με την επίσημη διδασκαλία και των δύο Εκκλησιών. Δεν του άρεσε να εξαπατά τα εκατομμύρια των πιστών του με ιστορικά ψεύδη... Θεωρούσε πιο τίμιο να μην αλλαξοπιστεί κανείς, αλλά μέσα στο κάστρο της Εκκλησίας του να πολεμά για οικουμενικότητα, αδελφοποιΐα και διεύρυνσι»[17].

Τις βασικές αρχές της νέας οικουμενικής τακτικής διετύπωσε πολύ εύστοχα και συνοπτικά το 1962 ο γνωστός ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιωάννης Ντανιελού : «Ο λατινικός και ο βυζαντινός κόσμος, με τα συμφέροντά τους, έχουν από καιρό εκλείψει. Το δόγμα είναι σχεδόν κοινό. Η παράδοσις επίσης. Τα μυστήρια κοινά. Και κοινοί οι σημερινοί αντίπαλοι. Οι αιώνες, που επέρασαν, εσώρευσαν διάφορες προκαταλήψεις, που πρέπει σιγά-σιγά να εκμηδενισθούν. Ως πρώτο στάδιο βλέπω την ψυχολογική προετοιμασία»[18].

Για αυτή την «ψυχολογική προετοιμασία» ξεκίνησαν και συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας μία σειρά από κινήσεις και πρωτοβουλίες κορυφαίου συμβολικού χαρακτήρα εκ μέρους του Βατικανού και των Ορθοδόξων Οικουμενιστών με σκοπό την σταδιακή άμβλυνση της συνειδήσεως και την εξασθένιση του αισθητηρίου του ορθοδόξου πληρώματος.

---

[1] Πηγή agelioforos.gr, Ενημέρωση katanixis.blogspot.gr,http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4823.html.

[2] http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/arxipiskopi-kritis/17085-2013-05-19-11-50-04.

[3] http://www.amen.gr/article14047. Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο| Εκτύπωση |

[4] http://www.amen.gr/article12925, http://www.amen.gr/article12935.

[5] ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ ΜΑΚΡΗΣ, «Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20^ο αιώνα», Εν Συνειδήσει˙ Οικουμενισμός˙

    ιστορική και κριτική προσέγγιση, εκδ. Ι.Μ.Μεγάλου Μετεώρου, Άγια Μετέωρα Ιούνιος 2009, σσ. 46-64

[6] ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ, Γιατί οι ΗΠΑ στηρίζουν το Φανάρι, http://www.greeknewsonline.com/modules.php?-name=News&file=print&sid=2330.

[7] Γ. ΠΡΙΝΤΖΙΠΑΣ και Γ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, Εκκλησία και Ελληνισμός από το 1821 έως σήμερα, εκδ. Προσκήνιο-Άγγελος Σιδεράτος, 2005, σσ. 283-284.

[8] Ματθ. 7, 16-20.

[9] Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Εγώ ο Ιάκωβος, εκδ. ΣΚΑΪ, εκδ. οίκος Λιβάνη, Αθήνα 2002, σσ. 189-190).

[10] ΕΥ. ΒΑΡΕΛΛΑΣ, Διορθόδοξοι και Οικουμενικαί Σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Κ΄ αιώνα, σ. 204.

[11] Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Αθηναγόρας ο Οικουμενικός των Νέων Ιδεών, Αθήναι 1976, σ. 93.

[12] Ό.π., σ. 94.

[13] Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Εγώ ο Ιάκωβος…

[14] Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ,  Αθηναγόρας…, σ. 95.

[15] Ό.π., σ. 95.

[16] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Οὐνία˙ ἡ καταδίκη και ἡ ἀθώωση, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 2002.

[17] Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ,  Αθηναγόρας…, σ. 117.

[18] Ό.π.

πηγή

ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΜΗΤΕΣ (ἢ ἀλλιῶς “Ἐργολάβοι Ἀλλοτριώσεως”)

Παιδεραστὲς καὶ ἀποδομητὲς

Γράφει ὁ Φαῆλος Κρανιδιώτης

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 02.06.13

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὄψεις τεκμηριωμένες τῆς Ἐργολαβίας Ἀλλοτριώσεως ποὺ σαρώνει ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια

.              Σὲ τί διαφέρουν καὶ σὲ τί μοιάζουν οἱ παιδεραστὲς διδάσκοντες πάσης βαθμίδας τῆς ἐκπαίδευσης καὶ οἱ «γενίτσαροι» ἀποδομητές;
.              Ἡ βασικὴ διαφορὰ εἶναι ὅτι τοὺς πρώτους, ἂν τοὺς εἴχαμε πάρει χαμπάρι ἐξ ἀρχῆς, δὲν θὰ τοὺς προσλαμβάναμε νὰ τοὺς πληρώνει ὁ λαός. Τοὺς δεύτερους, ὅμως, ἐνῶ ξέρουμε πολὺ καλὰ τί καπνὸ φουμάρουν καὶ τὰ μισελληνικὰ χούγια τους, τοὺς βάζουμε στὸ μισθολόγιο καὶ τοὺς ἐξασφαλίζουμε λαμπρὴ καριέρα. Τοὺς δὲ πρώτους, μόλις τοὺς τσακώσουμε νὰ ἀποπλανοῦν ἀνήλικα, τοὺς διαπομπεύουμε καὶ τοὺς στέλνουμε στὴν «ψειροὺ» νὰ παίζουν τὶς λίλιζες μὲ τὸν Μπάμπη τὸν Σουγιὰ καὶ τὸν Χασὰν τὸν δουλέμπορο. Τοὺς δεύτερους τοὺς κάνουμε πανεπιστημιακοὺς καὶ βουλευτές.
.              Καὶ στὴ μία καὶ τὴν ἄλλη περίπτωση ἔχουμε βάλει λύκους νὰ φυλᾶνε τὰπρόβατα, τὴν ἀνύποπτη νεότητα τῆς χώρας. Οἱ παιδεραστὲς σοδομίζουν καὶ διαφθείρουν σώματα, οἱ ἀποδομητές, ψυχές. Παίρνουν στὰ χέρια τους καθαρὰ μυαλά, ἄσπιλες συνειδήσεις, «σφουγγάρια» γιὰ γνώση καὶ ἐμπειρίες καὶ τὰσέρνουν στὸν ἀπέραντο κοπρώνα τῶν σωματικῶν ἢ ἰδεοληπτικῶν διαστροφῶν τους. Κατὰ τὸ Σύνταγμα, νὰ τὸ ξαναποῦμε, ὁ σκοπὸς τῆς Παιδείας -κάθε βαθμίδας- εἶναι ἡ ἐθνική, ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγηση τῶν Ἑλληνοπαίδων. Δὲν λέει πουθενὰ ὅτι σκοπός της εἶναι νὰ κάνει τὰ σεξουαλικὰ ἢ ἰδεολογικὰ κέφια του ὁ “πᾶσα ἕνας”, διδάσκων ἢ διδάσκουσα.
.              Τὸ κράτος -ὡς τὸ ὀργανωμένο ἔθνος- ἔχει, λοιπόν, ἀποφασίσει, ἀπ’ ὅταν πήγαμε τὰ μεμέτια, σπρώχνοντας μὲ τὸ ντουφέκι καὶ τὸ σπαθί, πίσω στὴν Ἀσία, τί ἀνθρώπους θέλει νὰ ἀνατρέφει. Τὸ λέει καθαρὰ ὁ καταστατικὸς χάρτης.Ὁ λαὸς θέλει καὶ ἔχει ἀποφασίσει ἡ Παιδεία νὰ βγάζει Ἕλληνες. Ὄχι Οὐζμπέκους,ὄχι μηδενιστές, ὄχι γενίτσαρους, ἀναρχικούς, σταλινικούς, ναζὶ ἢ ἀφασιακὰἀνδράποδα. Ἕλληνες. Καὶ ἡ Ἱστορία καὶ ἡ διδασκαλία της εἶναι βασικὸ ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ἀνατρέφεις Ἕλληνες. Δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε πολὺ πράγμα, νὰ δίνουμε καὶ ρέστα, γιὰ νὰ εἶναι περήφανη ὅλη ἡ Ἀνθρωπότητα γιὰ ὅσα κάναμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀρχαιότητας ὣς καὶ σήμερα, μὲ τὰ τεράστια προτερήματα καὶ ἐλαττώματά μας.
.              Ὅταν δὲ βγεῖ στὴ φόρα ὁ παιδεραστὴς ἢ ἡ παιδεράστρια, ἡ ἀντίδραση τοῦ κοινωνικοῦ σώματος εἶναι μονομπλόκ. Πλήρης κοινωνικὴ ἀπομόνωση μὲ βδελυγμία καὶ παλλαϊκὴ ἀπαίτηση γιὰ τὴν αὐστηρότερη δυνατὴ τιμωρία. Συνήθως χρειάζεται ἰσχυρὴ ἀστυνομικὴ δύναμη, γιὰ νὰ μὴ λιντσάρουν οἱ φίλοι, οἱ συγγενεῖς καὶ ἀγανακτισμένοι πολίτες, τὸ κτῆνος ποὺ πάει μὲ τὶς χειροπέδες νὰ ἀντιμετωπίσει ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης τὶς συνέπειες τῶν πράξεών του.
.              Οἱ διεστραμμένοι/ες τῆς Παιδείας, ὅμως, τή… βγάζουν ζάχαρη. Περιφέρονται στὰ ΜΜΕ καὶ συζητοῦν μαζί τους οἱ δημοσιογράφοι, συχνὰ ὁμοϊδεάτες τους, στὰ σοβαρὰ τὴν ἀσέλγειά τους εἰς βάρος τῆς Ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, τῶν μαθητῶν καὶ φοιτητῶν. Μὲ βαθιὰ ἐπιστημοσύνη φτύνουν πάνω στὴ μνήμη τῶν ἡρώων μας, στὴ Γενοκτονία τοῦ λαοῦ μας στὴ Μικρὰ Ἀσία, πάνω στὸ αἷμα τῶν πατεράδων καὶ παππούδων μας, πάνω στὰἐρείπια τῶν καμένων καὶ λεηλατημένων χωριῶν, ἐκκλησιῶν καὶ μνημείων μας. Μὲστὶλ καὶ χάρη κοπρίζουν τὴν ἰδεολογικὴ διαστροφή τους στὸ κοινωνικὸ σῶμα, καὶ ἰδίως στὴ νεολαία, καὶ κάθε μήνα περνᾶνε ἀπὸ τὸ ταμεῖο νὰ πάρουν καὶ τὸν μισθό τους..              Τοὺς προστατεύουν ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» καὶ ἡ συμμορία τῶν αὐτομόλων, ποὺ ὑποδύονται τὰ τελευταῖα τριάντα τόσα χρόνια τὴν «πνευματικὴ ἐλὶτ» τῆς χώρας. Φουλαράτοι ψευτοπροοδευτικοὶ ἀεριτζῆδες, ἀλληλοπροωθούμενοι, δικτατορίσκοι στὸ βαθὺ σκότος τοῦ ἀριστερίστικου πνευματικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Τὸ ὅτι ἔχουν περίεργα γοῦστα, πνευματικὰ ἀντίστοιχα καὶ τὸ ἴδιο ἀποκρουστικὰ μὲ τὰ σωματικὰ γοῦστα τῶν παιδεραστῶν, θὰ ἦταν δικό τους θέμα, ἂν ἀφοροῦσε τὸ κρεβάτι τους καὶ μόνο συναινοῦντες ἐνήλικες. Ἐδῶ ὅμως δὲν μιλᾶμε γιὰ κρεβάτι ἀλλὰ γιὰ τὴν Παιδεία καὶ κυρίως γιὰ τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια, ἐκεῖ ποὺ ἀνατρέφονται ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ οἱ νέες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων. Μιλᾶμε γιὰ περίεργους τύπους καὶ περίεργες κυρίες ποὺ κάνουν τὸ βίτσιο τους μὲ ἔξοδά σου, μνημονιακὲ πετσοκομμένε μου Ἕλληνα. Κερασμένα ἀπὸ σένα, ἀπὸ τὸ ὑστέρημά σου, εἶναι ὅσα ξερνοῦν κάθε τόσο στὴν κοινωνία ὅλα αὐτὰ τὰ καλοδικτυωμένα φυντάνια μὲ τὶς ἁγνὲς καὶἄδολες προθέσεις. Ὅλως τυχαίως, ἡ ἀποδομητική τους δράση ταιριάζει μὲ ὅσαἐπιθυμοῦν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μᾶς θέλουν ἕνα νεοταξίτικο πολτό, χωρὶς ἰδέες, ἥρωες καὶ σύμβολα. Σόρος, κυβερνήσεις, ντόπιες καὶ ἀλλοδαπὲς ΜΚΟ καὶ πρεσβεῖες, σφυρίζουν τὸν σκοπὸ ποὺ χορεύουν οἱ «ἐκκεντρικοὶ» καθηγητάδες μας, μὲ ἀλλεργία στὰ θεμελιώδη τῆς συγκρότησης τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης. Ἄλλωστε, χωρὶς ταυτότητα, χωρὶς τὴν ὁρμὴ καὶ τὸ ἀγέρωχο τῆς περηφάνιας μας, θὰ εἴμαστε πιὸ πειθήνιοι καὶ βολικοί.
.              Ἡ λύση; Ἀφοῦ δὲν διώκεται τὸ μίσος γιὰ τὴν πατρίδα, γιὰ νὰ τοὺς βάλουμε βαθιὰ στὴ φυλακή, πρέπει νὰ ἔχουν τουλάχιστον τὴν ἴδια ὑπόλοιπη ἀντιμετώπιση μὲ αὐτὴ γιὰ τοὺς παιδεραστές: Διαπόμπευση, κοινωνικὴ ἀπομόνωση καὶ ἐκδίωξη ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση. Εἶναι ἀδιανόητο ὁ λαὸς νὰ μισθοδοτεῖ τοὺς συκοφάντες του καὶ τοὺς διαφθορεῖς τῶν παιδιῶν του. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ ἀδιανόητο, εἶναι μολυσματικὰ ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν συλλογική μας ὕπαρξη…

Φαῆλος Μ. Κρανιδιώτης

Ποιος ο λόγος που ο Θεός δεν έχει δώσει ακόμα την Πόλη πίσω στους Έλληνες

"Γέροντα, τού είπα, έχω τήν εξής απορία: οι μάρτυρες τού Ελληνικού Γένους καί τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπερβαίνουν τά δέκα εκατομμύρια. Ο καλός Θεός δέ θά λυπηθεί κάποτε τούς Έλληνες καί όλο αυτό τό αίμα τών μαρτύρων, ώστε νά μάς δώσει τήν Κωνσταντινούπολη πάλι πίσω; - Παιδί μου, Χρήστο, μού απάντησε, ο Θεός μάς λυπήθηκε τό 1920 καί ήθελε νά μάς τή δώσει. Τό θωρηκτό ''ΑΒΕΡΩΦ'' καί τό θωρηκτό ''ΚΙΛΚΙΣ'' είχαν ελλιμενιστεί στόν Κεράτιο κόλπο τής Κωνσταντινούπολης, αλλά εμείς , τότε, είχαμε μία μεγάλη αμαρτία. Ήμασταν βλάσφημοι. Βρίζαμε τά Θεία καί, δυστυχώς , ξέρω ότι θά σέ στενοχωρήσω, αλλά πρέπει νά σού τό πώ, περισσότερο βλάσφημοι ήταν οι Έλληνες αξιωματικοί. Η Τουρκία έχει τά κόλλυβα στό ζωνάρι της καί θά διαλυθεί. Εγώ είμαι γέρος δέ θά προλάβω νά τά δώ. Εσύ, όμως είσαι νέος καί θά τά δείς."

(Μαρτυρία τού κ. Τσιαλίκη Χρήστου στό βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ-ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ ,τόμος β')

Συζυγία.Ας μοσχοβολάει το άρωμα της σωφροσύνης και της αρετής.

Αλλά και η γυναίκα δεν πρέπει να περιφρονεί τον άνδρα της για οποιονδήποτε λόγο, προπαντός αν εί­ναι φτωχός. Να μη βαρυγγωμάει και να μην τον βρί­ζει, λέγοντας λ.χ.: "Ανανδρε και δειλέ, τεμπέλη και ακαμάτη, ανάμελε και υπναρά! Ο τάδε, αν και κατα­γόταν από φτωχή οικογένεια, με πολλούς κόπους και κινδύνους έκανε μεγάλη περιουσία. Και να, η γυναί­κα του φοράει πανάκριβα ρούχα, κυκλοφορεί με αμά­ξι, έχει τόσους υπηρέτες, ενώ εγώ πήρα εσένα, που είσαι ζαρωμένος από τη φτώχεια και ζεις άσκοπα!".



Δεν πρέπει η γυναίκα να λέει στον άνδρα της τέτοια λόγια. Το σώμα δεν εναντιώνεται στο κεφάλι, αλλά το υπακούει. Πώς, όμως, θα υποφέρει τη φτώχεια; Από που θα βρει παρηγοριά; Ας σκεφτεί τις φτωχότερες γυναίκες. Ας συλλογιστεί πόσες κοπέλες από καλές οικογένειες όχι μόνο τίποτα δεν πήραν από τους άνδρες τους, αλλά και ξόδεψαν τη δική τους περιου­σία γι' αυτούς. Ας αναλογιστεί τους κινδύνους από έναν τέτοιο πλούτο, και θα προτιμήσει τότε τη φτωχι­κή αλλά ήσυχη ζωή.

Γενικά, αν αγαπάει τον άνδρα της, δεν θα ξεστομίσει ποτέ παράπονο ή προσβλητικό λόγο γι' αυτόν. Θα προτιμήσει να τον έχει κοντά της χωρίς πλούτη, παρά να είναι πλούσιος, και αυτή να ζει μέσα στην ανασφάλεια και τις ανησυχίες, που συνε­πάγονται οι επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ούτε και ο άνδρας, όμως, ακούγοντας τα παράπο­να ή τις επικρίσεις της γυναίκας του, πρέπει να τη βρίζει ή να τη χτυπάει, επειδή έχει εξουσία πάνω της. Καλύτερα να τη συμβουλεύει και να τη νουθετεί ήρε­μα, χωρίς ποτέ να σηκώνει χέρι εναντίον της.

Ας τη διδάσκει την ουράνια φιλοσοφία, τη χριστιανική, που είναι ο αληθινός πλούτος. Ας τη διδάσκει όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τα έργα, πως η φτώχεια δεν είναι καθόλου κακό. Ας τη διδάσκει να περιφρονεί τη δό­ξα και ν' αγαπά την ταπείνωση· και τότε εκείνη ούτε παράπονο θα έχει ούτε χρήματα θα επιθυμεί. Ας τη διδάσκει να μην αγαπάει τα χρυσά κοσμήματα και τα πολυτελή ρούχα και τα πολλά αρώματα, ούτε να θέλει για το σπίτι ακριβά έπιπλα και περιττά στολίδια.

Όλα τούτα φανερώνουν ματαιόδοξο φρόνημα και κουφότητα. Και της ίδιας και του σπιτιού στολισμός ας είναι η κοσμιότητα και η σεμνότητα. Και η ίδια και το σπίτι ας μοσχοβολάνε το άρωμα της σωφροσύνης και της αρετής.




Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ΠΗΓΗ/ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο: «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;»(1).

Βυθίζομαι μὲ τὴ σκέψη στὴν παρατήρηση τῶν διχτυῶν τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁπλωμένα ὄχι μόνο ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μέσα του. Τὸ ἕνα δίχτυ εἶναι σφιχτοδεμένο μὲ τὸ ἄλλο. Κάποια δίχτυα εἶναι στημένα σὲ σειρές. Ἄλλα ἀφήνουν μεγάλα ἀνοίγματα, αὐτὰ ὅμως ὁδηγοῦν σὲ ἀναρίθμητες πτυχώσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει κανείς. Θρηνῶ πικρά, βλέποντας τὰ πολύπλοκα σατανικὰ δίχτυα! Αὐθόρμητα ρωτάω κι ἐγώ, ὅπως ὁ ἐρημίτης ὅσιος: "Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ γλιτώσει ἀπ’ αὐτά;".

Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ διάφορα βιβλία ποὺ μεταδίδουν δῆθεν τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βυθίζουν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ μὲ τὴν ἀπροκάλυπτη ἤ συγκαλυμμένη ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ καὶ μοχθηροῦ κοσμοκράτορα. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ προέρχονται ἀπὸ λογικὴ ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη λόγω τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν «τὴν ἀνθρώπινη δολιότητα καὶ τὰ τεχνάσματα ποὺ μηχανεύεται ἡ ἀπάτη», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου(2), καθὼς προέρχονται ἀπὸ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι «χωρὶς λόγο ὑπερηφανεύονται μὲ τὸ ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία μυαλὸ τους»(3).

Ὁ πλησίον, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὀφείλω νὰ ἀναζητῶ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς γίνεται γιὰ μένα δίχτυ, ποὺ μὲ παγιδεύει καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅταν ὁ νοῦς του εἶναι πιασμένος στὰ δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιῶν καὶ πλανερῶν σοφιστειῶν.

Ὁ δικός μου νοῦς εἶναι σημαδεμένος ἀπὸ τὴν πτώση, εἶναι καλυμμένος μὲ τὸ πέπλο τοῦ ζόφου, εἶναι δηλητηριασμένος ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ ἴδιος ὁ νοῦς μου, λοιπόν, πλανεμένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα, ἁπλώνει ἀνεπίγνωστα τὰ δικά του δίχτυα, γιὰ νὰ αὐτοπαγιδευθεῖ. Ἀκόμα κι ὅταν ἦταν στὸν παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, ἀδιάκριτα καὶ ἀπερίσκεπτα θέλησε ν’ ἀποκτήσει μία γνώση ὀλέθρια, θανάσιμη!(4). Καὶ μετὰ τὴν πτώση του, ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀδιάκριτος, ἀκόμα πιὸ ἀπερίσκεπτος. Μὲ θρασύτητα μεθᾶ ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς φαρμακερῆς γνώσεως, διώχνοντας ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴν ἐπιθυμία νὰ γευθεῖ τὸ θεϊκὸ ποτήρι τῆς σωτήριας γνώσεως.

Καὶ γιὰ τὴν καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρὰ καὶ δίχτυα λεπτά! Ποιὰ ἀπ’ αὐτὰ νὰ θεωρήσω πιὸ ἐπικίνδυνα, πιὸ φοβερά; Δὲν ξέρω. Ὁ κυνηγὸς εἶναι ἔμπειρος καὶ ἐπιδέξιος· αὐτὸν ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χοντρὰ δίχτυα του, θὰ τὸν πιάσει στὰ λεπτά. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυνηγιοῦ εἶναι ἕνας: ἡ ψυχικὴ καταστροφή.

Τὰ δίχτυα εἶναι στημένα καὶ καμουφλαρισμένα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ἐξαιρετικὴ τέχνη. Ἡ πτώση εἶναι μεταμφιεσμένη, εἶναι ντυμένη μὲ ροῦχα θριάμβου —μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κενοδοξία, μὲ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια— καὶ κρύβει ἀπατηλὰ τὸ σκοτεινὸ πρόσωπό της πίσω ἀπὸ ἕνα πνευματικό, ἕνα οὐράνιο προσωπεῖο ἀρετῆς. Ἡ ἀκόλαστη ἀγάπη εἶναι συχνὰ κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιά φαινομενικὰ ἁγία ἀγάπη. Ἡ σαρκικὴ γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνὰ σὰν γλυκύτητα πνευματική. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὸν ἄνθρωπο δεμένο μὲ τὴ φθαρμένη φύση του. Κι αὐτὸ φτάνει γιὰ τὴν ἀποξένωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ἔστω καὶ χωρὶς μεγάλες πτώσεις στὴν ἁμαρτία. Τὰ βαριὰ ἁμαρτήματα τὰ ὑποκαθιστᾶ ὁλοκληρωτικά, σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμοὺς τοῦ νοητοῦ κυνηγοῦ, τὸ ὑπερήφανο φρόνημα ἑνὸς χριστιανοῦ ἱκανοποιημένου ἀπὸ τὶς ἀρετές του, τὶς ἀρετὲς τῆς φθαρμένης φύσεως, ἑνὸς χριστιανοῦ πεσμένου στὴν αὐταπάτη· αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Κύριο.

Καὶ γιὰ τὸ σῶμα μου πόσα δίχτυα! Τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τί δίχτυ ποὺ εἶναι! Καὶ πόσο ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτὸ ὁ κοσμοκράτορας! Συγκαταβαίνοντας στὶς κατώτερες ροπὲς καὶ ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, φτάνουμε νὰ μοιάζουμε στὰ ἄλογα ζῶα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴ θεία ὁμοίωση! Φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πέφτουμε σ’ αὐτὸν τὸν βαθὺ καὶ φοβερὸ γκρεμό, ὅταν παραδινόμαστε στὶς βαριὲς σαρκικὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, ἀκριβῶς γιὰ τὴ βαρύτητά τους, ὀνομάζονται πτώσεις(5). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλαφριὲς σαρκικὲς ἀπολαύσεις δὲν εἶναι λιγότερο ὀλέθριες. Γιὰ χάρη τους παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας καὶ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν οὐρανό, τὴν αἰωνιότητα, τὸν προορισμό μας. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις κατορθώνει νὰ μᾶς κρατᾶ σὲ διαρκή περισπασμὸ καὶ νὰ μᾶς προξενεῖ νοητικὸ σκοτισμό. Οἱ θύρες, διαμέσου τῶν ὁποίων ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο, εἶναι οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις. Μέσ’ ἀπ’ αὐτές, λοιπόν, τὶς θύρες ὁ κοσμοκράτορας εἰσάγει ἀκατάπαυστα στὴν ψυχὴ αἰσθητικὲς ἱκανοποιήσεις, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Ἐντυπωσιακὰ ἠχεῖ ἡ μουσικὴ στὶς περιβόητες ἐπίγειες συναυλίες, μία μουσικὴ ποὺ ἐκφράζει καὶ ξεσηκώνει διάφορα πάθη. Τέτοια πάθη προβάλλονται καὶ στὶς ἐπίγειες θεατρικὲς παραστάσεις, τέτοια πάθη ἀναμοχλεύονται μ’ ὅλες τὶς ἐπίγειες τέρψεις. Ὁ ἄνθρωπος μὲ κάθε δυνατὸ μέσο κυνηγᾶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ ποὺ τὸν σκοτώνει. Μεθυσμένος ἀπ’ αὐτό, λησμονεῖ τὸ σωτήριο θεῖο ἀγαθὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.

Νὰ μιά ἁπλὴ ἀπεικόνιση τῶν διχτυῶν ποὺ ἔχει ἁπλώσει ὁ κοσμοκράτορας γιὰ τὴ σύλληψη τῶν χριστιανῶν. Ναί, μόνο ἕνα ἄτεχνο ζωγράφισμά τους ἐπιχείρησα, ἀδελφοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σᾶς προκάλεσε τρόμο, ἀσφαλῶς θὰ γέννησε μέσα σας τὸ ἐρώτημα: "Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα;".
Ἀκόμα δὲν τελείωσε, ὅμως, ὁ φοβερὸς πίνακας! Ἀκόμα κινεῖται ὁ χρωστήρας μου ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!

Τί λέει. λοιπόν, ὁ Θεός; Κάνει μία προφητεία, ποὺ ἤδη ἐπαληθεύεται. Στοὺς ἔσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ»(6). Ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ πιὸ στέρεος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ αὐξηθοῦν τόσο τὰ διαβολικὰ δίχτυα ὅσο καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιάνονται σ’ αὐτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τὸν κόσμο. Καὶ τί βλέπω; Τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, ἂν τὰ συγκρίνουμε μ’ ἐκεῖνα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, αὐξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ἀνυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τὰ βιβλία μὲ τὶς ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορες πλάνες καὶ τὶς μεταδίδουν στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ λίγοι, ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγία ἀλήθεια. Ἐνισχύθηκε ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς φυσικὲς ἀρετὲς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ γνώση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν μειώθηκε καὶ ἡ ἔμπρακτη ἐργασία τους σχεδὸν ἐξαφανίστηκε. Ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ κυριαρχεῖ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τρεμοσβήνει. Οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καταβροχθίζουν τὸν χρόνο μας. Δὲν ἔχουμε καιρὸ οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸν Θεό. «Ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν», κι ἐκείνων ἀκόμα ποὺ θὰ ἀγαποῦσαν θερμὰ τὸν Θεό, ἂν τὸ κακὸ δὲν ἦταν τόσο διάχυτο, ἂν τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου δὲν εἶχαν τόσο πολλαπλασιαστεῖ.

Δικαιολογημένη ἦταν ἡ λύπη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Πιὸ δικαιολογημένη εἶναι ἡ λύπη τοῦ χριστιανοῦ τοῦ καιροῦ μας, ποὺ βλέπει τὰ σατανικὰ δίχτυα. Εὔλογο εἶναι τὸ θρηνητικὸ ἐρώτημά του: "Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;".

Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ὁ Κύριος στὸν μεγάλο ὅσιο τῆς ἐρήμου: «Ἡ ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν!»(7).

Θεϊκὴ ἀπάντηση! Ἀπάντηση ποὺ διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιὰ κάθε ἀμφιβολία. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μὲ δυὸ λόγια ἀποκαλύπτει τὸν σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως τοῦ ἐχθροῦ μας, τὸν σίγουρο τρόπο διαλύσεως τῶν πολύπλοκων παγίδων του, ποὺ στήνει μὲ μαεστρία χάρη στὴν πολυχρόνια καὶ καταχθόνια ἐμπειρία του.

Ἂς περιτειχίσουμε μὲ τὴν ταπείνωση τὸν νοῦ, μὴν ἀφήνοντάς τον νὰ κυνηγᾶ τὶς γνώσεις ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπερίσκεπτα. Ἂς τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, ποὺ κρύβονται συχνὰ πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸ προσωπεῖο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἂς τὸν κάνουμε νὰ ὑπακούει ταπεινὰ στὴν Ἐκκλησία, «ἀνατρέποντας ψεύτικους ἰσχυρισμοὺς καὶ καθετὶ ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ»(8. Ὅλος θλίψη, ὅλος δυσκολία εἶναι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν νοῦ ὁ στενὸς δρόμος(9 τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Τελικά, ὅμως, αὐτὸς ὁ δρόμος τὸν φέρνει στὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πνευματικῆς γνώσεως. Μπροστὰ στὴν πνευματικὴ γνώση ἐξαφανίζονται ὅλες οἱ ἐνστάσεις τῆς σαρκικῆς καὶ τῆς ψυχικῆς λογικῆς ἐναντίον τῆς ἀκριβοῦς ὑποταγῆς στὴν Ἐκκλησία.

Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὸν νοῦ μας τὴ μελέτη πνευματικῶν βιβλίων πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν συντάξει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ συγγραφεῖς γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει σαφὴς ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία ὅτι ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μελετᾶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων αὐτῶν συγγραφέων, ὁπωσδήποτε κοινωνεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ οἰκοῦσε μέσα τους καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τους. Ὅποιος, ἀντίθετα, μελετᾶ τὰ συγγράμματα τῶν αἱρετικῶν, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀποκαλοῦνταν ἅγιοι, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς πλάνης(10 καί, δείχνοντας τὸν κρυφὸ ἐγωισμό του μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα.

Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν καρδιά μας; Αὐτὴ τὴν ἀγριελιὰ ἂς τὴν μπολιάσουμε μ’ ἕνα κλαδάκι ἀπὸ ἥμερη καὶ καρποφόρα ἐλιά, ἂς τὴν κεντρίσουμε μὲ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ, ἂς τῆς μεταδώσουμε τὴν εὐαγγελικὴ ταπείνωση, ἂς τὴν ἀναγκάσουμε νὰ οἰκειωθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θὰ διαπιστώσουμε τότε τὴν ἐναντίωσή της στὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀκατάπαυστη ἀντιλογία της στὶς θεῖες ἐντολές, τὴν πεισματικὴ ἀνυποταξία της στὸν Κύριο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση τῆς καρδιᾶς μας θὰ δοῦμε σὰν σὲ καθρέφτη τὴν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ἂς κλάψουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Πλάστη καὶ Σωτήρα μας, ἂς πονέσουμε λυτρωτικά. Καὶ ὅσο δὲν θεραπευόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ἂς παραμένουμε σ’ αὐτὸν τὸν πόνο. Γιατί «καρδιὰ συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς»(11), δὲν θὰ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Θεός, ὡς Πλάστης μας καὶ ἀπόλυτος Κύριός μας, μπορεῖ νὰ ἀναπλάσει τὴν καρδιά μας, ἂν αὐτὴ ἀδιάλειπτα Τὸν ἱκετεύει μὲ δάκρυα καὶ νὰ τὴ μεταβάλει ἀπὸ καρδιὰ φιλάμαρτη σὲ καρδιὰ φιλόθεη, ἁγία.

Ἂς φυλᾶμε συνεχῶς τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, μὴν ἀφήνοντας τὴν ἁμαρτία νὰ περνᾶ μέσ’ ἀπ’ αὐτὲς στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Ἂς χαλιναγωγήσουμε τὰ φιλοπερίεργα μάτια μας καὶ τὰ φιλοπερίεργα αὐτιά μας. Ἂς ἐπιβάλουμε σκληρὴ τιμωρία στὴ γλώσσα μας, τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματος ποὺ προκαλεῖ τόσο ἰσχυροὺς σεισμούς. Ἂς ταπεινώσουμε τὶς ἄλογες σαρκικὲς ὁρμὲς μὲ τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἀγρυπνία, τὸν σωματικὸ κόπο, τὴ συχνὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴν ἀδιάλειπτη καὶ προσεκτικὴ προσευχή. Πόσο λίγο διαρκοῦν οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις! Καὶ μὲ πόση δυσοσμία τελειώνουν! Ἀπεναντίας, ὅταν τὸ σῶμα, περιτειχισμένο μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, λουσμένο στὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας καὶ ἁγιασμένο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλες οἱ ἀπόπειρες τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τὴν παγίδευση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτυχαίνουν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει ὅλα τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν! Ἀμήν.


Ἔρημος Ἁγίου Σεργίου 
1846


Σημειώσεις

1. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26.
2. Ἐφ. 4:14.
3. Κολ 2:18. 
4. Βλ. Γεν. 2:16-17 3:1-6.
5. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. ὅ.π., ΙΕ΄, 40.
6. Ματθ. 24:12.
7. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, ὅ.π.
8. Β΄ Κορ. 10:4-5. 
9. Πρβλ Ματθ. 7:14.
10. Πρβλ. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Βιβλίον Α΄. Περὶ διακρίσεως.
11. Πρβλ. Ψαλμ. 50:19.
πηγή

Η μυροβλύζουσα εικόνα του Οσίου Εφραίμ στην Ρουμανία

Αυτή η εικόνα του Οσίου Εφραίμ βρίσκεται στην Ρουμανία στην 

Μονή Σιχαστρία Ραρέου(φώτο).Είναι μια πολύ θαυματουργή εικόνα

 η οποία μυροβλύζει

Στο ακόλουθο σάιτ http://www.sfantulefremcelnou.ro/,το οποίο 

είναι αφιερωμένο στον Όσιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης αναφέρονται

 (στα ρουμανικά)δεκάδες μαρτυρίες ανθρώπων για θαυμαστές 

επεμβάσεις του Αγίου.

Το μπλογκ της μονής είναι το ακόλουθο http://manastireasihastriararaului.blogspot.gr/



Επίσης έχουν εκδοθεί δύο βιβλία όπου αναφέρονται δεκάδες  μαρτυρίες ρουμάνων χριστιανών ορθοδόξων για θαυματουργικές επεμβάσεις του Οσίου Εφραίμ της Νέας Μάκρης
proskynitis.blogspot.

Ο Χριστιανισμός απέναντι στον πλούτο..

LinkWithin

Ομιλία του θεολόγου Γεώργιου Μπάρλα στην σύναξη νέων Αγίας Τριάδος Πειραιά (Ιερά Μητρόπολη Πειραιά), στις 05/03/12 με θέμα "Ο Χριστιανισμός απέναντι στον πλούτο. Μπορεί ένας Χριστιανός να είναι πλούσιος;".

πηγή

Προσευχὴ καὶ Ἀναπνοή Ἀρχιμανδρίτης Νικηφόρος Κομπότης

«Ἡ προσευχή μου, εἶναι ἡ ἀναπνοή μου».

Μή βιάζεστε. Δέν εἶναι λόγια μοναχοῦ. Εἶναι λόγια οἰκο­γενει­άρχη, πατέρα πέντε παιδιῶν.

Ἄς τόν ἀκούσομε:

* * *
 

Οἱ ὑποχρεώσεις μου εἶναι πολλές. Χρόνος δέν μοῦ μένει. Φροντίζω ὅμως, νά «παρακολουθεῖ» ἡ προσευχή μου, τά ποικίλα γεγονότα τῆς καθημερινότητας. Ἔτσι ποτέ δέν εἶναι στερεότυπη, ρουτίνα. Ἄλλοτε ἀναβλύζει σάν ὁρμητικός χείμαρρος καί ἄλλοτε σάν ἥσυχο ρυάκι. Γιά νά «δουλέψει» ἡ προσευχή, εἶναι ἀπαραίτητο νά σιωπήσει κάποιος «κινηματο­γράφος», πού βρίσκεται μέσα μας. Οἱ δελεαστικές εἰκόνες του καί οἱ ἦχοι του μᾶς πνίγουν. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά εἴμαστε διαθέσιμοι στό Θεό καί στόν ἀδελφό μας.

 ***

 

Οἱ προσευχές τῆς Ἐκκλησίας πού βασίζονται στήν Ἁγ. Γραφή μέ συναρπάζουν. Τί ὑπέροχο νά ξεκινᾶς τήν ἡμέρα σου μέ τούς Ψαλμούς! «Κύριε, ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός μου. Σέ ἀναζητῶ ἀπό τά χαράματα. Γιά σένα διψᾶ ἡ ψυχή μου, στήν «ἔρημη καί ἄνυδρη» αὐτή γῆ πού ζῶ» (Ψαλμ. 62,1). «Κύριε, ἐσύ θά ἀνοίξεις τά χείλη μου, γιά νά σέ ὑμνήσω» (Ψαλμ. 50,17). Μοῦ ἀρέσει νά προσεύχομαι μέ τούς Ψαλμούς. Μέ αὐτούς «πληροφορῶ» τόν Πατέρα μου: γιά τόν πόνο μου· γιά τά... παράπονά μου· γιά τίς ἀμφιβολίες μου. Τόν ἱκετεύω νά τρέξει νά μέ βοηθήσει. Τόν δοξολογῶ. Στούς Ψαλμούς βρίσκεις ὅτι συνιστᾶ τή ζωή μας.

 ***

 

Θέλεις καί καμμιά ἄλλη προσευχή; Πᾶρε, ἀπό τό Εὐαγγέλιο, τήν προσευχή τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Λέγε τήν κάθε λέξη μέ πολλή προσοχή. Καί θά δεῖς, πῶς «γεμίζει» ἡ καρδιά σου μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Θέλεις νά προσαρμόσεις τήν προσευχή σου στά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζεις; Μή διστάζεις. Λέγε τήν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς: «Ἰησοῦ, σπλαγχνίσου με» (Λουκ. 18,38)· ἤ «Κύριε, θέλω νά βρῶ τό φῶς μου» (Λουκ. 18,41). Μπορεῖς ἀκόμα νά προφέρεις μέ πόθο τό σωτήριο Ὄνομα: Κύριε! Ἰησοῦ! Ἄλλες πάλι φορές δέν χρειάζεται νά λέμε τίποτε! Γιατί τότε βλέπομε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τόν Κύριο δίπλα μας. Καί Τόν ἀκοῦμε νοερά. Προσευχή δέν εἶναι καί αὐτό;

Ἡ προσευχή μᾶς ἁγιάζει. Ἀδειάζει σιγά-σιγά τήν καρδιά μας, ἀπό ὅλη ἐκείνη τήν ἁμαρτωλή «σαβούρα», πού εἶναι ἐκεῖ μέσα στοιβαγμένη. Ἀνοίγει τά σφαλισμένα ἀπό τήν ἀδιαφορία μας παράθυρα τῆς καρδιᾶς μας· καί τήν γεμίζει μέ Φῶς Χριστοῦ.
 

***
 

Μιά ἀκόμα προσευχή, ἡ «κατ’ ἐξοχήν» προσευχή, εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Σ’ αὐτήν, οἱ καρποί τοῦ κόπου μας, τό ψωμί καί τό κρασί, μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Καί μᾶς ἁγιάζουν. Μᾶς δυναμώνουν τήν πίστη. Στή Λειτουργία συμμετέχομε στό Πάσχα. Περνᾶμε ἀπό τό θάνατο στήν ζωή· ἀπό τήν ἁμαρτία στήν δική μας Ἀνάσταση. Καί κάτι ἄλλο: Παρουσιάζομε στό Χριστό τήν ζωή μας. Τήν προσωπική καί τήν οἰκογενειακή. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα τά γεγονότα τῆς ἑβδομάδος. Ὁμολογοῦμε μαζί μέ τούς ἀδελφούς τό κοινό «Πιστεύω». Μπορεῖ ὁ χριστιανός νά ζεῖ τήν πίστη του «ἰδιωτικά», μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία; Κυριακή σημαίνει: ραντεβοῦ μέ τόν Θεό, πού μᾶς ἀνοίγει τό μέλλον! Τί εἶναι γιά μένα ἡ Λειτουργία; Ἐπιθυμία καί χαρά!

***
 

Ὅταν κάνω κάτι, δίνω ὅλο τόν ἑαυτό μου. 

Ναί. Μέ τήν ἐργασία μου διαμορφώνω ἕνα περιβάλλον, μέσα στό ὁποῖο οἱ ἀδελφοί μου θά πρέπει νά ἔχονται πιό κοντά στόν Θεό. Καί αὐτό μέ κάνει νά τρέμω. Ὅμως δέν σταματάω. Δανείζω τά χέρια μου στόν Χριστό. Γιατί ξέρω, ὅτι Αὐτός κάνει τό ἔργο Του στόν κόσμο μας, μέ τά δικά μας χέρια.

πηγή

Ο πατέρας

Ο πατέρας είναι το στήριγμα των παιδιών.
Αγόρια και κορίτσια νιώθουν
Να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους
Όταν χάνουν τον πατέρα τους!
Ο κόσμος λέει, πως τα παιδιά ορφανεύουν από τη μητέρα.
Αυτό συμβαίνει πράγματι
Όταν χάνουν τη μητέρα τους σε τρυφερή ηλικία
Πριν η μητέρα τους "μπει" μέσα τους
Και γίνουν τα ίδια ή μητέρα του εαυτού τους.
Όταν ξέρουν ήδη να φροντίζουν το σώμα τους.
Με τον πατέρα είναι διαφορετικά.
Η απώλεια του πατέρα συγκλονίζει τον άνθρωπο.
Ο πατέρας είναι το κριτήριο της πνευματικής ωριμότητας του ανθρώπου.
Όποιος έχει καλές σχέσεις με τον πατέρα ζει μακρά και χαρούμενη ζωή.
Εκείνοι που συγκρούονται με τον πατέρα μπαινοβγαίνουν στις πόρτες των ψυχιάτρων.
Ο Μάρλον Μπράντο έζησε τραγική ζωή.
Θεωρούσε πάντα υπεύθυνο τον πατέρα του, γιατί η μητέρα του δεν ήταν ευτυχισμένη.
Ο συγγραφέας Τζων Ντύερ έμαθε από την προσωπική του ζωή
Πόσο σημαντικό είναι να συγχωρήσεις τον πατέρα σου.
Ο πατέρας του εγκατέλειψε τα έξι παιδιά του και πήγε σε άλλη πόλη, όπου έκανε άλλη οικογένεια.
Ο Ντύερ έψαξε να τον βρει, αλλά βρήκε μόνο τον τάφο του.
Εκεί συγχώρησε τον πατέρα του.
Ποιος ξέρει, αν ήμουν κι εγώ στη θέση σου, ίσως το ίδιο θα έκανα, είπε.
Από τότε ο Ντύερ γύριζε τον κόσμο για να μεταφέρει ο μήνυμα
Ότι μόνο αν συγχωρήσεις τον πατέρα σου, μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένη ζωή.

Πηγ πηγή

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ κ. ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΥ «Τῆς ἀπαντᾶ ὁ Δ. Σολωμὸς»

Ὁ ἱστορικὸς-συγγραφέας, Σαράντος Καργάκος σὲ ἄρθρο του στὴ Realnews ὑπὸ τὸν τίτλο «Στὴν κυρία Ρεπούση ἀπαντᾶ ὁ Δ. Σολωμὸς» ἀναφέρει: «Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ποιητὴς -ἂν οὗτος δικαιοῦται νὰ ὀνομάζεται οὕτως- στὸ πολύστιχο ποίημα ποὺ ἔγραψε μὲ τίτλο “Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάιρον” ἀφιερώνει 5 τετράστιχα στὸ χορὸ τοῦ Ζαλόγγου (101-105).  Εἶναι τὰ ἑξῆς:

Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος
τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ
τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως
καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό.

Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν
οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές,
καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν
ἀθωότερες ζωές*.
(*Ἐννοεῖ τὰ παιδιὰ ποὺ οἱ γυναῖκες εἶχαν μέσα στὴν κοιλιὰ)

Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν
καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά,
κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν
ἀπὸ πάνου ἔλειπε μιά.

Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα
πάρα ἐκείνη μοναχά,
ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα,
μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά.

Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν
καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά,
ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν
πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά.

.           Τὸ ποίημα γράφτηκε 21 χρόνια μετὰ τὴν τραγωδία τοῦ Ζαλόγγου. Ὁ Σολωμὸς ἄντλησε τὶς πληροφορίες ἀπὸ τοὺς Σουλιῶτες -κυρίως Σουλιώτισσες- ποὺ εἶχαν κατακλύσει τὰ Ἑπτάνησα μετὰ τὸ 1803. Τὸ 1824 πολλοὶ ἤσαν οἱ ἐπιζήσαντες. Κάποιος ἢ κάποιοι θὰ μποροῦσαν νὰ διατυπώσουν ἐνστάσεις γιὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Σολωμοῦ. Ὅτι ἤσαν παραμύθια. Δὲν τὸ ἔπραξαν. Ἔτσι τὰ παραμύθια (μὲ τὴν κακὴ σημασία τοῦ ὄρου) τ’ ἄφησαν γιὰ κάποιες σημερινὲς θορυβομανεῖς ὑπάρξεις τοῦ σήμερα».

 .          Ὁ καθηγητὴς Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Κωνσταντῖνος Φωτιάδης, σὲ ἄρθρο του στὴ Realnews ὑπὸ τὸν τίτλο «Περιμένω τὴ γραπτὴ συγγνώμη τῆς κ. Ρεπούση!» ἀναφέρει, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι «θὰ τῆς ἀπαντήσω ὄχι γιὰ ἕνα Ζάλογγο ἀλλὰ γιὰ πολλὰ ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἔνδοξη ἱστορία μας τὰ πέτρινα χρόνια της ὀθωμανοκρατίας. Μόνο στὸν Πόντο, μὲ βάση τὶς ἔγκυρες πηγὲς ποὺ διαθέτουμε ἕως σήμερα, ἔχουμε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ἀνάλογων ἡρωικῶν πράξεων».