Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου του Ιωάννη Καραβιδόπουλου

«Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό.  Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές,  και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. 'Ερχονταν και τα σκυλιά και του έγλειφαν τις πληγές. Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν.  Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του το Λάζαρο.  Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: “πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ' αυτή τη φωτιά”.  Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: “παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις.  Κι εκτός απ' όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από 'δω σ' εσάς να μην μπορούν· ούτε οι από 'κει μπορούν να περάσουν σ' εμάς”.  Είπε πάλι ο πλούσιος: “τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου,  να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ' αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων”.  Ο Αβραάμ του λέει: “έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ' αυτά”. “Όχι, πατέρα μου Αβραάμ”, του λέει εκείνος, “δεν αρκεί· αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ' αυτούς, θα μετανοήσουν”. Του λέει τότε ο Αβραάμ: “αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν”» (Λουκ. 16, 19-31).

Γνωστή σε όλους μας είναι η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου. Είναι όμως το κεντρικό θέμα της η καταδίκη του πλούτου και ο ύμνος της φτώχειας, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως; Το κοινωνικό βέβαια πλαίσιο δεν είναι αδιάφορο για τον Χριστό, αλλά δεν αποτελεί τον κεντρικό στόχο του. Ο φτωχός δεν κερδίζει την εύνοια του Θεού επειδή είναι φτωχός, αλλά μόνον εφόσον στηρίζει τις ελπίδες του στον Θεό και ζει σύμφωνα με την εντολή του· και ο πλούσιος δεν είναι καταδικα¬σμένος μόνο και μόνο γιατί έχει υλικά αγαθά, αλλά γιατί κινδυνεύει να χάσει το πάν όταν ή ζωή του είναι στηριγ¬μένη στα αγαθά του και όχι στον Θεό, όταν ξεχάσει τον φτωχό συνάνθρωπο του και όταν κλεισθεί και παγιδευτεί στον πλούτο του. Ότι μπορεί ένας πλούσιος να είναι πρότυπο αγάπης και ένας φτωχός να είναι ασεβής, αποτε¬λεί επίσης μια πιθανή κατάσταση μέσα στη ζωή.

Έτσι οι λέξεις «πλούσιος» και «πτωχός» στη διήγη¬σή μας έχουν ένα περισσότερο θρησκευτικό παρά κοινω¬νικό περιεχόμενο. Εκείνο στο όποιο αποβλέπει η παρα¬βολή είναι η επισήμανση ενός πραγματικού κινδύνου, του κινδύνου της αυτάρκειας και της πεποιθήσεως ότι η ευημερία είναι ατέλειωτη κι ότι το μόνο σταθερό και αμετάβλητο είναι ο λόγος του Θεού, όπως διατυπώθηκε μέσα στην Άγια Γραφή. Όλα αλλάζουν κι ευρίσκεται ο άν¬θρωπος μπροστά σε απροσδόκητες εκπλήξεις• όταν μάλι¬στα είναι αργά πια για να μετανοήσει, η κατάσταση του γίνεται αναπόφευκτα τραγική.

Ο πλούσιος της διηγήσεως βλέπει να μεταβάλλονται τα πάντα. Αυτός διψά κι ο πτωχός ευφραίνεται, έχασε τα πάντα ενώ ό Λάζαρος βρίσκεται στο πλήρωμα της ευτυ¬χίας. Ζητεί να προειδοποιήσει τους πέντε αδελφούς του για τη μελλοντική τύχη τους. Σκέφτεται ότι αν κάποιος από τον κόσμο των νεκρών αναστηθεί και τους πληροφο¬ρήσει, θα προλάβουν το κακό. Αλλ’ η απάντηση που παίρνει είναι σαφής: «Έχουν την Άγια Γραφή, ας την προσέξουν. Αν δεν πιστεύουν σ’ όσα γράφονται σ’ αυτή, ούτε και σ’ ένα νεκραναστημένο θα πιστέψουν».

Ο κάθε άνθρωπος θέλει λογικές αποδείξεις για όλα τα πράγματα που τον αφορούν, θέλει ένα θαύμα, ζητεί την περιγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα για να πεισθεί· θέ¬λει η πίστη του να στηρίζεται σε μια τετράγωνη λογική• δεν εννοεί να διακινδυνεύσει τίποτε· το ρισκάρισμα τον ενοχλεί. Όλοι λίγο-πολύ είμαστε παγιδευμένοι στον πλούτο των γνώσεων μας, της επιστήμης, της λογικής μας. Θα δεχόμασταν αμέσως μια κάποια μελλοντική μορ¬φή ζωής, αρκεί κάποιος αυτόπτης μάρτυρας να ερχόταν από κει και να την περιέγραφε, αρκεί να την αποδείκνυε λογικά.

Η φτώχεια που μακαρίζεται σ' άλλο σημείο του ευαγγελίου - όχι βέβαια σαν κοινωνική κατάσταση αλλά σαν θρησκευτική τοποθέτηση - σημαίνει ακριβώς απαγ¬κίστρωση από τις λογικά κατασκευασμένες παγίδες της ζωής, εκμηδένιση των εγκόσμιων βεβαιοτήτων και ανεπι¬φύλακτη - χωρίς ορθολογισμούς - παραδοχή του ζωοδότη λόγου, της θείας υποσχέσεως που κάνει την ελπίδα να ανθίζει στον απεγνωσμένο άνθρωπο. Όταν διώχνει κανείς αυτήν την ελπιδοφόρα δυνατότητα, όσο πλούσια κι αν ζει, κάποτε θα αιφνιδιαστεί. Και τότε θα είναι αργά!

Η παραβολή θέλει να στρέψει την προσοχή μας σ’ αυτό ακριβώς το σημείο: Στο ότι η τωρινή στιγμή είναι η ώρα της μεγάλης αποφάσεως απέναντι στο λόγο του Θεού. Αυτή η στιγμή είναι η κατάλληλη προθεσμία για το Ναι στο προσκλητήριο του Θεού για μετάνοια και για καινούργια ζωή. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να είμαστε εκ¬πρόθεσμοι! Και η απόφαση παίρνεται αφού απογυμνωθεί κανείς από ό,τι τον κρατάει δέσμιο και αιχμάλωτο, από ό,τι τον εμποδίζει να δει καθαρά το μέλλον του, από ό,τι τον κάνει «πλούσιο» με την έννοια που είπαμε προηγουμένως, από ό,τι του δίνει μια αυτάρεσκη βεβαιότητα για τη ζωή του. Απόφαση με απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. Από¬φαση όχι κάποτε στο μέλλον όταν δοθεί κάποια ευκαιρία, αλλά αυτήν ακριβώς τη στιγμή.

Κυριακή Ε ́ Λουκᾶ (Λουκ. 16, 19-31) «Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος... πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος»Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ

«Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος... πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος»
Ὁ Κύριος, ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, στὴν σημερινὴ παραβολὴ πολὺ ἐκφραστικὰ παρουσιάζει τὴν μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου, τοῦ ἀνώνυμου πλουσίου ποὺ εἶχε μεταβάλει τὸν ἑαυτό του σὲ πρᾶγμα γιὰ χάρη τοῦ πλούτου ποὺ ἦταν γιὰ αὐτὸν πρόσωπο, καὶ τοῦ ἐπώνυμου φτωχοῦ ποὺ παρὰ τὴν φτώχεια του ἦταν πρόσωπο, ἦταν ἐπώνυμος.
Παρουσιάζονται σήμερα δυὸ εἰκόνες τόσο ἀντίθετες μεταξὺ τους μὰ καὶ τόσο συγκλονιστικές. Παρουσιάζονται οἱ μεγάλες ἀντιθέσεις τῆς ζωῆς. Πλούσιοι καὶ φτωχοί. Τὸ δρᾶμα τῶν ἐποχῶν. Κοινωνικὲς διακρίσεις μὲ μισάνθρωπα ἐπακόλουθα. Χέρια χρυσοστόλιστα ποὺ ὑψώνονται προκλητικὰ καὶ γροθιὲς σφιγμένες ποὺ σηκώνονται ἐπαναστατικά. Πορφυροντυμένοι καὶ γυμνοί. Χορτᾶτοι καὶ πεινασμένοι. Ἀρχοντόσπιτα καὶ καλύβες. Ἄλλοι εὐφραίνονται «καθ ̓ἡμέραν λαμπρῶς» καὶ ἄλλοι ἐπιζητοῦν μερικὰ ψίχουλα. Ἄλλοι ζοῦνε σὲ μία ἐκθαμβωτικὴ πολυτέλεια καὶ ἄλλοι ἀργοπεθαίνουν ξαπλωμένοι στὶς ψάθες. Ἄλλοι πεινοῦν καὶ ἄλλοι μεθοῦν. Ἐκδιπλώνεται ἐπίσης ἀνάγλυφα ἡ σημερινὴ κατάσταση μὲ ζωντάνεμα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ προβλήματος τῆς κοινωνικῆς-οἰκονομικῆς ἀνισότητος. Πλοῦτος καὶ φτώχεια, ἀρχοντικὴ καλοπέραση καὶ τραγικὴ δυστυχία. Ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἐκπροσωπεῖ τὴν τάξη ἐκείνη τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χρήματος ποὺ δὲν ἔχει αἰσθήματα, ποὺ δὲν γνωρίζει τί θὰ πῆ κακοπέραση καὶ φτώχεια, ποὺ δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ προσεγγίση τὴν μάστιγα ποὺ εἶναι ἡ φτώχεια. Ὁ πλούσιος ἐπίσης, δεμένος καὶ συρόμενος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικὴ καὶ δαιμονική του ἀτομικότητα δὲν ἔχει μάτια, γιὰ νὰ δῆ γύρω του, δίπλα του, στὴν αὐλή του. Νὰ δῆ συγκεκριμένα τὸ φτωχὸ Λάζαρο ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὶς στρατιὲς τῶν πεινασμένων, τὰ πληγωμένα σώματα, τὶς συντριμμένες καρδιές, τὸ ἐξουθενωμένο φιλότιμο, τὴν πληγωμένη ἀξιοπρέπεια. Αὐτὰ ἀκριβῶς ἐκφράζει ὁ φτωχός, ὁ Λάζαρος, δηλαδὴ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴν γύμνια, τὴν πεῖνα ἀλλὰ καὶ τὴν καρτερία καὶ ὑπομονή. Προσπαθεῖ νὰ χορτάση τὴν πεῖνα του ἀπὸ τὰ ψίχουλα τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου. Καὶ ὑπομένει. Καὶ ἐλπίζει. Καὶ προσδοκᾶ. Αὐτὰ ὅμως συνθέτουν τὴν πρώτη εἰκόνα.
Διότι ὑπάρχει καὶ ἀποκαλύπτεται σήμερα καὶ ἡ μεταφυσικὴ πραγματικότητα. Κόλαση, φωτιά, δίψα, σκοτάδι εἶναι ἡ συντροφιὰ τοῦ πλουσίου. Ἐνῶ φῶς, δροσιά, χαρά, εἰρήνη, εὐτυχία εἶναι ὁ μισθὸς τοῦ Λαζάρου. Δυὸ ἀκόμη ὀξύτατες ἀντιθέσεις ποὺ θέτουν ἐνώπιόν μας τὸ πρόβλημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται καὶ ἡ μετὰ θάνατον θέση μας στὴν αἰωνιότητα. Καὶ εἶναι λάθος νὰ νομίζουμε πὼς ὁ Χριστὸς θεωρεῖ τὴ φτώχεια σὰν εἰσιτήριο στὴν Βασιλεία Του. Ὄχι. Ἀπόδειξη ὑπάρχει ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία τοῦ φτωχοῦ ἀλλὰ ἀχάριστου δούλου, ποὺ γιὰ τὴν ἀπάνθρωπη συμπεριφορὰ του πρὸς τὸν σύνδουλό του «παρεδόθη τοῖς βασανισταῖς». Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια εἶναι καταστάσεις ξεχωριστὲς καὶ οὐδέτερες, ποὺ γίνονται ἐπαινετὲς ἢ ἀξιόμεμπτες ἀνάλογα μὲ τὴν χρησιμοποίησή τους. Εἰδικὰ γιὰ τὸν Ἰὼβ ἔχει γραφῆ «οὔτε πλοῦτος ἐφύσησεν, οὔτε πενία ἐταπείνωσεν ἀκουέτωσαν πλούσιοι, ἀκουέτωσαν πένητες». Οὔτε ὁ πλοῦτος τὸν ἔκανε ὑπερήφανο, οὔτε ἡ φτώχεια τὸν ἔκανε νὰ χάση τὸ θάρρος του καὶ τὴν πίστη του. Ὁ πλοῦτος εἶναι καλὸς ἢ κακὸς ἀνάλογα μὲ τὰ χέρια ποὺ τὸν κρατοῦν. Ἀλλοίμονο σὰν πέση σὲ ἀνάξια χέρια. Γίνεται ποτάμι ποὺ πνίγει. Γίνεται ὄλεθρος καὶ ἀπώλεια. «Πολλοὺς γὰρ ἀπώλεσε τὸ χρυσίον» (Σοφ. Σειρ. 8, 2).
Ἡ δίψα τοῦ πλούτου παρασύρει καὶ παραπλανᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς στήνει μύριες παγίδες θανάτου καὶ τοὺς ἀφαιρεῖ κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα. «Οἱ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμία πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβερὰς (Α ́Τιμ. 6, 9). Γι ̓ αὐτὸ ὁ ψαλμωδὸς ὑπενθυμίζει «ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ἐμπυρίζεται ὁ πτωχὸς» (ψαλμ. 9, 23). Ἂν τὰ ἀνάξια χέρια, ἀγαπητοί μου, σκορπίζουν ἀπερίσκεπτα καὶ ἀκόλαστα τὸν πλοῦτο ποὺ τοὺς χάρισε ὁ Θεός, τὰ ἄξια καὶ θεοκίνητα χέρια προσφέρουν καὶ διακονοῦν τὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Κλείνουν πληγές, θεραπεύουν τραύματα, ντύνουν γυμνούς, τρέφουν πεινασμένους, προστατεύουν χῆρες καὶ ὀρφανά, οἰκοδομοῦν ἄσυλα ἀγάπης, χτίζουν καὶ στολίζουν ναοὺς τοῦ Θεοῦ. Σὲ τέτοια χέρια ὁ πλοῦτος γίνεται ὑπηρέτης τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας ποὺ λέγεται καὶ εἶναι φλοθεΐα. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης ξέρει ὅτι «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχὸν (Παρ. 19-17). Στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης ὅλοι μποροῦν νὰ προσφέρουν. Κάθε θυσία ὑλικῶν ἀγαθῶν γιὰ χάρι τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολὺ μικρὴ καὶ ἀσήμαντη. Τὴν δέχεται ὅμως μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ διαβεβαιώνει «Ἐφ ̓ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25-40).
Ἀδελφοί μου, ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς. Εἶναι ἡ εἴσοδος στὴν πραγματικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ἐκείνη ἡ μέλλουσα ζωὴ παρουσιάζει τὶς ἴδιες ἀντιθέσεις ποὺ συμβαίνουν καὶ στὴν ἐπίγεια ζωή. Καθὼς διδάσκει τὸ εὐαγγέλιον ἄλλη θὰ εἶναι ἡ ζωὴ γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἀνθρώπους τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ ἄλλη γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀμετανόητους γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κακία τους. Γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ, τὸ αἰώνιο μέλλον ἐπιφυλάσσει εὐτυχία οὐράνια, ποὺ δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἐπίγεια καὶ ὑλικὴ «δῆθεν εὐτυχία». Ἂν στὴν ἐπίγειο ζωὴ ἦταν φτωχοὶ καὶ ἄστεγοι, ἂν περιφρονήθησαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἂν ἀνάγκες καὶ θλίψεις καὶ ἀσθένειες τοὺς ταλαιπώρησαν, ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ θὰ βροῦν τὴν τέλεια ἀνάπαυση καὶ εὐτυχία. Γιὰ αὐτοὺς εἶναι ἕτοιμο τὸ οὐράνιο δεῖπνο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί μου, «τὴν δυστυχία» ποὺ περιμένει τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς παρουσίασε σήμερα ὁ Κύριος στὸ πρόσωπο τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς. Αὐτός, ἀφοῦ πέθανε καὶ ἐτάφη καὶ παρέδωσεν τὴν ψυχήν του, εὑρέθη «ὑπάρχων ἐν βασάνοις». Ζῆ πλέον μέσα στὴν ὀδύνη, 

Κυριακὴ Ε΄Λουκᾶ (Λουκ. ιστ΄ 19-31) Ὁ πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς

Δύο ἀνθρώπους μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ παραβολή, δύο ἀντίθετους κόσμους· τὸν πλούσιο, ποὺ μὲ πολυτελέστατα βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ καθημερινὲς διασκεδάσεις ξοδεύει τὰ πλούτη του σὲ φαγοπότια καὶ ἀπολαύσεις καὶ τὸν Λάζαρο, γνωστὸ γιὰ τὴν μεγάλη του φτώχεια καὶ τὴν ὑποδειγματική του ὑπομονή. Δὲν εἶχε σπίτι νὰ μείνει, ἀλλὰ πεταμένος στὴν ἐξώπορτα τοῦ πλουσίου, ἄρρωστος καὶ γεμᾶτος πληγές, μάζευε τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι, γιὰ νὰ χορτάσει κάπως τὴν πεῖνα του. Ἦταν τόσο ἀσθενικός, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ διώξει τοὺς σκύλους ποὺ ἔπεφταν ἐπάνω του καὶ ἔγλειφαν τὶς πληγὲς στὸ μισόγυμνο κοκκαλιάρικο σῶμα του.

Ὥσπου ἦρθε ἡ ὥρα καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια του ὁ φτωχὸς Λάζαρος. Καὶ τότε ἄγγελοι φωτεινοὶ πῆραν τὴν ψυχή του καὶ τὴν μετέφεραν στὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὸν Παράδεισο. Ἀλλὰ καὶ ὁ πλούσιος κάποια μέρα πέθανε καὶ τάφηκε μεγαλοπρεπῶς. Στὸν Ἅδη ὅμως ποὺ πῆγε ἡ ψυχή του, τὰ πράγματα ἦταν πολὺ διαφορετικά. Oἱ ὅροι τώρα εἶχαν ἀντιστραφεῖ. Ὁ φτωχὸς Λάζαρος ἦταν μέσα στὸ φῶς καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, ἐνῶ ὁ πλούσιος μέσα στὸ καμίνι τῆς κολάσεως.

- Πάτερ Ἀβραάμ, φωνάζει ἀπεγνωσμένα τώρα ὁ πλούσιος, λυπήσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βουτήξει τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ δροσίσει τὴν γλῶσσα μου. Ὑποφέρω μέσα στὴ φλόγα τοῦ Ἅδη.

- Ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἀβραάμ, ἀπόλαυσες τὰ πλούτη σου, ὅμως ὁ Λάζαρος πέρασε τὴ ζωή του μέσα στὶς θλίψεις. Ἐδῶ στὸν Παράδεισο τώρα αὐτὸς παρηγορεῖται γι’ αὐτὰ ποὺ ὑπέφερε, ἐνῷ ἐσὺ βασανίζεσαι. Τώρα, καὶ νὰ θέλεις, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐπικοινωνήσεις μαζί του, διότι μεταξύ μας ὑπάρχει μεγάλο χάσμα, ἄβυσσος· κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς ἐδῶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ σᾶς, οὔτε ἀπὸ σᾶς νὰ ἔλθει στὸν Παράδεισο. «Μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται».

Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί τὸ χάσμα αὐτὸ εἶναι ἀγεφύρωτο καὶ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀποφύγει.

Γιατὶ τὸ χάσμα αὐτὸ νὰ εἶναι ἀγεφύρωτο; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ἀγάπη νὰ ἀφήνει τοὺς κολασμένους αἰωνίως μακριά Του στὸν τόπο τῆς βασάνου; Δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης νὰ πάρει κοντά Του στὸν Παράδεισο τοὺς κολασμένους;

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐξηγοῦν τὸ μεγάλο αὐτὸ καὶ δύσκολο θέμα. Μᾶς λένε πὼς τὸ χάσμα αὐτὸ τὸ ἀδιαπέραστο δὲν τὸ ἐδημιούργησε ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ τὸ δημιουργεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος μόνος του. Διότι ἡ ἐμμονὴ κάθε ἄνθρώπου στὴν ἁμαρτία δημιουργεῖ στὴν ψυχή του ἕξη καὶ ὑποδούλωση, ποὺ ἐξελίσσεται μέχρι πωρώσεως καὶ σκληρύνσεως πλήρους. Τὸ χάσμα δημιουργεῖται πρῶτα στὴν ψυχή μας κι ἀκολούθως ἐκδηλώνεται στὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σ’αὐτὴν τὴν ζωὴ ἐγκαταλείψει τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο του, τότε γι’ αὐτὸν ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ψυχή του, τοὺς γύρω του, τὸ αἰώνιο μέλλον του. Μεθᾶ μέσα στὶς μάταιες ἀπολαύσεις. Ἡ ζωή του γίνεται ἔτσι μιὰ διαρκὴς ἀχόρταγη ἀκόλαστη δίψα γιὰ ὅ,τι ἁμαρτωλό. Μαυρίζει ἡ ψυχή του, ἀγριεύει καὶ σκοτεινιάζει τὸ βλέμμα του. Καὶ ὅσο περισσότερο βυθίζεται μέσα στὶς ἀνέσεις καὶ ἡδονές, τόσο περισσότερο τὸ χάσμα βαθαίνει. Διότι τὴν πορεία μας πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ ἢ τὴν αἰώνια κόλαση τὴν χαράσσουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπιλογές μας. Κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ πρὸς τὸν αἰώνιο τόπο τῆς χαρᾶς ἢ τῆς δυστυχίας μας. Ὥσπου κάποια μέρα, συγκλονιστικὴ γιὰ ὅλους μας, ἀποχαιρετοῦμε τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο καὶ ἀντικρύζουμε τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν μας.

Ἀλλὰ τότε εἶναι πλέον ἀργά. Ἡ κατάσταση αὐτὴ παγιώνεται μὲ τὸν θάνατο καὶ δὲν μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος κατόπιν στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ τὴν ἀλλάξει. Διότι, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ διάθεση καὶ προθυμία γιὰ μετάνοια στὸν Ἅδη ἀπρακτεῖ. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει ὅτι ἡ μετάνοια στὸν Ἅδη δὲν εἶναι δυνατή, ἐφόσον ἡ ψυχὴ τῶν ἀμετανοήτων δὲν μπορεῖ πλέον νὰ τραπεῖ, νὰ ἀλλάξει δηλαδή. Ἡ κόλαση εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος, ὁ ὁριστικός, ποὺ δὲν ἐπανορθώνεται. Γι’ αὐτό, ὅταν πεθάνουν οἱ ἄνθρωποι ἀμετανόητοι μέσα στὶς ἁμαρτίες τους, δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς βασάνου καὶ νὰ διέλθουν ἀπὸ τὸ μεγάλο χάσμα. Ἡ κατάσταση τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν εἶναι πλέον παγιωμένη καὶ ἀμετάβλητη. Εἶναι πλέον ἀργὰ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς τους ἢ γιὰ ὁποιαδήποτε ἀνακούφισή τους. Ὅπως μᾶς λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς καταδίκους τῆς κολάσεως, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν κάποια φιλία ἢ ἀναστροφὴ στὴν ἐπίγεια ζωή τους. Εἶναι πλέον ἀδύνατον.

Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς μποροῦμε νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸ χάσμα τῆς ἄλλης ζωῆς;

Ἀντὶ νὰ κλάψουμε αὔριο γιὰ μιὰ κατάσταση ἀφόρητη καὶ ζοφερή, ἂς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε σήμερα, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγοντας: «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς γλυτώσει τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀπὸ τὸ χάσμα αὐτό, ἐὰν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν προσέξουμε, ἐὰν δὲν ἐκμεταλλευθοῦμε τὰ πνευματικὰ ἐφόδια αὐτῆς τῆς ζωῆς». Καὶ συνεχίζει: «Πρόλαβε μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς σου, μήπως ἔλθει ξαφνικὰ ὁ θάνατος καὶ δὲν θὰ ἔχει πλέον ἰσχὺ ἡ θεραπεία τῆς μετανοίας». Στὸν Ἅδη μετάνοια δὲν ὑπάρχει.

Ὅμως σ’αὐτὴ τὴ ζωὴ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε τὸ ἀγαθὸ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸ φοβερὸ καμίνι της κολάσεως. Ἔχουμε τόσες εὐκαιρίες· ὄχι μόνον τὸν Μωσέα καὶ τοὺς προφῆτες, ἀλλὰ ἔχουμε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο βοηθὸ καὶ συμπαραστάτη μας. Ἔχουμε τὸν ἀλάνθαστο λόγο Του νὰ μᾶς καθοδηγεῖ καθημερινὰ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μία σταθερὴ πορεία καὶ σὲ ἔργα μετανοίας, ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἀρετῆς. Ἔχουμε τὰ ἱερὰ μυστήρια· τὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο λευκαίνει τὸ χιτῶνα τῆς ψυχῆς μας καὶ μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴν αἰώνια εὐτυχία μας. Ἔχουμε τὸν πνευματικό μας Πατέρα νὰ μᾶς καθοδηγεῖ σὲ ζωὴ ἀρετῆς καὶ χάριτος. Ἔχουμε τὸ ὑπερφυὲς μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, τὸ ὁποῖο μᾶς δίδεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἔχουμε τὰ πάντα. Αὐτὸ ὅμως ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ δική μας διάθεση καὶ προθυμία γιὰ νέα ζωή, ζωὴ μετανοημένη, ἀναγεννημένη, ζωὴ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.



Ἀδελφοί, τὸ μόνο βέβαιο γεγονὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ θάνατός μας. Ὅλοι κάποτε θὰ πεθάνουμε. Δὲν ξέρουμε τὸ πότε καὶ τὸ πῶς. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ξέρουμε σίγουρα εἶναι τὸ ὅτι θὰ πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν ὥρα αὐτὴ τῆς ἀναχωρήσεώς μας πρὸς τὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ ὅσο ἔχουμε καιρό, ἂς προετοιμασθοῦμε, ἂς ἀγωνισθοῦμε, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ βρεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, στὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

π. Χ.Μ.

Ε´ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. ιϚ΄19-31) Λόγος εἰς τὴν Παραβολὴν τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου «Νῦν δὲ (Λάζαρος) ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»

 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι προσκολλημένοι στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ἐπίγειες ἀπολαύσεις δὲν πιστεύουν στὴ ζωὴ μετὰ θάνατον. «Ἐδῶ εἶναι ἡ κόλαση, ἐδῶ κι ὁ παράδεισος», φωνάζουν σαρκαστικά, κλείνοντας τὸν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς τους σὲ μιὰ ἐγκόσμια προοπτική. «Ἂς περάσουμε καλὰ σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή, καί μετά... βλέπουμε» λένε ἐπιπόλαια. Πόσο ἀδικοῦν τὸν ἑαυτό τους...!

Ὡστόσο τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς καλεῖ νὰ δοῦμε τὴ ζωή μας μέσα ἀπὸ μιὰ ἄλλη προοπτική. Τὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος. Ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου ποὺ μᾶς παρουσίασε ὁ Κύριος, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ὑπογραμμίσουμε δύο σημεῖα: Πρῶτον, ὅτι ὑπάρχει κόλαση καὶ παράδεισος, καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ ποῦ θὰ ὁδηγηθεῖ κάθε ἄνθρωπος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπίγεια πορεία του.

***

1. ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς χρησιμοποιῶντας αὐτὴν τὴν πρωτότυπη καὶ πολὺ διδακτικὴ Παραβολὴ μᾶς ἀποκάλυψε σαφῶς ὅτι ὑπάρχει ζωὴ μετὰ θάνατον. Ὑπάρχει καὶ Παράδεισος καὶ Κόλαση. Διότι καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ πτωχὸς Λάζαρος κάποτε πέθαναν. Καὶ ὁ μὲν πλούσιος κατέληξε στὸν ᾍδη, ὅπου ὑπέφερε τοὺς πόνους καὶ τὶς ὀδύνες τῆς κολάσεως, ἐνῷ ὁ πτωχὸς Λάζαρος μεταφέρθηκε ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐκεῖ τὴν αἰώνια μακαριότητα τοῦ παραδείσου.

Ὁ Λάζαρος «παρακαλεῖται» καὶ ὁ πλούσιος «ὀδυνᾶται». Ὁ ἕνας ἀπολαμβάνει παρηγορία καὶ ἀνακούφιση, ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ὁ ἄλλος δοκιμάζει ἀφόρητη θλίψη καὶ ὀδύνη, τρόμο καὶ φρίκη. Αὐτὲς οἱ δύο ἀντιθετικὲς καταστάσεις ἀντικατοπτρίζουν τὴν πραγματικότητα τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς.

Παράδεισος καὶ κόλαση, λοιπόν. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος εἶναι ἡ κόλαση, τόπος ὀδύνης ψυχικῆς καὶ μαρτυρίου αἰωνίου. Αὐτὴ εἶναι ἡ «γέεννα», «τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, ὅπου ὁ σκώληξ οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται» (Μάρκ. θ΄ 43-44). Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ «ἄσβεστο πῦρ» βρισκόταν ὁ πλούσιος καὶ ζητοῦσε ἔστω μία σταγόνα νεράκι, γιὰ νὰ δροσίσει τὴ γλῶσσα του, ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ. Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση τῆς ἀφόρητης ὀδύνης ὁ ἀμετανόητος ἁμαρτωλὸς βασανίζεται αἰωνίως ἀπὸ τὴν ἔνοχη συνείδησή του, ἡ ὁποία τὸν πλημμυρίζει μὲ τύψεις γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Παράλληλα ὑποφέρει κι ἀπὸ τὰ πάθη του ποὺ μένουν ἀνικανοποίητα, ἐπιτείνοντας τὰ αἰώνια βάσανά του.

Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος εἶναι ὁ παράδεισος, δηλαδὴ ἡ αἰώνια ζωὴ μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου οἱ δίκαιοι «ὄψονται τὸ πρόσωπον» (Ἀποκ. κβ΄ 4). Ἐκεῖ δηλαδὴ ὅπου θὰ βλέπουν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ γεμᾶτο δόξα καὶ λαμπρότητα καὶ ἡ δόξα αὐτὴ θὰ ἀντικατοπτρίζεται στοὺς ἴδιους, ὥστε νὰ λάμπουν «ὡς ὁ ἥλιος» (Ματθ. ιγ΄ 43). Στὸν παράδεισο οἱ δίκαιοι θὰ ζοῦν συντροφιὰ μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους καὶ αὐτὸ θὰ τοὺς χαρίζει ἀνάπαυση, χαρὰ καὶ εὐτυχία. Αὐτὸ δηλώνει ἡ ἔκφραση «εἰς τοὺς κόλπους Ἀβραάμ». Μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἦταν φίλος τοῦ Θεοῦ, πατέρας ὅλων τῶν πιστῶν στὸν Θεὸ ἀνθρώπων, ὑπάρχει ἡ ἀπέραντη εὐτυχία καὶ μακαριότητα.

2. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Πῶς ὅμως καθορίζεται ἡ κατάσταση στὴν ὁποία θὰ βρεθοῦμε μετὰ θάνατον; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει εἴτε στὴν αἰώνια κόλαση εἴτε στὴν αἰώνια εὐτυχία; Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας στὸν κόσμο αὐτό. Ἂν ζοῦμε μιὰ ζωὴ ἀτομιστικὴ καὶ ὑλιστικὴ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν μετανοοῦμε, τότε στὴν ἄλλη ζωὴ θὰ ἔχουμε τὴν ἴδια τύχη μὲ τὸν πλούσιο τῆς Παραβολῆς. Ἂν ὅμως ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, ζητοῦμε ταπεινὰ τὸ ἔλεός Του καὶ ὑπομένουμε μὲ πίστη τὶς δοκιμασίες αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὅπως ὁ πτωχὸς Λάζαρος, τότε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ εὐτυχία στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ.

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ παροῦσα ζωὴ θὰ κρίνει τὸ αἰώνιο μέλλον μας φαίνεται ξεκάθαρα καὶ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου περὶ τῆς ἡμέρας τῆς Κρίσεως. Ἐκεῖ ὁ δικαιοκρίτης Κύριος θὰ ἀνταμείψει τοὺς «εὐλογημένους τοῦ Πατρὸς» γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδειχναν ἐνόσῳ ζοῦσαν, ἐνῷ ἀντίθετα θὰ καταδικάσει «εἰς κόλασιν αἰώνιον» αὐτοὺς ποὺ ἔζησαν ἐγωιστικά, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸν συνάνθρωπό τους, καὶ παρέμειναν ἀμετανόητοι. (Ματθ. κε’ 31-46).

Ἄρα λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή μας κρίνεται τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ αὐστηρά: «Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει» (Γαλ. ς΄ 7). Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαπατήσει τὸν Θεὸ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἐκεῖνο ποὺ θὰ σπείρει κάθε ἄνθρωπος, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει. Καὶ συνεχίζει: «Ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας» (στίχ. 10). Συνεπῶς, ὅσο ζοῦμε ἀκόμη καὶ ἔχουμε καιρό, ἂς κάνουμε πρὸς ὅλους τὸ καλό.

***

Ἡ σημερινὴ Παραβολὴ πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίσει. Τὸ τραγικὸ κατάντημα τοῦ πλουσίου ἀποτελεῖ ἕνα μήνυμα πρὸς ὅλους ὅσοι ζοῦν ἐπιπόλαια, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον τους. Εἶναι καιρὸς λοιπὸν νά μετανοήσουμε! Νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία μας. Τώρα! Πρὶν περάσουμε τὰ σύνορα αὐτοῦ τοῦ κόσμου∙ διότι τότε θὰ εἶναι πλέον πολὺ-πολὺ ἀργά...

π. Γ.Κ

Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄19-31) «Νῦν δέ ᾧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι»

Ζωντανή σέ περιγραφή καί δυνατή σέ νοήματα, ἀδελφοί μου, παρουσιάζεται ἀπό τόν Κύριό μας ἡ σημερινή παραβολή. Τόν πλούσιον ἄνθρωπο, πού οὔτε τό ὄνομά του μᾶς ἀναφέρει, τόν χαρακτηρίζουν τρία σοβαρά ἐλαττώματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ πολυτέλεια. Τό δεύτερο ἡ ὑπερβολική ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν καί τό τρίτο ἡ ἀναλγησία μπροστά στή δυστυχία τῶν ἄλλων. Ἀντίθετα τόν πτωχό, πού τό ὄνομά του εἶναι Λάζαρος, τό χαρακτηρίζουν τρεῖς μεγάλες ἀρετές. Ἡ ὑπομονή, ἡ αἰσιοδοξία γιά τή ζωή καί ἡ δοξολογία τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.

Α΄ Ἡ ζωή σ’αὐτόν τόν κόσμο μοιάζει μέ πέλαγος, πού ἄλλοτε ξεσπᾶ ἀφρισμένο πάνω στόν ἄνθρωπο καί ἄλλοτε - λίγες φορές – τοῦ χαμογελᾶ. Τότε καί στήν τρικυμία, ἀλλά καί στή γαλήνη χρειάζεται χειρισμός, γιά νά μπορέσῃ ὁ ἄνθρωπος νά καταπλεύσῃ στό λιμάνι τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτήν τήν πορεία, ἡ πυξίδα, γιά σωστό προσανατολισμό, ἀποτελεῖ ὁ ἀναλλοίωτος ἠθικός Νόμος καί ἡ ἀδιάφθορη συνείδηση. Δυστυχῶς, ὁ σημερινός πλούσιος, παρ’ ὅλη τήν πολυτέλεια τῶν ἐνδυμάτων του, παρ’ ὅλη τήν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν, πού τοῦ πρόσφερε ἀφειδώλευτα ἡ ζωή, «ἔπεσε ἔξω» στό ταξίδι τῆς ζωῆς του καί, στό τέλος, κατάντησε «ναυάγιο» ψυχικό. Ὁ πτωχός ὁ Λάζαρος, ἀντίθετα στόν πλούσιον, ζῇ δυστυχισμένα καί πονεμένα, ταλαιπωρημένος ἀπό τήν πεῖνα κάι τήν ἀνέχεια, κτυπημένος ἀπό τήν ἀρρώστεια, πικραμένος ἀπό τήν κακότητα καί τήν ἀναλγησία τοῦ πλουσίου, περιφρονημένος ἀπό τόν κόσμο, μέ μόνη συντροφιά τά σκυλιά, πού συμπονετικώτερα αὐτά ἀπό τούς ἀνθρώπους, κάμνουν ἐκεῖνο, πού παρέλειψαν τά λογικά πλάσματα τοῦ Θεοῦ.

Τό σκηνικό στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας τό ἴδιο. Χθές καί σήμερα. Τότε καί τώρα. Ἴσως τώρα τό κοινωνικό πρόβλημα παρουσιάζεται ὀξύτερο. Ἡ κοινωνική ἀδικία, συνδιασμένη μέ τήν οἰκονομική κρίση, προχωρεῖ μέ φοβερό καλπασμό. «Ὅς μέν πεινᾷ, ὅς δέ μεθύει» (Α΄Κορ. 11,21). Τό ξέφρενο μεθύσι τοῦ ἑνός, ἀφήνει ἐρείπια καί συντρίμμια, γιατί κάμνει πολλούς πεινασμένους στή ζωή. Ἡ ἀσυλλόγιστη σπατάλη τῶν ἀνθρώπων,πού δέν θέλουν νά ἀναγνωρίσουν πώς ὁ Θεός τούς ἔταξε πιστούς οἰκονόμους τῶν ἀγαθῶν Του, αὐτοί μέ τίς πράξεις τους προκαλοῦν τό δημόσιο αἴσθημα, ἠλεκτρίζοντας ἔτσι – χωρίς πολλές φορές νά τό καταλαβαίνουν καί οἱ ἴδιοι – καί πυροδοτῶντας τόν πόνο τῶν χιλιάδων Λαζάρων τοῦ «πολιτισμένου» αἰῶνα μας. Προκαλοῦν κοινωνικές ταραχές καί ἀναστατώσεις, πού μέ τίς ἀκρότητές των ἐξευτελίζουν τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση καί κατεβάζουν τόν σημερινό «πολιτισμένο» στήν τάξη τῶν κτηνῶν. Καί ἀπό τήν ἄλλη πάλι πλευρά, καρτερικοί Λάζαροι, μέ σφιγμένη ἀπό τόν πόνο τήν καρδιά, ἀντιμετωπίζουν θαρραλέα καί αἰσιόδοξα τή ζωή, μέ ὅλες της τίς φουρτοῦνες, χωρίς γογγυσμό, χωρίς αἰτιάσεις, γιά ὁποιονδήποτε καί, πρό πάντων, τόν Θεόν. Ἥρωες στή πάλη τῆς ζωῆς, μάρτυρες στό ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς, στρατιῶτες στόν εἰρηνικό πόλεμο, γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας. Ὡς τό τέλος. «Ἄχρι θανάτου».

Β΄. Ὁ θάνατος!... Ἀλήθεια! Αὐτή ἡ πραγματικότης, ἡ μόνη βεβαία κάι σίγουρη, πού ἔρχεται νά κλείσῃ τήν αὐλαία τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς καί νά ἀνοίξῃ μιάν ἄλλη, αἰώνια καί ἀληθινή. Ὅμως τώρα τό σκηνικό ἀλλάζει. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει ὁ ἐγωλάτρης πλούσιος ντυμένος μέ «πορφύραν καί βύσσον». Οὔτε τά πλούσια τραπέζια καί οἱ κάθε εἴδους διασκεδάσεις, γιά νά εὐφραίνεται «καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς». Ἀλλά τί ὑπάρχει; Ὁ ἀξιολύπητος ἁμαρτωλός, ὁ δυστυχής, πρώην πλούσιος, ὁ ὁποῖος ἀξιοκατάκριτα κατακαίεται ἀπό τίς φλόγες τῶν τύψεων τῆς ἀδιαφθόρου συνειδήσεως καί ὑποφέρει φρικτά ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς θέας τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Βασανίζεται αἰώνια, γιατί προτίμησε ν’ ἀνταλλάξῃ τήν αἰωνιότητα μέ τά λίγα χρόνια τοῦ ψεύτικου καί ἀπατηλοῦ βίου. Καί ὀ Λάζαρος; «Ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Ἀβραάμ». Ἐκεῖ ὅπου στεφανώνονται «οἱ καλῶς ἀθλήσαντες». Ἐκεῖ ὅπου ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, συνυφασμένη μέ τήν ἀγαθότητα καί τήν εὐσπλαχνία Του, μοιράζει τά βραβεῖα «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Ἡ ἠθική τάξη, πού ἀνετράπη, άποκαθίσταται. «Νῦν δέ ᾧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι».

Ἀδελφοί μου! Ἄν θέλωμε κάποτε καί ἐμεῖς νά ἀποφύγωμε «τόν τόπον τῆς βασάνου» καί νά εὑρεθοῦμε λαμπροστολισμένοι εἰς τούς οὐρανίους κόλπους, ἄς μαλακώσωμε τήν καρδιά μας μέ τό δάκρυ τῆς συμπόνιας. Γιατί μόνο τέτοιες καρδιές ἀνεβαίνουν σ’ αὐτούς τούς κόλπους. Μήν περιμένωμε τούς νεκρούς ν’ἀναστηθοῦν ἀπό τούς τάφους καί νά μᾶς τό εἰποῦν. Ἔχομε τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Ἄς τό μελετήσωμε ἁγιαστικά, ἄς βάλωμε στήν καρδιά μας αὐτά, πού μᾶς διδάσκει καί ἄς ζήσωμε τή ζωή, στήν ὁποία μᾶς παρακινεῖ. Τότε ἡ αἰωνιότης θά γίνῃ δική μας.

Ε΄ Λουκά - Φτωχός Λάζαρος-Παράδεισος π. Νικόλαος Φαναριώτης

Κυριακή 3-11-1985

Εκ του κατά Λούκα Αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα πρόσχομεν.

Είπεν ο Κύριος, άνθρωπος τοις ην πλούσιος, και ενεδυδύσετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς. Πτωχός δε τοις ην ονόματι Λάζαρος....

Ίνα διαμαρτύρεται αυτοίς ίνα μη και αυτοί ελθούσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Όπως αγαπητοί ο διάβολος είπε το πρώτο ψέμα και μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου των αιώνων εις τον παράδεισον έτσι και σήμερα, τότε δια του φιδιού του όφεως, έτσι και σήμερα δια των οργάνων του λέει το δεύτερο και μεγάλο ψέμα.

Το πρώτο ψέμα όπως ήτανε ξέρετε ότι οι άνθρωποι αν παρακούσουν τον Θεό και στηριχτούν στις δυνάμεις τους, στο μυαλό τους, στα χέρια τους στα πόδια τους ξέρω εγώ, στις ικανότητες τους θα γίνουν Θεοί. Και ότι ο Θεός ζηλεύοντας τους δεν τους αφήνει με την εντολή που τους έδωσε. Βέβαια κάθε άλλο παρά έτσι έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι δοκίμασαν και κάθε άλλο παρά Θεοί έγιναν.

Το δεύτερο μεγάλο ψέμα το οποίον λέγεται τώρα είναι ότι οι άνθρωποι θα πάνε στην ανυπαρξία Μιλάει για την ανυπαρξία. Τότε μίλαγε για Θεότητα των ανθρώπων με τις δυνάμεις τους. Τώρα λέει ο άνθρωπος ας κάμει ότι θέλει, ας φάει ας σκοτώσει ας πιει ας διαφθείρει ας κλέψει ας ευεργετήσει ας κάνει ότι θέλει, όταν πεθάνει θα γίνει ατμός, θα γίνει τίποτα, θα επανέλθει στο μηδέν. Και μόνον ορισμένοι αιρετικοί, γιατί αυτά τα ψέματα που διαδίδει ο διάβολος δια μέσου όχι φιδιών, αλλά αιρετικών, οι οποίοι είναι χειρότεροι απ’ τα φίδια, όλων των αιρετικών, από του Καζαντζάκη μέχρι και των χιλιαστών που κυκλοφορούν σήμερα. Όποιος διάβασε βέβαια Καζαντζάκη θα δει ότι αυτό είναι το πνεύμα των βιβλίων του, ότι φεύγεις και δεν υπάρχει τίποτα. Το διαδίδει λοιπόν δια μέσου αυτών. Και το ακούμε και το βλέπουμε στον δρόμο, και υπάρχουν και τα βιβλία που το λένε όρθια μπροστά μας εκεί στις γωνίες. Καλό είναι λοιπόν να προσέξουμε λίγο αυτό το πράγμα και να πούμε δυο λόγια πάνω σ’ αυτό διότι δυστυχώς μπορεί να μην πιστεύουνε πολλοί χριστιανοί των αιρετικών και των χιλιαστών όσα λένε και όσες χαζομάρες και ηλιθιότητες λέγουν εκείνοι, όμως αυτό τ’ χουμε οι περισσότεροι πιστέψει έστω και αν δεν το λέμε με λόγια. Κατά βάθος αυτό πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος χάνεται. Και ακούς ένα άλλο χριστιανό τώρα, κατά πάντα Ορθόδοξο, και λέει «έχασα εγώ τον άνθρωπό μου» Μα πώς έχασες τον άνθρωπο σου; Κλειδί έιναι να τον χάσεις; ή έιναι νερό να εξατμιστεί. Ο άνθρωπος σου ζει, και θα πας, θα πάμε όλοι θέλουμε ή δεν θέλουμε να βρούμε τον άνθρωπο μας. Μη λέμε τέτοιες φράσεις που κατά βάθος εκφράζουνε ότι μέσα μας έχει μπει αυτό το δηλητήριο.

Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί μιλάει ακριβώς για πολλά θέματα λέει, ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα και λέει ότι αυτό το μεγάλο δεύτερο ψέμα του σατανά δεν πρέπει να περάσει. Τόσο ισχυρή είναι αυτή η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ώστε οι χιλιαστές δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν. Ενώ πολλά μπορούν να διαστρεβλώσουν με την σατανική του μηχανορραφία κλπ, σ’ αυτό το κομμάτι, την παραβολή του Ευαγγελίου δεν μπορούν. Μου έτυχε εμένα προσωπικά να το συζητήσω και δεν μπόρεσαν να το διαστρεβλώσουν. Ξέρετε τι κάνουν επειδή δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν ούτε με κανένα τρόπο αυτήν την παραβολή; Ότι ήθελαν να κάνουν και όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος είχε πεθάνει τέσσερις μέρες, βρωμούσε, το ήξεραν οι Ιουδαίοι, και όταν αναστήθηκε και δεν μπορούσαν να πείσουν κανένα ότι δεν ήταν πεθαμένος γιατί το ξέρανε όλοι και βρωμούσε, τι ήθελαν; Εβουλεύοντο λέει ίνα και τον Λάζαρο αποκτήνουσιν. Να τον ξανασκοτώσουνε για να μην μαρτυρήσει. Έτσι και εδώ ξέρετε τι μου απήντησαν; Και το λένε. Αυτή τη παραβολή επειδή δεν μπορούν να την διαστρεβλώσουν προσπαθούν να την πετάξουν απ’ το Ευαγγέλιο. Και μου είπαν καθαρά ότι νεωτέρα εσείς προσθέσατε αυτήν την παραβολή μέσα στο Ευαγγέλιο. Ηλίθια πράγματα διότι οι κριτικές εκδόσεις του Ευαγγελίου και ο εξονυχιστικός έλεγχος που έχει γίνει στο Ευαγγέλιο από τα πρώτα χρόνια, δείχνει ότι δεν έχει προστεθεί τίποτα. Όχι από Ορθόδοξους αλλά και από άθεους οι οποίοι προσπάθησαν να το κουτσουρέψουν και δεν μπόρεσαν. Με αυτές τις ηλιθιότητες προσπαθούν να αποφύγουν εκείνο που δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν. Διαβάστε την αν θέλετε να δείτε πόσο καθαρά και ξάστερα σταράτα τα λέει που δεν παίρνει αλλοίωση. Θα παρουσιάσω τρεις φράσεις μόνο διότι δεν με παίρνει ο χρόνος και εσείς μπορείτε με την χάρη και με το μυαλό που έχετε να διαβάσετε και να δείτε περισσότερα.

Η πρώτη φράση είναι η εξής :
«Εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς υπάρχων εν βασάνοις» Προσέξετε την λέξη υπάρχων. Εν βασάνοις στην κόλαση. Άρα υπάρχει η κόλαση. Πώς έρχονται αυτοί οι Σπουδασταί των Γραφών και οι άλλοι και λένε δεν υπάρχει τίποτα και ο άνθρωπος πεθαίνει και υπάγει στο μηδέν και δεν υπάρχει πέραν του τάφου τίποτα. Εάν πιστεύεις στο Ευαγγέλιο και το διαβάζεις είναι καθαρά, υπάρχω σημαίνει ύπαρξη. Υπαρξιακά υπάρχει. Και το δεύτερο που βγαίνει από δω λέει το υπάρχων εν βασάνοις. Για προσέξτε το. Δεν λέει υποφέρων εν βάσανα. Που σημαίνει ότι τα βάσανα της κολάσεως δεν είναι εξωτερικά. Δεν είναι αυτά που οι Παπικοί με τον Δ..... και τους άλλους μας είπαν για καζάνια για τσιμπίδες για γλώσσες που τραβιόνται και τέτοια, τα οποία όλα είναι εξωτερικά πράγματα. Και αν ήτανε έτσι θα έλεγε υποφέρει βάσανα. Δεν λέει υποφέρει τίποτα απ’ έξω αλλά υπαρξιακά βασανίζεται. Η ύπαρξη του τον βασανίζει. Ο ίδιος υπαρξιακά είναι ένα βάσανο. Αυτή είναι η κόλαση των κολασμένων. Ότι από μόνοι τους. Και από κάπου αλλού μπορούμε να το δούμε, όχι καθαρά αλλά φαίνεται. Η λέξη είναι καθαρή. Δεν παίρνει διαστρέβλωση. Υπάρχων εν βασάνοις δεν παίρνει συζήτηση. Αλλά και από ένα άλλο σημείο. Ότι δεν ζητάει από τον Αβραάμ να τον βγάλει από κείνο το μέρος, να γλιτώσει ο άνθρωπος, να τον παρακαλέσει. Γιατί; Γιατί ξέρει ότι όπου και αν πάει η κόλαση θα πάει μαζί του. Η κόλαση δεν είναι το μέρος. Δεν είναι τοπική η κόλαση. Κολασμένοι και Παραδεισιακοί σε μία κατάσταση ας πούμε. Θα βλέπονται. Από μακριά θα βλέπονται. Δεν είναι η αλλαγή του τόπου που μας γλιτώνει απ’ την κόλαση. Γι’ αυτό και αμαρτάνουν όσοι λένε δεν είναι κακούργος ο Θεός και δεν θα πάει τους ανθρώπους στην κόλαση. Δεν θα τους πήγαινε όσο και αν τον πικραίνουμε. Αλλά η κόλαση είναι μές τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, δημιουργεί τον εαυτόν του κόλαση και ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει. Πως είναι δυνατόν να τον βγάλει από τον εαυτόν του αφού του έχει δώσει την ελευθερία; Η κόλαση είναι μέσα, ο ίδιος ο άνθρωπος, ένα παράδειγμα θα μας το ξεκαθαρίσει αυτό το πράγμα. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις δηλαδή, για ότι και αν κάνουμε θα μας σώσει ο Θεός. Να μας σώσει απ’ τον εαυτόν μας; Δεν το κάνει γιατί μας έχει δώσει την ελευθερία. Πάρτε το παράδειγμα του τοξικομανούς, του ναρκομανούς, αυτού που δεν έχει την δόση του, το ναρκωτικό του. Μα στην φυλακή τον βάλετε, μα σε μπουντρούμι τον βάλετε, μα στο πανηγύρι τον πάτε που όλοι διασκεδάζουν αυτός βασανίζεται όσο δεν έχει την δόση του. Μα πάλε το ίδιο υποφέρει όπου και αν τον μεταφέρουμε, όπου και αν τον πάμε, τον ναρκομανή. Γιατί; Γιατί η κόλαση, τα βάσανα του είναι μέσα του, και θέλει την δόση για να ηρεμήσει κάπως αυτήν την κατάσταση. Έτσι και ο αμετανόητος αμαρτωλός αγαπητοί. Την κόλαση μας την έχουμε μέσα μας. Την έχει μέσα του την κόλαση του ο αμετανόητος αμαρτωλός. Και η δόση που θα τον καταπραΰνει είναι η αμαρτία. Κολασμένα έχει φτιάξει τον εαυτόν του από δω και ευχαριστείται στα αμαρτωλά, στα της κολάσεως, στις ακολασίες, στις διαφθορές, στο να κλέβει στο να αρπάζει στο να πίνει το αίμα των άλλων στο να πηγαίνει στην Ελβετία δεν ξέρω εγώ το αίμα του λαού και τον ευχαριστούν αυτά, έχει ζήσει έτσι. Όταν λοιπόν περάσει από εκεί όπως πολλοί λένε εγώ θα πάω στην κόλαση να τα μπουζούκια να οι μάγκες κλπ, θα πάμε στην κόλαση, θα πάει στην κόλαση αλλά δεν θα είναι τα μπουζούκια εκεί. Το θέμα είναι ότι ο κολασμένος εδώ ανακουφίζεται κάνοντας την αμαρτία του. Όταν θα πάμε από κεί όμως θα υπάρχει η κόλαση η συνήθεια, όμως δεν θα υπάρχει η αμαρτία να την κάνει, δεν θα έχει την δόση του της αμαρτίας και αυτό είναι η καθ’ αυτού κόλαση. Γι’ αυτό λένε είναι υπαρξιακή η κόλαση. Είναι από μέσα στον κάθε άνθρωπο. Τα εξωτερικά είναι μηδέν, οι διάβολοι και όλα τ’ άλλα. Μέσα είναι η κόλαση. Γι’ αυτό και δεν ζητάει να τον πάει αλλού. Για προσέξτε το.

Ένα άλλο σημείο που και αυτό αποστομώνει και είναι καθαρό. τι λέει; Απέθανε ο Λάζαρος λέει και εγένετο απενεχθύναι υπό των αγγέλων εις τους κόλπους του Αβραάμ.
Τι θέλει να πει αυτό;
Θα πει ότι οι Παραδεισιακοί άνθρωποι δεν πάνε μόνοι τους στον Παράδεισό.
Δεν τολμούν να σκεφτούν για Παράδεισο. Όποιος είναι πραγματικά σωστός, σωσμένος άνθρωπος δεν σκέφτεται πραγματικά ότι κάνει για τον Παράδεισο. Τον εαυτό του τον προορίζει για την κόλαση, λόγω και ταπεινοφροσύνης, οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, ο Λάζαρος δεν πήγαινε για τον Παράδεισο. Αν τον άφηναν δεν θα ήξερε που να πάει. Αλλά τον πήραν οι άγγελοι λόγω ταπεινοφροσύνης, των πραγματικών Παραδεισιακών ανθρώπων που καταλαβαίνουν τα χάλια μας σαν άνθρωποι και ξέρουν την χάρη του Κυρίου, αλλά και λόγω των τελωνείων. Αυτά που λένε τα τελώνια, τα δαιμόνια τα οποία περιμένουν την ψυχή να βγει, υπάρχουνε γιατί τα λέει το Ευαγγέλιο, τα είδαν και οι άγιοι στα οράματά τους και τα διαβάζουμε να τα λέει και το Ευαγγέλιο. Θα τον πάρουν οι άγγελοι διότι θα είναι γεμάτος διαβόλους γύρω του. Και δεν θα μπορεί να περάσει. Οι διάβολοι δεν αφήνουν κανένα να πάει από μόνος του στον Παράδεισο. Ώστε οι Παραδεισιακοί άνθρωποι, όσοι από μας καταξιωθούν, θα μας πάνε οι άγγελοι, αλλιώτικα δεν γίνεται. Αντίθετα όμως, για προσέξτε, οι κολασμένοι πάνε μόνοι τους στην κόλαση. Εθελοντές στην κόλαση οι κολασμένοι. Να πάνε να βρουν εκεί είπαμε τα μπουζούκια και τέτοια, αλλά δεν θα βρουν τίποτα, δεν θα βρούμε τίποτα αν περιμένουμε να τα βρούμε εκεί. Που το διαπιστώνω αυτό. Πάλι μέσα από την παραβολή. Η παραβολή είναι δυναμίτης, καταλάβατε; Γι’ αυτό και οι αιρετικοί προσπαθούν να την βγάλουνε, να την κόψουν από το Ευαγγέλιο, να την πετάξουν, δεν μπορούν να την παρερμηνεύσουν.

Λέει: το τρίτο γιατί δεν έχω χρόνο και τελειώνω.
«Ίνα μή και αυτοί έλθουσιν στον τόπο τούτο της βασάνου»
Βλέπει ο κολασμένος ότι υποφέρει, ότι δεν είναι δυνατόν ούτε βρεγμένος δάκτυλος να του καταψύξει την γλώσσα. Και ξέρετε αυτά είναι μέσα του όλα. Αν κατάφερνε να σωθούν οι αδελφοί του, κάτι θα αλάφρωνε μέσα του. Η κόλαση που τον βασανίζει δεν θα ήτανε ενισχυμένη και από την καταστροφή των αδελφών του, και γι’ αυτό ζητάει να μην πάνε εκεί, να κάνει και τώρα έστω μια καλή πράξη να ανακουφιστεί γιατί μέσα του είναι όλα του τα βάσανα. Και παρακαλεί λέει να πάει ο Λάζαρος να διαμαρτυρηθεί σ’ αυτούς, πράγμα που ήταν αδύνατο όπως είδαμε του είπε βέβαια τι έπρεπε να κάνει, γιατί όμως; Για να μην έλθουσιν εις τον τόπον τούτο της βασάνου. Ξέρετε τι θα πει το έλθωσι; Ότι θα έρθουν μόνοι τους Ούτε ο Θεός θα τους στείλει ούτε ο διάβολος θα τους στείλει στην κόλαση. Θα έρθουνε μόνοι τους. Αυτός μέσα από την κόλαση είχε πείρα και ήξερε τι έλεγε. Ότι δεν τους πάει κανείς στην κόλαση τους κολασμένους παρά έρχονται μόνοι τους. Η λέξη έλθωσι είναι καθαρή. Εθελοντές οι κολασμένοι πηγαίνουν στην κόλαση. Χωρίς εμπόδια. Πού να τα βρουν τα εμπόδια. Βασίζουν προς τα κει που νομίζουν ότι θα βρουν ότι βρουν. Οι διάβολοι έχουν κάθε λόγο, όχι να τους εμποδίσουνε, αλλά και να τους βοηθήσουνε να πάνε προς τα εκεί. Γι’ αυτό ενώ οι Παραδεισιακοί πάνε υπό των αγγέλων, αυτό λέει η παραβολή, οι κολασμένοι πάνε εθελοντές στην κόλαση, πάμε εθελοντές στην κόλαση.

Τελειώνω με ένα παράδειγμα απ’ το γεροντικό. Όσοι διαβάζουν το γεροντικό, και όσοι δεν το διαβάζουν σας συνιστώ να το διαβάσετε. Συστήνω να πάρετε το μεταφρασμένο που δεν κουράζει, του Ρηγόπουλου ένα μαύρο. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε ότι κάποιος μοναχός ο οποίος ήτανε πολύ πρόθυμος στην προσευχή, στους μακριούς σταυρούς, στις ακολουθίες, στις αγρυπνίες, μήπως υπάρχουν και από μας που είναι πολύ πρόθυμοι σ’ αυτά τα πράγματα;, αλλά αμελής σε όλα τα άλλα. Και κουτσομπόλευε και έτρωγε και δεν νήστευε και κατέκρινε και σε όλα τ’ άλλα αμελής και μόνο στην προσευχή θερμότατος. Και σε ένα από τους ασκητές θέλοντας να τον πειράξει ο διάβολος κάποτε του είπε το εξής:
Τι περίεργοι που είστε εσείς οι Χριστιανοί λέει. Να, ο τάδε μοναχός, και του είπε το όνομα, ενώ με έχει κάτω από την μασχάλη του και προσπαθεί να μην του φύγω, και προσπαθεί με χίλια δω για να με κρατήσει, ύστερα κάθεται με τις ώρες και λέει: «μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» Ενώ τον κρατάει μόνος του μέσα του τον πειρασμό λέει. Έτσι είσαστε λέει.

Ο άνθρωπος αγαπητοί θα κολαστεί, θα κολαστούμε, όχι διότι αμαρτάνει. Άλλωστε αν ήταν δυνατόν όποιος αμαρτάνει και να κολάζεται, δεν θα υπήρχε άνθρωπος για τον Παράδεισο. Διότι ουδείς αναμάρτητος, κάνει μέρα μία ο βίος αυτού επί της γης. Το επαναλαμβάνω. Θα πάμε όσοι πάμε στην κόλαση όχι επειδή αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Και δεν μετανοούμε, δεν μετανοούν οι κολασμένοι διότι εθελοντικά αμαρτάνουν. Εκείνος που αμαρτάνει από συναρπαγή, αυτός που αμαρτάνει από ανθρώπινη αδυναμία από πίεση, από πείνα ή να κλέβει κάτι να φαν τα παιδιά του υπήρχε η κακή ώρα και έπεσε στην ακολασία και σκοτίστηκε το μυαλό του κλπ, αυτός που αμαρτάνει χωρίς να το θέλει ή από πλάνη (έχουμε αγίους που είχαν πλάνη και έλεγαν πλανεμένα πράγματα, δεν έγιναν όμως αιρετικοί) διότι αυτό που επαναλαμβάνω από ανθρώπινη αδυναμία και από πλάνη αμαρτάνει, ο Θεός δεν αφήνει. Μόλις περάσει η αμαρτία συνέρχεται και λέει: «τι έκανα εγώ;» Και μετανοεί αμέσως. Αυτός δεν πάει στην κόλαση. Στην κόλαση πάνε οι εθελοντές αμαρτάνοντας. Αυτοί που με την θέληση μας αμαρτάνουμε και λέμε αυτό εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Εκείνο εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία. Και γίνομαι εγώ ο υπέρ την εκκλησία και υπέρ τους αποστόλους και υπέρ τας Συνόδων και κανονίζω εγώ το τι είναι και το τι δεν είναι αμαρτία μες την εκκλησία, και όχι η εκκλησία με την 2000 χρόνια πείρα της στον φωτισμό του αγίου πνεύματος και τα μεγάλα δυνατά μυαλά των αγίων της των Ιεραρχών και των λοιπών. Αν λοιπόν κάθε ένα που εγώ δεν το θεωρώ αμαρτία το κάνω, εθελοντικά αμαρτάνω. Και επειδή εθελοντικώς αμαρτάνω δεν πρόκειται να μετανοήσω.

Ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητοί, αυτό που δεν άκουσαν τα αδέλφια του. Διότι δεν ήταν δυνατό ο Λάζαρος να πάει να το ακούσουν. Τα αδέλφια του δεν μπόρεσαν να το ακούσουν. Εμείς όμως το ακούμε σήμερα. Και μας διαμαρτύρεται από κει από τα βάθη της κολάσεως, και μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, και ο Αβραάμ συμπληρώνει, του Μωϋσέως, τους προφήτες κλπ, τον λόγο του Θεού, για να μην πάμε και εμείς εις τον τόπον εκείνο της βασάνου. Είναι βάσανο η κόλαση και δεν το λέει σε μια μόνο μεριά το Ευαγγέλιο. Το λέει και στην αρχή, το λέει και στο τέλος και λέει οδυνόμεν την φλογή ταύτη. Μην ξεγελιόμαστε. Και η κόλαση είναι μέσα μας. Αν τους φτιάξουμε τους εαυτούς μας κολασμένους, θα πάμε στην κόλαση. Αν τους φτιάξουμε Παραδεισιακούς θα μείνουμε Παραδεισιακοί. Ας προσέξουμε λοιπόν την φωνή που έρχεται από κει απ’ τα βάθη, του πλουσίου, Ίνα διαμαρτύρετ..........



Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πατρός Νικολάου Φαναριώτη 03-11-1985.

Αὐτὴ τὴν Κυριακὴ κᾶνε τὴν ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

Μετὰ ἀπὸ 1700 χρόνια, αὔριο 3 Νοεμβρίου θὰ καταπατηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς μὲ ἀπόφαση τῆς νεοταξικῆς κυβερνήσεως...

Τὰ τελευταία 3 χρόνια ἔχουμε δεχτεῖ ὡς κοινωνία μία πληθώρα μέτρων ποὺ ὑποτίθεται πάρθηκαν γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ μεγαλύτερη φτωχοποίηση τοῦ λαοῦ καὶ ξεπούλημα τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πόρων τῆς πατρίδας μας. Τὰ μέτρα βέβαια δὲν ἀγγίζουν ὅλο αὐτὸ τὸ διεφθαρμένο οἰκονομικοπολιτικὸ καθεστὼς τῆς μεταπολίτευσης γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ νόμοι εἶναι ἄγνωστες λέξεις καὶ ποὺ προσπαθεῖ μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσία στὰ βαμμένα μὲ τὸ αἷμα πολλῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔχουν αὐτοκτονήσει χέρια του.

Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ 3 χρόνια οἱ πλατεῖες γέμισαν μὲ ἀγανακτισμένους πολίτες, ἀπεργίες καὶ συλλαλητήρια ἔγιναν, δημόσια κτήρια καταλήφθηκαν ὡστόσο τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν σταμάτησε κανένα μέτρο ἀπὸ τὸ νὰ ἐφαρμοστεῖ. Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὸ τὸ στημένο παιχνίδι τῶν ἐκλογῶν, ὁ νεοέλληνας ἀπέδειξε σὲ μεγάλο ποσοστὸ ὅτι φοβᾶται νὰ ἔρθει ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ βρίζει ὅλη μέρα, ἴσως λόγου φόβου ἴσως καὶ λόγω ὅτι εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ αὐτὴ τὴν σάπια κατάσταση ποὺ καὶ ὁ ἴδιος βοήθησε νὰ δημιουργηθεῖ. Τὸ μέλλον θὰ....

ἐπαληθεύσει ἢ θὰ διαψεύσει πολλοὺς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ βολεμένος καὶ καλοζωισμένος νεοέλληνας δὲν ἔχει πιθανὸν τὰ ἀντισώματα ἀντίστασης ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ βάλει ἕνα τέλος σὲ αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ πορεία ποὺ προδιαγράφεται γιὰ τὴν χώρα μας. 

Ἔτσι λοιπὸν ἀφοῦ ξεχειλίζουν τὰ χρήματα ἀπὸ τὶς τσέπες μας, ἀφοῦ ἡ ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας μᾶς ἔχει ξεπεράσει σὲ ρυθμοὺς αὐτὴ τῆς Κίνας, ἀφοῦ τὸ success story παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ, εἶχαν τὴ φαεινὴ ἰδέα νὰ ἀνοίξουν τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα τὴν Κυριακή, ἀρχῆς γενομένης στὴν Θεσσαλονίκη τὴν Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου. Ἀρχικὰ εἶπαν τὸ μέτρο θὰ εἶναι γιὰ λίγες Κυριακὲς ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν σὲ ὅλες. Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει γιὰ ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο ποὺ σκέπτεται καὶ κρίνει ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὄχι οἱ τηλεπαρουσιαστὲς τῶν εἰδήσεων γιὰ αὐτόν, εἶναι "μὰ καλὰ ὁ χρόνος μᾶς λείπει γιὰ νὰ ψωνίσουμε ἢ τὰ χρήματα;" Τὴν ἀπάντηση τὴν ξέρουν καὶ τὴν ξέρουμε ὅλοι μας. Σὲ μία οἰκονομία ὅπου ἡ ἀνεργία εἶναι ὁ μοναδικὸς δείκτης ποὺ ἀνεβαίνει, ὅπου ὁ ἐμπορικός της κόσμος μαραζώνει καθημερινά, ποὺ τὰ λουκέτα ἔχουν πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας καὶ ὅπου τὸ πιὸ συχνὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων εἶναι τὸ "Ἐνοικιάζεται", τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη χτύπημα στὴν μικρομεσαία ἑλληνικὴ ἐπιχείρηση ποὺ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀντέξει τὸν ἀνταγωνισμὸ πρὸς τὰ ἐμπορικά, κυρίως ξένων συμφερόντων, πολυκαταστήματα. Δὲν χτυπιέται ὅμως μόνο ὁ μικρομεσαῖος Ἕλληνας ἔμπορος ἀλλὰ καὶ ὁ ἐργαζόμενος καθὼς ἀρκετοὶ ἐργοδότες ἔχουν τὴν πάγια τακτικὴ νὰ μὴν ἀποζημιώνουν μὲ τὸν νόμιμο τρόπο τοὺς ὑπαλλήλους τους, δηλαδὴ μὲ προσαύξηση 75% καὶ ρεπό.

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ οἰκονομικὸ σκέλος σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορία. Ἡ Κυριακὴ γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἱερὴ μέρα μὲ ὅλη της τὴν σημασία. Πέρα ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ κομμάτι τῆς Κυριακάτικης ἀργίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς λειτουργίας ἐκείνη τὴν ἡμέρα σμίγει ἡ οἰκογένεια καὶ οἱ φίλοι γύρω ἀπὸ τὸ μεσημεριανὸ τραπέζι. Αὐτὴ τὴν παραδοσιακὴ κατάσταση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἔρχονται τώρα οἱ φωστῆρες τῆς οἰκονομίας νὰ τὴν διαλύσουν. Γιατί ὁ ὑπάλληλος ποὺ ἐργάζεται σὲ ἕνα ἐμπορικὸ κατάστημα εἶναι ὁ/ἡ σύζυγός μας, ὁ γονιός μας, ὁ ἀδερφὸς ἢ ἀδερφή μας, τὸ παιδί μας. Καὶ ἂν ὁ ἔμπορος μίας μικρομεσαίας ἐπιχείρησης μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει νὰ μὴν ἀνοίξει τὸ κατάστημά του, αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ μεγάλα ἐμπορικὰ πολυκαταστήματα ποὺ στὸ βωμὸ τοῦ κέρδους μίας ἀκόμα ἐργάσιμης μέρας δὲν θὰ διστάσουν νὰ θυσιάσουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Αὐτὴ τὴ φορὰ τὰ πράματα ὅμως δὲν εἶναι τόσο δύσκολα γιὰ νὰ ἀντιδράσεις νεοέλληνα. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνεις ἀπεργία, νὰ κατέβεις νὰ ἀποκλείσεις τὴν εἴσοδο κάποιου καταστήματος, νὰ συγκρουστεῖς μὲ τὴν ἀστυνομία. Ἁπλὰ κᾶνε αὐτὸ ποὺ ἔκανες τόσα χρόνια. Κάτσε σπίτι σου, πᾶνε βόλτα, βγὲς ἔξω γιὰ καφὲ ἢ γιὰ φαγητό. Ἁπλὰ μὴ πᾶς γιὰ ψώνια. Ὁ καθένας ποὺ θὰ πάει γιὰ ψώνια ἐπιβραβεύει καὶ δικαιώνει τὴν ἐπιλογὴ αὐτῶν ποὺ ἀποφάσισαν νὰ ἐπιτρέψουν τὸ ἄνοιγμα τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τὴν Κυριακή. Ἂν τώρα ποὺ ξεκινάει νὰ ἐφαρμόζεται τὸ μέτρο αὐτὸ δὲν ὑπάρξει ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν κόσμο, ὁ ἴδιος ὁ ἐμπορικὸς κόσμος θὰ τὸ παραμερίσει. Ὁ καθένας ποὺ θὰ σκεφτεῖ τὴν Κυριακὴ νὰ μπεῖ σὲ ἕνα κατάστημα γιὰ ἀγορὲς πρὶν σκεφτεῖ ἂν θὰ τοῦ ταιριάζουν τὰ παπούτσια ἢ τί χρῶμα θὰ πάρει τὸ φόρεμα ἂς ἀναλογιστεῖ ὅτι ὁ ὑπάλληλος ποὺ θὰ τὸν ἐξυπηρετήσει δὲν εἶναι ἐκείνη τὴ στιγμὴ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ τὰ ἀγαπημένα τοῦ πρόσωπα.

πηγή

ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ --ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΟΚ--ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΟΔΟ,Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

Πατέρας Ελπίδιος: «Οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να κατακτήσουν τη Ρόδο, θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα, θα ζητήσουμε βοήθεια από την κυβέρνηση, δεν θα μας έρθει γρήγορα βοήθεια!»

Το λένε οι Γραφές, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός το είπε ξεκάθαρα: «Όταν δείτε τα σύννεφα να έρχονται από τη δύση αμέσως λέτε πως έρχεται βροχή, κι έτσι γίνεται. Κι όταν φυσάει νοτιάς λέτε πως θ΄ ακολουθήσει καύσωνας, κι έτσι γίνεται. Υποκριτές! Τα σημεία του ουρανού και της γης ξέρετε να τα διακρίνετε. Πως δεν ξέρετε να διακρίνετε τα σημάδια των καιρών;»

Ίσως κάποιοι ξέρουν, κι είναι και άλλοι που βάλθηκαν να τρελάνουν την ανθρωπότητα στο φόβο.
Ο λόγος του ιερομόναχου αρχιμανδρίτη πατήρ Ελπίδιου Βαγιανάκη έχει διαχυθεί σ΄ όλο τον κόσμο! Η πρόβλεψη για τον «διωγμό» του Πάπα Βενέδικτου «θα φύγει αυτός ο Πάπας, θα τον διώξουν. Θα έρθει ο ψευδοπροφήτης.

Ολόκληρα κράτη θα εξαφανιστούν, θα χαθούν από τον χάρτη! Από την πείνα και τις επιδημίες θα πεθάνει πάρα πολύς κόσμος. Στην Ιταλία του Πάπα πάνω στον τρούλο θα υπάρχει η ρωσική σημαία. Τα σημερινά παιδιά θα ζήσουν τον αντίχριστο» και τόσα άλλα που θα γίνουν και τα αποδίδει στην πνευματική απομάκρυνση από την ευσπλαχνική καρδιά του Θεού...

«Ασπίδα είναι η Θεία Κοινωνία», μου λέει όταν τον συναντώ στην Αθηνών 102, στην Ιεραποστολή. Ο Ροδίτης ιερομόναχος με το σημαντικότατο έργο στην Αφρική, λέει τις δικές του πεποιθήσεις και συμπεράσματα βάσει των προφητειών της Εκκλησίας μας, ή έχει πράγματι κάποιο προορατικό χάρισμα;

Αυτή η πρόβλεψη για την παραίτηση του Πάπα που επαληθεύτηκε και τόσα άλλα που λέτε, δεν σας βαραίνουν, δεν σας δημιουργούν μεγάλη ευθύνη;
Ξέρεις τι με βαραίνει; Όταν ξέρεις τι θα γίνει. Το καλύτερο είναι να μην ξέρεις. Τώρα αυτά που θα σου πω δεν στέκονται με την κοινή λογική. Δεν είπα ποτέ ότι είμαι προφήτης. Κι αν κάποιος χρησιμοποιήσει το όνομα αυτό είναι λάθος.

Κάθε καρφί που μας καρφώνουν με τη συκοφαντία μυροβλύζει. Δεν μας απασχολεί αν μας κρίνουν, αν μας σχολιάζουν, γιατί ξέρουμε την αγιαστική δύναμη αυτών των επιθέσεων. Το μόνο που μας στενοχωρεί είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που επιδίδονται στη συκοφαντία, με ελαφρά τη καρδία, δίνουν δικαίωμα στο σατανά να τους πολεμάει πάρα πολύ και να τους καταστρέφει γιατί εκούσια γίνονται Θεομάχοι.

Αυτά τα λόγια της μητρικής αγάπης του Θεού που λέμε είναι από το Θεό, δεν μπορεί να τα σταματήσει καμία δύναμη. Κι αν δεν είναι, στο χρόνο θα καταστραφούν, οπότε προς τι κάποιοι να γίνονται Θεομάχοι εν αγνοία τους;
Είναι και πολλοί που έρχονται κοντά σας στην Ιεραποστολή, τα κηρύγματά σας έχουν εκατομμύρια χτυπήματα στο Youtube!

Είναι ανόητο κανείς να σχολιάζει θετικά μια βρύση τη στιγμή που αξία έχει μόνο το νερό. Δεν επιδιώκω ούτε να με επισκέπτονται ούτε να με σχολιάζουν θετικά.

Πως σκέφτεστε στο μέλλον να μεταφέρετε όλα αυτά που «αισθάνεστε» στον κόσμο;
Δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα γιατί η διαίσθηση η προσωπική μου, αλλά και τα λόγια πολλών παιδιών από την Αφρική, με πείθουν ότι είναι ο απόλυτος καιρός οι συνετοί να κρύβονται. Είναι τόσα πολλά αυτά που θα γίνουν που δεν θα αντέξουν τα μάτια σου να βλέπουν αυτά που θα γίνονται και τα αφτιά σου να ακούν τον πόνο των παιδιών.

Η κόλαση των παιδιών μου τώρα αρχίζει επειδή από μόνα τους βγήκαν από την αγκαλιά μου, ακολουθώντας ασυνείδητα τις εντολές και τα έργα του Σατανά. Ικετευτικά παρακαλώ την επιστροφή όλων μας σαν μικρά παιδιά στην αγκαλιά του Θεού, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον πραγματικό πατέρα και μάνα της ψυχής μας που είναι ο Θεός της καρδιάς μας.
Γιατί εσείς κι όχι κάποιος άλλος;

Κόρη, ο Θεός λέει: δεν σε διάλεξα γιατί είσαι ʼγιος, αλλά γιατί είσαι θεϊκά ερωτευμένος μ΄ εμένα. Με νοσταλγία αναζητάς να ζω κάθε στιγμή μέσα στην καρδιά σου. Αυτό κι εγώ ζητώ απ΄ όλα μου τα παιδιά, να με αγκαλιάσουν και να με εμπιστευτούν.

Ο Θεός μας λέει να μετανιώσουμε για τα λάθη μας, να ταπεινωθούμε και πάση θυσία να μεταλαβαίνουμε το σώμα και το αίμα του υιού Του με δύναμη υπομονής γι αυτά που έρχονται και θέλησης για να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας που θα υποφέρει.

Λέτε ότι τα γεγονότα είναι πού κοντά! Πια είναι τα γεγονότα αυτά, τι να περιμένουμε;
Πολύ μεγάλη πείνα που θα τη νιώσουμε όλοι, σε όλη την Ελλάδα, αλλά αυτά τα είπα εδώ και πολύ καιρό. Μέσα στην πείνα μεγάλη οικονομική κατάρρευση, πάρα πολλοί άνθρωποι θα χάσουν σχεδόν τα πάντα, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι.

Θα επικρατήσουν τόσες αρρώστιες και θα επανέλθουν κι άλλες του παρελθόντος στις οποίες η έλλειψη των φαρμάκων, λόγω αδυναμίας αγοράς τους, θα φέρει πάρα πολλούς ανθρώπους κοντά στο θάνατο.

Γεωλογικές αναστατώσεις θα προκαλέσουν μεγάλες αναστατώσεις σε όλο τον πληθυσμό. Το τόξο ξύπνησε, οι προσευχές μας το συγκρατούν, κι έχει απλές μικρές σεισμικές δονήσεις. Αν όμως η αμετανοησία μας αφήσει το τόξο να μιλήσει τότε θα ζήσουμε τρομερά καταστροφικά γεγονότα. Οι προσευχές μας καθορίζουν το μέλλον μας.

Μιλάτε για την Τουρκία, την επέμβασή της στην Ελλάδα, τη διάλυσή της
Η σύγκρουση με την Τουρκία θα είναι αναπόφευκτη και θα γίνει σε δύο φάσεις. Βέβαια τα γεγονότα που ξεκινούν τώρα με τη Συρία είναι η αρχή του τέλους της Τουρκίας.

Θα υπάρξει διαμελισμός και καταστροφική διάλυσή της. Θα προηγηθεί μια μετωπική σύγκρουση με την Ελλάδα, στα δικά μας τα χρόνια. Στην πρώτη φάση θα γίνει μια απλή αρπαγή μέρους της χώρας μας, θα Έχουμε διαπραγματεύσεις και μετά από λίγο επέμβαση της Ρωσίας.

Στη δεύτερη φάση θα γίνουν πάρα πολλά, μα πάρα πολλά άσχημα γεγονότα δεδομένου ότι θα χρησιμοποιηθεί η ουδέτερη Ελλάδα ως πέρασμα Νατοϊκών στρατευμάτων που θα συγκρουστούν με τη Ρωσία. Και επειδή θα μας θεωρούν φίλους των Ρώσων θα χρησιμοποιηθούν πολλές δυνάμεις που ενυπάρχουν στην Ελλάδα για να μας κάνουν κακό.

Δυστυχώς αυτές τις δυνάμεις εμείς τις προστατεύουμε και τις υποθάλπουμε τώρα. Η Ελλάδα θα ζήσει παράξενες εξεγέρσεις λόγω των μεγάλων πολιτικών λαθών των ηγετών μας μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα επιτρέψει πατριώτες ηγέτες να αναλάβουν την υπεράσπιση της πατρίδας, το μεγάλωμά της και την αύξηση των συνόρων.

Για τη Ρόδο, για τη Δωδεκάνησο;
Κόρη, είμαι ευαίσθητος γιατί είναι η πατρίδα μου και θα είναι ένα από τα πρώτα μέρη που θα θελήσει ο Τούρκος να κατακτήσει. Να προσέχουμε τα λάθη μας γιατί θα θελήσουν να μας καταστρέψουν. Θα νομίζουν ότι είναι εύκολο σε μια διαλυμένη Ελλάδα να κατακτηθεί η Ρόδος, θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα και θα ζητήσουμε βοήθεια από την κυβέρνηση.

Δεν θα μας έρθει βοήθεια γρήγορα, αλλά πολύ καθυστερημένα. Ευτυχώς κι ο Κωνσταντίνος ο Υδραίος, μαζί με τον Φανούριο θα προστατέψουν μαζί με την Παναγία το νησί μας να μην υποστεί ατίμωση. Θα είναι αρκετή η ταπείνωση που θα δεχτούμε από τις παρενέργειες του υποσιτισμού μας.

Θα πέσει μεγάλη πείνα. Γι αυτό συμβουλεύω και ικετευτικά παρακαλώ τους συμπατριώτες μου επειδή τον χρόνο των γεγονότων τον αλλάζει πάντα η ευσεβής προσευχή πολλών πιστών ανθρώπων και υπάρχουν πολλοί κρυφοί άγιοι στη Ρόδο μας, επαναλαμβάνω λοιπόν και ζητώ ικετευτικά, πάντα στα σπίτια τους όλοι να έχουν τρόφιμα, το λιγότερο για τρεις μήνες και να τα ανανεώνουν συνέχεια.

Στις μέρες μας αυτά;
Ναι, στις μέρες μας. Μετά τη Ρόδο οι Τούρκοι θα αναπτύξουν στρατό σε όλο το μήκος της Ελλάδας, κυρίως στη Θράκη και τη Δωδεκάνησο. Τότε θα γίνει θεϊκή επέμβαση, τα γεγονότα θα εξελιχθούν έτσι με τη βοήθεια του Θεού που δεν θα γίνει μεγάλο κακό στην Ελλάδα.

Οι προσευχές μας θα είναι εκείνες που θα περιορίσουν στο ελάχιστο το επιτρεπόμενο κακό. Θα το ζήσεις κόρη μου και θα το ζήσω κι εγώ αυτό. Η μόνη μου χαρά είναι ότι οι ʼγιοί μας θα μας προστατεύσουν και δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό.

Η διόραση αυτή πότε ήρθε στη ζωή σας;
Στην Αφρική, στον πόλεμο που μας έκανε ο σατανάς. Από τη μια νιώθαμε τι πόλεμο μας ετοίμαζε ο Σατανάς, για να πάρουμε τα μέτρα μας και από την άλλη δίναμε λύσεις πραγματικές και εύστοχες που γλιτώναμε το ιεραποστολικό έργο από τους κινδύνους.

Παράλληλα όμως ζούσαμε και κάτι άλλο που ποτέ μέχρι τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ. Δηλαδή ερχόντουσαν παιδιά και μου έλεγαν για γεγονότα που θα συνέβαιναν στο μέλλον, τα οποία παιδιά επειδή τώρα γνωρίζουν το Χριστό ζουν τα θαύματα που ζούσαν οι ʼγιοί μας τα πρώτα χρόνια.

Τα παιδιά επιβεβαίωναν αυτά που κι εγώ διαισθανόμουν και εκμυστηρευόμουν στους συνεργάτες μου. Δεν μπορούσα βέβαια να φανταστώ ότι πολλά απ΄ αυτά θα γινόντουσαν άμεσα και κάποια άλλα έγιναν μέσα σ΄ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα μέχρι τη σήμερο.

Τι σας συμβαίνει, σας άκουσα να λέτε ότι «αισθάνεστε» αυτό που θα συμβεί!
Αυτό είναι. Μακάρι να μην αισθανόμουν ό,τι θα γίνει, μακάρι να είναι ψέματα. Είμαι σαν τον άνθρωπο που πονάει δύο φορές, μία γι αυτά που νιώθει ότι θα γίνουν και μία όταν γίνονται. Όλα αυτά μπορούμε να τα αλλάξουμε μόνο με τη μετάνοια και την προσευχή μας. Θέλουμε όμως; Να το δίλημμα.

Κάποιοι σας λένε πλάνο.
Είναι γεγονός ότι μ΄ έχει πλανέψει ο Θεϊκός έρωτας του Θεού της καρδιάς μου. Έζησα πρακτικά στην Αφρική τι σημαίνει να κρύβεσαι σαν μωρό παιδί στην αγκαλιά, κι ακόμα πιο βαθιά στην καρδιά του Θεού πατέρα σου.

Ένιωσα το ζεστό χάδι της τρυφερής αγάπης της εσταυρωμένης μου αγάπης του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού, του Αγίου Πνεύματος να μας σκεπάζει και να μας προστατεύει από κάθε σατανική επίδραση και να μας φωτίζει στο καλό.

Το έντονο της Θεϊκής αυτής παρουσίας που εμφανιζόταν σαν τον πιο τρυφερό πατέρα και την πιο γλυκιά μάνα στην ψυχή μου, δηλαδή του Θεού της καρδιάς μου και αυτό που ζητούσε από μένα ήταν όχι μόνο να το ζω αλλά και να το διδάσκω, να είναι η μόνη μου διδασκαλία όχι μόνο στους Αφρικανούς αδελφούς μου, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Όσοι το αποδέχονται το μήνυμα αυτό της μητρικής αγάπης του Θεού ότι δηλαδή ο Θεός είναι μάνα και πατέρας σε όλα του τα παιδιά, σε όλα του τα σπλάχνα, κι εμείς τα παιδιά του δεν έχουμε να φοβηθούμε σχεδόν τίποτα στα επερχόμενα με πρωταγωνιστή τον παγκόσμιο σατανικό ηγέτη δηλαδή τον αντίχριστο.

Θα σας περίμενε κανείς αλλιώς, αλλά εσείς βλέπω είστε ένας άνθρωπος πολύ ζωντανός, ένας χαρούμενος άνθρωπος!
Πιο παιδάκι νιώθει δυστυχία ή στεναχωριέται όταν νιώθει ότι η μαμά του το λατρεύει. Αυτό είναι το μυστικό της χαράς μου. Δεν ζούσα παλιά όπως τώρα. Παλαιότερα, τολμώ να το πω αν και ντρέπομαι, ήμουνα απρόσεχτος πριν γνωρίσω αυτή τη μητρική αγάπη του Θεού.

Λάθη, αμαρτίες έχετε κάνει;
Έχω κάνει πολλά λάθη. Με παρηγορούσε βέβαια η συγγνώμη που πήρε ο Απόστολος Πέτρος στην άρνησή Του και ο Απόστολος Παύλος στο διωγμό Του. Γιατί λοιπόν εγώ να απογοητευτώ; Κατάλαβα όμως κάτι πολύ σημαντικό, πάρα πολύ: όποιος δεν γνωρίσει πόσο τον αγαπάει ο Θεός, μπορεί να κάνει πάρα πολλά λάθη.

Μπορώ να το τεκμηριώσω μ΄ ένα παράδειγμα που είναι κατανοητό απ΄ όλο τον κόσμο. Πόσοι άντρες τρέχουν από δω κι από κει μέχρι να νιώσουν πραγματικό έρωτα; Τη στιγμή που τον νιώθουν όμως αφήνουν τα πάντα και ζουν μόνο για τον έρωτα της καρδιάς τους.

Το ίδιο έπαθα κι εγώ. Ζούσα με χίλιες δυό αγωνίες, ψεύτικες και κοσμικές χωρίς να είναι απαραίτητα κακιές, μέχρι τη στιγμή που μου αποκαλύφθηκε και έζησα στην Αφρική την σημασία να κρύβεσαι στην αγκαλιά του πατέρα σου με απόλυτη αγάπη και εμπιστοσύνη, κι εκείνος να σε σφίγγει τρυφερά στην αγκαλιά του σαν μοναδική μάνα και πατέρας.

Αυτό το διδάσκω από τότε με όλες μου τις δυνάμεις.

Έρχονται οι άνθρωποι στην Ιεραποστολή σας συναντούν, μιλάτε μαζί τους, δέχεστε πολλά τηλεφωνήματα

Η Ιεραποστολή δεν είναι για να βοηθήσεις έναν αναξιοπαθούντα, είναι για να βοηθήσεις μια ψυχή να βγει από το σκοτάδι της θλίψης και της ταραχής και να μπει κάτω απ΄ το φως του Χριστού, το φως της γαλήνης της καρδιάς και της ειρήνης της ψυχής. Δεν αρκεί να είσαι απλός χριστιανός. Πρέπει να έχεις συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία και στην προσευχή.

Στην Αφρική πότε πήγατε;
Το 2005 ξεκίνησε το έργο μου στην Αφρική, το ξεκίνημα της Ιεραποστολής. Το χειρότερο που έχεις να αντιμετωπίσεις εκεί είναι οι μάγοι! Το πρώτο χωριό με εκκλησία και σχολείο που φτιάξαμε ήταν απέναντι από ένα βουνό που ζούσαν μάγοι, τους οποίους τελικά τους περισσότερους τους διώξαμε από κει.

Υπάρχει μαγεία;
Εμείς την είδαμε στην χειρότερή της μορφή, να καταστρέφονται άνθρωποι, να πεθαίνουν. Από κάποιες τέτοιες περιπτώσεις πήρα κουράγιο ώστε αυτοί οι άνθρωποι να γίνουν Χριστιανοί. Μετά κατάλαβα ότι τα ορφανά δεν ήταν αρκετό να γίνουν Χριστιανοί και να μπουν σε ορφανοτροφεία, έπρεπε και να γίνουν σχολεία που να κατηχούνται τα παιδιά στην αληθινή πίστη.

Εδώ στην Ελλάδα, στη Ρόδο, ασχολούνται οι άνθρωποι με τη μαγεία;
Αφού μπαίνουν μέσα στο internet και κάνουν τεχνικές για μαγεία. Πολλά παιδιά το κάνουν για πλάκα, πνευματιστικά φανόμενα. Απ΄ όλη την Ελλάδα παίρνουν τηλέφωνο.

Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις ένα τους λέω: Αν δεν μετανιώσεις ν΄ αλλάξει η ζωή σου και δεν εξομολογηθείς μετά...

Πρέπει να μάθεις να προσεύχεσαι «Θεέ μου, συγχώρεσέ με», μέσα από την καρδιά σου... Και να μεταλαβαίνεις, χωρίς Θεία Κοινωνία δεν έχει αποτελέσματα. Δεν αρκεί να είσαι απλός Χριστιανός, πρέπει να έχεις συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία και στην προσευχή.

Κι εδώ αρχίζει τώρα το μεγάλο μυστήριο διόρασης, από κάποια γεγονότα που καθόρισαν πλέον τη νέα πορεία της ζωής μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν ο άνθρωπος που ήθελε να πάει στην Αφρική, να βρεθεί κοντά στη φτώχεια, την ορφάνια, κι όσο μπορούσε να βοηθήσει τα παιδάκια αυτά να έχουν ένα πιάτο φαΐ αντί τα μυρμήγκια που είδε πολλές φορές να τρώνε.

Ζήσαμε ανεπανάληπτες σατανιστικές επιδράσεις. Αν δεν είχαμε θεϊκή επέμβαση, αν δεν μας άγγιζε ο Θεός πραγματικά σαν μάνα και σαν πατέρας θα είχαμε φύγει. Απ΄ αυτή την περίοδο και μετά αρχίζει αυτό που δεν είχα ποτέ μα ποτέ φανταστεί ακόμα και σαν ιερέας.

Λες και ο Θεός ήθελε να γίνεται επιβεβαίωση όλων αυτών που νιώθαμε και μας έστελνε ιθαγενείς, αγνώστους, που μας αποκάλυπταν πως μας προστάτευαν ισχυρές αγγελικές δυνάμεις και άγιοι.

Γράφει : Pοδούλα Λουλουδάκη

 πηγή   / αντιγραφή

Πανελλ. Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ): ΟΙ Επίσκοποι δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας!

!

 

Ἡ «Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων» διαπιστώνει ὅτι

ΔΕΝ  ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ  ΤΟΝ  ΛΟΓΟΝ  ΤΗΣ

ΑΛΗΘΕΙΑΣ Η  ΠΟΙΜΑΙΝΟΥΣΑ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ ἴδια ὅμως διαπράττει τὸ ἴδιο σφάλμα, ἀφοῦ ἑστιάζει τὴν καταγγελία της σὲ ἄλλα θέματα, οὐδεμία δὲ νύξη κάνει γιὰ τὸ μεγαλύτερο σφάλμα τῶν Ἐπισκόπων, τὴν ἀδιαφορία τους γιὰ τὴν διατήρηση ἀκεραίας τῆς Πίστεως καὶ τὴνσυμπόρευσή τους μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἢ τὴν ἀνοχή τους στοὺς ἡγέτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους, τοὺς ὁποίους ἀπὸ δειλία ἢ συμφέρον ἀρνοῦνται νὰ κατονομάσουν.

Κι ὄχι μόνο αὐτό. Καὶ ἡ ἴδια ἡ ΠΕΘ στηρίζει τὸν ἀρχηγέτη τῆς αἱρέσεως πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἔστειλε πρὸς τὸν Πατριάρχη, εὐχαριστώντας τον ποὺ ἔδωσε «τὰς Πατριαρχικὰς του εὐχὰς καὶ εὐλογίας διὰ τὴν εὐόδωσιν τοῦ ἔργου τῆς ΠΕΘ»!

Βέβαια γιὰ μᾶς, εἶναι φυσικὴ μιὰ τέτοια στάση, ἀφοῦ κορυφαῖο μέλος τοῦ Προεδρείου τῆς ΠΕΘ  (πρὶν μερικὰ χρόνια σὲ ἡμερίδα στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο)  μᾶς ἐξέπληξε, δηλώνοντάς μας ὅτι εἶναι λάθος ἡ θέση, ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση! Κι ἂν δὲν θεωροῦν -κάποιοι τῆς ΠΕΘ- τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση, κατὰ ποία λογικὴ θὰ θεωρήσουν τὸν Οἰκουμενισμό;

Πραγματικὰ λέμε πὼς ὑπηρετοῦμε τὸν ἴδιο Χριστὸ καὶ τὴν ἴδια Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐφαρμόζοντας ὁ καθένας διαφορετικὴ Παράδοση στὴν ἀντιμετώπιση τῶν τῆς Πίστεως καὶ κυρίως τῆς συγχρόνου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ τὸ ἀπογοητευτικό: ὅπως οἱ Ποιμένες, ἔτσι καὶ τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῶν θεολόγων, ἀρνοῦνται νὰ συζητήσουμε τὶς θέσεις τῶν Πατέρων, ὑποτιμώντας τὴν προσπάθεια ἐκείνων ποὺ μὲ κόπο καὶ μόχθο τὶς παρουσιάζουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας!

Τὸ κείμενο τῆς ΠΕΘ στὸ ὁποῖο ἀναφερόμαστε ἔχει τίτλο«Πνευματικὴ κρίση: Σύγχυση Πίστεως θεσμῶν καὶ Ἰδεολογημάτων», ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν κ. Ἠλία Μπάκο καὶ δημοσιεύθηκε στὸ ὄργανο τῆς ΠΕΘ, τὸ περιοδικὸ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», 2^ο τεῦχος τοῦ 2013, σελ. 66. Δημοσιεύουμε τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει:

πηγή