Όσο πάει το κακό σφίγγει…. και ο Τούρκος σουλατσάρει από Έβρο σε Κύπρο.

Τελικά η ανθρωπότητα στο πρόσωπο του κ. Ερντογάν ¨¨απέκτησ娨  έναν νέον ¨¨διάσημο γεωγράφ﨨 και μάλιστα πρωτοποριακό εκτός από τον πιθανώς χριστιανικής και Ελληνικής καταγωγής γνωστό Τούρκο Piri Reis.

Τι ανακάλυψε ο αθεόφοβος; Ότι η Θράκη είναι Θεσσαλονίκη!! Και το δήλωσε μπροστά σε στρατιωτικούς. Καλά τόσο μπουνταλάδες είναι; ή για κάτι άλλο ετοιμάζεται ο μπουνταλάς;

Ο ¨¨Σουλτάνος¨¨ μίλησε και είπε σε επίσκεψή του στην Κεσάνη/Keşan, μόλις 20 χλμ από τον Έβρο, όπου εδρεύει ένας από τους επίλεκτους σχηματισμούς της 1ης Στρατιάς, η 4η Μ/Κ ΤΑΞΠΖ, με αφορμή μια αθλητική εκδήλωση.

 «Για μας, η Θράκη έχει ιδιαίτερη σημασία και έννοια. Η Θράκη ταυτόχρονα είναι Θεσσαλονίκη, ταυτόχρονα είναι Κομοτηνή, ταυτόχρονα είναι Ξάνθη”

Του ¨¨κάθισαν¨¨ οι συγκυρίες και τα πρόσωπα και τα λέει.

Όταν την ίδια στιγμή στην  αιματοποτισμένη  και μαρτυρική Κύπρο βγαίνει ένας ψυχρός και εύλαλος τεχνοκράτης και μας ¨¨κουφαίνε騨.

 Ο υπουργός Άμυνας της Κύπρου Φώτης Φωτίου δήλωσε χαρακτηριστικά : “Η Εθνική Φρουρά δεν μπορεί να στηρίζεται από το κράτος. Αυτό το πρόβλημα υπήρχε ανέκαθεν και δεν προέκυψε πρόσφατα λόγω της κρίσης. Το κόστος της Εθνικής Φρουράς ήταν πάντοτε δυσανάλογο των οικονομικών δυνατοτήτων του κράτους”.

Και τα πετρέλαια κύριε τι θα γίνουν; ποιος θα τα φυλάει;

Και όλα αυτά τη στιγμή που το Barbaros “σουλατσάρει” εντός των κυπριακών χωρικών υδάτων εδώ και μια εβδομάδα με συνοδεία δύο τουρκικών πολεμικών πλοίων! Και ενώ  ο Ερντογάν σουλατσάρει στις όχθες του Έβρου. !!

Σφίγγουν-σφίγγουν το ζωνάρι γύρω από την Ελλάδα αλλά στο τέλος θα τους πιάσει πολιτικό ¨¨κόψιμ﨨, να με συμπαθάτε για την έκφραση γιατί είναι η μόνη που ταιριάζει στην προκειμένη περίπτωση.

Άραγε οι ιστορικές τραγωδίες μας δίδαξαν η απλώς δίδαξαν τους εχθρούς  να ενεργούν εναντίον μας σε κρίσιμες στιγμές της Εθνικής Πορείας;

 Κύπρος 1967. Μέσα στον ίδιο χρόνο (1967) ξέσπασε η γνωστή κρίση της Κοφίνου που οδήγησε στην πρώτη μεγάλη ελληνική υποχώρηση. Λίγο πιο πριν όμως, τον Ιούνη του 1967, ξέσπασε ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που ο αντίκτυπός του έφτασε μέχρι την Κύπρο. Τον Ιούλιο οι Τουρκοκύπριοι, εκτελώντας προφανώς οδηγίες της Άγκυρας, προκάλεσαν ένταση με απρόκλητη ένοπλη επίθεση κατά ανύποπτων Ελληνοκυπρίων που έκαναν τα ψώνια τους στη δημοτική αγορά της Πάφου. Το αιματηρό αυτό επεισόδιο είχε ένα σκοπό: να εκτιμηθεί η αντίδραση των Ελληνοκυπρίων, αλλά και των Αθηνών μετά την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα. Οι Ελληνοκύπριοι ανταπέδωσαν κτύπημα.

Το Σεπτέμβρη, έγινε η φαιδρή συνάντηση στον Έβρο και στα μέσα του Νοέμβρη του 1967 ξέσπασε η κρίση της Κοφίνου.

Όταν η μάχη στην Κοφίνου άρχισε 31 του Οκτώβρη του 1967, ο Μακάριος φέρεται σαν να είπε στον υπουργό του Σπύρου Κυπριανού, ο οποίος εξέφρασε ανησυχία, πως: “Στην Αθήνα επιθυμούν πάρα πολύ να γίνει αυτή η επιχείρηση. Είναι δε βέβαιοι πως δε θα υπάρξουν επιπτώσεις…”.

Επιθυμούσαν, λοιπόν, πάρα πολύ στην Αθήνα να γίνει η επιχείρηση; Πιο πριν, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος φέρεται σαν να δήλωσε στο Σπύρο Κυπριανού πως:“Το πιο μεγάλο σφάλμα που διέπραξε η Ελλάς, ήταν η αποστολή εις Κύπρον της μεραρχίας, από τον Παπανδρέου… Πρέπει να εξευρεθεί  τρόπος για να φύγει η μεραρχία από την Κύπρο…”. ‘ Πραγματικά, αμέσως μετά την κρίση, η μεραρχία έφυγε. http://www.bookia.gr/

Η ιστορική συνέχεια είχε αίμα και δάκρυ και πολλή μα πάρα πολλή προδοσία…

Τι ζόρι όμως έχει ο Τούρκος και σουλατσάρει αυτές τις μέρες στα σύνορα του Ελληνικού ζωτικού χώρου;  Μήπως δεν αισθάνεται άνετα στην Κωνσταντινούπολη και πήρε των ομματιών του και θέλει τουρισμό στην Θράκη που ονειρεύεται ότι φτάνει μέχρι την Θεσσαλονίκη;

Η κρυφή αλλά διαφαινόμενη σαφώς από καιρό διαμάχη μεταξύ της ισλαμικής κυβερνήσεως Ερντογάν και του μέχρι πρόσφατα ακόμη υποστηρικτή του Φετουλάχ Γκιουλέν και του κινήματός του, που συχνά είχε χαρακτηρισθεί ως το «βαθύ κράτος της κυβερνήσεως του ΑΚΡ», ήλθε πλέον για τα καλά στην επιφάνεια μετά την πρόσφατα γνωστοποιηθείσα πρόθεση του Ερντογάν να κλείσει τα περίφημα «φροντιστήρια» του κινήματος Γκιουλέν που προετοίμαζαν σπουδαστές για την είσοδό τους στα πανεπιστήμια και μία σχεδόν ταυτόχρονη και εντυπωσιακή αποκάλυψη σχετικά με τις πραγματικές διαθέσεις του Ερντογάν για τον άλλοτε βασικό υποστηρικτή του.

Ειδικότερα, περίπου την ίδια περίοδο και συγκεκριμένως στις 28 Νοεμβρίου μία αποκάλυψη του γνωστού Τούρκου δημοσιογράφου Μεχμέτ Μπαρανσού στην εφημερίδα «Taraf» έδωσε μια απρόσμενη διάσταση στη διαμάχη Ερντογάν – Γκιουλέν με τη δημοσιοποίηση ενός εγγράφου που αφορούσε μια απόφαση του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας για το κίνημα Γκιουλέν, η οποία ελήφθη την περίοδο που πρωθυπουργός της χώρας ήταν ήδη ο Ερντογάν.

Το έγγραφο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, με ημερομηνία 25 Αυγούστου 2004, είχε ως τίτλο «Μέτρα που πρέπει να ληφθούν για αντιμετώπιση των δραστηριοτήτων του κινήματος Φετουλάχ Γκιουλέν» και όπως ήταν φυσικό η δημοσιοποίησή του από την «Taraf» προκάλεσε σάλο στην Τουρκία, λόγω της ισχυρής επιρροής και πολυάριθμων οπαδών του Γκιουλέν στη χώρα. Οπως αναφέρει το άρθρο του Μπαρανσού στην «Taraf», «Στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας τον Αύγουστο του 2004 η κυβέρνηση έλαβε γνώση μιας γνωμοδοτικής αποφάσεως “για την εκπόνηση ενός σχεδίου δράσεως εναντίον του κινήματος”» με τίτλο τον αναφερόμενο παραπάνω. (….) «Η απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας αναφέρει: “Νομοθετικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν με την εισαγωγή αυστηρών κυρώσεων και για ένα σχέδιο δράσεως που πρέπει να εκπονηθεί με σκοπό να μπει φραγμός στις δραστηριότητες των Νουρτζού (σ.σ.: ιδεολογική αφετηρία-ρεύμα του κινήματος Γκιουλέν) και τις δραστηριότητες των ιδρυμάτων που ανήκουν στον όμιλο Φετουλάχ Γκιουλέν 08.12.2013Μάνος Ηλιάδηςhttp://www.dimokratianews.gr/

Οθωμανικοί μεγαλοιδεατισμοί και το πολιτικό άλγος του πρωθυπουργού της Τουρκίας αποκαλύπτουν πριν την ώρα τους μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές συνόρων που πιθανώς να έχουν ήδη αποφασισθεί, αλλά περιμένουν το εναρκτήριο λάκτισμα από την τεχνητή δημιουργία νέων διεθνών δεδομένων για να δρομολογηθούν με σειρά.

Όμως του Τούρκου του τρέχουν τα σάλια και βιάζεται και ενώ το σπίτι του μοιάζει με μπαρουτο-αποθήκη  το μυαλό του είναι πάντα στο ¨¨πλιάτσικ﨨.

Μπορεί να μας εξαθλίωσαν ύπουλα  αλλά ο απλός Λαός της Ελλάδος που τέτοιες δηλώσεις τον ξυπνούν απότομα κάνει τους λογαριασμούς του και έχει πάρα πολλούς από την Μικρά Ασία , τον Πόντο, τον ξεριζωμό της Πόλης , την Κύπρο, τα Ίμια και ¨¨τους περιμένει όλους στην γωνίᨨ.

Τώρα όμως…

¨¨ήρθε η ώρα που η τουρκική αλεπού από τις εξυπνάδες  θα πιαστεί στα τέσσαρα ποδάρια της¨¨ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.

ΔΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΑΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ – Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

Καθώς πορευόμεθα πρός τήν μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί ἑτοιμαζόμαστε νά δοξάσωμε καί νά ὑμνήσωμε τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, σκεπτόμεθα πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός καί πόσο μᾶς ἀγαπάει, παρά τά πολλά ἁμαρτήματά μας καί τήν ἀποστασία μας ἀπ’ Αὐτόν.
Τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, εἶναι ἡ πίστωση τῆς πολλῆς του ἀγάπης πρός ἐμᾶς. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος βάζει στό στόμα τοῦ Κυρίου μας τά παρακάτω συγκινητικά λόγια:
«Διά σέ ἐνεπτύσθην, ἐρραπίσθην, τήν δόξαν ἐκένωσα, τόν Πατέρα εἴασα καί πρός σέ ἦλθον τόν μισοῦντα με καί ἀποστρεφόμενον καί οὐδέ ἀκοῦσαι βουλόμενον τό ὄνομά μου. Κατεδίωξα καί ἐπέδραμον, ἵνα σέ κατάσχω, ἥνωσά με καί συνῆψα ἐμαυτῷ. Φάγε με, εἶπον, πίε με. Καί ἄνω σέ ἔχω καί κάτω συμπλέκομαί σοι… Οὐχ ἁπλῶς μίγνυμαί σοι, ἀλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι κατά μικρόν, ἵνα πολλή ἡ ἀνάκρασις γένηται καί ἡ μίξις καί ἡ ἕνωσις» (Εἰς Α΄ Τιμ. ὁμ. 15).
Λόγια συγκινητικά, τά ὁποῖα δηλώνουν τήν ἄκρα τοῦ Θεοῦ συγκατάβαση καί τήν μέχρι θυσίας σταυρικῆς ἀγάπη Του πρός τό δημιούργημά Του.

Ὅμως, ἐνῷ ὁ Ἴδιος «λεπτύνεται καί μίγνυται ἡμῖν», ἔχει δώσει καί ἄλλη δυνατότητα παρηγορίας σέ μᾶς. Ἔχομε τήν Παναγία Μητέρα του, καί μητέρα ὅλων μας, ἡ ὁποία εἶναι παραμυθία καί σκέπη μας. Ἔχομε τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά μᾶς παράκλητοι, μετά τόν Παράκλητον. Οἱ Ἅγιοι εἶναι σέ κάθε ἐποχή τά φῶτα τοῦ κόσμου καί τό ἁλάτι τῆς γῆς. Ὄχι μόνο συγκινοῦν καί ἐμπνέουν μέ τούς ἀγῶνες τους καί τήν ἁγία βιοτή τους ἤ τά μαρτύριά τους, ἀλλά στηρίζουν τόν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο μέ τίς προσευχές τους καί τίς δεήσεις τους.
Καμμιά ἐποχή δέν ἔμεινε χωρίς Ἁγίους. Καί συνεπῶς κανείς ἄνθρωπος δέν ἔμεινε ἀπαράκλητος ποτέ. Κοντά στούς παλαιούς τοῦ Θεοῦ θεράποντες, νέοι προστίθενται, κοντά στούς πρώτους καί οἱ τῶν μέσων καί ἐκεῖνοι τῶν ἐσχάτων χρόνων.
Χαρᾶς λοιπόν εὐαγγέλια μέ τήν πρόσφατη ἁγιοκατάταξη τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου. Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀναπλάσις ἡ ἑορτή, ἡ πρώτη ἐπισήμως τῆς ἱερᾶς καί φωτοφόρου μνήμης του.
Πολλοί τόν ἐγνώρισαν ἀπό κοντά. Πλεῖστοι εὐεργετήθηκαν ἀπό τίς συμβουλές του. Ὅλοι ἠλεήθησαν ἀπό τίς προσευχές του. Ἐνόσῳ ζοῦσε ἔδιδε ἐλπίδα, αἰσιοδοξία, παρηγοριά μέσα ἀπό τά γεμάτα φῶς μάτια του καί τό λαμπερό του πρόσωπο, τό ὁποῖο ἀκτινοβολοῦσε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ πόνος τοῦ συνανθρώπου του ἔγινε δικός του πόνος καί τό δάκρυ τοῦ κάθε πονεμένου μεταφέρθηκε ἀπό τόν Ὅσιο Πορφύριο προσευχητικά στόν Θεό.
Δέν εἶχε ὑλικά ἀγαθά. Ἦτο ἐλεύθερος ἀπό τά δεσμά αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἦτο ἁπλοῦς, γεμάτος καλωσύνη, γεμάτος ἀγάπη.
Ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό προορατικό χάρισμα. Αὐτό ἦτο τό δῶρο του, ὄχι μόνο γι’ αὐτόν, ἀλλά γιά τήν παραμυθία τῶν ἀνθρώπων. Σέ ἐποχή πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν , πού δέν θέλει ὁ ἕνας νά βλέπῃ τόν ἄλλον, πού δέν γνωρίζει ἤ δέν θέλει κἄν νά προφέρῃ ὁ ἕνας τό ὄνομα τοῦ ἄλλου, ἐκεῖνος, ὁ τρισμακάριος, ἐγνώριζε τούς ἀνθρώπους προτοῦ ἀκόμη τούς δῇ. Γι’ αὐτό καί ὅταν τόν ἐπεσκέπτοντο, τούς καλωσόριζε μέ τό ὄνομά τους. «Καλῶς ἦλθες Γιῶργο… Γιάννη… Μαρία… Κάθισε κοντά μου».
Μάλιστα, ὅπως μοῦ ἔλεγε ἕνας εὐσεβής Πατρινός, ὅταν ἐπεσκέφθη μέ τήν οἰκογένειά του τόν π. Πορφύριο, ἐκεῖνος μίλησε στά παιδιά μέ τό μικρό τους ὄνομα. Ἡ μικρή κορούλα τῆς οἰκογενείας, τώρα πιά μεγάλη, εἶχε «παρεξηγηθῆ» καί διαμαρτυρήθηκε στόν πατέρα της, λέγοντας: «Μπαμπά, γιατί μέ ξέρει αὐτός ὁ Παπούλης, ἀφοῦ δέν μέ ἔχει ξαναδεῖ;».
Σ’ αὐτή τή δύσκολη ἐποχή, μέ τά πολλά προβλήματα, σ’ αὐτό τόν κόσμο πού θέλειν ά ψαλιδίσῃ τά φτερά τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ἐλπίδος, ὁ Θεός δέν μᾶς ἐγκατέλειψε. Μέσα στό σκοτάδι λάμπουν τά φῶτα, οἱ παλαιοί καί οἱ σύγχρονοι Ἅγιοι. Μέσα στήν ζοφερή νύχτα τῆς ἀπελπισίας, ἔρχεται ἡ ἐλπίδα καί ἀποδιώκει τόν φόβο καί τήν ὀδύνη τῆς ψυχῆς.
Μέσα στήν πολυεπίπεδη κρίση καί τήν ἔλλειψη ἀγάπης, ἔρχεται ἡ θαλπωρή τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ ζεστασιά τῆς ἱκεσίας τῶν Ἁγίων. Ἔρχεται ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα ἀπό τά χαριτόβρυτα λείψανά τους, γιά νά μᾶς παρηγορήσῃ. Ἔρχονται οἱ προσευχές τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι τά ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος.

Ιερά Μητρόπολις Πατρών

Βίντεο που σοκάρει-Δείτε τι θα γίνει σύντομα στην Ελλάδα

Όλοι έχουμε ακούσει προφητείες, διδαχές, αλλά και πάρα πολλούς τσαρλατάνους να αναφέρουν ότι τους έρθει στο μυαλό.

Το βίντεο όμως που ακολουθεί δε μπορεί παρά να βάλει σε σκέψεις όποιον το δει.

Αν σκεφτεί κάποιος τα πεπραγμένα θα δει πως δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

πηγή

Ὁ κόσμος στὸν δρόμο του

Ὁ κόσμος στὸν δρόμο του. Δὲν γίνεται πιὰ μεταστροφή


Πολλοὶ ἀναγνῶστες μοῦ γράφουνε, παρακαλώντας με, καὶ μάλιστα ξορκίζοντάς με, νὰ γράψω γιὰ νὰ χτυπήσω τὴν ἀνηθικότητα, ποὺ δέρνει τὴν κοινωνία, πρὸ πάντων τὴ νεολαία, καὶ ποὺ «τὴ σερβίρουν τὰ σινεμά», ὅπως μοῦ γράφουνε. Φωνάζουνε: «Ὑψώσετε τὴ φωνή σας!». Ἕνας σπουδαστής μοῦ γράφει ἀπὸ τὴν Ἀγγλία: «Μὴ σταματήσετε αὐτὸν τὸν ὡραῖον ἀγώνα, μὴν πτοηθῆτε ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις. Ὑπάρχουν βέβαια πολλοὶ ἀντίπαλοι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ θαυμαστὲς τοῦ ὡραίου σας ἔργου. Σᾶς χρειαζόμαστε γιὰ νὰ δώσετε φτερὰ στὶς καρδιές μας, ποὺ εἶναι γεμάτες κενὸ καὶ ἀπαισιοδοξία».

Καημένοι ἄνθρωποι, πόση σημασία δίνετε στὸ πρόσωπό μου καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ γράφω! Τί φωνὴ νὰ ὑψώσω, ποὺ εἶναι βραχνιασμένη καὶ ἀδύνατη, καὶ χάνεται μέσα στὸν κυκεώνα τῆς σημερινῆς ζωῆς; Ὄχι φωνή, ἀλλὰ καὶ τ' ἀστροπελέκι νὰ κρατᾶ στὰ χέρια του κανένας σήμερα, καὶ νὰ τὸ σφενδονίζει γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ν' ἀλλάξουνε δρόμο, πάλι τίποτα δὲν θὰ κάνει. Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Γιάννης ὁ Πρόδρομος, τὸ ἐρημοπούλι τῆς ἐρήμου, ποὺ τὸν φοβόντανε οἱ ἁμαρτωλοί, γιατί τοὺς ἔλεγε «γεννήματα ἐχιδνῶν», κι αὐτὸς μάταια φώναζε. Ἡ φωνὴ του χανότανε μέσα στὴν ἔρημο, «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Καὶ πότε; Τὸν καιρὸ ποὺ ὑπήρχανε ἀκόμα κάποια αὐτιὰ νὰ τὸν ἀκούσουνε, κι ἁπλὲς καρδιὲς γιὰ νὰ τὸν καταλάβουνε. Ὄχι ἐμεῖς ποὺ χρειαζόμαστε δασκάλεμα, καὶ ποὺ ἔχουμε τόσα στὴν καμπούρα μας! Πῶς νὰ γίνουμε δάσκαλοι γιὰ τοὺς ἄλλους; Γεμίζουμε χαρτιὰ μὲ μυριάδες λόγια, μὰ τί τὸ ὄφελος; Ὁ κόσμος τραβᾶ τὸν δρόμο του καὶ δὲν σκοτίζεται ἀπὸ κηρύγματα. Κι ἂν δώσει προσοχὴ καὶ κανένας στὰ γραψίματά μας, μπορεῖ νὰ θυμώσει ποὺ χαλάσαμε τὴν ἡσυχία του, καὶ νὰ πεῖ πὼς εἴμαστε ὑποκριτές, ψευτογιασμένοι, κουκουβάγιες ποὺ βγαίνουνε ἀπὸ τὰ χαλάσματα τοῦ παλιοῦ καιροῦ. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι τέτοιοι, ποὺ μήτε τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ δὲν θὰ ’κανε τίποτα.

Λοιπόν, ἂς τὸ πάρουμε ἀπόφαση. Τὸ κακὸ δὲν περιορίζεται πιὰ μὲ τίποτα, μὲ κανένα τρόπο, μὲ καμμιὰ δύναμη. Ὅσοι μιλοῦνε καὶ γράφουνε γιὰ νὰ φέρουνε στὸν ἴσιο δρόμο τοὺς πολλοὺς ποὺ ξεστρατίσανε, ἂς ξέρουμε πὼς δέρνουνε τὸν ἀγέρα, εἶναι «ἀέρα δέροντες», ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ ἅγιος νὰ εἶναι αὐτός, ποὺ συμβουλεύει, πάλι δὲν θάβρει αὐτιὰ γιὰ ν' ἀκούσουνε τὴ φωνή του, ὄχι ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς, ποὺ ἔχουμε οἱ ἴδιοι ἀνάγκη ἀπὸ δασκάλεμα.

Ναί, ὁ κόσμος δὲν ἀλλάζει πορεία. Ἂς μὴν περιμένουμε πιὰ τίποτα καλύτερο, θὰ πηγαίνουμε ὁλοένα στὰ χειρότερα. Ἀνήφορος πιὰ δὲν ὑπάρχει. Μοναχὰ κατήφορος. Ὅσοι ἔχουνε μέσα τους τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ οἱ λίγοι θ' ἀπομείνουνε, «τὸ μικρὸν ποίμνιον» ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἂν γράφουμε, γι' αὐτοὺς γράφουμε καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους τους ἑαυτούς μας ποὺ κιντυνεύουμε νὰ ἁρπαχτοῦμε ἀπὸ τὰ δίχτυα ποὺ ’ναι μπλεγμένοι ἐκεῖνοι ποὺ θέλουμε νὰ δασκαλέψουνε. Γιὰ νὰ καθόμαστε ἀνύσταχτοι.

"Ὅσοι εἶναι αἰσιόδοξοι γιὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας, βλέπουνε μὲ ἄλλα μάτια τὸν κόσμο, ἀπ’ ὅ,τι τὸν βλέπομε ἐμεῖς. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ γκρινιάρηδες, οἱ Ἱερεμίες, οἱ Κασσάντρες, καὶ γι' αὐτὸ ὁ κόσμος μᾶς ὀχτρεύεται. Κι ἔχει δίκιο. Ὁ καθένας νοιώθει διαφορετικὰ τὴ ζωή, τὴ χαρά, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ λέμε πὼς δὲν πᾶνε καλά, ὁ σημερινὸς κόσμος εἶναι ὁ πιὸ θαυμάσιος, ἡ σημερινὴ ζωὴ εἶναι ἡ πιὸ καλύτερη κι ἡ πιὸ βλογημένη ἀπὸ ὅλες ποὺ πέρασε ὁ ἄνθρωπος. Ἡ σημερινὴ νεολαία εἶναι μεθυσμένη ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ λέμε ἐμεῖς «ἀνηθικότητα», καὶ ποὺ αὐτὴ τὸ λέγει «ἐλευθερία». Τί κάθεσαι λοιπὸν ἐσὺ καὶ τσαμπουρνίζεις μὲ τὴν ἠθική σου; Γι' αὐτοὺς εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο χάρισμα ἡ ἀνηθικότητα, καὶ μποροῦνε νὰ σκοτώσουνε ἐκεῖνον ποὺ χτυπᾶ τὴν «ἐλευθερία» τους. Αἰῶνες ἀγωνιζότανε ὁ ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τὴν ἀποχτήσει. Καὶ τώρα ποὺ τὴν ἔκανε χτῆμα του, νὰ τὴν ἀφήσει γιὰ τὴν παλαιοντολογικὴ ἠθική μας;

Ποτὲ δὲν μίσησε ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο τόσο πολύ, ὅσο στὸν καιρό μας. Καὶ τὸν μίσησε στ' ὄνομα αὐτῆς τῆς «ἐλευθερίας», ποὺ λέγει πὼς εἶναι τὸ πολύτιμο ἀπόχτημα τῆς ἐποχῆς μας. Μισημένες εἶναι οἱ ἠθικὲς κουκουβάγιες κι οἱ χριστιανικὲς μοιρολογῆστρες. Ποτὲ ὁ χριστιανὸς δὲν μισήθηκε ὅσο σήμερα, οὔτε ἐπὶ Νέρωνα.

Ποῦ ν' ἀκούσουνε οἱ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας κουβέντα γιὰ Θεό, γιὰ ψυχή, γιὰ ἄλλη ζωή! Ἡ ψυχὴ τους ἔχει παραμορφωθεῖ ὁλότελα ἀπὸ τὶς κάθε λογῆς ἀνοησίες ποὺ βλέπουμε στὸν κινηματογράφο. Ἡ ταινία ποὺ δὲν ἔχει μέσα της πολλὴ ἀνοησία, δὲν γνωρίζει ἐπιτυχία. Ἀνοησία, καὶ ἀκαλαισθησία, αὐτὰ τὰ δύο βασιλεύουνε σήμερα. Εἶναι ἀπίστευτο τὸ τί ἀκούγει κανένας γιὰ ἀστεῖα στὶς συναναστροφὲς ποὺ κάνουνε οἱ νέοι. Κρυόμπλαστα, ἀσυναρτησίες, μωρολογίες. Χάθηκε ἀπ’ αὐτοὺς κι ἡ πιὸ συνηθισμένη ἐξυπνάδα. Τὰ καημένα τὰ παιδιά, παίρνουνε ἀφορμὴ ἀπὸ ἕνα τίποτα, γιὰ νὰ χαχανίσουνε. Τὰ δέρνει ἡ ἀμηχανία κι ἡ βαρυεστημάρα κι αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τὰ κάνει νὰ χοροπηδᾶνε σὰν τρελλά, νὰ τσακίζουνε ὅ,τι βροῦνε μπροστά τους, νὰ τὰ βάζουνε μὲ ἀνύποπτους ἀνθρώπους. Γι' αὐτὰ τὰ πλάσματα ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα ἀνιαρὸ πράγμα δίχως σκοπό, δίχως ἀληθινὴ χαρά, δίχως ἁγνὸν ἐνθουσιασμό.

Ποιὸς φταίγει γι' αὐτὴ τὴν κατάσταση; Ὅλοι μας. Ὅλοι συνεργήσαμε γιὰ νὰ καταντήσει ἡ ζωὴ ἔτσι ποὺ κατήντησε. Ὅλοι δουλέψαμε γιὰ νὰ χτισθεῖ τοῦτος ὁ τερατώδικος πύργος τοῦ Βαβέλ. Ἄλλοι κουβαλήσανε γιὰ πέτρες τὶς πετρωμένες καὶ ἀναίσθητες καρδιές τους, ἄλλοι κουβαλήσανε λάσπη ἀπὸ τὰ κατάβαθά τους ποὺ φωλιάζουνε τὰ βρωμερὰ πάθη. Ἐκεῖνος ὁ παλιὸς πύργος τοῦ Βαβὲλ ρήμαξε κι ἐξαφανίσθηκε. Μὰ τοῦτος θὰ στέκεται ἀσάλευτος, κι οἱ ἄνθρωποι ὁλοένα θὰ τὸν κάνουνε πιὸ ψηλόν, μὲ σκοπὸ νὰ χτυπήσουνε τὸν Θεό.

Ἐσεῖς ποὺ θλιβόσαστε καὶ πονᾶτε γι' αὐτὴ τὴν κατάσταση, καλὰ κάνετε νὰ λυπόσαστε, μὰ μὴν ὀνειρευόσαστε πὼς θάρθουνε καλύτερες μέρες γιὰ τὸν κόσμο. Ὁ κόσμος τρέχει σὰν τρελλός. Κατὰ μὲν τὴ δική του γνώμη ἀνηφορίζει στὸν θρίαμβο, κατὰ δὲ τὴ δική σας γνώμη κατηφορίζει στὰ τάρταρα καὶ στὸν χαμό. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς δύο ἔχει δίκιο, μοναχὰ ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Αὐτὸ τὸ τρέξιμο δὲν θὰ πάψει ὡς τὴν τελευταία μέρα, ποὺ θὰ λάμψει ἡ ἀλήθεια καὶ θὰ δικαιωθοῦνε ὅσοι τὴν πιστέψανε σωστά, καὶ μαρτυρήσανε γι' αὐτὴ καὶ ἐμπαιχτήκανε γι' αὐτή.

Ἴσως νάρχεται κιόλας ὁ Ἀντίχριστος. Τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα ποὺ προφητεύτηκε πὼς θὰ κάνει ἀρχίσανε νὰ φανερώνουνται. Ἡ ἐπιστήμη βασιλεύει κι ἡ ἀθεΐα βασιλεύει μαζί της.

Μία βροντερὴ φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ πάνω, μὰ τὴν ἀκοῦνε μόνο ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουνε αὐτιὰ γιὰ νὰ τὴν ἀκούσουνε. Καὶ λέγει: «Νά, ἔρχομαι σὰν τὸν κλέφτη. Καλότυχος ἐκεῖνος ποὺ ξαγρυπνᾶ καὶ βαστᾶ καθαρὰ τὰ φορέματά του. Ὁ καιρὸς εἶναι κοντά. Ὁ ἄδικος ἂς ἀδικήσει ἀκόμα, κι ὁ βρωμερὸς ἂς βρωμισθεῖ ἀκόμα, κι ὁ δίκαιος ἂς κάνει δικαιοσύνη ἀκόμα, κι ὁ ἅγιος ἂς ἁγιάσει ἀκόμα. Νά, ἔρχομαι γρήγορα!».
\\\

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΝΙΗΛ, ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 11 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Δανιήλ, του Στυλίτου.

Κάποιος έγραψε κάπου το εξής πολύ σωστό. «Όλοι οι Άγιοι είναι αξιοθαύμαστοι, όχι όμως και αξιομίμητοι...». Πολλοί από αυτούς, και μάλιστα οι Όσιοι, ανέλαβαν και εκτέλεσαν παράδοξα, που όλα είναι βέβαια εμπνευσμένα από αληθινή αρετή. Δεν είναι όμως για όλους, γι' αυτό και τέτοια έργα όχι μόνο αξιομίμητα δεν είναι, αλλά κι όλοι δεν είναι άξιοι να τα μιμηθούν.

Ένα τέτοιο έργο αξιοθαύμαστο, αλλ' όχι και αξιομίμητο είναι το κατόρθωμα των στυλιτών. Πολλοί Όσιοι πέρασαν ζωή ολόκληρη επάνω σ' ένα στύλο, εκτεθειμένοι στον καύσωνα του καλοκαιριού και στον παγετό του χειμώνα.

Ένας από αυτούς είναι ο άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Δεν πρέπει, γιατί και δεν μπορούμε, να τον μιμηθούμε. Αξίζει, όμως να τον θαυμάζουμε για την καρτερία του και πολλά να διδασκώμαστε από την αυταπάρνησή του. Ο Σταυρός έχει δική του αξία, έξω από κάθε κοινωνική ωφελιμότητα.

Ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης, λοιπόν, γεννήθηκε το 410 μ.Χ., στο χωριό Μαρουθά της περιφερείας Σαμοσάτων. Οι ευσεβείς γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Μάρθα. Ο Δανιήλ γεννήθηκε ενώ η μητέρα του ήταν στείρα. Γι' αυτό και οι γονείς του υποσχέθηκαν να τον αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού. Τον ανέθρεψαν με πολλή επιμέλεια, και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ο Δανιήλ απέδωσε καρπούς.

Νεαρός ακόμα, πήγαινε στις γειτονικές πόλεις και εξηγούσε το Ευαγγέλιο. Έπειτα πήγε σε κοινόβια Μονή, όπου επιδόθηκε σε ευσεβείς ασκήσεις, θεολογικές μελέτες και καλλιέργεια της ταπεινοφροσύνης. Κάποτε, σ' ένα ταξίδι με τον ηγούμενο της Μονής, συνάντησε το Συμεών το Στυλίτη και πήρε την ευλογία του.

Όταν πέθανε ο ηγούμενος της Μονής, ο Δανιήλ ξαναπήγε στο Συμεών και ζήτησε τη συμβουλή του που να πάει. Ο Συμεών τον συμβούλευσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα που ο Δανιήλ έπραξε. Εκεί εγκαταστάθηκε στον περίβολο του ναού του αρχιστρατήγου Μιχαήλ στην Προποντίδα.

Μετά από λίγο καιρό, είδε όραμα το Συμεών να τον καλεί. Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας αυτό το όραμα, έκτισε υψηλό στύλο και εγκαταστάθηκε πάνω σ' αυτόν. Σκοπός της εγκατάστασής του πάνω στο στύλο, ήταν ο αγώνας για την εξάλειψη των παθών και η απόκτηση περισσότερων αρετών. Έλαβε το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας.

Πέθανε 80 χρονών, πλήρης «καρπών δικαιοσύνης τών διά Ιησού Χριστού» (Προς Φιλιππησίους, α' 11). Δηλαδή γεμάτος από καρπούς, που παράγει η αρετή και που κατορθώνονται δια του Ιησού Χριστού.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Υψώσας το σώμα σου, επί του στύλου σοφέ, τον νούν σου επτέρωσας, προς τον Θεόν ακλινώς, βιώσας ως άγγελος, όθεν σε στήλην ζώσαν, ευσεβείας ειδότες, κράζοντας σοι βοώμεν, Δανιήλ Θεοφόρε, Παντοίων ημάς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.

ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΔΑΝΙΗΛ ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΤΟΥ

Τῌ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τοῦ Στυλίτου.

Τῇ ΙΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τοῦ Στυλίτου.
Καὶ γήϊνον πᾶν, ἀλλὰ καὶ γῆν ἐκκλίνων,
Οἰκεῖ Δανιὴλ πρὶν στῦλον, καὶ νῦν πόλον.
Ἑνδεκάτῃ Δανιὴλ στυλοβάμων εὕρατο τέρμα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Λουκᾶ, τοῦ νέου Στυλίτου.
Πρὸς ὕψος ἀνήνεγκε τὸν Λουκᾶν στῦλος,
Λουκᾶς δὲ τὸν νοῦν πρὸς Θεόν, πρὸς ὃν τρέχει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀκεψεῆ καὶ Ἀειθαλᾶ.
Ἀκεψεῆν βλέπων με πάσχοντα ξίφει,
Ἀειθαλᾶ, ζήλωσον, Ἐζήλωσά σε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Μνήμη Μείρακός τινος, καὶ διήγησις πάνυ ὠφέλιμος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βαρσαβᾶ.
Θύσας Βαρσαβᾶ ζῆθι, λυτρωθεὶς ξίφους.
Ἄνω ποθῶ ζῆν· θᾶττον ἡκέτω ξίφος.

Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Βικεντίου, Αἰμιλιανοῦ, καὶ Βεβαίας.
Τμηθέντες ἐμφαίνουσι τρεῖς τε καὶ μία
Θεοῦ Τρία πρόσωπα καὶ φύσιν μίαν.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς

Μήνυμα ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων: Θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε! Καλά Χριστούγεννα!

Μήνυμα ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων

Θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Καλά Χριστούγεννα!

Ὑψηλά τά κύματα τῶν πειρασμῶν.

Βαρειές οἱ ἁλυσίδες τῶν παθῶν.

Σφοδρό τό μῖσος τοῦ πονηροῦ.

Πικρά τά βέλη τῶν ὀργάνων του.

Ἐμεῖς ὅμως, θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Ἀδύναμα τά μέλη τοῦ φθαρτοῦ σώματος.

Λεκιασμένος ὁ χιτῶνας τῆς ψυχῆς.

Συννεφιασμένος ὁ οὐρανός τοῦ νοῦ.

Ἐχθρικό καί παγερό τό τοπίο τοῦ κόσμου.

Ἐμεῖς ὅμως, θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Κάνε μας νά μποροῦμε αὐτό πού θέλουμε.

Κάνε μας νά θέλουμε ἀπαρασάλευτα Ἐσένα!

Ἄν φωτεινοί ἀστέρες πού ἐγγίσαν πρός Ἐσένα, πίπτουν, ...............τίς δύναται σωθῆναι;

Πῶς πλάσματα ἁμαρτωλά, ἐλεεινά καί ἀσθενῆ, νά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία Σου;

Μόνο ἄν Ἐσύ φέρεις τήν γῆ ἀνάποδα, ταπεινώσεις τούς ὑπερήφανους, ὑψώσεις τούς ταπεινούς.

Μόνο τότε ἡ σποδός θά γίνει οὐρανός καί θά συζεῖ μαζί Σου αἰώνια.

Κι ὅπως Ἐσύ Κύριε ντύθηκες χῶμα καί κατέβηκες σ' ἐμᾶς τούς χοϊκούς γιά νά μᾶς ἀνεβάσεις στά Οὐράνια Σκηνώματά Σου, δῶσε καί σέ ἐμᾶς τήν λάσπη, ἀγγελικά φτερά ταπείνωσης καί μετανοίας, γιά νά φτερουγίσουμε στό ὕψος Σου!

Ἔλα καί γεννήσου στήν μῆτρα τῆς ψυχῆς μας. 

Καθάρισε κάθε σπῖλο καί μῶμο καί δυσωδία ἀπό τήν φάτνη τῆς μίζερης ὕπαρξής μας, 

γιατί 

θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Καλά Χριστούγεννα!

• Ἀληθινά, χωρίς τεχνητά φῶτα, ἀλλά μέ τό Φῶς τό Ἀληθινόν!

• Χωρίς φανταχτερά στολίδια στούς οἴκους, ἀλλά μέ ταπεινά στολίδια θείων ἀρετῶν καί ἔργων πίστεως, στούς οἴκους τῶν ψυχῶν μας!

• Χωρίς ψεύτικα δέντρα ὡς ἐπίκεντρο τῆς Ἐορτῆς τῆς Γέννησής Σου, ἀλλά μέ Ἐσένα τό Ξύλο τῆς Ζωῆς, στό κέντρο τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής μας ὁλάκερης!

Σέ ἕναν κόσμο ἐνάντιο σέ Ἐσένα, ἄν καί Ἐσύ τόν ἔφτιαξες, πού γι' αὐτόν γεννήθηκες καί πού αὐτός σέ παρεμερίζει σά νά μήν ὑπάρχεις, ἐμεῖς...

θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Καλά Χριστούγεννα!

 

πηγή.

Έβγαλαν κληρικό άφθαρτο από τον τάφο του - Μιλούν για Άγιο (video)

Συζητήσεις για την «αποκάλυψη» ενός νέου Αγίου έχει πυροδοτήσει στην Ρουμανία, μεταξύ πιστών αλλά και Μ.Μ.Ε. η εκταφή ενός γνωστού κληρικού στην χώρα...
ο οποίος σύμφωνα με τους μάρτυρες αλλά και τα βίντεο που κυκλοφορούν, βρέθηκε άφθαρτος.

 

 

 Πρόκειται για τον ιερέα Γκεοργκε Κάλτσίου-Ντουμιτρεάσα ο οποίος έζησε φρικτά βασανιστήρια επί ημερών του καθεστώτος Τσαουσέσκου και ο οποίος θεωρείται ήρωας της αντίστασης στην χώρα του.

 Ήδη το βίντεο με το λείψανο το ιερέα έχει προβληθεί σε τοπικά Μ.Μ.Ε ενώ πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να το προσκυνήσουν.


 
Πληροφορίες σχετικά με την ζωή του κληρικού μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ .... 
dogma.gr /πηγή

Εν διωγμώ η Ορθοδοξία! Να ανησυχούμε ή να χαιρόμαστε;

Μωαμεθανοί φανατικοί απήγαγαν 12 Ελληνορθόδοξες μοναχές από το ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στη Συρία! Πριν από μήνες απήγαγαν δύο Μητροπολίτες και έσφαξαν τον οδηγό τους! Καθ’ όλον το διάστημα των πολεμικών επιχειρήσεων των μισθοφόρων μωαμεθανών τρομοκρατών τα Ορθόδοξα χωριά και οι ιεροί ναοί βρέθηκαν στο στόχαστρο τους μέσα από ένα πολύ καλά οργανωμένο και μεθοδευμένο σχέδιο! Την ίδια στιγμή βάνδαλοι ιερόσυλοι λεηλατούν ναούς στην Β. Ήπειρο και εκτοξεύουν απειλές στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Διωγμοί Χριστιανών Ορθοδόξων παρατηρούνται και στο Κόσοβο ενώ στην Τουρκία ο «σουλτάνος» Ερντογάν και το επιτελείο του μετατρέπουν σταδιακά ορθοδόξους ναούς σε τζαμιά (βλ. σελ 20)! Ταυτόχρονα στην Ευρώπη υλοποιείται σιγά -σιγά ένα σχέδιο αποχριστιανοποίησης με την ευθεία αμφισβήτηση των χριστιανικών αξιών μέσω προώθησης νόμων που εισάγουν την κάθε μορφής ανωμαλία ως ανθρώπινο δήθεν δικαίωμα... Το ίδιο σκηνικό γίνεται υπό άλλη μορφή και στις ΗΠΑ!

Ρίχνοντας μία ματιά στην ευλογημένη Ελλάδα εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί άρχοντες προωθούν άμεσα η έμμεσα πρωτόγνωρες καταστάσεις αγνοώντας τη λαϊκή βούληση και τα πιστεύματα των Ελλήνων (βλ. σελ 4- 7)! Τι λοιπόν συμβαίνει;

Απλά η Ορθοδοξία διώκεται πανταχόθεν και με κάθε μέσο. Την χτυπάνε εκ των έσω με την ανάδειξη σκανδάλων επιρρεπών ρασοφόρων και την προώθηση ενός νοσηρού οικουμενισμού. Την χτυπάνε ακόμη με την ευθεία αμφισβήτηση της διαχρονικής προσφοράς της και της προσπάθειας περιθωριοποίησής της από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Κατόπιν αυτών καλοί μου χριστιανοί πρέπει να ανησυχούμε;

Όχι, αντιθέτως πρέπει να χαιρόμαστε επισημαίνει γέροντας ασκητής από το Παγγαίο Όρος! Γιατί εύλογα θα ρωτήσετε; Μα γιατί οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας και ο αρχηγός τους ο Αντίδικος έπεσαν και πάλι στην ίδια παγίδα που έπεσαν κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες οι τότε φανατικοί Ιουδαίοι και η ηθικά καταρρέουσα ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αν συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα θα διαπιστώσουμε πολλές-πολλές ομοιότητες. Ο σημερινός φανατικός ιουδαϊσμός υποκινεί πολλά από όσα ανωτέρω περιγράψαμε. Καταργεί την αργία της Κυριακής, νοθεύει γενικά την χριστιανική πίστη, κατηγορεί τους χριστιανούς ως οπισθοδρομικούς, προωθεί νέα μοντέλα ζωής αθεϊστικά επί το πλείστον κ.ο.κ. Κι όπως τότε στη ρωμαϊκή εποχή κρύπτονται στο παρασκήνιο και στις στοές του σκότους βάζοντας άλλους μπροστά. Επιχειρούν μάλιστα όπως και τότε να φράξουν τα στόματα των χριστιανών, ώστε να μην ακούεται η αλήθεια (βλ. αντιρατσιστικό νόμο) κ.ο.κ.! Κι όλα αυτά όπως και τότε έτσι και σήμερα εντάσσονται στο πλαίσιο της επιχειρούμενης από τον Αντίδικο παγκοσμιοποίησης!

Θα καταφέρουν όμως η όχι να υλοποιήσουν τον στόχο τους; Όχι και πάλι όχι καλοί μου χριστιανοί. Όσο και να πριονίζουν αυτοί οι διαχρονικοί Καλικάτζαροι το δέντρο της Ορθοδοξίας, το δέντρο της αληθείας, αυτό πάντα θα βρίσκει τη δύναμη να πετά νέα φύλλα, να ανθίζει και να βγάζει νέους γλυκύτατους καρπούς που θα ευαρεστούν τον τριαδικό Θεό. Η Ορθοδοξία θριαμβεύει διωκόμενη γιατί τότε αναδεικνύεται με ταχύτατους ρυθμούς η αγιότητα. Μην σκιάζεστε λοιπόν από τα κινούμενα -κατευθυνόμενα σκιάχτρα της πολιτικής σκηνής που θαρρούν πως έχουν τη δύναμη να τα βάλουν με το Θεό. Γιατί η Γέννηση του Θεανθρώπου που κάθε φορά έρχεται όχι μόνο τους σκορπίζει αλλά και ανανεώνει το δέντρο της Ορθοδοξίας, έτσι ώστε και πάλι να θριαμβεύσει και να καταποντίσει το χάρτινο βασίλειο του Αντιδίκου.

Χριστός Γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητι. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη...

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013

Διδαχὲς τῆς Ὁσίας Συγκλητικῆς

Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας

Παιδιά μου, ὅλοι ξέρομε, πὼς θά σωθοῦμε, ἀλλά χάνομε τήν σωτηρία μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀμέλεια. Πρέπει λοιπόν, ἀρχικά, νά τηροῦμε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου» «καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37-39). Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ νόμου καί τό πλήρωμα τῆς χάριτος. Λίγα λόγια, ἀλλά μέ πολλή καί μεγάλη δύναμι. Ὅλες οἱ ἀρετές ἐξαρτῶνται ἀπ᾽ αὐτή, γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὀνομάζει τήν ἀ γ ά π η τέλος τοῦ νόμου. Αὐτή εἶναι ἑπομένως ἡ σωτηρία μας, ἡ διπλῆ ἀγάπη, ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε καλοῦ ἔργου τῶν ἀνθρώπων.

Ὑπάρχει λύπη ὠφέλιμη καί λύπη καταστρεπτική. Γνωρίσματα τῆς καλῆς λύπης εἶναι ἡ θλῖψι γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἡ λύπη γιά τήν ἄγνοια, πού ἔχουν οἱ ἀδελφοί μας καί ὁ φόβος μήπως χάσουμε τήν ἀγαθή προαίρεσι καί δέν φθάσουμε στόν σκοπό τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ τῆς ἄλλης, πού δημιουργεῖ ὁ ἐχθρός, εἶναι ἡ παράλογη καί ὑπερβολική θλῖψι, πού οἱ πατέρες τήν ὀνομάζουν ἀκηδία. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀκηδίας καί τῆς λύπης, πρέπει νά τό διώχνουμε μέ τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία.

Ἄς προσέχῃ, λοιπόν, ὅποιος νομίζει πώς στέκεται, γιά νά μή πέσῃ. Γιατί αὐτός πού ἔπεσε, ἔχει μία μόνο φροντίδα, νά σηκωθῆ, ἐκεῖνος ὅμως, πού στέκεται, ἄς προσέχῃ νά μή πέσῃ, γιατί οἱ πτώσεις εἶναι διάφορες. Αὐτοί πού ἔπεσαν ἔχουν στερηθῆ τή θεία χάρι κι ὅταν σηκώθηκαν, ἡ ζημιά τους δέν ἦταν μικρή. Αὐτός πού στέκεται, ἄς μήν ἐξευτελίζη τόν ἄλλον πού ἔπεσε, μήπως πάθῃ κι αὐτός τά ἴδια καί βρεθῆ σέ χειρότερο βάραθρο. Εἶναι πολύ φυσικό, ἡ φωνή πού ἔρχεται ἀπό βαθύ πηγάδι καί καλεῖ σέ βοήθεια, νά μήν ἀκουσθῆ, ὅπως λέει καί ὁ ψαλμωδός: «Μή καταπιέτω με βυθός, μηδέ συσχέτω ἐπ᾽ ἐμέ φρέαρ τό στόμα αὐτοῦ» (Ψαλμ. 68,16). Ὁ πρῶτος πού ἔπεσε, ἔμεινε (μέσα στό πηγάδι), σύ ὅμως πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήπως, ὅταν πέσῃς, δέν μπορέσης νά σηκωθῆς καί γίνης τροφή στά θηρία. Ἐκεῖνος, πού πέφτει δέν μπορεῖ νά κλείσῃ τήν πόρτα στόν πονηρό. Ἀλλά σύ μή νυστάξῃς καθόλου καί ψάλλε πάντοτε τό θεῖο ρητό: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον» (Ψαλμ. 22,4). Τέλος νά ἀγρυπνῆς συνέχεια, γιατί ὁ διάβολος σάν λέοντας ὠρύεται κοντά σου.

Τό πόσο καλή καί σωστική εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, φαίνεται καί ἀπό τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν ἐνδύθηκε γιά νά οἰκονομήση τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ μάλιστα εἶπε: «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Πρόσεχε ποιός εἶναι αὐτός, πού μιλεῖ καί γίνε τέλειος μαθητής Του. Ἡ ἀρχή καί τό τέλος στά καλά ἔργα ἄς εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐννοῶ τό ταπεινό φρόνημα καί ὄχι μόνο τά σχήματα λόγου. Ὅταν ἡ ψυχή σκέπτεται ταπεινά, ταπεινές θά εἶναι καί οἱ ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Ἔχεις ἐφαρμόσει ὅλες τίς ἀρετές; Ὁ Κύριος τό ξέρει, ἀλλά ὁ Ἴδιος μᾶς λέει, ν᾽ ἀρχίζουμε πάλι ἀπό τήν ταπείνωση, λέγοντας, «ὅταν πάντα ποήσητε, εἴπατε. Δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν» (Λουκ. 17,10).

Ἡ ταπεινοφροσύνη ἀποκτᾶται μέ ὀνειδισμούς, μέ ὕβρεις καί πόνους, σέ σημεῖο πού νά σέ ποῦν τρελλό καί ἀνόητο, πτωχό, ἀδύνατο καί τιποτένιο, ἀπρόκοπτο σέ καλά ἔργα, ἀνίκανο νά μιλᾶς, ἀνυπόληπτο, ἐξουθενωμένο. Αὐτά εἶναι τά νεῦρα τῆς ταπεινοφροσύνης. Κι ὁ Κύριος τά ἴδια ἄκουσε καί ἔπαθε. Καί Σαμαρείτη τόν εἶπαν καί δαιμονισμένο. Πῆρε τήν μορφή δούλου, μαστιγώθηκε καί γέμισε στό σῶμα Του πληγές.

Πρέπει λοιπόν κι ἐμεῖς νά μιμούμεθα τίς πράξεις τῆς ταπεινοφροσύνης. Εἶναι μερικοί, πού μέ ἐξωτερικά σχήματα ὑποκρίνονται τόν ταπεινό ἀπό φιλοδοξία, ἀλλά φανερώνονται ἀπό τά ἀποτελέσματα. Ὅταν τύχη νά ὑβριστοῦν ἐλαφρά, δέν ὑπομένουν, χύνοντας ἀμέσως τό δηλητήριό τους, σάν τά δηλητηριώδη φίδια.

Ἡ ὀργή λοιπόν εἶναι μικρό ἁμάρτημα. Τό πιό βαρύ ὅμως ἁμάρτημα ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ἡ μνησικακία. Γιατί ὁ θυμός διαλύεται σάν τόν καπνό, πού θολώνει γιά λίγο τήν ψυχή, ἡ μνησικακία ὅμως σάν μόνιμη κατάσταση ἐξαγριώνει τήν ψυχή περισσότερο κι ἀπό θηρίο. Καί ὁ σκύλος, ὅταν χτυπήση κάποιο μέ μανία, μέ λίγη τροφή μαλακώνει, ὅπως καί τά ἄλλα θηρία, πού πραΰνονται μέ τήν ἀγάπη. Ἐκεῖνος ὅμως, πού κυριεύεται ἀπό μνησικακία, οὔτε μέ παρακλήσεις ἀλλάζει, οὔτε μέ τροφή μαλακώνει, οὔτε μέ τόν χρόνο, πού μεταβάλλει τά πάντα, μπορεῖ νά θεραπευθῆ. Οἱ μνησίκακοι εἶναι οἱ πιό ἀσεβεῖς καί παράνομοι ἀπ᾽ ὅλους, γιατί δέν ὑπακούουν στά λόγια τοῦ Χριστοῦ πού λέει, «Ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου καί οὔτω προσάγαγε τό δῶρον» (Ματθ. 5,24) καί «μή ἐπιδυέτω ὁ ἥλιος ἐπί τῷ παροργισμῷ ὑμῶν» (Ἐφεσ. 4,26).

Πρέπει λοιπόν νά προσέχουμε τήν μνησικακία. Ἀπ᾽ αὐτή γεννῶνται πολλά κακά, ὅπως ὁ φθόνος, ἡ λύπη καί ἡ καταλαλιά. Ἡ ζημιά πού κάνουν, ἄν καί φαίνεται μικρή, ὅπως τά λεπτά βέλη τοῦ ἐχθροῦ, εἶναι θανατηφόρα. Πολλές φορές τά τραύματα, πού προξενεῖ ἕνα δίκοπο μαχαίρι, ἤ ἕνα μεγάλο ξίφος, πού εἶναι ἡ πορνεία, ἡ πλεονεξία καί ὁ φθόνος, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τό σωτήριο φάρμακο τῆς μετανοίας. Ἡ ὑπερηφάνεια ὅμως, ἡ μνησικακία καί ἡ κατάκρισι, ἐπειδή θεωροῦνται μικρά βέλη, ξεφεύγουν ἀπό τήν προσοχή καί πληγώνουν τήν ψυχή θανατηφόρα, στά πιό σπουδαῖα μέρη. Κι αὐτά τήν φονεύουν, ὄχι τόσο μέ τίς μεγάλες πληγές, πού ἄνοιξαν, ὅσο μέ τήν ἀμέλεια, στήν ὁποία ρίχνουν τούς πληγωμένους. Γιατί, ἐπειδή περιφρόνησαν τήν καταλαλιά καί τά ἄλλα, σάν ἀσήμαντα, σιγά σιγά ἀπό τά ἴδια νικήθηκαν.

Στ᾽ ἀλήθεια ἡ κατάκρισι εἶναι βαρύ καί φοβερό ἁμάρτημα. Κι ὅμως εἶναι τροφή καί ἀνάπαυσι γιά πολλούς ἀνθρώπους. Σύ μή δεχθῆς ποτέ ν᾽ ἀκούσης κάτι σέ βάρος ἄλλου. Μή κάνεις τήν ψυχή σου δοχεῖο ἀπό ξένες κακίες. Κράτησε τήν ψυχή σου ἁπλῆ, γιατί ἄν δεχθῆς τήν ἀκαθαρσία τῶν κακῶν λόγων, μέ τίς σκέψεις θά φέρης ἐμπόδια στήν προσευχητική σου διάθεσι καί θά μισήσης χωρίς αἰτία, ὅσους συναντᾶς. Ἀφοῦ πρῶτα ἡ ἀκοή σου θά ἔχη μολυνθῆ μέ τίς κακολογίες, ὅλους θά τούς κοιτᾶς μέ ἀγένεια, ὅπως παθαίνει ὁ ὀφθαλμός, ὅταν κοιτάξη στό ἔγχρωμο δυνατό φῶς καί δέν μπορεῖ νά δῆ καθαρά τό σχῆμα αὐτῶν, πού βλέπει.

Γι αὐτό πρέπει νά προσέχουμε πολύ τήν γλῶσσα καί τήν ἀκοή μας. Νά μή λέμε τίποτα ἀλλά καί νά μήν ἀκοῦμε, μέ ἐμπάθεια· γιατί ἔχει γραφῆ, «Μή ἀκοήν ματαίαν παραδέξασθαι» (Ἐξ. 23,1) καί «τόν καταλαλοῦντα λάθρα τῷ πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψαλμ. 100,5). Καί στό ψαλτήρι, «ὅπως λαλήσῃ τό στόμα μου τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ 16,4). Ἐμεῖς συνήθως μιλᾶμε, χωρίς νά ξέρουμε. Πρέπει λοιπόν νά μήν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σέ ὅσα λέγονται, οὔτε νά κατακρίνουμε ὅσους κατακρίνουν, ἀλλά σύμφωνα μέ τήν Γραφή νά ἐφαρμόζουμε τό «Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον καί ὡσεί ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τό στόμα μου» (Ψαλμ. 37,14).

Σέ καμμιά περίπτωσι δέν κάνει νά χαιρώμαστε στήν δυστυχία κάποιου ἀνθρώπου, ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι. Μερικοί μάλιστα, ὅταν βλέπουν κάποιο νά μαστιγώνεται ἤ νά φυλακίζεται ἀπό ἄγνοια, λένε «Ὁ στρώσας κακῶς ταλαιπωρήσει ἐν τῷ δεινῶ», δηλ. ὅποιος δέν στρώσει καλά, θά κοιμηθῆ καί ἄσχημα. Σύ λοιπόν, πού ἔχεις τακτοποιήσει καλά τά θέματά σου, νομίζεις πώς θά ἀναπαυθῆς στήν ζωή σου; Καί τί θά ποῦμε γι᾽ αὐτό, πού λέει ἡ Γραφή, «ἕν συνάντημα τῷ δικαίῳ καί τῷ ἁμαρτωλῷ»; Ἡ ζωή μας πάνω στή γῆ εἶναι ἴδια, ἄσχετα ἄν ἡ πολιτεία μας εἶναι διαφορετική.

Ὅπως δέν κάνει νά μισοῦμε τούς ἐχθρούς μας, τό ἴδιο δέν κάνει νά περιφρονοῦμε καί νά ἐξευτελίζουμε τούς ραθύμους στήν ἀρετή. Μερικοί γιά (νά δικαιολογήσουν) τούς ἑαυτούς τους χρησιμοποιοῦν τό Γραφικό,«Μετά ὁσίου ὅσιος ἔσῃ» καί «μετά στρεβλοῦ συνδιαστρέψεις» (Ψαλμ. 17, 26-27) καί λένε ὅτι πρέπει ν᾽ ἀποφεύγουμε τούς ἁμαρτωλούς γιά νά μή διαστραφοῦμε. Ἀλλά ἐξ ἀγνοίας πράττουν τά ἀντίθετα. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐδῶ δέν παραγγέλλει τήν ἀποφυγή, γιά νά μή γίνουμε στρεβλοί, ἀλλά τήν προσπάθεια (πού πρέπει νά δείξουμε) γιά τήν διόρθωσί τους. Τό «συνδιαστρέψεις» θά πῆ νά στρέψης τόν κακό (ἄνθρωπο) στόν ἑαυτό σου, στήν ἀρετή, ἀπό ἀριστερά στά δεξιά.

Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο νά προσπαθῆ νά διδάσκη, ὅποιος δέν μπόρεσε νά ζήση ἔμπρακτα τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως αὐτός πού ἔχει παλαιό σπίτι καί ἑτοιμόρροπο, ὅταν φιλοξενήση ξένους, κινδυνεύει νά τούς βλάψη μέ τήν πτώση τοῦ οἰκήματος, τό ἴδιο κι αὐτοί, ἐπειδή δέν ἔκτισαν σταθερά τό πνευματικό τους οἰκοδόμημα, θά ὁδηγήσουν στήν καταστροφή ὅσους τούς πλησιάζουν νά ὠφεληθοῦν μαζί μέ τούς ἑαυτούς τους. Γιατί, ἐνῶ μέ τά λόγια τους τούς κάλεσαν στήν σωτηρία, μέ τό κακό τους παράδειγμα τούς σκανδάλισαν πολύ. Τά καλά καί θεωρητικά λόγια μοιάζουν μέ εἰκόνα ζωγραφικῆς, πού ἔχει γίνει ἀπό χρώματα, ἕτοιμα νά διαλυθοῦν σέ λίγο χρόνο ἀπό τούς ἀνέμους καί τίς σταγόνες τῆς βροχῆς. Τήν πρακτική ὅμως διδασκαλία οὕτε ὁλόκληρος αἰώνας δέν θά μπορέση νά διαλύση. Γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, λαξεύοντας τά πιό σκληρά μέρη τῆς ψυχῆς, χαρίζει στούς πιστούς τήν αἰώνια μορφή τοῦ Χριστοῦ.