ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 2 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Σιλβέστρου του Πάπα Ρώμης.

Με τη Δυτική Εκκλησία έχουμε αρκετούς κοινούς Αγίους, μέχρι το χωρισμό της από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ένας απ'αυτούς είναι και ο Σίλβεστρος.

Ο Άγιος Σίλβεστρος ήταν γιος του Ρουφίνου, και γεννήθηκε στη Ρώμη. Από μικρή ηλικία μπήκε στους κόλπους της Εκκλησίας. Σε ηλικία τριάντα ετών χειροτονήθηκε από τον Πάπα Μαρκελίνο.

Έγινε Πάπας το 314 και διαδέχτηκε τον Άγιο Μελχιάδη ή Μιλτιάδη. Ενδιαφέρθηκε και πολέμησε πολύ την αίρεση του Αρείου και θέσπισε τους λειτουργικούς κανόνες για τον καθαγιασμό του μύρου του Αγίου χρίσματος. Ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα έργα του πάπα Σιλβέστρου, είναι το έργο της μέριμνας για τη βιοτική συντήρηση των φτωχότερων κληρικών και των μοναχών γυναικών, ώστε οι άνθρωποι αυτοί της πνευματικής διακονίας και προσευχής να μην αποσπώνται από το κυρίως έργο τους.

Ο Άγιος Σίλβεστρος έκανε επίσης πολλά Θαύματα με αποτέλεσμα να πιστέψουν στο Χριστό πολλοί άνθρωποι μεταξύ των οποίων και ο Μέγας Κωνσταντίνος τον οποίο χειραγώγησε στην πίστη και εν συνεχεία τον βάπτισε. Ο Άγιος Σίλβεστρος παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο σε βαθιά γεράματα, στις 31 Δεκεμβρίου του 335 μ.Χ.  Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ: (εκ του λατινικού silvester = δασώδης, ορεινός) = ο άνθρωπος των δασών και των ορέων, ο ερημίτης.  Απολυτίκιο: Στολήν ενδυσάμενος, ιεραρχίας πιστώς, άμέμπτως ιέρευσας, τω επί πάντων Θεώ, Πατήρ ημών Σίλβεστρε, έχων γάρ πολιτεία, συνεκλάμποντα λόγον, θαύμασιν εβεβαίους, ευσεβείας την δόξαν, δι' ης ουρανίου δόξης, ώφθης συμμέτοχος.

Ο άγιος των κωφών & ο άγιος των δασών!

Στις 2 του Γενάρη, ανάμεσα σε άλλους αγίους (δες για όλους εδώ), γιορτάζονται δύο ορθόδοξοι άγιοι που, τουλάχιστον για μερικούς αδελφούς μας, έχουν ξεχωριστή σημασία: ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο άγιος Μάρκος ο Κωφός.

Ο άγιος Μάρκος ο Κωφός

Ο άγιος ήταν μοναχός της βυζαντινής εποχής και κοιμήθηκε ειρηνικά. Για το βίο του δεν καταγράφονται πολλά στοιχεία.

Το απολυτίκιό του (το βασικό τροπάριο προς τιμήν του) λέει: 

Την άνωθεν ήκουσας κλήσιν, υπάρχων κωφός· τα ώτα ευήκοα φωνή του Λόγου δεικνύς, ασκήσει διέλαμψας· πάντων καταφρονήσας των φθαρτών και ρεόντων, έδωκας σην καρδίαν τω Χριστώ εκουσίως. Προστάτα, θείε Μάρκε, κωφών, αυτοίς συμπαρίστηθι.

Σε νέα ελληνικά:

Άκουσες την ουράνια πρόσκληση, αν και κωφός· τα αφτιά σου φάνηκε ν' ακούνε καλά στη φωνή του Λόγου [=Χριστού]. Έτσι, περιφρονώντας όλα τα φθαρτά και προσωρινά, χάρισες με τη θέλησή σου στο Χριστό την καρδιά σου. Άγιε Μάρκε, προστάτη των κωφών, στήριξέ τους.

Ο Σύλλογος Κωφών Νομού Ρεθύμνης "Το Αρκάδι" οικοδόμησε το 2001 ένα όμορφο ναό προς τιμήν του αγίου στο χώρο της ιστορικής μονής Αρσανίου, λίγα χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο (μονή που τιμάται στο όνομα του αγ. Γεωργίου). Εκεί  ο Σύλλογος πανηγυρίζει τον άγιο και τιμά και τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ (εικονίζονται μαζί στο προσκυνητάρι του ναού) κάθε χρόνο. Από εκεί και η εικόνα που δημοσιεύουμε.

Άγιοι ΑμεΑ

Με την ευκαιρία της αναφοράς στον άγιο Μάρκο, να επισημάνουμε ότι η αρχαία Εκκλησία και η ιστορική συνέχειά της -η Ορθοδοξία- τιμά πολλούς αγίους με σοβαρές αναπηρίες ή άλλα χρόνια προβλήματα υγείας.

Οι άγιοι αυτοί είναι άνθρωποι που ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΝ θαυματουργικά, αλλά η χάρη του Θεού, που συγκέντρωσαν μέσα τους με τη μεγάλη πίστη και αγάπη τους και με τη γενναία υπομονή στις αρρώστιες, τους έκανε χαρούμενους και δεν τους πείραζε πια το "πρόβλημά τους". Έτσι, δόξαζαν το Θεό και αγίαζαν, όπως οι μάρτυρες. Είναι κι αυτοί άγιοι μάρτυρες, αντίθετα με εκείνους που απελπίζονται, παραπονιούνται ενάντια στο Θεό και κλείνουν την καρδιά τους στους ανθρώπους λόγω της αρρώστιας τους. Τους πρώτους η αρρώστια τους βάζει στον παράδεισο, τους δεύτερους τους εμποδίζει να μπουν σ' αυτόν. Εύχομαι να είμαστε όλοι στην πρώτη ομάδα, αδελφοί μπλογκοναύτες.

Έχουμε, μεταξύ αυτών, και τον απόστολο Παύλο, που έπασχε από χρόνια ασθένεια και που ο Χριστός δεν την είχε πάρει απ' αυτόν, για να μην υπερηφανεύεται λόγω των απίστευτων υπερφυσικών χαρισμάτων που είχε λάβει. Μιλάει ο ίδιος γι' αυτό στη Β΄ επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 12.

Το 10ο αιώνα ζει στην Κύπρο ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδιστής, ο οποίοςτυφλώνεται σε ηλικία 18 ετών από δηλητηριασμένο φαγητό. Παρόλα αυτά, ζει μια αγιασμένη ζωή -συχνά θεραπεύοντας άλλους με την προσευχή του- και αναδεικνύεται σε μεγάλο πνευματικό οδηγό και διδάσκαλο του νησιού (τιμάται 4 Οκτ.)!

O άγιος Στέφανος, Πρίγκιπας των Σέρβων και σύζυγος της Αλβανίδας αγίας Αγγελίνας, έζησε το 15ο αιώνα και τυφλώθηκε από τους Τούρκους σε ηλικία περίπου 25 ετών. Γιορτάζει 9 Οκτ. (ο βίος του).

Το 18ο αιώνα ζει ο άγιος Άνθιμος ο Τυφλός από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς (1727-1782, 4 Σεπτ.) -το Ληξούρι λοιπόν βγάζει και αγίους, υπόψιν, και είναι ευλογημένο, όπως και κάθε τόπος!...

Επίσης τέλη του 19ου αι., ώς τα πρώτα χρόνια του 20ού, έζησε ο άγιος Αγαπητός  (ή Αγάπιος) ο Τυφλός, μέγας Γέροντας στο ρωσικό μοναστήρι του Βαλαάμ, ο βίος του οποίου κυκλοφόρησε πρόσφατα. Στο εξαιρετικό βιβλίοΠατερικόν της μονής Βαλαάμ (όπου γίνεται αναφορά και στον άγιο Αγαπητό) αναφέρεται και ένας άγιος Γέροντας, τετραπληγικός, που, όντας κατάκειτος σε πλήρη ακινησία, δόξαζε το Θεό και έλεγε πως άλλοι  είναι που βρίσκονται σε πραγματικά δύσκολη κατάσταση.
Σε ηλικία 9 μηνών τυφλώθηκε από μηνιγγίτιδα η αγία Γερόντισσα Ξένη, ηγουμένη της μονής της Αγίας Τριάδας που ίδρυσε στην Αίγινα ο άγιος Νεκτάριος, πνευματική θυγατέρα του οποίου υπήρξε η αγία.

Μεγάλη αγία του 20ού αιώνα (θαυματουργή ενώ ακόμα ζούσε) είναι η αγίαΜατρώνα της Μόσχας, εκ γενετής τυφλή και για μεγάλο διάστημα της ζωής της παράλυτη στα πόδια.

Να αναφέρουμε εδώ τον άγιο Συμεών Κολμογκόρωφ, νεομάρτυρα επί κομουνισμού και καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι (βιογράφο του αγίουΓαβριήλ του Πσκωφ, όπου και φωτο και βίος του), αλλά και τον άγιο Ιωακείμ του Κουδουμά ("Ιωακειμάκι"), ένα νάνο μεγάλο και θαυματουργό Γέροντα από τις Ρούπες Μυλοποτάμου νομού Ρεθύμνης, που ασκήτεψε στη μονή Κουδουμά (νότια νομού Ηρακλείου) και κοιμήθηκε το 1948 (βιογραφείται σε αυτό το βιβλίο).
Να μην ξεχάσουμε και τον άγιο Γέροντα Νικηφόρο το Λεπρό, που έζησε 50 χρόνια σε αντιλεπρικά κέντρα (Χίο & Αθήνα), εκεί αναδείχτηκε σε μεγάλο πνευματικό διδάσκαλο της ορθόδοξης αγιότητας και κοιμήθηκε τυφλός από την ασθένειά του στις 4 του Γενάρη του 1964 στο Νοσοκομείο Λοιμωδών, στην Αγία Βαρβάρα Αττικής (υπήρξε & Γέροντας του μεγάλου "Γελαστού αγίου" ΕυμένιουΣαριδάκη).

Τέλος, συγκλονιστικές περιπτώσεις σύγχρονων αγιασμένων ανθρώπων με βαριές αναπηρίες καταγράφονται στο βιβλίο Γίνονται θαύματα σήμερα; (εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη - ως "θαύματα" υπονοούνται αυτοί οι άνθρωποι), όπως η Δήμητρα Κόντου [φωτο] και η Μαρία Στυλιανοπούλου ή "Μαρία η Ψηλή" (για την οποία δες εδώ και εδώ).

Μερικές ακόμη απόλυτα συγκλονιστικές περιπτώσεις αγιασμένων ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες (π.χ. νοητική στέρηση ή μυϊκή δυστροφία Duchenne) περιγράφονται στο βιβλίο του μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, για το οποίο δες εδώ. Σημειωτέον ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτού του βιβλίου διατίθενται για το πρόγραμμα περίθαλψης ασθενών τελικού σταδίου (hospice) της μητρόπολης Μεσογαίας.

 "ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Ούτε τους γονείς μου δε λυπάμαι, που τόσο ταλαιπωρούνται μαζί μου, γιατί είναι κι αυτοί ευτυχισμένοι. Ο Θεός είναι δίπλα μας. Τι λέω; Είναι μέσα μας. Όλος ο Παράδεισος χωράει στο δωμάτιό μου" (λόγια εντελώς παράλυτου νέου προς το μητροπολίτη Νικόλαο, σελ. 98).

Αυτή είναι μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος πόνος, αρρώστια, υγεία: μια ορθόδοξη αντιμετώπιση, αγιασμένη, διδακτική για όλους μας. Ο Θεός να δίνει δύναμη, υπομονή, πίστη & αγάπη σε ασθενείς και συγγενείς ασθενών.

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Ο άγιος Σεραφείμ είναι ένας από τους κορυφαίους Γέροντες των Ρωσικών δασών και έζησε το 18ο και 19ο αιώνα (κοιμήθηκε το 1833). Θαυματουργός ενώ ακόμα ζούσε, έγινε ένα με τα πλάσματα και βοήθησε αμέτρητους ανθρώπους να πλησιάσουν το Χριστό (δες και αυτό το άρθρο). Αρκετοί μαθητές του αγίασαν επίσης, όπως οι αγίες  ασκήτριες Αθανασία Λονγκάτσεβα, Πελαγία Ιβάνοβνα, Παρασκευή του Ντιβέγεβο και Μάρθα Σεμένοβνα (για τις τρεις τελευταίες δεςεδώ).

Σύντομη βιογραφία του αγίου δες εδώ, ενώ αναλυτική βιογραφία του δες στησελίδα της μονής που είναι αφιερωμένη σ' αυτόν & στον άγιο Αυγουστίνο Ιππώνος και βρίσκεται στο Τρίκορφο Δωρίδας - μια δραστήρια μονή, με πνευματικό τον π. Νεκτάριο Μουλατσιώτη, από την οποία μερικές φορές γίνονται ριψοκίνδυνες προσπάθειες, όπως οι Παπαροκάδες (αλλά που έναν αγράμματο σαν εμένα, πνευματικά αρχάριο, οι προσπάθειες αυτές τον συγκινούν).

Επίσης εδώ μπορείτε να απολαύσετε μια ωραία ταινία κινουμένων σχεδίων με τη ζωή του.

Ο άγιος Σεραφείμ έχει βιογραφηθεί από έναν άλλο μεγάλο άγιο, τον πνευματικό πατέρα της σύγχρονης Σερβίας Ιουστίνο Πόποβιτς, αλλά πρόσφατα κυκλοφόρησε μια νέα βιογραφία του, έργο της Μαρίνας Κουρτίδου, που θεωρείται επίσης εξαιρετική, με τίτλο Χριστός ανέστη, χαρά μου (ο χαιρετισμός που έλεγε στους ανθρώπους). Γι' αυτό το βιβλίο δες εδώ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Δείτε το Μικρό Αφιέρωμα στον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, στο blog Πέρα από το Άτομο, με αρκετά άρθρα και το απολυτίκιο του αγίου.

ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΔΕΛΦΟΙ. ΑΜΗΝ.

πηγή

Άγιοι με την προσευχή τους ακινητοποιούν μοχθηρούς ανθρώπους που ετοιμάζονταν να διαπράξουν εγκληματικές πράξεις

Ἐρώτηση:

Στήν ἀπάντηση τοῦ ἐρωτήματός μου «Πῶς πρέπει νὰ ἐνεργοῦν οἱ χριστιανοὶ σὲ καιρὸ πολέμου;» ἡ ὁποία δόθηκε στήν ἱστοσελίδα σας, λέει στόν ἐπίλογο « Ὡστόσο δέν ἀμφισβητεῖ κανείς θαυμαστές ἐξαιρέσεις θεϊκῶν ἐπεμβάσεων ὅπου πράγματι ἅγιοι ἄνθρωποι μέ τήν προσευχή τους πρός τόν Χριστό, τήν Παναγία ἤ τούς ἁγίους ἀκινητοποίησαν, κοκκάλωσαν μοχθηρούς ἀνθρώπους πού ἑτοιμάζονταν νά διαπράξουν ἐγκληματικές πράξεις. Αὐτό δέν ἀναιρεῖ τά παραπάνω».

Ξέρετε τέτοια περιστατικά;

Ἀπάντηση:

Κατ᾿ ἀρχήν ἡ θεία Χάρις πού κατοικεῖ στόν ἔσω ἄνθρωπο μπορεῖ νά ἐνεργεῖ μέ τό λόγο ἤ μέ τήν κίνηση (σχῆμα Σταυροῦ ὅπως ἔκανε ὁ ἅγ.Συμεών ὁ διά Χριστόν Σαλός) ἤ μέ τή σκιά ἀκόμη (ἀπ. Πέτρος).

Ἡ ἔμφαση ὅμως πρέπει νά δίνεται στήν ἐσωτερική στάση καί ὄχι στή ματιά. Παρά ταῦτα παραθέτουμε μερικά ἐνδεικτικά περιστατικά :

1) Ἀναφέρεται στόν βίο τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη ὅτι ὅταν κάποτε πῆγαν τρεῖς ληστές γιά νά τόν κλέψουν στό κελλί του,

οἱ μέν δύο κλέφτες κάθισαν ἀπ᾿ ἔξω, ὁ δέ τρίτος, ἀφοῦ μπῆκε ἀπό τό παράθυρο, ἄνοιξε τήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του καί πέρασε τό ἕνα του πόδι μέσα. Ὁ πατήρ Ἀρσένιος ἐκείνη τήν ὥρα διάβαζε τή νυκτερινή του ἀκολουθία καί, ὅταν ἄκουσε θόρυβο, ἔριξε μιά ματιά πρός τήν πόρτα, τή στιγμή ἀκριβῶς πού περνοῦσε τό ἕνα του πόδι ὁ ληστής μέσα στό κελλί του.

Ἐκείνη ἡ ματιά τοῦ πατρός Ἀρσενίου, λές καί ἦταν δυνατό ἠλεκτρικό ρεῦμα, τόν κοκκάλωσε, ὅπως βρισκόταν μέ τό ἕνα πόδι μέσα καί μέ τό ἄλλο ἀπ᾿ ἔξω καί ὁπλισμένο μέ τά μαχαίρια καί τά φυσεκλίκια του. Ὁ πατήρ μετά τή ματιά ἐκείνη, συνέχισε τήν ἀκολουθία του ἀτάραχος. Οἱ ἄλλοι δύο ὅμως ληστές πού ἦταν ἀπ᾿ ἔξω ἀνησύχησαν γιατί ἄργησε καί μπῆκαν καί αὐτοί. Ὅταν εἶδαν τόν σύντροφό τους ἀκίνητο τούς ἔπιασε τρόμος. Παρακάλεσαν τότε τόν πατέρα Ἀρσένιο νά τούς συγχωρήσει καί νά λύσει τόν σύντροφό τους ἀπό ἐκεῖνο τό ἀόρατο δέσιμο. Ὁ πατήρ χωρίς νά διακόψει τήν ἀκολουθία του, ἔκανε νόημα νά φύγει καί ἔτσι μπόρεσε νά λυθεῖ καί ἔφυγαν.( γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ¨ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης¨, σ. 92-93, ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχ. Εὐαγγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/κης).

2) Στόν βίο τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους ἀναφέρεται κάτι ἀνάλογο, ὄχι ἀκριβῶς μέ ματιά ἀλλά μέ ἄλλο μέλος τοῦ σώματος· ὅταν κάποτε τόλμησε νά ξεσκίσει τό σῶμα τοῦ ἁγίου ἕνας δούκας, τότε ὡς θεία δίκη τοῦ κόπηκαν τά χέρια ἀπό τό ὕψος τῶν ἀγκώνων καί κρεμάσθηκαν στό σῶμα τοῦ ἁγίου! Ὁ δούκας τότε ἔπεσε κάτω φωνάζοντας πώς εἶναι μάγος ὁ ἅγιος. Μόλις ὁ ἡγεμόνας εἶδε κρεμασμένα τά χέρια τοῦ δούκα στό σῶμα τοῦ ἁγίου, τόν ἔφτυσε στό πρόσωπο. Παρευθύς ὅμως τό πρόσωπο τοῦ ἡγεμόνα γυρνᾶ ἀνάποδα πρός τόν τράχηλό του. Τότε ὁ δούκας ἱκέτεψε τόν ἅγιο νά τόν θεραπεύσει καί σάν ἀντάλλαγμα θά εἶχε νά πιστέψει στόν Θεό τοῦ ἁγίου. Πράγματι μετά τήν προσευχή τοῦ ἁγίου θεραπεύονται καί οἱ δύο ἀσεβεῖς.Ὁ μέν δούκας βαπτίζεται, ὁ δέ ἡγεμόνας σταμάτησε τόν διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν. (Ματθαίου Λαγγῆ τ. Β΄, Μήν Φεβρουάριος, σελ. 266-267, Ἀθήνα1994)

3) Εἶναι γνωστό καί τό ἀνάλογο πάλι θαῦμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ στούς Κολοσσούς τῆς Φρυγίας. Στήν περιοχή τῶν Κολοσσῶν εἶχε ἀναβλύσει πηγή μέ ἁγιασμένο νερό πού θεράπευε κάθε ἀρρώστια. Ἐκεῖ χτίστηκε ναός στό ὄνομα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Οἱ εἰδωλολάτρες στράφηκαν ἐναντίον τοῦ ἱερέα τοῦ ναοῦ, τόν ὁποῖο ὅμως προστάτευσε ὁ Ἀρχάγγελος καὶ σώθηκε. Οἱ εἰδωλολάτρες δοκίμασαν τότε νὰ ἐκτρέψουν τὸν ροῦ ἑνὸς ποταμοῦ γιὰ νὰ πνίξουν τὸν ἱερέα καὶ νὰ καταστρέψουν τὸ ναό. Τότε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἐπενέβη καὶ μὲ τὴ ρομφαία του ἔσκισε στὰ δυό τή γῆ καὶ τὰ νερὰ χωνεύθηκαν μέσα. Ἕως σήμερα τὰ νερὰ τῶν ποταμῶν χωνεύονται, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ μέρος ὀνομάστηκε Χῶναι.

Ὑπάρχουν καί ἄλλα παρόμοια περιστατικά στή ζωή τῶν ἁγίων, πού χρειάζεται ὅμως ἰδιαίτερη ἔρευνα γιά νά τά ἐντοπίσει κανείς καί κατόπιν νά τά καταγράψει.

Αὐτό πού πρέπει ὡστόσο νά ἐπισημάνουμε εἶναι πώς ἡ προσευχή τῶν ἁγίων ἀποτελεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά γίνει ἡ θαυμαστή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Δέν πρόκειται δηλαδή γιά μία μαγική δαιμονοκίνητη δύναμη πού ἔχει ἕνας ἅγιος, ὥστε νά ἀκινητοποιεῖ ἤ νά μεταβάλλει τή βιολογική συνοχή τῶν μελῶν τοῦ σώματος ἤ νά ἀλλάζει τούς νόμους τῆς ἴδιας τῆς φύσεως. Ἕνας ἅγιος δέν ἀκολουθεῖ τή σειρά ὁρισμένων τεχνικῶν διαδικασιῶν γιά νά πετύχει ἕναν σκοπό· οἱ πνευματικές ἐμπειρίες τῶν ἁγίων μας εἶναι ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν αὐτονομοῦνται ἔχοντας ἀνθρωποκεντρικά κριτήρια, ὅπως γίνεται στόν ἀποκρυφισμό καί ἐν γένει στίς ποικίλες παραθρησκευτικές ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς.Ἡ πνευματική ζωή καί λύτρωση σύμφωνα μέ τή χριστιανική πίστη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ συνεργίᾳ τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως, ὄχι ἐπίτευγμα μιᾶς αὐτόνομης ἀνθρωποκεντρικῆς τεχνικῆς. Γιά τήν ἀπόκτηση τῆς θείας ζωῆς προαπαιτεῖται ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ προσευχή γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό διατηρεῖ ἕναν σαφή χριστοκεντρικό χαρακτήρα.

Καί ὅταν λέμε προσευχή, ὅπως λέει ὁ γέροντας Παΐσιος, ἐννοοῦμε «Στέλνω σῆμα, ζητῶ βοήθεια. Ζητῶ συνεχῶς βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀπὸ τὴν Παναγία, ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἂν δὲν ζητήσω, δὲν θὰ μοῦ δώσουν». Δέν αὐτοσυγκεντρώνομαι σέ κάτι, σέ κάποια λέξη ἤ ἀντικείμενο. Ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής, προσευχή εἶναι ἀνύψωση τοῦ νοῦ στὸ Θεὸ καὶ συνομιλία μαζί Του. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. Ἔργο τῶν ἀγγέλων. Κλειδὶ τοῦ Παραδείσου. Φωτισμὸς τῆς ψυχῆς. Συγχώρηση τῶν ἁμαρτημάτων. Μητέρα τῶν ἀρετῶν. Ἡ προσευχὴ εἶναι ὅπλο ἀκαταμάχητο. θησαυρὸς ἀδαπάνητος. Γέφυρα ποὺ σώζει ἀπὸ τοὺς πειρασμούς. Τεῖχος ποὺ προστατεύει ἀπὸ τὶς θλίψεις. Ἡ προσευχὴ εἶναι καθρέφτης τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐργασία ποὺ ποτὲ δὲν τελειώνει.

Εὔκολα, λοιπόν, ἀντιλαμβάνεται κανείς, πὼς ἡ προσευχὴ δὲν ἀποτελεῖ ἕνα ἁπλὸ «θρησκευτικὸ καθῆκον» ἢ μία «συναισθηματικὴ ἐκτόνωση». Εἶναι ἡ ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν ὁποία ζεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ στροφὴ καὶ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θεό. Μία προσφορά, πού, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἑλκύει τὴ θεία χάρη. Κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρὰ της καθαρίζει τὴν καρδιά, φωτίζει τὸ νοῦ, μεταμορφώνει τὸν ὅλο ἄνθρωπο καὶ τὸν χριστοποιεῖ.

Γι' αὐτό, χριστιανὸς ποὺ δὲν προσεύχεται, δὲν εἶναι ἀληθινὸς χριστιανός. Καὶ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ξέρει νὰ προσευχηθεῖ, δὲν εἶναι ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος.

«Ὅπως τὸ σῶμα», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «χωρὶς τὴν ψυχή, εἶναι νεκρό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, χωρὶς τὴν προσευχή, εἶναι νεκρή».

πηγή  /  αντιγραφή

” Ας επιζητήσουμε τα ουράνια”

Της αγίας Συγκλητικής

» Σ  αὐτή τη γη βρισκόμαστε σαν μέσα σε δεύτερη μητρική κοιλιά. Όπως δηλαδή μέσα στη μήτρα της μάνας μας δεν ζούσαμε όπως ζούμε τώρα ούτε απολαμβάναμε τις στερεές τροφές που τρώμε τώρα ούτε και μπορούσαμε να κάνουμε ο,τι κάνουμε τώρα – κι αυτό γιατί ήμασταν μακριά από το φως του ήλιου κι από κάθε άλλο φως – και γενικά, όπως τότε στερούμασταν πολλές επίγειες απολαύσεις, έτσι και στον κόσμο τούτο στερούμαστε ορισμένα μεγάλα και θαυμαστά αγαθά της βασιλείας των ουρανών.

Αφού λοιπόν γνωρίσαμε καλά τα επίγεια, ας επιζητήσουμε τα ουράνια. Τις εδώ τροφές τις δοκιμάσαμε, ας επιθυμήσουμε τις θεϊκές. Το επίγειο φως το απολαύσαμε, ας ποθήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Ας θελήσουμε ν  ἀντικρύσουμε την άνω Ιερουσαλήμ, σαν πατρίδα και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρανού, για ν  ἀπολαύσουμε και τα αιώνια αγαθά.

Όπως λοιπόν, τα έμβρυα από ατελέστερη τροφή και μορφή ζωής περνούν ύστερα – αφού αναπτυχθούν μέσα στην μήτρα – σε τελειότερη (μορφή ζωής και ) διατροφή, έτσι και οι δίκαιοι, αφού αναπτυχθούν πνευματικά με τον τρόπο  της ζωής τους μέσα στον κόσμο, προχωρώντας κατά την Γραφή «εκ δυνάμεως εις δύναμιν» (ψαλ. 83 : 8) πηγαίνουν έπειτα στην ουράνια πολιτεία. Οι αμαρτωλοί, αντίθετα, όπως ακριβώς τα έμβρυα που πέθαναν στη μητρική κοιλιά, από το ένα σκοτάδι παραδίνονται στο άλλο, επειδή και στη γη που βρίσκονται ζουν σαν μέσα σε σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς είναι στα γήινα. Αλλά και όταν πεθάνουν, σε πιο σκοτεινούς και μαύρους τόπους ρίχνονται.Τρεις φορές, θα λέγαμε, γεννιόμαστε. Την πρώτη, όταν βγαίνουμε από τους μητρικούς κόλπους, οπότε από γη ερχόμαστε πάλι σε γη.

Με τις άλλες δυό γεννήσεις όμως ανεβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Και απ  αὐτές η μία, που πραγματοποιείται με το άγιο Βάπτισμα, συντελείται από τη θεία Χάρη. Αυτή την ονομάζουμε, και είναι πραγματικά, «παλιγγενεσία» (δηλαδή αναγέννηση). Η άλλη πάλι, συντελείται από τη μετάνοιά μας και τους κόπους της αρετής. Σ  αὐτή βρισκόμαστε τώρα.»

(Μ. Ευεργετινός)

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

Από το βιβλίο: «Νεώτερα Θαύματα της Παναγίας στη Βαρνάκοβα

& Ιστορίες για την Αιωνιότητα»

Εκδόσις: Ιεράς Γυν. Μ. Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2007-

πηγή

Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...

Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.

Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.

Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.

Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.

-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;

-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.

-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.

-Όχι πάτερ μου.

Μου είπε με δύναμη ψυχής.

-Αλλά που ;

-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.

Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.

Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.

-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;

Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.

Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας « Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου." Kατά Mατθαίο 7 (21).

Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16

Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).

Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;

Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.

Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».

Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».

π. Λίβυος

π.Βασίλειος Καλλιακμάνης:Η μεταμόρφωση του χρόνου

α) Σε κάθε εποχή ο άνθρωπος επιθυμεί να μετρήσει, να ελέγξει και να προσδιορίσει την αξία του χρόνου αλλά και να υπερβεί, εάν είναι δυνατόν, τα όριά του. Αυτό φαίνεται από τα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού, καθώς και από διάφορες αντιλήψεις που διατυπώθηκαν γι’ αυτόν. Στους εξωβιβλικούς λαούς και τις κοσμικές θρησκείες αναπτύχθηκαν μυθολογικές απόψεις για την ιερότητα και την ανακύκληση του χρόνου. Έτσι προέκυψε η αντίληψη, ότι ο χρόνος ανακυκλώνεται. Η θέση αυτή είχε επικρατήσει και στην αρχαιοελληνική σκέψη.

β) Κατά την προχριστιανική περίοδο δημιουργήθηκαν διάφοροι εορταστικοί κύκλοι. Η πρώτη εκάστου μηνός, η πρώτη του έτους, οι ισημερίες, τα ηλιοστάσια ή διάφορα σημαντικά γεγονότα γίνονταν αφορμή εορτασμών. Στην Παλαιά Διαθήκη λ.χ. το Σάββατο συνδέθηκε με την έβδομη ημέρα της δημιουργίας και ως ημέρα καταπαύσεως του Θεού «από πάντων των έργων αυτού» προσέλαβε βαθύ εορταστικό συμβολισμό. Ο αριθμός επτά θεωρούμενος εντός του εβδομαδιαίου κύκλου, συμβολίζει την πληρότητα της δημιουργίας και συγχρόνως τον κοσμικό χρόνο της εβδομάδος.

γ) Όμως, η θρησκευτική τυποποίηση της αργίας του Σαββάτου καθώς και των άλλων εορτών τις απομάκρυνε από το ανθρωπιστικό τους περιεχόμενο. Έτσι ο λόγος του Θεού δια του προφήτου γίνεται επιτιμητικός: «Τα νουμηνίας και τα Σάββατα υμών μισεί η ψυχή μου… Μάθετε το καλό να κάνετε, τη δικαιοσύνη επιδιώξτε, τον καταπιεσμένο βοηθήστε» (Ησ. 1, 13 κ.ε.). Η Εκκλησία, μεταθέτοντας το κέντρο βάρους από το Σάββατο στην Κυριακή, η οποία είναι ταυτόχρονα η πρώτη και όγδοη ημέρα της εβδομάδος, διανοίγει το χώρο της χάριτος και της βασιλείας του Θεού. Η Κυριακή ως κατεξοχήν αναστάσιμη ημέρα γίνεται το εβδομαδιαίο Πάσχα.

δ) Για τους χριστιανούς οι μήνες, οι χρόνοι, οι αιώνες και οι χιλιετίες βρίσκονται στα χέρια του Κυρίου Παντοκράτορος. Εκείνος εξουσιάζει το χρόνο και  ανάγει στην αιωνιότητα, αφού είναι άναρχος και αιώνιος. «Κατ’ αρχάς συ, Κύριε την γην εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου εισίν οι ουρανοί», διδάσκει η Γραφή και συνεχίζει: «Αυτοί θα εξαφανιστούν, ενώ εσύ θα παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουν σαν ρούχο… Εσύ όμως παραμένεις ο ίδιος, τα χρόνια σου ποτέ δεν θα τελειώσουν» (Εβρ. 1, 10-12).

ε) Στο εορτολόγιο της Εκκλησίας με την καλλιέργεια της μνήμης προβάλλονται ως παρόντα όλα εκείνα τα σωστικά γεγονότα, που ο Θεός μετέρχεται εντός της ιστορίας για τη λύτρωση του ανθρώπου. Γέννηση του Χριστού, Περιτομή, Υπαπαντή, Βάπτιση, Μεταμόρφωση, Σταύρωση, Ανάσταση και Ανάληψη βιώνονται ως γεγονότα του παρόντος. Εορτάζεται ακόμη η μνήμη των φίλων του Θεού, των αγίων, των δικαίων, των προφητών, των αποστόλων, των μαρτύρων, των ιεραρχών, των ομολογητών, των οσίων, αλλά και των νεομαρτύρων πού ευαρέστησαν το Θεό και αγάπησαν τον συνάνθρωπο σε καιρούς χαλεπούς.

στ) Στην Εκκλησία φανερώνεται, τί έκαμε ο Θεός για το πλάσμα του, αλλά και τί μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος, όταν φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα και εμπνέεται από την αγάπη του Θεού. Οι χριστιανοί αν και εύχονται τα έτη να είναι πολλά, καλά και ειρηνικά, δεν θεωρούν το χρόνο ως υπέρτατο αγαθό. Τον θεωρούν ως καιρό αγώνος και ασκήσεως πνευματικής, αφού προσεύχονται «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής τους να διέρχονται εν ειρήνη και μετανοία».

ζ) Στον παρόντα χρόνο προετοιμάζεται με τη συνεργία του Παρακλήτου η συμμετοχή στον Παράδεισο της θείας αγάπης. Όποιος καταθέτει τη ζωή του στα χέρια του Θεού και τηρεί τις εντολές του, δεν φοβάται το μέλλον. Εμπνέεται από την πίστη των προφητών, των αποστόλων και των αγίων του παρελθόντος, αγωνίζεται για τη βίωση της αγάπης στο παρόν και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα μετοχής στη μέλλουσα βασιλεία και δόξα. Τότε μπορεί να απευθύνεται σε Εκείνον που είναι «το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος», και να του λέγει: «Ναι έρχου Κύριε  Ιησού» (Αποκ. 22,13).

Πηγή: Εφημερίδα "Μακεδονία", 29-12-2013

H εντυπωσιακή θεραπεία της γερόντισσας Γαβριηλίας

Οι μήνες περνούσαν ώσπου μια μέρα ήρθε κάτι ξαφνικό να αλλάξει τη ζωή όλων μας.Η αγαπημένη όλων μας Γερόντισσα αρρώστησε σοβαρά.Προσβλήθηκε από τη νόσο του Ηodgkin , νόσο των λεμφαδένων.Ύστερα απόμεγάλη επιμονή όλων μας  δέχεται να την δει γιατρός.Τελικά νομίζω ότι μάλλον εκείνη ...τον είδε,  γιατί βγήκαν από το κελί της σε τρία μόλις λεπτά.
Προφανώς τού είπε ότι δεν πρόκειται να κάνει καμμία θεραπεία. Περνάει κι άλλος ένας μήνας και οι πόνοι αρχίζουν να την ταλαιπωρούν.Δεν παραπονιέται όμως, δεν
λέει τίποτα. Όλη μέρα κρατά τον ξύλινο Σταυρό της πάνω στο αριστερό της αυτί. Δεν μιλάει πολύ. Δεν τρώει πολύ  και σίγουρα δεν κοιμάται καθόλου.Πρέπει να μπεί Νοσοκομείο.Τηλεφωνά στην Παμμακάριστο, το ίδιο νοσοκομείο απ όπου φυγαν για τον άλλο κόσμο τα δυό της αδέλφια και ένα απόγευμα βροχερό, στις 21 Φεβρουαρίου ξεκινάμε για Αθήνα.
Στη μέση της διαδρομής , μόλις φθασαμε σε κείνο το γλαρονήσι, λες κι ακούστηκε ο ήχος που κάνει ένα κλαρί όταν σπάει...Δεν θα επιστρέφαμε πια στην Αίγινα

Η Δοκιμασία
Στην Παμμακάριστο χάρη στη μεσολάβηση της Αδελφής Αικατερίνης εξασφαλίζεται μοναχικό δωμάτιο.Το 133. Γίνονται οι πρώτες εξετάσεις και προγραμματίζεται η βιοψία.Τα αποτελέσματα είναι θετικά. Ηοdgkin σε προχωρημένο στάδιο.Η Ιατρική δεν μπορεί να της κάνει τίποτε και η ίδια δεν δέχεται απολύτως καμμία θεραπεία.
Έχει ήδη περάσει ένας μήνας, στο διάστημα τού οποίου το νέο μαθεύεται.Μερικοί στενοί φίλοι και παιδιά της έρχονται και την επισκέπτονται.Δέκα λεπτά ο καθένας.Αποχαιρετιούνται.
«Καλήν αντάμωση στον Παράδεισο» εύχεται σε όλους. Όλους τους παρηγορεί, η λύπη τους όμως δεν κρύβεται.Νομίζω ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος που παρακολούθησε την κηδεία του πριν οεθάνει έγραφε στον καρδιακό φίλο Yehuda...
Eκείνη, παρ΄όλους τους πόνους, βρίσκεται όπως έλεγε ο Γέροντας μας ο Πατήρ Διονύσιος που την είδε σε συνεχή Δοξολογία.Το πρόσωπο της λες κι έχει μια ασπρογάλανη ανταύγεια .
Τα μάτια της βλέπουν πίσω από το καθετί και πέρα από όλα.Είναι ήρεμη σοβαρή, πανάκριβη.Μάς φεύγει κι εμείς απλώς κοιτάμε αποσβολώμένοι που απομακρύνεται από την όχθη μας.
Τί έχετε Γερόντισσα~ Τίποτα, ένα καρκινάκι.Δόξα τω Θεώ απαντά μένα σοφό χαμόγελο.

«Τι κάνετε Γερόντισσα»
«Τίποτα. Διαβάζω τους τοίχος του δωματίου, όλη μέρα κι όλη νύχτα, κάτι που γράψαν οι Άγγελοι με τεράστια γράμματα-Γεννηθήτω το θέλημα Σου ως εν ουρανώ και επί της γής.»
Κάθε λεπτό που πέρναγε με τον βουβό πόνο της, θύμιζε εκείνα τα φυλλαράκια που τρίβουμε με το χέρι και τα πονάμε για να μοσχοβολήσουν. Έτσι κι εκείνη, με τη δοκιμασία που πέρναγε μέσα στο Χέρι τού Θεού, ανάπεμπε μια οσμή ευωδίας πνευματικής που ξεχυνόταν ολόγυρα της , ακόμ ακαι στους κρύους διαδρόμους του νοσοκομείου.
Πέρναγαν από το δωμάτιο 133 οι ιατροί και οι αδελφες νοσκο΄μες , οι τραπεζοκόμες και οι καθαρίστριες και παίρνανε την ευχή της παρ΄όλο το απαγορεύεται η είσοδος που έγραφε στην πόρτα τηες. Γιατί το δώμάτιο , είχε γίνει κι αυτό, το Δωμάτιο τών Αγγέλων...Στις 9 Ααπριλίου βγήκε από το νοσοκομείο και στη συνέχεια φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο σπίτι της αδελφής Αυγουστίνας στην Κάτω Ηλιούπολη.
Οι μέρες περνούν βαρειές.Δεν αντέχουμε να την βλέπουμε να υποφέρει . Οι λεμφαδένες της στο λαιμό και κοντά στ΄αυτί εχουν πρηστεί σαν μεγάλα καρύδια και την πονάνε. Δεν λέει τίποτε . Δεν παραπονιέται για τίποτε.
Το τέλος πλησιάζει. Πλησιάζει και το Πάσχα.Πάντα ήθελε να φύγει με το Χριστός Ανέστη....«Λες να την πάρει ο Κύριος τώρα~» σκεπτόμασταν.
Το Μεγάλο Σαββατο , 14 Απριλίου 1990, πάμε στη γειτονική εκκλησία τής Αγίας Παρασκευής.Μετά το Ανάστα ο Θεός, μεταλαμβάνει.
Επιστρέφουμε στο σπίτι.Μπάινουμε στο δωμάτιο της και ανσηκώνει το μαντήλι της.Βάλε το χερί σου εδώ  μού λέει.Διστακτικά της το δίνω.Φοβόμουν μη την πονέσω. Φοβόμουν να αγγίξω και τον καρκίνο που μάς την άρπαζε τόσο βάναυσα.
Με το χέρι της παίρνει το δικό μου και το οδηγεί στο σημείο της αρρώστιας .Πάνω -κάτω στο λαιμό της με πίεση και επιμονή.
«Μά τι γίνεται εδώ », αναφώνησα «πού πήγαν οι αδένες ;»
Σαν άπιστος Θωμάς ψηλαφώ, ξαναψηλαφώ.Δεν υπήρχε τίποτα!!!
Ο καρκίνος είχε εξαφανισθεί την ώρα τής Θείας Λειτουργίας! Εν ριπή οφθαλμού! Επειδή έτσι το θέλησε ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν βέβαια λόγια .Τι να πούν τα φτωχά;
Φωνή, κακό, χαρές, Δοξολογίες, Ευχαριστίες , τηλεφωνήματα στους φίλους...Ένα μικρό πανηγύρι...Ησθένισε, Συ δε κατηρτίσω αυτήν.
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Η δοκιμασία είχε κρατήσει ακριβώς 40 μέρες.
Ύπαγε , σεαυτόν δείξε...
Σε λίγες μέρες ξεκινάμε πάλι για την Παμμακάριστο.Κρατάμε καλά το μυστικό.Καθόμαστε στο γραφείο της αδελφής Αικατερίνης.Τής δείχνει το θαύμα «Ω Θεέ μου! Δόξα Σοι»!
Έρχεται ο πρώτος Ιατρός ο κ.Π.Τζώρτζης τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα. «Ιατρέ μου ήρθα να δείτε πώς πάω...»
Αμήχανος, εξετάζει τον λαιμό της. Ξαφνικά βλέπω τα χέρια του να πέφτουν , να λύνονται.Με σιγανή φωνή καταφέρνει να αρθρώσει : « Ή είστε αγία ή ο Θεός σάς αγαπά πάρα πολύ...Όποιο κι αν είναι από τα δύο, προσεύχεστε για μάς και για το νοσοκομείο μας»...και κάθεται συγκλονισμένος σε μια καρέκλα. 

Το ίδιο επαναλήφθηκε με τον διευθυντή της Κλινικής, τον κ.Ανούση και με τον χειρουργό τον κ. Παπαδόπουλο που της είχε κάνει την μικροεπέμβαση της βιοψίας.....
(Ασκητική της Αγάπης  Τρίτη Εκδοση, 1997 ΣΕΛ 144)
 πηγή

Η Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Εκείνους που ήταν παντρεμένοι, ο π. Σεραφείμ δεν τους επέτρεπε να χωρίσουν, ακόμα και αν είχαν μεγάλες δυσκολίες στον γάμο τους, ίσως και με την πρόφαση μιας ζωής που θα επακολουθούσε σε παρθενία. Υπήρξε μια τέτοια περίπτωση.

Ένα παντρεμένο ζευγάρι χώρισε και μοίρασαν τα παιδιά τους. Ο σύζυγος πήγε στο Σαρώφ και ήρθε στον π.Σεραφείμ. Μόλις τον είδε ο Άγιος, άρχισε να τον επιτιμά αυστηρά και, παρά την συνήθειά του, του είπε με τόνο απειλητικό: «Γιατί δεν ζεις με την σύζυγό σου; Πήγαινε σε αυτήν, πήγαινε»!

Ο επιτιμημένος σύζυγος υπάκουσε στον Άγιο και επέστρεψε στη σύζυγό του∙ και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους με αρμονία και ενότητα…

… Έλεγε στους ανθρώπους να φροντίζουν περισσότερο για την μόρφωση των ψυχών των παιδιών τους, παρά να τους εμφυτεύσουν διάφορα είδη γνώσης, αν και δεν αρνιόταν βεβαίως την αναγκαιότητά της…

… Και παντού ο Γέροντας δίδασκε την ταπείνωση, την υπακοή και την πραότητα, και ιδιαίτερα την αγάπη και την συμπόνοια.

Σε όσους ζούσαν στα μοναστήρια ο π. Σεραφείμ συμβούλευε, σύμφωνα  με την γενική διδασκαλία των πατέρων, την υπακοή ως την οδό της ταπεινώσεως. Και η ταπείνωση είναι ο θάνατος των παθών. «Απαρνήσου το θέλημά σου και τήρησε την ταπείνωση σε όλη  σου τη ζωή. Τότε θα σωθείς. Η ταπείνωση και η υπακοή είναι οι εκριζωτές όλων των παθών και οι φυτευτές όλων των αρετών»  ( Βαρσανούφιος ο Μέγας. Απαν. 309 κλπ ) . «Όπως το ύφασμα το οποίο ο βαφέας χτυπά, χτενίζει και πλένει, γίνεται λευκό σαν το χιόνι,  έτσι και ο δόκιμος που υφίσταται ταπεινώσεις, προσβολές, επιπλήξεις, εξαγνίζεται και γίνεται σαν το αγνό, λαμπερό ασήμι που το καθαρίζει η φωτιά» ( Αγ. Αντώνιος , Ομιλία 113 ) .

Και παρόλο ότι οι λόγοι αυτοί απευθύνονταν πρωταρχικά στους δόκιμους, όμως με κάποια έννοια ο Κύριος έχει δημιουργήσει τον κόσμο ώστε όλοι πρέπει να υποτάσσονται σε κάποιον άλλον, οι υποτακτικοί στους Ηγουμένους τους, τα παιδιά στους γονείς τους, οι γυναίκες στους συζύγους τους και ούτω καθεξής. Και παντού κανείς πρέπει να ταπεινώνεται και να συντρίβει το δικό του θέλημα και να το υποτάσσει στο θέλημα των άλλων. Μία μητέρα πρέπει να ταπεινώνει τον εαυτό της ακόμα και στα παιδιά της, έτσι ώστε να μην οργίζεται και να μην φείδεται της τιμωρίας, όταν είναι ανάγκη. Και πόση υπομονή, πόσος πόνος απαιτείται για την μόρφωση των παιδιών της, για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και για τη διόρθωση των σφαλμάτων τους! Μερικές φορές οι εξωτερικές περιστάσεις της ζωής είναι δύσκολες και οδυνηρές. Η ταπείνωση και η υπομονή χρειάζονται παντού. Άλλες φορές ο Κύριος μας στέλνει, ακόμη και στον κόσμο, κάποιον για να σπάσει και να συντρίψει την υπερηφάνειά μας. Βεβαίως κανένας στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος από τον Κύριο ο Οποίος φροντίζει για την σωτηρία όλων∙ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ταπείνωση. Και επομένως πρέπει να επαγρυπνούμε προσεκτικά και να αναρωτιόμαστε: τι κάνει ο Κύριος αυτήν την στιγμή για να με ταπεινώσει; Και το μάθημα αυτό του Θεού πρέπει να γίνει αμέσως αποδεκτό, χωρίς να περιμένουμε άλλο, χωρίς να το απορρίπτουμε και χωρίς να επινοούμε τους δικούς μας φαινομενικά καλύτερους τρόπους σωτηρίας. Ο Κύριος ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα τι είναι το καλύτερο για μας τους αμαρτωλούς, σε μία δεδομένη στιγμή. Και ό,τι σχεδιάζουμε εμείς οι ίδιοι είναι συνήθως μόνον το παραπλανητικό επιχείρημα του εχθρού, για να μας παρασύρει μακριά από το έργο του Θεού.

Αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχουν καθοδηγητές και έμπειροι Γέροντες, ένας λαϊκός πάντα έχει κάποιον βοηθό κοντά του. Ο Μπογκντάνωφ, τον οποίο έχουμε ήδη αναφέρει ετοίμασε έναν ολόκληρο κατάλογο ερωτήσεων για τον Γέροντα σχετικά με την πνευματική καθοδήγηση:

«Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην καθοδήγηση των άλλων;»

«Ο Φύλακας Άγγελός μας, που μας δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα, είναι αρκετός», απάντησε ο π. Σεραφείμ. Αλλά την ίδια στιγμή πρόσθεσε λίγα λόγια για εκείνους που νουθετούν.

«Αν υπάρχει θυμός σε κάποιον άνθρωπο, μην τον ακούς. Αν ένας άνθρωπος τηρεί την παρθενία, είναι δεκτός από το Πνεύμα του Θεού (συνεπώς αξίζει προσοχής) . Χρησιμοποίησε όμως την δική σου κρίση και διάβαζε το Ευαγγέλιο».

Και την ίδια στιγμή του έδωσε μία ολόκληρη σειρά από απλές νουθεσίες που όλοι γνωρίζουν:

«Μην ξεχνάς τις εορτές. Να είσαι εγκρατής. Να πηγαίνεις στον ναό, εκτός κι αν εμποδίζεσαι από ασθένεια. Να προσεύχεσαι για όλους. Θα κάνεις έτσι πολύ μεγάλο καλό. Να δίνεις κεριά, κρασί και λάδι για τον ναό. Η ελεημοσύνη θα φέρει μεγάλη ωφέλεια.

Και έτσι ας μην απογοητεύονται οι κοσμικοί! Δεν έδινε μάταια σε αυτούς ο Άγιος παρηγορητικά ονόματα όμως «χαρά μου», «θησαυρέ μου», «Πατέρα», «Μητέρα»… ]

Πηγές: Aπό το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ Πνευματική Βιογραφία»Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ -πηγή

Πάτρα: Το δράμα πίσω απο τα λαμπάκια των Χριστουγέννων - Γιορτές στο παγκάκι και τα συσσίτια του Δήμου για εκατοντάδες συμπολίτες

Τριπλασιάστηκε μέσα σε ένα χρόνο ο αριθμός των αστέγων

Kάποτε ήταν και αυτοί  νοικοκυραίοι. Με ένα ζεστό σπίτι και ένα πιάτο φαί να τους περιμένει.

Η κατάσταση όμως για πολλούς συμπολίτες τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει δραματικά.

Τα στοιχεία από την αντιδημαρχία κοινωνικής πολιτικής είναι σοκαριστικά σχετικά με τον αριθμό των … νέοαστέγων της Πάτρας.

Από τις μόλις πέντε περιπτώσεις που αντιμετώπισε η αντιδημαρχία πέρυσι, φέτος ο αριθμός τριπλασιάστηκε και οι άστεγοι για τους οποίους μερίμνησαν οι υπηρεσίες ανήλθαν στους 15.  Αυτοί είναι βέβαια μόνο όσοι έχουν γίνει αντιληπτοί από τους υπευθύνους του Δήμου.

Γιατί οι περισσότεροι είτε από κοινωνική ντροπή, είτε από φόβο κρύβονται. Δύο άστεγοι υπάρχουν κάθε βράδυ στην Πλατεία Υψηλών Αλωνίων. Ένας νεαρός περιφερόταν εδώ και μέρες στην περιοχή της Αγίας Αλεξιώτισσας με την τετραμελή οικογένεια του να κοιμάται στο αμάξι. Ένας ακόμη συνηθίζει να κοιμάται στην Πλατεία Ομόνοια, ενώ δύο ακόμη συχνά πυκνά κοιμούνται στα παγκάκια της Πλατείας Όλγας.

Ποιός ξέρει άραγε πόσοι ακόμα υπάρχουν στις συνοικίες της Πάτρας.

Ο αριθμός των πολιτών που τρώνε τακτικά  από τα συσσίτια του Δήμου έχει εκτιναχθεί φέτος στους 150.

Οι περισσότεροι πατρινοί και όχι μετανάστες.

Οι αιτήσεις για τα συσσίτια συνεχώς αυξάνονται καθώς  καθημερινά εκατοντάδες οικογένειες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της επιβίωσης.

πηγή