Επέτειος κοιμήσεως π. Νικολάου Πέττα

 Χρήστου Καρρά,

καθηγητού Φιλολογίας

Επί τη συμπληρώσει 14 ετών από της εις Κύριον μεταστάσεως του ευλαβεστάτου ιερέως π. Νικολάου Πέττα, του εκ Πατρών.

 «Εγκωμιαζομένων δικαίων

ευφρανθήσονται λαοί» (Παρ. 29,2).

Συμπληρούνται ήδη 14 έτη από της οσιακής και μακαρίας κοιμήσεως του π. Νικολάου Πέττα, τον οποίον είχον την τιμήν, την χαράν και την ιδιαιτέραν ευλογίαν να γνωρίσω κατά την τελευταίαν πενταετίαν του επιγείου βίου του. 

Επρόκειτο περί ανδρός περικοσμημένου με χριστιανικάς αρετάς και αξίου εργάτου εν τω αμπελώνι του Κυρίου. Τοιαύται εκκλησιαστικαί μορφαί, οποίος υπήρξεν ο π. Νικόλαος, άξιον και δίκαιον είναι να προβάλλωνται εις το πλατύ κοινόν, ώστε να αποτελούν πρότυπα ζωής εις καιρούς πνευματικής αυχμηρότητος και ηθικής καταπτώσεως. Ήδη υπό του πανοσιολογιωτάτου Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Μαξίμου, του Ιβηρίτου, εξεδόθη σχετικόν πόνημα υπό τον τίτλον: «Νέαι ηγιασμέναι μορφαί εις τον αμπελώνα του Κυρίου: Ο π.  Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) και η πρεσβυτέρα του Ανθή (1943-6.12.2012)», έργον ιστορικόν και άκρως αποκαλυπτικόν περί του βίου και της δράσεως του π. Νικολάου. 

Παραλλήλως εδημιουργήθη υπό του ελλογιμωτάτου καθηγητού της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Φωτίου Δημητρακοπούλου ο ιστότοπος http://www.pnikolaos.gr προς καταγραφήν και διάσωσιν μαρτυριών, ώστε να γίνη γνωστή η βιοτή του λευϊτικού ζεύγους Πέττα. Αν και τα μέχρι τούδε καταγεγραμμένα στοιχεία περί του π. Νικολάου είναι ολίγα, είναι όμως ενδεικτικά των αρετών αυτού. Άλλωστε εξ όνυχος γινώσκει τις τον λέοντα, εκ του ολίγου το πολύ και εκ του μικρού το μέγα.

Ο π. Νικόλαος ασφαλώς δεν έχει ανάγκην επαίνων, και μάλιστα υπό καλάμου αδυνάτου, όπως του υποφαινομένου. Άλλωστε οι έπαινοι ανέκαθεν προσέκρουον εις τον μετριόφρονα χαρακτήρα αυτού. Παρά ταύτα οφειλετικώς χαράζω τας γραμμάς αυτάς ως συμβολήν ελαχίστην εις τιμήν και μνήμην του μεγάλου ανδρός, του ακραιφνούς χριστιανού και του γνησίου φίλου του Δεσπότου Χριστού, «κάτι λίγο, σαν κάτι πολύ, κάτι μικρό σαν κάτι μεγάλο», εξαιτούμενος την μακροθυμίαν και την επιείκειαν της ευγενούς και μακαρίας ψυχής του.

Πρώτον πρέπει να σημειωθή ότι ο π. Νικόλαος εισήλθεν εις τον κλήρον μετά πολλών ενδοιασμών και δισταγμών και όχι την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, κατά κλίσιν, κατόπιν κλήσεως και όχι κατόπιν παρακλήσεων, δια να ευπαθήση εν τη ιερωσύνη. Άλλωστε κατήγετο εξ εγκρίτου και ευκαταστάτου οικογενείας, είχεν ήδη και επάγγελμα και ηλικίαν. Άρα δεν ήτο του βίου ναυαγός, ώστε να επιδιώξη να γίνη του Υψίστου λειτουργός.

Ο π. Νικόλαος ήτο άνθρωπος ταπεινόφρων και παρά το γεγονός, ότι έλαθε βιώσας, έγινε πασίγνωστος εις τους ευσεβείς χριστιανούς, διότι ο διώκων την φήμην διώκεται εν τέλει υπ’ αυτής. Πολλάκις περιεφρονήθη, και μάλιστα υπό συλλειτουργών! Παρά ταύτα όχι μόνον ουδεμίαν πικρίαν εξέφραζεν, αλλά και προσηύχετο υπέρ πάντων, τηρών την εντολήν του Κυρίου «ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς (Μτθ. 5,44).

Ήτο ακόμη άνθρωπος λίαν ασκητικός και δια του παραδείγματος αυτού κατέδειξεν ότι η ασκητική ζωή είναι εφικτή ακόμη και εντός γάμου, και δη εν μεγαλοπόλει, όπως εκείνη των Πατρών. Ο π. Νικόλαος δηλαδή «έχων», κατά τους ιερούς νηπτικούς, «το μεν σώμα αγνόν, το δε στόμα σιωπών, τον δε νουν τω θείω φωτί φωτιζόμενον» μετέφερεν επιτυχώς την έρημον εν τη πόλει, όπου έζησεν«ωσεί εγκατοικών εν ερήμω εσχάτη».

Πέραν της λιπαράς αυτού μορφώσεως, ο π. Νικόλαος ήτο αληθώς πνευματοφόρος. Και τούτο ώφειλεν όχι μόνον εις τας χριστιανικάς καταβολάς, αλλά κυρίως και κατ’ εξοχήν εις την κατά Θεόν κατάρτισιν και την πνευματικήν καθοδήγησιν του σεβασμίου και εναρέτου Γέροντός του, του μακαριστού π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, παρά του οποίου έλαβε την γεύσιν της αγιότητος. Παραλλήλως όμως υπήρξε καθ’ όλον τον βίον αυτού εμβριθής μελετητής των λόγων του Ιερού Χρυσοστόμου.

 Ως πνευματικόν λοιπόν ανάστημα τοιούτου εκκλησιαστικού ανδρός και ως θιασώτης και εραστής των διδαχών του χρυσορρήμονος Ιεράρχου, ο π. Νικόλαος κατέστη ιερεύς νηφάλιος και διορατικός και με απείρους πανταχόθεν έχων τους οφθαλμούς, εν επιγνώσει του γεγονότος, ότι έζη όχι μόνον δια τον εαυτόν του, αλλά και δια το πολυπληθές ποίμνιον (Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ιερωσύνης Γ  241). 

Υπέρ των πνευματικών συμφερόντων και της ψυχικής σωτηρίας αυτού του ποιμνίου και ουχί υπέρ του προσωπικού συμφέροντος αδιαλείπτως εμερίμνα στοιχών επί το αποστολικόν «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι (Β  Κορ. 11,29), αλλά και επί τους λόγους του Χρυσοστόμου «Τοιούτον είναι δει τον ιερέα, μάλλον δ’ ου τοιούτον μόνον∙ μικρά γαρ ταύτα και το μηδέν, προς ο μέλλω λέγειν. Τι δε τούτο εστιν; (Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ιερωσύνης Γ  203), ο οποίος ως απάντησιν επάγεται το του θείου Παύλου «Ηυχόμην γαρ ανάθεμα είναι αυτός εγώ από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου των κατά σάρκα» (Ρωμ. 9,3). 

Ήτο ακόμη απηλλαγμένος από τα διαβλητά πάθη, τον θυμόν, την αθυμίαν, τον φθόνον, την φιλονικίαν, τας συκοφαντίας, τας κατηγορίας, το ψεύδος, την υποκρισίαν, την χαράν δια την ασχημοσύνην των συλλειτουργών, την λύπην δια την ευτυχίαν αυτών, την αγάπην των επαίνων, την φιλοδοξίαν, τα κηρύγματα προς ευχαρίστησιν, τας δουλικάς κολακείας, την καταφρόνησιν των πτωχών και την περιποίησιν των πλουσίων, την επιβλαβή καλωσύνην, τον δουλικόν φόβον, την έλλειψιν γενναιοψυχίας, την φαινομενικήν ταπεινοφροσύνην, τον υπέρμετρον έλεγχον, την επιτίμησιν των ταπεινών και την σιγήν προς τους τα αξιώματα περιβεβλημένους (Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ιερωσύνης Γ  213). 

Πλήρης φρικτού δέους και παγερού τρόμου ίστατο εκάστοτε ενώπιον του ιερού θυσιαστηρίου και με ικέτιδας τας χείρας, προσηύχετο υπέρ των εαυτού αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων, εν επιγνώσει του γεγονότος, ότι κατά την στιγμήν εκείνην ο ιερεύς καταβιβάζει όχι πυρ, αλλά το Πνεύμα το Άγιον, και ότι τούτο αδύνατον είναι να επιτελέση και να βαστάση ανθρωπίνη ψυχή άνευ της βοηθείας και της Χάριτος του Θεού (Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ιερωσύνης Γ  179-180).

Ανεγνώριζε την ευεργεσίαν και την τιμήν, των οποίων ηξιώθη, γενόμενος ιερεύς και λαβών εξουσίαν του λύειν και του δεσμείν (Ιω. 20,23),εξουσίαν την οποίαν ο Θεός δεν έδωκεν ούτε εις τους αγγέλους ούτε εις τους αρχαγγέλους. Υπό τοιούτων λογισμών εμφορούμενος ο π. Νικόλαος ευδοκίμως διήνυσε τον εικοσαετή ιερατικόν δίαυλον και κατέλιπε πρότυπον, προς το οποίον όλοι πρέπει να προσβλέπουν μετά πίστεως, θαυμασμού και ενθέου ζήλου.

Τοιούτον ασφαλώς ιερέα θα είχεν υπ’ όψει ο αοίδιμος μοναχός π. Ιωάννης ο Δομβοΐτης, ότε συνέθετε το ποίημα υπό τον τίτλον «Ο καλός παπάς», του οποίου ενταύθα καταχωρίζονται οι πρώτοι στίχοι εις τιμήν και μνήμην του π. Νικολάου:

- Είν’ άνοιγμα του Ουρανού και θέα των αρρήτων

και των ψυχών δυνάμωμα και έκχυσις χαρίτων

η παρουσία ευλαβούς κι’ αξίου ιερέως,

λύχνου του θείου φωτισμού, του πνεύματος φορέως,

που είν’ σ’ το Δείπνο του Θεού ο αρχιτρίκλινός του

κι’ η σωτηρία των ψυχών ο πόθος κι’ έπαινός του.

Και διώχνει τον κακό λιμό, που τις ψυχές πιέζει,

κι’ ευφραίνει όλους πλούσια σ’ το πάντιμο τραπέζι.

- Τιμή και Δόξα κι’ έπαινος σ’ τον τέτοιον Ιερέα

της Χάριτος τον αγωγό, του λόγου τον σπορέα…

(Τα Ποιήματα του Καλόγερου, τ. Α , Αθήναι 1971, σ. 169)

Αλλά και ως εκπαιδευτικός ο π. Νικόλαος υπήρξεν υπόδειγμα κληρικού καθηγητού. Μετά της διακρινούσης αυτόν συνεπείας και πνευματικότητος ενέπνεε σεβασμόν προς τους συναδέλφους και τους φοιτητάς. Δια της ευγενούς απλότητος και του σιωπηλού μεγαλείου, της αγάπης και της επιεικείας εδίδασκεν όχι μόνον παιδείαν, αλλά και αρετήν. Ήτο άριστος γνώστης τόσον των παιδαγωγικών μεθόδων, όσον και της ψυχολογίας των εφήβων σπουδαστών, οι οποίοι ουδέποτε ελησμόνησαν τον διδάσκαλον με την θερμουργόν χριστιανικήν πίστιν και την φλογεράν αγάπην προς την πατρίδα και την λαμπράν ιστορίαν αυτής.

Ο π. Νικόλαος υπήρξε και ιδανικός οικογενειάρχης. Είχε την ευλογίαν να νυμφευθή την αείμνηστον πρεσβυτέραν Ανθήν, γυναίκα τα μάλα θεοσεβή και ανταξίαν συνοδοιπόρον εις τον ανάντη, αλλά ψυχωφελή και σωτηριώδη δρόμον του χριστιανικού βίου. Αμφότεροι δια του υποδειγματικού εν Χριστώ εγγάμου βίου έφθασαν εις τον αγιασμόν, διότι ήσαν ο εις δια τον άλλον δώρον Θεού. Απέκτησαν μάλιστα και οικογένειαν πολυμελή, τέκνα υπάκουα και ευπαίδευτα με κύρος και υπόληψιν εις την κοινωνίαν.

Η όλη ζωή του π. Νικολάου ήτο μία διαρκής προσευχή. Ο ίδιος μάλιστα είχε συντάξει προσευχάς προς τον Χριστόν και πολλούς αγίους. Αι χριστολογικαί αυτού προσευχαί δεν περιείχον αοριστίας, αλλά εστρέφοντο περί τρία σωτηριώδη αιτήματα προς τον Κύριον: πρώτον, να ευλογή και αγιάζη αυτόν, ώστε δια της Χάριτος να καταστή αληθινός λειτουργός, άμωμος και ανεπίληπτος∙ δεύτερον, να εγχαράξη εις την καρδίαν του ανεξίτηλον το Πανάγιον Όνομά Του και να εμφυτεύση εις αυτόν την αγάπην και την συγχωρητικότητα προς όλους∙ και, τρίτον, να καταπέμψη εις αυτόν το Πανάγιον Πνεύμα, ώστε να τον φωτίζη εις την επιτέλεσιν της υψηλής αποστολής αυτού ως κληρικού, ως εκπαιδευτικού και ως οικογενειάρχου. Τα τρία αυτά αιτήματα υπέβαλλε προς τον Κύριον ικετευτικώς και μετά πολλών δακρύων, όπως ακριβώς έπραττε και ότε ιερούργει μετά βαθείας κατανύξεως, βιών την ορατήν και αόρατον παρουσίαν του Θεού.

Ήδη ο π. Νικόλαος από δεκατετραετίας συνδιάγει μετ’ αγγέλων εν ουρανώ. Την επί γης σιωπήν του έχει διαδεχθή η τρισάγιος ωδή. Την φωτεινήν αυτού πορείαν, καταυγασθείσαν υπό αγώνων πνευματικών και καταξιωθείσαν δια της κατά Χριστόν βιοτής και προσφοράς προς την Εκκλησίαν Του, και την αφάνειαν, την οποίαν επιμελώς δια βίου επεδίωκε και, του Θεού συνεργούντος, επέτυχε, θα δοξάση και θα επιβραβεύση ο μισθαποδότης Κύριος «ως δίκαιος κριτής εν εκείνη τη ημέρα (Β  Τιμ. 4,8), κατά το αποστολικόν «όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη (Κολ. 3,4).

Χαίροις, πάτερ Νικόλαε,

επίγειε άγγελε και ουράνιε άνθρωπε!

Και δέου και μεσίτευε

υπέρ ημών των αναξίων

προς Κύριον τον Θεόν ημών.  

πηγή

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Από το βίο του Αγίου Αντωνίου

Κάποια μέρα, στις τρεις το απόγευμα, ο άγιος 

Αντώνιος ετοιμαζόταν να φάει. Καθώς 

σηκώθηκε 

να προσευχηθεί, ένιωσε τον εαυτό του ν' 

αρπάζεται νοερά.

 και το περίεργο είναι ότι, ενώ στεκόταν, έβλεπε 


την ψυχή του σαν να έχει βγει από το σώμα και 

να οδηγείται από κάποιους στον αέρα. 

 
Έπειτα έβλεπε άλλους, φοβερούς και 

 μοχθηρούς, 

 να στέκονται στον αέρα και να θέλουν να 

 εμποδίσουν τη διάβασή του. Εκείνοι όμως πού 

τον οδηγούσαν αντιδικούσαν μ' αυτούς πού 

ζητούσαν λόγο, μήπως ήταν υπεύθυνοι απέναντί 

τους για κάτι, και ενώ ήθελαν να κάνουν έλεγχο της ζωής του από τον καιρό 

πού γεννήθηκε, οι οδηγοί του αγίου Αντώνιου τους εμπόδιζαν, λέγοντας: ο 

Κύριος του έσβησε όλες τις αμαρτίες από τη γέννησή του.

Μπορείτε να λογαριάσετε μόνο όσα έπραξε αφότου έγινε μοναχός και 

αφιερώθηκε στό Θεό.

Τότε, επειδή τον κατηγορούσαν χωρίς να μπορούν ν' αποδείξουν τις 

κατηγορίες, ο δρόμος του έγινε ελεύθερος και ανεμπόδιστος. και αμέσως 

είδε την ψυχή του να επιστρέφει, κι ένιωσε να συνέρχεται και να γίνεται πάλι 

ο Αντώνιος, όπως ήταν πρώτα,

Ξέχασε τότε να φάει και πέρασε την υπόλοιπη μέρα κι όλη τη νύχτα με 

στεναγμούς και προσευχές. Έμενε εκστατικός, καθώς αναλογιζόταν με 

πόσους έχουμε να παλέψουμε και με τι κόπους πρέπει κανείς να περάσει 

την εναέρια διάβαση (ώσπου να φτάσει στον ουρανό). και σκεφτόταν ότι 

αυτό εννοούσε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε, «κατά τον άρχοντα της 

εξουσίας του αέρος» (Έφ. 2:2). Γιατί η εξουσία του εχθρού αυτή είναι να 

πολεμάει και να προσπαθεί να εμποδίσει όσους περνούν από τον εναέριο 

αυτό δρόμο. Συμβούλευε λοιπόν συνεχώς: "Φορέστε την πανοπλία του 

Θεού, για να μπορέσετε ν' αντισταθείτε την πονηρή μέρα, ώστε να 

καταντροπιαστεί ο εχθρός, αφού δεν θα έχει να πει κανένα κακό εναντίον 

μας" (Έφ. 6:13. τι τ. 2:8).

Κάποτε άλλοτε, συζήτησε με μερικούς επισκέπτες για την πορεία της ψυχής 

και για τον τόπο πού της έχει ετοιμαστεί μετά τη ζωή αυτή.


Την ίδια νύχτα κάποιος τον προσκάλεσε από 

ψηλά και του είπε:

- Σήκω, . Α Αντώνιε. Βγές έξω και δες.

Σαν βγήκε λοιπόν έξω - γιατί γνώριζε σε ποίους πρέπει να υπακούει - και 

σήκωσε το βλέμμα του, είδε κάποιον ψηλό, απαίσιο και φοβερό, να στέκεται 

όρθιος και να φτάνει μέχρι τα σύννεφα. και καθώς κάποιοι ανέβαιναν, λες 

και είχαν φτερά, εκείνος άπλωνε τα χέρια του και τους εμπόδιζε να 

περάσουν. Μερικοί όμως με το πέταγμά τους τον ξεπερνούσαν και 

ανέβαιναν ανενόχλητοι.

Γι' αυτούς λοιπόν έτριζε τα δόντια του εκείνος ο ψηλός, ενώ χαιρόταν για 

όσους γκρεμίζονταν και αμέσως ακούστηκε μία φωνή να λέει στον Αντώνιο:

- Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό πού βλέπεις.

Φωτίστηκε τότε ο νους του και κατάλαβε ότι το δράμα ήταν το πέρασμα των 

ψυχών στον ουρανό και ότι ο ψηλός εκείνος πού στεκόταν ήταν ο διάολος, 

πού φθονεί τούς πιστούς. Αυτός κρατούσε και εμπόδιζε να περάσουν όσους 

ήταν δούλοι του, ενώ όσους δεν τον ακολούθησαν σ' αυτή τη ζωή δεν 

μπορούσε να τούς πιάσει, γιατί περνούσαν ψηλότερα απ' αυτόν. 
πηγή

O δεκάλογος επιτυχίας του μάγειρα, από τον μοναχό Επιφάνιο Μυλοποταμινό

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΓΕΙΡΑ.

1. Ευχήσου για την επιτυχία σου. Οι μοναχοί πριν ξεκινήσουν το μαγείρεμα, κάνουν τον σταυρό τους και μια μικρή ευχή για ευλογία. Μετά διάλεξε με ιδιαίτερη προσοχή τα υλικά. Προτίμησε να είναι αγνά, καθαρά και φρέσκα.

2. Εκτίμησε και δώσε ιδιαίτερη προσοχή στη φωτιά, μάθε να την χειρίζεσαι. Δίχως αυτήν δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε.

3. Προσπάθησε να ξεχωρίσεις και να αγαπήσεις υλικά που θα σου είναι απαραίτητα στο μαγείρεμα. Λάδι, κρεμμύδι, σκόρδο, αλάτι, πιπέρι, λεμόνι κτλ.

4. Η σχέση σου με το νερό πρέπει να είναι η καλύτερη. Απλό αλλά ουσιαστικό. Χωρίς νερό δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε.

5. Μην ντρέπεσαι. Ρώτησε να μάθεις, διάβασε βιβλία με συνταγές, βάλε τη φαντασία σου σε πράξη, προσπάθησε.

6. Εκπαίδευσε τις αισθήσεις σου, τη γλώσσα, τον ουρανίσκο, τη μύτη και την όραση. Έτσι θα μπορείς να ξεχωρίζεις το γλυκό από το καυτερό, το ανάλατο από το αλμυρό, το πικρό από το ξινό κτλ.

7. Δώσε προσοχή στα χρώματα και τις γεύσεις. Ένας καλός συνδυασμός χρωμάτων και γεύσεων μας δίνει πόντους στο σερβίρισμα των πιάτων και στην παρουσίαση του τραπεζιού.

8. Τα εργαλεία μας, μαχαίρια, καθαριστήρια, κουτάλες, σουρωτήρια, κατσαρόλες, πρέπει να είναι καθαρά και το καθένα στη θέση του. Όλη η κουζίνα πρέπει να είναι καθαρή και έτοιμη για δράση, ανά πάσα στιγμή.

9. Μην φοβάσαι τα τυχόντα λάθη. Στηρίξου στην επιείκεια αυτών που σε αγαπούν και θα φάνε το φαγητό που έφτιαξες γι’ αυτούς.

10. Όσο περισσότερο αγαπάς και εκτιμάς τους γύρω σου, άλλο τόσο καλύτερο γίνεται το φαγητό που φτιάχνεις γι’ αυτούς.

:Μοναχός Επιφάνιος

Πως ρίχνει πειρασμούς ο διάβολος στους Αγίους;

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΠΩΣ ΡΙΧΝΕΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον από τους Πατέρες: «Πώς φέρνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;» Και ο Γέροντας του είπε ότι ήταν ένας Πατέρας που τον έλεγαν Νίκωνα και κατοικούσε στο όρος Σινά. Και να που πήγε κάποιος στη σκηνή ενός Φαρανίτη (κατοίκου της Φαράν) και καθώς βρήκε μόνη τη θυγατέρα του, αμάρτησε μ' αυτήν. Της είπε κατόπιν: Να πεις ο αββάς Νίκων μου το 'κανε αυτό. Όταν ήρθε ο πατέρας της και το 'μαθε, πήρε το ξίφος και πήγε κατευθείαν στον Γέροντα. Χτύπησε την πόρτα. Μόλις βγήκε ο Γέροντας, έστρεψε το ξίφος για να τον σκοτώσει, αλλά έμεινε ξερό το χέρι του. Πήγε τότε ο Φαρανίτης και το ανέφερε στους πρεσβυτέρους.

Αυτοί έστειλαν και κάλεσαν τον Γέροντα και μόλις ήρθε, τον ξυλοκόπησαν και ήθελαν να τον διώξουν. Αλλ' εκείνος τους παρακάλεσε λέγοντάς τους: Αφήστε με εδώ, για τ' όνομα του Θεού, για να μετανοήσω. Τον αφόρισαν για τρία χρόνια και έδωσαν εντολή να μην τον επισκέπτεται κανείς. Και έκανε τρία χρόνια βάζοντας μετάνοια κάθε Κυριακή στην εκκλησία και παρακαλούσε όλους λέγοντας: Προσευχηθείτε για μένα.

Κατόπιν όμως δαιμονίσθηκε αυτός που έκανε την αμαρτία και προκάλεσε την δοκιμασία στον αναχωρητή. Ήρθε και ομολόγησε στην εκκλησία: Εγώ διέπραξα την αμαρτία και είπα να συκοφαντήσει τον δούλο του Θεού. Πήγαν τότε όλοι οι κάτοικοι της πόλης και έβαλαν μετάνοια στον Γέροντα λέγοντας: Συγχώρεσέ μας, αββά. Και εκείνος τους είπε: Ως προς την συγχώρηση, σας έχω ήδη συγχωρήσει, αλλά για να μείνω, δεν μένω πια εδώ μαζί σας. Γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας που να έχει διάκριση και να πονέσει μαζί μου. Και έτσι έφυγε από 'κει.

 «Βλέπεις λοιπόν -είπε ο Γέροντας- πώς ρίχνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;»       

   πηγή

Ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλία τοῦ Ἰησοῦ! Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ Νουθεσίες σέ πνευματικά του τέκνα

Ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλία τοῦ Ἰησοῦ!

Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

Νουθεσίες σέ πνευματικά του τέκνα

 

   Τό ἀκοίμητο μάτι τοῦ Θεοῦ σάν καθρέπτης μᾶς παρακολουθεῖ μέ φοβερή ἀκρίβεια σέ κάθε στιγμή χρόνου καί καταγράφει, στό δικό του κομπιοῦτερ τό θεϊκό, ὄλες τίς σκέψεις, τά νοήματα καί τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς.

Αὐτήν τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ (κατά φύσι), πόσο θά μᾶς ὠφελοῦσε (χάριτι Θεοῦ) ἄν τήν ζούσαμε! Ἄν τήν φιλοσοφούσαμε!

 ΝΑΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ:

τό σημεῖο πού μαστιγώθηκε ὁ Χριστός

λουσμένο στό Ἄκτιστο Φῶς!!!

 
Ἄν τήν νοιώθαμε μέσα στήν ψυχή μας! Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, σάν φῶς νοητό, θά φώτιζε τάμονοπάτια τῆς ζωῆς, νά τά ξεπεράσουμε ἀκίνδυνα ἕως νά φθάσουμε στή χρυσή πόλη τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ...

Λοιπόν, παιδιά μου, ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλίαν τοῦ Ἰησοῦ μας καί βγεῖτε στήν μάχη μέ Ἀρχιστράτηγο τόν Κύριον μας Ἰησοῦ καί οἱ Ἀγγελικές δυνάμεις ἀοράτως θά μᾶς ἐνισχύουν καί θά μᾶς γεμίζουν μέ θάρρος καί ἀνδρεία... 

πηγή

Αγιορείτες μοναχοί: Αδελφοί, μην πλανάσθε, ετοιμασθείτε…

Απάντηση των Αγιορειτών Πατέρων στα σχόλια των αναγνωστών

 στην τελευταία ανακοίνωσή τους

Αδελφοί μας Έλληνες Χριστιανοί, πού νομίζετε ότι πάμε; 

Βόλτα στο ζωολογικό κήπο ή να μαζέψουμε κυκλάμινα; 

Ο κ. Νικολόπουλος έδειξε στοιχεία ότι η κυβέρνηση εκπαιδεύει στρατό και αστυνομία  με σκυλιά και τάνκς για να καταστείλει εξεγέρση του λαού, επειδή αισθάνεται την δίκαιη αγανάκτησή του. Η ΕΕ έχει έτοιμο ξένο στρατό πχ Βούλγαρους να μπει στην Ελλάδα να πατάξει όποια έντονη αντίδραση των Ελλήνων, και εσείς λέτε να δώσουμε τα ονόματά μας για να μην ενοχληθούν οι αντίθετοι;

Δεν γράψαμε ότι τώρα είναι πιο δύσκολα , διότι ο εχθρός είναι και μέσα και έξω; Αν δώσουμε τα ονόματα και μας αχρηστέψουν , ποιο το ώφελος; Η Φιλική Εταιρεία το ’21 έδινε τα ονόματα ή ορκιζόνταν να μη το πουν ούτε στον πνευματικό;

Δεν έχει σημασία αν είμαστε Εσφιγμενίτες, Μοναστηριακοί ή Κελλιώτες, Δεξιοί, Κεντρώοι ή Αριστεροί. Σημασία έχει να είμαστε Χριστιανοί, άνθρωποι του Θεού και να αγαπάμε όλον τον κόσμο. Ενωθείτε διότι αλλάζουν τα πράγματα. Από το 2000 μπήκαμε  στη Νέα Εποχή, με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα καθεστώς, αλλά μια πανίσχυρη παγκόσμια σκοτεινή δύναμη που δεν έχει δικούς της, αλλά χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά της, δηλαδή την παγκόσμια κυβέρνηση του αντιχρίστου.

Στην Ελλάδα χθες χρησιμοποιούσε το Πασόκ  με το Γιωργάκη, σήμερα την ΝΔ με το Σαμαρά, αύριο το ΣΥ.ΡΙΖ.Α με τον Τσίπρα, μεθαύριο ας πούμε τη Χρυσή Αυγή.

Η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε από Νεοναζί, μετά Σατανολάτρες, κατόπιν Δωδεκαθεϊστές, ύστερα Αρχαιολάτρες, πέρασαν από τη Μασονία και τώρα είναι Χριστιανοί, τα ίδια και οι Ιεχωβάδες, έτσι και οι Μασόνοι. Ο Χριστός είπε : «εγερθήσονται  ψευδόχριστοι…ώστε πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς» (Μτ. ΚΔ’ 24)

Ζητήστε από το Χριστό και την Παναγία να σας φωτίσει και πάτε στην Εκκλησία σε καλόν πνευματικό που έχει πνεύμα αγωνιστικό να σας καθοδηγήσει.

Ετοιμαστείτε για τη μπόρα (τυφώνα) που θα φέρει  την λιακάδα , όπως το έλεγε ο Γερ. Παϊσιος.

Πρέπει να κρατήσουμε την Πατρίδα και το Ορθόδοξο Έθνος με δόντια και με νύχια.

Ο Θεός είναι μαζί μας, Θαρσείτε

Αγιορείτες Μοναχοί

πηγή

15 Ιανουαρίου 1822: Η πρώτη διπλωματική αναγνώριση της Ελλάδας απο την Αϊτή

Η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.

Είχε προηγηθεί επιστολή του Κοραή και άλλων επιφανών Ελλήνων των Παρισίων προς τον Βόγιερ, με την οποία του ζητούσαν βοήθεια για την Επανάσταση, κατόπιν συστάσεων του περίφημου Γάλλου στρατηγού Λαφαγιέτ και του Επισκόπου Βλαισών Γρηγορίου, που είχε επισκεφθεί την περιοχή.

Η Αϊτή, μια φτωχή χώρα της Καραϊβικής, δεν ήταν δυνατόν να στείλει βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά ο πρόεδρός της απάντησε με την ακόλουθο επιστολή, που χαρακτηρίζεται από θερμά αισθήματα για την ελληνική εξέγερση:

"Ελευθερία… Ισότης

Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια
Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.
Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.

Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου, εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.

Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.

Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας
ΒΟΓΕΡ"

Η Αϊτή, προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
πηγή

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: “ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ”

Οι ακόλουθες προφητείες δεν αφορούν την Ελληνική Επανάσταση.

Αυτήν την επροφήτευσε σε άλλες προφητείες οι οποίες σημειώστε έχουν καταπληκτικά επαληθευθεί… Οι πιό κάτω προφητείες αναφέρονται στους σύγχρονους Έλληνες – τους Έλληνες της περιόδου μετά την Ελληνική Επανάσταση.

ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ, ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

” Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέναν μα δέν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πένα ”

Σημείωση: Προφανώς αναφέρεται στο Κυπριακό και στο Αιγαίο.

“Αν βρεθούν τρεις δυνάμεις σύμφωνες τίποτε δεν θα πάθετε. Αν το ζήτημα λυθεί με τον πόλεμο θα πάθετε πολλές καταστροφές – σε τρεις χώρες μια θα μείνει…”

“Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό (ή θα καταλάβουν στο Αλβανικό Χειρόγραφο) τρεις μέρες γρηγορότερα από τους Χριστιανούς”.

“Ξένος Στρατός θα έρθει. Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρει”.

“Με άλλους θα κοιμηθείτε και με άλλους θα ξημερωθείτε”.

“Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θα έρθουν να να κατοικήσουν σεσάς”.

“Νάχετε το Σταυρό στο μέτωπο για να γνωρίζουν ότι είστε χριστιανοί”.

“Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλη – στη μέση του δρόμου θα ρθει το μαντάτο ότι έφτασε το ποθούμενο”.

“Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει 10 Τούρκους με τη ρόκα”.

“Στην Αυλώνα θα γίνει χαλασμός. Θα έλθουν στρατεύματα να ελευθερώσουν τον τόπο”.

“Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μή λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φτάσει εις την Πόλη, στη μέση του δρόμου θα μάθει ότι ο πόλεμος ετέλειωσε”.

“Να κρυφτείτε ή κοντά στην πόρτα ή κοντά στην πλάκα, άν είναι βιαστικό και γρήγορο”.

“Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν παράγγες”.

“Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο για να βρίσκουν άνθρωπον και να τον κάμουν αδελφό”.

“Στην Πόλη θα χυθεί αίμα που τροχρονίτικο δαμάλι θα πλέζει”.

“Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι….”.

“Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήσει ο λύκος μετ’ αρνί”.

“Θάναι τον όγδοο (8ον) αιώνα που θα γίνουν αυτά”.

“Θα μαζωχτεί το χιλιάρμενο στο Σκάλωμα (Άγιοι Σαράντα) και θαρθούν κοκκινογέλεκοι να πολεμήσουν για σας”.

” ‘Η τρεις μέρες, ή τρεις μήνες, ή τρία χρόνια θα βαστάξει”.

“Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτας. Δεν θα προφτάσουν όμως”.

“Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θαρθούν πάλι. Έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά”.

Σημείωση: Αντίχριστους εννοεί τους Τούρκους και Κόκκινη Μηλιά εννοεί την Μέκκα.

“Οι Τούρκοι θα φύγουν αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμήλια. Στο τέλος θα τους διώξουν στην Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους, το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαπτιστεί και το άλλο θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά”.

Σημείωση: Στην τελευταία του προφητεία (η οποία θεωρείται πολύ σημαντική για το Ελληνικό Έθνος) αναφέρεται στην περιοχή Εξαμήλια. Αυτή μπορεί να είναι (σύμφωνα με Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια) μια από τις ακόλουθες περιοχές:

>> χωριό της Επαρχίας Κορινθίας (Νομός Αργολιδοκορινθίας) – κοντά στον ισθμό της Κορίνθου, ή
>> τοποθεσία 3 μίλια νοτίως των Αγίων Σαράντα (Βόρειος Ήπειρος)

>> χωριό της κοινότητας Ασσήρου της επαρχίας Λαγκαδά του νομού Θεσαλλονίκης, ή

>> κώμη περι το μέσον του ισθμού της Θρακικής χερσονήσου.

Σημειώνεται επίσης ότι αυτή την τελευταία προφητεία του Αγίου Κοσμά, την βεβαιώνει και μια άλλη προφητεία, αυτή του Αγίου Μεθοδίου (Επισκόπου Πατάρων – 3ος αιώνας μ.χ.) η οποία λέει:

“Τους Ισμαηλίτας μερίσεται εις τρία μέρη και την μέν πρώτην εν ρομφαία, τήν δευτέραν βαπτίσει, τήν τρίτην καταδουλώσεται εν τη ανατολή”.

Σημειώνεται ότι με τον όρο Ισμαηλίτες αναφέρεται στους Τούρκους.