Κυριακή της Ορθοδοξίας ( Α΄Νηστειών) - «Ραββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ»

«Ραββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ»

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἔχουμε τὴν μεγαλειώδη ὁμολογία τοῦ Ναθαναήλ, ὁ ὁποῖος κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Φιλίππου καὶ παρὰ τὶς ἀρχικές του ἐπιφυλάξεις, συναντᾶ τὸν Κύριο καὶ ἀναφωνεῖ: "σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ". Ὁ Ναθαναὴλ ἦταν ἕνας εὐλαβὴς Ἰσραηλίτης ποὺ μελετοῦσε τὶς Γραφὲς καὶ ἐγνώριζε τὶς μεσσιανικὲς προφητεῖες. Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν ὁμολογία του, καὶ ἐπὶ πλέον τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι στὸ μέλλον "μείζων τούτων ὄψει". Καὶ πράγματι ὁ Ναθαναὴλ θὰ ζήσει τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη. Ἡ ἴδια ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ἔχει ἐφαρμογὴ καὶ σὲ ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, ποὺ ὄντως μέσα στὴν Ἐκκλησία βιώνουμε πλούσιες τὶς εὐλογίες καὶ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας.

Ἡ ὁμολογία τοῦ Ναθαναὴλ γιὰ τὸν Ἰησοῦ εἶναι σημαντική, διότι τὸ θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τὴν γνήσια καὶ ἄδολη ὁμολογία τοῦ Ναθαναήλ. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἔχουμε τὴν ὀρθὴ πίστη γιὰ τὸ θεανδρικὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ὅλες οἱ μεγάλες αἱρέσεις ποὺ ταλάνισαν τὴν Ἐκκλησία ξέσπασαν γιὰ λόγους χριστολογικούς. Ἐπειδὴ ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου καὶ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ πολλοὺς ἀπετέλεσαν "λίθον προσ κόμματος", ποὺ ἀμφισβήτησαν τὸ σωτηριῶδες σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας καὶ προσπάθησαν νὰ προσεγγίσουν τὸ Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως μὲ τὴν λογική τους, ἀλλὰ ἀπέτυχαν ὁδηγηθέντες σὲ αἱρέσεις ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν θεότητα τοῦ Υἱοῦ (ἀρειανισμός), τὴν ἀνθρώπινη φύση Του (μονοφυσίτες), τὴν μοναδικότητά Του ὡς Σωτῆρος (γνωστικισμός, ἰουδαΐζοντες χριστιανοί).

Οἱ αἱρέσεις περὶ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπετέλεσαν μεγάλη πνευματικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καθὼς νόθευαν τὴν Ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ ὁδηγοῦσαν πολλοὺς σὲ ὁδοὺς πλάνης καὶ ἀπωλείας. Γι᾽ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐκφραστὲς τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας τῆς Ἐκκλησίας, πολέμησαν ἐντόνως τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρεσιάρχες. Ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος ἔγραφε ὅτι οἱ αἱρέσεις εἶναι ἡ βοτάνη τοῦ διαβόλου, ἐνῶ καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος σημείωνε ὅτι οἱ αἱρέσεις εἶναι γεννήματα τοῦ διαβόλου καὶ οἱ αἱρετικοὶ τέκνα τοῦ σατανᾶ, ἀκριβῶς διότι ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ τὶς αἱρέσεις, γιὰ νὰ πλήξει τὴν Ἐκκλησία.

Ἕνα σημεῖο ποὺ ἀξίζει νὰ προσέξουμε εἶναι ὅτι ἡ ὁμολογία τοῦ Ναθαναὴλ ἀκολουθεῖ τὴν πρόσκληση τοῦ Φιλίππου "ἔρχου καὶ ἴδε". Ὁ Ναθαναὴλ γνωρίζει πρῶτα τὸν Κύριο καὶ μετὰ ὁμολογεῖ τὴν θεότητά Του. Αὐτὸ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους. Ἡ πίστη μας εἶναι βίωμα καὶ ἐμπειρία, γνωριμία καὶ γνώση τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ μυστήριά της, στὰ ὁποῖα ὁ Χριστὸς φανερώνεται ("σημαίνεται", Ἅγ. Ν. Καβάσιλας). Ὅταν εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔχουμε βίωμα πνευματικὸ καὶ λατρευτικό, ζοῦμε ὄντως ὀρθόδοξο βίο. Ἄλλωστε, ἄτομα ἀποκομμένα ἀπὸ τὴν ζωή τῆς Ἐκκλησίας πέφτουν εὐκολότερα θύματα τῶν αἱρέσεων.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μὲ σκληροὺς ἀγῶνες διεφύλαξαν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ μᾶς τὴν παρέδωσαν ὡς πολύτιμο πνευματικὸ θησαυρό, τὸν ὁποῖον καὶ ἐμεῖς σήμερα ὀφείλουμε νὰ διατηρήσουμε καθαρὸ καὶ ἀνόθευτο ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἂς μὴ λησμονοῦμε τὸν λόγο τοῦ προμάχου καὶ στύλου τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἁγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ: "εἰς τὰ τῆς πίστεως οὐ χωρεῖ συγκατάβασις". Σὲ θέματα πίστεως δὲν ἐπιτρέπεται κανένας συμβιβασμός, ὑποχώρηση ἢ παραχώρηση.

Νὰ προσευχόμαστε ὁ Κύριος νὰ μᾶς στηρίζει στὴν πίστη μας καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν Ὀρθοδοξία ἔναντι ὅλων.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος, 28/02/2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ :ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ π.ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

                Οι άνθρωποι ταυτίζουν την πίστη στο Θεό με μία εσωτερική, βιωματική κατάσταση που πηγάζει από την παράδοση της κοινότητας στην οποία ο άνθρωπος είναι ενταγμένος, από την οικογένεια, από την αναζήτηση του καθενός, από τον φόβο και την ανάγκη, που ενισχύουν την ανθρώπινη αγωνία για στηρίγματα, τα οποία υπερβαίνουν τα όρια του αισθητού. Χωρίς να αρνείται κάποιος αυτές τις ταυτίσεις, εντούτοις δεν μπορεί παρά να σταθεί σε μία παράμετρο, η οποία μας διαφεύγει. Είναι η παιδεία, την οποία μας θυμίζει η χρονολογική συγκυρία να συνεορτάζουμε την μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων με την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Των αθλητών του Χριστού που δεν υπολόγισαν την παγωμένη λίμνη και το μαρτύριο κι εκείνων των πνευματικών μορφών, οι οποίοι τόλμησαν να τα βάλουν με τους αυτοκράτορες και τα ιδεολογικά, πολιτικά και θρησκευτικά κατεστημένα της εποχής τους και να κρατήσουν ανόθευτη την πίστη στην τιμή των εικόνων.  

Η Ορθοδοξία είναι και παιδεία και μάλιστα, αυτή που ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ως παίδευση, άσκηση, δοκιμασία.«Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός» (Εβρ. 12.7). «Δείξτε υπομονή κατά τη διαπαιδαγώγησή σας. Ο Θεός σας μεταχειρίζεται σαν παιδιά του». Ο Θεός επιτρέπει μέσα από την πίστη να διαπαιδαγωγούμαστε, να δοκιμαζόμαστε, ακόμη και να αισθανόμαστε τιμωρημένοι μέσα από αυτή τη σχέση Πατέρα και παιδιών. Σκοπός της παιδαγωγίας «το μεταλαβείν της αγιότητος» του Θεού, το να μετάσχουμε στην αγιότητά Του (Εβρ. 12,10), να γίνουμε κι εμείς άγιοι όχι λαμβάνοντας μία εξωτερική δωρεά, αλλά μετέχοντας σ’ αυτό που ο Θεός είναι: «άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί» (Α’ Πέτρ. 1, 16).

Οι άνθρωποι θέλουμε να πιστεύουμε σε έναν Θεό ο Οποίος μας δίδει το καλό, ικανοποιεί τις επιθυμίες μας. Έχουμε μάθει να ζητούμε από Εκείνον και να ταυτίζουμε την πίστη με μία ιδιοτέλεια. Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να συμβαίνουν δοκιμασίες στη ζωή μας. Είμαστε βέβαιοι ότι αγαπά χωρίς να μας δίνει παιδαγωγία. Έχουμε ταυτίσει την παιδεία με την θετική διάσταση της ζωής. Έτσι αρνούμαστε να δεχτούμε ότι ο Θεός λειτουργεί όπως ο κατά σάρκα πατέρας, όταν αγαπάει αληθινά. Ότι ο Θεός επιτρέπει να συμβούν δυσκολίες. Ότι ο Θεός ευλογεί τον κόπο. Ότι δεν φείδεται  ακόμη και τον έλεγχο. Δεν είναι τιμωρός ο Θεός, γιατί η δοκιμασία, η τιμωρία την οποία επιτρέπει να λάβουμε, δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό Του. Όμως η αγάπη πρέπει να είναι και σκληρή, όταν χρειάζεται. Προς το αληθινό μας συμφέρον, που είναι η στόχευσή μας στην κοινωνία με το Θεό χωρίς αστερίσκους. Η πληρωτική σχέση, η οποία στηρίζεται στην απόλυτη εμπιστοσύνη. Η επίγνωση των λαθών και των αμαρτιών. Και την ίδια στιγμή η ταπείνωση της αποδοχής του θελήματός Του, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι πάντοτε ευχάριστο.

«Μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου» (Παροιμ. 3,11).  Μην περιφρονείς την διαπαιδαγώγηση του Κυρίου, μας συμβουλεύει το βιβλίο των Παροιμιών  της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και ο Παύλος. Θέλει θάρρος όμως να αποδεχτούμε το θέλημα και την αγάπη του Θεού, που δεν είναι όπως την θέλουμε, όπως την φανταζόμαστε, ωραιοποιημένη. Είναι όμως αληθινή. Έχει να κάνει με την κοινωνία μαζί Του και την μετοχή σ’ Αυτόν, στην αγιότητά Του. Αγιότητα σημαίνει καθαρότητα από αμαρτία, κάτι που για μας δεν είναι εφικτό. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε σ’ Αυτόν την μετάνοιά μας. Αγιότητα σημαίνει αγάπη που γίνεται συγχώρεση για τους πάντες, κάτι που δεν είναι και πάλι εφικτό για μας. Μπορούμε όμως να Του προσφέρουμε την διάθεσή μας να αγαπήσουμε και Εκείνος θα αναπληρώσει τις ελλείψεις μας. Αγιότητα σημαίνει αποδοχή του θελήματός Του, γιατί αυτό αποσκοπεί στη σωτηρία, στη λύτρωσή μας από το κακό και το θάνατο, δηλαδή στην αληθινή ελευθερία. Και από μόνοι μας δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μια τέτοια προοπτική. Μπορούμε όμως να Του προσφέρουμε την λιγοστή μας άσκηση, την προσπάθειά μας να υπερβούμε τον εαυτό μας, την λιγοστή υπακοή μας κι Εκείνος και πάλι θα θεραπεύσει την αδυναμία μας.

Οι άνθρωποι ταυτίζουν την Ορθοδοξία με την παράδοση, με τους θεσμούς, με τα αξιώματα, με το ιερατείο, με την ιστορία. Την θεωρούν κάτι το ξεπερασμένο, απαραίτητο όμως γιατί πολλοί και αδύναμοι εξακολουθούν να την εμπιστεύονται. Την θέλουν όμως ευχάριστη. Βοηθητική και παρακλητική. Που να συμβάλλει στο να βλέπουν τη ζωή θετικά. Που να προβάλλει έναν Θεό που δεν ζητά τίποτε, αλλά μόνο δίνει. Και δεν μπορούν να αποδεχθούν έναν Θεό που παιδαγωγεί τον άνθρωπο. Μια Εκκλησία που χωρίς να παραθεωρεί την δοτικότητα, κηρύττει δρόμους δύσκολους. Που τολμά να μιλά και να δείχνει δρόμους μαρτυρικούς. Αυταπάρνησης. Ρήξης με τη νοοτροπία κάθε εποχής. Ακόμη κι αν αυτή η ρήξη δεν κάνει θόρυβο.

Ίσως κι εμείς οι χριστιανοί, μέσα από την ανάγκη για αυτοβεβαίωση που ως άνθρωποι αισθανόμαστε, λόγω του ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αξίες και τρόπους που δεν είναι συμβατές με τη νοοτροπία του κόσμου και της σύγχρονης πραγματικότητας, να συμβάλουμε στην αίσθηση ότι η πίστη στο Θεό και η Ορθοδοξία είναι δρόμος και τρόπος εύκολος, που δίνει μαγικές λύσεις στον άνθρωπο. Ίσως να αισθανόμαστε περισσότερο από όσο πρέπει την ανάγκη να αποδείξουμε την χρησιμότητά μας στον κόσμο. Ότι έχουμε λόγο ύπαρξης. Όμως η Ορθοδοξία χωρίς παιδεία, χωρίς διαπαιδαγώγηση, δεν είναι αληθινά ακέραιη. Ωραιοποιεί, αλλά δεν λυτρώνει. Ζητά από τους ανθρώπους να παραδώσουν τα φορτία τους χωρίς καν να κουραστούν να τα κουβαλήσουν. Μετατοπίζει τις ευθύνες στο Θεό, τους θεσμούς, το ιερατείο και αφήνει στην άκρη την ανάληψη του προσωπικού σταυρού από τον καθέναν. Έτσι όμως παραποιεί και το τι σημαίνει αληθινή χαρά, η οποία πηγάζει μέσα από την κοινωνία με το Θεό, την μετοχή στην αγιότητά Του. Είναι κοπιώδης ο δρόμος και ο τρόπος της Ορθοδοξίας.Στενός και τεθλιμμένος. Αλλά όχι μοναχικός. Είναι παρών ο Χριστός στη ζωή αυτού που Τον ακολουθεί. Και είναι τόση πολλή η αγάπη, το φως και η αλήθεια την οποία βιώνει αυτός που δεν φοβάται την παιδεία, ώστε να αλλάζει και να βοηθά και άλλους να αλλάξουν μαζί του.

Μια τέτοια Ορθοδοξία χρειαζόμαστε. Όχι ως θεωρητικό πρότυπο, αλλά ως στάση ύπαρξης και ζωής. Στην ενορία. Στο μοναστήρι. Στο διακόνημά του ο καθένας. Στην μικρότερη ή μεγαλύτερη κοινότητα. Στην πατρίδα. Στον κόσμο. Κι ας μην φαίνεται χρήσιμη μια τέτοια Ορθοδοξία. Ποτέ δεν ήμασταν «χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Α’ Κορ. 13, 1). Πάντοτε θα παραμένουμε η μικρά ζύμη, ο κόκκος του σιναπιού, το άλας της γης.  Οι έχοντες επιλέξει τα δύσκολα. Του Σταυρού που φέρνει Ανάσταση.

Κέρκυρα, 9 Μαρτίου 2014 

ΠΩΣ ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται,
ευρήκαμεν Ιησούν...τον από Ναζαρέτ»ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ του Θεού, γι’ αυτό και μέσα μας υπάρχει έντονη η επιθυμία να τον γνωρίσουμε. Ο άνθρωπος ποθεί βαθιά να συναντήσει το Θεό προσωπικά και να τον γνωρίσει συνειδητά. Ο προφήτης Δαβίδ παρομοιάζει τον πόθο αυτό με τη δίψα του ελαφιού: «Όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός» (Ψαλμ. 41, 2). Ο ιερός Αυγουστίνος κάνει λόγο για ανησυχία και αναζήτηση, που συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη: «Η ψυχή μας είναι ανήσυχος, έως ότου εύρη ανάπαυσιν εν σοι, ω Θεέ».
Ο πόθος αυτός φαίνεται συγκλόνιζε και την καρδιά του Φιλίππου, του κατοπινού αποστόλου, όπως μας πληροφορεί το σημερινό ευαγγέλιο. Αναζητούσε τον Θεό. Περίμενε να έλθει ο Μεσσίας. Μελετούσε την Μωσαϊκή Πεντάτευχο. Ερευνούσε τους Προφήτες. Και σήμερα βλέπουμε ότι αξιώνεται να τον γνωρίσει, να τον συναντήσει προσωπικά στα μέρη της Γαλιλαίας, κοντά στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδας. Και αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη που τον συγκλόνισε και τον γέμισε χαρά, τρέχει να την καταστήσει γνωστή και στον φίλο του Ναθαναήλ: «Όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν Ιησούν...τον από Ναζαρέτ».
Ασφαλώς κι εμείς θέλουμε να γνωρίσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ας είμαστε χριστιανοί. Ας έχουμε βαπτιστεί. Η γνωριμία με τον Χριστό δεν επιτυγχάνεται απλώς και μόνο με το βάπτισμα μας, το οποίο μάλιστα λάβαμε σε μιαν ηλικία που δεν μας εξασφάλιζε την απαιτούμενη συναίσθηση. Το ότι φέρουμε το τιμημένο όνομα του χριστιανού δεν σημαίνει απαραίτητα και ότι τον έχουμε γνωρίσει συνειδητά. Ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Ότι ζούμε τη ζωή του Χριστού στην έκταση και το βάθος, στην πληρότητα και τη γνησιότητα που πρέπει.
Πως, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίσουμε αληθινά και να συναντήσουμε προσωπικά τον Χριστό; Πρώτον, τον Χριστό γνωρίζουμε

μέσα στην Εκκλησία

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο ιδρυτής της Εκκλησίας. Είναι ο αρχηγός και η κεφαλή της. Όποιος θέλει να πλησιάσει και να γνωρίσει τον αρχηγό, πρέπει να καταταγεί στο στράτευμα Του. Να γίνει οπλίτης «παρατάξεως Κυρίου». Όποιος θέλει να είναι ενωμένος με την κεφαλή, οφείλει να είναι οργανικά ενταγμένος στο σώμα Του. Και «παράταξις Κυρίου» και «σώμα Χριστού» είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η μεγάλη οικογένεια των παιδιών του Θεού. Το θαυμαστό εργαστήρι της αγιότητος. Η κιβωτός της σωτηρίας. Η Εκκλησία, όπως διδάσκει ο άγιος Αυγουστίνος, είναι «ο Χριστός μεθ’ ημών ών και εις τους αιώνας παρατεινόμενος». Μακριά από την Εκκλησία δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Χριστό. έξω από την Εκκλησία σωτηρία δεν υπάρχει. Καθώς παρατηρεί ένας αρχαίος εκκλησιαστικός διδάσκαλος, "κανείς δεν μπορεί να έχει τον Θεό Πατέρα, αν δεν έχει την Εκκλησία μητέρα".
Τι σημαίνει άραγε ότι είμαι μέλος της Εκκλησίας; Σημαίνει ότι έχω βαπτιστεί. Είμαι ο λυτρωμένος άνθρωπος. Ύπαρξη αναγεννημένη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Παιδί του Θεού αγαπημένο. Το βάπτισμα είναι όρος και προϋπόθεση σωτηρίας, όπως διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος. "Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται..." (Μαρκ. 16, 16). Με το βάπτισμα που λαμβάνει ο άνθρωπος αναδεικνύεται μέλος της Εκκλησίας. Πολιτογραφείται ως πολίτης της Βασιλείας του Θεού.
Είμαι μέλος της Εκκλησίας σημαίνει έχω την πίστη της Εκκλησίας. Πιστεύω απλά και ταπεινά, όπως πιστεύει και διδάσκει η Εκκλησία. Μέσα μου καίει η κανδήλα της πίστεως, της μιας πίστεως που η Εκκλησία διαφύλαξε καθαρή και ανόθευτη διαμέσου των αιώνων. Γι' αυτήν την πίστη, που σήμερα γιορτάζουμε τη νίκη και το θρίαμβο της, ακούμε στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας: "Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε".
Είμαι μέλος της Εκκλησίας σημαίνει ακόμη ζω τη ζωή της Εκκλησίας. Αναπνέω μέσα στην Εκκλησία. Προσεύχομαι όπως προσεύχεται η Εκκλησία. Εκκλησιάζομαι και λατρεύω τον Θεό μαζί με τους άλλους αδελφούς μου χριστιανούς. Λαμβάνω την χάρη και τον αγιασμό που μεταδίδεται με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Χριστιανός αλειτούργητος, που δεν εξομολογείται, που δεν κοινωνεί το σώμα και το αίμα του Χριστού συχνά, στην ουσία είναι αποκομμένος από την Εκκλησία.
Δεύτερον, τον Χριστό γνωρίζουμε

μελετώντας το λόγο του Θεού

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ είναι το βιβλίο του Θεού. Μέσα από τις ιερές σελίδες της ο Θεός αποκαλύπτει στους ανθρώπους το αληθινό πρόσωπο Του. Φανερώνει την αλήθεια για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Εξαγγέλλει τον αιώνιο και ακατάληπτο ηθικό νόμο Του. Επομένως για να γνωρίσουμε τον Χριστό, θα πρέπει να σκύψουμε να μελετήσουμε το ιερό τούτο βιβλίο της πίστεως μας. Την Παλαιά Διαθήκη που προφητεύει για τον Χριστό. Που προετοιμάζει τους ανθρώπους για να υποδεχτούν την εν Χριστώ σωτηρία. Και την Καινή Διαθήκη που ιστορεί την θεία Ενανθρώπιση, τα θαύματα και τη διδασκαλία, το σταυρικό Πάθος και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου.
Αγνοούμε, δυστυχώς, οι πολλοί τον Χριστό, γιατί δεν μελετούμε το έργο Του. Βρισκόμαστε σε πηχτά σκοτάδια επειδή δεν επιδιώκουμε το φως της Αγίας Γραφής να φωτίσει την καρδιά μας. Απογοητευόμαστε εύκολα ή και αμαρτάνουμε ακόμη, διότι αγνοούμε το θέλημα του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνοντας την αξία της μελέτης των Γραφών τονίζει: "Μεγάλη ασφάλεια προς το μη αμαρτάνειν των Γραφών η ανάγνωσις. Μέγας κρημνός και βάραθρον βαθύ των Γραφών η άγνοια. Μεγάλη προδοσία σωτηρίας το μηδένα από των θείων Γραφών ειδέναι νόμον".
Τρίτον, τον Χριστό γνωρίζουμε

ακολουθώντας το δρόμο της αγάπης

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ φως που φωτίζει την καρδιά του ανθρώπου και διανοίγει τα μάτια της ψυχής του για να δει τον Θεό. Διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "Όποιος αγαπά έχει γεννηθεί από τον Θεό και γνωρίζει τον Θεό. Όποιος δεν αγαπά δεν γνώρισε τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιω. 4, 8).
Το δρόμο αυτόν της αγάπης μας έδειξε ο ίδιος ο Κύριος μας. Η ανέκφραστη αγάπη Του τον έφερε κοντά μας. Έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Και η αγάπη Του αυτή τον ανέβασε πάνω στο σταυρό. Από το ύψος του σταυρού, λοιπόν, μας καλεί να αγαπήσουμε τους άλλους. "Ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν" (Α' Ιω. 4, 11). Στα πρόσωπα των άλλων, των συνανθρώπων μας, οφείλουμε να βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό. Και να τους αγαπούμε με την πεποίθηση ότι έτσι αγαπούμε τον ίδιο τον Κύριο: "Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε" (Ματθ. 25, 40).
Σημάδι και απόδειξη του ότι γνωρίζουμε τον Κύριο και Θεό μας και ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του, είναι να έχουμε στην καρδιά μας αγάπη. Αγάπη γνήσια και αληθινή. Αγάπη των έργων και όχι των λόγων. Αυτή η αγάπη μας φέρνει κοντά στο Θεό και τον Θεό μέσα στην καρδιά μας. "Ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ" (Α' Ιω. 4, 16).

Οι υποχρεώσεις αυτών που γνώρισαν τον Χριστό

ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ αναζητήσουμε ειλικρινά και γνωρίσουμε πραγματικά τον Χριστό καταξιώνεται η ζωή μας. Μόνον η συνάντηση και η προσωπική σχέση με τον Κύριο Ιησού ειρηνεύει το πνεύμα και αναπαύει την ύπαρξη μας. Μας βεβαιώνει γι' αυτό σήμερα ο απόστολος Φίλιππος. Μας βεβαιώνουν τα νέφη των μαρτύρων και των οσίων, των Πατέρων και των διδασκάλων, που αγωνίστηκαν μέχρις αίματος για την ορθόδοξη πίστη και που σήμερα - Κυριακή της Ορθοδοξίας - μακαρίζουμε τη μνήμη και τιμούμε τα κατορθώματα τους.
Ο σημερινός εορτασμός του θριάμβου της ορθής πίστεως μας υπενθυμίζει και το χρέος που έχουμε ως ορθόδοξοι χριστιανοί να υπηρετήσουμε όλοι μας και με όλες τις δυνάμεις μας την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Εμείς αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε και να πιστέψουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αποτελεί ιερή υποχρέωση μας να εργασθούμε έτσι ώστε να τον γνωρίσουν και να τον πιστέψουν και οι άλλοι άνθρωποι, όπου γης και αν βρίσκονται, και οι οποίοι μέχρι σήμερα τον αγνοούν και εξακολουθούν να πιστεύουν και να λατρεύουν "θεούς αλλοτρίους".
Οφείλουμε:
* Να προσευχόμαστε θερμά για όσους εργάζονται στο χώρο της Ιεραποστολής. Στην Αφρική, στην Κορέα, στις Ινδίες και όπου αλλού ορθόδοξοι αδελφοί μας αγωνίζονται να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο.
* Να προσευχόμαστε ο Κύριος να αναδείξει και άλλους εργάτες στο δύσκολο τούτο έργο.
* Να ενισχύσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, τις ιεραποστολικές προσπάθειες της Εκκλησίας μας.

Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς, Μην παρασυρθούμε από την παναίρεσι του Οικουμενισμού

Ποιμαντορική Εγκύκλιος για την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2014

Σήμερα, οι Ορθόδοξοι Ιεροί Ναοί μας πανηγυρίζουν και λάμπουν. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όπου κατοικούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι Ιεροί Ναοί μας ανοίγουν διάπλατα τις πύλες τους για να εισρεύσουν και να λατρεύσουν ορθοδόξως τα πλήθη των πιστών, τον τρισυπόστατο Θεό μας.

«Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης ανάπλεως (γεμάτη) πεφανέρωται σήμερον…».

Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα. Κυριακή κατά την οποία, ιδιαίτερα, η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, η Ορθοδοξία μας, εορτάζει σαν πνευματική μητέρα με τα παιδιά της τη νίκη της κατά των αιρέσεων και τον θρίαμβο της κατά των ποικιλώνυμων εχθρών της.

Αυτή τη λαμπρή ημέρα, σήμερα, επιθυμώ να επικοινωνήσω μαζί σας.

Ως υπεύθυνος Επίσκοπος, ο οποίος θα δώσω λόγω στον Κύριό μας, ως πνευματικός πατέρας, ο οποίος χάριτι Θεού αγωνίζομαι και φροντίζω για τη σωτηρία σας, θέλω να διατρανώσω ενώπιόν σας την αλήθεια.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι μία από τις πολλές εκκλησίες, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί, αλλά η μόνη, η μοναδική Εκκλησία του Χριστού μας.

Οι λεγόμενες προτεσταντικές «Εκκλησίες» δεν μπορούν να θεωρηθούν Εκκλησίες. Είναι θρησκευτικές ομάδες, θρησκευτικοί οργανισμοί. 

Η παπική πάλι λεγομένη «Εκκλησία», δεν μπορεί να ονομασθή Εκκλησία. Αποσχίσθηκε από την μία Εκκλησία, εισήγαγε αιρετικά και αντιεκκλησιαστικά δόγματα στα οποία επιμένει χωρίς καμία διάθεσι μετανοίας και επιστροφής. Απ’ εναντίας η Ορθόδοξος Εκκλησία μας μπορεί να επαναλάβη χωρίς δισταγμό τους λόγους του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου: «Η πίστις μου, έλεγε ο Αγ. Γρηγόριος, είναι αυτή που ήκουσα από τα θεία λόγια, την οποία εδιδάχθην παρά των αγίων πατέρων, την οποία εδίδαξα χωρίς να συμμορφούμαι  προς τις διάφορες περιστάσεις και τους διάφορους καιρούς».

Η Ορθόδοξος Εκκλησία με τη χάρι της Παναγίας Τριάδος διετήρησε ορθή, ανόθευτη, αυθεντική τη διδασκαλία του Χριστού μας, των θεοκηρύκων Αποστόλων, με όλη την καθαρότητά της. Δεν έχει μόνο αδιάκοπη ιστορική συνέχεια από της εποχής του Κυρίου και των Αποστόλων. Έχει κυρίως και προπαντός την ίδια πίστι, το ίδιο πνεύμα, το ίδιο ήθος με την πρώτη Εκκλησία. Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία μπορεί να πη: «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων».

Πάντοτε οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησία εζούσαν και τόνιζαν την ταυτότητα και τη συνέχεια της πίστεως από των Αποστολικών χρόνων. Για παράδειγμα, οι Πατέρες της Ζ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου στην απόφασί τους τη σχετική με τις εικόνες ομολογούν: «Ημείς κατά πάντα των θεοφόρων πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν…». Μόνο λοιπόν, η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μία, αγία, καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού μας «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α  Τιμ. γ , 15) και η μόνη κιβωτός της σωτηρίας μας.

Αυτή η αλήθεια μας υπαγορεύει το δικό μας καθήκον, το οποίο οφείλουμε να γνωρίζουμε και να διακονούμε, αν θέλουμε να είμαστε γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Όσοι ευρίσκονται εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ευρίσκονται στην πλάνη, το ψεύδος και στην απώλεια. Οφείλουμε να προσευχόμαστε θερμά για την μετάνοια των αιρετικών, των πλανεμένων, των εχθρών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Εφ’ όσον όμως μένουν και  επιμένουν στην πλάνη τους, στην αίρεσί τους, δεν μπορούμε να τους δεχώμαστε στην Εκκλησία μας και να συνάπτουμε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Προσέξατε, γράφει ο Απ. Παύλος, «μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον» (Β  Θεσ. β , 3). Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Υπήρχε φόβος να νοθευτή η αλήθεια. Και για να μην εξαπατηθήτε, για να μην παρασυρθήτε και ξεφύγετε από την  αλήθεια και περιπέσετε στην πλάνη, στην αίρεσι, στην κακοδοξία, «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου, είτε δι’ επιστολής ημών». (Β Θεσ. β , 15).

Σήμερα, αγαπητοί, που εορτάζει η μητέρα μας Ορθόδοξος Εκκλησία, μας καλεί για τη δική μας σωτηρία να παραμείνουμε αγρυπνοι στις θείες επάλξεις, να εμπνεώμαστε από τους αγίους πατέρες μας και να ομολογούμε την άπαξ παραδοθείσα πίστι μας με παρρησία, με λόγια άξια και έργα θεοφώτιστα και θεοκίνητα.

Δεν είναι απλός ο κίνδυνος που απειλεί την Ορθοδοξία μας. Σκοτεινές δυνάμεις, αθεΐα, υλισμός, Μασωνεία, Χιλιασμός, Μάρτυρες του Ιεχωβά, αποκρυφισμός, παγανισμός, αρχαιολατρεία, μία ατελείωτη αλυσίδα, περισφύγγει μεθοδικά και ύπουλα το πανάγιο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Την πολεμεί, την συκοφαντεί, διασύρει την ιερωσύνη, χλευάζει τα ιερά μυστήρια με σκοπό τον εξευτελισμό και την περιθωριοποίησι της Ορθοδοξίας μας.

Από το άλλο μέρος, ετερόδοξοι αιρετικοί, παπικοί, πεντηκοστιανοί, προτεστάνται μάχονται. Μη μας παραπλανούν οι παπικοί. Με την εωσφορική τους υπερηφάνεια αποδεικνύουν ότι δεν έχουν σχέσι με τον χριστιανισμό, του οποίου θεμέλιο είναι η ταπείνωσις. Πρωτεία, αλάθητα, καισαροπαπισμοί, πλούτη, κοσμικές εμφανίσεις, όλα αυτά είναι ξένα από το πνεύμα του Χριστού μας.

Ακόμη, μην παρασυρθούμε από την παναίρεσι του Οικουμενισμού, ο οποίος απειλεί την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας μας, αφού οι συμβιβαστικές και συγκριτιστικές του τακτικές αναιρούν θεμελιώδεις αρχές της Ορθοδόξου πίστεως και Εκκλησίας μας.

Αγαπητοί, η προσήλωσίς μας στην ορθόδοξο Εκκλησία μας, δηλαδή στην γνησιότητα της Ευαγγελικής αλήθειας και της Ιεράς Παραδόσεως, η εμμονή μας στην αλήθεια που ελευθερώνει και σώζει, δεν είναι εγωισμός, φανατισμός, στείρα αυστηρότητα.

Όλοι μαζί ας γνωρίζουμε, ας ζούμε την ορθόδοξο αλήθεια, ας την διαφυλάσσουμε ανόθευτη και ας ζούμε με υπακοή και αγάπη, με συνέπεια και αφοσίωσι στην Ορθόδοξο Εκκλησία μας. Έτσι, θα μείνουμε άτρωτοι από τους πολλούς έχθρούς, άξιοι της σωτηρίας μας. Όλοι μας ας διακηρύξουμε λόγοις και έργοις «Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία…..ει δε καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».

Μετά πατρικών ευχών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

πηγή

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ Η ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

Από τίς πολυτιμότερες εικόνες της Παναγίας είναι και ή των «Χαιρετισμών» ή του «Ακάθιστου» πού βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Από τίς πιο παλαιές χρονολογικά, στο δε Αγιον Όρος είναι ή πιο αρχαιότερα.

Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και με μύρο περιρρεομένη. Στο πίσω μέρος σε αργυρά πλάκα, είναι τετυπωμένος ό Αυτοκράτορας Αλέξιος ό Γ ό Κομνηνός και ό Όσιος Διονύσιος ό κτήτορας της Μονής και είναι γραμμένο το εξής: «Αυτή ή είκών ή Θαυματουργός εστί την οποίαν βάσταξέ Σέργιος ό Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ό Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρησε τω Άγίω Διονυσίω».

Είναι λοιπόν εκείνη την οποίαν ό Σέργιος κατά την ιστορική εκείνη βραδιά του 626 κρατώντας την περιήρχετο μαζί με κλήρο και λαό τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και εμψύχωνε το λαό και τον ολιγάριθμο στρατό πού υπεράσπιζε την Πόλη. Είναι ιστορικά παραδεκτό ότι υπερφυσική δύναμη κατατρόπωσε τους πολυάριθμους Σκύθες και Αβαρούς.

Δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αφού ό στρατός με τον Ηράκλειο είχε εκστρατεύσει προς την Περσία. Οι πολέμιοι με αρχηγό τον Χαγάνο έφθασαν επιθετικοί και με στρατό και στόλο πολιόρκησαν τα στενά και την ξηρά και απειλούσαν. Ποιος θα σώσει την Πόλη; Ό Χαγάνος παρασπόνδησε σε μια συνθηκολόγηση με την Πόλη για να λύσει την πολιορκία και με αυθάδεια και σαρκασμό ειρωνεύτηκε τους πιστεύοντας στο θεό Βυζαντινούς: «Μη σας γελάει ό θεός σας, εγώ αύριο θα είμαι κύριος της πόλεως σας».

'Η απάντηση επηρέασε το ηθικό και έφερε ταραχή, φόβο και απελπισία στις καρδιές των πολιορκημένων. Το κλίμα της απαισιοδοξίας άρχισε να κυριαρχεί. Τη χαλύβδωση του ηθικού ήλθε να επιφέρει ή θαρραλέα παρουσία του γενναίου και αξιοτάτου Πατριάρχου Σεργίου: «Είναι κρίμα να απελπίζεστε. Σκέπτεστε σαν άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στο θεό και στο αποτέλεσμα του ιερού πολέμου. Στα χέρια της Παναγίας εμπιστεύθηκα την Πόλη και τον άμαχο πληθυσμό της. Στην Παναγία όλοι μας με θέρμη ψυχής ας προσευχηθούμε». Πραγματικός συναγερμός και ενθουσιασμός συνέβηκε τότε. Ό Πατριάρχης, ο Κλήρος και ό Λαός, μια φωνή μια ψυχή, ξεχύθηκε στους δρόμους και στα τείχη με τα ιερά κειμήλια στα χέρια, πού ήσαν ή Ζώνη της Παναγίας, ή Ιερά Έσθήτα Της, λείψανα αγίων, λάβαρα και εικόνες.

Ο Πατριάρχης, ζωντανός και άκαμπτος, κρατούσε υπερυψωμένη τούτη την Εικόνα και έδινε δύναμη και θάρρος. Άπ' όλων τίς καρδιές αυθόρμητα έβγαιναν φωνές και ευχές πού φανέρωναν την εμπιστοσύνη του Λάου προς την Παναγία: «Φθάσε Παναγία μου, μη μας εγκαταλείπεις τώρα πού χανόμαστε, σώσε το λαό Σου και την Πόλη Σου».

Τότε συνέβηκε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα και υπερφυσικά γεγονότα της πίστεως.
Τρομαγμένοι οι επιτιθέμενοι εχθροί άκουγαν θόρυβο σαν χιλιάδες στρατός να επιτέθηκε εναντίον τους πού έφερνε όλεθρο και καταστροφή στις τάξεις τους. Ξαφνικά και απροσδόκητα, από διώκτες έγιναν διωκόμενοι. Χιλιάδες πτώματα στρώθηκαν στη γη, πανικόβλητοι όσοι είχαν απομείνει τράπηκαν σε φυγή για να σωθούν μακριά από την Πόλη, φωνάζοντας απεγνωσμένα μεταξύ τους: «Που βρέθηκε, που ήταν κρυμμένος τόσος στρατός;». Όμως στρατός δεν υπήρχε, όπως είπαμε, ή θεία τιμωρία τους κυνηγούσε, αφού προκλητικά και υπερήφανα τα έβαζαν με την Πόλη Πόλεων πού εντός της είχε πολλούς πιστούς πού με εμπιστοσύνη κατέφυγαν στη θεία προστασία.

Ή ιστορική παράδοση ομιλεί για ένα ανεξήγητο μέγα θόρυβο και ανεμοστρόβιλο πού έφερε πανικό και καταστροφή. Εκτός από τα πτώματα νεκρών πού βρίσκονταν σκόρπια έξω από τα τείχη, συντρίμμια είχαν γίνει τα εχθρικά πλοία και πολλά πτώματα ναυτών φάνηκαν στην ακροθαλασσιά των Βλαχερνών.

Ιστορική πραγματικότητα το γεγονός τούτο. Τα δάκρυα πόνου, οδύνης και αγωνίας, ή οσμή θανάτου και αιχμαλωσίας πού είχε παγώσει στην κυριολεξία τους χιλιάδες εντός της Πόλεως Βυζαντινούς, μετεβλήθησαν σε ζητωκραυγές και αλαλαγμούς χαράς και δοξολογίας στο Θεό και την Παναγία Δέσποινα. Τότε ό Πατριάρχης Σέργιος μέσα σε ανέκφραστα χαρμόσυνα συναισθήματα βάδισε με τον κλήρο και το λαό προς την Παναγία των Βλαχερνών.

Μέσα σε θρησκευτικό παραλήρημα χαράς και ιερού ενθουσιασμού, σε μια ατμόσφαιρα πού οι καρδιές σκιρτούσαν και τα μάτια έρεαν δάκρυα από άκρα συγκίνηση και θεία ευγνωμοσύνη, δοξολόγησαν και ευχαρίστησαν την Παναγία σε μέγεθος και βαθμό πού δεν πρέπει να έχει το όμοιο του. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια γενική ευχάριστη εικόνα χιλιάδων ανθρώπων πού είχαν στην κυριολεξία «μεθύσει» χριστιανικά. Μοναδικό το γεγονός σε πανανθρώπινη κλίμακα. Εκεί, εντός του Ναού, αλλά και εκτός, όπου βρέθηκαν οι πιστοί αρχής γενομένης από τον Πατριάρχη ό όποιος άρχισε να ψάλλει για πρώτη φορά το: «Τη Ύπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια κ.λπ.». Και στη συνέχεια, όλοι μαζί τη νύκτα εκείνη «όρθοστάδην τον ύμνο τη του Θεού Μητρί γηθοσύνως έμελπαν».

Για αυτό το Θαυμάσιο αυτό πνευματικό άσμα των «Χαιρετισμών», ονομάσθηκε «Ακάθιστος Ύμνος».

Ό άγνωστος ποιητής των «Χαιρετισμών» έπλεξε το καλύτερο εγκώμιο και γενικά ότι ανώτερο έχει γραφεί για την Υπέρμαχο Στρατηγό. Έχει χαρακτήρα διηγηματικό, θεολογικό και δοξαστικό. Κυρία υπόθεση έχει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και, γενικότερα, την ενανθρώπιση του Χριστού και, ακόμη, γίνεται λόγος για το ηθικό και πνευματικό μέγεθος και ύψος της Παναγίας και των προσφορών της στον κόσμο. Το Κοντάκιο «Τη Ύπερμάχω», δεν έχει σχέση με τον ποιητή του Ύμνου, είναι δημιούργημα της ημέρας εκείνης. Σ' αυτό ακούγεται λυτρωτικός και νικητήριος προς τη Μητέρα του Θεού παιάνας πού ως πνευματικός Στρατηγός έχει ακατανίκητη τη δύναμη και οι πιστοί παρακαλούν να ελευθερώνει «εκ παντοίων κινδύνων».

Πλέον στους αιώνες και σήμερα οί Χαιρετισμοί, ό Ακάθιστος Ύμνος ό τόσο λαοφιλής συγκινεί βαθιά την πιστεύουσα ψυχή και ιδιαιτέρως τον ορθόδοξο Ελληνισμό, ό όποιος στον ύμνο αυτό και στο πρόσωπο της Θεοτόκου βλέπει συνδεδεμένες εκκλησιαστική και εθνική παράδοση και ζωή Πίστη και Πατρίδα φαίνεται ότι συσφίγγονται έναρμονίως γύρω από ύμνο αυτό. Διαχρονικός και λαοφιλέστατος, ηλεκτρίζει πολλές ψυχές όποιες την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής τρέχουν να τον ακούσουν τω από τους θόλους των Ναών.

Για αιώνες και μάλιστα στην 400χρονη σκλαβιά, ήταν ό Εθνικός Ύμνος του Γένους. Απ' όλα αυτά εξάγεται αβίαστα και ή σημασία της Εικόνας αυτής. Δικαιως οί πιστοί Έλληνες μπρος σ εικόνα αυτή αισθάνονται έντονα την παντοδυναμία της Παναγίας και εθνική έξαρση.
Ένα από τα εξαίσια γεγονότα της Εικόνας, άφ' ότου τον 13ο αϊ. δόθηκε στη Μονή Αγίου Διονυσίου, είναι το εξής: Το 1592, ό Αλγερινός πειρατής Ιφ Αρταβάν Αλφα, ξεκινώντας από τη νήσο Σκύρο, ήλθε με πολλούς δικούς του στην Ί. Μ. Διονυσίου προκειμένου να αρπάξει τους θησαυρούς της. Γνώριζε ότι υπήρχε εκεί και μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας.

Αφού απεβίβασε κάπου 200 άνδρες οπλισμένους, απειλούσε. Ό Ηγούμενος αφού συσκέφθηκε αποφάσισε να προσφέρει γενναία δώρα στον πειρατή για να σώσει τους Μοναχούς και τη Μονή. Ένας Μοναχός, από το παράθυρο, φώναξε προς τον Αρταβάν: «Ας τα κανονίσουμε φιλικά για μη χυθεί αίμα. Αποφασίσαμε να σας δώσουμε 50.000 φλουριά, λάδι κι κρασί». Ό πειρατής του απάντησε: «Καλόγηρε, σύμφωνοι αλλά θα πάρουμε και ένα αντικείμενο από τα κειμήλια σας κατά εκλογή μου». Ό Ηγούμενος πού ήταν πλησίον του Μονάχου συμφώνησε, αλλά στο Μοναστήρι θα περάσει αυτός μόνο με δέκα δικούς του. αφού εισήλθαν και ό Ηγούμενος μέτρησε τα χρήματα και τους παρέδωσε λάδι και κρασί, ό αρχιπειρατής είπε σε έναν δικό του πού γνώριζε από άλλη φορά την εικόνα (του Ακάθιστου) και σε ποιο σημείο υπήρχε και τους κάλεσε εκεί. αφού έφθασαν ό πειρατής πήγε να πάρει την εικόνα, ενώ ό Ηγούμενος και οί Μονάχοι έμειναν άναυδοι. Αυτό το παληόξυλο διάλεξες, είπε στον Αρταβάν υποκριτικά.

Αυτό αξίζει μιλιούνια, απάντησε εκείνος. «Άφησε την στη θέση της, είπε ό Ηγούμενος, οί εικόνες έχουν αξία μόνο για μας τους Χριστιανούς, πάρτε κάτι άλλο». Όχι, αυτό θα πάρω, είπε πεισματικά ό Ιφ. Προτιμώ να ταφώ κάτω από τα ερείπια της Μονής, παρά να την πάρετε, είπε και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Ο Ιφ όμως τον έσπρωξε φωνάζοντας και απειλώντας: «Θα πεθάνετε όλοι σας». Πάνω στην αγανάκτηση του πρόλαβε ό Ηγούμενος να τους πει: «Έτσι πού φέρεστε, πηγαίνετε αλλά μαζί με την κατάρα μου».

Αμέσως εξαφανίστηκαν προς τη θάλασσα και έφυγαν με προορισμό Σκύρο. Το βράδυ, ενώ ταξίδευαν, είδε στον ύπνο του την Παναγία πού τους είπε απειλητικά: «Γιατί πονηρέ με πήρες; Πήγαινε με πίσω, εκεί πού εμένα ήσυχη και ειρηνική». Ξύπνησε έντρομος ό Αρταβάν, μα δεν κάμφθηκε Σε λίγο ξέσπασε ξαφνικά μεγάλη τρικυμία, ώστε έκλυδωνίζοντο και κινδύνευαν τα πλοία να καταποντιστούν. Πάνω στον αναπάντεχο κίνδυνο, μιμήθηκε το όνειρο και πήγε προς την Εικόνα και βλέπει το κιβώτιο πού την είχε τοποθετήσει κομματιασμένο και ή εικόνα γεμάτη μύρο πού ευωδίαζε Κατάλαβε αμέσως ότι ή τρικυμία είναι τοπική τιμωρία της Μητέρας του Χριστού . Μόλις την πήρε στα χέρια του σταμάτησε ή τρικυμία. Σε επαφή τους δικούς του φώναξαν όλοι, να γυρίσουμε πίσω γιατί θα μας πνίξει Θεός των Χριστιανών.

Έπειτα από αρκετές ώρες, επέστρεψαν στον όρμο της Μονής Διονυσίου Ό Σαρίφ έστειλε στη Μονή πειρατή, ό όποιος είπε στον Ηγούμενο: «Άνθρωπε του Θεού, ξέρω ότι κάναμε κακό, ό αρχηγός μου σε περιμένει κατέβεις να πάρεις την εικόνα και να μας απαλλάξεις από την κατάρα π μας έδωσες». Αφού κατέβηκαν στο λιμάνι οί Μοναχοί, ό 'Αρταβάν έδειξε το κομματιασμένο κιβώτιο και τα ρούχα πού είχε τυλίξει την εικόνα που ήταν μουσκεμένα από το θείο μύρο. Συγκινημένοι οί Μοναχοί παρέλαβαν την Εικόνα.

Το σπουδαιότερο από αυτή την υπόθεση, είναι ότι μερικοί πειρατές μετανόησαν, άφησαν τη ζωή αυτή και έμειναν στη Μονή και αφού κατηχήθηκαν έγιναν Χριστιανοί!
Διαπιστώνει εδώ κανείς με πόσους κόπους και θυσίες έχουν διατηρηθεί οί τόσοι πνευματικοί θησαυροί του Αγίου Όρους.

Ένα άλλο μέσα στα πολλά θαύματα της Παναγίας του "Ακάθιστου Ύμνο είναι και τούτο: Το 1753 δίδασκε στην Αθωνιάδα Σχολή ό σοφός διδάσκαλος και επίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρης. Αρρώστησε βαρεία από φοβερό έλκος. 'Η ασθένεια ήταν θανατηφόρος, οί πόνοι δριμύς ώστε ζητούσε το θάνατο. Τον μετέφεραν στη Μονή Διονυσίου προκειμένου να, τον περιποιηθεί σπουδαίος νοσοκόμος της Μονής με γνώσεις ιατρικής, πλην ουδέν κατόρθωσε παρά τις προσπάθειες. Τότε, οί παρευρεθέντας είπαν στον στενάζοντα Ευγένιο για τη θαυματουργό Εικόνα του Ακάθιστου. Παρακάλεσε να τον μεταφέρουν κλινήρη προ αυτής. εκεί, γενομένης παρακλήσεως μέσα στους οξείς πόνους του, ικέτευσε την Κεχαριτωμένη. Τότε εκεί ξαφνικά αισθάνθηκε το φοβερό εκείνο βουβώνα ότι υποχώρησε και τους οξείς πόνους καταπραυνομένους, τα δε δάκρυα του να σταματούν.

Το έλκος εκείνο αυτόματα διεράγηκε και σε λίγα λεπτά είχε εντελώς θεραπευτεί. Τότε, ό σοφός κατασυγκινημένος πήρε την πέννα και αμέσως έποι σε τους εξής ιαμβικούς στίχους:
«Ζωής δότην φέρουσα Σής ύπ' αγκάλης,
ζωοίς φέροντα θάνατον μ' ύπαί μάλης».
Δηλαδή, εσύ πού φέρεις τον δοτήρα της ζωής μέσα στην αγκαλιά σου δίνεις ζωή σε μένα πού φέρω τον θάνατον κάτω από τη μασχάλη.

Για την ωφέλεια πού προέρχεται στις ψυχές όσων διαβάζουν τους Χαιρετισμούς - εκτός φυσικά από τις καθιερωμένες παρασκευές στο Ναούς - ή ιδία ή Παναγία φανείσα σε Αγίους είπε: «θα αγαπώ, θα προστατεύω, θα φυλάττω κάθε πιστόν ό οποίος θα με χαιρετίζει άπαξ της ημέρας ει δυνατόν με τους ωραίους ύμνους των Χαιρετισμών Μου, και θα ζει σύμφωνα με τον νόμον του Θεού. Κατά δε την τελευταία ημέραν της ζωής αυτού, θα τον υπερασπισθώ και ενώπιον του Υιού Μου».

Πηγή

ΚΥΡΙΑKH Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας “Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ»

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014 – Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
                                                                                                                                                              (Ιω. α΄ 42-52)                                                                 (Εβρ. ιβ΄ 1-10) 

Ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας

                                   “Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ»

Όπως γνωρίζουμε, κάθε Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ανοίγει μπροστά μας δύο θέματα στα οποία ο πιστός καλείται να εντρυφήσει και να αντλήσει πλούσια πνευματικά εφόδια.  Έτσι και την πρώτη Κυριακή των νηστειών, η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.  Θυμόμαστε την μέρα αυτή τη νίκη εναντίον των εικονομάχων, μιας αίρεσης με πολύ επικίνδυνες πλάνες οι οποίες ουσιαστικά συνίστανται στην αμφισβήτηση της Ενανθρώπησης του Κυρίου μας.  Αυτό σήμαινε ότι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σωθεί και να εγκολπωθεί τα αιώνια μηνύματα της αιώνιας αλήθειας που τόσο αφειδώλευτα μάς προσφέρει η μητέρα μας Εκκλησία.
Η νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, σηματοδοτείται με την οριστική αναστήλωση και την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων με την Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 843 μ.Χ.  Πληροφοριακά σημειώνεται ότι η σχέση της γιορτής αυτής με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι από μια άποψη ιστορική: Ο πρώτος θρίαμβος της Ορθοδοξίας έγινε ειδικά αυτή την Κυριακή.  

Η ακτινοβολία αλήθειας

Οι άγιοι Πατέρες μας, με τη Θεία σοφία που τους διέκρινε, τοποθέτησαν στην Κυριακή αυτή την νίκη της Ορθοδοξίας για να μπορούν οι πιστοί να αντλήσουν τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια, τα οποία θα τους συνοδεύουν στο μεγάλο οδοιπορικό τους προς συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό.
Ακριβώς Ορθοδοξία σημαίνει τη σωστή πίστη. Είναι μια πολύ βασική προϋπόθεση στον αγώνα του πιστού που διεξάγει την περίοδο αυτή για να μπορεί να ανεβεί σε ανώτερες πνευματικές κορυφές, με φόντο τις αρετές που μπορεί να εγκολπωθεί μέσα από το στάδιο του αγώνα του. Τη σωστή πίστη μάς την δίνει μόνο το πρόσωπο του Κυρίου μας. Μόνο όταν αναζητήσουμε ειλικρινά και γνωρίσουμε πραγματικά τον Χριστό καταξιώνεται η ζωή μας. Μόνο η συνάντηση και η προσωπική σχέση μας με τον Κύριο μπορεί να αναπαύει την ύπαρξή μας. Το βεβαιώνει αυτό το νέφος των μαρτύρων, των οσίων, των πατέρων και των διδασκάλων που αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου για την Ορθόδοξη πίστη. Αυτούς τιμούμε σήμερα, την Κυριακή της Ορθοδοξίας και θυμόμαστε τα κατορθώματά τους.
Αγαπητοί αδελφοί, ο σημερινός εορτασμός της Εκκλησίας μας αλλά και της Ορθοδοξίας μας, μάς υπενθυμίζει και το χρέος που έχουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να υπηρετούμε με όλες μας τις δυνάμεις την αλήθεια του Κυρίου  μας. Να εναποθέτουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην προοπτική που διανοίγει για τη σωτηρία μας. Η Ορθοδοξία δεν εξαντλείται μόνο σε φραστικές διατυπώσεις αλλά επεκτείνεται και στη δυναμική έννοια της ορθοπραξίας, που εξυπακούει τη μετουσίωση σε καθημερινή πράξη ζωής της αλήθειας της Εκκλησίας μας.  Ο θρίαμβος αυτής της αλήθειας μάς επιφορτίζει με μεγάλες ευθύνες να ανταποκριθούμε κι΄ εμείς στο ιερό χρέος της διάδοσής της σε όλο τον κόσμο. Για να το επιτύχουμε όμως αυτό, απαιτείται όπως η όλη ζωή μας μεταβάλλεται σε καθημερινή ζωντανή μαρτυρία που να εκπέμπει στις συχνότητες του ισχυρού παραδείγματος, όπως αυτό εκπηγάζει μέσα από την πραγματικότητα της Εκκλησίας μας. Αυτό έδειξαν με την πράξη τους και οι 40 μάρτυρες εν Σεβαστεία που τιμούμε σήμερα. Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας λειτουργεί τελικά σαν μια πρόκληση για να ακτινοβολεί η παρουσία της μέσα από τις δικές μας υπάρξεις και να μεταγγίζει αιώνια μηνύματα σε όλο τον κόσμο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

«ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣΗ» ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ιωάννου Α' 44-52) ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ

«ΕΞΗΛΘΕ  ΝΙΚΩΝ  ΚΑΙ  ΙΝΑ  ΝΙΚΗΣΗ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Ιωάννου Α' 44-52)

 

Όσο περισσότερο βιώνει ο πιστός την αλήθεια της αμωμήτου πίστεώς μας, τόσο και περισσότερο συνειδητοποιεί τους ιερούς σταθμούς των εορτών του ενιαύσιου κύκλου και ιδίως αισθάνεται τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Τον θρίαμβο αυτόν, που επιστεγάζει διαχρονικώς την Νίκη του Σώματος του Χριστού, κατά των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, και εναντίον των πολυαρίθμων φανερών και σκοτεινών αντίχριστων δυνάμεων.

Εκείνο όμως το οποίο προξενεί ευλογημένη την εντύπωση και δημιουργεί ρίγη συγκινήσεων στην μελέτη των Εκκλησιαστικών αγώνων ανά μέσω των αιώνων, είναι η σπουδαία και σωστική ομολογία. Η ομολογία της Θεότητος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ομολογία η οποία δεν εισήλθε έξωθεν και σε κάποιον αιώνα, αλλά υπήρχε εξ αρχής και μεταφερόταν από την μια Χριστιανική γενεά προς την άλλη, μεταλαμπαδεύουσα την ομολογία του Ναθαναήλ. Αυτό δηλ. που γεμάτος Ιερό ενθουσιασμό είπε και ομολόγησε ο Απόστ. Ναθαναήλ, όταν γνώρισε από κοντά τον Ιησού Χριστό. “Ραββί, συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ”!

Τα λόγια λοιπόν αυτά που αποτελούν οπωσδήποτε το κέντρο και την ουσία της πίστεώς μας, οικοδομούν την χρυσή βάση της Ορθοδοξίας μας,  της οποίας τον θρίαμβο  πανηγυρικώς εορτάζουμε την Α' Κυριακή των Νηστειών στα πέρατα της οικουμένης.

Όμως, με την Χάρη του Τριαδικού Θεού, την Σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου και τις ευλογίες πάντων των Αγίων μας, ας εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα της ομολογίας.

Αν ρίξουμε μια ματιά, μέσα στην Καινή Διαθήκη, αμέσως θα διαπιστώσουμε ότι ο ίδιος ο Κύριός μας δίνει πρωταρχική σημασία στην ομολογία των πιστών του οπαδών προς το Θεανδρικό του Πρόσωπο.

Αυτό ακριβώς δεν βλέπουμε να γίνεται και με τον Απ. Πέτρο, όταν εμπνεόμενος από το Πνεύμα του Θεού, ομολόγησε και είπε: “Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος”; (Ματθ. ΙΣΤ' 16). Και ακριβώς, διότι αυτή η ομολογία ταυτιζόταν  με την πραγματικότητα, ο Κύριος την δέχθηκε και μακάρισε τον Πέτρο δια την πίστη του και την ορθή του ομολογία.

Τούτη λοιπόν την θεόπνευστη ομολογία κατέχει διαχρονικώς η Εκκλησία μας, την κηρύσσει, την διαφυλάσσει και την ερμηνεύει μέσω των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των πατερικών συγγραμμάτων. Αυτή την παμμέγιστη δογματική αλήθεια βιώνει το σώμα του Χριστού, καθημερινώς, μέσω των Ιερών ακολουθιών με κέντρο φυσικά την Θεία Λατρεία, που αποτελεί το μυστήριο των Μυστηρίων και τον πυρήνα της πίστεως στην Θεότητα του Χριστού.

Αυτή την αλήθεια την βιώνει η Εκκλησία και αυτή την αλήθεια αποσκοπούν να κτυπήσουν οι εχθροί του Χριστού.

Πράγματι, είπαν, και τι δεν είπαν οι κακόδοξοι, οι αιρετικοί, οι πλανεμένοι, και τα τέκνα του σατανά. Πόσες και τι ασέβειες ξεστόμισαν για τον Υιό του Θεού οι ασεβείς και οι εχθροί του Χριστού, αλλά και συνεχίζουν με περισσότερη λύσσα να κοάζουν όσοι αρνούνται την Θεότητά Του.

Είπαν ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Σαβέλλιος, ο Ευτύχης, οι Μονοθελήτες, οι Εικονομάχοι και τόσοι άλλοι των οποίων τα ονόματα λησμονήθηκαν και “απώλετο το μνημόσυνον αυτών” (Ψαλμ. Θ' 7).

Είπαν, έγραψαν και συνεχίζουν να διαδίδουν όσα ο σκοτισμένος τους νους εξέφραζε ως αποκυήματα νοσηράς και δαιμονικής φαντασίας. Και όλα αυτά, για να μειώσουν ή να αμφισβητήσουν τόσο την Θεότητα, όσο και την ανθρώπινη φύση του Κυρίου μας. Φυσικά, όλος αυτός ο συρφετός, τα παραρτήματα του Άδου, έλαβε αποστομωτική την απάντηση από τη συμφωνία των πατέρων, και κονιορτοποιήθηκαν οι αιρετικές και δαιμονικές τους διδασκαλίες, δια παντός, από τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, που ερμηνεύουν και αποκρυσταλλώνουν την διατύπωση της διδασκαλίας “τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει” (Ιούδα 3).

Εννοείται δε ότι εντός των αποφάσεων των Οικ. Συνόδων, καταδικάζονται αιρέσεις και κακοδοξίες που έκαναν την εμφάνισή τους αργότερα, των οποίων η διδασκαλία έχει ήδη καταδικαστεί, όπως π.χ. των Παπικών με το filioque, που καταδικάζεται η προσθήκη αυτή στο Σύμβολο της Πίστεως από την Β' Οικουμενική Σύνοδο. Επίσης ολόκληρο το φάσμα των Προτεσταντών, αλλά και τόσοι άλλοι που κηρύσσουν αντίθετα με όσα ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως και σε όσα δόγματα διατύπωσαν οι  Οικουμενικές Σύνοδοι. Σε όσα δηλ. πρεσβεύει και αποδέχεται η συνείδησις της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας η οποία φυλάσσει ως θησαυρό πολύτιμο και ανεκτίμητο την Αγίαν Παρακαταθήκην.

Τέλειος λοιπόν Θεός και τέλειος άνθρωπος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτή είναι συνοπτικώς και σε μία φράση η ορθή πίστης περί του Υιού του Θεού, ο Οποίος προς χάριν μας άφησε τη Θεϊκή του δόξα και έγινε άνθρωπος, εκ Παρθένου Μαρίας, για να σώσει εμάς από την αμαρτία.

Αλλά, όπως βλέπουμε, ο Ιησούς είναι και ο “Βασιλεύς του Ισραήλ”, όπως ομολογεί ο Ναθαναήλ.

Ο Βασιλεύς όσων προ της Ενανθρωπήσεώς Του, προσμονούσαν την Λύτρωση και δέχονταν τις επισκέψεις, τις αποκαλύψεις και την βοήθεια του Άσαρκου Λόγου του Θεού, αλλά και ο Βασιλεύς του Νέου Ισραήλ της Χάριτος, της Εκκλησίας του δηλ., στον ευλογημένο χώρο της Καινής του Διαθήκης.

Είναι βασιλεύς, όχι επίγειος και κοσμικός. Έχει Βασιλεία ουράνια. “Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου” (Ιωάν. ΙΗ' 36), αποκρίθηκε ο ίδιος ο Ιησούς προς τον Πιλάτο. Είναι Βασιλεύς σε ασύγκριτα ανώτερα επίπεδα.

Βασιλεύει στις ψυχές όλων όσων τον δέχονται, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, σε όλα αυτά τα αναρίθμητα πλήθη των αγίων και των πιστών απ' αρχής, έως το τέλος των αιώνων. Επιβάλλεται και βασιλεύει χωρίς ίχνος βίας και οποιοδήποτε εξαναγκασμό. Κυβερνά μόνο αυτούς που ελεύθερα και με αγάπη του ανοίγουν διάπλατα την θύρα της καρδιάς και τον καθιστούν Κύριο και Θεό τους, έτοιμοι να τον ομολογήσουν και ακόμα να θυσιαστούν.

Και η Βασιλεία αυτή η ουράνια και η επίγεια που ουσιαστικά είναι μία και μοναδική, περιλαμβάνει την άυλη δημιουργία των ασωμάτων δυνάμεων, των μυριάδων ψυχών των αγίων και των σεσωσμένων και ταυτοχρόνως περιλαμβάνει την επί γης Εκκλησίαν η οποία παρά τους διωγμούς και τις ανθρώπινες αδυναμίες των μελών της, συνεχίζει να παραμένει ζώσα, ακμαία και αήττητη!

Αδελφοί μου. Δεν είναι μόνο οι πλάνες και οι αιρέσεις. Δεν είναι μόνο ο εσμός των σχισμάτων με την διάτρητη εκκλησιολογία τους, που καλύπτουν τους εγωισμούς κι τις αρρωστημένες ψυχικές καταστάσεις και τα οποία τελικώς καταλήγουν σε αιρέσεις, που σχίζουν τον άρραφο χιτώνα του Χριστού. Είναι όπως όλοι γνωρίζουμε και αυτοί οι εξωτερικοί εχθροί που ασταμάτητα ταλαιπωρούν την Εκκλησία μας.

Ήδη σε πολλές χώρες, επισήμως διώκεται ο Χριστός και η Εκκλησία μας, και ίσως να αποτελεί αλήθεια δραματική αυτό που ήδη ελέχθη, ότι δηλ., σύμφωνα με ακριβή στοιχεία σε παγκόσμια κλίμακα, “ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας των διώξεων των Χριστιανών”!...

Όπως και να 'χει η κατάστασις, και όπως κι αν επιτρέψει να έρθουν τα πράγματα, εμείς λαμβάνουμε και βιώνουμε το μήνυμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας  μας, ότι “πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς” δηλ. της Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας (Ματθ. ΙΣΤ'). Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, όσον αφορά τη μανία εναντίον του Χριστού και των πιστών και αυτή η πραγματικότητα μας εμπνέει και μας καθοδηγεί.

Αυτή την αλήθεια νομοτελειακώς θα βιώνει ο κόσμος, είτε ως θρίαμβο της Εκκλησίας, είτε ως εξευτελισμό των “υιών της γεένης” (Ματθ. ΚΓ' 15).

 Και αυτοί μεν, που απεργάζονται την καταδίκη τους, τόσο δια του μίσους εναντίον του Χριστού, όσο και δια των διαιρέσεων, μέσω των κακοδοξιών και των σχισμάτων, εάν επιμείνουν στην τακτική τους, θα δεχθούν αυτό για το οποίο εργάστηκαν, από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο. Εμείς τώρα, κλείνοντας το θέμα αυτό που μόλις αγγίξαμε, του θριάμβου δηλ. της φίλτατής μας Ορθοδοξίας, θα ανοιχθούμε μέσω των Βιβλικών σελίδων στους χώρους της Ιεράς Αποκαλύψεως με καθοδηγητή μας τον “Υιόν της Βροντής” και “επιστήθιον” φίλον του Χριστού, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Ας φέρουμε λοιπόν στο κάτοπτρο της πνευματικής μας καρδίας τα όσα παρουσιάζει το 6ο κεφάλαιο του τελευταίου αυτού Βιβλίου του Κανόνος της Αγίας Γραφής. Εικόνα πανθαύμαστη και εκθαμβωτική. Το αρνίον, το εν τω ουρανώ εστηκός ως εσφαγμένον, ανοίγει την πρώτη από τις επτά σφραγίδες και αναφαίνεται εν μέσω βροντώδους φωνής η οποία αναγγέλλει θριαμβευτικώς την εμφάνισην αυτού. Ιππεύς θριαμβευτής, καθήμενος επί λευκού ίππου, κρατώντας δε στο χέρι αυτού τόξο “και εδόθει αυτώ στέφανος”, σύμβολον της νίκης, την οποία ήγαγε και ηκούσθη στεντορεία φωνή: ¨Εξήλθε νικών και ίνα νικήση¨

Αδελφοί μου. Όχι μόνο δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από τα σκιάχτρα του αθεϊσμού και από “των δύο ξύλων των δαυλών των καπνιζομένων (Ησαία Ζ' 4), των αιρέσεων δηλ και των διαφόρων σχισμάτων, αλλά βιώνουμε και χαιρόμαστε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας. Τον θρίαμβο της Νίκης του Αρνίου. Τον θρίαμβο και την δόξα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του. 

Και η Νίκη αυτή θα επέρχεται διηνεκώς έως την τελική και οριστική Νίκη της ενδόξου και Δευτέρας Παρουσίας Του.

 Αμήν.

    Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾Πίστει Μωϋσῆς ῾μέγας γενόμενος᾽ ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός 

Φαραώ, 

μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον 

ἔχειν 

ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν᾽ (῾Εβρ. 11, 24-25)

( Μέ τήν πίστη ὁ Μωϋσῆς, ὅταν πιά μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Προτίμησε νά ὑποφέρει μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, παρά νά ἀπολαμβάνει τήν πρόσκαιρη ἁμαρτωλή ζωή).

α. ῾Η Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας δέν σχετίζεται οὐσιαστικά μέ τό περιεχόμενο τῆς Σαρακοστῆς. ᾽Αποτελεῖ ἱστορική ἐπέτειο τῆς νίκης τῆς ᾽Εκκλησίας μας ἀπέναντι στήν χριστολογική αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας - ἡ ἄρνηση τῶν εἰκόνων ἀπεδείχθη ὅτι σημαίνει ἄρνηση τῆς πραγματικότητος τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ ᾽Ιησοῦ Χριστῷ - καί ἀπέναντι γενικῶς σέ ὅλες τίς αἱρέσεις, κάτι πού διατρανώθηκε τό πρῶτον τό 843 μ.Χ. καί ἔκτοτε πανηγυρικῶς ἐπαναλαμβάνεται τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν. ῎Ετσι στήν οὐσία ἡ Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας διασαλπίζει τήν διαχρονική νίκη τῆς ὀρθῆς πίστεως στόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου συνιστᾶ ἀκριβῶς μία ἐποποιΐα τῆς πίστεως αὐτῆς, ἐνσαρκωμένης σ᾽ ἐκείνους πού κατεξοχήν ῾ἐμαρτυρήθησαν διά τῆς πίστεως᾽, τούς μεγάλους Πατριάρχες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τούς ἁγίους Προφῆτες, μέ πρῶτον ἀπό ὅλους τόν μέγα Μωϋσῆ.

β. 1. Πράγματι, ὁ ἀπόστολος μνημονεύει ἰδιαιτέρως γιά τήν πίστη του στόν Θεό τόν Πατριάρχη Μωϋσῆ - ὡς συνέχεια βεβαίως τοῦ προτύπου τῆς πίστεως στόν Θεό, τοῦ ᾽Αβραάμ - διότι ἡ πίστη πού ἐπέδειξε σ᾽ Αὐτόν εἶχε ἔμπρακτο χαρακτήρα: ἦταν μία προσαρμογή τῆς ζωῆς του σ᾽ αὐτό πού ἤξερε ὅτι ἦταν τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.  Ποτέ ἄλλωστε στήν ῾Αγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, ἡ πίστη στόν Θεό δέν ἔχει θεωρητικό ἤ ἁπλῶς νοησιαρχικό χαρακτήρα, διότι μία τέτοια πίστη συνιστᾶ ἁπλή ἰδεολογία, ἀποτελεῖ δηλαδή ἀνθρώπινο διανοητικό κατασκεύασμα, γι᾽ αὐτό καί ἀπορρίπτεται ὡς κάτι κενό καί νεκρό. ῾῾Η πίστις γάρ χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστί᾽. ῾Ο ἀπόστολος χαρακτηρίζει πιστό τόν Μωϋσῆ, διότι ὅταν πιά μεγάλωσε ἐγκατέλειψε τήν ζωή πού ζοῦσε καί ἀκολούθησε μία ἄλλη, ἐντελῶς διαφορετική καί ἀνατρεπτική τῆς προηγουμένης. Κι αὐτό γιατί; Γιά νά ἀκολουθήσει, ὅπως εἴπαμε, αὐτό πού ὁ Θεός εἶχε ἀποκαλύψει στόν λαό Του. ῾Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ᾽.

2. ῾Η ἐξέλιξη αὐτή στήν ζωή τοῦ μεγάλου ἀνδρός δίνει τό μέτρο τῆς ἀληθινῆς πίστεως - αὐτῆς πού ὁδηγεῖ στήν εὕρεση ὄντως τοῦ Θεοῦ -  γιατί ἀποτελεῖ πορεία ἀντίστροφη τῶν κοσμικῶν κριτηρίων πού ἀντιμάχονται τόν Θεό. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι κατά τά κριτήρια τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ πεσμένου ὅμως στήν ἁμαρτία καί κυριαρχημένου ἀπό τόν Πονηρό, ἡ πορεία ἑνός ἀνθρώπου γιά νά εἶναι ῾ἐπιτυχής᾽ πρέπει νά ἔχει ῾ἀνοδικό᾽ χαρακτήρα: ἀπό τήν φτώχεια στόν πλοῦτο, ἀπό τήν καταφρόνηση στήν δόξα, ἀπό τήν ταλαιπωρία στήν καλοπέραση. ᾽Επιτυχημένος δηλαδή κατά τόν κόσμο εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δουλεύει στόν ἐγωϊσμό του καί στά παρακλάδια τοῦ ἐγωϊσμοῦ: τήν φιλοκτημοσύνη, τήν προβολή καί τό φαίνεσθαι, τίς σαρκικές ἀπολαύσεις. Μέ τόν Μωϋσῆ τά πράγματα ἀνατρέπονται: ἀπό τόν πλοῦτο τοῦ πριγκηπόπουλου πηγαίνει στήν φτώχεια τοῦ δούλου, ἀπό τήν δόξα τοῦ πρώτου ἐκπίπτει στήν καταφρόνια τοῦ ἔσχατου, ἀπό τήν καλοπέρασή του ἔρχεται στόν κόπο καί τόν πόνο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ὁδός τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἐκεῖ πού ἐπισημαίνει κανείς τά σημάδια τῆς στενότητας καί τῆς θλίψεως. ῾Τί στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν᾽ ὅπως εἶπε καί ὁ Κύριος. ῾Καί πλατεῖα ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν᾽. ῎Ετσι μέ τόν Μωϋσῆ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τά πραγματικά ὅριά της, πού ὑπερβαίνουν τήν λογική τοῦ παρόντος κόσμου: συνιστᾶ ὑπέρ φύσιν κατάσταση καί  ἔξοδο κυριολεκτικά ἀπό τόν ῾φυσικό᾽ ἑαυτό. Θεός καί ἀνθρώπινα πάθη δέν συμβιβάζονται. ῾῞Ος ἄν θέλῃ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται᾽!

3. ῾Ο ἀπόστολος ἐξηγεῖ τήν θεωρούμενη αὐτήν παραδοξότητα: ἡ προτεραιότητα γιά τόν Μωϋσῆ ἦταν ἀκριβῶς ἡ ζωή μαζί μέ τόν Θεό.  ᾽Εκεῖνος συνιστοῦσε τόν θησαυρό καί τήν ἀξία τῆς ζωῆς του. Στό δίλημμα πού τοῦ ἐτέθη: χωρίς τόν ἀληθινό Θεό ἀλλά μέ πλούτη καί ἀπολαύσεις ἐπίγειες ἤ μαζί μέ τόν Θεό ἔστω καί μέ κακουχίες καί καταφρόνια, ἡ ἀπάντηση ἦταν: ἄς χάσω ὅλα τά ἐπίγεια γιά νά ἔχω τόν Θεό. Κατά τά λόγια τοῦ ἀποστόλου: ῾Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ᾽ (Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ἐξευτελισμό,  σάν ἐκεῖνο πού ὑπέφερε ὁ Χριστός).  Γιατί; Διότι εἶχε καρφωμένα τά μάτια του στίς οὐράνιες ἀνταμοιβές. ῾᾽Απέβλεπε γάρ εἰς τήν μισθαποδοσίαν᾽. Κι εἶναι σάν νά μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος ὅτι ἀφενός ἡ ἀληθινή πίστη στόν Θεό κινεῖται στόν ὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητας καί ὄχι στόν ὁρίζοντα τοῦ φθαρτοῦ αὐτοῦ κόσμου (῾οὐ σκοποῦμεν τά βλεπόμενα ἀλλά τά μή βλεπόμενα. Τά γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τά δέ μή βλεπόμενα αἰώνια᾽ ὅπως λέει ἀλλοῦ ὁ ἀπόστολος), ἀφετέρου ἡ πίστη αὐτή μέ τόν θυσιαστικό της χαρακτήρα παραπέμπει στό Πάθος τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδή ἡ πίστη  στήν Παλαιά Διαθήκη κατανοεῖται ὀρθά κάτω ἀπό τήν ὀπτική τῆς Καινῆς: ὑπό τό πρίσμα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου ἀξιολογεῖται ἡ ὅποια ἀξία καί ἁγιότητα τῶν προσώπων τῆς Παλαιᾶς.

4. Δέν μᾶς θυμίζει ἡ προβληματική τῆς πίστεως τοῦ Πατριάρχη Μωϋσῆ τήν προβληματική καί ὅλων τῶν ἁγίων τῆς ᾽Εκκλησίας μας, σάν τοῦ ἁγίου Παύλου καί πάλι πού θά πεῖ: ῾ἡγοῦμαι πάντα σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστόν κερδήσω᾽; Καί πόσο πράγματι μοιάζουν οἱ ζωές τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων ἀνδρῶν, τοῦ Μωϋσῆ καί τοῦ Παύλου! Δέν ἦταν μόνο ὁ Μωϋσῆς τό πριγκιπόπουλο πού ἔγινε δοῦλος γιά χάρη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Πολύ περισσότερο ἦταν ὁ Παῦλος, Σαούλ ἤ Σαῦλος πρό τῆς μεταστροφῆς του στήν χριστιανική πίστη, ὁ ὁποῖος καί αὐτός ἀπό  πριγκιπόπουλο τοῦ ᾽Ιουδαϊσμοῦ ἐπέλεξε κατόπιν τῆς κλήσεώς Του ἀπό τόν Κύριο νά ὑφίσταται τόν ὀνειδισμό ᾽Εκείνου. Γιά νά τονισθεῖ μέ τόν πιό ἀπόλυτο τρόπο ἀκριβῶς ἡ ἀλήθεια αὐτή: ὅτι ἄν δέν χάσει κανείς ὅ,τι θεωρεῖ ζωή στόν κόσμο τοῦτο – τά ἐπίγεια ἀγαθά καί τίς ἀνέσεις του, ὅπως εἴπαμε – δέν πρόκειται ποτέ νά εὕρει τήν ἀληθινή ζωή πού δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. ῾῾Ο εὑρών τήν ψυχήν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καί ὁ ἀπολέσας τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν᾽ (ὁ Κύριος).

5. ῾Η πίστη τοῦ Μωϋσῆ, ἡ ἔμπρακτη, ἡ θυσιαστική καί ῾παράλογη᾽ γιά τά κριτήρια τοῦ κόσμου τούτου, ἡ πρό Χριστοῦ χριστιανική, μᾶς ἐπισημαίνει καί μία ἄλλη τέλος διάσταση: τήν ἐκκλησιαστικότητά της. ῾Ο Μωϋσῆς, λέει ὁ ἀπόστολος, ἄφησε τήν ψεύτικη πίστη πού εἶχε γιά νά ἀποκτήσει τήν ἀληθινή τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Θέλησε ῾νά ὑποφέρει μαζί μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ᾽ προκειμένου νά εἶναι πιστός στόν Θεό. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι καμμία πίστη δέν στέκει ὡς πίστη Θεοῦ εἴτε ἀτομοκεντρικά εἴτε ἐκτός αὐτοῦ πού εἶναι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ. Καί λαός Θεοῦ ὑπάρχει ἐκεῖ πού ὑπάρχει κλήση ἀπό τόν Θεό καί ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου: στήν πρώτη φάση τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη μέ τούς δικαίους ἀνθρώπους πού ἀνταποκρίθηκαν στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ: Πατριάρχες καί προφῆτες, στήν δεύτερη καί τελεία φάση της στήν Καινή Διαθήκη μέ τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί τήν ᾽Εκκλησία πού ἵδρυσε καί ἔκτοτε καθοδηγεῖ καί ζωοποιεῖ διά τοῦ Πνεύματός Του. Γι᾽ αὐτό καί ἐκτός ᾽Εκκλησίας πιά δέν μπορεῖ κανείς νά θεωρηθεῖ ἀληθινά πιστός, παρά μόνον ὅταν ἐνταχθεῖ στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησία, διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, κρατώντας καί αὐξάνοντας τήν πίστη διά τῶν λοιπῶν μυστηρίων καί τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Κυρίου. 

γ. ῾Η Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας ὡς νίκη τῆς ὀρθῆς πίστεως ἔχει ἰδιαίτερη σημασία ὄχι γιά νά θυμηθοῦμε ἁπλῶς τά ἱστορικά γεγονότα πού τήν καθιέρωσαν (ἱστορισμός), ὄχι γιά νά ὁδηγηθοῦμε σέ μία καύχηση ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλοί πού κρατᾶμε τήν ἀλήθεια (φαρισαϊσμός), ἀλλά γιά νά κινητοποιηθοῦμε στήν ἔμπρακτη βίωση τῆς πίστεως, πού σημαίνει ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας καί φανέρωση τοῦ Χριστοῦ καί μέσα ἀπό ἐμᾶς στόν κόσμο. ᾽Αλλά αὐτό προϋποθέτει γενναιότητα καί ἀνδρεία ψυχῆς μαζί μέ τήν ταπείνωση τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί ὀρθή ἐκκλησιαστική ζωή. Γιατί τό μέτρο τῆς πίστεως αὐτῆς μᾶς τό δίνουν ὄχι οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά οἱ ἅγιοί μας, σάν τόν παμμέγιστο Μωϋσῆ γιά παράδειγμα,  σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, σάν ὅλους τούς παλαιοτέρους καί νεωτέρους ἁγίους μας.  Τελικῶς τό νά εἶναι κανείς ὀρθόδοξος δέν φαίνεται νά εἶναι καί πολύ εὔκολο!

π. Γεώργιος Δορμπαράκης