Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα».

  

  Καθώς και αυτός οπού λέει ότι δεν μπορεί κάποιος στην παρούσα γενιά να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτός που δυσφημεί τις ενέργειες του Πνεύματος και τις αποδίδει στο αντίθετο πνεύμα, εισάγει νέα αίρεση στην Εκκλησία του Θεού.

Αγαπητοί μου αδελφοί το ιερότατο απόφθεγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού λέει, ότι « Κάθε αμαρτία και βλασφημία θα συγχωρηθεί στους ανθρώπους , όποιος όμως βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος , δεν θα συγχωρηθεί ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα».
Ας εξετάσουμε λοιπόν ποια είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Βλασφημία λοιπόν κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το να αποδίδουμε τις ενέργειές του στον αντίθετο Πνεύμα, καθώς αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος.
Πώς όμως το κάνει κάποιος αυτό? Όταν ή ενώ γίνονται θαύματα δια του Αγίου Πνεύματος, ή ενώ βλέπει κάποιο άλλο θείο χάρισμα σε έναν από τους αδελφούς του -εννοώ δηλαδή , κατάνυξη, δάκρυα, ταπείνωση, θεία γνώση, λόφο της άνωθεν σοφίας ή κάποιο άλλο που χαρίζεται από το Άγιο Πνεύμα σε όσους αγαπούν τον Θεό- ισχυρίζεται ότι αυτό προέρχεται από απάτη του διαβόλου .
Αλλά και όποιος λέει ότι ότι πλανώνται από τους δαίμονες όσοι οδηγούνται από το θείο Πνεύμα ως υιοί του Θεού, και πράττουν τις εντολές του πατέρα τους και Θεού, και αυτός βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί σε αυτούς, όπως ακριβώς δηλαδή έπραξαν κάποτε και οι Ιουδαίοι στον Υιό του Θεού.
Εκείνοι έβλεπαν δαίμονες να διώχνονται από τον Χριστό, και βλασφημούσαν κατά του Αγίου Πνεύματος κι έλεγαν οι αναιδείς με αναίδεια: «Δια του Βεελζεβούλ του άρχοντα των δαιμονίων , βγάζει τα δαιμόνια».
Αλλά μερικοί ενώ τα ακούνε αυτά, δεν τα ακούνε, και ενώ τα βλέπουν, και όλα τα έργα που αναφέρει η θεία Γραφή ότι γίνονται από το Άγιο Πνεύμα και από θεία ενέργεια- σαν να έχασαν τα λογικά τους και απέρριψαν όλη τη θεία Γραφή από την ψυχή τους και απέβαλαν τη γνώση της διανοίας τους που προέρχεται από αυτή- δεν φρίττουν να λένε ότι γίνονται από μέθη και δαιμονική ενέργεια.

Όπως λοιπόν οι άπιστοι και τελείως αμύητοι στα θεία μυστήρια, κι αν ακόμη ακούσουν περί θείας έλλαμψης , κι αν περί φωτισμού της ψυχής και του νου, κι αν περί θεωρίας και απαθείας, κι αν περί ταπείνωσης και δακρύων που ρέουν με την ενέργεια και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αμέσως, σαν να μην μπορούν να αντέξουν την υπερβολική αίγλη και δύναμη των λόγων , επειδή μάλλον σκοτίζονται, παρά φωτίζονται τα μάτια της καρδιάς, αποφαίνονται με θράσος ότι αυτά προέρχονται από την πλάνη των δαιμόνων. Και δεν φρίττουν ούτε με την κρίση του Θεού, ούτε για την βλάβη που προκαλούν σε όσους την ακούν , αλλά οι θρασείς σε όλους με αναίδεια διακηρύσσουν ότι τίποτε τέτοιο δεν γίνεται από τον Θεό σε κανέναν από τους πιστούς.
Αυτό είναι ασέβεια μάλλον παρά αίρεση.
Αίρεση είναι μεν το να παρεκκλίνει ένας σε κάποιο από τα υπάρχοντα δόγματά μας σχετικά με την ορθή πίστη μας, το να λέει όμως ότι στα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν αυτοί που αγαπούν τον Θεό, ούτε αξιώνονται να λάβουν το Άγιο Πνεύμα και να βαπτιστούν `από αυτό ως υιοί του Θεού, ώστε να γίνουν θεοί με γνώση και εμπειρία και θεωρία, ανατρέπει ολόκληρη την οικονομία του Θεού και σωτήρα μας Ιησού Χριστού, και αρνείται φανερά την ανακαίνιση και ανάκληση της φθαρμένης; Και θανατωμένης εικόνας, που πλάστηκε για να μείνει άφθαρτη και να κληθεί στην αθανασία.

Και όπως δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί εκείνος που δεν βαπτίσθηκε δι΄ύδατος και Πνεύματος, έτσι ούτε αυτός που μετά το βάπτισμα αμάρτησε, αν δεν βαπτισθεί άνωθεν και δεν αναγεννηθεί, καθώς ο Κύριος βεβαιώνοντας αυτό, είπε στον Νικόδημο: « Εάν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών» και προς τους αποστόλους πάλι: « ο Ιωάννης βάπτισε με νερό εσείς όμως θα βαπτισθείτε με το Άγιο Πνεύμα».
Αυτός λοιπόν που αγνοεί και το βάπτισμα που έλαβε σε νηπιακή ηλικία μέσα στο νερό, και δεν γνωρίζει καν ότι βαπτίσθηκε, αλλά δέχθηκε με το βάπτισμα με την πίστη μόνο και το αποδυνάμωσε με μύριες αμαρτίες, και αρνείται το δεύτερο- εννοώ αυτό που δίνεται άνωθεν από το Πνεύμα με την φιλανθρωπία του Θεού σε όσους το ζητούν με μετάνοια-, με ποιόν άλλον τρόπο θα μπορέσει ποτέ να σωθεί? Με κανέναν.

Για αυτό σας λέγω, και δεν θα πάψω να λέγω: «Όσοι μολύνατε το πρώτο βάπτισμα με την παράβαση των εντολών του Θεού, να μιμηθείτε την μετάνοια του Δαυίδ και των άλλων αγίων, και με κάθε προσπάθεια με ποικίλα έργα και λόγια να επιδείξετε άξια μετάνοια, ώστε να προσελκύσετε πάνω σας την χάρη του Πνεύματος». Διότι αυτό το Πνεύμα, αφού κατέλθει πάνω σας, θα γίνει για σας κολυμπήθρα φωτόμορφη, και αφού αγκαλιάσει όλους σας με ανείπωτο τρόπο, θα σας αναγεννήσει και θα σας καταστήσει, από φθαρτούς, άφθαρτους και από θνητούς αθάνατους, και από παιδιά ανθρώπων υιούς του Θεού και θεούς δια της υιοθεσίας και της χάριτος- αν βέβαια και θέλετε να αναδειχθείτε συγγενείς και συγκληρονόμοι των αγίων, και να εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους αυτούς.

Όσα θαυμάσια του Θεού είδα, και γνώρισα έμπρακτα και με την πείρα, τα διακηρύσσω ως ευρισκόμενος ενώπιον του Θεού και φωνάζω με δυνατή φωνή: «Τρέξτε όλοι πριν κλειστεί για σας με το θάνατο η θύρα της μετανοίας. Τρέξτε για να προλάβετε πριν από το θάνατο. Βιαστείτε, για να λάβετε. Κτυπήστε ώστε, πριν πεθάνετε, να σας ανοίξει ο Δεσπότης τις πύλες του Παραδείσου και να σας εμφανιστεί.
Βιαστείτε να αποκτήσετε μέσα σας συνειδητά τη βασιλεία των ουρανών, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα, και να μη φύγετε από δω χωρίς αυτήν, και μάλιστα, όσοι φαντάζεστε ότι την έχετε μέσα σας χωρίς να το γνωρίζετε, ενώ δεν έχετε τίποτα εξαιτίας της υπερηφάνειας σας».
Πώς λοιπόν, πες μου σε παρακαλώ, μπορεί να δει τον Πατέρα του Χριστού αυτός που δεν απέκτησε νου Χριστού? Διότι λέει: « Εμείς έχουμε νου Χριστού, και με τούτο ξέρουμε ότι ο χριστός είναι μέσα μας, από το Πνεύμα το οποίο μας έδωσε. Διότι δεν λάβαμε πνεύμα δουλείας που φέρει πάλι την κατάσταση του φόβου, αλλά πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου φωνάζουμε αββά, Πατέρα», και «ο Θεός που είπε να λάμψει φως από το σκοτάδι, αυτός έλαμψε μέσα μας».
Και πάλι «Αν ζητάτε απόδειξη για τον Χριστό ο οποίος μιλά δι' εμού» διότι όπως η γυναίκα δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί από άλλον ότι συνέλαβε στην κοιλιά της, αλλά αυτή η ίδια μέσα της αντιλαμβάνεται από το σταμάτημα των αιμάτων, από τα σκιρτήματα του βρέφους εντός της και από την ανορεξία για πολλές τροφές, ότι έχει συλλάβει, έτσι και η ψυχή, όταν ο Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος κατοικήσει μέσα της, δεν χρειάζεται να το πληροφορηθεί από άλλον.
Η ίδια βλέπει ευθύς να σταματούν τα ακάθαρτα αίματα των συνηθισμένων της παθών και να κόβεται η όρεξη για πολλές τροφές και να μισεί υπερβολικά κάθε ηδονή. Τότε και αυτή που έγινε πνευματοφόρος, μαζί με τον προφήτη λέει στον Θεό: «Για τον φόβο σου Κύριε, συνελάβαμε και νιώσαμε τους πόνους του τοκετού και γεννήσαμε πνεύμα σωτηρίας σου πάνω στη γη.» Αυτός όμως που δεν βλέπει μέσα του τον Χριστό να λαλεί, δια μέσου ποιού ή πως θα πει «Αββά ο Πατήρ»? Και αυτός που δεν απέκτησε ενσυνείδητα μέσα του την βασιλεία των ουρανών, πως θα εισέλθει σε αυτήν μετά τον θάνατο?
Αυτός που δεν βλέπει να μένει μέσα του δια του Πνεύματος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα, πως είναι δυνατόν στον μέλλοντα αιώνα να βρεθεί μαζί τους, καθώς ο Κύριος είπε: «Πατέρα , θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι μαζί μου και εκείνοι που μου έδωσες», και πάλι « Δεν παρακαλώ μόνο για αυτούς αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν με το κήρυγμά τους σε μένα, για να είναι όλοι ένα, καθώς εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα κι εγώ με σένα, να είναι ενωμένοι και εκείνοι με εμάς. Κι εγώ τους έδωσα τη δόξα που μου έδωσες, για να είναι ένα μεταξύ τους , όπως είμαστε εμείς ένα. Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα, κι έτσι ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι με έστειλες εσύ και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα.»
Απαντήστε μου , παρακαλώ στην ερώτηση: «Τι λοιπόν, ο Πατήρ αγαπά τον Υιό χωρίς να τον γνωρίζει και να τον βλέπει?» Ασφαλώς θα απαντούσατε «Όχι». Γιατί αν παραδεχθούμε αυτό και δογματίσουμε ότι ο πατέρας και ο υιός δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η πίστη μας εξαφανίζεται και χάνεται. Και αν εκείνοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι κι εμείς δεν τους γνωρίζουμε καθόλου.
Αν συμβαίνει αυτό, τότε είμαστε άθεοι μη έχοντας γνώση. Εάν όμως- καθώς εκείνος λέει- «γνωρίζει ο Πατέρας τον υιό και ο Υιός γνωρίζει τον Πατέρα» και ως Θεός συνυπάρχει με τον Θεό και Πατέρα, και ο Πατέρας ομοίως συνυπάρχει με τον Υιό, όπως όταν λέει: « Όπως εσύ Πατέρα είσαι ενωμένος με εμένα και εγώ με εσένα, έτσι και αυτοί να μείνουν ενωμένοι μαζί μου και εγώ μαζί τους» δηλώνει ότι στη μεταξύ τους ένωση είναι καθ΄ όλα ίσοι.
Με την διαφορά ότι η μεν ένωση του Υιού με τον πατέρα είναι φυσική και συνάναρχη, ενώ η δική μας ένωση με τον Υιό γίνεται δια της υιοθεσίας και της χάριτος, όμως όλοι είμαστε ενωμένοι με τον Θεό και αχώριστοι επί το αυτό, καθώς ο ίδιος πάλι λέει: « Εγώ ενωμένος μαζί τους και εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε να αποτελούν μια τέλεια ενότητα» διατί? « για να γνωρίζει ο κόσμος ότι συ με έστειλες και ότι τους αγάπησα καθώς εσύ αγάπησες εμένα» και ο Παύλος λέει:
«Τώρα δεν υπάρχει πια Έλληνας και Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά ο Χριστός είναι τα πάντα και εις πάντας».
Αυτά λοιπόν να τα ακούσετε όσοι νομίζετε ότι είστε πνευματικοί, και να πιστεύετε σε εκείνον που τα λέει, και εμένα που σας μιλώ με τα λόγια της χάριτος και τις δωρεές τις οποίες λαμβάνουν από τον Θεό όσοι με πίστη θερμή προστρέχουν σε αυτόν και πράττουν τις εντολές του, να με απαλλάξετε από κάθε κατηγορία. «Εάν όμως», λέει, « δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στους σημερινούς καιρούς, τι απαντάς?»
Γιατί δεν υπάρχει, πες μου? «Διότι,»λέει «και να θέλει κάποιος δεν μπορεί να γίνει τέτοιος στους σημερινούς καιρούς, αλλά και εκείνος που δεν θέλει , δεν μπορεί να γίνει». Εάν λοιπόν ισχυρίζεται ότι και αν θέλει δεν μπορεί, τότε που θα αποδώσουμε το «Όσοι όμως τον δέχτηκαν, τους έδωσε την εξουσία να γίνουν υιοί του Θεού» και το «Εγώ είπα, είσαστε θεοί και υιοί του Υψίστου όλοι σας» και το « Να γίνεσθε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος»?
Εάν όμως αυτός που δεν θέλει δεν γίνεται, βλέπε ότι συ καταδίκασες τον εαυτό σου, με το να μην θέλεις και να μην έχεις την προαίρεση να γίνεις. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να γίνεις.

Κι αν εσύ δεν συγκαταλέγεσαι στους αγίους, όμως υπάρχουν πάρα πολλοί, Θεού θέλοντος, τους οποίους εσύ δεν γνωρίζεις. Γιατί αν στην εποχή του Ηλία ο Θεός είχε επτά χιλιάδες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, πολύ περισσότερο τώρα, που σκόρπισε πλουσιοπάροχα πάνω μας το Άγιο Πνεύμα του. Αν κάποιος δεν πετάξει από πάνω του , όλα όσα τον εμποδίζουν να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών και δεν προσέλθει γυμνός και δεν ζητήσει να λάβει, η αιτία έγκειται σε αυτόν που δεν θέλει κι όχι στον Θεό.
Διότι όπως ακριβώς η φωτιά με σφοδρότητα και φυσιολογικά πλησιάζει τα ξύλα και τα ανάβει, με τον ίδιο τρόπο και η χάρις του παναγίου και προσκυνητού Πνεύματος, ζητεί να αγγίξει τις ψυχές μας για να φωτίσει όσους βρίσκονται στον κόσμο και, δια μέσου των φωτιζόμενων, να κατευθύνει τα βήματα των πολλών, ώστε προχωρώντας και αυτοί καλά να πλησιάσουν στη φωτιά, και ένας ένας ή όλοι μαζί, εάν είναι δυνατόν, να ανάψουν μαζί και να λάμψουν ως θεοί ανάμεσά μας, για να ευλογείται και πληθύνεται το σπέρμα του Θεού του Ιακώβ και πάντα να υπάρχει ο θεοειδής άνθρωπος που θα λάμπει ως φως επάνω στη γη.

Γι΄ αυτό λοιπόν, όπως βλέπετε, φωνάζω προς εσάς, χρησιμοποιώντας τα προφητικά λόγια: «Προσέλθετε προς αυτόν και φωτισθείτε και τα πρόσωπα των συνειδήσεων σας, δεν θα καταισχυνθούν».
Γιατί αφού παραδώσατε τους εαυτούς σας στην ραθυμία και στην αμέλεια και στις επιθυμίες και ηδονές της σάρκας, ισχυρίζεστε ότι σας είναι αδύνατον να καθορισθείτε με την μετάνοια και να προσεγγίσετε τον Θεό? Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι τάχα δεν είναι δυνατόν να λάβετε τη χάρη του Πνεύματος του, και με αυτή να αναγεννηθείτε και να υιοθετηθείτε και να ομοιωθείτε με αυτόν? Δεν είναι αυτό αδύνατον, δεν είναι!
Ήταν βέβαια αδύνατον, πριν από την παρουσία του πάνω στη γη από τότε όμως που ευδόκησε να γίνει άνθρωπος και να εξομοιωθεί μαζί μας κατά πάντα εκτός της αμαρτίας ο δεσπότης των όλων Θεός τα έκανε αυτά δυνατά και εύκολα για μας, δίνοντας μας την εξουσία να γίνουμε παιδιά Θεού και συγκληρονόμοι του.

Ι. Ν. Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

πηγή

«ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ

…Σήμερα στον κυκεώνα της αρνήσεως που ζούμε, οι σκοτεινές δυνάμεις που πάντοτε χτυπούν την Εκκλησίαν, την αλήθειαν, πέτυχαν και τούτο σήμερα, στη δική μας την γενιά, να νοθεύσουν την παράδοσή μας, και να ντρέπονται τα δικά μας τα Ελληνόπουλα σήμερα, να σκέπτονται ότι είναι απόγονοι προγόνων, ότι είναι Έλληνες. Η λέξις Έλληνας παιδιά, δεν είναι φυλετιστική εκδήλωσις, η λέξις Έλληνας είναι η έκφρασις της αξιοπρεπείας της ανθρωπίνης προσωπικότητος και του θριάμβου. Και δεν το λέμε επειδή είμεθα Έλληνες, …. είναι μόνον η αλήθεια. Αμφιβάλετε ; 

Να στραφούμε λίγο στην ιστορία να δείτε. Ότι όχι μόνον δεν υπαρβάλλομεν, αλλά είναι, πρέπει να γίνει κέντρον καθηκοντολογίας, διότι είμεθα απόγονοι και πρέπει να συνεχίσομεν την πορεία μας. Γιατί πίσω από μας θα΄ ρθουν κι άλλοι και δεν πρέπει να γίνωμεν εμείς προδόται. Ο άγιος Νεκτάριος είπεν μια ωραίαν φράση που εκπληρώνει αυτά : «Είμεθα προορισμένοι εμείς οι Έλληνες, να σηκώνουμε τον σταυρόν της ανθρωπότητος. Είμεθα προορισμένοι, ισόβιοι ιεραπόστολοι. Είμεθα προορισμένοι ισοβίως να είμεθα φως και άλας». Οσάκις αν αναζητήσουν οι άνθρωποι άλας και φως, να το βρίσκουν πάντοτε σε μας……….. Ορθόδοξος Χριστιανισμός χωρίς Ελληνισμόν δεν υπάρχει και αληθής Ελληνισμός χωρίς Χριστινισμόν πάλι δεν υπάρχει…… Δεν είναι παράξενον αυτό. Όταν όλη η υπόλοιπος ανθρωπότης ασχολείτο με κανιβαλισμούς και λεηλασίες και αρπαγές, οι πρόγονοί μας θυμάστε ; Άλλωστε είστε μαθηταί. Ασχολούντο με φιλοσοφίαν, Σε τι, να ανακαλύψουν ο άνθρωπος ποιος είναι, πόθεν έρχεται και πού υπάγει. Ναι, και ενώ η υπόλοιπος ανθρωπότης ασχολείτο με αυτά, όπως είπα, οι πρόγονοί μας ασχολούντο να ανακαλύψουν τον άνθρωπον, τί είναι, και αντελήφθησαν ότι ο άνθρωπος είναι μόριο της αειζωίας και δεν πεθαίνει. Ναι αλλά, ήθελαν να βρουν την αειζωεία, την οποίαν ονόμασαν Θεόν. Επειδή όμως αυτή η αειζωία και ο Θεός δεν καταλαμβάνεται με ανθρώπινα μέσα, είναι μόνον αν θελήσει ο ίδιος να αποκαλυφθεί, τότε όμως δεν το είχαν πιάσει καλά. Πίστευαν ότι με την έρευνα και ταις συγκρίσεις θα το πετύχουν. Και, έδιναν την ονομασία αυτού του Υπέρ που το ονόμασαν Θεό, σε διάφορα στοιχεία. Αφού όμως τα συνέκριναν, τα εύρισκαν όμως ότι δεν είναι. Τα εγκαταλείπαν. Έπιαναν άλλο, έπιαναν άλλο και εδημιούργησαν πολλές θεότητες. Μετά, ύστερα, είδαν ότι δεν είναι αυτά, έπρεπε να βρουν την αειζωίαν από την οποίαν παράγεται το μόριον ο άνθρωπος. Και μετά έκαμαν έναν βωμό και τον αφιέρωσαν στον άγνωστον Θεόν. Αυτόν που περίμεναν που τους είπε, θυμάστε ; και ο πατριάρχης των Φιλοσόφων ο Σωκράτης. κοιμάστε λέει έως αν ο Θεός ελυπηθεί και εστείλει, εγείρει κάποιον να σας φωτίσει και να σας οδηγήσει, σαν προφητεία γίνεται. Λοιπόν, αφού θα αποκαλυφθεί ο Θεός, να του δείξουν ότι τον ζητούσανε. Γι΄ αυτό έκαμαν αυτό. Όταν έμαθαν όμως στην περιφέρειαν της Παλαιστίνης, παρουσιάστηκε ένα υπερφυσικό πρόσωπον, που συγκέντρωνε ταις ιδιότηταις αυτές, του Υπέρ, τρέξαν και πήγαν εκεί και έβαλαν μεσίτες τους μαθητάς Του και τους είπαν πέστε θέλομεν τον Ιησούν ειδείν, γι΄ αυτό ήρθαμε, είμεθα Έλληνες. Και το είπαν εις τον Κύριό μας και είπε το περιλάλητον εκείνον ρήμα που είναι η δόξα της φυλής μας : ελύληθεν η ώρα, λέει, ίνα δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου. Και τότε εγύρισε και λέει σ΄ αυτούς, που τους ανέχτηκε μέχρις αυτή την ώρα : μην αφίετε ο οίκος ημών έρημος……. Αρθήσεται αφ΄ υμών η Βασιλεία και….. Έκτοτε λοιπόν οι πρόγονοί μας, πήραν στους ώμους αυτή την ευλογία και την κρατούν μέχρι τώρα. Διάδοχοι των δώδεκα Αποστόλων ήταν Έλληνες. Και η ευωδία των γλωσσών η Ελληνική, ανέλαβε να εκφράσει ταις Θείαις Βουλαίς, και την ολοκληρωμένην τελειότητα του ανθρωπίνου προορισμού….. Έτσι λοιπόν να αισθάνεστε υπερήφανοι που έχετε αυτήν την κληρονομιά. Μας την χάρισαν οι προγονοί μας, αλλά, μας την χάρισεν η ευλογία του Θεού. Και πρέπει να την συνεχίσωμεν. Βλέπετε, μέχρι να έλθει η αλήθεια, ασχολούντο με την φιλοσοφία οι πρόγονοί μας. Όταν ήλθεν η αλήθεια, έκλεισαν την φιλοσοφίαν και πήραν την αποκάλυψιν. Ένωσαν λοιπόν την φιλοσοφίαν με την αποκάλυψιν και δημιούργησαν τον θρίαμβον, τον θεανθρωπισμόν, τον αγιασμόν, και γέμισαν την Θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν με ήρωες αιματηρούς και ανεμάκτους. Αυτά παιδιά……….

Απόσπασμα ομιλίας του την 6η Αυγούστου του 2007.

πηγή

«Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου»

Ο Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος για τον Οικουμενισμό και για την Ενωμένη Ευρώπη.Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου· διότι όταν θα γίνη μία ισοπέδωσις θρησκευτική και πολιτική – κυβερνητική, θα υπάρξη ένας μόνον που θα κυβερνήση τον κόσμον, αυτός ο ένας, κατά την Αγίαν Γραφήν και τους Πατέρες, θα είναι ο Αντίχριστος. Παράλληλα έρχονται τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που είναι προϊόν των Εβραίων και ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή, να επιβεβαιώσουν την θέση των Πατέρων.

Έτσι ο Οικουμενισμός, χωρίς περιστροφές, χαρακτηρίστηκε από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, όπως από τον μακαρίτην πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, Σέρβο, αλλά και από άλλους επιφανείς θεολόγους,αντίχριστον σύστημα.Έτσι και ο Ναβουχοδονόσορ θέλησε να δημιουργήσει έναν θρησκευτικόν οικουμενισμόν. Βλέπει δηλαδή κανένας ότι οι ρίζες των πραγμάτων που επιχειρούνται στην εποχή μας δεν είναι καινούργιες, είναι παλιές και πολύ βαθειές, ανήκουν μέσα στην Ιστορία. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ ήθελε να επιτύχη και κάτι άλλο· ήθελε να επιτύχη μίαν εθνική ενότητα, η οποία θα επιτυγχάνονταν αν όλοι οι υπό την κατοχήν του λαοί λάτρευαν τον θεόν Μαρδούχ…
Ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούσαν τον εαυτόν τους. Η θεοποίησίς των δεν είχε απλώς θρησκευτικόν χαρακτήρα, αλλά και πολιτικόν· διότι μόλις ανακηρύσσετο ένας αυτοκράτωρ, αμέσως έφτιαχναν αγάλματά του σ’ όλη τη ρωμαϊκή επικράτεια, και διετάσσοντο όλοι, οι υπό την κατοχήν λαοί να προσκυνούν το άγαλμα του θεού αυτοκράτορος και να προσφέρουν εις αυτό θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικής ενότητος. Είναι κάτι ανάλογο που σήμερα συμβαίνει με την Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε να ιδήτε.
Σας είπα ότι αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα αλλά πολύ πολύ παλιά. Η Ε.Ο.Κ. είναι ένας οικονομικός οργανισμός. Φαινομενικά είναι κάτι τέτοιο, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αν ανοίξετε την παλιά εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού θα βρείτε ένα πολύ μεγάλο άρθρο – δυο-τρεις σελίδες μεγάλες – που αναφέρεται σ’ αυτήν την απόπειρα της Ηνωμένης Ευρώπης, ευθύς μετά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει με χαρακτήρα οικονομικό αλλά αποβλέπει τελικά στην δημιουργία μιας πολιτικής ευρωπαϊκής ενότητας.Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας γεωργικός συνεταιρισμός συλλογής σιταριού και όλοι οι παραγωγοί παραδίδουν το σιτάρι τους σ’ αυτόν. Φαντασθείτε τώρα ο συνεταιρισμός – πέραν του σκοπού ιδρύσεώς του – ν’ αρχίση να ορίζη για όλους τους συνεταιριζόμενους έναν κοινό τρόπο ζωής. Η ενέργεια αυτή δεν θα σας φαίνονταν παράξενη και αδιανόητη; Ασφαλώς ναι, γιατί, ενώ άλλα προβλέπει το καταστατικό, άλλα τους ζητιούνται στη συνέχεια, που αφορούν την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή τους, πράγμα που ούτε ενέκριναν ούτε υπέγραψαν.
Και μπορεί ο γεωργικός συνεταιρισμός να μην παρεκκλίνη από τους οικονομικούς προσανατολισμούς, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον οικονομικό συνεταιρισμό που λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις να έρχεται και να λέει στη Βουλή των Ελλήνων να εισάγη αυτόν τον νόμο, ή εκείνον ή τον άλλον… Φερ’ ειπείν: οι Χιλιασταί θα κινούνται έτσι, οι ομοφυλόφιλοι – με το συμπάθειο – έτσι… Γι’ αυτά θα γίνη νόμος και θα αμνηστευθούν η μοιχεία, οι αμβλώσεις και οι εκτρώσεις. Κανένας δεν θα καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ας συνέπραξαν στο έγκλημα.Και όλα αυτά γιατί; Για να έχωμε προσαρμογή με την Ευρώπη από νομοθετικής πλευράς, λένε. Γιατί; Για ποιόν λόγο; Έτσι πρέπει!
Αν θέλουμε να ‘χωμε Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο!
Πηγή: «Αγώνας» Αρ. φύλλου 169 -Μάϊος 2011
πηγή

Στενές σχέσεις τοῦ νέου Ὑπουργοῦ Παιδείας καί Θρησκευμάτων Ἀνδρέα Λοβέρδου μὲ τὴν Σαϊεντολογία!

Πῶς θὰ χαρακτηρίζατε τοὺς δικηγόρους, οἱ ὁποῖοι θὰ παρεῖχαν νομικὲς ὑπηρεσίες καὶ ἰδιαίτερα ἂν ὑπεράσπιζαν μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου μιᾶς ἐταιρίας, ὀργάνωσης καὶ γενικὰ φορέα, γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη ἐξέδωσε ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗ ἀπόφαση (10493/1997 τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν), τμῆμα τῆς ὁποίας περιλαμβάνει τὰ ἀκόλουθα:

«. . . ἀπεδείχθη μὲ πληρότητα, ὅτι τὸ καθοῦ καὶ ἐκκαλοῦν εἶναι μία ὀργάνωση μὲ ὁλοκληρωτικὲς δομὲς καὶ τάσεις, ποὺ στὴν οὐσία περιφρονεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐνεργεῖ ἐλεύθερα καὶ μόνον κατ' ἐπίφαση προκειμένου καὶ ἀποκλειστικὰ νὰ προσελκύσει μέλη, τὰ ὁποία στὴ συνέχεια ὑφίστανται, μὲ ὅλες τὶς προαναφερθεῖσες διαδικασίες καὶ θεωρίες, πλύση ἐγκεφάλου, μὲ ἀνώτερο σκοπὸ τὴ δημιουργία κατευθυνόμενου τρόπου σκέψης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀντιρρήσεων (βασικὲς θέσεις τῶν θεωριῶν τοῦ ἱδρυτῆ), ἔτσι ὥστε νὰ βρισκόμαστε πλέον ἐνώπιον ἄβουλων ὄντων, τὰ ὁποῖα ἔχουν χάσει τὴ δυνατότητα λήψεως ἀποφάσεων ὡς καταστάλαγμα τῆς ἐλεύθερης βούλησής τους, ἐφόσον ἔχουν ἤδη περάσει ἀπὸ....
ὅλα τα στάδια τῶν διδασκαλιῶν της καὶ μὲ τὴν κατάλληλη περαιτέρω ἐπεξεργασία γίνονται πλέον δεκτικὰ στὶς «ἀλήθειες», ποὺ ἐφαρμόζει, χωρὶς ὅμως, νὰ ἔχουν τὰ κίνητρα γιὰ νὰ τὶς ἐξετάσουν καὶ ἀξιολογήσουν. Ἐνόψει αὐτῶν, τὸ ἐκκαλοῦν σὲ καμμία περίπτωση δὲν νομιμοποιεῖται νὰ ἐπικαλεῖται παραβίασή των δικαιωμάτων τόσο τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. . . ».

Τὸ προηγούμενο κείμενο ἀναφέρεται στὸ Σαηεντολογικὸ κέντρο ΚΕΦΕ (Κέντρο Ἐφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ἑλλάδας), τὸ ὁποῖο ἔκλεισε μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση. Ἃς δοῦμε ὅμως ποιοὶ ὑπερασπίστηκαν μιὰ τέτοια ὀργάνωση:

Ὁ νῦν Ὑπουργὸς Παιδείας κ. Ἀνδρέας Λοβέρδος ἦταν συνήγορος ὑπεράσπισης τῆς Σαηεντολογίας στὴ δίκη Σαηεντολόγων γιὰ «φακελώματα» πολιτικῶν, κληρικῶν, δημοσιογράφων, κλπ.. καὶ χαρακτήρισε τὴ δίκη ὡς «σύγκρουση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Σαηεντολογίας». Ὑπογράμμισε ἐπίσης ὅτι ἡ συμμετοχὴ καὶ ὑποστήριξη τῶν Συνεδρίων (ποὺ ὀργάνωσε ὁ σύμμαχος τῆς Σαηεντολογίας καὶ αὐτοχαρακτηριζόμενος «δερβίσης τοῦ τάγματος τῶν Μεβλεβὶ καὶ Μπεχτασὶ» κ. Τάκης Ἀλεξίου (τότε πρόεδρος τῆς ΠΑΝΙΦΕ Πανελλήνια Ἱστορικὴ καὶ Φιλοσοφικὴ Ἐταιρία ἐνάντια στὴν ξενοφοβία καὶ τὸν ρατσισμὸ) ἀπὸ πρόσωπα ὅπως οἱ κ. κ. Παπανδρέου, Μαρκάτος, κ.λ.π. δείχνει ὅτι σὲ αὐτὰ συντελέστηκε θετικὸ ἔργο.

Ὁ τότε ὑπουργὸς Παιδείας κ. Πέτρος Εὐθυμίου εἶναι ἐξ ἀγχιστείας συγγενὴς μὲ κορυφαία στελέχη τῆς Σαηεντολογίας καὶ ἦταν μάρτυρας ὑπεράσπισης τῆς Σαηεντολογίας σὲ αὐτὴ τὴ δίκη. Ὁ κ. Εὐθυμίου δήλωσε ὅτι ἂν καταδικαστοῦν οἱ Σαηεντολόγοι, θὰ εἶναι ἰδεολογικὴ ἡ καταδίκη τους.

Στὴν ἴδια δίκη ἦταν συνήγορος ὑπεράσπισης καὶ ὁ μακαρίτης δικηγόρος τῆς Σαηεντολογίας κ. Γεώργιος Μαῦρος, ὁ ὁποῖος ἦταν ταυτόχρονα δικηγόρος τῆς Σαηεντολογίας, τῶν Μορμόνων, ἀλλὰ εἶχε ὑποθέσεις καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ συγγραφέας τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶχε κληθεῖ ὡς μάρτυρας στὴν ἐν λόγω δίκη (καὶ σὲ ἄλλες δίκες μὲ τὸν κ. Μαῦρο) καὶ ἄκουσε ὁ ἴδιος τα προαναφερθέντα. . . καὶ πολλὰ ἄλλα. Ὁ κ. Γεώργιος Μαῦρος ἦταν ἐπίσης ὁ δικηγόρος τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, οἱ ὁποῖοι κατέθεσαν προσφυγὴ στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἐναντίον τῶν ὁλοκληρωτικῶν καὶ ἀντιδημοκρατικῶν μεθοδεύσεων σχετικὰ μὲ τὶς ταυτότητες.

Δὲν εἶναι ἐπίσης σύμπτωση ὅτι ἄλλος δικηγόρος τῆς Scientology (εἴδατε ὅτι ἔχουν πολλούς;), ὁ κ. Ἀθανάσιος Θεοδώρου, εἶχε τοποθετηθεῖ προσωπικὸς σύμβουλος (ἀκούστηκε ὅτι ἦταν καὶ διευθυντὴς) στὸ γραφεῖο τοῦ τότε Ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης κ. Α. Παπαληγούρα. Κανένας κομματικὸς χῶρος δὲν ἔχει ἀνοσία, ἐκτὸς καὶ ἂν χάθηκαν ὅλοι οἱ δικηγόροι. Ἦταν ἐπίσης νομικὸς σύμβουλος καὶ ἐκδοτῶν ποὺ πρόσκεινται ἰσχυρὰ στὸν χῶρο τῆς Νέας Δημοκρατίας (Ἐλεύθερο Τύπο, Ἀδέσμευτό τοῦ κ. Μήτση, Βραδυνῆ, πιθανότατα καὶ στὴ Χώρα). Κανένας κομματικὸς χῶρος δὲν ἔχει μείνει ἀλώβητος.

Λίστα Ἐλέγχου Πρόσληψης Δικηγόρων

Θὰ ἦταν ἐκτὸς πραγματικότητας νὰ θεωρήσουμε αὐτὰ τὰ γεγονότα ὡς ἐπαγγελματικὴ σύμπτωση ἢ καὶ ὡς φυσικὸ γεγονός! Ἡ ἐπιλογὴ τῶν δικηγόρων τῆς Σαηεντολογίας δὲν ἔχει τίποτα τὸ τυχαῖο. Οἱ δικηγόροι περνοῦν ἀπὸ σαράντα κύματα. . . ἢ ἀκριβέστερα ἀπὸ λίστα ἐλέγχου (Lawyer Hiring Checklist) σαράντα σημείων! Στὶς 13 Φεβρουαρίου 1994 καὶ στὶς 10. 19 μ. μ. ὁ Διευθυντὴς Εἰδικῶν Ὑποθέσεων τοῦ ΚΕΦΕ Ἠλίας Γρατσίας ἔλαβε ἀπὸ τὸν ἀξιωματοῦχο Marlis τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Γραφείου Εἰδικῶν Ὑποθέσεων, ἕνα ἔγγραφο (μὲ κωδικὸ ἀποστολῆς 140-2005 OSAEU), στὸ ὁποῖο ὑπῆρχαν ἀναλυτικὲς ὁδηγίες γιὰ τὴν πρόσληψη δικηγόρων. Ὁ ξένος ἀξιωματοῦχος [ὀνομαζόταν Marlis καὶ ἦταν ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ Τμῆμα Ἐπιχειρήσεων (OPS) τῆς Σαηεντόλογίας στὴν Δανία: A/OPSAIDE OSA EU] ἐπεσήμανε ὅτι

«Εἶναι στάνταρ ἐνέργεια νὰ γίνεται μία λίστα ἔλεγχου πρόσληψης».

Μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀξιοπρόσεκτα σημεῖα τοῦ ἐγγράφου εἶναι τὰ ἑξῆς:

Ἐξετάζεται ἂν ὁ δικηγόρος θὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀναπαράγει καὶ υἱοθετήσει τὶς ἐπιθετικὲς στρατηγικές μας. Ἂν εἶναι χαμηλὰ στὴν κλίμακα τῶν τόνων θὰ ἔχουμε διακοπὲς καὶ κακὴ ἀναπαραγωγὴ στὶς γραμμές μας». Ἐξετάζεται ἐπίσης ἂν ὁ δικηγόρος «ἔχει χειριστεῖ κυβερνητικὲς ὑποθέσεις», ἂν ἔχει «ἐπαφὲς μὲ κυβερνητικὲς Ὑπηρεσίες» καὶ ἂν «συνδέεται μὲ κάποιον γνωστὸ ἀνταγωνιστή τῆς Σαηεντολογίας».  Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἐξετάζεται ἂν ἔχει «ὁποιεσδήποτε ἐπαφὲς μὲ τὸν Τύπο» καὶ «ἂν συμφωνεῖ μὲ τὴ σημασία του νὰ φέρουμε τὸν Τύπο μὲ τὸ μέρος μας». Ἰδιαίτερο προβληματισμὸ προκαλεῖ τὸ σημεῖο ποὺ ἐξετάζεται ἂν ὁ δικηγόρος «Γνωρίζει τὸν δικαστὴ ἢ γιὰ τὸν δικαστή».

Μὲ βάση αὐτὸ τὸ ἔγγραφο, θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ βγάλει, μὲ ἀσφάλεια, τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Σαηεντόλοτζυ προτιμάει δικηγόρους ποὺ ἔχουν ἐπαφὲς μὲ κυβερνητικοὺς χώρους, τὸν Τύπο, ἔχουν πληροφορίες γιὰ δικαστὲς ποὺ χειρίζονται ὑποθέσεις της καὶ ἂν ἔχουν ἄκρες μέσα σὲ ὅσους πολεμοῦν τὴ Σαηεντολογία, τόσο τὸ καλύτερο.

Ὁ κ. Λοβέρδος εἶναι γνωστὸ ὅτι τοποθετήθηκε στὴ θέση του στὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν μετὰ ἀπὸ τὴν παραίτηση/ἀπομάκρυνση τοῦ προκατόχου του στὴ γνωστὴ ὑπόθεση, ὅπου ὁ προκάτοχός του δὲν συμβιβαζόταν μὲ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, κ. Γιώργου Παπανδρέου, σχετικὰ μὲ τὴ διάθεση κονδυλίων σὲ διάφορες ἁμαρτωλὲς «Μὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι μὴ κυβερνητικὲς καὶ νὰ χρηματοδοτοῦνται μὲ κυβερνητικὰ κονδύλια;

Καὶ γιὰ ὅσους ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν σὲ συμπτώσεις, ἃς ἐξηγήσουν αὐτὰ (τὰ σχετικὰ ἀποδεικτικὰ ἔγγραφα ὑπάρχουν στὸ βιβλίο τόσο στὰ ἀγγλικά, ὅσο καὶ μεταφρασμένα στὰ ἑλληνικά):

1) Στὰ Συνέδρια ποὺ ὀργάνωσε ὁ κ. Ἀλεξίου καὶ χρηματοδότησε καὶ ἡ Σαηεντόλοτζυ ἐκτελέστηκε ψυχολογικὴ ζύμωση συμμετεχόντων ἀπὸ πολλοὺς πολιτικούς, κοινωνικοὺς καὶ ἐπαγγελματικοὺς χώρους, σὲ συγκεκριμένα θέματα (θρησκευτικὴ ἐλευθερία, «πολυπολιτισμικότητα», κ. λ. π. ) ποῦ σήμερα ἀποτελοῦν τὴν κύρια δέσμη ἀξόνων τῆς «ἐκσυγχρονιστικῆς» ἐπίθεσης ἀπὸ τὴ Νέα Τάξη ἐναντίον τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

2) Ὁ κ. Γιῶργος Παπανδρέου, ὡς Ὑπουργὸς Παιδείας εἶχε αὐτὰ τὰ Συνέδρια (τὰ ὁποῖα κατὰ κανόνα διεξήχθησαν στὸ Πολυτεχνεῖο) ὑπὸ τὴν αἰγίδα του, ἐνῶ εἶχε ἀπευθύνει μέχρι καὶ χαιρετισμοὺς στοὺς διοργανωτὲς καὶ συμμετέχοντες.

3) Ὁ τότε Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης κ. Σταθόπουλος ἔπαιξε συντονιστικὸ ρόλο τουλάχιστον σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ Συνέδρια. Ἡ συμπεριφορά του στὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, συνδυαζόμενη μὲ αὐτὸ τὸ γεγονός, τὴν μέχρι τότε δραστηριότητά του καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀντιδράσεις ἀμέσως μετὰ τὴν συνέντευξή του στὸ ΕΘΝΟΣ, ἀποτελοῦν τουλάχιστον ἰσχυρότατες ἐνδείξεις ὅτι μὲ τὴ συνέντευξή του ἀνακοίνωσε στὴν κυβέρνηση ποιὰ θὰ εἶναι ἡ κυβερνητικὴ πολιτικὴ στὸν τομέα θεμάτων ποὺ περιλαμβάνει καὶ τὶς ταυτότητες. Ὁ χῶρος τὸν ὁποῖο ἐξέφρασε ὁ κ. Σταθόπουλος ἔχει μεγαλύτερη ἰσχὺ καὶ ἐπιβλήθηκε στὸν κομματικὸ χῶρο τῆς κυβέρνησης. Τὸ Κόμμα. . . χτύπησε προσοχή.

4) Τὸ αὐτοχαρακτηριζόμενο «Παρατηρητήριο τῶν Συμφωνιῶν τοῦ Ἐλσίνκι», ἀποτέλεσε τὸν μοναδικὸ μάρτυρα ὑπεράσπισης τῆς Σαηεντολογίας στὶς δίκες γιὰ τὴ διάλυση τοῦ ΚΕΦΕ. Στὴ Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο καὶ γενικότερα στὴν Εὐρώπη τὸ «Παρατηρητήριο», στὸ ὁποῖο το παράρτημα ποὺ λειτουργεῖ στὴν Ἑλλάδα περιγράφεται σὲ κυβερνητικοὺς καὶ δημοσιογραφικοὺς κύκλους ὡς «στρατηγικὸς βραχίονας τοῦ State Department». Καὶ ὅμως ἡ ὁμάδα αὐτὴ τυγχάνει ἰδιαίτερης ἐκτίμησης σὲ μερικοὺς ἑλληνικοὺς κύκλους. 

ΠΗΓΗ  Το είδαμε εδώ

Συγκλονιστικό: «Εγώ είμαι Αυτός που θα πάρεις αύριο»

Διηγείται ο Πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης:

Κάποτε μια χριστιανή εξομολογήθηκε σε αυτόν στο παρεκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους. Μετά την εξομολόγηση, ενώ παρέμειναν οι δικοί της, για να πάρουν σειρά, εκείνη κατέβηκε στον κεντρικό Ναό και μπήκε μέσα να προσκυνήσει. 

Ο Ναός ήταν άδειος. Άναψε ένα κεράκι και άρχισε να προσκυνάει τις εικόνες. Και τότε είδε,για μια στιγμή την Ωραία Πύλη ανοικτή και πάνω στην Αγία Τράπεζα να κάθεται ένας ωραίος ξανθός νέος.

Μόλις τον είδε, του έβαλε τις φωνές:
- Δεν ντρέπεσαι, του είπε, να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα; Κατέβα κάτω γρήγορα, βγες έξω... Αλλά τέτοιοι είστε εσείς οι νέοι, κακομαθημένοι, ασεβείς, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, μακρυμάλληδες, αναρχικοί ... Και ποιος ξέρει τι άλλα του είπε!

Αλλά ο νέος την διέκοψε και με πολύ γλυκιά και ουράνια φωνή τς είπε:
- κι εσύ, γιατί δεν εξομολογήθηκες λίγο πριν την τάδε αμαρτία, που έκανες; Και της είπε ακριβώς την αμαρτία.

Εκείνη τα έχασε, αποσβολώθηκε, έμεινε άφωνη από την αποκάλυψη αυτή του Νέου.
-Κι εσύ, ποιος είσαι; τον ρώτησε ψελλίζοντας και τρέμοντας.
-Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις αύριο, είπε και εξαφανίστηκε.

Μόλις συνήλθε, έτρεξε προς το πατέρα Ιάκωβο φωνάζοντας πανικόβλητη για το τι είδε και το τι της συνέβη.....

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: "Εμπειρίες κατά την Θ.Λειτουργία".

πηγή

Τι πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε πληγωμένοι

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου, μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι:

«Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον».

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις.

Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ηγότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο.

Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

(Από τον “Αόρατο Πόλεμο” του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

πηγή

Ὀρθοδοξία καὶ Ἔθνος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Κατὰ τὸ Μητροπολίτη Κιέβου Ἀντώνιο Χραποβίτσκυ)

Οἱ ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι σωβινιστές. Θυμοῦμαι κάποτε τὸ 1926 σὲ μία συζήτηση ποὺ εἶχα μὲ τὸ Μητροπολίτη Ἀντώνιο ὅτι μοῦ διηγήθηκε τὸ ἑξῆς: «Στὸ Ἅγιον Ὅρος ὑπάρχει τὸ τυπικὸ ὅτι ἕνας μοναχὸς ποὺ δὲν συγχωρεῖ τὰ «ὀφειλήματα» κανονίζεται νὰ παραλείπει τὰ λόγια «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἠμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» ἀπὸ τὴν ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, μέχρι τὸν καιρὸ ποὺ θὰ ἔχει συγχωρέσει τὸ ἀδίκημα ποὺ τοῦ ἔγινε. Κι ἐγὼ ἔχω εἰσηγηθεῖ» πρόσθεσε ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος «ὅτι οἱ σωβινιστὲς ἐθνικιστὲς δὲν πρέπει νὰ ἀπαγγέλλουν τὸ ἔννατο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως» (σημ. Μ.: δηλαδὴ τὸ ἄρθρο ποὺ ἀναφέρεται στὴν Ἐκκλησία).

Ὁ εὐαγγελικὸς πατριωτισμὸς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη ἀξία κάθε ἔθνους καὶ ἡ μοναδικὴ πραγματικὴ αἰτία τῆς ὕπαρξής του. Γιατί «τί μπορεῖ νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἕνα ἔθνος;» ρωτᾶ ὁ μακάριος Μητροπολίτης. Μπορεῖ ἡ ἀσήμαντη ὕπαρξη μιᾶς κυβέρνησης, ποὺ στερεῖται ὁποιουδήποτε λογικοῦ νοήματος ἂν βασίζεται μόνο στὴν ἐθνικὴ φιλαυτία καὶ ποὺ ἀποξενώνεται ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ἰδέα, νὰ πάρει πραγματικὰ ἐκείνη τὴ θέση; Ἕνα τέτοιο ἔθνος δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα ἕνα ἔθνος ἀλλὰ ἕνα πτῶμα σὲ ἀποσύνθεση ποὺ θεωρεῖ τὴ φθορά του σὰν ζωή. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχει καθόλου ζωὴ ἀλλὰ μέσα του καὶ πάνω του ζοῦν μόνο τυφλοπόντικες καὶ σκουλήκια καὶ ἀποκρουστικὰ ἔντομα καὶ ποὺ ἐπιχαίρουν γιατί τὸ σῶμα ἔχει πεθάνει καὶ ἀποσυντίθεται, μιὰ καὶ σ’ ἕνα ζωντανὸ σῶμα δὲν θάβρισκαν κάτι γιὰ νὰ ἐπιζήσουν καὶ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ λαιμαργία τους.

Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ κάθε προσώπου ξεχωριστά, τὸ ἴδιο εἶναι ἐπίσης σημαντικὸ γιὰ τὴ συλλογικὴ πνευματικὴ ζωὴ ἑνὸς λαοῦ. Οἱ ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι οἱ ἴδιες καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις. Γι’ αὐτό, ὁ ἅγιος Μητροπολίτης συμβουλεύει καὶ κηρύσσει: «Μιὰ καὶ ἡ ἰδιαίτερη προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου πνίγεται στὴν ἀνάπτυξή της καὶ γίνεται ἄδεια καὶ ρηχὴ ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τὸν ἑαυτὸ του τὸ ἀντικείμενο τῆς ἐνέργειάς του ἔτσι ἐπίσης ἡ συλλογικὴ προσωπικότητα ἑνὸς ἔθνους ἐπιτυγχάνει τὴν πλήρη ἀνάπτυξη τῶν χαρισμάτων του μόνον ὅταν δὲν εἶναι ἕνας αὐτοσκοπὸς γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἀλλὰ μᾶλλον ἕνα μέσο γιὰ τὴν ἀνιδιοτελῆ ἐκπλήρωση τοῦ Θείου προορισμοῦ του».

Ἐὰν ἐπρόκειτο νὰ ἀποκρυσταλλώσομε αὐτὴ τὴν ἀρχὴ τοῦ Ἐπισκόπου Ἀντωνίου θὰ τὴ διαβάζαμε ὡς ἑξῆς: Τὸ Ρωσσικό, Σερβικὸ καὶ Βουλγαρικὸ ἔθνος δὲν μποροῦν νὰ εἶναι μεγάλα ἐκτὸς ἐὰν ὁ στόχος τῆς ὕπαρξής τους γίνει ἡ συλλογικὴ πραγμάτωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Διαφορετικὰ ὁ «Σερβιανισμός», ὁ «Ρωσσισμὸς» καὶ ὁ «Βουλγαρισμὸς» ὑποβιβάζονται σὲ ἄσκοπο καὶ καταστρεπτικὸ σωβινισμό. Ἐὰν ὁ «Σερβιανισμὸς» ἀκμάζει ὄχι μὲ τὴ δύναμη τῶν εὐαγγελικῶν ἀγώνων κι ὄχι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη καθολικότητα, τότε θὰ πνιγεῖ μέσα στὸν ἴδιο τὸ σωβινιστικὸ του ἐγωισμό. Αὐτὸ ποὺ εἶναι ὠφέλιμο γιὰ τοὺς Σέρβους εἶναι ὠφέλιμο ἐπίσης γιὰ ἄλλα Ὀρθόδοξα ἔθνη. Τὰ ἔθνη παρέρχονται, τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι αἰώνιο. Μόνο ἐφ’ ὅσον ἕνα ἔθνος πληροῦται μὲ τὴν αἰώνια εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ δικαιοσύνη, ἀληθινὰ ὑπάρχει καὶ γίνεται τὸ ἴδιο καὶ παραμένει αἰώνιο. Μόνο ἕνας τέτοιος πατριωτισμὸς μπορεῖ νὰ βρεῖ δικαίωση ἀπὸ εὐαγγελικὴ σκοπιὰ

Αὐτὸς εἶναι ὁ πατριωτισμὸς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων. Ὅταν ὁ διώκτης τύραννος ἐρώτησε τοὺς ἁγίους μάρτυρες Ἀκίνδυνο, Πηγάσιο καὶ Ἀνεμπόδιστο ἀπὸ ποῦ κατάγονταν, αὐτοὶ ἀπάντησαν: «Μᾶς ρωτᾶς. Αὐτοκράτορα, γιὰ τὴν πατρίδα μας; Ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ ζωὴ μας εἶναι ἡ Παναγία, ὁμοούσιος καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα: Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ἕνας Θεός».

Ὁ μακάριος Μητροπολίτης Ἀντώνιος εἶναι ὁ πιὸ προικισμένος σύγχρονος ἐκπρόσωπος τοῦ Ρωσσικοῦ Ὀρθόδοξου ἐθνικισμοῦ, ἑνὸς ἐθνικισμοῦ ποὺ εἶναι καθαγιασμένος καὶ φωτισμένος ἀπὸ τὸ Χριστὸ• ἕνας ἐθνικισμὸς βάσει τοῦ ὁποίου ὁ ἰσχυρὸς πρέπει νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἀδύνατο, ὁ σοφὸς τὸν ἄσοφο, ὁ ταπεινὸς τὸν ὑπερήφανο, ὁ πρῶτος τὸν ἔσχατο. Θρεμμένος μὲ τὸν πατερικὸ Ὀρθόδοξο καθολικὸ πατριωτισμό, ὁ μακάριος ἐπίσκοπος μπορεῖ μόνο νὰ ἀξιολογηθεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια ἀποστολικὴ πατερικὴ προοπτική. Μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε γι’ αὐτὸν αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης γιὰ τὸν ἀδελφό του, Ἅγιο Βασίλειο, μετὰ ποὺ πέθανε. «Ποῦ βρίσκεται ἡ εὐγενὴς καταγωγὴ τοῦ Βασιλείου; Ποῦ εἶναι ἡ πατρίδα του; Ἡ καταγωγὴ του εἶναι ἡ σχέση του μὲ τὴ Θεότητα καὶ ἡ πατρίδα του ἡ ἀρετή».

Ἐξαιτίας τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν του καὶ ἰδιαίτερα ἐξ αἰτίας τῆς Ὀρθόδοξης καθολικότητάς του, ὁ μεγάλος καὶ ἅγιος Ἐπίσκοπος, ὁ μακάριος Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ἦταν ἀγαπητὸς καὶ κοντὰ σὲ μᾶς τοὺς Σέρβους ὅπως ἦταν καὶ στοὺς Ρώσσους. Ἦταν ὁ κοινός μας θησαυρός, ὁ κοινός μας ἅγιος καὶ φωτιστής, ὁ κοινός μας ὁδηγὸς καὶ ἡγέτης. 

Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι ὁ μακάριος Μητροπολίτης Ἀντώνιος ἦταν ὁ πραγματικὸς κύριος της ψυχῆς μου, ὁ ἀληθινὸς ἐπίσκοπος καὶ ἐπιτηρητὴς τῆς καρδιᾶς μου. Στὸ πρόσωπό του εἶχα τὸν πιὸ ἀγαπητὸ πνευματικό μου πατέρα. Ἔχοντας πάντα τὸ νοῦ ἑνὸς παν-Ὀρθόδοξου πλαισίου μᾶς συγκέντρωνε ἐμᾶς τοὺς ξένους Ὀρθοδόξους κάτω ἀπὸ τὶς εὐρύχωρες φτεροῦγες τῆς μεγάλης Ρωσσικῆς ψυχῆς του «ὡς ἡ ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς». Πολλὲς φορὲς ἔνοιωσα τὴ δύναμη τῆς παν-Ὀρθόδοξης ἀγάπης του• γι’ αὐτὸν ἐμεῖς οἱ Σέρβοι εἴμαστε τὸ ἴδιο ἀγαπητοὶ ὅπως οἱ Ρῶσσοι. Μιὰ συγκινητικὴ δύναμη ποὺ ἀγκαλίαζε τοὺς πάντες ἐκχεόταν ἀπὸ αὐτόν. Θὰ τὸ ὀνόμαζα Ὀρθόδοξη καθολικότητα. Ἂν θέλετε ἦταν ἕνας σύγχρονος παν-Ὀρθόδοξος πατριάρχης. Μὲ τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ του ἔγινε κι ἔμεινε πάντοτε ἕνας κανόνας πίστεως καὶ μιὰ εἰκόνα πραότητος, ἕνας Θεὸ-πνευστος τροφοδότης ἱεραρχῶν κι ἕνας διαπρύσιος πρεσβευτὴς γιὰ τὶς ψυχές μας. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ἔζησε πάντα σὲ μία προσευχόμενη κοινωνία «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις». Χωρὶς ἀμφιβολία τώρα καὶ στὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο ζεῖ «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ Χριστοῦ τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον».

Μετάφραση: Κυπριανὸς

Ἀναφορὰ σὲ θέματα τῆς Θείας Λειτουργίας

Ἡ Ἐκκλησία, σὰν ζωντανὸς ὀργανισμός, ἔχει τὴ δύναμη νὰ κρατάη ἐπάνω της ὅσα εἶναι γιὰ νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀφήνη ὅσα ἀπὸ μόνα τους εἶναι πιὰ νεκρά. Αὐτὸ ποὺ λέμε παράδοση δὲν εἶναι ἕνα νεκρὸ φορτίο, ποὺ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸ σηκώνη ἐπάνω της, ἀλλὰ εἶναι μιὰ ζωντανὴ συνέχεια καὶ μιὰ δυναμικὴ πορεία πρὸς τὰ ἐμπρός. Ὅσα λοιπὸν εἶναι νὰ πεθάνουν θὰ πεθάνουν κι ἂς μὴ φοβούμαστε• ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν πεθαίνουν. Πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ θέση, κάθε φορά, νὰ ξεχωρίζουμε τὸ οὐσιῶδες ἀπὸ τὸ ἐπουσιῶδες, χωρὶς νὰ φοβούμαστε ὅτι θίγεται τάχα ἡ πίστη, ὅταν πρέπει νὰ βάλωμε κάποια πράγματα στὴ θέση τους. Χρειάζεται βέβαια σύνεση, ποὺ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ μᾶς λείπη.

Ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ θεία λατρεία. Ὅσο κι ἂν αὐτὸ στὸν καιρό μας, ποὺ εἶναι καιρὸς πρακτικῆς καὶ κοινωνικῆς δραστηριότητας, δὲν ἀκούεται καλά, ὅμως εἶναι μία βασικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια. Ἂν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἐποχὲς παρακμῆς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὲς εἶναι οἱ ἐποχὲς παρακμῆς τῆς θείας λατρείας.

Ἀλλὰ τὸ ζήτημα εἶναι τί πρέπει νὰ θεωροῦμε γιὰ ἀκμὴ ἤ γιὰ παρακμὴ στὴ θεία λατρεία. Μποροῦμε νὰ ποῦμε γενικὰ ὅτι ἀκμὴ τῆς ὀρθόδοξης λατρείας δὲν εἶναι πάντως ὁ ὑλικὸς πλοῦτος καὶ ἡ βασιλικὴ μεγαλοπρέπεια. Αὐτὸ πρέπει νὰ θεωρηθῆ πὼς εἶναι βέβαιη παρακμὴ τῆς θείας λατρείας καὶ παρεκτροπὴ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Εὐαγγελίου. Οὔτε τὰ χρυσὰ σκεύη οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια οὔτε οἱ λαμπροὶ φωτισμοὶ οὔτε οἱ πολυφωνικοὶ χοροὶ εἶναι ἡ ζωντανὴ καὶ ἀκμαία ὀρθόδοξη λατρεία.

Ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο. Γιατί πολλοὶ ἀπὸ ἀντίδραση πέφτουν στὸ ἄλλο ἄκρο ἤ ἀκόμα καὶ ἀρνιοῦνται τὴν ἀξία τῆς θείας λατρείας, καὶ φτάνουν νὰ ποῦν πὼς Ἐκκλησία εἶναι ἕνα στεγνὸ προτεσταντικοῦ τύπου κήρυγμα καὶ μία κοινωνικὴ μόνο δραστηριότητα. Γι’ αὐτὸ δὲν ἀγαποῦν τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, δὲν συγκινοῦνται στὴ λειτουργικὴ σύναξη, δὲν ξέρουν καὶ δὲν θέλουν νὰ λειτουργήσουν. Μιλᾶμε γιὰ ὡρισμένους κληρικούς, ποὺ θέλουν νὰ εἶναι μᾶλλον προϊστάμενοι καὶ διοικητὲς στὴν Ἐκκλησία παρὰ ἱερεῖς καὶ λειτουργοί. Τίποτε περισσότερο καὶ καλύτερο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς στὴν Ἐκκλησία παρὰ ἱερέας καὶ λειτουργός• ὅλα τὰ ἄλλα ὑστέρα σ’ ἕναν καλὸ καὶ ἀληθινὸ ἱερέα ἔρχονται μόνα τους. Αὐτὸ δυστυχῶς πολλοὶ δὲν τὸ καταλαβαίνομε, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς δέρνει ἡ πολυπραγμοσύνη καὶ γι’ αὐτὸ συμβαίνει πολλὴ ἀκαταστασία στὴν Ἐκκλησία.

* * *

Ἀλλά, μᾶς ἐνδιαφέρει τώρα ἡ στάση μας καὶ ἡ συμπεριφορὰ μας μέσα στὴ θεία Λειτουργία. Καὶ θέλομε νὰ ποῦμε γιὰ ἕνα μέτρο, ποὺ πρέπει νὰ μᾶς κρατάη ὅταν λειτουργοῦμε, εἴτε πρὸς τὸ ἕνα εἴτε πρὸς τὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶναι λοιπὸν μεγάλη ἁμαρτία, ὅταν οἱ λειτουργοί, οἱ ἱερεῖς δηλαδὴ καὶ οἱ ψάλτες, ξεχνιοῦνται ἤ καὶ θέλουν νὰ δίνουν τὴν ἐντύπωση, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ψάλλουν καὶ κινοῦνται, πὼς ἡ Ἐκκλησία εἶναι θέατρο. Ἔχει βέβαια μία δραματικὴ κίνηση ἡ τελετὴ τῆς θείας Λειτουργίας, ἔτσι καθὼς εἶναι ὁ ναὸς μὲ τὸ εἰκονοστάσι καὶ μὲ τὸ ἅγιο βῆμα ψηλότερα, μὲ τὴν ἱερὴ μουσικὴ καὶ μὲ τὸν διάλογο, ποὺ διαρκῶς γίνεται μὲ τὸν ἱερέα καὶ τὸ λαό. Στοὺς μεγάλους μάλιστα ναοὺς τῶν πόλεων, ὅπου ὑπάρχουν καὶ διάκονοι, αὐτὴ ἡ κίνηση γίνεται ζωηρότερη. Ἀλλὰ ποτὲ ἡ θεία Λειτουργία δὲν πρέπει νὰ ξεπέφτη σὲ θεατρικὴ παράσταση.

Ὅταν ὁ λόγος ἦταν γιὰ τοὺς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, εἴπαμε τότε ὅσα μπορέσαμε, μὰ βλέπομε πὼς πρέπει τώρα κάτι ἀκόμα νὰ προσθέσουμε. Ἡ ψαλμωδία, καθὼς εἴπαμε δὲν εἶναι σκοπός, στὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ δὲν ψάλλομε γιὰ νὰ ψάλλωμε. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε καὶ μάλιστα οἱ ψάλτες, ποὺ πολλὲς φορὲς θαρροῦν πὼς ἡ ἱερὴ σύναξη γίνεται, γιὰ νὰ τοὺς δοθῆ ἡ εὐκαιρία νὰ δείξουν τὴν τέχνη τους καὶ τὴ φωνή τους. Ξέρομε ἐδῶ πόση ζημιὰ γίνεται στὴν προσευχὴ καὶ τὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μ’ ἐκεῖνο τὸ περίφημο «Δύναμις» τοῦ «Ἅγιος ὁ Θεός...». Καὶ φαίνεται πὼς αὐτὸ γινότανε πάντα καὶ στὴ θεία Λειτουργία καὶ στὶς ἄλλες ἀκολουθίες, ἀλλιῶς δὲν θὰ ἀναγκαζότανε ἡ ἕκτη οἰκουμενικὴ Σύνοδος νὰ ἐκδώση τὸν ἑβδομηνταπέντε κανόνα. Ἀλλὰ ἡ Σύνοδος δὲν ὥρισε μόνο πῶς καὶ τί νὰ μὴν ψάλλουν οἱ ψάλτες, ἀλλὰ στὴ συνέχεια τοῦ κανόνα εἶπε καὶ πῶς πρέπει νὰ ψάλλουν «ἀλλὰ μετὰ πολλῆς προσοχῆς καὶ κατανύξεως τὰς τοιαύτας ψαλμωδίας προσάγειν τῷ τῶν κρυπτῶν ἐφόρῳ Θεῷ...». Ἡ ψαλμωδία δὲν εἶναι καλλιτεχνικὴ ἐπίδειξη, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικὴ διακονία. Καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τὶς κραυγὲς στὸ «ἀθάνατος», ἀλλὰ τί ψάλλει ὁ καθένας μέσα του• «ἄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ», γράφει ὁ Ἀπόστολος.

Ἀλλὰ εἶναι καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο, ἡ ἀντίληψη ἐκείνων, ποὺ δὲν ξέρουν τί εἶναι ἡ θεία λατρεία καὶ δὲν τὴν ἐκτιμοῦν. Αὐτοὶ δὲν θέλησαν καὶ δὲν φιλοτιμήθηκαν νὰ μάθουν πῶς πρέπει νὰ κινοῦνται μέσα στὴν Ἐκκλησία σὰν λειτουργοὶ καὶ πῶς πρέπει νὰ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους γιὰ νὰ διαβάσουν καὶ νὰ ψάλλουν. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θέλει καλλιτέχνες καὶ τραγουδιστές, ἀλλὰ ἀνθρώπους μὲ ἱερατικὴ καὶ λειτουργικὴ συνείδηση, ποὺ νὰ θέλουν καὶ νὰ ξέρουν νὰ μεταχειρισθοῦν τὴν ὅποια φωνὴ τοὺς ἔδωκε ὁ Θεός. Ἀλλὰ καὶ δὲν εἶναι κατάλληλοι γιὰ τὴν ἱερουργία καὶ δὲν κάνουν ὅσοι δὲν ἀγαποῦν τὴν εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. Καὶ εὐπρέπεια δὲν εἶναι μόνο τὸ συγύρισμα τοῦ χώρου, ἀλλὰ καὶ ἡ καλὴ διεξαγωγὴ τῆς θείας λατρείας. Κάποιοι, θέλοντας πολὺ σωστὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ τραγούδια, ξεπέφτουν στὸ ἄλλο ἄκρο καὶ κάνουν σύνθημά τους τὴν ἀπειροκαλία.

Ἀκοῦνε, γιὰ παράδειγμα, νὰ γίνεται λόγος γιὰ ἀναγνώσματα, καὶ ἐπιμένουν νὰ διαβάζουν τὸν Ἀπόστολο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο σὰν τὰ κοινὰ κείμενα καὶ σὰν τὴν ἐφημερίδα. Μὰ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἕναν δικό της τρόπο ποὺ διαβάζει τὸν Ἀπόστολο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς εὐχὲς καὶ κάθε ἀνάγνωσμα. Εἶναι τὸ λεγόμενο «ὕφος», ἤ, ὅπως εἴπαμε στὰ προηγούμενα, ἡ ἐμμελὴς ἀπαγγελία, κάτι ποὺ ἔρχεται ἀπὸ πολὺ μακρυά, κι ὅπως λένε οἱ εἰδικοί, εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἀπαγγελίας τοῦ χοροῦ στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ τραγωδία. Πολλοὶ ξένοι φιλόλογοι ἔρχονται στὴ θεία Λειτουργία, γιὰ νὰ ἀκούσουν μιὰ καλὴ ἐμμελῆ ἀπαγγελία.

Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Συνέσιος, Βενέδικτος, Τιμόθεος και Παύλος

Ιερομάρτυς Βενέδικτος, Οσιομάρτυς Τιμόθεος, οσιομάρτυς Παύλος

Μαρτύρησαν στη Θεσσαλονίκη στις 12 Ιουνίου 1824, 1821, 1822, 1824 αντίστοιχα

Οι τέσσερις αυτοί Νεομάρτυρες ήσαν Αγιορείτες μοναχοί από την Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου. Το έτος 1821, ως γνωστόν, έγινε η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση. Εξαιτίας της επανάστασης θανατώθηκαν πολλοί Έλληνες. Πολλοί από αυτούς μαρτύρησαν διότι τους προτάθηκε να αρνηθούν τον Χριστό για να σώσουν τη ζωή τους και δεν δέχθηκαν. Οι τέσσερις πατέρες μαρτύρησαν στη Θεσσαλονίκη, πασάς ήταν τότε ο φοβερός Εμπού Λουμπούτ ή Αμπλούτ –Ρομπούτ που το όνομά του σημαίνει ροπαλοφόρος.

Ο Άγιος Νεομάρτυς και οσιομάρτυς Συνέσιος καταγόταν από την Τρίγλια της Μ. Ασίας. Νέος ήρθε στο Άγιον Όρος, αρχικά στην Ι. Μονή Ιβήρων και ύστερα στην Ι. Μονή Κωνσταμονίτου, όπου εκάρη μοναχός. Κατά την Επανάσταση του 1821 τον πήραν οι Τούρκοι μαζί με άλλους μοναχούς απ’ όλες τις Μονές και με τον Επίτροπο του Όρους τον γνωστό άρχοντα της Θεσσαλονίκης Σπανδωνή ως όμηρο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί κλείστηκαν στη φυλακή και βασανίζονταν για ν’ αποκαλύψουν τους θησαυρούς του Αγίου Όρους, οι οποίοι βρίσκονταν κατά τις πληροφορίες του πασά στο μετόχι της Ι. Μ. Διονυσίου τον Μονοξυλίτη. Στη φυλακή έμειναν δυόμισι χρόνια και παρέδωσαν όλοι εκεί μέσα την ψυχή τους από τις στερήσεις, τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.

Ο Άγιος Βενέδικτος καταγόταν από την περιοχή των Σερρών. Έγινε μοναχός μαζί με τον πατέρα του στην Ι. Μ. Κωνσταμονίτου. Κατά την Επανάσταση συνελήφθη στο μετόχι της Μονής στην Καλαμαριά και αφού βασανίστηκε μαζί με άλλους μοναχούς και λαϊκούς θανατώθηκε με αποκεφαλισμό.

Ο Άγιος Τιμόθεος καταγόταν από την περιοχή της Βέροιας. Ήταν έγγαμος και μετά τον θάνατο της συζύγου του έγινε μοναχός στην ίδια Μονή. Κατά την Επανάσταση μαρτύρησε και αυτός σε ηλικία άνω των εξήντα ετών.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Παύλος καταγόταν από τα Ιωάννινα. Από βρέφος έμεινε ορφανός και ανετράφη από την μητέρα του με πολλή επιμέλεια. Έμαθε και γράμματα στη σχολή που είχε ιδρύσει ο ευεργέτης Μπαλάνος στα Ιωάννινα. Ήταν, από μικρό παιδί, πολύ ευλαβής και φιλακόλουθος. Κάποτε επισκέφθηκε τα Ιωάννινα ο τότε ηγούμενος της Ι. Μ. Κωνσταμονίτου Χρύσανθος για κάποια υπόθεση της Μονής. Εκεί ο νεαρός τότε Πέτρος γνωρίστηκε με τον γέροντα της Μονής και τελικά τον ακολούθησε στο Άγιο Όρος όπου και εκάρη μοναχός με το όνομα Παύλος. Στη Θεσσαλονίκη βασανίστηκε και αυτός μαζί με τους άλλους πατέρες και θανατώθηκε με ραβδισμούς. Υπέμεινε αγόγγυστα λέγοντας συνεχώς : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει ημάς, μέχρι που παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου, σε ηλικία περίπου τριάντα ετών.

Σύναξις Πάντων τῶν Ἁγίων ἐν Σιβηρία

Ἡ ἑορτὴ καθιερώθηκε τὸ 1984, ἐπὶ Πατριάρχου Μόσχας Ποιμένος. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ὁ Μάρτυς Βασίλειος τῆς Μανγκαζίας, οἱ Ἐπίσκοποι Νεκτάριος τοῦ Τομπόλσκ, Δημήτριος τοῦ Ροστώβ, Φιλόθεος τοῦ Τομπόλσκ, Ἰωάννης τοῦ Τομπόλσκ, Ἀντώνιος τοῦ Τομπόλσκ, Ἰννοκέντιος τοῦ Ἰρκούτσκ, Παῦλος τοῦ Τομπόλσκ, Βαρλαάμιος τοῦ Τομπόλσκ, Φιλάρετος τοῦ Κιέβου, Ἰννοκέντιος τῆς Μόσχας, Συμεὼν τοῦ Σμολένσκ, Μελέτιος τοῦ Χάρκωβ, Γεράσιμος τοῦ Ἀστραχάν, Μελέτιος τοῦ Ριαζάν, οἱ Ὅσιοι Μοναχοὶ Συνέσιος τῆς Σιβηρίας, Ἀρέθας τῆς Ἀλταΐων, Μισαὴλ τοῦ Ἀμπαλάσκ, Δανιὴλ τοῦ Ἀσίνσκ, Βαρλαάμιος τοῦ Σικίζσκ, οἱ δίκαιοι καὶ οἱ διὰ Χριστὸν σαλοὶ Συμεὼν τῆς Βερχοτοῦρε, Ἰωάννης τῆς Βερχοτοῦρε, Δόμνα τοῦ Τόμσκ, Στέφανος τοῦ Ὄμσκ, Κοσμᾶς τῆς Βερχοτοῦρε.