Η προετοιμασία για άμυνα της VIII μεραρχίας και η ιστορική νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940 στον τομέα ευθύνης της

Πρόλογος - Το ελληνικό αμυντικό δόγμα στα βόρεια σύνορα


Το Μεσοπολεμικό Ελληνικό αμυντικό δόγμα ως το καλοκαίρι του 1939 προετοίμαζε τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για μια πιθανή επίθεση από την Βουλγαρία, που παρέμενε η μοναδική σταθερά αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή των Βαλκανίων. Όλα τα αμυντικά κονδύλια που είχαν εγκριθεί, διατέθηκαν για την οχύρωση της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου - την περίφημη γραμμή Μεταξά - μια αλυσίδα απόρθητων φρουρίων που λίγο έλειψε να σταματήσουν ακόμη και τις πανίσχυρες Γερμανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες στην εισβολή του 1941. Για τον τομέα των συνόρων με την Αλβανία δεν υπήρχε πρόβλεψη αμυντικής θωράκισης καθώς η γειτονική χώρα, ασχέτως φιλοδοξιών και προθέσεων δεν αποτελούσε ρεαλιστικό επιθετικό κίνδυνο για την Ελλάδα.

Η Ήπειρος προμαχούσα έναντι της Ιταλικής απειλής


Αυτή η κατάσταση άλλαξε δραματικά μετά την εύκολη κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία το καλοκαίρι του 1939. Παρά τις επίσημες Ιταλικές διαβεβαιώσεις για τις αγνές προθέσεις έναντι της Ελλάδας, το Γ. Ε. Σ. αμέσως ξεκίνησε μια προσπάθεια εκπόνησης ενός πρόχειρου σχεδίου αμύνης έναντι μιας πιθανής Ιταλικής επίθεσης, ενώ ενέκρινε κάποια μικρά κονδύλια για την οχύρωση της Ελληνο-Αλβανικής μεθορίου. Ψυχή της προσπάθειας αυτής αναδείχθηκε ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII μεραρχίας Ηπείρου, ένας ικανότατος στρατιωτικός


ηγήτωρ και μελλοντικός ήρωας των πρώτων Ελληνικών αμυντικών επιτυχιών έναντι της Ιταλικής επίθεσης. Ο Κατσιμήτρος είχε λάβει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τον βαθμό του Λοχαγού, όπου είχε διακριθεί και τραυματιστεί σοβαρά. Είχε βαθιά γνώση του πολέμου και των απροσδόκητων δυσκολιών που ανέκυπταν τόσο στα χαμηλά επίπεδα διοίκησης όσο και στα ανώτερα.

Η μονάδα του Κατσιμήτρου στον Ελληνικό στρατιωτικό σχεδιασμό του ΓΕΣ όπως τον είχε εγκρίνει ο ίδιος ο Παπάγος, σε περίπτωση Ιταλικής επίθεσης, όφειλε να επιβραδύνει όσο περισσότερο μπορούσε την Ιταλική προέλαση ώσπου να ολοκληρωθεί η Ελληνική επιστράτευση και να μπει στον αγώνα ο κύριος όγκος του Ελληνικού στρατού. Όμοια αποστολή είχε και το απόσπασμα Δαβάκη στον τομέα της Πίνδου, όμως εκεί οι δυνατότητες ήταν πολύ περιορισμένες λόγω των μικρών δυνάμεων στον τομέα (μόλις 3 τάγματα!). Ο Κατσιμήτρος διοικούσε την VIII μεραρχία στην περιοχή από το 1938 και είχε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις τόσο με τους ιφυσταμένους του και τους στρατιώτες του, όσο και με τον τοπικό πληθυσμό. Ηπειρώτης ο ίδιος (η καταγωγή του ήταν από τα Άγραφα), είχε αποφασίσει να μην δώσει στο εχθρό ούτε σπιθαμή εδάφους και να προτάξει αντίσταση μέχρι θανάτου στον τομέα του Καλπακίου, ορεινό σημείο που δέσποζε σε όλη την τοποθεσία και αποτελούσε μια άριστη εκ φύσεως οχυρή γραμμή για άμυνα. Ο Κατσιμήτρος πίστευε ότι η κύρια Ιταλική ενέργεια θα στρεφόταν εναντίον της τοποθεσίας αυτής και αποφάσισε να τα επικεντρώσει τις προσπάθειες του εκεί.

Η κατασκευή των οχυρώσεων και η προετοιμασία του τομέα στο Καλπάκι

Έτσι, χρησιμοποιώντας την κρατική επιχορήγηση που είχε διατεθεί για τον σκοπό αυτό (μόλις 82 εκατομμύρια δρχ), ανέσκαψε όλη αυτή την περιοχή δημιουργώντας αμυντικές πτυχώσεις, ενώ δημιούργησε με μεγάλη τέχνη κρυφά οχυρά σημεία όπου έκρυψε το πυροβολικό του και σήμανε όλες τις τοποθεσίες που θεωρούσε ως πιθανότερες για την συγκέντρωση του εχθρού. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή υπήρξαν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής που εκτός από εθελοντική εργασία πρόσφεραν και ότι άλλο μπορούσαν (άλογα κτλ) για να διευκολυνθεί το έργο της προετοιμασίας του εδάφους.

Ο ίδιος ο Κατσιμήτρος επισκεπτόταν συχνά τις μονάδες της μεραρχίας από την Κακαβιά ως την Πρέβεζα, και με ομιλίες του προς τα στελέχη και τους οπλίτες προσπαθούσε να τους τονώσει το ηθικό και να εξάψει τον πατριωτισμό τους. Γνώριζε άριστα την μορφολογία του εδάφους και την ψυχολογία των κατοίκων του και χρησιμοποιούσε τις γνώσεις αυτές για να βελτιστοποιήσει την άμυνα του έναντι της Ιταλικής επιβουλής.

 

Σημαντικό ρόλο στην όλη προσπάθεια διαδραμάτισε ο συνταγματάρχης Μαυρογιάννης διοικητής του πυροβολικού της μεραρχίας, ένας αληθινός σκαπανέας της Ηπείρου, ο οποίος ανέπτυξε μια ακαταπόνητη δραστηριότητα σε όλη την περιοχή τοποθετώντας τα πυροβόλα του ακόμη και σε ορεινές σπηλιές, καμουφλάροντας όλα τα σημεία έναντι του φόβου της υπεροπλίας της Ιταλικής αεροπορίας. Μέσα σε λίγους μήνες όλος ο τομέας είχε σκαφτεί και διαμορφωθεί κατάλληλα για άμυνα, με αντιαρματικές τάφρους, συρματοπλέγματα, ναρκοπέδια και πολυβολεία. Όλος ο νομός της Ηπείρου βρισκόταν σε ένα πολεμικό οργασμό πολλούς μήνες πριν την ιταλική εισβολή. Ήδη τον Αύγουστο του 1939 έγινε μια πρώτη επιστράτευση στους κατοίκους της περιοχής και μια δεύτερη τελική τον Αύγουστο του 1940 μετά τον άνανδρο τορπιλισμό της Έλλης", όταν πια ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος φαινόταν επικείμενος.

Στις 24 Αυγούστου το ΓΕΣ έστειλε εκ νέου διαταγές στον Κατσιμήτρο μέσω του συνταγματάρχη Γεώργιου Γρίβα (μετέπειτα αρχηγού της "Χ" και της ΕΟΚΑ), στις οποίες εκ νέου προσπαθούσε να περάσει το πνεύμα της κλιμακωτής επιβράδυνσης της αναμενόμενης Ιταλικής επίθεσης στον ηγήτορα της VIII μεραρχίας, μέχρι να εμπλακούν και οι υπόλοιπες δυνάμεις στον Αγώνα. Η λογική τους προέβλεπε και πιθανή υποχώρηση ώστε να μην αποκοπεί η VIII μεραρχία, την οποία καλούσαν να σώσει την τιμή των Ελληνικών όπλων. Πολλοί στρατιωτικοί αναλυτές εκ των υστέρων χαρακτήρισαν τις διαταγές ηττοπαθείς και ανεφάρμοστες, ο γράφων θα τις προσδιόριζε ως μια προσπάθεια ρεαλιστικής προσέγγισης για την αντιμετώπιση ενός ισχυρότερου αντιπάλου. Ο Κατσιμήτρος πάντως



είχε πάρει τις αποφάσεις του και αναδείχθηκε, κατά την γνώμη μου, ως η κυριότερη μορφή του έπους του 1940, καθώς αν δεν κατάφερνε να αναχαιτίσει τις πρώτες Ιταλικές επιθέσεις, ίσως όλα να είχαν εξελιχθεί πολύ δυσμενέστερα για τον Ελληνικό στρατό.

Η νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου στον τομέα της VIII μεραρχίας

Την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου, η VIII μεραρχία ήταν πλήρως επιστρατευμένη με τους Ηπειρώτες να αποτελούν κατά 4/5 την δύναμη της. Το ιστορικό βράδυ της 27ης προς 28η Οκτωβρίου, ένα από τα ιστορικότερα της σύγχρονης Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, οι Ελληνικές προφυλακές της μεραρχίας κατέγραψαν ασυνήθιστη κίνηση στον απέναντι Ιταλικό τομέα. Το νέο αμέσως μεταφέρθηκε στην διοίκηση της μεραρχίας τηλεφωνικά. Ο Κατσιμήτρος λαμβάνει τα αγωνιώδη τηλεφωνήματα των προφυλακών, αλλά πριν ενημερώσει την Αθήνα περιμένει τον Μαυρογιάννη. Αυτός λίγο πριν τα μεσάνυχτα επιστρέφει στο διοικητήριο και ενημερώνει τον υποστράτηγο ότι η Ιταλική επίθεση είναι θέμα λίγων ωρών.

Ο Κατσιμήτρος αμέσως ενημερώνει τον αντισυνταγματάρχη Κορόζη του Γ.Ε.Σ. για τις εξελίξεις και την επικείμενη Ιταλική επίθεση. Τον διαβεβαιώνει ότι ".....μπορεί να μην έχω το ανάστημα του στρατάρχου Πεταίν, όστις κατά το 1916 αμυνόμενως σθεναρώς στο Βερντέν είπε ότι δεν θα περάσουν οι Γερμανοί, αλλά δύναμαι να σας διαβεβαιώσω εν πλήρει πεποιθήσει ότι δεν θα περάσουν οι Ίταλοι από το Καλπάκι.". Αμέσως μετά ο Κατσιμήτρος θέτει σε συναγερμό τηλεφωνικά όλες τις μονάδες προκαλύψεως και τα παραμεθόρια φυλάκια διατάσσοντας επιφυλακή και ασθενή άμυνα μέχρι το βασικό σημείο αντίστασης. Είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι εκείνο το βράδυ όλες οι τηλεφωνικές συνδέσεις, παρά τον φόρτο επικοινωνίας, δούλεψαν άψογα φαινόμενο πρωτοφανές για Ελλάδα ακόμη και για την εποχή μας.





Επίλογος - η απόρριψη του Ιταλικού τελεσιγράφου - Πόλεμος!



Ο Κατσιμήτρος αποσύρθηκε για να κοιμηθεί στην κλίνη του στις 01.00 το πρωί, ο ύπνος του όμως έμελλε να είναι βραχύς. Μόλις δύο ώρες μετά ένας ηλικιωμένος άνδρας κάπου σε ένα προάστιο της Αθήνας, φορώντας πυζάμες λόγω του περασμένου της ώρας, με ελαφρά τρεμάμενα χέρια θα παραλάβει το ιταμό Ιταλικό τελεσίγραφο και θα προφέρει τις περίφημες Γαλλικές λέξεις: "Alors, c' est la guerre". Λίγο μετά, στις 04.00 τα ξημερώματα, το τηλέφωνο του Κατσιμήτρου θα κροταλίσει, με αυτό τον μονότονο κλασικό ήχο που έκαναν οι τηλεφωνικές συσκευές εκείνης της εποχής. Από την άλλη άκρη του σύρματος θα ακουστεί η βραχνή φωνή του Κορόζη που μεταφέρει τις διαταγές του Παπάγου..."...Πόλεμος! ο πρόεδρος της κυβερνήσεως Ιωάννης Μεταξάς απέρριψε ιταλικόν τελεσίγραφον....".



Στις 05.30, μίση ώρα πριν λήξει το άνανδρο τελεσίγραφο, η νύχτα έγινε μέρα στους τομείς προκαλύψεως της VIII μεραρχίας. Ένα φράγμα πυρός κατέκαψε τον Ελληνικό τομέα, ενώ ακούγονταν οι ερπίστριες των Ιταλικών τεθωρακισμένων της μεραρχίας "Κενταύρων" που πλησίαζαν. Τα Ιταλικά βομβαρδιστικά με τις χαμηλές πτήσεις τους και τους βομβαρδισμούς τους συμπλήρωναν την κόλαση πυρός και οι Έλληνες οπλίτες λαμβάνουν το βάπτισμα του πυρός μέσα



σε ένα κολασμένο δαντικό σκηνικό. Δεν σάστισαν όμως, αλλά συμπτύχθηκαν κανονικά, όπως προέβλεπε το σχέδιο που είχε εκπονήσει το επιτελείο της μεραρχίας, προς τις κύριες γραμμές Ελληνικής αντίστασης. Οι γέφυρες του ποταμού Αωού ανατινάσσονται για να επιβραδύνουν την Ιταλική προέλαση και ήδη καταγράφονται οι πρώτες Ελληνικές επιτυχίες, όπως στο ύψωμα του Αηδονοχωρίου, όπου ο ταγματάρχης Βερσής(*) με έναν λόχο και μια πυροβολαρχία θα θερίσει τους προελαύνοντες Ιταλούς και θα καταστρέψει δύο τεθωρακισμένα.

Το ΈΠΟΣ του 1940 έχει ξεκινήσει....

(*) Ο ταγματάρχης Βερσής θα αυτοκτονήσει ενώπιον των οπλιτών του, όταν θα γίνει η συνθηκολόγηση το 1941, γιατί δεν άντεχε να παραδώσει τα πυροβόλα του στον εχθρό. Το τελετουργικό της θυσίας, όπως το περιγράφει ο υποστράτηγος Ι. Α. Βερνάρδος:


"Το V Σύνταγμα Πυροβολικού παρέδωσε τα πυροβόλα και τον οπλισμό του εις το χωρίον Σταυράκι. Η ταχύπτερος φήμη έφερε μέχρις ημών την νύκτα της επομένης, ότι ο ταγματάρχης πυροβολικού Βερσής Κωνσταντίνος, διοικητής μοίρας πυροβολικού, ετίμησε, κατά τρόπον μεγαλειώδη, το υπερήφανον όπλον του. Όταν, δηλαδή, έλαβε την διαταγή να παραδώση τα πυροβόλα του, συνεκέντρωσεν τους άνδρας της μοίρας του με μέτωπον προς νότον, προς την αιώνιαν Ελλάδα. Διέταξε και πάντες έψαλαν τον Εθνικό μας Ύμνον, και κατόπιν, αφού ησπάσθη τα πυροβόλα του, έδωσε διαταγήν και τα συνέτριψαν με δυναμίτιδα. Κι ενώ ακόμη το έδαφος εσείετο από τας εκρήξεις, ο Βερσής, στηρίξας το περίστροφόν του εις τον δεξιόν του κρόταφον, ηυτοκτόνησε". (Ι.Α. Βερνάρδου "Τρεμπεσίνα", σελ. 176. Εκδόσεις Ν. Αλικιώτης και Υιοί).


Επίμετρον





Η Ημερήσια Διαταγή του Χρ. Κατσιμήτρου στις 28/10/1940


Αξιωματικοί και οπλίται της Ογδόης Μεραρχίας,

Ο Πρέσβης της Ιταλίας εν Αθήναις εζήτησεν από την Κυβέρνησιν ημών να διέλθη ο Ιταλικός Στρατός δια του εδάφους μας.
Η Κυβέρνησις απέρριψε την αίτησιν ταύτην και διέταξε αντίστασιν μέχρις εσχάτων. Ήδη διανοίγεται το στάδιον της εκτελέσεως του υπέρτατου προς την πατρίδα καθήκοντος δια αντιστάσεως, μέχρι εσχάτων συμφώνως προς το σχέδιον ενεργείας.
Αξιωματικοί και οπλίται της Ογδόης Μεραρχίας αμυνθήτε του Ιερού Πατρίου εδάφους μετά φανατισμού εναντίον του επιδρωμέως όστις θέλει να προσβάλη ημάς ύπουλως και άνανδρως.
Αναμνησθήτε των ενδόξων παραδόσεων του Έθνους μας και πολεμήσατε μετά λύσσης κατά του ανάδρου εχθρού όστις τόσον ατίμως και άναδρως θέλει να προσβάλη τούτο.


Δείξατε εις αυτόν ότι είμεθα εις θέσιν να δώσουμεν την δέουσαν απάντησιν όπως έδωσαν οι Πρόγονοί μας εις τους επιδρομείς Πέρσας. Ο Θεός ας βοηθήσει τον Τίμιον υπέρ Πατρίδος αγώνα μας και ας ευλογήσει τα όπλα μας διότι θα αγωνισθώμεν υπέρ βωμών και εστιών και υπέρ της ελευθερίας μας.

Με την πεποίθησιν ακράδαντον υπέρ της νίκης αναφωνώ μεθ’ ημών.

Ζήτω, το Έθνος!
Ζήτω, η Πατρίς!
Ζήτω, ο Στρατός!

Η Ημερήσια Διαταγή του Χρ. Κατσιμήτρου στις 30/10/1940


ΕΠΙΤΕΛ. ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΙΙΙ. ΓΡΑΦ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ Αριθ. Πρωτ. 30904

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ


" Λήξαντος του προκαλυπτικού αγώνος, από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την ωργανωμενην τοποθεσίαν δι' όλων των δυνάμεών της. Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθή ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν.

Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου.

Άμυνα καρτερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων.

Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως.

Μέχρι τούδε τα προκαλυπτικά τμήματα συνεπτύσσοντο συμφώνως τω σχεδίω Υποχωρητικού Ελιγμού. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας.

Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτά..."

Πηγές

Αλέξανδρος Ζαούσης, Οι δύο Όχθες 1939-1945, εκδόσεις Παπαζήση


Δημήτριος Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α. , Το έπος του 1940 και ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, (Περιοδικό «Ιστορία Εικονογραφημένη», τ. 352, Οκτ. 1997)


Άγγελος Τερζάκης «Η Ελληνική Εποποιία 1940-1941», Αθήνα 1964.

γράφει ο Φιλίστωρ 

πηγή

Εκοιμήθη η Γερόντισσα Ισιδώρα της Ι.Μ. Οσίου Παταπίου Λουτρακίου

Σήμερα 27 Οκτωβρίου και περί την 7ην πρωϊνή, πλήρης ημερών και μετά από πολυχρόνιο ασθένεια, ετελειώθη εκδημήσασα προς Κύριον η Οσιωτάτη Μοναχή Γερόντισσα Ισιδώρα (κατά κόσμον Κυριακή) Μεντζαφού, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Οσίου Παταπίου Λουτρακίου.
Η εκδημήσασα γεννήθηκε στην Αθήνα το έτος 1924 από ευσεβείς γονείς, τους Εμμανουήλ και Ελένη, όπου και διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα.
Πολύ ενωρίς συνδέθηκε με τον μακαριστό Κληρικό – Κατηχητή της Ι. Αρχιεπισκοπής π. Άγγελο Νησιώτη, πρώτα σαν μαθήτριά του και στην συνέχεια σαν συνεργάτης του στο μεγάλο Κατηχητικό έργο, που επιτελούσε τότε ο εν λόγω Πρωθιερεύς στην Πόλη της Αθήνας και στα γύρω προάστια. Με αυταπάρνηση και ζήλο «μετ᾿ επιγνώσεως» διακόνησε στο έργο της Κατηχήσεως προσελκύσασα με τον γλυκύ της λόγο, την μελωδική της φωνή κυρίως όμως με το φωτεινό της παράδειγμα πολλές παιδικές ψυχές στον Χριστό.
Το έτος 1961 προσήλθε στην Ι. Μονή του Οσίου Παταπίου επιδείξασα εξ᾿ αρχής συνέπεια στην κλήση του Αγίου Θεού, επιβεβαιούσα κατ᾿ αυτό τον τρόπο και την προσωπική της κλίση για την εν Χριστώ αφιέρωση.
Τα φυσικά της προτερήματα, όπως το άτυφον του χαρακτήρα της αλλά και οι αποκτηθείσες, χάριτι Χριστού, αρετές της με πρώτη την ταπείνωσή της την κατέστησαν από του έτους 1969 «προεστώσα» στην πολυάριθμη αδελφότητα της Ιε-ράς Μονής του Οσίου Παταπίου. Επί της Ηγουμενείας της και σε συνεργασία με τον Κτίτορα και Πνευματικό της Ι. Μονής Γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό, ευμοίρησε το Μοναστήρι να γνωρίσει ημέρες προόδου σε όλους τους τομείς κυρίως όμως στην αριθμητική αύξηση της αδελφότητας αλλά και στην ποιότητα της πνευματικής της πορείας, ώστε να καταστεί αυτό κυριολεκτικά και μεταφορικά «πόλις… επάνω όρους κειμένη» (Ματθ. ε΄ 14).
Την 28ην Ιουλίου 2007 ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος ενεθρόνησε αυτήν, σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη, στον Ηγουμενικό θώκο της Ι. Μονής, μία εισέτι απόδειξη της υψοποιού ταπεινώσεως, που την διέκρινε, αφού επί 38/ετίαν ήδη Ηγουμένευε…
Η μακαριστή άφησε μνήμη καλής και αγαθής αλλά και φιλανθρώπου μη-τρός και Ηγουμένης διαποιμάνασα την λογική ποίμνη της Ι. Μονής του Οσίου Παταπίου συνετά και αγαπητικά επί 45 συναπτά έτη, γι᾿ αυτό και τα πνευματικά της παιδιά δεν εδέχθησαν, τιμής και σεβασμού ένεκα, την λόγω της ασθενείας της αντικατάσταση ενώ αυτή ευρίσκετο εν ζωή.
Αξιομνημόνευτη υπήρξε και η αρετή της ελεημοσύνης, που στόλιζε την αοίδιμο με αποτέλεσμα πλήθος εμπερίστατων αδελφών μας να βρίσκουν «ανά-παυση» στο μοναστήρι του Οσίου Παταπίου.
Όμως και συστηματικά εργάσθηκε για την αρετή αυτή συστήσασα, σε συνεργασία με τον μακαριστό Μητροπολίτη Κορίνθου κυρό Παντελεήμονα, Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Γυναικών υπό την επωνυμία « ΟΙΚΟΣ ΕΥΓΗΡΙΑΣ Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ», το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα με την επίβλεψη της Μητροπόλεώς μας, με την εθελοντική προσφορά των Μοναχών της Αδελφότητας αλλά και την οικονομική ενίσχυση της Ι. Μονής.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης πληροφορηθείς την εκδημία της σεβαστής Γερόντισσας Ισιδώρας ανέβηκε στην Ι. Μονή όπου και ετέλεσε Επιμνημόσυνο Τρισάγιο πρό της σορού της και την μετέφερε εις το Καθολικόν της Ι. Μονής.
Αμέσως μετά, αφού διοργάνωσε τα της κηδείας, έδωσε εντολήν να εκτεθεί το Λείψανό της εις προσκύνημα και ενώπιον της απορφανησθείσης Αδελφότητος καθώς και πολλών εισέτι Χριστιανών, οι οποίοι εν τω μεταξύ προσήλθον, ομίλησε καταλλήλως ευχηθείς τα προσήκοντα.
Σήμερον Δευτέραν και περί την 8ην εσπερινήν θα τελεσθεί ο Εσπερινός της Εορτής της Αγίας Σκέπης και στην συνέχεια θα ψαλλεί η Εξόδιος Ακολουθία εις Μοναχούς, χοροστατούντος του Σεβ.  κ. Διονυσίου.
Ακολούθως θα λάβει χώρα η υπό της τάξεως της Εκκλησίας μας προβλεπομένη Ι.Αγρυπνία.
Αύριον 28ην Οκτωβρίου 2014 και περί ώραν 4ην απογευματινή θα ψαλλεί η Εξόδιος Ακολουθία με την παρουσία του Σεβ. Μητροπολίτου μας και άλλων Σεβ. Αρχιερέων και Κληρικών, που εκλήθησαν να προσέλθουν για τον σκοπό αυτό.
Είθε ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου να αναπαύει την ψυχήν της « εν χώρα ζώντων», να παρηγορεί την Αδελφότητα και να αναδείξει αντάξια αντικα-τάστριά της, ώστε το Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου να συνεχίζει απρόσκοπτα την φωτεινή του πορεία.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της.










Πηγή: romfea.gr

Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.


Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας... Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν...».

Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας......
τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά βουνά τῆς Βορείου Ἠ πείρου, γιά νά ἐνισχύσουν τόν ἕλληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ἐξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν ὀδύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τῶν στρατιωτῶν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν ἱδρώτα τους, περιθάλποντας τούς ἥρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι ἄλλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τῆς μάχης.

Κι ὅταν τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοί μπῆκαν νικητές στήν Ἑλλάδα, πάλι ἡ Ἐκκλησία ἐπωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση τοῦ λαοῦ. Πρῶτος σήκωσε τή σημαία τῆς Ἀντίστασης ὁ «ὑπέρτατος πνευματικός ἡγέτης» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος. Ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή παράδοσης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά ὁρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο του.

Διάδοχός του ὁ «φιλόστοργος καί ἄκαμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ἀποδείχτηκε μεγάλη καί ἡγετική προσωπικότητα. Ἵδρυσε τόν Ἑλληνικό Ὀργανισμό Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί ἀπηύθυνε ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις στόν ἀνά τόν κόσμο Ἐρυθρό Σταυρό γιά ἀποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο ἑλληνικό λαό.

Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τῆς ἱστορίας κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τῶν Πατέρων μας: Ὁ θαρραλέος μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος ἀπό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπῆκε πρῶτος μαζί μέ τούς στρατιῶτες στό ἐλεύθερο Ἀργυροκάστρο. Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁ Α΄, ὅταν οἱ Γερμανοί εἰσῆλθαν στήν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ δήλωσε τεταγμένος ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.

Ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού ὑπέστη ὁ Βόλος μένει ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ προσπαθώντας νά τόν ἐμπνεύσει. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν ἀπαίτηση τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ νά τοῦ ὑποδείξει ὁμήρους προσῆλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ἱερεῖς καί δήλωσε: «Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ζητηθέντες ὅμηροι».

Πόσα ἐπίσης χρωστᾶ τό Αἴγιο στόν ἀρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα Ἀλεξανδρουπόλεως), ὁ ὁποῖος τό ἔσωσε ἀπό ὁλοκληρωτική καταστροφή, ὅταν ὁ γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό ἀπειλοῦσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. Ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ἐνῶ βρισκόταν ἔγκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῶν Γερμανῶν «Π. Μελᾶ» στή Θεσσαλονίκη, τοῦ ἐξασφαλίσθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ. Δέν τή δέχθηκε. Ἔμεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς ἐνισχύει. Ὁδηγήθηκε στό Ἄουσβιτς καί ἔφθασε «παραπλήσιον θανάτου». Ὁ ἀρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ἐξευτελισμό τό ἱστορικό θωρηκτό «Ἀβέρωφ».

Ἀλλά καί «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης», γράφει ὁ Στέφανος Μυλωνάκης «οὐδέποτε οὐδαμῶς ὑστέρησεν εἰς ἐκδηλώσεις πατριωτισμοῦ, θυσίας καί ὁλοκαυτωμάτων... Ἅπαντες... εὑρέθησαν ἀμέσως εἰς τάς ἐπάλξεις καί προμαχώνας τῆς προσφιλοῦς πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν ἐπισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οὐδέποτε ἐνδίδοντας ἤ ὑποχωροῦντας».

Στόν ἀγώνα ἀκόμη συμμετεῖχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν οἱ κυματοθραῦστες τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν ἀπό τούς κατακτητές, ἄλλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ἀνατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο τοῦ αἵματος. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρουμε τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὕδρας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τῆς Δαμάστας στή Λαμία, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Λαύρας, τῆς Βελλᾶς στά Ἰωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεῖο.

Ἀτελείωτο τό συναξάρι τῶν ἐθνομαρτύρων κληρικῶν μας, πού προμάχησαν γιά νά ἀναπνέουμε ἐμεῖς τόν ζείδωρο ἄνεμο τῆς ἐλευθερίας!

Γιά τίς τόσες ὅμως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία μας, χάριν τοῦ Γένους μας, δέχεται διαρκῶς ταπεινώσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό ἐκείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τῆς χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη. Ἄς μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός γιά τήν ἀφροσύνη μας καί τά ὀλέθριά μας λάθη.

Περιοδικό “Απολύτρωσις”/πηγή

πηγή    

Το είδαμε : πηγή

Οι Πατέρες και η εποχή μας.

Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος

Ἱερατικὲς Συνάξεις Ἱεραποστολικοῦ ἔτους 2012-13

«Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

 Ὁμιλία Μητροπ. Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθίμου

Θέμα: «Οἱ Πατέρες καὶ ἡ ἐποχή μας»

 Βόλος, Ὀκτώβριος 2012

Σεβασμιώτατε, άγιε Δημητριάδος, σας ευχαριστώ για την Πρόσκληση, που φανερώνει την εμπιστοσύνη που μου έχετε να ομιλήσω στους ιερείς σας.

Δεν θα δεχόμουν την Πρόσκληση αν ήταν να μιλήσω σε λαϊκούς.

Επειδή στους ιερείς προτίθεμαι να μιλήσω με άλλη γλώσσα, όχι διδακτικά και εποικοδομητικά, αλλά απλά και ειλικρινά, όπως μιλάμε μέσα στο σπίτι μας, για οικογενειακά μας θέματα.

Αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί,

Είμαστε ιερείς της Εκκλησίας και με όση συναίσθηση κι αν προσήλθαμε στην ιερωσύνη, έχουμε πια τη χάρη και την εμπειρία του φανερωμένου Μυστηρίου.

Η χάρη είναι δεδομένο μέγεθος, σταθερό.

Η εμπειρία αποκτάται και καλλιεργείται. Έχει δυναμική.

Για μας, η εμπειρία της ποιμαντικής μας είναι ψυχικός πόνος, αμφιβολία και αγανάκτηση, επειδή ο Θεός σιωπά στις εκκλήσεις μας, «ξοδεύει μπλε για να μην τον βλέπουμε». Είμαστε υπηρέτες ενός αναπόδεικτου μυστηρίου, που ενδεχομένως να μας καταστήσει αναπολόγητους οφειλέτες. Είμαστε όμως, περισσότερο προνομιούχοι  από τους λαϊκούς αδελφούς μας. Η ζωή μας κυλά μέσα σε ομορφιά, σε τέχνες, σε λουλούδια, σε άμφια, με μουσική, με λατρευτική τάξη, με κοινωνική αναγνώριση, που μας καθιστούν αυθεντίες, σε μικρό ή σε μεγαλύτερο κύκλο, τον καθένα.

Απαραίτητη εξάρτυσή μας πρέπει να είναι:
1. Η Αγία Γραφή.

Άραγε πόσο τη διαβάσαμε; πόσο προβληματιζόμαστε πάνω στα ιερά της κείμενα;

Στους αιώνες που προηγήθηκαν, έχουν γίνει ατέρμονες συζητήσεις περί της θεοπνευστίας της. Έχει άπειρες φορές αμφισβητηθεί η αλήθεια της. Όμως, δεν μπορεί να καταχωνιαστεί σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι βιβλιοθήκης, επειδή ακριβώς είναι πάντα επίκαιρη.

Στην εποχή μας, κάποιοι την ειδωλοποιούν.

Κάποιοι την παίρνουν παραμάσχαλα και πηγαίνουν μ’αυτήν να κάνουν ιεραποστολή.

Αυτές οι τακτικές είναι λαθεμένες, επειδή «δεν έκανε η Γραφή την Εκκλησία, αλλά η Εκκλησία έκανε τη Γραφή» (Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός).

Η παραχάραξή της και οι παρερμηνείες της, γέννησαν αιρέσεις και πλάνες, μέχρι και εγκλήματα, επειδή εμπνέει την ελευθερία της βουλήσεως του χριστιανού.

2. Η Ιερά Παράδοση.

Μοιάζει να είναι κάτι ιερό, στατικό κι απαρασάλευτο.

Όμως, ένας σύγχρονός μας λέει ότι: «παράδοση είναι ό,τι παραδίνουμε» (Διον. Σαββόπουλος).

Η Παράδοση έχει επάνω της «σκουριά και λάσπη». Η σκουριά οφείλεται στους φίλους της, η λάσπη στους εχθρούς της.

Όλα αυτά, είναι ριγμένα στις πλάτες μας σαν χρυσοποίκιλτος μανδύας ή σαν το χιτώνα που δώρησε η Δηϊάνειρα στο μυθικό Ηρακλή.

Αυτές τις δυό βασικές εξαρτύσεις μας, την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, διαχειρίζονται οι Πατέρες μας.

Εμείς όμως σήμερα, εδώ, προβληματιζόμαστε αρχικά για αυτούς τους ίδιους, τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι τους γιορτάζουμε τρεις φορές το χρόνο:

• την έβδομη Κυριακή μετά το Πάσχα, τους Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου, όπου διαβάζεται η περικοπή από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου (Ιω. ιζ').
• την Κυριακή από 13 – 19 Ιουλίου, τους Πατέρες της Β', Γ', Δ', Ε' και ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου. Διαβάζεται η περικοπή από την επί του Όρους ομιλία (Ματθ. ε').
• την Κυριακή από 11 – 17 Οκτωβρίου, τους Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής. Διαβάζεται η παραβολή του σπορέως (Δ' Λουκά).

Ποιά, λοιπόν, είναι η θέση των Αγίων Πατέρων μας στη σημερινή Εκκλησία;

Αυτό το ερώτημα δεν απαιτεί λογική απάντηση αλλά εμπειρική, γι’ αυτό απευθύνω αυτήν την ερώτηση μόνο σε ιερείς, όχι σε λαϊκούς.

Μιά απάντηση που «αναπαύει», που «βολεύει» είναι ότι οι Πατέρες είναι «είδωλα».

Στα κηρύγματα πολλοί από μας, λένε: «...οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε αυτό ή εκείνο....».  Και διερωτώμαι: -Ποιοί, Πατέρες, τα λένε; -υπάρχουν παραπομπές; -όλοι οι Πατέρες τα λένε; -σε κάθε εποχή; -σε κάθε τόπο;

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν στο βιβλίο του «Ημερολόγιο» (σελ. 212) γράφει απορημένος «γι’ αυτήν την αναγωγή όλων των πραγμάτων της Ορθοδοξίας στους Πατέρες και στην πνευματικότητα. Τους μετατρέψαμε σε ένα είδος καρικατούρας, τους κάναμε είδωλα, πανάκεια, θεραπεία όλων των κακών…».

Ποιό είναι το σωστό; Να τιμάμε τους Πατέρες μας για την οσιακή βιοτή τους, για το σταθερό τους φρόνημα ή για το μαρτύριό τους, να τους προσκυνούμε, να τους δοξάζουμε, να αντλούμε από το παράδειγμά τους, να τους αντιγράφουμε, να επικαλούμαστε τον φωτισμό τους, πάντοτε.

Όμως, σε ό,τι αφορά στα κείμενά τους, χρειάζεται προσοχή και σύνεση.

Επειδή λίγοι από μας τα μελέτησαν συστηματικά, τα σύγκριναν μεταξύ τους και τα ανέλυσαν, όμως όλοι ανεξαιρέτως τα παπαγαλίζουμε, τα μεταχειριζόμαστε αποσπασματικά χωρίς συνάφεια, διανθίζουμε το λόγο μας και τα γραπτά μας με σκόρπιες φράσεις τους, οπότε υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανίσουμε τους αγίους συγγραφείς τους αλληλοσυγκρουόμενους ή παλλινωδούντες.

Πάντως αυτή η ειδωλοποίηση των Πατέρων και των κειμένων τους αναπαύει συνειδήσεις, βολεύει, όσους δεν θέλουν να βασανιστούν πάνω στο θέμα.

Μιά άλλη απάντηση είναι πιο δύσκολη και επικίνδυνη:

Είναι αυτή που λέει ότι οι Πατέρες μας δείχνουν τον τρόπο, τον δρόμο, την ευθύνη για το πώς πρέπει εμείς να προβληματιζόμαστε για τα ζητήματα του καιρού μας.

Σε όσα οι Πατέρες δίνουν απαντήσεις, τις αποδεχόμαστε με σεβασμό κι έχουμε πολλές πτυχές της κατά Χριστόν ζωής για τις οποίες οι Πατέρες μας διδάσκουν σωστά, άριστα, θεόπνευστα, ως χειρουργοί της ψυχής.

Όμως, στα διφορούμενα; στα επίκαιρα ποιμαντικά προβλήματα;

Ο ιερεύς με το πετραχείλι στο λαιμό πρέπει να απαντήσει, να δώσει διέξοδο, λύση.

«-Πάτερ, να δώσω τα όργανα του παιδιού μου;

-να λάβω μόσχευμα;

-να υιοθετήσω παιδί;

-να κάνω εξωσωματική;

-να προτιμήσω αυτή ή την άλλη μορφή ερωτικής και συζυγικής σχέσεως»; κλπ.

Σε τέτοιες και σε παρόμοιες ερωτήσεις, τόσο η Γραφή και η Παράδοση, όσο και οι Πατέρες μας: σιωπούν!

Αλήθεια, πόσες φορές υπήρξαν που δεν είχαμε τί ν’ απαντήσουμε!

Τα επιχειρήματά μας αποδείχτηκαν αδύναμα! Η προσευχή μας έμεινε αναπάντητη! Το θαύμα δεν έγινε! Μας αποστόμωσαν! Μας απέρριψαν!

Είναι τότε, που νιώθουμε την ποιμαντική μας αναποτελεσματική, όπως ένιωσαν οι Απόστολοι κάτω από το Θαβώρ: στριμωγμένοι από τους Φαρισαίους, αδύναμοι να θεραπαύσουν το άρρωστο παιδί, αποτυχημένοι!

Αυτά όμως είναι ερωτήματα που καίνε και περιμένουν απάντηση, οι άνθρωποί μας κι ο σύγχρονος κόσμος.

Το να δώσουμε χρήματα σε κάποιους, το να λειτουργήσουμε ένα συσσίτιο, είναι το εύκολο (κι αυτό να δούμε μέχρι πότε).

Όμως, το να πούμε απλά «κάνετε υπομονή…» μας φαίνεται μοιρολατρικό και λίγο.

«Πάντως ο καλύτερος ιεροκήρυκας, της δικής μας εποχής, είν’ αυτός που απευθύνει το κήρυγμα του στον ίδιο του τον εαυτό, στη δική του απελπισία και ολιγοπιστία, στη δική του χλιαρή καρδιά» (Σμέμαν).

Ο 21^ος αιώνας δεν διαφέρει από τον 1^ο, τον 5^ο, τον 10^ο και τον 15^ο αιώνα. Διαφέρουν τα αιτήματα των Χριστιανών μας, που:

• ή πνίγονται στη μοναξιά τους
• ή θάβονται στην δραστηριότητά τους
• ή χάνονται στην απεραντοσύνη του Θεού.

Συνηθίζουμε να λέμε: «ο Θεός είναι μεγάλος» μά, είναι εύκολο να μας απαντήσουν: «ναι, είναι πολύ μεγάλος και πολύ μακριά για να ασχοληθεί με εμένα»!

Γι’ αυτό, χρειάζεται να αναστηθεί η ανθρωπολογία που χάθηκε κάτω από την απολυτοποίηση της θεολογίας.

Το θαύμα που έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος, δεν είναι η ανάσταση του Θεού (ένας Θεός βεβαίως μπορεί να αναστηθεί!), είναι η ανάσταση του ανθρώπου.

Οπότε, η θεολογία οφείλει να είναι πάντοτε σε ευέλικτη πορεία σχηματισμού,

• ελεύθερου από δογματισμούς, και
• χωρίς απολυτοποιήσεις,
• να δίνει λόγο «παντὶ τῷ αἰτοῦντι»,
• να γίνεται «τοῖς πᾶσι τὰ πάντα».

Βέβαια, στη βάση, στην αφετηρία αυτού του σχηματισμού, πρέπει να στέκεται ακλόνητος πάντοτε ο σαρκωμένος λόγος του Θεού.

Όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν, όμως, αυτή η βάση, όχι!

Είπα: «όλα να διαφοροποιηθούν»; μήπως αυτό είναι βλασφημία; μήπως έτσι θίγεται η θεοπνευστία;

Οπωσδήποτε όχι! η θεοπνευστία, όπως εξηγεί ο καθηγ. Χρυσ. Σταμούλης, δεν υπήρξε ποτέ ως μαγική τελετουργία. Οπότε, με σταθερή τη βάση της πίστεως (το σαρκωμένο Λόγο του Θεού) εκείνο που χρειάζεται, κυρίως, είναι μια δυναμική, προσωπική, άκρως υποκειμενική διαδικασία, ώστε να προσλάβουμε και να οικειωθούμε τις ενέργειες του Θεού.

Δεν θέλω να πω τίποτε περισσότερο από αυτό που κάνετε όλοι σας, ως εξομολόγοι, όταν διαχειρίζεσθε την οικονομία στους κανόνες, όταν βάζετε επιτίμια για να «οικονομήσετε» ψυχές.

Άρα, η θεοπνευστία δεν είναι μιά πράξη που καταργεί τον άνθρωπο, αλλά διαδικασία που επιδιώκει να αναδείξει την εσώτερη αλήθεια του, που ίσως κι ο ίδιος να μη τη γνωρίζει ή να μην αντέχει να την δει κατάματα.

Αν στη διαχείρηση των ψυχών που κάνουμε, «οικονομούμε» ακόμα και την Αγ. Γραφή, τότε τί γίνεται με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων;

Προσέξτε! Ο Χριστός είπε ότι θα μας δώσει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα μας οδηγήσει «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν». Δεν είπε ότι θα μας δώσει τις Οικουμενικές Συνόδους!

Το καινούργιο που πρόσφατα ακούγεται περί του «αλαθήτου» των Οικουμενικών Συνόδων δεν περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή.

Ο π. Ιω Ρωμανίδης γράφει: Η Σύνοδος δεν φτιάχνει Πατέρες, αλλά αποτελείται από Πατέρες. Αν αυτοί, δεν είναι θεόπνευστοι, τότε ούτε και η Σύνοδος είναι».

Δεν λέει ότι οι Σύνοδοι δεν είναι θεόπνευστες, λέει ότι «τα όρια της γλώσσας μας δεν είναι τα όρια της αλήθειας μας».

Ας μη δεσμεύουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα σε χρονικά και σε γεωγραφικά όρια.

Οι Πατέρες δεν φιλοσοφούσαν, αλλά απαντούσαν σε ερωτήσεις, έλυναν προβλήματα:

Όχι προβλήματα βιοποριστικά, αλλά σωτηριολογικά.

Συγκεντρώνονταν για να λύσουν συγκεκριμένα προβλήματα που δίχαζαν τη σωτηριολογική σκέψη και κλόνιζαν την «κατά Χριστόν» πορεία του λαού του Θεού.

Αποσαφήνιζαν με σύμβολα, με όρους και με αποφάσεις, την βιωμένη από τους Χριστιανούς δογματική διδασκαλία, προκειμένου να την προστατεύσουν από αιρετικές αποκλίσεις και διαβρώσεις. 

Στην Εκκλησία, αλάθητη ήταν μόνο η ζωή του «ενός, κοινού, αγίου, καθολικού και αποστολικού» σώματος και τίποτ’ άλλο.

Είναι το ίδιο που κάνετε κι εσείς σε κάθε ιερατική σας σύναξη, όπου αγωνιάτε για την πορεία της Ενορίας σας και της Μητροπόλεως σας.

(Ακούμε αυτές τις ημέρες ότι σε μια γειτονική σας Μητρόπολη συζητείται αν πρέπει να γίνεται δεκτός ως ανάδοχος και παράνυμφος, όποιος τελεί σε πολιτικό γάμο. Ή αν ενδείκνυται να τελούνται στους Ναούς μας γάμος γονέων και βάπτιση των παιδιών τους, συνεχόμενα, την ίδια ημέρα. Ανεξάρτητα από την άποψη στην οποία θα κατασταλάξουμε ως Εκκλησία, η συζήτηση ήδη φανερώνει τον ποιμαντικό προβληματισμό μας).

Σε παρόμοια ζητήματα, αλλά κυρίως στην εξομολόγηση, αφουγκράζεσθε την χαλάρωση του φρονήματος των πιστών και αποφασίζετε να λάβετε μέτρα. Άραγε, είναι σωστά; είναι λαθεμένα; Μόνο ο Θεός ξέρει, μα, εσείς πρέπει να τα πάρετε.

Ως πατέρες της εποχής μας θα «σηκώσετε στις πλάτες σας» αυτήν την ευθύνη. Και θα την ακουμπήσετε μόνο στα πόδια του Χριστού.  

Έλεγε κάποιος παλιότερα: «όταν ήταν να χειροτονηθείς, πάτερ μου, δεν ήξερες ότι είναι καλύτερα να είσαι πρόβατο, παρά τσομπάνης;»

Μα, τόσο απλά γίνονταν, όσα έγιναν στις Οικουμενικές Συνόδους;

Ναι! μόνο που εκεί νοιάζονταν και για την ενότητα της σύνολης Εκκλησίας αλλά και τη συνοχή της Αυτοκρατορίας.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος (Λόγος στα Θεοφάνεια ΛΘ΄ 11), γράφει:

«οὐδὲν γὰρ περὶ τῶν ὀνομάτων ζυγομαχήσομεν ἕως ἂν πρὸς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν αἱ συλλαβαὶ φέρωσι» (δεν πρόκειται να φιλονικήσουμε για τα ονόματα, όταν οι λέξεις έχουν την ίδια σημασία), «οὐδὲ γὰρ ἐν ρήμασιν ἡμῖν ἡ εὐσέβεια ἀλλ’ ἐν πράγμασιν».

Δηλ. όποιος έχει ευσεβή διάνοια μπορεί να εκφράζει την αλήθεια των πραγμάτων ακόμα και με «άγραφες λέξεις», ενώ κάποιος που έχει διεφθαρμένο νου, αδυνατεί να αποκαλύψει την αλήθεια ακόμα κι όταν χρησιμοποιεί ορολογία των Γραφών.

Λοιπόν, κλείνω αυτήν την παράγραφο χωρίς να στοχεύω στη θεοπνευστία ή στη συνοδικότητα ή στο «αλάθητό» τους, αλλά, επειδή ανησυχώ που πολλοί θεολόγοι στον καιρό μας, χρησιμοποιούν τη θεοπνευστία και τη συνοδικότητα, επειδή θέλουν το καράβι της Εκκλησίας να μένει αγκυροβολημένο στο παρελθόν.

Πρακτική που βολεύει τους άτολμους απέναντι στην πρόκληση της ζωής.

Βολεύει και κάποιους πονηρούς που η μόνη τους αλήθεια και αναφορά είναι η εξουσιαστικότητα και η δύναμη.

Όμως, εσείς αδελφοί και πατέρες, με το πετραχείλι στο λαιμό, ξέρετε ότι οι άνθρωποι σήμερα, δεν ζητούν «την εξουσίαν του Πατρός αλλά την καρδίαν του Πατρός».

Ένας ψευδο-γέροντας είναι φοβερά επικίνδυνος, και υπάρχουν τόσοι πολλοί σήμερα, συνήθως γεμάτοι δίψα για εξουσία.

Όμως εμείς, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το παρόν ή να απουσιάσουμε απ' αυτό.

Αντλούμε από το παρελθόν από τη Γραφή, από τους αγίους Πατέρες μας και από την ιερά μας Παράδοση, για να ποτίσουμε τον κήπο μας σήμερα.

Κι όταν το νερό δεν είν’ αρκετό, τότε τον ποτίζουμε με τον ιδρώτα της αγωνίας μας, δηλ. «οικονομούμε» τα πράγματα.

Το παρελθόν το έχουμε μέσα μας και το αξιοποιούμε για να νοηματοδοτήσουμε το παρόν.

Η αυτοκρατορία πέρασε, μπορεί ν' ανθίσει και να φέρει κι άλλο, όμως, θα είναι  αλλιώτικο, δεν θα είναι το ίδιο, δεν πρέπει να είναι το ίδιο.

Μερικοί ζουν με τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής, ωραίας! μα, άλλης.

Και όταν αυτός ο νόστος απορρίπτει τα πράγματα του παρόντος, τότε απορρίπτει και την αλήθεια του παρελθόντος.

Και καταλήγει ένας νόστος για το νόστο, μια αυτοϊκανοποίηση, ένας αυτοερωτισμός

μια μετάθεση, μια παραμόρφωση.

Νοσταλγούμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Νοσταλγούμε για να νοσταλγούμε, όταν δεν ζούμε, επιμένει ο καθηγ. Σταμούλης. 

Μια παρόμοια «θεολογία» δεν είναι ποιμαντική. Ίσως να είναι ακαδημαϊκή γνώση, ίσως! πάντως ποιμαντική και ανάπαυση συνειδήσεων, δεν είναι.

Οπότε σε μας, που είμαστε με το πετραχήλι στο λαιμό, δεν είναι χρήσιμη.

Όλοι μας διακηρύσσουμε συνέχεια πως «χωρίς Χριστό δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι» έτσι δεν είναι;

Όμως, γιατί συναντάμε στους Ναούς μας, και ανθρώπους δυστυχισμένους με το Θεό; Τι φταίει;

Φταίει το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντέχει ολοκληρωτικά τον εαυτό του. Και η Ορθοδοξία αν συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση θα μοιάζει με στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο για να μη βλέπει την πραγματικότητα.

Μια τέτοια στρουθοκαμηλίστικη ειδωλολατρική θεολογία, αν γίνει ποιμαντική, τότε θα είναι μια ποιμαντική που θα καίγεται χωρίς να φλέγεται ή καλύτερα: θα καίγεται επειδή ακριβώς δεν θα φλέγεται.

Σήμερα στην πατρίδα μας, οι μισοί χριστιανοί μας ζουν με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και οι άλλοι μισοί με την προσδοκία του μέλλοντος.

Στους πρώτους ανήκουν οι ηλικιωμένοι, που το μυαλό τους γυρνάει στις Σμύρνες και στ΄ Αϊβαλιά.

Στους δεύτερους οι νέοι, που ζουν με την ελπίδα να φτάσουν κάποτε στη σύνταξη κι επειδή τώρα με την κρίση, η εργασία -οπότε και η σύνταξη- δεν είναι εξασφαλισμένα,

γι’ αυτό: ασχολούνται με τα έσχατα κάνοντας άλμα φυγής από το παρόν. Πετούν απ’ ευθείας από το παρελθόν στο μέλλον.

Αλήθεια; να σας ρωτήσω κάτι: αυτή η μανιώδης επιστροφή στο παρελθόν δεν σας θυμίζει τη γυναίκα του Λωτ; σιωπηλή, ανώνυμη, σύζυγος βιβλικού προσώπου, που στο τέλος το εγκατέλειψε για να δει πίσω (καθηγ. Σταμούλης).

Ήταν η γλυκύτητα της ανυπακοής; ήταν η ενσάρκωση του αντι-παραδείγματος; ήταν η άρνηση της συμπόρευσης; ήταν μια πηγή που στέρεψε;

Όσο κι αν την αισθανόμαστε οικεία, όσο κι αν την συμπαθούμε, ήταν το παράδειγμα μιας γυναίκας που προτίμησε το νεκρό παρελθόν από την αλήθεια του παρόντος.

Όμως, ο σημερινός άνθρωπος δεν ζητά, δεν έχει την ανάγκη της επιστροφής. Έχει ανάγκη να ζήσει «την σήμερον».

Γι’  αυτό έρχεται στο πετραχήλι μας, επειδή ψυχανεμίζεται ότι εμείς μπορούμε να τον οδηγήσουμε μπροστά. Κι όποιος βλέπει μπροστά, δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό του, ούτε στο διπλανό του να διαλυθεί στο παρόν.

Όποιος έρχεται στο πετραχήλι μας δεν ζητάει να τον βάλουμε στη μηχανή του χρόνου για να τον ξαποστείλουμε πίσω.

Έρχεται επειδή:

• ψάχνει στήριγμα, ζητεί παράδειγμα, θέλει εμπειρία,
• θέλει φως στο σκοτάδι που τον τύλιξε,
• θέλει ελπίδα ανάστασης στο Γολγοθά που ανεβαίνει,
• θέλει ένα καθημερινό θαύμα.

Πού μπορεί να τα βρει όλα αυτά;  Όχι στο παρελθόν, αλλά στη σημερινή, καθημερινή λειτουργική πράξη και ζωή.

Αυτός που έρχεται στο πετραχήλι μας, δεν έρχεται για να του ανοίξουμε το Πηδάλιο, τις αποφάσεις των Συνόδων και την Αγία Γραφή (ίσως και να τα γνωρίζει), έρχεται επειδή φοβάται το άσπρο-μαύρο (που επικρατεί στη Δύση και είναι η αυγουστίνεια άποψη του Ακινάτη που γέννησε το Βατικανό, το οποίο γέννησε τη Δύση), έρχεται επειδή ελπίζει στο γκρι-μπεζ (αυτό είναι το Ορθόδοξο).

Θέλει το «περίπου». Το «περίπου» είναι πρόταση ζωής, το «ακριβώς» είναι νεύρωση, οδηγεί στο φασισμό.

Στην Ορθοδοξία: «και οι δυο αντιφρονούντες έχουν δίκιο», την επομένη των εκλογών όλοι είναι νικητές, και δέκα εκατομμύρια Έλληνες είναι πρόεδροι.

Η Δύση δεν δέχθηκε με ταπείνωση το «περίπου» και τελικά έχασε το Θεό, που έψαχνε στο «ακριβώς».

Εξ’ άλλου στο Ευαγγέλιο φαίνεται ξεκάθαρα, αυτοί που αγαπούν το Θεό είναι οι άγιοι και οι αμαρτωλοί. Οι «απόλυτοι», οι σκληροί, οι φρυκτωροί της θρησκείας, γίνονται τόσο απάνθρωποι, που στο τέλος δεν αγαπούν το Χριστό, οπότε μπορούν να τον σταυρώσουν κιόλας.

Αγαπητοί μου Πατέρες,

Αυτή είναι η ευθύνη μας. Να διαχειριστούμε τη Γραφή και την πατερική εμπειρία των αγίων μας, προκειμένου να ξαναδημιουργήσουμε:  

α. την προσδοκία της βασιλείας του Θεού, και

β. την επιθυμία της ζωής, όχι απλά της μεταθανάτιας, αλλά της ζωής πριν το θάνατο.

Η δύναμη και η αγιότητα της πατερικής ζωής και γραμματείας, μας διδάσκουν:

πώς, πόσο, με ποιό τρόπο, με ποιά μέθοδο και τακτική θα διαχειριστούμε, εμείς, τα αδιέξοδα των «μικρών αδελφών» του Κυρίου μας.

Θα χρειαστεί να ξε-βολευτούμε από τον ψευτόκοσμο μας. Από την όμορφη ρομαντικότητα του παρελθόντος που είναι γύρω μας και μέσα μας.

Κάποτε, για να «οικονομήσουμε» τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, θα χρειαστεί να πολεμήσουμε την Παράδοσή μας. Και τη δύναμη για να την πολεμήσουμε θα μας την δώσει πάλι η Παράδοσή μας (Τσαρούχης).

Είπα: «να ξε-βολευτούμε;»  Ναι!

Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, η μεταστροφή μας είναι δύσκολη. Αν μας αναπαύει το βόλεμα και είμαστε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας, τότε δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για να βοηθήσουμε, μην τυχόν χαλάσει το καλό μας όνομα, μη τυχόν μας σχολιάσει δυσμενώς η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος».

«Αχ! πόσο λίγο κάτω από το δέρμα μας κρύβεται το γνήσιο μίσος!» (Σμέμαν)

Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος κουράστηκε από το μίσος, θέλει αγάπη, χαρά. Άραγε, γιατί, μερικές φορές, η ευσέβεια γίνεται μικρόψυχη και η προσευχή εγωκεντρική;

Όμως, χωρίς χαρά, η ευσέβεια και η προσευχή δεν έχουν χάρη!

Ο Θεός θα συγχωρέσει τα πάντα εκτός από την έλλειψη της χαράς, το ότι ξεχνάμε πώς εκείνος δημιούργησε και έσωσε τον κόσμο. Όπου δεν υπάρχει χαρά, ο Χριστιανισμός γίνεται βασανιστήριο. Είπε κάποιος, ότι αυτός ο κόσμος «έχει πλάκα». Ωστόσο είναι κατηφής, επειδή η χαρά (που διαφέρει από αυτό που ονομάζουμε «πλάκα»), προέρχεται μόνο από το Θεό, άνωθεν. Όχι μόνο η χαρά της σωτηρίας αλλά η σωτηρία ως χαρά.

Όλος αυτός ο τρόμος, ο φόβος κι ο πανικός που περιβάλλουν την πίστη μας, τελικά  δημιουργούν προβλήματα. Κι έπειτα έρχονται να τα λύσουν αυτοί που τα έσπειραν.

Μα, ο Θεός, όταν δημιουργούσε τον κόσμο δεν έθετε, ούτε έλυνε προβλήματα.

Δημιούργησε ό,τι απεκάλεσε «καλό λίαν».

Ενώ, λοιπόν, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, ήρθε ο διάβολος και τον μεταμόρφωσε σε πρόβλημα.

Και τώρα, μια λεγεώνα ειδικών προσπαθούν να το λύσουν. Γι’ αυτό ο κόσμος μας έχει τέτοια κατήφεια και τόσο σκοτάδι.

Εμείς, οι ιερείς, δεν είμαστε για να αντιγράφουμε, είμαστε για να δημιουργούμε, δεν είμαστε μουσείο, είμαστε εργαστήρι.

Κάποιος είπε: «δημιούργησε και θα πεθάνεις εκτελεσμένος σαν εγκληματίας, αντίγραψε και θα ζήσεις ευτυχισμένος σαν ανόητος» (Μπαλζάκ).

Τελικά, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να θυμάται τον Παράδεισο.

Κι εμείς τον φορτώνουμε με όρους βαρύγδουπους όπως «πνευματικότητα» και «εκκλησιαστικότητα».

Πάλι ο π. Αλέξ. Σμέμαν, γράφει:

«Πολύ συχνά, οι άνθρωποι που γνωρίζω να αναζητούν πνευματικότητα, είναι στενόμυαλοι, αδιάλλακτοι, ανιαροί, άχαροι και αρκετά συχνά κατηγορούν τους άλλους πως δεν είναι αρκετά πνευματικοί. Κέντρο της συνείδησης τους είναι οι ίδιοι και όχι ο Χριστός. Κανείς δεν ανθίζει κοντά τους. Ακριβώς το αντίθετο, μαραζώνει».

Να σας πω δυό λόγια για ένα άλλο μέγεθος που μπορεί να εκτροχιάσει την ποιμαντική μας. Είναι η έννοια της Ορθοδοξίας!

Λοιπόν, Ορθοδοξία χωρίς Εκκλησία δεν σημαίνει τίποτε. Μπορεί μάλιστα να καταντήσει ένα ιδεολόγημα, άγευστο πίστεως, αλιβάνιστο, ακοινώνητο, ίσως και επικίνδυνο!

Εδώ υπάρχει η τεράστια δική μας ευθύνη.

Ο Ορθόδοξος κόσμος έχει πάψει, σε μεγάλο βαθμό, να ενδιαφέρεται για τα δόγματα και το περιεχόμενο της πίστεως.

Στους ανθρώπους, σήμερα, δεν αρέσει να είναι πιστοί στην Εκκλησία, θέλουν η Εκκλησία να είναι πιστή σ’ αυτούς, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.

Ήθελα να ‘ξερα: ποιος εφεύρε την ιδέα πως η πίστη αποτελεί λύση των καθημερινών προβλημάτων; Η πίστη πάντοτε είναι μεταφορά σε μιά άλλη διάσταση, σ’ ένα άλλο επίπεδο και γι’ αυτό φέρνει τον εκμηδενισμό των προβλημάτων, όχι τη λύση τους.

Για τους πρώτους χριστιανούς, το σώμα του Χριστού βρισκόταν επάνω στην Αγία Τράπεζα, επειδή Αυτός ήταν ανάμεσά τους.

Για τους σύγχρονους χριστιανούς, ο Χριστός βρίσκεται εδώ, επειδή το σώμα του, είναι επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Σήμερα, «μοιάζουμε να είμαστε μια πληθώρα αρχών, νόμων και κανόνων.

-Μα! υπάρχει Θεός! Δεν χρειάζονται οι αρχές, μου αρκεί ο Θεός. Αν δεν υπάρχει, ε! τότε, ούτε οι αρχές μας σώζουν».

Στην εξομολόγηση βλέπουμε καθαρά, πόσο εύκολα συντρίβονται οι αρχές, από τη μοναδική εμπειρία κάθε ζωής.

Φοβόμαστε αυτήν την ευθύνη, δεν θέλουμε να την επωμισθούμε. Γυρεύουμε άλλοθι προκειμένου να αποποιηθούμε το δικό μας πατερικό λόγο, την πατερική στάση, την ποιμαντική ευθύνη. Και τότε, καταφεύγουμε στις συνταγές:  «-Παιδί μου, τί να κάνουμε; αυτό λένε οι άγιοι Πατέρες…»

Όχι! δεν περιφρονούμε τους Πατέρες, όμως, ούτε τους εκμεταλλευόμαστε.

Τους αξιοποιούμε. Τους τροποποιούμε. Τους προσαρμόζουμε. Δεν απορρίπτουμε τίποτε από όσα είπαν. Αυτό που σήμερα φαίνεται άκαιρο ή άχρηστο, ίσως αύριο ή μεθαύριο να είναι επίκαιρο.

Δεν είναι είδωλα οι Πατέρες, δεν είναι θέσφατα, είναι εργαλεία, είναι εμπειρία.

Διδασκόμαστε από την αγιοσύνη τους δηλ. από τις πτώσεις τους και από τη μετάνοιά τους.

Αντλούμε από την ρωμαλαία τακτική τους, από την δυναμική εκκλησιαστική διαδικασία τους, και συνεχίζουμε το ρόλο τους.

Η Εκκλησία που ανέδειξε εκείνους ως Πατέρες της, αναδεικνύει κι εμάς ως Πατέρες της, γεμάτους αγωνία για το ποίμνιό μας, με χαρά, με χάρη Θεού, με πρωτοτυπία, με ταλέντο, με ευελιξία, δηλ. με αγάπη.

Να σηκωθούμε από την μικρή και άνετη γωνιά μας, να στρωθούμε στην προσευχή, στη λατρεία, στη μελέτη της Αγ. Γραφής και των Πατέρων, να καλλιεργήσουμε την αγάπη μεταξύ μας να αφήσουμε «το ξεκούκισμα του κομποσχοινιού στη διάρκεια ενός εκκλησιαστικού κουτσομπολιού»(Σμέμαν), να κλειστούμε στους Ναούς για λατρεία, να ξανοιχτούμε στην κοινωνία για ιεραποστολή.

Αν δουλέψουμε έτσι, η Εκκλησία, η Ορθοδοξία, εμείς οι Πατέρες, τότε θα προβληματιστούμε και θα κατανοήσουμε γιατί η πίστη σήμερα μειώνεται ενώ, δυστυχώς, η θρησκεία ενισχύεται.

Καιρός είναι να ασχοληθούμε μ’ αυτό το δεδομένο και να μη δραπετεύουμε από την ευθύνη μας γι’ αυτό.

Σεβασμιώτατε αδελφέ,

Έχω την υποψία, κι αυτήν σας καταθέτω σήμερα, ότι η προσκόλληση στο παρελθόν, η στείρα παπαγαλία των πατερικών χωρίων, η φλυαρία περί Ορθοδοξίας έξω από την Εκκλησία και χωρίς πίστη, η αρτηριοσκληρωτική εμμονή στην αυτοκρατορία και στα σύμβολά της, οι βαρύγδουποι όροι και οι ακαταλαβίστικες έννοιες, δεν είναι η Πατερική μεθοδολογία, ούτε η Πατερική ποιμαντική που μας χρειάζεται σήμερα, στα νοσοκομεία, στις φυλακές, στα σχολεία, στα κοιμητήρια.

Νομίζω ότι χρειάζεται να ταπεινωθούμε. Να διακηρύξουμε την ήττα της Ορθοδοξίας στον τόπο μας. Δεν θα μας βλάψει η αλήθεια. Αντίθετα, θα μας ελευθερώσει από την σκλαβιά των ψευδαισθήσεων.

Αυτή πρέπει να είναι η πατερική ποιμαντική μεθοδολογία του σήμερα, της δικής μας εποχής.

Αυτή είναι ευθύνη μας, η αποστολή μας, η δόξα μας, η τιμή μας, η δουλειά μας.

Είναι εύκολο αυτό;

Τα πάντα μπορεί να είναι δυνατά σε μας, όταν είναι αληθινά.

Σας ευχαριστώ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Αλ. Σμέμαν, «Το ημερολόγιό μου».
• Χρυσ. Σταμούλη, «Έρως και θάνατος».
• Χρυσ. Σταμούλη, «Η γυναίκα του Λώτ και η σύγχρονη θεολογία».
• πηγή

Η παγίδα του πολιτικού γάμου....

Όταν πριν από 30 περίπου χρόνια ψηφίστηκε το οικογενειακό δίκαιο, που ισχύει και σήμερα, και σ' αυτό συμπεριελήφθησαν η καθιέρωση του πολιτικού γάμου και του συναινετικού διαζυγίου, τότε πολλοί μίλησαν για παγίδα και για επικίνδυνες εξελίξεις για τον θεσμό της οικογένειας. Σήμερα ο πολιτικός γάμος θεωρείται ένα δεδομένο και πολλοί ακόμη και Χριστιανοί σπεύδουν να τελέσουν αυτή την τελετή για να επικυρώσουν τυπικά τη συμβίωσή τους. Μερικοί απ' αυτούς αργότερα τελούν θρησκευτικό Γάμο, πολλές φορές μαζί με τη Βάπτιση των παιδιών τους.



Για να συζητήσουμε αυτό το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του στη ζωή των ζευγαριών και γενικότερα της κοινωνίας μας, σας μεταφέρω μερικές δημοσιεύσεις από άλλα Χριστιανικά forums χωρίς όμως τα ονόματα των μελών που τα δημοσίευσαν:

Παιδιά έχω κάτι που με βασανίζει γενικά αλλά πιο έντονα εδώ και καποιες ώρες και θέλω να μου πείτε και εσεις την γνώμη σας.
Πριν απο λίγο έμαθα ότι η ξαδέρφη μου είναι έγκυος(η χαρά μου ήταν μεγαλη)και ότι θα παντρευτουν με πολιτικό(μου έπεσαν τα μούτρα, στεναχωρέθηκα)
Δεν ξέρω αλλά πρόχθες είχα μια συζητησει με τον αδερφό μου και συμφώνησε και ο πατέρας μου, πιστευω ότι όση παντρευονται με πολιτικό ειναι κατα κάποιο τρόπο καταραμένοι(συνχωρεστεμαι αν είναι πολύ βαρή αυτό,δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω)δεν έχουμε λεφτα , να δεν προλαβαινουμε, να για να πάρουμε δάνειο, να το ένα να το άλλο , ενώ για θρησκευτικό κανείς δεν σκέφτεται την Ευλογία που παιρνει, μόνο τα χρήματα που θα ξοδέψει λες και είναι υποχρεομένος να τα κάνει όλα αυτά, τελος πάντων , δεν ξέρω πώς να την αποτρέψω από αυτό το πράγμα, να πείς ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα πάει στην ευχή αλλά αυτοι ειναι μια χαρά, βλέπω γύρω μου όσα ζευγαρια είναι με πολιτικό κανένα ευτιχισμένο κάποιο πρόβλήμα, θα μου πείτε και ζευγάρια πού παντρευτηκαν με θρησκευτικό δεν είναι ευτηχισμένα, αλλά η ουσία είναι τι μπορώ να της πώ για να την αποτρέψω απο αυτό το κακό?

Ενας φίλος μου ετέλεσε πολτικό γάμο (ατυχή) απο τον οποίο χώρισε χωρίς να προλάβει να νυμφευθεί και θρησκευτικά.

Με την τωρινή κοπέλα του σκοπεύουν να παντρευτούν. Εκείνη δεν έχει παντρευτεί ποτέ πρίν. Το ερώτημα είναι -για όσους γνωρίζουν- η εκκλησία θα τους διαβάσει την ακολουθία του (πρώτου) γάμου ή την ακολουθία εις δίγαμον;"

Συγγενικό μου ζευγάρι με πολιτικο γάμο ενωμένο(για επαγγελματικους λόγους) και με ενα αβαπτιστο παιδι ενω σκεφτόταν να τελέσουν θρησκευτικό γαμο και βαπτίση την ίδια μέρα αποφάσισαν εν τέλη να τελέσουν μόνο το μυστήριο της βάπτισης , προφασιζομενοι τα υπέρογκα έξοδα που θα δημιουργούνταν.
Δυστυχώς η προτροπή μου μέσω των κοντινων συγγενων της νύφης να τελέσουν τουλάχιστον ενα κλειστο γάμο πριν δεν φαίνεται να την αποδέχεται κανείς .Δεν ξέρω τι αλλο μπορώ να κάνω και τι να τους πω.Το να πάρω μια παθητική στάση και να μην μιλήσω με κάνει συμμέτοχο, πράγμα που δεν θα επιθυμούσα.Παρακαλώ τις συμβουλές σας.

καλημερα σε ολους. τελευταια εχω μια συγκρουση με καποια ατομα σχετικα με το αν ειναι σωστο να κανουμε πολιτικο γαμο η οχι. αλλοι μου λενε οτι εε δεν πειραζει, κ τι εγινε?? σιγα μετα κανεις κ θρησκευτικο. εγω μεσα μου ξερω οτι ειναι αμρτια. πρεπει να γινετε μονο θρησκευτικος αλλα δενε χω επιχειρηματα. το μονο που ειπα ειναι ε αν ειναι οταν πεθανει καποιος δικος σας πατε στον δημαρχο να τον θαψει!!! θελω επιχειρηματολογια γι αν μπορω να απανταω !!!κ να υπερασπιστω τη θρησκεια μου! περιμενω...ευχαριστω

Ο πολιτικός γάμος δεν είναι Γάμος, αλλά μια νομική πράξη. Για το κράτος είσαι παντρεμένος/νη με όλες τις σχετικές υποχρεώσεις, αλλά για το Θεό και την Εκκλησία δεν είσαι παντρεμένος με αποτέλεσμα να μην έχεις τη βοήθεια της Θείας Χάριτος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του Γάμου. Επί πλέον οι σχέσεις μεταξύ των "συζύγων" αντιμετωπίζονται από την Εκκλησία σαν εκτός Γάμου σχέσεις (πορνεία).

Τον πολιτικό γάμο, όσοι τον επιλέγουν, το κάνουν για 2 κυρίως λόγους:

1. Λόγω πεποιθήσεων. Δηλαδή δεν πιστεύουν και γι αυτό δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία. Αυτοί κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνουν.

2. Για λόγους βιασύνης και κόστους. Αυτοί έχουν συνδέσει στο μυαλό τους τον θρησκευτικό Γάμο με νυφικά, λαμπάδες, μπομπονιέρες, γλέντι, δώρο στους κουμπάρους κλπ, δηλαδή πολλά έξοδα. Έχουν χάσει επομένως την ουσία και θυμούνται μόνο τον περίγυρο. Αυτοί συνήθως κάνουν και θρησκευτικό Γάμο αργότερα, όμως ούτε και τότε νοιώθουν την ουσία του Μυστηρίου. Αυτούς τους ανθρώπους αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να τους μεταπείσουμε. Αν τα καταφέρουμε καλώς, αλλιώς ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Οι περισσότεροι, που κάνουν πολιτικό γάμο κι αργότερα θρησκευτικό, το κάνουν με τη δικαιολογία, ότι, ενώ χρειάζονται τη ληξιαρχική πράξη για πρακτικούς λόγους (οικογενειακό επίδομα, κοινωνική ασφάλιση, στεγαστικό δάνειο κλπ) ή ακόμη χειρότερα επειδή προέκυψε κάποια εγκυμοσύνη, δεν είναι ακόμη "έτοιμοι" για Γάμο.

Τι σημαίνει όμως έτοιμοι για Γάμο. Συνήθως εννοούν ότι δεν είναι έτοιμοι:
- να κάνουν ένα Γάμο με εκατοντάδες καλεσμένους, που συνοδεύεται από ένα πολυέξοδο γλέντι,
- δεν έχουν σίγουρη δουλειά και οι δύο,
- δεν έχουν έτοιμο ένα πλήρως εξοπλισμένο σπίτι κατά προτίμηση ιδιόκτητο.

Όμως για το Χριστιανό η πρώτη προτεραιότητα της ζωής του είναι να τηρεί το θέλημα του Θεού και το θέλημα του Θεού στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι, αν θέλουν να κάνουν ζωή παντρεμένων, να ευλογήσουν την ένωσή του με το Μυστήριο του Γάμου. Έτσι θα έχουν τη βοήθεια της Θείας Χάριτος στην προσπάθειά τους. Αν δεν είναι όλα έτοιμα ή τέλεια δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι για το Θεό είναι όλα δυνατά, κι αν ο άνθρωπος αγωνίζεται για τη Βασιλεία των Ουρανών, τηρώντας το θέλημα του Θεού, τότε κι Εκείνος δίνει αυτά που είναι απαραίτητα.

Ούτε οι τυχόν κανόνες, ούτε η άρνηση της Εκκλησίας να βαφτίσει τα παιδιά (σε ορισμένες μόνο Μητροπόλεις), είναι η μεγαλύτερη τιμωρία γι αυτούς που επιλέγουν τον πολιτικό Γάμο. Αλλά ποια είναι; Μα το ότι δεν έχουν τη βοήθεια του Θεού για ν' αντιμετωπίσουν της δυσκολίες του Γάμου, που ούτως ή άλλως θα έλθουν.

Έχουμε πει και άλλοτε, όποιος παντρεύεται νομίζοντας ότι θα έχει "βίον ανθόσπαρτον", κάνει λάθος και θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή παντρεύεται, αλλά επειδή ούτως η άλλως η ζωή μας έχει δυσκολίες, στις οποίες προστίθενται και οι επιπλοκές μιας πολύ στενής σχέσης με την/τον σύντροφο μας, τα παιδιά μας και τον υπόλοιπο οικογενειακό περίγυρο.

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ζήσει σ' αυτή τη ζωή χωρίς τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να κάνει ότι είδους Γάμο θέλει. Όποιος όμως αισθάνεται ότι χρειάζεται σε κάθε του βήμα τη βοήθεια του Θεού, δεν έχει νόημα να προχωρήσει στο σοβαρότερο βήμα της ζωής του χωρίς την ευλογία του Θεού.

stratis έγραψε:Tο ακόμη χειρότερο και θεομπαιχτικό είναι η ταυτόχρονη τέλεση γάμου και βάπτισης! Αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν ιερείς που τελούν τα Μυστήρια αυτά την ίδια στιγμή τι να πούμε εμείς! Εκτός αν όλοι μετανόησαν για τον προηγούμενο βίο τους και ξαφνικά επανήλθαν.

Χτες μας αξίωσε ο Θεός (τη σύζυγό μου Μαρία κι εμένα), με την ευλογία του Πνευματικού μας, που επισκεφθήκαμε πριν από το Γάμο μαζί με τους νεόνυμφους, να παντρέψουμε ένα νέο ζευγάρι και αμέσως μετά να βαφτίσουμε και το παιδί τους.

Τα παιδιά έχουν τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, αλλά αποφάσισαν να τελέσουν ένα απλό Γάμο προκειμένου να τακτοποιήσουν αυτή την ουσιαστική πνευματική εκκρεμότητα και να κάνουν το παιδί τους μέλος της Εκκλησίας.

Βεβαίως ο ιερέας πολύ καλά έκανε και τέλεσε τα δύο Μυστήρια, επειδή έστω και καθυστερημένα τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Η τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου, που ακολουθείται από τη Βάπτιση του παιδιού, δυστυχώς είναι συχνή στις μέρες μας, αλλά είναι η αναγκαία λύση ενός υπαρκτού προβλήματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα.

Αν όλα γίνουν με τις οδηγίες ενός διακριτικού Πνευματικού, το ζευγάρι έχει την ευκαιρία να κάνει μια νέα Πνευματική αρχή στη ζωή τους και στην ζωή των παιδιών τους.

Να ευχόμαστε όλοι οι δοκιμαζόμενοι από τις δυσκολίες του κόσμου τούτου, που απομακρύνθηκαν προσωρινά από το Θεό και την Εκκλησία να βρουν γρήγορα τον δρόμο της επιστροφή κι εμείς να έχουμε ανοιχτή αγκαλιά για να τους υποδεχτούμε, όπως ο στοργικός Πατέρας της παραβολής του Ασώτου (και όχι όπως ο αδελφός της ίδιας παραβολής).

 

Πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος; Το ψευτοδίλλημα της κρίσης!
Συζητοῦσα μέ μιά ὁμάδα νέων γιά τό θέμα τοῦ γάμου, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προγραμματισμένου γάμου μιᾶς ἀπό τίς κοπέλες τῆς παρέας. Ἡ κουβέντα ξεκίνησε ὅταν ἡ κοπέλα ἀνακοίνωσε ὅτι παντρεύεται τόν ἄλλο μήνα, μέ πολιτικό ὅμως γάμο. Ἕνας νεαρός ἐπεσήμανε ὅτι οἱ πολιτικοί γάμοι ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ ἐνῶ οἱ θρησκευτικοί γάμοι ἀποφεύγονται. «Πολλοί φίλοι καί γνωστοί μου παντρεύονται μέ πολιτικό γάμο, γιατί ἄραγε;» σχολίασε. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι ὁ θρησκευτικός γάμος κοστίζει πάρα πολλά χρήματα ἐνῶ ὁ πολιτικός κοστίζει ἐλάχιστα. «Τόσα πολλά χρήματά σου ζήτησε ἡ Ἐκκλησία;» ρώτησα κι ἐγώ. «Ὄχι», ἔσπευσε νά διορθώσει ἡ κοπέλα.

«Τό τραπέζι πού ἀκολουθεῖ κοστίζει τά χρήματα!» Ἔχει ἐπικρατήσει λοιπόν, ἕνα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα μέ τό ὁποῖο οἱ νέοι μποροῦν νά παντρεύονται στό Δημαρχεῖο χωρίς νά τούς κοστίζει τίποτε, ἐνῶ ἄν παντρευτοῦν στήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά ἔχουν πολλά χρήματα νά διαθέσουν, διότι βγαίνοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία πρέπει νά τραπεζώσουν ὅλους τους συγγενεῖς! Δέν μπορεῖ νά μήν ἀναρωτηθεῖ κανείς, μέ πόση εὐκολία ἀποδέχθηκε ἡ σημερινή κοινωνία αὐτήν τήν παραδοχή, ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς παράλογη; Καί εἶναι παράλογη διότι δέ νομίζω νά στέκει στή λογική ἑνός νοήμονος ἀνθρώπου ἡ ἄποψη ὅτι ἄν παντρευτεῖς στήν Ἐκκλησία πρέπει νά κάνεις μεγάλα τραπέζια, ἐνῶ ἄν παντρευτεῖς στό Δημαρχεῖο θά καλέσεις λίγους καί καλούς, χωρίς μεγάλο κόστος! Γιατί δηλαδή, νά μήν καλέσεις λίγους καί καλούς στήν Ἐκκλησία; Σέ στέλνει κανένας ἱερέας σέ τραπέζια; Τό τραπέζι τί σχέση ἔχει μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου; Ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά νά παντρευτοῦν οἱ ἄνθρωποι; Τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία; Ὄχι! Ἄν τό ὅριζε ἡ Ἐκκλησία δέν θά τό ἀκολουθοῦσε κανείς!

Ἐδῶ εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας! Ὅ,τι ὁρίζει ὁ Ἱερός Νόμος, τό ὁποῖο εἶναι πρός οἰκοδομήν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τό ἀπορρίπτει καί τό θεωρεῖ ὀπισθοδρομικό. Αὐτά ὅμως πού ὁρίζουν οἱ ἄγραφοι κοινωνικοί νόμοι, ὅσο παράλογα κι ἄν εἶναι, τά τηροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ εὐλάβεια!! Θεωρεῖται πιό σημαντικό στή σημερινή μας κοινωνία νά κάνουν οἱ νεόνυμφοι μεγάλα τραπέζια καί γλέντια, νά ξοδεύουν περιουσίες καί νά καλοῦν ὅλους τούς συγγενεῖς, τούς ὁποίους στήν πλειοψηφία τους δέν θά τούς ξανασυναντήσουν στή ζωή τους, παρά νά ἀκολουθήσουν τόν ἀσφαλῆ καί ἐγγυημένο λόγο τῆς Ἐκκλησίας πού εὔχεται μέ ἀληθινή ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους: «...Διαφύλαξον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν, ὡς διεφύλαξας τούς ἁγίους τρεῖς Παίδας ἐκ τοῦ πυρός, καταπέμψας αὐτοῖς δρόσον οὐρανόθεν· καί ἔλθοι ἐπ’ αὐτούς ἡ χαρά ἐκείνη, ἥν ἔσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὅτε εὗρε τόν Τίμιον Σταυρόν..» Τό κοινωνικό συμβόλαιο, ὅσο κι ἄν δυσκολεύει τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, χωρίς δεύτερη σκέψη, ἐνῶ ὁ Ἱερός Νόμος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξασφαλίζει καί εὐλογεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός καί ξεπερασμένος!

Πῶς διαμορφώνονται ἄραγε αὐτές οἱ κοινωνικές ἀντιλήψεις; Καί μέ πόση εὐκολία τίς ἀποδέχεται ὁ δῆθεν σκεπτόμενος σύγχρονος ἄνθρωπος; Πόση εὐθύνη ἔχουμε ἐμεῖς οἱ γονεῖς, πού ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας μέ αὐτά τά στερεότυπα, ὑποχρεώνοντάς τα νά τά ἀποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη; Ἐπιβάλλουμε στά παιδιά τήν ἄποψη ὅτι οἱ συγγενεῖς κατά σάρκα εἶναι πολύ σημαντικοί στή ζωή τους, ἄσχετα ἐάν δέν ἔχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, ἄσχετα μέ τό ἄν ἔχουν ἄλλες νοοτροπίες, ἄλλα πιστεύματα, ἄλλη θεώρηση γιά τή ζωή. Ἐπειδή καί μόνο εἶναι συγγενεῖς ὀφείλουν τά παιδιά νά τούς συγκεντρώσουν ὅλους γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί μετά… ἄς μήν τούς ξαναδοῦν ποτέ! Αὐτό, βέβαια, θά πρέπει νά τό ἐπαναλάβουν καί στή βάπτιση τῶν παιδιῶν τους καί γι’ αὐτό θά προσανατολιστεῖ ἡ σύγχρονη κοινωνία σέ λίγο νά καταργήσει τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί νά τό ἀντικαταστήσει μέ τήν τελετή ὀνοματοδοσίας στό Δημαρχεῖο!

Μέ πόσο ὕπουλο καί δόλιο τρόπο καθιερώνεται στήν Πατρίδα μας ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀληθινή Ζωή καί ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, μέ πόση ἀφέλεια καί χωρίς καθόλου ἀντιστάσεις ἔχουμε παραδοθεῖ στόν παραλογισμό τῆς ἐποχῆς μας!! Οἱ ἀντιστάσεις μας καί ἡ ἀντίδρασή μας ἐξαντλοῦνται μόνο πρός τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θέλουμε νά ἐξαφανίσουμε ἀπό τήν Πατρίδα μας. Αὐτή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ὀπισθοδρομική καί ξεπερασμένη! Οἱ σύγχρονες πεποιθήσεις μας, ὅμως, ὅσο παράλογες καί ἄν εἶναι, εἶναι κατά τήν κρίση μᾶς γνήσιες καί ἀληθινές! Πόσος ἀκόμη παραλογισμός χωράει στήν ἐποχή μας;

Μαρίνα Διαμαντῆ, Περιοδικό "Ενοριακή Ευλογία" - τεύχος 138

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

Με πρόσχημα την κρίση όλο και περισσότερα ζευγάρια προτιμούν τον πολιτικό γάμο...κακώς βέβαια κατά τη γνώμη μου.
Θεωρώ πιο σημαντικό απ' όλα το μυστήριο και όχι το γλέντι. Μερικοί θέλουν όμως και για το "θεαθήναι" γλέντια. Μέχρι και δάνεια παίρνουν κάποιοι για να μπορούν να κάνουν γλέντι για τα παιδιά τους. Λες και αυτό είναι το πιο σημαντικό σε έναν γάμο!!!
Τί είναι λοιπόν πιο σημαντικό...να κάνεις έναν ευλογημένο γάμο με την ευχή της εκκλησίας ή να κάνεις έναν απλό γάμο στο δημαρχείο;
Δυστυχώς έχουν οι νέοι σήμερα άγνοια πάνω σε αυτό το θέμα.....

Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα "κόκκον σινάπεως" αλλά σαν ένα κιλό σινάπι. Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. Όταν υπάρχει υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.
Γέροντας Παΐσιος

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:Δυστυχώς έχουν οι νέοι σήμερα άγνοια πάνω σε αυτό το θέμα.....

Και οι μεγαλύτεροι ακόμα περισσότερη, η επίδειξη δυστυχώς δεν «κοιτάζει» ηλικία.

«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22

 

 

Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Πηγή

Καριέρες ανθρωπισμού!

Έρχονται εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι οι πρόσφυγες από τις εμπόλεμες χώρες τους και κάποιοι στήνουν καριέρες ανθρωπισμού, ιδεολογικά μοντέλα, στάσεις ζωής, διοικητικές θέσεις πάνω στην εξαθλίωση τους. 

Στο σημείο αυτό η υπόθεση μοιάζει με αυτήν των ναρκομανών. Όλοι κόπτονται με περισσή ευαισθησία για την περίπτωση τους, αλλά και όλοι αυτοί από τον δικαστικό, τον χωροφύλακα και τον κοινωνικό λειτουργό, έως τον δικηγόρο και τον θεραπευτή προσεύχονται στον χαμωθεό τους να διαρκέσει διηνεκώς αυτή η κατάσταση για να έχουνε ψωμί να τρώνε, αν δεν συμβάλουν και από πάνω στο διηνεκές της περιπτωσεως.

Η προστυχιά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, γιατί όταν ο άλλος χρησιμοποιεί συγκινητικές ανθρωπιστικές εκφράσεις βίου και λόγου, το πόπολο τις εισπράττει για φτερούγες αγγέλων . Ενώ ο ρατσιστής και ο τραμπούκος λόγω ακροτήτων γίνονται άμεσα ορατοί και μισητοί.

Αυτούς πάντως τους θεωρώ χυδαιότερους από τον ρατσιστή. Γιατί ο ρατσιστής έχει έλλειψη παιδείας συνήθως, προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα, έχει επίσης ψυχολογικά θέματα πολλές φορές. Ενώ αυτοί οι κύριοι έχουν ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται συνήθως από την κοινότυπη αθλιότητα που λέγεται μικροαστική τάξη. Ναι, λέγω αθλιότητα, γιατί  στο σημείο αυτό είμαι και εγώ ρατσιστής απέναντι τους. Με αυτούς τους αρχοντοχωριάτες υποκριτές.Και πιό πολύ με εξοργίζει πώς αυτοί οι υποκριτές, έχουν και ένα πατερναλιστικό ύφος ξερόλα και εξουσιαστικού σνομπιστή και έναν ευερέθιστο ψυχισμό απέναντι σε όλους τους άλλους, πού σπάει κόκκαλα.

Σαφώς και τους απεχθάνομαι. 

Τον ρατσιστή μπορεί να τον λυπηθώ ακόμα. Αυτούς όχι. 

Με εξοργίζουν. Με εξοργίζει πώς ο επαγγελματικός ανθρωπισμός και καριερίστικος αντιρατσισμός εκτονώνει την φιλάνθρωπη ασέλγεια του πάνω στα πτώματα των προσφύγων με κάθε νόμιμο και ηθικό τρόπο. 

Αυτό δεν μπορώ να το ανεκτώ , ούτε σαν χριστιανός, ούτε σαν άνθρωπος.

Η υποκρισία δεν άφησε αδιάφορο τον ίδιο τον Χριστό ακόμα, πού ήταν ευσπλαχνικός απέναντι στους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Αγίους αμαρτωλούς θα έλεγα, γιατί η εμπάθεια τους είχε τουλάχιστον  μια ταπείνωση και ανθρωπινότητα. 

Αυτοί όχι. Είναι συνειδητά χυδαίοι!

πηγή