Ο Άγιος Γεώργιος της Τσερνίκας

Γεννήθηκε το 1730 στην κωμόπολη Σαλίστεα Σιμπίου της Τρανσυλβανίας. Νέος θέλησε ν’ αφιερώσει, τη ζωή του στον Χριστό. Οι διωγμοί των Ουνιτών κατά των Ορθοδόξων τον έκαναν να περάσει τα Καρπάθια όρη και να μεταβεί στη Μουντένια. Στο Βουκουρέστι συνάντησε ένα Έλληνα επίσκοπο και τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη.

Έμεινε μαζί του εκεί εν υπακοή τρία έτη. Επιθυμώντας ο ηλικιωμένος επίσκοπος να ησυχάσει μετέβη στην ιερά μονή Βατοπαιδίου. Τον ακολούθησε στην νέα του εγκατάσταση και ο Γεώργιος. Ο επίσκοπος τον έκειρε μοναχό και τον χειροτόνησε διάκονο. Μετά μικρό διάστημα ο επίσκοπος ανεπαύθη εν Κυρίω στη μονή.

Αναζητώντας νέο πνευματικό οδηγό κατευθύνθηκε στη σκήτη του Προφήτου Ηλιού, όπου ασκήτευε ο όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ. Ο στάρετς Παΐσιος το 1752 τον έκειρε μεγαλόσχημο μοναχό. Μετά διετία χειροτονήθηκε ιερεύς.

Το 1763, ακολουθώντας τον στάρετς Παΐσιο επιστρέφουν στη Μολδαβία, στη μονή Ντραγκομίρνα μαζί με 64 μοναχούς. Δώδεκα έτη έμεινε εκεί ως πνευματικός 350 μοναχών. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στη μονή Σέκου, που είχε 200 μοναχούς. Θέλοντας να επιστρέψει στο Άγιον Όρος ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας δεν του επέτρεψε. Κατόπιν θεοσημείας εξελέγη ηγούμενος της μονής Τσερνίκας και κατόπιν της μονής Καλνταρουσάνι.

Ως πνευματικός καθοδηγός των δύο αυτών μονών, που στις ήμερες του είχαν μεγάλη ακτινοβολία, απέκτησε πολυάριθμες και ασκητικές συνοδείες, τις οποίες διακυβερνούσε κατά το αγιορείτικο τυπικό. Το περίφημο τυπικό του συνέταξε το 1785, όταν αρρώστησε βαρειά, και σώζεται μέχρι σήμερα. Θεωρείται μεγάλος πατήρ και αναγεννητής του ρουμανικού μοναχισμού.

Ο όσιος Γεώργιος πήγε στην έρημη και φτωχή Τσερνίκα με δύο μαθητές και τους έφθασε 130, δημιουργώντας ένα περίφημο κοινόβιο. Διακρινόταν για την ασκητικότητά του, «τις γλυκύτερες από μέλι διδασκαλίες» του, την προόραση και διόραση, τα θαύματα που τελούσε όντας ακόμα στη ζωή. Με την προσευχή του και τη δύναμη του παραδείγματός του αναζωογόνησε τη μοναχική ζωή στη νότια Ρουμανία κατά την αγιορείτικη παράδοση. Μέχρι τον ερχομό του οσίου είχαν σχεδόν χαθεί τα κοινόβια στη χώρα αυτή. Ήταν σε όλους αγαπητός για την αγάπη και την απλότητά του και κυρίως για τους γλυκούς του λόγους, που μπορούσαν να βγάλουν δάκρυα κατανύξεως και μετανοίας και από πέτρινες καρδιές.

Πλησιάζοντας το τέλος του τοπρογνώρισε και συγκέντρωσε όλους τους μοναχούς του και τους ζήτησε συγχώρηση και τους συγχώρεσε όλους, λέγοντάς τους λόγους ωφέλιμους: «Τέκνα μου, όσο καιρό έζησα μαζί σας, άλλη φροντίδα δεν είχα, παρά πώς να σας προστατεύσω από όλα τα είδη των πληγών, σαν μερικά βρέφη που τα περιετύλιξα με την ξενιτεία. Και σάς εξυπνούσα να επιδιώκετε πάντοτε την πνευματική τελειότητα». Ανεπαύθη κατόπιν βαρείας ασθενείας στη μονή Τσερνίκα την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1806.

Η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας στη συνεδρία της 20.11.2005 κατέταξε στο αγιολόγιο τον όσιο Γεώργιο. Ο πρώτος εορτασμός της μνήμης του τελέστηκε στην ιερά μονή Τσερνίκας στις 3.12.2005, μονή που ανασύστησε εκ βάθρων ο όσιος, σ’ ένα νησάκι κοντά στο Βουκουρέστι, όπου αναπαύονται τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα του. Στις εκδηλώσεις προεξήρχε ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Θεόκτιστος και συμμετείχαν πολλοί αρχιερείς και πλήθος κόσμου.

Η μνήμη του τιμάται στις 3 Δεκεμβρίου και είναι άγνωστη στο Άγιον Όρος και τους ελληνικούς συναξαριστές.

πηγή: Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη, Βατοπαιδινό Συναξάρι, εκδ. Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, σελ. 285-290

Συναξαριστής της 3ης Δεκεβρίου

Ὁ Προφήτης Σοφονίας

 

Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα π.Χ., ἐπὶ βασιλέως Ἰωσίου. Εἶναι ὁ ἔνατος ἀπὸ τοὺς μικροὺς λεγόμενους προφῆτες καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεὼν ἢ κατ᾿ ἄλλους τοῦ Λευΐ. Τὸ ὄνομά του σημαίνει «ὁ Γιαχβὲ κρύπτει», δηλαδὴ περιφρουρεῖ, προστατεύει.

Τὸ προφητικό του βιβλίο διαιρεῖται σὲ τρία μικρὰ κεφάλαια.
Στὸ πρῶτο ἀπειλεῖ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ παρεξέκλιναν ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν εἰδωλολατρία.
Στὸ δεύτερο προλέγει τὴν καταστροφὴ τῆς Γάζας, τῆς Ἀσκαλῶνος, τῆς Ἀζώτου, τῆς Δαμασκοῦ, τῆς Αἰθιοπίας, τῆς Ἀσσυρίας καὶ ἄλλων ἀκόμα χωρῶν.
Στὸ τρίτο ἐλέγχει τὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴν διαφθορά της, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομάζει ἐπιφανῆ, σὰν κοιτίδα λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τέλος, χαιρετίζει μὲ ἀγαλλίαση τὴν μέλλουσα ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου στὴ Σιών.

Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μίλησε μὲ τὸ Στόμα τοῦ προφήτη καὶ νὰ τί εἶπε γιὰ τοὺς ἀνόμους ἀνθρώπους: «Ἐξάρω τοὺς ἀνόμους ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, λέγει Κύριος... Καὶ τοὺς ἐκκλίνοντας ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ τοὺς μὴ ζητοῦντας τὸν Κύριον καὶ τοὺς μὴ ἀντεχομένους τοῦ Κυρίου». Σοφονίας, Α´ 3, 6. Θὰ ξεριζώσω λέει ὁ Κύριος τοὺς ἀνόμους ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Καὶ θὰ τιμωρήσω αὐτοὺς ποὺ παρεκκλίνουν ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, αὐτοὺς ποὺ δὲν ζητοῦν μὲ τὴν προσευχὴ τοὺς τὸν Κύριο καὶ δὲν κρατοῦν Αὐτὸν σὰν στήριγμά τους. Ὁ προφήτης Σοφονίας πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Συνιείς φερωνύμως των μελλόντων την πρόγνωσιν, εκφαντορικώς προεκφαίνεις, την αιώνιον λύτρωσιν. Σιών γαρ βασιλέα τον Χριστόν, κηρύττεις Σοφονία εμφανώς· παρ' αυτού γαρ ελυτρώθημεν της αράς, Προφήτα οι βοώντες σοι· δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρουμένω διά σου, πάσι συγχώρησιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος β'
Του Προφήτου σου Σοφονίου την μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Ἱερομόναχος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας (607-609)

 

Τὰ θερμά του κηρύγματα, ἡ ζωντανή του πίστη, ἡ ἀκούραστη φιλανθρωπία του πρὸς τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ἐγκαταλελειμμένους, τραβοῦσαν σὰν δίχτυα μεγάλο πλῆθος εἰδωλολατρῶν καὶ τοὺς ἔφερναν στοὺς κόλπους τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.

Γι᾿ αὐτὸ κινήθηκαν μὲ θανάσιμο μῖσος ἐναντίον του οἱ ἱερεῖς τῆς εἰδωλολατρίας, μαζὶ μὲ τοὺς ἄρχοντές τους. Καὶ κάποια μέρα, ὑποκίνησαν πλῆθος εἰδωλολατρῶν, μεταξὺ δὲ αὐτῶν μέθυσους καὶ ἐγκληματίες, καὶ ἐπετέθηκαν κατὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θεοδώρου, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ συνοικία, ποὺ εἶχε πάει μὲ δυὸ ἱερεῖς γιὰ νὰ παρηγορήσει ψυχὲς καὶ νὰ μοιράσει ἐλεημοσύνη.

Ἀφοῦ λοιπὸν τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔδειραν, τὸν ἔφτυσαν, τοῦ φόρεσαν ἀκάνθινο στεφάνι στὸ κεφάλι καὶ τὸν τριγυρνοῦσαν στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Ὅταν τὸ πληροφορήθηκαν οἱ ἀρχές, ἔστειλαν στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Αὐθημερόν, μετὰ τὴν τυπικὴ διαδικασία, ἐπειδὴ ὁ Θεόδωρος ἔμενε ἀμετακίνητος στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Καὶ βεβαίωσε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη του, ἀφοῦ ὑπέστη καρτερικὰ καὶ γενναῖα, ὄχι μόνο τὰ προηγούμενα μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ. Τὸ δὲ τίμιο λείψανό του, τάφηκε στὴ δική του πόλη, τὴν Ἀλεξάνδρεια.

---

 

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος ὁ Κύπριος, ὁ σαλὸς

Κύπριος ἀσκητὴς ἄγνωστης ἐποχῆς, ποὺ λόγω τῆς μεγάλης του ἄσκησης, ἀξιώθηκε διορατικοῦ πνεύματος, ὑποκρινόμενος τὸν σαλὸ (τρελό) καὶ ἔλεγχε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς ἀνομίες ποὺ διέπρατταν. Ἔτσι ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, τὸ δὲ λείψανό του γιατρεύει θαυματουργικὰ πολλὲς ἀσθένειες.

---

 

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος «ὁ ἀπὸ Ἐπάρχων»

Ὑπῆρξε πατρίκιος στὰ χρόνια τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395) καὶ ἦταν ἄνδρας διάσημος γιὰ τὴν σύνεση, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν σεμνότητα τῆς ζωῆς του. Ἔτσι προήχθη στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἐπάρχου ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Θεοδόσιο. Βλέποντας ὅμως τὶς ἀδικίες τῶν ἰσχυρῶν, ἀηδίασε καὶ ἀφοῦ παραιτήθηκε τοῦ ἀξιώματός του, ἰδιώτευε.

Μετὰ δυὸ χρόνια ἀπὸ τὸν γάμο του, πέθανε ἡ σύζυγός του καὶ αὐτὸς πῆγε στὴν Ἔδεσσα, ἀφοῦ μοίρασε τὴν μεγάλη του περιουσία στοὺς φτωχοὺς καὶ εὐαγῆ ἱδρύματα.

Ἐκεῖ καὶ ἐνῷ ἦταν στὸ 42ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἀνέβηκε πάνω σ᾿ ἕνα στῦλο καὶ μὲ τὶς πιὸ ἀντίξοες συνθῆκες ἔκανε σκληρὴ ἄσκηση. Ἔτσι, μὲ ἄσκηση καὶ προσευχή, ἀφοῦ ἔζησε γιὰ ἄλλα 40 χρόνια πάνω στὸ στῦλο, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ἡσυχαστής, ἐπίσκοπος Κολωνίας

 

Γεννήθηκε στὴ Νικόπολη τῆς Ἀρμενίας τὸ 454 ἀπὸ τὸν Ἐγκράτιο καὶ τὴν Εὐφημία καὶ ἐπὶ βασιλέως Μαρκιανοῦ (450-457). Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, οἰκοδόμησε ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ μόναζε ἐκεῖ, μαζὶ μὲ 10 μοναχούς.

Λόγω τῆς μεγάλης του ἀρετῆς, 28 χρονῶν, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Κολωνίας. Γιὰ ἐννιὰ χρόνια ἀφοῦ διευθέτησε τὰ ἐκεῖ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἀπέκρυψε τὸ ἀληθινό του ἀξίωμα καὶ ὁρίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σάββα σὰν ὑπηρέτης στὸν ξενῶνα καὶ στὸ μαγειρεῖο, ὑπακούοντας μὲ κάθε ταπεινοφροσύνη.

Βλέποντας ὁ Ἅγιος Σάββας τὴν μεγάλη του ἀρετή, σύστησε στὸν ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων Ἠλία, νὰ χειροτονήσει τὸν Ἰωάννη Διάκονο καὶ Πρεσβύτερο. Τότε ὁ Ἰωάννης, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ἀλλιῶς, φανέρωσε τὸ ἀξίωμά του καὶ ἔμεινε στὴ Λαύρα 12 χρόνια καὶ στὴ Ῥουθὰ ἕξι χρόνια.

Κατόπιν πέρασε ἀσκητικὰ τὰ χρόνια του σὲ διάφορες ἔρημους γιὰ 48 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ 104 χρονῶν.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀγάπιος, Σέλευκος, Μάμας, Ἴνδης, Δόμνα, Γλυκέριος καὶ 40 Μάρτυρες «ἐν Σοφιαναῖς»

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Ἡ μνήμη μερικῶν ἐξ αὐτῶν ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 28η Δεκεμβρίου).

---

 

Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ Ἱερομάρτυρας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Γαβριὴλ ἦταν ἐπίσκοπος Γάνου καὶ Χώρας. Βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1657 καὶ διαδέχτηκε ἀντικανονικὰ στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τὸν ἀπαγχονισθέντα, ἀπὸ τοὺς Τούρκους, Πατριάρχη Παρθένιο τὸν Γ´.

Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἀγράμματος, μετὰ 12 ἡμέρες, ἔφυγε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἦλθε στὴν Προῦσα, ὅπου ἔγινε προεδρικὸς Μητροπολίτης Προῦσας καὶ παρέμεινε γιὰ 10 χρόνια. Ἐκεῖ κατηγορήθηκε ὅτι ἔφερε στὴ Χριστιανικὴ πίστη κάποιο Μουσουλμάνο καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Σουλτάνο καὶ Βεζύρη.

Αὐτοὶ ἀξίωσαν ἀπὸ τὸν Μάρτυρα ν᾿ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ νὰ δεχτεῖ τὸν Ἰσλαμισμό. Μὲ γενναιότητα ὁ Γαβριὴλ ἀπέῤῥιψε τὴν πρόταση αὐτή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βασανιστεῖ σκληρά. Τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὴν Προῦσα στὶς 3 Δεκεμβρίου 1659.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀγγελῆς ὁ Νεομάρτυρας γιατρὸς ἀπὸ τὸ Ἄργος

 

 

Εὐλαβῆς, φιλήσυχος, φιλακόλουθος καὶ εὐσεβῆς ὁ Ἀγγελῆς, ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ στὸ Ἄργος. Σὲ κάποια θρησκευτικὴ συζήτηση μὲ ἕναν Γάλλο, ὑπεραμύνθηκε τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ δέχτηκε νὰ μονομαχήσει χωρὶς ὅπλο μὲ τὸν Γάλλο, ποὺ ἦταν ὁπλισμένος.

ὉΓάλλος μπροστὰ στὴν πίστη τοῦ Ἀγγελῆ δείλιασε καὶ ὁ Ἀγγελὴς ἀναδείχτηκε καὶ ἐπίσημα νικητής. Μετὰ τὴν νίκη αὐτὴ ὁ Ἀγγελῆς, ἀποφάσισε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὴν ἰατρικὴ καὶ κλείστηκε στὸ ὑπερῷο τοῦ σπιτιοῦ του.

Ξαφνικὰ ὅμως, ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου τοῦ ἔτους 1813, ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε Μουσουλμάνος! Ἐπειδὴ δημιούργησε ἐπεισόδιο σὲ καφενεῖο τοῦ Ναυπλίου, ἐνῷ βρισκόταν μεθυσμένος, οἱ ἀρχὲς τὸν ἐξόρισαν στὴ Χίο.

Ἐκεῖ μετανοημένος, ἔβρεχε κάθε μέρα μὲ δάκρυα μετανοίας τοὺς ναοὺς καὶ προσευχόταν. Ἐπίσης ἔδινε ἀφορμὲς στοὺς Τούρκους, ἐπιζητῶντας τὸ μαρτύριο.

Κάποτε μπῆκε σὲ κάποιο Τελωνεῖο καὶ ὁμολόγησε ὅτι ἦταν Χριστιανός. Οἱ Τοῦρκοι τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ τὸν ἔκλεισαν σιδηροδέσμιο στὴ φυλακὴ τοῦ Κάστρου τῆς Χίου. Ἀλλὰ ἐπειδὴ παρέμεινε σταθερὸς στὴν Χριστιανικὴ ὁμολογία του, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 3 Δεκεμβρίου 1813.

---

 

Ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς ὁ Οἰκονόμος

Βλέπε βιογραφικό του σημείωμα τὴν 2α Δεκεμβρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Birinus (Ἄγγλος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

 

Η φτώχια τους και η πνευματική τους μιζέρια…

Άλλο η γιορτή ενός Αγίου και άλλο η γιορτή των ''Αγίων'' αδελφών

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Στις γιορτές των αρχιερέων οι αδελφοί τους εμφανίζονται κατά δεκάδες.

Μερικές φορές και είκοσι στον αριθμό είναι οι Μητροπολίτες που τιμούν με την παρουσία τους τον εορτάζοντα.

Κάνουν ταξίδια, οδικώς και ακτοπλοϊκώς, κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και συλλειτουργούν με τον αδερφό τους στην ονομαστική του εορτή.

Στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στο Ησυχαστήριο του Αγίου στο Μήλεσι οι Μητροπολίτες που παρευρέθηκαν για να τον τιμήσουν ήταν ... ο εξής ένας, Μητροπολίτης Θερμοπυλών Ιωάννης!

Ο Αρχιεπίσκοπος, που είναι και ο Επίσκοπος στον οποίο ανήκει πνευματικά το Ησυχαστήριο, βρίσκεται στο εξωτερικό και είναι δικαιολογημένα απών.

Γι' αυτό και έστειλε τον Μητροπολίτη Θερμοπυλών ως εκπρόσωπό του.  Οι υπόλοιποι Άγιοι αδελφοί όμως; Ουδείς.

Πρώτη χρονιά που εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Πορφυρίου μετά την αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ουδείς, εγγύτερα ή μη, δεν σκέφτηκε να λειτουργήσει στο Ησυχαστήριο.

Σίγουρα, δεκάδες αρχιερείς, όταν ήταν νέοι κληρικοί θα επισκέφθηκαν το καλύβι του Αγίου Πορφυρίου για να ακούσουν τους λόγους του και να ευλογηθούν από τη χάρη του.

Χρόνια μετά όμως οι προτεραιότητες φαίνεται πως άλλαξαν για πολλούς.

πηγή

Το είδαμε εδώ 

ΦΟΒΕΡΟ ΤΟΥ ΕΜΠΕΣΕΙΝ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ: OI MEΛΟΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ!

ΦΟΒΕΡΟ ΤΟΥ ΕΜΠΕΣΕΙΝ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΟΣ

Βλέποντας τους θεατρινισμούς και τους πανηγυρισμούς του πατριάρχη Βαρθολομαίου και τα πάρε- δώσε με τον Πάπα και με όλους τους αιρετικούς αναρωτηθήκαμε· Μέχρι που θα τραβήξη αυτή η προδοσία; Μέχρι πότε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος θα σέρνει την Αγία μας Εκκλησία πίσω από την αίρεση του οικουμενισμού και της πανθρησκείας; Μέχρι πότε θα εκμεταλλεύεται την θέση του και θα δίδει τα άγια στους χοίρους της πανθρησκεία και του Οικουμενισμού, περιφρονώντας τη φωνή του Χριστου που λέει· «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων»; (Ματθ. ζ’, 6)

Ανατρέξαμε στο πρόσφατο παρελθόν, που παίχτηκε στην Αθήνα και πήραμε την απάντηση·

Το θέατρο σύντομα τελείωσε και οι πανηγυρισμοί σταμάτησαν, ο δυναμικός κατά τα άλλα αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που έφερε μετά από 1000 χρόνια τον Πάπα στην Ελλάδα, και ολοι σχεδόν η συνοδεία των οικουμενιστών,  που πρωτοστατούσε στην υποδοχή, μέσα σε ελάχιστα χρόνια εξαφανίστηκε. Βρίσκεται τώρα μπροστά στο φοβερό Κριτή και θα αποδώσουν λόγο για τα έργα τους.

Ο αρχιεπίσκοπος έφυγε με δύο πρωτογενής καρκίνους, που του φύτεψαν όπως διαδίδεται οι σκοτεινές δυνάμεις, για να τον διαδεχθεί αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που κάνει αθόρυβα τη δουλειά τους, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση.

Τί απέγιναν όμως τα άλλα οικουμενιστικά μαργαριτάρια, που πρωτοστατούσαν στην υποδοχή του Πάπα στην Ελλάδα; Ας δούμε 3-4 απ” αυτά·

Ο Αττικης Μπεζενίτης που κρατούσε σαν τον άφρονα πλούσιο της παραβολής του Χριστού, τα εκκατομύρια ευρώ για τα γεράματά του και βρίσκονταν πρώτος σ” όλα τα οικουμενιστικά συμβούλια και στην υποδοχή του Πάπα, έφυγε κακήν κακός από την Εκκλησία του Χριστού, παρ” ΄όλη την μεγάλη υποστήριξη που είχε από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο. Τα φοβερά σκάνδαλα που διέπραξε έγιναν γνωστά και δεν μπόρεσε ο αγαπημένος του φίλος Βαρθολομαίος να τον επαναφέρει στο θρόνο του. Πέθανε στις 2-7-2014.

Διαβάστε το ανακοινωθέν·

• Νεκρός βρέθηκε το πρωί της Τετάρτη (2-7-2014) σε παραλία της Κερατέας ο πρώην Μητροπολίτης Αττικής, Παντελεήμων Μπεζενίτης…
  Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν, ότι ο πρώην μητροπολίτης την ώρα που βρέθηκε νεκρός έκανε μπάνιο στην περιοχή που βρίσκεται το εξοχικό του σπίτι.
  Τις συνθήκες του συμβάντος διερευνά το Κεντρικό Λιμεναρχείο του Λαυρίου.
  Ο Παντελεήμων είχε εμπλακεί στο παρελθόν σε σκάνδαλο υπεξαίρεσης 66,5 εκατ. δραχμών από τη Μονή Οσίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη, είχε καταδικαστεί για το λόγο αυτό και είχε εγκλειστεί στις φυλακές Κορυδαλλού, απ” όπου αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 2009.

Ο επίσκοπος Κερκύρας Τιμόθεος (Τριβιζάς, 1984-2002), ένα  χρόνο μετά την υποδοχή του Πάπα στην Αθήνα, βρέθη νεκρός στο σπίτι του·

• «Πέθανε από ανακοπή καρδιάς ο Μητροπολίτης Κερκύρας Παξών και Διαποντίων Νήσων Τιμόθεος, κατά κόσμον Τιμόθεος Τριβιζάς. Ο εκλιπών βρέθηκε νεκρός το πρωί της Παρασκευής στο σπίτι του στην Αθήνα»

Μητροπολίτης Σερρων Μαξιμος Ξυδας πέθανε από αιφνίδιο θάνατο δύο χρόνια μετά την έλευση του Πάπα στην Ελλάδα, στις 5-3-2003
Η Εκκλησία εύχεται· υπέρ του διαφυλαχθήναι ημάς… από αιφνίδιου θανάτου. Ο αιφνίδιος θάνατος παρ” ότι θεωρείτε ανώδυνος είναι κακό πράγμα γιατί χάνουμε την τελευταία ευκαιρία της ζωής μας για να μετανοήσουμε.

Ο Κουμαριανός Θεσσαλιώτιδος, το πρωτοπαλλήκαρο του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου έφυγε κακήν κακός από την Μητρόπολη του για σκάνδαλα και παρ” όλη την προσπάθεια μερικών επισκόπων δεν αποκαταστάθηκε σε άλλη Μητρόπολη.

Να αγωνιζόμεθα, να προσευχόμεθα, να μετανοούμε και  να έχουμε υπομονή, γιατί ο Κύριος αργεί, περιμένοντας την μετάνοιά μας, αλλά δεν λησμονεί για να αποδώσει δικαιοσύνη.

πηγή

Η αντίχριστη δήλωση του Βατικανού για την Αγιά Σοφιά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Γιώργος Θαλάσσης

Είναι γνωστή η αρνητική στάση του Βατικανού απέναντι στον Ελληνισμό στα χρόνια της Εθνεγερσίας του ’21.
Η στάση αυτή υιοθετήθηκε απόλυτα από τους Έλληνες Ουνίτες, που μαζί με τους εβραίους του Ελλαδικού χώρου αντιτάχθηκαν στον αγώνα για ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό φοβούμενοι μια Ανάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Φυσικά η στάση αυτή των υποτιθέμενων χριστιανών του Πάπα δεν εκδηλώθηκε τότε για πρώτη φορά. Μετά την Άλωση της Βασιλευούσης το Βατικανό εξέφραζε την χαρά του για την πτώση της Πόλης από τους μουσουλμάνους τούρκους.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι Έλληνες του Ελευθερίου Βενιζέλου μπήκαν νικητές μέσα την Κωνσταντινούπολη λειτουργώντας και την Αγιά Σοφιά και έχοντας προηγουμένως συντρίψει μαζί με τους συμμάχους την οθωμανική αλαζονεία, το Βατικανό ωρυότανε, ότι προτιμάει να βλέπει στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς την ημισέληνο παρά τον Ελληνικό Σταυρό, και την μουσουλμανική αδιαφορία από την Ορθόδοξη Πίστη.

Στα χρόνια της Σοβιετίας είναι επίσης γνωστές οι γλοιώδεις ευχαριστήριες επιστολές του Πάπα προς τον αντίχριστο σφαγέα των Ορθοδόξων Στάλιν, που γκρέμιζε την μία Εκκλησία μετά την άλλη και που αιματοκύλησε τη Ρωσική Γη με Ορθόδοξο Χριστιανικό αίμα.

Στα χρόνια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου γνωστοί Σέρβοι ιεράρχες ταξίδεψαν ως το Βατικανό για να ζητήσουν από τον Ιωάννη Παύλο Β’ να μεσολαβήσει προκειμένου να σταματήσει ο Νατοϊκός βομβαρδισμός των σύγχρονων σταυροφόρων–διαβολοφόρων. Η απάντησή του μέσω των Βατικάνειων υπουργών του ήταν:«Δεχτείτε τον Πάπα στην Σερβία και όλα θα φτιάξουν». 

Κάποτε, όσο και να παραμένει μυστικό, θα γίνει γνωστή ποια ήταν και η στάση του Βατικανού μέσω των ελληνο-ουνιτικών παρακλαδιών του στην τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού το 1974. 

Πίσω από τα ψεύτικα Βατικάνεια χαμόγελα, τις αγκαλιές και τα φιλιά σε αλλόδοξους και Ορθόδοξους, πίσω από τις λαϊκού τύπου δηλώσεις και τα παπικά show δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει, ότι ο Πάπας είναι η διαστρέβλωση της Ορθής Πίστης, ο αρχηγός-σύμβολο της σατανοκινούμενης Δύσης και ο θεσμός που ενώνει τον σάπιο δυτικό πολιτισμό, που σαν στόχο έχει παγκόσμια κυριαρχία και έλεγχο.

Μπορεί στην εποχή μας οι Πάπες να έχουν αλλάξει στρατηγική συμπεριφορά και από ψευτοταπεινότητα να σταμάτησαν να φοράνε την Παπική τιάρα, άλλα η ουσία, ο στόχος και η δαιμονιώδης δίψα για παγκόσμια πρωτοκαθεδρία παραμένει αναλλοίωτη.

Όσο παραμένουμε Ορθόδοξοι, οι Πάπες ποτέ δεν θα μας βοηθήσουν πραγματικά, αλλά και αν ακόμα μιμούμασταν το παράδειγμα των Βυζαντινών προγόνων μας σε μια νέα προδοσία Φεράρας-Φλωρεντίας, να είμαστε σίγουροι ότι το Βατικανό θα χαιρόταν και πάλι με την απώλειά μας από ένα καινούργιο 1453.

Πολλοί αδελφοί μας αναρωτιούνται, γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε σε όλη την πορεία της ιστορίας μας διωγμούς, αίμα και καταστροφές, ενώ το Βατικανό και οι Παπικοί ζουν σε μια κοσμική αρμονία; 

Ας κρατήσουμε την απάντηση για να μην σκανδαλιζόμαστε. Το καλό και το Ορθό πολεμάται. Ό,τι δεν έχει εμπόδια, δεν είναι εκ Θεού. Ακολουθούμε την πορεία του Κυρίου. Την πορεία που επεφύλαξε και στους Αποστόλους, στους Αγίους, στους εκλεκτούς Του. Ακολουθούμε τον Κύριο στον Γολγοθά, το Γένος των Ορθοδόξων, ακολουθούμε τον Κύριο και στην Ανάσταση.


ΠΗΓΗ

 online-pressblog.

Tο είδαμε εδώ

π.Αθανάσιος Μυτιληναίος: Πρίν ἔρθει η Πανθρησκεία και ὁ ἀντίχριστος θά ὑπάρχει ὁ οἰκουμενισμός.

«Ὁ οἰκουμενισμός, νά ξέρετε παιδιά, εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, γιατί, ὅταν θά γίνει...
μία ἰσοπέδωση θρησκευτική καί πολιτική-κυβερνητική, θά ὑπάρξει ἕνας μόνο, πού θά κυβερνήσει τόν κόσμο. Αὐτός ὁ ἕνας, κατά τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες, θά εἶναι ὁ ἀντίχριστος. Ἔτσι, ὁ οἰκουμενισμός, χωρίς περιστροφές, ἀπό τούς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας χαρακτηρίστηκε ἀντίχριστο σύστημα».


Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

(Δανιήλ, ὁμιλία 5η)

Εἶναι ἐπί θύραις ὁ οἰκουμενισμός, ἄς τό προσέξουμε αὐτό [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 6-12-1993]. Λυποῦμαι πού τά λέγω, ἀλλά πρέπει νά εἰπωθοῦν γιά νά ἑτοιμαζόμαστε καί νά ξέρομε. Τό πρῶτο βῆμα ἡ ἕνωση Ὀρθοδοξίας-Ρκαθολικισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ. Αὐτοί προσεταιρίζονται τόν Ἰουδαϊσμό-Μωαμεθανισμό, τό δεύτερο βῆμα. Καί αὐτά τά πέντε ἑνωμένα. Καί πᾶμε στό τρίτο βῆμα, πού εἶναι ὅλες οἱ λεγόμενες φυσικές θρησκεῖες, πού εἶναι εἰδωλολατρικές, Βουδισμός κτλ., νά ἑνωθοῦν ὅλα. Αὐτή ἡ λεγόμενη «Ὑπερθρησκεία».

Πρίν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος θά ὑπάρχει ὁ οἰκουμενισμός. Ὅταν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θά καταργήσει τόν οἰκουμενισμό, θά καταργήσει ὅλες τίς θρησκεῖες, ὥστε σέ αὐτόν τό ναό τοῦ Θεοῦ, σάν θεός θά καθήσει καί θά πεῖ: «Ἐγώ εἶμαι θεός, δέν ὑπάρχει ἄλλος θεός», θά ἀποδεικνύει μέ ψευδοθαύματα τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι θεός» (Ἡσαΐας, ὁμιλία 9η)

 πηγή

Χαράλαμπος Άνδραλης, Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί;

 

Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί;

«Ο σύγχρονος “διάλογος της αγάπης”, ο οποίος τελείται υπό την μορφήν γυμνού συναισθηματισμού, είναι εις την πραγματικότητα ολιγόπιστος άρνησις του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β’Θες. 2,13) δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους “αγάπης της αληθείας” (αυτόθι 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζη και υπάρχει αληθεύουσα.» Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Με μεγάλη μας λύπη, παρακολουθήσαμε τα όσα διαδραματίστηκαν στο Φανάρι κατά τη θρονική εορτή του αποστόλου Ανδρέα.

Σαφώς και όλα αυτά δεν μας προκάλεσαν έκπληξη, καθώς τα ίδια είχαν συμβεί κατά την επίσκεψη του προηγούμενου πάπα Ρώμης Βενεδίκτου στην Κωνσταντινούπολη, το έτος 2006. Και όπως συμβαίνει πάντοτε, αν δεν υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις την πρώτη φορά, η δεύτερη φορά, η εδραίωση της ανομίας, περνάει όχι απλά ανώδυνα, αλλά πανηγυρικά.

Βεβαίως, υπήρξαν και τότε αντιδράσεις ελαχίστων, οι οποίοι στεφανώθηκαν από τους αγαπολόγους με χαρακτηρισμούς «αγάπης» όπως «φονταμενταλιστές», «ταλιμπάν», «αρρωστημένα μυαλά» κ.λπ. και κατ’ αυτόν τον τρόπο οι φιλενωτικοί καθησύχασαν τις συνειδήσεις τους, χωρίς όμως να δώσουν πειστικές και θεολογικά τεκμηριωμένες απαντήσεις στους αντιδρώντες.

Αυτή τη φορά, μάλιστα, κάποιοι πατριαρχικοί της διασποράς έσπευσαν να υπερασπιστούν το ημι-συλλείτουργο (ασπασμός της αγάπης, μνημόνευση του πάπα, απαγγελία του «Πάτερ Ημών» από τον ποντίφικα, κήρυγμα από άμβωνος του κ. Φραγκίκου, ψαλλόμενα τροπάρια προς τιμήν του κ.α.) του Πατριάρχη με τον Πάπα που έγινε στον πατριαρχικό Ναό, υποστηρίζοντας ότι αφού δεν έφθασαν σε κοινό ποτήριο και δεν ενώθηκαν επίσημα, όλα βαίνουν καλώς και ορθοδόξως.

Βέβαια, οι ως άνω υποστηρικτές, ενώ χάρηκαν που δεν επήλθε η ένωση με τους παπικούς, δεν προβληματίστηκαν περί του πως θα εξηγήσουν στο ποίμνιό τους ότι ο παπισμός είναι λεγεώνα αιρέσεων και πόρρω απέχει από την ορθόδοξη πίστη. Θα αναρωτηθεί ο Ορθόδοξος της διασποράς, το πνευματικό τους τέκνο, γιατί να πάω να μεταλάβω στην ορθόδοξη Εκκλησία και όχι στην παρακείμενη «καθολική», αφού ο πάπας είναι αδελφός του Πατριάρχη μας, διάδοχος του αποστόλου Πέτρου και βεβαίως καθόλου αιρετικός.

Δεν προβληματίστηκαν οι σεβαστοί πατέρες μας, σχετικά με το μπέρδεμα που δημιουργείται στους πιστούς όταν από τη μία διαβάζουν τον άγιο Κοσμά να αποκαλεί τον πάπα αντίχριστο και από την άλλη βλέπουν να ψάλλονται τροπάρια προς τιμήν του σε ορθόδοξο ναό; Από τη μία, όλοι οι άγιοι μετά το 1054 να κατονομάζουν ως αίρεση και μεγάλη πλάνη τον παπισμό, και από την άλλη να παραχωρείται στον πάπα ο άμβωνας για να κηρύξει στο ορθόδοξο ποίμνιο.

Δεν προβληματίζονται επιπλέον, που οι μακράν της Εκκλησίας άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, ταυτίζουν την άσπιλη Ορθοδοξία μας με τον αιμοχαρή παπισμό των σταυροφοριών, της ιεράς εξετάσεως και εσχάτως της παιδεραστίας και της μαφίας; Είναι, εξάλλου, ευρέως διαδεδομένο στα λαϊκά στρώματα και στους μη έχοντας σοβαρές μεταφυσικές ανησυχίες ανθρώπους, το πολυδιαφημισμένο σλόγκαν της Νέας Εποχής «όλοι ίδιοι είναι, όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουν».

Δεν άκουσαν οι πανηγυρίζοντες υποστηρικτές του Φαναρίου από τις ειδήσεις των ελληνικών καναλιών, ότι οι δύο προκαθήμενοι «συλλειτούργησαν»; Και βέβαια, οι δημοσιογράφοι, ως μη ειδικοί, μπορεί να μη γνωρίζουν ότι αφού δεν μεταδόθηκε η Θεία Κοινωνία δεν υπήρξε ολοκληρωμένο συλλείτουργο, αλλά αυτό καταδεικνύει ότι στη συνείδηση του ακατήχητου κόσμου, δηλαδή της πλειοψηφίας του λαού, υπάρχει πλήρης κοινωνία και δεν υφίσταται καμία διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού.

Δεν προβληματίστηκαν οι Φαναριώτες για τον σκανδαλισμό που προκαλούν αυτές οι φιέστες, οι «κουρελούδες του διαβόλου», κατά τον γέροντα Παΐσιο, στους «συντηρητικούς» ορθοδόξους πιστούς, υπέρ ων Χριστός απέθανεν; Ή μήπως, επειδή είναι «σκουριασμένα μυαλά» και «ανίκανοι να αγαπήσουνε» πρέπει να αδιαφορούμε για τη δική τους σωτηρία;

Κάποιοι καλοπροαίρετοι αδελφοί μας ισχυρίζονται ότι ο Πατριάρχης είναι σε δεινή θέση, στο στόμα του λύκου, και επομένως αυτές οι διπλωματίες είναι απαραίτητες για να τον στηρίξει η πανίσχυρη κοσμικά παπική κοινότητα στη δοκιμασία που περνάει. Το επιχείρημα αυτό, αν και αληθοφανές, είναι απαράδεκτο από απόψεως ορθοδόξου σκοπιάς. Με τη λογική αυτή, τα εκατομμύρια μαρτύρων που θυσίασαν τη ζωή τους προκειμένου να διαφυλάξουν ανόθευτη την πίστη μας, εμμένοντας μπροστά στους δημίους ότι οι άλλες θρησκείες και ομολογίες είναι πλάνες και οδηγούν στην απώλεια και ότι μόνο η ορθόδοξη πίστη σώζει, δεν είχαν τη διάκριση που έχει ο σημερινός Πατριάρχης και οι δύο προκάτοχοί του.

Επιπροσθέτως, το επιχείρημα αυτό, έχει καταρριφθεί δεκαετίες πριν, από τον μακαριστό θεοφώτιστο γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος έγραφε μεταξύ άλλων σε ανοιχτή επιστολή, η οποία δημοσιεύθηκε το Δεκέμβριο του 1965 στο περιοδικό «Τρείς Ιεράρχες», απευθυνόμενη προς τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα, μέντορα και πνευματικό πατέρα του σημερινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου:

«Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις έρημον τινα νησίδα του πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκλισις από της χρυσής των πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως». Αι επτά λυχνίαι της αποκαλύψεως, διά τας αμαρτίας ημών, εσβέσθησαν προ πολλού. Αι επτά Εκκλησίαι αποστολικαί, Εκκλησίαι σχούσαι την υψίστην τιμήν να λάβωσιν, ειδικώς αύται, γράμματα εξ ουρανού μέσω του θεοπνεύστου της Πάτμου Οραματιστού, εξέλιπον εκ της επιφανείας της Γης και εκεί, ένθα άλλοτε ετελείτο η φρικωδεστάτη Θυσία και ο Τριαδικός ανεμέλπετο Ύμνος, σήμερον ίσως κρώζουσι νυκτικόρακες ή «ορχούνται ονοκένταυροι». Και όμως η Νύμφη του Κυρίου δεν απέθανεν……..Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον όταν εκπέμπη παντού απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον της Ορθοδοξίας Φως. Οι φάροι είναι χρήσιμοι εάν και εφόσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκόπελους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είναι μόνον άχρηστοι αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονται και αυτοί εις σκόπελους.»

Αλλά και στην πράξη, από τότε που άρχισαν τα τολμηρά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τη Δύση, η κατάσταση του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως έχει χειροτερεύσει δραματικά, διαψεύδοντας τις όποιες ελπίδες είχαν οι φιλενωτικοί από τη βοήθεια των άλλων «εκκλησιών».

Ούτε η ίδια η Αμερική, η Νέα Βαβυλώνα, που έχει αναλάβει εργολαβικά και όχι εθελοντικά την προστασία του Φαναρίου, δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει την όντως δεινή κατάσταση του Πατριαρχείου, το οποίο έχει ερημώσει απελπιστικά από ποιμενόμενο κόσμο. Και πώς να μη γίνει αυτό, αφού αφήσαμε απ’ έξω το Χριστό και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στους ασεβείς εχθρούς Του; Άλλωστε και η Ιστορία, από τις δεκάδες περιπτώσεις καταστροφής των αποστατών Ιουδαίων της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι την ψευδό-σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, η οποία οδήγησε στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μας διδάσκει ότι μόνο ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά την Εκκλησία Του. Επομένως, «μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ εστι σωτηρία» (Ψαλμ.145,3)

Όσα, λοιπόν, αδικαιολόγητα και αντορθόδοξα έγιναν την Κυριακή στο Φανάρι, προκαλούν απογοήτευση. Θλίψη απερίγραπτη, αλλά όχι απελπισία. Το αρχικό πνευματικό μούδιασμα που νιώσαμε βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες, διαδέχεται η ελπίδα. Η ελπίδα ότι ο Κύριος δεν θα αφήσει τους πιστούς Του βορά στα νύχια των λύκων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου αγίου της εποχής μας, του οσίου Παϊσίου του αγιορείτου, και ας πάρουμε δύναμη και παρηγοριά:

«Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θά παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολο­γήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.»

Αμήν, γένοιτο.

Χαράλαμπος Άνδραλης

πηγή

ΑΚΟΜΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ «ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ»;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Αυτές τις μέρες ένεκα του ιστορικού γεγονότος της επίσκεψης του Πάπα στον Πατριάρχη και τα όσα διημείφθησαν εκεί, έχουν γραφεί πάρα πολλά, κυρίως επικριτικά σχόλια για τα όσα έγιναν και τα οποία  χαρακτηρίστηκαν ως πλήρη κατάργηση όλων των Κανόνων, όλων των αρχών της Ορθόδοξης πίστεως, όλων των αρχών των Οικουμενικών Συνόδων, όλων των μέχρι σήμερα ιερών και οσίων που κράτησαν σε εκατομμύρια πιστούς την πίστη όρθια και τους εμψύχωσαν σε καιρούς διωγμών και αλλόθρησκης κατοχής.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των γραπτών, των σχολίων και των άρθρων, ήταν οι παρακλήσεις, οι νουθετήσεις, οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις προς την κεφαλή της Ορθοδοξίας να κατανοήσει τον λανθασμένο δρόμο που έχει επιλέξει, να σταματήσει τον οικουμενιστικό κατήφορο, να επιστρέψει στις θεμελιώδης δογματικές αρχές της Ορθοδοξίας, να αρχίσει ξανά να ορθοτομεί τον Θειο Λόγο. 

Θα έλεγε κανείς πως όλοι αυτοί, οι επί σωστών κριτηρίων κινούμενοι, μάλλον δεν μπορούν να αντικρύσουν κατάματα την πραγματικότητα, ή αρέσκονται να κρύβονται πίσω από κάποιο ράσο, πίσω από κάποιο πρόσχημα, όπως η αποτοίχιση, ή ο φόβος σχίσματος, ή υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται χάριν… Θείας Οικονομίας και όχι…λογικώς πραττόμενα. Κάποιοι, ακόμα χειρότερα, διακατέχονται από φόβο των συνεπειών να τοποθετηθούν ανοιχτά, φοβούνται να παραδεχτούν ανοιχτά ότι όλα αυτά συνεπάγονται τον αφορισμό αυτών που καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες και συμπροσεύχονται με αιρετικούς και με αλλόδοξους. Φοβούνται μήπως και χάσουν την δουλειά τους, φοβούνται μήπως τους εκδιώξει ο αρχιερέας, φοβούνται μήπως και σταματήσουν να εισρέουν τα διάφορα παχυλά αμαρτωλά κονδύλια, φοβούνται μήπως και δεχτούν την αυστηρή επίπληξη αυτού, που ενώ τάχτηκε να ποιμαίνει την Ορθοδοξία, προχωρεί στην σταδιακή αλλά σταθερή «κατάργηση» της.

Τα «δάκρυα» περίσσεψαν αλλά πολύ περισσότερο η υποκρισία. Μήπως όλοι αυτοί νομίζουν πως υπάρχει ακόμα κάποια πιθανότητα το «καράβι να γυρίσει πίσω»; Μήπως ακόμα πιστεύουν πως την ύστατη ώρα ο  Προκαθήμενος θα συνετιστεί και θα σταματήσει αυτό το οδυνηρό κατρακύλισμα; Μήπως ακόμα θεωρούν πως όλα αυτά είναι απλώς μια εκδήλωση «αγαπητιστικής» συμπεριφοράς και ενωτικής πρόθεσης στο όνομα της χριστιανικής αγάπης; Μήπως, ακόμα χειρότερα, θεωρούν πως θα εξακολουθεί η Θεία Χάρη να ευλογεί όσους απαρνήθηκαν την Ορθοδοξία και έγιναν το ένα με τον μέγα αιρεσιάρχη του Βατικανού;

Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες οδυνηρές, αλλά και ολέθριες, αλλά και τεχνάσματα του «έξω από εδώ» που χαριεντίζεται και ευφραίνεται με όλο αυτό το «αγαπητιστικό» πανηγύρι της Νέας Τάξης. Προσχήματα, όπως, να μην προσχωρήσουμε σε σχίσμα, να μην αποτοιχιστούμε, να μην διασπάσουμε την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχουν διαμορφώσει ένα ποίμνιο που άγεται και φέρεται στον γκρεμό της θρησκευτικής αποστασίας. 

Κάνεις δεν θέλει τα σχίσματα. Κάνεις δεν επιθυμεί την διάσπαση. Κάνεις δεν επιθυμεί την αποτοίχιση και πολύ περισσότερο ξεχωριστά  μυστήρια και ξεχωριστές χειροτονίες. Όμως και κανείς συνεπής με την συνείδηση του και συνεπής με την πίστη του, δεν μπορεί άλλο να ανέχεται αυτή την αιρετική κατηφόρα που θα συνεχιστεί (να μην τρέφετε αυταπάτες), με ακόμα μεγαλύτερο οίστρο. Ανοιχτές συζητήσεις που έγιναν για την αποτοίχιση, αντιοικουεμινιστικές πρωτοβουλίες, μεγαλόσχημα άρθρα κατά της παπικής αίρεσης, τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» και να υπεκφεύγουν από την μια και αληθινή και οδυνηρή πραγματικότητα, ως, «προφάσεις εν αμαρτίες».

Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα ; Μόνο τυφλοί και κωφάλαλοι δεν μπορούν να την δουν και πολλοί περισσότερο οι υποκριτές όλων των βαθμίδων που έχουν στεφτεί «σημαιοφόροι» της Ορθοδοξίας. Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης που θέλει να ηγείται όλου του Ορθόδοξου κόσμου, έχει παραβεί κατάφορα όλους τους Κανόνες της Ορθοδοξίας. Το τι πρέπει να γίνει, περιγράφεται με τον πλέον προσιτό τρόπο ως εξής από τον Σεβασμιότατο Γορτυνίας:

«Για τους ακοινώνητους και αιρετικούς οι Ιεροί Κανόνες, ενδεικτικώς ορίζουν τα εξής : Όποιος συμπροσεύχεται με ακοινώνητο, ακόμα και μέσα σε ένα σπίτι, ας αφορίζεται, (10ος Αποστολικός). Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, εάν συμπροσευχήθηκε μόνο με αιρετικούς, ας αφορίζεται. Αν όμως επέτρεψε αυτούς να κάνουν κάτι, (να ιερουργήσουν), ως κληρικοί, ας καθαιρείται, (45ος Αποστολικός). Να μην επιτρέπεται στους αιρετικούς να εισέρχονται στον οίκο του Θεού εφ όσον επιμένουν στην αίρεση, (6ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Εκείνους που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, είτε ήσαν κατηχούμενοι, είτε πιστοί κατ αυτούς, να μην τους προσδέχεστε πριν αναθεματίσουν κάθε αίρεση και κατ’ εξοχήν αυτήν, (την αίρεση), στην οποία ήσαν αιχμάλωτοι, (7ος κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Και ότι δεν πρέπει με αιρετικούς ή σχισματικούς να συμπροσευχόμαστε, (33ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

Όσο για τις συμπροσευχές με τους αλλόθρησκους οι Ιεροί Κανόνες διατάσσουν τα εξής : Όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή γενικά από τον κατάλογο των Κληρικών, νηστεύει με τους Ιουδαίους, ή εορτάζει μαζί τους, ή δέχεται από αυτούς τα της εορτής των, (δηλαδή άζυμα), ή κάτι παρόμοιο, ας καθαιρείται. Αν δεν είναι λαϊκός, ας αφορίζεται, (7ος και 70ος Αποστολικός, 37ος και 38ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Δεν πρέπει με τους εθνικούς, (ειδωλολάτρες), να συνεορταζόυμε και να κοινωνούμε με την αθεότητα τους, (39ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Και αν κάποιος Χριστιανός μεταφέρει λάδι σε ιερό εθνών, (μη χριστιανικό ναό), ή σε συναγωγή Ιουδαίων, στις γιορτές τους,  ή ανάβει λυχνάρια, ας αφορίζεται, (71ος Αποστολικός)».

Τι πιο ξεκάθαρο από όλα τα παραπάνω; Ας σταματήσει επιτέλους η υποκρισία όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου, (και του υποφαινόμενου),  αλλά κυρίως των αγαπητών Ποιμένων μας! «Μηδείς υμάς απατάτω κενοίς λόγοις, δια ταύτα γαρ έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απείθειας. Μη ουν γίνεστε συμμέτοχοι αυτών», (Εφες. 5,6).

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ

Γράφει ο αρχιμ. π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

            Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός διατηρούσε πνευματικές επαφές και επικοινωνία με το Άγιον Όρος, και ειδικώτερον με την Μονή Βατοπεδίου. Πληροφορίες σχετικές αντλούμε από την διασωθείσα επιστολή που έγραψε ο Άγιος Μάρκος ευρισκόμενος στην Κων/πόλη, μετά την επιστροφή του από την Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, και απευθύνεται στον Καθηγούμενον της Μονής Βατοπεδίου. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία της επιστολής, αλλά προφανώς αυτή εγράφη προς τας δυσμάς του βίου του Αγίου Μάρκου, λίγο πριν την κοίμησή του το 1444.

            Η επιστολή αυτή έχει εκδοθεί στην σειρά Patrologia Orientalis, τόμ. 17, σσ. 339-341, αλλά επειδή παρουσιάζει ενδιαφέρον, κρίναμε σκόπιμον να την αναδημοσιεύσουμε ως μία συμβολή γνωριμίας με άγνωστα στοιχεία του βίου του Αγίου Μάρκου.

            Όπως φαίνεται από το κείμενο της επιστολής, ο Άγιος Μάρκος είχε αποφασίσει να μεταβεί στο Άγιον Όρος και να μονάσει στην Μονή Βατοπεδίου “την αγγελικήν εν σώματι διαγωγήν (=ενν. την μοναχικήν ζωήν) ζηλούσιν εντεύξεσθαι προσδοκών”, αλλά όπως γράφει, “ο πεσών εξ ουρανού Εωσφόρος και ημίν αεί φθονών της εκείσε πορείας ενέκοψεν ημάς” και τελικώς δεν μετέβη στο Βατοπέδι.

           Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει από την επιστολή είναι ότι ο Άγιος Μάρκος είχε στενή επαφή και γνωριμία με τους Βατοπεδινούς μοναχούς, αφού στην κατακλείδα της επιστολής αναφέρεται ονομαστικώς στον άγιον Προηγούμενο της Μονής και πνευματικόν Γεννάδιο, του οποίου επικαλείται τις προσευχές, αλλά και από την αναφορά του Αγίου Μάρκου στο γεγονός ότι “πολλήν παράκλησιν εύρομεν παρά των ενταύθα ευρεθέντων αδελφών υμών, του τε τιμιωτάτου εκκλησιάρχου και του μεγάλου οικονόμου και των λοιπών, ους ως εμψύχους εικόνας είδομεν της υμετέρας αγάπης και ευλαβείας. Εξένισαν γαρ πολλάκις ημάς και ανέπαυσαν και παρεμυθήσαντο”. Διαφαίνεται ότι ο Αγιος Μάρκος είχε φιλοξενηθεί σε κάποιο μετόχιο της Μονής Βατοπεδίου στην Κων/πολη, όπου ηύρε ως γράφει ανάπαυση και παρηγορία στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε.

            Αξίζει επίσης να σημειωθεί η παραίνεση του Αγίου Μάρκου προς τους Βατοπεδινούς πατέρες να φυλάττουν την πατροπαράδοτον πίστη ως καλήν παρακαταθήκην, διότι “τούτο έστι το καύχημα ημών, η πίστις ημών, η καλή κληρονομία των πατέρων ημών”.

            Μετά από αυτές τις εισαγωγικές και απαραίτητες επισημάνσεις, καταχωρούμε ακολουθώς το πλήρες κείμενο της επιστολής του Αγίου Μάρκου προς τον Καθηγούμενον της Μονής Βατοπεδίου. Το κείμενο έχει ως εξής:

            “Οσιώτατε εν ιερομονάχοις και καθηγούμενε της εν τω Αγίω Όρει σεβασμίας και ιεράς μονής του Βατοπεδίου, δέομαι του Θεού υγιαίνειν την μεγάλην αγιωσύνην σου και σωματικώς εις καταρτισμόν μεν και στήριγμα και ωφέλειαν των υπό σοι ποιμαινομένων ψυχών, ευφροσύνην δε και χαράν ημετέραν. Ζώμεν και ημείς άχρι του νυν ελέει Θεού διά των σων αγίων ευχών.

            Εγώ την προς υμάς οδόν ερχόμενος, ως εις αυτόν τον ουρανόν ανερχόμενος διεκείμην, ανθρώποις την αγγελικήν εν σώματι διαγωγήν ζηλούσα εντεύξεσθαι προσδοκών, ανθρώποις την υπερκόσμιον εν τω κόσμω φιλοσοφίαν επιδεικνυμένοις, ανθρώποις τας υψώσεις του Θεού σιηνεκώς εν τοις στόμασι φέρουσι και τας διστόμους ρομφαίας της θεωρίας και πράξεως εν ταις πρακτικαίς χερσί κατά των παθών επιφερομένοις. Αλλ’ ο πεσών εξ ουρανού Εωσφόρος και ημίν αεί φθονών της εκείσε πορείας ενέκοψεν ημάς. και θαυμαστόν ουδέν, ει ημάς ενέκοψε τους αχρείους και μηδέν αγαθόν έχοντας, όπου γε τον μακάριον Παύλον, τον της οικουμένης ήλιον, τούτο πεποίηκε. Πολλάκις γαρ φησί προεθέμην ελθείν προς υμάς και άπαξ και δις, και ενέκοψεν ημάς ο Σατανάς¹. Ει ουν εκείνον ενεκοψε, στερκτέον αν είη και ημίν το τω Θεώ συγχωρούμενον, πλην αλλ’ έτι ταις ελπίσιν υμάς φανταζόμεθα, και θαρρούμεν ταις υμετέραις ευχαίς ίσως όψεσθαι τα ποθινά υμών και τίμια πρόσωπα, τάχα δε και μεθ’ υμών οικήσειν τον άπαντα χρόνον, αν η τω Θεώ τούτο δοκούν. Ει δ’ άλλο τι συμβαίη παρά την ημετέραν γνώμην, ευχαριστείν άξιον και υπέρ τούτου Θεώ. και γαρ ούπω μέχρις αίματος αντικατέστημεν προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι. Πολλήν δε παράκλησιν εύρομεν παρά των ενταύθα ευρεθέντων αδελφών υμών, του τε τιμιωτάτου εκκλησιάρχου και του μεγάλου οικονόμου και των λοιπών, ους ως εμψύχους εικόνας είδομεν της ημετέρας αγάπης και ευλαβείας. εξένισαν γαρ πολλάκις ημάς και ανέπαυσαν και παρεμυθήσαντο. Δοίη αυτοίς ο Κύριος τους αξίους μισθούς του κόπου και της αγάπης αυτών.

            Παρακαλώ δε υμάς διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντοτε και μη η εν υμίν σχίσματα², ίνα την αληθινήν και πατροπαράδοτον πίστιν ημών ως καλήν παρακαταθήκην ασφαλώς φυλάττητε, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες, ουδέ γαρ ελλιπή την πίστιν είχομεν άχρι του νυν, ουδέ συνόδου και όρου προς το μαθείν τι καινότερον εδεόμεθα οι των οικουμενικών συνόδων και εν ταύταις και μεταξύ τούτων διαλαμψάντων πατέρων υιοί τε και μαθηταί. Τούτό εστι το καύχημα ημών, η πίστις ημών, η καλή κληρονομία των πατέρων ημών. Μετά ταύτης Θεώ παραστήναι ελπίζομεν και των ημαρτημένων λαβείν την άφεσιν’ ταύτης δε άνευ ουκ οίδα ποία δικαιοσύνη της αιωνίου κολάσεως ημάς λυτρώσεται. Ταύτης ο πειρώμενος εκβαλλείν ημάς και καινοτέραν επεισάγειν ετέραν, καν άγγελος εξ ουρανού υπάρχη³, ανάθεμα έστω’ πάσης εκβαλλέσθω μνήμης και θείας και ανθρωπίνης. Ουδείς κυριεύει της ημών πίστεως, ου βασιλεύς, ουκ αρχιερεύς, ου ψευδής σύνοδος, ουκ άλλος ουδείς, ότι μη Θεός μόνον, ο ταύτην ημίν παραδούς δι’ εαυτού και των αυτού μαθητών. Παρακαλώ υμάς, φησίν ο θείος Απόστολος⁴, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν, ήν υμείς εμάθετε, ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών’ οι γαρ τοιούτοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ ου δουλεύουσιν, αλλά τη εαυτών κοιλία, και διά της χρηστολογίας και ευλογίας εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων. Ο μέντοι στερρός θεμέλιος της πίστεως έστηκεν έχων την κρηπίδα ταύτην.

            Φεύγετε ουν, αδελφοί, τους της λατινικής καινοτομίας εισηγητάς και βεβαιωτάς, και τη αγάπη προς αλλήλους συνδεδεμένοι έν σώμα και έν πνεύμα, σύμψυχοι, το έν φρονούντες⁵, συνάγεσθε προς την μίαν ημών κεφαλήν, τον Χριστόν’ ουδέ γαρ δίκαιον αύθις δι’ υπονοίας ψυχράς ερίζειν προς τους αδελφούς αμέτρως και ζήλον επιδείκνυσθαι τον μη κατ’ επίγνωσιν⁶, ίνα μη φανώμεν προφάσει της πίστεως το ταραχώδες ημών και μάχιμον εκπληρούντες’ ουδένα γαρ η ορθή πίστις ωφελήσει χωρίς της προς τους αδελφούς αγάπης. Αλλά και ταύτην κακείνην έχετε και διηνεκώς έξετε, πατέρες και αδελφοί σεβάσμιοι, καν εγώ διά το της αγάπης χρέος ολίγα υμάς υπέμνησα, και μετά τούτων παραστήσεσθε τω Δεσπότη, λάμποντες ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός υμών. Εύχεσθε και υπέρ εμού κατά το θέλημα του Θεού το λοιπόν της ζωής μου διενεγκείν, ίνα δυνηθώ, την καλήν ομολογίαν φυλάξας ακίνητον μέχρι τέλους, εν τη των ευαρεστησάντων Θεώ μερίδι χώραν τινά την εσχάτην ευρείν.

            Τοις αγίοις μου πατράσι και αδελφοίς πάσι καθ’ ένα ποιώ μετάνοιαν’ πρό πάντων δε εξαιρέτως τω οσιωτάτω προηγουμένω και πνευματικώ πατρί κυρώ Γενναδίω, όν και ιδίως αξιώ της εμής ασθενείας εν ταις αγίαις αυτού προς Θεόν δεήσεσιν υπερεύχεσθαι. Αι άγιαι υμών ευχαί είησαν μετ’ εμού.

+ Ο Εφέσου Μάρκος.

1. Α’ Θεσ/νικείς β’ 18.
2. Α’ Κορ. α’ 10.
3. Γαλ. α’ 8.
4. Ρωμ. ιστ’ 17-18.
5. Φιλιπ. β’ 2.
6. Ρωμ. ι’ 2.
7. ηγληπ

Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα

Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα

Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος».

Μόνο η παμμεγίστη αγάπη του Θεού είναι η αιτία της «διαβιώσεως» μας με τον Χριστό, της αναστάσεώς μας «εκ των νεκρών» με τον Χριστό, της αναλήψεώς μας στον ουρανό με τον Χριστό, της βιώσεώς μας «εν Χριστώ», της υψώσεώς μας με τον Χριστό υπεράνω όλων των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Εδώ καθαρά φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμιά δική μας αξία. Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος».

Νεκροί εμείς στις αμαρτίες (και από τις αμαρτίες), ποτέ δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας ούτε να αναζωογονηθούμε, ούτε να αναστηθούμε, ούτε να υψωθούμε στον ουρανό, ούτε να γίνουμε αιώνιοι και να ζήσουμε αιώνια στην παν-χερουβική Θεϊκή δόξα. Όλο αυτό είναι έργο της απεριόριστης, της χωρίς σύνορα αγάπης του Θεού, απέναντι σε μας «εν Χριστώ Ιησού», είναι έργο της άπειρης, της χωρίς όρια φιλανθρωπίας του Θεού. Ο Θεοφόρος Απόστολος «καταδεικνύει» ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στην Χριστοποίησή μας και την εν-Χριστοποίησή μας δηλαδή στην ανάστασή μας από τους αμαρτωλούς θανάτους, με τη δύναμη του «αναστάντος» και «αναληφθέντος» Κυρίου Ιησού Χριστού. Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή στον Σωτήρα, δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα.

Αυτό είναι το επίτευγμα, στο οποίο ο άνθρωπος, όλη τη ζωή του Σωτήρα «εν Αγίω πνεύματι» τη βιώνει σαν δική του ζωή, διαμέσου των ιερών μυστηρίων και των αγίων αρετών, όλη του τη ζωή τη ζει «εν Χριστώ» από την ψυχική γέννηση μέχρι την ανάληψή του στον ουρανό (με τον Χριστό). Εδώ ο άνθρωπος «μονίμως και διαρκώς» ζει στον και με τον αναστημένο και αναληφθέντα Σωτήρα, γιατί η πατρίδα μας, η πολιτεία μας, το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς (Φιλ. 3,20) και αν ακόμη ζούμε μεταξύ των ανθρώπων η ζωή μας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό «εν τω Θεώ» (Κολ. 3,3) και εμείς σκεπτόμαστε αυτά που είναι ψηλά στον ουρανό και όχι αυτά που είναι χαμηλά δηλαδή στην γη (Κολ. 3,2). Εμείς είμαστε χριστιανοί, επειδή είμαστε του Χριστού. Γιατί εμείς, είμαστε ένα με τον Χριστό «ως προς» το θάνατο, την ανάσταση και τη ζωή Του (Ρωμ. 6, 4-14). Έτσι, κάθε Χριστιανός βιώνει σε μικρογραφία το Θεανθρώπινο πλήρωμα, την Θεανθρώπινη παν-ενότητα, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε στο σώμα Του, δηλαδή στην εκκλησία Του. Και αυτός (ο χριστιανός) γίνεται εκκλησία «εν σμικρώ». Γιατί η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από την εκκλησιοποίηση και εν-εκκλησιοποίηση και αυτό σημαίνει αδιάκοπη εν-διαβίωση στο Θεανθρώπινο σώμα της εκκλησίας, διαμέσου των Θείων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

«Είδες, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, το άπειρο μέγεθος της δυνάμεώς Του σε μας που πιστεύουμε; Τους νεκρούς, τους υιούς της οργής, τους ζωοποίησε. Είδες πόσο μεγάλη είναι η ελπίδα της κλήσεως (προσκλήσεως); «και μας ανέστησε μαζί και μας εκάθισε μαζί» (Εφ. 2,6). Είδες τον πλούτο της ένδοξης κληρονομιάς του; Το ότι μας «ανέστησε μαζί», είναι γνωστό· αλλά το «μας εκάθισε μαζί εις τα επουράνια εν Χριστώ Ιησού», πώς είναι βέβαιο; Όπως και το «μας ανέστησε μαζί». Διότι κανείς δεν αναστήθηκε ποτέ, παρά μόνον αφού αναστήθηκε η κεφαλή, αναστηθήκαμε και εμείς… Λοιπόν, έτσι και εκάθισε μαζί. Όταν κάθεται η κεφαλή, κάθεται και το σώμα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρόσθεσε «μαζί με τον Χριστό». Ή, εάν όχι γι’ αυτό, τότε μας ανέστησε μαζί του με το λουτρό (του βαπτίσματος). Πώς λοιπόν μας εκάθισε μαζί Του; «Εάν υπομένουμε», λέγει, «θα βασιλεύσουμε επίσης μαζί του· εάν έχουμε αποθάνει μαζί του, θα ζήσουμε επίσης μαζί Του» (Β’ Τιμ. 2,12). (Ιερού Χρυσοστόμου Λόγος Δ΄ προς Εφεσίους).

Γράφει: Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Πηγή: «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου >>.

πηγή