Τα 10 θαύματα του Αγίου Νικολάου κατά τον 20ο αιώνα!

Άγιε Νικόλα σώσε με…. λένε πολλοί πιστοί που νιώθουν , ελπίζουν και προσεύχονται να είναι μεγάλη η Χάρη Του….

Ο Προστάτης των ψαράδων λένε τον Αη Νικόλα. Αυτά είναι τα δέκα θαύματα που έγιναν κατά τον 20ο αιώνα.

1)Θαύμα σε αγιορείτικο μοναστήρι

«Τι κάνετε»; ρώτησε ο άγνωστος ιερέας.Μόνο αυτό το αλεύρι σας έμεινε;

Οι πατέρες του αθωνικού μοναστηριού απάντησαν ότι μόνο αυτό το αλεύρι τους είχε μείνει και δεν μπορούσαν να αγοράσουν άλλο εξαιτίας της γερμανικής κατοχής.Πρέπει να σημειώσουμε ότι η μονή για να επιβιώσει χρειαζόνταν δέκα χλιάδες οκάδες τον χρόνο και εκείνοι δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε μία οκά.

Ο άγνωστος ιερές πήρε λίγο αλεύρι το ευλόγησε και το έριξε πάνω στο υπόλοιπο αλεύρι.Ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το μοναστήρι, την θάλασσα και ετοιμάστηκε να φύγει.

-«Από πού έρχεσαι»;τον ρώτησαν οι πατέρες.«Κάθησε μαζί μας να φας λίγο ψωμί με ελιές»

-«Έρχομαι από πολύ μακριά,από τα Μύρα της Λυκίας»απάντησε και απομακρύνθηκε.

Τελικά οι 150 οκάδες που είχε ευλογήσει ο άγιος έφτασαν για μισό χρόνο,από τον Δεκέμβριο όταν ο Άγιος Νικόλαος εμφανίστηκε στο μοναστήρι μέχρι τον Ιουλιο όταν βγήκε η νέα σοδειά.

2)Ο Άγ.Νικόλαος σώζει θαυματουργικά έναν Κινέζο

Στην Κίνα πριν ανεβούν στην εξουσία οι Κινέζοι,υπήρχε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Χάρπιν μία εικόνα του Αγίου Νικολάου την οποία είχαν τοποθετήσει Ρώσοι μετανάστες.Την σέβονταν ακόμη και οι μη-ορθόδοξοι Κινέζοι

Μία ημέρα ήρθε στον σταθμό ένας βρεγμένος Κινέζος ο οποίος είχε πέσει στα γόνατα ευχαριστώντας τον Άγιο Νικόλαο στα κινέζικα.

Αυτός μία ημέρα κατά την διάρκεια του χειμώνα προσπάθησε να διασχίσει τον Σάνγκαρι ποταμό.Αυτός ο ποταμός περνάει μέσα από το Χάρπιν και τον χειμώνα παγώνει.Όπως προχωρούσε βιαστικός.ο πάγος έσπασε και βρέθηκε κάτω από τον πάγο.Όπως βυθιζόνταν θυμήθηκε την εικόνα του σιδηροδρομικού σταθμού και φώναξε:«Γέρε άνθρωπε από τον σιδηροδρομικό σταθμό,βοήθησε με»!

Μετά έχασε τις αισθήσεις και γλίστρησε κάτω από τον πάγο.Ο θάνατος φαινόνταν βέβαιος

Το επόμενο πράγμαα που θυμάται είναι ότι βρέθηκε στην όχθη του ποταμού!Το δέρμα του ήταν παγωμένο.Όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτρεξε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και έπεσε μπροστά στην εικόνα ευχαριστώντας τον Άγιο ιεράρχη Νικόλαο για την θαυματουργική του επέμβαση

3)Η εικόνα του Κρεμλίνου που χάθηκε και ξαναεμφανίστηκε

Ένας από τους είκοσι πύργους του Κρεμλίνου στην Μόσχα είναι ο πύργος του Αγίου Νικολάου και μία από τις εισόδους του Κρεμλίνου ο οποίος χτίστηκε το 1492.Από τον 16 αιώνα η εικόνα του Αγιόυ Νικολάου Μοζάινσκ κόσμει τον πύργο.

Red brick Gothic tower with spire

Υπο το βλέμμα του Αγίου έγιναν οι παρελάσεις και οι στέψεις των τσάρων στο Κρεμλίνο για 500 χρόνια.

Το 1812 ο Ναπολέων έβαλε φωτιά στο Κρεμλίνο.Ο πύργος του Αγίου Νικολάου ανατινάχθηκε και όλο το πάνω μέρος κατάρρευσε.Η εικόνα όμως κατα θαυματουργικό τρόπο σώθηκε.

Το 1916 ο πύργος ξαναφτιάχθηκε με κάποιες προσθήκες.

Κατά την Οκτωβριανή επανάσταση η πύλη και ο πύργος του Αγίου Νικολάου Μοζάινσκ δέχθηκε επίθεση με εκρηκτικά,ριπές πολυβόλου και χειροβομβίδες.Μία εικόνα ενός αγγέλου από την άλλη μεριά καταστράφηκε.Η εικόνα του Αγίου όμως-παρά τις τρύπες από τις σφαίρες διασώθηκε για δεύτερη φορά!Οι μπολσεβίκοι σκέπασαν την εικόνα με ένα κόκκινο ύφασμα μακρυά από τα βλέματα των πιστών.Το ύφασμα όμως κομματιάστηκε και οι Μοσχοβίτες μπορούσαν πάλι να δουν την εικόνα.

Τον Μάιο του 1918(σ.σ.9 Μαίου εορτή της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Νικολάου)ο πατριάρχης Τύχωνας ζήτησε η λιτανεία να περάσει από την Κόκκινη Πλατεία όπου έγινε δέηση κάτω από την εικόνα του Αγίου.Ο Κόκκινος Στρατός διέλυσε την συγκέντρωση με πυροβολισμούς.

Το 1934 η εικόνα εξαφανίστηκε,όλοι πίστευαν ότι κατά διαταγή του Στάλιν η εικόνα είχε καταστραφεί.

Οι αναστηλωτικές εργασίες του 2010 όμως διεψευσαν αυτήν την εκδοχή.Η εικόνα βρέθηκε!

Οι εργάτες που είχαν ανεβεί για να καταστρέψουν την εικόνα-με κίνδυνο της ζωής τους-δεν την κατέστρεψαν αλλά την σκέπασαν με ένα μεταλλικό κάγκελο και ένα μεταλλικό δίχτυ.Η απόσταση του από τον σοβά ήταν δέκα εκατοστά και έτσι μπορούσε να ”αναπνέει”.Την μεταλλική πλάκα την έβαψαν με μπογιά, όπως διαβάσαμε στο σχετικό αφιέρωμα του madata.gr

Η εικόνα ανακαινίστηκε και τα αποκαλυπτήρια της έγιναν στις 15/28 Αυγούστου 2010 παρουσία του προεδρου Μεντβέντεβ.

4)Ο Άγ.Νικόλαος θεραπεύει μουσουλμάνα

Μιά μουσουλμάνα από την Ρωσική Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν,η οποία επί 14 χρόνια υποβάλονταν σε εξετάσεις και θεραπείες για να μείνει έγκυος,το κατάφερε αφού προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου.

”Είμαι μουσουλμάνα,αλλά για κάποιον λόγο πιστεύω ότι η εικόνα με βοήθησε”δήλωσε η ευτυχισμενη μητέρα στην Komsomolskaya Pravda.

Οι φίλοι της, την συμβουλευσαν να πάει στην εκκλησία:Ο γάμος της είχε αποτύχει ενώ η διάγνωση ήταν σαν μία μαχαιριά για την οικογένειά της-η ασθένειά της δεν θα της επέτρεπε να γεννήσει.

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σε μία εκκλησία,ήταν λίγο φοβισμένη και δεν ήξερε πώς να προσευχηθεί.

Οι ενορίτες την ενθάρρυναν λέγοντάς της να προσευχηθεί από την” καρδιά της”.

Τότε προσευχήθηκε λέγοντας”Νικόλαε θαυματουργέ βοήθησέ με να απόκτήσω έναν γιό”και άφησε μία χρυσή αλυσίδα δίπλα στην εικόνα.

Μετά από έναν μήνα έμεινε έγκυος και τελικά γέννησε ένα υγιέστατο μωράκι!

5)Συγκλονιστικό θαύμα του Αγ.Νικολάου στο Κίεβο το 1920

Στα μέσα της δεκαετίας του’40 βρέθηκα στο Μόναχο,στην Δυτ.Γερμανία.Η πόλη ήταν ακόμη ερειπωμένη από τον πόλεμο και δεν είχα που να μείνω.Τελικά βρέθηκε ο «Καλός Σαμαρείτης»κάποια δωμάτια που ανήκαν στην εκκλησία.Εκεί βρήκα και έναν κύριο γύρω στα 40-45 και συστηθήκαμε.Έπρεπε να κοιμηθούμε πάνω σε κάτι σανίδες και καρέκλες και για να περάσει η ώρα μας αρχίσαμε να συζητάμε.Σε μία στιγμή μου λέει

”Έχεις ακούσει για το θαύμα του Αγίου Νικολάου στο Κίεβο την δεκαετία του ’20”;

Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα και τότε άρχισε να μου διηγείται τα παρακάτω:

«Στο Κίεβο,στο Πόντολ(στο βόρειο τμήμα της πόλης)ζούσε μία χήρα με τον γιό της και την θυγατέρα της.Αυτή η γυναίκα προσευχόνταν συχνά μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου και ζητούσε την βοήθειά του σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις.Τελικά ο γιός της έγινε αξιωματικός.

Οι αναταραχές και οι αλλαγές στην διακυβέρνηση της πόλης(Λευκοί,Κόκκινοι κ.τ.λ.)είχαν ως αποτέλεσμα οι πρώην αξιωματικοί να συλληφθούν.Αμέσως η αδελφή του έτρεξε στις ”γνωριμίες” τους,για να τον ελευθερώσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.Η ηλικιωμένη γυναίκα γρήγορα έτρεξε στον Άγιο Νικόλαο και προσευχήθηκε για πολλή ώρα..Όταν γύρισε στο σπίτι της είχε την εσωτερική πληροφορία ότι όλα θα πάνε καλά.Καθισε να πίει ένα τσάι όταν η κόρη της της είπε ότι ο αδελφός τη είχε εξαφανιστεί!

Κατά το χάραμα της επομένης ημέρας ο γιός της γύρισε.Ήταν πεινασμένος,χτυπημένος και βρώμικος.

Άρχισε να διηγείται πως μετέφεραν όλους τους κρατουμένους αξιωματικούς έξω από την πόλη στην Πετσέρσκα προς την μεριά της Λαύρας των Σπηλαίων.

Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας κοντός ηλικιωμένος άντρας.Πλησίασε τον διοικητή και τον ρώτησε ”Πού τους πάτε”;

Στο ”Ντουκχόνιν”απάντησε αυτός υπονοώντας τον τόπο όπου θα τους εκτελούσαν.”Φύγε τώρα γέρο”φώναξε.Ο ηλικιωμένος άντρας κινήθηκε να φύγει πλησίασε όμως την γιό της χήρας και τον πήρε από το χέρι λέγοντας:«Αυτον δεν θα τον πάρεις,τον γνωρίζω»!

Ο διοικητής και οι φρουροί δεν είπαν λέξη και ούτε τον εμπόδισαν!Αφού προχώρησαν είπε στον νεαρό”Πήγαινε τώρα στην μάνα σου”και εξαφανίστηκε.

Η χήρα αμέσως πήγε να ευχαριστήσει τον Άγιο Νικόλαο.Ο γιός δεν ήθελε να κάνει τίποτα άλλο από το να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί.Η μητέρα του όμως τον πήρε μαζί του.Είχε πάει και άλλες φορές αλλά ήταν αδιάφορος,όταν βρέθηκαν μπροστά στην εικόνα. Ο γιος χλώμιασε και άρχισε να τρέμει,λέγοντας:«Αγαπημένη μητέρα,αυτός είναι ο ηλικιωμένος άντρας που με οδήγησε στην ελευθερία…»!

Ποιός άραγε ήταν αυτός ο κύριος που μου διηγήθηκε με τόσες λεπτομέρειες το θαύμα;

6)Η εικόνα που εμφανίστηκε μόνη της

Στην επαρχία του Ταμπώφ μία οικογένεια αγόρασε ένα παλιό εγκαταλελειμένο σπίτι.Καθώς το κτίριο ήταν ερειπωμένο,μία παλιά πόρτα την έριξαν κάτω από ένα υπόστεγο.

Μία βροχερή ημέρα η κόρη βγήκε στον κήπο και είδε μια εικόνα πάνω στην πόρτα!Άφού την προσκύνησε πήγε στο σπίτι της χαρούμενη λέγοντας:«Έγινε θαύμα!Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός εμφανίστηκε!

Γρήγορα πήραν την εικόνα στην εκκλησία του Σέχμαν.

όταν την είδε ο επίσκοπος του Ταμπώφ,είπε:«Ναι,πρόκειται για ένα θαύμα.Δεν γνωρίζαμε τίποτα για αυτή την εικόνα και ξαφνικά αποκαλύφθηκε.Αποκαλύφθηκε για να μας θυμίσει ότι γλύτωσε από τους φοβερούς διωγμούς»

Πολλοί πιστοί έρχονται για να προσκυνήσουν την εικόνα η οποία μέρα με την μέρα γίνεται πιο φωτεινή.

Ένας συντηρητής ταυτοποίησε την εικόνα- η οποία ήταν καλυμμένη από ένα χοντρό στρώμα μπογιάς-ως εικόνα της μοσχοβίτικης σχολής του 19ου αιώνα.

7)Η εικόνα του Αγίου Νικολάου που μυρόβλησε

Τον Αύγουστο του 2006 μία εικόνα του Αγίου Νικολάου,στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας. δάκρυσε.Μεγάλες σταγόνες μύρου έτρεχαν από τα μάτια του για μία εβδομάδα.Αυτό συνέβη τρεις μήνες πριν ένα αεροπλάνο με 159 επιβατες συντριβεί κοντα στο Ντόνετσκ.

8)Κάποιος χτυπάει το τζάμι…!

Το παρακάτω θαύμα συνέβη στις αρχές του πολέμου στο Μπαλασίχ,μια μικρή πόλη κοντά στη Μόσχα.

Η οικογένεια Σολοβίεβ είχε τέσσερα παιδιά.Η μητέρα ήταν ετοιμοθάνατη.Η δεκάχρονη κόρη της η Παρασκευή,στεκόνταν στο τζάμι και έκλαιγε.Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο στο τζάμι.Σκούπισε με το δάκτυλο το παγωμένο τζάμι και είδε έναν ηλικιωμένο ο οποίος είχε στον ώμο του μία κορδέλα.Της είπε:«Κοριτσάκι μην κλαις,η μαμά σου δεν θα πεθάνει!»

Η Παρασκευή ησύχασε και πήγε να διηγηθεί στους γείτονες το γεγονός

-Η μαμά μου δεν θα πεθάνει.Μου το είπε ένας γέρος

-Ποιός γέρος;

-Εκείνος που χτύπησε το τζάμι μας.Είχε και μία κορδέλα στον ώμο.Μου είπε ότι η μαμά δεν θα πεθάνει.

Της έδειξαν κάποιες εικόνες.Σε μία από αυτές αναγνώρισε τον Αγιο Νικόλαο ο οποίος απεικονίζονταν με το ωμοφόριο και κρατώντας το Ευαγγέλιο.

10)Το θαύμα της παλιάς εικόνας

20 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα ασυνήθιστο φαινόμενο συνέβη στο χωριό Ρασσίβκα της περιοχής Πολτάβα της Ουκρανίας: τα πρόσωπα του Χριστού και του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν στα δισκία μετά τη μετακίνησή τους από καμένο τόπο στο σπίτι.

Πριν από τον πόλεμο, το αγροκτημά μας μας ανήκε στον ιερέα. Το παλιό σπίτι βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, έπρεπε να χτίσουμε ένα νέο σπίτι. Περίπου πριν από πέντε χρόνια κάηκε και το υπόστεγο του ιερέα. Όταν αρχίσαμε να αποσυναρμολογούμε τα συντρίμμια μετά την πυρκαγιά, βρέθηκαν δύο μικρές πλάκες, με μέγεθος μιας φωτογραφίας 10 x 15. Μας εξέπληξε πολύ το γεγονός ότι δεν κάηκαν. Ο γαμπρός μου αποφάσισε να μην τις πετάξει», – είπε η ογδοντοπεντάχρονη Μαρία Nεφορτούνα.

Τώρα, στο σπίτι της οι συχωριανοι πάνε όπως στην εκκλησία για να προσκυνήσουν τις εικόνες, γράφει η εφημερίδα «KomsomolskayaPravda».

Με τη σειρά του, ο γαμπρός της νοικοκυράς, Βασίλειος Μπουχάνενκο, είπε – «αρχικά ήταν αδύνατο να δει κανείς κάτι στις σανιδίτσες, ήταν θαμπές, είχαν κιτρινωπό χρώμα, και ήταν αρκετά χτυπημένες από το δερμιστή».

Τις εικόνες μετέφεραν στη θερινή κουζίνα και τις ξέχασαν μέχρι ότου τις βρήκαν τα εγγόνια και άρχισαν να παίζουν μ’αυτές.

«Βλέποντάς το, πήρα μια σανιδίτσα στα χέρια και αιφνιδιάστηκα ! πάνω σ’αυτή φάνηκε το πρόσωπο ενός αγίου. Την πήρα στην εκκλησία, την αγίασα, και στη συνέχεια την τοποθέτησα στην πιο περίοπτη θέση του σπιτιού, δίπλα σε οικογενειακές φωτογραφίες. Δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι αυτή είναι εικόνα. Σε λίγους μήνες πάνω της φάνηκαν το πρόσωπο,τα χέρια του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού ακόμα και λεπτομέρειες της ένδυσης. Μερικές λεπτομέρειες φάνηκαν μόλις σε μια εβδομάδα» – δήλωσε ο Β. Μπουχάνενκο.

Από την πλευρά του ο προϊστάμενος της εκκλησίας στο Ρασσίβκα, πατέρας Μπογκντάν, διηγήθηκε ότι «η εμφάνιση αυτών των εικόνων», έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια του.

«Θυμάμαι καλά πόσο θαμπή ήταν η εικόνα του Αγίου Νικολάου, όταν αγιάσαμε αυτόν τον πίνακα, και πόσο σαφής είναι τώρα. Απλά φωτίζεται! Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έγινε θαύμα. Να πλυθούν ή να καθαριστούν οι παλιές εικόνες είναι αδύνατο. Αυτά τα πειράματα δεν περνούν μ’αυτές. Είτε ανανεώνονται είτε όχι. Είναι το θέλημα του Θεού σε όλα. Μεγάλο ρόλο παίζει η ατμόσφαιρα στο σπίτι και η πίστη των ανθρώπων που μένουν εκεί »-είπε ο ιερέας.

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Ι΄ Λουκά

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Πονεμένη, βασανισμένη η γυναίκα του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος. Ήταν ανάπηρη για δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια. «Συγκύπτουσα καί μή δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Παρ’ όλη όμως την αναπηρία της το Σάββατο πήγε στη Συναγωγή για να προσευχηθεί. Δεν αμελούσε το καθήκον της προσευχής. Κι εκεί ο μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Ιησούς Χριστός, της έδωσε αυτό που τόσο πολύ ποθούσε. Ποιο ήταν αυτό; Η υγεία της. «Ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας˙ καί παραχρῆμα ἀνωρθώθη καί ἐδόξαζε τόν Θεόν».
Μεγάλη δωρεά έλαβε η γυναίκα αυτή. Κάτι που ίσως δεν περίμενε μετά από τόσα χρόνια. Όμως όσο μεγάλη κι αν ήταν η χαρά της που έλαβε την υγεία της, δεν παρέλειψε να δοξάσει και να ευχαριστήσει τον Θεό γι’ αυτό το μεγάλο και ανέλπιστο δώρο του. Τι μάς διδάσκει αυτή η απλή γυναίκα; Ότι μετά από κάθε δωρεά που λαμβάνουμε οφείλουμε να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε. Πολύ χρήσιμο δίδαγμα, μια και πολύ πιο συχνά θυμόμαστε την παράκληση, από την ευχαριστία. Η προσευχή μας είναι γεμάτη αιτήσεις, με ελάχιστο μέρος δοξολογίας και ευχαριστίας.
Μάς το θυμίζει όμως και πάλι το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Μετά από κάθε δωρεά, πρέπει να ακολουθεί η δοξολογία και ευχαριστία στον Δωρεοδότη Θεό.
Κι όλοι μας ανεξαιρέτως δεχόμαστε αναρίθμητες δωρεές, είτε ατομικές, είτε οικογενειακές, είτε στην κοινωνία που ζούμε από τον Χριστό. Είναι οι καθημερινές φανερές και αφανείς ευεργεσίες του. Είναι τόσες φορές που μάς χάρισε  την υγεία ή τόσες άλλες υλικές δωρεές. Αλλά και οι περιπτώσεις εκείνες που μάς έσωσε χωρίς εμείς να το αντιληφθούμε. Είναι τόσες και τόσες δωρεές. Ακόμα ο Κύριος δίνει και πνευματικά δώρα στον καθένα μας. Είναι η χάρη Του, η αγάπη Του, η θυσία Του που για μάς προσέφερε και προσφέρει. Είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Είναι ότι μάς παίρνει από τα χαμηλά και μάς ανεβάζει στα υψηλά. «Ὁ Θεός πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει διά τήν πολλήν ἀγάπη αὐτοῦ, ἣν ἡγάπησεν ἡμᾶς, καί ὂντας ἐν τοῖς παραπτώμασι, συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ… καί συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Εφ. β΄ 4-6).
Πόσοι όμως από μάς τον ευγνωμονούμε και τον δοξάζουμε όσο πρέπει για όλα αυτά; 
Ίσως ελάχιστοι είναι οι πιστοί που είναι ευγνώμονες και δοξάζουν τον Θεό. Οι περισσότεροι πολύ λίγο θυμούνται τις δωρεές του και άτονα, χωρίς δύναμη και θέρμη ψυχής, κάποτε - κάποτε ψιθυρίζουν ένα ευχαριστώ.
Κι όμως καθήκον μας είναι να δοξολογούμε το άγιο όνομά Του, όπως η συγκύπτουσα «ἐδόξαζε τόν Θεόν», και να Τον ευχαριστούμε για τις ποικίλες πνευματικές και υλικές δωρεές Του. Ας γίνει η προσευχή μας, προσευχή δοξολογίας και ευχαριστίας. Ας λέμε κάθε βράδυ: Κύριε, σ’ ευχαριστώ γιατί σήμερα μου έδωσες τόσες πολλές δωρεές. Ευχαριστώ για την υγεία, για την ειρήνη, για τις πνευματικές σου δωρεές. Σ’ ευχαριστώ Κύριε για όλα, από το πιο μικρό μέχρι το μεγαλύτερο.
Για να δείχνουμε όμως ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, αυτό που ο ίδιος ο Κύριος τονίζει, ότι είμαστε «ὀφειλέται μυρίων ταλάντων». Ότι έχουμε είναι δώρα του ουρανού. Κάθε δωρεά που παίρνουμε, όλα ο Θεός μας τα χορηγεί.
Επίσης η ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην προσευχή. Πρέπει να παρουσιάζεται και στη ζωή μας. Ή σωστότερα, ζωή και προσευχή να είναι δεμένα μεταξύ τους. Όχι να λέμε ένα ευχαριστώ, μόνο με τα χείλη και η ζωή μας να είναι αντίθετη από το θέλημα του Θεού. Δεν είναι δύσκολο με την ζωή μας, την καθημερινή μας συμπεριφορά να δείχνουμε ότι νοιώθουμε τις δωρεές του Θεού και ανταποκρινόμαστε σ’ αυτές. Τον Κύριο μας θα τον ευχαριστήσουμε πραγματικά αν βαδίζουμε στα ίχνη του. Δεν θέλει την ευγνωμοσύνη μας να την περιορίζουμε μόνο στα χείλη. Θέλει η καρδιά μας να είναι στραμμένη πάντα σ’ Αυτόν και η ζωή μας σύμφωνη με τις θείες εντολές Του.
Το παιδί δείχνει ευγνωμοσύνη στους γονείς του, όχι μόνο όταν αρκείται σε ένα ευχαριστώ, αλλά όταν ακούει τις συμβουλές τους και συμμορφώνεται μ’ αυτές. Ο μαθητής δείχνει την ευγνωμοσύνη του στον δάσκαλό του περισσότερο με την καλή διαγωγή και πρόοδό του. Κι εμείς την ευγνωμοσύνη μας θα την δείξουμε στον Κύριο με την γνήσια, με την αληθινή χριστιανική ζωή μας.
Η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό εξυψώνει την άνθρωπο. Ο ευεργετούμενος που δεν ευχαριστεί τον ευεργέτη του, είναι ένας υλιστής, ένας άνθρωπος χωρίς αγάπη, αλλά με πολύ εγωισμό. Εκείνος που δοξολογεί τον Θεό, που δείχνει με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη του είναι άνθρωπος με πλούσιο πνευματικό υπόβαθρο. Ένας άνθρωπος που αγωνίζεται καθημερινά να εφαρμόσει την εντολές του Θεού, το ιερό Ευαγγέλιο. Είναι άνθρωπος με βαθιά πνευματική καλλιέργεια. Γι’ αυτό νιώθει τις ανεκτίμητες δωρεές του Θεού. Αποτέλεσμα δε αυτού είναι η ευχαριστία και η δοξολογία του Ονόματος του ουράνιου Πατέρα μας. Αμήν.

Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων. «Ό μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι...» +Μητροπολίτος Φλωρίνης Αυγουστίνος

Του αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων

«Ό μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι...»

(Ομιλία του †Mητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου )

ΤΟΝ ουρανό της Εκκλησίας ανατέλλει, αγαπητοί μου, ένα αστέρι πρώτου μεγέθους είναι ό άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων, μεγάλος εκκλησιαστικός πατήρ.

Με συγκινεί ό άγιος Αμβρόσιος για δύο λόγους. Πρώτον, διότι αυτός υπήρξε ό πνευματικός πατήρ και διδάσκαλος του Ιερού Αυγουστίνου, του οποίου εγώ ανάξιος φέρω το όνομα. Και δεύτερον, διότι το όνομα του έλαβε Και ένας από τους πρώτους μαθητάς μου στο Μεσολόγγι, Ο Έλευθερουπόλεως Αμβρόσιος, εκλεκτός Ιεράρχης πού βρίσκεται ήδη στην αιωνιότητα. Για τον άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων, λοιπόν, θα πούμε λίγες λέξεις. 

Ό άγιος Αμβρόσιος έζησε τον τέταρτο αιώνα. Ήταν σύγχρονος του Μεγάλου Βασιλεί­ου, ό όποιος του έγραψε και επιστολή. Γεννήθηκε όχι στην Ανατολή αλλά στη Δύσι, στην πρωτεύουσα της Ιταλίας, τη 'Ρώμη.

Κατήγετο από υψηλή οικογένεια. Ως νέος ήταν ευφυής, δεκτικός μαθήσεως. Φοίτησε σε σχολές και πανεπιστήμια του καιρού εκείνου. Αρίστευσε και εισήλθε στο διοικητικό σώμα. Ως χαρακτήρας ήταν ευθύς, δίκαιος, απροσωπόληπτος. Έγινε συγκλητικός, και ανήλθε τις βαθμίδες της διοικήσεως. Αφού έγινε έπαρχος, νομάρχης, υπουργός, οι ευσεβείς υιοί και διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ό Κωνσταντίνος και ό Κώνστας, τον έκαναν τέλος δι­οικητή όλης της Ιταλίας. Διοικούσε με άκρα δικαιοσύνη. Και ενώ ήταν ακόμη εθνικός Ρωμαίος πολίτης, ζούσε ήδη σαν Χριστιανός.

Συνέβη όμως στην εποχή του το εξής γεγονός. Πέθανε στα Μεδιόλανα (το σημερινό Μιλάνο) ό επίσκοπος, και επρόκειτο να γίνει εκλογή. Οί εκλογές των επισκόπων δεν εγίνοντο τότε όπως σήμερα, πού μαζεύονται οι δεσποτάδες στην Αθήνα και εκλέγουν. Όχι δεν είναι αυτός ό ορθός τρόπος. Στα παλιά τα ευλογημένα χρόνια ή εκλογή γινόταν από το λαό. -Όπως δηλαδή τώρα εκλέγουμε τον πρόεδρο της κοινότητος, το δήμαρχο, το βουλευ­τή, έτσι τότε, όταν πέθαινε ένας επίσκοπος, μαζευόταν ό κλήρος και ό ευσεβής λαός, άντρες - γυναίκες, και έκαναν εκλογή. Και εκλεγόταν εκείνος πού ήθελε ό Θεός και ό λαός· ήταν λαοπρόβλητος και θεοπρόβλητος. Σήμερα, ως επί το πλείστον, εκλέγονται άνθρωποι πού δέ' γνωρίζουν το λαό πού πηγαίνουν να ποιμάνουν. Μένουν στην Αθήνα συνήθως, είναι κοντά στον αρχιεπίσκοπο, τον κολακεύουν και τον θυμιατίζουν αυτοί βγαίνουν. Εγώ αγωνίζομαι να επανέλθει ό ευλογημένος τρόπος πού εξελέγη ό άγιος Αμβρόσιος.

Πώς έγινε ή εκλογή του. Οι Χριστιανοί εί­χαν διαιρεθεί κι ό καθένας υποστήριζε το δικό του υποψήφιο. Κ' ενώ γινόταν οχλαγωγία, ξα­φνικά ακούστηκε μια φωνή· «Τον Αμβρόσιο επίσκοπο!». Ποιος φώναξε; άγγελος; άνθρωπος; Ένα παιδί! Το φώτισε ό Θεός· γιατί τα μικρά παιδιά είναι σαν άγγελοι. Ή αγνή αυτή φωνή ακούστηκε· κι αμέσως όλοι, γνωρίζοντας το χαρακτήρα του έπαρχου, συμφώνησαν. Είπαν «Αμβρόσιος»· με τη συγκατάθεση δε και του βασιλέως Ουαλεντινιανού βγήκε παμψηφεί.

Ό ίδιος δεν ήθελε. Προσπάθησε να φυγή. Αντιστάθηκε, έφερε επιχειρήματα· αλλά τέλος υποχώρησε και έγινε. Πρώτα βαπτίσθηκε, με­τά έγινε αναγνώστης, μετά διάκονος, μετά πρεσβύτερος, και μετά χειροτονήθηκε επίσκοπος, επίσκοπος Μεδιολάνων.

Τι έκανε ως επίσκοπος; Ένας ιστορικός λέει, ότι υπήρξε καταπληκτικός. Προκάλεσε το θαυμασμό· ή φήμη του έφθασε στα πέρατα της γης. Τρία περιστατικά από τον βίο του θα σας διηγηθώ, για ν' αντιληφθείτε Τι γίγας υπήρξε. Το ένα. ήταν υπέρ του γάμου· αλλά παρα­πάνω από το γάμο ήταν φλογερός κήρυξ της παρθενίας. Από τα κηρύγματα του αρκετές νέες αριστοκρατικών οικογενειών αφιερώθη­καν στο Χριστό Και σχημάτισαν ολόκληρο τάγμα. Τρόμαξαν τότε οι μανάδες και δεν έστελναν πλέον τα κορίτσια τους στα κηρύγμα­τα του, από φόβο μήπως γίνουν και αυτά παρθένες. Οι δε εχθροί του διέδιδαν, ότι αυτός με τη διδασκαλία του υπέρ της παρθενίας θα κάνη το ανθρώπινο γένος να σβήσει...

Τι απήντησε ό Αμβρόσιος; Είπε, ότι δεν κινδυνεύει ό κόσμος εάν μερικά κορίτσια αφοσιωθούν στο Θεό Και στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ό κόσμος δέ' θα χαθεί από την εγκράτεια και την παρθενία· ό κόσμος—προφήτευσε— θα χαθεί από την ακολασία του, από τη διαφθορά ανδρών και γυναικών.

Προφητικός ό λόγος του. Και σ' εμάς τα ίδια γίνονται. Εμποδίζουν τα παιδιά να πάνε στα κατηχητικά σχολεία, μήπως ακολουθήσουν τον άγαμο βίο. Άλλα πόσα είν' αυτά; Δέ' θα χαθεί ό κόσμος αν, μέσ' στα χίλια παιδιά, ένα αφιερωθεί στο Θεό. Ό κίνδυνος είναι στη διαφθορά. Ή Ελλάς κινδυνεύει να σβήσει από το χάρτη εξ αιτίας των τετρακοσίων χιλιά­δων εκτρώσεων πού γίνονται κάθε χρόνο!

• Το άλλο περιστατικό. Μια μέρα χτύπησε τη μητρόπολη του μια χήρα γυναίκα πού έκλαιγε.

—Γιατί κλαις; —Για το παιδί μου. —είναι άρρωστο; —Όχι είναι ζωηρό, πολύ άτακτο. Δέ'μ' ακούει. Κάνει κακές παρέες, γυρίζει μέρα -νύχτα. Αχ, θα χάσω το παιδί μου!...

Ό ιερός Αμβρόσιος την παρηγόρησε και της είπε·

—Παιδί, πού ή μάνα του προσεύχεται και κλαίει, δε' θα χαθεί. Ποια ήταν ή μάνα αυτή; Ή Μόνικα. Και το παιδί; Ό ιερός Αυγουστίνος.

Από τα δάκρυα της αγίας εκείνης γυναίκας βγήκε ο Ιερός Αυγουστίνος, τον όποιο έπειτα δίδασκε και κατηχούσε ό άγιος Αμβρόσιος.

• Και το τρίτο περιστατικό. Αυτοκράτωρ ήταν τότε ό Μέγας Θεοδόσιος. Αυτός Τι έκανε; Στη Θεσσαλονίκη ό λαός, ενοχλημένος από τους φόρους του, επαναστάτησε και σκότωσε μερι­κούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Ό Θεοδόσιος διέταξε το στρατό, την ώρα πού ό κόσμος ήταν μαζεμένος στο στάδιο να παρακολουθήση αγώνες, να βγάλουν τα σπαθιά και να κά­νουν σφαγή. Και σφάξανε πόσους; Εφτά χιλιάδες ανθρώπους! Κοκκίνισε ή Θεσσαλονίκη α­πό το αίμα. Ποιος τώρα να διαμαρτυρηθεί; Κανείς. Ένας μόνο τόλμησε· ό Αμβρόσιος.

Ό Θεοδόσιος πήγε στα Μεδιόλανα. Κ' ενώ τα χέρια του στάζανε αίμα, είχε την τόλμη να πάει στο ναό με την ακολουθία του. Μπήκε μέσα; Δέ' μπήκε! Στην πόρτα στάθηκε ό Αμβρόσιος· —Δέ' θα προχώρησης! Δεν είσαι άξιος να μπρος στην εκκλησία. Αμάρτησες, σκό­τωσες χιλιάδες. —Μα, λέει, και ό Δαβίδ σκότωσε. —Ναι, του άπαντα ό Αμβρόσιος, αλλά με­τανόησε. Κ' εσένα τότε θα σε δεχτώ... Του έβαλε κανόνα· εννιά μήνες έκλαιγε κι αναστέναζε· και μετά —όχι πλέον με βασιλικά στέμματα, αλλά ταπεινός και κλαίων— ήρθε στο ναό. Τότε τον δέχθηκε ό Αμβρόσιος.

Ποιος παπάς ή ποιος δεσπότης θα σταθεί σήμερα στην πόρτα του ναού να πει, Αλτ δολοφόνοι! πού σφάξατε όχι εφτά χιλιάδες αλλά πολύ περισσότερους;... Τετρακόσες χιλιάδες παιδάκια σφάζονται κάθε χρόνο. Και οι δολοφόνοι μπαίνουν ελεύθερα στην εκκλησία. είναι τόσο μεγάλο, τόσο τρομερό έγκλημα το να σκοτώνουν τα έμβρυα, ώστε αμφιβάλλω αν θα συχώρεση ό Θεός το αμάρτημα αυτό. Κα! όμως εμείς δεχόμεθα μέσ' στην εκκλησία τους γιατρούς πού κάνουν εκτρώσεις, τις νοσοκόμες πού βοηθούν στις εκτρώσεις, τους πατεράδες και τις μανάδες πού σφάξανε τα παιδιά τους, και επιτρέπουμε τη θεία κοινωνία. Αχ Αμβρόσιε, που είσαι, να σταθείς πάλι στην πόρτα και ν' απαγόρευσης την είσοδο σε τέτοιους ανθρώπους, πού θα τολμήσουν τώρα τα Χριστούγεννα να έρθουν να κοινωνή­σουν τα άχραντα μυστήρια!...

Αυτά, αγαπητοί μου, είχα να σας πω για τον άγιο Αμβρόσιο. Πρέπει ν' αναστενάξουμε, γιατί στην εποχή μας δεν υπάρχουν Αμβρόσιοι. Βλέποντας αύτη την κατάσταση, σαν Χριστιανοί, ας παρακαλούμε το Θεό να στείλει πάλι τέτοια αστέρια. είναι ανάγκη. Ό Κύριος μας παρήγγειλε να προσευχώμεθα γι' αυτό. «Ό μεν θερισμός πολύς οι δε έργάται ολίγοι· δεηθείτε ούν του κυρίου του θερισμού όπως εκβάλει εργάτας...» (Ματθ. 9,37-38). Στις προσ­ευχές μας να λέμε· Στείλε μας, Κύριε, εργάτες της Εκκλησίας σου, φλογερούς Ιεροκήρυ­κες, φιλόστοργους πνευματικούς πατέρες... Αυτό εξαρτάται από το Θεό. Εξαρτάται όμως και από το λαό, από τις μανάδες. Δυστυχώς, μόλις αντιληφθούν ότι το παιδί πλησιάζει την Εκκλησία, το κατηχητικό, πνευματικούς πα­τέρες, το εμποδίζουν. —Το παιδάκι μας, λένε, να γίνει γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός... Παπάς; όχι! Κα! σε χίλιες εκκλησιές στην Ελλάδα δέ' θα χτυπήσει καμπάνα τα Χριστούγεννα...

Αυτά, αγαπητοί, εξ αφορμής της εορτής του αγίου Αμβροσίου. Και είθε ό Θεός, δια πρεσβειών της ύπεραγίας Θεοτόκου κα! του αγίου Αμβροσίου, να ελεήσει πάντας ημάς· αμήν.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε σε αγρυπνία στον Ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης την  6-12-1985 με άλλο τίτλο. Καταγραφή και σύντμησης 7-12-2004 από Πηγή Ζωής

Το είδαμε εδώ

Κυριακή Ι΄Λουκά – « Φως του κόσμου»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΣΤ΄ Κυριακής: Εφεσ. Ε΄8-19

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Της Κυριακής: Λουκ. ΙΓ΄10-17

Ἦχος: α´.― Ἑωθινόν: Δ´

«ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

1. «Τέκνα φωτὸς»

Πυκνὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης παρασύρει τὸν κόσμο σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Κι ὁ ἄνθρωπος δὲν παύει ν’ ἀναζητᾶ φῶς κι ἐλπίδα. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ καλεῖ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν αὐτοὶ φῶς μέσα στὴν κοινωνία. Ἐφόσον εἶστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο, ἀκτινοβολεῖτε τὸ φῶς Του, γράφει. Κι ἐσεῖς λοιπόν, «ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε». Νὰ συμπεριφέρεστε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτός· σὰν ἄνθρωποι ποὺ ὅλη τους ἡ ζωὴ εἶναι φῶς, καὶ λάμπουν μὲ τὴν ἀρετή τους. 

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀπηχεῖ τὸν παρόμοιο λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 14). Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι ἔχετε προορισμὸ μὲ τὸ φωτεινό σας παράδειγμα καὶ μὲ τὰ λόγια σας, ποὺ μεταδίδουν τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, νὰ φωτίζετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται σὲ πνευματικὸ σκοτάδι.

Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ὅταν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀναμμένο λυχνάρι ποὺ ρίχνει φῶς μέσα στὴ νύχτα καὶ καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο, καθέναν ὁ ὁποῖος ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν προορισμό του. Καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς δριμὺς ἔλεγχος γιὰ τὸν πονηρὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ προβάλει καὶ ἐπιβάλει τὰ σκοτεινά του ἔργα ὡς τρόπο ζωῆς παρασύροντας πολλούς. 

Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὴν πηγὴ τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή μας μὲ τὸ δικό Του φῶς, κι ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του καὶ τὴ συμμετοχή μας στὰ ἅγια Μυστήρια, ὥστε νὰ γίνουμε, ὅπως γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος, «τέκνα φωτός»!

2. «Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν»

Συνεχίζοντας ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὶς συμβουλές του πρὸς τοὺς Ἐφεσίους, τοὺς συνιστᾶ νὰ συμπεριφέρονται μὲ σύν­εση καὶ φρόνηση, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Τοὺς προτρέπει δηλαδὴ νὰ ἀξιοποιοῦν πνευματικὰ κάθε εὐκαιρία, νὰ τὴν ­ἁρπάζουν ἀμέσως. Νὰ μὴν τὴ χάνουν, διότι ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἡμέρες εἶναι γεμάτες σκάνδαλα, καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὸ καλὸ εἶναι σπανιότερες, οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὸ κακὸ εἶναι πολὺ περισσότερες. 

Πόσο ἐπίκαιρος ἀκούγεται ­σήμερα αὐ­τὸς ὁ θεόπνευστος λόγος! Ζοῦμε πρά­­γματι σὲ ἡμέρες ἀποκαλυπτικές: «αἱ ἡμέ­ραι πονηραί εἰσι». Στὶς μέρες μας τὸ κακὸ ὄχι ἁπλῶς κυριαρχεῖ, ἀλλὰ διατυμπανίζεται ὡς καλό. Καθημερινὰ βλέπουμε ὅτι διαστρέφεται ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ, τοῦ ἠθικοῦ, τοῦ ἀληθινὰ ὡραίου. Ἡ βία, ἡ ἀνηθικότητα κι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτωλὲς ἐξαρτήσεις διαφημίζονται παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὰ μικρότερα παιδιά.

Χρειάζεται λοιπὸν ἰδιαίτερη προσοχή. «Βλέπετε πῶς ἀκρι­βῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄ­σοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν», λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος. Προσέξτε! Μὴν παρασύρεστε ἀπὸ τὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου. Μὴ σπαταλᾶτε τὸν χρόνο σας σὲ διασκεδάσεις ποὺ φθείρουν τὴν ψυχή σας. Μὴν ἀφήνετε τὸν ἑ­αυτὸ σας ἐκτεθειμένο νὰ βλέπει καὶ νὰ διαβάζει ὁτιδήποτε προβάλλεται. Ἀξιοποι­ῆστε τὸν χρόνο σας συμμετέχοντας σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ διακονίας πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Φροντίστε νὰ ­καλλιεργεῖτε τὴν ψυχή σας μὲ πνευματικὴ μελέτη καὶ προσευχή. Κάνετε τὴν αὐτοκριτική σας, ἐξομολογηθεῖτε καὶ λάβετε δυνατὲς ­ἀποφάσεις γιὰ πιὸ συστηματικὸ ἀγώνα στὸ ἑξῆς. Τώρα εἶναι εὐκαιρία!

3. Μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς

Μὲ αὐστηρότητα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μίλησε στοὺς χριστιανοὺς γι’ αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγουν. Ὡστόσο δὲν μένει στὸ ἀρνητικό. Τοὺς καλεῖ νὰ γευθοῦν καὶ τὶς χαρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Λέγει: «πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλ­μοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠ­δαῖς πνευματικαῖς, ᾄδον­τες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑ­μῶν τῷ Κυρίῳ»· νὰ γεμίζετε μέσα σας μὲ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ νὰ τέρπετε τοὺς ἑαυτούς σας μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές, τραγουδώντας καὶ ψάλλοντας μὲ τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ψαλμωδία γαληνεύει τὸν ἄνθρωπο, καταπραΰνει τὰ πάθη, διώχνει τοὺς κακοὺς λογισμούς, δίνει ὤ­­θηση στὴν προσευχή. Γι’ αὐτὸ ­ἄλλωστε καὶ ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ στὴ θεία λατρεία ὕμνους καὶ ψαλμωδίες, ἀφενὸς μὲν ὡς ἔκφραση δοξολογίας, ἀφετέρου δὲ ὡς μέσο ἀγωγῆς καὶ διδασκαλίας τῶν πιστῶν. Κι οἱ ἅγιοι Πατέρες, σύμφωνα μὲ τὸ γραφικὸ «εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω» (Ἰακ. ε΄ 13), μᾶς συνιστοῦν νὰ ψάλλουμε σὲ κάθε περίσταση ποὺ θέλουμε νὰ ξεκουράσουμε τὸ πνεῦμα μας ἢ νὰ τονώσουμε τὴν ψυχή μας. 

Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀναζητοῦμε ἁ­­­γνοὺς τρόπους ψυχαγωγίας καί, τὸ κυριότερο, ἂς καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι μόνο τότε μποροῦ­με νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ πλήρωμα τῆς χαρᾶς.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Άνθρωποι του φωτός του Ιωάννη Καραβιδόπουλου

Φως και σκοτάδι είναι δυο αντίθετες έννοιες και πραγματικότητες που συναποκλείονται αμοιβαία. Το τόσο παραστατικό αυτό ζεύγος των αντιθέτων εννοιών το χρησιμοποιούν πολύ συχνά οι συγγραφείς της Κ.Διαθήκης για να τονίσουν την πλήρη αντίθεση μεταξύ της περιοχής του Θεού και της καλοσύνης αφενός, και της αντίθεης περιοχής των δαιμονικών δυνάμεων και της κακίας αφετέρου. Ιδιαίτερα ο Απ. Παύλος, στην περικοπή που διαβάζεται αυτήν την Κυριακή στη θεία Λειτουργία από την προς Εφεσίους επιστολή, αντιπαραθέτει την προηγούμενη χωρίς Χριστό σκοτεινή ζωή των πιστών προς την τωρινή φωτεινή ζωή τους και εξάγει τις συνέπειες αυτής της ζωής. Aς παραθέσουμε την περικοπή σε μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας από τέσσερες καθηγητές των πανεπιστημίων Αθήνας και Θεσσαλονίκης:

«Αδελφοί, να ζείτε σαν άνθρωποι που ανήκουν στο φως. Γιατί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το 'Αγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Να εξετάζετε τι αρέσει στον Κύριο. Και να μη συμμετέχετε στα σκοτεινά κι ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζετε. Γι' αυτά που κάνουν εκείνοι στα κρυφά, είναι ντροπή ακόμα και να μιλάμε. 13'Οταν όμως όλα αυτά έρχονται στο φως, αποκαλύπτεται η αληθινή τους φύση. Γιατί ό,τι φανερώνεται γίνεται κι αυτό φως. Γι' αυτό λέει ένας ύμνος:

‘ Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι,

αναστήσου από τους νεκρούς,

και θα σε φωτίσει ο Χριστός’ .

Προσέχετε, λοιπόν, καλά, πώς ζείτε· μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί ζούμε σε πονηρούς καιρούς. Γι' αυτό μην είστε άφρονες, αλλά ν' αντιλαμβάνεστε τι θέλει ο Κύριος από σας. Να μη μεθάτε με κρασί, που οδηγεί στην ασωτία, αλλά να γεμίζετε με το Πνεύμα του Θεού. Να τραγουδάτε στις συνάξεις σας ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές· να ψάλλετε με την καρδιά σας στον Κύριο» (Εφεσ 5, 8-19).

Η υποδούλωση του πρώτου ανθρώπου στη γη και των μεταγενέστερων απογόνων του με δική τους βέβαια απόφαση στις δυνάμεις του κακού και της καταστροφής έχει σαν συνέπεια τον σκοτισμό του μυαλού τους, το στένεμα της ζωής τους, τη διαδοχική εξασθένηση των δυνάμεών τους. Η ελευθερία και το άνοιγμα των οριζόντων που προσφέρει ο Χριστός οδηγεί ακριβώς στην αντίθετη κατάσταση: στον φωτισμό του ανθρώπου, στο άνοιγμα της ζωής προς τους άλλους αδελφούς, στη δημιουργική εκδίπλωση των δυνάμεών του. Το φως και η σύνεση χαρακτηρίζουν τη νέα αυτή κατάσταση του ανθρώπου. Τις εκδηλώσεις του ανακαινισμένου, συνετού και φωτεινού ανθρώπου μπορούμε να τις συνοψίσουμε στις ακόλουθες γραμμές, στηριζόμενοι στην αποστολική περικοπή που παραθέσαμε παραπάνω:

1. Η παραγωγή καρπών, δηλ. αγαθών έργων, είναι η πρώτη και αυτονόητη εκδήλωση του ανθρώπου που ένοιωσε τη Χάρη του Θεού να τον μεταμορφώνει ριζικά και να τον μεταβάλλει από εστία καταστροφής σε πηγή αγάπης και δημιουργικής προσφοράς. Ὀπως από τους καρπούς το «δένδρον γινώσκεται», έτσι κι από τους καρπούς της αγάπης φαίνεται ο σωστός και γνήσιος χριστιανός.

2. Ο φωτεινός άνθρωπος φωτίζει και «ελέγχει» τους γύρω του. Κι ας μη νομίσει κανείς ότι ο έλεγχος συνίσταται στο δριμύ και ενελέητο κατηγορητήριο των ανθρώπων από του άμβωνος ή από οποιαδήποτε άλλη θέση. Ο έλεγχος μπορεί να είναι σιωπηρός, ταπεινός, ειρηνικός: Η παρουσία ενός καλού χριστιανού, χωρίς πολλά λόγια και επίδειξη αποτελεί το καλύτερο και αποτελεσματικότερο έλεγχο των άλλων. Σε ένα αρχαίο χριστιανικό κείμενο διαβάζουμε:«Εάν ενός εκλεκτού ανθρώπου ο γείτονας αμαρτήσει, αμάρτησε και ο εκλεκτός, γιατί αν ο εκλεκτός συμπεριφερόταν όπως απαιτεί ο λόγος του Θεού, θα ντρεπόταν και ο γείτονας και δεν θα αμάρτανε» (Κλἠμης Αλεξανδρέας, Στρωματείς Ζ΄13).

3. Η σύνεση στην αντιμετώπιση του χρόνου είναι ένα ακόμη δείγμα φωτεινού και σώφρονος ανθρώπου. Αποτελεί ασυγχώρητη αφροσύνη για τον άνθρωπο να μην αντιλαμβάνεται τις σωτηριολογικές διαστάσεις του χρόνου της ζωής του και να επιτρέπει την κατασπατάλησή του σε άσκοπες και φθοροποιές ενέργειες. Η κάθε χρονική στιγμή είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο, που έχει συνείδηση της χρονικά περιορισμένης υπάρξεώς του. Συνήθως από τον φόβο του τέλους της κυριαρχημένος ο άνθρωπος καταφεύγει σε μηχανισμούς αμυντικούς που τον κάνουν να ξεχνά την πραγματικότητα του τέλους και να αποδύεται σε πολλαπλές ενέργειες που του δίνουν την αίσθηση, ή μάλλον ψευδαίσθηση της ατέρμονης διάρκειάς της. Αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του φωτεινού και «σοφού» ανθρώπου το να μπορεί να αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα της ζωής αλλά και του θανάτου, να είναι συμφιλιωμένος συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα με αυτήν την πραγματικότητα και να κάνει συνετή χρήση του χρόνου του.

«Προσέχετε, λοιπόν, καλά, πώς ζείτε· μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί»: Είναι η προτροπή του Απ. Παύλου προς τους χριστιανούς και της δικής μας εποχής.

Η πανθρησκεία της φαντασίας! Νίκος Χειλαδάκης

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ;;;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πριν από λίγο καιρό και πολύ πριν από την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στον Πατριάρχη και τα όσα πολύ «όμορφα» έγιναν εκεί, ένας γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος με τον  οποίο κατά καιρούς επικοινωνώ και για τον οποίο πάντα υποψιαζόμουν ότι ίσως έχει κάποιες  κρυπτοχριστιανικές καταβολές, μου έγραψε το εξής που μου είχε έρθει σαν ηχηρό «χαστούκι». «Πως μπορεί κάποιος σήμερα στην Τουρκία να  τρέφει συμπάθεια στην Ορθοδοξία και να επιδιώξει να γνωρίσει τα δόγματα της, όταν ο ίδιος Πατριάρχης σας έχει χαρακτηρίσει δημόσια πως το Κοράνι είναι ιερό βιβλίο και μάλιστα δεν χάνει τη ευκαιρία να το δωρίζει με όλες τις τιμές που του προσάπτει;». Προσπάθησα τότε να δικαιολογήσω τον Πατριάρχη όπως έκανα όταν ήμουν στην Τουρκία σαν ανταποκριτής και έγραφα συχνά για την καταπίεση του Πατριαρχείου από τις τουρκικές αρχές, αλλά τότε όλα τα σχετικά μου άρθρα κόβονταν στην Αθήνα από τους σημερινούς όψιμους, ένθερμους υποστηρικτές του Βαρθολομαίου. Μέσα μου όμως κάτι «κρύωνε» συνεχώς για τον προκαθήμενο.

Πριν από λίγες μέρες σε επικοινωνία που έχω με κάποιον Έλληνα φίλο   που ζει πολλά χρόνια στην Γερμανία μου έγραψε το έξης που με  προβλημάτισε έντονα.  Όπως μου ανέφερε, εδώ και τρία χρόνια ένας φίλος Γερμανός, παπικός και πολύ θρησκευόμενος που έρχονταν συχνά να λειτουργηθεί στην δικιά μας ελληνορθόδοξη εκκλησία, είχε δείξει τάση να βαπτιστεί Ορθόδοξος. Δυστυχώς όμως, όπως μου ομολόγησε ο φίλος από την Γερμανία, εδώ και ένα χρόνο ο ιερέας της εκκλησίας μας έχει φορέσει παπικά άμφια, αφήνει τους παπικούς να μπαινοβγαίνουν ελευθέρα μέσα στην εκκλησία, ακόμα και στο ιερό, σαν να έχει ήδη γίνει η ένωση των εκκλησιών και το πιο φρικτό, όπως μου ανέφερε αλλά δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, κάνουν… κοινό ποτήρι. Βουτούν την Όστια στο δισκοπότηρο και κοινωνούν!!! Ο Γερμανός προσήλυτος μετά από όλα αυτά, όπως ανέφερε ο φίλος από την Γερμανία, διστάζει πλέον να βαπτιστεί γιατί όπως αναρωτιέται, αφού δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ Παπικών και Ορθοδόξων, αφού οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι είναι σε διαδικασία ένωσης τότε ποιος είναι ο λόγος να βαπτιστεί Ορθόδοξος;;

Υπάρχουν Ορθόδοξοι ποιμένες που κηρύττουν, (ακόμα),  πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη οδός της Αλήθειας, είναι η μόνη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Πώς μπορεί όμως αυτό να καταξιωθεί σήμερα με όλα όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια, με την θρησκευτική αποστασία να οργιάζει, με τον Οικουμενισμό να σαρώνει τα πάντα, με Πατριάρχες να δωρίζουν το Κοράνι σαν ιερό βιβλίο, με Ορθόδοξους ιερείς που εμφανίζονται εν πλήρη σύμπνοια με τους Παπικούς αλλά και ότι άλλο θρησκευτικό μόρφωμα μπορεί να φανταστεί κανείς;

Ο πάτερ Παΐσιος είχε πει κάποτε πως, «για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού πάμε». Ο διάλογος με τους Παπικούς και τα αλλά χριστιανικά δόγματα είχε αρχίσει με την καλή θέληση να καταδειχτεί πως η μόνη Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία και για να τους δοθεί η ευκαιρία να μετανοήσουν και να επιστρέψουν. Σήμερα ο διάλογος γίνεται για να καταδειχτεί πως όλα τα χριστιανικά δόγματα και ακόμα περισσότερο όλες οι θρησκείες, είναι τμήματα μιας «αλήθειας» και πως όλοι έχουν δίκιο και στο τέλος πως η θρησκεία είναι για τον καθένα ότι του αρέσει και ότι του βολεύει, όλα «ωραία» και «όμορφα». Έτσι δεν χρειάζεται να υπάρχει φόβος Θεού γιατί στο τέλος όλα συγχωρούνται και όλα είναι ανεκτά και γιατί όχι και οι ομοφυλόφιλοι ιερείς, οι γυναίκες επίσκοποι και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η πανθρησκεία της φαντασίας! Για όλους αυτούς δεν υπάρχει καμία Κρίση των πράξεων μας, αλλά όλα είναι μυθεύματα που χρειάζονταν για άλλες καθυστερημένες και σκοτεινές εποχές.

Αλήθεια για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού πήγαμε!  Η ευθύνη την ποιμένων που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ είναι τεράστια, αλλά και η ευθύνη του ποιμνίου που δεν αντιδρά γιατί θεωρεί πως κάνει «υπακοή» και πως δεν πρέπει να κάνουμε «κατάκριση» σε αυτούς τους ποιμένες, είναι επίσης τεράστια.  

Τι έχουμε να πούμε τώρα σε όλους αυτούς τους αλλόδοξους, ακόμα και αλλόθρησκους (όπως γνώρισα προσωπικά  πολλούς στην Τουρκία), που διψούν να ακούσουν από εμάς την γλώσσα της Αλήθειας;
Πηγή

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΥΚΙΑΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

«Ο άγιος Νικόλαος έζησε στα χρόνια των τυράννων Διοκλητιανού και  Μαξιμιανού και διέπρεψε πρώτα ως μοναχός. Έπειτα λόγω της μεγάλης αρετής του δέχτηκε την αρχιερωσύνη. Επειδή όμως πίστευε στον Χριστό και κήρυσσε ελεύθερα την χριστιανική πίστη και ζωή, συνελήφθη από τους άρχοντες της πόλεως κι αφού υποβλήθηκε σε βασανιστήρια και στρεβλώσεις του σώματός του, ρίχτηκε στη φυλακή μαζί και με άλλους χριστιανούς. Όταν όμως ο μεγάλος και ευσεβής Κωνσταντίνος απέκτησε τη βασιλεία των Ρωμαίων με το θέλημα του Θεού, ελευθερώθηκαν οι φυλακισμένοι, και μαζί με αυτούς και ο Νικόλαος, ο οποίος πήγε στα Μύρα. Μετά από λίγο διάστημα, συγκροτήθηκε με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου και η πρώτη εν Νικαία Σύνοδος, της οποίας μέλος ήταν και ο θαυμαστός Νικόλαος.

Αυτός έκανε πολλά και διάφορα θαύματα, όπως δηλώνει και η ιστορία του.  Διέσωσε μάλιστα και τρεις άντρες που συκοφαντήθηκαν και επρόκειτο να πεθάνουν άδικα. Διότι ευρισκόμενοι στη φυλακή, έμαθαν τον χρόνο που έμελλε να αποκεφαλισθούν και επικαλέστηκαν τον άγιο σε βοήθειά τους, θυμίζοντάς του τις διάφορες ευεργεσίες που έκανε και πώς έσωσε στη Λυκία τρεις άνδρες που επρόκειτο κι αυτοί να χάσουν τη ζωή τους. Λοιπόν ο ταχύς και θερμός σε βοήθεια, ο άγιος Νικόλαος δηλαδή, φανερώνεται στον βασιλιά και στον έπαρχο κατά τον ύπνο τους. Και τον μεν έπαρχο επιτιμά για την συκοφαντία των ανδρών προς τον βασιλιά, τον δε βασιλιά διδάσκει και του υπενθυμίζει  ότι οι φυλακισμένοι άνδρες είναι αθώοι και από φθόνο κατηγορήθηκαν. Οπότε τους λύτρωσε από την επικείμενη τιμωρία. Επί πλέον και άλλα πολλά τεράστια θαύματα επιτέλεσε, κι αφού ποίμανε τον ορθόδοξο λαό με ιερό τρόπο κι έφτασε σε βαθύ γήρας, εξεδήμησε προς τον Κύριο, χωρίς όμως να ξεχάσει μετά το τέλος του το ποίμνιό του. Διότι καθημερινά, θα λέγαμε, πρόσφερε τις ευεργεσίες του σ’ αυτούς που είχαν ανάγκη και τους έσωζε από παντός είδους κινδύνους και περιστάσεις».

Ο υμνογράφος άγιος Θεοφάνης ευρισκόμενος σε αδυναμία και απορία προκειμένου να εγκωμιάσει έναν τόσο μεγάλο άγιο σαν τον άγιο Νικόλαο – «Ποίοις ευφημιών στέμμασιν αναδήσωμεν τον Ιεράρχην;… Ποίοις μελωδικοίς άσμασιν επαινέσωμεν τον Ιεράρχην;» Και: «Νικόλαε, μη βδελύξη την εγχείρησιν∙ ποθών ου κομπάζων γαρ, τρισμάκαρ,  κατετόλμησα», δηλαδή: τρισμακάριστε Νικόλαε, μη βδελυχθείς την απόπειρα του εγκωμιασμού σου. Διότι το τόλμησα από πόθο και όχι από υπερηφάνεια – επιχειρεί να τον προβάλει χρησιμοποιώντας τον τόπο της επισκοπής του: τα Μύρα της Λυκίας, το ίδιο το όνομά του: Νικόλαος, την προσωνυμία του: θαυματουργός.

Ο τόπος της επισκοπής του, τα Μύρα, γίνονται εν πρώτοις αφορμή για τον υμνογράφο να φανερώσει το πνευματικό βάθος του αγίου, ότι δηλαδή ο ίδιος αναδείχθηκε πνευματικό μύρο, αφού χρίστηκε από το νοητό μύρο, το άγιο Πνεύμα. Ως μυροβολών λοιπόν το μύρο της χάρης του Θεού το προσφέρει στους πιστούς, που με πίστη και πόθο τελούν την πανσέβαστη μνήμη του. «Μύροις παροικήσας αισθητώς, μύρον αληθώς ανεδείχθης μύρω χρισθείς νοητώ, άγιε Νικόλαε, αρχιεράρχα Χριστού∙ και μυρίζεις τα πρόσωπα των πίστει και πόθω σου την παναοίδιμον μνήμην τελούντων αεί». Η εικόνα αυτή του μυρωμένου από τον Θεό αγίου που «μυρίζει» σαν άνοιξη τους πιστούς, είναι από τις αγαπημένες εικόνες του υμνογράφου του. Πράγματι έρχεται και επανέρχεται αυτός με αυτήν την σκέψη, με σκοπό βεβαίως να θυμίσει ότι στην πραγματικότητα ο άγιος Νικόλαος υπήρξε μιμητής των αγίων Αποστόλων, που πρώτοι αυτοί υπήρξαν τα μυροδοχεία του αγίου Πνεύματος, συνεπώς σαν εκείνους και ο ίδιος «περιπολεύει την οικουμένην» για να προσφέρει την βοήθειά του. «Πάτερ Νικόλαε, του παναγίου Πνεύματος μυροθήκη υπάρχων, ως έαρ μυρίζεις ευφρόσυνον των θείων αρωμάτων Χριστού∙ των αποστόλων γαρ μιμητής γενόμενος, την οικουμένην περιπολεύεις, δια των λόγων των θαυμάτων σου». (Πάτερ Νικόλαε, επειδή είσαι μυροθήκη του παναγίου Πνεύματος, σαν ευφρόσυνη άνοιξη προσφέρεις το  θείο άρωμα του Χριστού).

Ο άγιος Θεοφάνης δεν παραλείπει βεβαίως, έστω και σε μικρότερη έκταση, να τονίσει και τον τρόπο που ο άγιος έγινε κατοικητήριο του Θεού και συνεπώς μυροθήκη του Πνεύματός Του. Χρησιμοποιεί μάλιστα για να δείξει την πνευματική του άσκηση και μία εξαίσια εικόνα, παρμένη από την Παλαιά Διαθήκη: ο άγιος Νικόλαος έγινε νέος Αβραάμ και ευλογήθηκε από τον Θεό ως έχων και αυτός την αρετή της φιλοξενίας. Τι έκανε λοιπόν από πλευράς πνευματικής ασκήσεως ο άγιος; Όπως πρόσφερε  ο Αβραάμ θυσία στον Θεό τον μονογενή του υιό, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Νικόλαος: πρόσφερε στον Θεό θυσία τον νου του, σαν να ήταν ο μονογενής υιός του. Ο άγιος με άλλα λόγια χαριτώθηκε από το Πνεύμα του Θεού, διότι αγάπησε ολοκάρδια τον Θεό, τόσο ώστε ο νους του αδιάκοπα ευρισκόταν προσκολλημένος σ’  Εκείνον. «Νέος Αβραάμ εδείχθης, Νικόλαε, ως μονογενή υιόν προσάξας τον νουν τω Δεσπότη σου, αναιμάκτους θυσίας προσφέρων αεί, καντεύθεν ευλογήθης ως φιλόξενος, Πάτερ, και Τριάδος γέγονας οικητήριον θείον και άμωμον». (Αποδείχθηκες νέος Αβραάμ, Νικόλαε, γιατί οδήγησες τον νου στον Δεσπότη σου, σαν μονογενή υιό, προσφέροντάς του πάντοτε αναίμακτες θυσίες, και έτσι ευλογήθηκες σαν φιλόξενος, Πάτερ, και έγινες κατοικητήριο θείο και άμωμο).

Ο υμνογράφος όμως, είπαμε, χρησιμοποιεί και το όνομα του Νικολάου ως αφορμή σχολιασμού της αγιότητάς του. «Νίκη φερωνύμως αληθώς, του πιστού λαού ανεδείχθης, εν πειρασμοίς κραταιά, άγιε Νικόλαε, θεράπων όντως Χριστού∙ πανταχού γαρ καλούμενος, οξέως προφθάνεις, πόθω τους προστρέχοντας υπό την σκέπην σου∙ συ γαρ εν νυκτί και ημέρα, πίστει οπτανόμενος σώζεις εκ των πειρασμών και περιστάσεων». (Αναδείχθηκες αληθινά κι όπως το λέει και το όνομά σου, νίκη για τον λαό, πραγματικέ δούλε του Χριστού. Διότι μόλις καλείσαι οπουδήποτε, προφταίνεις πολύ γρήγορα εκείνους που προστρέχουν με πόθο κάτω από την σκέπη σου. Εσύ δηλαδή και την νύκτα και την ημέρα φανερούμενος με την πίστη σώζεις από τους πειρασμούς και τις δεινές περιστάσεις). Ο άγιος εν Πνεύματι ευρισκόμενος, ιδίως μετά την κοίμησή του, αποτελεί το όπλο του κάθε πιστού. Ο οποιοσδήποτε που θα τον επικαλεστεί εν πίστει, αν μάλιστα βρίσκεται σε κίνδυνο, είτε είναι στη γη είτε στη θάλασσα, θα τον βρει πρόθυμο συμπαραστάτη του. Ο άγιος δηλαδή θα γίνει η νίκη του πιστού. «Είσαι, άγιε Νικόλαε, ιεροκήρυκα Χριστού,  μέγας και θερμός βοηθός σ’ αυτούς που βρίσκονται στους κινδύνους, είτε είναι στη γη είτε πλέουν στη θάλασσα, είτε είναι μακριά είτε είναι κοντά». Και βεβαίως ο άγιος έγινε και η νίκη του λαού απέναντι στις αιρέσεις της εποχής, ιδίως απέναντι στον αιρεσιάρχη Άρειο. Υπήρξε κατά τον υμνογράφο μάλιστα «ο ολετήρ Αρείου και θερμός αντίμαχός» του, δηλαδή αυτός που τον εξολόθρευσε – κυρίως με την αγιασμένη ζωή του – και ο θερμός πολέμιός του. Είναι γνωστό ότι μη αντέχοντας ο άγιος τις βλασφημίες του Αρείου κατά του Κυρίου μέσα στην Σύνοδο, σηκώθηκε και ράπισε το βλάσφημο στόμα.

Και τέλος, ο άγιος υμνογράφος επιμένει πάρα πολύ στο θαυματουργικό χάρισμα του αγίου. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει αυτήν την επωνυμία: θαυματουργός. Η εμφάνισή του μάλιστα, όπως αναφέρει και το συναξάρι, στον βασιλιά Κωνσταντίνο και στον έπαρχο κατά τον ύπνο τους, για να σώσει τους αθώους άνδρες, είναι τόσο γνωστή, ώστε και στο εξαποστειλάριο της Πέμπτης της κάθε εβδομάδος, της ημέρας της αφιερωμένης στον άγιο Νικόλαο, όπως και στους αγίους αποστόλους βέβαια – ενδεικτικό της μεγάλης αγιότητάς του: να υπάρχει ημέρα αφιερωμένη σ’ εκείνον, όπως γίνεται με την ημέρα Τρίτη  και με τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο – να μνημονεύεται το συγκεκριμένο θαύμα του. «Τον μέγαν αρχιποίμενα και ιεράρχην άπαντες, τον πρόεδρον των Μυρέων, Νικόλαον ευφημούμεν∙ πολλούς γαρ άνδρας έσωσεν, αδίκως θνήσκειν μέλλοντας∙ και βασιλεί οπτάνεται, συν Αβλαβίω κατ’ όναρ, λύων την άδικον ψήφον». Θα έπρεπε βεβαίως να γεμίσουμε πολλές σελίδες, αν θέλαμε, έστω και ακροθιγώς,  να μνημονεύσουμε όχι τα θαύματα που έκανε και κάνει ο άγιος Νικόλαος, αλλά και μόνον αυτά που είναι καταγεγραμμένα στην ακολουθία του αγίου. Είναι σαν τις ακτίνες του ήλιου, με τα οποία φανερώνεται η λαμπρότητά του. Όπως το λέει και ο υμνογράφος: «Αστράπτεις εν τη γη των θαυμάτων ακτίσι, Νικόλαε σοφέ». Και: «Γνωρίζει πάσα υφήλιος, Νικόλαε τρισμάκαρ, τα θαύματά σου».

Εκεί όμως που υπάρχει η πληθύς των θαυμάτων του είναι στον χώρο των ναυτικών. Δεν υπάρχει άνθρωπος της θάλασσας που να μην έχει να διηγηθεί κάποια επέμβαση του αγίου, κάποιο θαύμα προς σωτηρία του. Γι’ αυτό και όλοι τους έχουν αναρτημένη στο δωμάτιό τους  την εικόνα του αγίου Νικολάου, του προστάτη τους. Κι αυτό όχι τυχαία. Το ίδιο το συναξάρι του, πέρα από άλλες περιπτώσεις, μνημονεύει τον ευλαβή εκείνο άνθρωπο του Βυζαντίου, που αγαπούσε υπερβαλλόντως τον άγιο Νικόλαο και που αναγκάστηκε να φύγει με καράβι για δουλειές σε άλλη χώρα. Και κάτι συνέβη το βράδυ της αναχώρησής του που είχε δυναμώσει ο αέρας, οι ναύτες δεν τον πρόσεξαν και τον έσπρωξαν και βρέθηκε στα μανιασμένα κύματα. Κανείς δεν μπόρεσε να τον σώσει και τον έκλαιγαν ως ήδη πεθαμένο. Εκείνος όμως στον βυθό ευρισκόμενος άρχισε να επικαλείται τον προστάτη άγιό του, και, ω του θαύματος! Βρέθηκε μέσα στο σπίτι του στάζοντας από το θαλασσινό νερό. Το μεγάλο αυτό θαύμα βεβαίως έγινε γνωστό όχι μόνον στους συγγενείς και τους γείτονες, αλλά και σε όλο το Βυζάντιο, τόσο που κλήθηκε και από τον βασιλιά και τους αρχιερείς να το διηγηθεί, με κατάληξη την δοξολογία του Θεού και την άγρυπνη δέησή Του μέσα στον Ναό από όλους.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ «Και (ο Ιησούς) επέθηκε επ’ αυτή τας χείρας∙ και παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν» (Λουκ. 13, 13)

«Και (ο Ιησούς) επέθηκε επ’ αυτή τας χείρας∙ και παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν» (Λουκ. 13, 13)

α. Μία «συγκύπτουσα» γυναίκα που επί χρόνια ήταν διπλωμένη στα δύο, που το χώμα ήταν ο μοναδικός ορίζοντας των ματιών της, σηκώνεται και στέκεται όρθια: μπορεί και πάλι να σταθεί αντίκρυ στα πρόσωπα των συνανθρώπων της, να δει και πάλι το γαλάζιο του ουρανού και να ατενίσει κατάματα τον ορίζοντά του. Ένα θαύμα που τη συγκλονίζει και την κάνει να ξεσπάσει σε δοξολογία προς τον Θεό, κι αυτό γιατί  τα χέρια του Ιησού ακούμπησαν πάνω της. «Και επέθηκεν επ’  αυτή τας χείρας∙ και παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν».

β. 1. Δεν επρόκειτο για χέρια ενός απλού ανθρώπου, μολονότι και τα χέρια αυτά μπορούν να γίνουν χέρια ιαματικά, όταν είναι χέρια ενός γιατρού, ενός φυσικοθεραπευτή, ενός χειροπράκτη. Ποιος μπορεί για παράδειγμα να μη θαυμάσει τα «μαγικά» χέρια του χειρουργού αγίου Λουκά του ιατρού του Ρώσου, ή τα εξίσου «μαγικά» της γερόντισσας Γαβριηλίας (Παπαγιάννη), με τις χειροπρακτικές μεθόδους της, όταν μαθαίνει ότι αυτά έσωσαν στην εποχή τους τόσες ζωές; Το ίδιο από την άλλη και το φιλικό άγγιγμα των χεριών ενός ανθρώπου μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά για τον συνάνθρωπο, όταν μάλιστα αυτός νιώθει μόνος και ανασφαλής. Πόσες φορές και το απλό άγγιγμα δεν δηλώνει την παρουσία μας ως συμπαραστάτη, ως κάποιου που χωρίς λόγια τις περισσότερες φορές θέλει να πει στον άλλο «μη φοβάσαι, είμαι μαζί σου!»

2. Στο περιστατικό του ευαγγελίου όμως για τη συγκύπτουσα γυναίκα που θεράπευσε ο Χριστός, πρόκειται για τα χέρια του Ίδιου του ενανθρωπήσαντος Θεού μας, Εκείνου που μέσω αυτών σκορπούσε τη θαυματουργική ίαση και την ουράνια ευλογία. Δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο περιστατικό. Σε κάθε σχεδόν θαύμα του Κυρίου, θεραπείας από αρρώστια ή αναστάσεως εκ νεκρών, αυτά τα χέρια γίνονταν η δίοδος για να διέλθει η πανσθενής δύναμη του λόγου Του. Κι επί πλέον: είναι τα χέρια εκείνα, που χωρίς να υφίστανται εν σαρκί ακόμη, υπαρκτά όμως με τον ανθρωπομορφισμό της Παλαιάς Διαθήκης, έπλαθαν τον Αδάμ και την Εύα, δημιουργώντας τον πρώτον άνθρωπο. «Αι χείρες Σου εποίησάν με και έπλασάν με». Και να προχωρήσουμε πιο πολύ: είναι τα χέρια που ευλόγησαν τους μαθητές και τον κόσμο, την ώρα που ο Κύριος αναλαμβανόταν στους Ουρανούς, αφήνοντάς μας την ευλογία ακριβώς των χεριών Του ως την τελευταία επί γης ανάμνησή Του. «Και εν τω ευλογείν Αυτόν αυτούς ανεφέρετο εις τους Ουρανούς».

3. Τα χέρια του Ιησού δεν χάθηκαν με την Ανάληψή Του. Αφενός η ευλογία τους συνεχίζεται στους αιώνες, δεδομένου ότι ο Κύριος εκράτησε διαπαντός την ανθρώπινη φύση Του – ο Κύριος κάθεται εν δεξιά του Πατρός και ως άνθρωπος και έτσι θα έλθει στη Δευτέρα Του Παρουσία «κρίναι ζώντας και νεκρούς» -  αφετέρου εξακολουθούν και υφίστανται στον κόσμο «εν ετέρα μορφή»: μέσω των χεριών των ιερέων, οι οποίοι δανείζουν, κατά την πατερική έκφραση, τα χέρια τους και το στόμα τους σ’  Εκείνον, προκειμένου Αυτός να αγιάζει διά του λόγου και της τελέσεως των μυστηρίων τους πιστούς όλων των αιώνων, κι ακόμη πιο πολύ ίσως  μέσω του προτεταμένου χεριού του αρχιερέα κατά το μυστήριο  της ιερωσύνης, διά του οποίου διοχετεύεται η πανσθενής χάρη του αγίου Πνεύματος επί την κεφαλήν του υποψηφίου ιερέα. Τι άλλο είναι η ευλογία ιδίως που προσφέρει κατά τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας ο ιερέας, παρά η ευλογία του ίδιου του Κυρίου, διά των χεριών των μελών Του κληρικών; Κι είναι πολύ ωραίο το καταγεγραμμένο περιστατικό από τις ιστορίες του Αγίου Όρους, σύμφωνα με το οποίο νεαρός νεοχειροτονηθείς σε ιερέα μοναχός τελούσε τις πρώτες του λειτουργίες. Και σε μία από αυτές, που μετείχε και ο γέροντας ηγούμενός του, εξερχόμενος στην Ωραία Πύλη για το «ειρήνη πάσι», απέφυγε την ευλογία, σκεπτόμενος ότι δεν είναι άξιος αυτός να ευλογήσει τον ηγούμενο. Και με τρόμο και έκπληξη άκουσε μέσα από το πετραχήλι του φωνή να του λέει: «Δεν ευλογείς εσύ, αλλά εγώ».

Δεν είναι όμως μόνον τα χέρια των κληρικών. Ο Κύριος ενεργεί και μέσω των χεριών όλων των πιστών Του, αφού όλοι οι βαπτισμένοι στο όνομά Του συνιστούν μέλη του σώματός Του, της Εκκλησίας. Κάθε δηλαδή ενέργεια των πιστών πάνω στο θέλημα του Θεού, κάθε άπλωμα των χεριών τους, για να τηρήσουν τις άγιες εντολές Του – το βλέπουμε σε όλους τους αγίους – όπως η προσφορά ελεημοσύνης για παράδειγμα, όπως το σκούπισμα των δακρυσμένων από τη θλίψη και τον πόνο συνανθρώπων τους, είναι στην πραγματικότητα το άπλωμα των χεριών και πάλι του Ίδιου του Ιησού. Και αντιστρόφως: κάθε κακή χρήση των χεριών, κάθε χτύπημα δι’  αυτών του συνανθρώπου, κάθε άπλωμά τους για κλοπή αγαθών που δεν μας ανήκουν, κάθε κίνησή τους που σκοπό έχει την προσβολή των άλλων, σημαίνει τη δαιμονική λειτουργία τους, την εκ μέρους μας πρόκληση «αναπηρίας» στον Κύριο, που Του στερούμε τη δυνατότητα  η ευλογία Του να βρει έκφραση και μέσω ημών.

4. Κι εκεί που αποκορυφώνεται η ευλογία των ιαματικών χεριών Του, εκεί που πράγματι έχουμε μία μυστική προέκτασή Τους μέσα στον χρόνο, είναι στο μυστήριο του Ευχελαίου. Στο ευχέλαιο – στο μυστήριο αυτό που διά της χρίσεως των ασθενών με έλαιο προσφέρεται η ιαματική χάρη του Κυρίου, όταν είναι συνδυασμένη με τη μετάνοια – τι άλλο έχουμε, παρά την μέσα στους αιώνες συνέχεια του «επέθηκε επ’  αυτή τας χείρας Του ο Ιησούς»; Το προτεταμένο χέρι του Κυρίου, το γεμάτο δύναμη αγάπης και θεραπείας, βλέπουμε κάθε φορά στο μυστήριο, και έτσι μας καλεί να το βλέπουμε πάντοτε η Εκκλησία μας. «Βασιλεύ άγιε, εύσπλαγχνε, και πολυέλεε, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος - ακούμε τον ιερέα να διαβάζει στην τελευταία ευχή -  ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν∙ ου τίθημι εμήν χείρα αμαρτωλόν επί την κεφαλήν του προσελθόντος σοι εν αμαρτίαις και αιτουμένου παρά σου δι’ ημών άφεσιν αμαρτιών∙ αλλά σην χείρα κραταιάν και δυνατήν, την εν τω αγίω Ευαγγελίω τούτω…επί την κεφαλήν του δούλου σου έκτεινον».

γ. Η ποικιλόμορφη αυτή μέσα στον χρόνο ευλογία των χεριών του Κυρίου έχει τα ίδια αποτελέσματα με εκείνα  της επί γης παρουσίας Του. Δεν λειτουργεί λιγότερο, σήμερα για παράδειγμα, η θεραπευτική χάρη του Χριστού από ό,τι τότε που «επί γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Το αποδεικνύουν τα διαρκή θαύματα που κάνουν οι άγιοί Του και γίνονται καθημερινά στην Εκκλησία Του. Και τα αποτελέσματα δεν είναι άλλα από αυτό που είδε στον εαυτό της και η συγκύπτουσα του Ευαγγελίου και «μη δυναμένη ανανεύσαι εις το παντελές» επί δεκαοκτώ ολόκληρα έτη: «παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν». Αρκεί βεβαίως να υπάρχει η ανθρωπολογική  προϋπόθεση για την ενεργοποίηση της χάρης: η ενεργής και ζωντανή πίστη του ανθρώπου.
π. Γεώργιος Δορμπαράκης