ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: ΜΙΑ ΒΑΡΕΤΗ ΤΕΛΕΤΗ;!

 

 

 

«Και τους μίλησε (ο Ιησούς) για πολλά πράγματα σε παραβολές. Τους έλεγε, “Πάλι η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με έμπορο, ο οποίος ζητά καλά μαργαριτάρια. Όταν δε, βρει ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πηγαίνει και πουλάει όλα όσα έχει και το αγοράζει”» Ματθαίος 13:3.45 – 46.

Ένα τέτοιο μαργαριτάρι, σαν και αυτό που περιγράφει ο Κύριος στην παραπάνω παραβολή, έχουμε στα χέρια μας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, το οποίο δυστυχώς δεν το εκτιμούμε δεόντως. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη Θεία Λειτουργία. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατ’ εξοχή Λατρευτική Εκκλησία. Δόγμα και Λατρεία συμβαδίζουν.

Την σπάνια ομορφιά αυτού του μαργαριταριού, οφείλει ο κάθε πιστός να την ανακαλύψει μόνος του. Γιατί είναι όμορφο όχι ότι σου προσφέρεται χωρίς κόπο αλλά ότι κατακτάς με αγώνα, αίμα και θυσία και τότε το κάνεις πραγματικό κτήμα σου...
  

Αν δεν κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, να πάρεις μια μετάφραση της Θείας Λειτουργίας στη Νεοελληνική γλώσσα να δεις το βαθύ νόημα των ψαλμών, των προσευχών, των ευχών ν’ ανακαλύψεις την κρυμμένη ομορφιά τους δεν κάνεις τίποτα. Κάτι αντίστοιχο δεν κάνεις όταν δεν καταλαβαίνεις ένα ξένο τραγούδι της αρεσκείας σου, δεν προσπαθείς δηλαδή να βρεις την μετάφραση των στίχων για να το καταλάβεις να το νοιώσεις μέσα σου, αλλιώς είναι ξηρό γράμμα που πιθανόν μπορεί να σου φέρνει χασμουρητό.

Ορίστε ένα μικρό δείγμα απαράμιλλης ομορφιάς από τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου:

“Θυμήσου σπλαχνικά, Κύριε, και το λαό που μας περιστοιχίζει, αλλά και όσους δικαιολογημένα απουσιάζουν, και ελέησε κι αυτούς κι εμάς με το μεγάλο έλεός σου.

Γέμισε τις αποθήκες τους με κάθε αγαθό. Διατήρησε τις οικογένειές τους με ειρήνη και ομόνοια. Ανάθρεψε τα νήπια˙ παιδαγώγησε τους νέους˙ βοήθησε τους γέροντες˙ παρηγόρησε τους δειλούς˙ μάζεψε τους σκορπισμένους˙ επανάφερε τους πλανεμένους και σύνδεσέ τους με την αγία σου καθολική και αποστολική Εκκλησία.

Όσους υποφέρουν από ακάθαρτα πνεύματα ελευθέρωσέ τους. Ταξίδεψε μαζί με όσους ταξιδεύουν στη θάλασσα˙ συνόδευσε όσους οδοιπορούν˙ προστάτευσε τις χήρες˙ υπεράσπισε τα ορφανά˙ ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους˙ θεράπευσε τους αρρώστους.

Όσους σύρονται στα δικαστήρια και όσους έχουν καταδικαστεί σε καταναγκαστικά έργα σε ορυχεία, κι εκείνους που βρίσκονται σε εξορίες και πικρές δουλείες, σε κάθε θλίψη ή ανάγκη και δύσκολη περίσταση, θυμήσου σπλαχνικά εσύ, ο Θεός, καθώς και όλους όσους έχουν ανάγκη της μεγάλης σου ευσπλαχνίας. Κι αυτούς που μας αγαπούν, κι όσους μας μισούν, καθώς και κείνους που παρακάλεσαν εμάς τους ανάξιους να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, θυμήσου τους, Κύριε.”

Η Θεία Λειτουργία είναι αποστάλαγμα σοφίας αιώνων. Γι’ αυτό όταν την απορρίπτεις,  απορρίπτεις πράγματα που δεν γνωρίζεις. Τότε η Θεία Λειτουργία αποκτά μηχανιστικό νόημα και εσύ μηχανικά συμμετέχεις σ’ αυτή, νοιώθοντας αβάσταχτη νύστα και πλήξη γιατί δεν καταφέρνεις να μπεις στην ομορφιά της, να συμμετάσχεις στους ύμνους της και τις προσευχές της. Μπορεί να την βλέπεις και σαν μια μαγική τελετή που μπορεί να σου φέρνει και γέλιο έτσι που πάει πέρα – δώθε ο παπάς, σηκώνει τα χέρια του ή κάνει διάφορες γκριμάτσες και κάποιες φορές φωνάζει δυνατά. Είσαι έτοιμος να καταδικάσεις ορισμένα ως γραφικά, οπισθοδρομικά ότι σε εκμεταλλεύονται και χάνεις την μαγεία της. Είναι σαν να πας σ’ ένα κονσέρτο και να κοιτάς αν ο πιανίστας είναι όμορφος ή άσχημος, αν έχει νύχια καθαρά ή όχι, αν η μεγαφωνική εγκατάσταση είναι της αρεσκείας σου ή θα ήθελες κάποια καλύτερη.

Ούτε πάλι είναι μια τελετή για να καλύψει τις ψυχολογικές σου ανάγκες, του να στηριχτείς κάπου, αλλά είναι μια σχέση ζωής μέσα από το ψωμί και το κρασί, μέσα από την ένωση σου με τον Χριστό, τους αδελφούς σου – ανταγωνιστές στη ζωή σου λόγω ναρκισσισμού – γι’ αυτό και ζητείται υπέρβαση.

Μια υπέρβαση που σου ζητά να συγχωρείς τους ανθρώπους που δεν είναι θεοί, γι’ αυτό και πέφτουν σε σφάλματα και πολλές φορές σε πληγώνουν. Έτσι μπορούμε να λέμε στον άλλο, πως «αν και δεν είσαι Θεός σ’ αγαπώ, γιατί έχεις τόσα ωραία δώρα της αγάπης του. Δεν τα έχεις όλα του Θεού, αλλά αξίζει να γιορτάσουμε μαζί εδώ στη Θεία Λειτουργία αυτά που έχεις να προσφέρεις».

Πιθανόν η αποχή σου από τη Θεία Λειτουργία να βασίζεται σε διάφορα σφάλματα κάποιων πιστών της Εκκλησίας ιδιαίτερα λειτουργών της, και βρίσκεις ευκαιρία να κατηγορείς την Εκκλησία (Ιεραρχία) που στην ουσία καθησυχάζουν τις διάφορες ενοχές σου.

Αν όμως θελήσεις να νοιώσεις την βαθύτερη ομορφιά της δεν θα σε νοιάζει τίποτε πλέον. Ούτε αν σ’ αρέσει ο εκάστοτε επίσκοπος ή Αρχιεπίσκοπος, ούτε αν ο παπάς πήρε λεφτά από τα μυστήρια ούτε τίποτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δίνουμε συγχωροχάρτι. Γιατί αυτός που ξεχνάει τον ρόλο του, λόχου χάρη ο Χ επίσκοπος ή Αρχιεπίσκοπος και από θρησκευτικός λειτουργός μετατρέπεται σε πολιτικάντη ο οποίος με συνθήματα και υποσχέσεις προσπαθεί να συγκινήσει  και να κερδίσει τα πλήθη είναι πράγματι κατακριτέος. Αλλά εξίσου κατακριτέος είναι και αυτός που ψάχνει όλη την ώρα να βρει σφάλματα στους άλλους για να δικαιολογήσει τη δική του ανεπάρκεια και τις δικές του ενοχές. Θυμίζει καθαρά τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού που αυτοδικαιώνονταν βρίσκοντας σφάλματα στη στάση των άλλων. Μια στάση, που καυτηρίασε ο Χριστός ωραιότατα λέγοντας: «Διότι ήρθε ο Ιωάννης ο οποίος ούτε τρώγει ούτε πίνει και λέγουν, έχει δαιμόνιο. Ήλθε και ο Υιός του ανθρώπου ο οποίος τρώγει και πίνει, και λέγουν, να ένας άνθρωπος φαγάς και κρασοπότης, φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών» Ματθαίος 11:18 – 19.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε λοιπόν πως το να ψάχνει κάποιος για πρότυπα ανάμεσα στους ανθρώπους είναι στην ουσία ανεδαφικό γιατί τις περισσότερες φορές τα πρότυπα αυτά είναι άνθρωποι με αδυναμίες που μπορεί επιμελώς να τις κρύβουν αλλά όταν ξεσκεπαστούν ξεσπάει ένας κυκεώνας άνευ προηγουμένου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση και την ισοπέδωση των πάντων αφού πλέον η απόδοση ευθυνών στρέφεται επί δικαίων και αδίκων λ.χ. Εκκλησία με συνεπακόλουθο την αποχή από τα μυστήρια και τη Θεία Λειτουργία.

Για το μαργαριτάρι αυτό που έχουμε και δεν το εκτιμούμε, θα αφήσουμε να μας μιλήσει κάποιος που το βρήκε και το εκτίμησε δεόντως. Αυτός ο κάποιος είναι ο πρώην Προτεστάντης και νυν Ορθόδοξος Ματθαίος Γκαλλάτιν. Στο βιβλίο του «Διψώντας για το Θεό» γράφει τα εξής για την Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία συγκρίνοντάς τη με μία αντίστοιχη Προτεσταντική:

«Όταν λοιπόν πηγαίνω στην εκκλησία (σ.σ. εννοεί την Προτεσταντική), σκοπός μου είναι να “πάρω κάτι”. Και τι χρειάζεται γι’ αυτό; Αυτό ακριβώς που προσπαθούν να μου δώσουν οι υπεύθυνοι της λατρείας: Καλή μουσική και καλό κήρυγμα.

Τι γίνεται όμως αν η μουσική δεν είναι τόσο καλή ή δεν είναι αυτή που εγώ προτιμώ; Τι γίνεται αν ο ιεροκήρυκας δεν είναι πολύ δυναμικός ή γίνεται φορτικός; Τότε, η λατρευτική εμπειρία δεν θα είναι αυτό που ήλπιζα. Και αν αυτό συνεχιστεί, θα σταματήσω να πηγαίνω στην συγκεκριμένη εκκλησία ή θα πηγαίνω στην παραλία να επικοινωνώ με τον Θεό μέσα στον εξαίσιο “ναό της φύσης”. Ή αν είμαι πιο συνειδητός Χριστιανός, θα αποφασίσω ίσως ότι πρέπει να ψάξω και να δω αν κάποια άλλη εκκλησία μπορεί να μου προσφέρει την μουσική και το κήρυγμα που χρειάζομαι για να καλλιεργήσω την πίστη μου … Καθώς αναχωρώ για την εκκλησία (σ.σ. εννοεί την Ορθόδοξη), μία σκέψη κυριαρχεί στο μυαλό μου, ένας στόχος: “Σήμερα θα δοξάσω και θα τιμήσω τον Χριστό. Διότι με καλεί να Τον συναντήσω και να ενωθώ μαζί Του”. Δεν έχω κανένα άγχος και καμιά αμφιβολία για το αν η Λειτουργία θα έχει νόημα. Σίγουρα θα έχει, αφού τίποτα δεν μπορεί να το εμποδίσει … Και γιατί έχω αυτή τη πεποίθηση; Επειδή, όσο και αν ακούγεται περίεργο, το Άγιο Πνεύμα τελεί το μυστήριο μέσω καθαυτής της ακολουθίας και όχι κυρίως μέσω αυτών που το διεκπεραιώνουν. Η λειτουργική λατρεία της Εκκλησίας, βλέπετε δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Είναι ένα δώρο που έλαβε η Εκκλησία στα πρώτα της βήματα από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα την οδηγούσε στην πλήρη αλήθεια. Οι ακολουθίες της Εκκλησίας είναι η ενσάρκωση των εντολών του Χριστού προς τους Αποστόλους Του περί του πως πρέπει να Τον λατρεύουμε … Στην Ορθοδοξία λοιπόν η σκέψη “Θα είναι σήμερα καλή η Λειτουργία;” ή “Θα εμπνευστώ σήμερα στην εκκλησία;” δεν περνά ποτέ από το μυαλό μου. Η Λειτουργία είναι πάντα καλή, η λατρεία σωστή και το αν θα με φωτίσει ο Θεός εξαρτάται πλήρως από εμένα».
πηγή

« ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΑ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΒΛΑΧΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ»

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

ἐφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»  
(16.02.1964)

.           «Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» (Ματθ. ι´ 22). «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰωάν. ιε´ 18).
.           Ἡ κίνηση ποὺ ἄρχισε νὰ γίνεται ἀνάμεσα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ στὸ Βατικανό, μὲ τὴ συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ Πάπα Παύλου, ἔστρεψε κατὰ κεῖ τὴν προσοχὴ τοῦ κόσμου. Ἡ ἐποχή μας εἶναι ὅλο θεαματικὲς σκηνοθεσίες, γιατί ὁ κόσμος σήμερα ἔχει μανία μὲ τὸ θέατρο, κι ὅλοι, εἴτε πολιτικοὶ εἶναι, εἴτε ἐπιστήμονες, εἴτε καλλιτέχνες, ἀκόμα καὶ κάποιοι παπάδες, παρουσιάζονται σὰν νὰ εἶναι ἠθοποιοί, καὶ τοὺς παίρνουνε φωτογραφίες καὶ κινηματογραφικὲς ταινίες, καὶ ποζάρουνε μέσα στὶς ἐφημερίδες, ποὺ τοὺς ἱστορίζουνε μὲ ὅλα τὰ καθέκαστα. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τοὺς δύο μεγάλους ἀρχηγοὺς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ πήγανε μὲ πομπή, σὰν ἄρχοντες, ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, πάμφτωχος μέσα σὲ ἕνα παχνί, σ᾽ ἕνα φτωχικὸ μαντρί. Ἡ συνάντηση αὐτὴ ἔγινε ὕστερα ἀπὸ πολλὲς τυμπανοκρουσίες, ἀληθινὰ μὲ σεμνότητα ποὺ θύμιζε τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ!
.           Κι ὁ κόσμος χειροκρότησε τοὺς δύο ἀρχηγοὺς ποὺ διακηρύξανε, πὼς οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἑνωθοῦνε, καὶ πὼς αὐτοὶ δίνουνε τὸ σύνθημα, παραμερίζοντας κάθε… ἔχθρητα ποὺ εἶχε φυτρώσει ἀνάμεσά τους στὰ περασμένα χρόνια, καὶ πὼς «τὸ μεσότειχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται». Ὁ κόσμος θέλει καὶ ποθεῖ τὴ συμφιλίωση ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανούς, καὶ θαρρεῖ πὼς ἔχει δίκηο νὰ πιστεύη πὼς κάθε ἄνθρωπος ποὺ δὲ θέλει αὐτὴ τὴ συμφιλίωση, εἶναι κακὸς ἄνθρωπος, ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης, ἔρημος ἀπὸ ἀγάπη, κι ἂν λέγη μάλιστα πὼς εἶναι καὶ Χριστιανός, μ᾽ αὐτὸ ποὺ κάνει δείχνει πὼς εἶναι ὑποκριτὴς καὶ θεομπαίχτης, ἀφοῦ δὲν ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀλλὰ πόσο διαφορετικὰ εἶναι τὰ πράγματα! Πόσο ἄδικα κρίνουνε οἱ πολλοὶ ἐκείνους ποὺ δὲν ἐπικροτοῦνε αὐτοὺς τοὺς ἐναγκαλισμούς!
.           Ὁ πολὺς ὁ κόσμος κρίνει χωρὶς νὰ ξέρη, καταδικάζει χωρὶς νὰ ρωτήση, γιατί φέρνεται ἔτσι σ᾽ αὐτὸν τὸν ὁποῖον καταδικάζει. Βέβαια, μὲ τὴν πρώτη ματιά, δὲ μπορεῖ παρὰ νὰ παραδεχτῆ κανένας πὼς ὅλοι μας πρέπει νὰ ἐπικροτήσουμε μὲ ἐνθουσιασμὸ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη κίνηση, καὶ νὰ εὐχόμαστε νὰ φτάξη στὸ ποθητὸ ἀδέλφωμα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ὡστόσο, οἱ πολλοὶ δὲν ξέρουνε ἂν ὑπάρχη κάποιο μεγάλο ἐμπόδιο στὸ νὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἀδέλφωμα, τὸ πιὸ μεγάλο ἐμπόδιο. «Καὶ ποιό ἐμπόδιο μπορεῖ νὰ ὑπάρχη, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη;», θὰ ποῦνε πολλοί, σχεδὸν ὅλοι. Μιλοῦνε ἔτσι, γιατί δὲν ξέρουνε πὼς αὐτὴ ἡ λεγόμενη συμφιλίωση γίνεται μὲ τὴ θυσία τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς νὰ ὑπάρχη στὴ μέση καθόλου ἀγάπη. Ἀλλὰ κι ἂν ὑπῆρχε ἀγάπη, ἡ ἀγάπη αὐτὴ θὰ ἤτανε ἡ ἀπατηλὴ ἀγάπη τούτου τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστό.
.           Ὁ Χριστὸς ξεχώρισε τὴ μία ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἄλλη, καθὼς ξεχώρισε καὶ τὴν εἰρήνη ποὺ νοιώθει ὁ κόσμος, ἀπὸ τὴν δική του τὴν εἰρήνη. Καὶ ποιά λοιπὸν εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Τὴν εἶπε ὁ ἴδιος μὲ τὰ λόγια τοῦτα: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τὸν λόγον μου τηρήσει». Καὶ φύλακας καὶ ἑρμηνευτὴς τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἱερὴ Κιβωτός, ποὺ μέσα σ᾽ αὐτὴ φυλάχθηκε ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Φυλάχθηκε ἀμίαντη ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, καὶ θὰ φυλαχθῆ ἄσπιλη καὶ ἀναλλοίωτη ἕως τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Κι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ λεγομένη Ὀρθόδοξη. Εἶναι αὐτή, γιατί μονάχα αὐτὴ διατήρησε ἀνόθευτο κι ἀνάλλαχτο τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, κράτησε ἀνέγγιχτα τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα, ἐπικυρώνοντάς τα μὲ τὶς ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, κάθε φορὰ ποὺ ἐπιχειρούσανε οἱ αἱρετικοὶ νὰ τὰ ἐξηγήσουν κατὰ τὴ διεστραμμένη διάνοιά τους. Ἡ παπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης δὲν τὰ κράτησε ἀδιάφθορα, ἀλλὰ κατάντησε αἱρετική, γιατί ἄλλαξε καὶ μυστήρια καὶ δόγματα, σὲ σημεῖο ποὺ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνη ἀγνώριστη.
.           Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα της, νόθεψε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, κι ἡ ἀλαζονεία της τὴν ἀποξένωσε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸ θεμέλιό της εἶναι ἡ ταπείνωση. Λοιπόν, καλὰ εἶναι τὰ ἔμορφα λόγια τῆς ἀγάπης, καὶ εὐχάριστα ἀκούγονται ἀπὸ τὰ ἀνύποπτα αὐτιὰ τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀποροῦν πὼς ὑπάρχουνε ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἐπικροτοῦν αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανούς. Καὶ τοῦτο γίνεται ἐπειδὴ οἱ πολλοὶ εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὴ θρησκεία, κι ὅσοι πάλι δὲν εἶναι ἀδιάφοροι, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώσουνε ὅλοι μὲ ποιὰ πληρωμὴ θὰ γίνη αὐτὴ ἡ συμφιλίωση. Ἡ πληρωμὴ θὰ γίνη μὲ τὴ θυσία τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη. Τί εἴδους λοιπὸν συναδέλφωση μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ πληρώνεται μὲ τὴ θυσία τῆς ἀληθινῆς Ἀγάπης;
.           Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ χτίσθηκε μὲ τὸ τίμιο αἷμα Του, καὶ στερεώθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν μυριάδων μαρτύρων. Σὰν λείψανε οἱ ἀρχαῖοι τύραννοι, οἱ εἰδωλολάτρες ἐχθροὶ τῆς θρησκείας μας, οἱ Διοκλητιανοὶ κι οἱ Μαξέντιοι, φανερωθήκανε οἱ αἱρετικοὶ κι οἱ ἀποστάτες, ποὺ λεγόντανε μὲν Χριστιανοί, μὰ χτυπούσανε τὴ θρησκεία μὲ πλέον ὕπουλον τρόπο, καὶ τότε λάμψανε οἱ νέοι μάρτυρες, οἱ λεγόμενοι ὁμολογηταί. Καὶ τοῦτο ἔγινε κατὰ θεία παραχώρηση, γιὰ νὰ βρίσκεται ἡ Ἐκκλησία πάντα σὲ κίνδυνο, ὥστε νὰ εἶναι ἄγρυπνοι νύχτα καὶ μέρα οἱ κυβερνῆτες της κι ὅλοι οἱ Χριστιανοί, σὰν ἐκείνους τοὺς στρατιῶτες ποὺ φυλάγουν θησαυρὸ μεγάλον.
.           Γιὰ τοῦτο λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ πὼς σὲ ὅσους κατοικεῖ μέσα τους τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ συνηθίσουν στὴν ὀκνηρία καὶ νὰ νυστάξουν, ἀλλὰ τοὺς βάζει παντοτινὰ σὲ φροντίδες καὶ σὲ ἀγῶνα σκληρόν. Τώρα ποὺ γίνεται αὐτὴ ἡ κίνηση νὰ ἑνωθοῦν οἱ Χριστιανοί, μὰ κι ὅσοι δὲν εἶναι Χριστιανοί, κινημένοι ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐπιθυμία τῆς καλοπέρασης καὶ τῆς πνευματικῆς ἀναισθησίας, κι ὄχι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, οἱ πολλοὶ ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι, καὶ ποὺ δὲν τοὺς μέλλει γιὰ τὴ θρησκεία, χειροκροτοῦνε αὐτὴ τὴν κίνηση, γιατί δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ ἄλλο τίποτα, παρὰ μονάχα γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἐξασφάλισή της. Γι᾽ αὐτούς, θρησκεία, δόγματα, μυστήρια, ἀλήθεια, μέλλουσα ζωή, εἶναι ἀνοησίες καὶ γελοῖες δεισιδαιμονίες, ποὺ πρέπει νὰ σαρωθοῦν μπροστὰ στὸ ὑψηλὸ καὶ κοσμοεπιθύμητο ἰδεῶδες τῆς ψεύτικης συναδέλφωσης ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους.
.           Γι᾽ αὐτοὺς μία ἀλήθεια ὑπάρχει, κι εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τούτη ἡ σαρκικὴ ζωὴ ποὺ ζοῦμε, χωρὶς πίστη, χωρὶς ἐλπίδα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο. Καὶ γι᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ πρέπει νὰ θυσιασθοῦνε τὰ πάντα, καὶ πολὺ περισσότερο ἡ ἀλήθεια ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, καὶ ποὺ γι᾽ αὐτοὺς εἶναι ἕνα ψέμα, μία ἀνοησία. Αὐτὸ τὸ πλῆθος ποὺ εἶναι ἀδιάφορο γιὰ τὴ θρησκεία, βογγᾶ φοβεριστικὰ καταπάνω σὲ κείνους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ νὰ φυλαχτῆ ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ νὰ μὴ θυσιαστῆ στὸ παζάρεμα ποὺ θὰ γίνη γιὰ τὴν κοσμικὴ συμφιλίωση ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ τὸ πλῆθος, εἶναι ἀκατανόητο τὸ πεῖσμα ποὺ φανερώνουν «οἱ φανατικοὶ θρησκόληπτοι, οἱ ἐχθροὶ τῆς προόδου, οἱ μισαλλόδοξοι, οἱ μνησίκακοι». Πόσο εὔκολο πράγμα εἶναι νὰ τὰ βλέπη κανένας ὅλα, καὶ θρησκεία, καὶ Χριστό, καὶ πίστη μὲ τέτοιον μακάριον τρόπο! Νὰ μὴ σκοτίζεσαι γιὰ τίποτα, καὶ ὅμως νὰ φαίνεσαι πὼς εἶσαι καὶ γεμάτος ἀγάπη, ταπεινὸς κι ἀμνησίκακος περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἁγίους! Σήμερα ποὺ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ σπαράξουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον γιὰ τὸ συμφέρον, γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ περνοῦν γιὰ ψυχόπονοι καὶ γιὰ κήρυκες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ταπείνωσης, ἐπειδὴ φωνάζουνε νὰ σαρωθοῦνε «τὰ μίση τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ λησμονηθοῦν οἱ δογματικὲς ἀνοησίες ποὺ ἐμπόδιζαν ἐπὶ αἰῶνας τὴν προσέγγισιν τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας».
.           Γι᾽ αὐτοὺς τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουνε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁμολογητὲς ποὺ βασανισθήκανε γιὰ τὴν πίστη μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ποὺ προτιμήσανε νὰ θανατωθοῦνε παρὰ νὰ τὴν ἀρνηθοῦνε, ἤτανε κάποιοι στενόμυαλοι πεισματάρηδες, κακοὶ καὶ μοχθηροί, ποὺ δὲν εἴχανε καθόλου ἀγάπη μέσα τους, κι ἂς τοὺς εἴπανε ἁγίους. Ἅγιοι εἶναι οἱ σημερινοὶ κράχτες τῆς συναδελφώσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς, κι ὄχι ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Βασίλειος, ὁ Σπυρίδων, ὁ Νικόλαος, ὁ Εὐστάθιος, ὁ Μάξιμος, ὁ Θεόδωρος Στουδίτης, ὁ Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης, κι οἱ ἄλλοι φανατικοὶ καλόγηροι. Μὰ γιὰ τοὺς ἔξυπνους ποὺ δὲν δίνουνε πεντάρα γιὰ τὴ θρησκεία, κι οἱ μάρτυρες ἀκόμα ποὺ χύσανε τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ στερεωθῆ ἡ Ἐκκλησία, καὶ κεῖνοι ἄδικα σφαχτήκανε καὶ κρεμασθήκανε καὶ χάσανε τὴ ζωή τους γιὰ ἕνα ἀνόητο πεῖσμα, ἐπειδὴ πιστέψανε σὲ κάποιο ψέμα ποὺ τὸ νομίσανε γιὰ ἀλήθεια. Τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τὰ περιπαίζει ὅλα, θρησκεία, πίστη, δόγματα, μυστήρια, σωτηρία, μέλλουσα ζωή.
.           Πῶς νὰ θυσιάσης, λέγει, τούτη τὴ ζωὴ τὴ χειροπιαστή, γιὰ τὴν ἄλλη, ποὺ δὲν γύρισε κανένας ἀπὸ τὸν ἅδη γιὰ νὰ μᾶς πῆ πὼς ὑπάρχει! «Κάλλιο πέντε καὶ στὸ χέρι, παρὰ δέκα καὶ καρτέρει». Ἔτσι συλλογίζεται ὁ φρόνιμος, ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος, καὶ πορεύεται ἀναλόγως. Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐνθουσιάσθηκε γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, «γιὰ νὰ πάψουν τέλος πάντων αὐτὲς οἱ ἀνοησίες μὲ τὰ σχίσματα, μὲ τὰ δόγματα καὶ τοὺς βυζαντινισμούς». Τί ὡραῖα! Τί καλά! Τὴ δουλειά μας νὰ κάνουμε. «Νὰ γίνουμε καὶ στὴ θρησκεία Εὐρωπαῖοι, ὅπως γινήκαμε Εὐρωπαῖοι σὲ ὅλα. Νὰ συγγενέψουμε μὲ τοὺς Εὐρωπαίους Χριστιανούς, νὰ παρατήσουμε πιὰ τούτη τὴ βλάχικη θρησκεία μὲ τοὺς λυγδιασμένους καλόγερους. Νὰ συγχρονισθοῦμε. Νὰ ἀποκτήσουμε ἱερωμένους εὐπαρουσίαστους, ὄχι τσελιγκάδες ἀχτένιστους, σὰν τὸν Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ μὲ τὴν γκλίτσα. Ἐκεῖ θὰ βρισκόμαστε αἰωνίως; Ὑπανάπτυκτοι θὰ μείνουμε καὶ στὴ θρησκεία;».
.           Ὁ διάβολος πάντα τάζει πολλὰ σὲ κείνους ποὺ θέλει νὰ μπλέξη στὰ δίχτυά του. Στοὺς πρωτόπλαστους εἶπε πὼς θὰ γίνουνε θεοί, ἂν τὸν ἀκούσουνε καὶ φᾶνε ἀπὸ τὸ Δένδρο τῆς Γνώσεως. Ἔτσι καὶ τώρα, σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐπικροτοῦνε τὴν ἱερὴ συμμαχία τοῦ Πάπα μὲ τὸν Πατριάρχη, στοὺς ἀδιάφορους γιὰ τὰ θρησκευτικά, στοὺς ἄθεους καὶ στοὺς ψευτοχριστιανούς, λέγει γιὰ νὰ τοὺς σαγηνέψη, πὼς θὰ φανοῦνε στὰ μάτια τοῦ κόσμου φιλάδελφοι, ἀμνησίκακοι, ταπεινοί, μὰ καὶ προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, χωρὶς φανατισμοὺς καὶ δεισιδαιμονίες. Καὶ πώς, μὲ τὸ νὰ ἐγκρίνουνε ὅ,τι γίνεται γιὰ τὸ ἀδέρφωμα τῶν Χριστιανῶν, συνεργοῦνε στὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητος, γιὰ νὰ ζήση ἥσυχη καὶ ν᾽ ἀπολάψη τὰ καλὰ τούτου τοῦ κόσμου, χωρὶς νὰ μποδίζεται ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν καταραμένη διδασκαλία του, ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κάνει νὰ ἐχθρεύωνται μεταξύ τους. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε πὼς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν κάνη ἄνω-κάτω, νὰ χωρίση γονιοὺς ἀπὸ τὰ τέκνα, ἀδελφὸ ἀπὸ ἀδελφό: «Μὴ νομίσητε, λέγει, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν. Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχᾶσαι ἄνθρωπον παρὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς» (Ματθ. ι´ 24). Καὶ σὲ ἄλλο μέρος λέγει πάλι: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν (Λουκ. ιβ´ 49). Πῶς γίνεται, αὐτὸς ὁ Χριστὸς ποὺ μιλοῦσε ὁλοένα γιὰ εἰρήνη, καὶ χαιρετοῦσε λέγοντας «Εἰρήνη ὑμῖν», πῶς λέγει πάλι πὼς ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ βάλη φωτιὰ νὰ τὴν κάψη; «Λοιπόν, ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι, λέγει ὁ διάβολος στ᾽ αὐτί τους, πρέπει νὰ βάλετε ἕνα τέλος στὴ φαγομάρα ποὺ ἔρριξε ἀνάμεσά σας αὐτὸς ὁ ταραχοποιὸς ποὺ λέγεται Χριστός, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ζήσετε ἥσυχοι καὶ μονιασμένοι. Ἐκεῖνος εἶπε πὼς θὰ φέρη στὸν κόσμο τὴν ταραχὴ καὶ τὴ διχόνοια, καὶ τὴν ἔφερε. Ἐγὼ σᾶς φέρνω τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη κι ἂς μὲ λένε διάβολο, σατανᾶ κι ἀνθρωποκτόνο. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ καταλάβετε ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρός σας καὶ ποιὸς ὁ εὐεργέτης σας. Εὐεργέτης σας εἶμαι ἐγὼ ὁ ἀδικοκατηγορημένος, ὅπως τὸ βλέπετε καθαρὰ σήμερα ποὺ καθαρίσανε τὰ μάτια σας μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ μὲ τὴν ἀληθινὴ γνώση. Τόσους αἰῶνες σᾶς τύφλωνε ἐκεῖνος ὁ πλάνος ὁ Χριστὸς μὲ τὰ παραμύθια του. Ἀνάθεμα τὸν!».

πηγή

Μηδενισμός-Ουδέν εστίν

Φιλοξενούμενοι

Μηδενισμός-Ουδέν εστίν

Είναι γεγονός ότι στον 21ο αιώνα άρχισε να επικρατεί βαθιά απογοήτευση από τις οποιεσδήποτε ιδεολογίες που προσπάθησαν να βρουν λύσεις στα υπαρξιακά και κοινωνικά προβλήματα του ανθρώπου.

Το αίσθημα κοπώσεως άρχισε να εμφανίζεται όχι μόνον στο χώρο της φιλοσοφίας, αλλά και της κοινωνιολογίας. Βάση και αφετηρία της σκέψεως και της πράξεως γίνεται ο μηδενισμός (nihilismus).

Ο μηδενισμός βασίζεται στην άρνηση της γνώσεως του «είναι», των αξιών, της κοινωνίας, αλλά και της υπάρξεως του Θεού ως Δημιουργού και ως εκ τούτου και της ηθικής. Κάθε τι που ανεξαρτοποιείται από το αυτοκαθοριζόμενο «εγώ» είναι μηδέν. Το «ουδέν εστί, ει και έστιν, ακατάληπτον ανθρώπω» του Γοργία («Περί του μη όντος», Fragm. 3, 5-6) είναι ο πυρήνας του μηδενισμού.

O άκρατος αμοραλισμός ως άρνηση των ηθικών, πολιτικών και άλλων κανόνων, η ανυπόφορη πληγή των ναρκωτικών, η επικίνδυνη αύξηση της εγκληματικότητος και των αυτοκτονιών σε όλα τα επίπεδα ηλικίας -τη βοηθεία και του συνεχώς αυξανόμενου εθισμού στο διαδίκτυο- δείχνουν ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν δέχεται τον Θεό Δημιουργό του και ως εκ τούτου καμμία κατηγορία αξιών και κατά συνέπεια τα πάντα είναι χωρίς νόημα, ένα μηδέν.

Ετσι ο μηδενισμός έχει χαρακτηρισθεί και είναι η άρνηση του Θεού Δημιουργού και της θείας Αποκαλύψεως. Χωρίς τον Θεό της Ορθοδόξου Εκκλησίας θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά και οριστικά ο μηδενισμός. Ο Ντοστογέφσκι είχει πει: «Θεός ή τίποτα». Και τούτο για τον λόγο ότι ο Σαρκωθείς Λόγος είναι η αρχή και το τέλος των πραγμάτων. Χωρίς αυτόν η όλη ζωή του ανθρώπου θα είναι χωρίς νόημα, α-νόητη. Δεν θα ερείδεται σε αλάθητα και αιώνια θεμέλια, τα οποία γκρεμίζουν τον μηδενισμό.

Αυτό που ζητάει ο Δημιουργός μας Θεός από το αλλοτριωμένο και εξουθενημένο πλάσμα Του είναι να αρνηθεί την ατομική του αυτάρκεια, να αντισταθεί στην πορεία προς την αυτοτέλεια και να θελήσει να βιώσει την κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Να πραγματώσει την ζωή ως αγάπη και κοινωνία.

Ο Θεός «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν δόξη» (Α΄ Τιμ. 3, 16). Αυτός είναι η ζωή, Αυτός δίνει το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος βιώνει το μηδέν, το τίποτε, όταν εκούσια αρνηθή την δυνατότητα να μετέχη και να κοινωνεί με την ζωή, την αιώνια ζωή. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. 11, 25).

Αυτή η μετοχή του ανθρώπου στην ζωή πραγματώνεται με την αποδοχή της αποκαλυφθείσης αλήθειας και της εκκλησιαστικής βιώσεως. Η μετοχή αυτή είναι εμπειρική. Η πίστη μεταμορφώνεται, τελικά, σε άμεση βεβαιότητα και παράδοση του εαυτού μας στην ζωή. Ο μηδενισμός είναι ο διαρκής βιούμενος θάνατος.

Η εκκλησιαστική αλήθεια και ζωή έχει την δύναμη να μεταμορφώσει και όχι απλώς να διασώσει τον άνθρωπο από την μηδενιστική καταστροφή. Είναι μια αιώνια αλήθεια που έχει την δύναμη να επηρεάσει καίρια την όλη ζωή του ανθρώπου και νά δώσει νόημα και στόχο στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ο άνθρωπος νεκρώνεται στον χώρο του μηδενισμού. Αντίθετα στον χώρο του Θεού Λόγου λογοποιεί, δίνει νόημα στην ζωή και την ζωή του, αναιρεί την α-λογία ή το παράλογο που οδηγεί στον παγερό μηδέν.

Μόνον εκείνοι που αξιώνονται αυτής της εμπειρίας ελευθερώνονται και είναι σε θέση να αντιτάξουν ένα ηχηρό όχι στην κυριαρχία του μηδενισμού.

Πηγή

Το αλφάβητο των Χριστουγέννων

Κάποτε στην πολύσοφη χώρα των γραμμάτων έπεσε μεγάλη στενοχώρια. Γιατί, ενώ πλησίαζαν Χριστούγεννα, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα γράμματα για να σχηματίσουν λέξεις όπως πόλεμος, ζήλια, κακία, εγωισμός.

Ύστερα από πολλές συζητήσεις τα γράμματα αποφάσισαν να κάνουν κάτι σημαντικό, για να συμμετέχουν κι αυτά στη γιορτή: Να γίνουν η Αλφαβήτα των Χριστουγέννων!

Δεν θα δέχονταν να φτιάχνουν λέξεις παρά μόνο χριστουγεννιάτικες!

Πήρα ένα Α και το έκανα άστρο.

Με το Β έγραψα Βηθλεέμ

και με το Γ τη γέννηση του Κυρίου.

Στο Δ βρήκα τα δώρα που Του χάρισαν

και με το Ε την ελπίδα που μάς έφερε στη γη.

Με το Ζ θυμήθηκα τα ζώα που Τον ζέσταιναν

και με το Η τον Ηρώδη τον κακό βασιλιά.

Με το Θ είπα “Θεέ μου”

και με το Ι ψιθύρισα “Ιωσήφ”.

Το Κ μού έφερε στο νου την καλοσύνη

και με το Λ το λιβάνι και το λυτρωμό.

Μέσα στο Μ είδα τους Μάγους

και στο Ν την Άγια Νύχτα.

Το Ξ σκόρπισε την ξαστεριά

και με το Ο γιόρτασε η οικουμένη.

Το Π με γονάτισε μπροστά στην Παναγία.

Το Ρ μού θύμισε το Ραββί, το δάσκαλο.

Μ’ ένα μεγάλο Σ το σπήλαιο.

Μ’ ένα χαρούμενο Τ τραγούδησα τραγούδια.

Το Υ ήταν για τους ύμνους

και το Φ το φως που φώτισε την πλάση.

Ένα Χ είπε “Χριστέ μου!”.

Οι άγγελοι έψελναν με το Ψ ψαλμούς

και το Ωσσανά που αρχίζει από Ω.

Από τότε κάθε Χριστούγεννα, η αλφαβήτα δοξάζει το νεογέννητο Χριστό με το δικό της τρόπο και δίνει παντού το μήνυμα των Χριστουγέννων:

«Επί γης ειρήνη!»

 

πηγή

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οἰκουμενιστικὸν θέατρον

Οἰκουμενιστικὸν θέατρον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΠΑΠΑΣ, τὸ διήμερο 29 καὶ 30 Νοεμβρίου, ἐπισκέφθηκε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀνταποκρινόμενος σὲ σχετικὴ πρόσκληση καὶ μὲ τὶς δύο ἰδιότητες, ὡς ἀρχηγὸς κράτους καὶ ὡς μοναδικὸς ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς! Καὶ τὰ δύο ἀπαράδεκτα.Ξεχνάει ὁΠάπας ὅτι ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοι δὲν εἶχαν καμία σχέση μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξαν θύματά της. Ἀντίθετα, ὁ Πάπας ὑπῆρξε πολλὲς φορὲς θύτης καὶ μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων. Ξεχνάει ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔκανε ποτὲ πληρεξούσιο σὲ κανένα, οὔτε βέβαια καὶ στὸν ἴδιο, γιὰ νὰ τὸν ἐκπροσωπεῖ καὶ μάλιστα ὡς πρῶτος καὶ ἀλάθητος! Ὅλα αὐτὰ φανερώνουν ὅτι ὁ κοσμικὸς Πάπας εἶναι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του. Δὲν εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες βιώνει τὴν αἵρεσή του, ἡ ὁποία συνεχῶς ἐμπλουτίζεται καὶ κόβει κάθε ἐλπίδα ἐπιστροφῆς του στὴν Ἐκκλησία! Αὐτὸς εἶναι ὁ Πάπας καὶ τέτοιος θὰ παραμείνει. Ὁ δικός μας ὅμως Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, γιατί τὰ ἀγνοεῖ ὅλα αὐτὰ καὶ τὸν προσκαλεῖ στὸ Φανάρι καὶ συμπροσεύχεται μαζί του, καταπατώντας τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ περιφρονώντας ὅλους τοὺς Ἁγίους, παλαιότερους καὶ νεώτερους, οἱ ὁποῖοι τόνιζαν καὶ ξανατόνιζαν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ὁ μεγάλος αἱρετικός, ἀπ᾽ τὸν ὁποῖο οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ τηροῦν ἀποστάσεις ἀσφαλείας.

Καὶ ὅμως ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν προκατόχων του καὶ μάλιστα μὲ περισσότερο ζῆλο,θεωρεῖ τὸν Πάπα πεφιλημένο ἀδελφὸ καὶ τὴν «ἐκκλησία» του τμῆμα τῆς μίας Ἐκκλησίας. Ἕνα τμῆμα κατέχει ἐκεῖνος, ἕνα ὁ ἴδιος καὶ μερικὲς ἑκατοντάδες τμήματα οἱ πεφιλημένοι ἐπίσης ἀδελφοί του Προτεστάντες. Δηλαδή, πάντα κατὰ τὴ γνώμη τοῦ Πατριάρχη, ἡ Ἐκκλησία εἶναι διαιρεμένη καὶ πρέπει νὰ ἑνωθεῖ. Θαυμάστε κορυφαία θεολογικὴ ἐφεύρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ δηλητηριάζει τὴν Ἐκκλησία καὶ οὐσιαστικὰ τὴν καταργεῖ! Ἀλήθεια, μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς ἐξηγήσει σὲ ποιὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ τμήματα βρίσκεται ἡ ἀλήθεια; Γιατί, ὅπως γνωρίζουν καὶ τὰ μικρὰ παιδιά, ἡ ἀλήθεια δὲν τεμαχίζεται παρὰμόνο διαστρεβλώνεται, συσκοτίζεται καὶ ἀπορρίπτεται ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Ἐδῶ ἀνοίγω μιὰ μικρὴ παρένθεση. Συχνὰ ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων κ. Βαρθολομαῖος μᾶς θυμίζει τὸ θέμα τῶν Νέων Χωρῶν καὶ μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι ἀνὰ πᾶσα στιγμή, θέλουμε δὲ θέλουμε, μπορεῖ νὰ ἀποσπάσει τὴν Ἤπειρο, τὴ Μακεδονία καὶ τὴ Θράκη ἀπὸ τὴν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ νὰ τὶς ἐντάξει σὲ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία «ἔχουσα τὴν ἐξάρτησιν ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Ἡ ἀπειλὴ αὐτὴ δὲν θὰ ὑπῆρχε, ἂν πραγματικὰ σκεφτόταν τὸ Γένος καὶ ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν τύχη του. Ἡ πατριωτικὴ στάση εἶναι μία καὶ ἂς φαίνεται τολμηρὴ καὶ ἀνιστόρητη: Στὴν Ἑλλάδα πρέπει νὰ ὑπάρχειμία καὶ μόνη αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, στὴν ὁποία θὰ ἀνήκουν καὶ ἡ Κρήτη καὶ τὰ Δωδεκάνησα καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Καὶ παράλληλα ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους θὰ διατηρήσει τὴν τιμὴ καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ τοῦ πρέπει.Καὶ μὴ ξεχνᾶμεὅτι ὁ ἴδιος κοιμᾶται καὶ ξυπνάει μὲ τὸ ὅραμα τῆς ἕνωσης τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ δὲν ἔχει τὸ ἴδιο ὅραμα καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος! Κλείνω ἐδῶ τὴν παρένθεση μὲ πολλὴ ἀνησυχία καὶ ἀγανάκτηση καὶ ἐπανέρχομαι στὸ θέμα μου. Παίχτηκε λοιπὸν μὲ ἐπιτυχία ἡ θεατρικὴ παράσταση τῆς ἐπίσκεψης τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι κατὰ τὸ πρότυποτοῦ2006. Συμπροσευχές, ἀσπασμοί, ξύλινοι λόγοι, ὑποκρισία, θεατρινισμός, δῶρα ἐπὶ δώρων καὶ ἀνησυχία γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου.Γιὰ μιὰ ἀκόμηφοράἀποδείχτηκε ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχηςκ.Βαρθολομαῖος εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῆς ἕνωσης τῶν «ἐκκλησιῶν», γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε ἐπιτέλους τὴ μία Ἐκκλησία! Ἐμεῖς ὅμως διαφωνοῦμε μαζί του, πιστεύουμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ δὲν μιλοῦμε γιὰ ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ἀλλὰ γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος,5/12/2014
πηγή

Όσιοι Δανιήλ και Λουκάς, οι Στυλίτες

Ο Δανιήλ γεννήθηκε στο χωριό Μάραθα, κοντά στα Σαμόσατα της Μεσοποταμίας, από χριστιανούς γονείς, τον Ηλία και τη Μάρθα. Με τις δακρύρροες προσευχές της η μητέρα του, που ήταν στείρα, εισακούστηκε από τον Θεό και, αφού συνέλαβε και γέννησε το μοναδικό παιδί που της έστειλε, τον Δανιήλ, το αφιέρωσε σ’ Εκείνον.

Ο Δανιήλ ασπάστηκε το μοναχικό πολίτευμα σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών και κατόπιν επισκέφθηκε τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη (1 Σεπτεμβρίου) και πήρε την ευλογία του. Μετά την εκδημία του ηγουμένου του μοναστηριού του, ο Δανιήλ αποσύρθηκε σ’ έναν εγκαταλελειμμένο ειδωλολατρικό ναό στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί εγκαταβίωνε υπομένοντας αναρίθμητες επιθέσεις από δαίμονες, τους οποίους πάντοτε νικούσε με την επιμονή στην προσευχή και με το σημείο του Σταυρού. Κατόπιν ανέβηκε σε στύλο, γενόμενος στυλίτης. Παρέμεινε εκεί έως τον θάνατό του, υποφέροντας όλες τις καιρικές συνθήκες, από το δριμύ ψύχος μέχρι τον καύσωνα, αλλά και ποικίλες επιθετικές προσβολές ανθρώπων και δαιμόνων.

Πολλοί μαθητές συγκεντρώθηκαν κοντά στον στύλο του όσιου Δανιήλ κι εκείνος τους καθοδηγούσε πνευματικά με το παράδειγμα και τους λόγους του, ώστε να φθάσουν ν’ αξιωθούν της αιωνίου ζωής. Ο Θεός αντάμειψε τον πιστό δούλο Του με άφθονη χάρη κι έτσι ο όσιος επιτέλεσε πολλά θαυμαστά και επωφελή για τους ανθρώπους, ενώ επίσης προ­φήτευε τα μέλλοντα να συμβούν. Άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης συνωστίζονταν κάτω απ’ τον στύλο, αναζητώντας βοήθεια και συμβουλές απ’ τον άγιο του Θεού. Αυτοκράτορες, πατριάρχες, αλλά και απλοί άνθρωποι προσέρχονταν σ’ αυτόν. Ο αυτοκράτορας Λέων ο A (457-474) πήγαινε συχνά τους ξένους προσκεκλημένους του, πρίγκιπες και άλλους επιφανείς, για να τους δείξει τον όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη, λέγοντας: «Ιδού, το θαύμα στο βασίλειό μου!».

Ο Δανιήλ προείπε την ημέρα της εκδημίας του απ’ τον κόσμο, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους μαθητές του σαν πατέρας στα παιδιά του και ύστερα εκοιμήθη. Κατά τον χρόνο του θανά­του του οι μαθητές του είδαν αγγέλους, προφήτες, αποστόλους και μάρτυρες πάνω απ’ τον στύλο του. Αφού έζησε ογδόντα χρόνια ο αγγελικός και ουράνιος αυτός άνθρωπος, έλαβε την αιώνια κατοικία του στη Βασιλεία του Θεού το έτος 489.

Ο Λουκάς ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου. Ως στρα­τιώτης έλαβε μέρος στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων και υπήρξε αυτόπτης μάρτυς στον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, αλλά ο ίδιος διασώθηκε σώος και αβλαβής. Ο Λουκάς, βλέπο­ντας το χέρι του Θεού πίσω από τη θαυματουργική διάσωσή του, καταφρόνησε την ματαιότητα του κόσμου και αποσύρθηκε ως ερημίτης για να ζήσει επάνω σ’ έναν στύλο κοντά στη, Χαλκηδόνα. Έζησε ως στυλίτης βίο ακρότατης ασκήσεως για σαράντα πέντε χρόνια, καθαρίζοντας τη ψυχή του απ’ όλες τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις. Ως επίγειος άγγελος και θεάρεστος άνθρωπος, ο όσιος πατήρ Λουκάς εξεδήμησε ειρηνικά προς την αιώνια ανάπαυση του Κυρίου. Μεταξύ των ετών 970 και 980, έλαβε την κατοικία του στην όντως ζωή.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 105-107)

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ποὺ μόνασε στὴν Ἀχαΐα

Γεννήθηκε στὴν Μονεμβασία τῆς Πελοποννήσου ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὴν Θεοδώρα. Ὁ πατέρας του ἦταν ἀρκετὰ πλούσιος καὶ ἐπίσημος ἄνδρας.

Ὁ βασιλιὰς Ἀνδρόνικος Β´, ὁ Παλαιολόγος (1283-1328) ἀνέθεσε σ᾿ αὐτὸν σπουδαία θέση στὴν κεντρικὴ διοίκηση τοῦ Μοριᾶ.

Ὁ Λέων λοιπόν, ἔτσι ὀνομαζόταν πρίν, ἔτυχε μεγάλης φροντίδας ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ σπούδασε στὴν Κωνσταντινούπολη ξένες γλῶσσες, φιλοσοφία καὶ θεολογία. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἐπέστρεψε στὴ Μονεμβασία καὶ φρόντισε τὴν μητέρα του. Κατόπιν ἡ μητέρα του ἀποσύρθηκε σὲ μοναστήρι καὶ ὁ Λέων μὲ τὴν εὐχή της παντρεύτηκε.

Ὑπῆρξε πρότυπο συζύγου, οἰκογενειάρχη καὶ κοινωνικοῦ εὐεργέτη. Ἔπειτα ὅμως ἦλθαν καὶ οἱ μεγάλες δοκιμασίες. Πέθανε ἡ γυναῖκα του, κατόπιν τὰ παιδιά του καὶ ἔτσι ὁ ἴδιος ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός.

Ἔγινε λοιπὸν μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Λεόντιος καὶ πῆγε κοντὰ σ᾿ ἕνα ἔμπειρο ἀσκητή, τὸν Μενίδη, ὅπου ἔμεινε κοντά του γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα. Στὴ συνέχεια πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔλαβε ἀρκετὰ μεγάλη ἀσκητικὴ ἐμπειρία καὶ ἐπέστρεψε πάλι στὴν Πελοπόννησο.

Ἐκεῖ διάλεξε τόπο διαμονῆς του τὸ βουνὸ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ Αἴγιο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πήγαινε σὲ πόλεις τῆς Ἀχαΐας καὶ κήρυττε τὸν Θεῖο λόγο. Κοντά του πῆγαν καὶ ἄλλοι ζηλωτὲς τῆς ἀγγελικῆς ζωῆς, ποὺ ἀργότερα, πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς διέπρεψαν στὸν ἱερὸ κλῆρο. Ὁ Λεόντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του παρέμεινε καὶ μετὰ τὸν θάνατό του.
Οἱ δὲ ἀδελφοὶ Παλαιολόγοι, Θωμᾶς καὶ Θεόδωρος, πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου, ἔκτισαν Μονὴ στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του, στὸ ὄνομα τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἀσκήσει λαμπρυνθεῖς, ὡς χρυσὸς ἐν χωνείᾳ, λαμπρύνεις Μοναστῶν, τοὺς χοροὺς ἑπομένους, τοὶς θείοις σου διδάγμασι, θεοφόρε Λεόντιε, ὅθεν σήμερον, τὴν φωτοφόρον σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ὑπὲρ ἠμῶν σὲ πρεσβεύειν, αἰτοῦμεν πρὸς Κύριoν.

Συναξαριστής της 11ης Δεκεμβρίου

Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Στυλίτης

 

Γεννήθηκε τὸ 410 μ.Χ., στὸ χωριὸ Μαρουθὰ τῆς περιφερείας Σαμοσάτων. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τοῦ ὀνομαζόταν Ἠλίας καὶ Μάρθα. Ὁ Δανιὴλ γεννήθηκε ἐνῷ ἡ μητέρα του ἦταν στεῖρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς του ὑποσχέθηκαν νὰ τὸν ἀφιερώσουν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ.

Τὸν ἀνέθρεψαν μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, καὶ οἱ κόποι τους δὲν πῆγαν χαμένοι. Ὁ Δανιὴλ ἀπέδωσε καρπούς. Νεαρὸς ἀκόμα, πήγαινε στὶς γειτονικὲς πόλεις καὶ ἐξηγοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο.

Ἔπειτα πῆγε σὲ κοινόβια Μονή, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ εὐσεβεῖς ἀσκήσεις, θεολογικὲς μελέτες καὶ καλλιέργεια τῆς ταπεινοφροσύνης. Κάποτε, σ᾿ ἕνα ταξίδι μὲ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, συνάντησε τὸ Συμεὼν τὸ Στυλίτη καὶ πῆρε τὴν εὐλογία του.

Ὅταν πέθανε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ Δανιὴλ ξαναπῆγε στὸ Συμεὼν καὶ ζήτησε τὴν συμβουλή του ποῦ νὰ πάει. Ὁ Συμεὼν τὸν συμβούλευσε νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη, πρᾶγμα ποὺ ὁ Δανιὴλ ἔπραξε. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ τοῦ ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ στὴν Προποντίδα.

Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, εἶδε σὲ ὅραμα τὸ Συμεὼν νὰ τὸν καλεῖ. Ὁ Δανιήλ, ἑρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ ὅραμα, ἔκτισε ὑψηλὸ στῦλο καὶ ἐγκαταστάθηκε πάνω σ᾿ αὐτόν. Σκοπὸς τῆς ἐγκατάστασής του πάνω στὸ στῦλο ἦταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπόκτηση περισσότερων ἀρετῶν.

Ἔλαβε τὸ προορατικὸ χάρισμα, ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ἦταν σημαντικὴ ἡ συμμετοχή του στὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας. Πέθανε 80 χρονῶν, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δηλαδὴ γεμάτος ἀπὸ καρπούς, ποὺ παράγει ἡ ἀρετὴ καὶ ποὺ κατορθώνονται διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὑψώσας τὸ σῶμα σου, ἐπὶ τοῦ στύλου σοφέ, τὸν νοῦν σου ἐπτέρωσας, πρὸς τὸν Θεὸν ἀκλινῶς, βιώσας ὡς ἄγγελος, ὅθεν σὲ στήλην ζῶσαν, εὐσεβείας εἰδότες, κράζοντας σοὶ βοῶμεν, Δανιὴλ Θεοφόρε, Παντοίων ἠμᾶς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ὑπομονῆς στύλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς Προπάτορας Ὅσιε· τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι. Δανιὴλ Πατὴρ ἡμῶν, Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
Ὥσπερ ἀστὴρ πολύφωτος, σὺ ἀναβὰς μακάριε, ἐπὶ τοῦ στύλου τὸν κόσμον ἐφώτισας, ἐν τοῖς ὁσίοις ἔργοις σου, καὶ τὸ σκότος τῆς πλάνης, ἀπεδιώξας Πάτερ· διὸ δεόμεθα, καὶ νῦν ἐπίλαμψον, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν δούλων σου, τὸ ἄδυτον φῶς τῆς γνώσεως.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις καὶ προσευχαῖς, τὴν ψυχήν σου κοσμήσας θεοπρεπῶς, γέγονας συμμέτοχος, τῶν Ἀγγέλων μακάριε, καὶ τῶν θαυμάτων ὄντως, χαρίσματα ἔλαβες, τοῦ ἰᾶσθαι τὰς νόσους, τῶν πίστει τιμώντων σε· ὅθεν καὶ δαιμόνων, ἀπελαύνων τὰ πλήθη, παρέχεις ἰάματα, τοῖς ἀνθρώποις μακάριε, Δανιὴλ ἀξιάγαστε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

 

---

 

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ Νέος Στυλίτης

 

Ἔζησε στὰ μέσα τοῦ 10ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Οἱ γονεῖς του, Χριστοφόρος καὶ Καλή, τὸν ἀνέθρεψαν σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὑπηρέτησε σὰ στρατιώτης καὶ ὄχι μόνο διατήρησε τὴν ἁγνότητά του, ἀλλὰ καὶ ἐπηρέαζε πρὸς τὸ καλὸ νεαροὺς συστρατιῶτες του, ποὺ εἶχαν ῥοπὴ στὴ διαφθορά.

Ἀργότερα ὁ Λουκᾶς ἔγινε ἱερέας καὶ ἀφιερώθηκε στὸ φωτισμὸ τῶν ψυχῶν τῆς ἐνορίας του. Κατόπιν ἀνέβηκε ἀσκούμενος στὸν Ὄλυμπο, ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔπειτα στὴ Χαλκηδόνα, ὅπου ἔστησε τὴν καλύβα του πάνω σ᾿ ἕνα στῦλο.

Ἀπὸ τὸ νέο του ἀσκητικὸ ὁρμητήριο πήγαινε σὲ διάφορα μέρη καὶ κήρυττε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα.
Πάνω στὸν στῦλο αὐτὸ ὁ Λουκᾶς πέρασε 45 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπεβίωσε μὲ θαυμαστὴ πνευματικὴ λαμπρότητα.

 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀειθαλᾶς καὶ Ἀκεψέης

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ὁ μὲν Ἀειθαλᾶς ἦταν ἐπίσκοπος ὁ δὲ Ἀκεψέης διάκονος. Ἡ θερμὴ καὶ ζωντανὴ πίστη τους, τοὺς ὠθοῦσε νὰ κηρύττουν καθημερινὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ἑλκύουν ψυχὲς στὸν Σωτῆρα Χριστό.

Καταγγέλθηκαν στὸν Πέρση βασιλιὰ καὶ ἀφοῦ ἔμειναν ἀκλόνητοι στὴ χριστιανικὴ πίστη, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια, ἀποκεφαλίστηκαν. (Ἄλλες Συναξαριακὲς πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι ὁ Ἀειθαλᾶς ἦταν πρῶτα ἱερεὺς εἰδώλων καὶ κατηχήθηκε στὴ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο κάποιας πόλεως, ποὺ ἦλθε καὶ θεραπεύτηκε ἀπὸ αἱμοῤῥαγία).

 

---

 

Ὁ Ἅγιος Μείραξ

Ἡ ζωή του ὅμοια μὲ αὐτὴ τοῦ Ἀσώτου τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἅγιος Μείραξ γεννήθηκε στὸ Τενεσὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του μὲ χριστιανικὴ εὐσέβεια.

Ἀλλὰ τὰ θέλγητρα τῆς νεότητας τὸν παρέσυραν στὴν ἀσωτία καὶ ἀκόμα πιὸ χειρότερα οἱ γνωριμίες του μὲ Ἀγαρηνούς, τὸν ἔκαναν νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Οἱ γονεῖς του τὸ ἔμαθαν καὶ ἔκλαψαν πικρά. Ἀλλὰ δὲν ἀπελπίστηκαν καὶ στήριξαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεὸ προσευχόμενοι. Καὶ ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ ἔλεός του, χάριν τῶν εὐσεβῶν γονέων.

Ὁ ἀρνησίθρησκος γιὸς μπούχτισε τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅπως ὁ φοίνικας προβάλλει μέσα ἀπὸ τὶς φλόγες, ἔτσι καὶ ἡ προηγούμενη πίστη τοῦ Μείρακα, πρόβαλλε μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς ψυχῆς του.

Ἦλθε μετάνοια στὴν καρδιά του, καὶ κάποια μέρα ἐμφανίστηκε στοὺς γονεῖς του, ἔπεσε στὰ πόδια τους, ζήτησε συγνώμη καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπανέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη.

Ἐκεῖνοι τὸν δέχτηκαν μὲ χαρά, τὸν φίλησαν καὶ δόξασαν τὸ Θεό. Ἀλλ᾿ ἡ ψυχὴ τοῦ Μείρακα δὲν ἀρκέστηκε σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀποκατάσταση.

Πῆγε λοιπὸν στὸν Ἀμηρᾶ, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ φώναζε ὅτι ἐπανῆλθε στὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὁ Ἀμηρᾶς ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν μαστίγωσαν σκληρὰ μὲ βούνευρα, μέχρι ποὺ σχίστηκαν οἱ σάρκες του. Κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸ μὲν κεφάλι του τὸ ἀγόρασαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸν ἔθαψαν μὲ τιμή, τὸ δὲ σῶμα του, οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸ ἔβαλαν μέσα σὲ μία βάρκα καὶ τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα.


 

---

 

Ὁ Ἅγιος Βαρσάβας

Ἦταν Πέρσης καὶ ὁμολόγησε μὲ θάῤῥος τὴ χριστιανικὴ πίστη στὸν Πέρση ἄρχοντα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκεφαλιστεῖ.


 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Βικέντιος, Αἰμιλιανὸς καὶ Βεβαία

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.


 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Πέτρος ὁ ἀσκητὴς καὶ Ἀκεψιμᾶς

Ἀναφέρονται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye καὶ στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578, ὅτι μαρτύρησαν στὴν Περσία.


 

---

 

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος Φωκᾶς αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται μόνο στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Β 4φ. 133, ὅπου ὑπάρχει καὶ πλήρης Ἀκολουθία του μὲ Κανόνες. Δημοσιεύθηκαν ἀπὸ τὸν L. Petit στὸ Byz. Zeitschrift τ. ΙΓ (1904) σελ. 398-420 καὶ ἀπὸ τὸν Δημητριεύσκη στὸ Κίεβο τὸ 1911.


 

---

 

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ποὺ μόνασε στὴν Ἀχαΐα

 

Γεννήθηκε στὴν Μονεμβασία τῆς Πελοποννήσου ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὴν Θεοδώρα. Ὁ πατέρας του ἦταν ἀρκετὰ πλούσιος καὶ ἐπίσημος ἄνδρας.

Ὁ βασιλιὰς Ἀνδρόνικος Β´, ὁ Παλαιολόγος (1283-1328) ἀνέθεσε σ᾿ αὐτὸν σπουδαία θέση στὴν κεντρικὴ διοίκηση τοῦ Μοριᾶ.

Ὁ Λέων λοιπόν, ἔτσι ὀνομαζόταν πρίν, ἔτυχε μεγάλης φροντίδας ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ σπούδασε στὴν Κωνσταντινούπολη ξένες γλῶσσες, φιλοσοφία καὶ θεολογία. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἐπέστρεψε στὴ Μονεμβασία καὶ φρόντισε τὴν μητέρα του. Κατόπιν ἡ μητέρα του ἀποσύρθηκε σὲ μοναστήρι καὶ ὁ Λέων μὲ τὴν εὐχή της παντρεύτηκε.

Ὑπῆρξε πρότυπο συζύγου, οἰκογενειάρχη καὶ κοινωνικοῦ εὐεργέτη. Ἔπειτα ὅμως ἦλθαν καὶ οἱ μεγάλες δοκιμασίες. Πέθανε ἡ γυναῖκα του, κατόπιν τὰ παιδιά του καὶ ἔτσι ὁ ἴδιος ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός.

Ἔγινε λοιπὸν μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Λεόντιος καὶ πῆγε κοντὰ σ᾿ ἕνα ἔμπειρο ἀσκητή, τὸν Μενίδη, ὅπου ἔμεινε κοντά του γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα. Στὴ συνέχεια πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔλαβε ἀρκετὰ μεγάλη ἀσκητικὴ ἐμπειρία καὶ ἐπέστρεψε πάλι στὴν Πελοπόννησο.

Ἐκεῖ διάλεξε τόπο διαμονῆς του τὸ βουνὸ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ Αἴγιο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πήγαινε σὲ πόλεις τῆς Ἀχαΐας καὶ κήρυττε τὸν Θεῖο λόγο. Κοντά του πῆγαν καὶ ἄλλοι ζηλωτὲς τῆς ἀγγελικῆς ζωῆς, ποὺ ἀργότερα, πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς διέπρεψαν στὸν ἱερὸ κλῆρο. Ὁ Λεόντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του παρέμεινε καὶ μετὰ τὸν θάνατό του.
Οἱ δὲ ἀδελφοὶ Παλαιολόγοι, Θωμᾶς καὶ Θεόδωρος, πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου, ἔκτισαν Μονὴ στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του, στὸ ὄνομα τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἀσκήσει λαμπρυνθεῖς, ὡς χρυσὸς ἐν χωνείᾳ, λαμπρύνεις Μοναστῶν, τοὺς χοροὺς ἑπομένους, τοὶς θείοις σου διδάγμασι, θεοφόρε Λεόντιε, ὅθεν σήμερον, τὴν φωτοφόρον σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ὑπὲρ ἠμῶν σὲ πρεσβεύειν, αἰτοῦμεν πρὸς Κύριoν.

 

---

 

Ὁ Ὅσιος Νίκων ὁ Ξηρὸς «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ»

Ρῶσος

 

---

 

Ὁ Ὅσιος Δαμασκηνός

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται.

 Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις, «Τιμώρησε τον εχθρό μου», έκλεισες το στόμα σου. Έχασε πια η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό.

 

Πρώτα πρώτα επειδή εξαρχής Τον παρόργισες, κι υστέρα επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής. Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για τιμωρία; Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου.
 

Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί.
 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται. Ανθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Το στόμα σου δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.
 

Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή; Δεν σκέφτεσαι ότι ευχαριστιέται και γελάει ο διάβολος, όταν ακούει μια τέτοια προσευχή; Δεν συλλογίζεσαι ότι, από το άλλο μέρος, λυπάται ο Θεός, ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας σου;
 

«Μα αδικήθηκα», λες, «και είμαι πικραμένος». Τότε, λοιπόν, προσευχήσου εναντίον του διαβόλου, που μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίο δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ.
 

Ο συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν σου κάνει, είναι αδελφός σου. Γι’ αυτό οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια και τη σωτηρία του. Ας φροντίσουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, να ζούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, για να είναι καρποφόρα η προσευχή μας και να πετύχουμε τη βασιλεία των ουρανών.

 πηγή

Το είδαμε εδώ

Τα «ευαγγέλια» της Νέα εποχής

υπό

του Αρχ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου

Διδάκτορος Θεολογίας

Γενικά περί «ευαγγελίων της Νέας Εποχής»

Σήμερα η «Νέα Εποχή» ως θρησκευτικό Κίνημα[1] έχει καθιερωθεί στο λεξιλόγιο. Από την δεκαετία του 1970 τα κινήματα που ξεπήδησαν άρχισαν ν’ αποκτούν μια δημόσια αναγνώριση και πολλοί άνθρωποι αναζήτησαν σε αυτά μια πνευματική ολοκλήρωση. Η αναβίωση του πνευματισμού και η είσοδος των ανατολικών πνευματικών αναζητήσεων δεν είναι βέβαια νέο. Η «Νέα Εποχή» μέσα στην δεκαετία του 1960 στην απόρριψη των παραδοσιακών ηθικών αξιών, την  υλιστική κοινωνία, την επανεξέταση των δυτικών μοντέλων σκέψης και ορισμένα πολεμικά γεγονότα, όπως του Βιετνάμ, αποτελούσαν τις βασικές αιτίες που συνέβαλαν στην έναρξη μιας αλλαγής και ενός άλλου ευαγγελίου. Αυτό το «ευαγγέλιο», η καλή είδηση υποστηρίζει ότι η απόλυτη και αιώνια ευτυχία εξαρτάται από την μυστικιστική σχέση με το θείο που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Η σωστή εμπειρία της σχέσεως αυτής και δυνατότητας, οδηγεί τον άνθρωπο να βρει την ταυτότητα ή την θεία αρχή που διέπει το σύμπαν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ο ίδιος ο άνθρωπος μέρος της παγκόσμιας κοσμικής τάξης...

Η γνώση του «Ευαγγελίου» της «Νέας Εποχής» είναι ότι ο Θεός παραμερίστηκε, ο Χριστός είναι στο περιθώριο με έμφαση στην επιθυμία του ανθρώπου να είναι το κέντρο της συμπαντικής πραγματικότητας. Τα Κινήματα της «Νέας Εποχής» γενικά είναι θρησκευτικά, και δεν επικεντρώνονται στο Θεό αλλά στον άνθρωπο, μέσα από τις επιθυμίες και τα συναισθήματα. Το «ευαγγέλιο» λοιπόν αναφέρεται στην ειδωλολατρική θεώρηση του ανθρώπου. Αναφέρεται στην δημιουργία της αυτοεκτίμησης, ή κάποιας αυτοεκτίμησης, αυτό-αγάπης, αυτοπραγμάτωσης κ. ά.

Το «ευαγγέλιο» της «Νέας Εποχής» είναι ένα  νέο μέτωπο για τους χριστιανούς και την Εκκλησία του Χριστού που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η Νέα Εποχή ως νέο θρησκευτικό Κίνημα ξεπερνά όλα τα θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά σύνορα και δεν έχει κανένα κύριο ηγέτη που να την εκπροσωπεί, όπως επίσης και καμιά συγκεκριμένη πόλη ως έδρα. Αυτή η κατάσταση είναι χαοτική στο διαδίκτυο με την ύπαρξη χιλιάδων οργανώσεων, ομάδων και συλλόγων που κηρύσσουν και έχουν ως λάβαρο την «Νέα Εποχή». Στην αναζήτηση αυτή πολλοί φιλόσοφοι που ανήκουν σε αυτή συμπεριλαμβάνουν και την Αγία Γραφή καθώς και τις διδασκαλίες του Χριστού. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα λεπτό -παραπλανητικό στοιχείο της αλήθειας και της χριστιανικής πίστης. Από ορισμένους χριστιανούς θεολόγους  αυτή η παρερμηνεία και η προσπάθεια χρήσης στοιχείων του Χριστού έχει αποκληθεί ως μια «πνευματική αναφορά του Έιτζ»[2], δηλαδή νόσος θανατική. Έτσι χρειάστηκε να αποτυπωθεί το νέο μήνυμα το συγκρητιστικό και διαθρησκειακό με την μορφή των ευαγγελίων, καθότι αυτά είναι πιο προσιτά στον άνθρωπο. Κατά την αντιπαραβολή λοιπόν των κανονικών ευαγγελίων υπάρχουν και ευαγγέλια που είναι σύγχρονα, αυτά της «Νέας Εποχής». Στόχος των ευαγγελίων αυτών είναι η έξαρση της μυστικιστικής αναζήτησης και η παρερμηνεία κυρίως της ζωής του Χριστού. Τα διάφορα θέματα που ο αναγνώστης διαβάζει σε αυτά, είναι ιστορίες παρμένες από την Παλαιά Διαθήκη, καθώς και από την Καινή, αναφερόμενες ενίοτε στα χρόνια του Χριστού που δεν αναφέρονται ρητά στην Αγία Γραφή. Επίσης η χρήση της λέξεως «Ευαγγέλιο» έχει καθαρά ανατολική αναφορά, όπως είναι το «ευαγγέλιο του Αβραάμ». Επίσης άλλα ευαγγέλια που χρησιμοποιεί η Νέα Εποχή, έχουν προέλευση και ανάλυση από τα αρχαία γνωστικά ευαγγέλια και από αυτά που προέρχονται κατά μίμηση των ευαγγελιστών από ινδουιστές και βουδιστές διδασκάλους. Τέλος άλλα «ευαγγέλια» έχουν να  κάνουν και με τους αστερισμούς, όπως το  κατεξοχήν «ευαγγέλιο του Υδροχόου» ή το «Άλλο ευαγγέλιο»[3].

Μεθοδολογία του «ευαγγελίου»

Δύο  βασικά χαρακτηριστικά αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο προσφέρονται στον κόσμο τα ευαγγέλια των νεοεποχιτών. Το πρώτο, αναφέρονται στο πως, κάθε διδασκαλία έχει την δική της προσέγγιση. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ίδιοι, μπορούν όμως να εφαρμόσουν το «ευαγγέλιο» με τον ίδιο τρόπο. Έτσι τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας, πολιτικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, οικονομικής, χρειάζονται την μια και ειδική μέθοδο εφαρμογής. Βασική σημασία είναι η σύνθεση των ψυχοκοινωνικών χαρακτηριστικών που εισέρχονται στην Νέα Εποχή. Το κίνητρο είναι η αναλογία στο τι επιζητά ο κάθε άνθρωπος να  ικανοποιηθεί. Οι ανάγκες, ο φόβος, οι επιθυμίες και οι ελπίδες είναι ίδιες σε όλες τις εποχές. Με βάση την αναφορά του Αποστόλου Παύλου προσπαθούν να προσφέρουν το μήνυμα τους[4]. Για τους συγγραφείς όμως των ευαγγελίων της «Νέας Εποχής», ο Παύλος χρησιμοποίησε ένα κοινό στοιχείο επάνω στην διάκριση εβραίων και ειδωλολατρών για την υπεροχή του Ευαγγελίου και την οικουμενικότητα του χριστιανικού μηνύματος. Στον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζει τους Εβραίους και τους Έλληνες ο Απόστολος, προσπαθούν ακριβώς και οι οπαδοί της Νέας Εποχής να προσφέρουν τα ψευδό-ευαγγέλια. Στην  κοινωνία του σήμερα η διάκριση του Αποστόλου παρουσιάζεται από την «Νέα Εποχή» σε δύο διαφορετικούς τύπους προσωπικοτήτων. Ο πρώτος τρόπος είναι η εβραϊκή συνήθεια που οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι από το είδος της καθημερινότητας. Έχουν πρόσθεση να ξεφύγουν από την κοινή νοοτροπία των γύρο ανθρώπων. Θέλουν να ανακαλύψουν ένα νέο κόσμο και να δοκιμάσουν κάτι το μεταφυσικό. Αυτοί οι άνθρωποι για την Νέα Εποχή είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε τέτοιες είδους εμπειρίες. Η δεύτερη ομάδα είναι οι δυσαρεστημένοι με την παραδοσιακή θρησκεία της Δύσης, δηλαδή του Χριστιανισμού. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν φιλοσοφικό προσανατολισμό. Βρίσκονται στην αναζήτηση μιας φιλοσοφίας που θα απαντήσει στις ερωτήσεις και θα δώσει εξηγήσεις για την μοίρα της ανθρωπότητας. Αυτή η αναζήτηση της «σοφίας», όπως και των αρχαίων Ελλήνων, στην «Νέα Εποχή» βρίσκεται σε μια συγκρητιστική σύνθεση όλων των θρησκευτικών δοξασιών και επιστημονικών δεδομένων, την σύγχρονη φυσική κ. ά. Από αυτούς τους ανθρώπους πολλοί είναι πολιτικοί, άλλοι έχουν οικολογική συνείδηση και άλλοι υπερασπιστές του ρατσισμού.

Τρεις γενικές αρχές των Ψευδό-Ευαγγελίων

1.                 Προσπαθούν να αποκαλύψουν τον χαρακτήρα της ζωής του Χριστού στην ζωή των ανθρώπων. Οι Νεοεποχίτες έχουν μια έντονη ανησυχία για την αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Γι’ αυτό ψυχρότητα, σκληρά λόγια, παγωμένα βλέμματα ή μια επίδειξης ακαδημαϊκής μόρφωσης θα κλείσει τις πόρτες στους ανθρώπους. Για να είναι αποτελεσματική η ιεραποστολή τους στην επίτευξη των στόχων μέσα από την παρουσίαση του προσώπου του Χριστού, δείχνουν μια στοργή και αγάπη σε κάθε χριστιανό. Οι Νεοεποχίτες έχουν σύμμαχο την προσπάθεια  να ζουν με συνέπεια, χωρίς να δείξουν επιρροή.

2.                 Σεβασμός και αποφυγή της αντιπαράθεσης, είτε ιδιωτική είναι είτε δημόσια. Δημόσιες διαλέξεις σκληραίνουν τις καρδιές των χριστιανών. Ο μόνος τρόπος που οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν τις ανάγκες τους είναι μόνο όταν είναι ο ένας μαζί με τον άλλον, μια συνάντηση του Χριστού στον Γολγοθά.

3.                 Αποφυγή ιδεολογικών συζητήσεων. Απειλές, κατηγορίες και κριτική πρέπει να αποφεύγονται, γιατί οι χριστιανοί θα ενισχυθούν στην πίστη τους και δεν θα είναι δεκτικοί.

Α. Το Ευαγγέλιο του Υδροχόου

Η θεματολογία του νεοεποχίτικου ψευδό-ευαγγελίου

1.                 Ο συγγραφέας του Ευαγγελίου του Υδροχόου

Η διακήρυξη της Νέας Εποχής για μια πνευματική αναζήτηση δεν φαίνεται να είναι και τόσο νέα. Μια πρόσφατη επανέκδοση του Ευαγγελίου του Υδροχόου, μας αποκαλύπτει την μεγάλη παραχάραξη των διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων, την έμφαση στη γνώση ή περισσότερο στην πνευματική γνώση ως την καλύτερη μέθοδο για την απελευθέρωση του ανθρώπου και την εναρμόνιση του σε μια νέα ζωή. Οι διάφορες παγανιστικές θεωρίες αν και αποτελούν τρόπους που μιμείται η τεχνική αναζήτηση της Νέας Εποχής, θα αποτελούσε μια προσπάθεια αποδείξεως της συνέχειας αυτών.

Το Ευαγγέλιο του Υδροχόου του Ιησού Χριστού: η φιλοσοφική και πρακτική βάση της θρησκείας της νέας εποχής του κόσμου του Υδροχόου και της Παγκόσμιας Εκκλησίας[5], όπως είναι ο πλήρες τίτλος του είναι ένα βιβλίο του Levi H. Dowling[6], που   δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1908. Στην έκδοση του Ευαγγελίου του Υδροχόου όμως αναφέρεται κατά περίεργο και απόκρυφο τρόπο το όνομα ‘’Levi’’.  Στον πρόλογο αναφέρεται ότι ο “Levi’’ είναι αυτός που αποκάλυψε αυτό το ευαγγέλιο. Για την προσωπικότητα του όμως δεν επιτρέπεται να γραφτούν πολλά, όπως αναφέρει  ο συγγραφέας[7]. Η αποκάλυψη όμως του Υδροχόου  στο Ευαγγέλιο είχε προφητευθεί πριν από 2.000 χρόνια πριν από Ελιού, ο οποίος ίδρυσε ένα σχολείο προφητών Zoan στην Αίγυπτο[8].

Ο Levi H. Dowling θεωρείται μαθητής του Χριστού, που από την ηλικία των δεκαέξι ετών διακονεί ως εφημέριος στον στρατό, είναι Ιατρός της ομοιοπαθητικής, απόφοιτος δύο ιατρικών σχολών, μια μυστικιστής και της άλλης θεοσοφιστής, ένας ηγέτης του Κινήματος της «Νέας Εποχής», της Εποχής του Υδροχόου. Ο Levi H. Dowling, δημοσίευσε το Ευαγγέλιο αυτό με το ψευδές όνομα ‘’Levi’’ και ισχυρίστηκε ότι αποκαλύφθηκε σε αυτόν μόνο σε κατάσταση έκστασης ως έργο, σε μια δια βίου πνευματική αναζήτηση. Ο ‘’Levi’’ είχε καθιερωθεί ως ο «εθνικός ιεροφάντης» της «Κοινοπολιτείας του υδροχόου», μια νεοσύστατη σοσιαλιστική απόκρυφη αδελφότητα.

Σε αυτό το Ευαγγέλιο και με τις ανακαλύψεις κατά την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου των Χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας και της Βιβλιοθήκης Nag Hammadi η πνευματική εμπειρία είναι μια σύνθεση ως προσωπικό του Ευαγγέλιο, προκειμένου να παρουσιάσει στο κοινό τη δική του κατανόηση, το αληθινό και πραγματικό μήνυμα του Χριστού. Το μήνυμα αυτό όπως ο ίδιος ισχυρίζεται είναι πέρα από την διαστρέβλωση που έγινε από την Εκκλησία. Η συγγραφή ψευδεπίγραφων ευαγγελίων δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο στην ιστορία της Εκκλησίας. Υπήρχε από πολύ παλιά. Αυτή είναι μια πτυχή της Νέας Εποχής αλλά όχι καινούρια. Παλιά τακτική με νέο περιεχόμενο που συνθέτει τις νέες επιστημονικές γνώσεις της αστρολογίας με την αρχαία θρησκευτική σοφία. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρείται από τους οπαδούς ως νέο ευαγγέλιο. Η γυναίκα του Levi εξηγεί στην εισαγωγή ότι η νέα αστρονομία προϋποθέτει την ύπαρξη ενός κεντρικού ηλίου, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλοι οι πλανήτες. Εδώ βρίσκεται και η παράξενη ανάμειξη της νέας επιστήμης με την αρχαία θρησκεία. Ο Αδάμ γεννήθηκε στην Εποχή του Ταύρου, ο Αβραάμ την Εποχή του Κριού και ο Ιησούς την Εποχή των Ιχθύων. Αν και η γυναίκα του τονίζει την Εποχή των Ιχθύων, τονίζει την είσοδο πλέων στην Εποχή του υδροχόου. Ο ίδιος ο ‘’Levi’’ ανέφερε ότι το κείμενο προέρχεται από τα Ακασικά κείμενα, μια ψευδής επιτομή της μυστικής γνώσης. Ο τίτλος του προέρχεται από την πρακτική της αστρολογίας, με τις διαιρέσεις σε εποχές από την θέση των αστερισμών. Με βάση αυτή την πρακτική πλησιάζει η Εποχή του Υδροχόου. Είναι ένα ψευδό-ευαγγέλιο με ειδωλολατρική και συγκριτική σύνθεση.  Θεωρείται ως πνευματικό ευαγγέλιο και ασχολείται με τις  λεπτομέρειες της ζωής του Χριστού που δεν περιλαμβάνονται στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Επίσης εμφανίζει τον Ιησού ως ένα  «πολυταξιδεμένο» άτομο  σε διάφορες χώρες, όπως η Αίγυπτος, το Θιβέτ, η Ινδία, η Περσία και η Ελλάδα.

Απ’ αυτό το ψευδό-ευαγγέλιο  πήρε και την ονομασία η λεγόμενη «Χριστιανική Παγκόσμια Εκκλησία του Υδροχόου». Τα μέλη της ονομάζονται απλά υδροχόοι. Το όνομα «χριστιανική» χρησιμοποιείται στον τίτλο της εκκλησίας αυτής για να δηλώσει ότι η Εκκλησία είναι Νύφη  του Χριστού. Αυτή η εκκλησία ιδρύθηκε το 2006 και δεν έχει συγκεκριμένο ιερατείο. Η διδασκαλία του ευαγγελίου του «Υδροχόου» είναι ένα κράμα θεοσοφίας, «Νέας Εποχής», ανατολικών θρησκευμάτων και γνωστικισμού. Το ψευδό-Ευαγγέλιο τιτλοφορείται ως «Άγιο Ευαγγέλιο του Υδροχόου» που δημοσιεύεται από την ίδια την εκκλησία τους και περιλαμβάνει εισαγωγικά τα θέματα, όπως, «Το ευαγγέλιο της γέννησης της Μαρίας, σύμφωνα με τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ματθαίο» και «Η ζωή του Αγίου Ίσσα» ένα μυστηριώδες πρόσωπο της απόκρυφης βουδιστικής πνευματικότητας. Κάποιοι  θεωρούν επίσης ότι το «Ευαγγέλιο του Υδροχόου» προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιακώβου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος αναγνώστης επιθυμεί να μάθει περισσότερα για την «Νέα Εποχή», μπορεί να προμηθευτεί το νέο – εκθοδέν βιβλίο του π. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, που φέρει τον τίτλο «Νέα Εποχή, Μασονία & Σιωνισμός», παραγγέλνοντας στον π. Αναστάσιο στο τηλ. 6979014405

---

[1]Peter B.Clarke, ‘’new age movement (NAM)’’, στηEncyclopedia of New Religious  Movements, Edited by Peter B.Clark, First published 2006 by Routledge 2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon OX14 4RN, σ. 442-446.

[2]Philip H Lochhaas, How to Respond to ... The New Age Movement, St. Louis: Concordia Publishing House, 1988, σ. 5.

[3]Τucker, Ruth A.,  Another Gospel: Alternative Religions and the New Age Movement. Grand Rapids: Zondervan, Academie, 1989.

[4]« επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. επειδή και Ιουδαῖοι σημείον αιτούσι και  Ελληνες σοφίαν ζητούσιν,  ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον,  Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον,  Ελλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και  Ελλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί.  Βλέπετε γαρ την κλήσιν υμών, αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς», Α’Κορ. 1, 22-23.

[5]The Aquarian Gospel of Jesus, the Christ Transcribed from The Book of God’s Remembrance (Akashic Records) By Levi H. Dowling (1844-1911). J.L. Watson, III (2009),Initiations of the Aquarian Masters: The Theosophy of the Aquarian Gospel.

[6]Eva S. Dowling, “Who Was Levi?” in Dowling, The Aquarian Gospel (1964), 7., “In Memoriam: Dr. Levi H. Dowling; LevitheAkashic Seer,” The Aquarian New Age Magazine (Los Angeles) (September 1911): 305 -314.

[7]The Aquarian Gospel of Jesus, ο.π., σ. 11.

[8] «This age will comprehend but little of the works of Purity and Love; but  not a word is lost, for in the Book of God's Remembrance a registry  is made of every thought, and word, and deed; And when the world is ready to receive, lo, God will send a messenger to open up the book, and copy from its sacred pages all the messages of Purity and Love’», στοThe Aquarian Gospel of Jesus, ο.π. σ. 10,  κεφάλαιο 7, 25-26.
πηγή