Συναξαριστής της 19ης Δεκεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Βονιφάτιος καὶ Ἀγλαΐα ἡ Ῥωμαία

 

Ἔζησαν τὸν 3ο μ.Χ. αἰῶνα. Ἡ Ἀγλαΐα ἀνῆκε στὴν τάξη τῶν εὐγενῶν καὶ πλούσιων Ῥωμαίων γυναικῶν καὶ ἦταν πάντα πρόθυμη στὶς ἐλεημοσύνες καὶ στὶς διάφορες ἀγαθοεργίες.

Ὁ δὲ Βονιφάτιος ἦταν γραμματέας τῆς περιουσίας τῆς Ἀγλαΐας καὶ ἐπόπτης τῶν κτημάτων της. Ὅπως ἡ κυρία του, ἦταν καὶ αὐτὸς εὔσπλαχνος καὶ φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν τὴν περιουσία τῆς Ἀγλαΐας μὲ πολλὴ τιμιότητα, καὶ ἀπέναντι στοὺς ὑπηρέτες ἦταν εὐγενέστατος.

Ἀλλὰ ἡ ἀνεξέλεγκτη καλοζωία ἔπνιξε τὴν πνευματικότητα τοῦ Βονιφατίου καὶ τῆς Ἀγλαΐας. Ἄναψε τὴν εὔφλεκτη νεότητά τους καὶ παρασύρθηκαν ἀπὸ τὶς ἔνοχες σαρκικὲς ἡδονές. Εὐτυχῶς ὅμως, ὁ ἔλεγχος τῶν συνειδήσεών τους ἦταν αὐτὸς ποὺ τελικὰ ἐπικράτησε. Ἁμάρτησαν. Ἔκλαψαν καὶ οἱ δυὸ πικρά.

Θὰ τοὺς δεχόταν ἄραγε καὶ πάλι ὁ Θεὸς σὰν ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του; Γιατί ὄχι; Ἄλλωστε, ὁ Ἴδιος εἶπε: «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Δηλαδή, χαρὰ γίνεται στοὺς οὐρανοῦς, μὲ τὴν παρουσία ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, ποὺ συμμετέχουν στὴ χαρὰ αὐτή, γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ ποὺ μετανοεῖ.

Μὲ πολλὴ συντριβὴ λοιπόν, οἱ δυὸ μετανοοῦντες ἐξομολογήθηκαν τὸ ἠθικό τους ὀλίσθημα σὲ πνευματικὸ ἱερέα καὶ ἡ ἠθική τους ἐπιστροφὴ καὶ ἀναγέννηση ἦταν πλέον γεγονός.

Ἔτσι ἀργότερα ὁ μὲν Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικὰ γιὰ τὴν πίστη στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας, ἡ δὲ Ἀγλαΐα, ἀφοῦ πούλησε τὰ ὑπάρχοντά της, ἀφιέρωσε τὴ ζωή της στὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ τῶν πασχόντων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μαρτύρων τὴν εὔκλειαν ἰχνηλατήσας θερμῶς, Χριστὸν ὡμολόγησας ἐπὶ ἀπίστων στερρῶς, σοφὲ Βονιφάτιε· ὅθεν καθάπερ πλοῦτον ἀδαπάνητον, μάρτυς, δέδωκάς σου τὸ σῶμα τῇ σεμνῇ Ἀγλαΐᾳ· ἐξ οὗ τῷ κόσμῳ πηγάζει ῥώσις καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἱερεῖον ἄμωμον, ἐθελουσίως, σεαυτὸν προσήγαγες, τῷ ἐκ Παρθένου διὰ σέ, τεχθῆναι μέλλοντι Ἅγιε, στεφανηφόρε σοφὲ Βονιφάτιε.

Ὁ Οἶκος
Ἀνατολῆς ὥσπερ ἀστήρ, τοὺς μάγους ἐκ Περσίδος, οὕτω σε θεία νεῦσις ἐκ δυσμῶν ὡδήγησε θεόφρον, τεχθῆναι ἐν Σπηλαίῳ, τῷ εὐδοκήσαντι Χριστῷ προσκυνῆσαι ὡς Βασιλεῖ ἁπάσης τῆς κτίσεως, καὶ τούτῳ δῶρα προσαγαγεῖν, ὡς λίβανον καὶ σμύρναν καὶ χρυσόν, Πίστιν Ἀγάπην καὶ Ἐλπίδα. Ὅθεν σαυτὸν ὁλόκληρον προσήγαγες αὐτῷ ἄμωμον δῶρον, τῷ Τυράννῳ δικαστῇ, ἐν παρρησίᾳ κράζων καὶ βοῶν· Χριστοῦ μου δοῦλος ὑπάρχω, στεφανηφόρε σοφὲ Βονιφάτιε.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τιμήσας τὸν Θεόν, παρ' αὐτοῦ ἐτιμήθης, Μαρτύρων καλλονή, Βονιφάτιε μάκαρ· διὸ καὶ στεφάνῳ σε, θείας δόξης ἐκόσμησεν· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ὑπὲρ ἡμῶν σὲ αἰτοῦμεν, πρεσβεύειν πρὸς Κύριον.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἠλίας, Πρόβος καὶ Ἄρης

 

Ὅλοι κατάγονταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴν θερμή τους πίστη, πήγαιναν σὲ διάφορες πόλεις καὶ ὑπηρετοῦσαν τοὺς διωκόμενους χριστιανούς.

Στὴν Ἀσκαλώνα συνελήφθησαν, ἐπέμεναν στὴν ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ καταδικάστηκαν σὲ θάνατο ἀπὸ τὸν κριτὴ Φιρμιλιανό. Καὶ ὁ μὲν Ἠλίας καὶ Πρόβος ἀποκεφαλίστηκαν, ὁ δὲ Ἄρης παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ μέσα στὶς φλόγες.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Τιμόθεος καὶ Πολύευκτος

 

Καὶ οἱ δυὸ πέθαναν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά. Ὁ μὲν Τιμόθεος στὴν Ἀφρική, ὁ δὲ Πολύευκτος στὴν Καισαρεία, διότι κατηχοῦσαν καὶ βάπτιζαν εἰδωλολάτρες.

Παρ᾿ ὅλο ποὺ κατὰ τὴν θανατικὴ ἐκτέλεση ἦταν παρόντες καὶ οἱ δικοί τους καὶ ἔκλαιγαν τσιρίζοντας, αὐτοὶ ἀτρόμητοι μὲ τὴν θεία χάρη, τοὺς παρηγοροῦσαν. Μπῆκαν δὲ μέσα στὶς φλόγες, διατηρῶντας τὴν εὐψυχία τους καὶ ψάλλοντες ὕμνους πρὸς τὸν Κύριο.

(Ὁρισμένοι Συναξαριστὲς λανθασμένα ἀναφέρουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ δεύτερο Ἅγιο Πολύευκτο, ποὺ ὅμως πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο με τὸν πιὸ πάνω Ἅγιο).

---

 

Οἱ Ἅγιοι Εὐτύχιος, Θεσσαλονίκη, 200 ἄνδρες καὶ 70 γυναῖκες

Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

---

 

Ὁ Ὅσιος Γρηγέντιος ἐπίσκοπος Αἰθιοπίας

 

Ἔζησε τὸν 6ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ Μεδιόλανα. Οἱ γονεῖς του ὀνομαζόταν Ἀγάπιος καὶ Θεοδότη καὶ ἦταν πολὺ εὐσεβεῖς. Ὁ Γρηγέντιος ἀπὸ πολὺ μικρὸς διακρινόταν γιὰ τὴν εὐγλωττία του καὶ γιὰ τὴν μεγάλη ἀρετή του.

Γιὰ νὰ καταρτίσει τὸν ἑαυτό του περισσότερο πνευματικό, ἔκανε ταξίδι στὴν Ἀνατολή, ποὺ τότε ἦταν τὸ μεγαλύτερο θεολογικὸ καὶ πνευματικὸ κέντρο. Κατόπιν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔγινε γνωστὸς τοῦ τότε αὐτοκράτορα Ἰουστίνου καὶ τοῦ Πατριάρχη.

Στὴ συνέχεια ἐπισκέφτηκε τὴν Ἀλεξάνδρεια ἐπὶ Πατριάρχου Προτερίου, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο. Τὰ δὲ ἱερατικά του καθήκοντα, ὁ Γρηγέντιος, ἐκτελοῦσε ἄριστα. Ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Αἰθιοπίας, ὁ βασιλιὰς Ἐλεσβαὰν ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας νὰ τοῦ στείλει ἐπίσκοπο μορφωμένο καὶ ἐνάρετο.

Τότε ὁ Πατριάρχης ἐξέλεξε τὸν Γρηγέντιο, ὁ ὁποῖος ἐπετέλεσε τὴν ἀποστολή του μὲ πολὺ ζῆλο καὶ μεγάλη καρποφορία. Στὸν τόπο αὐτὸ ἦταν πολλοὶ Ἑβραῖοι καὶ ἦταν φανατικὰ προσκολλημένοι στὴ θεωρία τους. Ἕνας μάλιστα δεινὸς συζητητὴς ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Ῥαβίνος Ἐρβᾶς. Ἀλλ᾿ ὁ Γρηγέντιος, μὲ τὰ σοφὰ ἐπιχειρήματά του, τὴν ἀγαθότητά του καὶ μὲ τὴν θεία χάρη, κατόρθωσε νὰ φέρει στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τοὺς περισσότερους Ἑβραίους τοῦ τόπου καὶ τὸν ἴδιο τὸν Ἐρβᾶ, ποὺ βαπτίστηκε παρουσία τοῦ βασιλιᾶ καὶ μετονομάστηκε Λέων καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Πατρικίου.

Ὁ διάδοχός του Ἐλεσβαᾶν γιός του Ἔρδιδος, συνέχισε τὴν ἴδια πολιτικὴ εὐλάβειας πρὸς τὸν Γρηγέντιο. Ὁ Γρηγέντιος πέθανε εἰρηνικὰ στὶς 19 Δεκεμβρίου 552 καὶ τὴ στέρησή του θρήνησε πολὺς κόσμος.

---

 

Ὁ Ἅγιος Τρύφων

Μαρτύρησε διὰ ἀπαγχονισμοῦ πάνω σὲ μία ἰτιά.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἠλιοῦ Μουρόμας ὁ Θαυματουργὸς «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ»

 

 

Ρῶσος

 

Ο γ. Αρσένιος για την “επιστροφή των εθνών” στους έσχατους χρόνους

Στις άπειρες συνομιλίες μου με τον γέροντα μου είχε εκμυστηρευτεί την θλίψη του για την μη ενασχόληση με τέτοια όντως σοβαρά θέματα από θεολόγους και κληρικούς που όφειλαν να δείξουν περισσότερη ευαισθησία σ’ αυτά, όχι γιατί τα επεσήμαινε ο γέροντας μόνο γι’ αυτό, αλλα γιατί ήταν σημεία των καιρών, του κόσμου πού ζούμε, υποτίθεται ως καλοί ποιμένες που αγρυπνούν υπέρ των προβάτων, και είναι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους γι’ αυτά τα πρόβατα. Αλλά δικαιολογούσε αυτή την αδιαφορία, με το χωρίο της Αποκάλυψης, «ότι ψυχρός εί, εμμέσω σε» και ότι κι αυτό ήταν δείγμα για τα επερχόμενα σημεία των καιρών ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Όσον αφορά το χωρίο που μιλά για την Ιερουσαλήμ «έσται πατουμένη υπό Εθνών»[1], ο γέροντας συμφωνεί με τον ιερό Χρυσόστομο[2], που ερμηνεύει το σχετικό χωρίο ότι «οι Εβραίοι δεν θα επανακτήσουν την πόλιν Ιερουσαλήμ μέχρι της συντέλειας του κόσμου».

Ο γέροντας διευκρινίζει ότι κάποιοι σύγχρονοι ερμηνευτές νομίζουν ότι το «πλήρωμα εθνών» σημαίνει την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, ενώ ο ιερός Χρυσόστομος στο «πλήρωμα των Εθνών» βλέπει «τον μέχρι συντελείας χρόνον»[3]. Ο γέροντας μας διευκρινίζει με ερώτηση ως εξής, εάν το ως άνω χωρίο θα σήμαινε την επιστροφή όλων των Εθνών στον Χριστιανισμό, τότε γιατί όλα τα Έθνη δεν έγιναν Χριστιανοί, όταν οι Εβραίοι ίδρυσαν το κράτος τους; Συνελόντι, μας διευκρινίζει, ότι την ιδέα για την επιστροφή των Εθνών στον Χριστιανισμό οι «ονειροπόλοι» την υποστηρίζουν στον λόγο του Κυρίου «και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσιν τοις Έθνεσι και τότε ήξει το τέλος»[4], καθώς και στο χωρίο «άχρις ού το πλήρωμα των Εθνών εισέλθη και ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται»[5]. Πάμπολλες φορές είχε δωθεί η ευκαιρία να ακούσουμε την ερμηνεία αυτων των χωρίων από το ίδιο το στόμα του γέροντα, ο οποίος διήλεγχε στα λεγόμενά του, αυτους τους ορθόδοξους που πιστεύουν και αναμένουν εσφαλμένα «την επιστροφή του Ισραήλ εις τον Χριστιανισμόν μαζί με την γενικήν επικράτησιν του ευαγγελίου εις την ανθρωπότητα».

Το ότι το ευαγγέλιο κηρύχθηκε και κηρύσσεται σε όλα τα Έθνη, δεν σημαίνει ότι όλα τα Έθνη θα «επιστρέψουν εξ ολοκλήρου» στον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο θα κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο «εις μαρτύριον», αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι όλα τα Έθνη θα γίνουν ευσεβείς χριστιανοί. Ο γέροντας έφερνε ως απόδειξη στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1962, το σύγχρονο γεγονός του 20^ου αιώνα, ότι χριστιανικά έχουν γίνει «πολλά Έθνη, αλλά κατ’ όνομα και εις τας ταυτότητας» και όχι στην ειλικρινή βιωτή της αληθινής αγάπης για τον συνάνθρωπο. Γιατί ως παράδειγμα οι παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από χριστιανικά κράτη, καθώς και η ατομική βόμβα, κ.ά. Η πίστη και η ζωή αυτων των κατ’ όνομα χριστιανικών κρατών «δεν διαφέρει από την πίστη και την ζωή των ειδωλολατρικών εθνών». Γι’ αυτό μας επισημαίνει, όχι μόνο την φαινομενική κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον γνωστό κόσμο, αλλά και την ανάγκη πάλι να εκχριστιανιστούν οι ήδη υπάρχοντες «χριστιανικοί» λαοί που ζητούν αφορμές για πολεμικές συρράξεις και διάφορες αδικίες. Γιατί, εάν μόνο κατ’ όνομα ονομαστούν χριστιανικά όλα τα Έθνη «τι θα ωφεληθή ο Κύριος»;

Επίσης, στό ερώτημα, ποιός θα εκχριστιανίσει τον ειδωλολατρικό κόσμο (Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό, Κουμφουκιανισμό, Ζωροαστρισμό, κ.ά.), ερωτά ο γέροντας, μπορεί αυτό να κάνουν και «οι εκατοντάδες αιρέσεις του Χριστιανισμού»; Οι οποίοι «συστηματικώς και πυρετωδώς» εργάζονται για την διάδοση και επικράτησή τους, ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι εσωτερικά «αδιαφορούμεν και αδρανούμεν». Συμπερασματικά ο γέροντας μας τονίζει σαφέστατα ήδη από το 1962 με την δημοσίευση αυτου του πονήματός του ότι «όταν οι Εβραίοι σχηματίζουν κράτος, εισερχόμεθα εις την περίοδον του τέλους του κόσμου». Αλλά, κι ενώ έκαναν κράτος, την αρχαία πόλη τους όπου υπήρχε ο ναός του Σολομώντα ακόμα «δεν την ανέκτησαν εξ’ ολοκλήρου».

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για πάρα πολλούς λόγους παραχώρησε στους Εβραίους την έξω των παλαιών τειχών νέα πόλη, ενώ την παλαιά την παραχώρησε στους Άραβες. Έτσι, η πόλη Ιερουσαλήμ παραμένει «κατά το ήμισυ καταπατουμένη ακόμη υπό Εθνών», σ’ αυτο το ερώτημα απαντά ο γέροντας, επειδή δεν ήλθε «ακόμη το πλήρωμα». Το πλήρωμα σύμφωνα με την ερμηνεία του γέροντα θα έλθει όταν εμφανιστεί ο αναμενόμενος από τους Εβραίους Μεσσίας, όπως αυτοι τον περιμένουν και τον φαντάζονται, γι’ αυτό ο γέροντας προτρέπει να διαβάσουμε: «ίδε βιβλίον, τα μυστικά πρωτόκολλα των σοφών της Σιών». Σύμφωνα με τον γέροντα αυτος ο Μεσσίας θα είναι ο Αντίχριστος, αυτος θα αναλάβει την πόλη της Ιερουσαλήμ, όταν «ολίγα έτη θα υπολείπωνται δια την συντέλεια του κόσμου». Αυτόν θα τον δεχτούν οι Εβραίοι, λέγει ο γέροντας, ως αληθινό Μεσσία, ως Χριστό, έτσι θα επαληθευτεί η προφητεία του Κυρίου, εάν άλλος έλθει στο όνομά μου εκείνον θα τον υποδεχθείτε[6].

Για το χωρίο «πας Ισραήλ σωθήσεται»[7], ο γέροντας μας έλεγε σύμφωνα με τα γραφόμενά του ότι θα πραγματοποιηθεί, με θαυμαστό τρόπο όπως ο Κύριος γνωρίζει, ίσως «μετά την έλευσιν του Αντιχρίστου, όταν πλέον οι ίδιοι Εβραίοι αντιληφθούν ότι δεν είνε αυτος ο Μεσσίας, αλλ’ ο Αντίχριστος». Σ’ αυτό το σημείο ο γέροντας είχε ισχυρά εσχατολογικά επιχειρήματα, περί του καιρού της μετανοίας αρκετών Εβραίων, καθότι «αν ισχυρισθώμεν ότι το Ισραήλ θα επιστρέψη εις τον Χριστόν πρό του Αντιχρίστου, τότε πώς θα εκπληρωθούν οι λόγοι του Κυρίου, εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε»; Ο γέροντας μας διευκρίνιζε πάντοτε καθισμένος στη κεντρική καρέκλα στο μικρό αρχονταρίκι, του μικρού ησυχαστηρίου του, έχοντας στο χέρι του το κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού Χριστού το κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και εξηγώντας μας τα χωρία, τα οποία δεν τον κούραζαν πάντοτε με επανάληψη να τα ερμηνεύει, με μια ζωντάνια και μια θεία δύναμη, λέγοντάς μας ότι εκείνος θα φύγει προς «τον Κύριο» τον οποίο πράγματι διηκόνησε με ευλάβεια, αλλά εσείς «θα τα δείτε όλα όσα σας το λέω».

Μας διευκρίνιζε και το χωρίο της Κυριακής προσευχής που έχει παρανοηθεί και παρεξηγηθεί, όχι μόνο από χιλιαστές αιρετικούς, αλλά και από «τινάς ορθοδόξους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν εις την ορθήν έννοιαν του λόγου». Όλοι αυτοι παίρνοντας κατά γράμμα το χωρίο «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γής», νόμισαν και νομίζουν ότι ο Κύριος επέλεξε την γή «τον μικρό αυτόν κόκκον της άμμου μέσα εις το αναρίθμητον πλήθος των αστέρων του Ουρανού, διά να είνε μόνιμος τόπος της Βασιλείας Του». Ο γέροντας δεν είχε μόνο σαφή εσχατολογική συνείδηση ως σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά και έντονη πνευματική βιωτή, που αντανακλούσε την εν Χριστώ ζωή, μέσα από την θεωρία και την πράξη, με αφοσίωση και πνευματική αναγέννηση, με έντονη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, γιατί γνώριζε ότι ο άνθρωπος για να ζήσει με τον Θεό στην ένδοξο Βασιλεία Του, θα πρέπει απ’ αυτην την ζωή να βάλει μέσα στην καρδιά του τον Χριστό. Η βασιλεία του Χριστού αρχίζει στην γή για να ολοκληρωθεί στον Ουρανό, αυτό το νόημα έχει το χωρίο «ελθέτω η Βασιλεία Σου» σύμφωνα με το γέροντα. Μόνο η αμαρτία και η αμετανοησία είναι τα εμπόδια της ένωσης με το Θεό.

[1] Λουκ. 21, 24.

[2] Κατά Ιουδαίων Ε’ λόγος.

[3] P.G. τόμ. 48, σελ. 883-904. Πρβλ. Αλέξιου Π.Παναγόπουλου, Εσχατολογικές διαστάσεις της παιδαγωγίας κατά τον άγ. Ιω. Χρυσόστομο, διδακτορική διατριβή, επανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009.

[4] Ματθ. 24, 14.

[5] Ρωμ. 11, 25.

[6] Ιωαν. 5, 43.

[7] Ρωμ. 11, 25.

πηγή

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ενώ η χώρα μας έχει ριχτεί στον γκρεμό από μια διεφθαρμένη πολιτική κλίκα, ενώ η ελληνική κοινωνία θρηνεί σχεδόν καθημερινά τα θύματα της από αυτή την «θύελλα», ένα μεγάλο μέρος αυτής της κλίκας έχει εντείνει τις προσπάθειες
αποχριστιανοποίοησης του ελληνικού κράτους, με μια επιχείρηση αποκαθήλωσης όλων των πατροπαράδοτων ορθοδόξων συμβόλων από όλες τις δημόσιες λειτουργίες.

Μάλιστα όλοι αυτοί που πνέουν μένεα κατά της Ορθοδοξίας, προβάλλουν πρότυπα δυτικών χωρών όπου ο χριστιανισμός έχει καταντήσει ένα φολκλορικό σύμβολο χωρίς καμία ουσία και οι ναοί γίνονται γυμναστήρια, μπαράκια, ακόμα και μουσουλμανικά τεμένη και άνδρα διαφόρων νεοπαγανιστικών δοξασιών. Η εκστρατεία αυτή συνοδεύεται συχνά και από ένα ανθελληνικό μένος που σκοπό έχει να σβήσει όλη την ελληνική ιστορία και να διαστρεβλώσει κάθε πραγματική αλήθεια σχετικά με πρόσφατα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία μας σαν Έλληνες, σαν πρόσωπα ορθόδοξα της μιας αληθινής, καθολικής, ορθόδοξης, εκκλησίας.
Εξετάζοντας από που προέρχεται όλη αυτή η επιχείρηση αποορθοδοξοποίησης των Ελλήνων, διακρίνουμε κάποιες κύριες αφετηρίες όλης αυτής της εκστρατείας η οποία έχει εντατικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Δεν θα αναφερθώ σε διάφορους αιρετικούς και αλλόδοξους γιατί αυτοί είναι εκτός του πεδίου μας. Η προσοχή μας συγκεντρώνεται στο κύριο σώμα του ελληνικού κόσμου και σε όλους αυτούς που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι βαπτισμένοι, αν και μεταγενέστερα έχουν απαρνηθεί συνειδητά αυτό το βάπτισμα.
Η πρώτη κατηγορία είναι οι αριστεροί με τις διάφορες διακλαδώσεις τους και οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί». Αυτοί ήταν πάντα και εκ δόγματος αντίθετοι προς κάθε θρησκεία καθώς προβάλλονται ως υλιστές. Στην ελληνική περίπτωση υπήρχε πάντα μια ιδιαιτερότητα, καθώς η ορθόδοξη παράδοση ήταν ανέκαθεν δυνατή στα λαϊκά στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν οι αριστεροί. Έτσι παρατηρήθηκε σε κάποιες ιστορικές συγκυρίες το παράδοξο φαινόμενο αριστεροί να συμπλεύσουν με ορθόδοξα σύμβολα. Οι λεγόμενοι αριστεροί είναι πιο στενοκέφαλοι και από τους κλασικούς σταλινικούς. Πολεμάνε με λύσσα κάθε ορθόδοξη παρουσία φτάνοντας σε παράλογες απαιτήσεις όπως φορολογία των ορθοδόξων χριστιανών κ.α. Βουλευτές αριστερών κομμάτων, όπως η γνωστή «κυρία του συνωστισμού», ασχολούνται συνεχώς λες και έχουν λύσει όλα τα άλλα προβλήματα της κρίσης με το πώς θα κατεβάσουν τις εικόνες από τα δικαστήρια και τα σχολεία και το πώς θα καταργήσουν το μάθημα των θρησκευτικών.
Η δεύτερη κατηγορία προέρχεται απο τον αντίθετο πόλο. Είναι αυτοί που αυτοαποκαλούνται νεοφιλελεύθεροι και εκ θέσεως άθεοι. Είναι οπαδοί μιας χρηματιστηριακής «δημοκρατίας», όπου οι δημοκρατικές αρχές έχουν αξία μόνο όταν λειτουργούν στην υπηρεσία ενός άτεγκου κεφαλαιοκρατικού κατεστημένου. Αυτή η κατηγορία ασπάζεται όλα τα συστατικά του σύγχρονου δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού που έχει δημιουργήσει όλες τις σύγχρονες ψυχασθένειες της καταρρέουσας δυτικής κοινωνίας. Και αυτή η κατηγορία μετέχει στην εκστρατεία αφανισμού του ορθόδοξου συναισθήματος των Ελλήνων.
Στην εκστρατεία αυτή μετέχει ενεργά και το ελληνικό τηλεοπτικό κατεστημένο που απο την δεκαετία του ενενήντα, όταν αφέθηκε ελεύθερο και ασύδοτο, χρησιμοποίησε όλη την δύναμη του που του έδινε η ζωντανή εικόνα για να διαστρέψει κάθε ιστορική παράδοση και να πλάσει ένα πρότυπο νεοέλληνα που τα ιδανικά του είναι ο εύκολος και χωρίς κόπο πλουτισμός, αδιαφορώντας για κάθε ηθική ή ακόμα και νομική συνέπεια, η εκπόρνευση της νεολαίας και η διακομωδόμηση κάθε εθνικού και ορθόδοξου φρονήματος, το οποίο μάλιστα καταδικάζεται σαν…φασισμός και άλλες έξυπνες «ετικέτες».
Υπάρχει όμως και ένα άλλο αντιορθοδοξο μέτωπο που προέρχεται δυστυχώς μέσα από τους ίδιους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας. Είναι όλοι αυτοί οι ρασοφόροι ιεράρχες που χάριν κάποιας πάλι «προοδευτικότητας» και παρεξηγημένης ανεκτικότητας, πρεσβεύουν ουνιτικές απόψεις, παίρνουν μέρος σε συλλειτουργίες με αιρετικούς, ακόμα και με αλλόδοξους, παραβιάζοντας έτσι όλους τους κανόνες της Ορθοδοξίας και των Συνόδων. Εδώ σημαντικός είναι ο ρόλος της ιεραρχίας, η οποία δεν έχει ανταποκριθεί στις μεγάλες της ευθύνες σε αυτό το σημαντικό θέμα. Η Ορθοδοξία δεν συμβιβάζεται, δεν εκσυγχρονίζεται, ούτε έχει ανάγκη από «προοδευτικότητα» γιατί είναι πέραν από αυτές τις στενές ανθρωπινές αντιλήψεις και καλύπτει διαχρονικά την ανθρώπινη εξέλιξη και κυρίως τα βασικά ανθρώπινα ερωτήματα.
Όλος αυτός ο ανελέητος πόλεμος κατά της Ορθοδοξίας αναμένεται να κορυφωθεί. Για τους νεοταξικούς ιθύνοντες δεν πρέπει να επαναληφθεί το παράδειγμα της πτώσης του Βυζαντίου όπου η Ορθοδοξία επέζησε. Το σχέδιο είναι παράλληλα με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας, να δοθεί και το τελικό χτύπημα στην ορθόδοξη ελληνική ταυτότητα έτσι ώστε οι νεοέλληνες να καταντήσουν «προβατάκια επί σφαγή» και η χώρα αύτη που κάποτε άνθισε και μεγαλούργησε ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός να αποτελέσει ένα τουριστικό μνημείο χωρίς μάλιστα και πολλές αξιώσεις επισκεψιμότητας. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε απομεινάρια ενός θρησκευτικού Μεσαίωνα που… εμποδίζει την «πρόοδο» της χώρας. Πως ότι ιερό και όσιο μας το παραδώσαν οι προγονοί μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα «σπασμένο βάζο» που τα συντρίμμια του είναι για τα σκουπίδια. Έχουν τόσο πολύ παρασυρθεί από το μένος τους κατά της Ορθοδοξίας, που φτάνουν στο σημείο να θέλουν να μας επιβάλλουν να πιστέψουμε ότι «πρόοδος» είναι η… ομοφυλοφιλία, το εύκολο διαζύγιο, η ανοχή της μοιχείας, η αποδοχή της ευδαιμονισμού ως ανθρώπινου δικαιώματος, η αποδοχή των εκτρώσεων σαν μια φυσιολογική πράξη, ακόμα και η γενετική επέμβαση με το έλεγχο πριν από την γέννηση. Και για να εμφανίζονται και ανεκτικοί, μας λένε ότι αν η εκκλησία επιθυμεί να έχει κάποια αξιοπιστία όσον αφορά τη «προοδευτικότητα» της, θα πρέπει να απομακρυνθεί από τα παλιά αναχρονιστικά της πρότυπα και να αποδεχτεί ότι αρρωστημένο και διεστραμμένο σαν…φυσιολογικό, άσχετα αν παραβιάζονται ακόμα και οι στοιχειώδεις νόμοι της φύσεως και παράλληλα ότι παραδοσιακό και φυσιολογικό σαν… αναχρονιστικό και ξεπερασμένο. Άλλωστε, όπως πρεσβεύουν, το φυσιολογικό δεν είναι τίποτα παραπάνω από… μια υποκειμενική αντίληψη.
Ετερόκλητοι παράγοντες συγκλίνουν σε μια κοινή γραμμή εξόντωσης της ελληνικής ορθόδοξης ταυτότητας και απάλειψης κάθε ίχνους και παρουσίας αυτού που μας εμψύχωσε και μας κράτησε εν ζωή χιλιετίες ιστορίας και αγώνων γιατί η Ορθοδοξία είναι το τελευταίο προπύργιο αυτής της χώρας που ακόμα δεν έχει καταστραφεί από το νεοταξικό καταστημένο τους. Γι’ αυτό και ακόμα την υπολογίζουν σοβαρά και γι' αυτό «τρίβουν τα χέρια τους» που στην κεφαλή της ιεραρχίας βρίσκεται ότι πιο βολικό θα ήθελαν για αυτή την συγκυρία της εθνική μας συμφοράς. Αλλά ως πότε;
Η σημερινή Ελλάδα περνά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της. Η κρίση αυτή είναι οικονομική, πολιτική, εθνική, κοινωνική και γίνεται και θρησκευτική. Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, αυτοί που έφεραν την εθνική καταστροφή, αντί να προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα που συσσώρευσαν τώρα θέλουν να μας αποτελειώσουν βάζοντας στο στόχαστρο τους και την ελληνική Ορθοδοξία.
Αλλά όπως είπε και ο αξέχαστος παππούλης, ο πάτερ Παΐσιος, «Σήμερα οι φίλοι μας θέλουν να μας τσαλακώσουν λίγο και οι εχθροί μας να μας ξεσκίσουν. Δεν πειράζει όμως. Έχουν οι άνθρωποι τα σχέδια τους. Έχει και ο Θεός τα δικά Του».

Νίκος Χειλαδάκης
http://ixthis-12.blogspot.gr/2014/12/blog-post_27.html
ΠΗΓΗ 

To είδαμε εδώ

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος: Είναι φανερόν ότι η Εκκλησία μας ευρίσκεται υπό διωγμό!

Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος, σε μια αποκλειστική συνέντευξη του στo «Πενταπόσταγμα», μιλάει για το θέμα της φημολογούμενης καταργήσεως του Σταυρού από την Σημαία μας, εκθέτοντας την έντονη ανησυχία και τον προβληματισμό του για τον άτυπο διωγμό που, όπως υποστηρίζει, υφίσταται η Εκκλησία μας, μέσα στο κλίμα και το πνεύμα της λεγόμενης ″Νέας Εποχής″ και της Παγκοσμιοποιήσεως.
Παράλληλα, τοποθετείται, μεταξύ άλλων, και για τα όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό για ενδεχόμενη πρόθεσή του Οικουμενικού Πατριάρχη να πάρει υπό την δικαιοδοσία του τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, καθώς και για το σάλο που έχει ξεσπάσει στους εκκλησιαστικούς κύκλους για το πως μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να οδηγήσει σε διχασμό το Σώμα της Εκκλησίας.
- Σεβασμιώτατε, βιώνουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Οικονομική κρίση, ανεργία, απελπισία, ακόμα και αυτοκτονίες συνανθρώπων μας σε καθημερινή βάση. Ποιος κρίνετε ότι θα πρέπει να είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σήμερα;
Η περίοδος την οποία βιώνομεν, είναι δύσκολη και πρωτόγνωρη, με όλα τα γνωστά στοιχεία της οικονομικής κρίσεως, της ανεργίας, της απελπισίας, των αυτοκτονιών και όχι μόνον.
Ο ρόλος, όχι τόσον της Εκκλησίας, την οποίαν συναποτελούμεν όλοι μας, με την Αγία Τριάδα, τους αγγέλους, τους Αγίους όλων των εποχών, όσον κυρίως των ποιμένων και των εργατών της Εκκλησίας, Επισκόπων, ιερέων, θεολόγων, είναι ο ρόλος της στοργικής Μητέρας, η οποία είναι μαζί με τα παιδιά της, τα καταλαβαίνει, τα πονά, τα αγαπά, τους συμπαραστέκεται όσον μπορεί, είναι πάντα η μητέρα τους, για να μην είναι τα παιδιά Της ορφανά και έρημα και κάνει σε μόνιμη βάση ο,τιδήποτε έχει την δυνατότητα να κάνει γι᾿ αυτά, για όλους μας. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο ρόλος της Εκκλησίας στα δοκιμαζόμενα παιδιά Της, κάθε εποχής και σήμερα.

- Είστε υπέρ της ανεγέρσεως τζαμιού στη χώρα μας;
Το θέμα αυτό είναι μεγάλο και λεπτό. Δεν είμαστε υπέρ της αλλοιώσεως της Χώρας και την Εκκλησία μας, αλλά και δεν λησμονούμεν, ότι η Εκκλησία μας χαίρεται και σέβεται το μέγα δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου, το οποίον ο Θεός μας έχει δωρήσει. Δεν μας ταιριάζει να είμαστε φανατικοί, αποκλειστικοί και απάνθρωποι ως άνθρωποι, ως λαός και ως Εκκλησία, δεν είμαστε εμείς αυτό.
Οι υπεύθυνοι εις την υπόθεση αυτήν, πρέπει να χειρισθούν το θέμα, με ελευθερίαν, υπευθυνότητα, ανθρωπιά και σύνεση.
Εκείνο το οποίον είναι πάντοτε πολύ σημαντικόν, είναι πόσον εμείς, ως άνθρωποι και ως λαός, είμαστε έτοιμοι, ικανοί και εγρηγορούντες, να διαχειριζόμαστε όλα τα σύγχρονα, δύσκολα προβλήματα και τις καταστάσεις του Τόπου μας.
Με τον τρόπον αυτόν, μπορούμε και πρέπει να βλέπωμεν όλα τα θέματα και το θέμα αυτό, της παρουσίας μιάς άλλης θρησκείας, της συγκεκριμένης, εις τον Τόπο μας.
- Tα όσα σε επίπεδο φημολογίας ακούγονται περί κατάργησης του σταυρού από τη σημαία μας, σας ανησυχούν; Πιστεύετε ότι ο Χριστιανισμός βρίσκεται σήμερα υπό άτυπο διωγμό;
Το θέμα της φημολογούμενης καταργήσεως του Σταυρού από την Σημαία μας, είναι πολύ μεγάλο. Δεν έχει να κάνει μόνον με την Εκκλησία μας, αλλά και με το Ελληνικό Γένος μας. Η Ελληνική Σημαία είναι η ταυτότητά μας, η ύπαρξή μας. Έτσι επορευθήκαμε και πορευόμαστε τόσα χρόνια. Η κατάργηση του Σταυρού από την Σημαία μας αλλοιώνει, ισοπεδώνει και αλλάζει αυτό που είμαστε.
Στην Εποχή μας κυριαρχεί η ισοπέδωση των πάντων. Όλοι και όλα γινόμαστε ένα. Χάνομε το πρόσωπό μας, την εικόνα μας.
Δεν είναι δυνατόν εμείς ως λαός να αυτοκαταργούμαστε και να μην έχωμε την αυθεντικήν Ελληνική Ταυτότητά μας. Είναι πρόβλημα μεγάλο αν θα γίνει κάτι τέτοιο στον Τόπο μας.
Προσωπικώς ανησυχώ και προβληματίζομαι εντόνως.
Είναι φανερόν, ότι η Εκκλησία μας ευρίσκεται υπό άτυπο διωγμό. Αυτό είναι το κλίμα και το πνεύμα της λεγόμενης ″Νέας Εποχής″ και της Παγκοσμιοποιήσεως.
Χρειαζόμαστε πάρα πολύ εγρήγορση, επαγρύπνηση, ετοιμότητα, να μη σβήσωμε, να μη χαθούμε, ως πρόσωπα, ως λαός, ως Γένος των Ελλήνων.
- Δεν είναι λίγοι οι μητροπολίτες που υποστηρίζουν ότι η πρόθεσή του Οικουμενικού Πατριάρχη να πάρει υπό την δικαιοδοσία του τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, θα οδηγούσε σε διχασμό την Εκκλησία. Εσείς τι νομίζετε;
Προσωπικώς, δεν πιστεύω ότι ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης έχει την πρόθεση και την διάθεση να πάρει τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών υπό την δικαιοδοσία του, ούτε και να οδηγήσει την Εκκλησία μας σε διχασμό. Εκείνος είναι υπεύθυνος Πατριάρχης, Έλληνας, άνθρωπος και δεν έχει τέτοιες προθέσεις και διαθέσεις, σε καμμιά περίπτωση. Το μόνο το οποίον επιθυμεί και επιδιώκει, είναι να είναι σεβαστά και να εφαρμόζωνται όσα έχουν συμφωνηθεί και ρυθμισθεί κατά τα δύσκολα χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1928. Να σεβώμαστε και να τηρούμε όσα οι Πατέρες μας έχουν κρίνει ορθά και απαραίτητα, όχι να τα αγνοούμε και να τα καταργούμε.
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης έχει σοφία, σύνεση, αγιότητα, οράματα Εκκλησιαστικά και δεν έχει σε καμμία περίπτωση την πρόθεση να δημιουργήσει οποιοδήποτε πρόβλημα εις την Εκκλησία μας και τα παιδιά Της.
- Πρόσφατα εστάλη μια επιστολή της Συνάξεως Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, αναφορικά με την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι, την οποία προσυπέγραφαν έξι Μητροπολίτες. Μάλιστα, ο Κυθήρων Σεραφείμ υποστηρίζει ότι, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, όποιος συλλειτουργεί με παπικούς, θα πρέπει να αφορίζεται ή να καθαιρείται. Ποια είναι η γνώμη σας;
Δεν έχω δεί και δεν έχω μελετήσει την Επιστολή της Συνάξεως Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, σχετικώς προς την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι, κατά την από 28 έως και 30 τρέχοντος μηνός Δεκεμβρίου, γι᾿ αυτό και δεν κρίνω και δεν σχολιάζω την Επιστολήν αυτήν.
Ασφαλώς η Επιστολή αυτή εκφράζει την αγάπη και την αφοσίωση εις την Εκκλησίαν εκείνων οι οποίοι την έγραψαν, την υπέγραψαν και την έστειλαν, δεν κατακρίνω δε, ούτε και σχολιάζω την ενέργειά των αυτήν, την καλοπροαίρετη.
Σχετικώς όμως με την θέση εις την οποίαν αναφέρετε, ότι ″σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, όποιος συλλειτουργεί με παπικούς θα πρέπει να αφορίζεται ή να καθαιρείται″, αναφέρω και δηλώνω, ότι εις το Φανάρι δεν έγινε συλλείτουργο με τους παπικούς. Ο Πάπας και οι συνοδοί του δεν ελειτούργησαν και δεν συνελειτούργησαν με τον Παναγιώτατό μας, εις τον Πατριαρχικόν Ναόν. Απλώς ελειτουργήθηκαν, όπως όλοι οι εκκλησιαζόμενοι, σε στασίδια και σε καθίσματα. Καμμία συλλειτουργία, καμμία θεία Κοινωνία από την Εκκλησία μας. Ήταν επισκέπτες εις τον Ναόν και μετά την θεία Λειτουργία, εφιλοξενήθηκαν εις το Πατριαρχείο ως φιλοξενούμενοι, έλαβαν τα σχετικά δώρα και ανεχώρησαν, όχι ως συλλειτουργοί, αλλά ως φιλοξενούμενοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όχι σε λειτουργική βάση, αλλά ως άνθρωποι, οι οποίοι έγιναν απλώς δεκτοί ως άσχετοι με την Εκκλησίαν μας και όχι ως συλλειτουργοί.
Είναι γεγονός, ότι το Πατριαρχείο μας και ο Προκαθήμενός Του, εδέχθη τους ανθρώπους αυτούς με πολλή ανθρώπινη αγάπη και ανθρώπινη φιλοξενία και καλωσύνη. Τίποτε άλλο.
Με αυτή την πραγματικότητα και την αλήθεια θεωρώ, ότι στην περίπτωση αυτήν, δεν ισχύουν όσα ορίζουν οι Κανόνες της Εκκλησίας μας για αφορισμό και καθαίρεση, αφού δεν έγινε συλλείτουργο των Ορθοδόξων με τους Ρωμαιοκαθολικούς.
- Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες του «Πενταπόσταγμα»;
Εις τους αναγνώστες σας, επιθυμώ να εκφράσω την αγάπη, τις ευχές και τους χαιρετισμούς μου.
Να έχουν και εκείνοι, όπως ευχόμαστε να έχουν όλοι οι άνθρωποι του Τόπου μας, πλούσια την ευλογία του Θεού, ειρήνη, ηρεμία, αγάπη, δυνάμεις, αντοχές, να αντέχουν και να αντέχωμεν όλοι μας, εις τις δυσκολίες της Εποχής μας, να έχουν δυνάμεις πολλές, εγρήγορση και ετοιμότητα, χωρίς άγχος και απογοήτευση.
Να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και όλες τις Εορτές, με χαρά και μεγάλη αισιοδοξία.

πηγή

Αναρτήθηκε από zenjt στις 9:11 π.μ.

Χριστός Γεννάται.Τώρα! Του Πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

Σε λίγες μέρες αγαπητοί μου αδελφοί θα εορτάσουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Αλήθεια έχουμε αναλογισθεί πόσο μεγάλο γεγονός είναι αυτό ;
 Ο ποιητής του Ουρανού και της Γής, Αυτός που στο νεύμα Του και μόνο τρέμουν τα σύμπαντα, καταδέχεται να λάβει την ανθρώπινη φύση μας, στο φτωχό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Ο λόγος ; Για μια δεύτερη ευκαιρία… Για να έχουμε εμείς ξανά την δυνατότητα και την προοπτική του Παραδείσου.

Ό,τι ζούμε στην Εκκλησία μας είναι πραγματικότητα, συμβαίνει τώρα. Δεν θυμόμαστε γεγονότα παλαιών καιρών και χρόνων. Δεν γεννήθηκε κάποτε ο Χριστός και εμείς απλά θυμόμαστε το γεγονός. Χριστός γεννάται. Τώρα. Σήμερα. Στον ταραγμένο κόσμο του 21ου αιώνα. Στην έρημη κοινωνία των πόλεων, στα ξεχασμένα σοκάκια των ερημωμένων χωριών μας. Χριστός γεννάται. Τώρα. Σήμερα. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, στην εποχή της γενικότερης κρίσης. ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ!!!

Η ενανθρώπηση του Κυρίου μας γίνεται σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Το Θείο Βρέφος κρατά τις απαντήσεις στα ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Έχει τις λύσεις στα πολυποίκιλα προβλήματά μας. Είναι η διέξοδος στα αδιέξοδα μας. Είναι η μόνη αληθινή χαρά, αντίδοτο στην κατάθλιψη μας. Είναι η ανάπαυση μέσα στην κούραση μας. Είναι το αληθινό φώς μέσα στα σκοτάδια μας. Είναι η ταπείνωση μέσα στην έπαρσή μας. Ο Χριστός μας έρχεται τελικά να επαναφέρει νόημα και χαρά στην ζωή μας.

Είναι γεγονός πως περάσαμε πολλά Χριστούγεννα δίχως Χριστό. Πως εορτάσαμε μια εορτή δίχως τον εορτάζοντα. Πως μείναμε μόνο στα ωραία τραπέζια, στα στολίδια, στα φώτα, και το πολύ – πολύ να κάναμε και μια πράξη αγάπης σε κάποιο συνάνθρωπό μας έτσι για το καλό. Φέτος ας κάνουμε φάτνη την καρδιά μας για να έρθει να γεννηθεί μέσα μας μυστικά ο Θεός. Ας συναντηθούμε με το Θείο Βρέφος και ας συνεχίσουμε μαζί Του την πορεία και το ταξίδι μας στον Ουρανό.

Έχει επικρατήσει να κάνουμε κάποιο δώρο σε αυτόν που εορτάζει και ο Χριστός μας σε λίγες μέρες γιορτάζει. Εγώ τι δώρο να κάνω στον νεογέννητο Χριστό ; Κάποτε μου είπε κάποιος γέροντας πως το καλύτερο δώρο που μπορώ να Του κάνω, είναι… οι αμαρτίες μου, και πως ο μικρός Χριστός θα έμενε πολύ ευχαριστημένος. Το δώρο αυτό αγαπητοί μου δεν κοστίζει χρήματα, θέλει μονάχα την διάθεση και την προσπάθεια μας. ( Εξομολόγηση )

Έτσι θα εορτάσουμε φέτος, Χριστούγεννα με Χριστό, αληθινά Χριστούγεννα. Γένοιτο!!!
πηγή

ΤO ΣΒΗΣΜEΝΟ «ΦΑΝAΡΙ» ΤHΣ OΡΘΟΔΟΞIΑΣ «Ἕ­­νωση στὴν πράξη, χωρὶς νὰ ἔχει ἐ­­πιτευχθεῖ συμφωνία στὴν πίστη»

Τὸ σβησμένο «Φανάρι» τῆς Ὀρθοδοξίας

 Tοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.           Στὸ ἐπίπεδο τῶν ἐπιπόλαιων κοσμικῶν ἐντυπώσεων ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης βγῆκε κερδισμένος. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὶς 29 καὶ 30 τοῦ περασμένου Νοεμβρίου τὸν προέβαλε ὡς πρωτόθρονο στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως παρουσίασαν τὴ συνάντηση ὡς γεγονὸς μεγάλο, ποὺ γεφυρώνει διχασμὸ χιλίων χρόνων. Στὸν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης ἀλή­θει­ας ὅμως ἡ ζημία ὑπῆρξε ἀνυπο­λόγιστη. Ὄχι διότι τυχὸν ἔγινε κά­ποια φανερὴ ὑποχώρηση στὴν Ὀρ­θόδοξη πίστη. Ἀλλὰ διότι μὲ ἕνα ἀ­­­κόμη βῆμα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα προωθήθηκε αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐ­­πανειλημμένως ἔχουμε γράψει: ἕ­­νωση στὴν πράξη, χωρὶς νὰ ἔχει ἐ­­πιτευχθεῖ συμφωνία στὴν πίστη. Ὁ δὲ διεξαγόμενος θεολογικὸς Διάλογος χρησιμοποιεῖται ὡς προπέτασμα γιὰ νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀφελεῖς. Κανένας σήμερα δὲν πιστεύει ὅτι θὰ ἐπιτευχθεῖ συμφωνία μὲ τὸν θεολογικὸ Διάλογο.
.                 Ὁ πάπας σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὑπῆρ­ξε εἰλικρινής. Δήλωσε στὸν δημοσιογράφο Andrea Tornielli κατὰ τὴ διάρ­κεια τῆς πτήσεως ­ἐπιστροφῆς του στὶς 30 Νοεμβρίου ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴ Ρώμη: ­«Πι­στεύ­ω ὅτι κινούμαστε πρὸς τὰ ἐμπρὸς στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, αὐ­τοὶ ἔχουν τὰ μυστήρια καὶ τὴν ἀποστο­λικὴ ­διαδοχή, κινούμαστε πρὸς τὰ ἐ­­­μ­πρός. Ἐὰν περιμένουμε ἀπὸ τοὺς θεολόγους νὰ καταλήξουν σὲ ­συμφωνία, αὐτὴ ἡ μέρα δὲν θὰ ἔρθει ποτέ!». ­Ὑ­­­πενθυμίζοντας ­μάλιστα καὶ πάλι, ὅπως εἶχε κάνει καὶ μετὰ τὴ συνάντηση τῶν ­Ἱεροσολύμων στὶς 25 τοῦ περασμένου Μαΐου, τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ­προσέθεσε: «Εἶμαι ἐπιφυλακτικός: οἱ θεολόγοι ἐργάζονται καλά, ἀλλὰ ὁ Ἀθηναγόρας δήλωσε: “ Ἂς βάλουμε τοὺς θεολόγους σὲ ἕνα νησὶ γιὰ νὰ συζητοῦν μεταξύ τους καὶ ἐμεῖς νὰ προχωρήσουμε μαζὶ μπροστά”. Ἡ ἑνότητα εἶναι ἕνα ταξίδι ποὺ πρέπει νὰ συνεχίσουμε μαζί, εἶναι πνευματικὸς οἰκουμενισμός, νὰ προσευχόμαστε μαζί, νὰ ἐργαζόμαστε ἀπὸ κοινοῦ» (vaticaninsider.lastampa.it/en/the-vatican/detail/articolo/francesco-turchia-37828/).
.           Τὸ ζήτημα λοιπὸν εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ σαφές: Ὁ θεολογικὸς Διάλογος γίνεται γιὰ τὰ μάτια τῶν πολλῶν, ἐνῶ ταυτόχρονα μέσῳ τῶν ἑορταστικῶν καὶ ἄλλων ἐκδηλώσεων προωθεῖται ἡ ἕνωση στὴν πράξη. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὠμὴ ἀλήθεια.
.           Καὶ διερωτᾶται πλέον κάθε ­Ὀρθόδο­ξη συνείδηση: Πῶς μπορεῖ ὁ παναγιώ­τατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης νὰ βαδίζει σ᾿ αὐτὸν τὸν ὀλισθηρότατο δρόμο;
.           Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς προσέβλεπε πάν­τοτε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ σταυ­ρωμένο θρόνο τῆς Κωνσταντινου­πόλεως· στὸ ἔνδοξο Φανάρι. Ὄχι γιὰ νὰ ­ὑποδέχεται μὲ ἀσπασμοὺς τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη πά­πα, ἀλλὰ γιὰ νὰ κρατάει ἀναμμένη τὴ φλόγα τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν θέλει σβησμένο τὸ «Φανάρι». Τὸ θέλει ἀναμμένο νὰ ἀκτινοβολεῖ τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια σὲ ὅλο τὸν κόσμο!

To είδαμε εδώ

Να μην ζητάμε να δούμε τον Θεό, απροετοίμαστοι!

Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος, Δεν έρχεται πρόωρα, παράκαιρα. Μας δίνει την ευκαιρία να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα και να μην επιζητούμε να μας εμφανιστεί σε στιγμές που η παρουσία Του θα σήμαινε καταδίκη για μας.

Θα ήθελα ας σας πω ένα παράδειγμα πάνω σ’ αυτό. Πριν πολλά χρόνια ήρθε κάποιος να με δει. Μου ζήτησε να του δείξω το Θεό, του είπα δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά πρόσθεσα ότι, ακόμα και να μπορούσα, αυτός δεν θα ήταν δυνατόν να ατενίσει τον Θεό, σκέφτηκα πως για να συναντήσει κανείς το Θεό πρέπει να έχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι που δίνει μάτια να δει και νου να κατανοήσει. Ο άνθρωπος εκείνος με ρώτησε γιατί τα έλεγα αυτά, του πρότεινα λοιπόν να σκεφθεί λίγα λεπτά και να μου πει αν υπήρχε κάποιο χωρίο του Ευαγγελίου που να τον είχε συγκινήσει ιδιαίτερα, για να δει ποια σχέση υπάρχει μεταξύ του Θεού και του ιδίου. Μου απάντησε λοιπόν «ναι, είναι στο όγδοο κεφ. του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, το χωρίο που μιλάει για τον λιθοβολισμό της πόρνης».

«Α, ναι!» είπα, «αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά κομμάτια στο Ευαγγέλιο».

«Τώρα» του είπα, «κάθισε και σκέψου ειλικρινά: στη σκηνή που περιγράφεται, ποιος είσαι εσύ….

Ο άνθρωπος σκέφθηκε λίγο και έπειτα είπε: «Νοιώθω πως είμαι ο μόνος Εβραίος που δεν θα είχε απομακρυνθεί αλλά θα είχα λιθοβολήσει τη γυναίκα». Τον κοίταξα λοιπόν και του απάντησα: «Δόξαζε το Θεό που δεν σου επιτρέπει να Τον συναντήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο!»

Αρχιεπ. Άντονυ Μπλούμ, «Μάθε να προσεύχεσαι»

πηγή

Το είδαμε εδώ

«κι άλλο παπούλη...κι άλλο...» γιατί «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»...νυν και αεί

Προπαραμονή Χριστουγέννων του 1988, στο αρχονταρίκι της μονής Αγάθωνος, ο γέροντας Βησσαρίωνας άρχισε να κλαί­ει.
Όταν ερωτήθηκε γιατί κλαίει , αποκάλυψε ένα γεγονός που είχε συμβεί κατά τη Θεία Λει­τουργία των Χριστουγέννων του 1941 σ' ένα χωριό της Καρδίτσας.
"Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και είπα το "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε", άρ­χισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί.
Μια νεαρή μάνα έφερε εκεί μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της, άνοιξε το στοματάκι του και το κοινώνησα, αλλά παιδί μου...
κι' άρχι­σε πάλι να κλαίει ο Γέροντας κρατούσε σφικτά το καημένο με τ' αδυνα­τισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο και μου φώναζε κλαίγοντας:
Κι' άλλο Παππούλη, κι άλλο.
Πει­νούσε το παιδάκι μου.
Λύγισαν τα γόνατά μου, μια τρεμούλα απλώθηκε σ' όλο το κορμί μου, βούρ­κωσαν τα μάτια μου και, για να μην με δουν οι πιστοί, επέστρεψα στην Αγία Τράπεζα.
Αφήκα το Ποτήριον και κάθισα σ' ένα σκαμνάκι και έκλαψα και είπα με ανθρώπινο παράπονο: 

 Γιατί Θεέ μου αφήκες την πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου Κύριε τα παιδιά μας!"
πηγή

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως (21-12-2014)

Η πίστη και το πλήρωμα της Επαγγελίας

 Εβρ. 11.9-10, 32-40 
Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Κυριακή προ των Χριστουγέννων σήμερα, η οποία είναι αφιερωμένη στην τιμή όλων των δικαίων και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ μέχρι και τον Ιωσήφ τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι οποίοι ευηρέστησαν τον Θεό και έζησαν σύμφωνα με το θέλημά του. Και ο απόστολος Παύλος στο σημερινό ανάγνωσμα αναφέρεται σε όλους αυτούς, για να υπογραμμίσει το κοινό χαρακτηριστικό το οποίο είχαν όλοι, δηλαδή την πίστη στον Θεό. Έχοντας πίστη στον Θεό και στην υπόσχεση που τού έδωσε, ο Αβραάμ εγκατέλειψε την γη που κατοικούσε και ήλθε στην γη Χαναάν. Ομοίως και οι άλλοι πατριάρχες, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, επειδή είχαν πίστη στον Θεό, κατοίκησαν μέσα σε σκηνές, ως ξένοι, την Γη της Επαγγελίας, γιατί αποδέχτηκαν ως πατρίδα και πόλη τους εκείνη την οποία έχει γερά θεμέλια και τεχνίτη και δημιουργό της τον Θεό. Η πόλη αυτή δεν είναι άλλη από την άνω Ιερουσαλήμ, την Βασιλεία του Θεού, η οποία ήλθε με την ενανθρώπηση του Χριστού και με την Ανάστασή του. Και παρόλο που δεν είχε νικηθεί ακόμη το κράτος του θανάτου και όλοι οι κεκοιμημένοι κατέληγαν στον Άδη, ο Θεός τούς αντάμειψε για την πίστη τους με σημεία και τέρατα θαυμαστά, και τήρησε τις υποσχέσεις του. Έτσι, στους μεν πατριάρχες έδωσε την γη που τούς υποσχέθηκε, στον Ενώχ το να μη γευτεί θάνατο, τον Νώε τον έσωσε από την πλημμύρα, τον Λωτ από την καταστροφή, τους τρεις παίδες από την φωτιά και ούτω καθεξής. Επομένως, εφάρμοσε προ Χριστού εκείνο που μάς είπε ο Χριστός, «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6.33). Δεν θα με πάρει ο χρόνος, συνεχίζει ο Απόστολος, να διηγούμαι για τον Γεδεών, τον Σαμψών, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και όλους τους προφήτες, οι οποίοι διά της πίστεως κατέρριψαν βασίλεια, εργάστηκαν την δικαιοσύνη, γεύτηκαν όσα υποσχέθηκε ο Θεός σε αυτούς, έφραξαν στόματα λεόντων, διέφυγαν κάθε κίνδυνο, είτε από φωτιά, είτε από μαχαίρι, είτε από ασθένεια. Άλλοι από αυτούς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και δεν δέχτηκαν να γλιτώσουν τη ζωή τους, προκειμένου να πετύχουν μια καλύτερη ανάσταση. Άλλοι πάλι υπέμειναν μύριες όσες κακουχίες, εμπαιγμούς, μαστιγώσεις και φυλακίσεις· λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, θανατώθηκαν με μαχαίρι, έζησαν φορώντας προβιές με στερήσεις, με θλίψεις και κακουχίες σαν να μη τούς άξιζε ο κόσμος, περιπλανώμενοι σε σπηλιές και βουνά και στις τρύπες της γης. Και όμως όλοι αυτοί, αν και έδωσαν την καλή μαρτυρία της πίστεως, δεν απέκτησαν την υπόσχεση, επειδή ο Θεός προέβλεψε για μάς κάτι καλύτερο, για να μη τελειωθούν χωρίς εμάς. Αυτό το καλύτερο, όπως είπαμε, είναι η Απολύτρωση, η σωτηρία δηλαδή μέσω της ενανθρωπήσεως του Θεού - την οποία σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε - του πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όλα αυτά, δηλαδή η υπακοή στο θέλημα του Θεού, οι ευεργεσίες και η απαντοχή στις θλίψεις και τις κακουχίες, έχουν ως κύριο παρονομαστή την πίστη και την αναζήτηση της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού. Αυτό τότε. Τώρα, «λύτρωσιν ἀπέστειλεν ὁ Θεός τῷ λαῷ αὐτοῦ», «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας ... Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος» (Ιω. 1.14, 16). Και πάλι, το ζητούμενο από μέρους μας προκειμένου να γευτούμε την λύτρωση και την σωτήριο χάρη του Χριστού, δεν είναι άλλο από την πίστη στον αληθινό Θεό και στον Υιό του τον οποίο απέστειλε στον κόσμο. Η πίστη και η αναζήτηση της αγάπης του Θεού δικαίωσε την πόρνη, τον ληστή και τον τελώνη, η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού έφερε τα θαύματα και ανέδειξε τους αποστόλους, τους αγίους, τους μάρτυρες, τους ομολογητές, τους μεγάλους ασκητές. Η πίστη είναι αυτή η οποία έχει την δύναμη να ελκύσει την χάρη του Θεού, η οποία θερμαίνει και φωτίζει και καθαρίζει την καρδιά μας και μάς διδάσκει την εν Χριστώ αγάπη και φιλανθρωπία. Η πίστη των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης στηρίχτηκε στην ελπίδα της χάριτος του Θεού. Εμείς έχουμε το πλήρωμα της χάριτος, την βεβαιότητα της Αναστάσεως και της απολυτρώσεως, και την διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φωτίζει και αγιάζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Επομένως, έχουμε τον ακρογωνιαίο λίθο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, για να εδράσουμε την δική μας πίστη, και να ζήσουμε ουσιαστικά την Γέννηση του Κυρίου, η οποία συνδέεται άρρηκτα με το Πάθος και την Ανάσταση, με την κατάργηση του Άδη και με την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας· κατά την οποία είθε να μάς αξιώσει να είμαστε μεταξύ εκείνων που θα καλέσει στα δεξιά του, ως γνήσιους φίλους του και ως αδελφούς εξ υιοθεσίας. Αμήν. 
π. Χ.Β.
π. Χερουβείμ Βελέτζας

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ (Ματθ. α΄ 1-25) (Εβρ. ια΄ 9-10, 32-40) Υποδοχή του Θείου Βρέφους “Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών”.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 –
ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ 

  (Ματθ. α΄ 1-25) (Εβρ. ια΄ 9-10, 32-40)

 

Υποδοχή του Θείου Βρέφους

“Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών”.

Λίγες μόνο μέρες μας χωρίζουν από την κοσμοσωτήρια ημέρα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των ναών θ’ αντιλαλούν στα πέρατα της οικουμένης και θ’ ακούμε και πάλιν τους αγγέλους να δοξολογούν το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο της σάρκωσης του άναρχου Θεού.

Σήμερον γεννάται

Για τον συνειδητό χριστιανό, που γνωρίζει τι πιστεύει και γιατί ζει, το μυστήριο της σαρκώσεως είναι συγκλονιστικό όχι μόνο γιατί φανερώνει την άφατη κένωση του Θεού για το δικό μας πλουτισμό, αλλά κυρίως γιατί σαν διαρκές μέσα στην Εκκλησία γεγονός, δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους όλων των εποχών να το βιώσουν στην εποχή τους. “Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται”. Αυτό το “σήμερον” δεν είναι λογοτεχνική έκφραση. Είναι μια πραγματικότητα. Σήμερα, μέσα στην Εκκλησία γεννάται ο Χριστός. Σήμερα μέσα σ’ ένα κόσμο που μαστίζεται από τη βία και την τρομοκρατία, “ο ειρήνης πρύτανης προέρχεται Χριστός, ειρηνεύσαι τα σύμπανατα”.

Γιατί ενανθρώπησε;

Γιατί ενανθρώπησε ο Θεός; Ο θεοφώτιστος ερμηνευτής των Γραφών ιερός Δαμασκηνός και όλοι οι πατέρες που εγκωμίασαν με ιερές συγγραφές το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, καταλήγουν στην ακόλουθη απάντηση: “Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον, τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, λογικό και ελεύθερο, προορισμένο να είναι όπως και ο Δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στη σφαίρα της αθανασίας. Εμείς όμως αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσεως τα αλλοιώσαμε με την παράβαση της εντολής και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με τον Θεό.

Επειδή, λοιπόν, ο Θεός μάς πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάσθηκε να κατέβει αυτός στο χείριστο, δηλαδή να προσλάβει τη δική μας φύση, ώστε να μας ανοίξει ξανά τους ορίζοντες του αρχαίου προορισμού. Κι ακόμα, να μάς διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο. Κι ακόμα να μάς ελευθερώσει από τη φθορά, φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή του, με τη δική του ανάσταση. Ποιός λοιπόν να μη θαυμάσει του Κυρίου την συγκατάβαση; Θαύμα πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον είναι το μεγάλο αυτό γεγονός. Ο δημιουργός της κτίσεως πλάθεται μέσα στα σπλάχνα της αγίας κόρης. “Ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται”.

Αγαπητοί, εδώ και αρκετές μέρες η Εκκλησία συνεχώς μάς προτρέπει να υψωθούμε από τα γήινα στα ουράνια, να εγκαταλείψουμε τα μάταια και να ποθήσουμε τα αιώνια. “Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε...”. Ας μη μείνουμε, λοιπόν, μόνο στην εξωτερική προετοιμασία. Ας ευπρεπίσουμε την καρδιά μας με την αγάπη και τη μετάνοια. Ας ετοιμασθούμε κατάλληλα για να κοινωνήσουμε. Μακριά από την Εκκλησία, χωρίς θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία, τα Χριστούγεννα είναι χωρίς Χριστό.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος