«Η επιστροφή του Ασώτου», Του Σεβ. Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονος

Το μήνυμα της Κυριακής: «Η επιστροφή του Ασώτου», Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. ΠαντελεήμονοςΌλα τα είχε στο πατρικό του σπίτι ο νέος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Και άνεση και πλούτη και στοργή πολλή. Κι όμως όλα του φαίνονταν στενά και μονότονα κι η πατρική αγάπη σκλαβιά. Γι’ αυτό τελικά απαίτησε απερίφραστα το μερίδιο της κληρονομιάς.
«Πατέρα, δός μου ότι απ’ την περιουσία σου μου αναλογεί. Κι” υστέρα από λίγες μέρες μάζεψε τά πάντα και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή. Εκεί σπατάλησε την περιουσία του ζώντας άσωτα, σπάταλα».
Η σημερινή παραβολή αποκαλύπτει τη βαθύτερη φύση της αμαρτίας, που είναι η ανταρσία του ανθρώπου κι η τελική παραπλάνησις του.
Στον παραλογισμό αυτόν του ασώτου τα πράγματα έχουν χάσει τις ορθές σχέσεις κι αναλογίες τους. Η αμαρτία παίρνει το πινέλο της φαντασίας και αλλοιώνει την όψη των πραγμάτων. Το λόγο και τις εντολές του Θεού τις παρουσιάζει σαν βαρειές αλυσίδες, τη θαλπωρή και την ειρήνη της χριστιανικής ζωής ανάξιες λόγου, την πείρα και τις συμβουλές των παλαιότερων απαρχαιωμένες αντιλήψεις. Το κυριότερο όμως, καταστρέφει την προσωπική σχέση με το Θεό-Πατέρα.
Ο άνθρωπος απαιτεί απ” Εκείνον ό,τι μπορεί να πάρει, υγεία, δύναμη, μυαλό, δημιουργικότητα, απόλυτη ελευθερία, για να τα χρησιμοποιήσει μακρυά Του. Με δικά του κριτήρια. Δεν θέλει «πάρε-δώσε» με τον Πατέρα. Λες κι Αυτός, απ’ τον οποίο πήρε τα αγαθά, να μην υπάρχει πια.
Η γεύση της χωρίς αγάπη μοναξιάς είναι πιο σκληρή από την ίδια τη στέρηση, τη ζωή πλάι στους χοίρους και τα ξυλοκέρατα.
Υπάρχει όμως κάτι ελπιδοφόρο σ αυτή την ανάλυση της αμαρτίας, το «εις εαυτόν δε έλθων». Ο άνθρωπος έχει όλα τα περιθώρια να ξεπεράσει το κύκλωμα της παραφροσύνης. Και ο άσωτος το ξεπέρασε. Ήλθε «εις εαυτόν». Βρήκε τον πραγματικό εαυτό του, ξαναβρίσκοντας την προσωπική σχέση με τον πατέρα του.
Μία υπέρβαση της ανθρώπινης φρενοβλάβιας της εσωτερικής διασπάσεως είναι σε τελευταία ανάλυση η μετάνοια. Επανεύρεση του αληθινού μας εαυτού μέσα στη σχέση αγάπης με τον Πατέρα.
Αυτές τις μέρες, στην αρχή του Τριωδίου εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας προτρέπει και πάλι, όλους όσους λίγο η πολύ απομακρυνθήκαμε, σε μία ειλικρινή μετάνοια. Μας καλεί στην επανεύρευση του αληθινού εαυτού μας, μέσα στην αγάπη του Θεού.

Στὸ ξεκίνημα τῆς ἡμέρας

   Mιὰ καινούργια ἡμέρα ξημέρωσε. Ὁ ἥλιος ἀνέτειλε καὶ διέλυσε τὰ σκοτάδια τῆς νύχτας. Μᾶς ­χαρίζει ὁ Θεὸς παράταση ζωῆς, ἀκόμη μία μέρα. Μιὰ νέα εὐκαιρία μπροστὰ μας νὰ ἐργασθοῦμε, ν’ ἀγωνισθοῦμε, νὰ διορθώσουμε λάθη καὶ νὰ προοδεύσουμε.     

   Ὁ καθένας μας θὰ βρεθεῖ στὸ περιβάλλον τῆς οἰκογενείας του, τῆς ­ἐργασίας του, θὰ συναναστραφεῖ καὶ θὰ ­συνεργασθεῖ μὲ τοὺς ἄλλους, ἕτοιμος νὰ ἐπιτελέσει τὸ καθῆκον του. Ὁ χριστιανὸς ­ἀγωνιστής, ὅ­­­­πως λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, βγαίνει στὸν κάμπο ἕτοιμος νὰ πολεμήσει, νὰ νικήσει τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ ὡς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι.

   Τί κρύβει ὅμως ἡ κάθε ἡμέρα; Τί γεγονότα θὰ παρουσιασθοῦν; Εὐχάριστα, δυσ­­άρεστα, εὔκολα, δύσκολα; Τί πειρα­σμοί; Ποιὲς δοκιμασίες; Κανεὶς δὲν τὸ γνωρίζει. Αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ στηρίξουμε τὸν ἀγώνα τῆς καινούργιας ἡμέρας μας. Ποῦ ὅμως; 

   Ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ θὰ μᾶς δώσει τὴν ἀπάντηση: «Τὸ πρωῒ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς μου, τὸ πρωῒ παραστήσομαί σοι καὶ ἐπόψει με» (Ψαλ. ε΄ 4). Τὸ πρωὶ μόλις σηκωθῶ καὶ πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλο ἔργο μου, Ἐσένα, Κύριε, πρῶτον θὰ ἐπικαλεσθῶ καὶ Σὺ θ’ ἀκούσεις τὴν ἱκετευτικὴ φωνή μου. Πολὺ πρωὶ θὰ πα­ρουσιασθῶ ἐνώπιόν Σου καὶ θὰ εὐδοκήσεις νὰ ρίξεις εὐμενὲς τὸ βλέμμα Σου ἐπάνω μου.

   Σὲ ποιὸν λοιπὸν θὰ καταφύγουμε; Στὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Στὸν Δημιουργὸ καὶ Πλάστη μας. Μὲ τὴν προσευχή μας, μὲ τὴν ἐπικοινωνία μας μαζί Του. Ἡ πρώτη μας σκέψη σ’ Ἐκεῖνον, τὸ πρῶτο μας βλέμμα στὸ εἰκόνισμά Του, τὰ πρῶτα λόγια τῆς καινούργιας ἡμέρας μας πρὸς τὸν ἅγιο Θεό.

   Πρὶν ἀρχίσουν οἱ ἐργασίες, οἱ μέριμνες, οἱ ἔγνοιες, μὲ καθαρὸ τὸ μυαλό, μὲ ξάστερο τὸ νοῦ νὰ ὑμνήσουμε καὶ νὰ δοξολογήσουμε τὸν Τρισάγιο Θεό. Νὰ Τὸν εὐχαριστήσουμε πρωτίστως γιὰ τὴ νύχτα ποὺ πέρασε καὶ μᾶς διαφύλαξε ἀπὸ κινδύνους καὶ πειρασμούς. Νὰ Τὸν δοξολογήσουμε γιὰ ὅσα ὡραῖα καὶ «ἐν σοφίᾳ» δημιούργησε στὸν κόσμο μας. Γιὰ τὶς πολλές, ποικίλες καὶ πλούσιες δωρεές Του ποὺ μᾶς ἔχει χαρίσει μέχρι τώρα. Γιὰ τὸ δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς δίνει, τὴν ὑγεία, τὴν ἐργασία, τὴν οἰκογένεια, τοὺς συνανθρώπους μας, τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά. Ἡ εὐγνωμοσύνη νὰ ­πλημμυρίζει τὸ ἐσωτερικό μας καὶ τὸ «δόξα σοι ὁ Θε­ὸς» νὰ ξεχειλίζει ἀπὸ τὴν καρδιά μας.

   Ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς χαρίσει τὴν καινούργια ἡμέρα «τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ­ἀναμάρτητον». Νὰ εὐλογήσει τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐ­­­πιθυμί­ες μας, τὰ σχέδια καὶ τὶς ἐργασίες μας. Νὰ μᾶς χαρίσει ὑγεία καὶ­ δυνάμεις νὰ ἐπι­τελέ­σουμε τὰ καθήκοντά μας τίμια καὶ σω­στά. Νὰ μᾶς κρατήσει ­εἰρηνικούς, νη­φά­λιους σὲ στιγμὲς ἐντάσεως καὶ ἔκτακτων γεγονότων. Νὰ φωτίζει τὶς ­ἀποφάσεις μας ἰδιαίτερα στὶς δύσκολες ὧρες. Ἡ χάρη Του καὶ ἡ εὐλογία Του νὰ μᾶς ­γεμίζουν καὶ στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Νὰ ­δια­ κρίνουμε τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ ἐχθροῦ μας διαβόλου καὶ νὰ νικοῦμε. Μὲ ὄρεξη καὶ προθυμία ν’ ἀγωνιζόμαστε καὶ νὰ προοδεύουμε περισσότερο στὴν ἀρετή. Μὲ ἀκλόνητη πίστη νὰ ­παραδινόμαστε στὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ νὰ δεχόμαστε ὅ,τι Ἐκεῖνος ἐπιτρέπει μέσα στὴ μέρα. Πό­σα ἔχουμε νὰ σκεφθοῦμε! Γιὰ πόσα νὰ εὐχαριστήσουμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ πόσα νὰ Τὸν παρακαλέσουμε! 

   Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς συμβουλεύει σχετικά: «Πόλεμος γίνεται στὴν ἀ­­γορά, μάχη εἶναι τὰ ­καθημερινὰ πράγματα, τρικυμία καὶ χειμώνας. Μᾶς χρειάζονται λοιπὸν ὅπλα, καὶ μεγάλο ὅπλο εἶναι ἡ προσευχή. ­Χρειαζόμαστε ­εὐνοϊ­κοὺς ἀνέμους, πρέπει νὰ τὰ ­μάθουμε ὅλα, ὥστε νὰ διανύσουμε ὅλη τὴ μέρα χωρὶς ναυάγια καὶ τραύματα. Γιατί κάθε ἡμέρα ὑπάρχουν πολλοὶ σκόπελοι καὶ συχνὰ προσ­κρούει τὸ σκάφος καὶ καταποντίζεται. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν προσευχή, καὶ κυρίως ἀπὸ τὴν πρωινὴ καὶ τὴ νυχτερινή». («Εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολήν» ὁμιλία ιδ΄, ΕΠΕ 24, 559).

   Μ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα προσεύχονταν οἱ Ἅ­­γιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως διαβάζου­με στὶς προσευχές τους. Ὅλο εὐγνωμοσύνη, εὐχαριστία, δοξολογία.

Παράλληλα καὶ ἱκεσία θερμή, αἴτηση συγχωρήσεως, ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ θεῖο ­θέλημα. Διαφαίνεται ἡ βαθιὰ καὶ μόνιμη ἀγάπη τους πρὸς τὸν Κύριο.

   Ἀλήθεια, ἔχουμε καταλάβει τὴ σπουδαιότητα τῆς πρωινῆς προσευχῆς; Στὸ πρόγραμμα τῆς κάθε ἡμέρας μας ἔχει χῶρο ἡ προσευχή; Στοὺς ἀγχώδεις ρυθμοὺς τῆς καθημερινότητάς μας δίνουμε τὸν χρόνο ποὺ χρειάζεται, ὥστε στὴ μέρα μας νὰ ἔχουμε σύμμαχό μας τὸν Θεό;

   Ὁ ὅσιος Γέροντας π. Εὐσέβιος Ματθό­πουλος στὸ ἐξαίρετο βιβλίο του «Ὁ προορισμὸς τοῦ ἀν­θρώπου» συμβουλεύει σχετικά: «Ὅταν σηκώνεσαι τὸ πρωί, νὰ θεωρεῖς καθῆκον σου ἐπιβεβλημένο καὶ ἐντελῶς ἀπαραίτητο, πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλο, νὰ προσευχηθῆς μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια πρὸς τὸν Θεό.

Καθὼς προσεύχεσαι, νὰ εὐλογῆς καὶ νὰ δοξολογῆς τὸ ὑπερύμνητο καὶ ὑπεράγιο ὄνομά Του, νὰ Τὸν εὐχαριστῆς γιὰ τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες Του καὶ προπάντων γιὰ τὴ θυσία τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του καὶ γιὰ τὴ μακροθυμία ποὺ ἔδειξε στὸ διάστημα τῆς ζωῆς σου, ποὺ σὲ ἀνέχθηκε, ἂν καὶ ἁμάρτησες μύριες φορὲς ἐνώπιόν Του. Ἔπειτα νὰ ζητᾶς τὸ ἔλεός Του καὶ τὴ χάρη Του γιὰ τὰ ἁμαρτήματά σου καὶ στὴ συνέχεια νὰ ζητᾶς τὴν εὐλογία Του, γιὰ νὰ περάσης τὴν ἡμέρα ἀναμάρτητα, εἰρηνικὰ καὶ νὰ ἐργασθῆς τὸ ἀγαθό» (σελ. 524).

   Πόσο διαφορετικὴ εἶναι ἡ μέρα μας, ὅταν ξεκινᾶ μὲ προσευχή. Πόσο ­εἰρηνικοί, χαρούμενοι, δυνατοὶ εἴμαστε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας. Πόσο εὔκολα, σωστὰ ­τακτοποιοῦνται τὰ θέματά μας, οἱ ὑποθέ­σεις μας, ὅταν τ’ ἀναθέτουμε σ’ Ἐκεῖνον, τὸν Θεὸ Πατέρα μας. Ἂς μὴν τὴν ἀμελοῦ­με, ἂς δίνουμε στὴν προσευχὴ τὴν πρώτη θέ­ση ποὺ τῆς ἀξίζει!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

“η Γερμανία πάντα θα ηττάται.. είτε κυβερνάται από τον Κάιζερ, είτε από τον Χίτλερ, είτε από την κ. Μέρκελ”

Η "ανίκητη" Γερμανία που όμως πάντα χάνει! Τι δείχνει η "αυτοκαταστροφική" της ιστορία

Πολλές φορές κατά την διάρκεια του “ελληνικού δράματος” που ονομάζουμε κρίση, το αδιέξοδο έμοιαζε αναπόφευκτο. Και πάντα αποδιδόταν στις “γερμανικές εμμονές”. Αρκετές φορές το Βερολίνο δέχτηκε τις “φιλικές συμβουλές” των ΗΠΑ που παρά τα προβλήματά τους παραμένουν η μοναδική υπερδύναμη στον πλανήτη.

Πρόσφατα ο ίδιος ο Ομπάμα ανέλαβε τον ρόλο του συμβουλάτορα. Ποτέ η γερμανική κυβέρνηση και άρχουσα τάξη δεν άκουσε και η “κώφωσή” της αποδιδόταν σ΄ όσους γνωρίζουν την Γερμανία από μέσα σ΄ αυτές τις αυτοκαταστροφικές τελικά εμμονές της. Κοιτώντας το παρελθόν δεν είναι δύσκολο να το πιστέψεις.

Κάποτε υπήρχε η “ποδοσφαιρική” άποψη που έλεγε ότι ένας αγώνας παίζεται 90΄λεπτά αλλά πάντα στο τέλος οι Γερμανοί κερδίζουν. Ήταν μια πεποίθηση που αφορούσε μόνο στο ποδόσφαιρο και ίσχυσε για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Κατά τ΄ άλλα οι Γερμανοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “μυθικοί loosers” . Έχασαν δύο πολέμους διαθέτοντας αξιόλογες ΕΔ και ειδικά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο “ανίκητο” θεωρητικά στρατό. Ηττήθηκαν και στους δύο! Οι εμμονές τους ήταν η καταστροφή τους. Τώρα πολλοί λένε ότι η τακτική που με πείσμα ακολουθούν στον “οικονομικό πόλεμο” που οι ίδιοι ξεκίνησαν θα τους οδηγήσει στην καταστροφή. Το κακό είναι ότι όπως και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, έτσι και τώρα η Γερμανία παίρνει μαζί της στον δρόμο της καταστροφής σχεδόν όλη την Ευρώπη! Και πάντα η Ελλάδα πληρώνει βαρύ τίμημα με την γερμανική αυτοκαταστροφή.

Ο συντάκτης του Onalert.gr Παντελής Καρίκας μας θυμίζει πολύ γρήγορα τα “γερμανικά κατορθώματα” :

Φαίνεται πως οι Γερμανοί δεν μαθαίνουν ποτέ. Κατάφεραν να προκαλέσουν δύο παγκόσμιους πολέμους και να τους χάσουν και τους δύο, ενώ τώρα έχουν προκαλέσει έναν τρίτο, οικονομικό αυτή τη φορά, για την ώρα τουλάχιστον.

Οι αιτίες που η Γερμανία έχασε τους δύο παγκόσμιος πολέμους είναι πολλές. Ωστόσο, σε αμφότερους τους πολέμους, οι βασικές αιτίες ήταν η πίστη στη δική της ανωτερότητα, έναντι των άλλων και η ισχυρογνωμοσύνη των ηγετών της, η οποία, κυριολεκτικά, την κατάστρεψε τη γερμανική πολεμική προσπάθεια.

Οι Γερμανοί προκάλεσαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ μπορούσαν να τον έχουν αποφύγει, προκαλώντας την Αυστρία να επιτεθεί στην Σερβία, αν και γνώριζαν ότι, στην περίπτωση αυτή, θα επέμβει και η Ρωσία και άρα ο πόλεμος θα επεκταθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ξεκίνησαν τον πόλεμο καθώς όλοι, από τον Κάιζερ, μέχρι τον τελευταίο εργάτη, είχαν ακλόνητη την πίστη στην γερμανική υπεροχή - Deutschland über alles! Χρειάστηκαν τέσσερα αιματοβαμμένα χρόνια και η πίεση των Συμμάχων, μέσω του βρετανικού ναυτικού αποκλεισμού, για να πειστούν οι Γερμανοί ότι δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά κοινοί άνθρωποι που μπορούν να πεινάσουν, όπως όλοι οι άλλοι. Έτσι και μετά από μια σειρά μεγάλων ηττών που υπέστησαν στο πεδίο της μάχης, το 1918, υποχρεώθηκαν να συνθηκολογήσουν.

Παρόλα αυτά, μην ξεχνώντας την ανόητη νοοτροπία τους, ανακάλυψαν τον τρόπο να “ξεχρεωθούν” την ήττα, δημιουργώντας τον μύθο της εναντίον τους εβραϊκής συνωμοσίας και τη θεωρία του “πισώπλατου μαχαιρώματος”. Στις θεωρίες αυτές στηρίχθηκε ο Χίτλερ, ο οποίος, μην το ξεχνάμε, ψηφίστηκε και εκλέχθηκε από τους Γερμανούς πολίτες, ικανοποιώντας την βλακώδη εμμονή τους στην πίστη περί της δικής τους ανωτερότητας. Ο Χίτλερ, εμποτισμένος στην θεωρία του Πανγερμανισμού, αποδείχθηκε η καταστροφή του κόσμου και της Γερμανίας.

Ήταν ένας παράφρονας, εμμονικός, που απαγόρευε στους άνδρες του να υποχωρούν, ακόμα και όταν όλα ήταν χαμένα, όπως στο Στάλινγκραντ, το 1942, στην Τυνησία, το 1943, στη Γαλλία και στη Λευκορωσία το 1944. Ήταν αυτός που όταν βομβάρδιζαν οι Αμερικανοί το Βερολίνο αρνούνταν να αποδεχτεί ότι είναι δυνατό ο “κατώτερος” λαός των Αμερικανών να έχει τόσα πολλά βομβαρδιστικά.

Ήταν ο ίδιος που όταν στρατηγός του τον προειδοποίησε για την τεράστια ισχύ του Σοβιετικού στρατού έδωσε εντολή να κλειστεί σε φρενοκομείο!

Ο πόλεμος τελείωσε. Η Γερμανία ηττήθηκε, αλλά διασώθηκε από την τύχη που θα της έπρεπε για τα όσα είχε διαπράξει, λόγω της έναρξης του Ψυχρού Πολέμου. Ανέκαμψε, χάρη στην οικονομική στήριξη των πρώην εχθρών της και εξελίχθηκε στην πρώτη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη και τη τέταρτη του κόσμου.

Οι Γερμανοί, εξαιτίας ακριβώς των εξελίξεων αυτών, “ξέχασαν” που οφείλουν το “γερμανικό οικονομικό θαύμα” και κατέληξαν και πάλι στο συμπέρασμα ότι είναι ο καλύτερος, ο ανώτερος, ο πλέον θαυμάσιος λαός στον κόσμο, αντίθετα με κάποιος “τεμπέληδες”, Έλληνες του Νότου, που παρακαλούν για δανεικά.

Ήρθε όμως ο καιρός που και για αυτή τους την αλαζονεία  οι Γερμανοί κινδυνεύουν να ξαναχάσουν καθώς οι φωνές εναντίον της εμμονικής πολιτικής τους που ισοπεδώνει λαούς ολόκληρους, ακούγονται, πια, όλο και δυνατότερα, στην Ευρώπη.

Η Γερμανία και πάλι θα ηττηθεί. 
Το γεγονός είναι νομοτελειακό, είτε κυβερνάτε από τον Κάιζερ, είτε από τον Χίτλερ, είτε από την κ. Μέρκελ. 
Η Γερμανία θα ηττηθεί γιατί η ηγεμονία της στηρίζεται σε κάτι πρόσκαιρο και μεταβαλλόμενο, την ισχύ και όχι σε κάτι διαχρονικό, το δίκαιο. 
Η Ιστορία διδάσκει. 
Αρκεί να θέλει κανείς να την ακούσει...
 πηγή

Πόσο μπερδεμένο άραγε θα ήταν το χέρι μας αν είχε μυαλό;

Όταν είμαστε πεσμένοι, απλώνουμε το χέρι και ζητάμε ένα άλλο χέρι να μας σηκώσει.
Όταν είμαστε όρθιοι, απλώνουμε το ίδιο χέρι πάλι. 
Αυτή την φορά όμως για να ρίξουμε τους άλλους.
Και μετά, με το ίδιο χέρι κάνουμε τον σταυρό μας την Κυριακή στην εκκλησία και ζητάμε από τον Θεό να μας έχει καλά.
Πόσο μπερδεμένο άραγε θα ήταν το χέρι μας αν είχε μυαλό;

Πατήρ Ιωάννης (στο facebook)

πηγη

To είδαμε εδώ

Όσιος Λουκάς ο εν Στειρίω (Λεβαδείας) +7 Φεβρουαρίου

Τα πρώτα χρόνια
Ο Όσιος Λουκάς καταγόταν από την νήσο Αίγινα που βρίσκεται στον Σαρωνικό κόλπο. Οι πρόγονοι του όμως, κουράστηκαν από τις συνεχείς εφόδους των Αγαρηνών στο νησί και με φόβο για την ζωή τους, το εγκατέλειψαν. Οι πρόγονοι του Οσίου, πήγαν στη Φωκίδα και εγκαταστάθηκαν σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό, κοντά στην Ιτέα, όπου και γεννήθηκε ο πατέρας του, Στέφανος. Αργότερα μετακόμισαν στο χωριό Καστρί κοντά στους Δελφούς. Όταν ο Στέφανος έφτασε σε ηλικία γάμου, παντρεύτηκε την Ευφροσύνη, που καταγόταν και αυτί από την Αίγινα. Έκαναν επτά παιδιά, τον Θεόδωρο, την Μαρία, τον Λουκά (896 μ.Χ.), την Καλή η οποία έγινε
μοναχή, τον Επιφάνιο, που και αυτός έγινε μοναχός και δυο παιδιά ακόμη που πέθαναν σε νηπιακή ηλικία.

Ο Λουκάς δεν ήταν σαν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Από μικρός ξεχώριζε, καθώς δεν του άρεσαν τα παιχνίδια, τα γέλια και οι διασκεδάσεις, μα ήταν ήσυχος, γαλήνιος και φρόνιμος. Επίσης έδειχνε μία εγκράτεια πρωτοφανή για την ηλικία του. Δεν έτρωγε κρέας, τυρί, αυγά, φρούτα και όλα αυτά που αγαπούν τα παιδιά. Τρεφόταν μόνο με κριθαρένιο ψωμί, νερό, χόρτα και ίσως όσπρια. Την Τετάρτη και την Παρασκευή, δεν έτρωγε τίποτα έως την δύση του ήλιου.

Το αξιοσημείωτο ήταν, πως όλα αυτά τα έκανε με δική του θέληση, χωρίς να τον καθοδηγεί κάποιος. Αγαπούσε τους κόπους, τις στερήσεις και είχε μία έμφυτη κλίση προς την ασκητική ζωή. Οι γονείς του ανησυχούσαν για αυτή την συμπεριφορά του, και θεωρούσαν πως είναι μόνο παιδιάστικα, ανόητα καμώματα. Μια μέρα λοιπόν, μαγείρεψαν κρέας και ψάρι στην ίδια κατσαρόλα. Σερβίρισαν το ψάρι στο τραπέζι και τον διέταξαν να φάει. Ο Λουκάς έκατσε στο τραπέζι και για να μην τους στενοχωρήσει δοκίμασε το φαγητό. Κατάλαβε αμέσως την γεύση του κρέατος και έκανε εμετό.

Στενοχωρήθηκε πολύ για το τέχνασμα των γονιών του και έμεινε τρεις μέρες νηστικός, κλαίγοντας για να καθαριστεί. Μετά από αυτό το περιστατικό, οι γονείς του κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για παιδική ανοησία μα για θεία χάρη και τον άφησαν ελεύθερο να κάνει ότι θεωρούσε σωστό. Ο Λουκάς δεν αμελούσε τις υποχρεώσεις του προς τους γονείς του. Φερόταν πάντα με τον πρέποντα σεβασμό σε αυτούς, έβοσκε τα ζώα τους και ασχολιόταν και με τις γεωργικές δουλειές. Ήταν πλέον νεαρός και υπέβαλλε το σώμα του σε κάθε ταλαιπωρία και κόπο, χωρίς να νοιάζεται για τον εαυτόν του.

Έμενε νηστικός, όλη μέρα στους αγρούς, γιατί μοίραζε το λιγοστό φαγητό του στους πεινασμένους που συναντούσε στον δρόμο του και πολλές φορές μοίραζε και αυτά τα ρούχα που φορούσε, όταν κάποιος περαστικός τα είχε ανάγκη. Η φιλανθρωπία του τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους φτωχούς της περιοχής του. Δεν στενοχωριόταν από τις επιπλήξεις, τις τιμωρίες και το ξύλο των συγγενών του για την συμπεριφορά του αυτή. Θεωρούσε χρέος του προς τον Θεό, την βοήθεια που πρόσφερε στους συνανθρώπους του. Πήγαινε στους αγρούς να σπείρει και μοίραζε τους μισούς σπόρους στους φτωχούς για να έχουν και αυτοί σοδειά. Ο Θεός τότε, αντάμειβε την ελεημοσύνη που έδειχνε, τον ευλογούσε και τα χωράφια του καρποφορούσαν.

Η προσευχή
Πέρασαν λίγα χρόνια και ο πατέρας του πέθανε. Ο Λουκάς τότε αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και να αφοσιωθεί στον Θεό. Εγκατέλειψε την φροντίδα των ζώων και των αγρών και αφοσιώθηκε στην προσευχή και την μελέτη των Γραφών. Ήταν δε τόση η προκοπή του Οσίου στην προσευχή, που άφηνε άφωνους όσους τον παρακολουθούσαν. Η μητέρα του ακούγοντας διάφορα, αποφάσισε να δει η ίδια με τα μάτια της τον γιο της να προσεύχεται. Ένα βράδυ λοιπόν, κρύφτηκε κοντά στο μέρος που προσευχόταν ο Λουκάς και περίμενε. Είδε τον γιο της, απόλυτα συγκεντρωμένο να προσεύχεται ευλαβικά στον Κύριο. Τότε παρατήρησε πως αυτός δεν πατούσε στη γη, μα βρισκόταν στον αέρα, ένα μέτρο περίπου ψηλά σαν ν' ανέβαινε προς τον ουρανό. Τρόμαξε από το φοβερό και ταυτόχρονα θαυμάσιο θέαμα που αντίκρισε. Ορκίζεται δε και βεβαιώνει πως δεν το είδε μία μόνο φορά, μα τρεις. Υπάρχουν και άλλοι μάρτυρες που βεβαιώνουν το θαύμα αυτό, που το είδαν με τα μάτια τους και το διηγήθηκαν σε πολλούς.

Η αιχμαλωσία
Ο Λουκάς, από καιρό επιθυμούσε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να στραφεί προς την μοναχική ζωή. Έτσι, μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, ξεκίνησε για την Θεσσαλία. Στο δρόμο, στο στενό των Θερμοπυλών, υπήρχαν στρατιώτες, διορισμένοι να πιάνουν τους δούλους που το έσκαγαν από τους αφεντάδες τους και να τους φυλακίζουν. Βλέποντας τον Λουκά με τα φτωχικά και ταλαιπωρημένα ρούχα του, θεώρησαν πως ήταν δούλος και τον συνέλαβαν. Άρχισαν να τον ρωτούν, από ποιόν αφέντη το έσκασε και που πήγαινε. Ο Λουκάς απάντησε πως είναι δούλος του Θεού και πηγαίνει εκεί που Αυτός τον οδηγεί. Οι στρατιώτες νομίζοντας πως τους κοροϊδεύει, τον ξυλοκόπησαν, τον έριξαν στη φυλακή και συνέχισαν να ρωτούν τα ίδια πράγματα. Ο Λουκάς συνέχισε να λέει την αλήθεια και να υποφέρει στα χέρια τους. Τότε κάποιοι τον αναγνώρισαν, βεβαίωσαν ποιος είναι και αφέθηκε έλεύθερος να επιστρέψει στους συγγενείς του. Εκείνοι, τον υποδέχτηκαν με πειράγματα και κοροϊδίες για το πάθημά του. Ο Λουκάς τα υπέμενε. Ξερε πως ο διάβολος ήταν αυτός που έβαζε εμπόδια στον δρόμο του προς τον Θεό. Προσευχόταν συνεχώς στον Παντοδύναμο και Τον παρακαλούσε να τον βοηθήσει.

Στο Μοναστήρι
Μετά από λίγο καιρό, εμφανίστηκαν στο χωριό του δύο μοναχοί, προερχόμενοι από την Ρώμη. Ζήτησαν φιλοξενία και η μητέρα του, τους την πρόσφερε απλόχερα. Ο Λουκάς δεν χόρταινε να συζητάει μαζί τους για την Μοναστική ζωή. Φούντωνε στην ψυχή του ο πόθος να τους ακολουθήσει. Αυτοί, δεν δέχονταν να τον πάρουν μαζί τους, φοβούμενοι τις συνέπειες, γιατί ήταν ανήλικος. Τελικά τους έπεισε. Έτσι έφυγαν όλοι μαζί κρυφά από το χωριό και κατευθύνθηκαν προς την Αθήνα. Φτάνοντας εκεί, ζήτησαν φιλοξενία στο Μοναστήρι της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αφού προσευχήθηκαν, ζήτησαν από τον Ηγούμενο να αναλάβει τον νεαρό Λουκά και όταν κρίνει πως είναι κατάλληλος ο καιρός, να τον κάνει μοναχό. Αυτοί συνέχισαν τον δρόμο τους, με προορισμό τους Αγίους τόπους. Ο Ηγούμενος, προσπάθησε πολλές φορές να μάθει από τον Λουκά, ποιος ήταν, από που καταγόταν, ποιοι ήταν οι γονείς του, μα μάταια. Δεν έπαιρνε καμία απάντηση. Βλέποντας όμως την αφοσίωσή του στον Θεό, τον έντυσε το μικρό σχήμα των μοναχών και τον έκανε μέλος της αδελφότητας της Μονής.

Ο καημός της μητέρας
Η μητέρα του από την άλλη πλευρά, ήταν πολύ λυπημένη. Έκλαιγε και υπέφερε από την αναχώρηση του γιου της. Ήταν δε τόση η στενοχώρια της, που κατηγορούσε τον Κύριο για όλα του ζητούσε προσευχόμενη να της φέρει πίσω το παιδί της και έλεγε ότι θα ψάξει να τον βρει και θα δοξάζει την Μεγαλοσύνη του Κυρίου σε όλες τις μέρες της ζωής της. Με την προσευχή αυτή προκαλεί το έλεος Του. Κανονίζει λοιπόν να δει ο Ηγούμενος ένα όνειρο. Του παρουσιάζεται στον ύπνο του η μητέρα του Λουκά να τον κατηγορεί και να λέει:

«Γιατί Γέροντα εμένα την χήρα βασανίζεις; Γιατί στον πόνο μου πρόσθεσες και άλλον; Γιατί πήρες τον γιο μου, την παρηγοριά μου; Δος τον μου πίσω γιατί είναι το φως και η ελπίδα μου. Αλλιώς εγώ δεν θα σταματήσω να καταφεύγω στον Θεό και να σε καταγγέλλω».

Ο Ηγούμενος στην αρχή δεν 'έδωσε σημασία στο όνειρο. Μόλις είδε όμως το 'διο όνειρο τρεις φορές, με την 'ίδια πάντα γυναίκα, θορυβήθηκε. Σκέφτηκε πως είναι Θεία θέληση και κάτι έπρεπε να κάνει. Μόλις ξημέρωσε, κάλεσε τον νεαρό Λουκά και του είπε όλα όπως έχουν. Τότε τον παρότρυνε να γυρίσει πίσω και θα φροντίσει για την σωτηρία της ψυχής σου, σε όποιο ήσυχο μέρος επιλέξει. Ο Λουκάς από ντροπή και σεβασμό, δεν είπε τίποτα. Έβαλε μετάνοια, πήρε την ευχή του Ηγούμενου και έφυγε από το Μοναστήρι. Έφτασε στο σπίτι του και βρήκε την μητέρα του λυπημένη και πιο αδύνατη. Εκείνη, γεμάτη χαρά, σήκωσε τα χέρια της, έστρεψε τα μάτια της προς τον Θεό και τον ευχαρίστησε με τα λόγια:

«Ευλογητός ο Θεός, που δεν απέρριψε την προσευχή μου και την ευσπλαχνία Του προς εμένα».
Έπειτα αγκάλιασε τον γιο της, κλαίγοντας από ευτυχία. Ο Λουκάς έμεινε και πρόσφερε στην μητέρα του την βοήθεια, την τιμή και την υπακοή που της όφειλε. Αυτό κράτησε όμως μόνο τέσσερις μήνες. Κυριεύτηκε πάλι από τον πόθο της μοναχικής ζωής και ζήτησε την άδεια της μητέρας του να φύγει. Εκείνη από την πλευρά της, παρ' όλο που πίστευε ότι κάθε παιδί χρωστά αφοσίωση στους γονείς του, κατάλαβε πως ο Θεός και η πίστη προς Αυτόν έρχεται πρώτη. Του έδωσε λοιπόν την ευχή της και τον άφησε να πάρει τον δρόμο του.

Ο Όσιος Ασκητής
Με την εύχή της μητέρας του οδηγό, πήρε το δρόμο και έφτασε σ' ένα βουνό το λεγόμενο του Ιωάννου, που οι ντόπιοι το ονόμαζαν Ιωάννιτζα. Προς την πλευρά της θάλασσας, βρήκε τον Ναό των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και εκεί έφτιαξε την καλύβα του. Ο Όσιος ζούσε σκληρή και αυστηρή ζωή. Ταλαιπωρούσε το σώμα του με αμέτρητες γονυκλισίες, με αγρυπνίες και φτωχικό φαγητό. Έτρωγε μόνο κριθαρένιο ψωμί, νερό, λίγα λαχανικά και όσπρια. Πάγωνε τον χειμώνα από το κρύο και καιγόταν το καλοκαίρι από την ζέστη. Κοιμόταν στο χώμα, εργαζόταν την ημέρα και την νύχτα προσευχόταν. Η καλύβα του ήταν τόσο μικρή που χωρούσε μόνο ο ίδιος. Μέσα, αντί για κρεβάτι, είχε σκάψει λάκκο μακρύ και μέσα εκεί ξάπλωνε να κοιμηθεί για να θυμάται πάντα τον θάνατο.

Το Μεγάλο Σχήμα
Η μεγαλύτερη επιθυμία του Οσίου ήταν να γίνει μεγαλόσχημος. Και έφτασε η ώρα που ο Θεός τον αξίωσε. Δύο Γέροντες μοναχοί, σεμνοί και ενάρετοι, στον δρόμο τους προς την Ρώμη, πέρασαν από την περιοχή που ασκήτευε. Ο Όσιος τους φιλοξένησε με την καλοσύνη και την ευγένεια που τον διέκριναν. Συζήτησε πολύ μαζί τους και κάποια στιγμή τους εξομολογήθηκε τον πόθο του να γίνει μεγαλόσχημος. Οι Μονάχοι έκριναν ότι ο Όσιος ήταν άξιος να λάβει αυτό που επιθυμούσε. Εκτίμησαν ιδιαίτερα την αρετή και τον ζήλο του και αφού διάβασαν τις συνήθεις ιερολογίες, τον έντυσαν το αγγελικό σχήμα, προς χαρά του Θεού, των αγγέλων και των ανθρώπων και προς μεγάλη λύπη του διαβόλου, που έβλεπε έναν νέο στρατιώτη του Χριστού, να μπαίνει στη μάχη εναντίον του. Οπλισμένος με καινούρια δύναμη, αποφάσισε να εντείνει τον αγώνα του.

Στη νηστεία πρόσθεσε νηστεία, στα δάκρυα περισσότερα δάκρυα, στις προσευχές θερμότερες προσευχές. Έτσι έλαβε από τον Παντοδύναμο, θεία βοήθεια και χάρη για να μπορεί να θεραπεύει, μα και το προορατικό χάρισμα για τα παρελθόντα, τα τωρινά και τα μελλούμενα. Είχε δε πει πολλές ημέρες πριν την εισβολή των Σκύθων, οι οποίοι παρ' ολίγο θα κατέστρεφαν ολόκληρη την Ελλάδα:

« Η Ελλάς θα λεηλατηθεί και η Πελοπόννησος θα καταπολεμηθεί».

Η ευσπλαγχνία του ήταν τόσο μεγάλη που δεν περιοριζόταν μόνο στους ανθρώπους μα και στα κτήνη, τα πτηνά και τα ερπετά.

Φεύγει από το ερημητήριο και πάλι επιστρέφει
Ενώ βρισκόταν εκεί, προείπε και την επιδρομή των Βουλγάρων του Συμεών στην κυρίως Ελλάδα, που έγινε στις αρχές η τα μέσα του 918 μ.Χ. και τον εξανάγκασε, καθώς και τους συμμοναστές και τους άλλους γνωστούς του, να εγκαταλείψει το ερημητήριό του στου Ιωαννιτζή το όρος και να φθάσει στην απέναντι Πελοποννησιακή ακτή, κοντά στην Κόρινθο, για λόγους ασφαλείας. Ο νεαρός, τότε, Λουκάς ήταν 21 περίπου χρόνων.

Στην Πελοπόννησο παρέμεινε μία ολόκληρη δεκαετία (918 – 928 μ.Χ.), στο χωριό Ζεμενό της Κορινθίας και στο ευκτήριο του Μάρτυρος Προκοπίου. Κατά την εκεί παραμονή του προσέφερε με πολύ μεγάλη προθυμία κάθε είδους υπηρεσία και εξυπηρέτηση στον γέροντα στυλίτη ερημίτη που μόναζε εκεί, η αυστηρή και ασκητική ζωή του οποίου τον παραδειγμάτισε στην κατά Θεόν ζωή και τον δίδαξε πολλά.

Μετά τον θάνατο του τσάρου των Βουλγάρων Συμεών (17 Μαΐου 927 μ.Χ.) και την σύναψη συνθήκης ειρήνης (Οκτώβριος 927 μ.Χ.) του υιού και διαδόχου του Πέτρου με τους Βυζαντινούς, ο Όσιος επέστρεψε πάλι στις απέναντι ακτές της Φωκίδος, στο γνώριμο σ’ αυτόν όρος του Ιωαννιτζή. Εκεί έμεινε μία δωδεκαετία (928 – 939/940 μ.Χ.), οργάνωσε δραστήρια μοναστική κοινότητα και επιδόθηκε σε νέους άθλους και άλλα ασκητικά σκάμματα και παλαίσματα. Κατά το διάστημα της δεύτερης, μακρόχρονης, παραμονής του η γύρω περιοχή γνώριζε ξανά την ευεργετική δράση της άκρας φιλανθρωπίας του, των παραινέσεων και θαυμάτων του.

Η αναχώρηση από το ερημητήριο του
Ο Όσιος είχε κουραστεί από τον κόσμο που ανεβοκατέβαινε στο ερημητήριο του. Αποζητούσε ησυχία και ερημιά. Αποφάσισε να φύγει για άλλον τόπο, μα θέλησε να συμβουλευτεί κάποιον. Έστειλε έναν μαθητή του στην Κόρινθο, στον διδάσκαλο Θεοφύλακτο, να ρωτήσει την γνώμη του. Εκείνος του απάντησε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Αγίου Αρσενίου και τα λόγια που έλεγε:

«Φεύγε τους ανθρώπους και σώζου. Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε».

Μετά από αυτά ο Όσιος άναχώρησε για ένα μέρος που λεγόταν Καλάμιον. Εκεί στην ησυχία αγωνιζόταν όπως εκείνος ήθελε. Έμεινε τρία χρόνια εκεί όταν οι Αγαρηνοί επιτέθηκαν ξανά στη Στερεά Ελλάδα. Μαζί με χωριανούς, κατέφυγε σ' ένα μικρό νησάκι, που λεγόταν Αμπελών. Εκεί με πολύ κόπο βοηθούσε τους ανθρώπους να βρίσκουν τροφή και νερό. Όσους ήθελαν να φύγουν προς την Πελοπόννησο τους απέτρεπε λέγοντας:

«Παιδιά μου, σύννεφο είναι και θα περάσει».

Πράγματι, σύντομα η Ελλάδα ελευθερώθηκε και οι κάτοικοι επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ο Όσιος, έμεινε εκεί τρία χρόνια ακόμα, αντιμετωπίζοντας στερήσεις στο φαγητό και το νερό ακόμα και αρρώστιες. Με υπομονή, υπέφερε την θέληση του Θεού. Φεύγοντας από το νησί επέστρεψε πάλι στο όρος Στείριον. Διάλεξε να μείνει κοντά στην πηγή, καθάρισε το μέρος, έσπειρε λαχανικά και φύτεψε δέντρα. Την καλύβα του όμως την έφτιαξε πιο μακριά για να εξασφαλίζει ησυχία από τους επισκέπτες. Εκεί έμεινε επτά περίπου χρόνια, όταν προαισθάνθηκε ότι το τέλος πλησίαζε.

Η κοίμηση του Οσίου
Αποχαιρέτισε τους φίλους και τους γείτονες φιλώντας τους και λέγοντας:

«Να προσεύχεστε αδελφοί μου για μένα, γιατί δεν ξέρουμε αν θα ξαναιδωθούμε».

Γύρισε έπειτα στην καλύβα του μόνος. Μετά από τρεις μήνες, αρρώστησε ελαφρά στην αρχή, μα η κατάστασή του σιγά-σιγά χειροτέρεψε. Όταν οι κάτοικοι των περιχώρων έμαθαν τα νέα, παρ' όλο που ήταν χειμώνας και οι δρόμοι αδιάβατοι από το χιόνι, έτρεξαν κοντά του. Έκλαιγαν και προσεύχονταν για λογαριασμό του, λυπημένοι που θα τους άφηνε. Μετά από οκτώ ημέρες, όλοι κατάλαβαν ότι ετοιμαζόταν πλέον για το τελευταίο του ταξίδι, κοντά στον Κύριο που τόσο αγαπούσε, υπηρετούσε και λάτρευε σε όλη του τη ζωή. Χαιρέτισε τον κόσμο που βρισκόταν κοντά του, τους έδωσε ευχές και περίμενε. Σε κάποια στιγμή, ρώτησε τον αγαπημένο του μαθητή Γρηγόριο, τι ώρα είναι. Μαθαίνοντας πως ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει, κατάλαβε ότι πλησιάζει η ώρα να δύσει και το δικό του λαμπρό αστέρι. Ζήτησε λοιπόν από τον Γρηγόριο να διαβάσει τον εσπερινό. Μετά το τέλος του εσπερινού, ο Γρηγόριος με δάκρυα, τον ρώτησε που θέλει τον τάφο του. Ο Όσιος απάντησε:

«Λεν ντρέπεσαι να με ρωτάς τι πρέπει να χάνεις; Εδώ που βρίσκομαι θα σκάψεις και θα βρεις τούβλα. Σήκωσε τα, σκάψε, βάλε το σώμα μου στο χώμα και τοποθέτησε τα τούβλα από πάνω. Διότι ο Θεός θέλησε στον τόπο αυτό να μαζεύονται οι Χριστιανοί και να δοξάζουν το Άγιο Όνομά Του».

Μόλις είπε αυτά, ασπάστηκε τον Πρεσβύτερο, χαιρέτησε όλους όσους βρίσκονταν εκεί, έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό και είπε:

«Στα χέρια Σου Κύριε, εγκαταλείπω το πνεύμα μου».

Με τα λόγια αυτά, παρέδωσε την Αγία ψυχή του. Ήταν σε ηλικία πενήντα επτά ετών, στις 7 Φεβρουαρίου του έτους 953 μ.Χ. Ο Γρηγόριος, έκανε ότι του είπε, διάβασε τα επιτάφια και ενταφίασε το Ιερό Λείψανο.

Η Εκκλησία
Είχαν περάσει έξι μήνες από την κοίμηση του Οσίου και ένας μοναχός, που λεγόταν Κοσμάς, από την Παφλαγονία, ταξιδεύοντας προς Γαλιλαία πέρασε από τα μέρη εκείνα. Κάθισε να κοιμηθεί μία νύχτα για να ξαποστάσει και είδε ένα περίεργο όνειρο. Το διηγήθηκε την άλλη μέρα στους χωρικούς και αυτοί του είπαν πως θέλημα Θεού ήταν να μείνει εκεί στα μέρη τους. Ο μοναχός χωρίς να χάσει καιρό, επισκέφθηκε την καλύβα του Οσίου Λουκά. Βλέποντας το μέρος γαλήνιο και ήσυχο, υποσχέθηκε στον Θεό, να μείνει εκεί και να το φροντίσει. Καθάρισε αμέσως τον τάφο του Οσίου από τα αγριόχορτα, τον ύψωσε από την γη, τον έστρωσε με πλάκες διακοσμητικές και έβαλε γύρω του κάγκελα, για να μην τον πατούν οι διαβάτες. Καθημερινά προσκυνούσε και προσευχόταν στη μνήμη του.

Είχαν περάσει δύο χρόνια από τον θάνατο του Οσίου και τα θαύματα και οι θεραπείες στο όνομά του συνεχίζονταν. Μερικοί μαθητές του λοιπόν αποφάσισαν πως δεν είχαν φερθεί καλά σαν παιδιά του Πατρός και δεν είχαν κάνει το χρέος τους προς τον Πνευματικό τους Πατέρα. Έπιασαν λοιπόν να χτίσουν Εκκλησία και κελιά. Τελείωσαν τον μισοφτιαγμένο Ναό της Αγίας Βαρβάρας και τον στόλισαν όσο μπορούσαν με την οικονομική βοήθεια του στρατηγού Κρηνίτση. Στην συνέχεια, έφτιαξαν κελιά για λογαριασμό τους και ξενώνες για την υποδοχή των ξένων. Έπειτα διαμόρφωσαν το κελί με τον τάφο του Οσίου σε Ναό με σχήμα Σταυρού. Αργότερα ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο Β' από ευγνωμοσύνη προς τον Όσιο Λουκά που είχε προφητέψει είκοσι χρόνια νωρίτερα, ότι θα απελευθερώσει την Κρήτη, πρόσφερε σημαντική χρηματική βοήθεια και χτίστηκε μεγάλο Μοναστήρι.

Ήταν ο πρώτος Βυζαντινός Ναός που χτίστηκε στην Ελλάδα το 1000 μ.Χ. περίπου. Ο υπέροχος, μεγαλοπρεπής Ναός, σώζεται μέχρι σήμερα, ενώ πολλές ψηφιδωτές εικόνες του διατηρούνται ανέπαφες. Η ιστορική αυτή,Μονή, όλα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, χρησίμευσε ως κιβωτός και διαφύλαξε την θρησκεία και την γλώσσα των Ελλήνων. Με τους ενάρετους μοναχούς της, συνεχιστές του έργου του Οσίου Λουκά, φώτιζε και φωτίζει την Ελλάδα έως σήμερα.

Στίχος
Ἔπλησε Λουκᾶς θαυμάτων τὴν Ἑλλάδα, Ὃς οὐδὲ νεκρὸς παύεται τῶν θαυμάτων.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Τῆς Ἑλλάδος τὸ κλέος, καὶ Ὁσίων τὸ καύχημα, καὶ τὸν τοῦ Στειρείου φωστῆρα, καὶ οἰκήτορα ὅσιον, τιμήσωμεν ᾀσμάτων ἐν ὠδαίς, Λουκᾶν τὸν θεοφόρον εὐσεθῶς, τῷ Χριστῷ γὰρ οἰκειούται διαπαντός, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄ Τὴ Ὑπερμάχω
Ὁ ἐκλεξάμενος Θεὸς πρὸ τοῦ πλασθήναι σε, εἰς εὐαρέστησιν αὐτοῦ, οἲς οἶδε κρίμασι, προσλαβόμενος ἐκ μήτρας καθαγιάζει, καὶ οἰκεῖον ἐαυτοῦ δοῦλον δεικνύει σέ, κατευθύνων σου Λουκᾶ τὰ διαβήματα, ὁ φιλάνθρωπος, ὢ νῦν χαίρων παρίστασαι.
Ὁ Οἶκος
Ὦ Πατέρων ἀρίστη καλλονὴ καὶ σεμνότης, ὦ πάντων ἀσκητῶν κοσμιότης· Χριστοῦ τὰς ἐντολὰς γὰρ πληρώσαντος, πῶς ὑμνήσω τὴν σὴν βιοτὴν ἔνδοξε, μὴ ἔχων λόγων δύναμιν; ἀλλ' ὅμως σοι θαρρῶν βοήσω.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις ἡσυχίας λύχνος λαμπρός, καὶ τῆς ποιμανσίας, ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· χαίροις μοναζόντων, ὑπογραμμὸς καὶ τύπος, Λουκᾶ θαυματοφόρε, Ἑλλάδος καύχημα.
Χαῖρε, λαμπρὸν Μοναζόντων κλέος, χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ καὶ λύχνε.
Χαῖρε, τῆς ἐρήμου τερπνότατον βλάστημα, χαῖρε, οἰκουμένης λαμπτὴρ φαεινότατε.
Χαῖρε, ὅτι κατεφρόνησας τῶν ῥεόντων καὶ φθαρτῶν, χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια σὺν Ἀγγέλοις κατοικεῖς.
Χαῖρε, τῶν ἀθυμούντων ταχινὲ παρακλῆτορ, χαῖρε, τῶν ἐν κινδύνοις ποθεινὲ παραστάτα.
Χαῖρε, σεπτὸν δοχεῖον τοῦ Πνεύματος, χαῖρε, κλεινὸν Χριστοῦ οἰκητήριον.
Χαῖρε, δι' οὗ δόσις πᾶσα ηὐγάσθη, χαῖρε, δι' οὗ ὁ Θεὸς ἐδοξάσθη.
ᾯ νῦν χαίρων παρίστασαι.

πηγή

    

Συνάντηση με τον Γέροντα Εφραίμ Φιλοθεΐτη και τον π. Παΐσιο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Αγίου Αντωνίου Αριζόνας

Θεωρούμε ευλογία από τον Θεό που μας αξίωσε, για ακόμη μια φορά, να συναντηθούμε και να συνομιλήσουμε με την μεγάλη αυτή ασκητική και πνευματική φυσιογνωμία, τον π. Εφραίμ της Μονής του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας. Συναντήσαμε, ο υποφαινόμενος, ο υιός μου Λαέρτης, και ο αδελφός μου Διονύσης, το Γέροντα την 16 Φεβρουαρίου, 2014. Η συνάντησή μας διήρκησε δύο σχεδόν ώρες, που ήταν για μας μια αποκάλυψη. ‘Ηταν γεμάτος χαρά που μας είδε. Στο πρόσωπό του αποτυπωνόνταν η χάρη του Θεού, η γαλήνη, η ηρεμία η πνευματική του πείρα και η αγιοσύνη του. Τα γλυκύτατα λόγια που εξερχόταν από το στόμα του είχαν μια οσμή Χάριτος, ένα άρωμα πνευματική ζωής ενός πεπειραμένου αγίου Πατέρα της ορθοδοξίας.

Μας μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, για την πνευματική του ζωή γενικά, την ησυχία, την ερημική ζωή, την αγρυπνία και τις επισκέψεις του Χριστού. Επίσης, την συνομιλία του με τον θεό κατά την ώρα της προσευχής, καθώς και τις προσευχές που κάνει για όλο τον κόσμο. Μιλήσαμε για διάφορα πνευματικά θέματα που μαστίζουν τον άνθρωπο σήμερα, για τον έλεγχο της συνείδησης, την ηθική, καθώς και για τα θανάσιμα αμαρτήματα του σημερινού ανθρώπου. Ζητούσαμε απαντήσεις σε προσωπικά ερωτήματα και προβλήματα, δικά μας και του κόσμου γενικά. από ένα πατέρα σοφό κατά Θεό.
Οι απαντήσεις του αποκάλυπταν την πνευματική του ωριμότητα και την εμπειρία του θεολογικού του στοχασμού, πο έμπενε στις ψυχές μας ως λόγος Θεού. Αισθανθήκαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άγια μορφή, ιδιαιτέρως όταν αναφερόταν στις εμπειρίες που βίωνε με την προσωπική νοερά επικοινωνία με τον Θεό. Όλη η ζωή του είναι συμμετοχή στα παθήματα όλων των ανθρώπων, είναι συμπαθής προς τους θλιβομένους και τους πάσχοντες. Μερικές στιγμές, με τα λόγια του και την έκφρασή του μετέβαινε στο μυστήριο της αιωνιότητας. ‘Εκφραζε ένα αίσθημα θεοπτίας, ότι βρίσκεται στην υπερβατικότητα. Μας νουθετούσε για την αγάπη, την πίστη, τις πνευματικές αρετές, την ηθική ζωή και για τον ρόλο της προσευχής στην τελειοποίηση της συμμετοχής του ανθρώπινου μικροκόσμου στη θέωση. ‘Οσα ακούγαμε τα σκεπτόμασταν και προσπαθούσαμε να μπούμε βαθειά στο νόημά τους.
Το ασύγκριτο χάρισμα της διακρίσεώς του, που τον διακρίνει ιδιαίτερα, μας μεταφέρει στο δικό μας πνευματικό βάθος. Τα λόγια του παρουσιάζουν γνώση εσωτερικής ζωής και σχέσης της ψυχής με το Θεό. Είναι λόγος πνευματικής πείρας και αλήθειας, λόγος καθωρισμένος από την άγια ζωή του. Παρατηρήσαμε τον στοχασμό του Γέροντα σχετικά με την πνευματική ζωή που διαχέει με μια αλχημική δύναμη που μπορεί να προκύψει μόνο από μια συνείδηση ριζωμένη στο αντικείμενο της προσευχής. Αυτά που έχει βιώσει ο ίδιος, μας τα μετέφερε, που με τον τρόπο αυτό ανατρέφει τις δικές μας προσδοκίες.
Ο Γέροντας, ταπεινός, νεκρός από τα πάθη, βιώνοντας την αυταπάρνηση, με πόθο τη σωτηρία, φαίνεται σαν την κοσμική διάνοια η ίδια εμποτισμένει από την ενέργεια της Θείας Χάριτος που ερευνά το σύνολο της πραγματικότητας που περιβάλλει τον άνθρωπο και την αποσαφήνιση όλων των ανησυχιών της ανθρώπινης ύπαρξης, υπό το πρίσμα της ιερής γνώσης. Φαίνεται να είναι προικισμένος με την πνευματική δύναμη και να διεισδύει στην καρδιά και στην ουσία όλων των πραγμάτων, σε ένα ιδιαίτερο πνευματικό σύμπαν μορφής και έννοιας, ο οποίος διευκρινίζει με έναν πρωτοφανή τρόπο, σαν να ήταν κατοχυρωμένος με το θείο δώρο. Ο π. Εφραίμ έχει μια μοναδική ικανότητα να διεισδύει στην καρδιά, αποκαλύπτοντας νέες διαστάσεις που καταπλήτει τους ανθρώπους. Η διορατικότητά του σχετικά με την πνευματική ζωή διακρινόταν σε όλη τη συνομιλία μας.
‘Ολη αυτή την πνευματική του πείρα και ωριμότητα την μετάγγισε στον μαθητή του π. Παΐσιο, Καθηγούμενο της Μονής του Αγίου Αντωνίου που και αυτόν τον διακρίνει η μεγάλη αγάπη για τον Θεό, η εμπειρία του θεολογικού στοχασμού, η αγιοπατερική ζωή και το χάρισμα της διακρίσεως.
Ο π. Παΐσιος, σαν χαρισματικός Πνευματικός Πατέρας, διδάσκει, νουθετεί, παιδαγωγεί και βοηθάει τα πνευματικά του παιδιά, που συρέουν καθημερινά για να αποκτήσουν με την εξομολόγηση ταπείνωση, υπακοή, μετάνοια και να τους οδηγήσει προς την Θέωση. Είναι μορφή ιεραποστόλου με εσωτερική και και εξωτερική ιεραποστολή. Κοντά του ζει κανείς την αγάπη του, την ανιδιοτέλειά του, την ακτημοσύνη του και την μεγάλη του ταπεινοφροσύνη. Πραγματικά είναι ποιμένας της Εκκλησίας με παραδείγματα και υποδείγματα ζωντανά.
Ο Γέροντας Παΐσιος έχει προσόντα και χαρίσματα, πνευματικότητα, διορατικότητα, έχει πολαπλασιάσει τα τάλαντα της ψυχής του, και κατέχει το κάθε τι που συμβαίνει. ‘Εχει την χάρη του Θεού, και την δωρεάν του αγίου πνεύματος. ‘Εχει ένα έργο βαρύ, υπεύθυνο και υπόλογο, έργο θεανθρώπινο: Την ευθύνη την Ιεράς εξομολογήσεως που του εναπωθέτει ο κόσμος την αιώνια ζωή του, το αιώνιο μέλλον του. Όταν εξομολογεί, έρχεται στη θέση του αμαρτωλού για να καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά και σαν μελετητής των γραφών, των πατέρων βλέπει μέσα από την γενικώτητα τα προβλήματα και τα παραδείγματα τα οποία υπάρχουνε.
Και σαν διακεκριμένος Γέροντας, ευλογημένος και αγιασμένος προσεύχεται στο Θεό για τα προβλήματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους. Με τον λόγο του, ώριμος πνευματικός καρπός βιωμάτων, γίνεται αποδεκτός και αγαπητός από μικρούς και μεγάλους, που συμβουλεύει και καθοδηγεί. Βοηθάει, συμβουλεύει λύνει οικογενειακά, προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα. Είναι ένας άριστος εξομολόγος και παιδαγωγός μικρών και μεγάλων.
Σε αυτή, λοιπόν, τη μεγάλη μορφή εναποθέτησε ο Θεός την σωτηρία των ψυχών. ‘Οταν εξομολογεί, ανάλογα με τις αμαρτίες δίνει και τα κατάληλα επιτίμια όπως γονυκλισίες, νηστεία, προσευχή κλπ. Τα επιτίμια είναι το φάρμακο για το πάθος που είναι η ασθαίνεια της ψυχής, και βοηθούν στην μετάνοια. ‘Οταν ο Γέροντας δίδει επιτίμια έχει πολλή διάκριση. Πρώτα λαβαίνει υπ’όψιν του ποιός είναι ο άνθρωπος με την αμαρτία, πως αμάρτησε, και κάτω από ποιές συνθήκες. Επίσης, εξετάζει την επανάληψη του αμαρτήματος. Προμελέτησε ο άνθρωπος το αμάρτημα; Αμάρτησε από λάθος; Ποιά ήταν η διάθεση του αμαρτήσαντος την ώρα της αμαρτίας και πως αισθάνεται μετά το αμάρτημα. ‘Εχει μετανοήσει; Ο π.Παΐσιος έχει την αρετή της διακρίσεως, δεν είναι αυστηρός ούτε επιεικής. Πάντοτε λαμβάνε υπ’όψιν του και την προαίρεση του αμαρτήματος. Ο ίδιος έχει μεγάλη φρόνηση και πολούς οφθαλμούς, ώστε να βλέπει από παντού την διάθεση της ψυχής. Δίνει έμφαση στην επανάληψη της αμαρτίας, έχει μακροχρονίσει ο άνθρωπος στην αμαρτία; ‘Εχει αμετανοησία; Τι λέει η συνείδησή του;
‘Ολα αυτά γίνονται, με την Χάρι του Θεού, με τον διάλογο του π. Παΐσιου και του εξομολογουμένου. Ο Γέροντας δεν καταδικάζει τον άνθρωπο, αλλά την αμαρτία, βλέπει το κίνητρο του αμαρτήματος. Παίζει σπουδαίο ρόλο το πρόσωπό του ως πνευματικός. Μπροστά του όλοι κάνουν υπακοή, δείχνουν σεβασμό και αγάπη στο πρόσωπό του.
Στο σημείο αυτό, ο Γέροντας Εφραίμ, ο π. Παΐσιος και η συνοδεία των μοναχών, που όλο το εικοσιτετράωρο, δοξολογούν την Τριαδική Θεότητα, ζουν σωματικά μέσα στην καθαρότητα των αγγέλων γνωρίζοντας τα Θεία μυστήρια μέσα από την καθαρότητα και τον έρωτα προς το Θεό, βρίσκονται σε κατάσταση όμοια με των ασωμάτων αγγέλων. Αυτοί οι πατέρες «υψώνονται πάνω από κύλημα του χρόνου, γιατί δε ζούνε πια την αστάθεια της χρονικής βοής αλλά μένουν σταθερά μέσα στο Θεό με τις αρετές σ’ όλη τη διαδρομή του χρόνου.» Υψώνονται στη σταθερότητα την αιώνια και άχρονη του Θεού γιατί έχει προσοικειωθεί η κτιστή τους ψυχή εσωτερικά την σταθερότητα με την αρετή. Στην Μονή του Αγίου Αντωνίου είναι μια εμπειρία απροσδιόριστης παρουσίας του Θεού, που ζει ο άνθρωπος στην πνευματική ανάβαση. Είναι σαν μια απαλή πνοή της αύρας που νιώθεις το Θεό. Είναι η ήρεμη κι απλή κατάσταση, η στερημένει από κάθε είδος και σχήμα, επειδή είναι η κατάσταση του ανθρώπου του υψωμένου πάνω από τα πάθη κι ακόμα πάνω από την γνώση.
Πράγματι, η κατάσταση αυτή είναι εμπειρία της αλήθειας. Οι Πατέρες της Μονής που έχουν φθάσει στην κατάσταση αυτή δεν θέλουν πια να χάσουν την εμπειρία της πληρότητας κατεβαίνοντας στην απασχόληση μ’ένα απομονωμένο και πεπερασμένο αντικείμενο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουν αδιάφοροι προς όλα, αλλά ότι αγαπάνε όλα τα πράγματα κι όλους τους ανθρώπους μέσα στο Θεό. Δεν θέλουν πια να έχουν και να αγαπάνε τούτο η εκείνο το αντικείμενο στην κατάσταση χωρισμού, αλλά στην ενότητα μέσα στο Θεό. Βρίσκονται με το Θεό σε ειρήνη, και αυτό γιατί βρίσκονται με το Θεό χάρη σε μια κατάσταση που δεν την ταράζουν τα πάθη.
Οι πατέρες της Μονής, απερίσπαστοι από βιοτικές μέριμνες και κοσμικούς θορίβους, με την άσκηση και την προσευχή, υπενθυμίζουν το σκοπό της ζωής. Αποτελούν υπόμνηση του αληθινού προορισμού του ανθρώπου. Εκεί μπορεί ο άνθρωπος να υπερβεί τα όρια της μικρής και σύντομης ζωής.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η Ιερά μονή του Αγίου Αντωνίου είναι μια πνευματική όασις μέσα στην έρημο της ζωής. Οι άνθρωποι του ορθοδόξου φρονήματος πηγαίνουν για πνευματική αναψυχή, για πνευματικό εφοδιασμό, να γνωρίσουν την ζωή, την αυθεντική πολιτεία, να εξομολογηθούν, να μεταλάβουν, να δουν τις μεταμεσονύκτιες, να δουν το μεγαλείο των ψυχών των αγίων αυτών ανθρώπων που είναι επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι.
Το γεγονός είναι ότι στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα, γνωρίζει κανείς για ποιό λόγο και ποιό σκοπό έχει η ύπαρξη και η ζωή του ανθρώπου, και με ποιό τρόπο μπορεί να φτάσει στον σκοπό. Εκεί αποκτάς την γνώση του προορισμού του ανθρώπου. Στο κόσμο έχουμε άγνοια του προορισμού μας. Ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου στη γη; Με άλλα λόγια, ποιός είναι ο σκοπός, η ύπαρξη, η ζωή και ο βίος του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο.
Πράγματι, εκεί διδάσκεται η πίστις του ανθρώπου, η μετάνοια, η δικαίωσις και η εκτέλεσις παντός αληθού ηθικού και θεαρέστου έργου. ‘Ολα αυτά ενεργούνται και κατορθώνονται δια της δυνάμεως και ενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Εκεί, στην Μονή, η πίστις στηρίζεται στην μετάνοια, στην άφεση των αμαρτιών, στην κληρονομία της αιωνίου βασιλείας, της αυταπάρνησης. Η κατόρθωσις έργων υπερανθρώπων, επιτυχία του προορισμού δια της πίστεως. Κοντά στον Γέροντα Εφραίμ και στον Γέροντα Παΐσιο βλέπεις τι είναι η προσευχή, η αναγκαιότητά της, το παράδειγμα της προσευχής εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πως εφαρμόζεται το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Εκεί βλέπει κανείς την προσευχή της δοξολογίας, της ευχαριστίας και της δέησις και την αυτοσχέδια προσευχή. ‘Εχοντας, οι μοναχοί, την αυτογνωσία, εξασκούν την αρετή της ταπεινοφροσύνης, την αρετή της μετανοίας, την αρετή της πίστεως, την αρετή της ευγνωμοσύνης και της ευχαριστίας, την μεγάλη αρετή της υπομονής, αξασκούν την αρετή της επιεικείας, απέχουν από του να καταλαλούν και να κατακρίνουν. Εκεί βλέπουμε τους όρους της αληθηνής μετάνοιας.
Κατακλείοντας αυτήν την σύντομη εμπειρία θα ήθελα να σημειώσω ότι οι Θείες δυνάμεις που βρίσκονται γύρω από την ψυχή του Γέροντα Εφραίμ και που ο νους του τις συλλαμβάνει, που δεν είναι υποταγμέος στις αισθήσεις της απόλαυσης, είναι τα αγγελικά τάγματα. Οι Θεϊκές δυνάμεις βρίσκονται γύρω από την ψυχή του γέροντα όπως γύρω από την Εικόνα του Βασιλέως Θεού.
Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D.
Καλιφόρνια 2014
πηγή
Το είδαμε εδώ

Η ΠΙΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ "ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΚΥΣΙΝ"!!!

Η ΠΙΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΙΚΟΥ "ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΟΙΣ ΚΥΣΙΝ"!!!

Πηγή

Μητροπολίτης Αἰτωλίας Κοσμᾶς: «Σταυροφορία πνευματική ἄς κάνουμε γιά νά ζήσουμε τό Τριώδιο μέ τό Χριστό στήν Ἐκκλησία»

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εἰσήλθαμε στήν ἁγιασμένη καί ψυχωφελῆ περίοδο τοῦ Τριωδίου.

Δέκα ἑβδομάδες πρό τοῦ Πάσχα διαρκεῖ ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου. Διαιρεῖται σέ τρεῖς ἀνίσους ὑποπεριόδους. Τήν προπαρασκευαστική περίοδο, τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία μέ τήν πνευματοκίνητη σοφία της καί τήν ἄμετρη ἀγάπη της, μᾶς χαρίζει τήν πνευματική αὐτή περίοδο γιά νά ἔλθουμε ὅλοι μας σέ πνευματική περισυλλογή, αὐτοσυγκέντρωσι καί ἀνασυγκρότησι.

Ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι οἱ βιοτικές μέριμνες, οἱ καθημερινές ἀσχολίες μέ τά ὑλικοσωματικά μᾶς δημιουργοῦν πνευματική νάρκη.

Αὐτή ἡ νάρκη, ἡ χαλάρωσι καί ἡ πνευματική ὑπνηλία, ἄν δέν ἀντιμετωπισθοῦν ἐγκαίρως, θά φέρουν ψυχική ἀτονία, πνευματική θόλωσι καί φθορά, ὀλίσθημα ψυχικοῦ θανάτου.

Γιά νά προλάβη ἡ Ἐκκλησία μας τήν ψυχοκτόνο αὐτή κατάστασι, ἐθέσπισε καί προσφέρει τήν περίοδο τοῦ Τριωδίου.

Κι ἐμεῖς, συνειδητά, πνευματικά παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας ὀφείλουμε μέ εὐγνωμοσύνη νά δεχθοῦμε, νά γνωρίσουμε τήν εὐλογημένη αὐτή περίοδο καί νά...

συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι περίοδος κατ’ ἐξοχήν πνευματική, περίοδος ἀνανήψεως, συναισθήσεως, εἰλικρινοῦς μετανοίας καί ἀνακαινίσεως.

Εἶναι περίοδος ἐγκρατείας, προσευχῆς, συνδιαλλαγῆς, συγχωρήσεως, συμφιλιώσεως μέ ὅσους τυχόν ψυχρανθήκαμε.

Εἶναι ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου καί μάλιστα ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή στάδιον πνευματικῶν ἀγώνων γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη μας καί τίς ἀδυναμίες μας, νά καλλιεργήσουμε ἀρετές, ὅπως ἡ ταπείνωσι, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλεημοσύνη, νά εὐτρεπίσουμε ἑαυτούς ὥστε ἕτοιμοι νά ἀνέλθουμε στόν φρικτό Γολγοθά, νά φθάσουμε στόν Ζωοδόχο Τάφο τοῦ Κυρίου μας, τήν Κυριακή της Ἀναστάσεως, νά προσέλθουμε «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρειπώτοις χείλεσι» στήν μυστική Τράπεζα, νά κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον».

Γιά νά τά ἐπιτύχουμε ὅμως ὅλα αὐτά, εἶναι ἀνάγκη νά συναισθανθοῦμε «τά πλήθη τῶν πεπραγμένων μας δεινῶν». Νά ἐννοήσουμε καί νά πιστέψουμε τήν ἀνάγκη τοῦ προσωπικοῦ μας καθαρισμοῦ, τῆς ἐξαγνίσεώς μας, διά τῆς μετανοίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως.

Ὁ Ζωοδότης Κύριος, ὁ ὁποῖος γιά μᾶς ἑκουσίως ἀνέβηκε στό Σταυρό παραγγέλλει «πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν» (Πράξ. 12, 30) καί εἶναι ἕτοιμος νά ἀνοίξει τά ματωμένα χέρια του νά μᾶς δεχθῆ.

Γι’ αὐτό, ἐφέτος, ἄς σπάσουμε τά δεσμά τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ὑπερηφανίας. Ἄς μιμηθοῦμε τήν ταπείνωσι τοῦ Τελώνου, τήν συναίσθησι τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ τῆς Παραβολῆς, ἄς θελήσουμε νά ζήσουμε τόν πνευματικό πλοῦτο τοῦ Τριωδίου γιά νά φθάσουμε στή σωτήριο μετάνοια.

Κατά τήν διάρκεια τοῦ Τριωδίου προσφέρονται πλοῦτος, θησαυρός μηνυμάτων μετανοίας. Ἐκλεκτά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, γλυκύτατοι, κατανυκτικοί ὕμνοι, κατανυκτικές ἀκολουθίες, ὅπως εἶναι οἱ κατανυκτικοί Ἑσπερινοί, τό Μεγάλο Ἀπόδειπνο, ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀλλά καί ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ὁδηγοῦν τίς καρδιές τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στήν κατάνυξι, στήν ἀφύπνισι, στήν καλή ἀρχή τῆς μετανοίας.

Ὅποιος μελετήσει προσεκτικά τό Τριώδιο θά δεῖ μέ πόση σοφία εἶναι ἁρμοσμένη ὅλη ἡ ἀρχιτεκτονική της πνευματικῆς οἰκοδομῆς καί τῆς βιώσεώς του.

Ποτέ δέν θά ἦταν δυνατόν νά βρεθῆ καλύτερος πνευματικός δρόμος γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό, προκειμένου νά φθάση στόν ἄξιο ἑορτασμό τοῦ Σταυρώσιμου καί Ἀναστάσιμου Πάσχα, ἀλλά καί νά ἀναγεννηθεῖ πνευματικά.

Μέ πατρική ἀγάπη παρακαλῶ καί προτρέπω, ἀγαπητοί, νά ζήσουμε συνειδητά ἐφέτος ὅλοι μας τήν κατανυκτική περίοδο τοῦ Τριωδίου.

Δυστυχῶς ὁ πολύς κόσμος συνδέει τό Τριώδιο μέ κοσμικές, καρναβαλικές ἐκδηλώσεις, μέ χορούς, ξεφαντώματα, μεταμφιέσεις καί παρόμοια.

Ὅλα αὐτά δέν ἔχουν σχέσι μέ τό πνεῦμα καί τό σκοπό τοῦ Τριωδίου.

Εἶναι ὑπολείμματα εἰδωλολατρικῶν ἐθίμων, μᾶς κοσμικοποιοῦν, μᾶς ὁδηγοῦν σέ σύγχυσι, μᾶς ἀποπροσανατολίζουν, μᾶς ὁδηγοῦν στήν διακονία τῆς κραιπάλης, τῆς μέθης, τῆς ἀκολασίας.

Ὁ διάβολος κάνει «θαυμάσια» τό ἀνθρωποκτόνο ἔργο του μέ τίς κοσμικές αὐτές ἐκδηλώσεις. Ὅσοι πιστοί χριστιανοί θέλουν νά ζοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ἁγιάζωνται καί νά φθάνουν ἄξιοι προσκυνηταί στό Πάσχα δέν μποροῦν νά συμμετέχουν στά εἰδωλολατρικά καί σατανικά αὐτά ἔργα.

Ἀλήθεια, σκέπτονται καί ἐνεργοῦν μέ ἀγάπη στό συνάνθρωπο αὐτοί πού ὀργανώνουν τίς πολυέξοδες αὐτές ἐκδηλώσεις;

Οἱ ἀδελφοί μας πεινοῦν καί στεροῦνται καί τῶν πλέον ἀπαραιτήτων καί αὐτοί κατασπαταλοῦν τόσα ποσά στό βωμό τῆς ἠδονοθηρίας, τῆς σαρκολατρείας καί τῆς δῆθεν «διασκεδάσεως».

Ἀγαπητοί, σταυροφορία πνευματική ἄς κάνουμε ἐφέτος γιά νά ζήσουμε τό Τριώδιο μέ τό Χριστό μέσα στήν Ἐκκλησία μας, νά ζήσουμε τή μετάνοια καί ἄξια νά φθάσουμε στό Πάσχα, ἀλλά καί νά δώσουμε παράδειγμα, χαρά καί ἀλληλεγγύη στούς συνανθρώπους μας.

Καλό καί εὐλογημένο Τριώδιο.

Μετ’ εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Το είδαμε εδώ

Άνθρωποι και ποντίκια στην Πάτρα - ΥΠΗΡΞΕ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ....

Μια χήρα μεγαλώνει το τριών χρόνων εγγονάκι της χωρίς ρεύμα επί ένα χρόνο

Του Γιάννη Γεωργόπουλου

Πείνα, δυστυχία, ποντίκια, σκοτάδι και απειλή έξωσης ανά πάσα στιγμή, συνθέτουν το σκηνικό στο ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται μια ανάσα από την καρδιά της Πάτρας στην περιοχή του Αη Γιώργη του Λάγγουρα.
Τα λόγια και οι εικόνες δεν μπορούν να αποτυπώσουν το δράμα μιας γυναίκας η οποία «ζει» το τριών χρόνων εγγονάκι της με προσφορές λίγων τροφίμων από γείτονες.
Η μοίρα άρχισε να της δείχνει το σκληρό πρόσωπο πριν 11 χρόνια όταν έχασε τον άντρα της και από τότε τα χτυπήματα είναι απανωτά τόσο γι’ αυτή και για την άνεργη κόρη και γιό της όσο και για την εγγονή της.
Στο σπίτι τρώγλη που ζει η τρίχρονη μαζί με τη γιαγιά της, το πάτωμα είναι γεμάτο με χαρτόνια πάνω στα οποία υπάρχουν κόλες προκειμένου να αιχμαλωτίζονται τα ποντίκια τα οποία κάνουν καθημερινά παρέλαση.

Λίγους μήνες αφότου γεννήθηκε η μικρή εγγονή της, ο γαμπρός της έμεινε ανάπηρος ενώ όσες πόρτες κι΄ αν χτύπησε κανένας δεν πρόσφερε δουλειά τόσο σε αυτή όσο και στα παιδιά της.
Η οικονομική κρίση την βρήκε να ζει σε ένα σπίτι τρώγλη – αδιάψευστος μάρτυρας οι φωτογραφίες – για το οποίο οφείλει να καταβάλει το ποσό των 200 ευρώ, ποσό το οποίο εδώ και έξι μήνες αδυνατεί να δώσει, με αποτέλεσμα να απειλείται καθημερινά με έξωση από τον ιδιοκτήτη

Ουσιαστικά το μεγάλωμα του μικρού παιδιού το έχει αναλάβει μόνη της, ενώ την ίδια ώρα η πρόνοια της παρέχει το «θεόρατο» ποσό των 88 ευρώ το δίμηνο . Παρά την δυστυχία να σημειωθεί πως όλα τα μέλη της οικογένειας είναι χωρίς ασφάλιση, ενώ γείτονες κάνουν το τελευταίο διάστημα προσπάθεια να τους παρέχουν ασφάλιση μέσω ΟΑΕΔ ή πρόνοιας.
 Το δράμα που βιώνει η 50χρονη χήρα και η τρίχρονη εγγονή της δεν έχει τελειωμό, καθώς επί ένα χρόνο είναι χωρίς ρεύμα με την οφειλή της  να ξεπερνά τα 2000, ενώ για τις ανάγκες της μικρής με τον κίνδυνο ηλεκτροπληξίας «κλέβει» ρεύμα.





Αναλυτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Κόσμος"

πηγή

Κυριακή του Ασώτου ή του Εύσπλαχνου Πατέρα

Κυριακή της επιστροφής του άσωτου γιού.Κυριακή της αγάπης του σπλαχνικού Πατέρα. Δεύτερη στο Τριώδιο, αλλά πρώτη στην ιεράρχηση προτεραιοτήτων πνευματικών. Η συναίσθηση, η μετάνοια, η απόφαση, η χαρά!

 

Η δύναμη της μετανοίας! Η αγιοποίηση των αμαρτωλών. Στην ορθοδοξία μιλάμε για άγιους τελώνες και μακαρίες πόρνες και ασώτους σεσωσμένους. Είναι η μοναδική πίστη στον κόσμο πού αναγνωρίζει σε έναν μετανοημένο άνθρωπο, όχι μόνο σωτηρία, αλλά και αγιότητα, πού σημαίνει θέωση. Ο υμνωδός αναφέρεται στην αγία Μαρία την πρώην πόρνη από την Αίγυπτο, ως αγγελική παρουσία στον κόσμο. Ενώ οι δύο κορυφαίοι απόστολοι είναι ένας αρνητής και ένας διώκτης. Ο δε Χρυσόστομος επιμένει να ονομάζει "μακαρία πόρνη" την αλείψασα με μύρο τον Κύριο, δηλαδή αγία, κατακτήτρια της μακαριότητας.Kαι πρώτος γευσάμενος τον παράδεισο, ο Ληστής! Ο μετανοημένος( ο πάντα μετανοημένος) Ληστής!

Σε καμιά χριστιανική ή χριστιανίζουσα πίστη ή ιδέα δεν υπάρχει αυτό το θαυμαστό. Και αν εξαίρεται η μετάνοια και τα αποτελέσματα της, αυτή προβάλεται ως ένα ηθικό εκφοβιστικό παράδειγμα, χωρίς να απέχουν όλα αυτά από μια συναισθηματολογία και έναν διδακτισμό. Στην ορθοδοξία όμως , ο μετανοημένος αμαρτωλός που αγιάζει, δεν είναι απλά ένα ηθικό πρότυπο, πού γλύτωσε τις κολάσεις και την καταδίκη. Είναι ένας πνευματικός πατέρας ή μητέρα πού βρήκε τον παράδεισο. Και μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά του στον παράδεισο αυτόν. Όχι μόνο ως μοντέλο ηθικής και μεταστροφής. Αλλά με όλες τις χάριτες του αγίου Πνεύματος. Δεν είναι ένας άνθρωπος πού κατάκτησε την άφεση και προχώρησε, ούτε σέρνει την άφεση και την πρότερη ζωή του μέχρι το τέλος, για να παραδειγματίζει ή να βρίσκεται σε διαρκή απελπισία.Αυτή δεν υπάρχει ως παλιά κατάσταση, γιατί μεταβλήθηκε σε κάτι άλλο. Είναι ένας άνθρωπος πού ξεπέρασε την 'αφεση ως σταθμό απαραίτητο στην ζωή του, προχώρησε σε αγιότητα, προέκοψε στον Θεό, ξεπέρασε τους αγγέλους και έφτασε ως τον θεωμένο άνθρωπο. Καινός άνθρωπος!

Η κοινωνία μας είναι ασφυκτικά ηθικολόγα. Δεν συγχωρεί εύκολα, δεν κατανοεί την αδυναμία του ανθρώπου, αν και αποτελείται από ομοιοπαθείς καθ΄ολα μα καθ΄ολα ανθρώπους! Ειδικά τα θρησκευτικά περιβάλλοντα βρίθουν από τέτοιες συμπεριφορές. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει ο άνθρωπος μεταξύ της άρνησης και καταδίκης του Κακού, από την άρνηση και την καταδίκη  του κακού αδελφού του. Και πιό δύσκολο είναι για τον καθένα χωριστά και για όλους εμάς μαζί να δούμε κατάματα τις ελλείψεις, τις πτώσεις, τα λάθη μας και να τα αντιμετωπίσουμε. Για να σωθούμε βέβαια, να γιατρευτούμε. Πάσχουμε τον φαρισαϊσμό και την αγανάκτιση του μεγαλύτερου αδελφού. Ψάχνουμε σαν σύνολο, αλλά και σαν οντότητες τον εξορκισμένο αποδιοπομπαίο τράγο , στον οποίο εναποθέτουμε με ασφάλεια και ανακούφιση όλες τις αμαρτίες του κόσμου, την ενοχή για το Κακό στον κόσμο, για το οποίο ηθικά υπεύθυνοι είμαστε τις περισσότερες φορές όλοι μας.

Πίστη δυνατή στην παντοδυναμία και την αθωότητα του Θεού χρειάζεται. Ο Δημιουργός μας δεν ευθύνεται για ένα τόσο ευμετάβλητο και ευπαθές δημιούργημα, αφού Αυτός μας έπλασε τέλειους και εμείς αποστατήσαμε ελεύθερα. Κάθε γογγυσμός εναντίον του αμαρτωλού, είναι μια προσβολή, μια κατηγορία στον Θεό για το ηθικό κακό πού επικρατεί στον κόσμο. Αντί να μεταστραφούμε, να νιώσουμε την ανάγκη ιατρείας, να αποδεχτούμε την συλλογική και ατομική ευθύνη σε όλα τα δεινά πού γίνονται πλάι μας, γύρω μας, απανταχού της οικουμένης, ψάχνουμε τον αίτιο και τον φταίχτη έξω από μας.Ο κατήγορος είναι και βλάσφημος. Ο αμετανόητος πνευματικός αυτόχειρας. Ο συκοφάντης επιδεικνύει την μεγαλύτερη ασπλαχνία. Ο ηθικολόγος πέφτει στην δεινότερη αίρεση της αθεΐας.

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι μια ευκαιρία επανεξέτασης της οπτικής μας για τον Θεό, τον κόσμο, τον αδελφό, επαναπροσδιορισμού της αποστολής και του έργου μας σε αυτήν την γη, θαυμάσια ευκαιρία έμπρακτης φιλοσοφίας πάνω σε ότι αφορά την σωτηρία και τελείωση μας. Διότι τους "βάλτους" δεν τους αγαπάει ο Θεός. Μας έπλασε για να κινούμαστε διαρκώς προς την τελείωση, την μεγάλη επιστροφή στην μακαριότητα. 

Την ευχόμαστε για όλους μας!

ππκ 3-2-2015

 πηγή