Τι είναι και τι συμβολίζει η Τσικνοπέμπτη;

Του Πατρός Νικολάου Λαγουμτζή

Η τσικνοπέμπτη είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου και για την φετινή Αποκριά,την γιορτάζουμε την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου

. Οι άνθρωποι προετοιμάζονται για την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής και δίνει την ευκαιρία στα νοικοκυριά να καταναλώσουν με εορταστικό και χαρούμενο τρόπο ό,τι κόκκινο κρέας τους έχει απομείνει πριν από τη νηστεία της Σαρακοστής!

Η λέξη “τσικνοπέμπτη” προέρχεται από την λέξη “τσίκνα” (η μυρωδιά του ψημένου κρέατος) και από την λέξη “Πέμπτη”. Γιορτάζεται άλλωστε την Πέμπτη, 11 ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα.

Είναι μια μέρα προ- ετοιμασίας για την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής πριν από το Πάσχα, μια προετοιμασία που έγκειται στην προσπάθεια να βιώσουμε τις επερχόμενες ημέρες της Μεγάλης Τεασσαρακοστής.

Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στη 2η εβδομάδα της περιόδου που εκκλησιαστικά ονομάζεται Τριώδιο, η οποία αποτελείται απο τρεις εβδομάδες πριν εισέλθουμε στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, δηλαδή την νηστεία πριν από το Πάσχα:

την 1η εβδομάδα την λέμε Προφωνή ή Προφωνέσιμη ή και Απολυτή, την 2η εβδομάδα την λέμε Κρεατινή ή Κρεοφάγος και την 3η εβδομάδα την λέμε Τυρινή ή Τυροφάγος που πλέον δεν τρώγεται το κρέας (από εγκράτεια και «φρενάρισμα» των θελημάτων μας), αλλά τρώμε μόνο γαλακτοκομικά προϊόντα (άμα είναι και βιολογικά, ακόμη καλύτερα)!!!

Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του Τριωδίου, δηλαδή την Απολυτή σταματάει η συνηθισμένη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, ενώ στη δεύτερη εβδομάδα των «απόκρεω» ίσχυε η νηστεία καιέτσι η Τσικνοπέμπτη αποκτά ιδιαίτερη σημασία και εθεωρείτο εορτάσιμη ημέρα και το τραπέζι είναι γιορτινό αφού έρχεται μετά από νηστεία και την επομένη έχουμε πάλι νηστεία, δηλαδή προετοιμασία για τα επερχόμενα.

Ο λόγος που έχει καθιερωθεί αυτή η γιορτή να γίνεται ημέρα Πέμπτη είναι πως η ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί σημαντικές τις νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής, οπότε και έγινε επιλογή της ενδιάμεσης ημέρας από την Τετάρτη και την Παρασκευή, δηλαδή την Πέμπτη.

Επειδή με τον τρόπο που έχει καθιερωθεί το μαγείρεμα της τσικνοπέμπτης, στα κάρβουνα ή τηγανισμένο, αναδύεται έντονη τσίκνα-κάπνα, ονομάζεται τσικνοπέμτη.

Εχει καθιερωθεί να κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα την τσικνοπέμπτη, είτε το κρέας είναι αυτό, είτε το κρασί, για να μας θυμίσει το Πάσχα και την χαρά της Αναστάσεως.

Ας θυμηθούμε όμως κάτι πολύ σημαντικό λόγω των γιορτινών συναντήσεων μας και των σχετικών τραπεζωμάτων. Καλή διασκέδαση να έχουμε και όσοι γευθούν το κρασάκι, αυτό ν αγίνει με το προβλεπόμενο μέτρο, τα ξέρετε άλλωστε, αλλά συγχωρέστε μου την επανάληψη, ΟΧΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ και ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ και ασφαλώς ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΠΟΤΕ εφόσον τα εύγεστα ποτηράκια είναι πλέον των 1-2!! ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΜΕ!!! ΚΑΛΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΤΗ!!!
πηγή

Το αποκριάτικο πάρτι...

 

Γράφει ο Διάκος

...Με λύπη μου διαπιστώνω αρκετές φορές, πώς ακόμα και σε blog εκκλησιαστικά δεν υπάρχει λογική. Τι να πω, δε ξέρω αλήθεια. Ήθελα να πω κάποιες σκέψεις μου, τελικά όμως θα μείνω σιωπηλός...

Διάκος

 Υ.Γ. Ακολουθεί το πνευματικό κείμενο του blog......

 Το πάτωμα ήταν γεμάτο σερπαντίνες. Τα κομφετί είχαν γεμίσει τα βάζα και το πάτωμα. Πολλά από δαύτα, είχαν κολλήσει στον σβέρκο μου. Σε συνδυασμό με τον ιδρώτα από το πήγαινε - έλα να σερβίρω τους καλεσμένους, έδειχνα ταλαιπωρημένος σα σακούλα του τζάμπο που έχει πατηθεί από ένα τσούρμο αλαφιασμένους αρχιμανδρίτες που τρέχουν να προλάβουν την καλή μητρόπολη. “Νεωκόρε το μεροκάματο του σερβιτόρου στα αποκριάτικα πάρτι είναι καλό. Μην είσαι κουτός και δέξου την πρόταση”, είπε ο εξάδελφος Νικήτας. Το τόλμησα. Ήταν ένα πάρτι με νεόπλουτους των βορείων προαστίων. Δεν πιστεύω σε αυτά τα παγανιστικά των αποκριάτικων αμφιέσεων. Τι να κάνω όμως; Η ανάγκη με έσπρωξε να σερβίρω σε κακομαθημένους πιτσιρικάδες που έχουν χορτάσει από χρήμα και, όταν δεν καμώνονται τους γνήσιους αριστερούς και ευαίσθητους με τα νέα της φτωχολογιάς, κάνουν αποκριάτικα πάρτι. Τούτο το πάρτι ήταν θεματικό. Ξέχασα να σας πω πως, πέρυσι ήταν αφιερωμένο στην “ελληνική Βουλή”. Άλλοι ήταν ντυμένοι Αντώνης, λιγότεροι Αλέξης και, οι πιο τολμηροί, Κουτσούμπας. Δυστυχώς το πάρτι έληξε άδοξα και άρον άρον. Τους μάζεψε η αστυνομία όταν λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια, γιατί κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να ανοίξει κουβέντα για το χρέος του κέτερινγκ που είχαν αφήσει από παλαιότερα πάρτι. Πάλι καλά, φέτος, είπαν να αποφύγουν το πολιτικό θέμα, για να μην έχουν τα περυσινά χαμπέρια. Σκέψου, έλεγαν οι διοργανωτές, να μεταμφιεστεί καμιά σε Ζωή Κωνσταντοπούλου, να πάρει σοβαρά το ρόλο και να φύγουμε με τσιρότα και φορεία. Για να εξασφαλίσουν ένα πάρτι χωρίς εντάσεις αυτή τη φορά είχαν τη σύνεση (;) και έστειλαν πρόσκληση με θέμα: “Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος”. Το πολύ πολύ, σκέφτηκαν, να ντυθεί κανένας τολμηρός ως μητροπολίτης Πειραιώς, άντε στη χειρότερη, Καλαβρύτων. Πολλές φωνές, καλές ψυχές. Μικρό το κακό. Με αυτές τις σκέψεις κάλεσαν κι εμένα ως σερβιτόρο. Τί καλύτερο από έναν νεωκόρο να σερβίρει σε ένα αποκριάτικο πάρτι με θέμα τους αρχιερείς; Πήγαινα και ερχόμουν κουβαλώντας πορτοκαλάδες. Και τι δεν είδα σε αυτό το πάρτι. Το ράσο, ασφαλώς, κυριαρχούσε. Για να ξεχωρίζουν οι καλεσμένοι, πρόβαλλαν κι από κάτι. Ο ένας, με την μακεδονική ασπίδα στην πλάτη, υποδυόταν τον Θεσσαλονίκης. Ο άλλος ήθελε να κάνει τον Μεσσηνίας, γι’ αυτό μοιρολογούσε “τι σου 'μελλέ να πάθεις, Αντώνη, συντοπίτη”. Ο τρίτος μου έμοιαζε με τον Σιατίστης, γιατί φώναζε “η ελπίδα έρχεται, ο Αλέξης κοντοζυγώνει”. Κάπου σε μία άκρη ένας ντυμένος χωροφύλακας, κράδαινε ένα σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ και έλεγε “ν’ αγιάσει το στόμα σου, Πρωθυπουργέ Αλέξη”. Είχε όμως και τους περίεργους αυτό το αποκριάτικο πάρτι. Ένας φορούσε μία μάσκα αυτού του πτηνού που κυκλοφορούσε στα δάση του Μαυρικίου που εξαφανίστηκε πριν πολλά χρόνια. Raphus Cucullatus, ήταν η επιστημονική ονομασία του πτηνού μου είπαν. Ο ιεράρχης με τη μάσκα του πτηνού είχε πιάσει σε μία γωνία έναν άλλο καλεσμένο και του έλεγε: “Πρέπει να φύγεις από το πάρτι εσύ. Αρκετά χρόνια έρχεσαι και μας πιάνεις την καλή πολυθρόνα. Φύγε όπως εγώ να πάρουν τη θέση σου και άλλοι”. Ο καλεσμένος, για να αντέξει την αφόρητη πίεση, έπινε το ένα μετά το άλλο τα ποτήρια με κρασί “Λημνία Γη”. Δύο γλυκοκοίταζαν την καρέκλα που καθόταν. Ο πρώτος κρατούσε ένα Φανάρι στο χέρι σαν τον Διογένη. Ο άλλος φορούσε μία μάσκα από αυτό το κρητικό αγριοκάτσικο, το Κρι-Κρι. Αναψοκοκκίνιζα από την τρεχάλα, πέρα - δώθε. Τα πλουσιόπαιδα είχαν πάρει στα σοβαρά το ρόλο τους ως αρχιερείς και με έτρεχαν πραγματικά σα νεωκόρο. Τα νεύρα που τους είχα, δεν τα είχαν ούτε οι αγιορείτες πρόσφατα για τον νεόκοπο ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου που τους επισκέφτηκε και τους συστηνόταν ως ο “αντ’ αυτού”. Όχι μόνο είχε ύφος καρδιναλίων αλλά τους πέρασε και από εξέταση να δει ποιοι είναι πατριαρχικοί και ποιοι στην άλλη όχθη του ποταμού. Το πάρτι κόντευε σχεδόν να τελειώσει. Σε έναν καναπέ κάθονταν τρεις νεαροί. Αέρα αρχιερέως δεν είχαν. “Τί ντυθήκατε εσείς βρε παιδιά;”, τους ρώτησα. Δεν άντεξα. “Τιτουλάριοι” μου απάντησαν. Ο ένας έλεγε ήταν της Ηλείας, ο άλλος της Κορίνθου, ο άλλος της Γλυφάδας. “Μα βρε παιδιά, οι μητροπόλεις αυτές δεν έχουν τιτουλάριους, ακούστε με εμένα τον Νεωκόρο”, τους απάντησα κομπάζοντας. Ήθελα να τους βάλω στη θέση τους ως ο πιο διαβασμένος περί των εκκλησιαστικών. “Ακόμη δεν έχουν νεωκόρε. Ακόμη δεν έχουν. Κάτι παραπάνω ξέρουμε και εμείς οι άνθρωποι του κεφαλαίου”, με αποστόμωσαν.

 Ο Νεωκόρος

 ΥΓ. Για να μη μου πάρουν τη δόξα οι "Μακκαβαίοι", υπόσχομαι να επικοινωνώ τακτικότερα μαζί σας. Ζηλεύω που δεν μπορώ να εμφανιστώ και εγώ με τα πουκάμισα απ' έξω, αλλά το λεπτοκαμωμένο και ταλαιπωρημένο σαρκίο μου δε μου επιτρέπει παρόμοιες ενδυματολογικές παρεμβάσεις. Για -τους λίγους- που αγωνιούν για το επόμενο νεωκορικό μου πόνημα τους λέγω μόνον ότι καταπιάνεται με τον γνωστό Μητροπολίτη, ο οποίος από τη μία έδινε αγώνα για τον Πρωτοσύγκελλό του και, από την άλλη, τον πέταξε σα στυμένη λεμονόκουπα.
Πηγή

Nα προσέχουμε το φαγητό και τα σαρκικά αμαρτήματα...

  Του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου

Το ότι ο λόγος τού Θεού είναι πάντοτε επίκαιρος, αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινώς απ' αρχής έως και σήμερα και τούτο θα επαναλαμβάνεται δια παντός. Το Απ. Ανάγνωσμα της Κυριακής τού Ασώτου περιγράφει τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι πιστοί τόσο εναργώς, που θα ενόμιζε κανείς ότι ο Απόστολος Παύλος ζει και διακονεί την Εκκλησία ανάμεσά μας. Δύο βασικά είναι τα θέματα που στους
λίγους αυτούς στίχους αναπτύσσει στους Κορινθίους και δι αυτών σε όλους τούς πιστούς μέσω τής αποκαλυπτικής διαχρονικότητος. Πρώτον το θέμα τού φαγητού και δεύτερον το θέμα των σαρκικών αμαρτημάτων. Του φοβερού και θανάσιμου αμαρτήματος της πορνείας.

Και για μεν το πρώτο θέμα, αυτό δηλαδή που έχει σχέση με τα “βρώματα” και κατά πόσο ο πιστός έχει εξουσία και μπορεί ελευθέρως να γεύεται ό,τι επιθυμεί, το πνεύμα το άγιον δια του Αποστόλου θα μας διαφωτίσει ότι “πάντα μοι έξεστιν αλλ' ου πάντα συμφέρει”. Όλα όσα δεν απαγορεύει ο νόμος τού Θεού μπορώ να τα έχω. Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα γίνω δούλος σε τίποτε. Η “τετραγωνική” θεολογική λογική τού Αποστόλου είναι καταπληκτική. Γι' αυτό και συνεχίζει: “Τα φαγητά έχουν γίνει για την κοιλία και η κοιλία δια τα φαγητά. Όμως όλα αυτά ο Θεός θα τα καταργήσει στην μέλλουσα ζωή που αναμένουμε”. Επομένως μπορεί ο πιστός να γεύεται της τροφής (όταν επιτρέπεται), αρκεί να μη σκανδαλίζει και φυσικά να μην ξεχνά ποτέ πως “τρώει για να ζήσει και δεν ζει για να τρώει”.

Φυσικά ο ευλογημένος θεσμός τής νηστείας βοηθά τον άνθρωπο και στον τομέα αυτό. Στην ενίσχυση της βουλήσεως, συν ότι κατά τον ιατρικό κόσμο και τα επιστημονικά πορίσματα η νηστεία αποτελεί το ασφαλέστερο φρουρό, τόσο της ψυχικής, όσο και της σωματικής υγείας.

Αυτά για το πρώτο θέμα των τροφών και της σχετικής ελευθερίας που έχει ο άνθρωπος και δη ο πιστός στην λογική απόλαυση της υλικής διατροφής.

Υφίσταται όμως και ένα άλλο, άκρως επικίνδυνο ζήτημα το οποίο είχε διαταράξει την πνευματική ειρήνη στους κόλπους τής Εκκλησίας τής Κορίνθου και φαίνεται πως στις ημέρες μας έχει επανέλθει στην χειροτέρα του μορφή, αφού φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι, ακόμα και ποιμένες, που το θέμα των σαρκικών αμαρτημάτων – πορνείας κ.τ.λ. - το αντιμετωπίζουν ελαφρά τη καρδία. Ελαφρά τη καρδία στην καλυτέρα των περιπτώσεων για να μην ισχυριστούμε ότι οι “φιλελεύθεροι” και “νεορθόδοξοι” με μια μονοκονδυλιά τού διαβόλου προσπαθούν να διαγράψουν τις θεόπνευστες εντολές επ' αυτών των ζητημάτων που περιέχονται στην Αγία Γραφή και ανέκαθεν βιώνουν οι άγιοι και φυσικά οι απλοί πιστοί τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Μελετώντας κανείς το ιερό αποστολικό κείμενο διαβλέπει με τι πνεύμα ποιμαντικής ευθύνης, θερμότητος και προστασίας έναντι της λαίλαπας των σαρκικών αμαρτημάτων γράφει ο Απόστολος των εθνών και Απόστολος της Ελλάδος. Ουδεμία δε αμφιβολία υφίσταται ότι η αποστολική φράσις “τίς ασθενεί, και ουκ ασθενώ, τις σκανδαλίζεται ουκ εγώ πυρούμαι”; (Β΄Κορ. ια΄29), συμπεριλαμβάνει και αυτού του είδους τα ολισθήματα που οδηγούν στα βάραθρα και τις απαράδεκτες και οπωσδήποτε καταδικαστέες συμπεριφορές.

Έ, λοιπόν “το σώμα μας δεν έχει δημιουργηθεί για την πορνεία, αλλά για τον Κύριο. Για ν' ανήκει σε Αυτόν και να κατοικεί εντός του ο Ίδιος. Δεν έχει σημασία το ότι το σώμα μετά τον θάνατο θα διαλυθεί, αφού κάποια στιγμή θα το αναστήσει ο Θεός, ο οποίος με τη δύναμή του ανέστησε τον Κύριο Ιησού Χριστό”. Και μετά από αυτά το αποκορύφωμα μέσω ενός ερωτήματος: “Ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστίν;”.

Και μόνο αυτό το καίριο ερώτημα που θέτει ο Αποστολικός κάλαμος, κονιορτοποιεί όλα τα φληναφήματα των ψευδοθεολόγων, των ξεπεσμένων “νεορθοδόξων” και “μεταπατερικών” και όσων “ποιμένων περί την πίστιν ηστόχησαν” (Α' Τιμ. στ' 21).

“Δεν γνωρίζετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη Χριστού; Να αποσπάσω λοιπόν τα μέλη τού Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης;”. “Μη γένοιτο”. Όχι, ποτέ ο πιστός δεν επιτρέπεται να παρασυρθεί στον πειρασμό αυτό και να δεθεί στο πάθος που μολύνει τον έμψυχο ναό τού Θεού.

“Ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός τού εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστί;”.

Ουδέποτε ο άνθρωπος που εδέχθη δια του βαπτίσματος και των άλλων μυστηρίων την υιοθεσίαν επιτρέπεται να αμαρτάνει με οποιαδήποτε βεβαίως αμαρτία, πολύ δε περισσότερο με αυτού του είδους τα αηδιαστικά και βδελυρά αμαρτήματα δια τα οποία “αισχρόν εστί και λέγειν”.

Και μετά από όλα αυτά που ουδεμία αμφισβήτηση επιδέχονται τίθεται αμείλικτο το ερώτημα: “Διατί η διοικούσα Εκκλησία αρνείται να αγγίξει και να αποκαθάρει την κατάρα τής λεγομένης “νεορθοδοξίας” τουτέστιν κακοδοξίας και δαιμονολογίας που τα τελευταία έτη ως καρκίνωμα πνευματικό κατατρώγει ό,τι πολυτιμότερο και αγιώτερο υπάρχει στον χώρο της νεότητος και όχι μόνον;”. Εννοούμε την ολοκληρωτική αγνότητα έως του γάμου, την πιστότητα έως θανάτου και την ευλογημένη συζυγία. Την συζυγία όπως την θέλει ο Θεός και όπως την κηρύσσουν οι θεοφόροι πατέρες. Τι είναι εκείνο, αλήθεια, που εμποδίζει το ορθοτομείν στα ζητήματα αυτά με αποτέλεσμα, συν τοις άλλοις, να έχουν λιγοστεύσει έως σημείου κρίσεως οι νέοι άνευ κολημμάτων ιερωσύνης;

Τι είναι αυτό το οποίο εμποδίζει τους ιθύνοντας να κηρύξουν επιτέλους ευθαρσώς στο ποίμνιο, που έχουν χρεωθεί στο πετραχήλι και στο ωμοφόριό τους αυτά που τόσο ξεκάθαρα τονίζει ο Απ. Παύλος;

Μήπως υπάρχουν ψυχολογικά πλέγματα και φόβος εναντίον τού μακράν του Θεού κόσμου; Ή μήπως ενοχές περίεργες φράσσουν τα στόματα και ρίχνουν σε μια δαιμονική “χειμερία νάρκη” τις καρδιές των “διαδόχων των Αποστόλων” όπως αρέσκονται να τονίζουν εαυτούς οι ποιμένες; Πολλά “μπορεί” δύναται κανείς να εξιχνιάσει και στον τομέα αυτό της συγχρόνου ποιμαντικής για την οποία νεώτερος όσιος με θλίψη πολλή ετόνιζε το “τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται” (Ματθ. ιε΄14).

Όπως και να 'χει, το πράγμα είναι σε πολύ χειρότερο κατάντημα απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί, δοθέντος ότι και αυτές πλέον οι θεολογικές (γράφε σκοτολογικές) σχολές κατήντησαν περίγελως ακόμα και των μουσουλμάνων. Οι δε σοφές κεφαλές των καθηγητών των ψηφισάντων τις μουσουλμανικές σπουδές, τώρα πλέον εις ένδειξιν “συναδελφικής αλληλεγγύης” προς τους μουσουλμάνους καθηγητές, θα έχουν ένα ακόμα πρόσθετο επιχείρημα υπέρ των “νεορθοδόξων”, την απόλαυση δηλ. του ιδιοτύπου μουσουλμανικού παραδείσου με όλα τα παρελκόμενα...

Αδελφοί μου, όσοι πιστοί, όσοι ανεπηρέαστοι από το πνεύμα τού κόσμου και της “νέας εποχής”, “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου”!

Ας αγωνιστούμε ο καθένας με τις δυνάμεις του και τα χαρίσματά του και ας καταρτίζουμε τις υπάρξεις μας σε “ναούς τού Αγίου Πνεύματος”, “επιτελούντες αγιοσύνην εν φόβω Θεού” και ταυτοχρόνως ορθοτομούντες αποστολικώς και πατροπαραδότως προς πάσαν κατεύθυνσιν, πολεμώντας σθεναρώς και ακαταπαύστως τις πλάνες που παρεισφρέουν στην θεολογία μας και στην ορθοπραξία μας.

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ «Απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25, 46)

«Απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25, 46)

 Το Ευαγγέλιο της κρίσεως που ακούγεται στην Εκκλησία μας την Κυριακή των Απόκρεω, αποτελεί την απάντηση στην ορμή μας για γνώση του αύριο: ο Θεός δεν μας άφησε αμάρτυρο το μέλλον∙ μας άνοιξε τα μάτια,  όχι όμως σε ό,τι συνιστά απλή περιέργεια ως προς την πορεία μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ό,τι είναι καίριο και ουσιώδες, σε ό,τι δηλαδή είναι σωτηριώδες και αιώνιο. Ο Κύριος θα ξανάλθει, φωνάζει η Εκκλησία βασισμένη στα ίδια Του τα λόγια. Και θα ξανάλθει ένδοξα αυτή τη φορά «κρίναι ζώντας και νεκρούς», σε ώρα που κανείς δεν γνωρίζει. Θα έλθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄Θεσ. 5, 2), «εν ημέρα η ου προσδοκά» ο άνθρωπος (Ματθ. 24. 50). Και θα σταθούμε όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών ενώπιόν Του για να γίνει η τελική αποτίμηση. Όσοι θα βρεθούν να έχουν τηρήσει το θέλημά Του, άρα να έχουν αγαπήσει τον συνάνθρωπό τους, θα βρεθούν στους ευλογημένους του Πατρός Του. Όσοι θα βρεθούν αμετανόητοι, ανάπηροι από τα φτερά της πίστεως και της αγάπης, θα βρεθούν στους καταραμένους. Και η οριστική κατάληξη: «Απελεύσονται ούτοι (οι χωρίς αγάπη) εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον».

 1. Ο τονισμός του αιώνιου χαρακτήρα της μιας και της άλλης καταστάσεως είναι το πρώτο στο οποίο κοντοστέκεται κανείς. Ο Κύριος δεν άφησε καμία αμφιβολία περί του οριστικού και αμετάκλητου της κρίσεώς Του. Η αιωνιότητα με την ατέρμονη πορεία της είναι η προοπτική που ανοίγεται μετά τον ερχομό Του για δεύτερη φορά. «Της βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος», όπως το ομολογούμε διαρκώς και στο Σύμβολο της Πίστεως. Δεν υπάρχει πια ανακοπή και ανάκληση. Κι είναι η αιωνιότητα αυτή καταδίκη καταρχάς της παναίρεσης των Γιεχωβάδων, οι οποίοι μεταξύ των άλλων πλανών τους τονίζουν ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα σημάνει την απαρχή μιας χιλιετούς βασιλείας Του, για να ακολουθήσει έπειτα κάτι διαφορετικό. Από την άλλη ο αιώνιος χαρακτήρας της κρίσεως του Θεού καταδικάζει και όσους στο παρελθόν ή και πιο μετά πίστεψαν πλανεμένα ότι τελικώς όλοι θα αποκατασταθούν μέσα στην αγκαλιά της αγάπης του Θεού. «Η αποκατάσταση των πάντων», για την οποία μίλησε και ο μεγάλος αλλά καταδικασμένος για τις πλάνες του από την Εκκλησία θεολόγος Ωριγένης, αποτελεί μία πρόκληση και έναν πειρασμό για την Εκκλησία, η οποία όμως απέρριψε την πλάνη, διότι ακριβώς προϋποθέτει εσφαλμένη θεολογία ως προς την εικόνα που απεκάλυψε για τον Θεό ο ίδιος ο Χριστός. Δεν είναι ο Θεός το πρόβλημα για να αποκαταστήσει τους πάντες. Η αποκατάσταση αυτή είναι η διαρκής βούληση του Θεού για όλους, ακόμη και για τους δαίμονες. Διότι «ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄Τιμ. 2,4). Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι αρνούμαστε την αγάπη του Θεού και τις προκλήσεις και προσκλήσεις για μετάνοιά μας. Η «αποκατάσταση των πάντων» αλλοιώνει και την περί ανθρώπου εικόνα της Εκκλησίας, παρουσιάζοντας αυτόν  με κολοβωμένη ελευθερία.

2. Η αιωνιότητα που θα ανοιχτεί μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου – πέρα βεβαίως από την αιωνιότητα ως παρούσα κατάσταση του εδώ κόσμου που ζει ο Χριστιανός μέσα στην Εκκλησία: «αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (ευαγγελιστής Ιωάννης) - δεν θα φέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που ζει ο άνθρωπος αμέσως μετά τον θάνατό του. Σε όποια κατάσταση δηλαδή  φεύγουμε από τη ζωή αυτή, είτε εν μετανοία είτε εν αμετανοησία, σε αυτήν την κατάσταση θα μας βρει και η Δευτέρα Παρουσία. Κι αυτό θα πει: το οριστικό και αμετάκλητο τέλος για τον καθένα μας, σε επίπεδο αιωνιότητας, έρχεται στην ουσία την ώρα του θανάτου μας. Η μόνη διαφορά μεταξύ της μερικής κρίσεως που υφίσταται ο άνθρωπος όταν πεθάνει, και της γενικής κρίσεως που θα υποστεί την ημέρα της Κρίσεως, θα είναι στον βαθμό της έντασης: στη μερική κρίση κρίνεται με μόνη την ψυχή∙ στη γενική κρίση θα κριθεί μαζί με το σώμα, που θα αναστήσει ο Χριστός. Υπό το πρίσμα αυτό ο προβληματισμός και η αγωνία ορισμένων για το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία είναι χωρίς νόημα: η ώρα του θανάτου μας στην πραγματικότητα αποτελεί και την ώρα της τελικής κρίσεώς μας, αφού δεν υπάρχει προοπτική μετάνοιας μετά τον θάνατό μας. «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια» κατά τη γνωστή και κλασική διατύπωση.

3. Μιλώντας όμως για τον αιώνιο χαρακτήρα είτε της κόλασης είτε της ζωής, κατά τη διάκριση του Κυρίου, πρέπει να έχουμε την ορθή εικόνα των καταστάσεων αυτών. Να τις βλέπουμε δηλαδή με τις προϋποθέσεις του Ευαγγελίου, της Αποστολικής και της Πατερικής Παραδόσεως. Διότι δυστυχώς υπάρχει πολλή και μεγάλη διαστρέβλωση επ’ αυτών. Άλλοι απορρίπτουν τις καταστάσεις του Παραδείσου και της Κολάσεως, άλλοι τις θεωρούν ως καταστάσεις μόνον του κόσμου τούτου, άλλοι τις κατανοούν με μεσαιωνικές εικόνες: ως τόπους που είτε βράζουν και ψήνονται οι άνθρωποι (η κόλαση) είτε αναπαύονται σε κήπους και ανάκλιντρα (ο παράδεισος).

Η Εκκλησία μας λοιπόν διδάσκει πως ό,τι ονομάζουμε κόλαση και παράδεισος δεν υφίσταται από πλευράς του Θεού. Διότι «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄Ιωάν. 4, 16), και έτσι το μόνο που δύναται είναι να αγαπά. Κατά συνέπεια  όλοι οι άνθρωποι όλων των αποχρώσεων και όλων των καταστάσεων, είτε πιστοί είτε άπιστοι, ως παιδιά του Θεού δέχονται την ίδια αγάπη από Εκείνον. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Διακρίσεις κάνουμε εμείς οι εμπαθείς άνθρωποι. Αν ένας γονιός φτάνει στο σημείο να αγαπά όλα τα παιδιά του το ίδιο, είτε είναι μέσα στο σπίτι είτε εκτός, πόσο περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας, ο Οποίος είναι παντελώς απαλλαγμένος από οποιαδήποτε εμπάθεια και οποιαδήποτε κακία. Αν όμως δεν υφίσταται κόλαση και παράδεισος από πλευράς του Θεού, υφίσταται από πλευράς των ανθρώπων. Εμείς τη μία και ενιαία αγάπη του Θεού δυστυχώς την ζούμε έτσι και αλλιώς: είτε δηλαδή θετικά είτε αρνητικά. Διότι οι δικές μας προϋποθέσεις ζωής μεταποιούν και αλλοιώνουν τη θεϊκή αγάπη. Έτσι ο μετανοημένος πιστός που αγωνίστηκε σε αυτήν τη ζωή να απαλλαγεί από τον εγωισμό και την αμαρτία: ό,τι καταργεί και σκοτώνει την αγάπη, δέχεται την ενέργεια της αγάπης του Θεού και την βιώνει ως φως και ευλογία. Ο αμετανόητος όμως, που παγίωσε τον εγωισμό μέσα του κι έκανε πέτρα την καρδιά του, αυτός την ίδια αγάπη του Θεού την δέχεται πια αρνητικά: ως φωτιά που τον κατακαίει και τον πονάει. Σαν τον ήλιο που οι ίδιες ακτίνες του το μεν πτώμα το αποσυνθέτουν, τον δε ζωντανό οργανισμό τον ζωοποιούν και τον αναζωογονούν.

 Έτσι για το αν βρεθούμε στην κόλαση ή στον παράδεισο, όπως λέμε, αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς και όχι ο Θεός. Ο Θεός μας αγαπά. Εμείς δεν μπορούμε να γευτούμε την αγάπη Του, γιατί όσο μας δόθηκε ο χρόνος εργασίας και μετανοίας, αυτή η ζωή, εμείς φροντίσαμε να παραλύσουμε τις αισθήσεις μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας παραξενεύουν τα λόγια μερικών Πατέρων της Εκκλησίας που μιλώντας για τα θέματα αυτά είπαν: ακόμη και στην περίπτωση που ο Θεός διά της βίας μας έβαζε στον Παράδεισο, ακόμη και στην υποτιθέμενη αυτή περίπτωση τον παράδεισο εμείς θα τον ζούσαμε ως κόλαση. Διότι ο εγωιστής άνθρωπος και στον παράδεισο θα είναι εγωιστής, άρα κολασμένος.

4. Τι θα κρίνει βεβαίως την ένταξή μας στη μία ή στην άλλη κατάσταση είναι γνωστό και το αναφέραμε ακροθιγώς παραπάνω: η αγάπη που φροντίσαμε να κρατήσουμε στη ζωή αυτή και απέναντι στον Θεό και απέναντι στον συνάνθρωπο. Και κυρίως απέναντι στον συνάνθρωπο, διότι αυτή κρίνει την ποιότητα και της αγάπης μας προς τον Θεό. «Αν δεν αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας που βλέπουμε – επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης – πώς θα αγαπάμε τον Θεό που δεν βλέπουμε;» (Πρβλ. Α΄ Ιωάν. 4, 20). Η αγάπη μας λοιπόν προς τον συνάνθρωπο συνιστά και το έσχατο κριτήριο, πάνω στο οποίο θα κριθούμε.

Και πράγματι η παραβολή της Κρίσεως αυτό επισημαίνει: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Και «εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε». Τα λόγια του Κυρίου είναι συγκλονιστικά. Ο άλλος, ο πλησίον, ο συνάνθρωπος, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν είναι απλώς ο άλλος. Πολύ περισσότερο δεν είναι ο ξένος και ο εχθρός, που μπορεί να φτάσει να θεωρηθεί και ως η κόλασή μου – μία θεώρηση που συνιστά την ίδια την αθεΐα. Διότι πράγματι χωρίς Θεό στη ζωή μου, ο συνάνθρωπος αποτελεί για μένα μόνο απειλή και ενόχληση. Ο άλλος όμως, κατά τον Κύριο, είναι ο αδελφός του Κυρίου, κι ακόμη πιο πολύ: ο ίδιος ο Κύριος.

5. Δεν αποτελούν συμβολικές εικόνες αυτά που λέγει ο Χριστός. Είναι οριστικές διατυπώσεις που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Ο Χριστός αίρει την τύφλωσή μας και μας δίνει τα μάτια για να δούμε την κρυμμένη πραγματικότητα. Το έσχατο βάθος της. Και μας λέει: μη με ψάχνετε εδώ κι εκεί. Δείτε με στα πρόσωπα των συνανθρώπων σας. Ακόμη και σε εσάς τους ίδιους. Ο καθένας λοιπόν από εμάς συνιστά μία κρυμμένη παρουσία Χριστού. Αποτελούμε μία πρόκληση διαλόγου με τον Χριστό και μία βίωση της Δευτέρας Παρουσίας του πριν ακόμη εκείνη έρθει. Έτσι η κόλαση και ο παράδεισος δεν ανήκουν ως καταστάσεις στο μακρινό και απώτατο μέλλον. Είναι πολύ κοντά μας, μπροστά κυριολεκτικά στα μάτια μας, όσο είμαστε εμείς οι ίδιοι μπροστά στον εαυτό μας και μπροστά στον κάθε συνάνθρωπό μας. Την κόλαση και τον παράδεισο τα κερδίζουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας. Κι αυτό που τώρα ζούμε, το ίδιο με μεγαλύτερη ένταση θα ζήσουμε και μετά τον θάνατό μας, και με την απόλυτη δυνατή ένταση μετά τον ερχομό του Χριστού στη Δευτέρα Του Παρουσία. Πόσο οικεία και γνώριμα λοιπόν ακούει στα αυτιά του ο Χριστιανός τα λόγια των Πατέρων του: «Από τον πλησίον μας εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος. Γιατί αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, τον Χριστό κερδίσαμε. Κι αν τον προσβάλουμε, Εκείνον χάσαμε».

Η παραβολή της κρίσεως ακούγεται μία φορά τον χρόνο στην Εκκλησία μας, την Κυριακή των Απόκρεω – σκαλοπάτι κι αυτή για την είσοδό μας στη Σαρακοστή. Περιττό να πούμε ότι λόγω της σπουδαιότητάς της θα πρέπει να την έχουμε μόνιμο και καθημερινό ανάγνωσμά μας και μελέτη του βίου μας διαπαντός. Διότι επικεντρώνει την προσοχή μας σε ό,τι πιο ουσιαστικό έχουμε να κάνουμε στη ζωή αυτή, από το οποίο εξαρτάται και το αιώνιο μέλλον μας: να αγαπάμε τους πάντες και τα πάντα. Για χάρη του Χριστού. Για χάρη δική μας.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ ῾῾Αμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς...εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε᾽ (Α´ Κορ. 8, 12)

῾῾Αμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς...εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε᾽

(Α´ Κορ. 8, 12)

α. Μέ τήν παραβολή τῆς κρίσεως πού προβάλλει τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν ᾽Απόκρεω μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ ᾽Εκκλησία μας ὅτι ἡ ζωή αὐτή ὄχι μόνο θά τελειώσει, ἀλλά καί θά ἐλεγχθεῖ. Θά᾽ ρθει ὁ Χριστός στήν Δευτέρα Του Παρουσία κι ἐκεῖ θά ἀποδώσει στόν καθένα ἀνάλογα μέ αὐτά πού πολιτεύτηκε, σέ σχέση μάλιστα μέ τόν συνάνθρωπό του. Στό ἴδιο μῆκος κύματος ὅμως βρίσκεται καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. ᾽Αναφέρεται σέ ἕνα συγκεκριμένο πρόβλημα τῆς ᾽Εκκλησίας τῆς Κορίνθου, δηλαδή στή στάση ὁρισμένων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μέσα στά πλαίσια τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας τους ἔτρωγαν ἀπό τά λεγόμενα εἰδωλόθυτα, δηλαδή τά κρέατα ἀπό τίς εἰδωλολατρικές θυσίες, καί ἐνῶ γι᾽ αὐτούς δέν ὑπῆρχε συνειδησιακό πρόβλημα, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε κάποια ῾ἱερότητα᾽ στά εἰδωλόθυτα, προκαλοῦσαν τή συνείδηση τῶν ἁπλῶν καί ἀσθενῶν στή συνείδηση ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦσαν νά δοῦν τά εἰδωλόθυτα ὡς ἁπλά κρέατα. ῎Ετσι ὅμως ἡ ἐλευθερία τους αὐτή, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γινόταν ἁμαρτία μέ τήν πρόκλησή τους αὐτή, ἡ ὁποία τελικῶς ἀναφερόταν στόν ἴδιο τόν Κύριο. ῾῾Αμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς καί τύπτοντες τήν συνείδησιν αὐτῶν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε᾽. ῾Αμαρτάνοντας ἀπέναντι στούς ἀδελφούς καί πληγώνοντας τή συνείδησή τους πού εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε ἀπέναντι στόν ἴδιο τόν Χριστό.

β. 1. ῾Ο ἀπόστολος μᾶς πάει σέ βαθιά νερά: μᾶς ἀνοίγει τά μάτια καταρχάς νά δοῦμε τά πραγματικά ὅρια τῆς ἁμαρτίας. Διότι μᾶς λέει ὅτι ἁμαρτία δέν εἶναι μόνον ὅ,τι εὐθέως προκαλεῖ τόν ἄνθρωπο – τόν ἑαυτό μας ἤ τόν συνάνθρωπο – δηλαδή οἱ βαριές λεγόμενες ἁμαρτίες: φόνος, ὕβρεις, μοιχεῖες, πορνεῖες κλπ., ἀλλά καί αὐτό πού ἔστω ἐπ᾽ ἐλάχιστον προκαλεῖ τή συνείδηση τοῦ ἄλλου, ὅπως γιά παράδειγμα μία καλή θεωρούμενη δική μας ἐνέργεια, ἡ ὁποία ὅμως μπορεῖ νά σκανδαλίσει ἕναν ἀρχάριο ἐν Χριστῷ ἀδελφό. Καί πέραν τούτου: ἁμαρτία εἶναι, ὅπως διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καί ὅ,τι μπορεῖ νά τόν προκαλέσει καί σέ ἐπίπεδο λογισμῶν μέ τίς κατά διάνοιαν λεγόμενες ἁμαρτίες. Διότι δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁμαρτία ξεκινᾶ ὡς λογισμός στή διάνοια κι ἔπειτα προχωρεῖ καί γίνεται πράξη. ῎Ετσι μπορεῖ κανείς νά βλάπτει τόν συνάνθρωπό του – καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του βεβαίως: ὁ πρῶτος συνάνθρωπος εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός - ἀπό τήν ὥρα πού θά δεχθεῖ καί τήν παραμικρή ὑποψία ἤ κακή σκέψη ἀπέναντί του. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἅγιοί μας, παλαιότεροι καί νεώτεροι, ἐπανειλημμένως τόνιζαν τή σημασία τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε μέσα μας ἀπέναντι στόν συνάνθρωπό μας: καλός λογισμός σημαίνει οὐσιαστική βοήθεια σ᾽ αὐτόν, κακός λογισμός σημαίνει ἀρνητική ἐνέργεια πού τόν ὠθεῖ σέ ἄσχημους ἀτραπούς. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή λοιπόν ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας βαθαίνει πάρα πολύ, διότι ἀνάγεται στό βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. ῾Ο ἄνθρωπος ἁμαρτάνει εἴτε λόγῳ εἴτε ἔργῳ εἴτε διανοίᾳ.

2. Τά πράγματα ῾σκληραίνουν᾽ ἀκόμη περισσότερο ὅμως μέ τήν ἀναγωγή πού κάνει ὁ ἀπόστολος: ἡ ὅποια ἁμαρτία μας, ἀκόμη καί ἡ παραμικρότερη, δέν ἔχει τελικό ἀποδέκτη τόν συνάνθρωπο, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Χριστό. ῾Εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε᾽. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν κατανοεῖται σέ ἐπίπεδο μόνο ὁριζόντιο· ἁπλώνεται σέ χῶρο πέραν τῆς κτιστῆς πραγματικότητας, στήν ἴδια τή θεότητα. ῾Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα᾽ ἀκοῦμε ἤδη ἀπό τόν ψαλμωδό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῞Οταν ἁμαρτάνουμε λοιπόν δέν καταστρατηγοῦμε ἁπλῶς ἕναν κανόνα, δέν γίνεται μία παρέκκλιση πού εἶναι ἐπιφανειακή, ἀλλά χαλᾶμε τή σχέση μας μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, πού θά πεῖ δέν παθαίνει βεβαίως κάτι ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά ἀλλοιώνονται ὅλες οἱ δικές μας σχέσεις μαζί κι ὁ ἑαυτός μας. ῾Η παραβολή τοῦ ἀσώτου μάλιστα τῆς προηγουμένης Κυριακῆς μέ τρόπο ἀνάγλυφο καί συγκλονιστικό μᾶς περιέγραψε τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας ὡς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό Πατέρα: ἡ ἀπώλεια τοῦ ἑαυτοῦ καί ὁ ἴδιος ὁ θάνατος. ῾῾Ο υἱός μου οὗτος νεκρός ἦν...καί ἀπολωλός᾽.

3. ῾Η ἀναγωγή αὐτή, ἡ ταύτιση δηλαδή τῆς ἁμαρτίας πρός τόν συνάνθρωπο μέ τήν ἁμαρτία πρός τόν Χριστό δέν ἀποτελεῖ βεβαίως μία αὐθαίρετη ὑπόθεση τοῦ ἀποστόλου Παύλου. ῾Ο ἀπόστολος κινεῖται ἀπολύτως ἐκκλησιολογικά καί ἀναφέρεται σ᾽ αὐτό πού συνιστᾶ τή βάση τῆς ᾽Εκκλησίας: διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ντυθήκαμε τόν Χριστό καί γίναμε ζωντανά μέλη τοῦ ἁγίου σώματός Του. ῾῞Οσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε᾽.  Συνεπῶς ὅ,τι συμβαίνει στή σχέση μας μέ τόν συνάνθρωπο, ὅπως καί μέ ἐμᾶς τούς ἴδιους, ἀναφέρεται στόν ἴδιο τόν Κύριο. Πρόκειται γιά τήν ἴδια πραγματικότητα γιά τήν ὁποία κάνει λόγο καί ἡ παραβολή τῆς Κρίσεως τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου:  ῾ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε᾽. Καί ῾ἐφ᾽ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε᾽. ῾Ο Χριστός ταυτίζει τόν ἑαυτό Του μέ ἐμᾶς κι αὐτό τό βλέπουμε νά ἐνεργοποιεῖται μέ τό μυστήριο τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. ῾Η θετική ἤ ἡ ἀρνητική στάση μας λοιπόν ἔναντι τοῦ κάθε συνανθρώπου μας, καί μάλιστα τόν χριστιανό, ἀντανακλᾶ ἀκριβῶς στόν ῎Ιδιο. Κι αὐτό σημαίνει βεβαίως ὅτι τό μόνο πού μᾶς δικαιώνει ἀπέναντί Του εἶναι ἡ στάση τῆς ἀγάπης μας ἔναντι τοῦ συνανθρώπου μας, γιατί Αὐτός εἶναι ἀγάπη.

4. Καί πράγματι: ἡ ἁμαρτία στό ὁποιοδήποτε ἐπίπεδό της σημαίνει τήν ἔλλειψη τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης. ῾Πᾶν ὅ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτία ἐστί᾽ θά πεῖ ὁ ἀπόστολος, καί ῾πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽. Προκαλοῦμε τόν ἄλλον δηλαδή καί ἁμαρτάνουμε ἀπέναντί του διότι ἀκριβῶς δέν τόν ἀγαποῦμε. Καί δέν τόν ἀγαποῦμε γιατί δέν ἔχουμε Θεό μέσα μας πού μᾶς δίνει τά μάτια νά βλέπουμε τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους ὡς συνέχεια ᾽Εκείνου: ἡ ἁμαρτία ὡς ἄρνηση τῆς ἀγάπης φανερώνει τήν πνευματική μας τύφλωση. Κι αὐτό θά πεῖ: στόν βαθμό πού ἀρχίζουμε νά ἀγαπᾶμε σταματᾶμε καί νά ἁμαρτάνουμε. ῞Ο,τι  κάνουμε ἐν ἀγάπῃ ἔστω κι ἄν φαίνεται ἀρνητικό, τελικῶς λειτουργεῖ ὑπέρ τοῦ ἄλλου καί ὑπέρ ἡμῶν. Κι αὐτό γιατί, ὅπως εἴπαμε, μέ τόν τρόπο αὐτό ἐνεργοποιεῖται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μόνο στήν ἀγάπη βρίσκει τό πρόσφορο ἔδαφος παρουσίας καί ἀναπτύξεώς της.

Κριτήριο λοιπόν τῆς στάσης τοῦ χριστιανοῦ ἔναντι τοῦ συνανθρώπου του εἶναι ἡ ἀγάπη καί μόνον αὐτή. Μπορεῖ ὁ χριστιανός νά ζεῖ καί νά ἀναπνέει ἐλεύθερα, διότι ῾ἐπ᾽ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθη᾽, ἡ ἐλευθερία του ὅμως αὐτή περιορίζεται ἀπό τήν ἀγάπη του. Μία ἐλευθερία χωρίς ἀγάπη ἀποτελεῖ ἐπικάλυμμα κακίας, τήν ὁποία καταδικάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Α´ Πέτρ. 2, 16). ᾽Ελευθερία καί ἀγάπη λοιπόν συνυπάρχουν καί καμμία δέν ὑφίσταται χωρίς τήν ἄλλη, ἄν θεωρηθοῦν χριστιανικά. ᾽Εδῶ συνεπῶς κατανοοῦμε αὐτό πού λέει ὁ ἀπόστολος στούς Κορινθίους: πῶς μπορεῖ ἡ ἐλευθερία σας νά μή λαμβάνει ὑπόψη τή συνείδηση τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν σας; Εἶναι σά νά μή λειτουργεῖτε μέ ἀγάπη. ῾Βλέπετε μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν᾽. Προσέξτε μήπως τό ἐλεύθερο δικαίωμά σας γίνει αἰτία νά σκοντάψουν καί νά πέσουν ἐκεῖνοι πού ἡ πίστη τους εἶναι ἀδύνατη.

γ. Δέν μποροῦμε νά ἁμαρτάνουμε μέ ἐλαφριά τή συνείδηση. ῾Η ἁμαρτία ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό καί συνεπῶς ὅταν τή διαπράττουμε διακυβεύουμε τό αἰώνιο μέλλον μας. Δυστυχῶς ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐλαφρότητα αὐτή, γι᾽ αὐτό καί ὑπάρχουν τόσες ἀνισορροπίες, τόσες μελαγχολίες, τόσες φοβίες, τόσες διαμάχες. ῾Η μόνη λύση εἶναι νά ἐνεργοποιοῦμε ὡς χριστιανοί καθημερινῶς τήν αὐτοσυνειδησίας μας, νά νιώθουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, νά βλέπουμε τόν Χριστό στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Αὐτό σημαίνει ὅμως διαρκή ἀγώνα μετανοίας, γεγονός πού ἀποκαλύπτει τό μεγαλεῖο τῆς Σαρακοστῆς πού ζοῦμε στήν ᾽Εκκλησία μας. Διότι Σαρακοστή σημαίνει κλήση γιά μετάνοια. 
π.Γεώργιος Δορμπαράκης

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

«Όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη Αυτού…»

(Ματθ. 25, 31)

 

α. Την προηγουμένη Κυριακή η Εκκλησία μας διά της παραβολής του ασώτου τόνισε την αγάπη και τη φιλανθρωπία του Θεού ως βάση της μετανοίας του ανθρώπου. Στη σημερινή Κυριακή της παραβολής της κρίσεως τονίζει την άλλη όψη της αγάπης Του, τη δικαιοσύνη Του, η οποία βεβαίως κατανοούμενη πέρα από τις ανθρώπινες εκδοχές της θέτει όριο στις ανθρώπινες αυθαιρεσίες – ένα σταμάτημα του αέναου της αμαρτίας του - γιατί προκαλεί τον άνθρωπο να σκεφτεί ότι θα έλθει ώρα που θα δώσει λόγο για ό,τι έκανε, είπε, σκέφτηκε ακόμη στη ζωή αυτή που του δώρισε ο Δημιουργός. Πάνω σ’ αυτήν την ώρα της κρίσεως θα σταθούμε λίγο σήμερα, με τη βεβαιότητα ότι όχι μόνον είναι το πιο σίγουρο γεγονός που θα αντιμετωπίσουμε όλοι οι άνθρωποι, αλλά και το πιο βοηθητικό και προκλητικό για τη μετάνοιά μας.

 

β. 1. Η κρίση λοιπόν καταρχάς είναι ό,τι πιο σίγουρο και βέβαιο που θα αντιμετωπίσουμε οι άνθρωποι. Και τούτο γιατί ο Κύριος επανειλημμένως απεκάλυψε ότι και πάλι θα έλθει στον κόσμο τούτο, μετά την πρώτη Του παρουσία, προκειμένου να κρίνει τον κόσμο. Και θα έλθει ένδοξα τη φορά αυτή, «μετά δυνάμεως και δόξης πολλής». Κι αυτήν τη βεβαιότητα εξέφραζαν συνεχώς και οι Απόστολοι. Εντελώς ενδεικτικά ας θυμηθούμε τον λόγο του αποστόλου Παύλου στους Αθηναίους στον Άρειο Πάγο: «ο Θεός έστησεν ημέραν, εν η μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν ανδρί ω ώρισε» (Πρ. Απ. 17, 31).  Κι η βεβαιότητά τους αυτή στηριζόταν στα λόγια του ίδιου του Χριστού, τα οποία κατέστησε απολύτως αξιόπιστα με την αναφορά σε γεγονότα που σύντομα πραγματοποιήθηκαν, όπως το θαυμαστό γεγονός της Πεντηκοστής, την εξουσία για δυνάμεις και σημεία που έδωσε στους Αποστόλους, την πρόβλεψη της καταστροφής της Ιερουσαλήμ. Έτσι με την επιβεβαίωση πολύ σύντομα των προφητειών του Κυρίου απέκτησαν οι πιστοί - και με λογικό συνειρμό - τη βεβαιότητα για την αλήθεια και όλων των άλλων λόγων Του, όπως για την ένδοξη επάνοδό Του για δεύτερη φορά. Κι είναι καλό να υπενθυμίσουμε εδώ την ταυτότητα δράσεως του Θεού στην Καινή Διαθήκη όπως και στην Παλαιά. Θέλουμε να πούμε ότι όπως και στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης βλέπουμε ότι με φωτισμό Θεού πριν αναφερθούν στον μελλοντικό ερχομό του Μεσσία πρώτα εξήγγελλαν  πολύ προσεχή σ’ αυτούς γεγονότα τα οποία επιβεβαιώνονταν, συνεπώς η προφητεία τους και για τον Μεσσία θεωρείτο λόγος βέβαιος,  το ίδιο και στην Καινή με τον ίδιο τον Κύριο.

 

2. Η κρίση όμως αυτή του Θεού κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα είναι γενική. Υπάρχει και μία άλλη, η μερική, η οποία συμβαίνει με τον θάνατο του ανθρώπου. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν και μετά τούτο κρίσις», θα πει ο απόστολος Παύλος. Καθένας δηλαδή που φεύγει από τον κόσμο τούτο κρίνεται από τον Θεό, αλλά η οριστική αποτίμηση, ψυχή τε και σώματι, θα γίνει στη Δευτέρα Παρουσία.

Κριτήριο της κρίσεως, μερικής και γενικής, όπως λέει το Ευαγγέλιο, θα είναι η έμπρακτη αγάπη: πώς σταθήκαμε έναντι του κάθε συνανθρώπου μας, ο οποίος μάλιστα φανερώνει τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση στην πραγματικότητα θα κρίνει τη διαρκή ή όχι σχέση μας με τον Θεό. Ενώ δηλαδή θα κριθούμε για τη στάση μας έναντι του άλλου συνανθρώπου, στην πραγματικότητα θα κριθούμε και για το πώς σταθήκαμε έναντι του Χριστού. Έτσι ιδιαιτέρως στην παραβολή της κρίσεως επισημαίνεται η μεγάλη αλήθεια ότι ο κάθε συνάνθρωπός μας  αποτελεί για εμάς – όπως κι εμείς για τους άλλους -μία θεοφάνεια. Στο πρόσωπο του καθενός μπορούμε να δούμε τον ίδιο τον Θεό. Γι’ αυτό και η Πατερική μας παράδοση επιμένει αδιάκοπα ότι ο δρόμος για τον Θεό περνάει πάντοτε από τον πλησίον μας.

 

3. Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι με την αλήθεια αυτή καταργείται κάθε είδος ατομισμού, αυτάρκειας και ελιτισμού. Διότι τονίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της χριστιανικής πίστεως, δηλαδή η ίδια η αγάπη. Πόση πλάνη και ψέμα, αλήθεια, υπάρχει σ’ αυτό που λένε πολλοί, ότι δηλαδή ο χριστιανισμός κάνει τον άνθρωπο αντικοινωνικό! Εκτός αν εννοούν ότι τον απομακρύνει από την αμαρτία και τα διάφορα στέκια της. Η αλήθεια όμως ορθώνεται περίτρανα: ο μόνος σωστά  κοινωνικός άνθρωπος είναι ο χριστιανός. Γιατί η ίδια η πίστη τον σπρώχνει «κατ’ ανάγκην» σε άνοιγμα προς τον Θεό και προς τον άλλον. Ποια άλλη θρησκεία, θεοσοφία, φιλοσοφία άραγε συνέδεσε με τέτοιον απόλυτο τρόπο τη σωτηρία του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του; Απολύτως καμία.

 

4. Είπαμε όμως παραπάνω ότι η παραβολή αποτελεί και τη μεγαλύτερη πρόκληση για μετάνοια του ανθρώπου. Διότι πράγματι ενόψει της βεβαίας αυτής πραγματικότητας ο άνθρωπος και ιδίως ο βαθιά πιστός κινητοποιείται σε εγρήγορση και μετάνοια. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επαναπαυθεί στον κόσμο τούτο. Η κάθε πράξη και σκέψη του θα ελεγχθεί από τον Χριστό. Αληθινά, η παραβολή ειπώθηκε από τον Κύριο μέσα στην προοπτική της εγρηγόρσεως: να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, γιατί έρχεται ο Κύριος ως κριτής την ώρα που δεν Τον περιμένουμε. Κι αυτό ήταν και το κυριότερο κίνητρο της πρώτης Εκκλησίας, όπως φαίνεται από όλη την Καινή Διαθήκη, για να κρατούν οι χριστιανοί ζωντανή τη σχέση τους με τον Χριστό. «Μαράν αθά», δηλαδή ο Κύριος έρχεται ή έλα Κύριε, ήταν το σύνθημα θα λέγαμε της ζωής τους.

 

5. Αυτό όμως σημαίνει ότι η προσμονή της κρίσεως δεν ήταν γι’ αυτούς τόσο ένα όριο φόβου, όσο μία λαχτάρα αγάπης: περίμεναν συνεχώς τον αγαπημένο τους Κύριο, τον νυμφίο της ψυχής τους, οπότε η τήρηση των εντολών του Χριστού ποτέ δεν κατενοείτο ως πίεση και δέσμευση, αλλά ως χαρούμενη αυτοπροσφορά μπροστά στο χάραμα της μεγάλης ημέρας: του και πάλι ερχομού Του!

 

γ. Οι ηθικολόγοι της κάθε εποχής αποξηραμένοι οι ίδιοι με τους κανόνες τους μάς προσφέρουν πολλά «πρέπει» καταπιέζοντάς μας. Η Εκκλησία μας κάθε φορά, κάθε στιγμή, μας καλεί σε αγάπη προς τον Θεό ως αγάπη προς τον πλησίον ενόψει της προοπτικής του ερχομού Του. Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε ζωντανοί και ευλογημένοι άνθρωποι, ας αγαπούμε. Είναι το αιώνιο συμφέρον μας και η τωρινή αλλά και παντοτινή χαρά μας. 

π.. Γεώργιος Δορμπαράκης

Πακτωλός ἑκατομμυρίων εὐρώ ρέει στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν...

Τοῦ Διονύση Μακρῆ

 

Προγράμματα τοῦ ΕΣΠΑ ἀξίας 40 καί πλέον ἑκατομμυρίων εὐρώ ἔχουν ἐγκριθεῖ καί ἤδη ὑλοποιοῦνται γιά λογαριασμό τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν τά τελευταῖα δύο χρόνια. Προγράμματα τά ὁποῖα ἀποσκοποῦν νά ἐκσυγχρονίσουν τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση ὄχι μόνο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων Ἱερῶν Μητροπόλεων. Ἐπιγράφονται καί ἀφοροῦν τήν ἠλεκτρονική ἐκκλησιαστική διακυβέρνηση.
Καλά ἐνημερωμένη πηγή ὑποστήριζε ὅτι ἡ ὑλοποίηση τῶν προγραμμάτων τούτων θά συμβάλει οὕτως ὥστε νά καταστεῖ πράξη τά ὅσα διακήρυξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος στήν ἐνθρονιστήριο ὁμιλία του περί ἐλαχιστοποίησης τῶν δυσβάστακτων χαρατσιῶν πού ἔχουν ἐπιβληθεῖ στούς ἱερούς ναούς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τήν τελευταία δεκαετία. Χαράτσια τά ὁποῖα ἐμποδίζουν τίς ἐνοριακές δραστηριότητες καί ἐν γένει καθιστοῦν δυσβάστακτο τό ἐνοριακό ἔργο. Γιατί εἶναι γεγονός ὅτι σχεδόν ὅλοι οἱ ναοί εἶναι καταχρεωμένοι στήν Ἀρχιεπισκοπή.
Μέ τόν πακτωλό λοιπόν τῶν ἑκατομμυρίων πού ρέουν ἄφθονα καί μάλιστα σέ καιρούς οἰκονομικῆς κρίσης τά τελευταῖα δύο χρόνια στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν εἶναι φυσικό νά ἐφαρμοστεῖ μία νέα πολιτική διαγραφῆς τῶν χρεῶν αὐτῶν. Δέν ἀποκλείεται λοιπόν σέ πρώτη φάση νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν καταβολή τριμηνιαίων δόσεων οἱ ἐνορίες πού συντηροῦν φιλανθρωπικά ἱδρύματα, κυρίως γηροκομεῖα, ὅπως οἱ ἱεροί ναοί Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν, Προφήτη Ἡλιοῦ στό Παγκράτι, Ἁγίων Ἀποστόλων Τζιτζιφιές κ. ἄ. Καί σέ δεύτερη φάση νά ἀπαλλαγοῦν ναοί πού εἶναι ὑπό ἀνέγερση ὅπως λ. χ. ὁ ἱερός ναός Ἁγίου Δημητρίου, στόν ὁμώνυμο Δῆμο κ. ἄ. Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τόνιζε καλά ἐνημερωμένη πηγή ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος θά κάνει πράξη -ἔστω καί καθυστερημένα- τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε πρός τούς ἱερεῖς του τήν ἡμέρα πού ἀνέλαβε τά ἡνία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν.
Σύμφωνα πάντως μέ τά ὅσα ἀναφέρουν οἱ προκηρύξεις καί οἱ διαγωνισμοί πού ἤδη βρίσκονται σέ ἐφαρμογή, τά προγράμματα τοῦ ΕΣΠΑ πού διαχειρίζεται ἀποκλειστικά ἡ Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ἀφοροῦν καί τίς λοιπές Ἱερές Μητροπόλεις ἀλλά καί τήν ἴδια τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὡστόσο Μητροπολίτες στούς ὁποίους ἀπευθυνθήκαμε γιά νά ἐνημερωθοῦμε περαιτέρω εἶχαν πλήρη ἄγνοια καί φάνηκαν νά ἐκπλήσσονται... Συγκεκριμένα στήν Ἀρχιεπισκοπή καί στή ΜΚΟ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς «Ἀποστολή» τρέχουν διάφορα προγράμματα πολλῶν ἑκατομμυρίων εὐρώ. Γιά παράδειγμα ἕνα ἐκ τῶν προγραμμάτων αὐτῶν ἐπιγράφεται «Ἐφαρμογές Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης (ΗΔ) καί Διαχείρισης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκίνητης Περιουσίας (ΔΕΑΠ)» καί ἀγγίζει τά €8.523.900,00 (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ). Βλ. πίνακα 1

 

Παραθέτουμε τα Συνοπτικά στοιχεία Έργου
ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΟΥ	«Εφαρμογές Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΗΔ) και Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Ακίνητης Περιουσίας (ΔΕΑΠ)»
ΑΝΑΘΕΤΟΥΣΑ ΑΡΧΗ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ	Υπουργείο Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας
ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ	Οι εγκαταστάσεις της Αναθέτουσας Αρχής, Αγίας Φιλοθέης 21, Τ.Κ. 10556 Αθήνα, καθώς και: §         οι εγκαταστάσεις των συμμετεχουσών Ιερών Μητροπόλεων §         τα εκάστοτε σημεία εντός της Ελληνικής Επικράτειας που θα υποδειχθούν από την Αναθέτουσα Αρχή
ΕΙΔΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ	Υπηρεσίες. Ταξινόμηση κατά CPV: 72.00.00.00-5 - Υπηρεσίες τεχνολογίας των πληροφοριών: παροχή συμβουλών, ανάπτυξη λογισμικού, Διαδίκτυο και υποστήριξη
ΕΙΔΟΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ	Ανοικτός Διαγωνισμός με κριτήριο ανάθεσης την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη προσφορά
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ	Ο προϋπολογισμός του Έργου ανέρχεται στο ποσό των € 5.682.600,00 Ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ 23%. (Προϋπολογισμός χωρίς ΦΠΑ: €4.620.000,00. ΦΠΑ: €1.062.600,00)
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	Το Δικαίωμα Προαίρεσης ανέρχεται: §         Έως 36% του προϋπολογισμού του έργου (περιλαμβανομένου ΦΠΑ), όσον αφορά σε υπηρεσίες συντήρησης για τη διάρκεια της ΠΕΣ μετά την περίοδο προσφερόμενης εγγύησης καθώς και §         Έως 14% του προϋπολογισμού του έργου (περιλαμβανομένου ΦΠΑ), όσον αφορά στο φυσικό αντικείμενο έργου
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	€8.523.900,00 (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ) €6.930.000,00 (χωρίς ΦΠΑ)
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΕΡΓΟΥ	Το Έργο χρηματοδοτείται από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ψηφιακή Σύγκλιση», στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και από Εθνικούς Πόρους. Κωδικός Πράξης: 372942 Οι δαπάνες του Έργου θα βαρύνουν το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, και συγκεκριμένα τον κωδικό ΣΑΕ: 2012ΣΕ51980002
ΧΡΟΝΟΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ – ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΡΓΟΥ	Δέκα επτά (17) Μήνες από την υπογραφή της Σύμβασης
ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΟΥ	Η Μέγιστη διάρκεια της σύμβασης υπολογίζεται ως το άθροισμα του χρόνου υλοποίησης και του χρόνου που θα απαιτηθεί για την παραλαβή των ενδιάμεσων φάσεων και της οριστικής παραλαβής με βάση τη διαδικασία επανυποβολής παραδοτέων που ορίζεται στην παράγραφο Α5.5 «Σενάρια χρήσης και Ελέγχου - Διαδικασία παραλαβής λειτουργικότητας συστημάτων και Έργου», από την υπογραφή της σύμβασης. Η μέγιστη διάρκεια της σύμβασης έργου δεν δύναται να επεκταθεί πέραν της 31/12/2015
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	09/12/2013
ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	03/01/2013
ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	23/01/2013 και ώρα 12:00
ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	Η έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αγίας Φιλοθέης 21, 10556 Αθήνα
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΑΠΟΣΦΡΑΓΙΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	23/01/2013 και ώρα 12:00

 

 

Ἐπίσης ἕνα ἄλλο ἔργο τά συνοπτικά στοιχεῖα τοῦ ὁποίου παρουσιάζουμε στόν πίνακα 2 ἀναφέρεται στήν «Ἐφαρμογή Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης  σέ κύριους τομεῖς Ἐκκλησιαστικῆς Διοίκησης» καί εἶναι ἀξίας στά €2.729.653,32 (συμπεριλαμβανομένου τοῦ ΦΠΑ). (βλ. πίν. 2)

 

Συνοπτικά στοιχεία Έργου
ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΟΥ	«Ψηφιοποίηση πρωτογενούς υλικού και συναφείς υπηρεσίες» (Υποέργο 3 της Πράξης «Εφαρμογή Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης  σε κύριους τομείς Εκκλησιαστικής Διοίκησης» με κωδικό ΟΠΣ 372942)
ΑΝΑΘΕΤΟΥΣΑ ΑΡΧΗ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ	Υπουργείο Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας
ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ	Οι εγκαταστάσεις της Αναθέτουσας Αρχής, Αγίας Φιλοθέης 21, Τ.Κ. 10556 Αθήνα, καθώς και στα εκάστοτε σημεία εντός της Ελληνικής Επικράτειας που θα υποδειχθούν από την Αναθέτουσα Αρχή
ΕΙΔΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ	Προμήθεια. Ταξινόμηση κατά CPV : §         72.00.00.00-5 Υπηρεσίες Πληροφορικής και συναφείς υπηρεσίες §         79.99.91.00-4 Υπηρεσίες σάρωσης §         79.55.00.00-4 Υπηρεσίες δακτυλογράφησης, επεξεργασίας κειμένων και εκδόσεων με τη βοήθεια Η/Υ §         38.22.10.00-0 Συστήματα γεωγραφικών πληροφοριών (GIS ή ισοδύναμα)
ΕΙΔΟΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ	Ανοικτός Διαγωνισμός με κριτήριο ανάθεσης την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη Προσφορά
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ	Ο προϋπολογισμός του Έργου ανέρχεται στο ποσό των δύο εκατομμυρίων επτακοσίων εβδομήντα τεσσάρων χιλιάδων επτακοσίων έντεκα ευρώ και δέκα λεπτών  (€2.274.711,10) περιλαμβανομένου ΦΠΑ. (Προϋπολογισμός χωρίς ΦΠΑ: €1.849.358,62 - ΦΠΑ: €425.352,48)
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	Το Δικαίωμα Προαίρεσης ανέρχεται: §         Έως 20% του προϋπολογισμού του έργου (συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ), όσον αφορά στο φυσικό αντικείμενο, ήτοι €454.942,22
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	€2.729.653,32 (συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ) €2.219.230,34 (χωρίς ΦΠΑ)
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΕΡΓΟΥ	Το Έργο χρηματοδοτείται από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ψηφιακή Σύγκλιση», στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, από το ΕΤΠΑ και από Εθνικούς Πόρους. Κωδικός Πράξης: 372942 Οι δαπάνες του Έργου θα βαρύνουν το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και συγκεκριμένα τον ενάριθμο κωδικό ΣΑ Ε5198 και τον Κωδικό Πράξης  2012ΣΕ51980002
ΧΡΟΝΟΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ	Δώδεκα (12) μήνες
ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΟΥ	Η Μέγιστη διάρκεια της σύμβασης υπολογίζεται ως το άθροισμα του χρόνου υλοποίησης και του χρόνου που θα απαιτηθεί για την παραλαβή των ενδιάμεσων φάσεων και της οριστικής παραλαβής με βάση τη διαδικασία επανυποβολής παραδοτέων που ορίζεται στην παράγραφο A.5.4 «Διαδικασία παραλαβής Έργου», από την υπογραφή της σύμβασης. Η μέγιστη διάρκεια της σύμβασης έργου δεν δύναται να επεκταθεί πέραν της 30/9/2015
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	9/4/2014
ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	6/5/2014
ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	23/5/2014
ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	Η έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αγίας Φιλοθέης 21, 10556 Αθήνα
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΑΠΟΣΦΡΑΓΙΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	23/5/2014

 

Ὑλοποιοῦνται ἐπίσης προγράμματα ἀξίας €5.567.003,12 (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ) πού ἐπιγράφονται ὡς «Ψηφιακή Πλατφόρμα Ὀργάνωσης Ἐθελοντισμοῦ - Συντονισμοῦ Προνοιακοῦ Ἔργου & Πρότυπο Τηλεματικό Κέντρο» τῆς Πράξης «Ἠλεκτρονική Πλατφόρμα Ὀργάνωσης τοῦ Ἐθελοντισμοῦ καί Συντονισμοῦ τοῦ  Προνοιακοῦ Ἔργου τῆς Ἐκκλησίας» διάρκειας 15 μηνῶν. (βλ. πίν. 3)

 

Συνοπτικά στοιχεία Έργου
ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΟΥ	Ψηφιακή Πλατφόρμα Οργάνωσης Εθελοντισμού - Συντονισμού Προνοιακού Έργου & Πρότυπο Τηλεματικό Κέντρο
ΑΝΑΘΕΤΟΥΣΑ ΑΡΧΗ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ	Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών
ΦΟΡΕΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ	Υπουργείο Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας Υποδομών & Δικτύων
ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ – ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ	Οι εγκαταστάσεις της Αναθέτουσας Αρχής, Αγίας Φιλοθέης 21, Τ.Κ. 10556 Αθήνα, καθώς και: §         οι εγκαταστάσεις των συμμετεχουσών Ιερών Μητροπόλεων §         τα εκάστοτε σημεία εντός της Ελληνικής Επικράτειας που θα υποδειχθούν από την Αναθέτουσα Αρχή
ΕΙΔΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ	Υπηρεσίες. Ταξινόμηση κατά CPV : §         Κύριο Αντικείμενο: o        72000000-5: Υπηρεσίες τεχνολογίας των πληροφοριών: παροχή συμβουλών, ανάπτυξη λογισμικού, Διαδίκτυο και υποστήριξη. §         Πρόσθετο/α αντικείμενο/α: o        30200000-1: Εξοπλισμός ηλεκτρονικών υπολογιστών και προμήθειες o        32000000-3: Εξοπλισμός ραδιοφωνίας, τηλεόρασης, επικοινωνιών, τηλεπικοινωνιών και συναφής εξοπλισμός
ΕΙΔΟΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ	Ανοικτός Διαγωνισμός με κριτήριο ανάθεσης την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη Προσφορά
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ	Ο προϋπολογισμός του Έργου ανέρχεται στο ποσό των τριών εκατομμυρίων διακοσίων εβδομήντα τεσσάρων χιλιάδων επτακοσίων επτά ευρώ και εβδομήντα δύο λεπτών, €3.274.707,72 (περιλαμβανομένου ΦΠΑ). (Προϋπολογισμός χωρίς ΦΠΑ: €2.662.364,00 - ΦΠΑ: €612.343,72)
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	Το Δικαίωμα Προαίρεσης ανέρχεται: §         Έως 40% του προϋπολογισμού του έργου (περιλαμβανομένου ΦΠΑ), όσον αφορά στο Φυσικό Αντικείμενο §         Έως 30% του προϋπολογισμού του έργου (περιλαμβανομένου ΦΠΑ), όσον αφορά σε υπηρεσίες Συντήρησης
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ	€5.567.003,12 (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ)
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΕΡΓΟΥ	Το Έργο χρηματοδοτείται από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ψηφιακή Σύγκλιση», στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, από το ΕΤΠΑ και από Εθνικούς Πόρους. Κωδικός Πράξης: 373597 Οι δαπάνες του Έργου θα βαρύνουν το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και συγκεκριμένα τον ενάριθμο κωδικό ΣΑ Ε5198 και τον Κωδικό Πράξης 2012ΣΕ51980000
ΧΡΟΝΟΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ	Δέκα πέντε (15) μήνες
ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΟΥ	Η Μέγιστη διάρκεια της σύμβασης υπολογίζεται ως το άθροισμα του χρόνου υλοποίησης και του χρόνου που θα απαιτηθεί για την παραλαβή των ενδιάμεσων φάσεων και της οριστικής παραλαβής με βάση τη διαδικασία επανυποβολής παραδοτέων που ορίζεται στην παράγραφο A.4.4 «Διαδικασία παραλαβής Έργου», από την υπογραφή της σύμβασης. Η μέγιστη διάρκεια της σύμβασης έργου δεν δύναται να επεκταθεί πέραν της 31/12/2015
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	17.10.2013
ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΓΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ	14.11.2013
ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	29.11.2013
ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	Η έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αγίας Φιλοθέης 21, 10556 Αθήνα
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑ ΑΠΟΣΦΡΑΓΙΣΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ	29.11.2013   12:00

 

Σύμφωνα μέ πληροφορίες ἡ ἀπόρριψη ἀπό τήν ἐπιτροπή ἐνστάσεων τῶν διαγωνισμῶν ἐταιριῶν πού εἶχαν καταθέσει προσφορές ἔχει προκαλέσει πολλαπλά προβλήματα στήν ὅλη διαδικασία ἀφοῦ ἔχουν κατατεθεῖ ἀσφαλιστικά μέτρα ἀπό τίς ἐν λόγω ἐταιρίες ἐνῶ ὑπάρχουν καί δημοσιεύματα μέ καταγγελίες περί προσπάθειας ὑπερτιμολόγησης τῶν ἐγκριθέντων ἔργων 40-60% καί περί φωτογραφικῶν διακηρύξεων ὑπέρ συγκεκριμένων ἐταιριῶν.
Εὐχή ὅλων εἶναι τά ἔργα αὐτά νά ὑλοποιηθοῦν μέσα ἀπό πλήρως διαφανεῖς διαδικασίες, ἀφοῦ ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ἀφοροῦν τήν ἠλεκτρονική ἀνάδειξη τῶν ἐκκλησιαστικῶν μνημείων γεγονός πού θά συμβάλει στήν περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ λεγομένου θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ. Γένοιτο!

 

ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr

ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΣΤΥΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015 ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

 

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 163) ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2015

Εκοιμήθη εν Κυρίω η Μοναχή Παρθενία, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμ. Θεοτόκου Μαλεβής Αγ. Πέτρου Κυνουρίας.

Την Πέμπτη  12η  Φεβρουαρίου  2015 η  Μοναχή Παρθενία Γιόβα  ( κατά κόσμον Ευγενία ) του Γεωργίου και της Χαραλαμπίας Ηγουμένη  της Ι. Μονής Κοιμ. Θεοτόκου   Μαλεβής Κυνουρίας  παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.   

           Η Μακαριστή Μοναχή κατάγονταν  από το χωριό Πράσινο Γορτυνίας  όπου είδε το πρώτο φώς του κόσμου το έτος 1925.

Υπέστη την Μοναχικήν δοκιμασίαν εις την Ιερά Μονή Κερνίτσης και εν συνεχεία εις την Ιεράν Μονήν Μάλεβής  το έτος 1940 - 1951.

Η Μοναχική της Κουρά έγινε στην Ιερά Μονή Μαλεβής  την 7ην   Ιουνίου  1951 υπό του Μακαριστού Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κυρού Γερμανού Ρουμπάνη.

Την 1η Ιουλίου  1957  εγένετο παρά του  Μακαριστού Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κυρού Γερμανού Ρουμπάνη  Μεγαλόσχημος Μοναχή εις την ως άνω Ιερά Μονή.

Διακόνησε ως νέα Μοναχή της Μονής    κάτω από αντίξοες συνθήκες, με  περισσό ζήλο,  προσωπικό  μεγάλο και δύσκολο αγώνα, και αδιάλειπτη προσευχή  πάντοτε με την συνεργασία της Αδελφότητα της Μονής, μπόρεσε στήριξε και ανέδειξε  την Μονή εργαζόμενη προσωπικά με στόχο την ριζική ανακαίνιση της Μονής στόχος ο οποίος επιτεύχθηκε ολοκληρωτικά.

 Το κοινωνικό, φιλανθρωπικό και  πνευματικό της έργο είναι μεγάλης  σημασίας. 

Η γλυκύτητά της, η αγάπη της και η καθαρότητα της καρδίας της ήταν κάτι το ανεπανάληπτο,  γεγονός το οποίο είναι πανθομολογούμενο ανά την οικουμένη.

Την 11η Ιανουαρίου 1960 διορίσθη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Μαλεβής ενώ την 22α Αυγούστου 1972 εγένετο η επίσημος ενθρόνιση αυτής παρά του μακαριστού Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κυρού Θεοκλήτου.

Η σορός της μακαριστής θα ευρίσκεται εις το Καθολικόν της Ιεράς Μονής Μαλεβής από την Πέμπτη 12η Φεβρουαρίου και από ώρας 6ης απογευματινής οπου μέχρι την ώρα τελέσεως της Εξοδίου Ακολουθίας θα τελούνται ανελλιπώς Ιερές Ακολουθίες κατά το Μοναστικό Τυπικό.

Η Εξόδιος Ακολουθία της Μακαριστής Μοναχής Παρθενίας  θα τελεσθή  προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ  το Σάββατο  14η Φεβρουαρίου 2015 στην Ιερά Μονή Μαλεβής και ώρα 1η μ.μ..

Ευχόμαστε να έχει καλό παράδεισο και να προσεύχεται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία για εμάς.

                                     

                                 Αιωνία αυτής η μνήμη.

πηγή