Είπε Γέρων... Περί Ελεημοσύνης

Της Αικατερίνης Αντωνιάδου 
Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

- Ο ΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ της Φέρμης, παρακάλεσε τον Όσιο Παμβώ να του ειπή έναν ωφέλιμο λόγο, που να τον θυμάται σ’ όλη του τη ζωη.

- Απόκτησε έλεος για όλους τούς συνανθρώπους σου, Αββά Θεόδωρε, για να ’χης παρρησία στο Θεό, του είπε ο άγιος Γερων.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ συμβουλεύει ότι, όταν ελεήσεις τον πτωχό αδελφό σου, μη τον φωνάξεις να σε βοηθήση στη δουλειά σου, για να μη χάσης το μισθό της ευεργεσίας.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΝΙΣΘΕΡΩ, μια χειμωνιάτικη μέρα που το κρύο ήταν τσουχτερό, έβαλε πάνω από το συνηθισμένο του φόρεμα ένα χοντρό σάκκο, για να πάη στην εκκλησία. Ένας άλλος Ερημίτης, που τον συνήντησε στο δρόμο, τον ερώτησε πειραχτικά:

- Αν έλθη τώρα ένας φτωχός, Αββά, και σου ζητήσει ένα ρούχο, ποιο από τα δύο θα του δώσης;

- Το πιο ζεστό, αποκρίθηκε ο Γερων.

- Κι’ αν πιο πέρα σε ιδή και δεύτερος και σου ζητήση;

- Θα του δώσω ευχαρίστως και το άλλο και θα γυρίσω πίσω στο κελλί μου, έως ότου στείλει ο Κυριος μου να με σκεπάση, είπε γεμάτος εμπιστοσύνη στο Θεό ο Άγιος Γεροντας.

- ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι’ ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήτο πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ο,τι τύχαινε να έχη. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύη, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γεροντα:

- Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν, κι’ από δω και πέρα μοίραζε από τα δικά σου ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσωμε κι’ οι δυο.

Ο αγαθός Γεροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να ειπή τίποτε κι’ εξακολούθησε να δίνη από τα δικά του στούς φτωχούς. Μα κι’ ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε, κι’ όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά επληθύνονταν.

Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε τα δικά του. Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, πήγε στον Γεροντα του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρη αντίρρηση. Τωρα όμως είχαν αυξηθή και οι ζητιάνοι, κι’ ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετή. Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο απαραίτητος φτωχός. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.

- Δώσε του ένα καρβέλι, πρόσταξε ο Γεροντας, που έκανε πως δεν είδε το μορφασμό του.

- Μου φαίνεται πως δεν έχομε πια να φάμε ούτε εμείς. Είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούση κι’ ο ζητιάνος.

- Πηγαινε και ψάξε καλά, πρόσταξε ο Γεροντας.

Σηκώθηκε εκείνος απρόθυμα να πάη στο κελλαρικό. Μα τρόμαξε ν’ ανοίξη την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από καλοψημένα φρέσκα καρβέλια!

Από την ημέρα εκείνη απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Γεροντα του κι’ έγινε πρόθυμος στο ν’ ανακουφίζη τούς φτωχούς.

- ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΙΕΡΕΥΣ κάθε Κυριακή μετά τη Λειτουργία μάζευε τούς φτωχούς της ενορίας του και τούς μοίραζε τα χρήματα, που μάζευε το "κιβώτιο των πτωχών".

Μια Κυριακή πήγε μία γυναίκα με παλιά ξεσκισμένα ρούχα και με ύφος κακομοίρικο. Ο ιερεύς τη λυπήθηκε. Έβαλε το χέρι του στο κιβώτιο με την πρόθεση να της δώση όσα χρήματα χωρούσε η παλάμη του. Όταν το τράβηξε έξω, είδε πως είχε πιάσει λίγα κέρματα. Βιάστηκε να της τα δώση, γιατί πίσω της περίμενε άλλη να πάρη φιλοδώρημα. Αυτή φορούσε περιποιημένα φορέματα. Ο ιερεύς σκέφτηκε πως ήταν από κείνες που χωρίς λόγο ζητιανεύουν. Θα της έδινε λίγα, για να μην την αφήση να φύγη έτσι και της έμενε η ντροπή. Έβαλε πάλι το χέρι του στο κιβώτιο κι’ η χούφτα του γέμισε χρυσά νομίσματα.

Σαν ευλαβής που ήτο, κατάλαβε τη θεία επέμβαση. Ζητησε λοιπόν πληροφορίες και για τις δύο εκείνες γυναίκες. Έμαθε τότε, πως η μία που φαινόταν καλοντυμένη, ήταν από καλή οικογένεια, που τελευταία από διάφορα ατυχήματα φτώχυνε και υπέφερε πολύ. Από αξιοπρέπεια φορούσε περιποιημένα ρούχα. Η άλλη έβαζε κουρέλια, όταν έβγαινε να ζητιανέψη, για να της δίνουν ευκολώτερα.

- ΕΝΑΣ ΣΟΦΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, έλεγε ότι, υπάρχουν άνθρωποι, που ενώ είναι πρόθυμοι να δίνουν ελεημοσύνη στούς πτωχούς, ο πονηρός τούς κάνει να ακριβολογούν στα ελάχιστα, για να τούς αφαιρή το μισθό της αγαθοεργίας.

Έτυχε να επισκεφθώ κάποτε ένα φίλο μου ιερέα, την ημέρα που μοίραζε ελεημοσύνη στούς πτωχούς της ενορίας του. Ήρθε κατά σύμπτωση μία πτωχή χήρα και παρακάλεσε να της δώση λίγο σιτάρι.

- Φερε το σακκούλι σου να σου βάλω, της είπε ο ιερεύς. Η γυναίκα το έφερε.

- Πολύ μεγάλο είναι, ευλογημένη, της είπε κάπως απότομα ο φίλος μου.

Εκείνη έγινε κατακόκκινη από την ντροπή της, ίσως γιατί ήτο κι’ ένας ξένος μπροστά σ’ αυτήν την προσβολή. Σαν έφυγε ρώτησα το φίλο μου:

- Δε μου λες, Πατερ, το πούλησες στη γυναίκα το σιτάρι;

- Όχι, το εχάρισα. Είναι από τις ελεημοσύνες.

- Αφού λοιπόν ήταν ελεημοσύνη, του είπα, ποία η ανάγκη ν’ ακριβοεξετάζης το μέτρο και να λυπήσης τη φτωχή; Μη ξεχνάς άλλωστε τα λόγια του μακαρίου Παύλου, "ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός".

- Ο ΑΒΒΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ο ΝΕΟΣ Πρεσβύτερος της σκήτης, είπε μια μέρα που συζητούσε με τον ΟΣΙΟ ΠΟΙΜΕΝΑ για μια γνωστή του γυναίκα στην Αλεξάνδρεια πως πόρνευε και το μισθό της τον έδινε ελεημοσύνη.

- Ο Θεός θα την ελεήση και τελικά θα σωθή, είπε ο Όσιος.

Ύστερα από λίγο καιρό ανέβηκε στη σκήτη η μητέρα του Αββά Τιμοθέου να ιδή τον γυιο της. Εκείνος τότε την ερώτησε για την αμαρτωλή γυναίκα.

- Εξακολουθεί δυστυχώς την ίδια ζωη, του είπε εκείνη. Η πελατεία της έχει πολύ αυξηθή, αλλά κι’ αυτή έχει υπερβολικά αυξήση τις ελεημοσύνες της.

Ο Αββάς Τιμόθεος το ανέφερε πάλι στον Όσιο Ποιμένα.

- Να είσαι βέβαιος πως οι ελεημοσύνες της θα τη σώσουν, είπε πάλι ο Όσιος.

Όταν ύστερα από πολλούς μήνες ξαναπήγε στη σκήτη, για δουλειά η μητέρα του Τιμοθέου, του είπε πως η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, την είχε πολύ παρακαλέσει να την έπαιρνε μαζί της. Ήθελε λέει, να ζητήση από τούς Γεροντας, να προσευχηθούν για την ψυχή της.

Ο Αββάς Τιμόθεος, τα είπε όλα αυτά στον Όσιο Ποιμένα. Εκείνος τον συμβούλεψε να πάη ο ίδιος στην πόλι να τη φέρη στον ίσιο δρόμο. Ο Πρεσβύτερος υπήκουσε και με τη βοήθεια της θείας Χαριτος, έφερε την παραστρατημένη γυναίκα σε μετάνοια.

- ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΙΑΝΟ διηγούνται ακόμη -γιατί αγίασε ο καλός εκείνος ιερεύς της Αγίας Αναστασίας- ότι τις νύκτες γύριζε στις φτωχές συνοικίες της πόλεως και περιμάζευε τούς εγκαταλειμμένους νεκρούς. Τούς έπλενε με τα χέρια του, τούς σαβάνωνε και τούς πήγαινε στην εκκλησία, για να τούς διαβάση και να τούς θάψη το άλλο πρωϊ. Κι’ είχε αποκτήσει τη συνήθεια να μην αφήνη μόνο στην εκκλησία το νεκρό, προτού τον ασπασθή.

Καποτε λοιπόν, έγινε αυτό το παράδοξο: Ο νεκρός ήταν ένας πολυβασανισμένος γέρος, χτυπημένος από τη ζωη. Έμοιαζε σαν νάχε αντικρύσει μ’ ανακούφιση το θάνατο. Ο Άγιος Μαρκιανός τον περιποιήθηκε μ’ όλη του την καρδιά, λες και το ένοιωθε ο νεκρός. Τελος, τον τοποθέτησε, όπως όλους, στο νεκροκρέββατο στο νάρθηκα της εκκλησίας. Έτοιμος να φύγη πια, γυρίζει στο νεκρό και του λέει:

- Έλα, αδελφέ μου, να φιληθούμε, σαν παιδιά του Χριστού.

Κι’ ο νεκρός με ευγνωμοσύνη, υπακούοντας στην πρόσκλησι του ευεργέτου του, ανακάθισε στο φέρετρο, αντάλλαξε μαζί του αδελφικό ασπασμό κι’ έγειρε πάλι για τον αιώνιο ύπνο του. Ο Άγιος βγήκε αθόρυβα από την εκκλησία σαν να είχε συμβή το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

Μα κάποιος άλλος ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται την ώρα εκείνη στην εκκλησία, παρακολούθησε αθέατος την εκπληκτική σκηνή κι’ έτσι από στόμα σε στόμα διαθόθηκε σ’ ολόκληρη την πόλι.

- Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ο Ομολογητής λέγει τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα για την ελεημοσύνη: Όχι μόνον δια της ελεημοσύνης που γίνεται με χρήματα φαίνεται η διάθεσις της αγάπης, αλλά πολύ περισσότερο με το να μεταδίδης στον άλλον λόγο Θεού. Ακόμη δε και με κάθε είδους εξυπηρέτηση. Εκείνος που πραγματικά έχει αποξενωθή από τον κόσμο κι’ εξυπηρετεί τον πλησίον του με ειλικρινή αγάπη, γρήγορα θ’ απαλλαγή από τα πάθη και θα γίνη συμμέτοχος της θείας αγάπης και γνώσεως. Εκείνος που αγαπά τον Θεόν, αγαπά απαραιτήτως και τον πλησίον του. Αυτός δεν μπορεί να κρατά τίποτε για τον εαυτό του. Οικονομεί τα πάντα όπως αρέσει στον Θεόν και δίδει με προθυμία ελημοσύνη σ’ όσους έχουν ανάγκη.

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Την αρετή αυτή της ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ την έχει κατατάξει ο Θεός, σ’αυτές που είναι απαραίτητες για την σωτηρία μας. Γι’ αυτό άλλωστε και μας άφησε ο ίδιος ο Χριστός ως Ιερά Παρακαταθήκη, βοήθεια και οδηγό στον πνευματικό αγώνα μας, πολλές αναφορές και παραβολές γι’ Αυτήν.

Το "αγαπά ελεημοσύνην ο Κυριος" (Ψαλμ. ΛΒ, 5), το "Ελεημοσύναις και πίστεσιν αποκαθαίρονται αμαρτίαι" (Παρ. ΙΕ, 27), το "έλεον θέλω και ου θυσίαν" ( Ματθ. θ, 13), το "ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός" (Β’ Κορ. θ, 7) το "αγαπάτε τούς εχθρούς ημών" ( Ματθ. ε,44) το "αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν" ( Ματθ. κβ, 39), το "σου δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου... και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσοι σοι εν τω φανερώ" (Ματθ. στ, 3) το "επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός καιπεριεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με..." ( Ματθ. κε, 35), η Παραβολή των Δεκα Παρθένων, η Παραβολή του καλού Σαμαρείτου, και άλλες πολλές, αυτό θέλουν να τονίσουν.

Συγκεκριμμένα, Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ΟΗ’ ΟΜΙΛΙΑ του μας αναφέρει για τις παραβολές αυτές ότι:

"Τεσσαρες γαρ εισίν αι πάσαι περί των αυτών διαφόρως ημίν παραινούσαι· λέγω δη της περί την ελεημοσύνην σπουδής, και του δια πάντων, ων αν δυνώμεθα, τον πλησίον ωφελείν, ως ουκ ενόν σωθήναι ετέρως". Δηλαδή: "Διότι τέσσαρες είναι όλαι αι παραβολαί, που μας προτρέπουν δια τα ίδια πράγματα με τρόπον διάφορον. Εννοώ δηλαδή την φροντίδα της ελεημοσύνης και της ωφελείας του πλησίον με όλα όσα ημπορούμεν, διότι δεν είναι δυνατόν να σωθώμεν με άλλον τρόπον" (Ε.Π.Ε.,12ος τόμος,σελ.78).

Όλοι οι Χριστιανοί γνωρίζουν φυσικά για την αρετή αυτή που είναι συνυφασμένη με την αγάπη και την φιλανθρωπία, πολλοί όμως μπορεί να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για την σωτηρία μας.

Ο φτωχός που μας ζητά λίγη τροφή, ο ασθενής που βρίσκεται στο κρεββάτι του πόνου και δεν έχει τα απαραίτητα η κάποιον να του σταθεί, ο φυλακισμένος αδελφός μας που διάφορες συγκυρίες μπορεί να τον οδήγησαν εκεί και έχει ανάγκες οικονομικές, ένδυσης η μιας καλής κουβέντας, είναι χτυπήματα στην πόρτα μας από τον ίδιο τον Χριστό και ανοίγοντάς την, δεχόμαστε τον ΙΔΙΟ στη ζωη και στην καρδιά μας.

Ακόμη και η νηστεία που μπορεί να κάνει κανείς, χωρίς όμως ελεημοσύνη, όχι μόνο δεν λογαριάζεται ως νηστεία, αλλά και αυτός που νηστεύει και είναι ανελεήμων, όπως τονίζει στην ΟΖ’ ομιλία, του αυτού τόμου, ο Αγιος Ιωάννης, "... γαστριζομένου και μεθύοντος χείρων ο τοιούτος, και τοσούτω χείρων, όσω τρυφής ωμότης χαλεπώτερον", δηλαδή είναι "...χειρότερος από εκείνον που τρώγει και μεθά, και τόσον χειρότερος, όσον χειροτέρα είναι η σκληρότης από την απαλότητα".

Πολλή διδακτική επίσης είναι και η παραβολή των δέκα παρθένων. Απ’ αυτές οι πέντε, αν και είχαν καταφέρει να βγουν νικήτριες στον δύσκολο δρόμο της παρθενίας και της εγκράτειας, επειδή ακριβώς δεν είχαν το απαιτούμενο λάδι, δηλαδή δεν έπρατταν ελεημοσύνη και δεν έδειχναν αγάπη στον πλησίον τους, άκουσαν από τον ίδιο τον Κυριον μας το "Απέλθετε απ’ εμού, ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΥΜΑΣ" και δυστυχώς, δεν αξιώθηκαν της Ουράνιας Βασιλείας.

Ας μη περιφρονούμε λοιπόν, τούς ενδεείς και φτωχούς ανθρώπους. Αν μη τι άλλο, ας σκεφτούμε πως με την ελεημοσύνη μας και αυτούς βοηθάμε, αλλά και εισιτήριο για τα ουράνια αγαθά εξασφαλίζουμε και για την άφεση των αμαρτιών μας εργαζόμαστε και τις ψυχές των κεκοιμημένων μας ανακουφίζουμε.

Σημερα δε, που οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πολύ μεγάλες και η φτώχεια περισσεύει, η αρετή αυτή είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και χρήσιμη.

Αλλά εάν η ανωτέρω ελεημοσύνη είναι τόσο πολύ χρήσιμη και απαραίτητη για τη σωτηρία μας, ασυγκρίτως ανώτερη και απαραίτητη είναι για τη σωτηρία μας, η πνευματική ελεημοσύνη. Διότι όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες μας, εάν όταν βοηθάει κάποιος το σώμα, παρ’ όλο που είναι θνητό, εκτελεί θεάρεστο έργο, πόσο μάλλον, πολύ περισσότερο, όταν βοηθάει την ψυχή, η οποία είναι αθάνατη.

Ο σύγχρονος άνθρωπος της μεταβιομηχανικής εποχής, έχει ανάγκη ψυχικής συμπαράστασης και βοήθειας, είτε είναι φτωχός είτε είναι πλούσιος. Βομβαρδίζεται καθημερινά απο εκατοντάδες ειδήσεις, πληροφορίες, τεχνολογικά επιτεύγματα, πλήθος κοσμοθεωριών, πλανών και αιρέσεων και μοιάζει σαν χαμένος. Γινεται έτσι, εύκολη λεία και θύμα ανθρώπων, που στόχο τους έχουν να πλουτίσουν η να εξυπηρετήσουν μηχανισμούς καθοδήγησης και χειραγώγησης των μαζών με προσωπείο κάποια ολοκληρωτική θρησκεία, εκμεταλλευόμενοι την αέναη υπαρξιακή αγωνία των ανθρώπων και την έμφυτη επιθυμία τους για ειρήνη και ευτυχία.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι δεν διαβάζουν, δεν μελετούν τα κείμενα της εκκλησίας μας και εν ολίγοις δεν γνωρίζουν την Πιστη μας, έχουν δώσει πρόσφορο έδαφος σε μία δυναμική εμφάνιση, διαφόρων παραθρησκευτικών και αιρετικών ομάδων, αλλά και τσαρλατάνων, μέντιουμ, νεοπαγανιστών, σατανιστών κ.ο.κ. Όσοι χριστιανοί, με τη Χάρη του Θεού, έχουν γνώσεις και ψυχικά αποθέματα, εκεί πρέπει να εστιάσουν την πνευματική ελεημοσύνη, στην μετάδοση του Αληθινού Λογου του Θεού, στις καρδιές των ανθρώπων, δηλαδή στην θεάρεστη Ιεραποστολή. Στην ανακούφιση και σωτηρία του ανθρώπου, μέσα από την αγάπη στον πλησίον. Γιατί σήμερα που η αγάπη τείνει να ψυγεί και η μοναξιά έχει "εισχωρήσει" σ’ όλες τις ηλικίες και τα κοινωνικά στρώματα, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, η εκδήλωση απλού αλλά ειλικρινούς ενδιαφέροντος προς τον συνάνθρωπο, μια επίσκεψη, ένας λόγος παρακλητικός, είναι ικανός να δώσει τόση δύναμη, όση δεν θα του έδιναν πλήθος υλικών αγαθών. Έτσι, δεν υπάρχει ελαφρυντικό και για όσους λένε, πως δεν έχουν χρήματα για να κάνουν ελεημοσύνη. Ένας παρηγορητικός λόγος, αν και ανεκτίμητης αξίας δεν κοστίζει τίποτε. Το μόνο που χρειάζεται είναι περίσσευμα ΑΓΑΠΗΣ.

Κλείνουμε τις ταπεινές αυτές σκέψεις μας, με κάτι πολύ αισιόδοξο από τα σπουδαία λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:

«...Καν πολλάς έχης αμαρτίας, ελεημοσύνη δε η συνήγορος, μη φοβού· ουδεμία γαρ αυτή των άνω δυνάμεων αντιτάσσεται· χρέος απαιτεί, ίδιον έχει χειρόγραφον μετά χείρας βαστάζουσα... Ώστε ουν όσας έχεις άλλας αμαρτίας, η ελεημοσύνη σου βαρεί τας όλας». (περί Μετανοίας, Ομιλία Γ’).

Δηλαδή, «...κι αν ακόμα έχεις πολλές αμαρτίες, μη φοβάσαι, εφόσον έχεις συνήγορο την ελεημοσύνη· γιατί καμιά ουράνια δύναμη δεν αντιστέκεται σ’ αυτήν· απαιτεί το χρέος, έχει δικό της χειρόγραφο που το κρατά στα χέρια της... Ώστε λοιπόν όσες άλλες αμαρτίες έχεις, η ελεημοσύνη σου τις ισοζυγίζει όλες».  

  πηγή

Είπε Γέρων... Περί Νηστείας

 

Της Αικατερίνης Αντωνιάδου Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

-Η ΝΗΣΤΕΙΑ, έλεγεν ο Αββάς Υπερέχιος, είναι χαλινάρι που συγκρατεί τις κατώτερες ορμές. Όποιος την περιφρονεί, μοιάζει με αχαλίνωτο άλογο.

-Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά: 
Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλι εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται. Κατι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνη από τον αγωνιστή.
Και το πανίσχυρο λιοντάρι, τούς έλεγε άλλη φορά, συχνά από τη λαιμαργία του πέφτει στην παγίδα κι’ όλη του η δύναμι κι’ η μεγαλοπρέπεια εξαφανίζονται.

-ΑΝΕΒΑΣΑΝ κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωσι, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γερων τον ελυπήθη, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στην ζώνη του, κι’ έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γεροντας.
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι’ εκείνος τον εχθρό, με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους.
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γεροντος, τον ελευθέρωσε.
- Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε εκείνος, κανένας δε σε διώχνει.
- Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κι’ έγινε άφαντο.

-ΜΙΑ ζεστή μέρα του καλοκαιριού πήγε στο κελλί του Αββά Ησαΐου ο Αββάς Αχιλλάς και τον βρήκε να τρώγη. Είχε βάλει νερό κι’ αλάτι στο πιάτο και βουτούσε το ψωμί του. Μόλις είδε τον συνασκητή του, έκρυψε με τρόπο το πιάτο κάτω από το ψαθί που έπλεκε, για να μη τον σκανδαλίση. Τετοια πολυτέλεια ήταν άγνωστη στη σκήτη.
- Τι τρως, αδελφέ; τον ρώτησε ο Αββάς Αχιλλάς, που τον έβλεπε ακόμη να μασά, χωρίς να έχη τίποτε μπροστά του.
- Συγχώρησέ με, Πατερ, είπε κοκκινίζοντας από ντροπή ο Αββάς Ησαΐας. Έκοβα φοινικόφυλλα στον ήλιο και ξεράθηκε ο λάρυγγάς μου, γι’ αυτό έβαλα νερό στο αλάτι μου, για να μπορώ να καταπιώ.
Σαν τ’ άκουσε ο άλλος ασκητής, έβαλε τις φωνές:
- Ελάτε να ιδήτε τον Ησαΐα να τρώγη ζωμό στη σκήτη. Αν ήθελες τέτοια καλοφαγία, αδελφέ, καλά θα έκανες να γύριζες στην Αίγυπτο.

-ΜΕΡΙΚΟΙ νέοι ευσεβείς ανέβηκαν στη σκήτη για να επισκεφθούν κάποιο γνωστό τους Γεροντα. Επειδή θα έμεναν κοντά του όλη μέρα, του ζήτησαν λίγο λάδι να μαγειρέψουν τα όσπρια, που είχαν πάρει μαζί τους για να φάνε.
- Να εκεί κρέμεται το φλασκί, που μου είχατε φέρει δώρο πριν τρία χρόνια, τούς έδειξε ο Γεροντας. Παρετε όσο θέλετε.
- Όταν το ξεκρέμασαν, είδαν πως το φλασκί ήταν ακόμη σφραγισμένο και θαύμασαν τη νηστεία του Οσίου.

-ΤΟΣΟ πολύ είχε εξασκηθή στην νηστεία ο Όσιος Μάρκος ο Αναχωρητής, έλεγαν οι Γεροντες, ώστε κατώρθωνε να μένη άσιτος επί ολόκληρες εβδομάδες συνεχώς, χωρίς να ατονή το σώμα του. Εξήντα τρία χρόνια που έμεινε στην έρημο, ημέρα και νύκτα εργοχειρούσε, για να ελεή τούς πτωχούς Ερημίτας. Δώρο δε δέχτηκε ποτέ του από κανένα. Αν κάποιος, περαστικός από την καλύβα του, του έδινε κάτι, ο Αββάς τον ευχαριστούσε για την καλή του πρόθεσι, μα δεν έπαιρνε το δώρο.
- Δεν μου χρειάζεται, αδελφέ, του έλεγε. Ας έχη δόξα ο Κυριος μου που μου δίνει ακόμη δύναμι να εργάζωμαι, για να τρέφω τον εαυτό μου κι’ εκείνους που μ’ επισκέπτονται.

-ΕΝΑΣ αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γεροντα, ποιο μέτρο ν’ ακολουθήση στη νηστεία.
- Απόφευγε τις υπερβολές, τέκνον μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.

-ΡΩΤΗΣΑΝ οι Γέροντες τον Όσιο Μακάριο πως συνέβαινε να είναι το σώμα του πάντοτε λιπόσαρκο κι’ όταν νήστευε κι’ όταν έτρωγε.
- Το ξύλο που ανακατεύει τ’ αναμμένα φρύγανα, τούς έλεγε εκείνος, κατατρώγεται από τη φωτιά κι’ είναι κατάξερο. Κι’ όταν η φλόγα του θείου φόβου κατακαίη την καρδιά του ανθρώπου, ξηραίνεται το σώμα του.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Οι Άγιοι Πατέρες μας σε όλη τους την ζωή ενήστευον, διότι εγνώριζον την μεγάλη αξία της Νηστείας. Ιδιαίτερα πριν ξεκινήσουν οποιοδήποτε Θεάρεστο έργο ή προσπάθεια ενήστευαν, για να έχουν την ευλογία και την βοήθεια του Θεού σύμμαχο στο εγχείρημά τους.

Παράδειγμα λαμβάνουμε από τούς Πατριάρχας, Δικαίους και Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης (Αβραάμ, Μωϋσή, Ηλία, Πρόδρομο Ιωάννη, Ιωακείμ και Άννα, και άλλους πολλούς), από τούς αγίους Αποστόλους και Μαθητάς του Κυρίου μας, από όλους τούς αγίους και αγίες της Ορθοδοξίας μας (Μ. Αντώνιο, Μ. Βασίλειο, Ι. Χρυσόστομο, οσία Μαρία Αιγυπτία, αγία Μακρίνα και αμέτρητοι άλλοι) αλλά και από τον ίδιο τον Χριστό μας, ο οποίος πριν αρχίσει το κοσμοσωτήριο έργο της θείας Οικονομίας και Διδασκαλίας του, ενήστευσε σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες στο Σαραντάρειο Όρος.

Έτσι λοιπόν στην προσπάθειά της η Εκκλησία, να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε περισσότερες αρετές και να γίνουμε πιο εγκρατείς, αλλά και γενικώτερα να αποκομίσουμε όλα τα οφέλη της (πολλά από αυτά αναφέρουμε παρακάτω), καθιέρωσε τον θεσμό της ευλογημένης Νηστείας, για όλους τούς πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, για όλη την διάρκεια του έτους και για όλες τις Τεσσαρακοστές, μικρές και μεγάλες.

Για τούς λόγους αυτούς λοιπόν, και για να μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα, το χαρμόσυνο και απολυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου μας, αλλά και να συμπάσχουμε μαζί του στον μαρτυρικό δρόμο προς τον Γολγοθά, όρισε και την Νηστεία της Αγίας Τεσσαρακοστής. Κατά την πρώτη μάλιστα ημέρα αυτής ψάλλουμε: "Ελήλυθεν η Νηστεία, η μήτηρ της σωφροσύνης, η κατήγορος της αμαρτίας, και συνήγορος της μετανοίας, η πολιτεία των Αγγέλων, και σωτηρία των ανθρώπων· οι πιστοί ανακράξωμεν· Ο Θεός ελέησον ημάς".

Η νηστεία είναι ο χαλινός των παθών, όπως λένε οι Πατέρες, άρα και αποτρεπτική των κακών που συνοδεύουν τα πάθη μας. Πώς όμως ακούγεται στην εποχή μας ο λόγος αυτός των Αγίων μας;

Το κυρίαρχο μήνυμα σήμερα στην κοινωνία μας είναι η ανεξέλεγκτη και δίχως όρια και φραγμούς ικανοποίηση ΟΛΩΝ των επιθυμιών του ανθρώπου. Η νηστεία φαντάζει ως ένας παράγοντας ανασταλτικός σ’ αυτή τη σύγχρονη τάση και ΜΟΔΑ. Φαίνεται ανούσια, άσκοπη, ξεπερασμένη, οπισθοδρομική συνήθεια.

Ίσως, η νηστεία νάναι ένα από τα πράγματα για τα οποία, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, θα είμαστε αναπολόγητοι κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Το λέμε αυτό διότι όταν η Εκκλησία, ο ίδιος ο Χριστός μέσα στο Ευαγγέλιο μας τονίζει την ευεργετική δύναμη της νηστείας στην πνευματική και σωματική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά και την αναγκαιότητα, κυρίως, της συμμετοχής της στην αόρατη μάχη που δίνουμε με τον πνευματικό μας εχθρό, πολλοί από εμάς, και μάλιστα "θρησκευόμενοι", αδιαφορούμε αλλά και τη θεωρούμε ξεπερασμένη.

Όταν όμως η χορτοφαγία λ.χ., έγινε ΜΟΔΑ, πολλοί, μετά μεγάλης προθυμίας έσπευσαν να την υιοθετήσουν μόνο και μόνο, επειδή το είπαν οι οικολόγοι, οι ιατροί κ.λ.π.

Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, θέλουμε εδώ να τονίσουμε την λογική των σύγχρονων ανθρώπων, ποια πρότυπα ακολουθούν, και ποιούς έχουν θέσει να επηρεάζουν και να καθοδηγούν τη ζωη τους. Πρωτίστως ανθρώπινες θεωρίες και όχι τις εντολές του Θεού.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, παρατηρείται τελευταία μία αύξηση των νηστευόντων ανθρώπων. Αυτή όμως, στο βαθμό που δεν υποκινείται από πραγματική ευσέβεια, ευλάβεια, πίστη και πεποίθηση ότι θα βοηθήσει στην διεξαγωγή του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, χάνει κατά πολύ και την θεραπευτική -πνευματικά- δύναμή της.

Από την άλλη πλευρά, παρατηρούμε πιστούς ανθρώπους να νηστεύουν με απόλυτη ακρίβεια και ζήλο, αλλά χωρίς διάκριση. Να νηστεύουν μόνο ποιοτικά και όχι ποσοτικά, η να νηστεύουν μόνο σωματικά, και όχι πνευματικά, αντιμετωπίζοντας τον ασθενή αδελφό τους, (ασθενή πνευματικά η σωματικά) με αυστηρότητα και έλλειψη αγάπης, "κατατρώγοντας" μάλιστα τις σάρκες αυτών, με την κατάκριση, την καταλαλιά, τον φθόνο, και την ζήλεια. Αυτή, δεν είναι αληθινή και πραγματική Νηστεία,αλλά ψεύτικη, και ούτε την δέχεται ο Θεός μας, αλλά την αποστρέφεται.

"Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω· αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους, και επιορκίας· η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής και ευπρόσδεκτος", μας λέγει η Εκκλησία μας,επιβεβαιώνοντας όλα τα ανωτέρω.

Πράγματι εάν χάσουμε την πεμπτουσία του χριστιανισμού στον πνευματικό μας αγώνα, που είναι η αγάπη και η ταπείνωση, τότε κάθε προσπάθεια και κόπος που καταβάλλουμε, κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό, αφού, εν τω μεταξύ, μπορεί να έχουμε γίνει ως άλλοι Φαρισαίοι, της γνωστής Παραβολής.

Ας προσέξουμε να νηστεύουμε θεάρεστα για να έχουμε και τα ωφέλιμα αποτελέσματά της, τα οποία μας είναι άκρως απαραίτητα.

Απαραίτητη η Νηστεία για να "λεπτύνει" ο νους μας, να αποστασιοποιηθεί η ψυχή από τα σαρκικά και τα γήϊνα, για να αξιωθεί τη γεύση των μελλοντικών αγαθών από τη ζωη αυτή ακόμα.

Απαραίτητη στο να πολεμηθεί "το ίδιον θέλημα", να επέλθει ταπείνωση και μαζί με την προσευχή να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του Διαβόλου, ο οποίος στις μέρες μας έχει ισχυροποιηθεί λόγω της γενικής ακράτειας και ασυδοσίας.

"Το στάδιον" , λοιπόν, "των αρετών ηνέωκται· οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα· οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται· και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην· αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως."

ΑΜΗΝ!

πηγή

Ὁ «ἀντιδραστικὸς» ἔφηβος καὶ οἱ Ἅγιοι Σαράντα Μαρτυρες!

Τὴν ἀταξία αὐτὴ τοῦ ἁγ. Γρηγορίου μᾶς τὴ διηγεῖται ὁ ἴδιος. Καὶ τὴ διηγεῖται σὲ ὁμιλία του μὲ ἀφορμὴ τὴ μνήμη τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἡ παιδική του ἀταξία συνδέεται μὲ τὴν ἐπέτειο αὐτή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν σκοπὸ νὰ τιμήσει τοὺς Μάρτυρες καὶ νὰ οἰκοδομήσει τὸ πολυάριθμο ἀκροατήριό του.

Ἡ ἀταξία του συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴ μητέρα του Ἐμμελία. Τὸ μικρὸ ἱστορικὸ ἔχει ὡς ἑξῆς: ἡ μητέρα τοῦ Γρηγορίου προερχόταν ἀπὸ οἰκογένεια ποὺ συνδύαζε τὴν εὐσέβεια, τὴν κοινωνικὴ προβολὴ καὶ τὴ μεγάλη κτηματικὴ περιουσία, ἕνα μέρος τῆς ὁποίας βρισκόταν στὴν Ἀρμενία. Ἡ ζωὴ της ἦταν ἀφιερωμένη στὴν ἐπιτέλεση ἀγαθοεργῶν σκοπῶν, τοὺς ὁποίους πολλαπλασίασε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγαθοεργοὺς σκοποὺς της ἦταν καὶ ἡ φροντίδα της γιὰ τὴν τιμὴ τῆς μνήμης τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ποὺ Θανατώθηκαν τὸ 320 στὴ Σεβαστεία τῆς Ἀρμενίας. Συγκεκριμένα ἡ Ἐμμελία φρόντισε νὰ συγκεντρώσει τὰ ὀστᾶ τῶν μαρτύρων σὲ εἰδικὴ θήκη (λάρνακα), νὰ τὴν τοποθετήσει σὲ ἕναν ναΐσκο (σηκό), καὶ νὰ ἐγκαινιάσει «τὴν ἐπὶ τοῖς λειψάνοις πανήγυριν τὴν πρώτην».

Ὁ χρόνος ποὺ ἔγινε τὸ πανηγύρι πρέπει, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, νὰ τοποθετηθεῖ λίγα ἔτη μετὰ τὸ 345, δηλαδὴ 25-30 περίπου χρόνια μετὰ τὴν ἐκδημία τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Τὸ συμπέρασμα αὐτὸ συνάγεται ἀπὸ δύο ἐνδεχομένης ἀξίας στοιχεῖα. Τὸ πρῶτο συνδέεται μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἀναφέρεται σύμπραξη τοῦ συζύγου τῆς Ἐμμελίας στὸ ἱερὸ αὐτὸ ἔργο. Θυμίζουμε ὅτι ὁ σύζυγος πρέπει νὰ πέθανε...

λίγο μετὰ τὸ 345. Τὸ δεύτερο στοιχεῖο στηρίζεται στὴν ὁμολογία τοῦ ἰδίου τοῦ ἁγ. Γρηγορίου ὅτι, τότε ποὺ συνέβη ἡ πρώτη «πανήγυρης», ὅπου καὶ διέπραξε τὴ σχετικὴ ἀταξία, ἦταν «ἔτι νέος». Ἐπειδὴ στὸν θάνατο τοῦ πατέρα του ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἦταν λίγο μεγαλύτερος ἀπὸ 10 ἐτῶν, μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἡ ἡλικία τοῦ Γρηγορίου στὰ ἐγκαίνια τῆς τιμῆς τῶν λειψάνων τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων θὰ ἦταν γύρω στὰ 15 χρόνια.

Καιρὸς νὰ δοῦμε τώρα τὸ σχετικὸ περιστατικό, σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου. Ἀπὸ τὰ λεγόμενά του συνάγεται ὅτι ἡ μητέρα του εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ διοργάνωση τῆς γιορτῆς. Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ συνέστησε στὸν νεαρὸ Γρηγόριο νὰ ἔρθει μαζί της, γιὰ νὰ παρακολουθήσει ὅσα θὰ διαδραματιστοῦν. Φαίνεται ὅτι ὁ Γρηγόριος στεκόταν κάπως μακρυὰ ἀπὸ τέτοιες ἐκδηλώσεις, ἀκόμη κι ἂν ἐπρόκειτο νὰ μετάσχει ἀνεπίσημα, μαζὶ μὲ τὸν κοινὸ λαό. Ἄπειρος ἀπὸ τέτοια πράγματα, τοῦ κακοφάνηκε ἡ πρόταση τῆς μητέρας του, πολὺ δὲ περισσότερο ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ γίνουν ὅλα γρήγορα. Γκρίνιαξε μάλιστα στὴ μητέρα του, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀνέβαλε τὸ πανηγύρι γι’ ἀργότερα ἀλλά, παρὰ τὶς τόσες φροντίδες γιὰ τὴν ὀργάνωση, τὸ μετέφερε πιὸ νωρίς.

Τελικὰ ὅμως, καὶ παρὰ τὴ γκρίνια του, πῆρε τὸν δρόμο γιὰ τὸν τόπο ποὺ θὰ γινόταν ἡ τελετή. Ὅταν ἔφτασε στὸν προορισμό του, εἶχε ἤδη ἀρχίσει ἡ ὁλονυκτία, ποὺ γινόταν στὸν κῆπο, δηλαδὴ ἐκεῖ ποὺ βρίσκονταν τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων. Ὁ νεαρὸς Γρηγόριος, ἀντὶ νὰ παρακολουθήσει τὴν ἱερὴ ἀκολουθία, μπῆκε στὸ παρακείμενο σπίτι, διάλεξε ἕνα δωμάτιο καὶ ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ. Γρήγορα τὸν πῆρε ὁ ὕπνος. Τότε εἶδε τὸ ἕξης ὄνειρο: Ἤθελε δῆθεν νὰ μπεῖ στὸν κῆπο, ὅπου τελεῖτο ἡ ὁλονυκτία. Προχώρησε πρὸς τὴν εἴσοδο τοῦ κήπου, ἀλλὰ ἡ εἴσοδος εἶχε καταλειφθεῖ ἀπὸ ἕνα πλῆθος στρατιωτῶν. Στὴν προσπάθειά του νὰ περάσει μέσα οἱ στρατιῶτες σηκώθηκαν, πρόβαλαν ἀπειλητικὰ τὰ ραβδιά τους καὶ τοῦ ἐμπόδισαν τὴν εἴσοδο. Κινδύνεψε μάλιστα νὰ χτυπηθεῖ, ἂν δὲν μεσολαβοῦσε κάποιος ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες, ποὺ φαινόταν πιὸ φιλάνθρωπος.

Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξύπνησε. Ξαφνιασμένος ἀπὸ τὸ ὄνειρο ἀναλογίστηκε αὐθόρμητα τὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἔδειξε στὴ μητέρα του. Ταυτόχρονα πῆρε τὸ μήνυμα ποὺ τοῦ ἔδωσαν οἱ στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἤσαν ἄλλοι παρὰ οἱ Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, καὶ φοβήθηκε. Τότε ξέσπασε σὲ λυγμοὺς γιὰ τὴν προηγούμενη συμπεριφορά του. Ἀμέσως κατέβηκε κάτω στὸν κῆπο καὶ ἔχυσε πικρὰ δάκρυα πάνω στὴ θήκη τῶν λειψάνων, ἐνῶ συγχρόνως παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν συγχωρήσει καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς ἁγίους στρατιῶτες νὰ τοῦ δώσουν «ἀμνηστία».

Ἠλία Βουλγαράκη, Στιγμιότυπα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Πατέρων, Ἐκδ. Ἁρμός, σ. 70).

Πηγή

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ!!! Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε, στο Αmen.gr, άρθρο του Οσιολ. Αρχιδιακόνου του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννη Χρυσαυγή, που επιγράφεται “Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016”, το οποίο μας προξένησε βαθύτατη θλίψη. 

Το άρθρο αυτό αναφέρει ότι ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και του 1970 το θεματολόγιο της μέλλουσας να συνέλθει Πανορθόδοξης Συνόδου περιλαμβάνει “και προβλήματα που προκύπτουν από την προσαρμογή της αρχαίας πίστης στη σύγχρονη πραγματικότητα, και ειδικότερα το θέμα της νηστείας”.

Πολλές φορές οι Οικουμενιστές ισχυρίζονται ότι τα οικουμενιστικά άλματα πραγματοποιούνται, όχι επειδή όσοι έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων έχουν συγκρητιστική συνείδηση, αλλά σαν μέσο για να επιβιώσουν οι εμπερίστατες Ορθόδοξες Εκκλησίες -και δη το Οικουμενικό Πατριαρχείο- από τα νύχια των εχθρικών καθεστώτων που διαβιούν. 

Ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης λ.χ., σε άρθρο του στο Αmen.gr, για να δικαιολογήσει την συμμετοχή Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ, ισχυρίστηκε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατόρθωσε να παραμείνει στην έδρα του στην Κωνσταντινούπολη μόνον εξαιτίας της υποστήριξης που του παρέσχε το ΠΣΕ.

Αυτό φυσικά είναι αστήρικτο. Υπήρχαν -και υπάρχουν- πολλοί λόγοι που κρατούν ακόμη το Πατριαρχείο στο Φανάρι.

Αλλά δεν θα σταθούμε σ’ αυτό.

Θα επισημάνουμε ότι οι Οικουμενιστές μας εμπαίζουν. Ποντάρουν στα πατριωτικά μας συναισθήματα για να περάσουν τις θέσεις τους.

Το θεματολόγιο της μέλλουσας να συνέλθει Πανορθόδοξης Συνόδου αποδεικνύει τον ισχυρισμό μας.

Για ποιο λόγο, άραγε, η Πανορθόδοξη Σύνοδος θα επιδιώξει αναπροσαρμογή των διατάξεων της νηστείας;

Ποιος υπέβαλε αίτημα αλλαγής των διατάξεων της νηστείας;

Όσοι πιστοί τηρούν τις διατάξεις δεν έχουν πρόβλημα να τις τηρούν και αν τυχόν προκύψει πρόβλημα υγείας ή κάποιος άλλος σοβαρός λόγος, τους οικονομούν ανάλογα οι πνευματικοί τους.

Όσοι δεν τηρούν τις νηστείες και πάλιν δεν έχουν πρόβλημα. Απλά παραβαίνουν την εντολή της νηστείας με την ίδια ευχέρεια που παραβαίνουν την εντολή του εκκλησιασμού ή τους βασικούς κανόνες της χριστιανικής ηθικής.

Επομένως για ποιο λόγο θα επιδιωχθεί αναπροσαρμογή των διατάξεων τη νηστείας;

Μόνον για ένα λόγο. Ο Οικουμενισμός δεν συνιστά απλά προσπάθεια των εμπερίστατων Εκκλησιών να επιβιώσουν. Είναι προπαντός έκφραση του εκκοσμικευμένου πνεύματος των πρωταγωνιστών του.

Οι δύο τραγικοί πρωταγωνιστές του Οικουμενισμού -ο Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας- ήταν άνθρωποι που τους διέκρινε βαθύτατος νεωτεριστικός οίστρος.

Το ίδιο πνεύμα χαρακτηρίζει και τους επιγόνους τους. Ορίστε ποια θέματα έχουν στην ατζέντα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Μέχρι οι νηστείες τους ενόχλησαν!!! 

Το παρόν άρθρο και ορισμένα που προηγήθηκαν και άλλα -συν Θεώ- που θα ακολουθήσουν, θα αναλύσουν τις επιφυλάξεις των πιστών για την μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδο με βάση διάφορα κείμενα που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας.

Iδιαιτέρως θα μας απσχολήσουν το άρθρο"Γάμος και Πανορθόδοξη Σύνοδος" του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάπουε κ. Σεραφείμ και το άρθρο “Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016”  του Ιερολ. Αρχιδιακόνου του Οικουμενικού Θρόνου, π. Ιωάννη Χρυσαυγή, αφού και οι δύο ως εκπρόσωποι του Οικουμενικού Θρόνου και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στην προπαρασκευαστική επιτροπή των προσυνοδικών Διασκέψεων γνωρίζουν επαρκώς τα τεκταινόμενα και τις τάσεις που επικρατούν αναφορικά με τη σύγκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου.

πηγή

Ελεημοσύνη από προϊόντα αρπαγής

Eλεημοσύνη από προϊόντα αρπαγής και αδικίας δεν γίνεται δεκτή από τον Θεό σαν θυσία. Αλλά μάλιστα είναι βδέλυγμα και καταδίκη. 

Ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους: Καθαρίστε πρώτα το εσωτερικό του πιάτου και μετά το πιάτο. Τί ωφελεί να είναι τα σκεύη καθαρά και τα χέρια σου νιμμένα, και έσωθεν η παροψίς να είναι μεστή πάσης ακαθαρσίας, αρπαγής και αδικίας; 

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέει χαρακτηριστικά: Αν ήξερε ο φτωχός, πώς αυτά πού του προσφέρεις είναι από αδικίες και αρπαγές, δεν θα τα είχε δεχτεί, αφού θα ένιωθε πώς κατατρώει τις σάρκες του αδελφού του, τον οποίο αδίκησες. 

Και στην νηστεία μας, καθαρές τροφές δεν είναι μόνο οι αλάδωτες και οι λιτές, αλλά αυτές πού είναι προϊόν τίμιας εργασίας και όχι αρπαγής, τοκογλυφίας, κερδοσκοπίας, κλοπής, αδικίας. Αυτά όλα είναι ακαθαρσία και υπερηφάνια έναντι του Κυρίου.

Κάθε ειλικρινής μετάνοια και θυσία, προϋποθέτει όχι μόνον μεταμέλεια και στέρηση,αλλά αποκατάσταση της αδικίας και συμφιλίωση. Και έπειτα νήστεψε και πρόσφερε το δώρον σου στον Θεό.

Τέλος, ούτε η ελεημοσύνη, ούτε η νηστεία, ούτε η κακοπάθεια ξεπλένουν την αδικία και την κλοπή. Αντίθετα, επιβαρύνουν τον πονηρό άνθρωπο, γιατί είναι θυσίες δαιμονικές. Γιατί είναι γραμμένο πώς διόρθωσε το πάθος με την ανάλογη αρετή. Την υπερηφάνεια με την ταπείνωση, την κλοπή με την αποκατάσταση, την αδικία με την συγχώρεση και απόδοση των κλαπέντων.

το είδαμε εδώ