ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

 Ποιο είναι το μήνυμα του Χριστού; Ποιο είναι το μήνυμα της Εκκλησίας στο σύγχρονο άνθρωπο; Όταν ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές να Τον ακολουθήσουν στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, τους ζήτησε να γίνουν μαζί Του «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4, 19), δεν τους αποκάλυψε αρχικά το περιεχόμενο του μηνύματος. Ήταν το πρόσωπό Του το οποίο τους ήλκυσε. Καθώς όμως άρχισαν να περιοδεύουν μαζί Του όλη τη Γαλιλαία, έγιναν ακροατές και του μηνύματος, «του Ευαγγελίου της Βασιλείας» (Ματθ. 4, 23). Πρόσωπο και Μήνυμα. Αυτός ο ιδιαίτερος συνδυασμός αποτελεί την προσφορά της Εκκλησίας στον άνθρωπο κάθε εποχής και ιδιαιτέρως σήμερα.

           Οι διδασκαλίες των θρησκευτικών συστημάτων και των κάθε μορφής ιδεολογιών, πολιτικών, κοινωνικών, φιλοσοφικών ξεκινούν από τα πρόσωπα που τις κομίζουν στον κόσμο, αλλά έχουν ως βάση τους το   μήνυμα το οποίο διακηρύττουν. Στην Εκκλησία ακολουθούμε την αντίστροφη πορεία. Το ίδιο το Πρόσωπο είναι το μήνυμα. Ο Χριστός είναι το περιεχόμενο της Ευαγγελίου της Βασιλείας. Η Εκκλησία δεν μας καλεί να ακολουθήσουμε μία ιδεολογία, ένα αξιακό σύστημα, έναν ηθικό τρόπο, μία φιλοσοφία, μία ιδεολογία, αλλά να αναζητήσουμε, να οικειωθούμε, να κοινωνήσουμε ένα πρόσωπο: αυτό του Χριστού. Και ο Χριστός γνωρίζεται δια της σχέσης μαζί Του. Γνωρίζεται με τον τρόπο της Εκκλησίας, αλλά πρωτίστως γνωρίζεται μέσα από την συνάντηση με τον πλησίον, όπως κι αν αυτή εκφράζεται στην εκκλησιαστική πραγματικότητα: δια της προσευχής, δια της ελεημοσύνης, δια της διδαχής, δια της υπομονής και της συγχωρήσεως, δια της νομής των χαρισμάτων. Τα πάντα στην Εκκλησία γίνονται αγάπη. Διότι ο Χριστός είναι η Αγάπη.  Και ο πλησίον, ο αδελφός μας είναι εικόνα του Χριστού.

                Ο Χριστός κήρυττε και κηρύττει το «Ευαγγέλιον της Βασιλείας». Είναι η πίστη σ’ Εκείνον ως τον Υιό του Θεού που έγινε Άνθρωπος για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την μέγγενη του θανάτου. Είναι η πίστη σ’ Εκείνον που έγινε άνθρωπος για να μας δείξει τον δρόμο της επιστροφής στον Παράδεισο της κοινωνίας με τον Θεό, μόνο που τώρα δεν θα προηγείται η γνώση εκ του δέντρου του καλού και του πονηρού, αλλά η κοινωνία με τον Θεό στο ξύλο του Σταυρού, στο ξύλο της εμπιστοσύνης, στο ξύλο της υπακοής στο θέλημά Του, όπως ο Ίδιος ο Χριστός έκανε, για να μας δείξει ότι αυτός ο δρόμος είναι εφικτός. Είναι η πίστη σ’ Εκείνον ο Οποίος καλεί τον κάθε άνθρωπο να επιστρέψει στον Θεό και να σωθεί και δεν περιορίζεται μόνο σε ολίγους και εκλεκτούς. Είναι η πίστη σ’ Εκείνον ο Οποίος έδειξε ότι όποιος Τον ακολουθεί θα δει θαύματα στη ζωή του, και όχι μόνο υπέρβασης των φυσικών νόμων, αλλά πρωτίστως το θαύμα της μεταμορφούμενης σε αγάπη καρδιάς. Είναι η πίστη σ’ Εκείνον, ο Οποίος δια του λόγου του δίδει ελπίδα υπέρβασης του πόνου, ελπίδα νίκης κατά των δοκιμασιών, νίκης κατά του πειρασμού και της αμαρτίας, κατά της πίεσης την οποία μας ασκούν οι άλλοι οι άνθρωποι όταν δεν φέρονται και δεν είναι όπως τους θέλουμε, κατά της πίεσης την οποία μας ασκεί ο παλαιός άνθρωπος, ο ενυπάρχων στις καρδιές και στη ζωή μας και ο οποίος μας αποτραβά από το θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη.

Ο Χριστός κήρυττε και κηρύττει το «Ευαγγέλιον της Βασιλείας», το οποίο μπορούμε να το βιώσουμε στη ζωή της Εκκλησίας. Εκεί όπου υπάρχει η συνέχεια τόσο του μηνύματος όσο και της έμπρακτης αγάπης. Υπάρχουν τα πρόσωπα των Αποστόλων αλλά και των Αγίων, όλων όσων συνέχισαν και συνεχίζουν το έργο του Χριστού. Υπάρχει όμως και ο Ίδιος ο Κύριος. Πρώτα όπου είναι συνηγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά Του. Και βεβαίως, πάντοτε στην Θεία Ευχαριστία. Στην πρόσκληση για κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του εις την ανάμνησίν Του.  Στην μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών επί της γης και εν ουρανώ. Στην παντοειδή αγάπη, η οποία ουδέποτε εκπίπτει. Η Εκκλησία όμως απαρτίζεται από όλους εκείνους οι οποίοι αφήνουν ό,τι τους ανήκει, υλικά αγαθά, δόξα, θελήματα, ακόμη και τους οικείους τους, αφήνουν ό,τι τους κρατά δεμένους με τον τρόπο του κόσμου και ακολουθούν το Πρόσωπο του Χριστού. Άλλοι αφήνουν τα πάντα κυριολεκτικώς. Άλλοι καλούνται να αφήσουν την εξάρτηση από τα πάντα και να εμπιστευθούν την πρόνοια και την αγάπη του Χριστού προς αυτούς. Οι πάντες όμως καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι η κοινωνία με τον Χριστό είναι το όντως νόημα της ζωής και Αυτόν να αναζητήσουν.

Ο Χριστός κήρυττε και κηρύττει το «Ευαγγέλιον της Βασιλείας». Αυτό καθιστά την Εκκλησία ζώσα κοινότητα με κέντρο τον Ίδιο. Την ίδια στιγμή γίνεται πρόσκληση προς τον καθέναν μας να μην βλέπει την Εκκλησία μόνο ως έναν θεσμό παράδοσης, έναν χώρο ο οποίος φέρει μία μακραίωνη ιστορία, ένα τυπικό, μία μεγαλοπρέπεια, ιερότητα και αντικείμενα, αλλά πρωτίστως ως τον τρόπο ο οποίος κηρύττει και βιώνει τον Χριστό. Ο Χριστός της Εκκλησίας είναι παρών στην ζωή μας πάντοτε και παντού, ακόμη και στις οδύνες των πτώσεών μας. Καλούμαστε να Τον οικειωνόμαστε όχι μόνο στην θεία λατρεία αλλά και στην καθημερινότητά μας, σε κάθε έργο, σε κάθε σκέψη, σε κάθε λόγο, σε κάθε πρόθεση και επιθυμία. Να γίνει ο Χριστός «τα πάντα τοις πάσι». Διότι αυτό είναι το οποίο μας λείπει. Μιμούμενοι τον κοσμικό τρόπο, αφήνουμε στην καρδιά μας η Εκκλησία να μετατρέπεται σε ένα ακόμη ιδεολογικό σύστημα, ένα ακόμη μήνυμα ανάμεσα στα πολλά, και ξεχνούμε το Πρόσωπο. Αν εμείς ξαναβρούμε την αυτοσυνειδησία μας και δεν ντραπούμε να ομολογήσουμε Αυτόν που αναζητούμε, τον Χριστό ως Πρόσωπο, τότε και άλλοι κοντά μας θα κληθούν να κατανοήσουν και να Τον  εκζητήσουν. Θα είναι ένα βήμα ώστε και ο κόσμος να αισθανθεί ότι οι ιδεολογίες, οι ιδέες, τα προγράμματα, όσο όμορφα κι αν δείχνουν, δεν μπορούν να λυτρώσουν τον άνθρωπο από την ήττα του θανάτου και της απουσίας της αγάπης. Και ο Χριστός απαντά δια της ζωής Του και του έργου Του, δια του Προσώπου Του τελικά, στους δύο μεγάλους μας πόθους: να βρούμε την χαρά σ’ αυτήν τη ζωή και την να ζήσουμε αιώνια. Αυτό είναι και το τελικό μήνυμα της Εκκλησίας, το οποίο πρέπει να αποσκοτιστεί από τα κάθε λογής υποκατάστατά του, για τα οποία φταίμε εμείς οι άνθρωποι, ταγοί και λαός, οι οποίοι μετατρέψαμε και με τους λόγους και με την μη αληθινή ζωή μας το Πρόσωπο σε μήνυμα.  

Κέρκυρα, 14 Ιουνίου 2015

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Αρχιμ. Διονύσιος Γκόλιας: «Ευχές & μαγεία»

Στο παρόν κείμενο αγαπητοί μας αναγνώστες θα απασχοληθούμε με ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια απασχολεί ιδιαίτερα τους ποιμένες της Εκκλησία μας λόγω της αύξησής του. Και αυτό το φαινόμενο είναι η συμμετοχή πολλών Χριστιανών στα μυστήρια και τις τελετές της Εκκλησίας μας, χωρίς να γνωρίζουν το βαθύτερο νόημα αυτών, καθώς  και τις προϋποθέσεις της Αγιαστικής Χάρης.

 Έτσι συχνά βλέπουμε Χριστιανούς να ζητούν άμεσες λύσεις στα ποικίλα προβλήματά τους, με την απλή συμμετοχή τους στα σωστικά μυστήρια, χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις. Για να το πούμε πιο απλά, πολλοί βλέπουν τις διάφορες ευχές της Εκκλησίας ως ΜΑΓΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ, που είναι ικανές από μόνες τους να φέρουν άμεση λύση στα διάφορα προβλήματα.

Περιπτώσεις που τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα εμφανή είναι ενδεικτικά οι παρακάτω:

•Συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία Χριστούγεννα και Πάσχα για το καλό της χρονιάς.

•Τέλεση Ευχελαίου ή Αγιασμού για το έθιμο.

•Εκζήτηση διαφόρων ευχών (ακόμη και εξορκισμών) για ψυχολογικά προβλήματα, άγχος κ.α.

Θα μπορούσαμε γενικότερα να πούμε ότι πολλοί θέλουν άμεση λύση στα προβλήματά τους χωρίς καθόλου κόπο. Θεωρούν δηλαδή ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να εξασφαλίσει την ευτυχία τους ανώδυνα, κατά τρόπο μαγικό. Λαμβάνοντας τη Θεία Κοινωνία πολλοί θεωρούν ότι πήραν κάποιο «μαγικό φίλτρο»(!) και λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Χωρίς όμως την απαραίτητη γνώση και προετοιμασία το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου γίνεται φωτιά και όχι Ουράνια ευλογία. Η τέλεση πάλι του Ευχελαίου προϋποθέτει μετάνοια και εξομολόγηση, ώστε να έρθει άνωθεν η ψυχική και σωματική ίαση. Δεν αντικαθιστά ασφαλώς το Ευχέλαιο σε καμία περίπτωση το μυστήριο της εξομολόγησης. Πόσο αλήθεια θλιβερό είναι το γεγονός να καλεί κάποιος τον Ιερέα στο σπίτι για να τελέσει το Ευχέλαιο σε περίοδο νηστείας και μετά την ολοκλήρωση του μυστηρίου να παραθέτει κρέατα και άλλα αρτύσιμα εδέσματα. Και μόνο αυτό αρκεί για να διώξει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Θα ήθελα όμως ιδιαίτερα να σταθώ στο θέμα διαφόρων ευχών που ζητούν οι πιστοί να τους διαβάσει ο Ιερέας. Στο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας που ονομάζεται «Ευχολόγιο», υπάρχει πληθώρα ευχών για πολλές και διάφορες περιπτώσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Ευχή για άρρωστο, για κάθε αρρώστια, για βασκανία, για άρρωστο που έχει αϋπνίες, για την είσοδο σε νέα κατοικία, αλλά και πολλές ευχές για τα χωράφια, για τα ζώα, για το κρασί, για το αλάτι κ.α. Οι τελευταίες μάλιστα αυτές ευχές μαρτυρούν και την εμπιστοσύνη των παλαιότερων Χριστιανών στη βοήθεια του Θεού ακόμη και για απλά καθημερινά πράγματα. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγνότητάς τους και της ιδιαίτερης επικοινωνίας μαζί Του.

Η Εκκλησία είναι η μητέρα μας και ενδιαφέρεται για μας. Ο Ιερέας είναι πρόθυμος να διαβάσει σε κάθε πιστό την ανάλογη ευχή με το πρόβλημά του. Αυτό που πρέπει όμως όλοι να καταλάβουμε είναι ότι οι ευχές δεν είναι μαγικές. Από μόνη της καμία ευχή δεν μας ωφελεί αν δεν κάνουμε κι εμείς το χρέος μας. Και το χρέος μας είναι συνειδητά να συμμετέχουμε στα Ιερά Μυστήρια. Και για να το πούμε πιο απλά, χωρίς εξομολόγηση δεν ωφελούν τα υπόλοιπα μυστήρια. Ας μη ζητάμε  λοιπόν ευχές και Θεία ευλογία χωρίς μετάνοια, γιατί μόνοι μας αποκρούουμε τη Θεία Χάρη και εμπαίζουμε τα ιερά και όσια.

Και κάτι ακόμα. Η προσέλευση στις Ιερές τελετές ας γίνεται όσο πιο σεμνά αρμόζει. Ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση είναι ικανή να δηλώσει την ποιότητα του ανθρώπου. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνουν στην ενδυμασία τους οι γυναίκες ώστε να μη σκανδαλίζουν. Αν και όποιος ασχολείται με αυτό το θέμα σήμερα φαίνεται σαν εξωγήινος, ας μη ξεχνάμε αυτό που είπε ο ίδιος ο Κύριος στο Θεόπτη Μωυσή: «Δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να φορά ανδρικά ρούχα, ούτε στον άνδρα να φορά γυναικεία στολίδια γιατί καθένας που κάνει αυτά, είναι αποκρουστικός και αηδιαστικός ενώπιον Κυρίου του Θεού» (Δευτερονόμιο κβ΄(22) 5).

Κλείνοντας αυτό το σπουδαίας σημασίας θέμα πρέπει να τονίσουμε ότι Θεός δίνει πλουσιοπάροχα τη Χάρη Του στους ταπεινούς. Όποιος δεν μετανοεί λοιπόν δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία και δεν έχει ευλογία. Δεν είναι υποχρεωμένος ο Θεός να δώσει τη Χάρη Του, ούτε  λύσεις στα διάφορα προβλήματα όσων των αρνούνται Μυστηριακά και καταφεύγουν μόνο σε δύσκολες περιπτώσεις να λάβουν την ανάλογη ευχή για να θεραπευθούν με τρόπο μαγικό.

το είδαμε: εδώ

Ὁ ἐσωτερικὸς κριτὴς τοῦ ἀνθρώπου, Ρωμ.2,10-16 Κυριακὴ Β΄Ματθαίου

Κυριακὴ Β΄Ματθαίου


Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς Β΄ Ματθαίου ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἄπ. Παύλου εἶναι σὲ μετάφραση ἡ ἀκόλουθη: 

«Ἀδελφοί, δόξα, τιμὴ καὶ εἰρήνη προσμένουν ὅποιον κάνει τὸ καλό, πρῶτα τὸν Ἰουδαῖο ἀλλὰ καὶ τὸν ἐθνικό· γιατί ὁ Θεὸς δὲν κάνει διακρίσεις. Ἔτσι, λοιπόν, ὅσοι ἁμάρτησαν χωρὶς νὰ ξέρουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, θὰ καταδικαστοῦν ὄχι μὲ κριτήριο τὸν νόμο. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅσοι ἁμάρτησαν γνωρίζοντας τὸν νόμο, θὰ δικαστοῦν μὲ κριτήριο τὸν νόμο. Γιατί στὸ θεϊκὸ δικαστήριο δὲν δικαιώνονται ὅσοι ἄκουσαν ἁπλῶς τὸν νόμο ἀλλὰ μόνο ὅσοι τήρησαν τὸν νόμο. Ὅσο γιὰ τὰ ἄλλα ἔθνη, ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸν νόμο, πολλὲς φορὲς κάνουν ἀπὸ μόνοι τους αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ νόμος. Αὐτὸ δείχνει πώς, ἂν καὶ δὲν τοὺς δόθηκε ὁ νόμος, μέσα τους ὑπάρχει νόμος. Ἡ διαγωγὴ τους φανερώνει πὼς οἱ ἐντολὲς τοῦ νόμου εἶναι γραμμένες στὶς καρδιές τους· καὶ σ' αὐτὸ συμφωνεῖ καὶ ἡ συνείδησή τους, ποὺ ἡ φωνὴ της τοὺς τύπτει ἢ τοὺς ἐπαινεῖ, ἀνάλογα μὲ τὴ διαγωγή τους. Ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ κρίνει διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὶς κρυφὲς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιό μου» (Ρωμ.2,10-16).

Ὁ Ἄπ. Παῦλος στὴν περικοπὴ αὐτή τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς θίγει τὸ θέμα τῆς καθολικότητας καὶ βεβαιότητας τῆς τελικῆς κρίσης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτη καὶ ἀμερόληπτο Θεό. Ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς εἶχε τὸν Νόμο ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ στὸ ὄρος Σινὰ καὶ ὁ νέος λαός, ἡ Ἐκκλησία, ἔχει τὸν εὐαγγελικὸ Νόμο τῆς Χάρης ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Τὸ ἐρώτημα ποὺ θέτουν πολλοὶ χριστιανοὶ εἶναι: Καλά, οἱ Ἰσραηλίτες καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὸν Νόμο τους, ὅμως τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς ἀνθρωπότητας – ποὺ εἶναι κι αὐτὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ – μὲ ποιὸ κριτήριο θὰ ἀντιμετωπισθεῖ στὴν τελικὴ κρίση; Θὰ ἀδικηθεῖ ἐπειδὴ δὲν γνώρισε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ; ἢ μήπως γι’αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο θὰ τύχει εὐμενοῦς κρίσης; Πολλοὶ φιλόσοφοι καὶ θεολόγοι ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες μέχρι σήμερα τόνισαν τὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ ὁποιαδήποτε σκέψη τιμωρίας καὶ διατύπωσαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ πανάγαθος Θεὸς θὰ δώσει γενικὴ ἄφεση ἁμαρτιῶν σὲ ὅλους. Βέβαια κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ θέσει ὅρια στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ τὴν περιορίσει σὲ ὁρισμένους μόνο καλοὺς χριστιανοῦ, διότι οἱ βουλὲς τοῦ θεοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ὁμιλεῖ μόνο γιὰ τὴν ἀγάπη ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ἂς δοῦμε τώρα καὶ τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἀπ. Παύλου στὴν παραπάνω περικοπή. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴν ἀνθρωπότητα κυρίως διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς διδασκαλίας του, τῶν θαυμάτων, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης, Ἀποκαλύπτεται ὅμως καὶ διὰ τῶν δυνατοτήτων ποὺ ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴ δημιουργία τους. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἕνα ἀδέκαστο κριτὴ μέσα τους ποὺ λέγεται συνείδηση, ἡ ὁποία ἐλέγχει ἢ ἐπιδοκιμάζει τὶς διάφορες πράξεις τους, ὥστε νὰ αἰσθάνονται «θλίψη» καὶ «στενοχώρια», ὅταν διαπράττουν τὸ κακὸ ἢ «δόξα» καὶ «τιμὴ» καὶ «εἰρήνη», ὅταν ἐνεργοῦν τὸ καλό. Ἔτσι, σὲ κάθε ἄνθρωπο μπορεῖ νὰ διαπιστώσει κανεὶς τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα του.

Ἴσως παρατηρήσει κανεὶς ὅτι μία τέτοια διδασκαλία εἶχαν ἤδη διατυπώσει οἱ Στωικοὶ φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι σωστό, γιατί ὁ Θεὸς φώτισε πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ προχριστιανικὰ χρόνια νὰ φθάσουν ψηλαφώντας τὴν ἀλήθεια. Τοὺς ἔδωσε κατὰ τὸν φιλόσοφο καὶ μάρτυρα Ἰουστίνο τὸν «σπερματικὸ λόγο». Ἡ διαφορὰ ὅμως τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὴ στωικὴ εἶναι: 

α) ὅτι ἡ συνείδηση δὲν εἶναι αὐτονόητο φυσικὸ δεδομένο ἀλλὰ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, 
β) ὅτι σχετίζεται ὄχι μὲ ἕνα ἀκαθόριστο Θεὸ ποὺ συγχέεται πανθεϊστικὰ μὲ τὴ φύση ἀλλὰ μὲ ἕναν προσωπικὸ Θεὸ ἀγαθὸ καὶ δίκαιο, καὶ τέλος 
γ) τὸ ἔργο τῆς συνείδησης τελεῖ σὲ σχέση μὲ τὴν τελικὴ κρίση, ὅπως γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴ σημερινὴ περικοπή. 

Βέβαια ὅλα αὐτὰ δὲν γράφονται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο μὲ σκοπὸ νὰ οἰκοδομηθεῖ μία «φυσικὴ θεολογία», ἢ μία φιλοσοφία περὶ τοῦ «ἄγραφου νόμου τῆς συνείδησης», ἀλλὰ γράφονται μὲ ἐνδιαφέρον ἱεραποστολικό, μὲ σκοπὸ νὰ ἀφυπνιστοῦν οἱ ἐθνικοὶ ἀκροατὲς τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος καὶ ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ὁλοφάνερη παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα τους νὰ προχωρήσουν στὸ νὰ ἀναγνωρίσουν αὐτὸν τὸν Θεό, ὅπως τὸν ἀποκάλυψε στὸν κόσμο ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Γράφονται ἐπίσης καὶ πρὸς τοὺς γεμάτους αὐτοπεποίθηση Ἰουδαίους ἀλλὰ καὶ πρὸς Χριστιανοὺς ποὺ βλέπουν ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους σὰν μάζα ἀπωλείας, ὥστε νὰ καταλάβουν ἐπιτέλους ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι ποὺ χρειάζεται νὰ ὑπογραμμιστεῖ στὴν ἐποχή μας. Ὅσο κι ἂν αἰσθάνεται παντοδύναμος καὶ αὐτάρκης ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μὲ τὶς ἐπιστημονικές του γνώσεις καὶ τὴν τεχνικὴ ἐξέλιξη, τὰ σκοτεινὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, οἱ μύχιοι λογισμοὶ καὶ οἱ κρυφὲς ἐπιθυμίες του βρίσκονται ἀνὰ πάσα στιγμὴ κάτω ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δὲν κρίνεται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ τεχνικὰ κατορθώματά του – ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἀποτελοῦν πραγματοποίηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Δημιουργοῦ «πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γεν. 1,28) – ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, ὅπως αὐτὴ ἐξωτερικεύεται σὲ πράξεις ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο.

Απορώ πως σε κλέβει το ταγκαλάκι, ενώ εσύ μπορείς να κλέψης τον Παράδεισο!

-Γέροντα, κλέβομαι από τα πάθη μου. Άλλοτε με κλέβει η φιλαυτία, άλλοτε η εξωστρέφεια...

-Αν αφήνη κανείς τους κλέφτες να τον κλέβουν, μπορεί ποτέ να πλουτίση; Κι εσύ, αν αφήσης να σε κλέβουν τα πάθη, μπορείς να κάνης προκοπή; Πάντα φτωχή θα είσαι, γιατί, όσα μαζεύεις, θα τα χάνης. Απορώ πως σε κλέβει το ταγκαλάκι, ενώ εσύ μπορείς να κλέψης τον Παράδεισο!

-Γιατί, Γέροντα, ενώ έχω διάθεση να δουλέψω για μια αρετή, μένω σε μια στάσιμη κατάσταση; τι φταίει;

-Πολλές φορές δεν έχει έρθει και η ωριμότητα γι' αυτήν την αρετή. Εσύ όμως βλέπω ότι άρχισες να ωριμάζης πνευματικά. Πρόσεξε λοιπόν, τώρα που έρχεται η εποχή του καλοκαιριού και η αγουρίδα γίνεται σιγά-σιγά μέλι, να φυλάς καλά τα σταφύλια από τις κουρούνες -τα ταγκαλάκια- ζώντας ταπεινά και αθόρυβα.

-Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως υπερηφανεύομαι.

-Ξέρεις εσύ τι κάνεις; Φτιάχνεις μέλι και ύστερα αφήνεις το ταγκαλάκι και σου το κλέβει, οπότε μένεις με τον κόπο. Όπως ο μελισσουργός ζαλίζει τις μέλισσες με καπνό και παίρνει το μέλι, έτσι κι εσένα σε ζαλίζει το ταγκαλάκι με τον καπνό της υπερηφανείας ,καί κλέβει το πνευματικό μέλι που έφτιαξες και τρίβει τα χέρια του. Σου κλέβει δηλαδή τα πολύτιμα δώρα του Θεού και ύστερα χαίρεται. Εσύ είσαι έξυπνη, πώς δεν το πιάνεις αυτό; Γιατί δεν πιάνεις τον κλέφτη, τον πονηρό, που σε κλέβει;

-Γέροντα, όταν κάποιος νιώθη ότι ένα χάρισμα που έχει είναι του Θεού, πώς είναι δυνατόν να κλέβεται από τον πειρασμό;

-Κλέβεται ,γιατί δεν προσέχει. Ο Θεός προικίζει τον κάθε άνθρωπο με πολλά χαρίσματα, αλλά ο άνθρωπος, ενώ θα έπρεπε να ευγνωμονή γι' αυτά τον Θεό, πολλές φορές δεν υπάρχει, οικειοποιείται τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και καυχάται εσωτερικά. Τότε ο πονηρός διάβολος ,σαν κλέφτης που είναι, πηγαίνει, του κλέβει τα χαρίσματα, τα δηλητηριάζει με τα δηλητήριά του και έτσι τα αχρηστεύει. 

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

πηγή

το είδαμε εδώ

Πῶς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ πραγματικός Μεσσίας;

                                          

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα, Πέμπτη 11 Ἰουνίου 2015

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ

[Μέ βάση καί πηγή τό σπουδαῖο ἔργο A CATECHETICAL HANDBOOK OF THE EASTERN ORTHODOX CHURCH τοῦ συγγραφέως D.H. Stamatis, ἔκδοσις Light & Life Publishing Company (συνιστοῦμε θερμά στούς γνῶστες τῆς Ἀγγλικῆς τήν ἀπόκτηση τοῦ βιβλίου), καί μέ ἄλλα ἐπίσης βοηθήματα, ἀρχίζω μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά δίνω, προφορικῶς πρῶτα καί γραπτῶς ἔπειτα, στόν λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ὅπου διακονῶ, μία σειρά ἑβδομαδιαίων κατηχητικῶν μαθημάτων. Ἡ κατήχηση αὐτή θά εἶναι κατά πολύ πληρέστερη ἀπό τήν ἄλλη πού ἔγραψα πρό πολλῶν ἐτῶν μέ τόν τίτλο ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ καί μέ διαφορετικό τρόπο καί περιεχόμενο πρός ἐκείνη γραμμένη.

Τά ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία πού θά παραθέτω θά γράφονται στήν γλώσσα τοῦ κειμένου μέ τήν παράκληση νά τά διαβάζουν οἱ ἀναγνῶστες ἐπανειλημμένως, ὥστε νά τά ἀποστηθίσουν.]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΤΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ

(Συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

3. Πῶς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι
ὁ πραγματικός Μεσσίας;

Αὐτό τό γνωρίζουμε ἀπό τό ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες πού ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη γιά τόν Μεσσία πού πρόκειται νά ἔλθει, ὅλες αὐτές ἐκπληρώνονται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, πού γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία. Πολλές τέτοιες προφητεῖες παραθέτει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος στό Εὐαγγέλιό του. Ἔχει δέ εἰδικό λόγο πού τό κάνει αὐτό ὁ εὐαγγελιστής αὐτός. Ὁ Ματθαῖος γράφει τό Εὐαγγέλιό του πρός τούς πατριῶτες του Ἰουδαίους καί θέλει νά τούς πεῖ, ὅτι ὁ Μεσσίας, γιά τόν ὁποῖον γράφουν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅτι θά ἔλθει καί τόν ὁποῖον αὐτοί ἀνέμεναν, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιατί σ᾽ αὐτόν ἀνταποκρίνονται ἀκριβῶς ὅλες οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περί τοῦ Μεσσίου. Ἄς τόν πιστεύσουν λοιπόν.

Θά παραθέσουμε μερικές ἀπό τίς προφητεῖες αὐτές, ὄχι μόνο ἀπό τόν εὐαγγελιστή Ματθαῖο, ἀλλά καί ἀπό ἄλλους εὐαγγελιστές. Πολλές ἀπό τίς προφητεῖες αὐτές ἀναφέρονται καθαρά στόν Μεσσία. Λίγες ὅμως ἀπ᾽ αὐτές δέν φαίνεται νά σχετίζονται πρός τόν Μεσσία, ἀλλά ἡ Καινή Διαθήκη τίς ἑρμήνευσε καί αὐτές ὡς μεσσιανικές προφητεῖες. Πρέπει δέ νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ καλύτερος καί ἀλάνθαστος ἑρμηνευτής τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ἡ Καινή Διαθήκη. Ἔτσι λοιπόν ὅσες προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἡ Καινή Διαθήκη τίς χαρακτήρισε ὡς χριστολογικές, τίς δεχόμεθα καί ἡμεῖς ὡς ἀναφερόμενες στόν Χριστό, στόν Μεσσία.

Στήν συνέχεια ἀναφέρουμε ἀπό τά ἱερά Εὐαγγέλια ὁρισμένες χριστολογικές προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ πραγματικά Μεσσίας, γιατί στό πρόσωπό Του ἐκπληρώνονται ἀπόλυτα αὐτές:

(α) Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θά προέρχεται ἀπό τό γένος Δαυίδ. Βλ. Β´ Βασ. 7,12-16. Ψαλμ. 88 (89) 3-5. 109 (110,1). 131 (132),11. Ἡσ. 9,6.7. 11,1.

Ὁ Ἰησοῦς πραγματικά κατάγεται ἀπό γένος Δαυίδ, ὅπως τό ἀποδεικνύει αὐτό καθαρά ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος βάσει καταλόγων. Βλ. Ματθ. κ.1. 22,44. Μάρκ. 12,36. Λουκ. 1,69-70. 20,42-44. Ἰωάν. 7,42.

(β) Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θά γεννηθεῖ ἀπό παρθένο, βλ. Ἡσ. 7,14.

Αὐτό ἐκπληρώθηκε στόν Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε παρθενικά ἀπό τήν Παναγία, βλ. Ματθ. 1,18-25.

(γ) Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θά γεννηθεῖ στήν Βηθλεέμ, βλ. Μιχ. 5,2.

Ὁ Ἰησοῦς πραγματικά γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ, βλ. Ματθ. 2,1 ἑξ. Ἰωάν. 7,42.

(δ) Ὁ Μεσσίας κατά τήν Παλαιά Διαθήκη θά φύγει ἐξόριστος στήν Αἴγυπτο, βλ. Ὠσ. 11,1.

Ὁ Ἰησοῦς, ὅπως μᾶς τό διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, πῆγε φυγάς στήν Αἴγυπτο διωκόμενος ἀπό τόν βασιλέα Ἡρώδη, βλ. Ματθ. 2,13-15.

(ε) Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, βλ. 9,1-2, εἶπε ὅτι ὁ Μεσσίας θά δράσει στήν Γαλιλαία καί ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος παρουσιάζει ἔτσι τόν Ἰησοῦ, βλ. 4,12-16.

(ς) Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, βλ.11,1, πάλι χαρακτηρίζει τόν Μεσσία ὡς Ναζωραῖο καί ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος παρουσιάζει πράγματι τόν Ἰησοῦν ζήσαντα στήν Ναζαρέτ, βλ. 2,23.

(ζ) Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέγει ὅτι ὁ ἐρχομός τοῦ Μεσσία θά προαναγγελθεῖ ἀπό ἕναν Ἠλία ὡς πρόδρομό Του, βλ. Ἠσ. 40,3-5. Μαλαχ. 3,1. 4,5.

Ἡ Καινή Διαθήκη πραγματικά μᾶς παρουσιάζει τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή, ὁ ὁποῖος ἦλθε «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιού» (Λουκ. 1,17), ὡς πρόδρομο τοῦ Ἰησοῦ, βλ. Ματθ. 3,3. 11,10-14. Μάρκ. 1,2-3. Λουκ. 3,4-6. 7,27. Ἰωάν. 1,23. Ἠσ. 40,3-5.

(η) Ἡ Παλαιά Διαθήκη προφητεύει ὅτι ὁ ἐρχομός τοῦ Μεσσία θά προκαλέσει τήν σφαγή τῶν νηπίων τῆς Βηθλεέμ, βλ. Γεν. 35,19-20. Ἰερ. 38,15.

Ἀπό τήν Καινή Διαθήκη μαθαίνουμε ὅτι αὐτό ἐκπληρώθηκε στόν Ἰησοῦ μέ τήν σφαγή τῶν νηπίων τῆς Βηθλεέμ ἀπό τόν Ἡρώδη, γιά νά θανατώσει μεταξύ αὐτῶν τόν Ἰησοῦ φοβούμενος μήν τοῦ πάρει τήν βασιλεία, βλ. Ματθ. 2,16-18.

(θ) Ὁ Μεσσίας, λέγει ἡ Παλαιά Διαθήκη, θά διακηρυσσόταν ὡς ἕνα «ἰωβηλαῖο» γιά τόν κόσμο, βλ. Ἠσ. 58,6. 61,1. Τό «Ἰωβηλαῖο» ἔτος ἦταν ἔτος ἀφέσεως. Κατά τό ἔτος αὐτό, πού ἦταν τό ἕβδομο κατά σειρά σαββατικό ἔτος, οἱ δοῦλοι ἀποκτοῦσαν τήν ἐλευθερία τους, ὁ πτωχός πού ἀπό ἀνάγκη εἶχε πουλήσει τήν περιουσία του τήν ἀποκτοῦσε πάλι καί οἱ πτωχοί πάλι εἶχαν ἐλεύθερα τήν συλλογή τῶν καρπῶν τῆς γῆς, πού βλάσταιναν ἀπό μόνοι τους. Στήν Καινή Διαθήκη ἐφαρμόζεται στόν Ἴδιο τόν Ἰησοῦ ἡ προφητεία περί τοῦ Μεσσία ὅτι θά φέρει ὅλα τά ἀγαθά τοῦ Ἰωβηλαίου ἔτους, βλ. Λουκ. 4,18-19.

(ι) Ὁ προφήτης Ἠσαΐας εἰς 42,4 τοῦ βιβλίου του λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θά ἔλθει ὄχι μόνο γιά τό Ἰσραήλ, ἀλλά καί γιά τά ἔθνη.

Στήν Καινή Διαθήκη ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἐφαρμόζει στόν Ἰησοῦ τήν προφητεία αὐτή τοῦ Ἠσαΐου περί τοῦ Μεσσίου, ἐρχομένου καί διά τά ἔθνη, βλ. Ματθ. 12, 18-21.

(ια) Ὁ προφήτης Ἠσαΐας πάλι λέγει περί τοῦ ἐρχομένου Μεσσία ὅτι θά εἶναι ὁ θεραπευτής μας, ὅτι «θά βαστάσει τάς νόσους μας», βλ. 53,4 (κατά τό Ἑβραϊκό κείμενο).

Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ὁμιλῶν γιά τίς θεραπεῖες τοῦ Ἰησοῦ λέγει ὅτι μέ αὐτές ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ προφήτου Ἠσαΐου «αὐτός τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε», βλ. Ματθ. 8,17.

(ιβ) Στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι προφητευμένο περί τοῦ Μεσσία ὅτι θά ὁμιλεῖ μέ παραβολές, βλ. Ψαλμ. 77,2, ἐπειδή καί οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι πεπωρωμένοι καί δέν θά δύνανται νά κατανοήσουν τά βαθειά μυστήρια, βλ. Ἠσ. 6,9-10.

Στήν Καινή Διαθήκη ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἐφαρμόζει αὐτό στόν Ἰησοῦ, βλ. Ματθ. 13,14-15.35, ὁ Ὁποῖος, ὅπως γνωρίζουμε, ὁμιλοῦσε συχνά μέ παραβολές.

(ιγ) Στήν Παλαιά Διαθήκη λέγεται περί τοῦ Μεσσίου ὅτι δέν θά πιστευθεῖ ἀπό πολλούς, ἀλλά ἀντίθετα θά ἀπορριφθεῖ ἀπ᾽ αὐτούς, Ψαλμ. 68,4. 117,22. Ἠσ. 6,10. 29,13. 53,1.

Στήν Καινή Διαθήκη ἀποδίδονται στόν Ἰησοῦ τά χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τά ὁμιλοῦντα γιά τήν ἀπόρριψη τοῦ Μεσσία ἀπό τόν λαό καί τούς ἄρχοντες, βλ. Ματθ. 15,8-9. 21,42. Μάρκ. 7,6-7. 12,10-11. Λουκ. 20,17. Ἰωάν. 12,38-40. 15,25.

(ιδ) Ὁ Μεσσίας προφητεύεται στήν Παλαιά Διαθήκη ὅτι θά κάνει θριαμβευτική τήν εἴσοδό Του στά Ἰεροσόλυμα, Ἠσ. 62,11. Ζαχ. 9,9. Ψαλμ. 117,26.

Ἀπό τήν Καινή Διαθήκη γνωρίζουμε πραγματικά τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἰεροσόλυμα, βλ. Ματθ. 21,5. Ἰωάν. 12,13-15.

(ιδ) Ὁ Μεσσίας στήν Παλαιά Διαθήκη παριστάνεται ὡς ἕνας πληγωμένος ποιμένας, βλ. Ζαχ. 13,7.

Ἔτσι γνωρίζουμε τόν Ἰησοῦ στήν Καινή Διαθήκη, βλ. Ματθ. 26,31. Μάρκ. 14,27.

(ιε) Στήν Παλαιά Διαθήκη προφητεύεται ὅτι ὁ Μεσσίας θά προδοθεῖ ἀπό φίλο του γιά τριάκοντα ἀργύρια, βλ. Ζαχ. 11,12-13. Ψαλμ. 40,9.

Αὐτό ἐκπληρώθηκε στόν Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος προδόθηκε ἀπό τόν μαθητή Του Ἰούδα γιά τριάκοντα ἀργύρια, βλ. Ματθ. 27,9-10. Ἰωάν. 13,18.

(ιστ) Στήν Παλαιά Διαθήκη λέγεται ὅτι ὁ Μεσσίας θά ἀποθάνει μέ κακοποιούς, βλ. Ἠσ. 53,9.12.

Ἀπό τήν Καινή Διαθήκη γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐσταυρώθη μεταξύ δύο ληστῶν σταυρωθέντων καί αὐτῶν, βλ. Λουκ. 22,37.

(ιζ) Στήν Παλαιά Διαθήκη λέγεται ὅτι ὁ Μεσσίας θά ἐνταφιαστεῖ ἀπό ἕνα πλούσιο ἄνδρα, βλ. Ἡσ. 53,9 (ἄλλη προφητεία ἀπό αὐτήν δέν ἔχουμε).

Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Νικόδημος, ὁ ἐνταφιαστής τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως μᾶς λέγει ἡ Καινή Διαθήκη, ἦταν βουλευτής, βλ. Ματθ. 27,57-60.

(ιη) Στήν Παλαιά Διαθήκη προφητεύεται γιά τόν Μεσσία ὅτι θά τοῦ δοθοῦν νά πιεῖ ὄξος καί χολή, βλ. Ψαλμ. 68,21.

Στήν Καινή Διαθήκη διαβάζουμε πράγματι ὅτι αὐτό συνέβηκε στόν Ἰησοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, βλ. Ματθ. 27,34. Ἰωάν. 19,19.

(ιθ) Περί τοῦ Μεσσίου στήν Παλαιά Διαθήκη λέγεται ὅτι θά διαμερίσουν τά ἱμάτιά του καί θά βάλουν κλῆρο γι᾽ αὐτά, βλ. Ψαλμ. 21,19.

Αὐτό συνέβηκε μέ τόν Ἰησοῦ, βλ. Ἰωάν. 19,24.

(κ) Ἀκόμη καί ἐπιθανάτιοι λόγοι τοῦ Μεσσία προφητεύονται στήν Παλαιά Διαθήκη, βλ. Ψαλμ. 21,1. 30,5.

Τούς λόγους αὐτούς, πού ἀναφέρει ἡ Παλαιά Διαθήκη, τούς ἀκούουμε νά λέγονται ἀπό τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, βλ. Ματθ. 27,46. Μάρκ. 15,34. Λουκ. 23,46.

(κα) Ἡ Παλαιά Διαθήκη λέγει περί τοῦ Μεσσίου ὅτι δέν θά συντριβεῖ οὔτε ἕνα ὀστοῦν του, βλ. Ἐξ. 12,46. Ἀριθμ. 9,12. Ψαλμ. 33,21.

Στόν Ἰησοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ οἱ στρατιῶτες δέν συνέτριψαν τά σκέλη Του, ἀλλά ἐκέντησαν τήν πλευρά Του καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει ὅτι αὐτό συνέβηκε γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἡ Γραφή (ἡ Π.Δ.) πού λέγει «ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ», βλ. Ἰωάν. 19,36.

(κβ) Γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουμε εἰδική προφητεία ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Στό βιβλίο ὅμως τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, βλ. 2,25-32. 13,33-35, διαβάζουμε ὅτι ἡ ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ προφητεύθηκε μέ τόν λόγο τοῦ Ψαλμωδοῦ πρός τόν Θεό «οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς ἅδου οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν», βλ. Ψαλμ. 15,10-11.

Ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι εἶναι γραμμένο ὅτι θά ἀναστηθεῖ τήν τρίτη ἡμέρα, βλ. Λουκ. 24,46. Ἴσως ὁ Ἰησοῦς ἀναφέρεται στά χωρία Ὠσηέ 6,2 («καί ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἐξαναστησόμεθα») καί Ἰωνᾶ 2,1 («ἦν Ἰωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας»). Καί ὁ Ἰσαάκ σώθηκε ἀπό τόν θάνατο τήν τρίτη ἡμέρα, βλ. Γεν. 22,3.

(κγ) Ἡ Παλαιά Διαθήκη προφητεύει ὅτι γιά τήν ἀπόρριψη τοῦ Μεσσίου θά ἔλθει ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί μεγάλη θλίψη, βλ. Δαν. 9,27. 11,31. 12,1.

Αὐτό πραγματοποιήθηκε στήν περίπτωση τῆς ἀπόρριψης τοῦ Ἰησοῦ ὡς Μεσσίου, γιατί γιά τήν ἀπόρριψή Του αὐτή ἦλθε καταστροφή στήν Ἱερουσαλήμ καί μεγάλη θλίψη στήν Ἰουδαία. Ὁ Ἴδιος δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι στόν θάνατό Του ἐκπληρώθηκε ἡ Γραφή, βλ. Ματθ. 26,54.56.

Ὑπάρχουν καί ἄλλες, πολλές μάλιστα, προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περί τοῦ Μεσσίου, οἱ ὁποῖες ἀνταποκρίνονται ἀκριβῶς στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, ὁ υἱός τῆς Παρθένου Μαρίας, εἶναι ὁ Μεσσίας, τόν Ὁποῖο προφήτευσε ἡ Παλαιά Διαθήκη ὅτι θά ἔλθει γιά νά σώσει τόν κόσμο.

 πηγή

Άγιος Τριφύλλιος επίσκοπος Λεδρών [Λευκωσίας] (4ος αι. μ.Χ.)

Μας είναι γνωστός από διάφορες πηγές. Στο Συναξάριον της Κωνσταντινουπόλεως μνημονεύεται την 13η Ιουνίου. Εξ άλλου αναφέρεται το έτος 344 στα πρακτικά της Συνόδου της Σαρδικής (σημερινής Σόφιας της Βουλγαρίας), τα οποία είχε προσυπογράψει μαζί με τους άλλους συγχρόνους του Κυπρίους επισκόπους. Ο Estienne de Lusignan (Εστιέν ντε Λουζινιάν) γράφει ότι ο Άγιος Τριφύλλιος είχε ανέλθει στον επισκοπικό θρόνο των Λεδρών κατά τα μέσα του 4ου αιώνα. Ο Λεόντιος Μαχαιράς τον μνημονεύει επίσης στο Χρονικόν του, γράφοντας: Τριφυλλίου του Φωτολάμπους, επισκόπου Λευκωσίας.

Ο Άγιος Τριφύλλιος είναι ο πρώτος και ο μόνος γνωστός στην ιστορία επίσκοπος Λήδρας η Λεδρών (Λευκωσίας). Γεννήθηκε στην Κύπρο πιθανώς περί τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. Ως πατρίδα του θεωρείται η Τριμυθούντα και η Λευκωσία. Σε ένα χειρόγραφο Συναξάρι αναφέρεται πως ο Άγιος είχε πατέρα έναν από τους δώδεκα περιφανείς άνδρες που ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε μεταφέρει από τη Ρώμη στη Κωνσταντινούπολη. Από την Κωνσταντινούπολη ο νεαρός Τριφύλλιος με τη μητέρα του Δομνίκη πήγαν να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα και στην επιστροφή τους ήλθαν στην Κύπρο. Εδώ ο Τριφύλλιος συνδέθηκε με τον Άγιο Σπυρίδωνα και η μητέρα του αργότερα έγινε μοναχή. Ως επίσκοπος ίδρυσε γυναικείο μοναστήρι στη Λευκωσία (κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το μοναστήρι των Καλογραιών στο Καϊμακλί), στο οποίο τάφηκε η μητέρα του και έκτισε τον καθολικό (κύριο) ναό της πόλης, στον οποίο φυλάχθηκαν τα λείψανά του.

Ο Άγιος σπούδασε νομικά στην περιώνυμη σχολή της Βηρυτού. Αυτό αναφέρεται στην Εκκλησιαστική Ιστορία από τον Νικηφόρο Κάλλιστο ο οποίος γράφει: Τον Τριφύλλιον εκείνον των Λεδρών επίσκοπον, λόγου τε αρκούντως πεπειραμένον, και δια νόμων άσκησιν, πλείστον εν τη εις Βηρυτόν διατρίψαντα πόλει… Αλλά και ο ιστορικός Σωζομενός στην Εκκλησιαστική Ιστορία, ονομάζει τον Τριφύλλιον: επίσκοπον, άνδρα άλλως τε ελλόγιμον και δια νόμων άσκησιν πολύν χρόνον εν τη Βηρυτίων πόλει διατρίψαντα… Και οι δυο αυτοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς θεωρούν ότι ο Τριφύλλιος ήταν πολύ μορφωμένος και λόγιος. Στην Βηρυτό παρέμεινε για μεγάλο διάστημα, σπουδάζοντας τους νόμους και στο τέλος δέχθηκε το άγιο βάπτισμα. Επανελθών στην Κύπρο χειροτονήθηκε διάκονος υπό του Αγίου Σπυρίδωνος, Επισκόπου Τριμυθούντος, και διακρίθηκε για τη ρητορική δεινότητά του και το χάρισμα του λόγου.

Ο ιστορικός Ιερώνυμος αναφέρει ότι ο Άγιος Τριφύλλιος υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας κι ότι ο ίδιος ο Ιερώνυμος είχε διαβάσει ένα έργο του, που ονομαζόταν Υπόμνημα εις το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντος. Ο Βυζαντινός λεξικογράφος Σουίδας αναφέρει πάλι ότι ο Άγιος Τριφύλλιος είχε γράψει σε ιαμβικό ποιητικό μέτρο τον Βίο και τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος. Γνωρίζουμε έτσι δυο από τα έργα του Τριφυλλίου, από τα οποία, πάντως, δεν σώθηκε κανένα. Οι διάφορες εκκλησιαστικές πηγές αναφέρουν και συμφωνούν όλες ότι ο Άγιος Τριφύλλιος υπήρξε μαθητής του Αγίου Σπυρίδωνος. Στον Βίο του Αγίου Σπυρίδωνος απαντώνται αρκετές αναφορές στον Άγιο Τριφύλλιο, ο οποίος επανειλημμένα είχε συνοδεύσει τον Σπυρίδωνα σε περιοδείες του στην Κύπρο όσο και αποστολές στο εξωτερικό. Εκτός από πολύ μορφωμένος και σπουδασμένος στη φημισμένη τότε σχολή της Βηρυτού, κι εκτός από συγγραφέας, αναφέρεται ακόμη ότι ο Άγιος Τριφύλλιος υπήρξε και δεινός ρήτορας. Δυστυχώς και από τα γραπτά έργα του θείου αυτού ιεράρχου και ποιμένος, αν και συνέγραψε πολλά έργα, δεν έχει διασωθεί παρά μονάχα μεταγλωττισμένος σε απλούστερη γλώσσα ο βίος του αγίου Σπυρίδωνος, τον οποίο είχε αρχικά συγγράψει όπως είπαμε ο ίδιος σε ιάμβους. Το έργο αυτό βρίσκεται σε πολλούς κώδικες όπως της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων, του Βελγίου, του Βατικανού, της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και αλλαχού. Ο Άγιος Ιερώνυμος, επαινώντας τον Άγιο, γράφει ότι υπήρξε ένας από τους ευγλωττότερους κληρικούς του 4ου αιώνος μ.Χ. και ότι ανέγνωσε πολλά έργα του, εκ των οποίων κανένα δεν περισώθηκε.

Κοντά στον θαυματουργό Σπυρίδωνα ο Τριφύλλιος μυείται καθημερινά στα μυστήρια του χριστιανισμού. Με τη μελέτη, την προσεκτική ακρόαση, και τον φλογερό ζήλο του κατόρθωσε σε λίγο διάστημα, να γνωρίσει τη χριστιανική πίστη σε όλη της την απλότητα, τη δύναμη και τη δόξα και να χειροτονηθεί από τον Άγιο διάκονος του. Από τη θέση αυτή ο νεαρός μαθητής άρχισε να δείχνει όλες τις ικανότητες και τα χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός.

Ενώ, λοιπόν, ήταν ακόμη διάκονος ο άγιος Τριφύλλιος, ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, γιός του Μ. Κωνσταντίνου, είχε αρρωστήσει βαριά. Πολλοί και ονομαστοί ιατροί έσπευσαν να παράσχουν θεραπεία στον ασθενή αυτοκράτορα, όμως δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινωνόταν συνεχώς. Τότε, ο αυτοκράτορας είδε σε όραμα δύο αρχιερείς, οι οποίοι αφού θα έρχονταν στο παλάτι και θα τον ευλογούσαν θα του χάριζαν και την ίαση στην ασθένειά του. Τότε, κάλεσε όλους τους τότε αρχιερείς της αυτοκρατορίας στο παλάτι, μέσα σ’ αυτούς και τον Άγιο Σπυρίδωνα. Ο Άγιος Σπυρίδων όμως, ως θεοφόρος, διέβλεψε ότι ο άλλος αρχιερέας που εμφανίστηκε στο όνειρο του αυτοκράτορα ήταν ο μέχρι τότε διάκονός του Τριφύλλιος. Πήρε λοιπόν μαζί του τον νεαρό τότε διάκονό του Τριφύλλιο. Φθάνοντας στο παλάτι, οι φρουροί μόλις αντίκρυσαν το άγιο Σπυρίδωνα να φοράει τα συνηθισμένα ευτελή ενδύματά του, το θεώρησαν ως προσβολή για τον αυτοκράτορα και άρχισαν να τον κτυπούν, χωρίς όμως να δεχθούν καμία αντίδραση από τον άγιο. Μόλις όμως πληροφορήθηκαν ότι πρόκειται περί του θαυματουργού αγίου Σπυρίδωνος αμέσως μετενόησαν και παρακάλεσαν τον άγιο να τους συγχωρέσει.

Ο Άγιος Τριφύλλιος ήταν απλός στο χαρακτήρα, ακτήμονας, αυστηρός ασκητής και φιλάνθρωπος και αξιώθηκε από τον Θεό του χαρίσματος της θαυματουργίας.

Ωστόσο (όπως αναφέρει ο Σωζόμενος), σε μια περίπτωση προκάλεσε την αγανάκτηση και αντίδραση του Αγίου Σπυρίδωνος επειδή σε ομιλία του για τον παράλυτο της Καπερναούμ, ο Τριφύλλιος αντήλλαξε τη λέξη κράββατον, με την αρχαιοπρεπή λέξη «σκίμποδα». Δηλαδή τροποποίησε τη γνωστή ρήση του Χριστού «άρον σου τον κράββατον και περιπάτει» και αντί κράββατον είχε χρησιμοποιήσει την λέξη σκίμποδα, που θεώρησε καλύτερη, οπότε ο Σπυρίδων αγανακτισμένος του είπε: Δεν είσαι, βέβαια, ανώτερος εσύ από εκείνον [τον Χριστό] που είπε κράββατον. Εσύ γιατί ντρέπεσαι να χρησιμοποιήσεις την ίδια λέξη;

Σε μια άλλη περίπτωση Τριφύλλιος και Σπυρίδων ανέλαβαν μια πολύ δύσκολη οδοιπορία ανάμεσα στα βουνά της οροσειράς του Πενταδάκτυλου, για να πάνε στην Κερύνεια, όπου καθήκοντα ανώτερα τους καλούσαν. Την οδοιπορία αυτή περιέγραψε και πάλιν ο Τριφύλλιος σε ιαμβικό μέτρο. Δυστυχώς κι αυτή χάθηκε. Το μόνο που αναφέρεται, είναι ότι οι ομορφιές της περιοχής αυτής τόσο εμάγευσαν την ποιητική και συναισθηματική ψυχή του Τριφυλλίου, ώστε ο γηραιός δάσκαλος του να αναγκασθεί να τον παρατηρήσει.

— Μην παρασύρεσαι, αδελφέ, από τις επίγειες καλλονές. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν». Πατρίδα μας είναι ο ουρανός. Στον ουρανό και στις αθάνατες κι αιώνιες ομορφιές του Ουρανού και της θριαμβεύουσας εκεί Εκκλησίας του Χριστού, ας έχουμε πάντα προσηλωμένο τον νου μας.

Όπως αναφέρθηκε εξελέγη Επίσκοπος Λήδρας (Λευκωσίας) και μετέσχε στη Σύνοδο της Σαρδικής, που έγινε το 343 μ.Χ. και υπήρξε σφοδρός πολέμιος των αιρετικών οπαδών του Αρείου, φίλος και υπερασπιστής του Μεγάλου Αθανασίου († 18 Ιανουαρίου).

Ο Άγιος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, το 369 μ.Χ., και είναι πολιούχος της Λευκωσίας. Η τίμια κάρα αυτού φυλάσσεται με ευλάβεια στην ιερά μονή Κύκκου της Κύπρου.

Ο Λεόντιος Μαχαιράς εις το Χρονικόν του, αφηγείται και μια ιστορία, –που την τοποθετεί σε άγνωστο χρόνο– περί της κάρας του Αγίου Τριφυλλίου και την σχετίζει με τον Άγιο Διομήδιο τον οποίο ονομάζει μαθητή του Τριφυλλίου. Γράφει συγκεκριμένα ότι μια φορά, όταν οι Σαρακηνοί κατέλαβαν την Κύπρο, βρήκαν στην εκκλησία της Παναγίας Οδηγήτριας (προφανώς στη Λευκωσία) τον τάφο του Αγίου Τριφυλλίου, τον άνοιξαν και βρήκαν ακέραιο το λείψανο του Αγίου, οπότε έκοψαν την κάρα και το πήραν για να το κάψουν. Ο νεαρός Διομήδιος όμως, έκλεψε από αυτούς το κεφάλι του Αγίου κι έφυγε. Όταν οι εισβολείς τον κυνήγησαν, από θαύμα διογκώθηκαν και δεν μπόρεσαν να τον προλάβουν. Το λείψανο του Αγίου ετάφη ξανά στον Λευκομιάτη (προάστιο τότε της Λευκωσίας) όπου κτίστηκε Ναός που υφίστατο κατά τον 15ον αιώνα, αφού ο Μαχαιράς προσθέτει ότι και ως την σήμερον (δηλαδή στις μέρες του) πολομά πολλά θαύματα εις τα πρίσματα. Η εκκλησία εκείνη καταστράφηκε αργότερα, άγνωστο πότε, ενώ εξαφανίστηκε και το λείψανό του. Κι ο Άγιος Νεόφυτος θεωρεί τον Άγιο Διομήδη μαθητή του Αγίου Τριφυλλίου. Ωστόσο φαίνεται από τα γεγονότα ότι ο Άγιος Διομήδης ήταν αρκετά μεταγενέστερος του Τριφυλλίου, συνεπώς δεν μπορούσε να ήταν μαθητής του. Εις ανάμνηση του γεγονότος της προσβολής των Ιερών λειψάνων του αγίου Τριφυλλίου από τους Σαρακηνούς, γινόταν κάθε χρόνο γιορτή στον ναό του Αγίου την ημέρα αυτή, 3 Μαΐου. Κατ’ αυτήν προβάλλονταν τα μισοκαμένα λείψανα σε προσκύνημα. Την ίδια μέρα από τον γύρω χώρο μάζευαν βούρλα κι αλλά χόρτα, τα οποία έκαιαν, για να θυμούνται το εκεί έλος, που είχε αποξηρανθεί.

Ο μοναδικός ναός, σήμερα, σε όλη την Κύπρο, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον πρώτο Επίσκοπο της Λευκωσίας, είναι το μικρό παρεκκλήσι στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου Ελένειον.

Ο προσκυνηματικός ναός του Αγίου Τριφυλλίου, του πρώτου Επισκόπου Λευκωσίας, στο Ελένειον, εγκαινιάστηκε στις 13 Ιουνίου του 1992.

Ο θεμέλιος λίθος είχε κατατεθεί ένα χρόνο προηγουμένως, στις 13 Ιουνίου 1991.

Πρόκειται για ένα πολύ μικρό και λιτό εκκλησάκι, με τριγωνική ξύλινη στέγη.

Μία εκπαιδευτικός θυμάται ότι όταν ακόμα υπηρετούσε στο Ελένειον, γίνονταν υπαίθριες λειτουργίες στο χώρο του ναού, τη μέρα της γιορτής του Αγίου. Ένα περιστατικό που θυμήθηκε και είχε σχέση με το ναό του Αγίου Τριφυλλίου, ήταν που επικοινώνησε μαζί της μία γυναίκα από την Κύπρο για να της πει ότι είδε στον ύπνο της κάποιον ιερωμένο που της ανέφερε ότι το όνομά του ήταν «παπα-Τριφύλλιος». Ο ιερωμένος είχε πει στη γυναίκα ότι ένας οικείος της (που είχε σοβαρό πρόβλημα καρδιάς) θα γινόταν καλά. «Πράγματι», όπως μας εξήγησε «ο γαμπρός της γυναίκας εκείνης, σε ιατρική εξέταση που υποβλήθηκε λίγο πριν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, φάνηκε ότι ήταν τελείως υγιής!»

Η μνήμη του Αγίου Τριφυλλίου εορτάζεται στις 13 Ιουνίου.

Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;

- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;

- Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.

- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;

- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε, να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.

Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και.... ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!

- Γέροντα, όταν προσεύχομαι, βοηθάει να φέρω στον νού μου την εικόνα του Χριστού;

- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μία εικόνα, η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια, δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σού τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σού κάνει κακό.

Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νού, χωρίς λογισμούς η παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού η παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια.

Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί η βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.

Από το βιβλίο "Γέροντος Παισίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής"

Εορτή της Αγίας Ακυλίνης

Τη μνήμη της Αγίας Ακυλίνης τιμά σήμερα, 13 Ιουνίου, η Εκκλησία μας.

Η Αγία Ακυλίνη, η οποία καταγόταν από οικογένεια αρχοντική και εύπορη της Παλαιστίνης, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών, βαπτίσθηκε από τον Επίσκοπο Ευθάλιο.

Σ’ αυτό βοήθησε και ο πατέρας της Ευτόλμιος, ο οποίος δημιούργησε και κατάλληλες συνθήκες, ώστε η κόρη του να παραμείνει σταθερή στη χριστιανική πίστη, ενισχύοντας ποικιλοτρόπως το φρόνημά της.

Έτσι σε νεαρή ακόμη ηλικία η Ακυλίνη άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει με ζέση, το λόγο του Θεού και συναναστρεφόμενη με θυγατέρες ειδωλολατρών κατόρθωσε να προσελκύσει πολλές εξ αυτών στην ορθόδοξη πίστη. Παράλληλα παροιμιώδης στάθηκε η επίδοσή της σε έργα φιλαλληλίας και φιλανθρωπίας.

Η λαμπρή της αυτή δράση, καταγγέλθηκε στον ανθύπατο Ουλοσιανό, ο οποίος αφού τη συνέλαβε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αναγκάσει να απαρνηθεί την πίστη της. Η Αγία όμως παρέμεινε ακλόνητη και ορθή και με παρρησία, αν και νεαρό κορίτσι, ομολόγησε την πίστη της στον Ένα και αληθινό Θεό.Εξοργισμένος ο ανθύπατος τη χτύπησε βίαια στο πρόσωπο ώστε η αγία πλημμύρισε από αίματα.

Στη συνέχεια υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος καταντροπιασμένος ο Ουλοσιανός που δεν κατόρθωσε να κάμψει την πίστη ενός αδύναμου κοριτσιού, διέταξε να την αποκεφαλίσουν κατατάσσοντάς την στο «περικείμενον νέφος μαρτύρων και αγίων».

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Παρθένος ακήρατος και αθληφόρος σεμνή εδείχθης τοις πέρασι τη αγαπήσει Χριστού, Ακυλίνα θεόνυμφε, συ γαρ καθάπερ ρόδον νοητόν τεθηλυΐα, επνεύσω εν αθλήσει της αγνείας την χάριν πρεσβεύουσα τω Κυρίω σώζεσθαι άπαντας.

Ούτε οι άγγελοι ξέρουν, πως θα κρίνει ο Θεός τον άνθρωπο

- Πουλούσαν κάποτε σε σκλαβοπάζαρο δύο παιδιά. Το ένα το πήρε κάποιος που διηύθυνε οίκο ανοχής και το μεγάλωσε έτσι που το παιδί δεν έμαθε ποτέ αν υπάρχουν μοναστήρια.

Το δεύτερο παιδί το εξαγόρασε ο Hγούμενος ενός Mοναστηριού. Αυτό το παιδί μεγάλωσε έτσι που ποτέ του δεν έμαθε αν υπάρχουν οίκοι ανοχής. 

Πείτε μου τώρα, που θα πάνε αυτά τα παιδιά μετά θάνατον;

- Δεν ξέρουμε, απαντήσαμε.

- Ούτε οι άγγελοι ξέρουν, πως θα κρίνει ο Θεός τον άνθρωπο.

(από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: 

''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής'')

πηγή

το είδαμε εδώ

Μια όμορφη ιστορία από το Άγιο Όρος λέει:

«Κάθε φορά που νύχτωνε στον Παράδεισο, ο Άγιος Πέτρος, έκλεινε τα θυρόφυλλα και μετρούσε στα τεφτέρια του πόσοι είχανε μπει στον Παράδεισο. Ύστερα έβαζε τα ονόματά τους πλάι σε εκείνους που ήδη ήταν μέσα από καιρό και έβρισκε τον αριθμόΤο άλλο πρωί μετρούσε πάλι τους παραδεισένιους ανθρώπους και πήγαινε να ανοίξει την πόρτα. Μα για καιρό έβλεπε τούτο το παράδοξο:Ενώ αποβραδίς είχε μετρήσει πως αυτοί που είχαν μπει στον Παράδεισο ήταν δέκα, την άλλη μέρα μετρούσε άλλους 3 παραπάνω.Μα πως γίνεται αυτό σκεφτότα

– Αποφάσισε να πάει στον αφέντη Χριστό και να Του πει αυτό που τον απασχολεί.

- Να φυλάξεις βάρδια είπε ο Χριστός και ο Άγιος έσκυψε το κεφάλι και γύρισε στο διακόνημά του.

Το ίδιο βράδυ ο Απόστολος του Θεού φύλαξε κατά την προσταγή του Χριστού και σαν ξημέρωσε είχε έτοιμη την απάντηση.
– Τον ρώτησε λοιπόν ο Κύριος, τι συμβαίνει…
– Το βράδυ… Κύριε… που κλείνει ο Παράδεισος ανεβαίνει η Μάνα Σου στα τείχη και βάζει τους ανθρώπους από εκεί».
Αυτή είναι η δύναμη της Παναγίας μας!