Εορτή του Αγίου Υακίνθου του κουβικουλάριου

Τη μνήμη του Αγίου Υακίνθου του κουβικουλάριου τιμά σήμερα, 3 Ιουλίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Υάκινθος καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.).

Ήταν άνθρωπος με εξαιρετική συμπεριφορά και διετέλεσε κουβικουλάριος του αυτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τα καθήκοντα του μέσα στο παλάτι κατά τον καλύτερο τρόπο. Ήταν προσεκτικός και δε μολύνθηκε από τη χλιδή των ανακτόρων.

Η ψυχή του ολόκληρη ήταν δοσμένη στο Σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό, όταν ο Τραϊανός διέταξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Υάκινθος δε δίστασε να ομολογήσει μπροστά στον αυτοκράτορα ότι είναι χριστιανός. Ο Τραϊανός εξεπλάγη και του είπε ότι είναι αχάριστος, για την εμπιστοσύνη και την υπόληψη που του πρόσφερε το παλάτι.

Τότε ο Υάκινθος με ψυχική άνεση απάντησε: «Αν η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, βασιλιά, ποια απολογία θα μπορέσω να δώσω αρνούμενος το Σωτήρα μου Χριστό, ο όποιος έχυσε για μένα το αίμα του, ο οποίος μου χάρισε την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, ο όποιος μου δίνει λιμάνι στις τρικυμίες της ψυχής, παρηγοριά στη θλίψη, ασφάλεια στα κύματα, θώρακα στις δοκιμασίες; Και ο οποίος μου επιφυλάσσει συμμετοχή αιώνια στη βασιλεία Του και τη δόξα»;

Ο Τραϊανός, στενοχωρημένος από τα λόγια του Υακίνθου, διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός και αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα. Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. (Η μνήμη του Αγίου αυτού, μαζί μ' αυτή του Αγίου Διομήδη, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται περιττώς και την 3η Ιουνίου).

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως Λίθος υάκινθος, της Εκκλησίας Χριστού, αστράπτεις τοις πέρασι, ταίς των χαρίτων αυγαίς, παμμάκαρ Υάκινθε, συ γαρ ομολογία, πυρσωθείς ευσέβειας, έλαμψας εν αθλήσει, τη του Λόγου μιμήσει, εντεύθεν καταφαιδρύνεις, τους σε γεραίροντας.

Ελλάδα ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ:Οταν οι ρασοφόροι βγαίνουν μπροστά

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Η ελληνική σημαία που κρατά στο χέρι του,ο ηλικιωμένοςο Ιερέας,  αυτές τις δύσκολες ώρες για την Ελλάδα, αν μη τι άλλο δονήζει τις καρδιές των ελλήνων  που διερωτωνται:Τι τους έκανα, εγώ ο απλός πολίτης και δεν μπορώ να ζήσω; 
πηγή

ΛΙΟΝΤΑΡΙ ο παππούς που ξεφτιλισε το MEGA! - Βιντεο

πηγή

Όσιος Παΐσιος: Γέροντα, σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβη ο Χριστός;

                    
Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την Θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Αγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. 

 Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά.

Θα φαει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του, θα αφήση το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους…

… σώση από τα χέρια του Αντίχριστου. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθη μια πνευματική γαλήνη σε όλην την οικουμένη για πολλά χρόνια.

Μερικοί συνδυάζουν με αυτήν την επέμβαση του Χριστού την Δευτέρα Παρουσία. Εγώ δεν μπορώ να το πω. Ο λογισμός μου λεει ότι δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά.

Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια.

Εξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. 

Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Ετσι θα κηρυχθή το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και τότε ο Χριστός θα έρθη ως Κριτής να κρίνη τον κόσμο.

Αλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήση το πλάσμα Του.

Γέροντος Παΐσίου Αγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ
το είδαμε εδώ

ΟΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΑΘΩ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ε´ Ματθαίου (Γαλ. ε´ 22 – στ´ 2)Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΟΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΑΘΩ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής Ε´ Ματθαίου

(Γαλ. ε´ 22 – στ´ 2)

Μία των μεγαλυτέρων Οσιακών μορφών που εορτάζει η Εκκλησία μας στις 5 Ιουλίου είναι ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ο κτίτωρ τής Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους και ο οργανωτής τού Κοινοβιακού Μοναχισμού. Δέος καταλαμβάνει τον ευσεβή προσκυνητή όταν από του μακρόθεν αντικρίσει την καστροπολιτεία τής Μονής που αδιασπάστως απ' όταν ιδρύθηκε συνεχίζει έως των ημερών μας και χάριτι Θεού θα συνεχίζει να κρατά υψωμένα τα λάβαρα της αυθεντικής Ορθοδοξίας και του Ελληνικού μας Έθνους.

Αλλά η συγκίνησις είναι ανωτέρα πάσης περιγραφής όταν κλίνει το γόνυ και πάλλεται η καρδία μπροστά στον τάφο τού ίδιου τού Αγίου. Στο μνημείο που διαφυλάσσει το ιερό σκήνωμα του Οσίου τόσους αιώνες, αφού η εντολή που άφησε ήταν να μη γίνει ποτέ η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων. Αλλά για τον μεγάλο αυτόν Άγιον που γεννήθηκε το 930 μ.Χ. στην Τραπεζούντα, εποίμανε την Λαύρα του επί σαράντα έτη και κατά την επιθεώρηση των εργασιών τού καθολικού τής Μονής, κατέρρευσε τμήμα τού οικοδομήματος, με αποτέλεσμα ο Όσιος να παραδώσει μαρτυρικώς την ζωή του μέσα στα χαλάσματα, θα πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι και δη φιλομόναχοι πιστοί να μελετήσουμε εκτενώς τον βίον και την πολιτείαν του. Και αυτό τοσούτω μάλλον πρέπει να γίνει διότι ο δημιουργός τόσων μονών και σκητών και Πατέρας πνευματικός χιλιάδων έως σήμερα μοναχών, εβίωνε στον υψηλότερο βαθμό τον καρπό τού Πνεύματος για τον οποίον μάς γράφει στην προς Γαλάτας επιστολή του ο Απ. Παύλος.

Μάλιστα, το Πνεύμα το Άγιον ευρήκε στην ψυχή τού Αγίου Αθανασίου το κατάλληλο έδαφος για να καρποφορήσει εκατονταπλασίως. Γι' αυτό και τον ενέπλησε με τόση χάρη που είναι αδύνατον να συλλάβει ο νούς τού ανθρώπου. Ακόμα και αυτός ο Αγγελικός κόσμος μένει εκστατικός ενώπιόν του. “Την εν σαρκί ζωήν σου κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα...” σημειώνει ο υμνογράφος στο απολυτίκιο του Οσίου. Αλλά τους Αγίους τούς μελετούμε και για έναν ακόμα λόγο. Να σκύπτουμε και να βλέπουμε την δική μας κατάσταση και το πνευματικό επίπεδο, όχι βεβαίως για να αποθαρρυνόμεθα, αλλ' αντιθέτως για να αντλούμε, διά των ευχών τους, δύναμη και θάρρος στο να συνεχίσουμε τον αγώνα τής καθάρσεως και στην συνέχεια του φωτισμού. Ως εκ τούτου η μονολόγιστος ευχή, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν”, ουδέποτε πρέπει να απουσιάζει από τα χείλη και ιδίως τον νού, ταυτοχρόνως δε να υποψάλλουμε υποκαρδίως την αέναη δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό.

Ένας από τους καρπούς που το Άγιον Πνεύμα παράγει στην ύπαρξη των ορθοδόξων πιστών είναι η αγάπη που βεβαίως τοποθετείται πρώτη από τον Θεόπνευστο Απόστολο. Γιατί αυτό; Μα διότι είναι η ρίζα αλλά και το επιστέγασμα όλων των άλλων αρετών. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε αδελφοί μου την αξία τής πίστεως. Της Αποστολικής μας Πίστεως, όπως αυτή σε κάθε εποχή την κατέχουν, την κηρύσσουν και μας παραδίδουν οι θεούμενοι Άγιοι.

Τούτο είναι εκ των ων ουκ άνευ, απόλυτον και αδιαπραγμάτευτον. Εάν δε κανείς επιμένει στο αντίθετο, ευρίσκεται σε αθεράπευτη πλάνη και την ευθύνη ακεραία την φέρει ο ίδιος. Ας αφήσουμε όμως τόσο τις αθεϊστικές όσο και τις οικουμενιστικές αγαπολογίες και ας περάσουμε έσω και δι΄ ολίγον να γευθούμε τους ηδύτατους καρπούς τού Πνεύματος. Αλήθεια πού να σταθεί κανείς και τί να τρυγήσει πρώτο, τι δε να αφήσει δεύτερον. “Αγάπη, Χαρά, Ειρήνη, Μακροθυμία, Χρηστότης – Αγαθωσύνη, Πίστις, Πραότης, Εγκράτεια”!

Ένα ολόχρυσον περιδέραιον που κοσμεί τις υπάρξεις όσων αγωνίζονται χωρίς αγωνία και άγχος να ομοιάσουν προς τον Κύριο. Και όπως κατανοεί ο κάθε ένας που γεύθηκε του ευλογημένου αγώνος, δεν πρόκειται περί ανθρωπίνων κατορθωμάτων, ούτε για δημιουργήματα νοητικών ή συναισθηματικών ικανοτήτων. Πρόκειται για τους ευχόμενους καρπούς τού Πνεύματος που λαμβάνουμε διά των ιερών μυστηρίων και της εν γένει ασκητικής – ησυχαστικής – ομολογιακής βιοτής. Είναι επίσης άξιον παρατηρήσεως ότι οι πνευματικοί αυτοί καρποί επί της ουσίας αποτελούν ένα σύνολο ενιαίο, αρμονικό και συμμετρικό. Αυτός δε είναι και ο λόγος που ενώ οι αρετές που το αποτελούν είναι πολλές, γίνεται λόγος περί ενός και του αυτού καρπού.

Έξω από τον ευλογημένο χώρο τής Εκκλησίας, μπορεί να βρει κανείς ανθρώπους κατά κόσμον αξιόλογους με αρετές μεμονωμένες και πρόσωπα βεβαίως άξια λόγου. Ουδεμία αντίρρησις περί αυτού. Ουδέποτε όμως εκτός Ορθοδοξίας θα συναντήσει κανείς την αγνότητα, όχι ως ένα επίπεδο ηθικιστικής ζωής, αλλά με την μορφή τής αυθεντικής αγιότητος που φέρουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας όπως εν προκειμένω ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Οι Άγιοι της Πίστεώς μας, οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές, οι Όσιοι, οι Ιεράρχες, όλοι αυτοί που αποτελούν τα καταξιωμένα και εξαγιασμένα μέλη τής Εκκλησίας μας και που αναντιρρήτως έχουν καταστεί οι φωτεινοί μας οδοδείκτες, όχι απλώς εγεύθησαν τον καρπόν τού Πνεύματος, αλλά οι ίδιοι εκαρποφόρησαν τις Ευαγγελικές αρετές, ταυτοχρόνως δε αποτελούν τους θεματοφύλακες των Οσίων και των Ιερών έναντι όσων προσπαθούν να απεμπολήσουν την Ιερά μας Παρακαταθήκη.

Είναι οι θεηγόροι οπλίτες οι οποίοι προμαχούν μαζί με το σύνολο των πιστών τής στρατευομένης Εκκλησίας έναντι όσων χρησιμοποιούν ακόμα και αυτόν τον συνοδικό θεσμό για να αλλοιώσουν την Αποστολική και Πατερική παράδοση που, πορφυρομένη με τα αίματα των Αγίων, κατέχουμε.

Το δε θαυμαστό στην ζωή των πιστών είναι ότι όσο περισσότερο ευρίσκουν το μονοπάτι τής κατά Θεόν ζωής και γεύονται τον καρπόν τού Πνεύματος με όλες αυτές τις εκφάνσεις που αναπτύσσει ο Θείος Απόστολος, τόσο και περισσότερο εδραιώνεται όχι μόνο η σταθερότητα στην Ευαγγελική – Αποκαλυπτική αλήθεια, αλλά συναυξάνουν τον ένθεο ζήλο τους σε ό,τι οι Άγιοι μάς πρόσφεραν για να κρατήσουμε αλλά και να μεταλαμπαδεύσουμε.

Και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν πολύ καλώς όσοι νομίζουν ότι τα μέλη τής Εκκλησίας υπακούουν άνευ διακρίσεως και κατά πάντα σε ό,τι κάποιοι κύκλοι σχεδιάζουν που δήθεν θα επιφέρει αλλαγές στο δόγμα και στο ήθος.

Είθε, αφού αρνούμαστε τους στυφούς και δηλητηριασμένους καρπούς τής αποστασίας τής Νέας Εποχής, ισοβίως να γευόμεθα τον καρπόν τού Πνεύματος.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Διάλογος Μηλίων και Αθηναίων ή το δίκαιο του ισχυρού και η αλαζονεία της εξουσίας

Το 416 π.Χ. και ενώ βρίσκεται σε ισχύ η Νικίειος Ειρήνη(421π.Χ.), την οποία  είχαν υπογράψει οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, κλείνοντας με αυτήν, την πρώτη φάση του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι επιχείρησαν να εκβιάσουν τους Μήλιους για  να μπουν στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Οι Μήλιοι λόγω της δωρικής καταγωγής τους και θεωρώντας εαυτούς συγγενείς με τους Σπαρτιάτες είχαν κρατήσει ουδέτερη στάση στον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ.).

Οι Αθηναίοι, με τριάντα δικά τους καράβια, έξι Χιώτικα και δύο Λεσβιακά, και με χίλιους διακόσιους οπλίτες, τριακόσιους τοξότες και είκοσι ιπποτοξότες Αθηναίους και περίπου χίλιους πεντακόσιους οπλίτες συμμάχους νησιώτες, εκστρατεύσανε εναντίον των Μηλίων και με την απειλή της βίας ζητούσαν να διαπραγματευτούν την προσχώρηση της Μήλου στην αθηναϊκή «συμμαχία».

Ο Θουκυδίδης, ο υπέρτατος αυτός ιστορικός, στο 5^ο κεφάλαιο της Ιστορίας(Ξυγγραφής) του, διασώζει και αφηγείται τον  διάλογο  Μηλίων και Αθηναίων, ο οποίος αποτελεί τον πυρήνα της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων.

Στον διάλογο, οι Αθηναίοι, αφού εξηγήσουν  στους Μήλιους  ότι θεωρούν επικίνδυνους  για την ηγεμονία τους όσους νησιώτες δεν έχουν ακόμα υποτάξει και ότι η συζήτηση που κάνουν, δεν μπορεί να στηριχτεί στην έννοια του δικαίου αλλά στο συμφέρον του ισχυρότερου, τους προτείνουν να  υποταχθούν στην αθηναϊκή ηγεμονία. Με κυνικό τρόπο, οι Αθηναίοι λένε στους Μήλιους , πως δεν τους ενδιαφέρει η φιλία τους, αλλά αντιθέτως  προτιμούν το μίσος τους, που θα είναι  η απόδειξη της δύναμής τους πάνω στους συμμάχους και τους υποτελείς τους.

Οι Μήλιοι απαντούν πως αν οι Αθηναίοι  αναλαμβάνουν  τόσο μεγάλους κινδύνους για να μην καταλυθεί η εξουσία τους  κι αν οι υπόδουλοι διακινδυνεύουν τόσο πολύ για να απαλλαγούν από αυτήν, τότε αυτοί που είναι  ακόμα ελεύθεροι , θα θεωρηθούν τελείως ανίκανοι και δειλοί, αν δεν φτάσουν στα έσχατα ώστε να μην υποδουλωθούν.

«Δεν χρειάζεται καθόλου να φτάσετε στα έσχατα, αν σκεφτείτε φρόνιμα. Διότι δεν αγωνίζεστε περί αρετής εναντίον ίσων αντιπάλων, όποτε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε, αλλά αγωνίζεστε για τη σωτηρία σας. Επομένως δεν πρέπει να αντισταθείτε σε πολύ ανώτερούς σας». Ανταπαντούν οι Αθηναίοι για να λάβουν την εξής απάντηση των Μηλίων:

«Ωστόσο καμιά φορά το αποτέλεσμα του πολέμου εξαρτάται από την τύχη και όχι από την υπεροχή δυνάμεων. Αν τώρα εμείς, αμέσως χωρίς αντίσταση υποχωρήσουμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σωτηρίας. Αν  όμως αντισταθούμε, υπάρχει ελπίδα να σωθούμε».

Ο διάλογος παρουσιάζεται από τον Θουκυδίδη με πολύ παραστατικό τρόπο, θυμίζοντας επεισόδιο αρχαίας τραγωδίας. Οι  Μήλιοι αφού συζήτησαν μεταξύ τους έδωσαν στους αλαζόνες  Αθηναίους την εξής περήφανη απάντηση:

«Ούτε την αρχική μας απόφαση αλλάζουμε ούτε θα επιτρέψουμε να καταργηθεί μέσα σε λίγο χρόνο η ελευθερία μιας πόλης που κατοικείται εδώ και εφτακόσια χρόνια. Πιστεύοντας  στην καλή τύχη εκ μέρους των θεών και στη βοήθεια των ανθρώπων και ιδιαίτερα των Σπαρτιατών, θα προσπαθήσουμε να τη σώσουμε. Σας ζητάμε να φύγετε από τη χώρα μας. Είμαστε φίλοι και με σας και με τους Σπαρτιάτες. Ας κάνουμε μεταξύ μας συνθήκες ωφέλιμες  και για τους δυο μας»

Η απάντηση των Αθηναίων ήταν άμεση, κυνική και ρεαλιστική:

«Όπως φαίνεται από την απόφασή σας, μόνο εσείς από όλους τους ανθρώπους πιστεύετε ότι τα μέλλοντα είναι πιο σίγουρα από αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια σας. Βλέπετε να πραγματοποιούνται τώρα τα αόρατα, επειδή αυτό επιθυμείτε. Θα αποτύχετε οικτρά παραδομένοι στις ελπίδες σας, στην τύχη και στους Σπαρτιάτες».

Η πολιορκία της Μήλου ξεκίνησε αμέσως, για να τελειώσει το χειμώνα του επόμενου έτους, όταν οι Μήλιοι εξαντλημένοι από την πείνα αναγκάστηκαν να  συνθηκολόγησαν άνευ όρων. Οι Αθηναίοι σκότωσαν όσους Μήλιους ενήλικους έπιασαν,  έκαναν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες και έστειλαν στο  έρημο νησί, πεντακόσιους  αθηναίους  κληρούχους για να το κατοικήσουν.

Οι Μήλιοι, αδύναμοι μπροστά σε δυνατούς, επικαλούμενοι τη δικαιοσύνη, διαπίστωσαν με τραγικό τρόπο, πόσο «δίκιο έχει ο δυνατός», ανεξάρτητα από το ότι πιθανότατα και αυτός να συντριβεί από όλους όσους συνέτριψε ή εκμεταλλεύτηκε. Η συμπεριφορά των Αθηναίων προς τους Μήλιους το 416 π.Χ.  ήταν  συνέπεια οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων που διαμόρφωσαν τη συνείδηση των Αθηναίων πολιτών έτσι που κίνητρα δράσης και κριτήρια απόφασης να είναι η διατήρηση και αύξηση της εξουσίας, η δίψα για δύναμη και  η χωρίς έλεος  χρήση της βίας. Η ανθρώπινη συνείδηση  διαμορφώνεται από τους θεσμούς και την εκάστοτε χρονική στιγμή που θα την επικαλεστούν για να διαμορφωθεί αυτό που καλούμε πολιτικό ήθος.

Ο Θουκυδίδης με τον διάλογο Μηλίων και Αθηναίων ίσως  θέλησε να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή για τη μεταμόρφωση της Αθηναϊκής Συμμαχίας σε ηγεμονία και εν τέλει σε τυραννίδα. Θυμίζει το τρίπτυχο της δραματικής ποίησης, Ύβρις-Τύσις-Νέμεσις. Η Νέμεση για τους Αθηναίους ήρθε  λίγο αργότερα στη Σικελία και κορυφώθηκε  με την ήττα  του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς, το 404 π.Χ.. Η  Αθήνα κρύφτηκε πίσω από τα τείχη του Πειραιά. Οι Αθηναίοι είχαν χάσει τον στόλο τους και τη δυνατότητα ανεφοδιασμού της πόλης τους και η λιμοκτονία ήταν θέμα μόνο μηνών. Οι Αθηναίοι τρομοκρατούνται από τη σκέψη ότι αυτά που είχαν κάνει σε άλλες πόλεις στη διάρκεια του πολέμου, σκοτώνοντας τους άντρες και υποδουλώνοντας τα γυναικόπαιδα, θα έπρεπε να τα υποστούν τώρα και οι ίδιοι. Η Σπάρτη, όμως, διάλεξε μια διαφορετική τύχη για την Αθήνα. Το πιο σημαντικό στο τέλος του πολέμου δεν ήταν το ότι νίκησαν οι Σπαρτιάτες, αλλά το ότι επέλεξαν, για τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες,  να μην καταστρέψουν την Αθήνα.

Ο διάλογος Μηλίων και  Αθηναίων διδάσκει αιώνια, πως η   «Ύβρις» μιας Υπερδύναμης φέρνει νομοτελειακά τη Νέμεση, γιατί καμιά υπερδύναμη δεν είναι κυρίαρχη για πάντα και η σθεναρή αντιπαράταξη των μικρών λαών απέναντι στην ξεδιάντροπη αλαζονεία των πάνοπλων ισχυρών, στο τέλος δικαιώνεται!

Ιωάννα Μπισκιτζή

Λέκτορας κλασικής φιλολογίας

Πηγές: Θουκυδίδου Ιστορίαι, Ε’ τόμος, μεταφρ.Ελευθερίου Βενιζέλου

C. Mosse, Το τέλος της Αθηναϊκής δημοκρατίας, Παπαζήσης, 1978

Β. Κρεμμυδά –Σοφ. Μαρκιανού, Ο Αρχαίος Κόσμος, Αθήνα 1982

Θουκυδίδης και σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών, εκδ. Ποιότητα

πηγή

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ MEDIA ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ !

το είδαμε εδώ

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο που
δείχνει τον ρόλο «γερμανοτσολιά» 
που είχαν τα MME στην Γερμανική Κατοχή

__________________________________

Διάβασα αυτό και έκλαψα…και μετά προσευχήθηκα στο Χριστό…Μην σας φαίνεται περίεργο που κλαίω, έτσι είμαι “γω κάθομαι μόνος μου και κλαίω….το ξέρω δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα, με εμάς… Δημοσιογράφος της εποχής εκείνης προπαγανδίζει υπέρ των κατακτητών…!
π. Θεμιστοκλής Σταύρου Μπάζος

«ΝΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΩΜΕΝ» – 18 Ιουνίου του 1941

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως. Η οικονομική δε κρίσις θα ήτο ίσως ολιγώτερον αισθητή, αν δεν υπήρχεν εις την Ελληνικήν ζωήν, τόσον έκδηλος, η ηθική και λογική κρίσις εκ της οποίας πάσχομεν ως κοινωνικόν σύνολον. Το χρήμα δεν θα υφίστατο τότε τον σημερινόν εκμηδενισμόν. ο πλούτος θα έρριπτε και ένα βλέμμα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης εις τα πλήθη των πειναλέων, αι λαϊκαί τάξεις θα ανεκουφίζοντο με τας γενναίας χειρονομίας των ευπόρων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού…

» Είπομεν: Υποφέρομεν και από κρίσιν «λογικού». Ό,τι αγωνιζόμεθα από της επομένης της Μικρασιατικής καταστροφής να οικοδομήσωμεν εις την Ελλάδα, λειώνει τώρα ως ο πάγος. Τα θεμέλια του κράτους τρίζουν. Τα παν εις την χώραν αυτήν που άλλοτε ήστραψε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού, καταρρέει, κυλίεται, πέφτει…

» Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.

» Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

» Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ΄εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; Και κατά τι είναι περισότερον Έλληνες εκείνοι οι οποίοι κοιμώνται αποκλειστικώς με το φευγαλέον όνειρον της Αγγλικής κατισχύσεως, από ημάς που αξιούμεν προσγείωσιν εις την σημερινήν πραγματικότητα όλων των Ελλήνων, χάριν της κοινής σωτηρίας;

» Μια ειλικρινής συνεργασία με τους χθεσινούς αντιπάλους μας, με τας δυνάμεις του άξονος, θα μας έσωζεν ίσως από το χάος. Τα αναιμικά από την πείναν παιδάκια, θα εύρισκον μίαν φέταν ψωμιού. οι τρικλίζοντες νήστεις γέροντες θα ημπορούσαν να τρώγουν άπαξ τουλάχιστον της ημέρας. αι θηλάζουσαι μητέρες δεν θα εξηντλούντο και η γενεά μας θα ίστατο ορθία εν μέσω της Ευρωπαϊκής καταιγίδος. Διατί να την αρνηθώμεν την συνεργασίαν αυτήν;

Το επαναλαμβάνομεν: Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…»

ΠΑΡΌΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ.
Και το πληρώσαμε:

ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ 1941…

Μνήμη Αγίου Αθανασίου του εν τω Άθω (5-7-2015) Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε Γαλ. 5.22 – 6.2

Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε Γαλ. 5.22 – 6.2 

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. 

᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ. 

Το αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Γαλάτας επιστολή είναι αφιερωμένο σήμερα στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, του οποίου την μνήμη εορτάζουμε. «Αδελφοί», μάς λέει, «ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· ενάντια σε αυτά δεν υπάρχει νόμος. Οι δε μαθητές του Χριστού σταύρωσαν το σαρκικό φρόνημα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες. Εάν ζούμε με το Άγιο Πνεύμα, με το Πνεύμα και να συντασσόμαστε. Ας μη γινόμαστε κενόδοξοι, προκαλώντας και φθονώντας ο ένας τον άλλο. Αδελφοί, κι αν ακόμα συλληφθεί κάποιος άνθρωπος σε κάποιο παράπτωμα, σείς οι πνευματικοί να τον συμβουλεύετε με πνεύμα πραότητας· έχοντας κατά νου μήπως κι εσύ πειρασθείς. Να σηκώνετε ο ένας τα βάρη του άλλου, κι έτσι να εκπληρώσετε τον νόμο του Χριστού».   Μάς προτρέπει ο απόστολος Παύλος να σηκώνουμε ο ένας τα βάρη του άλλου, να σπεύδουμε σε βοήθεια, να αφήσουμε κατά μέρος την κατάκριση για τα σφάλματα ή για τις ατέλειες των αδελφών μας. Εάν ο Χριστός, ο μόνος Κριτής του κόσμου, δεν κατέκρινε την Σαμαρείτιδα ή την πόρνη ή τον ληστή, αλλά προσέφερε έλεος και λόγο παραμυθητικό και εποικοδομητικό στις καρδιές τους, γιατί σκοπός της επί γης παρουσίας του ήταν και συνεχίζει να είναι η σωτηρία του κόσμου, πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται σε εμάς να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, ακόμα και εάν συλληφθούν επ' αυτοφώρω να διαπράττουν κάποιο παράπτωμα. Χρέος μας είναι να σηκώσουμε το βάρος του αδελφού μας, να τον συμβουλέψουμε, πρόσωπο προς πρόσωπο, με πραότητα και επιείκεια, γιατί κι εμείς ως άνθρωποι μπορεί να πέσουμε στον ίδιο πειρασμό. Προτάσσει ο απόστολος αυτή τη στάση, επειδή η πραότητα, η ειρήνη, η μακροθυμία και η αγάπη είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ως μαθητές του Χριστού παρακαλούμε να φωτίζει και να γεμίζει τη ζωή μας. Δεν είναι καν αρετές, ούτε επιτεύγματα της προσωπικότητάς μας ή του πνευματικού μας αγώνα· όλα τα παραπάνω, μαζί με την πίστη, την χαρά, την χρηστότητα, την αγαθωσύνη και την εγκράτεια, αποτελούν δώρα του Θεού σε εμάς. Αν, επομένως εμείς έχουμε εγκράτεια, ας μη αγανακτούμε με τον αδελφό που ενδεχομένως δεν έχει, γιατί τότε αποδεικνύουμε ότι δεν έχουμε μακροθυμία ούτε αγάπη, άρα και η αρετή που νομίζουμε πως έχουμε δεν αποτελεί καρπό του Αγίου Πνεύματος αλλά νοθευμένη κατάσταση στην ψυχή μας. Γι αυτό ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι εάν θέλουμε να ζούμε με το Άγιο Πνεύμα, να συντασσόμαστε με αυτό, δηλαδή να αγωνιζόμαστε ώστε όλοι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος να ανθίζουν στην καρδιά μας χωρίς εξαιρέσεις. Αν μελετήσουμε τη ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας, θα δούμε ότι ήταν μεστή από τους καρπούς του Αγίου πνεύματος. Ομοίως και ο βίος του Αγίου Αθανασίου του εν τω Άθω. Τον κατέκριναν κάποτε οι μοναχοί, ότι έτρωγε περισσότερο από εκείνους· δεν θύμωσε αλλά μακροθύμησε και τούς δίδαξε με απλό και ήρεμο τρόπο να μη κατακρίνουν. Εργαζόταν περισσότερο από όλους στην ανοικοδόμηση της μονής Μεγίστης Λαύρας, σαν να ήταν ο χειρότερος εργάτης. Κατασκεύασε το πρώτο μηχανικό ζυμωτήριο στην ιστορία, για να ελαφρύνει τους αδελφούς από το εξαντλητικό ζύμωμα για μοναχούς και για εργάτες. Αλλά και στην διδαχή και καλλιέργεια των μοναχών, στον καταρτισμό του έσω ανθρώπου, ήταν ποιμήν και πατέρας και αδελφός, κάνοντας πράξη τα λόγια του Χριστού, ότι δηλαδή όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει πάντων διάκονος. Αν τώρα παραβάλλουμε τη ζωή μας με τη ζωή των αγίων, σύμφωνα και με όσα μάς λέει σήμερα το αποστολικό ανάγνωσμα, πολύ φοβούμαι ότι θα βρεθούμε λειψοί. Η ζωή μας δεν έχει χαρά και ειρήνη Θεού, αγωνιζόμαστε να δείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι είμαστε καλοί χριστιανοί, λησμονώντας ότι ο Χριστός έδωσε έμφαση στο έσωθεν του ποτηρίου. Το αποτελεσμα είναι ότι γινόμαστε κενόδοξοι, ποθώντας να διακριθούμε για αρετές που δεν έχουμε, οι οποίες ακόμα κι άμα τις είχαμε δεν αποτελούν ανθρώπινα επιτεύγματα αλλά δώρο και καρπό του Αγίου Πνεύματος, όταν αυτό κατοικεί μέσα μας. Όντας κενοί, γινόμαστε κενόδοξοι, γι αυτό φθονούμε και προκαλούμε τους αδελφούς μας με λόγια και με συμπεριφορές ανοίκειες προς το πνεύμα του Χριστού, με μισόλογα, με κατηγορίες, με συκοφαντίες, καλλιεργώντας μια επίφαση ευσεβείας στην οποία κυριαρχεί η αυτοδικαίωση και η επιμέλεια της εικόνας μας προς τα έξω. Γι αυτό και η ζωή μας διέπεται από άγχος, από ανασφάλεια πνευματική, από ταραχή, ιδίως άμα συναντήσουμε κάποιον «αμαρτωλό», ή κάποιον αδελφό μας που σκέφτεται λίγο διαφορετικά από εμάς. Τότε γινόμαστε οι τιμωροί, απαιτούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό να κάψει τους πάντες, και λησμονούμε προφανώς ότι ο Θεός δεν βρίσκεται στην φωτιά, ούτε στους κεραυνούς και στις βροντές, αλλά στην λεπτή αύρα, η οποία δροσίζει και ανακουφίζει τον άνθρωπο. Έχοντας αυτά κατά νου, ας τιμήσουμε τον σήμερα εορταζόμενο άγιο, μιμούμενοι την ζωή του. Ας είμαστε προσεκτικοί, σε διαρκή επιφυλακή της ψυχής και του νου μας, ώστε να αποφεύγουμε τους σκοπέλους του πονηρού. Ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να καρποφορήσει μέσα μας, έχοντας μετάνοια, προσευχή ζέουσα προς τον Θεό, μιμούμενοι σε όλα το παράδειγμα του Κυρίου μας. Ας σπεύδουμε να σηκώσουμε, εμείς που είμαστε πιο δυνατοί, τα βάρη των αδελφών μας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι έχουμε στην καρδιά μας τον φωτισμό και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Και ο Θεός της ειρήνης θα γαληνέψει τον τρικυμισμένο βίο μας και θα μάς φωτίζει, ώστε να βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και να πορευόμαστε την ευθεία και βασιλική οδό. 

Αμήν.

π. Χ.Β.
 πηγή

ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΙΑ ΜΑΣ Γράφει ο Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά Παΐσιος Παπαδόπουλος

Το είδαμε εδώ

Σκίτσο Η. Μακρή (28.10.2010)

ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΙΑ ΜΑΣ

Γράφει ο Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά Παΐσιος Παπαδόπουλος

Αναμφισβήτητα βρισκόμαστε σε μια φάση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας η κρισιμότητα της οποίας σε συνάρτηση με την επιλογή που θα κάνει ο κάθε Έλληνας πολίτης σχετικά με το δημοψήφισμα, θα είναι καθοριστική για το μέλλον της πατρίδος μας και, ίσως, μη αναστρέψιμη.

Αυτές τις ημέρες, πριν το δημοψήφισμα, ακούμε τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά φρονήματα από άποψη τοποθετήσεων και σε τέτοιους τόνους που, αν δεν δούμε τα πράγματα με σωστά κριτήρια, θα προβούμε σε λάθος εκτιμήσεις. Υπάρχει καταιγισμός υποδείξεων ακόμη και από εκκλησιαστικούς ταγούς ενώ άλλοι κρατούν σιγήν ιχθύος. Αυτό όμως δεν είναι το ενδεδειγμένο στο να διαμορφώσει κανείς ορθή κρίση και ,επομένως, να τοποθετηθεί σωστά και, άρα, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για καταλυτική ψηφοφορία στο κρίσιμο αυτό δημοψήφισμα. Νομίζω ότι όποιος αγαπά αληθινά την πατρίδα του εργάζεται θέτοντας στην κρίση των συμπολιτών του τον προβληματισμό του, επισημαίνοντας τα κριτήρια με τα οποία θεωρεί τα πράγματα, χωρίς να αναγκάζει ψυχολογικά τον ελληνικό λαό.

·         Η χρυσή τομή είναι να αναλύουμε αντικειμενικά το θέμα αποκαλύπτοντας σκοπιμότητες που κάποιοι άλλοι αποκρύπτουν και δεν θέλουν να συζητούνται καθόλου. Πρέπει λοιπόν να συζητούμε, κατ’ εξοχήν το ζήτημα το τριήμερο αυτό, παρουσιάζοντας και τονίζοντας τις παραμέτρους που θα έχει το ναι ή το όχι, εξηγώντας χωρίς να επιβάλλουμε τις απόψεις μας. Αυτό, διότι ο καθένας μας που θέλει να πάρει την σωστή απόφαση δυσκολεύεται από τον καταιγισμό των ειδήσεων, των δηλώσεων μέσα και έξω από την Ελλάδα αλλά και την άνευ προηγουμένου προπαγάνδα που γίνεται από τα μέσα της μαζικής ενημέρωσης και της κοινωνικής δικτύωσης.

·         Η φιλολογία για το ότι, με το ναι ή το όχι στα νέα μέτρα των ετέρων μας, τίθεται θέμα ναι ή όχι στο ευρώ και στην Ευρώπη, όπως θέλουν να μας το παρουσιάζουν, και ότι το ερώτημα δεν είναι σαφές, όντως δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας.  Εμείς δεν πρέπει να φοβηθούμε, αν θέλουμε να είμαστε συνεχιστές της ελληνικής μας ιστορίας, διότι, οι Έλληνες ό,τι πέτυχαν στο ιστορικό γίγνεσθαι με ένδοξα κατορθώματα, το όφειλαν στο αδούλωτο φρόνημά τους. Η διακοπή της ρευστότητας προσωρινά  και οι ουρές στις τράπεζες που μας επηρεάζει τόσο πολύ δεν είναι το σωστό κριτήριο, διότι σε αυτό ακριβώς ποντάρουν όσοι παρασκηνιακά κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης. Πώς νομίζετε ότι θα κυβερνήσει παγκοσμίως το σκοτεινό πρόσωπο που αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή του; Η οικονομική τρομοκρατία είναι ένα από τα φόβητρα που χρησιμοποιούσαν οι χριστιανομάχοι αυτοκράτορες τον καιρό των μεγάλων διωγμών. Το ότι έχει γίνει υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης σε μερική χρεοκοπία δεν αποδεικνύει την αλήθεια αυτή; Σήμερα που ο διωγμός της Ορθόδοξης Ελλάδας είναι συγκεκαλυμμένος, η οικονομική τρομοκρατία   δημιουργεί συμπεριφορές και αντιδράσεις  χωρίς ψυχραιμία, συνεπώς, και χωρίς νηφαλιότητα, άρα, τους εξυπηρετεί να πάρουμε αποφάσεις πρόχειρα και να μη δούμε τα πράγματα στην προοπτική τους. Η δραματοποίηση των όσων λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας δεν δικαιολογεί να σκεπτόμαστε χωρίς σύνεση και οπωσδήποτε να επηρεάζουμε αρνητικά το περιβάλλον μας. Γι’ αυτό ο φόβος όντως είναι κακός σύμβουλος.

·         Ακούγεται η κατηγορία εις βάρος της κυβέρνησης ότι είχε κρυφή ατζέντα και ότι θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη της αδιαλλαξίας  ρίχνοντας το βάρος στον ελληνικό λαό. Πώς πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε όλοι μας δημοκρατικά και ελληνικά, χωρίς δημοψήφισμα, να πηγαίνουμε όπου φυσάει ο άνεμος; Μετά από ένα ισχυρό όχι τα πράγματα δεν θα είναι χειρότερα από ότι είναι τώρα. Θα ήταν χειρότερο με επέκταση του προγράμματος να φτάναμε στα πρόθυρα του χειμώνα και να μη μπορούσαμε να αντιδράσουμε διότι θα υπήρχε σοβαρό θέμα. Τώρα στην χειρότερη των περιπτώσεων θα ζεσταθούμε και θα εξοικονομηθούμε. Καλύτερα να ξεκινούμε από την αρχή έστω και με δυσκολίες παρά να μας έχουν στο χέρι με τα απανωτά δάνεια. Νομίζω ότι η αβεβαιότητα είναι το χειρότερο και  αυτό περάσαμε τα τελευταία χρόνια. Καλύτερα να γνωρίζουμε ότι πτωχεύσαμε για να δει και τι θα κάνει αυτός ο λαός. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε· μας χρειαζόταν το ταρακούνημα αυτό! Αντί να νηστεύσουμε και να προσευχηθούμε με συντριβή μετανοίας γίνονται παρελάσεις ομοφυλοφίλων και εμείς αδρανείς ρεμβάζουμε.

Αναλογιζόμαστε, άραγε, ότι η ιστορική συγκυρία στην δύσκολη αυτή καμπή δεν μας καλεί μόνο, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, και να τοποθετηθούμε όχι μόνο ως πολίτες ενός κράτους, που ορίζεται από το δικό του εθνικό σύνταγμα, αλλά και ότι φέρουμε στις πλάτες μας μια ανεκτίμητη ιστορική και πνευματική παρακαταθήκη για την οποία έχουμε ευθύνη; Η εκφυλιστική βέβαια νεοεποχήτικη «παιδεία» που βυσσοδομεί  στην ιστορική μας κληρονομιά δεν άφησε στους νεοέλληνες την δυνατότητα να διακρίνουν την διαφορά του πατριωτισμού από τον εθνικισμό. Πάει καιρός που οργανώθηκε η αποδυνάμωση του πατριωτικού πνεύματος υπό το πρόσχημα της αναχαιτίσεως του εθνικισμού και αφού πλέον η ψυχή του Έλληνα δεν διαπνέεται από εθνική υπερηφάνεια γιατί να αγωνισθεί; Η προπαγάνδα, ότι η πατρίδα στην πολύ-πολιτισμική κοινωνία του σήμερα είναι μια θεώρηση ξεπερασμένη και γι’ αυτό άχρηστη, απονεύρωσε την ψυχή του Έλληνα από την δύναμη εκείνη του πνεύματός του, που στο παρελθόν της ιστορικής του πορείας τον έκανε να υπερασπίζεται τα όσια και ιερά του. Βλέπετε, απεργάζονται το μοντέλο του νομιμόφρονος πολίτη της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας,  που έστησε φανταχτερά είδωλα, τα οποία αποπροσανατόλισαν και τις σύγχρονες γενιές.  Και καθώς η αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας κλιμακώνεται με σαρωτικούς ρυθμούς προβληματίζεται κανείς για τον τρόπο που πρέπει να περάσουμε στην πνευματική αντεπίθεση. Πιστεύουμε όμως στις αξίες του ελληνορθόδοξου πολιτισμού της πατρίδος μας ώστε να αγωνισθούμε να κρατήσουμε την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία μας;

Ένας λαός που ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα έθνη για τον πολιτισμό και την παράδοσή του εκφυλίζεται πνευματικά και εξαθλιώνεται οικονομικά και κοινωνικά, μέρα με τη μέρα, μέσα στην ψευτιά χάνοντας την πνευματική του ανδροπρέπεια και το νεύρο της ψυχής του. Κάλπικοι άνθρωποι, μικροπρεπείς πολιτικοί, ψυχές υποθερμικές, μισθωτοί ποιμένες, προσπαθούν να μας κρατήσουν υποταγμένους στους «θεσμούς» λανσάροντας στους Έλληνες τον φόβο της πτώχευσης για το μέλλον της Ελλάδος. Θλιβερή σκηνοθεσία με βλακώδες σενάριο που προσπαθεί να πατρονάρει τον αείζωο Έλληνα.  Όπως έλεγε ο Κόντογλου: «Οι δυστυχείς, που να πάρουνε είδηση τι είναι η Ελλάδα! Ελλάδα ακούνε και Ελλάδα δεν βλέπουνε! Όσον ελληνικόν ουρανόν βλέπουνε με τα μαύρα γυαλιά, άλλη τόση Ελλάδα νιώθουνε με την αντάρα που έχει το πνεύμα τους και η καρδιά τους». Ξιπασμένοι μωρολόγοι πολιτικοί άνδρες στο όνομα της Δημοκρατίας δεσμεύουν τους Έλληνες στο πιο στυγνό ολοκληρωτικό καθεστώς της ιστορίας, την «Νέα Τάξη». Καυχιούνται για ότι ενεργούν και λέγουν και τα λόγια τους είναι γραμμένα σαν τους χρησμούς της Πυθίας που καθόταν στον τρίποδα και ζαλιζόταν από τις αναθυμιάσεις των φυτών που έκαιγε. Το ίδιο και αυτοί οι πολιτικοί, πειθήνια όργανα των ξένων πολιτικών μετέρχονται κάθε μέσο, ώστε να μην αποδεσμευθεί ο Έλληνας από την παγκοσμιοποίηση, την Τρόικα, το χρέος ή μάλλον από το άγριο ξεπούλημα της Ελλάδος. Ζαλισμένοι από την κάψα της φιλοδοξίας ποντάρουν στο ναι του δημοψηφίσματος ή, αν είναι δυνατόν, να μη γίνει καθόλου δημοψήφισμα για να τα βρουν ξανά με τους τροϊκανούς, αφού ξαναπάρουν την καρέκλα της εξουσίας. Να μη βρεθεί κανείς πολιτικός να αντισταθεί! Σε τι συγγενεύουν, αλήθεια, όλοι αυτοί με τους άνδρες της ηρωικής μας φυλής; Η Ελλάδα γέννησε σπουδαίους ανθρώπους. Κάποτε στην αρχαία Ελλάδα που επαινούσαν τον Περικλή στην επιθανάτια κλίνη του νομίζοντας ότι δεν τους άκουγε καθώς ήταν στα τελευταία του, εκείνος τους απάντησε: «Οι νίκες και τα τρόπαια είναι πολλές φορές δώρα της τύχης. Μα αν έχω μια αρετή να θυμηθώ, είναι πως ποτέ κανείς Αθηναίος δεν ντύθηκε στα μαύρα εξαιτίας μου». Έτσι απάντησε ο ετοιμοθάνατος Περικλής! Τί έχουν άραγε να πουν αυτοί; Δανική οι αρχοντιά σας κύριοι! Άρχοντες δεν είναι οι μασκαρεμένοι αλλά αυτοί που αγωνίζονται για την πατρίδα τους σαν τον Παλαιολόγο. Εσείς βαλθήκατε να ξεγυμνώσετε τον Έλληνα από την αρχοντιά του και να τον κάνετε γύφτο. Αυτόν τον τιμημένο άρχοντα, τον Έλληνα, που θρέφτηκε με το σώμα του Χριστού και το αίμα Του από το δισκοπότηρο της Ορθοδοξίας μας, θέλετε να τον στρέψετε στη δύση, εκεί όπου δύει το φως και εξουσιάζει με την εκκοσμίκευση ο άρχοντας του σκότους. Όμως λογαριάζετε χωρίς τον νοικοκύρη. Θα μιλήσει ο Θεός. Η έξυπνη παρεούλα σας θα πάει περίπατο στο εσπεράντο που σαλαγά ο διάβολος μαζί με τον Πάπα.

Πάντως, μέσα σ’ όλη αυτή την λαίλαπα της «Νέας Εποχής» μόνη μας ελπίδα προβάλλει η Παναγία μας! Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο. Εμείς ας κάνουμε το αυτονόητο· ας μετανοήσουμε, ας προσευχηθούμε, ας νηστεύσουμε, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές. Ας δούμε όμως και τι πρέπει να κάνουμε ως Έλληνες πολίτες στην πράξη. «To Χρέος (καθώς σημειώνει ο Φώτης Κόντογλου) του ανθρώπου που αληθινά αγαπά τον τόπο του, -όχι τις πέτρες και τα δέντρα του τόπου του, αλλά τον χαρακτήρα τον πνευματικό της πατρίδας του- είναι να αγωνιστεί καταπάνω σ’ αυτό το ρεύμα, που πάει να σαρώσει τα θεμέλιά μας και να μας πνίξει, ή να μας αφήσει γυμνούς». Λοιπόν, χρειάζεται πολύ να σκεφθούμε ότι στο δημοψήφισμα ψηφίζουμε: ΟΧΙ στα μέτρα;

Περί λειτουργίας των πνευματικών νόμων (Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής).

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.
Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανσι με καμμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με 
λαμαρίνα απ'; έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.
Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά, εύρισκα μια παράξενη δυσκολία σε ο,τιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάμω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, πού δεν είχε κατεύθυνσι προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ'; επάνω μου και μου 'φερνε στο πρόσωπο ο,τιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεσι, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, πού τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.
Στην αρχή δεν υπελόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην ταξί και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό, ότι κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα, και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυσι, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επεδεινώθη, πού με ανάγκασε να διακόψω, και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.
Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πη ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα, και δεν το έλαβα υπ' όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πη, θα κάμης τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπείνωση ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομώτερα καν επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πώς μας επέτρεψε να του βάλωμε θέρμανσι και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!
Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάη.
«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρησι, αν τελειώσω';; Αφού ξέρεις πώς για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθης το φαινόμενο σε σένα μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάμη εμπόδια και πειρασμό στην απόφασί μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- 'Κύριέ μου, μη τον εμπόδισης, για να του δείξω πώς σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψης Εσύ'. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανσι, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».
Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμάσιων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμι του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμι και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής.      
 πηγή
το είδαμε εδώ