Ιωσήφ Βατοπεδινός: Ο Γ' ΠΠ θα συντελεστεί σε 7 διαδοχικές φάσεις - Πείνα, καταστροφές, λεηλασίες και αρρώστιες θα κυριαρχούν παντού

Μετά από αυτό να είστε έτοιμοι για όλα! 


Ο 3ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΣΕ 7 ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ-ΣΥΡΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΡΥΦΩΘΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ … Ο ΚΑΘΕ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΜΠΛΕΚΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΘΝΗ, ΕΝΩ ΘΑ ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΝ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΙΡΗΝΗΣ … ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ … ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΖΟΥΝ ΣΕ ΜΗ ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΧΩΡΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥΣ … Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ… ΕΡΕΙΠΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΠΕΙΝΑ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ …


 1. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΑΣ (ΕΓΙΝΕ ΤΟ 2008)… 

Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ-ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ. (ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ. Ο ΠΟΥΤΙΝ ΔΗΛΩΣΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ)… ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΜΑΧΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ… ΟΣΟ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΘΑ ΥΠΟΚΙΝΗΘΟΥΝ ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΤΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ… Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ, ΕΝΩ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ … ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΕΚΤΟΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ… ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (ΑΕΡΟΜΑΧΙΕΣ) ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ… ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ. ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΘΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ… ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΛΑΪΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ… ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ … ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΠΕ ΤΑ ΕΞΗΣ: ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΗΣΕΙ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ… Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΥΞΟΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟ… Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ… ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΘΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ… ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΑΛΥΠΗΤΑ… ΟΙ ΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΘΑ ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΣΤΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ… ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ, ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝΤΑΙ, Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΦΟΡΟΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΙΚΟΣΙΤΑ ΖΩΑ. (ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΦΟΡΟ ΣΤΙΣ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ. ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΟΛΑ)!!! ”ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ”… 

2. ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ…

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΑ ”ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ”. (ΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ, ΛΙΓΑ ΔΕΙΝΑ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ. ΑΝ ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙΤΕ) ”ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ”… ΟΜΩΣ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ… ΑΛΒΑΝΟΙ, ΚΡΟΑΤΕΣ, ΒΟΣΝΙΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΑΣ… ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ… ΤΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΟΜΩΣ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΙΝΗΘΟΥΝ ΤΑΧΥΤΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΟΤΟ, ΒΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ… Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙ ΜΕ ΣΦΟΔΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ… ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΕ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΑΡΜΕΝΙΑ, ΑΝΤΕΡΜΑΪΤΖΑΝ, ΑΠΩΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ… ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ (ΦΙΛΑΝΔΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ), ΔΙΟΤΙ ΕΝΩ ΑΥΤΕΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΘΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΣΤΑΣΗ, ΘΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΔΑΦΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ… Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΘΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ… ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΠΟΛΩΝΙΑ, ΤΣΕΧΙΑ, ΣΛΟΒΑΚΙΑ, ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΛΔΑΒΙΑ… ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ (ΣΕΡΒΟΙ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΙ, ΟΧΙ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ), ΘΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΣΥΜΜΑΧΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ… 

3. ΚΑΤΟΠΙΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΝΟΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ… ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΛΥΣΣΑΛΕΟ ΑΓΩΝΑ, ΟΜΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΣΑΡΩΣΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΝΑΤΟΪΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ… ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΙΡΑΚ, ΣΥΡΙΑ, ΙΟΡΔΑΝΙΑ, ΛΙΒΑΝΟ, ΚΟΥΒΕΙΤ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ… ΤΟΤΕ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΧΡΗΣΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΑΠΟ ΗΠΑ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΡΗΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΕΡΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΓΩΓ ΟΠΟΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΤΥΠΑΕΙ Ο ΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΥΝΗΣΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΙΣΩΣ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΡΩΣΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΤΕ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΣΤΟΝ ΕΥΦΡΑΤΗ)… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ… ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΘΑ ΔΙΕΛΘΟΥΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΩ ΕΝΑΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΧΕΡΣΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΑΧΥΤΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΖΗΜΙΕΣ… ΑΥΤΗ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥΣ… ΚΑΤΟΠΙΝ ΘΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΑΠΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ…

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

«ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον· ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν……καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται» Δανιήλ 7: 9-14.

Το θέμα του οράματος του προφήτου Δανιήλ είναι ένα ακανθώδες ζήτημα ανάμεσα στους ερμηνευτές.

Ορισμένοι διδάσκουν ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι ο Υιός κατά την θεία αυτού φύση και ο ερχόμενος προς αυτόν Υιός ανθρώπου είναι πάλι ο Υιός κατά την ανθρώπινη αυτού φύση !!!

Από την άλλη μεριά, άλλοι ερμηνευτές διδάσκουν ορθώς ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι το πρώτο πρόσωπο της Τριάδος – ο Θεός Πατήρ και ο ερχόμενος προς αυτόν Υιός ανθρώπου είναι ο Χριστός.

Οι ακολουθούντες την άποψη ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι ο Υιός προσάγουν τα εξής επιχειρήματα :

Ο Πατήρ είναι αόρατος δεν μπορεί να τον δεί κανείς.

Το να παρίσταται ο Πατήρ ως Παλαιός των Ημερών και ο Υιός ως νεότερος στην ηλικία, αποτελεί Αρειανίζουσα απεικόνιση, η οποία οδηγεί τον νου να υποθέσει ότι αφού ο Πατήρ είναι γέρος και ο Υιός ΝΈΟΣ, τότε υπήρχε εποχή που ο Πατήρ ήταν μόνος του χωρίς τον Υιό!

Η Αγία Γραφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Υιός : «Καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεψα βλέπειν τὴν φωνὴν ἥτις ἐλάλει μετ᾿ ἐμοῦ· καὶ ἐπιστρέψας εἶδον ἑπτὰ λυχνίας χρυσᾶς, καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου, ἐνδεδυμένον ποδήρη καὶ περιεζωσμένον πρὸς τοῖς μαστοῖς ζώνην χρυσῆν· ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ αἱ τρίχες λευκαὶ ὡς ἔριον λευκόν, ὡς χιών, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ, ὡς ἐν καμίνῳ πεπυρωμένοι, καὶ ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» Αποκάλυψη 1: 12-15. – « Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Θυατείροις ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔχων τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ὡς φλόγα πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ» Αποκάλυψη 2: 18.

Η υμνολογία της Εκκλησίας παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό ως Παλαιό των ημερών : «Νηπιάζει δι’ ἐμέ ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν» (Κάθισμα ὄρθρου ὑπαπαντῆς).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Χριστός : «Ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν παιδίον γέγονε» - Μέγας Ἀθανάσιος. (ΒΕΠ 36, 225.20).

Τι απαντούμε σε αυτά ; Ιδού τι απαντούμε :

Το ότι ο Πατήρ είναι αόρατος δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φανερωθεί με κάποιο σχήμα και να εικονιστεί. Και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός αόρατος αλλά έγινε ορατό χωρίς να σαρκωθεί και εικονίζεται επίσης. Δεν είναι κατώτερος ο Πατήρ από το Άγιο Πνεύμα.

Η προφητεία του Δανιήλ αναφέρει σαφώς ότι «ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη». Το όραμα παρουσιάζει ΔΥΟ πρόσωπα. Δεν μπορεί και τα δύο αυτά πρόσωπα να είναι ο Ιησούς !!! Μία τέτοια άποψη είναι σαφώς Νεστοριανίζουσα ! Ο αιρετικός Νεστόριος υποστήριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι δύο πρόσωπα. Δεν είναι λοιπόν Αρειανίζουσα η απεικόνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών……είναι μάλλον Νεστοριανίζουσα η ερμηνεία του Ιησού Χριστού ως δύο προσώπων ταυτόχρονα !!! Είναι παράλογο να δεχθεί κανείς ότι σε ένα όραμα παρουσιάζεται ένα πρόσωπο ως δύο πρόσωπα …!

Στην πραγματικότητα ο Προφήτης Δανιήλ βλέπει σε όραμα την συνέχεια της σκηνής της Ανάληψης του Κυρίου Ιησού Χριστού : « καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ» Πράξεις 1: 9-10 / «καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε» Δανιήλ 7: 13.

Η εμφάνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών δεν σηματοδοτεί Αρειανισμό όπως μωρολογούν ορισμένοι. Με αυτήν την λογική θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε και το εδάφιο «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε» (Ψαλμός 109:3 κατά τους Εβδομήκοντα) ως δήθεν Αρειανικό ! Μη γένοιτο !

Η εμφάνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών στον Δανιήλ δείχνει την αιωνιότητα αυτού. Ομοίως η εμφάνιση του Υιού ως Παλαιού των Ημερών στην Αποκάλυψη του Ιωάννη δείχνει το ίδιο ακριβώς πράγμα.

Το ότι στην Αποκάλυψη παρουσιάζεται ο Υιός ως Παλαιός των Ημερών αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πατήρ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως Παλαιός των Ημερών στον Δανιήλ. Στην Γραφή και ο Υιός και ο Πατήρ παρουσιάζονται ως Γιαχβέ, Αδωνάϊ, Σαβαώθ, Κύριος, Θεός.

Για παράδειγμα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ταυτίζει τον Γιαχβέ Σαβαώθ που είδε σε όραμα ο Ησαϊας με τον Ιησού Χριστό, ενώ ο Απόστολος Παύλος ταυτίζει τον Γιαχβέ Σαβαώθ που είδε στο εν λόγω όραμα ο Ησαϊας με το Άγιο Πνεύμα !

(Ησ. 6: 1-10/Ιωάνν. 12: 35–43/Πράξ. 28: 25–27).

Και τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν τα πάντα κοινά γιατί είναι Ομοούσια και αχώριστα. Η μόνη διαφορά που έχουν είναι ότι ο Πατήρ είναι Αγέννητος, ο Υιός είναι Γεννητός και το Άγιον Πνεύμα είναι Εκπορευτόν.

Οι θιασώτες της Νεστοριανίζουσας άποψης ότι στο όραμα του Δανιήλ και τα δύο πρόσωπα που εμφανίζονται είναι ο Ιησούς Χριστός, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με το εξής σόφισμα : Ισχυρίζονται ότι στο όραμα παρουσιάζεται η ανθρώπινη φύση του Ιησού (ως Υιός ανθρώπου), η οποία φτάνει στο ύψος της θείας αυτού φύσης η οποία παρουσιάζεται ως Παλαιός των Ημερών ! Εκτός από τα ανωτέρω αναιρετικά αυτής της άποψης που αναφέραμε θα προσθέσουμε και ένα ακόμη στοιχείο.

«καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται» Δανιήλ 7: 13-14.

Σύμφωνα με το προφητικό όραμα ο Υιός ανθρώπου λαμβάνει Βασιλεία η οποία δεν τελειώνει, είναι αιώνια – «ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται». Αυτό όμως δεν αφορά τον Ιησού Χριστό ως άνθρωπο αλλά ως Θεό ! Άρα ο Υιός ανθρώπου του Δανιήλ είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς και όχι μόνο η ανθρώπινη αυτού φύση όπως λέγουν οι διάφοροι διαστρεβλωτές. Συνεπώς αφού ο Υιός του ανθρώπου είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Παλαιός των Ημερών στο εν λόγω όραμα είναι ο Πατήρ και όχι η θεία φύση του Υιού !

Ο Ιησούς Χριστός ως Θεός είναι αιώνιος Βασιλέας δεν έχει τέλος η Βασιλεία του – «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» Λουκάς 1:33.

Ο Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία του στον Πατέρα - « εἶτα τὸ τέλος, ὅταν παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχὴν καὶ πᾶσαν ἐξουσίαν καὶ δύναμιν. δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος· πάντα γὰρ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. ὅταν δὲ εἴπῃ ὅτι πάντα ὑποτέτακται, δῆλον ὅτι ἐκτὸς τοῦ ὑποτάξαντος αὐτῷ τὰ πάντα. ὅταν δὲ ὑποταγῇ αὐτῷ τὰ πάντα, τότε καὶ αὐτὸς ὁ υἱὸς ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τὰ πάντα, ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» Α Κορινθίους 15: 24-28.

Αυτοί λοιπόν που λέγουν ότι ο Υιός ανθρώπου του οράματος του Δανιήλ, είναι μόνο η ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού, αντιβαίνουν στην διδασκαλία της Γραφής ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία στον Θεό Πατέρα. Ο Υιός ανθρώπου του Δανιήλ είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστος που ως άνθρωπος λαμβάνει Βασιλεία «καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία» και ως Θεός η Βασιλεία αυτού «οὐ παρελεύσεται». Διότι ο Χριστός ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία του - «παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ πατρί». Σαφή και ξεκάθαρα πράγματα .

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει στο Ιερό Πηδάλιον : «καί ὁ ἄναρχος Πατήρ πρέπει νά ζωγραφίζεται καθώς ἐφάνη εἰς τόν προφήτην Δανιήλ ὡς Παλαιός Ἡμερῶν... δέν ζωγραφοῦμεν Αὐτόν κατά τήν Θείαν φύσιν. Ἐπειδή ἀδύνατον φησιν, εἶναι ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι φύσιν Θεοῦ... ζωγραφοῦμεν Αὐτόν ὡς ἐφάνη εἰς τόν Προφήτην». (Πηδάλιον, ἔκδοσις Ἀστήρ, σελίς 320).

Ο Άγιος Επιφάνιος λέγει : «Καί ὡς ὁ Δανιήλ, εἶδεν τόν Παλαιόν τῶν ἡμερῶν, τοῦτο ὀπτασία τοῦ ΠΑΤΡΟΣ». (Αγίου Επιφανίου).

Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει για το εν λόγω όραμα του Προφήτου Δανιήλ : «Πατέρα καί Υἱόν οὗτος καί πρῶτος καί μόνος ὁρᾶ, ὡς ἐν ὂψει»( Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, P.G. 56, 233).

Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει για το ίδιο όραμα : « Έρχεται προς τον Πατέρα κατά την Γραφήν την αγίως αναγνωσθείσαν, ο Υιός του ανθρώπου επί των νεφελών του ουρανού, ποταμού πυρός έλκοντος,…Και ο μεν Πατήρ καθέζεται, έχων το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και την τρίχα της κεφαλής ως έριον καθαρόν» (Κυρίλλου τα σωζόμενα, Τόμος 2 σελ.177 έκδοσις Ιεροσολύμων 1868, Migne 33 σελ. 900, Ε Π.Ε Τόμος 2 σελ. 150).

Η υμνολογία της Εκκλησίας λέγει : «Μυείται της μιας Κυριότητος Δανιήλ, Χριστόν κριτήν θεασάμενος προς τον Πατέρα ιόντα και Πνεύμα το προφαίνον την όρασιν» (Τριαδικός Κανόνας Μεσονυκτικού, ήχος πλάγιος ά).


 πηγή
το ειδαμε εδώ

Νὰ γίνουν οἱ Γεωγραφίες, οἱ Ἱστορίες καὶ οἱ Γραμματικές, κηρύγματα λευτεριᾶς

Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας.

Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.

 

Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος, Κιλκὶς

«Εἴμασταν σχολιαρούδια καὶ ὁ τόπος μας ἀκόμα σκλαβωμένος στὴν Τουρκία. Καὶ Σχολάρχης μας, ὁ ἀξέχαστος ἐκεῖνος Σπύρος Ἀναγνώστου. Ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ ὑποδουλωμένου Γένους, ποὺ συντηροῦσαν μέσα στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν τὴν ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας, καὶ ἔνιωθαν τούτη τὴν ἀποστολὴ σὰν τὴν πιὸ σπουδαία τῆς καριέρας των τῆς παιδαγωγικῆς. Ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἐθνικὴ διαπαιδαγώγηση τοῦ ‘διναν ὅλα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς δίδασκε. Μᾶς ἔκαμε Γεωγραφία τοῦ νησιοῦ μας, καὶ σιγὰ-σιγὰ τὸ χέρι του περνοῦσε τὸ Αἰγαῖο, ὅπου τὰ νησιὰ μας ἦταν κίτρινα ὅπως ὅλη ἡ Τουρκία καὶ ἡ κοντινή μας Μικρασία, καὶ ἔφτανε στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐλεύτερη τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἦταν τριανταφυλλιά. Ἕνα μικρὸ τριανταφυλλὶ σημάδι πάνω στὸ μεγάλο χάρτη τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ σταματοῦσε τὸ δάχτυλο τοῦ Ἀναγνώστου, κίτρινο ἀπὸ τὸ ἀδιάκοπο κάπνισμα. Σταματοῦσε δισταχτικὸ καὶ ἔκαμε ἀργὰ-ἀργὰ τὸν περίπατό του γύρω στὰ σύνορα τοῦ ἐλεύθερου κράτους. Τὰ σύνορα ἦταν κοντινά, ὁ περίπατος σύντομος.

Τότες ὁ Ἀναγνώστου πήγαινε καὶ κλείδωνε ἀπὸ μέσα τὴν πόρτα τῆς τάξης, καὶ μεῖς ἀναστενάζαμε μὲ ἀγαλλίαση. Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτα γιατί θὰ ξεφεύγαμε ἀπὸ τὸ ἀνιαρὸ μάθημα τῆς Γεωγραφίας, ποὺ ἦταν μόνο ὀνόματα καὶ ἀριθμοί, καὶ δεύτερο γιατί ξέραμε πὼς θὰ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ Μεγάλη Ἰδέα. Αὐτὲς τὶς δύο λέξεις τὶς πρόφερνε πιὸ σιγά, καὶ αὐτὸ μᾶς ἔκανε νὰ νιώθουμε τὴν ἱερότητα τῆς Ἰδέας σὰν μία θρησκευτικὴ ἀποκάλυψη, ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴ φυλάξουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ τὴν προφυλάγουμε ἀπὸ τοὺς καταχτητὲς σὰν ἕνα μυστικὸ θησαυρό, ἢ σὰν ἕνα βαρέλι μπαρούτι ποὺ κάποτε ἐμεῖς θὰ τῆς ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».

(Στρατὴ Μυριβήλη, «Ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα», ἔκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 11-12).

Τότε, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἀφάνιζε τὸ Γένος, μιλοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μιλοῦν τὰ πουγκιά, τὰ χρήματα.

Τότε οἱ δάσκαλοι ἔριχναν προσανάμματα στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τους, συντηροῦσαν τὴν «ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας», τῆς ἐλευθερίας, τώρα σβήνουν τὶς «φωτιὲς τὶς πλάστρες». Τώρα «κάνουν δράσεις» γιὰ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν διαφορετικότητα.

Μεγάλη Ἰδέα τῆς παιδείας ἡ ποινικοποίηση τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. (Γιὰ τοὺς νέους ὑπουργοὺς Φίλη καί… CIA, τί νὰ πῶ; Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης).

Τότε κλείδωναν τὶς τάξεις ἀπὸ μέσα, οἱ σπουδαῖοι ἐκεῖνοι δάσκαλοι, καὶ μεταμόρφωναν τὶς Γεωγραφίες, τὶς Ἱστορίες καὶ τὶς Γραμματικὲς σὲ κηρύγματα λευτεριᾶς. Ἔκλινε ὁ δάσκαλος τὰ βλοσυρὰ καὶ δύσπεπτα τριτόκλιτα «Θρὰξ-Θρακὸς» καὶ «Κρὴς-Κρητὸς» καὶ μ’ αὐτὰ ἔφτιαχνε μπαρουτοβάρελα ποὺ κάποτε «ἐμεῖς τὰ παιδιὰ θὰ ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».

Ἐνῶ τώρα… Φέτος ἀνέλαβα Ε’ δημοτικοῦ. Πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο τῆς Γλώσσας; Ἕνα κείμενο γιὰ τὴν πατρίδα σὰν αὐτὸ τοῦ Μυριβήλη; Ἕνα ποίημα εὐωδιαστό τοῦ Σολωμοῦ, τοῦ Δροσίνη, τοῦ Βρεττάκου, τοῦ Πολέμη; Ὄχι βέβαια. Δύο-τρεῖς ἔντυπες εὐτέλειες, ἄχαρες καὶ ἄψυχες φλυαρίες, οἰκολογικοῦ περιεχομένου. Ζοῦμε σὲ μία χώρα, «Πάσχα τῶν ματιῶν», δὲν ὑπάρχει λογοτέχνης ποὺ νὰ μὴν μαστόρεψε κείμενο γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸ κάλλος της καὶ τοῦτοι οἱ ἀμαθέστατοι, οἱ ἐθνοκτόνοι γέμισαν τὰ βιβλία μὲ ἀποκόμματα ἐφημερίδων. (Μόνο ἀπὸ τίς… προοδευτικιὲς(!!!) ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Ἔχουμε χρέος, ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, ὅσοι ἀντικρίζουμε μὲ «πόνο καὶ ἀγάπη» τὴν καταβαράθρωση τῆς πατρίδας μας καὶ ἐλπίζουμε στὸν Χριστό μας, νὰ κλειδώνουμε τὴν αἴθουσά μας καὶ νὰ διδάσκουμε ἐκεῖνο τὸ παλιὸ μάθημα: τὴν πατριδογνωσία. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι. Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας. Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.

Νὰ κλείσω μὲ τὴν διήγηση γιὰ μία ἄλλη δασκάλα, ὅταν στέναζε καὶ μάτωνε ἡ Ἑλλάδα κάτω ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ θηριωδία.

«…Τὸ Δεκέμβρη τοῦ 1943, ἀρχὴ ἑνὸς ἀκόμα χειμώνα πείνας καὶ παγωνιᾶς, ἄχνισε κάτι ζεστὸ ξαφνικὰ στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου μας. Ἦταν ἕνα μεγάλο καζάνι καὶ μέσα εἶχε συσσίτιο γιὰ τὰ παιδιά. Γύρισα στὸ σπίτι περήφανη, κρατώντας μὲ προσοχὴ ἕνα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δὲν τὴν ἔτρωγες στὸ σχολεῖο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε ἡ μάνα μου. «Ἄν σοῦ χυνόταν στὸ δρόμο;» «Θὰ φᾶτε λίγη σούπα κι ἐσεῖς, ἀλλιῶς δὲν τρώω καθόλου», δήλωσε ὀρθὰ κοφτά. «Τό ἴδιο κι ἐγώ”, φώναξε ὁ Μάνος, ὁ ἀδερφός μου. Κι ἔτσι γινόταν ἀπὸ κείνη τὴ μέρα σὲ κάθε συσσίτιο ποὺ κουβαλούσαμε οἱ δύο μας ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἡ σούπα ἐρχόταν τακτικά, πάντα ἡ ἴδια, ἄνοστη καὶ πηχτή.

Ὥσπου μία μέρα, μᾶς μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στὴ γραμμὴ καὶ μᾶς ἔβαλαν στὰ τενεκεδάκια κάτι σὰ μέλι, ἀλλὰ σκοῦρο κοκκινωπό. “Γλυκόζη” τὸ εἶπαν. Βουτοῦσαν τὰ παιδιὰ τὸ δάχτυλο στὴ γλυκόζη, τὸ ἔγλειφαν μὲ ἀπόλαυση καὶ γελοῦσαν εὐτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. Ἕνα μεσημέρι, γυρίζοντας ὁ ἀδερφός μου ἀπὸ τὸ σχολεῖο, δὲν ἤθελε νὰ βάλει μπουκιὰ στὸ στόμα του οὔτε ἀπὸ τὴ σούπα οὔτε ἀπὸ τὴ γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, ἕτοιμος νὰ βάλει τὰ κλάματα. «Τί συμβαίνει παιδί μου;” ἀνησύχησε ἡ μαμά. Ἐκεῖνος δὲν ἔβγαζε λέξη. Κι ὅσο δὲ μιλοῦσε, τόσο ἐπέμενε ἡ μάνα μου νὰ μάθει, τόσο μεγάλωνε καὶ ἡ δική μας ἡ περιέργεια. Μὲ τὰ πολλά, ἀποφάσισε τελικὰ νὰ μιλήσει. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε γράφτηκε στὴ μνήμη μου ἀνεξίτηλα.

Στὴν αὐλὴ γιὰ τὸ συσσίτιο βρισκόταν μὲ τῆς τάξης του τὰ παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» ἄκουσε ἕναν ἀπὸ τοὺς συμμαθητὲς του- «πειραχτήρης» ἦταν τὸ παρατσούκλι του- νὰ ψιθυρίζει στὸν διπλανό, μόλις πῆρε τὴ γλυκόζη στὸ τενεκεδάκι του. Ὁ ἄλλος ἔγνεψε «ναί». Τότε ὁ πειραχτήρης κάτι τοῦ εἶπε στ’ αὐτί, κρυφογέλασαν οἱ δύο τους πονηρὰ κι ἐξαφανίστηκαν στὴν στιγμή. Σὲ λίγο χτύπησε τὸ κουδούνι νὰ μποῦνε στὴν τάξη. Πρῶτα ἔμπαιναν τὰ κορίτσια. Ὕστερα τ’ ἀγόρια. Τελευταία ἡ δασκάλα, ποὺ κόντευε νὰ μὴν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ παιδιά, ἔτσι ποὺ εἶχε ἀπομείνει πετσὶ καὶ κόκαλο. Καταλαβαίνεις πὼς ἦταν μεγάλη ἀπὸ τὰ μάτια της μόνο, ποὺ τὰ σκοτείνιαζαν ὁλόγυρα δύο μαῦροι κύκλοι. Ὅταν μπαίνανε ὅλοι στὴν τάξη, ἔκλεισε τὴν πόρτα, μετροῦσε τὰ παιδιὰ σειρὰ σειρά, ἔλεγε «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» κι ἀρχίζανε ἀμέσως τὸ μάθημα. Τὸ «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» τὴ φορὰ ἐκείνη δὲν τὸ εἶπε. Οὔτε νὰ τοὺς μετρήσει τὴν εἴδανε. Κοντὰ στὴν πόρτα τῆς τάξης στεκόταν σκυφτή, σὰν νὰ ψαχούλευε κάτι. «Μά τί κάνει ἡ κυρία ἐκεῖ;» ρώτησε παρεξενεμένος ὁ Μάνος ποὺ δὲν καλόβλεπε, γιατί τὰ περισσότερα παιδιὰ ἦταν ὄρθια ἀκόμα. «Πασαλείψαμε τὸ χερούλι μὲ γλυκόζη», χασκογέλασε ἀπὸ δίπλα ὁ πειραχτήρης, «γιὰ νὰ κολλήσουν τὰ χέρια της νὰ γελάσουμε». Δὲ γελάσανε. Καθίσανε τελικὰ στὰ θρανία τους καὶ δὲ μιλοῦσε κανείς. Βλέπανε τὴ δασκάλα τοὺς τώρα ὅλοι βουβοί, σαστισμένοι. Εἶχε σκύψει κι ἔγλειφε μὲ λαχτάρα μία τὸ χερούλι τῆς πόρτας, μία τὴν παλάμη της… Ὕστερα γύρισε καὶ τοὺς κοίταξε μὲ παράπονο. Στὰ μάγουλά της ἔτρεχαν δάκρυα. «Μήν τὴ σπαταλᾶτε τὴ γλυκόζη, χρυσά μου, γιὰ τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ!», εἶπε ξέπνοα. «Σᾶς τὴ δώσαμε ὅλη, οὔτε μία σταγονίτσα δὲν κρατήσαμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, γιὰ νὰ τὴ φᾶτε νὰ δυναμώσετε ἐσεῖς τὰ παιδιά. Μὴν τὴ σπαταλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, εἶναι κρίμα! Εἶν’ ἁμαρτία!». Τὴν πῆραν πάλι τὰ δάκρυα. Κι ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…

Μαζεύτηκαν ὅλοι τριγύρω της. Μονάχα ὁ πειραχτήρης ἔμεινε στὸ θρανίο του μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο. Οἱ ἄλλοι σπρώχνονταν ποιὸς πρῶτα νὰ τὴν ἀγκαλιάσει, ποιὸς νὰ τῆς πρωτοπεῖ «ἀπὸ τὸ δικό μου, ἀπὸ τὸ δικό, κυρία, νὰ πάρετε λίγο!».

Οὒτ’ ἕνα τενεκεδάκι δὲν ἄγγιξε ἡ δασκάλα. Μόνο ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Λότης Πέτροβιτς, «Ὁ καιρὸς τῆς σοκολάτας»). 

πηγή

"ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΟΥΝ"

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ!!!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΣΘΟ ΠΡΟΦΗΤΗ:

"Ο ΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΕΙΣ ΟΝΟΜΑ ΠΡΟΦΗΤΟΥ, ΜΙΣΘΟΝ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΛΑΒΕΙ" (ΜΑΤΘ. ΙΑ' 41) ...

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ Η ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟ;

ΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ Η ΤΟΝ ΜΕΘΟΔΙΟ (ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ);

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ...

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ...

ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΡΕΥΝΟΥΜΕ, ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ...

ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΠΑΡΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΙΘΑΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΤΙΚΑ ΛΑΘΗ, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ...

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥΣ !!!

πηγή

«Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε»

Της Tatiani Melidoni

Από καταβολής κόσμου, οι άνθρωποι αναζητούσαν την Αλήθεια. Σήμερα, λόγω της ιδιαίτερης ευκολίας με την οποία μπορούμε να βρίσκουμε πληροφορίες για το κάθε πράγμα, η έρευνα αυτή θα έπρεπε να είναι πιο εύκολη από ποτέ. Και όμως όχι. Αντίθετα, πολλοί άνθρωποι παρασύρονται στην πλάνη, και μάλιστα είναι βέβαιοι ότι βρήκαν «την αλήθεια που η Εκκλησία τους έκρυβε».

Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ο βασικός λόγος είναι ότι οι άνθρωποι, αν και μπορούν να σκέφτονται, δεν έχουν μάθει πώς να σκέφτονται σωστά και να κάνουν σωστή έρευνα. Αυτό το θέμα θα προσπαθήσω να αναλύσω.

Βήμα 1^ο: Σταθερή βάση

Για να ξεκινήσει κανείς μια έρευνα πάνω στο θέμα του τι είναι Αλήθεια, θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει ο ίδιος τι πιστεύει ότι είναι Αλήθεια, ώστε να το χρησιμοποιήσει στη συνέχεια ως βάση. Βέβαια αυτό μπορεί στην πορεία να αλλάξει εάν προκύψουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι κάνει λάθος. Πάντως δεν μπορεί κανείς να ξεκινήσει μια τέτοια έρευνα βασιζόμενος σε απόψεις όπως «όλες οι θρησκείες λένε ψέματα» ή «όλοι έχουν από λίγη αλήθεια, αλλά κανείς δεν έχει πλήρως την Αλήθεια», καθώς το μόνο αποτέλεσμα μιας τέτοιας έρευνας θα είναι να βρίσκει λόγους για να απορρίπτει τα πάντα.

Βήμα 2^ο: Σε βάθος γνώση της πίστης

Το να ξεκινήσει κανείς μια τέτοια έρευνα χωρίς να έχει σαφή γνώση και κατανόηση της πίστης του ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Εάν δεν γνωρίζει τι πιστεύει είναι πολύ εύκολο να πέσει θύμα κάποιας σέκτας, που θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι η πίστη του –την οποία θα αντιμετωπίσει τελείως επιδερμικά, αλλά τα άτομο δεν θα είναι σε θέση να το αντιληφθεί, αφού δεν γνωρίζει- είναι λάθος. Στην περίπτωση αυτή ο ερευνητής αδυνατεί να δώσει απάντηση, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δεν τη γνωρίζει.

Βήμα 3^ο: Γνώση των διαφορών

Το βήμα αυτό αφορά περισσότερο όσους ξεκινούν μια τέτοια έρευνα για ακαδημαϊκούς λόγους –δηλαδή ερευνούν μια θρησκεία χωρίς οι ίδιοι να αμφιβάλλουν για την πίστη τους, απλά από περιέργεια. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλό, πριν ο ερευνητής αρχίσει να μελετά την ίδια τη θρησκεία, να δει παρόμοιες μελέτες που έγιναν στο παρελθόν από άλλους, ώστε να ξέρει τι θα συναντήσει. Είναι βασικό για να κάνει κανείς σωστή έρευνα να μπορεί να«διαβάζει πίσω από τις λέξεις», καθώς πολλές σέκτες χρησιμοποιούν την ίδια ορολογία, αλλά με διαφορετικό ή και αντίθετο νόημα.

Βήμα 4^ο: Αποφυγή λαθών

Όταν κανείς ερευνά μια θρησκεία θα πρέπει να ξέρει τι να προσέξει. Εάν δεν το ξέρει, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κάνει σοβαρά λάθη, μερικά από τα οποία θα αναφέρω.

Πρώτο και πιο συνηθισμένο σφάλμα είναι να κρίνει κανείς μια θρησκεία από τους πιστούς της. Πολλές φορές ακούμε κάποιους να λένε «απέρριψα την Εκκλησία γιατί οι Χριστιανοί δεν φέρονταν σωστά», κάτι που ισχύει βέβαια και για άλλα δόγματα. Το ζήτημα όμως δεν είναι τι κάνουν οι πιστοί –ή για να είμαστε πιο ακριβείς τι κάνουν οι λίγοι πιστοί που γνώρισε, καθώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει όλους τους πιστούς προσωπικά- αλλά τι διδάσκει η πίστη τους ότι πρέπει να κάνουν. Αν κάνουν πράγματα αντίθετα προς την πίστη τους δεν φταίει η πίστη γι’ αυτό.

Το δεύτερο λάθος είναι να εντυπωσιαστούμε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας θρησκείας. Συχνό φαινόμενο είναι οι διάφορες σέκτες να φροντίζουν υπερβολικά την εξωτερική εικόνα τους για να κρύψουν την –συχνά παντελή- έλλειψη θεολογικού υπόβαθρου. Αυτό συνοδεύεται και από μια απαξίωση για τις άλλες θρησκείες, οι οποίες «είναι γεμάτες ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες, κλπ.», ενώ οι ίδιοι είναι «σωστοί σε όλα».

Το τρίτο λάθος είναι να ταυτίζει κανείς προσωπικές απόψεις των πιστών με τη διδασκαλία της πίστης. Δεν είναι απαραίτητο ο κάθε πιστός να ξέρει τα πάντα, ούτε είναι βέβαιο ότι δεν θα κάνει λάθη. Όταν κάτι από όσα μας λέει μας φαίνεται περίεργο, θα πρέπει να το διασταυρώνουμε, όχι να σπεύδουμε να το δεχτούμε σαν διδασκαλία της πίστης του.

Τέταρτο λάθος είναι να προσπαθούμε να αποδείξουμε με το ζόρι ότι μια πίστη είναι λάθος. Ακόμα και αν είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό, οφείλουμε να έχουμε αδιάσειστα στοιχεία πριν εκφράσουμε μια τέτοια άποψη. Η προσπάθεια να βρούμε λάθη με το ζόρι –συνήθως βασιζόμενοι σε δικές μας θεωρίες τις οποίες προσπαθούμε να ενσωματώσουμε στη διδασκαλία τής, υπό έρευνα, πίστης- θα έχει ως αποτέλεσμα να μας καταστήσει αναξιόπιστους.

Πέμπτο λάθος είναι να θεωρήσουμε ότι, επειδή μια πίστη έχει λάθος σε κάποια δόγματα τότε και ότι άλλο ισχυρίζεται, είναι λάθος. Φυσικά η Αλήθεια είναι μία. Επειδή όμως πολλές θρησκείες παίρνουν «δάνεια» από άλλες ή και απλά επειδή κάποιος είναι σε θέση να αντιληφθεί ορισμένα σωστά πράγματα, είναι συχνό το φαινόμενο να παρατηρούνται κοινά σημεία μεταξύ θρησκειών. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή όταν απορρίπτουμε μια θρησκεία να μην απορρίψουμε τις τυχόν σωστές διδασκαλίες μαζί με τις λάθος, καθώς κάτι τέτοιο θα έχει επιπτώσεις στη μετέπειτα έρευνά μας.

Βήμα 5^ο: Επικέντρωση στα σωστά σημεία

Έχοντας πλέον διασφαλίσει ότι η έρευνά μας γίνεται σωστά και χωρίς φανατισμό, θα πρέπει να δούμε τι θα ερευνήσουμε. Η κάθε πίστη έχει τις δικές της «σταθερές», με βάση τις οποίες κρίνει τόσο τον εαυτό της όσο και τους άλλους.

Εάν αυτές οι «σταθερές» είναι πραγματικά σταθερές –π.χ. Ιερά Κείμενα- θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτές. Το λογικό είναι, οι διδασκαλίες της πίστης:α) θα πρέπει να μην είναι αλληλοσυγκρουόμενες και β) θα πρέπει να βοηθούν τον άνθρωπο να γίνει καλύτερος. Εάν υπάρχουν προβλήματα σε αυτούς τους τομείς –και πάντα με βάση ότι η έρευνα έγινε σωστά και δεν παραλήφθηκε τίποτα- τότε η πίστη αυτή μάλλον δεν είναι η σωστή.

Εάν οι «σταθερές» ορίζονται από τον εκάστοτε αρχηγό, ο οποίος παίζει και το ρόλο του προφήτη, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, αφού η διδασκαλία μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Εδώ, αφού δεν μπορούμε να κρίνουμε την αξιοπιστία της διδασκαλίας, αναγκαστικά θα κρίνουμε τον «προφήτη». Λογικά περιμένουμε ότι θα είναι ο πιο σωστός και σύμφωνος με τη διδασκαλία που ο ίδιος κηρύττει. Αν αυτό δεν συμβαίνει, αλλά αντίθετα εκμεταλλεύεται τους πιστούς προς ίδιον όφελος, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Η πιο συνηθισμένη περίπτωση όμως είναι ένας συνδυασμός των δύο προηγούμενων, δηλαδή ένας αρχηγός -ή μία ομάδα αρχηγών- να ερμηνεύει τα Ιερά Κείμενα, διότι οι υπόλοιποι πιστοί δεν έχουν -ούτε μπορούν να αποκτήσουν- την απαραίτητη πνευματική ανάπτυξη. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κρίνονται τόσο τα κείμενα όσο και η διδασκαλία του αρχηγού, με τα κείμενα να έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Είναι η πιο εύκολη περίπτωση να βρει κανείς λάθη, καθώς συχνά οι αρχηγοί αλλάζουν πλήρως τις διδασκαλίες τους, ενώ προσπαθούν και πάλι να τις τεκμηριώσουν με βάση τα κείμενα, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αλληλοσυγκρουόμενων θέσεων.

Τελευταία περίπτωση είναι αυτή της Εκκλησίας. Την βάζω χωριστά, διότι υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: οι θρησκείες προσπαθούν να προσεγγίσουν την Αλήθεια λογικά και κάποτε μέσω «πρακτικών» -απολυτοποιώντας όμως την προσωπική εμπειρία και ερμηνεύοντας την κατά το δοκούν-, ενώ η Εκκλησία προσπαθεί να προσεγγίσει την Αλήθεια βιωματικά. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί Ορθόδοξοι, ενώ δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί πιστεύουν, εν τούτοις πιστεύουν ακλόνητα στα όσα η Εκκλησία διδάσκει. Στην Εκκλησία η Αλήθεια αποκαλύπτεται όχι σε μία «ελίτ», αλλά στον κάθε πιστό, ο οποίος είναι μετά σε θέση να κατανοήσει σε βάθος τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και πολλή ταπείνωση, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να απολυτοποιήσουμε τη δική μας κατανόηση και να ξεχάσουμε ότι η σωτηρία μας προϋποθέτει την ένταξή μας στο σώμα του Χριστού. Ας μην ξεχνάμε ότι μεγάλοι αιρεσιάρχες υπήρξαν αρχικά Ορθόδοξοι συχνά και κληρικοί με πολλές γνώσεις, μέχρι που έκαναν αυτό το λάθος.

Επίλογος

Η έρευνα για την Αλήθεια είναι μια δύσκολη διαδικασία με πολλούς κινδύνους εάν δεν γίνεται σωστά. Εάν κάποιος θέλει πραγματικά να ξεκινήσει μια τέτοια έρευνα οφείλει να έχει τις κατάλληλες γνώσεις, αλλά και το κατάλληλο φρόνημα. Επίσης –εάν πρόκειται για Ορθόδοξο- απαραίτητη είναι η ύπαρξη καλού Πνευματικού, ο οποίος θα τον στηρίξει στην προσπάθειά του αυτή.
πηγή

ΑΙ ΕΞΟΔΟΙ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΚΟΜΙΔΗ (1964-2014)

Η Αγία Κάρα στην Κύπρο (1967)

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την επανακομιδή της Τιμίας Κάρας του Αποστόλου Ανδρέου στον τόπο του μαρτυρίου του, από τη Ρώμη (26-9-1964). 

Με αφορμή την επέτειο αυτή καταγράφουμε πότε η Τιμία Κάρα εξήλθε των Πατρών, σ’ αυτή την πεντηκονταετία, προκειμένου να μεταφερθεί σε άλλες χώρες που τιμούν ιδιαιτέρως τον Πρωτόκλητο. Συγκεκριμένα: 

- Επί Μητροπολίτου Πατρών Κωνσταντίνου (Πλατή) – ο οποίος είναι και ο ιεράρχης επί των ημερών του οποίου επέστρεψε η Κάρα - η Κάρα του πολιούχου Αγίου Ανδρέου μεταφέρθηκε στην Κύπρο το 1967, επί αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ'. Τότε είχε εκτεθεί για προσκύνημα στη Μονή του Αποστόλου Ανδρέα στην κατεχόμενη σήμερα Καρπασία και η υποδοχή της Κάρας είχε γίνει στο λιμάνι της Αμμοχώστου. 

- Επί Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου (Βαλληνδρά), η Κάρα ταξίδεψε και πάλι στην Κύπρο (1987) και στη Ρουμανία (1996). Στο Ιάσιο υποδέχθηκε την Κάρα ο τότε Μητροπολίτης Μολδαβίας, νυν Πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ. Επίσης, η Κάρα μεταφέρθηκε στο Κίεβο της Ουκρανίας το 2001, οπότε την συνόδευσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. 

Στην τριαντάχρονη αρχιερατεία του Πατρών Νικοδήμου (1974-2004), η Τιμία Κάρα εξήλθε της πόλεως τρεις φορές και μεταφέρθηκε σε χώρες που θεωρούν τον Απόστολο Ανδρέα φωτιστή τους. 

Ο Πατρών Νικόδημος και ο Μολδαβίας Δανιήλ (νυν Πατριάρχης Ρουμανίας) - Ιάσιο 1996

- Επί Μητροπολίτου Πατρών Χρυσοστόμου (Σκλήφα), και σε ένα διάστημα εννέα ετών η Κάρα μεταφέρθηκε στη Ρουμανία (2011), στην Κύπρο (2013) και – για πρώτη φορά – σε Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος: Μητρόπολη Σερρών (2008), Μητρόπολη Καισαριανής (2012), Μητρόπολη Μαντινείας (2014). 

Επίσης, επί ημερών του νυν Μητροπολίτου Χρυσοστόμου μεταφέρθηκε – για πρώτη φορά εκτός Πατρών – στη Ρωσία ο Σταυρός του μαρτυρίου του Πρωτοκλήτου και σε μια μεγάλη περιοδεία εκτέθηκε σε προσκύνημα από τους πιστούς στην Αγία Πετρούπολη, στη Μόσχα, στο Κίεβο της Ουκρανίας και στο Μινσκ της Λευκορωσίας. 

πηγή

Γιατί χάθηκε ο τάφος του Νικηταρά; Ο ηρωικός «τουρκοφάγος» σήμερα δεν έχει μνήμα, ούτε αναζήτησε κανείς τα οστά του...

Ο Νικηταράς ήταν ο πιο ακαταπόνητος οπλαρχηγός του 1821. Παρών σε όλα σχεδόν τα πεδία των μαχών της Επανάστασης έλαβε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος». Δεν δέχθηκε καμία αμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Τελικά πέθανε τυφλός και πάμπτωχος ακολουθώντας τη σκληρή μοίρα των περισσότερων αγωνιστών εκείνης της περιόδου. Τον Δεκέμβριο του 1839 το οθωνικό κράτος φυλάκισε τον Νικηταρά με την κατηγορία της συνομωσίας κατά του θρόνου. Οι άθλιες συνθήκες κράτησης προκάλεσαν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του. Η υπερβολική υγρασία στο κελί, η απαγόρευση κάθε επικοινωνίας, οι καθημερινοί ξυλοδαρμοί από τους δεσμοφύλακες και η πεισματώδης άρνηση του Βαυαρού γιατρού να δώσει άδεια μεταφοράς του σε νοσοκομείο, «κατάφεραν» να τον κλονίσουν όσο καμιά μάχη εναντίον των Τούρκων. Η δίκη του έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1840. Το δικαστήριο τον αθώωσε, αλλά ο Οθωνας διέταξε τον εγκλεισμό του στις φυλακές της Αίγινας. Τελικά έπειτα από 14 μήνες του απένειμε χάρη. Άγαλμα του Νικηταρά. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 ο Νικηταράς επέστρεψε στο φτωχικό του σπίτι στον Πειραιά. Ωστόσο, το δράμα του δεν είχε κορυφωθεί ακόμα. Η επιστροφή του προκάλεσε τέτοια συναισθηματική φόρτιση στη μικρότερή του κόρη, ώστε αυτή έχασε τα λογικά της. Η νέα δυστυχία του έδωσε τη «χαριστική βολή». Η κακή του ψυχολογική κατάσταση επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την υγεία του. Σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την όρασή του και λίγο πριν πεθάνει τυφλώθηκε τελείως. Τα ξημερώματα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849 ο «Τουρκοφάγος» απεβίωσε. Αρχικά ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος. Τη στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία απ’ αυτή της Ελλάδας «χτενίζουν» τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους, να τα επαναφέρουν στην πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των πολεμιστών εκείνων που χάρη στην προσωπική του θυσία της επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία. Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός... 

το είδαμε: εδώ

Ο εθνομάρτυρας μητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος Καλπίδης που δολοφονήθηκε από κομιτατζήδες

Από τον Πόντο στην Ήπειρο, από τη μια πλευρά του ελληνισμού στην άλλη θα βρεθεί ο Πόντιος ιεράρχης Φώτιος Καλπίδης. Ως μητροπολίτης Κορυτσάς θα κρατήσει ψηλά τη φλόγα της πίστης αλλά και το λάβαρο του εθνικού αγώνα. Συμπαραστάτης του καταπιεζόμενου ποιμνίου του από Αλβανούς, Βουλγάρους και Ρουμάνους κομιτατζήδες, ο Φώτιος έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος από τις σφαίρες των δολοφόνων, για να ξεσηκώσει τότε ο θάνατός του τον ελληνισμό. Το ποιος ήταν ο Φώτιος Καλπίδης, θα σας εξιστορήσουμε ευθύς αμέσως.

Στο χωριό Τσαγράκ της Κερασούντας μια φτωχή αγροτική ποντιακή οικογένεια θα φέρει στον κόσμο, το 1865, ένα αγόρι που θα του δώσουν το όνομα Φώτιος. Ζει κι αυτό μέσα στη φτώχεια, ακολουθεί και βοηθά τους γονείς του στις αγροτικές ασχολίες, αλλά έχει μια ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα που μαθαίνει από τον ιερέα του χωριού. Το επόμενο βήμα του είναι να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και θα ξεκινήσει έτσι μια αξιοθαύμαστη σταδιοδρομία, αφού το 1890, σε ηλικία 25 ετών, διορίζεται διευθυντής της σχολής αρρένων στην Κερασούντα κι ένα χρόνο μετά προσλαμβάνεται στο Πατριαρχείο και ορίζεται πρωτοκολλητής.

Ο μητροπολιτικός θρόνος στην τουρκοκρατούμενη ελληνική Κορυτσά

Το 1893 γίνεται υπογραμματέας της Ιεράς Συνόδου και το 1897 προάγεται σε αρχιγραμματέα. Την ίδια χρονιά γίνεται αρχιμανδρίτης. Οι ικανότητές του χαίρουν εκτιμήσεως και αναγνωρίσεως. Το 1902, στις 16 Μαΐου ψηφίζεται μητροπολίτης Μοσχοπόλεως, Κορυτσάς και Πρεμετής. Ακούραστος, γεμάτος φλόγα εθνική και ένθεο ζήλο έτρεχε στην περιφέρειά του για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να τονώσει το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων.

Στην Κορυτσά τότε ανθούσε ακραιφνής ελληνισμός.

Υπήρχε το Πάγκειο γυμνάσιο με διακεκριμένους καθηγητές, το παρθεναγωγείο, τα δημοτικά σχολεία με 4.000 μαθητές. Όλα τόνιζαν την ελληνικότητα της περιοχής, όπως και τώρα. Το 1905, την ημέρα της απονομής των πτυχίων στους μαθητές του γυμνασίου, σε επίσημη τελετή, παρευρέθη και ο πρόξενος του Μοναστηρίου. Στο καταπληκτικό θέαμα που αντίκρισε δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και γεμάτος συγκίνηση αναφώνησε: «Οίος γνήσιος και ακραιφνής Ελληνισμός! Ζήτω η ελληνικότατη Κορυτσά!».

Ο Φώτιος ήταν προικισμένος με φλογερή φιλοπατρία, άκρατη φιλανθρωπία, ευγλωττία, θάρρος, και πίστη στα αναλλοίωτα εθνικά ιδεώδη. Η κοινωνία της Κορυτσάς κυριολεκτικά τον λάτρευε. Ήταν άξιος ποιμενάρχης. Ήταν τουρκοκρατούμενη περιοχή και το έργο του δύσκολο. Τότε άρχιζε και η αφυπνισθείσα αλβανική προπαγάνδα με υποκίνηση των μεγάλων δυνάμεων που διέκειντο δυστυχώς και τότε δυσμενώς προς την Ελλάδα. Ο Φώτιος ήταν γι’ αυτούς το μεγάλο εμπόδιο κι έπρεπε με κάθε τρόπο να εκλείψει. Τον απείλησαν. Έμεινε απτόητος από αυτές τις απειλές και ακλόνητος στη θέση του.

Τον Ιούνιο του 1905 στο χωριό Πλίασα δέχτηκε δολοφονική επίθεση, αλλά διέφυγε το θάνατο με έναν ελαφρύ τραυματισμό. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1906, όμως, πηγαίνοντας να τελέσει λειτουργία στο χωριό Μπρατβίστα του Μοράβα έπεσε σε ενέδρα αλβανορουμάνων κομιτατζήδων με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός από τις σφαίρες των δολοφόνων του.

Η απώλεια του Δεσπότη και η αποφασιστικότητα για αγώνα

Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε το πανελλήνιο και σκόρπισε πόνο και οδύνη στις ψυχές του ελληνισμού της Κορυτσάς. Κραυγές οργής ακούστηκαν κι όρκοι δόθηκαν στον Ύψιστο για εκδίκηση… Καταφθάνουν για να τελέσουν την κηδεία του δυο Δεσποτάδες. Ο Δυρραχίου Προκόπιος, που αργότερα έγινε Ικονίου, και ο Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης, κατ’ εντολή του Πατριάρχη να κάνει την κηδεία του Φωτίου. Έγραφε ο Γερμανός: «Ο Μητροπολίτης ήταν φίλος και συμμαθητής μου, άνθρωπος μορφωμένος και ειρηνικός, που με παρακαλούσε να πάψω τις επικίνδυνες περιοδείες μου, να μην τρέχω δεξιά κι αριστερά γιατί θα με σκοτώσουν οι Βούλγαροι και οι συνεργαζόμενοι μαζί τους Τουρκαλβανοί». Και παρακάτω: «Εγώ εκφώνησα τον επικήδειο του αείμνηστου Φωτίου. Ανέβηκα στον άμβωνα και άρχισα με το προφητικό ρητό, “ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως ο έλθη ω απόκειται και αυτός προσδοκία εθνών”. Και συγχρόνως με το χέρι μου έδειχνα προς την Ελλάδα». Τους είπε πως δεν πρέπει να απελπίζονται, πως στη θέση του σκοτωμένου εμείς θα στείλουμε καλύτερον, κι αν τον σκοτώσουν κι αυτόν θα στείλουμε άλλον καλύτερον. Αυτή, τους είπε, ήταν η μοίρα του Ελληνικού Έθνους, να εργάζεται με το αίμα του για την απελευθέρωσή του.

Το πολυπληθές εκκλησίασμα, ανάμεσά του και αρκετοί παπάδες της περιοχής, κλαίει κι ενθουσιάζεται. Ζητωκραυγές αντηχούν. Κατάρες απευθύνονται προς τους δολοφόνους. Η επίδραση του λόγου του, στους κατατρομαγμένους Κορυτσαίους είναι τεράστια.

Η διαλεύκανση του αποτρόπαιου εγκλήματος

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης ήθελε να ξεδιαλύνει το έγκλημα. Μετά την κηδεία άρχισε ανακρίσεις σαν να ήταν ο ίδιος δικαστικός λειτουργός. Από τους πολλούς που ρώτησε, διαπίστωσε πως στη δολοφονία του Φωτίου είχε βάλει το χέρι του ο αιμοχαρής βοεβόδας Μήτρος Βράχος. Είχε φθάσει σ’ ένα χωριό έξω από την Κορυτσά και είχε συνεννοηθεί με τους Αλβανούς για κοινή δράση εναντίον των Ελλήνων. Σκόρπισε πολύ χρήμα για να τους εξαγοράσει. Τους υποσχέθηκε πολλά. Πλούτη και αξιώματα. Εκεί αποφασίστηκε και η δολοφονία του Φωτίου. Ανατέθηκε η εκτέλεση σ’ έναν Κορυτσαίο αλβανιστή που λεγόταν Σπύρος Κωστούρος. Έτσι έστησαν ενέδρα στον Φώτιο, και πυροβολώντας τον δολοφόνησαν την ώρα που πήγαινε να εκτελέσει το ύψιστο καθήκον του.

Ξεσηκώθηκαν όλοι οι Έλληνες και τότε μόνο οι τοπικές αρχές διέταξαν έρευνες και συνέλαβαν δύο ρουμανίζοντες, ενώ διέφευγε ο Κωστούρος, ο οποίος συνελήφθη αργότερα μαζί με τους δύο γιους του. Ο δολοφόνος τιμωρήθηκε παραδειγματικά: πλήρωσε κι αυτός με τη ζωή του.

Τότε το Πατριαρχείο διόρισε στη θέση του Φωτίου έναν άλλο Πόντιο, τον μητροπολίτη Ροδοπόλεως Γερβάσιο, έναν φλογερό ιεράρχη που συνέχισε το εθνικό έργο του Φωτίου...

Τάσος Κοντογιαννίδης, δημοσιογράφος, συγγραφέας και ερευνητής ιστορικών θεμάτων.

  πηγή  

Το είδαμε εδώ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ἡ σωτηριολογική ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ ὀφείλεται στόν σαρκί σταυρωθέντα Θεό - τόν ἀπαθῆ Θεότητι - πού θυσιάσθηκε ἐπ᾽ Αὐτοῦ καί Τόν κατέστησε τρισμακάριστο ξύλο.

Σέ κάθε ἁγιαστική πρᾶξι, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν Τίμιο Σταυρό γιά νά θυμίζη στούς πιστούς ὅτι ἡ κατά Θεόν θυσία εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσις εἰσόδου μας στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι καί ἐνίσχυσις τῶν πιστῶν, διότι ὁ Χριστός, μέ δόλωμα τόν Ἑαυτόν Του καί ἄγγιστρο τόν Σταυρό συνέλαβε τόν Διάβολο.

Οἱ πρωτόπλαστοι, πίπτοντες στόν πειρασμό τῆς αὐτοθεώσεως - τῆς ἰσοθεΐας ἐρήμην τοῦ Θεοῦ - πρωτοεγεύθησαν τόν ''καρπόν'' τῆς ἔνοχης ἡδονῆς - ἡ ἐνοχή ἔγκειτο μόνον στήν παρακοή - καί ἀπό τότε πρωτοεισήχθη ἡ ὀδύνη στό ἀνθρώπινο γένος. Κορυφαία ὀδύνη εἶναι ὁ θάνατος.

Ἀπό τότε τό σχῆμα ἡδονή-ὀδύνη ἀποτελεῖ ἕνα συνεχές ἀδιάσπαστο δίπολο.

Ὁ Χριστός ἔζησε τήν ὀδύνη, πάσχοντας ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἡμῶν, χωρίς νά γευθῆ καρπό ἔνοχης ἡδονῆς, διότι ἦτο ὁ ''πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος'' καί μᾶς ἄνοιξε ἐκ νέου τόν δρόμο τοῦ Παραδείσου.

Ἀπό τήν ἔνθεη ἡδονή τοῦ Παραδείσου μόνοι μας ἐκπέσαμε στήν ὀδύνη. Τώρα ἀπαιτεῖται ἀπό ἐμᾶς ἡ ἀντίστροφη πορεία τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν. Ἡ πνευματική ζωή συνίσταται στό σχῆμα ''ὀδύνη γιά τόν Θεό-ἡδονή ἐν Θεῷ''.

Ὁ Τίμιος Σταυρός γίνεται ἡ προσωπική κλῖμαξ ἀνόδου μας στόν Οὐρανό, διότι ἡ προέκτασίς Του εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ πικρές, λόγῳ τῶν παθῶν μας, ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ἄρνησις, ἀλλά θέσις, διότι ἀρνούμενοι διά τοῦ Σταυροῦ τά πάθη μας γευόμεθα τήν προσωπική μας ἀνάστασι, ὑπεραναπληρούμενοι μέ τήν ἄκτιστο θεία Χάρι.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Σεπτέμβριος 2014)