Χριστιανοί μου! Μή καίτε τα λεπτά σας…

 

Τώρα, αγαπητοί μου, τώρα που ένα νέο έτος ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος, ας κάνουμε μερικές σκέψεις.

Εάν υπήρχε στον ουρανό ένας εξώστης και απ’ εκεί μ’ ένα τηλεσκόπιο βλέπαμε το σύμπαν, ω τότε!

Το θέαμα που θα παρουσιαζόταν στα μάτια μας θα ήταν καταπληκτικό. Θα βλέπαμε, όχι ένας ήλιος, όπως φαίνεται από τη γή, αλλά πολλοί ήλιοι, εκατομμύρια ήλιοι, γαλαξίες, άστρα και κομήτες να κινούνται στο άπειρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλα εκτελούν κάποιο προορισμό, που για το καθένα έχει ορίσει ο Δημιουργός.

Ναι! Όλα, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, όλα έχουν προορισμό. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, τίποτε δεν είναι άσκοπο. Και ο άνθρωπος, ερωτάται, ο άνθρωπος, που είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, δεν έχει προορισμό; Η λογική μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε ότι και ο άνθρωπος έχει προορισμό. Ποίος δε είναι ο προορισμός του ανθρώπου;

Απαντά ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή. Προορισμός του ανθρώπου είναι το κατ’ εικόνα Θεού να το κάνει καθ’ ομοίωσην. Να εξυψωθεί, να μοιάσει με τον Θεό. Ο προορισμός του ανθρώπου με μια λέξη, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η ΘΕΩΣΙΣ. Και αυτός ο προορισμός επιτυγχάνεται, εάν ο άνθρωπος πιστέψει το Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή και μιμηθεί την αγία του ζωή, εφαρμόσει τις θείες εντολές του, νικήσει τις κακίες και τα πάθη, αποκτήσει τις Ευαγγελικές αρετές και μάλιστα την αγάπη, την αγάπη στο Θεό και την αγάπη στον πλησίον. Μιμητής του Χριστού ο άνθρωπος, γίνεται μικρόχριστος, μικρός θεός, όντως βασιλεύς και κυρίαρχος, ευτυχής και μακάριος, μέτοχος και κληρονόμος της αιωνίου ζωής και μακαριότητος.

Ναι! Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Μεγάλος και υψηλός. Για την πραγματοποίηση δε του προορισμού τούτου δίνεται στον άνθρωπο χρόνος. Μέσα δε στο διάστημα του χρόνου, που έχει ορίσει ο Θεός, καλείται ο χριστιανός να εργασθεί πνευματικά. Έτσι ο χρόνος αξιοποιείται.

Αλλά γίνεται απ’ όλους η αξιοποίησις και εκμετάλλευσις του χρόνου όπως θέλει ο Χριστός που συνέστησε μια αδιάλειπτη πνευματική εργασία για την ηθική τελειοποίησή μας, για την επιτυχία του προορισμού μας; Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων δεν κάνουμε καλὴ χρήση του χρόνου που μας δίνει ο Θεός. Μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά, ενώ ενός εστί χρεία. Το δε ένα αυτό είναι ο Χριστός, το να πιστέψουμε δηλαδή στο λόγο του και να ζήσουμε σύμφωνα με τις θείες εντολές του.

Για άλλα ζητήματα, που είναι μικρότερης αξίας, οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία στο χρόνο.Κοιτάζουν τα ρολόγια τους για να είναι συνεπείς στην ώρα της εργασίας. Mετρούν και τα λεπτά της ώρας ακόμη. Γιατί η πείρα διδάσκει, ότι και τα λίγα λεπτά της ώρας έχουν την αξία τους. Θέλετε παραδείγματα; Λίγα λεπτά καθυστερήσεως και ο ταξιδιώτης χάνει το λεωφορείο. Λίγα λεπτά καθυστερήσεως και η αίτησις για κάποιο ζήτημα θεωρείται εκπρόθεσμη. Λίγα λεπτά και ο ασθενής, που είχε ανάγκη αμέσου ιατρικής επεμβάσεως, πεθαίνει. Λίγα λεπτά καθυστερήσεως για να δοθεί το κόκκινο φως και η αμαξοστοιχία συγκρούεται με θλιβερά αποτελέσματα. Λίγα λεπτά… Και ο Ναπολέων που ανέμενε στρατιωτική βοήθεια χάνει τη μάχη του Βατερλώ και εξορίζεται στην Αγία Ελένη.

Αλλ᾽ ενώ ο κόσμος ―πλην των οκνηρών― προκειμένου για υλικά συμφέροντα δεικνύεται εργατικός, επιμελής, ταχύς και βιαστικός, για την ηθική του όμως και πνευματική τελειοποίηση παραμένει αμελής, αδιάφορος, και αφήνει όχι λεπτά, αλλά και ώρες και μέρες και χρόνια να φεύγουν πνευματικώς ανεκμετάλλευτα. Κυνηγός σκιών και όχι της πραγματικότητος.

Εάν για επιτυχία υλικών πραγμάτων έχουν αξία τα λεπτά της ώρας, πόσο μάλλον έχουν αξία τα λεπτά της ώρας για την πνευματική ζωή! Πόσα μπορούμε να ενεργήσουμε κατά το διάστημα του χρόνου! Ακριβείς εκτέλεσις των καθηκόντων, ιερές σκέψεις, θερμές προσευχές, ειλικρινής μετάνοια και εξομολόγηση, ανάγνωση Ευαγγελίου, ακρόαση κηρυγμάτων, κατανυκτικός εκκλησιασμός, επίσκεψη ασθενών, βοήθεια πασχόντων αδελφών, διάδοση του Ευαγγελίου… Να με τι μπορούμε να πλουτίσουμε το χρόνο της ζωής μας και να γίνουμε πλούσιοι, πνευματικώς μεγαλέμποροι, σύμφωνα με την θεόπνευστη προτροπή του αποστόλου Παύλου, που λέει: «Αδελφοί, βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι αλλ᾽ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν» (Εφεσ. 5,15-16).

Ω, πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας! Ένας άνθρωπος, που ζει 70 χρόνια εδώ στον πλανήτη μας, εάν ο χρόνος αυτός μετρηθεί σε λεπτά της ώρας, θα δούμε ότι ο άνθρωπος αυτός έζησε 36.792.000 λεπτά. Έζησε εκατομμύρια λεπτά! Ω, πόσα καλά θα μπορούσε να πράξει και για τον εαυτό του και για τον πλησίον του και για την ανθρωπότητα εν γένει!

Ἀλλά δυστυχώς οι άνθρωποι –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– δεν εκτιμούμε την αξία του χρόνου γιια τη σωτηρία της ψυχής. Ώρες ολόκληρες ξοδεύονται για μάταια και αμαρτωλά πράγματα, όπως είναι η παρακολούθηση αισχρών εκπομπών του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως, η χαρτοπαιξία, που οργιάζει ιδίως την πρωτοχρονιά, κι άλλα πολλά. Αλλοίμονο! Για το διάβολο όλος ο χρόνος. Για το Χριστό; Ούτε ένα λεπτό της ώρας!

Οι μόνοι που είναι σε θέση να εκτιμήσουν την αξία του χρόνου είναι οι άνθρωποι, που πέθαναν αμετανόητοι για όσα κακά έκαναν εδώ στη γη και τώρα βρίσκονται στον άλλο κόσμο, που δεν είναι παραμύθι αλλ’ είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Εάν ήτο δυνατόν να ρωτηθεί ένας απ’ αυτούς τι θέλει, τίποτ’ άλλο δεν θα ζητούσε, ούτε πλούτη, ούτε αισχρούς έρωτες, ούτε τιμές και αξιώματα, ούτε τίποτε άλλο απ’ αυτά που κυνηγούν οι άνθρωποι εδώ στη γη, αλλ’ ένα και μόνο θα ζητούσε από το Θεό. Ένα και μόνο λεπτό της ώρας! Ναι ένα λεπτό της ώρας. Διότι και ένα λεπτό της ώρας φθάνει για να πει ο αμαρτωλός ένα λόγο μετανοίας, σαν εκείνο που είπε μέσα σ’ ένα λεπτό ο ληστής στο σταυρό… «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου».

Χριστιανοί μου!

Νέο έτος, νέα παράταση ζωής. Μη σπαταλάτε το χρόνο σας. Μη καίτε τα λεπτά του χρόνου. Ο χρόνος είναι ανεκτίμητος. Φεύγει και δεν επιστρέφει πια. «Χρόνου φείδου».
Ο Μητροπολίτης

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

(Φλώρινα 1 Ιανουαρίου 1983)

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπεσε μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πέσει καὶ σὲ χριστιανικὲς πόλεις παρόμοιες μὲ τὰ Σόδομα»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…» 

Ἱεραποστολικὲς Ἐπιστολὲς Β΄, 

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σ΄ ἕνα κάτοικο τοῦ Ζέμουν 

γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων

«Γιατί ὁ Θεὸς κατέστρεψε τὰ Σόδομα;», ρωτᾶτε. Μὰ δὲν σᾶς κατέστη σαφὲς ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Γραφὴ τοῦ Θεοῦ; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα» (Γεν. 18, 20). Καὶ ὅτι ἡ ἁμαρτία Σοδόμων ἦταν ὄντως πολὺ μεγάλη καὶ σφοδρή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν εἶχαν βρεθεῖ οὔτε δέκα δίκαιοι. Διότι στὴν ἐρώτηση τοῦ δίκαιου Ἀβραάμ, ἐὰν θὰ καταστρέψει τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, σὲ περίπτωση ποὺ βρεῖ σ΄ αὐτὴ δέκα δίκαιους, ὁ Κύριος ἀπάντησε καὶ εἶπε: «οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γεν. 18, 32). Ἀλλὰ δὲν βρέθηκαν οὔτε δέκα. Ὅλοι οἱ πολίτες ἦταν σὲ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς φύσης. Οἱ ψυχὲς τους ἦταν νεκρὲς ἐνῶ τὰ σώματα ἐκφυλισμένα. Γι΄ αὐτὸ χτύπησε «θεῖον, καὶ πῦρ» (Γεν. 19, 24), τὸ σύμβολο τῆς βρώμας καὶ τῆς ἔξαψης τῶν παθῶν τους, καὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα δὲν ἔμεινε τίποτα πλὴν τοῦ κακοῦ ὀνόματος καὶ τῆς φρικιαστικῆς ἀφήγησης.

Ὅμως δὲν ἔπεσε ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πόλεις, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἶχε κάνει τοὺς ἀνθρώπους δύσμορφους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴν μοιάζουν καθόλου πιὰ μὲ τὸ ἔργο τοῦ οὐράνιου Δημιουργοῦ. Καὶ ἐφόσον ἔτσι ἔγινε μὲ τὶς κακὲς πόλεις, στὶς ὁποῖες δὲν εἶχε ἀκουστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσω μᾶλλον μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ τὶς χριστιανικὲς πόλεις -τὶς ἐφάμιλλες ἢ παρόμοιες ὡς πρὸς τὸ κακὸ μὲ τὰ Σόδομα- τὶς βαπτισμένες στὸ...

ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; 

Διαβάστε τὴν ἀπειλὴ τοῦ Σωτήρα πρὸς τὴν πόλη Καπερναούμ: «Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον» (Ματθ. 11, 23). 

Καὶ πράγματι, ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε: ἐκεῖ ὅπου κάποτε στεκόταν ἡ ὑπερήφανη πόλη τῆς Καπερναοὺμ τώρα εἶναι ἀδιαπέραστος θαμνώδης τόπος, πέτρες καὶ φωλιὲς φιδιῶν. Μὲ τὰ μάτια τους τὸ εἶδαν καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ἔτρεμαν ὅλοι οἱ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων.

orthodoxia-ellhnismos 

Αμέθυστος 

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ο αρχαίος φιλόσοφος Παρμενίδης λέει ότι χρόνος δεν υπάρχει. Δεδομένου ότι συναρτά το χρόνο με την κίνηση, την οποία θεωρεί ως ψευδαίσθηση. Και, σε αντίθεση με τον Ηράκλειτο, που μιλάει για την αδιάκοπη κίνηση, ο Παρμενίδης υποστηρίζει ότι τίποτε δεν κινείται.

Στα νεότερα χρόνια ο Αϊνστάιν μας μιλάει για τη σχετικότητα του χρόνου. Και, για να μας δώσει να το καταλάβουμε χρησιμοποιεί ένα απλό παράδειγμα: Αν, μας λέει, είμαστε με μια δυσάρεστη συντροφιά και ο ελάχιστος χρόνος θα μας φανεί πολύς, ενώ, αν έχουμε μια καλή παρέα και ο πολύς θα μας φανεί ελάχιστος.

Το ίδιο περίπου μας λέει και ο Ντοστογιέφσκι: Είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Και, όταν τον μετέφεραν στο χώρο της εκτέλεσης, καθώς του έμεναν μόνο τρία λεπτά ζωής, αφιέρωσε ένα λεπτό, στο παρελθόν του, άλλο ένα στα αγαπημένα του πρόσωπα και το τελευταίο, προκειμένου να ρίξει μια τελευταία ματιά στον γύρω του κόσμο . Και, πάνω στην ώρα, που θα εκπυρσοκροτούσαν τα όπλα ήρθε η χάρη-μεγάλη η χάρη του-από τον Τσάρο. Οπότε και αναλογίστηκε πόσο μεγάλος είναι ο χρόνος της ζωής μας, όσο μικρός κι αν μας φαίνεται.

Μία απ’ τις πτυχές της σχετικότητας του χρόνου είναι και η πάλη μεταξύ των γενεών. Δεδομένου ότι η παλιά γενιά κατηγορεί τους νέους για επιπολαιότητα, ενώ οι νέοι τους γέροντες για πεπαλαιωμένες αντιλήψεις. Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν νέοι, που έχουν μεγαλύτερη ωριμότητα από πολλούς μεγάλους και μεγάλοι με πνευματικό σφρίγος ανώτερο πολλών νέων.

Μια άλλη πτυχή της σχετικότητας του χρόνου είναι η κάθετη τομή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Που κάνει εμάς τους ζωντανούς να αισθανόμαστε υπεροχή έναντι των νεκρών, τους οποίους θρηνούμε όχι μόνο γιατί τους αποχωριζόμαστε, αλλά και γιατί παύουν να χαίρονται τη ζωή. Και όμως η χριστιανική μας πίστη αναποδογυρίζει την αντίληψη αυτή. Και μας μιλάει αφενός για κάποιους, που μπορεί βιολογικά να είναι ζωντανοί αλλά στην πραγματικότητα είναι νεκροί, ενώ υπάρχουν νεκροί, που είναι ζωντανοί. Παρότι μπορεί να φύγανε απ’ τη ζωή, ακόμη και πριν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια, Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με τους αγίους, οι οποίοι σε πάμπολλες περιπτώσεις προσφέρουν στους συνανθρώπους μας τη βοήθειά τους πολύ περισσότερο απ’ όσο εμείς οι ζωντανοί.

Το πιο μεγάλο όμως γεγονός της ιστορίας είναι η είσοδος στη σχετικότητα της ζωή μας του αιώνιου Θεού. Προκειμένου να κονταροχτυπηθεί με τα βίαια πάθη των ανθρώπων, με σκοπό να μας οδηγήσει κι εμάς στην αιωνιότητα. Ένας απ’ τους σταθμούς της επίγειας βιοτής του είναι και η βάφτισή του, οχτώ μέρες μετά τη Γέννησή του. Κατά την οποία, σύμφωνα με τα εβραϊκά θέσμια, έγινε η περιτομή του για να του δοθεί το όνομα Ιησούς. Η οποία βάφτιση είναι, όπως γνωρίζουμε, διαφορετική από την άλλη Βάφτιση, που γιορτάζουμε στις έξι του Γενάρη και η οποία έχει σχέση με την έναρξη της δημόσιας δράσης του. Δράση η οποία τον έφερε αντιμέτωπο με τα κατεστημένα συμφέροντα των Εβραίων. Με αποτέλεσμα τη σταύρωσή του. Η οποία εντούτοις άνοιξε το δρόμο, εκατομμυρίων ανθρώπων για την αιωνιότητα.

Ένας απ’ αυτούς, που επάξια ακολούθησαν το δρόμο της αιωνιότητας ήταν και ο Άγιος Βασίλειος, του οποίου η μνήμη γιορτάζεται την Πρωτοχρονιά μαζί με την περιτομή του Χριστού. Και ο οποίος επάξια επονομάστηκε Μέγας. Δεδομένου ότι υπηρέτησε πολύπλευρα το έργο της αιωνιότητας. Αφού υπήρξε μία απ’ τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες όλων των εποχών. Και όχι μόνο από χριστιανικής αλλά και από κοσμικής πλευράς. Δεδομένου ότι σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή της Αθήνας και ήταν κάτοχος, όχι μόνο της φιλοσοφικής, αλλά και της γενικότερης επιστημοσύνης της εποχής του. Και συνετέλεσε τα μέγιστα-μαζί και με τους άλλους μεγάλους Πατέρες της εποχής του-στη διαμόρφωση αλλά και υποστήριξη της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Γεγονός, που δείχνει το πόσο λάθος κάνουν όσοι καταπιάνονται με δογματικά ζητήματα, έχοντας παντελή άγνοια των φιλοσοφικών δεδομένων της εποχής κατά την οποία διαμορφώθηκαν τα δόγματα.

Πέραν όμως της τεράστιας συνεισφοράς του στη διαμόρφωση και υποστήριξη της δογματικής διδασκαλίας, απαράμιλλη υπήρξε και η φιλανθρωπική του προσφορά. Δεδομένου ότι πούλησε τη μεγάλη πατρική του περιουσία και μαζί και με άλλες προσόδους κατόρθωσε να δημιουργήσει το μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα, που απ’ τους μεταγενεστέρους του ονομάστηκε «Βασιλειάδα». Και στο οποίο-είναι χαρακτηριστικό-ότι έβρισκαν περίθαλψη, όχι μόνο ορθόδοξοι, αλλά και αιρετικοί και Εβραίοι και ειδωλολάτρες. Και βέβαια δεν παρέλειψε να προσφέρει πνευματική τροφή, όχι μόνο στους συγκαιρινούς του, αλά και στους μεταγενέστερους με τα υπέροχα συγγράμματά του. Και όλα αυτά τα κατόρθωσε, παρότι έζησε μόλις 49 χρόνια.

Ενώ όμως ήταν τόσο στοργικός προς τους ανθρώπους της ανάγκης ήταν αδαμάντινος απέναντι στους ισχυρούς του κόσμου. Είναι γνωστό το περιστατικό με τον έπαρχο Μόδεστο, ο οποίος τον απείλησε με πολλά και δεινά, αν δεν σταματούσε να πολεμάει τις αιρέσεις. Για να του απαντήσει ο Άγιος ότι δεν φοβάται τίποτε. Γιατί περιουσία δεν είχε, για να τη δημεύσουν κι αν τον εξορίσουν, ο Θεός υπάρχει παντού, ενώ ο θάνατος θα τον οδηγούσε συντομότερα στο Θεό.

Αφήνοντας, έτσι, άριστο παράδειγμα, όχι μόνο στους επισκόπους αλλά και τους χριστιανούς όλων των εποχών, για το τι σημαίνει χριστιανική συμπεριφορά και πίστη στην αιωνιότητα. Ιδιαίτερα μάλιστα σ’ εκείνους, οι οποίοι φέρονται με τυραννική ιταμότητα απέναντι στους αδύνατους και γλείφουν το χώμα μπροστά στους λήσταρχους και τυράννους.…

π.Ηλίας Υφαντής

Τα μυστήρια του Θεού

Με ρωτούν:

          Γιατί πέθανε το παιδί μου;

          Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;

          Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;

          Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;

          Γιατί τόσες συνεχής δοκιμασίες σε μένα;

          Γιατί…Γιατί…Γιατί….

Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!

Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;

Το 1982, ως διάκονος, παρευρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο:

Γιατί, Σεβασμιώτατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν “προς δόξαν Θεού;” Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;» 

Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτή του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο;

Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο π. Παϊσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ’ αντικρύσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα του πούμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».    

Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη – εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι’ αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε.

Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ’ αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι! »

Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

ΠΗΓΗ/ANTΙΓΡΑΦΗ

«Ζήλεια καί φθόνος»

«Ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστί

καί ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καί οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει,

ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ»

Α΄ Ἰω. 2. 11

Ἀγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Ὁ ὕπνος τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ζήλεια, ὁ φθόνος, πού γεννιέται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια.

Μή ζηλεύεις, ἀδελφέ μου, κανέναν ἄνθρωπο γιά τήν εὐτυχία του ἐδῶ στή γῆ. Μή ζηλεύης τόν πλούσιο καί τόν ἔνδοξο. Μή ζητᾶς «θυσαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπουσής καί βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπτουσι διορύσουσι καί κλέπτουσι» (Ματθ. 6. 19). Νά ζηλεύης καί νά μιμῆσαι τόν ἐργάτη τῆς ἀρετῆς, τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ τόν χαριτωμένο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, τόν πιό ἔνδοξο ἀπό τούς ἐνδόξους καί τόν πιό πλούσιο ἀπό τούς πλουσίους, πού ἀποταμιεύει «θησαυρούς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σήςοὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδέ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6. 20)...

Μή ζηλεύης αὐτόν πού ἐπαινοῦν καί κολακεύουν οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἀνθρώπινοι ἔπαινοι εἶναι ἀσταθεῖς καί εὐμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα εἶναι ἰδιοτελεῖς καί ὑστερόβουλοι. Σήμερα τά λόγια τους «γλυκύτερα ὑπερ μέλι καί κηρίον» (Ψαλμ. 18. 11). Αὔριο τό στόμα τους «ἀρᾶς καί πικρίας γέμει» (Ρωμ. 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν τό μεγαλεῖο τοῦ ἀφανοῦς καί ἀδόξου κατά κόσμον ἀνθρώπου τῆς ἀρετῆς, «οὗ ὁἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 2. 29).

Μή λιώνης ἀπό τόν φθόνο βλέποντας ἄλλους νά ἔχουν ὅσα ἐσύ δέν ἔχεις. Ὁ δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα ἀπό σένα σέ ποιόν θά δώση κι ἀπό ποιόν θά στερήση, πότε θά χαρίση καί πότε θά ζητήση, τί θά δώση καί τί θά ἀφαιρέση. «... Ἤοὐκ ἔξεστί μοι ποιῆσαι ὅ θέλω ἐν τοῖς ἐμοῖς;», λέει ὁ ἴδιος στούς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος πού διαμαρτυρήθηκαν γιά τήν «ἄδικη» μεταχείρισί τους (Ματθ. 20. 1 -16).

Ἡ ζήλεια καί ὁ φθόνος εἶναι αἰτία κάθε κακοῦ καί ἐχθρός κάθε καλοῦ. Ἀπ᾿ αὐτή τήν αἰτία ὁ Κάϊν φόνευσε τόν Ἄβελ, ὁ Ἡσαῦ θέλησε νά ἐξοντώση τόν Ἰακώβ, ὁ Σαούλ καταδίωξε τόν Δαβίδ.

Ἡ ζήλεια καί ὁ φθόνος τυφλώνουν τόν νοῦ, ἀμαυρώνουν τήν ψυχή, σκοτίζουν τή συνείδησι, θλίβουν τόν Θεό, χαροποιοῦν τούς δαίμονες, κλείνουν τόν οὐρανό, ἀνοίγουν τήν κόλασι. «Ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστί καί ἐν τῇ σκοτίᾳπεριπατεῖ, καί οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ»(Α΄ Ἰω. 2. 11).

 

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Πνευματικό Ἀλφάβητο”

Ἐκδόσεις : “ Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὡρωποῦ Ἀττικῆς"

πηγή

Όσιος Παΐσιος: Θα έρθει μεγάλη πείνα στην Ελλάδα

Όλες οι συζητήσεις για ενδεχόμενη χρεωκοπία της Ελλάδας και πτώχευση του κράτους μας, σε συνδυασμό με την απίστευτη απαξίωση που γνωρίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας, μας κάνει να θυμόμαστε όλα όσα έχει προφητεύσει μία από τις πιο σημαντικές φωνές της ορθόδοξης παράδοσης.
Ο αξέχαστος Γέροντας Παΐσιος είχε προβλέψει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όσα ζούμε σήμερα και τα λεγόμενά του προκαλούν δέος,όταν τα διαβάζουμε σήμερα. 
Από το 1993, ο προσφάτως αναγνωρισμένος Άγιος της Εκκλησίας μας είχε μιλήσει για τα σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση και η μαρτυρία αυτή είναι καταγεγραμμένη στο έργο του Νικόλαου Ζουρνατζόγλου «Γέροντας Παΐσιος-Μαρτυρίες προσκυνητών».

Αναλυτικά, αναφέρεται: «Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί».

Λίγο προτού κοιμηθεί, ο Γέροντας είχε πει διάφορα που καταγράφηκαν από τους πιστούς και, τώρα που διαβάζουμε τα λόγια του, είναι σαν να περιγράφει τη σημερινή κατάσταση: «Θα έχετε κυβέρνηση και θα είναι σαν να μην έχετε.Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους πάρει με τις πέτρες».

«Πρώτα θα ρεζιλευτούν…»

Στο βιβλίο «Σκεύος Εκλογής» του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου αναφέρονται τα εξής λόγια του Αγίου Παΐσιου: «Είδατε τι έπαθε ο Τσαουσέσκου στη Ρουμανία; Τους μωραίνει ο Θεός και, αφού γίνουν ρεζίλι, μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Το ίδιο συνέβη και με την Αλβανία, το ίδιο και με τους δικούς μας εδώ. Τους αφήνει πρώτα να ρεζιλευτούν».

Σχεδόν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κρύβεται το σήμερα στα λόγια που είχε πει ο Γέρων Παΐσιος το1983,τα οποία παρατίθενται στο έργο του κ. Ζουρνατζόγλου:«Θα έρθει καιρός που θα ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, θα εναλλάσσονται τα κόμματα, θα ανακαλούνται διατάγματα, θα ψηφίζονται νόμοι και θα καταργούνται άλλοι και θα επικρατούν σύγχυση και ταραχή. Τότε όμως θα αντιδράσουν λίγοι πιστοί Χριστιανοί αλλά και το ΚΚΕ».«Τα χρόνια εκείνα τόσο απογοητευμένος θα είναι ο κόσμος από τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων, που θα τους σιχαθεί και θα τους διώξει, και θα ζητήσει στη θέση τους να έρθει ο βασιλιάς. Και εκείνος δεν θα αρνηθεί το κάλεσμα του λαού».

Κανείς δεν ξέρει ακόμα ποιο πρόσωπο θα είναι ο «βασιλιάς» που αναφέρεται στην παραπάνω προφητεία,αλλά θα πρέπει σίγουρα,ό,τι και να γίνει, να θυμόμαστε καλά τι έχει πει ο Άγιος για την ένδεια που θα έρθει στη χώρα. «Θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι».

Όμως,ο γέροντας είχε δώσει και μια συμβουλή για αυτήν την περίοδο: «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργείτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δεν θα έχει»
πηγή

Το ψάρι της υπακοής..

"Γέροντα, δεν μπορώ να αποδεχθώ την παρουσία αυτού του ανθρώπου με τίποτε!"

"Πρέπει να τον δεχθείς παιδί μου".

"Μα έχει κάνει αυτά κι αυτά κι αυτά... Είναι τέτοιος... είναι αλλιώς... είναι παραλλιώς..." είπε ο Διονύσης κι τελείωσε την εξομολόγηση με ένα περίεργο συναίσθημα. Ήταν η πρώτη φορά που ο πνευματικός του τού ζητούσε να κάνει κάτι τόσο κόντρα στην θέλησή του... Πήρε το αμάξι και γύρισε στο σπίτι προβληματισμένος.


Την άλλη μέρα το πρωί μόλις ξαναείδε τον άνθρωπο του οποίου δεν μπορούσε να αποδεχθεί την παρουσία, συγχύστηκε τόσο πολύ που μπήκε στο αμάξι κι έφυγε 100 χιλιόμετρα μακριά σε μια λίμνη πάνω σε ένα βουνό όπου πήγαινε για πρώτη φορά.

Πήγε να ψαρέψει εκεί για πρώτη φορά και να εκτονώσει τα νεύρα του... Στον δρόμο ήπιε αρκετά, αν και το πιοτό δεν τον έπιανε, από την ένταση που είχε μέσα του. Μόλις έφτασε έβγαλε το καλάμι του και κοίταξε αφηρημένα στο βάθος της λίμνης όπου αυτή συναντούσε δύο ψηλές κορφές, ανάμεσα από τις οποίες έτρεχε το ποτάμι που την γέμιζε.



Έσκυψε το κεφάλι του και είπε από μέσα του "Θεέ μου, εάν είναι να αποδεχθώ αυτόν τον άνθρωπο δως μου ένα σημάδι. Δώσε μου το πιο μεγάλο ψάρι που έπιασα ποτέ ως τώρα!".

Σήκωσε το κεφάλι του κι άρχισε να ψαρεύει... Μετά από πέντε λεπτά νόμισε ότι το τεχνητό δόλωμα πιάστηκε σε κλαδιά στον πάτο της λίμνης. Άρχισε να μαζεύει με δυσκολία περιμένοντας να κοπεί η πετονιά όμως όχι! Ω του θαύματος, η πετονιά αντί να κοπεί άρχισε να κινείται δεξιά κι αριστερά... "Ψάρι είναι!" σκέφτηκε. Μετά από λίγο το έβγαλε πάνω στον αφρό και με δυσκολία το τράβηξε έξω ώσπου να καταλήξει στην απόχη του.

Ήταν μια δίκιλη σολοπέστροφα! Πρώτη φορά έπιανε τέτοιο ψάρι! Άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει ταυτόχρονα... Άφησε το καλάμι και τα πόδια του λύγισαν... Είχε πιάσει το ψάρι της ...υπακοής!

Την άλλη μέρα κάλεσε τον άνθρωπο του οποίου δεν άντεχε την παρουσία του, με την οικογένειά του και το φάγανε παρέα...

Από τότε είχε ξαναπάει είκοσι φορές στην ίδια λίμνη χωρίς να πιάσει κανένα ψάρι της προκοπής. Απ' ότι έμαθε στην περιοχή τέτοιο ψάρι δεν βγήκε ποτέ από την δημιουργία της τεχνητής λίμνης!

Ο άνθρωπος του οποίου δεν άντεχε την παρουσία στην πορεία έκανε στροφή 180 μοιρών στην ζωή του και γίνανε πολύ φίλοι και πλέον ψαρεύουν και μαζί...




:πηγή/ αντιγραφή

αν το βρω, ίσως ....

Εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει

(αν το βρω, ίσως σωθώ ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
Τ.Λειβαδίτης 
πηγή

Καντιώτης: Η βουλή δεν θέλει αγιασμό, θέλει εξορκισμό από τον Άγιο Πορφύριο!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ! 

Καντιώτης: Η βουλή δεν θέλει αγιασμό, θέλει εξορκισμό από τον Άγιο Πορφύριο!

Και για να μην ξεχνιόμαστε - από τον ίδιο:

πηγή

Φυσικὰ καὶ ἀδιάβλητα πάθη τοῦ Χριστοῦ

Ὁ Χριστὸς ἀνέλαβε ὅλα τὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐκτός τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς φύσεώς μας. Τὴν ἀποκτήσαμε θεληματικὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Διαβόλου. Καὶ φυσικὰ «ἕξις ἐπαναλαμβανόμενη δευτέρα φύσις καθίσταται». Ἀλλὰ δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς ἀρχικῆς μας φύσεως. Εἶναι γνώρισμα τῆς μεταπτωτικῆς καταστάσεως, «οὗ βία ὅμως ἠμῶν κρατοῦσα». Δὲν ἐπιβάλλεται δηλαδὴ σὲ μᾶς ἀναγκαστικά. Ἀδιάβλητα πάθη εἶναι ὅσα δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴ θέλησή μας πλὴν ὅμως εἰσῆλθαν μετὰ τὴν παράβαση στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, δάκρυ, φθορά, θάνατος, δειλία, ἀγωνία, ὕπνος, ἀσθένεια.

Ὁ Χριστὸς ὅμως ἀκόμη καὶ αὐτὰ τὰ ἔχει κατὰ παραχώρηση ἐπειδὴ θέλησε. Δὲν ὑπέρκεινται τῆς θελήσεώς του. Πεινᾶ, διψᾶ, κουράζεται, πονάει, δακρύζει, πεθαίνει, δειλιάζει γιατί τὸ θέλει. Τὰ ἀδιάβλητα πάθη στὸ Χριστὸ εἶναι κατὰ φύση ὅταν παραχωρεῖ ὁ ἴδιος στὴ σάρκα του νὰ τὰ ὑφίσταται. Εἶναι ὅμως καὶ ὑπὲρ φύση διότι δὲν ἔχουν τὸν ἀναγκαστικὸ χαρακτήρα ποὺ ἔχουν σέ μας. Ἡ θέληση τοῦ Κυρίου ἔχει τὸ προβάδισμα.

Ὁ Χριστὸς λόγω τοῦ ἀναμαρτήτου του, καὶ λόγω τοῦ ὅτι δὲν ἔχει τὸ ‘‘σπερματικὸν καὶ γενετικόν’’, ὅπως λέγει ὁ μεγάλος δογματικὸς θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Ἰωάννης...

Δαμασκηνός, ἔχει διαφορὲς μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Α) Ἡ προσευχή του δὲν ἔχει κατάνυξη

Διότι δὲν ἔχει τύψεις. Εἶναι ὅπως ἡ προσευχὴ τοῦ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο πρὶν τὴν πτώση. Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν εἶπε στὴν προσευχή του, ὡς ἄνθρωπος βέβαια, «ἐλέησόν με, ὁ Θεός…». Ἡ προσευχὴ του ἦταν δοξολογία καὶ εὐχαριστία. Οὔτε χρειαζόταν ὁ Χριστὸς νὰ ζητήσει κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀφοῦ ἦταν ὁ ἴδιος Θεός. Ἀκόμη καὶ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴ Θεία. Καὶ ὑπάρχει ὅπως λένε οἱ θεολόγοι ἄμεση ἀντίδοση ἰδιωμάτων. Δηλαδὴ ἡ ἀνθρώπινη φύση μετέχει ἄμεσα τῶν ἐνεργειῶν τῆς θείας χωρὶς νὰ χρειάζεται αἴτηση προσευχῆς γι’ αὐτό. Ὁ Χριστὸς προσεύχεται, γιὰ νὰ διδάξει ἐμᾶς ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νὰ προσευχόμαστε, καὶ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει νὰ προσευχόμαστε. Ἐπίσης γιὰ νὰ δείξει ὅτι δὲν εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα. Ὅταν δὲ ἔλεγε· «Πάτερ εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο. πλὴν οὒχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σὺ» (Ματθ.26,39), τὸ ἔλεγε διδάσκοντας ἐμᾶς νὰ ζητοῦμε στοὺς πειρασμοὺς τὴν βοήθεια μόνο ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ νὰ προτιμοῦμε τὸ θεῖο θέλημα ἀπὸ τὸ δικό μας. Ἡ δὲ δειλία τοῦ Χριστοῦ ποὺ φαίνεται στὸ ‘‘παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον…’’ δὲν τὴν ἔχει ἀναγκαστικά, ἀλλὰ γιατί τὸ θέλησε, καὶ γιὰ νὰ τοὺς διδάξει ὅτι πρέπει νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν μὲ τὴν προσευχή.

Β) Ὁ Χριστὸς δὲν γελᾶ

Πουθενὰ δὲν τὸν παρουσιάζει ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ γελᾶ. Ὁ ἄνθρωπος γελᾶ μὲ ξαφνικὰ καὶ ἀπροσδόκητα γεγονότα καὶ φαινόμενα ποὺ τοῦ παρουσιάζονται. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν ἔχει τίποτα ξαφνικὸ καὶ ἀπροσδόκητο. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος γελᾶ ἀπὸ ἐλαφρότητα καὶ ἐπιπολαιότητα. Καὶ αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἐκτὸς τούτου ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος γελᾶ μερικὲς φορές, ὅταν ἀκούσει χυδαία ἀνέκδοτα. Αὐτὸ ὅμως εἶναι μεταπτωτικὸ πάθος καὶ φυσικὰ δὲν ὑπάρχει στὸ Χριστό. Γέλιο στὸ Χριστὸ εἶναι ἁπλῶς τὸ ἱλαρὸ καὶ φωτεινὸ καὶ ἤρεμο πρόσωπο. Εἶναι ἡ γλυκύτητα τοῦ προσώπου, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Γ) Ὁ Χριστὸς δὲν πεινᾶ. Πρβλ. τὴν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητὲς Του ὅταν συζητοῦσε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα δίπλα στὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ «ἐμὸν βρῶμα (φαγητὸ) ἐστὶν ἴνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰω.4,34). Πεινᾶ γιατί τὸ θέλει. Ἡ πείνα δὲν ὑπέρκειται τῆς θελήσεώς του.

Δ) Ὁ Χριστὸς δὲν δακρύζει, δὲν πενθεῖ

Στὴν κοίμηση τοῦ Λάζαρου ποὺ φαίνεται νὰ δακρύζει, τὸ δάκρυ του λέγει, ὁ Μέγας Βασίλειος, «εἶναι συμπαθητικὸν καὶ διδακτικόν». Δηλαδὴ δακρύζει γιὰ νὰ φανερώσει τὴ συμπάθεια καὶ τὴν ἀγάπη Του πρὸς τὸν Λάζαρο καὶ γιὰ νὰ διδάξει μέχρι ποὺ πρέπει νὰ φθάνει ἡ λύπη καὶ τὸ πένθος μας. Ὄχι ὑστερικὲς κραυγές, μοιρολόγια καὶ μαλλιοτραβήγματα. Τὸ ὅτι ἔτσι ἑρμηνεύεται τὸ δάκρυ του φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς· α)«Αὐτὴ ἡ ἀσθένεια οὐκ ἐστὶ πρὸς θάνατον, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἴνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτῆς». β)«Λάζαρος ὁ φίλος ἠμῶν κεκοίμηται. Ἀλλὰ πορεύομαι ἴνα ἐξυπνίσω αὐτόν». γ) ‘‘Λάζαρος ἀπέθανε καὶ χαίρω δι’ ὑμᾶς ἴνα πιστεύσητε.’’ (Ἰω.11). Ὁ Χριστὸς γνώριζε ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Λαζάρου ἔγινε γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ Θεὸς καὶ γνώριζε ὅτι θὰ τὸν ἀναστήσει. Συνεπῶς δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ δακρύσει. Δάκρυσε μόνο γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὴ συμπάθειά του στὸν Λάζαρο ὅπως προαναφέραμε.

Ε) Ὁ Χριστὸς δὲν νυμφεύεται

Ὁ γάμος εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μετὰ τὴ πτώση, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ Χριστὸς πάει στὸ γάμο τῆς Κανά, τὸν ἁγιάζει, τὸν ὑψώνει σὲ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς μεταπτωτικὸ ὅμως φαινόμενο ὁ γάμος δὲν ἀγγίζει τὸ Χριστό. Τὰ θρυλούμενα σὲ διάφορες «βιογραφίες» τοῦ Χριστοῦ ποὺ δὲν βασίζονται στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δῆθεν σαρκικὰ πάθη εἶναι παντελῶς ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατα. Γράφτηκαν δὲ πρὸς ἐντυπωσιασμὸ γιὰ ἐμπορικοὺς λόγους καὶ ἀποτελοῦν προβολὴ τῶν βιωμάτων καὶ συναισθημάτων τῶν συγγραφέων τῶν «βιογραφιῶν».

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΗΡΕ ΤΑ ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ ΠΑΘΗ

α) Γιὰ νὰ τὰ ἁγιάσει καὶ μέσω αὐτῶν, νὰ ἁγιάσει τὸν ἄνθρωπο

β) Γιὰ νὰ διδάξει. π.χ. τὸ δάκρυσμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ θάνατο τοῦ Λαζάρου, ἔγινε, ὅπως προαναφέραμε, γιὰ νὰ μᾶς συμβουλεύσει νὰ μὴν εἴμαστε στωϊκοὶ ἢ βουδιστὲς στὸ φρόνημα. Νὰ ἔχουμε συμπάθεια ἀλλὰ ὄχι νὰ πενθοῦμε ὅπως οἱ εἰδωλολάτρες μὲ κοπετούς, μοιρολόγια, μαλλιοτραβήγματα. Τὸ πένθος μας νὰ φθάνει μέχρι τὸ δάκρυ.

γ) Γιὰ νὰ φέρει εἰς πέρας τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κουράζεται στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ γιὰ νὰ πιάσει συζήτηση καὶ νὰ σώσει τὴν Σαμαρείτιδα. Πάει στὸ γάμο τῆς Κανὰ γιὰ νὰ φανερώσει τὴ θεία του φύση. Πονᾶ, σταυρώνεται, πεθαίνει καὶ τὸ χειρότερο δειλιάζει στὴ Γεσθημανὴ γιὰ νὰ φανερώσει τὴν ἀγάπη του στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν τραβήξει κοντὰ του ὄχι μὲ βίαιη δύναμη, ἀλλὰ κεντρίζοντάς τον στὰ πιὸ λεπτὰ καὶ τρυφερὰ αἰσθήματά του. Πληρώνει φόρο, ἂν καὶ δὲν ὑποχρεοῦται, γιὰ νὰ διδάξει τὴν ὑποταγὴ στὸ κράτος. Τηρεῖ τὸν νόμο αὐτὸς ὁ ποιητὴς τοῦ νόμου, γιὰ νὰ δώσει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ὑπερβεῖ μέσω τῆς χάριτος τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Δοκιμάζει τοὺς πειρασμοὺς καὶ νικᾶ, γιὰ νὰ χαρίσει στὴ φύση μας τὴ δύναμη νὰ νικᾶ τὸν ἀντίπαλο Διάβολο.

Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία γιὰ νὰ ἐμβολιάσει τὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει δυνατός.

Ὁ Χριστὸς πεθαίνει γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴν ἀνάσταση

πηγή

το είδαμε εδώ