Οι αμαρτίες μας και η αχαριστία μας απέναντι στον Θεό

Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένου ἀπό τά “Πνευματικά Γυμνάσματα”τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἄς σκεφτοῦμε, ἀγαπητοί, τό μεγάλο καί φοβερό ἀριθμό τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἀπό τά ὁποῖα ἕνα μικρό μέρος θυμόμαστε καί τό μεγαλύτερο τό ξεχάσαμε. Γιά νά μπορέσουμε νά θυμηθοῦμε κάτι ἀπ’ τίς ἁμαρτίες μας, ἔστω καί συγκεχυμένα, ἄς στοχαστοῦμε ὅλους τους τόπους ὅπου μείναμε στή διάρκεια τῆς ζωῆς μας, ὅλες τίς ὑποθέσεις πού μᾶς ἀπασχόλησαν, ὅλα τ’ ἀξιώματα πού πήραμε, ὅλες τίς ἡλικίες μας καί ὅλους τούς ἀνθρώπους πού συναναστραφήκαμε. Τότε μόνο θά δοῦμε πόσο μακριά εἶναι ἡ ἁλυσίδα τῶν ἁμαρτιῶν πού κάναμε...

Τό τέλος τῆς μιᾶς ἁμαρτίας ἦταν ἡ ἀρχή τῆς ἄλλης, μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε δέν ἀφήσαμε νά περάσει μέρος τῆς περασμένης μας ζωῆς, πού νά μήν τό μολύναμε μέ ἁμαρτίες. Ὅλες μας τίς αἰσθήσεις τίς κάναμε πόρτες, ἀπό τίς ὁποῖες κάθε ὥρα μπαίνει ὁ θάνατος στήν ψυχή μας, ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἱερεμίας: «Ἀνέβη θάνατος διά τῶν θυρίδων» (9, 21). Ὅλες τίς ἐσωτερικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας τίς χρησιμοποιήσαμε σάν ὄργανα τῆς ἁμαρτίας.
Κάναμε ὅλα τά κακά, ἐκτός μόνο ἀπό κεῖνα πού δέν μπορέσαμε ἤ δέν μᾶς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά κάνουμε. Ὅ,τι ὅμως κακό μπορέσαμε, τό κάναμε. Ὅλη τή θέληση πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά ἐπιθυμοῦμε τό ἄκρο ἀγαθό, πού εἶναι ὁ Ἴδιος, τή χρησιμοποιήσαμε γιά ν’ ἀγκαλιάσουμε τά σιχαμερά πράγματα τοῦ κόσμου.
Ἀποστραφήκαμε τόν τέλειο Θεό μέ ἀπίστευτη εὐκολία, μήν ὑπολογίζοντας οὔτε τό φυσικό οὔτε τό θεϊκό νόμο. Γι’ αὐτό πρέπει νά ὁμολογήσουμε, ἀδελφοί μου, πώς ἡ ψυχή μας μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι πληγωμένη καί σαπισμένη τόσο, ὅσο ἦταν τό σῶμα τοῦ Ἰώβ βρωμερό καί γεμᾶτο σκουλήκια. Γιατί καί μιά ἁμαρτία ὅταν κυριέψει τόν ἄνθρωπο, ἀξίζει τό θάνατο.
Ἄραγε ἐμεῖς πόσες φορές γίναμε ἄξιοι θανάτου, μέ τόσες ἁμαρτίες πού μᾶς κυρίεψαν; Κι ἄν μόνο μιά θανάσιμη ἁμαρτία μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει στόν ἅδη, ἐμεῖς πόσες φορές γκρεμιστήκαμε στόν ἅδη μέ τίς θανάσιμες ἁμαρτίες μας; Μέ ὅλ’ αὐτά δέν μποροῦμε ν’ ἀρνηθοῦμε, πώς ἡ εὐσπλαχνία πού μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός ἦταν ὑπερβολικά μεγάλη, ἐπειδή ὄχι μόνο μᾶς ὑπέμεινε τόσο καιρό φορτωμένους μέ τόσες ἁμαρτίες, ἄλλ’ ἀκόμα μᾶς ἔκανε τόσες καί τόσες εὐεργεσίες. Μέχρι πότε λοιπόν θά κάνουμε κατάχρηση τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ;
Ἄς ὁμολογήσουμε ἐπιτέλους τίς κακίες μας καί ἄς τίς μισήσουμε ὅσο μποροῦμε περισσότερο. Ἄς ζητήσουμε ταπεινά ἀπό τόν Θεό συγγνώμη γιά τίς ἀπειράριθμες πτώσεις μας, κι ἄς ὑποσχεθοῦμε ὅτι δέν θά Τόν παροργίσουμε στό μέλλον μέ τήν ἀναίσχυντη ζωή μας. Τότε Αὐτός θά μᾶς περιφρουρήσει μέ τή χάρη Του, γιά νά μήν πέσουμε πάλι στίς προηγούμενες ἁμαρτίες, ὅπως γράφει ὁ σοφός Σειράχ:
«Κύριε, Πάτερ καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, μή ἐγκαταλίπῃς με ἐν βουλῇ αὐτῶν, μή ἀφῇς με πεσεῖν ἐν αὐτοῖς» (23, 1).
Ἄς σκεφτοῦμε ἀκόμα τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπειδή καθεμιά ἀπ’ αὐτές εἶναι μεγάλο καί φοβερό κακό.
Ἄς συλλογιστοῦμε τήν ἀχαριστία πού δείξαμε στόν Θεό μέ τίς ἁμαρτίες μας καί τίς εὐεργεσίες μέ τίς ὁποῖες ἀνταποκρίνεται ὁ Θεός στήν ἀχαριστία μας αὐτή. Ἄς βάλουμε καλά στό νοῦ μας τό πλῆθος τῶνἀγαθῶν πού μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος, τόσο τῶν κοινῶν ὅσο καί ἐκείνων πού χάρισε προσωπικά στόν καθένα μας. Οἱ ἄγγελοι μέ θαυμασμό καί ἔκσταση στέκονται μπροστά στίς ταπεινώσεις, τά πάθη καί τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ γιά τή σωτηρία μας.
Ἄς ἐξετάσουμε στή συνέχεια πόσο ἀνάξιοι εἴμαστε νά εὐεργετηθοῦμε ἔτσι πλούσια καί ν’ ἀγαπηθοῦμε τόσο πολύ ἀπό τόν Θεό. Καί ἄς βγοῦν ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας λόγια εὐχαριστήρια σάν τοῦ Δαβίδ: «Τίς εἰμι ἐγώ, Κύριε ὁ Θεός, καί τίς ὁ οἶκος μου, ὅτι ἠγάπησάς με ἕως αἰῶνος;» (Α΄ Παραλ. 17, 16). Καί «τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;» (ψαλμ. 115, 3).
Βλέποντας τώρα τόν ἑαυτό μας κυκλωμένο ἀπό τόσες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο δέν πρέπει νά θέλουμε πιά τήν ἁμαρτία, μά οὔτε καί τόν παραμικρό λογισμό δέν πρέπει νά ἔχουμε γιά κάτι τέτοιο.
Ἄς λέμε πάντοτε ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ: «Καί πῶς ποιήσω τό ρῆμα τό πονηρόν τοῦτο, καί ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. 39, 9). Πῶς εἶναι δυνατό νά παροργίζουμε τό μεγάλο εὐεργέτη μας, τόν γλυκύτατο Θεό μας, τό στοργικό πατέρα μας, πού μᾶς προσφέρει τόσες δωρεές; Ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε ἀπό τό μηδέν, κι ἐμεῖς Τόν καταφρονοῦμε γιά τό μηδέν! Προτιμᾶμε ἀπό Κεῖνον τό κορμί μας, πού δεν εἶναι τίποτ ἄλλο ἀπό μιά σαπίλα.
Ὁ Θεός ἔδωσε τή ζωή Του γιά νά μᾶς δώσει ζωή. Κι ἐμεῖς, ἀντί νά Τοῦ δώσουμε τή ζωή μας σταυρώνοντας τά πάθη μας, αὐξάνουμε τίς πληγές Του μέ τίς ἁμαρτίες μας, σάν ἐκείνους τούς «ἀνασταυρούντας ἑαυτοῖς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντας» (Ἑβρ. 6, 6), πού ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος.
Ὁ Θεός λοιπόν μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ, κι ἐμεῖς, ἀντί γι’ Αὐτόν, ἀγαπήσαμε τήν ἡδονή, πού φεύγει σάν τή σκιά. Ὁ Θεός, ὅπως λέει ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος, «πολλῶν κινδύνων σέ ἐλύτρωσε· πλανηθέντα πρός την ὁδόν ἐπανήγαγεν· ἀγνοοῦντα σέ ἐδίδαξε· λυπούμενον παρεκάλεσεν· ἀπειρηκότα ἐνίσχυσε· πορευόμενον ὠδήγησεν· ἐρχόμενον ὑπεδέξατο· κοιμώμενον ἐφύλαξε· κράζοντα ἐπήκουσεν» (Εὐχή κα΄ ἤ ιγ΄). Κι ἐμεῖς γιά ὅλα αὐτά νά Τόν ἀνταμείψουμε μέ τήν ἀνήκουστη ἀχαριστία μας; Αὐτή ἡ ἀχαριστία, λέει πάλι ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος, «ἄνεμος ἐστι ξηραίνων καί καίων πᾶν ἀγαθόν καί ἐμφράττων τήν πηγήν τῆς εἰς τόν ἄνθρωπον θείας εὐσπλαγχνίας» (εὐχή κς΄ ἤ ιη΄).
Ἄς ντραποῦμε λοιπόν γιά τήν ἀχαριστία μας καί γιά τήν ἀναίδεια πού δείξαμε ὡς τώρα στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ἄς δουλεύουμε ἀπό δῶ καί πέρα μέ τρόμο τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἄς ὁμολογήσουμε πώς εἴμαστε ἄξιοι νά μᾶς καταπιεῖ ἡ γῆ ζωντανούς καί νά μᾶς πνίξει ἡ θάλασσα στά κύματά της καί νά μᾶς κάψει ὁ ἥλιος μέ τίς ἀκτῖνες του καί νά μᾶς καταφάει ὁ ἅδης μέ τίς καυστικές φλόγες του.
Πλήν ὅμως, ἐπειδή μᾶς δόθηκε ἀπό τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καιρός γιά μετάνοια, ἄς ἀποφασίσουμε νά ζήσουμε πιά μιά νέα ζωή, καί ἄς παρακαλέσουμε ταπεινά τόν Θεό, δίπλα στίς τόσες ἄλλες εὐεργεσίες Του, νά προσθέσει καί τούτη: Νά λησμονήσει τίς ἀνομίες μας καί μέ τή χάρη Του νά μᾶς σκεπάσει, ὥστε νά μήν ξαναπέσουμε σ’ αὐτές.
πηγή / αντιγραφή

Ποιες οι προϋποθέσεις για να αναγνωρίζονται οι προφητείες ως αληθινές

Οι προφητείες για να τις θεωρήσουμε αληθινές πρέπει να συγκεντρώνουν μερικές προϋποθέσεις, όπως συμβαίνει και με τα θαύματα.
Ο Ιησούς, οι άγιοι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες μάς συνιστούν να προσέχουμε πολύ τόσο για τις αληθινές προφητείες, όσο και για τις απατηλές, τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίζουμε και να απορρίπτουμε. 
Όσο είμεθα υποχρεωμένοι να σκεπτώμεθα με ευλάβεια της αληθινές προφητείες, άλλο τόσο πρέπει να καταδικάζουμε και να καταπολεμούμε τις ψεύτικες.

Ο Χριστός μάς λέγει ότι εις καιρούς ταραχών και στο τέλος του κόσμου «Ἐγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσωσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματ.24,24). Ψευδοπροφήτες εμφανίσθηκαν και στο παρελθόν, υπάρχουν και τώρα, αλλά πρέπει να τους καταπολεμούμε με επιμονή και σταθερότητα για να μή αφεθούν και κάνουν κακό με τα έργα τους, όπως αναφέρει το Πύλη Αποκάλυψης.

Ο Λακτάντιος μας λέγει ότι οι αληθινές προφητείες έχουν τα εξής γνωρίσματα:

1) Κηρύττουν όλες ένα Θεό.

2) Δεν πάσχουν από μανία.

3) Δεν είναι απατηλές.

4) Δεν συμβαδίζουν με περιουσίες και κέρδη.

5) Δεν φροντίζουν για τα αναγκαία της ζωής, αλλά αρκούνται με τα όσα προς συντήρησι τους στέλλει ο Θεός.

6) Οι προφητείες τους εκπληρώθηκαν ή εκπληρώνονται επακριβώς.
7) Επαληθεύεται η αποστολή τους, ακόμη και όταν βασανισθούν ή και πεθάνουν.

«Η Διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου – Άγιον Όρος).

Οι άγιοι αναρχικοί

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή  :εδώ

Από τον 4^ο αιώνα μ.Χ. στην αιγυπτιακή έρημο άρχισε τη ζωή της η μακροβιότερη αναρχική κοινωνία όλων των εποχών: οι χριστιανοί αναχωρητές. Ήταν άνθρωποι που ζούσαν εκεί, για να βρουν την ησυχία που τους ήταν απαραίτητη για την προσευχή τους. Όπως, όταν θέλεις ν’ ακούσεις έναν δίσκο με πολύ λεπτή μουσική, κλείνεις πόρτες και παράθυρα και απομονώνεσαι στην πιο ήσυχη γωνιά σου (λέει ο π. Σωφρόνιος του Essex), έτσι κι όταν θέλεις ν’ ακούσεις τη φωνή του Θεού απομονώνεσαι στο πιο ήσυχο μέρος που μπορείς να βρεις. Δεν το κάνεις από μίσος ή αποστροφή προς τον κόσμο ή προς το σώμα σου ή προς τις χαρές της ζωής κ.τ.λ. Αυτό έχει ξεκαθαριστεί πολλές φορές στην ιστορία του χριστιανισμού. Απλώς, το πιο ήσυχο μέρος για ν’ ακούσεις είναι η έρημος.

Η εκπληκτική αυτή κοινωνία της «πανερήμου», όπως την ονόμαζαν, αν και περιελάμβανε μερικά μοναστήρια (που ήταν οργανωμένες και ιεραρχημένες κοινότητες), στο σύνολό της ήταν «αναρχική», γιατί δεν περιείχε καμιά απολύτως εξουσιαστική δομή, εκτός από την άτυπη –αλλά πολύ ουσιαστική– σχέση δασκάλου και μαθητή, δηλαδή «γέροντα» και «υποτακτικού». Με τη σχέση αυτή κάθε καινούργιος κάτοικος της ερήμου εισαγόταν στις πνευματικές επιστήμες, όπως στην ταπείνωση και τη διάκριση (την ικανότητα αξιολόγησης των πνευματικών εμπειριών). Η σχέση ήταν ελεύθερη: έπρεπε να υπακούς απόλυτα στο γέροντά σου (να του εμπιστευτείς τη ζωή σου, για να απελευθερωθείς από την εξάρτηση στις επιθυμίες σου), αλλά μπορούσες να φύγεις από αυτόν, να πας σ’ έναν άλλο ή και να μείνεις χωρίς γέροντα. Κανείς δε σε υποχρέωνε να κάνεις τίποτα.

Σ’ αυτή την κοινωνία, που ήταν γεμάτη αγάπη πολύ περισσότερο από τις δικές μας συμβατικές κοινωνίες, πολλοί έχασαν το δρόμο, αλλά και χιλιάδες αγίασαν. Στο Γεροντικό αναφέρεται ότι ο άγιος Ιάκωβος της Πανεφώ, όταν ρωτήθηκε, από κάποιον αδύναμο μοναχό, ώς πού μπορεί να φτάσει ο κάτοικος της πανερήμου, ύψωσε τα χέρια σε προσευχή και φλόγες πετάχτηκαν από τα δάχτυλά του. «Αν θέλεις, γίνε όλος σαν φωτιά» απάντησε.

Φυσικά η κοινωνία της πανερήμου δεν ήταν αποκομμένη από την παγκόσμια Εκκλησία, ούτε επιθετική απέναντι σε άλλες εκφάνσεις της χριστιανικής ζωής. Και, πολύ περισσότερο, δεν αρνιόταν την ιεροσύνη και τα άγια μυστήρια, που μας παραδόθηκαν από το Θεό για να μας βοηθήσουν στην ένωσή μας μ’ Εκείνον και μεταξύ μας. Γι’ αυτό μοναστήρια και αναχωρητές συνυπήρχαν αρμονικότατα, ενώ κάποιοι αναχωρητές κατέληξαν επίσκοποι και Πατέρες της Εκκλησίας, χωρίς να θεωρήσουν ότι αυτό αντιστρατεύεται στον «δικό τους τρόπο» προσέγγισης του Θεού. Επισκέπτονταν (ή είχαν ανάμεσά τους) ιερείς κανονικά χειροτονημένους από επίσκοπο, λειτουργούσαν και κοινωνούσαν το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού. Όμως η ιεροσύνη στην αρχαία και στην ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «εξουσιαστικός θεσμός», αλλά χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, και ο ιερέας δεν είναι κάποιος «αντιπρόσωπος του Θεού», αλλά ο φορέας του χαρίσματος (και της ευθύνης) να τελεί τη θεία λειτουργία, την εξομολόγηση και τις άλλες θεμελιώδεις εκκλησιαστικές πράξεις και να φέρνει τα άχραντα μυστήρια στους χριστιανούς. Ο ίδιος, ως άνθρωπος, μπορεί να υποτάσσεται ως μαθητής σε έναν άγιο διδάσκαλο, που να μην είναι ιερέας.

Το ότι κοινωνούσαν ακόμη και οι πιο προοδευμένοι πνευματικά αναχωρητές, φαίνεται από περιπτώσεις όπως της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που, αν και ζούσε στα βάθη της παλαιστινιακής ερήμου και ήταν η ίδια μια μεγάλη διδασκάλισσα της αγιότητας, ο Θεός έστειλε τον άγιο Ζωσιμά, να την κοινωνήσει πριν την κοίμησή της (φωτο στην αρχή του post).

Έσβησε η πανέρημος;

Θα έλεγα πως η κοινωνία αυτή διατηρήθηκε μέχρι τη μουσουλμανική κατάκτηση της βόρειας Αφρικής, αν και δεν είμαι βέβαιος πως έπαψε ποτέ εντελώς να υπάρχει. Όμως το σπουδαίο είναι πως γρήγορα ξεπήδησαν κι άλλες παρόμοιες «πανέρημοι», στην έρημο της Παλαιστίνης, στη χερσόνησο του Άθωνα, στα δάση της Ρωσίας, αλλά και στα δάση της Γαλλίας, στα νησιά γύρω από τη Βρετανία και σε πολλά άλλα μέρη της Ευρώπης, όταν ολόκληρη η Ευρώπη γνώριζε μόνον ένα χριστιανισμό, τον ορθόδοξο.

Ας σημειωθεί ότι κάθε αναρχική κοινωνία, για να πραγματωθεί, χρειάζεται υψηλή πνευματική καλλιέργεια των μελών της. Η καλλιέργεια αυτή ήταν η επιδίωξη των χριστιανών αναχωρητών, η πνευματική πρόοδος, που πρώτο βήμα είχε την κάθαρση της καρδιάς και τελευταίο –μιας μακράς και δύσκολης πορείας– την ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού, τη θέωση, που ταυτίζεται με την αγαπητική ένωση προς όλα τα πλάσματα του κόσμου. Το τελευταίο φανερώνει και ότι η κοινωνία της πανερήμου δεν ήταν «ιδιόρρυθμη» και «θνησιγενής», παρόλο που όλοι οι κάτοικοί της ήταν άγαμοι. Ήταν άγαμοι, αλλά δεν ήταν στείροι –η κατάστασή τους υπερέβαινε το γάμο, γιατί ο γάμος ξεκινά ως ένωση με έναν άνθρωπο, ενώ εκείνοι επιδίωκαν, και πετύχαιναν στο βαθμό που προόδευαν, ένωση με όλους και με όλα. Ο μοναχός είναι «ο πάντων κεχωρισμένος και πάσι συνηρμοσμένος» (χωρισμένος απ’ όλους και ενωμένος με όλους) κατά τον ασκητικό συγγραφέα του 4^ου αι. Ευάγριο Ποντικό. Φυσικά ήταν άνθρωποι και των δύο φύλων.

Μια ακόμη διευκρίνιση: οι αναχωρητές δεν ζούσαν απομονωμένοι, παρά μόνον κάποιοι που έφταναν στο ανώτατο στάδιο πνευματικής προόδου (αγιότητας) και μπορούσαν να είναι τέλεια ενωμένοι με όλους χωρίς να βλέπουν κανέναν (μα και ένας μεγάλος επιστήμονας μπορεί να ζει εντελώς απομονωμένος, γιατί θέλει να ασχολείται απερίσπαστος με την επιστήμη του). Οι μεγάλοι αυτοί δάσκαλοι (που ταυτίζονταν τόσο με τους συνανθρώπους τους, ώστε ένιωθαν τη χαρά και τον πόνο των άλλων ως δικά τους) είχαν υπερβεί και τις φυσικές ανθρώπινες ανάγκες –τον ύπνο, το φαγητό, τη θερμότητα– ή μάλλον είχαν τόσο γεμίσει από τη χάρη του Τριαδικού Θεού, έχοντας παραδώσει ολόκληρο τον εαυτό τους στα χέρια Του, ώστε ζούσαν ήδη τα ύψη του παραδείσου και οι ανάγκες τους αυτές είχαν ξεπεραστεί από μόνες τους. Ο μεγάλος τους ασκητικός αγώνας (οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι χαμαικοιτίες [=το να κοιμούνται στο έδαφος]) συνέβαλλε σ’ αυτή την ένωση με το Θεό, αλλά δεν την προκαλούσε αυτόματα, γιατί «υπάρχει ακραία άσκηση και εκ του πονηρού», για να θυμηθούμε το λόγο της μεγάλης Μητέρας της ερήμου, της αγίας Συγκλητικής. Ο ασκητικός αγώνας στον αρχαίο –και τον ορθόδοξο– χριστιανισμό συμβάλλει στο απόλυτο άνοιγμα της καρδιάς μας προς το Θεό, δεν είναι μια «πνευματική και σωματική εξάσκηση» που ενεργοποιεί «δικές μας δυνάμεις» κάνοντάς μας «συνειδητούς και δυνατούς», όπως στις θρησκείες της κεντρικής και ανατολικής Ασίας.

Ο κανόνας για τους ερημίτες ήταν να ζουν σε συστάδες καλυβιών, σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ώστε να υπάρχει η οριακή ανθρώπινη σχέση που επιτρέπει την άσκηση της έμπρακτης αγάπης, παρηγορεί στη μοναξιά της ερήμου και προστατεύει από τους πειρασμούς – και ιδίως το μεγαλύτερο πειρασμό, την ψευδαίσθηση της αγιότητας, που ονομάζεται, στη γλώσσα της ερήμου, «πλάνη». Γι’ αυτό στους βίους τους υπάρχουν τόσοι σοφοί διάλογοι μεταξύ τους, αλλά και τόσες περιπτώσεις ζεστής και βαθιάς συμπεριφοράς. Η έρημος δεν είναι απομόνωση.

Η κηδεία του μεγάλου ασκητή του 4ου αι. αγίου Εφραίμ του Σύρου (=Σύριου). Ερημίτες όλων των ειδών & ηλικιών μαζεύονται από κάθε γωνιά, ενώ στις άκρες φαίνονται και οι εργασίες των ερημιτών (μελετούν, πλέκουν καλάθια κ.τ.λ.).

Ο κοσμικός αναρχισμός και η έρημος

Οι νεότεροι επαναστατημένοι στοχαστές, που αποκαθήλωσαν το Θεό από την καρδιά τους, χωρίς να Τον έχουν γνωρίσει ποτέ, ανακάλυψαν τον αναρχισμό, αλλά δεν έμαθαν για την ύπαρξη αυτής της αναρχικής κοινωνίας, παρόλο που, όταν εκείνοι έγραφαν ή αγωνίζονταν ποικιλότροπα, τουλάχιστον η ρωσική και η αθωνική πανέρημος υπήρχαν στην ακμή τους. Η τελευταία (το Άγιο Όρος) ακμάζει και σήμερα, μέσα από τις δυσκολίες και τις περιπέτειες της ανθρώπινης ιστορίας φυσικά.

Βέβαια, άγιοι αναδείχθηκαν και συνεχίζουν ν’ αναδεικνύονται και στις πόλεις, αθόρυβα και ταπεινά, όπως αρμόζει στον ταπεινό Θεό μας, που καμία σχέση δεν έχει με το μπαμπούλα του γνωστού σε σας ηθικισμού. Όμως κάθε άγιος ή αγία –ακόμη και σε μια πολυκατοικία ή σε μια πλινθοπαράγκα, όπου μπορεί να μεγαλώνει δέκα παιδιά– έχει λίγη έρημο στην καρδιά του. Τη χρειάζεται, για ν’ αποσύρεται εκεί και ν’ αφουγκράζεται την πιο λεπτή μουσική του κόσμου, την προσευχή.

Μ’ αυτή την ενατένιση της αγιοτόκου πανερήμου, μέσα από επιτόπιες επισκέψεις ή από βιβλία σαν το Γεροντικό, το Μητερικό, το Λειμωνάριο, τηΘηβαΐδα του Βορρά, το Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα (του γέροντα Παΐσιου) κ.π.ά., θαρρώ πως είναι κατάλληλο να ξεκινήσει την πορεία του όποιος θέλει να γνωρίσει αληθινά το χριστιανισμό. Μπορεί συχνά οι εμπειρίες του να γίνουν σκανδαλιστικές, μπορεί κάποτε, άθελά του, να περάσει κι από λάθος δρόμο. Όμως η ευχή των αγίων της ερήμου –της αμμώδους ερήμου της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης, της δασώδους ερήμου του Άθωνα, της δασώδους, βαλτώδους ή παγωμένης ερήμου της Ρωσίας, των δασών της Ρουμανίας ή της Σερβίας, ακόμη και της παγωμένης ερήμου της Αλάσκας, όπου αγίασαν ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας, ο άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ, ο άγιος Ιάκωβος Νετσέτωφ κ.ά., αλλά και της τσιμεντένιας ερήμου της Ομόνοιας των Αθηνών, όπου αγίασε ο γέροντας Πορφύριος– η ευχή όλων αυτών των δασκάλων ως πολύτιμος σύντροφος και πολικός αστέρας θα τον συνοδεύει. Καλό ταξίδι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ῾῎Ανθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καί ὁ ἕτερος Τελώνης᾽ (Λουκ. 18, 9)

῾῎Ανθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καί ὁ ἕτερος Τελώνης᾽ (Λουκ. 18, 9)

α. Ένας θεωρούμενος άγιος και ένας θεωρούμενος αμαρτωλός βρίσκονται στον ίδιο χώρο του ναού, για να προσευχηθούν. Ο ένας, ο Φαρισαίος, γεμάτος αρετές που επιβεβαιώνονταν στην πράξη, καταδικάζεται: η προσευχή του απορρίπτεται. Ο άλλος, ο Τελώνης, γεμάτος από αμαρτίες και αδικίες, δικαιώνεται: η προσευχή του γίνεται αποδεκτή από τον Θεό. Στην αρχή του Τριωδίου, της ευλογημένης περιόδου που εκβάλλει στον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου, η Εκκλησία μας προβάλλει το ανατρεπτικό αυτό σκηνικό. Για να μας θυμίσει ότι ένας είναι ο δρόμος της περπατησιάς μας σ’ αυτόν τον κόσμο: ο δρόμος της τελωνικής κραυγής: «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Τι τελικά συμβαίνει;

 β. 1. Και οι δύο, και ο Φαρισαίος και ο τελώνης, επιτελούν κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται καλό: προσεύχονται. Παγκοσμίως και πανθρησκειακώς, η προσευχή θεωρείται ότι είναι μία από τις ανώτερες ενέργειες της ψυχής του ανθρώπου, αν όχι η ανώτερη, κατεξοχήν δε στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Ο ιουδαιοχριστιανισμός κατανοεί την προσευχή ως καρπό της πρώτης και μεγάλης εντολής του Θεού, της αγάπης προς Εκείνον. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της διανοίας σου, εξ όλης της ισχύος σου». Αναφέρεσαι στον Θεό και διαλέγεσαι με Εκείνον, τον Οποίον καλείσαι να αγαπάς καθ’ ολοκληρίαν, γιατί σε δημιούργησε, σε φροντίζει, σε διακυβερνά, είναι ο τελικός κριτής σου. Με το δεδομένο μάλιστα της «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Αυτού» δημιουργίας σου. Κι ακόμη περισσότερο, εκεί που η προσευχή θεωρείται ό,τι πιο φυσικό και αναγκαίο μπορεί να υπάρξει στον άνθρωπο, κατά κυριολεξίαν θέμα ζωής και θανάτου, είναι στη χριστιανική πίστη. Διότι ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο προσέλαβε τον άνθρωπο, τον ένωσε με τον Εαυτό Του, τον έκανε μέλος δικό Του, κάτι που ενεργοποιείται στην Εκκλησία με το μυστήριο του βαπτίσματος, του χρίσματος, της εν μετανοία μετοχής στη Θεία Ευχαριστία. Δεν είναι τυχαίο που ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι η προσευχή  είναι πιο αναγκαία και από την ίδια την αναπνοή, είναι η ίδια η ζωή του ανθρώπου. «Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον», σημειώνει συγκεκριμένα, δηλαδή: πρέπει να μνημονεύουμε τον Θεό περισσότερο από το να αναπνέουμε. Ούτε είναι επίσης τυχαίο που ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ορίζει την προσευχή ως «συνουσία του ανθρώπου με τον Θεό».

2. Κι όμως! Αυτό που θεωρείται ανάγκη και ζωή, μπορεί να γίνει οσμή θανάτου, καταστροφή και όνειδος για τον άνθρωπο. Που σημαίνει: μπορεί να προσεύχεσαι και η προσευχή σου να είναι αναποτελεσματική, να γίνεται απορριπτέα, να αποστρέφει ο Θεός το πρόσωπό Του από αυτήν. Κι αυτό γιατί; Διότι όχι η προσευχή καθ’ εαυτήν, αλλά ο τρόπος που την πραγματοποιεί κανείς είναι το ζητούμενο. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο με οτιδήποτε θεωρείται καλό και ενάρετο: όχι το φαίνεσθαι, αλλ’ η ουσία, η «καρδιά» είναι εκείνο που δίνει τον θετικό χρωματισμό. Η ελεημοσύνη για παράδειγμα. Δεν αρκεί να δίνεις στους άλλους. Σημασία έχει με τι καρδιά το δίνεις, γιατί αυτό μετράει και βλέπει ο Θεός. «Άνθρωπος εις πρόσωπον, Θεός εις καρδίαν βλέπει». Ο Κύριος το δίλεπτο της πτωχής χήρας μακάρισε και όχι τα πολλά που έβαζαν στο γαζοφυλάκιο οι πλούσιοι Φαρισαίοι. Διότι η χήρα έδωσε από το υστέρημά της, όλο το βιος της, ενώ οι άλλοι από το περίσσευμά τους. Η νηστεία, το ίδιο. Και πάλι ο Κύριος κατέκρινε την υποκριτική νηστεία των Φαρισαίων, γιατί την έκαναν «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις».

3. Γιατί λοιπόν δεν δικαιώθηκε η προσευχή του Φαρισαίου; Πώς αυτό που φαινόταν θεάρεστο κατακρίθηκε;

(1) Διότι ο Φαρισαίος δεν στάθηκε ενώπιον του Θεού, αλλά ενώπιον του εαυτού του.«Σταθείς προς εαυτόν» λέει, και όχι «προς τον Θεόν». Η προσευχή του δηλαδή ήταν μία δοξολογική αναφορά στο είδωλο που είχε κατασκευάσει για τον εαυτό του. Τον εαυτό του «λιβάνιζε» με τα λόγια της προσευχής του, έχοντας ως θυμίαμα τις υποτιθέμενες αρετές του. Οι αρετές του Φαρισαίου δεν ήταν ο καρπός της παρουσίας του Θεού στη ζωή του – ό,τι τονίζει ο λόγος του Θεού – αλλά το αποτέλεσμα, καθώς νόμιζε, της δικής του αυτόνομης προσπάθειας: «νηστεύω δις του Σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι». Η καύχησή του λοιπόν ήταν μονόδρομος. Το εγώ του ήταν και ο Θεός του. Ποιος μπορούσε να παραβληθεί μαζί του; Κι ο Θεός ο Ίδιος ήταν υποχρεωμένος να υποκλιθεί στο «μεγαλείο» του. Η Βασιλεία του Θεού ήταν δεδομένη γι’ αυτόν κατάσταση.

Η περιγραφή της «προσευχής» του Φαρισαίου παραπέμπει ασφαλώς στη στάση του Εωσφόρου, του πρώτου αγγέλου που ξέπεσε, όπως καταγράφεται ήδη στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Εωσφόρος παρουσιάζεται «μεθυσμένος» από το φως του – φως του Θεού στην πραγματικότητα που δεν το κατανοεί – και τις αρετές του. «Δεν μπορεί παρά να είμαι Θεός» είναι προφανώς η σκέψη του. «Θα στήσω τον θρόνο μου απέναντι στον Ύψιστο». Και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από τραγικό:  «εθεώρουν τον σατανάν – λέγει ο ίδιος ο Κύριος – ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα». Η πτώση δηλαδή του Εωσφόρου και η μεταβολή του σε σατανά, σε αντίπαλο δηλαδή του Θεού, σε διάβολο. Το ίδιο δεν συμβαίνει όμως και με την «προσευχή» του Φαρισαίου; Ίδια αλαζονική και υπερήφανη συμπεριφορά, ίδιο και το αποτέλεσμα: η παταγώδης πτώση∙ η αποστροφή του Θεού∙ ο δαιμονισμός!

(2) Διότι ο Φαρισαίος «προσεύχεται», και από το ύψος των αρετών του, ως «θεός», καταδικάζει και κατακρίνει τον κόσμο όλο: «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Για να γίνει πιο συγκεκριμένος: «ή και ως ούτος ο τελώνης». Το βλέμμα του και τα λόγια του, «πύρινη ρομφαία» για τον ταλαίπωρο τελώνη, τον «αμαρτωλό». Πρέπει να ένιωσε μια γεύση στυφάδας στο στόμα του, καθώς τον ανέφερε. Η κατάκρισή του γίνεται εξουδένωση του αμαρτωλού. Ίσως και να απόρησε πώς μπορεί και ζουν τέτοιοι άνθρωποι, που μολύνουν τον κόσμο των «καθαρών» σαν κι αυτόν ανθρώπων, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα με αυτούς. Η προσευχή του λοιπόν, γεμάτη υπερηφάνεια και καύχηση για τον εαυτό του, πλήρης αποτροπιασμού και κατάκρισης για τον αμαρτωλό.

4. Γιατί δικαιώθηκε όμως η προσευχή του τελώνη; Πώς η ενέργεια του αντικειμενικά αμαρτωλού κάμπτει τον Θεό και προσφέρει Αυτός πλούσια τη χάρη Του σ’ εκείνον; Διότι ακριβώς στάθηκε ενώπιον του Θεού εν μετανοία. Δηλαδή με επίγνωση των αμαρτιών του, η οποία τον έκανε να νιώθει ταπεινός και μηδαμινός, αλλά και με πίστη στο έλεος και την αγάπη Εκείνου. «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Η επίγνωση και η πίστη αυτή συνιστούν τις βάσεις της μετανοίας. Στο πρόσωπο του τελώνη της παραβολής ψαύουμε τα αληθινά σημάδια της, τα οποία δείχνουν ποια στάση ανθρώπου αποδέχεται ως στάση δικαίωσης από Εκείνον ο Ίδιος ο Θεός. Κι αυτήν τη στάση τη χαρακτηρίζει ο Κύριος ως ταπείνωση. «Ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν».  

Σ’ αυτήν την προσευχητική στάση, εκεί δηλαδή που ο άνθρωπος είναι στραμμένος μόνο στον εαυτό του, θρηνώντας τις αμαρτίες του, δεν υπάρχει ίχνος κατάκρισης για τους άλλους. Το αντίθετο μάλιστα: στρέφοντας τα βέλη της κριτικής του ο τελώνης μόνο προς τον εαυτό του, απαλλάσσει από κάθε καταδίκη τους άλλους, υψώνοντάς τους υπεράνω του εαυτού του. Κι αυτό θα πει: όποιος κοιτά τον εαυτό του και τα δικά του αμαρτήματα, δεν έχει χρόνο για να βλέπει τα σφάλματα των άλλων, καλύτερα: βλέπει τους άλλους ανωτέρους από αυτόν. «Τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας εαυτών», που λέει κι ο απόστολος Παύλος: με την ταπείνωση να θεωρείτε τους άλλους ότι είναι ανώτεροί σας. Τι άλλο σημαίνει η διπλωμένη στα γόνατα στάση προσευχής του τελώνη, μακριά από τους άλλους – «μακρόθεν εστώς» - και μη τολμώντας ούτε τους οφθαλμούς του να σηκώσει επάνω; - «Ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι».

5. Έτσι η προσευχή του, που είναι ο τύπος της δικαιωμένης από τον Θεό προσευχής, έχει το χαρακτηριστικό της ταπείνωσης, ως βίωσης, καθώς είπαμε,  της αληθινής μετάνοιας, με επίγνωση της αμαρτίας, με πίστη στην αγάπη του Θεού, με έλλειψη οποιασδήποτε επικριτικής διάθεσης απέναντι στον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό βεβαίως έγινε και ο τύπος της προσευχής της Εκκλησίας. Το «Κύριε ελέησον», ή με την πιο ανεπτυγμένη του μορφή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», αποτελεί επακριβή μεταφορά της τελωνικής προσευχής «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Ό,τι ο τελώνης εισέπραξε από την προσευχή του, τη δικαίωση που είπε ο Κύριος - «κατέβη ούτος δεδικαιωμένος ή εκείνος» - το ίδιο μας προσφέρει και η Εκκλησία με όλη την ατμόσφαιρά της, που κινείται ακριβώς σε αυτόν τον ρυθμό. Κι από την άποψη αυτή ο τελώνης για την Εκκλησία είναι ο τύπος του αγίου. Όχι βεβαίως για τις αμαρτίες του, αλλά για τη μετάνοιά του. Ξέρουμε πια και εμείς πώς να στεκόμαστε απέναντι στον Κύριο, ώστε να δικαιωνόμαστε.

 γ. Η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου ξεκινά το ευλογημένο Τριώδιο, που θα εκβάλει, όπως είπαμε, στον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου. Η Εκκλησία μάς ανοίγει τα μάτια από την αρχή: ο δρόμος για την Ανάσταση είναι ο δρόμος της μετανοίας και της ταπείνωσης. Και η προσευχή του δρόμου αυτού  είναι το «Κύριε ελέησον». Ας πάρουμε στα χέρια μας, κρυφά και όχι φανερά, το κομποσχοίνι, και ας γίνει η κάθε στιγμή μας ένας κόμπος από αυτό. Το «Κύριε ελέησον» ας γίνει ο ρυθμός της ζωής μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η δικαίωσή μας και η χάρη του Θεού μας.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Χριστιανική απάντηση στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής

Χριστιανική απάντηση

στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Ο Αποκρυφισμός ή αποκρυφολογία (στα γαλλικά occultisme) θεωρείται σήμερα από πολλούς επιστήμη, που ερευνά τα αποκρυφιστικά φαινόμενα και τις ανεξήγητες δυνάμεις του σύμπαντος. Ερευνά, δηλαδή, τα φαινόμενα εκείνα, που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τις γνωστές φυσικές δυνάμεις (ύπνωση, τηλεπάθεια, οραματισμός, μαντεία, υποβολή, υπνοβασία, μαγεία κλπ.). Πιστεύει ότι ο καθένας από μας είναι κάτοχος κάποιας μυστικής ΦΥΣΙΚΗΣ δύναμης, που είναι η αιτία για τη δημιουργία των διαφόρων φαινομένων της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Τη δύναμη αυτή ονομάζουν οι αποκρυφιστές άλλοτε "ψυχή" και άλλοτε "ον". Ονομάζεται επίσης "αστρικό σώμα" ή "μεταφυσικός οργανισμός" ή "μεταοργανισμός". Τη στιγμή του θανάτου ο μεταφυσικός αυτός οργανισμός εγκαταλείπει το γήινο περίβλημά του (το σώμα), που το θεωρούν ασήμαντο υλικό. Η θέληση όμως του νεκρού, η οποία υπάρχει στο μεταοργανισμό, έχει ισχυρίζονται μέσα της τη δύναμη να προκαλέσει μια νέα ενσωμάτωση ή μετενσάρκωση. Η γήινη ζωή επομένως είναι, για τους οπαδούς του αποκρυφισμού, μια διαρκής ενσάρκωση. Τα «υπερφυσικά», λοιπόν, συμβάντα της τηλεπάθειας, διόρασης, μαγείας κλπ. ‘διδάσκουν’ ότι προξενούνται από αυτό ακριβώς το μεταφυσικό ον, όταν εξέρχεται από το γήινο σώμα (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, εκδ. 3η, Νίκας & ΣΙΑ Ε.Ε, τόμος 2, λήμμα "αποκρυφισμός").

Με την πάροδο του χρόνου και της ιστορίας, ο αποκρυφισμός συνένωσε πολλές διδασκαλίες των διαφόρων θρησκειών σε μια απόκρυφη μυστική ιστορία, με ένα εσωτερικό, δέχονται, για τους μύστες νόημα και με ένα φαινομενικό για τις πλατειές μάζες. Με λίγα λόγια, ο αποκρυφισμός απαρτίζεται από κάθε είδους παράδοση, δόγμα, λαϊκή λατρεία, μυστήριο και μαγεία στο διάβα των αιώνων και ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, που αντιστρατεύεται τη σωτήρια αποκλειστική αλήθεια του Χριστιανισμού. Πιστεύει, δηλαδή, ο αποκρυφισμός ότι είναι ο δημιουργός και η ρίζα όλων των θρησκειών, μεταφερόμενος πλέον στη σημερινή εποχή μέσα από τεράστια οργανωμένα θρησκευτικό - γνωστικά συστήματα, όπως πχ. η εβραϊκή Καβάλα, ο ιουδαϊκός Γνωστικισμός, η Θεοσοφία, ο Μασονισμός κλπ. Ο αποκρυφισμός με τα παρακλάδια του αντιπαλεύουν τον Χριστιανισμό και ιδιαίτερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ελλάδα, μάλιστα, έχει κατακλυστεί από πλήθος Εταιρείες και Συλλόγους εσωτερικής φιλοσοφίας και γνωστικών συστημάτων, που ανεμπόδιστα, δυστυχώς, φθείρουν ψυχές.

 Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ενώ η Εκκλησία είναι πάντοτε κάτι το νέο και αναλλοίωτο, ως "ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας", διαπιστώθηκε από τις αρχές του 20^ου αιώνα η έναρξη μιας άλλης "Νέας Εποχής" στην ιστορία, με έντονο αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Η Νέα αυτή Εποχή, ή «Υδροχοϊκή Εποχή», έχει ήδη παρουσιαστεί από τους οπαδούς της σαν αντιχριστιανική ιδεολογία, ηθική και λατρεία και είναι ένα μείγμα της Μετενσάρκωσης, του αρχαίου γνωστικισμού, της Αστρολογίας, του Διαλογισμού, της Μυθολογίας, της ψυχολογίας και της θεωρίας των φυσικών επιστημών (‘Φιλοσοφική Σύνθεση’, Armand Toussaint, Αθ.  1989, εκδ. Γνωστική Ροδοσταυρική Αποστολή Εκκλησία, σελ. 15). Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων των πολλών συγγραφέων του είδους διακρίνει κανείς τα βασικά συνθήματα της Νέας Εποχής, που είναι: η Ενότητα, η Ολοποίηση, η Θεοποίηση του ανθρώπου και η Αυτολατρεία.

ΕΝΟΤΗΤΑ προσπαθούν να πετύχουν με την συνένωση πολλών στοιχείων μυστικιστικών παραδόσεων διαφόρων θρησκειών (κυρίως Ινδουισμού, Βουδισμού, Σουφισμού και Χριστιανισμού), στοχεύοντας ορισμένοι στη γονιμοποίηση μιας νέας Παγκόσμιας Θρησκείας και την εμφάνιση μιας Νέας Βίβλου, γιατί υποτίθεται ότι η ήδη υπάρχουσα Αγία Γραφή είναι γεμάτη από ανακολουθίες, ασάφειες και λάθη. Η "νέα πλανητική συνείδηση" για τους Υδροχοϊστές θα είναι ΟΛΙΣΤΙΚΗ. Πιστεύουν δηλ. ότι «όλα είναι Θεός και όλα είναι Ένα». ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ για τους οπαδούς της Ν.Ε.  είναι η αυτοθέωση, η σωτηρία μόνο από τις δικές μας δυνάμεις, που σε ύπνωση δήθεν βρίσκονται μέσα μας, και που επέρχεται μόνο με τη γνώση και όχι με την πίστη (βλ. και Δημογραφική Ενημέρωση Οκτ-Δεκ. 1994, τεύχος 22, άρθρ. "Το φαινόμενο της Νέας Εποχής" του Χαρ. Μαστρογιάννη, σελ. 10). Όσο για την ΑΥΤΟΛΑΤΡΕΙΑ, διδάσκουν την προσκύνηση του εαυτού τους, με τη δικαιολογία ότι "Ο Θεός που κατοικεί μέσα σας είναι ο ίδιος ο εαυτός σας" ή προτρέπουν να συνειδητοποιήσει ο καθένας ξεχωριστά πως "Εγώ είμαι Θεός, δεν υπάρχει άλλος" ("Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της", Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, σελ. 197). ΣΥΜΒΟΛΑ των οπαδών της Ν.Ε. είναι η "σβάστικα", δηλ. το ινδο-γερμανικό αποκρυφιστικό σύμβολο που υιοθέτησε ο Χίτλερ, η "πυραμίδα", ο Αποκαλυπτικός αριθμός του ονόματος του Αντίχριστου "666" (Αποκ.  13,18), το "ουράνιο τόξο" (συμβολίζει την ένωση με το υπερψυχικό), οι "κρύσταλλοι" (που είναι πολύ διαδεδομένοι σαν μέθοδοι θεραπείας στις "ολοκληρωτικές λατρείες" της Νέας Εποχής), η λέξη "μαζί" κ.α. ("Η Νέα Εποχή από βιβλική άποψη", M. Basilea Schlink, μεταφρ. Πρωτ. Κων/νου Μ. Φούσκα, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 26 & «Καταστροφικές Λατρείες», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1994). Οι αποκρυφιστές αρνούνται τη χριστιανική διδασκαλία και προσπαθούν να παρουσιάσουν τα κατορθώματά τους ως επιστήμη και ως “ξύπνημα” των εσωτερικών βιολογικών δυνάμεων, με τη βοήθεια δήθεν των οποίων επιτελούν τα παραψυχολογικά φαινόμενα.

 ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ

Ο αποκρυφιστικός μυστικισμός περιέχει δόγματα σκοτεινά και επικίνδυνα για την ψυχική υγεία των μυημένων, όπως είναι τα κάτωθι:

1. Δεν υπάρχει Αγία Τριάδα.
2. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, ούτε είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού.
3. Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι Θεός.
4. Δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση.
5. Δεν υπάρχει αμαρτία, ο άνθρωπος είναι τέλειος.  
6. Ο άνθρωπος είναι τρισύνθετος (πνεύμα - ψυχή  - σώμα). Η ψυχή (λέγεται και αστρικό σώμα ή φάντασμα) είναι αιθέριας ουσίας, ενώνει το πνεύμα με το σώμα και προέρχεται από το κοσμικό ρευστό, ένα απόκρυφο στοιχείο που πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα, με τη βοήθεια του οποίου βγαίνοντας από το σώμα επιτελεί τα μαγικά φαινόμενα (πνευματισμός, μαντεία, τηλεπάθεια, τηλεκίνηση, εύρεση χαμένων αντικειμένων, υπνωτισμός κλπ.)
7. Το πνεύμα είναι αθάνατο εκ φύσεως.
8. Το ανθρώπινο σώμα είναι τιποτένιο και ασήμαντο και το πνεύμα είναι η ανώτερη αρχή
9. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τις κρυμμένες ικανότητες του μέσα από τη γνώση (η θέση αυτή οδηγεί στην αυτοθέωση και την ειδωλολατρία του λογικού) και η πίστη είναι κατώτερη (Γνωστικισμός).

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ: 

 ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Σύμφωνα με την πίστη της Εκκλησίας, ο Θεός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα:

     Στην Παλαιά Διαθήκη: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρις ότου κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου» και παρακάτω στον ίδιο Ψαλμό: «Ο Κύριος που βρίσκεται στα δεξιά Σου, συνέτριψε τους βασιλείς την ημέρα της οργής Του» (Ψλμ. 109). Στην Καινή Διαθήκη: Μετά την ανάσταση του Κυρίου: «Πηγαίνετε και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές Μου, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Στην ευλογία του Παύλου: «Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος να είναι με όλους εσάς» (Β΄ Κορ. 13,13).

 Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ.

Την αλήθεια αυτή αποδεικνύουν τα παρακάτω χωρία της Καινής Διαθήκης: α) Ο Χριστός βεβαιώνει: «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα» (Ιω. 10,30), β) Ο Παύλος επιβεβαιώνει: «Ο Οποίος (Υιός του Θεού) αν και ήταν Θεός ο ίδιος, δεν θεώρησε τη θεότητά του ευκαιρία προς απόλαυση ..... αλλά έγινε άνθρωπος....» (Φιλ. 2,5), γ) Ο δύσπιστος Θωμάς τελικά αναφωνεί: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιω. 20,28), δ) Στη συνομιλία του Ιησού με τον Φίλιππο: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα και μας αρκεί. Λέγει σ’ αυτόν ο Ιησούς: Τόσο καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες Φίλιππε; Εκείνος που βλέπει εμένα, βλέπει τον Πατέρα» (Ιω. 14, 8-9),

 ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ.

α) Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και η ψυχή της Εκκλησίας: «Ανανία, γιατί γέμισε με το σατανά η καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Πνεύμα το Άγιο; .... δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στο Θεό» (Πράξ. 5,3-4),

 ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ.

Είναι καταστάσεις αιώνιες. Παράδεισος είναι η θέα του Θεού και η κοινωνία των ακτίστων ενεργειών Του, ενώ Κόλαση είναι η απουσία του Θεού, οι τύψεις συνειδήσεως και ο ξεπεσμός του ανθρώπου σε μια κατάσταση χειρότερη από το «μη είναι»: α) «Ελάτε οι ευλογημένοι του πατέρα μου να κληρονομήσετε την ετοιμασμένη για σας βασιλεία από αρχής κόσμου» και «φύγετε μακριά από εμένα οι καταραμένοι στην αιώνια φωτιά» (Ματθ. 25,31), β) «Θα μεταβούν αυτοί στην αιώνια κόλαση, οι δε δίκαιοι στην αιώνια ζωή» (Μαρκ. 9,43).   

 ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ.

Αμαρτία είναι η αστοχία και αποτυχία του ανθρώπου να βρει το Θεό του και να ολοκληρωθεί ως πρόσωπο, να αγιαστεί και να θεοποιηθεί. Τελειότητα για την Ορθόδοξη θεολογία δεν είναι η ηθική μόνο καθαρότητα, αλλά η οντολογική αλλοίωση, η μέθεξη Θεού, η κατά Χάριν σύγκραση του Χριστού με τους πιστούς και βαπτισμένους χριστιανούς. Τελειότητα χωρίς άσκηση, προσευχή, φιλανθρωπία και ιδιαίτερα συμμετοχή του χριστιανού στα μυστήρια της Εκκλησίας δεν νοείται. Ο άγιος Ιωάννης μας προειδοποιεί: "Εάν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας και η αλήθεια δεν είναι μέσα μας. Εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, τότε ο Θεός θα μας καθαρίσει από κάθε  αδικία" (Α' Ιωάννου: 1,8-9). Η ΕΓΩΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ είναι ένα σατανικό σύμπτωμα της Ν.Ε. Στη διδασκαλία, αντίθετα, του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, οι δύο μεγαλύτερες αρετές είναι όχι φυσικά η αγάπη προς εαυτόν, αλλά η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο: "Να αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου με όλη σου την καρδιά και με όλη την ψυχή και με όλο τον νου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δεύτερη, όμοια με αυτήν, είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου. Από αυτές τις δύο εντολές εξαρτώνται όλος ο νόμος και οι προφήτες" (Ματθαίος: 22,36-40). Ο αυθεντικός άνθρωπος του Θεού δεν ζει ο ίδιος, δε ζει δηλαδή για τον εαυτό του και απ' τον εαυτό του, αλλά "ζει εν αυτώ ο Χριστός" (Προς Γαλάτας: 2,20). Οι αποκρυφιστές ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος δικαιώνεται και σώζεται με τις δικές του δυνάμεις. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα, διακηρύσσει ότι η σωτηρία είναι αδύνατος χωρίς τη μεσολάβηση του Χριστού. «Απάντηση στην κακόδοξη αποκρυφιστική φιλοσοφία δίνει ο Μέγας Αθανάσιος. Κεντρικό σημείο της διδασκαλίας του υπήρξε η λύτρωση της ανθρωπότητας δια της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού. Για τον Χριστό λέγει: "Δεν ήταν άνθρωπος που έγινε Θεός, αλλά ήταν Θεός που έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς θεοί». Ο Μέγας αυτός Πατέρας της Εκκλησίας (295-373 μ.Χ.) διασαφηνίζει την έννοια του όρου "Θεοποίησις". Δεν γίνεται, λέγει, ο άνθρωπος ως προς την ουσία του Θεός, αλλά θεοποιείται από πνευματικής και ηθικής απόψεως. Έτσι η τελείωση προϋποθέτει τη συνεργασία δύο παραγόντων: της θείας Χάριτος και της ελεύθερης συγκατάθεσης του ανθρώπου» (βλ. Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, τόμος Ζ΄, σελ. 683).

 ΤΟ ΔΙΣΥΝΘΕΤΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 

Για τη διδασκαλία της Γιόγκα ο άνθρωπος αποτελείται από επτά αρχές, που είναι:

• Το φυσικό σώμα
• Το αστρικό σώμα
• Η Πράνα, ή βιολογική δύναμη
• Η ενστικτώδης νοητικότητα
• Η έλλογη νοητικότητα
• Η πνευματική νοητικότητα
• Το Πνεύμα

Για τη χριστιανική διδασκαλία ο άνθρωπος είναι δισύνθετος και αυτό αποδεικνύεται από πλήθος αγιογραφικών χωρίων: Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός παραγγέλλει: α) «Μη φοβάστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Να φοβάστε μάλλον εκείνον που μπορεί να κάνει και ψυχή και σώμα να χαθούν στη γέενα» (Ματθαίος, κεφ. 10,28), β) «Δοξάστε λοιπόν τον Θεό δια του σώματός σας και δια του πνεύματός σας, τα οποία ανήκουν στον Θεό» (Α' Κορινθίους, κεφ. 6,20). Ακόμη, γ) «Η άγαμος γυναίκα μεριμνά για τα πράγματα του Κυρίου, για να είναι αγία καί κατά το σώμα καί κατά το πνεύμα»  (Α' Κορινθίους, κεφ. 7,34).

    Αναφορικά τώρα με την Πράνα ή τον άλλως νοούμενο ΑΙΘΕΡΑ, που για όλους τους πνευματιστές και αποκρυφιστές αποτελεί μια μορφή ενέργειας ή δύναμης, μια παγκόσμια ενεργητική ουσία που βρίσκεται παντού, αλλά ιδιαίτερα μέσα στον ατμοσφαιρικό αέρα, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι «τέτοιο συστατικό σύμφωνα με τη «νεωτέρα θεωρία της "περιορισμένης" και της "γενικής" Σχετικότητας (Ainstain-Maxwell-Corentz) δεν υπάρχει». Υπάρχει «μόνο ύλη και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, που διαμορφώνονται αναλόγως του χωρο-χρόνου («Η αθανασία της ψυχής και τα ψυχικά φαινόμενα», Αθανασίου Πιέριου, Αθ. 1974, σελ. 12).            

Πουθενά, άλλωστε, μέσα στο βίο των προφητών, τη διδασκαλία και το ζωοφόρο έργο του Ιησού Χριστού ή των αποστόλων, την ιστορία της Εκκλησίας, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων ή τα συγγράμματα των Πατέρων και αγίων του Χριστιανισμού, δεν διαφαίνεται ούτε στο ελάχιστο η υπόθεση ότι μπορεί ίσως να υπάρχει τέτοιου είδους ενέργεια ή υλικό στο σύμπαν (αστρικό ρευστό, πράνα, αιθέρα ή όπως αλλιώς το ονομάζουν τα θύματα του αποκρυφισμού). Αντίθετα, πρόκειται για δαιμονική επέμβαση και παραπλανητικό σχέδιο, που στοχεύει στο να ντυθεί ο σατανισμός ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΕΝΔΥΜΑ για να προσελκύσει οπαδούς. Άλλωστε, αν υπήρχε έκτη παρόμοια αίσθηση μέσα στον άνθρωπο, με τη βοήθεια της οποίας επιτελούνται εμφανίσεις πνευμάτων και ομιλίες νεκρών απ' το υπερπέραν, είναι σίγουρο ότι οι πρώτοι που θα δίδασκαν την τέχνη θα ήταν ο Κύριος Ιησούς και οι άγιοι απόστολοι, μετέπειτα δε σύνολη η Εκκλησία, ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα, και όχι μόνο τα διάμεσα και οι αποκρυφιστές, να αντλεί πληροφορίες για τους νεκρούς ή για την αποτροπή θανάσιμων πληγών του πολιτισμού μας και να καθοδηγείται προς τη σωτηρία της.

 ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ,

αλλά κατέστη αθάνατο ένεκα της δημιουργικής και ζωοποιού ενεργείας του Θεού. Το πνεύμα (δεν διαφέρει για μας από την ψυχή) δεν ταυτίζεται με τον άνθρωπο. Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Αλλά και η αιωνιότητα για τον άνθρωπο δεν στηρίζεται στην αθανασία της ψυχής του, αλλά επετεύχθη δυνάμει της αναστάσεως του Χριστού, του νέου και μόνου αυθεντικού Αδάμ, σύμφωνα με το σωτηριολογικό σχέδιο του Θεού, όπως και η μελλοντική εξάλλου  ανάσταση των σωμάτων στην ανάσταση του Χριστού στηρίζεται. «Στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση αθανασία του ανθρώπου δεν είναι η ζωή της ψυχής πέραν του τάφου, αλλά η υπέρβαση του θανάτου  με τη Χάρη του Χριστού». «Χωρίς την εν Χριστώ ζωή υπάρχει νέκρωση, αφού η Χάρη (μόνο) του Θεού δίδει ζωή στην ψυχή» («Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», Ιερόθεου Σ. Βλάχου, Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού, ‘Εδεσσα, σελ. 95). Παράδειγμα αρνητικό αποτελεί ο ψυχικός άνθρωπος, εκείνος δηλαδή που μπορεί να έχει καλλιτεχνικές, γνωσιολογικές, λογοτεχνικές, επιστημονικές, τεχνικές ικανότητες, αλλά να είναι άθεος ή αδιάφορος προς τον Χριστό, οπότε δεν ζει εν αγίω Πνεύματι, αλλά αρνείται τα του Πνεύματος και είναι νεκρός ουσιαστικά.  

 ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.

Η στάση που οι Γιόγκι κρατούν απέναντι στο σώμα τους είναι ίδια με τη στάση του αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου, του οποίου οι εκπρόσωποι, φιλοσοφώντας, το θεώρησαν "τάφο της ψυχής" (Πλάτωνας, Γοργίας 3g 3α) ή "πτώμα" (Μ. Αυρήλιος, Meditationes IV 41). «Κατά τη χριστιανική διδασκαλία, ο Θεός έγινε άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει μέτοχο και κοινωνό της δόξας Του. Στη δόξα του Θεού δε μετέχει μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα του ανθρώπου. Γίνεται ναός του αγίου Πνεύματος. Αυτό το νόημα είχαν άλλωστε και οι αγώνες της Εκκλησίας εναντίον των αιρετικών, που αρνούνταν την τέλεια ενανθρώπηση του Θεού». «Ολόκληρη η ανθρώπινη φύση προσλήφθηκε και ανακαινίστηκε από το Λόγο του Θεού. Ειδικότερα, η Μεταμόρφωση του Χριστού, η ενσώματη Ανάσταση και η Ανάληψή του, φανερώνουν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν έχει ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ ΘΕΣΗ» (βλ. και «Θέματα χριστιανικής Ηθικής», Γ’ Λυκείου, εκδ. ΟΕΔΒ, 1988, ΣΕΛ. 129-31) και η περιφρόνησή του (του σώματος) δείχνει άνθρωπο στερούμενο των βιβλικών και αγιοπνευματικών προϋποθέσεων σκέψης και ζωής. Οι Χριστιανοί άλλωστε προσδοκούμε "ανάσταση νεκρών" και "ζωήν του μέλλοντος αιώνος" με τα σώματά μας, πράγμα που για τη Γιόγκα θεωρείται απαράδεκτο.

 ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΣΩΖΕΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΓΝΩΣΗ.

‘Πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη’, όπως μας λέγει ο απ. Παύλος. Και πάλι, «η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή». Γνώση Θεού υπάρχει για τους αγίους, αλλά όχι με τον τρόπο που εννοούν οι γνωστικοί. Για την Ορθόδοξη νηπτική παράδοση γνώση Θεού είναι η επίσκεψη των ακτίστων ενεργειών του Θεού στο νου, δηλ. στην ψυχή του πιστού, όταν αυτός βρίσκεται ήδη στο στάδιο του φωτισμού, και αφού πέρασε από το στάδιο της κάθαρσης από τα πάθη και την αμαρτία. Είναι μια επίπονη προσπάθεια με άσκηση, νηστεία, προσευχές, αγρυπνίες, περιορισμό της φαντασίας, φιλανθρωπία, μυστηριακή ζωή, που έχει σαν αποκορύφωμα την ενοίκηση του αγίου Πνεύματος και την έλλαμψη της ψυχής του πιστού, δια της χάριτος, που καλείται θέωση και αγιασμός, από την εδώ ζωή φυσικά και όχι σε κάποια άλλη μεταφυσική κατάσταση.      

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Η κίνηση της Νέας Εποχής (Ν.Ε.) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΕΙ με κάθε τρόπο στην κοινωνία και να αλώσει τους υψηλούς θώκους της πολιτικής και της εξουσίας, χρησιμοποιώντας φαινομενικά αθώες δραστηριότητες ή συσπειρώσεις. ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ δηλαδή να βρει κανείς την Νέα Εποχή πίσω από: καταστήματα υγιεινών τροφών, πολιτιστικές εκδηλώσεις, διαιτητικά ινστιτούτα, διοργανώσεις θερινών διακοπών, σκοπευτικούς συλλόγους, αθλητικές σχολές, οικολογικές οργανώσεις, σεμινάρια διοίκησης για επιχειρηματίες, μαθήματα γνωστικής ψυχολογίας, μαθήματα θετικής σκέψεως, μαθήματα ικανότητας της σκέψης για αυτοθεραπεία και αυτογνωσία, ‘θεραπείες’ από νεοφανείς αιρέσεις, την ευρεία διάδοση των χρωματοθεραπειών, των μαγνητοθεραπευτών, των βελονιστών, των ομοιοπαθητικών και των «ενεργειακών χειροπρακτών θεραπευτών».  

Ιδιαιτέρως διαδίδεται η Ν.Ε. δια της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΝΕΟΕΠΟΧΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην οποία δίδεται μεταφυσική διάσταση, και εδώ απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Οι Νεοεποχίτες τραγουδούν ύμνους στην "Μητέρα Φύση", μιλούν για "αόρατες ή δημιουργικές δυνάμεις" που επενεργούν στη ζωή των φυτών, διαλογίζονται μέσα στη φύση και βλέπουν "υπέρλαμπρες νοημοσύνες" ή "πνεύματα της φύσης" που επεμβαίνουν στα φυτά, έντομα και ζώα. Το μυστικό ισχυρίζονται είναι η αγάπη και προσευχή προς τα φυτά, με σκοπό την ένωση μαζί τους, ώστε να επικοινωνήσουμε με την αόρατη δημιουργική δύναμη (Έντγκαρ Κέυση, ‘Η διοχέτευση του ανώτερου εαυτού’, Henry Reed, Ph D, εκδ.  Βουλούκου, Αθήνα 1992, σελ. 272-276). «Ο κόσμος είναι το σώμα μας», επιμένουν.  "Αν συντονιστούμε με τις ενέργειές του ελευθερώνουμε τη θεότητα μέσα μας, ανυψωνόμαστε σε μια κατάσταση ανώτερου όντος", γράφει ο Bob Hunter στο περιοδικό Greenpeece Chronicles. Το μεγαλείο, όμως, και η αξία του ανθρώπου για τους Πατέρες της Εκκλησίας δε βρίσκεται στο ότι είναι ομοίωση και εικόνα του κόσμου, ένας μικρόκοσμος μέσα στο σύμπαν, αλλά στο ότι δημιουργήθηκε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" του Θεού και δια της θ. Ευχαριστίας ενώνεται μαζί Του.  Η κοσμολογία του χριστιανισμού είναι ευχαριστιακή. Είναι κοσμολογία προσευχής και μεταστροφής. Πορεία προς την αγιότητα. Το σώμα μας δεν είναι ο κόσμος, αλλά ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, η μοναδική σωτηρία μας (Περιοδικό «Σύγχρονα Βήματα», τεύχος 97, Ιαν.-Μαρτ. 1996, σελ. 9-11).

Η Νέα Εποχή, σαν ψυχικό δηλητήριο, ΕΧΕΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ παγκοσμίως, καθώς και στα τηλεοπτικά ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του γράφοντος, που παρακολουθούσε μαζί με τα παιδιά του κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, το καρτούν κάποια στιγμή άρχισε να "διδάσκει" με εικόνες ότι έχουμε δύο σώματα, το φυσικό και το "αστρικό σώμα", το οποίο τελευταίο μπορεί με κατάλληλες τεχνικές να αποχωρίζεται του φυσικού σώματος και να ταξιδεύει σε άλλους τόπους, συλλέγοντας πληροφορίες. Κάποιο τηλεοπτικό κανάλι παρουσίασε απογευματινές ώρες ντοκιμαντέρ εναλλακτικών θεραπειών με σαφή εικονική ανάλυση και διαφήμιση του διαλογισμού (που είναι το αντίθετο της χριστιανικής προσευχής και χρησιμοποιείται από τις παραθρησκείες ως πλύση εγκεφάλου) σαν μέσο για χαλάρωση, απομάκρυνσης του στρες και ψυχικής ηρεμίας. Το παρουσίαζε μάλιστα ως επιστημονική συμβουλή (σε εργαστήριο, με πειράματα από ειδικούς γιατρούς, για να προσδώσει σοβαρότητα και κύρος) προς το μαθητόκοσμο για να καταπολεμήσουν τα άγχη της εφηβείας και της εκπαίδευσής τους. Καμία μνεία δεν έγινε για τα θεραπευτικά αποτελέσματα της χριστιανικής προσευχής, που κάνει θαύματα με τη Χάρη και τη βοήθεια του προσωπικού Τριαδικού Θεού. Άλλωστε είναι γνωστές οι νεοεποχικές τάσεις μεγάλου καναλιού, που έχει παρουσιάσει πολλές φορές κατά το παρελθόν, σε ευρείας ακροαματικότητας εκπομπές, αστρολόγους, πνευματιστές, γκουρού, υπνωτιστές κ.α., μήπως και κατηγορηθεί όπως φαίνεται ότι δεν είναι σύγχρονο και ότι δεν αφουγκράζεται τον παλμό των μεταφυσικών δήθεν εξελίξεων. Η Νέα Εποχή, ακόμη, ως άρρωστο μεταφυσικό ρεύμα και αρνητική ιδεολογία επηρεάζει πολλές ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ σε όλο τον κόσμο, που σερβίρουν στα ανύποπτα παιδιά-θύματα αποκρουστικές, δαιμονολογικής υφής, φιγούρες πλασματικών ηρώων, αλλά επηρεάζει και πολλούς καλλιτέχνες της ροκ μουσικής, τόσο τους ίδιους προσωπικά, όσο και το περιεχόμενο των δίσκων που κυκλοφορούν.

Σε κάθε τόπο και χρόνο που τους προσφέρεται και με όλα τα μέσα (εφημερίδες, περιοδικά, TV, ραδιόφωνο, διαδίκτυο, video games κλπ.) προσπαθεί να πείσει τα παιδιά μας ότι η Αγία Γραφή λέει ψέματα, πως ο Χριστός δεν γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου από την Παρθένο Μαρία, πως δεν ήταν ο Υιός του Θεού, αλλά ένας απλός άνθρωπος που δεν αναστήθηκε, ότι ο "Κοσμικός Χριστός" μπορεί να εκδηλωθεί στον καθένα από εμάς με την κατάλληλη αυτοσυγκέντρωση και τα αστρικά ταξίδια και άρα δεν θα χρειαστεί να γίνει Δευτέρα Παρουσία, πως ο Εωσφόρος ήταν συνεργός του Θεού από την αρχή της δημιουργίας και θα πρέπει να τον τιμούμε σαν άγγελο και ότι δεν υπάρχει Αγία Τριάδα, αλλά μια απρόσωπη δύναμη ενέργειας και δονήσεις στο σύμπαν. Ενθαρρύνει με τον τρόπο αυτόν τη λατρεία όποιου Θεού μας αρέσει καλύτερα, ή ακόμη και της "Μητέρας Θεάς", αφού κατά τη γνώμη πολλών μαγισσών, ο Θεός δεν έχει φύλο και μπορούμε, δήθεν, να τον λατρεύουμε στην αρσενική, τη θηλυκή ή την ερμαφρόδιτη μορφή του. Γι' αυτό, πολύ εύστοχα, ο Phil Phillips κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προς τους γονείς και επισημαίνει: "Όταν το παιδί φθάσει στην εφηβεία, αν οι γονείς του δεν του έχουν ενσταλάξει τις χριστιανικές αξίες και πίστη, θα γνωρίζει πολύ περισσότερα για τον αποκρυφισμό από όσα θα γνωρίζει για τον Θεό" («Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της», Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη, σελ. 225). Η Νέα Εποχή είναι εποχή του σεξισμού και της άκρατης ικανοποίησης με σύνθημα «κάνε ότι σ’ αρέσει», «γίνε αυτό που νοιώθεις». Στη χριστιανική διδασκαλία, όμως, ο σύντροφός μας δεν αντιμετωπίζεται σαν ένα σεξουαλικό αντικείμενο προς χρήση και κατάχρηση, αλλά σαν ένα πρόσωπο που αγαπάμε, ενδιαφερόμαστε γι' αυτόν, σεβόμαστε και εκτιμάμε. Στην περίπτωση αυτή ο έρωτας είναι το αποτέλεσμα της αγάπης του ζευγαριού, δύο ανθρώπινων προσώπων, και όχι η αρχή και η βάση πάνω στην οποία κρίνει κανείς, δέχεται ή απορρίπτει εξαρχής τον άλλον. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ζωή ενστίκτων, αλλά ζωή υπευθυνότητας και συνεργασίας με τη θεία Χάρη για προσωπική ολοκλήρωση, αγιασμό και θέωση.

Η ελευθερία, τέλος, και η αλήθεια που παρέχει ο Χριστός, είναι οι μόνες ικανές να απομακρύνουν τον άνθρωπο από τα είδωλα του κόσμου και της πλάνης και να τον τελειοποιήσουν ως προσωπικότητα. Και πρέπει όλοι να ενημερωθούν πληρέστερα πάνω στο επικίνδυνο αυτό σύγχρονο αποκρυφιστικό παιχνίδι, που παίζεται σε βάρος σύνολης της ανθρωπότητας, ώστε να αποφύγουμε λάθη, που θα αποβούν θανάσιμα πλήγματα σήμερα ή αύριο για μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. "Η Νέα Εποχή από βιβλική άποψη", M. Basilea Schlink, μεταφρ. Πρωτ. Κων/νου Μ. Φούσκα, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 26
2. «Καταστροφικές Λατρείες», εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1994
3. «Με οδηγό τον Παύλο», Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη, Αθήνα 1982
4. «Το Αλφάβητο του Αποκρυφισμού», Kurt E. Koch, εκδ. Στερέωμα, 1993 
5. «Πνευματισμός - Υπνωτισμός - Ναρκωτικά», αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, εκδ. ΠΟΕ, Αθ. 1989
6. «Ο Σατανισμός της Νέας Εποχής», Sean Sellers, εκδ. Στερέωμα
7. «Σύγχυση - Πρόκληση - Αφύπνιση», π. Γ. Μεταλληνού, εκδ. Αρμός, Αθ. 1991
8. «Νέα Εποχή Τα σκοτεινά μυστικά της», Texe Marrs, εκδ. Μπίμπης, Θεσσαλονίκη
9. «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία», Αρχιμ. Ιερόθεου Σ. Βλάχου, Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού, ‘Εδεσσα

 Πηγή

Μία απλή απορία καί μία απλούστερη απάντηση!

   Ἀναρωτηθήκατε τόν τελευταῖο καιρό, γιατί δίδονται ἀφειδῶς πακτωλοί χρημάτων μέσα σέ λίγες μέρες γιά τήν δημιουργία hot spots γιά τούς χιλιάδες χιλιάδων ἰσλαμιστές λαθρομετανάστες καί δέν δίνονται τόσα χρόνια γιά τίς πολύ λιγότερες χιλιάδες Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων ἀστέγων;

     Ποῦ βρήκαμε ξαφνικά τά χρήματα πού δέν ἔχουμε γιά ἐμᾶς, ἀλλά γιά τούς ξένους;...

    Ποιοί μᾶς τά ἔδωσαν, ὄχι γιά ἐμᾶς, ἀλλά γιά τούς ξένους;... 

Θά σᾶς ποῦμε ἐμεῖς γιατί γίνεται ὅλο αὐτό.

Γι’ αὐτό:

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΟ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!

Ἄν δέν σβήσει τόν ἀρχαιότερο καί σπουδαιότερο πολιτισμό μας

καί ἄν δέν σβήσει τήν μόνη Ἀληθινή Πίστη 

πού ἔχουμε ὡς λαός,

πῶς θά φέρει τήν Παγκόσμια Κυβέρνηση,

τήν Παγκόσμια Πανθρησκεία,

καί τόν Παγκόσμιο Ἀντίχριστο;

Ὅσο ὑπάρχουμε θά ἀντιδροῦμε, θά φωνάζουμε, θά φωτίζουμε.

Πρέπει νά πεθάνουμε...νά σβήσουμε...

Ἀναρωτηθεῖτε τώρα, κι ἄν ἔχουμε Ἕλληνες-Ὀρθόδοξους πολιτικούς μέσα στό Κοινοβούλιο...

 

 ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

 trelogiannis.

amethystos