Το κρασί στη Χριστιανική θρησκεία

«Κύριε Ιησού Χριστέ, συ εί η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ 

σου ο γεωργός εστί.

 Συ τους αποστόλους εκάλεσας κλήματα…» (Ιωαν.15,1)

Αυτή είναι η ευχή που διαβάζεται και στο φύτεμα ενός αμπελώνα.

 Η άμπελος, τα κλήματα, ο οίνος είναι από τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα 

στις ευαγγελικές παραβολές. Στα Ευαγγέλια συμβολίζει τη ζωή, την χαρά, τον Χριστό.
Η λέξη οίνος και άμπελος αναφέρονται πάνω από 250 φορές στην Αγία Γραφή. 

Η χριστιανική θρησκεία από τα πρώτα της βήματα αγκάλιασε το κρασί ως

 ευλογημένο αγαθό. H σύνδεση αυτή είναι λογική, καθώς ο χριστιανισμός

 εξαπλώθηκε και γιγαντώθηκε σε περιοχές όπου  άνθισε ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός.

 Εκεί που το κρασί εκτός από βασικό είδος διατροφής ήταν απόλυτα συνδεδεμένο 

με τη λατρεία του Βάκχου.

Ο Διόνυσος προέρχεται από τον ‘ιερό γάμο’ του Δία με τη Σεμέλη, δηλ. του

 ουρανού με τη γη, και το προϊόν που χάρισε στους ανθρώπους συμμετείχε σε 

κάθε πτυχή της ζωής τους. Ο οίνος έρρεε σε βωμούς και ιερά ενώ οι πιστοί 

κοινωνούσαν μ αυτόν τη δύναμη του θεού.

Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη το κρασί παίζει σημαντικό ρόλο. 

Εκεί η άμπελος τις περισσότερες φορές ταυτίζεται με το Ισραήλ. 

Πρώτος αμπελουργός ο Νώε που μετά τον κατακλυσμό φυτεύει αμπέλι. 

Στην Έξοδο των Εβραίων ο Θεός υπόσχεται να ευλογήσει τον άρτο,

 τον οίνο και το ύδωρ, απαραίτητα για τη ζωή των ανθρώπων. 

Ας σκεφτούμε ότι το κλίμα και τα εδάφη της Παλαιστίνης ευνοούσαν 

την αμπελοκαλλιέργεια και ειδικά οι αμπελώνες της Χεβρώνας ήταν φημισμένοι.

 

Η Παναγία Βοτρυοδώρος (κελλί, Άγιον Όρος)

Ο Δαυίδ υμνεί συχνά το προϊόν

 της αμπέλου «οίνος ευφραίνει  

καρδίαν ανθρώπου…» 

 (Ψαλμ 103,15) 

ή «έδωκας ευφροσύνην εις την

 καρδίαν μου από σίτου, οίνου

 και ελαίου αυτών  επληθύνθησαν»

 (Ψαλμ4,8). 

Θεωρεί το κρασί βασικό αγαθό 

για τον άνθρωπο που ευχαριστεί 

την καρδιά του, δηλαδή το κέντρο όλων των συναισθημάτων του.

Και στον χριστιανισμό θρησκεία και οίνος πορεύτηκαν αρμονικά. 

Ο Χριστός ξεκινά τα θαύματα με την μετατροπή του νερού σε κρασί

 στον γάμο στην Κανά. Οι Ευαγγελιστές στην περιγραφή του θαύματος 

μας δίνουν αξιόλογες πληροφορίες για το κρασί.

 Ήταν το ποτό της χαράς και της συναναστροφής. 

Ο αρχιτρίκλινος ήταν  υπεύθυνος για τον οίνο του γεύματος.

 Συνηθιζόταν να σερβίρεται πρώτα το ποιοτικό κρασί και κατόπιν το δεύτερο. 

Γι αυτό μετά το θαύμα παραπονούνται που δεν 

τηρήθηκαν οι κανόνες οινοποσίας και σέρβιραν πρώτα το δεύτερης ποιότητας.

Το κρασί όμως αποκτά την ιερή σημασία του στον Μυστικό Δείπνο 

όταν ο Χριστός έδωσε στους μαθητές το ποτήρι λέγοντας

 «πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστί το αίμα μου το της καινής

 διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών». 

Έτσι ο οίνος μαζί με τον άρτο είναι τα μοναδικά αγαθά που προσφέρονται 

ως δώρα της θείας Ευχαριστίας.

Το απαραίτητο και ευλογημένο λοιπόν προϊόν της αμπέλου δεν μπορούσε 

να μείνει εκτός των τειχών των μοναστηριών και ιδίως των αγιορείτικων.

 Η ανάγκη βέβαια για το νάμα, το κρασί της Θείας Κοινωνίας,  δεν είναι ο

 μόνος λόγος της καλλιέργειας του αμπελιού από τους μοναχούς.

 Κρασί, ψωμί, λάδι ήταν η βασική διατροφή των λαών της Μεσογείου. 

Για τους μοναχούς που η καθημερινή τους διατροφή είναι φτωχή σε θερμίδες

 –δεν παίρνουν ζωικές πρωτεϊνες και καταναλώνουν φυτικής προέλευσης τροφές- 

ο οίνος προσφέρει το απαραίτητο συμπλήρωμα.

 Οι μονές φιλοξενούν πάντα επισκέπτες στους οποίους προσφέρεται

 κρασί και στα δύο ημερήσια γεύματα, εκτός από τις ημέρες νηστείας.

Έτσι συνεχίζεται η πανάρχαια συνήθεια να προσφέρεται το δώρο του 

Διονύσου στους καλεσμένους. Στον Άθω επίσης μένουν και οι εργάτες,

 που βοηθάνε στις δουλειές των μοναστηριών. Οι μονές πρέπει να τους 

προμηθεύουν κρασί και ρακή. Ρακή προσφέρεται και στους επισκέπτες

 όταν πρωτοφτάνουν στο Αρχονταρίκι της κάθε μονής.

Είναι το παραδοσιακό αγιορείτικο κέρασμα μαζί με καφέ και λουκούμι. 

Οι παλιοί πατέρες το δικαιολογούσανε λέγοντας ότι ένα ποτηράκι ρακή 

κόβει τον ιδρώτα και η ζάχαρη του λουκουμιού αναζωογονεί από την κούραση.

 Τότε στο Α. Όρος δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και οι επισκέπτες κάλυπταν

 τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια.

Το ξύδι, ένα ακόμα προϊόν της αμπέλου, είναι απαραίτητο στο μαγείρεμα 

ενώ τα σταφύλια είναι θρεπτικότατο φρούτο. Οι μοναχοί γνώριζαν και τις 

θεραπευτικές ιδιότητες του κρασιού. Τα μοναστηριακά έγγραφα περιέχουν 

πλήθος συνταγών με βάση τον οίνο ως αντισηπτικό, αιμοστατικό, αντιβηχικό κ.ά.

 Ακόμα και για παρασκευή μελανιού το χρησιμοποιούσαν σύμφωνα με συνταγή σε 

χειρόγραφο του 18ου αι.

Οι κτήτορες των μοναστηριών όταν ξεκίνησαν κατά τον 10ο αι. γνώριζαν

 την χρησιμότητα της αμπέλου και  προίκισαν τις μονές με αμπελώνες

 για να είναι ανεξάρτητες. Το κρασί για την κοινότητα ήταν θείο δώρο 

αλλά και ανταλλάξιμο προϊόν ώστε οι μοναχοί να εξασφαλίζουν αγαθά 

που τους έλειπαν ή οι μονές να έχουν έσοδα ώστε να καλύπτουν τα έξοδά τους. 

Στα Τυπικά των μοναστηριών ορίζεται με ακρίβεια πότε και πώς καταναλώνεται 

ο οίνος από τους μοναχούς, κάτι που θα μας απασχολήσει  σε επόμενο άρθρο.

 Ο αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης έλεγε: «η προσευχή θερμαίνει 

την καρδιά των μοναχών». Θα  προσθέσω ότι το κρασί θερμαίνει και χαλαρώνει

 το σώμα.

 Είναι η μικροχαρά των μοναχών, ένα διάλειμμα στην καθημερινή 

σκληρή σωματική και πνευματική δουλειά.

Τελειώνω αυτή την πρώτη επαφή με τον κόσμο του αγιορείτικου

 κρασιού με την ποιητική μεταφορά  του ιερομόναχου Συμεών.

«Τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι θεία και ιερά οινοπωλεία 

Νηφάλιας Μέθης. 

Οινοπώλης είναι η Παναγία. 

Οι καλόγεροι διψάνε για τον Χριστό και τη Μέθη Του. 

Για την Αγάπη, για την πόση του Φωτός. 

Για την γεύση, κατέναντι του Ηλίου, του οίνου 

του λευκολαμπρούς της Νηφάλιας Μέθης, τελικής του Θεού

 αεί επεκτεινομένης απολαύσεως». 1

Ελένη Κεφαλοπούλου, Δημοσιογράφος Οίνου
*(Πρόκειται για κείμενα βασισμένα στο υλικό του υπό έκδοση βιβλίου

 «Οίνος και αμπελουργική ιστορία του Αγίου Όρους» της δημοσιογράφου 

Ελένης Κεφαλοπούλου. Οι φωτογραφίες είναι του Άρη Φωτιάδη).

πηγή

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ (Διαπιστώσεις καὶ Προοπτικές)

Βαρβάρας Καλογεροπούλου

Μεταλληνοῦ Δρ. Θεολογίας–πτυχ. Φιλολογίας

Οἰκογένεια, ἔργο τοῦ Henry Moore

Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐκτεταμένες οἰκονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικὲς καὶ δημογραφικὲς ἀλλαγές. Σ᾿ αὐτὲς τὶς ραγδαῖες καὶ πολυδύναμες μεταβολὲς καὶ ἀνακατατάξεις ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν καὶ θετικὰ στοιχεῖα. Εἶναι ὅμως καὶ μιὰ ἀδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ὅτι φόρτωσαν τὴν οἰκογένεια μὲ βάρη καὶ νοοτροπίες ποὺ τὴν δυσκολεύουν νὰ λειτουργήσει ἀποτελεσματικὰ καὶ νὰ ἐκπληρώσει τὴν κύρια ἐπὶ γῆς ἀποστολή της, τὴ γονεϊκή.  Σήμερα καὶ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἀντιμετωπίζει πολλὲς προκλήσεις καὶ ὑποβάλλεται σὲ πολλὲς πιέσεις, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, μέσα στὸν γρήγορα μεταβαλλόμενο καὶ πολύπλοκο κόσμο μας. Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζεται νὰ υἱοθετήσει νέες στάσεις ζωῆς καὶ συμπεριφορές, ποὺ τὶς ὑπαγορεύουν τὰ νέα δεδομένα. Μία χαρακτηριστικὴ προσαρμογὴ τῆς σημερινῆς οἰκογένειας π.χ. εἶναι ὁ περιορισμένος ἀριθμὸς παιδιῶν, ὁ ὁποῖος μάλιστα, τὶς περισσότερες φορές, καθορίζεται τραγικὰ μέσῳ τῶν ἐκτρωτικῶν χαπιῶν καὶ τῶν ἀμβλώσεων. Ἡ βιομηχανικὴ ἐπανάσταση ἐπίσης, ἡ ἀστυφιλία, ἡ μετανάστευση, ἡ προσφυγιά, ἡ ἀνεργία, οἱ οἰκονομικὲς δυσκολίες καὶ προπάντων ἡ δῆθεν χειραφέτηση τῆς γυναίκας καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή της ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ δραστηριοποιηθεῖ στὸν χῶρο τῆς ἀμειβόμενης ἐργασίας εἶχαν ὡς συνέπεια οἱ σχέσεις τῶν συζύγων νὰ ἀτονίσουν, οἱ φροντίδες καὶ ὑποχρεώσεις τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιὰ νὰ μειωθοῦν ποιοτικὰ καὶ γενικὰ ἡ οἰκογενειακὴ συνοχὴ νὰ ἀποδυναμωθεῖ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ οἰκογένεια νὰ δυσλειτουργεῖ καὶ νὰ διαλύεται. Ἡ οἰκογένεια, φυσικά, εἶναι ἕνας ζωντανὸς ὀργανισμός, ποὺ μεταβάλλεται καὶ διαφοροποιεῖται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Τὸ ἀνησυχητικὸ ὅμως εἶναι ὅτι στὴν ἐποχή μας ἀλλάζει ραγδαῖα ἡ ὑφή της, καὶ μάλιστα ὄχι μόνο ποσοτικὰ (πατριαρχικὴ–πυρηνικὴ οἰκογένεια). Ἀλλάζει κυρίως ποιοτικά, ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὰ τὰ οὐσιώδη στοιχεῖα της. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ὁποιαδήποτε καὶ ἂν ὑπῆρξε ἡ δομὴ τῆς οἰκογένειας, τὰ στοιχεῖα ποὺ τὴν ἔκαναν ἀναντικατάστατη ἦταν κυρίως ἡ ἀμοιβαιότητα, ἡ ἀλληλοϋποστήριξη, οἱ ἰσχυροὶ δεσμοὶ μεταξὺ τῶν γενεῶν, οἱ ὁραματισμοὶ γιὰ τὸ μέλλον, καὶ κυρίως –ἰδιαίτερα στὶς γνήσιες χριστιανικὲς οἰκογένειες– ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη. Αὐτὰ ὅμως γιὰ νὰ βιωθοῦν προϋποθέτουν τὸν ἀγῶνα, τὸ μαρτύριο, τὸν σταυρό, τὴ θυσία. Τὰ σημερινὰ ὅμως συνθήματα, οἱ νέες προτάσεις καὶ πρακτικὲς γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς σύγχρονης οἰκογένειας εἶναι ἐντελῶς διαφορετικές. Ἡ φιλαυτία, ὁ ἀτομισμός, ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν δικαιωμάτων καὶ ἡ ἄρνηση ἀνάληψης ὑποχρεώσεων, ἡ εὐζωΐα, ὁ καταναλωτισμός, ὁ πανσεξουαλισμός, ἀπογυμνώνουν τὴν οἰκογένεια ἀπὸ τὸ κοινοτικό, ἀσκητικὸ καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα. Ἀκόμη ἐξαφανίζεται ἡ ὑπευθυνότητα, ταπείνωση καὶ ὑπομονὴ κι ἔτσι ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ μετατρέπεται σὲ εὐκαιριακὲς συναισθηματικὲς καταστάσεις ἢ οἰκονομικὲς δικαιοπραξίες. Τὸ ζευγάρι ἀντὶ νὰ πορεύεται πρὸς τὸ «ἐμεῖς» καὶ τὴν κοινοτικὴ ζωή, ὅλο καὶ περισσότερο διασπᾶται μέσα στὴ δίνη τῶν ἐγωϊστικῶν ἐπιδιώξεων καὶ τῆς ψευδαίσθησης τῆς ἀτομικῆς εὐτυχίας καὶ ἐξασφάλισης. Ὁ αἰσθησιασμὸς κυριαρχεῖ στὶς σχέσεις τῶν δύο φύλων καὶ ἡ ἐκτίμηση ἐξωτερικῶν–ἐπιφανειακῶν χαρισμάτων ὁδηγεῖ τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα στὸν γάμο. Μὲ θολὲς καὶ ἀπροσδιόριστες γνώσεις γιὰ τὸ τί σημαίνει σύζυγος, πατέρας, μάνα, καὶ μὲ ἐνδόμυχη ἀπόρριψη τῆς ἔννοιας τοῦ καθήκοντος, τῆς προσφορᾶς, τῆς θυσίας, προχωροῦν στὴ δημιουργία οἰκογένειας. Κάποιοι θεωρῶντας ὅτι ὁ γάμος τοὺς ἐξασφαλίζει τὴ νόμιμη κάλυψη στὴ διασκέδαση καὶ τὸ σέξ, δὲν προβληματίζονται καὶ δὲν ὑπολογίζουν τοὺς περιορισμοὺς καὶ τὶς θυσίες, ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ συζυγικὴ ζωή, ἀλλὰ προπάντων ἡ συνεπὴς βίωση τῆς μητρότητας καὶ πατρότητας. Μεγάλο μέρος ἐπίσης νέων, δῆθεν χειραφετημένων, ἀρνεῖται τὶς οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις καὶ προτιμᾶ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση. Καὶ πραγματικά, ἐὰν ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένεια θεωρηθεῖ ὡς ἐπιχείρηση καὶ ἑταιρεία κερδοσκοπική, δὲν προσφέρει ὑλικὰ κέρδη, εἶναι τελικὰ ἀσύμφορος, ἐπειδὴ μέσα στὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια προσφέρεις. Δίνεις, δίνεις συνεχῶς, χωρὶς νὰ περιμένεις τίποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν εὐτυχία τῶν ἀγαπημένων προσώπων. Μέσα στὴν οἰκογένεια σμιλεύεται ἡ γνήσια ἀγάπη, ἡ θυσιαστική, καὶ ἀναπτύσσεται τὸ πνεῦμα τῆς συνεργασίας καὶ ἀλληλοβοήθειας, χαρίζοντας πνευματικὰ κέρδη, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴ βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης. Καὶ κατ᾿ ἀρχὰς «μοιρασιὰ» στὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ. Φυσικὰ εἶχαν ἀρχίσει τὴ σχέση τους μὲ τὴν μοντέρνα ἀρχή: «Ἡ τέλεια σχέση ἀπαιτεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει μαγείρεμα, καθάρισμα καὶ πλύσιμο ρούχων καὶ πιάτων». Ἡ πορεία τῶν πραγμάτων ὅμως δείχνει ὅτι αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐφαρμοστοῦν στὰ ἄϋλα ὄντα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καὶ ὑλικὲς ἀνάγκες καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαραίτητα. Γι᾿ αὐτὸ ἀγῶνας ποιὸς θὰ «ρίξει» στὸν ἄλλο τὶς περισσότερες ὑποχρεώσεις. Καὶ προχωρᾶμε … Μοιρασιὰ –ὄχι πάντα δίκαιη– στὰ ἔξοδα καὶ προπάντων ξεχωριστὸ πορτοφόλι καὶ βιβλιάρια καταθέσεων. Ἀλλὰ καὶ στὴ διασκέδαση ὄχι πάντα μαζί… Πολὺ μοντέρνο οἱ ξεχωριστὲς διακοπές. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ ὅλα αὐτὰ πρωτοστατοῦν κυρίως οἱ λεγόμενες χειραφετημένες – μοντέρνες γυναῖκες. Οἱ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες συνεχῶς πληθαίνουν, ἐνῷ διαδίδονται ὅλο καὶ περισσότερο οἱ «κοινωνικὲς ἑνώσεις», δηλ. οἱ ὁμοφυλόφιλες οἰκογένειες. Ὁ γάμος γιὰ πάρα πολλοὺς ἔχει γίνει πλέον ἀσφυκτικὸς κλοιὸς καὶ ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ θεωρεῖται φυλακή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ γάμου καὶ ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας εἶναι πλέον μιὰ συνηθισμένη πραγματικότητα καὶ στὴ δική μας κοινωνία. Τὸ σύνθημα: «ἀγαπῶ τοὺς ἄνδρες μου, ὅπως τὰ αὐτοκίνητά μου… Γρήγορα καὶ δυνατὰ … καὶ ἕνα μοντέλο κάθε χρόνο», ποὺ ἀλλοῦ ὁδηγεῖ παρὰ στὸν χωρισμό; Ὁ καθένας νὰ τραβήξει τὸν δρόμο του γιὰ νὰ δοκιμάσει κάπου ἀλλοῦ… Οἱ ὑποχρεώσεις στὸν καρπὸ τῆς συζυγίας τους –τὰ παιδιὰ– λύνονται μὲ τὴν κάλυψη τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τους, τὶς ὁποῖες φυσικὰ πλουτίζουν … μὲ τὸ «δηλητήριο», ποὺ χύνει ὁ ἕνας γονιὸς ἐναντίον τοῦ ἄλλου, χωρὶς νὰ προβληματίζονται γιὰ τὶς βαθειὲς πληγὲς καὶ τὰ ὑποσυνείδητα συμπλέγματα, ποὺ ἀνοίγουν στὶς τρυφερὲς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τους. Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ, δὲν ἔλειψαν τὰ νέα ἐκεῖνα ζευγάρια καὶ οἱ οἰκογένειες, ποὺ βιώνουν τὶς διαχρονικὰ ἀναγνωρισμένες ἀξίες τῆς προσφορᾶς, ἀγάπης καὶ θυσίας καὶ ἀγωνίζονται νὰ ζήσουν γνήσια τὸν ρόλο τους–τῆς συζύγου, τοῦ πατέρα, τῆς μάνας, καὶ ἀργότερα τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς. Οἱ «ὑγιεῖς» νέοι ἄλλωστε, εἶναι διαπιστωμένο, πραγματοποιοῦν κοινωνικὲς ἀλλαγὲς καὶ ρήξεις μὲ τὴ στείρα παράδοση, ἐνῷ συγχρόνως ἀναπτύσσουν νέες θετικὲς στρατηγικὲς καὶ βρίσκουν καινούργιους δρόμους γιὰ τὴ μόρφωση, τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀνέλιξη καὶ γενικὰ τὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακὴ εὐτυχία τους. Ἔτσι οἱ σύζυγοι ζοῦν τὴν γνήσια συ– ζυγία, βοηθῶντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ σ᾿ αὐτὲς ἀκόμη τὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ. Δὲν θεωρεῖται πλέον «ἐξευτελιστικὸ» γιὰ τὸν ἄνδρα νὰ ἀλλάξει π.χ. τὸ μωρό, γιὰ νὰ προλάβει ἡ σύζυγος νὰ ἑτοιμάσει τὸ αὐριανὸ φαγητό … Σήμερα ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα, στὰ νέα ἀνδρόγυνα, ὅλο καὶ περισσότερο μοιράζονται τόσο τὶς ἐξωτερικὲς ἐργασίες, ὅσο καὶ τὶς ὑποχρεώσεις μέσα στὸ σπίτι. Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀλληλοπροσφορᾶς δὲν αἰσθάνονται –ἰδιαίτερα ἡ γυναῖκα– ὡς θύματα, οὔτε δυσανασχετοῦν, ἀλλὰ ἐνισχύονται ὁ ἕνας ἀπὸ τὴν καλὴ πρόθεση καὶ διάθεση γιὰ ἀνακούφιση τοῦ ἄλλου. Ἡ μητέρα μὲ τὴν οὐσιαστικὴ κυρίως παρουσία της –ἔστω καὶ ἂν δὲν εἶναι συνεχής, λόγῳ τῆς ἐξωτερικῆς ἀπασχόλησής της– ἐκδηλώνει τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἀγάπη της ἀφειδώλευτα πρὸς ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ μεταγγίζει τὴν ἠρεμία, γαλήνη καὶ συναισθηματικὴ ἰσορροπία. Ἐπιδιώκει νὰ ἑνώνει τὴν οἰκογένειά της μὲ τὸν εὐρύτερο συγγενικὸ καὶ φιλικὸ κύκλο, δημιουργῶντας εὐκαιρίες γι᾿ αὐτὴν τὴν ἀγαπητικὴ συνάντηση. Τὸ κυριακάτικο τραπέζι π.χ. εἶναι μιὰ πολὺ πρόσφορη εὐκαιρία. Δὲν αἰσθάνεται μειωμένη, ἐπειδὴ δὲν ἔκαμε γρήγορη καριέρα, οὔτε παρουσιάζεται συνεχῶς κουρασμένη καὶ ἐκνευρισμένη, ἐπειδὴ ἐργάζεται σκληρὰ καὶ μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἀλλὰ εἶναι ἐκείνη ποὺ δοξολογεῖ τὸν Θεὸ καὶ χαίρεται μέσα στὴν κούρασή της, γιὰ  ὅσα κατορθώνει νὰ δημιουργεῖ καὶ προσφέρει καθημερινὰ στὰ ἀγαπημένα της πρόσωπα καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἡ ἀνοιχτή της καρδιὰ τὴν ὁδηγήσει. Εἶναι ἀκόμη ἐκείνη, ποὺ συγχωρεῖ, ποὺ διώχνει τοὺς φόβους καὶ γεμίζει τὸ σπιτικό της μὲ τὴ δυναμικὴ καὶ συνετὴ παρουσία της. Ὁ πατέρας πάλι, εἶναι προσιτός, εὐχάριστος, πρόθυμος νὰ ξεκουράσει καὶ βοηθήσει. Παίζει καὶ συζητᾶ μὲ τὰ παιδιὰ καὶ τὰ βοηθᾶ μὲ τὴν παρουσία, τὴν πείρα καὶ τὶς γνώσεις του στὶς δικές τους δυσκολίες. Εἶναι μία εἰκόνα πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τοῦ πατέρα τῶν παλαιοτέρων χρόνων. Χαρίζει ἔτσι τὴν εὐχάριστη ἀτμόσφαιρα, ἀλλὰ καὶ τὴ σιγουριὰ τῆς παρουσίας του. Ἀλλὰ καὶ ὡς γονεῖς, τὰ νέα αὐτὰ παιδιά, ἀγαποῦν τὴ ζωή, ποὺ φέρνουν στὸν κόσμο καὶ γι᾿ αὐτὸ χαίρονται τὴν παρουσία τῶν παιδιῶν τους, ποὺ εἶναι καρπὸς ἐπίγνωσης, ὑπευθυνότητας καὶ ἀγάπης. Ἀκόμη καὶ τὰ ὁμολογουμένως σκληρὰ βάρη, ποὺ ἐπωμίζεται ἡ σύγχρονη οἰκογένεια καὶ τὰ ὁποῖα κατὰ πολὺ συντελοῦν στὸν περιορισμὸ τῶν γεννήσεων, αὐτοὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ τὰ ξεπερνοῦν καὶ ὁδηγοῦνται, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ στὴν πολυτεκνία, πού στὴν πλειονότητά της ἀναδεικνύεται καὶ καλλιτεκνία. Γενικὰ σ᾿ ἕνα τέτοιο σπιτικὸ δὲν κυριαρχεῖ καμμιὰ ἐξουσιαστικὴ τάση καὶ ἀσυδοσία, ἀλλὰ ἡ ἰσότιμη συνεργασία καὶ γνήσια συζυγία, χωρὶς τὶς ἀρρωστημένες ὑπερβολὲς, ποὺ δημιουργεῖ ἡ ὑπερτροφικὴ κτητικὴ ἀγάπη. Ἀναλαμβάνουν ὅλοι, μὲ ὑπευθυνότητα καὶ χαρά, ἀνάλογα μὲ τὴν ἡλικία, ὑποχρεώσεις, προσπαθῶντας ὁ ἕνας νὰ ξεκουράσει καὶ ἀνακουφίσει τὸν ἄλλο. Ἀναδύεται ἔτσι ὁ κοινοτικός, ἀγαπητικὸς χαρακτῆρας τῆς ἀληθινῆς οἰκογένειας καὶ ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ ἀποκαλύπτεται ὡς ὁ μικρὸς ἐπίγειος παράδεισός τους. Παρὰ τὶς ἠθικὲς μεταστροφὲς καὶ διαστροφὲς τῆς ἐποχῆς μας ὑπάρχουν πολλὰ καὶ ἐλπιδοφόρα σημάδια γιὰ μία αὐξανόμενη ἀναγνώριση τοῦ γεγονότος ὅτι στὴν καρδιὰ κάθε ὑγιοῦς κοινωνίας ὑπάρχει ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ πίστη στὶς ἀξίες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Πολλοὶ φωτισμένοι ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ βάλουν σὲ ἰσχὺ νομοθεσίες, ὑπηρεσίες, συλλόγους, πρακτικές, γενικὰ μέσα ὑποστήριξης τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, καθὼς ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ οἰκογένεια θεμελιώνει κοινωνίες καὶ ἔθνη, ἡ δὲ οἰκογενειακὴ συνοχὴ ἔχει οὐσιώδη σημασία γιὰ τὴ δημοκρατία, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ ὑγιὴς οἰκογένεια πάντα ὑπῆρξε ὁ πυρῆνας τῆς ἐξέλιξης καὶ ἀνάπτυξης τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τῆς συγκρότησης τῆς κοινωνίας. Εἶναι χρέος ὅλων νὰ δοθεῖ στὴν οἰκογένεια μεγαλύτερη ἐνθάρρυνση καὶ προστασία. Οἱ γονεῖς –σχεδὸν ὅλοι– κατὰ τὴ διάρκεια κάποιων οἰκογενειακῶν κρίσεων χρειάζονται ὑποστήριξη, ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ πολλὲς φορές, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν τὸ καθῆκον τους, ὥστε νὰ προσφέρουν φροντίδα καὶ κάλυψη τῶν ποικίλων ἀνάγκων τῶν παιδιῶν τους. Ἀκόμη περισσότερο, χρέος ὅλων εἶναι νὰ βοηθηθοῦν οἱ οἰκογένειες ποὺ ἔχουν ἄτομα μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες, οἱ ἀθέλητα μονογονεϊκὲς οἰκογένειες, προπάντων οἱ πολύτεκνες, ἀλλὰ καὶ οἱ οἰκογένειες μεταναστῶν καὶ προσφύγων. Χρέος ὅλων, Πολιτείας, Ἐκκλησίας, Παιδαγωγῶν, Κοινωνικῶν Φορέων, Συλλόγων εἶναι ἡ ἐνθάρρυνση καὶ ἐνίσχυση, ἠθικὴ καὶ ὑλική, τῆς οἰκογένειας, τῆς πιὸ ζωτικῆς μονάδας τῆς κοινωνίας μας, γιὰ νὰ ἀναδεικνύονται πρόσωπα καὶ κοινωνίες μὲ ποιότητα καὶ καθολικότητα ζωῆς. Τότε ἡ ἐλπίδα καὶ προσδοκία μας γιὰ μία ἀνθρωπινότερη καὶ εἰρηνικότερη παγκόσμια κοινωνία θὰ γίνει μία εὐλογημένη πραγματικότητα.

πηγή

Γέροντας Σωφρόνιος για την προσευχή «Πάτερ ημών»

Ένα κείμενο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σχετικά με την προσευχή «Πάτερ ημών» του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ.

Σχετικά με την προσευχή «Πάτερ ημών»

Μία κυρία στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγε ότι δεν τολμούσε να απαγγείλει την προσευχή αυτή μετά τα λόγια «ελθέτω η Βασιλεία Σου».

Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γενηθήτω το θέλημά Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα παρόμοια.

Πρόσφατα ένα άλλο πλάσμα μου έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια με σένα, σχετικά με το «και άφες ημίν... ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Ο ίδιος όμως θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα «μηδαμινός»» ή «ξένος», αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου.

Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό; Αλλά μαζί του ούτως ή άλλως συναντιέμαι στην αιωνιότητα, έξω από την οποία είναι αδιανόητη η ύπαρξη ακόμη και του ιδίου του χρόνου. Ή όπως έλεγε ο Γέροντας Σιλουανός, «ο αδελφός μου είναι η ζωή μου». Σε τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα και με φυσικό τρόπο συγχωρεί σε όλους τα πάντα και αγαπά πραγματικά τους εχθρούς του. Αλλά την αληθινή αυτή ευαγγελική κατάσταση κατορθώνουν μόνον όσοι πραγματικά πιστεύουν.

Η προσευχή που απορρέει από τέτοια παιδική πίστη αμεσότητας αποκαλύπτει στον άνθρωπο άλλους ορίζοντες, μπροστά στους οποίους όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος ... Σου είναι γνωστή η πορεία αυτή της σκέψεως. Ας μεταφερθούμε σε άλλο θέμα... Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην ανάσταση, αν η μικρή αυτή και ελεεινή ζωή είναι η μοναδική γι’ αυτόν και μετά από αυτήν καταλήγει σε πλήρη εκμηδένιση, πώς μπορεί να συγχωρεί εκείνους που τον βλάπτουν στη φτώχια του; Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του από τα πλήγματα μισεί τους εχθρούς, αποστρέφεται κάθε άνθρωπο που τον εκβιάζει.

Ακόμη χειρότερα, θέλει στη μηδαμινότητά του να δοκιμάσει τον εαυτό του ως δεσπότη και ισχυρό, και έτσι φθάνει στην εγκληματική βία εναντίον του αδελφού του. Από εδώ προκύπτουν ατελείωτες συγκρούσεις, αδελφοκτονίες και αλληλοκτονίες σε πολέμους, που ποτέ δεν σταματούν. Και κατά τη συνείδησή μου η μοναδική οδός προς την αυθεντικά «διαφανή» και αληθινά «ανθρώπινη» ειρήνη είναι να γίνει όλη η ανθρωπότητα κατ’ εικόνα του Ανθρώπου-Χριστού.

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

- See more at: πηγή

Ο θρύλος του πελεκάνου και ο Χριστός

Μέσα στους άφθαστους υμνολογικούς θρήνους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι συγκινούν κάθε καρδιά, ξεχωρίζει το αλληγορικόν εγκώμιον του Επιταφίου, το όποιον ψάλλει:
«’Ώσπερ πελεκάν την πλευράν Σου τετρωμένος, Λόγε, σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

Ο πελεκάν είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του. Τρέχει παντού για να εξοικονόμηση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών…

Επιστρέφων ο πελεκάν ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’ αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.

Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…

Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!

- Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;

- Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!

- Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;

Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων.

Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!! Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου.

Αλλά από την στιγμήν πού ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως πού δημιουργεί η αμαρτία.

- ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι το σωτήριον δι’ ημάς φάρμακον.

- Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!

Από το περιοδικό «Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου», εκδ. Ιεράς Μονής Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκοβρύσεως Αττικής, τεύχος 398 (Μάρτιος-Απρίλιος 2001), σελ. 60-61 

το είδαμε εδώ

ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ:"ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΗΔΗ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ"!!! Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΕΥΩΔΙΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΕΥΩΔΙΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Τούρκος γνωστός : Εσείς οι Έλληνες πρέπει να είστε τρελοί ή ξέρετε κάποιο μεγάλο μυστικό.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα ας ξεδιπλώσουμε μικρά προσωπικά βιώματα πιστεύοντας ότι συνεισφέρουμε το ελάχιστο σε αυτό που είναι ο αιώνιος Πόθος του Έλληνα Ρωμιού.

Τον Ισμαήλ, τον Τούρκο γνωστό μου που δεν είναι το πραγματικό όνομα του για λόγους δεοντολογίας και προστασίας της ατομικής ακεραιότητας, τον γνώρισα στην Μεγ. Βρετανία όταν εγώ και αυτός βρεθήκαμε να σπουδάζουμε στο ίδιο τμήμα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία του Κυπριακού, δηλ . το 1975.

Αυτός ήρθε εκεί από την Κωνσταντινούπολη και εγώ από μια επαρχιακή πόλη της Αν. Μακεδονίας.

Στην αρχή με απέφευγε , γεγονός που το κατάλαβα και έτσι δεν ήξερα την καταγωγή του.

Κάποια μέρα άλλοι συμφοιτητές μου ήρθαν με χαμόγελα και μου ανακοίνωσαν ότι ο Ισμαήλ δεν μου μιλάει γιατί με φοβάται λόγω των γεγονότων του Κυπριακού καθότι είναι τουρκικής καταγωγής.

Άδραξα την ευκαιρία και τον πλησίασα σε μια ανύποπτη στιγμή και παρατήρησα επάνω του με τον πρώτο χαιρετισμό μου ένα ξάφνιασμα με φόβο.

Τελικά γίναμε φίλοι και γνωστοί αποδεχόμενος ο Ισμαήλ τα εγκλήματα που έκαναν οι ομοεθνείς του στην μαρτυρική Κύπρο μας.

Στις επόμενες δεκαετίες διατηρήσαμε μια αραιή επικοινωνία στο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων.

Σήμερα ο Ισμαήλ είναι ένας λαμπρός επιστήμονας και ένα ανοικτό μυαλό με πολλές απορίες για το τι μέλλει γενέσθαι στην χώρα του.

Όμως έχει απορίες και προβληματισμούς και με εμάς τους Έλληνες πως φτάσαμε σε αυτό το οικονομικό χάλι με την καταιγίδα των μνημονίων.

Το βασανίζει όμως και κάτι βαθύτερο και θέλησε να μου το διαμηνύσει μέσω τρίτων.

"Πως εσείς οι Ρωμιοί που όπως μας λένε τα διεθνή ΜΜΕ πάτε για φούντο , τώρα περισσότερο από κάθε φορά ασχολείστε με την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και την προσδοκία για την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας;"

Ο Ισμαήλ γνωρίζει ότι αρθρογραφώ και είμαι σκληρός κριτής των νεοθωμανικών πολιτικών επιλογών.

Σημειωτέον ότι Ισμαήλ μένει σε απόσταση αναπνοής από την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.

Αντί για απάντηση τον παρέπεμψα πάλι μέσω τρίτων για ευνόητους λόγους σε άρθρο μου της 12 Σεπτεμβρίου του 2015 με τον τίτλο:

" Όταν ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ μπει στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ τελειώνουν όλα και ξεκινούν όλα."

Η απάντηση του Ισμαήλ όπως μου ήρθε μετά την ανάγνωση του κειμένου από αυτόν.

«Ρωμιέ Κώστα, ούτε τρελοί είστε αλλά και ούτε ξέρετε κανένα μυστικό γιατί το μυστικό το ξέρω εγώκαι να το πεις με τον τρόπο σου στους Έλληνες.– Την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ήδη την "χάσαμε" .

΅

– Τα βράδια που περπατώ γύρω από αυτήν και όχι μόνο εγώ , η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μοσχομυρίζει θυμίαμα σαν αυτό που καίτε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

– Την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα έντονα και το σημείωσα ήταν πέρσι στις 13 Ιανουαρίου το βράδυ».

Συγκλονίστηκα- συγκινήθηκα- ανατρίχιασα.

Στις 13 Ιανουαρίου του 2015 έγινε η Αγιοκατάταξη του Οσίου Παισίου του Αγιορείτη.

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση

ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

το είδαμε εδώ

Ο Διάλογος των Πατέρων και των Νεομαρτύρων με το Ισλάμ. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Είχαμε παραθέσει θέση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά με την οποία, όπως είπαμε, κατεδαφίζει ολοκληρωτικά το Ισλάμ, γιατί διαπιστώνει ότι και η πίστι τους και η ζωή τους είναι θεομισείς.
Επειδή δεν επίστευσαν στον Χριστό ως Θεό και αστόχησαν, παραδόθηκαν και εις πάθη ατιμίας. Κατά την πρώτη του επικοινωνία με τους Μουσουλμάνους στη Λάμψακο γράφει ότι πολλοί από αυτούς έδειξαν άγριες διαθέσεις εναντίον του, τον προσέβαλαν και φιλονικούσαν μαζύ του προβάλλοντας την αιχμαλωσία του ως απόδειξη της μη αληθούς πίστεως των Χριστιανών. Προσθέτει μάλιστα ότι τον περιτριγύριζε και πολύ πλήθος Χριστιανών, ανδρών, γυναικών και παιδιών, από τους οποίους άλλοι ήθελαν να εξομολογηθούν, άλλοι να ερωτήσουν για διάφορα θέματα της πίστεως, ενώ οι περισσότεροι ζητούσαν να μάθουν την αιτία, για την οποία ο Θεός εγκατέλειψε το Γένος μας, προφανώς επηρεασμένοι από όσα έλεγαν οι Μουσουλμάνοι.
Μερικοί μάλιστα έκλαιγαν από συμπάθεια για την αιχμαλωσία του Αγίου Γρηγορίου. Έμειναν επτά ημέρες στη Λάμψακο και την όγδοη ανεχώρησαν για την πόλη Πηγές. Κατά τη διαδρομή ο ομολογητής Άγιος υπέστη απερίγραπτες ταπεινώσεις και βασανιστήρια, όπως γράφει· «Και τα της οδού ταύτης πάθη βουλομένω μοι καταλέγειν ούτε μέλαν, όσον νυν ευπορώ, ούτε ο χάρτης αρκέσει» (Αυτόθι 9, ΕΠΕ 7,168).
Μετά από τρεις ημέρες έφθασαν στις Πηγές. Ταλαιπωρημένους από την οδοιπορία τους άφησαν να διανυκτερεύσουν στην ύπαιθρο, μολονότι είχε πολύ ψύχος· ήταν Μάρτιος μήνας. Ξεχώρισαν τον Άγιο μαζί με μερικούς μοναχούς· τους εφοβέριζαν με ανήκουστες απειλές, για να αυξήσουν τα ποσόν των λύτρων, τα οποία όμως δεν είχαν να προσφέρουν, για να απελευθερωθούν.
Τελικώς τους φιλοξένησε κάποιος Χριστια­νός και τους περιέθαλψε επί τρεις μήνες στις Πηγές, όπου στην Εκκλησία του Χριστού συγκεντρώνονταν και οι ντόπιοι και οι αιχμάλωτοι, για να ακούσουν την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου.

Μετά την πάροδο τριών μηνών οδηγήθη καν στη Προύσα. Στα περίχωρα της Προύσας σε ένα λοφώδη τόπο, όπου οδηγήθηκαν, διεξήγαγε ο Άγιος Γρηγόριος διάλογο με τον Ισμαήλ, γιο του μεγάλου αμηρά. Μεταξύ άλλων τον ερώτησε ο Ισμαήλ, αν οι Χριστιανοί δεχόμαστε και αγαπούμε τον προφήτη τους Μωάμεθ· «εκείνος ήρετο πάλιν, εισδεχόμεθα και αγαπώμεν και ημείς τον προφήτην αυτών Μεχούμετ» (Αυτόθι 14, ΕΠΕ 7, 172).
Σημερινοί πατριάρχες, αρχιερείς και θεολόγοι δεν χρειάζεται καν να ερωτηθούν, ούτε βέβαια να υποστούν τις ταλαιπωρίες της αιχμαλωσίας του Αγίου Γρηγορίου· σπεύδουν μόνοι τους να απαντήσουν θετικά, όχι ασφαλώς, για να αποφύγουν διώξεις και ταλαιπωρίες, αλλά ως «προοδευτικοί» και παγκοσμιοποιημένοι, για να δείξουν ότι αυτοί έχουν υπερβή όλες τις διακρίσεις, που χωρίζουν τους ανθρώπους, ακόμη και τις θρησκευτικές διαφοροποιήσεις, δεν είναι ρατσιστές και φανατικοί, σαν τον Άγιο Γρηγόριο, ο οποίος αμέσως απάντησε χωρίς να σκεφθεί τις οποιεσδήποτε συνέπειες, ότι ούτε τον δεχόμαστε ούτε τον αγαπούμε τον Μωάμεθ.
Όταν ο Ισμαήλ του εζήτησε τον λόγο αυτής της αρνήσεως και απορρίψεως, ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν πιστεύουμε στην διδασκαλία του, απορρίπτουμε την διδασκαλία του, και επομένως για τον λόγο αυτό δεν μπορούμε να τον δεχθούμε και να τον αγαπήσουμε ως διδάσκαλο και προφήτη· «τω μη πιστεύοντι τοις του διδασκάλου λόγοις ουκ ένι τον διδάσκαλον ως διδάσκαλον αγαπάν» (Αυτόθι 172 -174).
Συνεζήτησαν και επί άλλων θεμάτων κατά την συζήτηση ήταν εμφανής η σκωπτική διάθεση του Ισμαήλ· δεν συμπεριφέρθηκε πάντως άγρια, μολο νότι, όπως γράφει ο Άγιος Γρηγόριος, «καθάπερ λέγουσιν οι τούτον ειδότες, ούτος εστί των απηνών και κατά Χριστιανών μεμηνότων τα πρώτα» (Αυτόθι 15, ΕΠΕ 7,174).
Στη συνέχεια τους οδήγησαν στην Νικομήδεια ενώπιον του ιδίου του αμηρά Ορχάν, ο οποίος, επειδή εντυπωσιάσθηκε από το ενδιαφέρον του Χριστιανού γιατρού του Ταρωνείτη για τον Άγιο Γρηγόριο, ρώτησε «Τίς ποτε και οίός εστίν ο καλόγερος ούτος;». Όταν του εξήγησε σχετικώς ο ιατρός, ο αμηράς απήντησε ότι έχει και αυτός σοφούς θεολόγους, οι οποίοι θα συζητήσουν μαζύ του. Έστειλε και εκάλεσε αμέσως τους Χιόνες, εξισλαμισθέντες Χριστιανούς, για τους οποίους ο Άγιος Γρηγόριος λέγει ότι τί ποτε άλλο δεν είχαν μάθει από τον Σατανά, από το να βλασφημούν και να ασεβούν στο πρόσωπο του Χριστού· «ανθρώπους μηδέν άλλο μελετήσαντας και παρά του Σατανά διδαχθέντας ή βλασφημίαν και αναισχυντίαν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον του Θεού Υιόν» (Αυτόθι 17, ΕΠΕ, 7,176).

Την ίδια στάση τηρούν απέναντι της θεότητας του Χριστού οι Μουσουλμάνοι όλων των εποχών και οι σημερινοί, που μετέχουν στους διαθρησκειακούς διαλόγους· έγραψε όμως πο τέ κανείς από τους ιδικούς μας διαλεγομένους ότι η πίστη τους αυτή είναι βλασφημία και αναίδεια, διδαγμένη από τον Σατανά;
Τα πρακτικά της συζητήσεως με τους Χιόνες τα διέσωσε ο ιατρός Ταρωνείτης· ο Άγιος Γρηγόριος δεν αναφέρει λεπτομέρει ες από την συζήτηση αυτή γράφοντας Προς την εαυτού Εκκλησίαν· παραπέμπει στην ανάγνωση των πρακτικών που διαδόθηκαν με αντίγραφα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά ο Άγιος Γρηγόριος, διεξάγει στην Νικομήδεια τον δεύτερο διάλογο με τους Μουσουλμά νους, μετά από εκείνον με τον Ισμαήλ.
Είναι πάντως και αυτό χαρακτηριστικό ότι ο ιατρός Ταρωνείτης, που διέσωσε αυτόν τον διάλο γο, χαρακτηρίζει τους Μουσουλμάνους ως «αθέους», δείγμα και αυτό του πόσο ταιριά ζουν οι διάλογοι των Αγίων με τους σημερι νούς διαλόγους, οι οποίοι ξεκινούν από την εκτίμηση ότι έχουμε τον ίδιο Θεό· είναι αδια νόητο στους σημερινούς διαλόγους της διαθρησκειακής διαπλοκής να χαρακτηρισθούν οι Μουσουλμάνοι ως άθεοι. Όμως ο τίτλος του σχετικού έργου γράφει· «Διάλεξις προς τους αθέους Χιόνας, συγγραφείσα παρά του ιατρού τού Ταρωνείτου».
Κατά τη συζήτηση εδόθη εν πρώτοις ο λόγος στον Άγιο Γρηγόριο, ο οποίος παρουσίασε τα βασικά θέματα της Χριστιανικής πίστεως, τονίζοντας εκείνα εις τα οποία διαφέρει ο Χριστιανισμός από το Ισλάμ, την διδασκαλία δηλαδή περί Αγίας Τριάδος και περί της θεότητος του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, απαντών σε σχετικές ενστάσεις των Μουσουλμάνων.
Ο παριστάμενος στη θέση του αμηρά άρχων Παλαπάνος, γνωρί­ζοντας προφανώς την απάντηση που είχε δώσει ενωρίτερα ο Άγιος Γρηγόριος στον Ισμαήλ υπέβαλε τώρα την ίδια ερώτηση, συμπληρωμένη όμως με κάποια διαπίστωση ελλείψεως αμοιβαιότητας και αλληλοκατανοήσεως με ευθύνη των Χριστιανών, διότι ενώ οι Μουσουλμάνοι δέχονται τον Χριστό, τον τιμούν και τον αγαπούν, όπως και την μη τέρα του, δεν πράττουν το ίδιο και οι Χρι στιανοί για τον Μωάμεθ· «Ο αυθέντης ορίζει σε ειπείν πως ημείς μεν δεχόμεθα τον Χριστόν και αγαπώμεν και τιμώμεν και λέγομεν αυτόν είναι του Θεού Λόγου και πνοήν, έχομεν δε και την μητέρα αυτού πλησίον του Θεού, υμείς ου δέχεσθε τον προφήτην ημών, ουδέ αγαπάτε αυτόν;» (Διάλεξις προς τους αθέους  Χιόνας 13, ΕΠΕ 7, 220-222).

            Τώρα και η απάντηση του Αγίου Γρηγορίου είναι συμπληρωμένη και ολοκληρωμένη σε σχέση με την απάντηση, που έδωσε στον Ισμαήλ. Δεν πιστεύουμε στη διδασκαλία του Μωάμεθ, «δια τούτο ουκ αγαπώμεν ημείς τον Μεχούμετ».
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εδίδαξε ότι θα έλθει πάλιν, για να κρίνει όλον τον κόσμον και μας παρήγγειλε να μη δε χθούμε κανένα άλλον προ της δικής του πα ρουσίας. Έλεγε επίσης προς όσους δεν επίστευαν εις αυτόν, ότι ήλθεν εξ ονόματος του Πατρός και δεν τον εδέχθησαν·        εάν έλθει κάποιος άλλος στο δικό του όνομα, αυτόν θα τον δεχθούν. Είναι σαφής εδώ ο υπαινιγμός ότι ο Μωάμεθ ήταν αυτόκλητος και όχι θεόκλητος, απόστολος του εαυτού του και όχι του Θεού, και όμως τον εδέχθησαν οι Μου σουλμάνοι.
Προσθέτει ο Άγιος Γρηγόριος, για να αιτιολογήσει την εκ μέρους των Χριστιανών απόρριψη του Μωάμεθ, όσα γράφει ο απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας· «Καν άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίσηται υμίν παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Αυτόθι 13, ΕΠΕ 7, 222, Γαλ. 1,8).
Επιτυχέστατες είναι οι απαντήσεις του Αγίου Γρηγορίου στα ερωτήματα, γιατί δεν περιτέμνονται οι Χριστιανοί και γιατί τιμούν τις Άγιες εικόνες, ενώ η Αγία Γραφή απαγο ρεύει κάτι τέτοιο. Και ενώ οι άρχοντες μετά τη συζήτηση χαιρέτησαν με σεβασμό το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και απεχώρησαν, ένας από τους Μουσουλμάνους Χιόνες «προσκαρτερήσας ύβρισε τον μέγαν του Θεού αρχιερέα αισχρώς και ορμήσας επάνω αυτού έδωκεν αυτώ πληγάς κατά κόρρης» (Αυτόθι 16, ΕΠΕ 7, 224). Πόσες ύβρεις και πληγές δέχονται οι διεξάγοντες σήμερα τους διαλόγους, που τολμούν να ισχυρίζον ται ότι μιμούνται τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά;
Από την Νικομήδεια μετέφεραν τον Άγιο Γρηγόριο στην Νίκαια, την ιστορική πόλη των δύο οικουμενικών συνόδων, της πρώτης (325) και της εβδόμης (787). Προβαίνει σε ενδιαφέρουσα σύντομη περιγραφή της πόλεως. Ο ίδιος κατευθύνθηκε στην Ιερά Μονή του Υακίνθου, όπου και εγκατεστάθηκε μόνος, διότι ήδη και τα μέλη της συνοδίας του, οι συναιχμάλωτοί του κληρικοί και μοναχοί, είχαν κα τορθώσει να ελευθερωθούν με καταβολή λύτρων, τα οποία γι' αυτούς ήταν λιγώτερα.
Κάποια μέρα λοιπόν εξήλθε, για περίπατο έξω από την πόλη από την ανατολική πύλη. Συνέπεσε τότε να κηδεύουν οι Μουσουλμάνοι κά ποιον ομόπιστό του· εκ του μακρόθεν παρα κολούθησε τα τελούμενα και ο Άγιος Γρηγόριος. Όταν επέστρεφαν, κάθησαν μαζί με ένα τασιμάνη, ένα Μουσουλμάνο κληρικό δηλαδή, στο μέρος όπου καθόταν και ο Άγιος Γρηγόριος, ο οποίος, αφού ζήτησε κάποιον που να γνωρίζει και τις δύο γλώσσες, με δική του πρωτοβουλία άνοιξε συζήτηση με τον τασιμάνη, πολύ ενδιαφέρουσα.
Με αφορ­μή τα τελεσθέντα κατά την κηδεία ο διάλογος περιεστράφη γύρω από την σχετική τελετουργία και την μέλλουσα κρίση. Ό Άγιος Γρηγόριος παρετήρησε ότι θα έπρεπε οι ευχές τους, να αναπέμπονται προς τον Χριστό, εφ' όσον όπως και οι ίδιοι, πιστεύουν, κριτής όλων θα έλθει ο Χριστός.
Σύμφωνα μάλιστα με τον Αβραάμ ο Θεός θα κρίνει την οικουμένη, όπως και σύμφωνα με τον προφή τη Δανιήλ. Επομένως ο Χριστός ως Θεός θα κρίνει την οικουμένη, δεν είναι διαφορετικός από τον Πατέρα κατά την θεότητα, όπως δεν είναι διαφορετικό από τον ήλιο το ηλιακό απαύγασμα.

Ο τασιμάνης φάνηκε να δυσανασχετεί. Ανέπτυξε και τις δικές του θέσεις, ενώ εν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι, για να παρακολουθή σουν την συζήτηση. Είπε λοιπόν ότι οι Μουσουλμάνοι δέχονται όλους τους προφήτες και τον Χριστό, πιστεύουν δε και το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι θεϊκή αποκάλυψη, κατήλθεν εξ ουρανού. Στραφείς δε προς τον Άγιο Γρηγόριο τον ερώτησε: «Υμείς δε πως ου δέχεσθε τον ημέτερον προφήτην, ουδέ πι στεύετε τω τούτου βιβλίω, εξ ουρανού και αυτό καταβάντι» (Προς την εαυτού εκκλησίαν 23, ΕΠΕ 7,182-184).
Η απάντηση του Αγίου Γρηγορίου είναι πλήρης, θαρραλέα και αποφασιστική, όπως θα δούμε. Προϋποθέτει μάλιστα γνώση της σχετικής διδασκαλίας των προ αυτού αγίων, ιδιαίτερα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Είναι και αυτό αξιοπρόσεκτο σημείο των τότε διαθρησκειακών διαλόγων σε σχέση με τους σημερινούς. Τότε ελάμβαναν υπ' όψιν την προηγούμενη πατερική Παράδοση· εστηρίζοντο στους προ αυτών Αγίους Πατέρες, δεν μιλούσαν από κοιλίας, αυτοσχεδιάζοντας και αυτοφωτιζόμενοι.
Λέγει λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος, απαντώντας στον τασιμάνη, ότι είναι παλαιότερη συνήθεια να μη δεχόμαστε τίποτε ως αληθές, αν δεν υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες. Οι μαρτυρίες είναι δύο ειδών· το ένα είδος μαρτυρίας είναι τα ίδια τα έργα και τα πράγματα, το άλλο οι μαρτυρίες από αξιόπιστα πρόσωπα. Αναφέρεται στον Μωυσή και στις μαρτυρίες που υπάρχουν γι' αυτόν μέσα στην Αγία Γραφή, όπως και στον Χριστό, ο οποίος «μετά των εξαισίων ων ειργάσατο πολλών και μεγάλων, και παρ' αυτού Μωσέως και των άλλων προφητών μαρτυρείται». Δεν ισχύει το ίδιο και για τον Μωάμεθ, ο οποίος ούτε μαρτυρείται από τους προφήτες ούτε έκανε κάποιο θαύμα αξιόλογο· «Τον δε Μεχούμετ ούτε παρά των προφητών ευρίσκομεν μαρτυρούμενον ούτε τι ξένον ειργασμένον και αξιόλογον προς πίστιν ενάγον. Δια τούτο ου πιστεύομεν αυτώ ουδέ τω παρ' αυτού βιβλίω» (Αυτόθι 23-24. ΕΠΕ 7, 184).
Ο τασιμάνης δυσανασχέτησε· απολογήθη κε όμως προβάλλοντας το επιχείρημα ότι στο Ευαγγέλιο υπήρχαν μαρτυρίες για τον Μωάμεθ, αλλά τις έσβησαν, τις εξαφάνισαν οι Χρι στιανοί, και ότι δείγμα της θεϊκής ευλογίας και αποδοχής του Μωάμεθ είναι ότι διαρκώς από την ανατολή μέχρι τη δύση, σε όλη δηλαδή την οικουμένη, ο Θεός του χαρίζει νίκες εναντίον των άλλων εθνών· «Αλλά και εξ άκρας ανατολής εξελθών ηλίου, μέχρι και της αυτού δύσεως, ως οράς, νικών κατήντησεν».
Είναι συντριπτική η απάντηση του Αγίου Γρηγορίου στα επιχειρήματα αυτά του τα σιμάνη. Λέγει εν πρώτοις ότι από το Ευαγγέλιο δεν αποκόπηκε ούτε τροποποιήθηκε το παραμικρό. Υπάρχουν γι' αυτό φρικτές εντο λές· όποιος τολμήσει να αποκόψει κάτι ή να το αλλάξει αποκόπτεται από το Χριστό.
Κανείς Χριστιανός δεν θα τολμούσε να αποκόψει ή να αλλάξει τα θεοχάρακτα λόγια του Χριστού. Άλλωστε και οι πολλές μεταφράσεις του Ευαγγελίου μαρτυρούν γι' αυτό· θα είχε γίνει αντιληπτή η οποιαδήποτε παραχάραξη. Ακόμη και πολλοί αιρετικοί, που συμφωνούν σε μερικά με τους Μουσουλμά νους, δεν έχουν να δείξουν τέτοιο παραλλαγμένο Ευαγγέλιο. Στο Ευαγγέλιο άλλωστε υπάρχουν εμφανώς διδασκαλίες αντίθετες προς την διδασκαλία του Μωάμεθ· πως λοιπόν θα μαρτυρούσε το Ευαγγέλιο για τον Μωάμεθ

Επί πλέον δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο τίποτε σχεδόν που να μην έχει προλεχθή από τους προφήτες· αν λοιπόν υπήρχε γραμμένο κάτι για τον Μωάμεθ, θα το είχαν προείπει και οι προφήτες. Αντίθετα μέσα στο Ευαγ γέλιο υπάρχει γραμμένο και όχι σβησμένο ότι «ελεύσονται πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και πολλούς πλανήσουσι». Γι' αυτό και παραγγέλλει: «Μη ούν πλανηθήτε οπίσω αυτών» (Αυτόθι 24-25, σελ. 186).
Είναι βέβαια σωστό ότι ο Μωάμεθ προχώρησε από την Ανατολή μέχρι τη Δύση νικώντας τους άλλους λαούς. Πώς το κα τόρθωσε όμως αυτό; «Πολέμω και μαχαίρα και λεηλασίαις και ανδραποδισμοίς και ανδροκτασίαις ων ουδέν εκ Θεού του αγαθού προηγουμένως εστί, του εξ αρχής ανθρωποκτόνου δε μάλλον προηγούμενον θέλημα».
Και ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε από την Δύση και κατέκτησε την Ανατολή. Και πολλοί άλλοι σε διάφορες εποχές με τα στρατεύμα τα τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα της οικουμένης. Σε κανένα όμως απ' αυτούς δεν εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι τις ψυχές τους, όπως εσείς στον Μωάμεθ. Άλλωστε μολονότι χρησιμοποίησε ο Μωάμεθ τη βία και κολά κευε τις ηδονές, εν τούτοις δεν κατέκτησε και ολόκληρη την οικουμένη.
Αντίθετα η δι δασκαλία του Χριστού, μολονότι απομα κρύνει απ' όλες τις ηδονές της ζωής, εξαπλώθηκε στα πέρατα της οικουμένης, χωρίς να χρησιμοποιήσει βία, αλλά μάλλον νικώντας την βία που άλλοι ασκούσαν εναντίον της, ώστε πράγματι μόνον αυτή να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η νίκη που νίκησε τον κόσμο. Είναι κλασικό απολογητικό κείμενο και αξίζει να το παραθέσουμε «Τι δε και Αλέξανδρος ουκ εκ δύσεως κινήσας την ανατολήν υπηγάγετο πάσαν; Αλλά και άλλοι άλλοτε πολλάκις στρατευσάμενοι πολλοί της οικουμένης επεκράτησαν πάσης. Ουδενί δε τούτων ουδέν γένος τας εαυτών ενεπίστευσαν ψυχάς, ως υμείς τω Μεχούμετ. Καίτοι ούτος, ομού τε βίαν επάγων και τα καθ' ηδονήν προτεινόμε νος, ουδέ μέρος εν όλον της οικουμένης προσηταιρίσατο· η δε του Χριστού διδασκαλία, καίτοι των του βίου σχεδόν απάντων ηδέων απάγουσα, πάντα τε περιέσχε της οικουμέ νης τα πέρατα και μεταξύ των αυτή πολεμούντων κρατεί, μηδεμίαν αύτη βίαν επάγουσα, νικώσα δε μάλλον την αντεπαγομένην βίαν εκάστοτε, ως και ούτω ταύτην είναι την νίκην την τον κόσμον νικήσασαν» (Αυτόθι 28, σελ. 188-190).
Η συντριπτική αυτή και θαραλλέα απάντηση του Αγίου Γρηγορίου εξόργισε τους Τούρκους. Οι παρατυχόντες Χριστιανοί παρατήρησαν τις κακές διαθέσεις τους και με νόημα προέτρεψαν τον Άγιο Γρηγόριο να μετριάσει τους λόγους, ο οποίος πράγματι χαμογελώντας με ιλαρότητα είπε ότι είναι φυσικό να διαφωνούμε, γιατί διαφορετικά θα είχαμε την ίδια πίστη (Αυτόθι).
Ανταπροκρινόμενος στην τελευταία αυτή εξ ανάγκης προκληθείσα συναινετική ατμόσφαιρα κάποιος από τους Τούρκους είπε ότι θα έλθει κάποτε καιρός που θα συμφωνήσουμε μεταξύ μας: «Έσται ποτέ ότε συμφωνήσομεν αλλήλοις». Στην διαπίστωση αυτή συνεφώνησε και ο Άγιος Γρηγόριος, δίνοντας κατ' οικονομίαν τόπο στην οργή των Τούρκων, και ασφαλώς χωρίς ποτέ να πι στεύει ότι είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι (Αυτόθι).

Είναι μάλιστα ευτύχημα ότι το διευκρινίζει αυτό στη συνέχεια ο Άγιος Γρηγόριος, για να προλάβει τυχόν παρανοήσεις, όπως πράγματι έγινε στον σύγχρονο διαθρησκειακό διάλογο, όπου η φράση αυτή του Αγίου Γρηγορίου, παρερμηνεύθηκε και θεωρήθηκε ότι τάχα συνεφώνησε ο Άγιος Γρηγόριος ότι «θα έλθη ποτέ ο χρόνος καθ' όν θα επέλθη η μεταξύ αυτών (Ορθοδόξων και Ισλάμ) αλληλοκατανόησις», πράγμα που ευχήθηκε να γίνει σύντομα (Βλ. Επίσκεψις 510 (31.10.1994) σελ. 7. Ορθοδοξία και Ισλάμ, Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος, 2000, σελ. 20-21). Με αυτήν την παρερμηνεία οι υποστηρικτές των διαθρησκειακών συναντήσεων και διαλόγων καθησυχά ζουν την συνείδησή τους, ότι τώρα ήλθε η εποχή της αλληλοκατανοήσεως και ότι αυτοί δεν κάνουν τίποτε από το να πραγματοποιούν αυτό που ευχήθηκε ο Άγιος Γρηγόριος.
Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν, διότι στη συνέχεια ο Άγιος Γρηγόριος διευκρινίζει ότι την συμφωνία αυτή μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ την βλέπει να πραγματοποιείται όχι στο ιστορικό επίπεδο, σε κάποια μελλοντική περίοδο της ιστορίας, άλλα σε υπεριστορικό επίπεδο, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Ευχήθηκα, λέγει πράγματι να έλθει ο καιρός εκείνος: «Συνεθέμην γαρ μνησθείς της του αποστόλου φωνής, ότι επί "τω ονόματι Ιησού Χριστού παν γόνυ κάμψει και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός"· τούτο δ' έσται πάντως εν τη Δευτέρα Παρου σία, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Προς την εαυτού εκκλησίαν 29, ΕΠΕ 7, 190).
Ποια σχέση λοιπόν έχουν οι διάλογοι του Αγίου Γρηγορίου, ο οποίος αιχμάλωτος και ταλαιπωρημένος ενώπιον αγρίων και βαρβά ρων συνομιλητών, δεν εδίστασε να ομολογήσει και να μαρτυρήσει ότι το Ισλάμ είναι παν τελώς ξένο προς το Ευαγγέλιο και ο προφή της τους, ο Μωάμεθ, ένας απλός στρατιωτι κός ηγέτης που επεβλήθη με τη στρατιωτική βία και κολακεύοντας τις ανθρώπινες αδυνα μίες, με τους σημερινούς διαλόγους των υποχωρήσεων, των εξισώσεων, όπου λείπει παντελώς η διάθεση ομολογίας και μαρτυρίας;
Τουλάχιστον να σεβόμαστε την αλή­θεια και να μη διαστρέφουμε την ζωή και την διδασκαλία των Αγίων. Να έχουμε το θάρρος να δεχθούμε ότι όσα γίνονται στους διαθρησκειακούς διάλογους είναι άρνηση του Ευαγγελίου και προσβολή των Αγίων, ιδιαί τερα των Μαρτύρων και Νεομαρτύρων.

π. Θεόδωρος Ζήσης 
πηγή

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, "Είναι παραπλανητικό ότι το μάθημα των θρησκευτικών έχει ομολογιακό χαρακτήρα"

"Είναι παραπλανητικό ότι το μάθημα των θρησκευτικών έχει κατηχητικό και ομολογιακό χαρακτήρα" δηλώνει στο Πρώτο ΘΕΜΑ ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (3/4/2016):

ΠΗΓΗ