Κυριακή του παραλύτου: Δεν έχουμε άνθρωπο; έχουμε όμως Θεάνθρωπο!

Ὁλόκληρη ἡ ζωή μας εἶναι μία ἀλληλουχία συνεχῶν ἐπιθυμιῶν. Τὸ εἶναι μας συνίσταται στὸ θέλειν καὶ μὴ θέλειν. Μᾶλλον δὲ καὶ τὸ μὴθέλειν εἶναι καὶ αὐτὸ ἀποτέλεσμα θελήσεως. Ταυτιζόμαστε μὲ τὰ «θέλω» μας, ἀδελφοί μου, καθὼς αὐτὰ ἀποτελοῦν ἐκφάνσεις τῆς προσωπικότητός μας. Χωρὶς θέλημα τὸὑπόβαθρο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου κατάῤῥέει. Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸἀνάγνωσμα τὸ λαχταριστὸ «θέλω» τοῦπαραλύτου στὴν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου, ἂνἤθελε νὰ γίνῃ καλά, εἶναι αὐτονόητο. Ἕνας ταλαιπωρημένος γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνιαἀσθενὴς δίνει μία ἄλλη παράμετρο στὴδιάσταση τῆς ἐπιθυμίας του: «Δὲν ἔχω, Κύριε,ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὲ βάλῃ στὴ θαυματουργικὴδεξαμενή»· τουτέστιν: «Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω καλά, ὅμως κανένας δὲν θέλει νὰ μὲ βοηθήσῃνὰ γίνω καλά».

Τὰ «θέλω» τῶν ἀνθρώπων, οἱ ἐπιθυμίες τους, διαμορφώνουν τὴν ἱστορία. Καὶἡ ἱστορία εἶναι τὸ χωροχρονικὸ πλαίσιο ἀλληλοσυγκρούσεων καὶ ταύτισηςἐπιθυμιῶν. Ὅ,τι κακὸ καὶ ὅ,τι καλὸ γίνεται στηρίζεται στὶς ἐπιθυμίες μας, ποὺἀποτελοῦν ἔκφραση τῆς φυσικῆς μας δύναμης νὰ θέλουμε, δηλαδὴ τῆς θελήσεώς μας. Τὸ θέλημά μας διαπνέεται ἀπὸ τὴ «μοῖρα» τῆς αἰωνιότητος. Τι σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι αὐτὸ ποὺ θέλουμε, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ πλέον δὲν τὸθέλουμε, τὸ θέλουμε γιὰ πάντα. Ἂν λόγου χάριν θέλουμε τὴν ἁμαρτία, ἀσχέτωςἂν κάποια στιγμὴ τὴν βαρεθοῦμε ἢ τὴν μισήσουμε, στὸ χρονικὸ διάστημα ποὺτὴν τεκμηριώνουμε μὲ τὴν πράξη μας ὡς ἀποτέλεσμα θελήσεως, τὴν θέλουμεὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς διάρκειας. Ὄχι μόνον ἡ ἱστορία γενικῶς, ἀλλὰ καὶ ἡπροσωπική μας ζωὴ εἶναι μία συνεχὴς ἐναλλαγὴ ἐπιθυμιῶν. Ὅταν ὅμως πεθαίνουμε, τὸ θέλημά μας παγιώνεται σὲ αὐτὸ ποὺ μέχρι τὴν τελευταῖα στιγμὴτοῦ βίου μας ἐπιθυμούσαμε. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς καταργεῖται μὲ τὸν θάνατο τὸ φυσικὸ ἢ γνωμικὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου· ἁπλῶς ὁριστικοποιεῖται στὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος. Ἂν λόγου χάριν ἀγαπῶ τὸν Χριστό, πεθαίνοντας, θὰ συνεχίσω νὰ Τὸν ἀγαπῶ ἀκόμη περισσότερο καὶ μάλιστα αἰωνίως. Ἂν Τὸνἀποστρέφομαι σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, ἡ θέα Του θὰ μοῦ δημιουργῇ περισσότερηἀποστροφὴ καὶ αἰωνίως θὰ θέλω νὰ ζῶ μακρυά Του. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἡΠαναγία μας Ἐκκλησία προτρέπει τὸν καθένα μας νὰ ἐναρμονίσῃ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ τὸ θέλημά του πρὸς τὸ σωτήριο καὶ ποτὲ ἐγωϊστικὸ θέλημα τοῦΘεοῦ καὶ ταυτόχρονα Τὸν παρακαλεῖ νὰ μᾶς παραλάβῃ «ἐν μετανοίᾳ καὶἐξομολογήσει».

Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, ἂς δοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου ληστοῦ στὸΓολγοθά. Καθ’ ὅλη του τὴν ζωὴ ἢθελε τὸ ἔγκλημα, τὴν ἀδικία, τὴν ἡδονή, τὴνἁμαρτία. Λίγες στιγμὲς πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό του θέλησε τὴν μετάνοια. Μὲαὐτὴν πορεύθηκε στὴν ἄλλη ζωή, ἐνῷ τὰ πολύχρονα ἀντίθετα θελήματαἔπαυσαν νὰ ὑπάρχουν. Τὠρα βέβαια θὰ ῥωτήσετε τι σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὸσημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.

Λοιπόν, ἀδελφοί μου· εἴμαστε ὅλοι παράλυτοι πνευματικῶς, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν θέλουμε τὴν θεραπεία μας. Καὶ μάλιστα ἐμεῖς σὲ σύγκριση μὲ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδὰ εἴμαστε σὲ πολὺ καλύτερη κατάσταση, διότι ἐμεῖς «ἔχομενἄνθρωπον». Ναι, ἔχουμε ἄνθρωπο, γιὰ νὰ συνδράμῃ στὴν παραλυσία μας, γιὰνὰ μᾶς βουτήξῃ στὴ δεξαμενὴ τῆς χάριτος, στὴν κολυμβήθρα τοῦ ἐλέους. Εἶναιὁ δικός μας ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπός μας, ὁ φίλος καὶ ἀδελφὸς καὶ πατέρας καὶἰατρὸς καὶ σωτήρας· εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὸν καθένα μας, ὁΚύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἀλλ’ ἔχουμε κι ἄλλους δικούς μας ἀνθρώπους, γιὰνὰ μᾶς βοηθήσουν. Εἶναι ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ Παναγία μας, εἶναι οἱ ἅγιοί μας, ποὺ μᾶς φωνάζουν νὰ τοὺς καλέσουμε σὲ βοήθεια, γιὰ νὰ μᾶς βάλουν στὴδεξαμενὴ τῶν θαυμάτων· εἶναι οἱ ἱερεῖς μας, ποὺ προθυμοποιοῦνται νὰ μᾶς βουτήξουν στὴν κολυμβήθρα τῶν μυστηρίων· εἶναι οἱ ἐξομολόγοι, ποὺ θὰχαροῦν νὰ μᾶς βαπτίσουν μέσα στὸ καρδιακὸ ὕδωρ τῆς μετανοίας, γιὰ νὰἐξέλθουμε ὑγιεῖς, «μηκέτι ἁμαρτάνοντες».

Πόσα χρόνια περίμενε ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδὰ τὴν θεραπεία του! Πόσηὑπομονὴ εἶχε αὐτὸς ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος! «Ἄνθρωπον οὐκ εἶχε»· κι ὅμως, να!ὁ Χριστὸς ἔγινε ὁ ἄνθρωπός του! Ἐμεῖς τι περιμένουμε; Πότε θὰ ζητήσουμε ἀπὸτὸν δικό μας ἄνθρωπο, τὸν Κύριό μας, καὶ ἀπὸ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, τὴν Θεοτόκο, τοὺς ἁγίους, τοὺς ἱερεῖς μας, τὴν δική τους βοήθεια; Πόσο κοντά μας εἶναι! κι ὅμως ἐμεῖς παράλυτοι, ξαπλωμένοι στὸ κρεβάτι τῆς ὀκνηρίας, θέλουμε διαρκῶς αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν αἰωνίως ἀπὸ τὸν Θεό.

Ῥωτοῦσαν τὸν φιλόσοφο Διογένη, τί ἔψαχνε μὲ τὸ φανάρι ἀναμμένο μεσημεριάτικα κι ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ἄνθρωπο γυρεύω». Αὐτὸν ποὺ ἔψαχνε ὁΔιογένης, ἀξιώθηκε νὰ δῇ καὶ νὰ συνομιλήσῃ ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά. «Σήκωἐπάνω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα», τοῦ εἶπε Ἐκεῖνος. «Σήκω ἐπάνω, πάρε τὴν καρδιά σου καὶ περπάτα τὸ δρόμο τοῦ Πνεύματος, ποὺ θὰ σὲ ὁδηγήσῃ στὴλύτρωση», λέγει καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς σωματικὰ ὑγιεῖς καὶ ταλαιπώρουςἀσθενεῖς ἀπὸ τὴν ἀναλγησία τῆς ἀγάπης, τὴν παραλυσία τῆς ψυχῆς μας, τὴνἀμέλεια γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἂς ἀκούσουμε τὴ φωνή Του, ἀδελφοί μου, καὶ θὰγίνουμε κι ἐμεῖς ὑγιεῖς.

π. Στυλιανός Μακρής

Τέλειος είναι μόνο ο Θεός! Εμείς είμαστε τελειούμενοι.

π. Ανδρέας Κονάνος

...Πες "Κύριε, δες την αδυναμία μου. Άνθρωπος είμαι" και ξαναπροσπάθησε. "Καλά - λέει κανείς - η εκκλησία δε μας θέλει τέλειους"; Τέλειος είναι μόνο ο Θεός! Εμείς είμαστε τελειούμενοι. Αυτή είναι μια μετοχή ενεστώτα που σημαίνει ότι συνέχεια τελειοποιούμαι. Δεν είμαι κάτι που έγινα και τελείωσε. Εντάξει, μην είσαι και τόσο εγωιστής που θες να 'σαι και τόσο τέλειος!Εντάξει! Δε θα σου πω "κάνε και καμιά αμαρτία", αλλά και όταν κάνεις και καμιά αμαρτία μη νιώσεις και ότι είναι κάτι παράξενο στη ζωή σου. Είσαι αμαρτωλός. Το 'χεις καταλάβει; Είσαι αμαρτωλός. Μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Ταπεινώσου, αγωνίσου, μην απελπίζεσαι, μην απογοητεύεσαι. Όταν έχεις πειρασμούς και νιώθεις το Θεό μακρυά, είναι πολύ κοντά ο Θεός!

Και αν τώρα περνάς ένα πρόβλημα και ένα αδιέξοδο τραγικό, να σου πω κάτι; Είναι η ώρα που έρχεται ο Θεός! Ετοιμάσου! Δεν ακούς τα βήματα του Θεού, παιδάκι μου; Έρχεται ο Θεός!

Μου έλεγε ένας φίλος μου: "Όταν έχω πειρασμούς, περιμένω το θαύμα του Θεού"... Ο αγώνας στην πνευματική ζωή δεν είναι σημείο ότι αποτύχαμε, ότι είναι τραγική η ζωή μας, αλλά είναι ο τρόπος στη ζωή μας! Αυτή είναι η ζωή μας: αγώνας, κόπος, προσπάθεια πάλι, δοκιμασίες, θλίψεις. Και μέσα σ'όλα αυτά κατεργαζόμαστε το μυστικό αυτό της αγιότητας.

Λοιπόν, συμπέρασμα: Πας πολύ καλά! Γιατί; Γιατί δεν πας καθόλου καλά! Γι'αυτό πας πολύ καλά! Πας πολύ χάλια, αλλά επειδή είσαι κοντά στην εκκλησία, είσαι κοντά στα πόδια του Χριστού, πέφτεις μπροστά στο Χριστό, γι'αυτό πας πολύ καλά.
Μην απογοητεύεσαι λοιπόν! Μη στεναχωριέσαι λοιπόν! Το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα!

πηγή 

Λόγος εἰς τὴν Κυριακὴν τοῦ Παραλύτου τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Πατμίου

Ὁ ἄνθρωπος κλίνει φυσικὰ στό νά λυπῆται καὶ νά πονᾶ στίς δυστυχίες καὶ συμφορὲς τῶν ἄλλων. Ἴσως ἐπειδὴ εἶναι κοινὲς ἢ ἐπειδὴ ὅλοι εἴμεθα ἀπὸ τὸ ἴδιο φύραμα, ἢ ἐπειδὴ δεν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπός «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα». Δέν εἶναι βέβαιος ὅτι ἀργότερα δέν θὰ φυτρώσουν στόν ἴδιον οἱ ἄκανθες τῶν πόνων τίς ὁποῖες βλέπει σὲ ἄλλους. Γι’ αὐτοὺς τοὺς λόγους δικαίως σύρεται κανεὶς σὲ συμπαθῆ διάθεση, ὅταν θεωρεῖ τίς ἀσθένειες καὶ τοὺς πόνους τῶν συνανθρώπων του. Ποῖος, λοιπόν, θὰ ἤταν τόσο σκληρὸς στήν καρδία, τόσο θηριογνώμων στήν διάθεση ὥστε να μὴ συλλυπηθεῖ καὶ νά μὴ συμπονέση σήμερα, ἀκούγοντας ἀπὸ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον τοὺς πολλοὺς ἐκείνους χρόνους, τοὺς ὁποίους ἐπέρασεν ὁ σημερινὸς παράλυτος κατάκοιτος,

σὰν ἀναίσθητος λίθος, ἐπάνω σὲ ἕνα κρεββάτι; Ποίου ἡ ψυχὴ δέν θὰ πονοῦσε ἀκούγοντάς πῶς αὐτὸς ὁ ταλαίπωρος ἤταν ὄχι μόνον παράλυτος ἀλλὰ καὶ εὑρίσκετο σὲ ἐσχάτην πτωχεία, καὶ γι’ αὐτὸ ἤταν ἔρημος ἀπὸ φίλους, γυμνὸς ἀπὸ συγγενεῖς; Ποῖος νά μὴ συλλυπηθεῖ, ὅταν συλλογισθὴ ὄχι μόνον τοὺς πόνους πού τοῦ προκαλοῦσε ἡ βαρυτάτη ἀσθένεια τῆς παραλυσίας, ἀλλὰ ἀκόμη τὴν λύπη καὶ τὸ παράπονο πού ᾐσθάνετο ὅταν ἔβλεπε τὸν Ἄγγελο νά ταράσσει τὸ ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας, νά ἰατρεύεται ἄλλος καὶ νά φεύγει, καὶ ὁ ἴδιος να κείτεται πάντοτε ἐκεῖ; Μοῦ φαίνεται, λοιπόν, πὼς ὅσοι χρόνοι ἐπερνούσαν καὶ ὅσοι ἀσθενεῖς ἰατρεύοντο, τόσες πληγὲς ἐδέχετο ὁ δυστυχισμένος αὐτὸς παράλυτος, συλλογιζόμενος πῶς οἱ ἄλλοι ὅλοι εἶχαν συγγενεῖς καὶ φίλους, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐβοηθούσαν στήν θεραπείαν τους, ἐνῶ γι’ αὐτὸν δέν εὑρέθη ποτὲ σὲ τόσους χρόνους οὔτε φίλος οὔτε συγγενὴς νά τὸν βοηθήσῃ γιά νά ἰατρευθεῖ. Ποῖος, λοιπόν, εἶναί πού θὰ συλλογισθεῖ τὴν ἐσχάτην αὐτὴν πτωχεία τοῦ παραλύτου καὶ δέν θὰ λυπηθεῖ μαζὶ του; Καὶ καθὼς δεν ὑπάρχει κανείς πού νά μὴν παρακινηθεῖ σὲ συμπάθεια ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐσχάτη δυστυχία τοῦ παραλύτου, ὁμοίως δέν εὑρίσκεται κανείς πού νά μὴν ἀγανακτήσει καὶ να μὴν παρασυρθεῖ σὲ θυμὸν καὶ ὀργὴν ὅταν ἴδῃ ὅτι κάποιος ἄλλος παρόμοιος παράλυτος, ἔχοντας ἄνθρωπόν πού στέκεται πάντοτε πρόθυμος, ἕτοιμος νά τοῦ δώσει τὴν θεραπείαν, αὐτὸς παρακινημένος ἀπὸ τὴν ἰδικὴν του ἐθελοκακίαν καὶ ἀγνωσίαν, ἀναβάλλει τὸν χρόνον τῆς θεραπείας του, ἠμπορεῖ καὶ δεν θέλει νά σηκωθεῖ μέσα ἀπὸ τὸν τάφον ἐκεῖνον τῆς ἀσθενείας; Τοιοῦτον παράλυτον, τοιοῦτον ἀσθενή, ποῖος θὰ τὸν ἀκούσῃ καὶ δέν θὰ ἀγανακτήσῃ; Ποῖος θὰ τὸν ἴδη καὶ δέν θὰ ὀργισθεῖ ἐναντίον του; Ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν νά εὑρεθεῖ, θά μοῦ εἴπη κάποιος, τοιοῦτος ἀνόητος ἀσθενής, τοιοῦτος ἀναίσθητος παράλυτος, ποῦ νά ἀποστρέφεται τὸν ἰατρὸν του; Νά μὴ θέλῃ τὴν ὑγείαν του, ἀλλὰ νά προτιμᾶ νά εἶναι λεπρωμένος παρὰ καθαρός, νά εἶναι συζώντανος ἐνταφιασμένος μέσα στούς πόνους, μέσα στήν δυσωδία τῆς ἀσθενείας; Ναί, εἶναι πολλοί. Τόσοι, ὅσοι καὶ οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, οἱ ὁποῖοι μένουν κατάκοιτοι, παράλυτοι, ἀκίνητοι στήν ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅλους αὐτοὺς εἰκονίζει ὁ παράλυτος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποστρέφεται τὸν ἰατρὸν του, ἐκεῖνος πού εἶχε ἄνθρωπον, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νά τὸν ἰατρεύση σὲ μία στιγμή, χωρὶς νά χρειάζεται ἄγγελο νά ταράξῃ τὸ ὕδωρ μίαν φορὰ τὸν χρόνο, ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι «ὁ τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος», καὶ μάλιστα ἔχει στήσει πολλὲς φορὲς κολυμβῆθρες ἐμπρὸς στούς ὀφθαλμοὺς τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὅσα μυστήρια, ὅσοι σταλαγμοὶ δακρύων τῆς μετανοίας, τόσες καὶ οἱ θεραπευτικὲς ἀναταραχές. Ὄσες στιγμὲς ἔχει ἡ ὥρα, τόσες φορὲς καὶ ὁ τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος εἶναι ἕτοιμος να δώσῃ τὴν συγχωρήση γιά νά ἰατρεύση τὴν λέπραν τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅμως ὁ ἁμαρτωλός, ὁ πνευματικὼς παράλυτος, σφαλίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ να μὴν ἴδῃ τὸν ἰατρόν, προτιμᾶ νά εἶναι νεκρός, κατάκοιτος στήν ἁμαρτία παρὰ ζωντανὸς στήν ἀρετή.

   Ἀπὸ ποῦ προέρχεται αὐτὴ ἡ ἐσχάτη ἀναισθησία; Ἀπὸ ποῦ αὐτὴ ἡ ἀξιοδάκρυτος καταδίκη στόν ἁμαρτωλόν; Ἀπὸ τὴν πονηρὰν συνήθεια τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὴ εἶναι πού ἔχει δεμένον τὸν ἁμαρτωλὸ στό κρεβάτι τῆς ἀναισθησίας, αὐτὴ εἶναι πού τὸν παρακινεῖ νά προτιμήσει τὸν θάνατον ἀπὸ τὴν ζωήν. Καὶ γιά νά βεβαιωθεῖς πῶς εἶναι τόσο δυνατὴ αὐτὴ ἡ συνήθεια, πρόσεχε: Ἐκεῖνός πού ἔχει ἀνοικτες τίς ἀκοὲς του στό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ δέχεται μὲ τόσην προθυμία τὰ κηρυττόμενα, ὡσὰν ἐπιστολές πού τοῦ στέλλει ὁ Οὐράνιός του Πατήρ, εὔκολα ἀντιλαμβάνεταί πῶς ὁ σημερινὸς παράλυτος παριστάνει μίαν εἰκόνα ἐκείνου πού εἶναι δεμένος ἀπὸ τὴν συνήθεια τῆς ἁμαρτίας. Διότι καθὼς ἡ παράλυσις, ἐπειδὴ διαλύει τὰ νεῦρα τοῦ σώματος, κάμνει τὸ σῶμα νεκρὸν καὶ ἀκίνητον, τοιουτοτρόπως καὶ ἡ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας, κόπτει τὰ νεῦρα τῆς ψυχῆς καὶ γι’ αὐτὸ τὴν κάμνει ἀκίνητον σὲ κάθε ἐργασία τῆς ἀρετῆς, στήν ὁποίαν δέν ἔχει δύναμιν ἡ ψυχὴ ν’ ἀνέβη, ἐπειδὴ σύρεται πάντοτε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτημάτων. Ὅθεν καὶ ὁ μέγας Βασίλειος γράφει: «ἡ συνήθειά πού ἐπαγιώθη, μὲ τὴν πάροδο μακροῦ χρόνου, λαμβάνει ἰσχὺν φύσεως. Γι’ αὐτὸ δέν εἶναι μικρὸς ὁ πόλεμος να νικήσῃ κάποιος τὴν συνήθεια». Ἂς κοπιάση ὅσον θέλει, ἂς προσπαθήση ὁποῖος θέλει μὲ ὅ,τι τρόπον ἠμπορεὶ νά κόψει ἔνα φυσικὸν ἰδίωμα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἂς εἰποῦμεν τὸ γελαστικὸν ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν. Ματαίως κοπιάζει. Κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ἡ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας, ὅταν γηράση, μεταβάλλεται σὲ φύσιν, ἀποκτᾷ ἰδιότητες φυσικῆς δυνάμεως. Καὶ βεβαίως, ὁ μέγας Πατήρ πού ἀναφέραμε δικαίως λέγει ὅτι δέν εἶναι μικρὸς ὁ πόλεμος νά νικήσει κάποιος τὴν παλαιὰν συνήθεια. Τρισόλβιος λοιπὸν καὶ ἄξιος πολλῶν ἐγκωμίων ὁποῖος, πρὶν νά γηράσει ἡ ἁμαρτία, τῆς κόπτει τὰ νεῦρα καὶ πρὶν τὸν νεκρώση αὐτή, τὴν θανατώνει. Καθὼς σὲ ἕνα καινουργίον ἀγγεῖον, ὅ,τι βαλεῖς στήν ἀρχὴ καὶ τὸ ἀφήσεις νά πολυκαιρίση, παίρνει ἐκείνου τὴν ὀσμή, εἴτε καλή εἶναι εἴτε κακή, καὶ ὕστερα ὅσον καὶ ἂν πλύνης ἐκεῖνο τὸ ἀγγεῖον, δέν ἠμπορεῖς μὲ τίποτε να ἀφαιρέσης ἐκείνην τὴν εὐωδίαν ἢ δυσωδίαν, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ ἡ ἁμαρτία, ὅταν πολυκαιρίση στήν καρδία, ὅταν γίνη συνήθεια, δύσκολα πλέον ἢ παντελῶς δέν χωρίζεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ ὅσον πολυκαιρίζει τόσον ῥιζώνει ἡ συνήθεια τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὅθεν ἐπαινῶ ἐκεῖνον τὸν σοφόν, ὁποῖος καὶ ἂν εἶναι, ὁ ὁποῖος θέλοντας να φανερώση τὸ πλάτος καὶ βάθος τῆς πονηρὰς συνηθείας, τῆς ἔδιδε τοιοῦτον σύμβολον. Ἐζωγράφιζεν ὡς ἱερογλυφικὸν ἔνα σπήλαιον ὑπόγειον μὲ τὴν ἐπιγραφήν: «τὸ εὖρος τόσον, ὅσον καὶ τὸ βάθος». Θέλοντας μὲ τοῦτο να φανερώση ὅτι ἡ πονηρὰ συνήθεια αὐξάνοντας κάθε ἡμέρα μὲ τὸ γάλα τῆς κακίας καὶ τῆς πονηρίας, ὅσον πολυχρόνιον πάθος εἶναι, τόσο εἶναι καὶ χειρότερον. Διότι καθὼς καὶ τὰ ἄλλα πράγματα ἀρχίζουν ἀπὸ μικρὰ καὶ αὐξανοῦν μὲ τὴν πολυκαιρίαν, μὲ ἀνάλογον τρόπον καὶ ἡ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας φθάνει μὲ τὴν πολυκαιρία σὲ τόσην αὐξήσῃ, ὥστε γίνεται ἀκατανίκητος. Γράφει μὲ πολὺν πόνο στο χρυσὸν βιβλίον τῶν Ἐξομολογήσεών του ὁ μέγας Αὐγουστίνος: ἀνεστέναζα δεμένος. Ἀπὸ ποῖον ὢ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Ὄχι ἀπὸ ἄλλον, λέγει, ὄχι ἀπὸ ξένην ἁλυσίδα, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικήν μου σιδηρᾶν συνήθεια, ἡ ἰδική μου θέλησις ἤταν ὁ τύραννος. Ἡ ἄρρηκτος ἅλυσις ἤταν ἡ συνήθεια, ἡ ὁποία μὲ ἔδεσε τόσον που μὲ ἔφερε σὲ ἀκολασίαν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, μὴν ἠμπορώντας να ἀποκόψω, ἔγινεν ἀνάγκη, καὶ ἡ ἀνάγκη κατέληξε να γίνη φύσις. Ὅθεν μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ φωνάζει: κανεὶς δεν ἠμπορεὶ να καταλάβῃ πόσην δυσκολίαν ἔχει, πόσον πόνον, πόσον πόλεμον, τὸ να ἀποκόψῃ κάποιος μίαν παλαιὰν συνήθεια, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτόν που ἔχει ἀγωνισθεῖ. Για ποῖον λόγον ὅμως, ἐξήγησε μας καθαρώτερα, διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης; Διότι, λέγει, ὁ πονηρὸς λογισμὸς γεννᾷ ἡδονήν, ἀπὸ αὐτὴν πάλι γεννᾶται ἡ συγκατάθεσις, καὶ ἀπὸ τὴν συγκατάθεσιν ἡ πρᾶξις, καὶ ἀπὸ τὴν πρᾶξιν ἡ συνήθεια, καὶ ἀπὸ τὴν συνήθεια γεννᾶται ἡ ἀνάγκη, καὶ αὐτὴν ἀκολουθεῖ ὁ θάνατος. Ὅθεν δεν σφάλλεις ἂν παρομοιάσης τὸν ἁμαρτωλὸν ἐκεῖνόν πού ἄφησε τὴν ἁμαρτία νά γίνη στήν ψυχὴ του συνήθεια, δέν σφάλλεις λέγω, ἐὰν τὸν παρομοιάσης μὲ κάποιόν πού ἔπεσε στα χέρια ἑνὸς ἀσπλάχνου καὶ ἀνελεήμονος τυράννου, τὸν ὁποῖον, θέλοντας ἐκεῖνος ὁ τύραννος να θανατώσει, τὸν ἔκλεισε σὲ μία σκοτεινὴν φυλακήν, χωρὶς νά τὸν κλειδώση. Πλὴν ὅμως ἔχασε τὴν πόρτα καὶ δέν εὑρίσκει ἀπό πού νά ἐξέλθει. Ὅθεν τριγυρίζοντας ἀποθνῄσκει ἐκεῖ μέσα. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σ’ ἐκεῖνον για τὸν ὁποῖον ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει συνήθεια. Αἰσθάνεταί πῶς εὑρίσκεται σὲ μία σκοτεινὴ φυλακὴ καὶ τριγυρίζει νά εὔρη τὴν πόρταν, πλὴν ὅμως τὴν ἔχει κλεισμένην ἡ πονηρὰ συνήθεια. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ ἀναβάλλει συνεχῶς νά εὔρη τὴν πόρτα τῆς ἐλευθερίας, εὑρίσκει τὸν θάνατον τῆς παντελοῦς ἀπωλείας, καθὼς ἔχει γραφή: «συνήθειαν λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία, ἕλκει εἰς παντελῆ ἀπώλειαν».

  Τὸ πρῶτον πού χρειάζεται γιά νά κόψει τίς ῥίζες καὶ τὰ νεῦρα μιᾶς πονηρὰς συνηθείας, δέν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι πού ἀχρόνως καὶ ἀκόπως θεραπεύει αὐτὸ τὸ ἀνιάτον πάθος, ὅπως κηρύττει ὁ σημερινὸς παράλυτος μὲ τὸν κράββατο στόν ὦμο. Αὐτὴ ὅμως ἡ παντοδυναμία δεν ἐνεργεῖ μόνη της. Ὄχι πῶς δέν ἠμπορεῖ, οὔτε πῶς δέν θέλει, ἀλλὰ γιά νά μὴν ἀναιρέση ἐκεῖνο πού ἐχάρισεν ἅπαξ διὰ παντὸς στόν ἄνθρωπο, τὸ προαιρετικόν. Χρειάζεται λοιπὸν πολλὰ ἡ παντοδυναμία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ γιά νά ἐνεργήση σ’ ἐμᾶς: τὴν ἀποχὴν τοῦ κακοῦ, τὸ μῖσος κατὰ τῆς ἁμαρτίας, τὴν συντριβὴν τῆς καρδίας, τὴν ἰκανοποίησιν, τὸ μυστήριον τῆς μετανοίας καὶ ἀληθινῆς ἐξομολογήσεως. Καὶ μαζὶ μὲ ὅλα αὐτά, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν θελήσῃ τοῦ ἀνθρώπου να κλίνη τὸν αὐχένα, καὶ μὲ θερμὰ δάκρυα να ζῆτα τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού λέγω γίνεται φανερὸν ἀπὸ τὸν σημερινὸν παράλυτον. Ἐγνώριζεν ὁ καρδιογνώστης μας Χριστὸς καὶ τοὺς πολλοὺς χρόνους πού τὸν εἶχεν ἡ ἀσθένεια δεμένον στόν κράββατον ἐπάνω, ἐγνώριζεν ἐπίσης καὶ τοὺς πόνους καὶ τὴν ταλαιπωρίαν τὴν πολλήν πού ὑπέμεινε. Δέν ἁγνοοῦσε οὔτε τὴν ἐπιθυμίαν πού εἶχεν ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος νά ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, οὔτε τὴν ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων, οὔτε τὴν ἐρημία τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν. Παρ’ ὅλα ταῦτα ὅμως τὸν ἐρωτᾷ: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» γιά νά τοῦ δώσῃ ἀφορμὴ νά τὸν ὁμολογήσῃ Κύριον καὶ Παντοδύναμον, καὶ μαζὶ μὲ τὴν ὁμολογία νά ζητήσει καὶ τὴν θεραπείαν του. Ἀλλὰ γιά νά δώσει καὶ σ’ ἐσέ, ἄνθρωπε, νά καταλάβεις πόσην δύναμη ἔχει ἡ πονηρὰ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά χρειάζεται τὴν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ γιά νά τὴν κόψῃ.

   Λοιπόν, ἐσὺ ταλαίπωρε ἄνθρωπε, τὸ ὑποφέρεις γιά μίαν κακὴν συνήθεια νά χάσεις τὴν οὐράνιο Βασιλείαν; Εἶναι τοῦτο ἔργο ψυχῆς λογικῆς, νά πωλεῖ γιά τόσο λίγο, γιά μίαν πρόσκαιρον ἡδονήν, τὴν δόξαν, τὴν παρρησίαν, τὴν ἀγάπην τῆς τρισυποστάτου Θεότητος; Εἶναι τοῦτο ἔργον φρονίμου ἀνδρός, νά ἀφήσῃ τὴν συντροφίαν τῶν Ἀγγέλων, τὴν συνοδείαν τῶν Ἀποστόλων, τὴν χαρὰν τῶν Προφητῶν, τὶς σκηνὲς τῶν δικαίων, γιά μίαν συνήθειαν κακὴν καὶ διεστραμμένην; Μή, παρακαλῶ, ἂς μὴν εὑρεθῇ κάποιος ἀπὸ ἐμᾶς τόσον ἀνόητος, ἀλλὰ ὅλοι,  ἂς κόψωμε κάθε πονηρὰν συνήθεια, γιά νά ἀξιωθουμε τῶν ἐπηγγελμένων ἡμῖν ἀγαθῶν, χάριτι καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὢ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ Η «καλλίπαις» μητέρα

Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ

Η «καλλίπαις» μητέρα

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

     Μετά την διευκρίνηση των περί της κοινής τιμής και μνή­μης των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ας δούμε τώρα τα βασικά στοιχεία της προσφοράς της Αγίας Ελένης που την καταξίωσαν στην συνείδηση της Εκκλησίας, ώστε να τιμάται ως αγία και ισαπόστολος.

Μελετώντας κανείς τα κείμενα των ιστορικών πηγών αλλά και την υμνογραφία της Εκκλησίας διαπιστώνει ότι το πρώτο στοιχείο που προβάλλει την αξία της Αγίας Ελένης είναι η γέννηση τέτοιου βλαστήματος, η προσφορά στην Εκκλησία και στον κόσμο του όντως Μεγά­λου Κωνσταντίνου. Δεν πρόκειται βέβαια εδώ να ασχοληθούμε με την αξιολόγηση τού έργου του Μ. Κωνσταντίνου ούτε να λάβουμε μέρος στον επιστημονικό διάλογο της πλούσιας για το πρόσωπο και το έργο του βιβλιογραφίας, η οποία στην συν­τριπτική της πλειοψηφία συμφωνεί εις το ότι με την διορατική πολιτική του ικανότητα και την στρατηγική του μεγαλοφυΐα άλλαξε τον ρού της παγκόσμιας ιστορίας, μεταφέροντας το κέντρο βάρους της κραταιάς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την λατινική Δύση, που δεν είχε πια προοπτική, στην ελληνι­κή Ανατολή, και καθιστώντας το μικρό αλλά φυσικά οχυρό ελληνικό Βυζάντιο πρωτεύουσα της μοναδικής σε χρονική διάρκεια και πολιτιστική καρποφορία «βυζαντινής» αυτοκρατορίας, με ενοποιά στοιχεία την χριστιανική πίστη, της οποίας τον δυναμισμό με θεία επίνευση και κατά θεία πρόνοια αντελήφθη και ενεκολπώθη, την ρωμαϊκή διοίκηση και την ελλη­νική γλώσσα.

Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία τού Μ. Κωνσταντί­νου ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της ελληνικής αυτοκρα­τορίας τού Μ. Αλεξάνδρου, που και αυτή προετοίμασε με τον ελληνικό πολιτισμό την απαραίτητη πολιτιστική και πνευμα­τική ενότητα για την διάδοση τού Ευαγγελίου, τού λόγου τού Σταυρού, ο οποίος αποκτά στο πρόσωπο τού Κωνσταντίνου ανέλπιστο προστάτη και υπερασπιστή, μετά τους σκληρούς εναντίον των Χριστιανών διωγμούς των προκατόχων του. Η αναγνώριση τού διωκομένου πριν Χριστιανισμού ως επίση­μης θρησκείας και η προνομιακή θέση της Εκκλησίας στην νέα χριστιανική πολιτεία δεν εξηγούνται με βάση ανθρώπινα κριτήρια και ιστορικοπολιτικές εκτιμήσεις, που ήσαν όλα εις βάρος των Χριστιανών, με εξαίρεση την φοβερή εντύπωση που προκάλεσε η αντοχή τους στους διωγμούς και το πλή­θος των μαρτύρων.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην επιστημονική έρευ­να συζητήθηκε ευρέως το πρόβλημα της προσχωρήσεως τού Κωνσταντίνου στον Χριστιανισμό, ιδιαίτερα μάλιστα το αν αυτή προήλθε από εσωτερική θρησκευτική πίστη ή οφειλό­ταν σε καθαρά πολιτικούς υπολογισμούς.Οι παλαιοί ιστορι­κοίΛακτάντιοςκαιΕυσέβιοςσυνδέουν, ως γνωστόν, την στροφή του αυτοκράτορος στο Χριστιανισμό με το θαυμαστό όραμα τού σημείου του Σταυρού και την επιγραφήΕν τούτω νίκαπου προηγήθηκε της νίκης εναντίον τού Μαξεντίου. Έκτοτε επήλθε μία εσωτερική μεταβολή στον εσωτερικό κό­σμο τού Κωνσταντίνου και σταθερή στροφή προς τον Χρι­στιανισμό, η οποία ενισχύθηκε ασφαλώς, κατά το ανθρώπινο, και από τα ευνοϊκά πολιτικά δεδομένα, η εκτίμηση των οποίων όμως χωρίς την προηγηθείσα εσωτερική αλλαγή δεν είναι βέβαιο αν θα γινόταν κατά τον ίδιο τρόπο.

Εν πάση περιπτώσει για την συνείδηση της Εκκλησίας και την πλειονότητα των ιστορικών η στροφή τού Κωνσταν­τίνου προς τον Χριστιανισμό οφείλεται σε θεϊκή επέμβαση, ήταν θεϊκή κλήση, όπως είχε γίνει και στην περίπτωση τού αποστόλου Παύλου. Εκείνος εκλήθη ως απόστολος για την διάδοση τού Ευαγγελίου εις τα έθνη, ο Κωνσταντίνος εκλήθη τώρα να συναγάγη τα έθνη σε μία νέα χριστιανική πολιτεία ως ισαπόστολος και εν βασιλεύσιν απόστολος, όπως άριστα εκφράζει το απολυτίκιον της εορτής των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης^.«Τον Σταύρον σου τον τύ­πον εν ουρανώ θεασάμενος και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος ο εν βασιλεύσιν απόστολός σου Κύριε».

Στην πορεία αυτή και αλλαγή του Κωνσταντίνου που και πως τοποθετείται η Αγία Ελένη;Έχει κάποιο μερίδιο συμ­μετοχής και θετικής επιδράσεως; Ήταν μήπως η ίδια Χριστιανή και με την δική της χριστιανική παρουσία και πίστη επηρέασε και έστρεψε και τον υιό της προς τον Χριστιανι­σμό, όπως γράφουν λαϊκοί βίοι για την Αγία Ελένη και άλλα δημοσιεύματα, που κυκλοφορούν εσχάτως;Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει με ασφάλεια ούτε από τις ιστορικές πηγές, ούτε από τα αγιολογικά κείμενα, αλλά ούτε και από την υμνογραφία, εκτός μιας εξαιρέσεως στην οποία προφανώς στη­ρίζεται αυτή η παράδοση.

Αυτά που γνωρίζομε για την Αγία Ελένη, εκτός των περί της συμμετοχής της στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού είναι, όπως ελέχθη, ελάχιστα.

Ελληνίδα στην καταγωγή, όπως φαί­νεται και από το όνομά της, γεννήθηκε το 247 στην ελληνική Βιθυνία, στην πόλη Δρέπανο, με τις ακμάζουσες από την εποχή τού Μ. Αλεξάνδρου πόλεις Νικομήδεια και Νίκαια. Ήταν ταπεινής κατά κόσμον καταγωγής. Ο πατέρας της διατηρούσε στο Δρέπανο ξενοδοχείο, εκεί δε την εγνώρισε ο Κωνστάντιος Χλωρός, αξιωματικός τού ρωμαϊκού στρατού και από­γονος οικογένειας ευγενών του Ιλλυρικού^.η μητέρα του Κλαυδία ήταν θυγατέρα τού Κρίσπου, αδελφού του αυτοκράτορος Μάρκου Κλαυδίου τού Γοτθικού. Από τον γάμο του ευγενούς Ρωμαίου Κωνσταντίου Χλωρού και της λαϊκής προελεύσεως Ελληνίδος Ελένης γεννήθηκε ο Μ. Κωνσταντίνος στην Ναϊσό, την σημερινή Νύσσα (Niss) της Σερβίας μεταξύ των ετών 272 και 275. Γρήγορα εξ αιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων, ο γάμος του Κωνσταντίου και της Ελένης οδηγήθηκε σε διά­λυση το 293, γιατί κατ’ απαίτηση τού αυτοκράτορος Διοκλητιανού, προκειμένου να διορισθεί ο Κωνστάντιος καίσαρ της Δύσεως, έπρεπε να νυμφευθεί την ανεψιά τού Αυγούστου της Δύσεως Μαξιμιανού, Θεοδώρα. Η ασφαλώς επώδυνη και αναγκαστική αυτή χηρεία της μητέρας του ενίσχυσε την αγά­πη τού νεαρού Κωνσταντίνου προς αυτήν, συγχρόνως όμως τού άνοιξε τον δρόμο για την διεκδίκηση της κληρονομικής διαδοχής τού ρωμαϊκού θρόνου, που άρχισε κατ’ αρχήν με την ανακήρυξή του από τον στρατό σε Αύγουστο της Δύσεως μετά τον θάνατο τού πατέρα του το 306, και στην συνέχεια σε μονοκράτορα της μεγάλης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μετά τις διαδοχικές εντυπωσιακές νίκες του επί τού Μαξεντίου στην Δύση και τού Λικινίου στην Ανατολή, που αποδόθηκαν σε θεϊκή συμμαχία και ενθάρρυνση με την εμφάνιση τού σημείου τού Σταυρού και ενίσχυσαν αποφασιστικά την στροφή του προς τον Χριστιανισμό.

Από τον πατέρα του Κωνστάντιο φαίνεται πως κληρο­νόμησε ακόμη ο Κωνσταντίνος δύο σημαντικά στοιχεία, που προσδιόρισαν την κατοπινή πορεία του. Κάποια συμπάθεια αρχική προς τους σκληρά διωκομένους Χριστιανούς, που φά­νηκε στην περίπτωση τού πατρός του στην αποφυγή εφαρ­μογής στην Δύση των αποφάσεων του Διοκλητιανού που όρι­ζαν να διώκονται οι Χριστιανοί, όπως αυτό εφαρμόσθηκε πι­στά στην Ανατολή, σε επίπεδο δε θρησκευτικής πίστεως στην απόρριψη της χονδροειδούς ειδωλολατρίας και την υιοθέ­τηση τού συγκρητιστικού ενοθεϊσμού, που ασφαλώς ευκολότερα μπορούσε να οδηγήσει ή να προδιαθέσει ενοϊκά για την υιοθέτηση του χριστιανικού μονοθεϊσμού. Οι ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις της στροφής του προς τον Χριστιανισμό επισημαίνονται από τους ερευνητάς.

Για την οποιαδήποτε συμμετοχή της μητέρας του Ελένης στην πνευματική διεργασία τού ψυχικού κόσμου τού Μ. Κων­σταντίνου δεν έχομε από τις πηγές σοβαρές ενδείξεις.Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Αγία Ελένη δεν ήταν Χριστιανή⁴. Το συμπέρασμα μάλιστα αυτό δεν είναι αυθαίρετο αλλά στηρίζεται σε αξιοπρόσεκτη και σαφέστατη μαρτυρία τούΕυσεβίου, τού οποίου είναι γνωστοί οι προσω­πικοί δεσμοί με τον Μ. Κωνσταντίνο, σύμφωνα με την οποία, ανάμεσα στα πολλά για τα οποία πρέπει κανείς να μακαρί­ζει τον Κωνσταντίνο είναι και η αφοσίωση προς την μητέρα του, την οποία κατέστησε ο ίδιος τόσο θεοσεβή, ενώ δεν ήταν προηγουμένως, ώστε να φαίνεται ότι είχε γίνει Χριστιανή από την παιδική ηλικία^.«ον προς τοίς άπασι και της εις την γειναμένην οσίας μακαρίζειν άξιον, ούτω μεν αυτήν Θεοσεβή καταστήσαντα, ούκ ούσαν πρότερον, ως αυτώ δοκεί εκ πρώ­της τω κοινώ σωτήρι μεμαθητεύσαι».

Με βάση αυτήν την σαφέστατη και μοναδική μαρτυρία μπορούμε να συναγάγουμε ότι η Αγία Ελένη με το έντονο μητρικό της ενδιαφέρον συμμετείχε στις εσωτερικές πνευ­ματικές διεργασίες που επισυνέβαιναν στην ψυχή τού μοναχογιού της, και η δεκτική θρησκευτικών μηνυμάτων γυναι­κεία φύση της συγκλονίσθηκε ασφαλώς από τις διηγήσεις της θαυμαστής εμφανίσεως του σημείου του Τίμιου Σταυρού, στην ενίσχυση τού οποίου οφείλονταν οι νίκες και η επικράτηση του υιού της επί των άλλων διεκδικητών τού ρωμαϊκού θρόνου. Η ενθουσιώδης ανάληψη της προσπαθείας για την εύρεση του Τίμιου Σταυρού ασφαλώς συνδέεται με το αίσθημα ευγνωμοσύνης γι’ αυτήν την ενίσχυση.Ακολούθησε λοιπόν η Αγία Ελένη την προς τον Χριστιανισμό πορεία τού Μ. Κωνσταν­τίνου και ελκύσθηκε από τον υιό της προς αυτήν,χωρίς αυτό να μειώνει την θεοσέβεια και θρησκευτική της ευαισθησία, που εμφανίζεται έτσι όχι ως κληρονομημένο αγαθό, αλλά ως συνειδητή επιλογή του.

Απομένει στην ίδια η τιμή και η δόξα, γιατί ως μητέρα προσέφερε στους ανθρώπους τόσο μεγάλο αγαθό, τον Κων­σταντίνο, «τοσούτον αγαθόν τω των ανθρώπων διηκονήσατο βίω», εβλάστησε «υπερφυές και παράδοξο φυτό», προσελκυσθείσα δε η ίδια από τον μεγάλο Ισαπόστολο υιό της στην χριστιανική θεοσέβεια έγινε όχι απλώς θεοφιλούς βασιλέως θε­οφιλής μήτηρ⁶, αλλά με νεανικό ζήλο στην γεροντική της ηλι­κία επετέλεσε και η ίδια αποστολικό έργο με την εύρεση τού Τιμίου Σταυρού και την Ανάδειξη των ιερών προσκυνημάτων.

Υπάρχει βέβαια και αντίθετη ιστορική πληροφορία, στην οποία μάλλον στηρίζονται όσοι υποστηρίζουν ότι η Αγία Ελέ­νη συνετέλεσε, ως Χριστιανή, στην στροφή τού Μ. Κων­σταντίνου προς τον Χριστιανισμό, προερχόμενη από τον Θε­οδώρητο, ο οποίος στην εισαγωγή του σχετικού κεφαλαίου που αναφέρεται στην δραστηριότητα της Αγίας Ελένης στα Ιεροσόλυμα, γράφει ότι το όλο σχέδιο και πρόγραμμα τού βασιλέως και τις επιστολές προς τον Μακάριο Ιεροσολύμων εκόμισεν «αυτή τού βασιλέως η μήτηρ, η καλλίπαις εκείνη, και παρά πάντων αδομένη των ευσεβών, η τον μέγαν τούτον φωστήρα τεκούσα και την της ευσεβείας αυτώ προσενεγκούσα τροφήν»⁷.Κατά τον Θεοδώρητο, που δεν διαθέτει βέβαια την αμεσότητα και εγγύτητα που έχει ο Ευσέβιος, η Αγία Ελέ­νη, η καλλίπαις, δεν εγέννησε μόνο, αλλά και ανέθρειμε χρι­στιανικά τον Μ. Κωνσταντίνο.

Πριν περάσουμε τώρα στην σύντομη παρουσίαση του καλά μαρτυρημένου και πολυσήμαντου έργου της στα Ιεροσόλυμα, ταιριάζει εδώ να επισημάνουμε ότι,αν η στροφή του Μ. Κωνσταντίνου προς τον Χριστιανισμό δεν προσδιορίσθηκε από την μητέρα του, γιατί φαίνεται πως η ίδια δεν ήταν αλλά έγινε Χριστιανή, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ενίσχυση τού Ελληνισμού, τον οποίο κατέστησε έναν από τους τρεις βασικούς παράγοντες, μαζί με την ρωμαϊκή διοίκηση και την χριστιανική πίστη, της νέας πλέον και αλλαγμένης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Η Ελένη ήταν και παρέμεινε Ελληνίδα, με­τέδωσε δε και στον υιό της Μ. Κωνσταντίνο, που φυλετικά ή­ταν κατά το ήμισυ Έλλην εκ μητρός, την αγάπη προς την ελλη­νική καταγωγή του και παράδοση. Ομιλούσε ο ίδιος ελληνικά⁸. Επί δώδεκα χρόνια ως μέλος της ακολουθίας τού Διοκλητιανού, που είχε ορίσει ως έδρα του στην Ανατολή την Νικομήδεια, την πρωτεύουσα της ελληνικής Βιθυνίας, της γενέ­τειρας της μητέρας του, έζησε σε ελληνικό χώρο και ελληνικό περιβάλλον και ενίσχυσε έτσι επίκτητα τις κληρονομικές από την μητέρα του ελληνικές καταβολές. Η απόφασή του να με­ταφέρει την πρωτεύουσα από την λατινική Δύση στην ελλη­νική Ανατολή, στο Βυζάντιο, δίπλα στην Βιθυνία, τον τόπο καταγωγής της μητέρας του, προσδιορίσθηκε βέβαια από γεω­πολιτικές και στρατηγικές εκτιμήσεις,σίγουρα όμως ενθαρρύνθηκε συναισθηματικά και ψυχολογικά από την οικειότητα που ένοιωθε προς τον ελληνικό χώρο τού τόπου καταγωγής της μητέρας του. Σε μικρό χρονικό διάστημα η εκχριστιανι­σμένη από τον ίδιο ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που αποτελεί κατά τους ιστορικούς την μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της ιστορίας, θα εξελληνισθεί τελείως^.η Ρωμαία των Κωνσταντίνων, για να χρησιμοποιήσουμε την φράση τού Κωστή Παλαμά, ως ελληνική πλέον Ρωμανία, ως Ρωμιοσύνη, επέζησε και εμεγαλούργησε κάτω από το λάβαρο των Ελλήνων.Η Ελληνίδα της Βιθυνίας Αγία Ελένη δια τού υιού της Μ. Κωνσταν­τίνου προσδιόρισε αποφασιστικά και αμετάκλητα την από τό­τε μέχρι σήμερα πορεία τού Ελληνισμού.

Δεν παραθέτουμε  τις υποσημειώσεις και τις παραπομπές με σκοπό

να προωθήσουμε την αγορά αυτής της εξαιρετικής εργασίας του π.Θ. Ζήση

Από: «Ο σημερινός Ελληνισμός και η κληρονομιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου»

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ:

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

20  ΜΑΪΟΥ  2016 

πηγή

Ἡ τραγικο-κωμωδία της Λέσβου Ὁ πρωταγωνιστής καί οἱ δύο κομπάρσοι...

Τά δύο  θηρία τοῦ Ἀντιδίκου ἐκστρατεύουν κατά τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας!

Οἱ μύχιες σκοπιμότητες τῆς παπικῆς θεατρικῆς παράστασης πού δόθηκε προσφάτως στή Λέσβο

Ὁ ἄθεος Τσίπρας ἐμμέσως μέν πλήν σαφῶς ἐπιδιώκει νά ἐπαναφέρει στήν Ἀθήνα καί ὄχι μόνο γιά μία νέα περιοδεία, πού πιθανόν νά συμπεριλάβει καί ἐπίσκεψη στό Ἅγιο Ὄρος τόν νῦν Πάπα Φραγκίσκο. Σύμφωνα μάλιστα μέ πληροφορίες βρίσκονται σέ προχωρημένο στάδιο οἱ διαβουλεύσεις πραγματοποίησης ἐπίσημης ἐπίσκεψης τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου στό Βατικανό-πιθανόν καί μέσα στό καλοκαίρι- κατά τήν ὁποία ὡς δῆθεν ἀνταπόδοση τῆς ἐπίσκεψης θά προσκληθεῖ ἐκ νέου ὁ νῦν Πάπας Φραγκίσκος.

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

Θεολόγος-Δημοσιογράφος

Μία ἰδιότυπη νέα Σταυροφορία τῆς Δύσης καί γενικότερα τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀνάλογη μ’ αὐτήν τοῦ 1204, τήν ἅλωση δηλαδή τῆς Κωνσταντινούπολης καί τή μεγάλη λεηλασία τῶν θησαυρῶν της,  βιώνει τά τελευταῖα χρόνια ἡ Ἑλλάδα! Στόχος ἡ πλήρης οἰκονομική, πολιτιστική καί κυρίως θρησκευτική ὑποδούλωσή της στό πλαίσιο τῆς ἐφαρμογῆς τῶν σχεδίων τῆς λεγομένης Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό καί προκειμένου κυρίως νά ἀλώσουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη, μᾶς ἔχουν κηρύξει ἕναν ἄτυπο ἀνελέητο πόλεμο πρός τόν εὐλογημένο αὐτό τόπο τά δύο μεγάλα θηρία τοῦ Ἀντίχριστου, ὅπως τά κατονομάζει σέ βιβλίο του ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Γόρδιος, ὁ μεγάλος Διδάσκαλος τοῦ Γένους μας! Πρόκειται γιά τόν Μωάμεθ καί τό Ἰσλάμ, τό θηρίο τῆς ἀσεβείας, τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖ μέσω τῆς λαθρομετανάστευσης νά ἀλλοιώσει τή συνοχή τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί γιά τόν Πάπα, τό θηρίο τῆς εὐσεβείας, τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλλει τή συμπόρευση τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀληθείας!

Οἱ ἐπιδιώξεις αὐτῶν τῶν δύο θηρίων διαπιστώθηκαν προσφάτως σέ μία καλοστημένη παράσταση τοῦ Ἀντιδίκου πού πραγματοποιήθηκε στή Λέσβο. Δυστυχῶς ἡ ἀπουσία τῆς κατήχησης καί ἡ ἀπιστία πού ταλανίζει ὁμολογουμένως κλῆρο καί λαό ὁδήγησαν στήν ἀποδοχή πράξεων καί ἐνεργειῶν ἀκόμη καί ἀπό ὀρθοδόξους θρησκευτικούς ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι ἐναρμονιζόμενοι πλήρως μέ τήν ἐγκάθετη σέ στοές καί κέντρα ἀνομίας πολιτική ἐξουσία τοῦ τόπου πραγματοποιοῦν σόου ἐντυπωσιασμοῦ, τά ὁποῖα ἀποσκοποῦν μέ τό ἀζημίωτο στή ψευτο -διέγερση ἐπιφανειακῶν ἀνθρωπίνων συναισθημάτων! Ναί, τά δύο μεγάλα θηρία τοῦ Ἀντίχριστου συνεργάστηκαν ἄψογα καί ἁρμονικά προκειμένου νά ἐπιβάλλουν ἐτσιθελικά τήν παρουσία τους στήν Ἑλλάδα.

Ἀπό τή μία λοιπόν ὁ Μωάμεθ καί τό Ἰσλάμ μέσω τῶν ἀνεξέλεγκτων στρατιῶν τῶν λαθρομεταναστῶν ὄχι μόνο μονιμοποιεῖ τήν παρουσία του σέ ὅλη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια καί μάλιστα μέ τή βούλα τῆς ἄθεης κυβέρνησης Τσίπρα καί τῶν λοιπῶν προβατόσχημων λύκων -ὀργάνων τῶν στοῶν τοῦ σκότους -δεξιῶν καί ἀριστερῶν- τῆς πολιτικῆς σκηνῆς τοῦ τόπου ἀλλά καί ἐξαπλώνεται κατά τρόπο τέτοιο, ὥστε νά ἀνεγείρει σέ λίγα χρόνια δίπλα στούς ὀρθοδόξους ναούς καί τζαμιά πού θά ἐξισώνουν τόν Ἀντίδικο μέ τόν ἀληθινό τριαδικό Θεό. Καί τό ἀνωτέρω πλέον δέν ἀποτελεῖ κάποιο σενάριο φαντασίας τοῦ γράφοντος ἤ ἐκδήλωση θρησκευτικοῦ μίσους, ἀλλά κοινή διαπίστωση τῶν κυβερνώντων πού ἐν μέσω οἰκονομικῆς κρίσης, πού μαστίζει τόν ἑλληνικό λαό, ἀνακοίνωσαν χωρίς ἴχνος ντροπῆς τή δημιουργία πολλῶν μουσουλμανικῶν πόλεων ἀπό τήν Κρήτη μέχρι καί τήν Μακεδονία. Ἤδη μετά τήν Ἀθήνα καί στή Θεσσαλονίκη ζητεῖται ἐπισήμως ἡ ἀνέγερση τεμένους, κάτι πού ἀναμένεται νά γίνει σέ ὅλες τίς μουσουλμανικές πόλεις πού ἀνακοίνωσε πώς θά δημιουργηθοῦν ὁ κατ’ ὄνομα ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἄμυνας Π. Καμένος!!! Καί λέμε κατ’ ὄνομα γιατί στήν πράξη μέ τήν ἐκ μέρους του ἀποδοχή καί μονιμοποίηση τῶν ὀρδῶν τῶν λαθρομεταναστῶν, πού μεταξύ τῶν ἄλλων προωθεῖ συστηματικά ὁ μεγιστάνας τοῦ πλούτου Τζώρτζ Σόρος, δημιουργεῖ μία κατάσταση πού συνιστᾶ εὐθεία ἀπειλή στήν ἄμυνα τῆς χώρας... Οἱ γνωστοί ἄλλωστε οἶκοι τῆς ἀνομίας ἐγχώριοι καί ἀλλοδαποί ἔχουν ἐξαπολύσει μία μεγάλη διεθνῆ-παγκόσμια θά ὑποστηρίζαμε-  ἐκστρατεία προπαγάνδας μέ στόχο τήν ἀλλοίωση τῆς συνοχῆς τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς γηραιᾶς Ἠπείρου καί τῆς δημιουργίας πολυπολιτισμικῶν ἐλεγχόμενων ποικιλοτρόπως νέων κοινωνιῶν. Λόγω τῆς προπαγάνδας αὐτῆς ὁ λαθρομετανάστης μουσουλμάνος «βαπτίσθηκε» διά νόμων πρόσφυγας ἐνῶ τό χρῆμα πού ἄφθονα ρέει γιά τή στήριξή του προσελκύει τά κάθε λογῆς ἁρπακτικά πουλιά, πού παρουσιάζονται μέ διάφορα προσωπεῖα εἴτε ὡς μή κυβερνητικές Ὀργανώσεις (ΜΚΟ), εἴτε ὡς ἀνθρωπιστικές ὀργανώσεις στήριξης ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἴτε, εἴτε, εἴτε... Ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται πλέον πώς πίσω ἀπό τίς καθημερινές παραστάσεις πού δίδονται στά διάφορα κέντρα ὑποδοχῆς τους ἀπό κάθε λογῆς τυχάρπαστους πολιτικάντηδες καί ἐπιστρατευμένους ἠθοποιούς τῆς showbiz κρύβονται ποικίλες σκοπιμότητες.

Πιθανόν αὐτές ἀκριβῶς οἱ σκοπιμότητες νά παρέσυραν καί τούς δύο θρησκευτικούς  ὀρθόδοξους ἡγέτες, τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, ἐν γνώσει ἤ καί ἐν ἀγνοία τους, νά ἐπιστρατευθοῦν δῆθεν γιά τήν εὐαισθητοποίηση τοῦ παρουσιαζόμενου ὡς προσφυγικοῦ κατά βάση κατευθυνόμενου λαθρομεταναστευτικοῦ ζητήματος... Τό ζήτημα εἶναι ὅτι μέ τούς θεατρινισμούς αὐτούς καί τήν παρουσία τους λειτουργοῦν δυστυχῶς ὡς δούρειοι ἵπποι σέ βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... Ἀναρωτιέμαι δέν ἀντιλαμβάνονται πώς οἱ θεατρινισμοί αὐτοί ἀποσκοποῦν στήν ἐξίσωση τῶν θυμάτων καί τῶν θυτῶν;

Τό θηρίο τῆς εὐσεβείας

Καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ μηχανισμός τοῦ ψεύδους καί τῆς διαστρέβλωσης, ὁ ὁποῖος προσωποποιεῖται ἐδῶ καί μία σχεδόν χιλιετία στό πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε ἐπικεφαλῆς τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ Πάπα, τοῦ θηρίου τῆς εὐσεβείας κατά τόν Ἅγιο Ἀναστάσιο τόν Γόρδιο. Καί τό θηρίο αὐτό συνοδεύεται ἀπό τήν ψευτο-εὐσέβεια γιά νά ἐξαπατήσει στό ὄνομα τῆς κατά κόσμον ἐπικράτησής του (βλ. κοσμοκρατορίας του) πού διακαῶς πρεσβεύει. Δέν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι ἄν καί δέν ὑποχώρησε οὔτε σπιθαμή ἀπό τίς θεολογικές του ἀνοησίες καί  διαστρεβλώσεις, τό θηρίο αὐτό κατάφερε νά ἐπιβληθεῖ, νά ἀναγνωρίζεται καί νά ἀποκαλεῖται ὡς ἰσότιμη Ἐκκλησία μέ τήν Ὀρθόδοξη. Καί μάλιστα ὁ αἱρεσιάρχης ἐπικεφαλῆς τοῦ θεομίσητου Παπισμοῦ κατάφερε νά προσφωνεῖται καί ἀπό Ὀρθοδόξους ἡγέτες ὡς «ἁγιώτατος»!!! Τό ἐκκλησιαστικό δόγμα Τρούμαν ἄλλωστε γιά τήν Ἑλλάδα καί τή Βαλκανική Χερσόνησο, τό ὁποῖο ἐφαρμόστηκε καί ὑλοποιήθηκε σέ πρώτη φάση ἀπό τόν Τέκτονα-Μασῶνο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα καί ὑλοποιεῖται ἀπό τούς συνεχιστές-διαδόχους τοῦ ἔργου του ἀποσκοποῦσε καί ἀποσκοπεῖ στό νά ἐνισχύσει τήν παρουσία τοῦ θηρίου τῆς εὐσεβείας μέ διάφορα προσχήματα, ἀκόμη καί μέ ἀστείους ψευτο-θεολογικούς διαλόγους στήν Ἀνατολή.  Τό θηρίο αὐτό τῆς εὐσεβείας, ὁ θεομίσητος Παπισμός ἐκτός τῆς διαρκοῦς χοάνης τῆς κολάσεως πού ἔχει καθιερώσει καί ἐπιφυλάσσει γιά τούς ὀπαδούς του, ἀποδεχόμενος στίς τάξεις του ἀκόμη καί μάγους καρδινάλιους καί ἱερωμένους ἀλλά καί τῶν διαβρωτικῶν τάσεων διάλυσης τῆς χριστιανοσύνης πού προκάλεσε ἰδιαίτερα στή Δύση, ἔχει καταφέρει νά ἐλέγχει μέσω πολλῶν ὀργανώσεων (ναΐτες ἱππότες, τάγματα Ἰησουϊτῶν, opus dei, καί τή βλάσφημη πρός τό Ἅγιο Πνεῦμα τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ) ὁλόκληρο τόν τραπεζικό μηχανισμό τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κεντρικῆς Τράπεζας. Καί ὡς ἐκ τούτου μέσω τοῦ μηχανισμοῦ αὐτοῦ ἐπιβάλλει τήν παρουσία του ποικιλοτρόπως μέ ἕνα ἀνθρωπιστικό δῆθεν προσωπεῖο καί στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή! Νά γιατί ὁ ἑκάστοτε ἐπικεφαλῆς τοῦ Παπισμοῦ ἐπιδιώκει τίς τακτικές ἐπισκέψεις σέ τόπους καί μέρη ἀπό τά ὁποία ἐκδιώχθηκε κατά τό παρελθόν κακήν-κακῶς. Στήν οὐσία οἱ ἐπισκέψεις αὐτές  δύνανται νά λογισθοῦν ὡς νέες ἰδιότυπες σταυροφορίες, οἱ ὁποῖες ἀφήνουν πίσω τους μόνο λεηλασίες καί καταστροφές. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί ἡ γνωστή ρήση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ «τόν πάπα νά καταρᾶστε» πρός τούς χριστιανούς.

Νά λοιπόν γιατί οἱ Ἕλληνες πολιτικοί καί κυρίως ὅσοι ἐπιδιώκουν νά εἶναι πρωταγωνιστές τοῦ πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ  βίου τῆς χώρας ἐξαναγκάζονται στήν κυριολεξία  νά πραγματοποιήσουν εἴτε ὡς ἀρχηγοί κόμματος, εἴτε ὡς ἐπίδοξοι νέοι πρωθυπουργοί, ἀκόμη καί ἐπίδοξοι γιά ἀρχιεπισκοπικούς καί πατριαρχικούς θρόνους ταξίδια –ἐπίσημα ἤ ἀνεπίσημα- στά παπικά «ἄβατα» καί νά προσκυνήσουν κατά τρόπον τινά τήν παντόφλα τοῦ Πάπα, ὡς ἔνδειξη ὑποταγῆς τοῦ ἀδυνάτου στόν ἰσχυρό κοσμοκράτορα τῆς γῆς. Καί μόνο ἡ ἐξευτελιστική παρουσία κατά τήν ταπεινή μου γνώμη στόν κατ’ ἐξοχήν ἐκφραστή τοῦ κοσμοκράτορα Ἀντιδίκου νοεῖται γιά τούς ἀνόητους αὐτούς πολιτικούς καί θρησκευτικούς ταγούς ὡς εἴσοδος στήν πολιτική ἤ θρησκευτική ἐλίτ τῆς παγκόσμιας σκηνῆς. Ἐνθυμοῦμαι τό σχόλιο ἑνός Ἁγιορείτη μοναχοῦ ὅταν ὁ νῦν ἄθεος πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Ἀλέξης Τσίπρας ἐπισκέφθηκε ἀνεπίσημα τόν νῦν Πάπα Φραγκίσκο, ὡς ἀρχηγός τότε τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης. «Πῆγε γιά νά ἀποσπάσει τήν εὔνοια τοῦ Πάπα, ὥστε νά τόν ἀποδεχθοῦν στά εὐρωπαϊκά σαλόνια γιά νά χρησθεῖ αὔριο-μεθαύριο ὡς πρωθυπουργός» σχολίασε! Καί δέν ἔπεσε ἔξω, ἀφοῦ ὁ ἄθεος Τσίπρας ἔχει ἀναπτύξει μία ἰδιότυπη σχέση, κάτι πού ἐφάνη πολλές φορές μέ τελευταία τήν πρόσφατη συνάντηση πού εἶχαν στή Λέσβο... κατά τή δῆθεν ἀποδοχή τῆς πρόσκλησης πού τοῦ ἀπηύθυναν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Καί ἀναφέρομαι καί στούς δύο γιατί ἀκόμη ἐρίζουν (!!!) γιά τό ποιός εἶχε τήν πρωτοβουλία νά προσκαλέσει τό θηρίο τῆς εὐσεβείας τοῦ Ἀντιδίκου στή Λέσβο.

Νέα πρόσκληση

Δέν ἔφθανε ὅμως μόνο αὐτό ἀλλά ὅπως μαθαίνουμε ὁ ἄθεος Τσίπρας ἐμμέσως μέν πλήν σαφῶς ἐπιδιώκει νά ἐπαναφέρει στήν Ἀθήνα καί ὄχι μόνο γιά μία νέα περιοδεία, πού πιθανόν νά συμπεριλάβει καί ἐπίσκεψη στό Ἅγιο Ὅρος τόν νῦν Πάπα. Σύμφωνα μάλιστα μέ ἀσφαλεῖς πληροφορίες βρίσκονται σέ προχωρημένο στάδιο οἱ διαβουλεύσεις πραγματοποίησης ἐπίσημης ἐπίσκεψης τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου στό Βατικανό -πιθανόν καί μέσα στό καλοκαίρι- κατά τήν ὁποία ὡς δῆθεν ἀνταπόδοση τῆς ἐπίσκεψης του θά προσκληθεῖ ἐκ νέου ὁ νῦν Πάπας Φραγκίσκος στἠν Ἑλλάδα.

Ἡ θεατρική τραγικο-κωμωδία τῆς Λέσβου

Γιά νά ἔρθουμε τώρα καί στό σχολιασμό τῆς θεατρικῆς θρησκευτικό-πολιτικῆς παράστασης πού δόθηκε ἀπό τόν κατ’ ἐξοχήν θεατρίνο Πάπα Φραγκίσκο! Καί λέμε θεατρίνο γιατί κατά τό παράδειγμα τῶν πολιτικῶν ἔχει προσλάβει, ὅπως ἔχει γίνει γνωστό  εἰδικό συνεργεῖο συμβούλων (image makers), οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναλάβει μέ τό ἀζημίωτο νά τοῦ δημιουργήσουν τήν εἰκόνα τοῦ ταπεινοῦ, τοῦ ἁπλοῦ, τοῦ προσιτοῦ κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο νοιάζεται ἀλλά ἡγεῖται καί τῆς προστασίας τοῦ ἀδυνάτου καί τοῦ ἐμπερίστατου ἀνθρώπου...  Ἔτσι στό πλαίσιο τοῦ μεγαλείου τοῦ φαρισαϊσμοῦ καί τῆς ὑποκρισίας τόν εἴδαμε νά χαμογελάει διακριτικά, ὅταν ἔπρεπε καί ἐκεῖ πού ἔπρεπε, νά φιλᾶ τό χέρι γυναικῶν καί νά χαϊδεύει στό κεφάλι παιδιά, νά παίρνει μαζί του 12 λαθρομετανάστες σέ ἀντιστοιχία μέ τούς δώδεκα μαθητές τοῦ Χριστοῦ... Καί ταυτόχρονα νά προπορεύεται τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί τοῦ ἀμήχανου –ἀπροετοίμαστου παντελῶς γιά τούς θεατρινισμούς αὐτούς Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος γιά μία ἀκόμη φορά ἀρκέστηκε στό γνωστό καί ἀρεστό σ’ αὐτόν ρόλο τοῦ κομπάρσου. Μόνο καί μόνο ἡ συνοδεία 200 δημοσιογράφων τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καθώς καί ἡ προβολή παγκοσμίως μέ τοῦ ἐλεγχόμενου ἀπό τούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας μηχανισμοῦ τῶν ΜΜΕ ἀρκοῦσε γιά νά ἱκανοποιηθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ἡγέτες, ὡς ἀναγνωρίσιμοι διεθνῶς... Μάλιστα ἄν αὐτή ἡ ἀναγνώριση συνοδευτεῖ καί μέ τήν ἐκπόνηση κοινῶν οἰκονομικῶν προγραμμάτων ἀπό τήν Ε.Ε. καί τίς ΗΠΑ τότε θά εἶναι ὅλοι λίαν εὐχαριστημένοι. Ἄλλωστε γι’ αὐτό τό λόγο διακρίναμε στίς συνοδεῖες τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν καί στελέχη τους πού δραστηριοποιοῦνται εἴτε ὡς ἐπικεφαλῆς, εἴτε ὡς ἐνδιάμεσοι κρίκοι στίς «ἐκκλησιαστικές» μή κυβερνητικές ὀργανώσεις, πού λειτουργοῦν ὡς ...ὑπερενορίες πού καλύπτουν ὁλόκληρες ἐκκλησιαστικές δικαιοδοσίες! Μέ τό πού ἔσβησαν λοιπόν τά φῶτα τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς  τραγικο-κωμωδίας τοῦ θηρίου τῆς εὐσεβείας τώρα πιθανόν ὅλοι νά ἀσχολοῦνται μέ τή μέτρηση τῶν εἰσπράξεων. Θοῦ Κύριε φυλακήν τῷ στόματί μου!

    

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

TO ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΕΘΝΟΣ ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΞΕ 5.000 ΧΡΟΝΙΑ, ΠΝΕΕΙ ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΥΕΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΠΟΥ ΠΝΕΟΥΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Η ΕΛΛΑΣ ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

«ΓΝΩΤΕ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑΣΘΕ ΟΤΙ ΜΕΘ᾽ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ».

ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΩΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
___________________

_________________

(Πολύ μικρό ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, 19.1.1986, πολύ ἐπίκαιρο).
«…Τὸ Βυζάντιο τὴν ἐποχὴ τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ἐπνεε τὰ λοίσθια. Πεθαίνουν τὰ ἔθνη, ὅπως πεθαίνει ὀ ἄνθρωπος. Καὶ πέθαναν….πολλα ἔθνη. Φοβοῦμαι ἀδέλφια μου, μήπως καὶ τὸ δικό μας ἔθνος πεθάνει. Δὲν ἔχω καιρὸ νὰ τὸ ἀναπτύξω. Θὰ σᾶς καλέσω μιὰ μέρα γιὰ νὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι πνέει ἡ Ἑλλάς τὰ λοίσθια. Θὰ τὴν ἐξαφανίσουν ἀπὸ τὸ χάρτη, διότι.., διότι…, διότι…. Ἕνα ἰστορικό ἔθνος ποὺ βάσταξε 5.000 χρόνια πνέωμε τὰ λοίσθια, ἐὰν δὲν ξυπνήσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλων τῶν κομμάτων καὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων καὶ δὲν ἀποκτήσουμε ἑνώτητα χριστιανική, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰς θυέλλας καὶ καταιγίδας καὶ τὰ ἀστροπελέκια καὶ τοὺς κεραυνούς ποὺ πέφτουν στὰ Βαλκάνια..
Κινδύνευε τὸ Βυζάντιο ἀπὸ ἕναν τρομερό ἐχθρό, κινδύνευε ἀπὸ τὸν Μωάμεθ, ποὺ ξεκίνησε ὡς λέλαψ ξεκίνησε ἀπὸ τὰς στέπας τῆς Ἀραβίας καὶ ἔφτασε μέχρι τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν πολιορκοῦσε. Βασιλιας ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος, ἀδελφός τοῦ Κωσταντίνου Παλαιολόγου τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορος. Σ᾽αὐτὴ τὴν δύσκολη στιγμή τί ἔκανε ὁ Ἰωάννης; Ἔστρεψε τὰ βλέμματά του , ὄχι πρὸς τὸν Θεό τῶν Πατέρων μας: «Γνῶτε ἔθνη καὶ ἠττάσθαι ὅτι μεθ ἡμῶν ὁ Θεός». Ἐζήτησε συμμαχία, -ὅπως ἐμεῖς, ζητοῦμε πότε μὲ τὴν Δύση, πότε μὲ τὴν Ἀμερική, πότε μὲ τὴν Ρωσία και ποτέ μὲ τὸν Θεό-. Ἡ Ἑλλάς μόνη της μὲ τὸν Θεό εἶναι παντοδύναμος. Δὲν τὴν σώζουν οἱ συμμαχίες οὔτε μὲ τὴν Ἀμερικὴ οὔτε μὲ τὴν Ρωσία. Τὴ σώζει μόνον ἡ συμμαχία μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ κανείς ἀπολύτως δὲν τὴν θέλει. «Γνῶτε ἔθνη καὶ ἠττᾶσθε ὅτι μεθ ὑμῶν ὁ Θεός».
Ἔκανε, λοιπόν τὸ ἁμάρτημα ὁ Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος νὰ ζητήση βοήθεια ἀπὸ τ`ὴν Δύση, ὅπως καὶ ἐμεῖς ζητᾶμε βοήθεια ἀπὸ τὴν Δύση καὶ ἔχωμε πρὸς τὴν Δύση στραμμένα τὰ βλέμματά μας…»

ΠΗΓΗ