Παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει την παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Η γιορτή είναι αρχαιότατη και μια από τις Δεσποτικές γιορτές, τις γιορτές δηλαδή τις αφιερωμένες στο Δεσπότη Χριστό. Η γιορτή συνδέεται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και το θάνατο του Κυρίου, γι΄ αυτό και τιμάται με αυστηρή νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. Το Ευαγγέλιο, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο που διαβάζεται και τη Μεγ. Παρασκευή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ήταν ημέρα γενικής αργίας, αλλά μετά τον πόλεμο οι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας, ενώ από έξη έγιναν πέντε, η εορτή του Σταυρού είναι εργάσιμη ημέρα.

Το 326, ένα χρόνο μετά την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η αγία Ελένη πήγε στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσει τους αγίους τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό, για τις νίκες και τις θριαμβευτικές επιτυχίες του παιδιού της και πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τότε έκτισε διάφορους ναούς, όπως στο όρος των Ελαιών και στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με διαταγή του Κωνσταντίνου ανέλαβε να κτίσει μεγάλο ναό στο λόφο του Γολγοθά, εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Εκεί, πριν από διακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Αδριανός, για να εμποδίσει τους χριστιανούς να προσκυνούν τον άγιο τόπο, είχε αναγείρει ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η άγια Ελένη κατεδάφισε τον ειδωλολατρικό ναό, ξεκαθάρισε τον τόπο, εξακρίβωσε τη θέση που σταυρώθηκε ο Κύριος και βρήκε τον τίμιο Σταυρό.

Η είδηση ότι βρέθηκε ο τίμιος Σταυρός διαδόθηκε σ’ όλο τον τότε χριστιανικό κόσμο. Έτρεξαν λοιπόν όλοι, και μάλιστα οι πιστοί της Παλαιστίνης, για να προσκυνήσουν το τίμιο ξύλο. Όταν τελείωσε ο ναός της Αναστάσεως, που έκτισε η αγία Ελένη πάνω στο λόφο του Γολγοθά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 336 έγιναν επίσημα και με κάθε λαμπρότητα τα εγκαίνια. Τότε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων Μακάριος, επειδή το πλήθος του λαού ήταν πολύ, για να δουν όλοι και να προσκυνήσουν, ανέβηκε στον άμβωνα, που ήταν στη μέση του ναού και ύψωσε τον τίμιο Σταυρό. Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή λοιπόν την ύψωση του τιμίου Σταυρού γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία και υψώνει τον τίμιο Σταυρό στη μέση του ναού.

Ύστερα από 280 περίπου χρόνια, το 614, οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, έκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αιχμάλωτο τον Πατριάρχη Ζαχαρία και μαζί τη μεγάλη ασημένια λειψανοθήκη, στην οποία η αγία Ελένη είχε φυλάξει τον τίμιο Σταυρό. Ο αυτοκράτορας Ηρά­κλειος, ύστερα από 14 χρόνια, έκανε εκστρατεία, έφτασε νικητής ως την πρωτεύουσα της Περσίας, ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τον τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, έβγαλε το βασιλικό στέμμα και ανυπόδητος, σηκώνοντας το κιβώτιο με το τίμιο ξύλο το έφερε στο Γολγοθά. Εκεί, πάλι στις 14 Σεπτεμβρίου και στο ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ύψωσε στον άμβωνα τον Σταυρό κι ο λαός έψαλλε «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σον…»,

Η ανεύρεση του τιμίου Σταύρου από την αγία Ελένη και η δεύτερη ύψωσή του στον άμβωνα από τον Πατριάρχη Ζαχαρία συνοδεύονται με δύο θαύματα. Το πρώτο θαύμα είναι η θεραπεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας. Η αγία Ελένη βρήκε τρεις σταυρούς· οι άλλοι δύο ήσαν των δύο ληστών. Γεννήθηκε λοιπόν απορία ποιός ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. Εκεί κοντά βέβαια βρέθηκε η επιγραφή του Πιλάτου «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», αλλά ο Πατριάρχης Μακάριος άγγιξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα με το τίμιο Ξύλο κι η άρρωστη αμέσως έγινε καλά. Το δεύτερο θαύμα είναι ότι, ανεβαίνοντας με το τίμιο Ξύλο προς το Γολγοθά, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σταμάτησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τότε ο Πατριάρχης Ζα­χαρίας του είπε κι έβγαλε το βασιλικό στέμμα και τα υποδήματά του. Κι αμέσως ξεκίνησε.

Η Εκκλησία, τιμά και προσκυνεί τιμητικά τα ιερά λείψανα των Αγίων και τα άμφια της υπεραγίας Θεοτόκου. Πολύ περισσότερο τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου, που είναι «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, η ωραιότης της Εκ­κλησίας και πιστών το στήριγμα». Από τότε που η αγία Ελένη βρήκε τον τίμιο Σταυρό στα Ιεροσόλυμα, είναι μεγάλο απόκτημα και θησαυρός για κάθε πόλη και μοναστήρι, που μπορεί να έχει ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίμιο Ξύλο.

«Χριστός ο αληθινός Θεός ημών… δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού… ελεήσαι και σώσαι ημάς». Αμήν.

Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης +Διονυσίου, «Εικόνες έμψυχοι»

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου προς τους μαθητές και μαθήτριες των Δημοτικών σχολείων με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους.

Ἀγαπημένα μου παιδιά!
Πόσο χαίρομαι πού σήμερα, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ Ἁγιασμοῦ στό καλό σας τό σχολεῖο, ἐπικοινωνῶ μαζί σας . Εἶμαι ὁ Ἀρχιεπίσκοπός σας, ἀλλά θά ἤθελα νά μέ αἰσθάνεσθε σάν τόν καλό πατέρα πού ἀγαπᾶ τά παιδιά του καί τόν ἀγαποῦν κι αὐτά.
Ἀλήθεια, ἄν σᾶς ρωτοῦσα γιατί σήμερα μαζευτήκαμε ὅλοι ἐδῶ, μαθητές, μαθήτριες, δάσκαλοι, διευθυντές, γονεῖς καί Ἱερεῖς… προφανῶς θά μοῦ ἀπαντούσατε « – Γιατί ἀρχίζει τό σχολεῖο !». Πράγματι.

Ὅμως αὐτό τί δείχνει; Ὅτι γιά ν’ ἀρχίσει ἡ σχολική χρονιά χρειάζεται νά μαζευτοῦμε ὅλοι μαζί. Να εἴμαστε ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι καί ἀποφασισμένοι μέ κέφι καί δύναμη ψυχῆς ν΄ἀρχίσει ἕνα τόσο μεγάλο καί σπουδαῖο ἔργο. Δείχνει ὅμως καί κάτι ἀκόμα: Ὅτι αὐτό τό ξεκίνημα τό ἐμπιστευόμαστε στο Θεό, Τόν παρακαλοῦμε νά τό εὐλογήσει καί γι’ αὐτό κάνουμε τόν Ἁγιασμό!
Σήμερα λοιπόν ὁ Θεός εἶδε τά γελαστά σας πρόσωπα, τά λαμπερά σας μάτια, τή δύναμη καί την ἀποφασιστηκότητά σας γιά μάθηση καί μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ καί τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγίασε τό νεράκι αὐτό πού σᾶς ἔβρεξε καί ἔτσι ἧλθε καί στόν καθένα ἀπό σᾶς, ἔστειλε ἕνα μήνυμα στήν καρδούλα σας καί εἶπε: « – Σᾶς ἀγαπῶ καί ὅλη τή χρονιά θά σᾶς προσέχω καί θά σᾶς νοιάζομαι γιατί εἶστε παιδιά μου!». Τί ὡραῖος καί ξεκούραστος εἶναι αὐτός ὁ μυστικός ὁ τρόπος πού μᾶς μιλᾶ ὁ Θεός! Ἐμεῖς οἱ μεγάλοι, δυστυχῶς δέν καταφέρνουμε νά σᾶς μιλᾶμε τόσο γλυκά καί συχνά- πολύ συχνά- σᾶς ἀσχημαίνουμε τή ζωή. Σᾶς στενοχωροῦμε. Νομίζουμε ὅτι εἶστε μηχανές πού πρέπει νά τίς γεμίσουμε με γνώσεις, πολλές γνώσεις. Ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι πάνω ἀπ’ὅλα ἔχετε ἀνάγκη τό παιχνίδι, τή χαρά καί τόν καλό τόν Λόγο πού εἶναι ὁ Χριστός μας.
Καλά μου παιδιά σᾶς ἀποχαιρετῶ δίνοντάς σας τήν ὑπόσχεσή μου ὅτι κι ἐγώ ὅλη τή χρονιά θά σᾶς ἀγαπῶ καί θά προσεύχομαι νά ἔχετε ἐσεῖς οἱ μαθητές καλή πρόοδο καί οἱ καλοί σας δάσκαλοι νά ἔχουν τη δύναμη νά σᾶς ἀγαποῦν καί νά σᾶς μορφώνουν.
Καλή καί εὐλογημένη χρονιά!
Μέ θερμές εὐχές καί πατρική ἀγάπη
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου προς τους μαθητές και μαθήτριες των Γυμνασίων καί Λυκείων με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους.

Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἡ νέα ἀρχή εἶναι καί μία νέα εὐκαιρία. Σήμερα, στό ξεκίνημα τῆς σχολικῆς χρονιᾶς μπορεῖτε να προσφέρετε στόν ἑαυτό σας τή δυνατότητα νά γράψετε νέες σελίδες στή ζωή σας, γιά τή γνώση, γιά το μέλλον σας, γιά τά ὄνειρα πού κάνετε.

Ὅλοι γνωρίζετε τίς δυσκολίες τῶν καιρῶν μας. Ὅμως, πάντα ὑπάρχουν εὐκαιρίες, γιά νά δοκιμάσετε τίς δυνάμεις σας, ὄχι μόνον στά μαθήματα ἀλλά καί στήν καθημερινή ζωή. Οἱ ἀντιξοότητες δέν εἶναι ποτέ ἀνίκητες καί στήν πραγματικότητα μόνον ἡ δική σας ἀπογοήτευση μπορεῖ νά τίς δυναμώσει. Ἀπό ἐσᾶς ἐξαρτᾶται νά βάλετε στόχους μεγάλους, νά δοκιμάστε τίς δυνάμεις τοῦ μυαλοῦ καί τῆς καρδιᾶς σας, να προοδεύσετε καί νά κερδίσετε ὅ,τι καλύτερο γιά ἐσᾶς καί τήν κοινωνία μας, νά ἀντισταθεῖτε σέ ὅ,τι ἀσχημαίνει τή ζωή καί διχάζει τούς ἀνθρώπους.
Στέκομαι δίπλα σας στό σημερινό σας ξεκίνημα καί σᾶς εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου μια σχολική χρονιά πρωτόγνωρη, πού θά σᾶς βοηθήσει στήν ἀνακάλυψη τῶν χαρισμάτων σας καί στόν ἀγώνα νά πραγματοποιήσετε τά ὄνειρά σας. Μιά σχολική χρονιά πού θά ἀναδείξει τή φιλία καί τή συνεργατικότητα καί θά ἐξορίσει τόν ἐκφοβισμό, πού θά σᾶς γεμίσει ἱκανοποίηση καί περηφάνια γιά τά ἐπιτεύγματα πού μπορεῖτε νά κατορθώσετε.
Μέ ἀληθινή ἀγάπη εὔχομαι στούς γονεῖς σας, στούς ἐκλεκτούς διευθυντές τῶν σχολείων μας και στούς καθηγητές σας δύναμη καί ὑπομονή, μέ μεράκι, ἐνθουσιασμό καί εἰλικρινή φροντίδα νά γίνουν τά ζωντανά παραδείγματα γιά ὅλα τά παιδιά μας.
Ὁ Θεός νά ἐνισχύει καί νά φωτίζει τήν πορεία σας.
Καλή χρονιά καί εὐλογημένη!
Μέ θερμές εὐχές καί πατρική ἀγάπη
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Μήνυμα πρός Ἐκπαιδευτικούς μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας Σχολικῆς χρονιᾶς τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
Ἐν Πάτραις τῇ 8ῃ Σεπτεμβρίου 2016
Ἀριθμ. Πρωτ.: 587

Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοὶ Λειτουργοί,
Ἀπευθύνομαι μέ ἰδιαίτερη χαρά καί συγκίνηση, σὲ σᾶς, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἔναρξης τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἀφ’ ἑνὸς μὲν γιὰ νὰ σᾶς εὐχηθῶ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου νὰ ἔχετε ὑγεία καὶ δύναμη ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸ σπουδαῖο καὶ ἱερό λειτούργημά σας, ἀφ’ ἑτέρου δὲ γιὰ νὰ ἐκφράσω κάποιες σκέψεις καὶ κάποιους προβληματισμούς μου σχετικὰ μὲ τὸ θαυμάσιο ἔργο σας, τὸ ἐπιτελούμενο στοὺς σύγχρονους καιρούς μας.
Ἀγαπητοί μου, ὁ κόσμος ἔχει κατὰ πολὺ ἀλλάξει, ὡς πρὸς τὸν πνευματικὸ προσανατολισμὸ καὶ τὰ ἐνδιαφέροντα. Θεωρῶ ὅτι ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἀδιαφόρησε περισσότερο γιὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπο καὶ γενικῶς γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀπ’ ὅσο σήμερα.
Τὰ οὐμανιστικὰ δυτικὰ πρότυπα, τὰ ὁποῖα ἀκολουθήθηκαν κατὰ τὸ παρελθόν, οὐδὲν ἀπέδωσαν, ἀφοῦ τὸν ἄνθρωπο τὸν εἶδαν ὡς μονάδα παραγωγῆς καὶ κατανάλωσης, ὡς οἰκονομικὸ δηλαδή, μέγεθος. Αὐτὸ δυστυχῶς συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα, τὰ ὁποῖα, ὄχι ἁπλῶς κουράζουν καὶ ἀδικοῦν τὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, ἀλλὰ (ἐξ)εὐτελίζουν τὸ τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τὸν ἄνθρωπο.
Τὰ πρότυπα αὐτὰ ἠθέλησαν καὶ θέλουν τὸν ἄνθρωπο ἀποκομμένο ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ρίζες καὶ τὰ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα, ψυχρό, ἀπάνθρωπο, χωρὶς αἴσθημα καὶ συναίσθημα καὶ ἀπομονωμένο μέσα στὰ φρικτὰ τείχη μιᾶς ἰδιότυπης καί τεχνηέντως ἐπιβαλλομένης μοναξιᾶς.
Τὸ Σχολεῖο καλεῖται νὰ θεραπεύσῃ αὐτὴ τὴ βαθειὰ ἀσθένεια καὶ νὰ θέσῃ τὰ πνευματικὰ ἐπιθήματα στὶς χαίνουσες πληγὲς, ποὺ πυορροοῦν εἰς βάρος τῆς ἐν γένει προόδου καὶ προκοπῆς τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος, τῶν παγκοσμίων ἀξιῶν καὶ τοῦ πανανθρώπινου πολιτισμοῦ, ποὺ στηρίζεται στὴ δύναμη τῆς ἀγάπης.
Στὸ Σχολεῖο παρέχεται παιδεία ἢ μᾶλλον πρέπει νὰ παρέχεται παιδεία (γιὰ νὰ εἴμεθα ρεαλιστὲς) ὄχι ἁπλῶς ὡς ἐκπαίδευση, ἀλλ΄ ὡς γνώση, ἀγαθὸ δηλαδή, τό ὁποῖο δὲν θὰ παραμένῃ στὴν παροχὴ κάποιων στείρων πληροφοριῶν, ἀλλὰ στὴν ἐμπέδωση τῶν ἀληθειῶν, ὅπως:
α) Ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ποιά ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.
β) Τί εἶναι πολιτισμός.
γ) Γιατί πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε.
δ) Γιατί πρέπει νὰ ἀγωνιζώμεθα στὸ πεδίο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς ἐπιστήμης.
ε) Ποιὸς εἶναι ὁ χῶρος ποὺ γεννηθήκαμε καὶ ζοῦμε καὶ ποιὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, ἡ ἰδιοπροσωπία, ἡ ταυτότητά του καὶ ἡ σχέση του μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
στ) Ποιὰ εἶναι ἡ πίστη μας καὶ ἡ πνευματική κληρονομιά μας καὶ πῶς αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ μᾶς συνδέουν, μέσα ἀπὸ τὸν σεβασμὸ καὶ τὸν διάλογο, μὲ τοὺς ἄλλους Λαούς.
ζ) Ποιὰ εἶναι ἡ γλώσσα μας καὶ ἡ ἐν γένει ἱστορία μας καί τόσα ἄλλα.
Ἀκόμη νὰ παρέχωνται στό Σχολεῖο τὰ ἐφόδια γιὰ τὸν σωστὸ πνευματικὸ καὶ ἐπαγγελματικὸ προσανατολισμό, καί συνελόντι εἰπεῖν νά τίθενται οἱ βάσεις γιὰ μιά ζωὴ γεμάτη αἰσιοδοξία καὶ ἐλπίδα, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ ξεπερνοῦν τὶς δυσκολίες καὶ τὰ πολλὰ ἐμπόδια τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ζωὴ εἶναι
3
δῶρο τοῦ Θεοῦ ἀνεπανάληπτο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἱερὸ καὶ κατά πάντα ἀξιοσέβαστο. Ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν καί μέσα ἀπὸ τὴν δική σας προσπάθεια.
Εἶναι τιμὴ γιὰ σᾶς, τὸ ὅτι σᾶς ἐπέλεξε ὁ Θεὸς γι’ αὐτὸ τὸ ἔργο. Εἶναι τιμὴ, γιατί καλεῖσθε νὰ ἐφαρμόσετε μέσα ἀπὸ τὸ Σχολεῖο, τοῦ Θεοῦ τὸ σχέδιο, γιὰ ἀγάπη, γνώση καὶ σεβασμὸ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος καί νά χτίσετε τά θεμέλια τοῦ μέλλοντος.
Ἔχομε ἐμπιστοσύνη, λοιπὸν σὲ σᾶς. Συνεχίστε τὸν ἀγῶνα σας, καὶ τὸ κοπιαστικό, ἀλλὰ ὡραῖο ἔργο σας μὲ ζέση ψυχῆς καὶ διάθεση καρδιᾶς, γιὰ θυσιαστικὴ προσφορὰ στὸ παιδί, στὴν κοινωνία ὁλόκληρη.
Σταθεῖτε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, ἀντισταθεῖτε μὲ τὸν λόγο σας, τὸ παράδειγμά σας, τὴν ζωὴ σας ὁλόκληρη, τὴν προσωπικότητά σας στὸν πνευματικὸ ὁδοστρωτῆρα τῆς ἐποχῆς.
Βοηθῆστε τὰ παιδιά, νὰ ἔχουν ἐνδιαφέροντα καὶ νὰ ξεκολλήσουν ἀπὸ τὸν ἐθισμὸ τῶν ὅποιων «πόκεμον» καὶ τῆς ὅποιας ἄλλης φωνῆς καὶ ἐπικίνδυνης πνευματικῆς προπαγάνδας καὶ ἐξάρτησης.
Ἐργαστεῖτε, γιὰ νὰ δημιουργήσετε ἐλεύθερες προσωπικότητες, ἀνθρώπους ποὺ θὰ κάνουν ὑπεύθυνα τὶς ἐπιλογές τους γιὰ τὴν ζωή, τὴν δική τους καὶ τῶν συνανθρώπων τους.
Στὴν προσπάθειά σας αὐτὴ δὲν εἶστε μόνοι σας. Ἔχετε τὴν βοήθεια τοῦ Θείου Διδασκάλου, ἔχετε τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας, ἔχετε τὶς ἱκεσίες τῶν Τριῶν μεγάλων Διδασκάλων καὶ Ἱεραρχῶν, τὶς προσευχὲς καὶ τὴν ἀγάπη ὅλων μας.
Καυχῶμαι ἰδιαιτέρως ἐν Κυρίῳ, διότι προέρχομαι ἀπὸ τὸν ὡραῖο καί ἀξιοζήλευτο πνευματικὸ χῶρο τῶν Ἐκπαιδευτικῶν καί γιά τοῦτο μὲ ἰδιαίτερη συγκίνηση ἀπευθύνομαι πρὸς ὅλους σας, εὐχόμενος ἀπὸ καρδίας ἐπιτυχία στὸ ἔργο σας, ὑγεία, χαρὰ καὶ κάθε εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ στό εὐλογημένο λειτούργημά σας. Εἴμαστε κοντά σας γιά ὅ,τι χρειαστεῖτε καί ἐπιθυμοῦμε νά βοηθήσωμε στήν προσπάθειά σας, μέσα ἀπό τό πνεῦμα μιᾶς κατά πάντα γόνιμης συνεργασίας, ὅπως ἐξ ἄλλου συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Καλὴ σχολικὴ χρονιά.
Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ .
Καλή Χρονιά.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
 Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
Δ/νσις: Βότση 34, Τ.Θ. 3155, Τ.Κ. 26221, Πάτραι
Τηλ.: 2610.320.602 – fax: 2610.279.533

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου προς τους Εκπαιδευτικούς με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους

Ἀγαπητοί μου,
«Μή νομίσετε πώς καί τοῦτος ἐδώ πού προσπαθεῖ νά σᾶς μιλήσει περνᾶ μία ζωή ἄκοπη, ὅλο λόγια γαλήνια καί ἁπλά, σάν κι αὐτά πού κάπου-κάπου σᾶς χαρίζουν ἀνακούφιση. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη δυσκολίες καί ὑπολείπεται τῶν λόγων αὐτῶν. Ἄν ὅμως ἦταν ἀλλιῶς τά πράγματα, ποτέ δέν θά κατάφερνε να μιλήσει ἔτσι» 1 .

Ἐπειδή ἀνήκω σέ μία γενιά πού μεγάλωσε μέ μεγάλες δυσκολίες, μέ τήν ἀγωνία τοῦ φωτός στα μάτια καί τή δίψα στίς ψυχές γιά διδαχή, μπορῶ νά σᾶς μιλήσω, ὅπως ὁ ποιητής, γιά δύο πολύ σημαντικές λέξεις πού διαμόρφωσαν τήν πορεία μας: Γιά τήν ἐλπίδα καί τή μεταμόρφωση!
Σήμερα τά παιδιά μας, οἱ μαθητές σας, ἔχουν ἀνάγκη γιά μία Παιδεία πού θά γεμίσει τήν καρδιά τους μέ ἐλπίδα, ριζωμένη στήν ἀλήθεια καί μέ ὁρίζοντα τόν ἄνθρωπο. Γιά μία Παιδεία πού τό «αἷμα» της θα κυοφορήσει ἀνθρώπους, οἱ ὁποίοι θά συνδέουν τή γνώση μέ τήν ἀλληλεγγύη, τήν ἐπιστήμη μέ την κατανόηση καί τήν ἀποδοχή τοῦ ἄλλου. Γιά μία Παιδεία πού θά εἶναι ἀπείθαρχη στούς ἀριθμούς τῶν στατιστικῶν, πού θά μεταμορφώνει τήν ἐκπαίδευση ἐγκεφάλων σέ καλλιέργεια ὑπάρξεων. Γιά μία Παιδεία πού δέν θά στοχεύει ἁπλά στήν παραγωγή ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ, ἀλλά στή διαμόρφωση ἀνθρώπων με κριτική σκέψη. Γιά μία Παιδεία πού νοηματοδοτεῖ ἄνευρα καί ἄοσμα ἐκπαιδευτικά συστήματα ἐπειδή τολμᾶ νά πιστεύει σέ ἕνα Θεό ἀγάπης, πού ἔγινε ἄνθρωπος ἐπειδή ἀγάπησε ὅλους τούς ἀνθρώπους. Πού ὑπερβαίνει τήν ἀνοχή μέ τήν ἀγάπη.
Μένω κοινωνός τῆς πορείας καί τῆς ἔγνοιας σας γιά τά παιδιά μας πού ἀγαπᾶμε πολύ.
Καλή καί εὐλογημένη χρονιά!
Μέ θερμές εὐχές καί πατρική ἀγάπη
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄

Τὰ δύο μαχαίρια

Λίγο πρίν τήν σύλληψή Του, ὁ Χριστός θέλοντας νά ὑπενθυμίσει στούς μαθητές Του τήν προφητεία “καί μετά ἀνόμων ἐλογίσθη”, ὅτι δηλ. θά τόν θανατώσουν σάν ἕνα κοινό ἐγκληματία, τούς εἶπε: ὅποιος δέν ἔχει μαχαίρι νά ἀγοράσει. Τότε οἱ ἀπόστολοι, χωρίς νά καταλάβουν τί τούς ἔλεγε, εἶπαν: Νά, Κύριε, ὑπάρχουν ἐδῶ δύο μαχαίρια (Λουκ. 22, 37)!

Γιατί δύο μαχαίρια καί ὄχι τρία ἤ τέσσερα ἤ…;

Στόν κόσμο πού ζοῦμε ἔχομε μπροστά μας δύο μαχαίρια:

• Τό ἕνα στρέφεται πρός τά ἔξω, στούς ἄλλους· καί τό ἄλλο στρέφεται πρός τά μέσα, στόν ἑαυτό μας.

• Τό ἕνα προκαλεῖ βλάβη στόν διπλανό μας, ὅπως τό μαχαίρι πού χρησιμοποίησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος γιά νά κόψει τό αὐτί τοῦ ὑπηρέτη τοῦ ἀρχιερέα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τό μαχαίρι, ὁ Χριστός εἶπε νά ἐπιστραφεῖ στήν θήκη του.

• Τό ἄλλο μαχαίρι (ἐκεῖνο πού στρέφεται πρός τά μέσα) εἶναι αὐτό μέ τό ὁποῖο κόβουμε - πρέπει νά κόβουμε - ὄχι τούς ἄλλους ἀλλά τόν ἑαυτό μας, δηλ. τά πάθη μας.

• Τό ἕνα τό κρατᾶνε στά χέρια τους τά ἔθνη, γιά νά προκαλοῦν μεταξύ τους πολέμους καί νά ἀλληλοεξοντώνονται.

• Τό ἄλλο τό κρατᾶμε ὁ καθένας στά δικά του χέρια γιά νά ἀφαιρεῖ ἀπό ἐπάνω του ὁ,τιδήποτε τόν ἐμποδίζει νά ἀνεβεῖ στόν οὐρανό.

Ὅσο λιγότερο οἱ ἄνθρωποι πολεμοῦν τό κακό μέσα τους, τόσο περισσότερο θά πολεμοῦν τόν διπλανό τους, τόν γείτονά τους καί τά ἄλλα κράτη. Καί ἀντίστροφα. Ὅσο περισσότερο ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ κακοῦ τόσο λιγότερη θά εἶναι ἡ ἀνάγκη νά μάχονται μέ τόν ἐξωτερικό ἐχθρό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος “χύνει” λιγότερο δικό του αἷμα πολεμώντας τό κακό μέσα στήν καρδιά του, ἀναπόφευκτα θά χύσει περισσότερο ξένο αἷμα, τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἡ αὐτοδικαίωση καί ὁ ἐμφύλιος σπαραγμός πᾶνε μαζί χέρι-χέρι!

Ἐκεῖνος πού δέν ψάχνει νά βρεῖ τόν ἐχθρό πού ἐμφωλεύει μέσα του, ὁπωσδήποτε θά τόν βρεῖ ἔξω!

Κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή, μέσα στά μύχια τῆς καρδιάς του διεξάγει ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο μέ τόν ἑαυτό του. Ἄν σ᾽ αὐτόν τόν πόλεμο δέν δείξει παλληκαριά καί ἠττηθεῖ, σίγουρα θά τόν προεκτείνει καί πρός τά ἔξω, στούς ἀδελφούς του!

• Ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται νά σταυρώνει καθημερινά τόν ἑαυτό του καί τά πάθη του, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά σταυρώνει καθημερινά τούς ἄλλους.

• Ἐκεῖνος πού δέν σηκώνει καθημερινά τόν δικό του σταυρό, πρόσεξε καί θά τό ἰδεῖς, θά τόν τοποθετεῖ στήν πλάτη τῶν ἀλλων!
 

* * *
 

Μή σᾶς φανεῖ περίεργο τό ὅτι πολλές φορές ἀναρωτιόμαστε γιατί δέν ἔχομε μέσα μας εἰρήνη καί γαλήνη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἀκόμη δέν ξεκινήσαμε τόν πόλεμο μέ τόν ἑαυτό μας. Καί γιατί δέν τόν ξεκινήσαμε; Μά γιατί δέν ἔχομε τήν διάθεση νά τό παραδεχθοῦμε ὅτι πράγματι μέσα μας ἔχομε ἕνα ἐχθρό ὁ ὁποῖος δέν παύει κάθε στιγμή νά μᾶς κλέβει καί νά μᾶς τραυματίζει. Ἐνῶ αὐτός δουλεύει ἔντεχνα γιά τήν ἀπώλειά μας, ἐμεῖς καμαρώνουμε καί λέμε πώς ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, ὀφείλεται σέ ἐξωτερικές αἰτίες!..

Τί κρῖμα! Τί κρῖμα! Ἄνθρωπος πού ποτέ δέν ἔκατσε νά σκεφτεῖ τήν καλωσύνη καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποτέ δέν θά ἀναλάβει ἕνα τέτοιο ἀγώνισμα.

Γιατί;

Ἐπειδή ἔγινε ὁ ἴδιος νομοθέτης τοῦ ἑαυτοῦ του! Νόμο ἔχει τό προσωπικό του συμφέρον! Ἔμπνευσή του ἔχει τήν φιλαυτία του! Σκοπό καί στόχο του ἔχει τήν αὐταρέσκεια· καί γιά Θεό λατρεύει - ποιόν ἄλλο; - τόν ἑαυτούλη του!



Μετ.: Ἀρχιμ. Α.Μ.
πηγή

«Να κρατήσουμε την πίστη μας στον Κύριο, και ας έρθουν μέρες δύσκολες και ας έρθουν μέρες δοκιμασίας»

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης περί πίστεως 



~ Στους έσχατους χρόνους οι χριστιανοί θα πορεύονται, όπως θα διατάσσει τότε ό Κύριος.

Όμως εκεί θα είναι ό Κύριος και δεν θ’ αφήσει τον άνθρωπο, θα μας βοηθά σε ότι θέλουμε.


Δεν θα μας αφήσει, να είστε βέβαιοι και πιστοί. Γιατί αυτό θέλει να έχουμε εκείνες τις μέρες:ΠΙΣΤΗ!
Πάνω απ’ όλα, παιδιά μου, να κρατήσουμε την πίστη μας στον Κύριο, και ας έρθουν μέρες δύσκολες 

και ας έρθουν μέρες δοκιμασίας.


Μέσα στους αιώνες πέρασαν τέτοιες εποχές.

Και βλέπουμε, άλλους τούς σταυρώνανε στον σταυρό, άλλους τούς έκοβαν είκοσι κομμάτια, όμως δεν

προδώσανε τον Χριστό και ζούνε στους Ουρανούς στους αιώνες των αιώνων. Πόσο μεγάλη πίστη είχαν!


Και αυτή ή πίστη δεν είναι μόνο για τα δύσκολα μελλοντικά πράγματα, είναι γενικώς.


Ή πίστη είναι ή κινητήριος δύναμις και χωρίς αυτήν ό άνθρωπος δεν θα κατόρθωνε τίποτα.

Ζητούσε πίστη ό Κύριος!

και σε άλλο σημείο είχε πει ο Γέροντας:


~ Την πίστη των πατέρων μας τη στραγγαλίσαμε εμείς και τρέχουμε ακατάσχετα μέσα στην απώλεια. 

Δεν φυλάγουμε τίποτα από εκείνα πού μάς διατάσσει ο Κύριος. Τίποτα! Ούτε οι μικροί ούτε οι μεγάλοι.


Από τόσο δα παιδάκι. Να, ετούτο εδώ, ρώτησέ το κάτι, έχει άγνοια. 

Δεν ξέρει να σου πει τίποτα, ενώ έπρεπε να είναι ρήτορας μέσα στα εκκλησιαστικά πράγματα.

Κι άμα πάει δεκαεπτά χρόνων, από εκεί τον έχασες εσύ, δεν τον ξαναβρίσκεις.

Πάει και ποτίζεται, αντί όπως το λουλούδι μέσα στο νερό το δροσερό, μέσα στην κακία.


Ποιος δίδαξε τη νεολαία; Εμείς οι ιερείς και όλοι όσοι είναι χριστιανοί δεν είπαμε σ’ ένα κήρυγμα:

«Πρόσεξε, ο δρόμος αυτός είναι της καταστροφής!»


ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ.
ΤΟΜΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του.

Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό.

Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, ή να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό. Καθημερινά εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.»

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε: «Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;»

«Δεν πρόσεξα τίποτε.»

«Τι εννοείς, ‘τίποτε’;» τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή – σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα…»

«Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά» είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.»

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου» είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α’ Προς Κορινθίους 16:13).

Ο Απόστολος δίνει αυτή την σημαντική συμβουλή, για να στρέψει στην προσοχή τους προς τον κίνδυνο του κόσμου τούτου, να τους καλέσει σε συχνή εξέταση της καρδιάς τους, επειδή χωρίς αυτό, είναι εύκολο κανείς να καταστρέψει την καθαρότητα και το πάθος της πίστεώς του και χωρίς να το αντιληφθεί, να περάσει στην αντίπερα όχθη του πονηρού και της απιστίας.

Όπως είναι βασική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την φυσική μας υγεία, έτσι οφείλουμε να έχουμε σαν πνευματική μας μέριμνα να προσέχουμε εκείνα που μπορούν να ζημιώσουν την πνευματική μας ζωή και το έργο της πίστεως και της σωτηρίας. Συνεπώς, πρέπει να ελέγχετε προσεκτικά και με προσήλωση τα εσωτερικά σας ορμέμφυτα: είναι εκ Θεού, ή από το πνεύμα του πονηρού; Να φυλάγεσθε από τους πειρασμούς του κόσμου τούτου, και από τους κοσμικούς ανθρώπους. Να φυλάγεσθε από τους κρυφούς εσωτερικούς πειρασμούς που προέρχονται από το πνεύμα της αδιαφορίας και απροσεξίας την ώρα της προσευχής εξ αιτίας της φθίνουσας Χριστιανικής αγάπης.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, θα παρατηρήσουμε ένα χείμαρρο αλλεπάλληλων λογισμών και ιδεών. Ο χείμαρρος αυτός είναι αδιάκοπος, τρέχει γοργά προς κάθε κατεύθυνση και κάθε στιγμή – στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε…

Συνήθως το ονομάζουμε «σκέψη», γράφει ο Επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαταραχή του νοός, ένα σκόρπισμα, μια έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής. Το ίδιο συμβαίνει και στην καρδιά. Έχετε ποτέ παρατηρήσει την ζωή της καρδιάς; Δοκιμάστε να το κάνετε, έστω για ένα μικρό διάστημα, και παρατηρήστε τι θα ανακαλύψετε: Προκύπτει κάτι δυσάρεστο, και ταράζεστε. Σας βρίσκει κάποια δυστυχία, και νοιώθετε λύπηση για τον εαυτό σας. Βλέπετε κάποιον που δεν συμπαθείτε, και αμέσως αναβλύζει μέσα σας η εχθρότητα.

Συναντιέστε με κάποιον ισότιμό σας, ο οποίος εν τω μεταξύ σας έχει προσπεράσει κοινωνικά, και αρχίζετε να τον φθονείτε. Αναπολείτε τα ταλέντα σας και τις ικανότητές σας, και αρχίζετε να νοιώθετε υπερηφάνεια…. Όλη αυτή η σαπίλα: ματαιοδοξία, σαρκική επιθυμία, λαιμαργία, ακηδία, κακία… η μία στοιβαγμένη πάνω στην άλλη, τελικά καταστρέφουν την καρδιά. Και όλα αυτά μπορούν να διαπεράσουν την καρδιά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Για τον λόγο αυτό, κάποιος ασκητής που ασκούσε αυστηρό έλεγχο στον εαυτό του, είπε -πολύ σωστά- ότι «η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη από δηλητηριώδη φίδια. Μόνο οι καρδιές των αγίων είναι απαλλαγμένες από αυτά τα φίδια: τα πάθη.»

Τέτοια όμως απαλλαγή αποκτάται μονάχα μέσω μιας μακροχρόνιας και δύσκολης διαδικασίας αυτογνωσίας, προσωπικής ενασχόλησης και επιφυλακής προς την έσω ζωή μας, δηλαδή, την ψυχή.

Να είστε προσεκτικοί. Να είστε σε επιφυλακή για την ψυχή σας! Να στρέφετε τους λογισμούς σας μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνετε σε εκείνα που είναι αιώνια. Έτσι θα βρείτε την χαρά που ποθεί η ψυχή σας, και για την οποία διψά η καρδιά σας.

 Από  serafeimtousarof.blogspot.gr 

Μια προσευχούλα για τον Αλέξανδρο Βέλιο...

...και όλους τους αδελφούς μας που φεύγουν απ' τη ζωή απελπισμένοι, αποκομμένοι από το Θεό!

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος επέλεξε να πεθάνει κάνοντας ευθανασία, μη υποφέροντας την ασθένειά του. 
Ζήτησε (και μάλιστα ως "βασική του επιθυμία", υπογραμμισμένο στο ιδιόχειρο σημείωμά του) να μην υπάρχει σταυρός ή καντήλι στον τάφο του. Μόνο το όνομά του, με τις χρονολογίες του, και η φράση "ευ ζην, ευ θνήσκειν":

“Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη. Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν. Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου σε λιτή κορνίζα. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου – κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί” (εδώ, όπου και το ιδιόχειρο σημείωμα).

Για το θάνατό του διαβάζουμε:

Ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε από τη ζωή στις 3 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, από ανακοπή, διαχειριζόμενος ο ίδιος την τύχη του, μέσα στο βπλαίσιο που του όρισε το παιχνίδι της μοίρας. Είχε δηλώσει δημόσια ότι θα έκανε ευθανασία στη Ζιρίχη προτού τον συνθλίψει κυριολεκτικά ο καρκίνος. Τελικά κατέφυγε στη λύση της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας, στο σπίτι του, στον Γέρακα, κυρίως για οικονομικούς λόγους. 

ΑΠΟ ΤΗΝ 
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΡΝΕΛΗ 

Το πρωινό της προηγούμενης (τελευταίας όπως αποδείχτηκε) ημέρας του θύμιζε μια συνηθισμένη Κυριακή. Ημέρα ξεκούρασης και μάζωξης όλης της οικογένειας γύρω από το τραπέζι. Αλλωστε δεν είχε περάσει ούτε ένα 24ωρο από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είχε επιστρέψει στην αγκαλιά των οικείων του μετά το εξιτήριο που πήρε από ιδιωτικό θεραπευτήριο, στο οποίο είχε κάνει εισαγωγή την προηγούμενη Τρίτη για εξετάσεις και ενδυνάμωση. Μια όμορφη ημέρα. 
Ο ήλιος άπλωνε τις ακτίνες του, που τρύπωναν όπου έβρισκαν χαραμάδα και παράθυρο ανοιχτό. Στο σπίτι του Αλέξανδρου Βέλιου τίποτα δεν πρόδιδε ότι αυτή θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα. Εκείνος μαζί με τα δύο παιδιά του, την 8χρονη Αιμιλία και τον 20χρονο Νικόλα, φοιτητή της Νομικής, βρίσκονταν στο σαλόνι. Η μικρή χάζευε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση την ώρα που η σύζυγός του Νάντια ετοίμαζε το καθιερωμένο κυριακάτικο φαγητό. Η οικογένεια το μεσημεράκι κάθισε γύρω από το τραπέζι και κατά τη διάρκεια του γεύματος οι συζητήσεις έδωσαν και πήραν. Στην παρέα βρέθηκε λίγο μετά και ο Δημήτρης Ριζούλης, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «δημοκρατία», φίλος και παλιός συνεργάτης του Αλέξανδρου Βέλιου. «Ο Αλέξανδρος συζητούσε με τον γιο του και του έλεγε ιστορίες τις οποίες δεν του είχε αναφέρει ξανά για τις εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση. Γελούσαν, αστειεύονταν και το κλίμα ήταν πολύ καλό. Σαφώς ήταν αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από την ασθένεια, όμως δεν έχασε ούτε το κέφι του ούτε την καλή του διάθεση. Δεν έφαγε πολύ, δεν μπορούσε, άλλωστε, τσιμπολόγησε 2-3 σοκολατάκια, αλλά παρέμεινε στο οικογενειακό τραπέζι για την παρέα».
Ο δημοσιογράφος μετά το φαγητό κατευθύνθηκε στο γραφείο του, όπου και κάθισε αρκετή ώρα διορθώνοντας κάποια κείμενα. Ωστόσο, όπως φάνηκε αργότερα, είχε πάρει τις αποφάσεις του. Η μέρα του κύλησε γλυκά και ήσυχα σαν μια συνηθισμένη Κυριακή. 

Καληνύχτισε τη γυναίκα του 

Αργά το βράδυ καληνύχτισε τη γυναίκα του και τα παιδιά του - ή, καλύτερα, τους αποχαιρέτησε για πάντα. Το αντίο ήταν συναισθηματικά έντονο, κάτι που οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή δεν αντιλήφθηκαν, θεώρησαν ότι επρόκειτο για συγκίνηση της στιγμής.
Κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει αυτό που είχε, απ' ό,τι φάνηκε, προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια από καιρό.

ΑΝ και είχε πει ότι θα ταξιδέψει ως την Ελβετία, προκειμένου να υποβληθεί σε ευθανασία, προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα, κοντά στους αγαπημένους του και να μην τους αποχωριστεί έως το τέλος του. Το είχε γράψει, άλλωστε, και για όλους όσους δεν πρόλαβε να δει και να χαιρετήσει σε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, το οποίο είχε εσωκλείσει σε έναν φάκελο με τίτλο «Το αντίο μου». Τον άφησε ανοιχτό πάνω στο κομοδίνο του... 

Δ. Ριζούλης: Τι μου είπε πριν «φύγει» 

Ολα έμοιαζαν φυσιολογικά στο σπίτι του Αλέξανδρου λίγες ώρες προτού βάλει τέλος στη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμούσε. Η επιβάρυνση της υγείας του ήταν εμφανής, όμως συνέχιζε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί κανονικά. 
Πέρασα δύο ώρες μαζί του την Κυριακή το μεσημέρι. Σε κλίμα οικογενειακής θαλπωρής, η μικρή κόρη του έπαιζε και τραγουδούσε, ενώ ο εικοσάχρονος γιος του ήθελε να μάθει παλιές δημοσιογραφικές ιστορίες. Δίπλα του, η σύζυγός του Νάντια, ο ορισμός της αξιοπρέπειας. 
Ο Αλέξανδρος, καθισμένος στο γραφείο, διόρθωνε ένα κείμενο που ήθελε να μου δώσει, συζητούσε και δεν έχανε ευκαιρία να αστειευτεί. Πνευματικά ακμαίος έως την τελευταία ανάσα. 
Ο αποχαιρετισμός μας και η έντονη συγκίνησή του μου έδωσαν να καταλάβω ότι «κάτι» θα συμβεί πολύ σύντομα. Πρώτη φορά τον είδα να «λυγίζει». «Φρόντισέ με! Η μνήμη μου είναι στα χέρια τα δικά σου και άλλων δύο τριών φίλων» μου είπε. Αυτή, όπως αποδείχτηκε, ήταν η τελευταία επιθυμία του. Η ζωή, το έργο του (άγνωστο στους περισσοτέρους) και κυρίως ο τρόπος που επέλεξε να πεθάνει δύσκολα θα ξεχαστούν. «Εφυγε» ασυμβίβαστος. Σαν Βέλιος!

Βλέπουμε εδώ ότι είχε ανακοινώσει στο Διαδίκτυο την πρόθεσή του να πεθάνει με αυτό τον τρόπο και είχε δώσει και σχετική συνέντευξη:

«Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό». Με τα λόγια αυτά ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Αλέξανδρος Βέλιος εξομολογείται στην συνέντευξη του στην εφημερίδα  ESPRESSO ότι έχει μπει στην τελική ευθεία για την διαδικασία της ευθανασίας. 
Συγκεκριμένα αναφέρει, μεταξύ άλλων: 

Πώς είναι η υγεία σας αυτό το διάστημα; 

Όχι καλή. Κόπωση. Δραστηριότητα με το σταγονόμετρο. Αλλά ακόμη γράφω, διαβάζω, λειτουργώ. 

Θα πάτε στη Ζυρίχη για να κάνετε ευθανασία, όπως είχατε δηλώσει, ή κάνετε δεύτερες σκέψεις; 

Ήμουν εξαρχής σαφής: Θα κάνω ότι απαιτείται για να έχω έναν γαλήνιο, ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο. Σε αυτό εμμένω. 

Έχετε αποδεχθεί τον θάνατο; 

Απολύτως. Δεν είχα, άλλωστε και άλλη επιλογή! Οι κλαυθμοί δεν με χαρακτηρίζουν. 

Πώς ζείτε την κάθε ημέρα σας; Εξακολουθείτε να κάνετε ό,τι και πριν ή αναπληρώνετε τον χαμένο χρόνο για πράγματα που κατά καιρούς αναβάλλατε; 

Έζησα σε πυρετώδη δραστηριότητα τις 2-3 εβδομάδες πριν από την παρουσίαση του βιβλίου μου. Τώρα προσπαθώ να ανταποκρίνομαι στις βασικότερες υποχρεώσεις μου, αλλά σε συντομογραφία. Οι μπαταρίες μου αδειάζουν. Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό.

Ποιος σκότωσε το Βέλιο; 

Όντας στον κόσμο μου, δεν το γνώριζα. Και, ΑΝ το γνώριζα, προφανώς τίποτα δε θα είχα κάνει, εκτός ίσως από μια ισχνή προσευχή ενός δευτερολέπτου, και θα το ξεχνούσα την άλλη κιόλας στιγμή.
Ποιος λοιπόν σκότωσε το Βέλιο;
Μήπως εμείς, που δεν κάναμε τίποτα για να τον σώσουμε; Μήπως εσύ, πάτερ, όποιος κι αν είσαι, αν ήξερες την υπόθεση, που δε σηκώθηκες από το σπίτι σου ή το ναό σου, να πας να τον βρεις και να προσπαθήσεις να τον μεταπείσεις;

Βλέπουμε εδώ ότι ο Αλ. Βέλιος κηδεύτηκε εκκλησιαστικά. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως δεν ένιωθε χριστιανός, αφού ζήτησε - και μάλιστα με τόση έμφαση - να μη μπει στον τάφο του σταυρός και καντήλι. Και η επιγραφή "ευ ζην, ευ θνήσκειν" αντικατοπτρίζει τη θλιβερότητα του ανθρώπου που επιλέγει να πεθάνει, όντας μακριά από το Θεό (εκεί τον αφήσαμε εμείς, το ξαναλέω).
Νόμιζε πως φεύγει ασυμβίβαστος (και μάλιστα πως αποτελεί υπόδειγμα, "σαν Βέλιος"), ενώ έκανε τον πιο επονείδιστο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο.
Ίσως και να ένιωθε χριστιανός, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό, δηλαδή να του συνέβαινε ό,τι συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. 
Για να είμαστε ακριβείς, η Εκκλησία δεν κηδεύει αυτόχειρες - όχι επειδή τους "απορρίπτει" (ορίστε σχετικό άρθρο), αλλά για να αναθέσει αποκλειστικά στο Θεό τη σωτηρία τους και για να δώσει το μήνυμα στους ζωντανούς, ότι είναι η χείριστη πράξη η αυτοκτονία (τώρα φτάσαμε σε τέτοια παρανοϊκή εποχή, που θεωρείται καλό πράγμα η αυτοκτονία "για λόγους... αξιοπρέπειας"!!!).
ΑΝ ο νεκρός είναι και μη χριστιανός, ακόμα χειρότερα!  
Όμως κατά βάθος, αφού η Εκκλησία επέλεξε να τον κηδέψει (και αφού και ο ίδιος ή η οικογένειά του το επέλεξαν ομοίως), χαίρομαι, γιατί η ταλαίπωρη ψυχούλα του ίσως ανακουφίστηκε με την κηδεία. Ξέρω κι εγώ; Το εύχομαι.

Αυτό, για το οποίο σας ικετεύω, είναι να τον θυμάστε, να τον θυμόμαστε, στις προσευχές μας, καθώς και στο κερί και στο καντήλι μας, αλλά και στο μεριδοχάρτι (το χαρτάκι με τα ονόματα που δίνουμε στους ιερείς να μνημονεύσουν), αφού η Εκκλησία τον κήδεψε εκκλησιαστικά.
Ας θυμόμαστε όχι μόνο εκείνον, που η περίπτωσή του πήρε διαστάσεις (με λάθος τρόπο βέβαια: διαφημίστηκε σαν ηρωισμός), αλλά κάθε απελπισμένο αδελφό μας, που πεθαίνει ή σκέφτεται να πεθάνει με παρόμοιο τρόπο!
Κάντε κάτι, ας κάνουμε όλοι κάτι, αδελφοί και πατέρες, για να μη χαθούν πολλές ψυχούλες! Είναι αδελφοί & αδελφές μας!
Πάτερ, συγγνώμη που ξαναρίχνω το μπαλάκι σε σένα, αλλά εσύ έχεις και τη θέση και την εξουσία να παρεμβαίνεις εκεί, όπου ίσως δεν μπορούμε εμείς οι λαϊκοί. Πρόλαβε, κάποιοι ετοιμάζονται ν' αυτοκτονήσουν! Τρέξε, κάνε κάτι, μάθε ποιοι είναι τουλάχιστον στην ενορία σου και προσπάθησε να τους σώσεις! Αυτή δεν είναι η αποστολή σου; Αυτό δε συμβολίζουν τα κρόσια στο πετραχήλι σου;
Ο Θεός να σε δυναμώσει και να σε βοηθήσει σ' αυτό το έργο - βρες συνεργάτες, άμα δεν έχεις, αλλά κάνε κάτι. Επείγει! 

"Ευ ζην, ευ θνήσκειν"
 
Ο χριστιανός, "ευ θνήσκειν" θεωρεί το να πεθάνει κοντά στο Χριστό.
ΑΝμάλιστα μαρτυρήσει για το Χριστό, είναι ακόμα πιο "ευ". Θάνατος όπως του Βέλιου είναι θλιβερός, δεν συνιστά "ευ θνήσκειν". 
"Ευ ζην" είναι για μας η ζωή κοντά στο Χριστό. Δείτε παρακαλώ μερικά αληθινά ευ ζην (αλλά και ευ θνήσκειν), ανθρώπους πραγματικά ασυμβίβαστους με την ασθένεια, ενώ ο Βέλιος, όπως είπαμε, δυστυχώς έκανε το χειρότερο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο, που εύχομαι να μην του αφήσει ο Θεός εξουσία πάνω του!...
Ας αναπαύσει ο Ιησούς Χριστός την ψυχή του και την ψυχή κάθε αυτόχειρα, παρακαλώ, διά της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων & των ιερών αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων & των ιερών αγγέλων του σπιτιού του και της οικογένειάς του. Αμήν.

πηγή

Μπερδέψαμε τα άρματα με τα…νταούλια στον τοίχο της Ιστορίας

Του Γ. ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗ

Αφορμή για το συγκεκριμένο σημείωμά μου αποτέλεσε ένα σχόλιο του φίλου Δημήτρη με αφορμή τις αξιώσεις συγγενών και φίλων, γνωστών και διάσημων τεθνεώτων από την πολιτεία και το κράτος.

Το σχόλιο έχει να κάνει με καινοφανή(;)  πράγματα στην Ελλάδα του 2016.

Ένας νέος τραγουδιστής έφυγε πρόσφατα από τη ζωή μετά από τροχαίο δυστύχημα και η οικογένεια του απαιτεί κάποια οδός να πάρει το όνομα του.

Είναι άξιο να αναρωτηθεί κανείς, η μια οδός θα έχει το όνομα του τραγουδιστή και η άλλη του… Κολοκοτρώνη;

Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να σχολιάσω την απαίτηση οικογένειας ηθοποιού (πολύ γνωστού)  η κηδεία του να γίνει δημοσία δαπάνη…

Αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελεί την απόλυτη ισοπέδωση.

Ισοπέδωση στα πρότυπα, ισοπέδωση στην ιστορική μνήμη, ισοπέδωση στα οράματα του μέλλοντος.

Βέβαια δεν είναι παράξενο αυτό, τη στιγμή που τα νέα παιδιά προτιμούν να πάνε σε ένα ριάλιτι ή ένα τάλεντ σώου αντί να σπουδάσουν και να αφιερωθούν σε μια επιστήμη.

Εκεί που οδηγούμαστε πάντως, ο ιστορικός του μέλλοντος, θα δυσκολευτεί να διακρίνει μεταξύ ενός ήρωα που πρόσφερε τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας, ενός νέου παιδιού με καλή φωνή που τραγουδούσε στη παραλιακή και είχε πολυτελέστατο τζίπ και ενός ηθοποιού που στα νιάτα του ενθουσίαζε τον κοριτσόκοσμο από τις συμμετοχές του σε ανάλαφρες ελληνικές ταινίες.

Έχουμε κάνει το πρώτο βήμα (και το… δεύτερο και ίσως πολλά ακόμα) για να μεταλλαχτούμε σε μια κοινωνία που τα μπουμπούκια της (τη νεολαία) για ανθίσουν και να προοδεύσουν θα τα ποτίζει με ουίσκυ αντί για νερό και για λίπασμα θα τους δείχνει ριάλιτυ και τάλεντ σώου στην τηλεόραση!

το είδαμε εδώ