Ερμηνεία της εικόνας των Εισοδίων της θεοτόκου

Ερμηνεία της εικόνας των Εισοδίων της θεοτόκου

Η ιερή ακολουθία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και η σχετική εικόνα υπηρετούν ένα βαθύτερο σκοπό: χειραγωγούν τον πιστό στο μυστήριο της σάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας, οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν Ναω του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν Χαίρε της οικονομίας του Κτιστού η εκπλήρωσις.»

Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση τις παραπάνω πληροφορίες της απόκρυφης διήγησης και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.

Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Εικονίζεται τη στιγμή που την υποδέχεται στο ναό ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, καθώς την παραδίδουν ευλαβικά οι θεοσεβείς γονείς της. Πίσω τους ακολουθούν οι παρθένες, «οι αμίαντες θυγατέρες των Εβραίων», που κρατούν αναμμένες λαμπάδες.

Η Παναγία δε ζωγραφίζεται φυσιοκρατικά. Δεν εμφανίζει δηλαδή τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλει να μάς απομακρύνει από το γράμμα της διήγησης («τριετής η παις»), για να συλλάβουμε το πνεύμα της, την εκκλησιολογική της διάσταση. Η Παναγία είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού. Γι’ αυτό ο υμνωδός μάς καλεί «την νηπιάζουσαν φύσει και υπέρ φύσιν Μητέρα αναδειχθείσαν του Θεού ευφημήσωμεν ύμνοις» (Τροπάριο του όρθρου).

Η Παναγία εικονίζεται ως ώριμη γυναίκα με το γνωστό μαφόριό της, όπως τη βλέπουμε στις εικόνες της.

Το ίδιο κάνει και ο υμνωδός της Εκκλησίας και για τις λαμπάδες των παρθένων. Οι αναμμένες λαμπάδες δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την τριετή παιδίσκη να γυρίσει πίσω, στο σπίτι της, καθώς ήταν στο δρόμο προς το ναό –αυτό λέει η απόκρυφη διήγηση- αλλά τούτο: να υποδείξουν τη νοητή λαμπάδα, την Παναγία, και προδηλώσουν έτσι την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα ήταν ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε (θα γεννιόταν) φωτίζοντας τους καθισμένους στο σκοτάδι της αμαρτίας ανθρώπους. Αυτόν το συμβολισμό παρουσιάζει το δ’ στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού, ήχος δ’ «Αι νεανίδες χαίρουσαι και λαμπάδας κατέχουσαι, της λαμπάδος σήμερον προπορεύονται της νοητής και εισάγουσιν αυτήν εις τα Άγια των Αγίων ιερώς προσηλούσαι την μέλλουσαν αίγλην άρρητον εξ αυτής αναλάμψειν και φωτίσειν τους εν σκότει καθημένους, της αγνωσίας εν Πνεύματι».

Σε πολλές εικόνες πίσω από το Ζαχαρία, αριστερά, παριστάνεται η Παναγία να κάθεται σε καθέδρα με τρία σκαλιά (είναι η αναβαθμοί του θυσιαστηρίου του απόκρυφου κειμένου) και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο άγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει στο Άγιο των Αγίων ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης, ως η «έμψυχος κιβωτός» και στα δώδεκα χρόνια της παραμονής της εκεί θα τρέφεται θαυματουργικά με ουράνια τροφή.
Από το βιβλίο
Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων
(τόμος δεύτερος)
Χρήστου Γ. Γκότση
Εκδ. Αποστολική Διακονία

Λόγοι Ρώσων Γερόντων – Οδηγίες για καθημερινή ενασχόληση

Οδηγίες για καθημερινή ενασχόληση:

1. Οταν σηκώνεσαι από τον ύπνο η πρώτη σου σκέψη πρέπει να στραφεί στο Θεό, ο πρώτος σου λόγος πρέπει να’ ναι προσευχή στο Θεό – τον Πατέρα και Δημιουργό σου.

2. Να μετανοείς και να δοξολογείς το Θεό που δεν επέτρεψε ν’ απωλεστείς από τις αδυναμίες σου.

3. Βάλε αρχή να κάνεις ό,τι είναι άριστο. Κανένας δε θα ολοκληρώσει την πορεία προς τον ουρανό, εκτός από κείνον που ξεκινάει την ημέρα του καλά.

4. Να ξεκινάς την ημέρα σου σαν σεραφείμ στην προσευχή, σαν χερουβίμ στις πράξεις και σαν άγγελος στη συμπεριφορά σου.

5. Μην περνάς τον καιρό σου αργή.

6. Σε όλες τις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις σου ο νούς σου νά’ ναι στο Θεό.

7. Ο λόγος σου νά’ ναι ήρεμος, ταπεινός, σοβαρός κι ωφέλιμος. Η σιωπή θα σε βοηθήσει να λές μόνο τ’ απαραίτητα λόγια, με διάκριση. «Λόγος σαθρός εκ του στόματος υμών μή εκπορευέσθω» (Εφεσ. δ’29).

8. Μη γελάς με θόρυβο, αλλά μόνο να χαμογελάς. Κι αυτό όχι συχνά.

9. Να αποφεύγεις την αντιλογία και τη φιλονικία.

10. Ν’ αγαπάς πάντα την ταπείνωση και ν’αποφεύγεις πάντα την υπερηφάνεια.

11. Μη μισήσεις κανένα, για οποιοδήποτε λόγο.

12. Να’σαι εγκρατής στο φαγητό, το ποτό και τα γλυκά.

13 Νά’σαι καταδεχτική με όλους. έτσι ο Θεός θα σ’ευλογεί κι οι καλοί άνθρωπο θα σ’ επαινούν.

14. Ο θάνατος δίνει τέλος σ’ όλα τα πράγματα. Αυτό πρέπει να τό’ χει πάντα στο νού του ο άνθρωπος.

Πράξεις σαν κι αυτές είναι ευάρεστες στο Θεό, ως «οσμή ευωδίας πνευματικής».

ΠΗΓΗ

σε ξένον αχυρώνα...

Κάποιοι διαπρεπείς εκπρόσωποι του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας κόπτονται δήθεν για το κράτος δικαίου, που αποτελεί τον πυλώνα της δημοκρατίας. Και απαιτούν εδώ και τώρα εκλογές, προκειμένου να περιφρουρήσουν τα ιερά και τα όσια. Παρότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι  δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Αφού το θεσμό της  Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, έχουν φροντίσει προκαταβολικά να τον ναρκοθετήσουν σε όλη του την έκταση. Έτσι ώστε να έχει πολύ μικρή ή και ουδεμία σχέση με την καλώς εννοούμενη έννοια της δικαιοσύνης. Ή μήπως δεν είναι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, που ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, προφανώς «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» δική της; Ή μήπως με την προνομιακή μισθοδοσία των λειτουργών της δεν δημιουργεί συνθήκες συναλλαγής με το άδικο κατεστημένο; Αφού μοιάζει να τους λέει: Σας μισθοδοτώ προνομιακά, που σημαίνει άδικα, έτσι ώστε ν’ αποφασίζετε σύμφωνα με το δικό μου «δίκαιο». Γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που το δίκιο του λαού έρχεται σε σύγκρουση με τις αδικίες του κατεστημένου.

Όπως εξάλλου συμβαίνει και με το χώρο της Εκκλησίας, της πολιτείας του Θεού. Στην οποία περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού έπρεπε να βασιλεύει η δικαιοσύνη. Και όπου δυστυχώς επικρατεί συνήθως  η πιο μαύρη αδικία. Δεδομένου ότι οι δεσποτάδες, κατά κανόνα,  σαν τους Λουδοβίκους της μεσαιωνικής Γαλλίας ισχυρίζονταιότι αυτοί και η υπογραφή τους είναι ο νόμος. Και μη φανταστεί κάποιος ότι θα καταφύγει ο αδικούμενος στην κοσμική δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του. Γιατί και ο κοσμικός δικαστής σκέφτεται ότι ο δεσπότης είναι φορέας αντίχριστης, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, εξουσίας και πως αν τολμήσει να  καθίσει το δεσπότη στο εδώλιο του κατηγορούμενου μπορεί να βρει το μπελά του.

Κι αφού, όπως λέει το Ευαγγέλιο, «το φως γίνεται σκοτάδι, φαντασθείτε πόσο σκοτεινότερο γίνεται  το σκοτάδι»! Γεγονός που το βλέπουμε σε κάθε βήμα της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά, για παράδειγμα, ότι το καθεστώς εσχάτης προδοσίας των καταστροφικών για τη χώρα μας και το λαό μας μνημονίων ή το συνταξιοφάγο PSI μπορεί να έχουν την παραμικρή σχέση με την οποιαδήποτε, έστω και την πλέον υποτυπώδη, δικαιοσύνη.

Αλλά πάνω απ’ όλα φταίει η, κατά κανόνα, άδικη νομιμότητα, με βάση την οποία είναι υποχρεωμένοι ν’ αποφασίζουν οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί το διαβόητο «86» άρθρο του Συντάγματος και πάμπολλοι παρόμοιοι νόμοι, με τους οποίους προσφέρεται ασυλία στους μεγαλοκλέφτες του πολιτικού, μιντιακού και τραπεζικού κατεστημένου. Και παρότι  πολλοί τους χαρακτηρίζουν «κατάπτυστους», ύστερα απ’ τους ωκεανούς των εμπτυσμών όλοι τουςγλείφουν και κανείς δεν τολμάει  να τους εξοβελίσει. Γιατί πιθανότατα σκέφτονται ότι πολύ καλά έπραξαν οι κλεπτοβοσκοί εμπνευστές τους, αφού μπορεί για όλους τους ν’ αποδειχθούν κάποια στιγμή αναντικατάστατα σωσίβια. Δεδομένου ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα αισθάνονται ακατανίκητη επιθυμία να γευτούν το μέλι της εξουσίας. Για το οποίο μόνο και μόνο νοιάζονται και όχι βέβαια για τους αφελέστατους οπαδούς τους. Που τους χρησιμοποιούν απλά ως καύσιμο, προκειμένου να κινούν της μηχανές της απληστίας τους.

Είναι λοιπόν δυνατόν ύστερα απ’ όλα αυτά και πάμπολλα άλλα να υπάρχει κράτος δικαίου; Αλλά θα πουν κάποιοι: Μήπως από το άλλο μέρος είναι σωστό ν’ απαξιώνουμε το θεσμό της Δικαιοσύνης; Ασφαλώς όχι. Ιδιαίτερα αφού μεταξύ των δικαστικών λειτουργών υπάρχουν πάμπολλοι, που υπακούουν στη φωνή της συνείδησής τους. Αλλά κατ’ αναλογία δεν μπορούμε να εξιδανικεύουμε έναν χώρο, μέσα στον οποίο κυριαρχούν τόσοι αρνητικοί παράγοντες. Και μάλιστα να τον προβάλλουμε και ως πυλώνα της δημοκρατίας. Αφού δημοκρατία σημαίνει κράτος λαού. Κοινωνία, δηλαδή, στην οποία ο καθένας προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του (Πράξεων Δ:32-35). Και όχι μια κοινωνία στην οποία οι δικαστικοί λειτουργοί, για παράδειγμα,  παίρνουν διπλάσια απ’ τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, οι βουλευτές πολλαπλάσια και κάποιοι χρυσοκάνθαροι δυσεξαρίθμητα. Γιατί, όπως επισημαίνει το Ευαγγέλιο, το δέντρο  γνωρίζεται απ’ τους καρπούς του. Που σημαίνει ότι καθρέφτης της νομικής δικαιοσύνης είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Και όπου δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, προϋποτίθεται  πρόδηλα η ανυπαρξία  νομικής δικαιοσύνης.

Συνεπώς είναι προφανές ότι αυτοί  που κόπτονται για το κράτος δικαίου «μαλώνουν σε ξένον αχυρώνα». Και η σχετική με τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία στομφώδης ρητορική και οι λεονταρισμοί τους αποσκοπούν στην περιφρούρηση του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας. Από το οποίο αυτοί και όλο το συνάφι τους εξασφαλίζουν την άνετη και πολυτελή διαβίωσή τους. Πάντα σε βάρος των  δεινά καταληστευόμενων ανθρώπων του λαού, τους οποίους σπρώχνουν στην απόγνωση και τους  τοποθετούν μπροστά στο οδυνηρό δίλημμα ή να αυτοκτονήσουν  ή να αργοπεθάνουν. Πάντα βέβαια προς χάριν του περιούσιου καθεστώτος των αδυσώπητων  και αδηφάγων τοκογλύφων. Γιατί μόνο και μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι εναλλάσσονται στους θώκους της εξουσίας συνήθως κάποιοι άνθρωποι της συμφοράς. Εκ των οποίων, όπως λέει και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» ο καθένας διαφέρει απ’ τους προηγούμενους στο ότι είναι  τρισχειρότερος τους. Κι ωστόσο η καθεμιά ολοένα και χειρότερη μαριονέτα  γίνεται πολυτιμότερη για την προώθηση των σατανικών σχεδίων του χειρότερου όλων μεσαίωνα της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης.

Γίνεται,  συμπερασματικά, ολοφάνερο, για μια ακόμη φορά ότι οι ολέθριες αυτές μαριονέτες ερίζουν όχι απλά «σε ξένο σε ξένον αχυρώνα»αλλά και σε τελείως άγνωστη χώρα. Γιατί, αν γνώριζαν τι σημαίνει κράτος δικαίου, αν μη τι άλλο, θα ντρέπονταν τουλάχιστο για τα όσα λένε και κάνουν.

Πηγή

Γιατί μερικοί γεννιούνται καλόγνωμοι και με καλό χαρακτήρα, ενώ άλλοι από μωρά ταλαιπωρούν το περιβάλλον τους;

Ένα μέρος της κληρονομικότητας ανήκει στη φύση γενικώς. Σε όλους υπάρχει ο καλός και ο κακός εαυτός. Ο καλός είναι από το Θεό, ενώ ο κακός οφείλεται στην πτώση, στην απομάκρυνση από το Θεό. Βλέπουμε σε όλα τα παιδιά πως, ενώ υπάρχει η απονήρευτη και άδολη αγάπη, υπάρχει όμως και ο κακός εγωισμός και η ζήλια.

Άλλο μέρος της θετικής ή αρνητικής κληρονομικότητας οφείλεται στους προγόνους. Ο αγιασμός των προγόνων ευλογεί γενιές απογόνων. Η χάρη του Θεού που κατοικεί στα αγιασμένα μέλη της οικογένειας μεταφέρεται από γενεά σε γενεά. Ένας άγιος πρόγονος προσεύχεται στον

ουρανό με παρρησία στον Κύριο για τους απογόνους του. Επίσης και η εγκληματικότητα των προγόνων επιδρά αρνητικά σε γενιές απογόνων. Ένας εγκληματίας πρόγονος διώχνει τη χάρη του Θεού από το σπίτι του και επηρεάζονται όλα τα μέλη της οικογένειας και οι απόγονοι αρνητικά.

Το τρίτο μέρος οφείλεται στη ζωή των γονιών. Γονείς με προσευχή και αγώνα πνευματικό έλκουν τη χάρη του Θεού και τα παιδιά ευλογούνται από την κοιλιά της μητέρας τους. Ιδιαίτερα, οι εγωιστές γονείς και οι σαρκολάτρες, ακόμα και οι μέθυσοι, αποκτούν παιδιά, που έχουν την προδιάθεση στο πάθος των γονιών. Μεγάλη επιρροή στα παιδιά, θετική ή αρνητική, διαδραματίζει η κατάσταση των γονέων, ιδιαίτερα της μητέρας, κατά την περίοδο της σύλληψης και της εγκυμοσύνης.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.115), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

πηγή

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ

1. Τήν 21η τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Εἴσοδο στόν Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μετά τήν Γέννηση τῆς Παναγίας μας πού ἑορτάσαμε στίς 8 Σεπτεμβρίου, ἔχουμε τώρα στήν δεύτερη θεομητορική ἑορτή, τά Εἰσόδιά Της στόν Ναό. Εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή αὐτή. Δέν λέγεται μέν γι᾽ αὐτήν στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά ἡ Ἁγία Γραφή συμπληρώνεται ἀπό τήν Ἱερή μας Παράδοση. Ἤ, γιά νά τό πῶ καλύτερα, ἡ πρώτη καί μεγάλη πηγή τῆς πίστης μας εἶναι ἡ Ἱερή Παράδοση. Ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Καινή Διαθήκη, εἶναι τό γραπτό μέρος τῆς Ἱερῆς Παράδοσης. Ἡ ἑορτή, λοιπόν τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας στόν Ναό ἀναφέρεται ἀπό τήν Ἱερή μας Παράδοση καί ἔχουμε λόγους καί ὁμιλίες καί ὕμνους τῶν ἁγίων Πατέρων μας, πού ἀναφέρονται στήν γιορτή αὐτή.

2. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί, θά σᾶς πῶ ὀλίγα ἀπό μία ὁμιλία τοῦ σοφωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Θεοφυλάκτου, ὁμιλία ἀναφερομένη στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων στόν Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι πολύ καλός ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὁ Θεοφύλακτος, γιατί ἔχει μελετήσει τόν μέγαν, τόν καλύτερο ἑρμηνευτή τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, καί τόν μεταδίδει μέ ἁπλότητα στά Ἑρμηνευτικά του συγγράμματα.

Στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας του ὁ Θεοφύλακτος λέγει ὅτι δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά ὁμιλήσει γιά τήν Θεοτόκο. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός παρουσιάζει κάπου τήν Ἴδια τήν Παναγία νά λέγει στόν καθένα μας: «Μή ἐρεύνα τά βάθη τῆς θεοτοκολογίας μου»! Ἀφοῦ ἡ ἁγιωσύνη τῆς Παναγίας εἶναι ἀνώτερη ἀπό ὅλη τήν κτίση, δέν θά βρεθεῖ κανένα κτίσμα, οὔτε καί ἄγγελοι, γιά νά ὑμνήσουν ἐπάξια τήν Παναγία: «Ἧς γάρ ἡ ἁγιωσύνη τήν κτίσιν πᾶσαν ἐκβέβηκεν, οὐκ ἄν λόγος κτίσματος ταύτην ἀξίως ὑμνῆσαι δύναιτο»! Ἀλλά στήν συνέχεια ὁ σοφός πατήρ λέγει ὅτι δέν μποροῦμε νά ἀντιπαρέλθουμε «ἀλόγως», χωρίς ὁμιλία, δηλαδή, «τήν τοῦ Λόγου Μητέρα» καί τήν «κατά λόγον ζωῆς» πρόξενο σέ μᾶς! Γι᾽ αὐτό λοιπόν καί στήν συνέχεια ξεχύνεται σέ ὕμνο πρός τήν Θεοτόκο ὁ ἑρμηνευτής Θεοφύλακτος. Εἶπα ὅτι ὀλίγα μόνο ἀπό τήν ὁμιλία του θά σᾶς ἀναφέρω, ἀδελφοί χριστιανοί, καί παρακαλῶ πολύ νά τά προσέξετε.

(α) Κατά πρῶτον ὁ ὁμιλητής ἀρχίζει ἀπό τήν πτώση. Γιατί γιά νά δοῦμε πόσο ψηλά μᾶς ἀνέβασε ὁ Θεός, πρέπει νά δοῦμε πόσο χαμηλά μᾶς κατέβασε ἡ ἁμαρτία, ἡ πτώση μας. Καί τήν πτώση μας ὁ Θεοφύλακτος τήν παριστάνει σάν ἕνα λίθο, πού ἀποκόπηκε ἀπό ἕνα βράχο καί στό κατρακύλισμά του ὅλο καί ἔσπαγε σέ μικρότερα κομμάτια! Ὡραία εἰκόνα αὐτή γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἀποκοπήκαμε πραγματικά ἀπό τόν Θεό καί γι᾽ αὐτό κομματιαστήκαμε καί πέσαμε σέ γκρεμούς καί ρέματα. Καί γιά τήν πτώση μας πάλι ἀναφέρει μιά ἄλλη εἰκόνα ὁ Θεοφύλακτος. Τήν εἰκόνα ὅμως αὐτή τήν δανείζεται ἀπό τόν προφήτη Ἠσαΐα. Σ᾽ αὐτήν ὁ προφήτης παριστάνει τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων σάν ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα, τό ὁποῖο ἀπό τό κεφάλι μέχρι τά πόδια εἶναι καταπληγιασμένο (βλ. Ἠσ. 1,6) καί δέν ξέρει κανείς πῶς νά τό θεραπεύσει. Ὁ Θεός ὅμως ξέρει!

(β) Ὁ ποιητής Θεός, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός πού εἶναι ἀγάπη, καί μετά τήν πτώση δέν ἐγκατέλειψε τό ποιηθέν πλάσμα Του καί προνόησε γιά τήν ἀνόρθωσή του. Τό πῶς προνόησε τό γράφει ἡ Παλαιά Διαθήκη. Μέ ποικίλλους τρόπους ὁ Θεός φρόντισε γιά μᾶς. Ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος, «οὔκουν ἀπρονοήτους ἡμᾶς ὁ Κτίστης κατέλιπεν· ἀλλά καί ὁμιλίαις καί ἐπιφανείαις συνετίζων καί συμβιβάζων καί ἐνυπνίοις σοφίζων καί παντοίως εὐεργετῶν καί νόμον διδούς εἰς βοήθειαν»! Ἀλλά, χριστιανοί μου, μέ τήν ἁμαρτία χάλασε ἡ φύση μας. Μπῆκε ὁ θάνατος σ᾽ αὐτήν. Καί λοιπόν, ὅπως λέει ὁ Θεοφύλακτος, «φύσεως ἦν ἀνάγκη τούς τικτομένους καί φθείρεσθαι». Γι᾽ αὐτό καί εἴχαμε ἀνάγκη ἀπό ἕνα ἄλλο τρόπο θεραπείας, τρόπο πού νά ἐπαναφέρει τήν φύση μας στήν πρώτη της ροπή. Ἕνα τρόπο πού νά ἁγιάσει καί τήν γέννησή μας καί νά σταματήσει τό ἰσχυρό ρεῦμα τοῦ θανάτου. Ὅπως τό λέγει ὁ ἑρμηνευτής Θεοφύλακτος, «ἔδει ἁγιασθῆναι καί τήν γέννησιν καί στῆναι τόν τοῦ θανάτου χειμάρρουν διά τῆς κοιλάδος τῆς τῶν ἁμαρτωλῶν γεννήσεως ρέοντα, τῷ μεγάλῳ τῆς ἁγιωσύνης ἀνακοπέντα ἐρύματι». Ὁ τρόπος αὐτός ἦταν ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ γέννησή Του ἀπό γυναίκα. Ἀλλά ἔπρεπε νά γεννηθεῖ πρῶτα αὐτή ἡ γυναίκα, γιά νά ὑπηρετήσει στόν τόκο αὐτό.  Καί γεννήθηκε ἀπό τούς γονεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἀπό τήν βασιλική φυλή τοῦ Ἰούδα καταγωμένους. Ἡ γέννησή Της ἦταν θαυμαστή, γιατί ἡ Ἄννα ἦταν στείρα. Συμβαίνει στόν Θεό, λέγει ὁ Θεοφύλακτος στήν ὁμιλία του αὐτή, «στούς δυνατώτερους νά δίνει τά βαρύτερα, ὥστε καί αὐτοί νά ἀμείβωνται λαμπρότερα καί νά γίνονται παράκληση καί δίδαγμα γιά τούς μετά ἀπό αὐτούς»! Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα γιά νά ἀποκτήσουν τέκνο κατέφυγαν σέ προσευχή πρός τόν Θεό, «τόν ποιητήν τῆς κτίσεως, τόν ἀπ᾽ ἀρχῆς δόντα τόν πληθυσμόν καί τήν αὔξησιν», καί ἀπό τήν προσ­ευχή τους αὐτή ζωοποιήθηκε ἡ νενεκρωμένη μήτρα τῆς Ἄννας καί ἐγεννήθη θυγάτριον, ἡ Παναγία!

(γ) Κατά πρῶτον θέλω νά σᾶς πῶ, χριστιανοί μου, ὅτι, ὅπως τό εἴπαμε παραπάνω, ἡ Παναγία γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο, ἀπό πατέρα καί μητέρα. Καί παρέμεινε ἐννέα μῆνες στήν κοιλία τῆς μητέρας της Ἄννας, ὅπως συμβαίνει κανονικά μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅπως λέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Ταράσιος, ἀντικρούοντας τούς αἱρετικούς, «ἡ γάρ Παρθένος καί θεόπαις Μαρία τέλειον τόν χρόνον τῶν ἐννέα μηνῶν ἐν τῇ τῆς Ἄννης κοιλίᾳ ἐξετέλεσεν, ὡς ἡ φύσις ἡ ἀνθρωπίνη δηλοῖ». Γιατί πρέπει νά φανεῖ ὅτι ἡ Παναγία εἶναι κανονική γυναίκα, ὅτι εἶχε κανονικό ἀνθρώπινο σῶμα, καί ὄχι, ὅπως τό λέγουν οἱ Καθολικοί, ὅτι εἶχε ἕνα αἰθέριο τρόπον τινά σῶμα. Γιατί, ἄν ἡ Παναγία δέν εἶχε πραγματικό ἀνθρώπινο σῶμα, τότε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε σ᾽ Αὐτήν, δέν ἔλαβε πραγματική ἀνθρώπινη φύση καί ἄρα δέν τήν ἔσωσε, γιατί «τό ἀπρόσληπτον, ἀθεράπευτον», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. Ἡ Παναγία, λοιπόν, εἶναι κανονική ἄνθρωπος. Ἀλλά πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ γέννησή Της δέν ἦταν ἀπό σαρκική ὄρεξη, ἀλλά κατ᾽ ἐπιταγήν Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τό σπέρμα Ἰωακείμ, ἀπό τό ὁποῖο ἔγινε ἡ Παναγία, τό ὀνομάζει «πανάμωμον σπέρμα»! Καί τό μυστήριο τοῦ γάμου σ᾽ αὐτό ἀποβλέπει, χριστιανοί μου. Σκοπεύει τά πτωτικά νά τά κάνει παραδείσια. Πτωτική εἶναι ἡ ὄρεξη τοῦ γάμου, γιατί ἔχει σαρκικότητα. Ἄν δέν ἁμάρταναν οἱ πρωτόπλαστοι, θά πολλαπλασιάζονταν μέν, ἀλλά κατά παρθενικό τρόπο, πού θά ὑπεδείκνυε ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά χωρίς σαρκικότητα. Καί στήν περίπτωσή μας βλέπουμε ὅτι ἡ γέννηση τῆς Παναγίας ἔγινε χωρίς καθόλου σαρκικότητα καί γι᾽ αὐτό τό σπέρμα τοῦ Ἰωακείμ καλεῖται «πανάμωμον» σπέρμα!

3. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα ἀφιέρωσαν τήν θεόπαιδα Μαριάμ στόν Θεό, ὡς ἀνταπόδομα πρός Αὐτόν γιά τήν θαυμαστή γέννησή Της. Τήν πρόσφεραν σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν στόν Ναό. «Δῶρον δωροῦνται Θεοῦ τό θεόσδοτον αὐτοῖς ἀγαθόν», λέγει ὁ Θεοφύλακτος. Αὐτό ἑορτάζουμε σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί. Τά εἰσόδια τῆς Θεοτόκου! Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει! Ὁ Ναός Θεοτόκος, ὁ καθαρώτατος Ναός, νά πάει στόν Ναό! «Ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος... σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου»! Καί ἐκπληρώνεται ἐδῶ τό ψαλμικόν, ὅτι«ἐπιλανθάνεται ἡ Παῖς τοῦ οἴκου τοῦ πατρικοῦ, τῷ βασιλεῖ δέ προσάγεται τοῦ κάλλους αὐτῆς ἐπιθυμήσαντι» (βλ. Ψαλμ. 44,11.12)! Καί βέβαια ἡ προσαγωγή καί ἀφιέρωση τῆς Παναγίας στόν Ναό δέν ἦταν ἁπλῆ, ἀλλά ἔγινε μέ λαμπρή πομπή καί δόξα, ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος. Μαζί μέ τούς γονεῖς ἦταν τό «συγγενικόν» καί τό «γειτονικόν» καί «ὅσον κατά φιλίας δεσμόν». «Συνέχαιρον πατέρες περί τόν πατέρα» Ἰωακείμ, «μητέρες περί τήν μητέρα» Ἄννα «καί κόραι καί νεάνιδες λαμπαδηφόροι». Καί ἀκόμη, ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος, «πᾶσα ἐξηχεῖτο Ἰεροσόλυμα τήν καινήν ταύτην πομπήν θεώμενοι»! Μεγαλοπρεπέστατον θέαμα, λοιπόν. Ἀλλά ἐδῶ πολύ σύντομα θέλω νά θίξω δύο θέματα καί τελειώνω τόν ταπεινόν μου λόγον:

(α) Πῶς ὁ ἀρχιερεύς δέχθηκε μίαν νεάνιδα στόν Ναό καί τήν τοποθέτησε μάλιστα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων; Αὐτό δέν ἐπιτρεπόταν ἀπό τόν Νόμον, γιατί στόν τόπο αὐτό δέν ἐπιτρεπόταν νά εἰσέλθουν οὔτε οἱ ἱερεῖς παρά μόνο ὁ Ἀρχιερεύς καί αὐτός μιά φορά μόνο τόν χρόνο. Σ᾽ αὐτό ἀπαντᾶμε μαζί μέ τόν Θεοφύλακτο ὅτι ὁ ἀρχιερεύς εἶδε κατά φώτιση Θεοῦ τίς λάμπουσες ἀρετές καί τήν μελλοντική δόξα τῆς τριετοῦς Παιδός, ἐρώτησε δέ καί ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τά θεῖα μέταλλα, τήν «δήλωση» καί τήν «ἀλήθεια», καί, ὅπως λέγει, λοιπόν, ὁ Θεοφύλακτος, «χωρίς φόβο καί χωρίς συστολή ἐτόλμησε νά ὑπερβεῖ τόν νόμον, νά διαβεῖ τόν γνόφον τοῦ γράμματος καί νά φέρει τό ἀφιέρωμα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί νά τό ἀποθέσει εκεῖ»! «Ὦ καινόν μέν πρᾶγμα, καινόν δέ ἄκουσμα! Θῆλυ Παιδίον τοῖς τοῦ Θεοῦ ἀδύτοις καί ἀθεάτοις ἐνδιαιτώμενον»! 

(β) Τό δεύτερον θέμα, σχετικό μέ τήν ἑορτή, εἶναι τό πῶς ζοῦσε ἡ Παναγία ἐκεῖ. Τί ἔτρωγε; Ἡ Παναγία εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων ζοῦσε ἕνα παραδείσιο βίο, ὅπως ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα πρίν ἀπό τήν πτώση τους. Ὁ ἄγγελός Της, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, τῆς ἔφερε μία οὐράνιο τροφή, γιά τήν ὁποία δέν ξέρουμε ποιά ἦταν, σάν τό «Μάννα» ἐκεῖνο πού ἔτρωγαν οἱ Ἰσραηλῖτες στήν ἔρημο. Ἐκεῖ ἡ Παναγία ἄκουε ἀπό τίς κάθε Σάββατο ἀκουόμενες διδασκαλίες τῶν Νομοδιδασκάλων γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί προσευχόταν γιά τήν ἀνόρθωσή του, γιά τήν σωτηρία του. Τό λέγουμε αὐτό στό Θεοτοκίον «Σέ τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τοῦ γένους ἡμῶν...». Ναί! Ὅταν ἡ Παναγία βρισκόταν στόν Ναό, ἀπό τριῶν ἕως δεκαπέντε ἐτῶν, προσευχόταν γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί τώρα τό ἴδιο κάνει ἡ Παναγία μας. Προσ­εύχεται γιά μᾶς ἡ «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος Θεοτόκος». Σῶσε μας, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διά πρεσβειῶν τῆς παναχράντου Σου Μητρός, ΑΜΗΝ.  

Μέ πολλές εὐχες,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

το είδαμε εδώ

Η ΚΑΛΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ, παρά τις απειλές... ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ

Ἀπὸ Ἁγιορεῖτες μοναχοὺς Mωϋσῆ

καὶ Κύριλλο Μονῆς Κατουνακιώτου

...Στις μέρες μας υπάρχει μεθοδευμένη διάβρωση της Ορθόδοξης Θεολογίας, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και 100 χρόνια περίπου και συστηματική αντικατάσταση της με τον ανθρώπινο λόγο και την ανθρώπινη σκοπιμότητα. Και αυτό κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο λέγετε «αίρεσης».

Οι Ποιμένες μας, είτε αυτοί είναι Αρχιερείς, είτε Ηγούμενοι είτε και αυτός ο Πατριάρχης, μας ζητούν επιτακτικά μια συμπόρευση στην δική τους Εκκλησιολογία (Νεοπατερική Θεολογία), ξένη προς αυτήν του Ευαγγελίου και των Ι. Κανόνων, όπως εκφράστηκαν από Οικουμενικές, Αποστολικές και Πανορθόδουξους Συνόδους. Μέσα λοιπόν από το πρόσχημα της υπακοής η οποία για αυτούς είναι απροϋπόθετη, θέλουν να περάσουν τα οικουμενιστικά τους σχέδια, αδιαφορώντας για το θέλημα του Θεού και το ποίμνιο τους.

Γι΄ αυτό και εξαπολύουν απειλές, για διωγμούς από τα μοναστήρια μας, για καθαιρέσεις και αφορισμούς με απαράδεκτες εκφράσεις για το

Εκκλησιαστικό τους κύρος, σε όσους μοναχούς δεν συμφωνούν με την ιδεολογία τους και εκφράζουν την άποψη τους την οποία καλώς πράττουν (οι μοναχοί) και την κοινοποιούν.

Ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού εμείς οι μοναχοί, ισότιμα με τα άλλα μέλη ενώπιον το Θεού, Αρχιερείς, ηγουμένους και λαϊκούς, έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε την γνώμη μας σε ότι δεν συμφωνούμε. Σε ότι όμως αφορά θέματα πίστεως και επομένως σωτηρίας ψυχών, οφείλουμε με γνώμονα την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες και Ομολογητές, καθώς και την Ιερά Παράδοση όχι μόνο να διαφωνήσουμε αλλά και να αντιταχτούμε κάνοντας ανυπακοή σ΄ αυτούς που δεν εισήλθαν δια της Θύρας αλλά αλλαχόθεν. Ιωνν. 10,1.

Το αυτό προτείνει και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον λόγο του περί «ταπεινοφροσύνης» (παραγρ. 9).

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτας: «Και εάν ημείς (δηλ. οι Απόστολοι) ή άγγελος εξ΄ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν, παρ΄ο ευηγγελισάμεθα, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1,8).

Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Όταν οι Αρχιερείς έβγαλαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη από την φυλακή, τους πρόσταξαν να μη ξαναμιλήσουν για τον Ιησού. Και η απάντησή τους ήταν: «είναι προτιμότερο να ακούσουμε το Θεό και να συνεχίσουμε το κήρυγμα, παρά εσάς» (Πραξ. 4, 17-20).

Ένα από τα έργα των μοναχών είναι και αυτό. Να υπερασπίζονται την αλήθεια του Ευαγγελίου και να μην ανέχονται καμία καινοτομία κατά το λόγιο του Κυρίου: «ος εάν ουν λύσει μία των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξει ούτω τους άλλους, ελάχιστος κληθήσετε εν τη βασιλεία των ουρανών» Ματθ. (5,19).

Όσοι από εμάς τους μοναχούς εισήλθαμε στην μοναχική πολιτεία με αγνή διάθεση μετανοίας και αγάπης προς τον Θεό, οδεύοντας σ΄ αυτόν τον δύσκολο δρόμο της καθάρσεως, ζούμε –όσο το ζεί ο καθείς- την αγάπη Του και το έλεος Του. Σε μέρες χαλεπές που χάνονται τόσες ψυχές, πολύ περισσότερες από την εποχή του Αγίου Κοσμά, μας διακατέχει ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος». Αν κάνανε αυτοί που μας κατηγορούν, το έργο του Θεού, έτσι όπως εκφράζετε μέσα από τον νόμο Του και όχι έτσι όπως το νομίζουν ή το θέλουν, τότε και εμείς θα καθόμασταν στα κελιά μας, αφοσιωμένοι μόνο στην προσευχή για όλο τον κόσμο.

Βλέπουμε την κρατούσα Εκκλησία όχι μόνο να παραπαίει αλλά και να προδίδει τον Χριστό με τις κεφαλές της. Δείχνει αδιαφορία για την ηθική κατάπτωση και αποστασία του λαού. Δεν κηρύττει μετάνοια, όπως είναι και το μεγαλύτερο χρέος της. Δεν δέχεται τις προφητείες των Αγίων μας, αλλά και της Αποκαλύψεως, προσέχοντας τα σημεία των καιρών που είναι πλέον ολοφάνερα μπροστά μας, έτσι ώστε να αφυπνίσει τον λαό, να τον προετοιμάσει, παρηγορήσει, να τον αγκαλιάσει με την στοργική αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός, σε στιγμές που όλοι σχεδόν οι Έλληνες χτυπιούνται από όλες τις σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου τούτου.

Υποτάχθηκε η Εκκλησία με τη μισθοδοσία από το κράτος στα υποχθόνια σχέδια των Σιωνιστών, έχασε την παλαιά δύναμη ελέγχου σε ότι αντιορθόδοξο και ανθελληνικό.

Δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν τους προδότες μισέλληνες πολιτικούς, δεν απειλούν προς αφορισμό, δεν αφορίζουν, δεν αποτειχίζονται από αυτούς που μας σκοτώνουν και μας ξεπουλούν σε Εβραίους και μουσουλμάνους. Φάνηκε μετά την Ψευτοσύνοδο της Κρήτης η προδοσία και η απιστία τους. Όταν αυτοί καταπατούν Ευαγγελικές εντολές και περιφρονούν τους Ι. Κανόνες των Αγίων, παύουν να είναι εις τόπον και τύπον Χριστού. Εμείς οι μοναχοί δεν κάνουμε υπακοή σε ανθρώπους Α΄Κοριν.(7,23) –τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων– αλλά στο θέλημα του Θεού που είναι στη συγκεκριμένη εποχή, η θυσιαστική αγάπη στον πάσχοντα Έλληνα που έχει τόσο πολύ ανάγκη από το ύδωρ το ζων, τον λόγο του Θεού. Ο Θεός φωνάζει με το στόμα του Προφήτου Ησαΐα: «Παρακαλείτε, παρακαλείτε (παρηγορείστε) τον λαό μου».

Ο λαός έχει ανάγκη από αλήθειες, αγάπη, παρηγοριά και ελπίδα.

Η διπλωματία και η διγλωσσία που είναι απαράδεκτες στο χώρο της Αλήθειας, τους καθιστούν έκπτωτους στα μάτια του λαού.

Αδελφοί μου χριστιανοί, μην αποκοπείτε από την Εκκλησία του Χριστού, που είναι ο ίδιος Αυτός παρατεινόμενος εις τους αιώνας κατά τον Άγιο Αυγουστίνο. Λυπηθείτε τους και παρακαλέστε τον Κύριο να βγάλει αληθινούς εργάτες που θα βοηθήσουν το λαό μας σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει και που θα ΄ρθουν και ας είναι απλοί μοναχοί ή και λαϊκοί.

Ας μετανοήσουμε ειλικρινά εμείς πρώτα που βρισκόμαστε στο χώρο της Εκκλησίας για να βοηθήσουμε με την προσευχή μας και αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για τις ψυχές τους.

Μας προσάπτουν χαρακτηρισμούς που όχι μόνο δεν μας αγγίζουν, αλλά εκφράζουν τους ίδιους. Οι λέξεις που βγήκαν από στόματα υψηλόβαθμων ρασοφόρων, για μοναχούς που αφήσανε τα μοναστήρια τους και κηρύττουν αλήθειες, που ελευθερώνουν από την δουλεία της αμαρτίας και αφυπνίζουν συνειδήσεις, είναι πολύ βαριές. Μας είπαν Θεομπαίχτες, αγύρτες και πλανεμένους Και να σιγήσουμε εμείς θα κράξει σε λίγο ο Θεός.

Δεν είναι μακριά η ώρα που ο Κύριος θα τους πάρει την εξουσία που την καταχραστήκανε και θα την δώσει σε άλλους, απλούς, ταπεινούς και αφιλοκερδείς. Μέσα από τα δεινά που καταφθάνουν θα καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι.

Αν κοιτάξετε την Εκκλησιαστική ιστορία, θα δείτε ότι ποτέ απλοί μοναχοί δεν δημιούργησαν σχίσματα και αιρέσεις, αλλά Επίσκοποι και Πατριάρχες και Ιερωμένοι.

Αν κάναμε υπακοή στους εκάστοτε Εκκλησιαστικούς ηγέτες στην δισχιλιετή ζωή της Ορθοδοξίας, που αυτοονομάζονταν ως «Εκκλησία», σήμερα εμείς οι Έλληνες θα ήμασταν, μονοφυσίτες, Παπικοί, Ουνίτες, εικονομάχοι, πνευματομάχοι.

Δόξα τω Θεώ που κάποιοι ενίοτε ελάχιστοι μοναχοί, ή Επίσκοποι μοναχοί, όπως ο Άγιος Μάρκος Εφέσου, ή κάποιοι ηγούμενοι μοναστηριών όπως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κάνανε ανυπακοή σε αιρετικούς πατριάρχες και είμαστε εμείς σήμερα βαπτισμένοι Ορθόδοξοι.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του μοναχού Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή, ο οποίος έχασε τη γλώσσα και το χέρι του για την καλή ομολογία της πίστεως μας. Τον ρώτησαν οι κυβερνητικοί και εκκλησιαστικοί εκπρόσωποι της Κων/λεως. Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις, του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιοχείας, της Αλεξάνδρειας; Όλες αυτές έχουν ενωθεί (Τα 4 πατριαρχεία είχαν πέσει στην αίρεση του Μονοφυτισμού), απάντησε: «Μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι έχουν την καλή ομολογία της πίστεως, χάριν αυτής είμαι έτοιμος να αποθάνω».

Άλλοτε πάλι είπε: «Δεν σκέφτομαι την ενότητα ή την διαίρεση Ρωμαίων και Ελλήνων, αλλά οφείλω να μην υποχωρήσω από την Ορθή πίστη». Δεν έκανε σε κανένα ανώτερό του υπακοή ο Άγιος, παρά μόνο στην φωνή του Θεού, που του έλεγε: «Μίλα παιδί μου για να κρατηθεί η πίστη».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραφε: «Όταν οι Αρχιερείς δεν ορθοδοξούν, τότε τον λόγο να τον έχουν οι μοναχοί».

Ποιον να πρωτοπονέσουμε και πόσο να προσευχηθούμε; Αβάσταχτος ο πόνος και λίγες οι δυνάμεις μας. Δεν ανήκουμε στο εαυτό μας, αλλά σ΄ αυτόν που ζει μέσα μας και τον λατρεύουμε. Όποιος γνώρισε την Αγάπη του Χριστού, δεν μπορεί να την κρατήσει για τον εαυτό του, θέλει να την σκορπίσει σ΄ όλο την κόσμο. Γιατί όποιος αγαπάει δεν κρατάει τίποτα για το εαυτό του.

Αυτή η αγάπη στο Χριστό και η συμπόνια για το λαό, έβγαλε τον Άγιο Κοσμά από το Άγιο Όρος. Προτίμησε την συγκακοπάθεια με τον λαό, από την ανάπαυση του κελιού του. Έβλεπε το έθνος να εξισλαμίζετε και να αγριεύει και δεν μπορούσε να το αντέξει.

Στις μέρες μας που η αμαρτία έχει διαποτίσει κάθε υγιές κύτταρο του νου και της ψυχής του Έλληνα, το αποτέλεσμα είναι να συμβαίνει κάτι πολύ ποιο οδυνηρό από την εποχή της τουρκοκρατίας. Τον κολασμό του 80% των Ελλήνων. Το Έθνος μας έχει ανάγκη από μεγάλη μετάνοια πριν ξεσπάσουν τα δεινά για να μην τον αγγίξουν, έτσι μόνο θα αναστηθούμε, καθώς και επανευγγελισμό.

Όλα αυτά τα υποφέρουμε γιατί εγκαταλείψαμε Αυτόν που μας χάρισε ότι πολύτιμο έχουμε, την ζωή μας και την αθάνατη ψυχή μας. Και προσκυνήσαμε την ύλη που τρέφει μόνο το φθαρτό τούτο σώμα. Η ψυχή του ανθρώπου όμως έχει ανάγκη τον δημιουργό της γιατί από αυτόν προήρθε και σ΄ αυτόν θα καταλήξει ο άνθρωπος, εάν το θελήσει.

Ἁγιορεῖτες μοναχοὶ Mωϋσῆς

καὶ Κύριλλος Μονῆς Κατουνακιώτου

πηγή