σε ξένον αχυρώνα...

Κάποιοι διαπρεπείς εκπρόσωποι του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας κόπτονται δήθεν για το κράτος δικαίου, που αποτελεί τον πυλώνα της δημοκρατίας. Και απαιτούν εδώ και τώρα εκλογές, προκειμένου να περιφρουρήσουν τα ιερά και τα όσια. Παρότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι  δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Αφού το θεσμό της  Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, έχουν φροντίσει προκαταβολικά να τον ναρκοθετήσουν σε όλη του την έκταση. Έτσι ώστε να έχει πολύ μικρή ή και ουδεμία σχέση με την καλώς εννοούμενη έννοια της δικαιοσύνης. Ή μήπως δεν είναι η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, που ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης, προφανώς «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» δική της; Ή μήπως με την προνομιακή μισθοδοσία των λειτουργών της δεν δημιουργεί συνθήκες συναλλαγής με το άδικο κατεστημένο; Αφού μοιάζει να τους λέει: Σας μισθοδοτώ προνομιακά, που σημαίνει άδικα, έτσι ώστε ν’ αποφασίζετε σύμφωνα με το δικό μου «δίκαιο». Γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που το δίκιο του λαού έρχεται σε σύγκρουση με τις αδικίες του κατεστημένου.

Όπως εξάλλου συμβαίνει και με το χώρο της Εκκλησίας, της πολιτείας του Θεού. Στην οποία περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού έπρεπε να βασιλεύει η δικαιοσύνη. Και όπου δυστυχώς επικρατεί συνήθως  η πιο μαύρη αδικία. Δεδομένου ότι οι δεσποτάδες, κατά κανόνα,  σαν τους Λουδοβίκους της μεσαιωνικής Γαλλίας ισχυρίζονταιότι αυτοί και η υπογραφή τους είναι ο νόμος. Και μη φανταστεί κάποιος ότι θα καταφύγει ο αδικούμενος στην κοσμική δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του. Γιατί και ο κοσμικός δικαστής σκέφτεται ότι ο δεσπότης είναι φορέας αντίχριστης, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, εξουσίας και πως αν τολμήσει να  καθίσει το δεσπότη στο εδώλιο του κατηγορούμενου μπορεί να βρει το μπελά του.

Κι αφού, όπως λέει το Ευαγγέλιο, «το φως γίνεται σκοτάδι, φαντασθείτε πόσο σκοτεινότερο γίνεται  το σκοτάδι»! Γεγονός που το βλέπουμε σε κάθε βήμα της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά, για παράδειγμα, ότι το καθεστώς εσχάτης προδοσίας των καταστροφικών για τη χώρα μας και το λαό μας μνημονίων ή το συνταξιοφάγο PSI μπορεί να έχουν την παραμικρή σχέση με την οποιαδήποτε, έστω και την πλέον υποτυπώδη, δικαιοσύνη.

Αλλά πάνω απ’ όλα φταίει η, κατά κανόνα, άδικη νομιμότητα, με βάση την οποία είναι υποχρεωμένοι ν’ αποφασίζουν οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Κραυγαλέο παράδειγμα αποτελεί το διαβόητο «86» άρθρο του Συντάγματος και πάμπολλοι παρόμοιοι νόμοι, με τους οποίους προσφέρεται ασυλία στους μεγαλοκλέφτες του πολιτικού, μιντιακού και τραπεζικού κατεστημένου. Και παρότι  πολλοί τους χαρακτηρίζουν «κατάπτυστους», ύστερα απ’ τους ωκεανούς των εμπτυσμών όλοι τουςγλείφουν και κανείς δεν τολμάει  να τους εξοβελίσει. Γιατί πιθανότατα σκέφτονται ότι πολύ καλά έπραξαν οι κλεπτοβοσκοί εμπνευστές τους, αφού μπορεί για όλους τους ν’ αποδειχθούν κάποια στιγμή αναντικατάστατα σωσίβια. Δεδομένου ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα αισθάνονται ακατανίκητη επιθυμία να γευτούν το μέλι της εξουσίας. Για το οποίο μόνο και μόνο νοιάζονται και όχι βέβαια για τους αφελέστατους οπαδούς τους. Που τους χρησιμοποιούν απλά ως καύσιμο, προκειμένου να κινούν της μηχανές της απληστίας τους.

Είναι λοιπόν δυνατόν ύστερα απ’ όλα αυτά και πάμπολλα άλλα να υπάρχει κράτος δικαίου; Αλλά θα πουν κάποιοι: Μήπως από το άλλο μέρος είναι σωστό ν’ απαξιώνουμε το θεσμό της Δικαιοσύνης; Ασφαλώς όχι. Ιδιαίτερα αφού μεταξύ των δικαστικών λειτουργών υπάρχουν πάμπολλοι, που υπακούουν στη φωνή της συνείδησής τους. Αλλά κατ’ αναλογία δεν μπορούμε να εξιδανικεύουμε έναν χώρο, μέσα στον οποίο κυριαρχούν τόσοι αρνητικοί παράγοντες. Και μάλιστα να τον προβάλλουμε και ως πυλώνα της δημοκρατίας. Αφού δημοκρατία σημαίνει κράτος λαού. Κοινωνία, δηλαδή, στην οποία ο καθένας προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του (Πράξεων Δ:32-35). Και όχι μια κοινωνία στην οποία οι δικαστικοί λειτουργοί, για παράδειγμα,  παίρνουν διπλάσια απ’ τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, οι βουλευτές πολλαπλάσια και κάποιοι χρυσοκάνθαροι δυσεξαρίθμητα. Γιατί, όπως επισημαίνει το Ευαγγέλιο, το δέντρο  γνωρίζεται απ’ τους καρπούς του. Που σημαίνει ότι καθρέφτης της νομικής δικαιοσύνης είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Και όπου δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, προϋποτίθεται  πρόδηλα η ανυπαρξία  νομικής δικαιοσύνης.

Συνεπώς είναι προφανές ότι αυτοί  που κόπτονται για το κράτος δικαίου «μαλώνουν σε ξένον αχυρώνα». Και η σχετική με τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία στομφώδης ρητορική και οι λεονταρισμοί τους αποσκοπούν στην περιφρούρηση του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας και ληστοκρατίας. Από το οποίο αυτοί και όλο το συνάφι τους εξασφαλίζουν την άνετη και πολυτελή διαβίωσή τους. Πάντα σε βάρος των  δεινά καταληστευόμενων ανθρώπων του λαού, τους οποίους σπρώχνουν στην απόγνωση και τους  τοποθετούν μπροστά στο οδυνηρό δίλημμα ή να αυτοκτονήσουν  ή να αργοπεθάνουν. Πάντα βέβαια προς χάριν του περιούσιου καθεστώτος των αδυσώπητων  και αδηφάγων τοκογλύφων. Γιατί μόνο και μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι εναλλάσσονται στους θώκους της εξουσίας συνήθως κάποιοι άνθρωποι της συμφοράς. Εκ των οποίων, όπως λέει και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» ο καθένας διαφέρει απ’ τους προηγούμενους στο ότι είναι  τρισχειρότερος τους. Κι ωστόσο η καθεμιά ολοένα και χειρότερη μαριονέτα  γίνεται πολυτιμότερη για την προώθηση των σατανικών σχεδίων του χειρότερου όλων μεσαίωνα της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης.

Γίνεται,  συμπερασματικά, ολοφάνερο, για μια ακόμη φορά ότι οι ολέθριες αυτές μαριονέτες ερίζουν όχι απλά «σε ξένο σε ξένον αχυρώνα»αλλά και σε τελείως άγνωστη χώρα. Γιατί, αν γνώριζαν τι σημαίνει κράτος δικαίου, αν μη τι άλλο, θα ντρέπονταν τουλάχιστο για τα όσα λένε και κάνουν.

Πηγή