Στη Νέα Αποικιοκρατία των Φράγκων απαντάμε με Παλλαϊκή Εθνική Αντίσταση...

LinkWithin

Στη Νέα Αποικιοκρατία των Φράγκων απαντάμε με Παλλαϊκή Εθνική Αντίσταση...
Μας πίνουν το αίμα από το 1204, τους ξέρουμε καλά , θα τους πολεμήσουμε με όλα τα μέσα

Τὸ διαζύγιο ὡς ρῆγμα.....

Κορναράκης 'Ιωάννης (Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Τὸ διαζύγιο ὡς ρῆγμα στὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου

Τὸ διαζύγιο, ὡς γεγονὸς διαρρήξεως μιᾶς, πρωταρχικῆς σημασίας γιὰ τὴν ὑπαρξιακὴ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου, συζυγικῆς διαπροσωπικῆς σχέσεως, πλήττει τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, σὲ μία σειρὰ ἁλυσιδωτῶν σχέσεων ἀτόμων ἐμπλεκομένων, οὕτως ἢ ἄλλως, συγγενικῶς μὲ τοὺς ἀρχικοὺς συντελεστὲς τῆς διαρρήξεως αὐτῆς!


Στὸ μυστήριο τοῦ γάμου πραγματώνεται μυστηριακῶς ὁ σκοπὸς τῆς θείας οἰκονομίας, ποὺ ἀφορᾶ στὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, στὴν ἀρχικὴ προπτωτική του εἰκόνα. Τὸ ἀνδρόγυνο, στὸ γάμο, ἐξεικονίζει τὴν τέλεια ἀπὸ τὴν ἄποψη τοῦ ἐν λόγῳ σκοποῦ, ἀνθρώπινη διαπροσωπικὴ ἑνότητα στὴ μονάδα δύο προσώπων! Μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου ὁ ἄνθρωπος ἐπιστρέφει στὴν ὀντολογικὴ πληρότητα τῆς ἀρχικῆς του εἰκόνας, ἐφόσον, μὲ τὸ μυστήριο αὐτό, ὁ ἄνθρωπος ὑποστασιάζεται πλέον ὡς «μονὰς» («καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν») στὴ δυάδα τῶν συζυγικῶν προσώπων γίνεται «ἀνδρὸγυνος»! Οἱ σύζυγοι ἑνώνονται, στὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἰς ἀνδρόγυνο!


Στὴν περίπτωση αὐτή, ὁ μεταπτωτικὸς Ἀδὰμ ἐπιστρέφει στὴν ἑνότητα τοῦ ἑαυτοῦ του, μέσω τῆς ἀναπλασθείσης διὰ τῶν δημιουργικῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ, πλευρᾶς του καὶ συμπληρώνεται, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὸ κενό, τὸ ὁποῖο κατέλυσε ἡ ἀποσπασθεῖσα αὐτὴ πλευρά του, μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς θεραπείας τῆς μοναξιᾶς του («Οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον»)• τὴ γυναίκα!


Ἐξάλλου, ἀτενίζοντας τὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας ὁ μεταπτωτικὸς Ἀδὰμ ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτὸ του («τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου»), καὶ ἀποδέχεται τὴν ἀλήθεια τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου, ὅτι «Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναίκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα. Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα ἑαυτὸν ἀγαπᾶ»! (Ἐφεσ. ε’ 28) Ἡ ἑνότητα αὐτὴ ἀνδρὸς καὶ γυναικός, στὸ μυστήριο τοῦ γάμου, σημειοδοτεῖ τὴν χαρισματικὴ ἢ μυστηριακὴ ὀντολογικὴ ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γενικῶς προσώπου. Ὁ γάμος καταφάσκει τὴν μυστηριακὴ σχέση τῶν δύο συζύγων, ὡς ἀπόδειξη τῆς πραγματώσεως τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας, στὸ κεφάλαιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ γάμου!


Ἀλλὰ τὸ διαζύγιο δὲν διασπᾶ μόνο τὴ συζυγικὴ ἑνότητα καὶ τὴ σχέση δύο μόνον προσώπων. Τὸ διαζύγιο μπορεῖ νὰ γίνει αἰτία καὶ πηγὴ πολλῶν μελλοντικῶν, συνεχῶν, διασπάσεων, καὶ ἐκλύσεων ψυχικῶν διαταραχῶν σὲ ὅλα τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἐνδεχομένως θὰ ἐμπλακοῦν, οὕτως ἢ ἄλλως, στὸ μεγάλο κύκλο ἀνθρωπίνων, διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἀπορρεουσῶν ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ἀφετηρία δύο διαζευγμένων γονέων.


Ἐὰν δηλ. ὁ ἕνας πρώην σύζυγος ἢ καὶ ἀμφότεροι, προχωρήσουν σὲ νέο γάμο μὲ ἄλλα πρόσωπα, τότε οἱ ἀρνητικὲς ποικίλες συνέπειες τῆς ἀρχικῆς συζυγικῆς διαστάσεως, θὰ περάσουν ἀσφαλῶς στὶς νέες συγγενικὲς σχέσεις, ἐξ αἵματος ἢ ἐξ ἀγχιστείας, οἱ ὁποῖες θὰ δημιουργηθοῦν ἐνδεχομένως μὲ τοὺς νέους αὐτοὺς γάμους. Λ. χ. ἐνδεχομένως, μὲ νέους γάμους τῶν ἤδη διαζευγμένων συζύγων, θὰ προκύψουν ἴσως πατριοὶ καὶ μητρυιὲς καὶ ἑτεροθαλεῖς ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι θὰ γίνουν ἀποδέκτες τῶν ἀρνητικῶν συνεπειῶν τοῦ ἀρχικοῦ διαζυγίου.


Ἔπειτα εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ παιδιὰ διαζευγμένων γονέων μὲ ψυχικὰ τραύματα ἀπὸ τὶς σχέσεις τῶν γονέων τους καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ διαζύγιο, θὰ μεταφέρουν ἀργότερα στὴ δική τους συζυγικὴ σχέση, τὶς ἐμπειρίες τῶν τραυμάτων αὐτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι λίγες φορές, τὶς διαταράξεις καὶ τῆς δικῆς τους συζυγικῆς σχέσεως! Γενικῶς ὅμως εἶναι συνήθως ἀπρόβλεπτες οἱ καταστροφικὲς συνέπειες ἑνὸς διαζυγίου, στὸν μέλλοντα χρόνο, ποὺ ὁ κύκλος τῶν συγγενικῶν προσώπων, θὰ διευρύνεται μὲ νέους ἐπιγόνους, σχετιζομένους μὲ τοὺς συντελεστὲς τοῦ ἀρχικοῦ-πατρογονικοῦ διαζυγίου!


Ἡ πτώση τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου στὴν τραγωδία τοῦ διαζυγίου καὶ τῆς διασπάσεως τοῦ συζυγικοῦ ζεύγους σὲ μονάδες, σημαίνει ἀσφαλῶς διάλυση καὶ ἀπώλεια τῆς ἀρχέγονης θεουργικῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου στὴν εἰκόνα τοῦ ἑνός!


Ἐξάλλου οἱ διαστάσεις τῆς τραγωδίας αὐτῆς ὁριοθετοῦνται σίγουρα στὴν ἀναίρεση, μὲ τὸ διαζύγιο, ὄχι μόνο τῆς μυστηριακῆς ἀναπλάσεως τῆς ἐν λόγῳ εἰκόνας διὰ τοῦ γάμου ἀλλὰ καὶ τῆς διὰ τῆς «ἀρχιτεκτονίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ἅγ. Μάξιμος Ὁμολογητὴς) οἰκοδομηθείσης «κατ’ οἶκον ἐκκλησίας»!


Ἕνα διαζύγιο συντρίβει μίαν ἐκκλησία! «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν»; (Α’ Κορ. γ’ 16).

«Δυο φωτεινοί και αλησμόνητοι Άγιοι »

Ο Παπούς με τον πνευματικό του π. Πορφύριο Μπαϊρακτάρη

Στο σπήλαιο του οσίου Μελετίου
Μεγάλη ήταν ή χαρά του Γέροντα, οσάκις δημιουργούσε ευκαιρίες αναστροφής μεταξύ των μοναστικών αδελφοτήτων, για να συσφίγγονται οι δεσμοί της αδελφικής εν Χριστώ αγάπης.
Έτσι, το έτος 1979, ό Παππούς, με όλη την αδελφότητα, επισκέφθηκε την παλαίφατο ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, για να λειτουργήσει στο σπήλαιο όπου ασκήτευε ό Όσιος. Ό π. Δαμασκηνός έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον πολιστή του Κιθαιρώνος, ό όποιος -κατά μία εκδοχή- πιθανώς είχε ιδρύσει, μεταξύ των άλλων, και την Μονή του Μακρινού.
Στην Θεία Μυσταγωγία μέσα στο ιερό σπήλαιο, ή παρουσία του Οσίου ήταν πολύ αισθητή και ή χάρις του Μυστηρίου μετέδιδε σε όλους την αγαλλίασι της Αναστάσεως. Το σκοτεινό, αποπνικτικό κρησφύγετο του Οσίου είχε μεταβληθεί σε φωτεινό και δροσερό ενδιαίτημα. Μέσα στην ασκητική παλαίστρα του, την πλημμυρισμένη ευωδία, ό όσιος Μελέτιος προεξήρχε της πανηγύρεως και σκόρπιζε την ευλογία του.
Εκείνη ή θεία Λειτουργία ήταν μία πραγματική μυσταγωγία. Ό Γέροντας μεταρσιωμένος, μετέδιδε τα κύματα τής Χάριτος γύρω του. Ή αλλοιωμένη όψις του, ή λυγμική φωνή του και τα δάκρυα που έρρεαν από τα μάτια του έδειχναν ότι είχε ενδυθεί την Χάρι… Επί πολύ καιρό μετά μιλούσε για εκείνη την θεσπέσια Θεία Λειτουργία.
Στην σύναξη που ακολούθησε, οι αδελφές είπαν με ενθουσιασμό:
-Γέροντα, τί ευλογία ήταν αυτή! Τί Ουράνια Λειτουργία!
-Πράγματι! Έτσι είναι! Τα μέρη, όπου αγωνίσθηκαν Άγιοι ασκητές, είναι αγιασμένα από τους ιδρώτες και τα δάκρυά τους. Και ή πράξις του ασκουμένου είναι μυσταγωγία!.. Έτσι είναι…
Αυτήν την μυσταγωγία απολάμβανε ό Πάππους κάθε φορά που επισκεπτόταν τα Θεια εκείνα σκηνώματα. Άλλωστε και άλλοι ιεροί δεσμοί τον συνέδεαν με τον άγιο αυτό χώρο.
«Δυο φωτεινοί και αλησμόνητοι Άγιοι »
Στην ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, έλαμψε με την αγιότητα του, για πολλά χρόνια (1950-1967), ένας πραγματικός φίλος του Θεού και γνήσιος Πατήρ τής Εκκλησίας, ό Ιερομόναχος Παύλος Βενεκάς, ό όποιος είχε γεννηθεί στο Κρανίδι. Ό αφανής αυτός εργάτης του Χριστού προηγουμένως είχε διατελέσει Ηγούμενος στην τότε ανδρώα Μονή του Αγίου Χαραλάμπους (Λευκών), στο Αύλωνάρι της Ευβοίας, όπου ή φωτεινή του προσωπικότης είχε καταυγάσει όλη την γύρω περιοχή. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι από την θεόλεκτο εκείνη αδελφότητα, της όποιας προΐστατο, ανεδείχθησαν άγιες μορφές της εποχής μας, όπως ό πατήρ Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης), ό πατήρ Σίμων (Αρβανίτης), ό πατήρ Αντώνιος (Γκίκιζας).
Ό αοίδιμος πατήρ Πορφύριος αναφέρει ό ίδιος την επικοινωνία που είχε- εν Πνεύματι Αγίω- με τον θεόφωτο Ηγούμενο του, πατέρα Παύλος:
«Πολλοί άγιοί μας επίσης, συνεννοούντο από μακριά και συμπροσηύχοντο. Όλα γίνονται με την χάρι του Θεού. Με την χάρι του Θεού δεν υπάρχουν αποστάσεις. Να με συγχωρέσει ό Θεός που θα το πω, αλλά παλιά, μ’ έναν ιερομόναχο από’ το Μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στην Εύβοια, τον πατέρα Παύλο, συνεννοούμεθα πολλές φορές από μακριά».
Αφού, λοιπόν, ή Μονή του Αγίου Χαραλάμπους μετετράπη σε γυναικεία, ό πατήρ Παύλος ανέλαβε την καθοδήγηση των μοναζουσών.
Αργότερα δε, όταν ή αδελφότης αύτη μεταφυτεύθηκε στην Μονή του Όσιου Μελετίου, στον Κιθαιρώνα, ό πατήρ Παύλος συνέχισε να έχει την πνευματική της πατρότητα. Εκεί τον γνώρισε ό πατήρ Δαμασκηνός και θαυμάζοντας την αγιότητα του και τις ευαγγελικές αρετές που τον κοσμούσαν -την μεγάλη απλότητα, την ταπεινοφροσύνη, την διάκριση, την ευσπλαχνία, την αγάπη και, κατ’ εξοχήν, την ενδυθεί Χριστώ ελευθερία, τον εξέλεξε για Πνευματικό του.
Μετά την κοίμηση του μακαριστού πατρός Παύλου (25 Μαρτίου 1986), ό Πάππους δεν έπαυσε να έχει πνευματικό σύνδεσμο μαζί του. Ευρισκόταν ενδυθεί Πνεύματι Άγίω κοντά του, προσευχόμενος γι’ αυτόν, ενώ συγχρόνως επικαλείτο τις άγιες ευχές του, επειδή γνώριζε ότι ό αφανής αυτός ευαγγελικός πατήρ «λάθρα βιώσας» στην γη, λάμπει τώρα μέσα στην δόξα του Θεού.
Συχνά ό Παππούς προέτρεπε: «Άς έχουμε έντονη επιθυμία να επικοινωνούμε νοερώς με εκείνους πού έζησαν βίο άγιο ανάμεσα μας και ευαρέστησαν στον Θεό. Τούς ανθρώπους αυτούς, τούς αίσθανόμεθα ως ζωντανούς και ας βρίσκονται στην απέναντι όχθη. Δύο φωτεινοί και αλησμόνητοι άγιοι: ό πατήρ Πορφύριος και ό πατήρ Παύλος!.. Να άναλογιζώμεθα την ζωή τους, να μετέχουμε στην σταυρική τους πορεία και να ζούμε μαζί τους κάθε στιγμή.
Ό πατήρ Παύλος είναι μέσα στο φως της Βασιλείας του Θεού, γιατί, όταν προσεύχομαι γι’ αυτόν, ευφραίνεται και αναπαύεται ή ψυχή μου και δέχεται την Χάρι του Θεού».
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΄΄ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ...ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: Toυ Γιώργου Θεοχάρη Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ.ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR.MΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ..ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ,ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ,ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ.

 “Εί­μαι και ε­γώ έ­νας α­πό τους «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» για την α­δι­κί­α που υ­πάρ­χει στην κοι­νω­νί­α, την υ­πο­νό­μευ­ση των προ­τύ­πων και των πα­ρα­δό­σε­ών μας ”,σημειώνει σε εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο agioritikovima.gr ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεος. Αναφορικά με το ρόλο της Εκκλησίας σήμερα, υποστηρίζει, ότι όποιος πλησιάζει την Εκκλησία παρηγορείτε και γίνεται πιο δυνατός με τη δύναμη του Χριστού. Το κακό είναι ότι  περισσότεροι κάθονται έξω από την Εκκλησία και την κρίνουν για αυτό που δεν γνωρίζουν.

 Ερωτηθείς  για την υπόθεση Βατοπαιδίου σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Λίμνης Βιστωνίδας είπε ” υ­πάρ­χει έ­νας α­δή­ρι­τος πνευ­μα­τι­κός νό­μος σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ον οι α­δι­κί­ες που προ­ξε­νεί κά­ποιος στους άλ­λους ε­πι­στρέ­φουν πά­νω του.” Υποστηρίζοντας κατηγορηματικά, ότι βάσει του Νομοθετικού διατάγματος του 1926 περί του Καταστατικού χάρτη του Αγίου Όρους που ισχύει μέχρι σήμερα “ η ακίνητη πε­ριου­σί­α των Ιερών Μονών είναι απολύτως α­να­παλ­λο­τρί­ω­τος” ,που σημαίνει, απόλυτα διασφαλισμένη, και αυτό στηρίχθηκε κυρίως στα Βυζαντινά Χρυσόβουλα και τα Σουλτανικά φιρμάνια, τονίζει.” Οπότε, το ίδιο το κράτος είχε αποδεχθεί την νομιμότητα αυτών των εγγράφων.” συμπληρώνει ο Ιεράρχης.

Nα σημειώσουμε ότι τα εν λόγω έγγραφα, με τα οποία, αναγνωρίστηκε από την Ελληνική δικαιοσύνη και τα αρμόδια όργανα του Κράτους , η κυριότητα της Λίμνης Βιστωνίδας στη Μονή, ήταν η “πέτρα του σκανδάλου” που προκάλεσε το δήθεν μεγάλο σκάνδαλο.

 Ερωτηθείς για τα όσα ακούστηκαν περί περικοπής της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών που θα καλύπτεται από την Εκκλησία είπε” έχει επικρατήσει η άποψη ότι η Εκκλησία διαθέτει αμύθητη περιουσία. Αυτό είναι ένας μύθος “Kαθώς  όπως υποστηρίζει” Τό Κρά­τος κα­τά και­ρούς έχει δε­σμεύ­σει τό 96% της αρχικής εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, ενώ  α­πό το ε­να­πο­μεί­ναν 4%, τό 3% εί­ναι δε­σμευ­μέ­νο, δη­λα­δή η  Ἐκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δια­θέ­τει τό 1% της αρ­χι­κής της πε­ριου­σί­ας.” Ἄν ἐ­πι­στρέ­ψει  τό Κρά­τος τμή­μα της πε­ριου­σί­ας πού δέ­σμευ­σε στήν Εκ­κλη­σί­α και αν της επι­τρέ­ψει νά αξιο­ποι­ή­σει τήν νό­μι­μη πε­ριου­σί­α της, τό­τε η  Ἐκ­κλη­σί­α πι­θα­νόν νά μπο­ρέ­σει νά α­ντι­με­τω­πί­σει τήν μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών της ή μέ­ρους αὐ­τής.

 Ε­ρώ­τη­ση: Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,  η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση έ­χει χτυ­πή­σει σαν “κε­ραυ­νός” αφ' ε­νός, την Ελ­λη­νι­κή Οι­κο­νο­μί­α, αφ' ε­τέ­ρου και χι­λιά­δες συ­ναν­θρώ­πους μας που α­δυ­να­τούν να κα­λύ­ψουν α­κό­μα και τα έ­ξο­δα του μή­να, 90χιλ νοι­κο­κυ­ρι­ά ζουν χω­ρίς η­λε­κτρι­κό. Χι­λιά­δες α­γα­να­κτι­σμέ­νοι συ­μπο­λί­τες μας έ­χουν κα­τα­σκη­νώ­σει έ­ξω α­πό τη Βου­λή, οι Ευ­ρω­παί­οι μας πι­έ­ζουν να δε­χθού­με τα σκλη­ρό­τε­ρα μέ­τρα λι­τό­τη­τας των τε­λευ­ταί­ων ε­τών. Μή­πως βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε α­δι­έ­ξο­δο;

Α­πά­ντη­ση: Κα­τ' αρ­χάς η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση δεν κτύ­πη­σε την χώ­ρα μας σαν κε­ραυ­νός, α­φού πολ­λοί εί­χαν προ­ει­δο­ποι­ή­σει γι' αυ­τό πριν α­πό χρό­νια. Γνώ­ρι­ζαν το θέ­μα οι πο­λι­τι­κοί, αλ­λά φο­βού­νταν να κά­νουν διορ­θώ­σεις, το γνώ­ρι­ζαν οι ει­δι­κοί οι­κο­νο­μο­λό­γοι, αλ­λά και ε­μείς οι Κλη­ρι­κοί το ε­ντο­πί­ζα­με, βλέ­πο­ντας την κα­τα­κό­ρυ­φη αύ­ξη­ση της ψεύ­τι­κης ευ­μά­ρειας, την μό­δα των κα­τα­να­λω­τι­κών δα­νεί­ων που λάμ­βα­ναν οι άν­θρω­ποι, την δια­φο­ρά με­τα­ξύ κα­τα­νά­λω­σης και πα­ρα­γω­γής, την πα­ρα­θε­ώ­ρη­ση  της πνευ­μα­τι­κής ζω­ής, αυ­τής που δί­νει νό­η­μα στην ζω­ή μας. Έ­χουν γρα­φή πολ­λές σε­λί­δες για το θέ­μα αυ­τό. Α­πό την δε­κα­ε­τί­α του '­60 του πε­ρα­σμέ­νου αι­ώ­νος ο Μαρ­κού­ζε  έ­κα­νε λό­γο για την μο­νο­διά­στα­τη κοι­νω­νί­α και τον μο­νο­διά­στα­το άν­θρω­πο που στη­ρί­ζε­ται σε «πλα­στικές» α­νά­γκες μιας κα­τα­να­λω­τι­κής ζω­ής και την υ­πο­δού­λω­σή του σε αυ­τές.

Σή­με­ρα φαί­νο­νται έκ­δη­λα τα τρα­γι­κά αυ­τά φαι­νό­με­να. Οι η­γέ­τες έ­πρε­πε να η­γού­νται του λα­ού και ό­χι να έπονται, δια­φο­ρε­τι­κά δεν εί­ναι η­γέ­τες, αλ­λά α­γό­με­νοι και φε­ρό­με­νοι και ό­χι ά­γο­ντες και φέ­ρο­ντες.

Πά­ντως, η κα­τά­στα­ση σή­με­ρα εί­ναι δύ­σκο­λη, χω­ρίς να μπο­ρώ να πω ό­τι έ­χει φθά­σει στο α­δι­έ­ξο­δο, για­τί πά­ντα υ­πάρ­χουν λύ­σεις και δι­έ­ξο­δοι. Ο άν­θρω­πος έ­χει μέ­σα του α­στεί­ρευ­τες δυ­νά­μεις, το ί­διο και η κοι­νω­νί­α. Ο Νί­τσε έ­χει πει: «Ε­κεί­νος που έ­χει έ­ναν σκο­πό στην ζω­ή, μπο­ρεί να α­ντέ­ξη σχε­δόν το κά­θε τι». Η πα­ρά­δο­ση του τό­που μας εί­ναι πο­λύ δυ­να­τή και θα μας βο­η­θή­σει, αρ­κεί να το θε­λή­σου­με.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Τί μή­νυ­μα θα στέλ­να­τε στους “α­γα­να­κτι­σμέ­νους “ του Συ­ντάγ­μα­τος;

Α­πά­ντη­ση: Εί­μαι και ε­γώ έ­νας α­πό τους «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» για την α­δι­κί­α που υ­πάρ­χει στην κοι­νω­νί­α, την υ­πο­νό­μευ­ση των προ­τύ­πων και των πα­ρα­δό­σε­ών μας, την νο­ο­τρο­πί­α μιας κα­τα­να­λω­τι­κής κοι­νω­νί­ας, τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της πο­λι­τι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης που λει­τούρ­γη­σε σε βά­ρος των πα­ρα­δό­σε­ών μας και του λα­ού. Τε­λι­κά, η δια­μαρ­τυ­ρί­α των αν­θρώ­πων έ­ξω α­πό κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, η προ­σπά­θεια να πε­ρι­φρου­ρη­θούν οι συ­γκε­ντρώ­σεις, οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται σε αυ­τήν την «εκ­κλη­σί­α του Δή­μου», εί­ναι μια ελ­πί­δα, αρ­κεί να γίνονται με σε­βα­σμό στην δη­μο­κρα­τί­α και χω­ρίς να υ­πο­νο­μευ­θούν οι δη­μο­κρα­τι­κοί θε­σμοί. Δεν θα ή­θε­λα να κα­τα­λή­ξει αυ­τή η κί­νη­ση σε α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις, για­τί έ­νας α­πό τους νό­μους της ι­στο­ρί­ας, εί­ναι «η ε­τε­ρο­γο­νί­α των σκο­πών», σύμ­φω­να με την ο­ποί­α πολ­λές φο­ρές έ­νας α­γώ­νας αρ­χί­ζει με α­γα­θές προ­θέ­σεις και κα­τα­λή­γει σε δια­φο­ρε­τι­κά αρ­νη­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Έ­τσι, η κί­νη­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» πρέ­πει να βο­η­θή­σει στην βελ­τί­ω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών θε­σμών και ό­χι στην υ­πο­νό­μευ­σή τους.

 

ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΨΕΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

”Δεν κατευθύνω κανένα σε κάποια ενέργεια χωρίς να το θέλει ”δηλώνει.

 

Ε­ρώ­τη­ση: Θα εί­στε στο πλευ­ρό τους έ­μπρα­κτα; Θα πα­ρο­τρύ­να­τε κλη­ρι­κούς της Μη­τρο­πό­λε­ώς σας να κα­τέ­βουν στο Σύ­νταγ­μα;

Α­πά­ντη­ση: Η συμ­με­το­χή σε κά­θε δί­και­η κί­νη­ση εί­ναι ποι­κι­λό­τρο­πη. Προ­σω­πι­κά, εκ­φρά­ζο­ντας την εκ­κλη­σια­στι­κή πα­ρά­δο­ση, θα ή­θε­λα η Εκ­κλη­σί­α να ει­σέρ­χε­ται στην δι­η­ρη­μέ­νη κοι­νω­νί­α για να την ο­δη­γεί στην ε­νό­τη­τα και ό­χι να την δια­τη­ρεί στην διαί­ρε­ση. Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η μη­τέ­ρα ό­λων, των δε­ξι­ών, των α­ρι­στε­ρών, των κε­ντρώ­ων και σο­σια­λι­στών, των α­γα­να­κτι­σμέ­νων και των πο­νε­μέ­νων, των νι­κη­τών και των ητ­τη­μέ­νων, των αρ­ρώ­στων και των υ­γι­ών.

Δια­κα­τέ­χο­μαι α­πό έ­ντο­να δη­μο­κρα­τι­κά αι­σθή­μα­τα, γι' αυ­τό δεν προ­τρέ­πω κα­νέ­ναν να κά­νη κά­τι, δεν τον κα­τευ­θύ­νω σε κά­ποια ε­νέρ­γεια χω­ρίς να το θέ­λει, δεν στε­ρώ την ε­λευ­θε­ρί­α των αν­θρώ­πων ού­τε τους πα­ρο­τρύ­νω ά­βου­λα σαν να εί­ναι ά­λο­γα ό­ντα. Ο κά­θε άν­θρω­πος εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος να ε­νερ­γή­σει κα­τά τον τρό­πο της σκέ­ψε­ώς του, δη­μο­κρα­τι­κά, ι­δί­ως οι Κλη­ρι­κοί πρέ­πει να ε­νερ­γούν βά­σει των αρ­χών της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με υ­πευ­θυ­νό­τη­τα και διά­κρι­ση.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Κλη­ρι­κοί της Μη­τρό­πο­λη­ς  Αι­για­λεί­ας τις προ­άλ­λες δια­δή­λω­σαν στο Σύ­νταγ­μα εκ­φρά­ζο­ντας έ­τσι την συ­μπα­ρά­στα­σή του­ς  σε ό­λους τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους πο­λί­τες. Συμ­φω­νεί­τε με αυ­τή την κί­νη­ση;

Α­πά­ντη­ση: Δεν μπο­ρώ να σχο­λιά­σω ε­νέρ­γει­ες άλ­λων Κλη­ρι­κών, που α­νή­κουν μά­λι­στα σε άλ­λες Μη­τρο­πό­λεις. Ε­γώ ή­δη σας εί­πα τις α­πό­ψεις μου. Άλ­λω­στε, η συ­μπα­ρά­στα­ση σε κά­θε κί­νη­ση βελ­τί­ω­σης των κοι­νω­νι­κών πραγ­μά­των εί­ναι πο­λύ­τρο­πη και δεν ε­ξα­ντλεί­ται μό­νον σε μια ε­νέρ­γεια, δεν εί­ναι μο­νο­σή­μα­ντη. Κά­θε μέ­λος της  Εκ­κλη­σί­ας έ­χει τον δι­κό του χα­ρα­κτή­ρα, τον δι­κό του τρό­πο με τον ο­ποί­ον ε­νερ­γεί και δεν α­πο­λυ­το­ποιού­νται ού­τε μα­ζο­ποιού­νται ό­λοι οι άν­θρω­ποι.

 

“MHΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ;”

 

Ε­ρώ­τη­ση: Ο κό­σμος σή­με­ρα δεί­χνει να έ­χει χά­σει κά­τι πο­λύ­τι­μο, την ελ­πί­δα. Τί φταί­ει ά­ρα­γε;

Α­πά­ντη­ση: Πράγ­μα­τι, σή­με­ρα κυ­ριαρ­χεί μια α­βε­βαι­ό­τη­τα για το μέλ­λον, κυ­ρί­ως α­πό τα α­ντι­φα­τι­κά τα ο­ποί­α α­κού­με και βλέ­που­με. Νο­μί­ζω σε αυ­τήν την α­τμό­σφαι­ρα της α­πο­γνώ­σε­ως ευ­θύ­νο­νται οι ψεύ­τι­κες υ­πο­σχέ­σεις που δί­νο­νται και οι πα­τα­γώ­δεις δια­ψεύ­σεις, που α­πο­τε­λούν με­γά­λα προ­βλή­μα­τα και ε­γκυ­μο­νούν κιν­δύ­νους. Πολ­λές φο­ρές δι­ε­ρω­τώ­μαι: Για­τί δεν ει­σα­κού­ο­νται σώ­φρο­νες φω­νές, α­κρι­βο­δί­και­ες ε­πι­ση­μάν­σεις; Για­τί τί­θε­νται στο πε­ρι­θώ­ριο της κοι­νω­νί­ας και της πο­λι­τι­κής ό­σοι α­πό πο­λύ και­ρό με ε­λευ­θε­ρί­α και ευ­θύ­τη­τα έ­κρου­αν τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου; Για­τί οι δια­μορ­φω­τές της κοι­νής γνώ­μης κα­θο­δη­γού­σαν ε­σφαλ­μέ­να τον λα­ό, αλ­λά και για­τί ο λα­ός πα­ρα­σύ­ρε­ται α­πό λαν­θα­σμέ­νες ε­νέρ­γει­ες της «τά­ξης των Ει­δη­μό­νων»; Εί­ναι ε­ρω­τή­μα­τα τα ο­ποί­α δεί­χνουν εν­δε­χο­μέ­νως έλ­λει­ψη παι­δεί­ας, κρι­τι­κής σκέ­ψης, α­που­σί­α υ­ψη­λών προ­τύ­πων ζω­ής.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Η Εκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δεν φαί­νε­ται να δί­νη την ελ­πί­δα στον κό­σμο, ο ο­ποί­ος α­να­ζη­τά έ­ναν λό­γο πα­ρη­γο­ρι­άς, ό­πως μας γρά­φουν πολ­λοί α­να­γνώ­στες μας που έ­χουν δυ­σα­ρε­στη­θεί α­πό αυ­τό.

Α­πά­ντη­ση: Η ί­δια η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι ελ­πί­δα ζω­ής, για­τί ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο εί­ναι διορ­γα­νω­μέ­νη και η ό­λη θε­ο­λο­γι­κή της δι­δα­σκα­λί­α εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή «Εκ­κλη­σί­α του δή­μου», εί­ναι η ευ­ρύ­τε­ρη πνευ­μα­τι­κή μας οι­κο­γέ­νεια, εί­ναι το πνευ­μα­τι­κό θε­ρα­πευ­τή­ριο που θε­ρα­πεύ­ει τις πνευ­μα­τι­κές α­σθέ­νει­ες και νο­η­μα­το­δο­τεί τον αν­θρώ­πι­νο βί­ο. Συγ­χρό­νως η Εκ­κλη­σί­α ι­κα­νο­ποι­εί και τις οι­κο­γέ­νει­ες και τις υ­λι­κές α­νά­γκες των αν­θρώ­πων. Ί­σως με­ρι­κές φο­ρές να α­πο­γο­η­τεύ­ουν οι άν­θρω­ποι της Εκ­κλη­σί­ας και ό­χι η ί­δια η Εκ­κλη­σί­α.

Ό­μως, υ­πάρ­χει μια βα­σι­κή αρ­χή, ό­τι ο Χρι­στια­νι­σμός κά­νει ό­λες τις κοι­νω­νι­κές του ε­φαρ­μο­γές κυ­ρί­ως μέ­σα στον εκ­κλη­σια­στι­κό χώ­ρο. Ό­σοι ε­κλαμ­βά­νουν την Εκ­κλη­σί­α ως ι­δε­ο­λο­γί­α, ως κοι­νω­νι­κό και θρη­σκευ­τι­κό σύ­στη­μα α­πο­γο­η­τεύ­ο­νται. Ό­σοι ζουν έ­ξω α­πό την Εκ­κλη­σί­α και συμ­με­τέ­χουν ε­λά­χι­στες φο­ρές τον χρό­νο στην εκ­κλη­σια­στι­κή ζω­ή, δεν γνω­ρί­ζουν τι γί­νε­ται μέ­σα σε αυ­τήν. Α­ντί­θε­τα, ό­σοι πλη­σιά­ζουν την Εκ­κλη­σί­α στον ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρο ό­χι μό­νον πα­ρη­γο­ρού­νται, αλ­λά γί­νο­νται δυ­να­τοί, γί­νο­νται ά­γιοι με την δύ­να­μη του Χρι­στού υ­περ­βαί­νουν ό­λα τα προ­βλή­μα­τα. Το κα­κό εί­ναι ό­τι πε­ρισ­σό­τε­ροι κά­θο­νται έ­ξω α­πό την Εκ­κλη­σί­α και την κρί­νουν γι' αυ­τό που δεν γνω­ρί­ζουν.

 

Ε­ρώ­τη­ση: Την ί­δια ώ­ρα, στο πλαί­σιο του με­σο­πρό­θε­σμου προ­γράμ­μα­τος  α­να­κοι­νώ­θη­κε  μεί­ω­ση της κρα­τι­κής δα­πά­νης για την μι­σθο­δο­σί­α των κλη­ρι­κών.

Α­πά­ντη­ση: Δεν γνω­ρί­ζω να υ­πάρ­χει κά­ποια ε­πί­ση­μη α­να­κοί­νω­ση για το θέ­μα αυ­τό. Ε­κεί­νο που γνω­ρί­ζω εί­ναι ό­τι το Κρά­τος έ­κα­νε κα­τά και­ρούς συμ­βά­σεις με την Ι­ε­ρά Σύ­νο­δο της Εκ­κλη­σί­ας, με τις ο­ποί­ες πή­ρε την εκ­κλη­σια­στι­κή πε­ριου­σί­α με α­νταλ­λα­γή την μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών. Και εί­ναι γνω­στόν ό­τι το Κρά­τος πρέ­πει να σέ­βε­ται τις συμ­βά­σεις που υ­πο­γρά­φει, για­τί δια­φο­ρε­τι­κά εί­ναι α­να­ξι­ό­πι­στο, δεν ε­νερ­γεί με δι­καιο­σύ­νη και σε­βα­σμό στους θε­σμούς της κοι­νω­νί­ας.

Η οι­κο­νο­μι­κή, ό­μως, κρί­ση που μα­στί­ζει την πα­τρί­δα μας δεν προ­ήλ­θε α­πό τους μι­σθούς των Κλη­ρι­κών, αλ­λά α­πό την α­λό­γι­στη δια­χεί­ρι­ση του δη­μο­σί­ου χρή­μα­τος, α­πό την έλ­λει­ψη δι­καί­ων νό­μων και δια­φά­νειας, α­πό την δια­φθο­ρά και την φο­ρο­δια­φυ­γή, α­πό την α­πά­τη του Χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, α­πό την κα­τα­σπα­τά­λη­ση των α­σφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων κ.ά. Ας εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς και ό­χι υ­πο­κρι­τές. Σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση δεν ευ­θύ­νο­νται κα­θό­λου οι Κλη­ρι­κοί, α­ντί­θε­τα μά­λι­στα, ό­πως πά­ντα έ­τσι και τώ­ρα, εί­ναι συ­μπα­ρα­στά­τες του λα­ού, πρω­τα­γω­νι­στούν, ε­κτός α­πό το εκ­κλη­σια­στι­κό κα­θή­κον τους, και στον το­μέ­α της φι­λαν­θρω­πί­ας, λει­τουρ­γώ­ντας πά­νω α­πό ε­πτα­κό­σια (700) Ι­δρύ­μα­τα, κα­θώς ε­πί­σης πρω­τα­γω­νι­στούν σε έρ­γα πο­λι­τι­στι­κά με την συ­ντή­ρη­ση των να­ών που πολ­λοί εί­ναι μνη­μεί­α πο­λι­τι­σμού. Οι Κλη­ρι­κοί εί­ναι οι πιο θε­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες μέ­σα στην κοι­νω­νί­α. Και στις Μη­τρο­πό­λεις, τις Ε­νο­ρί­ες και τα Μο­να­στή­ρια που εί­ναι αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­να, ε­κτός α­πό με­ρι­κές ε­ξαι­ρέ­σεις, δεν πα­ρα­τη­ρή­θη­σαν  κα­τα­χρή­σεις και κά­ποια υ­πέρ­βα­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού τους. Δη­λα­δή, α­πό πλευ­ράς δια­χει­ρι­στι­κής οι εκ­κλη­σια­στι­κοί ορ­γα­νι­σμοί εί­ναι πρό­τυ­πα για την Πο­λι­τεί­α.

 

“ΤΑ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ."MYΘΟΣ" ,Η ΑΜΥΘΗΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΤΟ 96% ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ”

 

 Ερώτηση:Τε­λι­κά, οι μι­σθοί των κλη­ρι­κών κιν­δυ­νεύ­ουν να πε­ρι­κο­πούν; Εί­ναι δια­σφα­λι­σμέ­νοι να κα­τα­βάλ­λο­νται   ε­ξ  ο­λο­κλή­ρου α­πό το Κρά­τος; Δε­δο­μέ­νου ό­τι, το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα ε­πι­κρα­τεί μί­α σύγ­χυ­ση στους Εκ­κλη­σια­στι­κούς κύ­κλους.

Α­πά­ντη­ση: Αυ­τό το θέ­μα θα το χει­ρι­σθεί η Διαρ­κής Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος και αν χρεια­σθεί η Ι­ε­ραρ­χί­α της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος. Ε­γώ έ­χω ε­μπι­στο­σύ­νη στα Συ­νο­δι­κά Όρ­γα­να που α­ντι­με­τω­πί­ζουν τα θέ­μα­τα με ψυ­χραι­μί­α, νη­φα­λι­ό­τη­τα και υ­πευ­θυ­νό­τη­τα. Εί­μαι μέ­λος της Ι­ε­ραρ­χί­ας δε­κα­έ­ξι χρό­νια και συμ­με­τεί­χα τρεις φο­ρές στην Διαρ­κή Ι­ε­ρά Σύ­νο­δο και με τους τρεις τε­λευ­ταί­ους Αρ­χι­ε­πι­σκό­πους (Σε­ρα­φείμ, Χρι­στό­δου­λο, Ι­ε­ρώ­νυ­μο) και δι­ε­πί­στω­σα  τον σο­βα­ρό τρό­πο με τον ο­ποί­ο α­ντι­με­τω­πί­ζουν τα θέ­μα­τα, χρη­σι­μο­ποι­ώ­ντας κά­θε φο­ρά τον α­νά­λο­γο τρό­πο.

Βρί­σκω την ευ­και­ρί­α να υ­πεν­θυ­μί­σω κά­τι το ο­ποί­ο εί­πα πολ­λές φο­ρές, ό­τι δυ­στυ­χώς έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει η ά­πο­ψη στον λα­ό ό­τι η Εκ­κλη­σί­α έ­χει α­μύ­θη­τη πε­ριου­σί­α. Αυ­τό εί­ναι έ­νας μύ­θος. Το Κρά­τος κα­τά και­ρούς έ­χει δε­σμεύ­σει το 96% της αρ­χι­κής εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, ε­νώ α­πό το ε­να­πο­μεί­ναν 4%, το 3% εί­ναι δε­σμευ­μέ­νο, δη­λα­δή η Εκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δια­θέ­τει το 1% της αρ­χι­κής της πε­ριου­σί­ας. Έ­να με­γά­λο μέ­ρος της πε­ριου­σί­ας της το έ­χει δώ­σει για φι­λαν­θρω­πι­κούς και εκ­παι­δευ­τι­κούς σκο­πούς. Η Εκ­κλη­σί­α και οι Κλη­ρι­κοί της εί­ναι ευ­ερ­γέ­τες του Έ­θνους και της Κοι­νω­νί­ας.

Άν ε­πι­στρέ­ψει το Κρά­τος τμή­μα της πε­ριου­σί­ας που δέ­σμευ­σε στην Εκ­κλη­σί­α και αν της ε­πι­τρέ­ψει να α­ξιο­ποι­ή­σει  την νό­μι­μη πε­ριου­σί­α της, τό­τε η Εκ­κλη­σί­α πι­θα­νόν να μπο­ρέ­σει να  α­ντι­με­τω­πί­σει  την μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών της ή μέ­ρους αυ­τής.

 

  Ε­ρώ­τη­ση: Η κ. Δια­μα­ντο­πού­λου στην πρό­σφα­τη συ­νε­δρί­α­ση  της μι­κτής ε­πι­τρο­πής Δια­λό­γου Πο­λι­τεί­ας και Εκ­κλη­σί­ας, ου­σια­στι­κά ζή­τη­σε θυ­σί­ες λέ­γο­ντας «Αυ­τή την ε­πο­χή έ­χει ση­μα­σί­α τι προ­σφέ­ρεις "ε­σύ" στην πα­τρί­δα, ό­χι τί προ­σφέ­ρει η πα­τρί­δα σου σε "ε­σέ­να"­». Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να α­ντα­πε­ξέλ­θει σε αυ­τή την πρό­κλη­ση;

Α­πά­ντη­ση: Κα­τ' αρ­χήν, χαί­ρο­μαι για­τί σή­με­ρα γί­νε­ται λό­γος για την πα­τρί­δα και ό­λοι εν­δια­φέ­ρο­νται για την σω­τη­ρί­α της. Πρίν την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση ό­λοι μι­λού­σαν για τα α­γα­θά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, για την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και υ­πο­χω­ρού­σε  ό,τι  εί­χε σχέ­ση με το έ­θνος και την πα­τρί­δα. Σή­με­ρα άλ­λα­ξαν τα πράγ­μα­τα προς την σω­στή κα­τεύ­θυν­ση, δη­λα­δή γί­νε­ται μια ι­σορ­ρο­πί­α με­τα­ξύ Πα­τρί­δας και οι­κου­με­νι­κό­τη­τας. Η α­γά­πη μας προς την πα­τρί­δα εί­ναι πρω­τεύ­ον α­γα­θό, χω­ρίς βέ­βαια αυ­τό να με­τα­τρέ­πε­ται σε σω­βι­νι­σμό.

Η Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος και οι κα­τά τό­πους Μη­τρο­πό­λεις με την ό­λη ορ­γά­νω­σή τους κά­νουν ό,τι μπο­ρούν πε­ρισ­σό­τε­ρο για την α­να­κού­φι­ση του αν­θρώ­πι­νου πό­νου. Ό­που υ­πάρ­χουν ορ­γα­νω­μέ­νες ε­νο­ρί­ες οι άν­θρω­ποι βρί­σκουν στην Εκ­κλη­σί­α λύ­σεις σε πολ­λά θέ­μα­τα, ή­τοι ψυ­χο­λο­γι­κά, κοι­νω­νι­κά, υ­παρ­ξια­κά και πά­νω α­πό ό­λα πνευ­μα­τι­κά. Ό­σοι συν­δέ­ο­νται με την Εκ­κλη­σί­α συ­νή­θως α­γα­πούν στην πρά­ξη την Πα­τρί­δα, εί­ναι πραγ­μα­τι­κοί πα­τρι­ώ­τες. Πά­νω απ' ό­λα α­γα­πούν τον κά­θε πο­νε­μέ­νο άν­θρω­πο και α­σχο­λού­νται με τον αν­θρώ­πι­νο πό­νο.

 

“ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΦΑΡΟΣ,ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ”

 

Ε­ρώ­τη­ση:  Να πά­με λί­γο και στο Ά­γιον 'Ό­ρος. Πι­στεύ­ε­τε ό­τι έ­χει πλη­γεί ση­μα­ντι­κά η ει­κό­να του, με­τά τα ό­σα α­κού­στη­καν για την πο­λύ­κρο­τη υ­πό­θε­ση Βα­το­παι­δί­ου;

Α­πά­ντη­ση: Το Ά­γιον  Ό­ρος εί­ναι έ­νας με­γά­λος θη­σαυ­ρός, έ­να δια­χρο­νι­κός φω­τει­νός φά­ρος. Εί­ναι έ­να λα­μπρό κομ­μά­τι της Ρω­μα­νί­ας-Βυ­ζα­ντί­ου που δια­τη­ρεί­ται στίς η­μέ­ρες μας. Δια­σώ­ζει την ε­μπει­ρι­κή θε­ο­λο­γί­α, τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις του ορ­θο­δό­ξου δόγ­μα­τος, την με­γά­λη πο­λι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά. Εί­ναι ξε­γε­λα­σμέ­νος ό­ποιος νο­μί­ζει ό­τι πλήτ­τε­ται το Ά­γιον Ό­ρος α­πό με­ρι­κά λά­θη ή πα­ρα­λεί­ψεις, ό­πως α­νό­η­τος εί­ναι αυ­τός που πι­στεύ­ει ό­τι θα σβή­ση τον ή­λιο με τον σί­ε­λό του. Το Ά­γιον Ό­ρος, ό­πως και η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, εί­ναι έ­νας δυ­να­τός ορ­γα­νι­σμός που χω­νεύ­ει και τις πιο σκλη­ρές τρο­φές.

Με αξίωσε ο Θεός για πολλά χρόνια να επισκέπτομαι το Άγιον Όρος, να ζήσω την κοινοβιακή, την σκητιώτικη και την ερημική ζωή και, βέβαια, να γνωρίσω τον μυστικό κτύπο της καρδιάς του Αγίου Όρους που είναι η προσευχή και μάλιστα η προσευχή για όλο τον κόσμο. Επίσης, γνώρισα αγιασμένους ανθρώπους που φανέρωναν ποιός είναι ο φυσικός άνθρωπος από πλευράς θεολογικής. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα συγχρόνων Γερόντων που γνώρισα, που έδειχναν αγάπη σε όλους τους προσκυνητές, αλλά δεν θα το κάνω, για έλλειψη χώρου. Πάντως αυτοί μας έθρεψαν με τον λόγο τους και την αγάπη τους, μας έδειξαν τί είναι ο Θεός και πώς πρέπει να ζούμε ως Χριστιανοί ορθόδοξοι.

Τώ­ρα που υ­φι­στά­με­θα την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και ε­μείς οι Έλ­λη­νες γί­να­με α­ντι­κεί­με­νο χλεύ­ης ό­λου του κό­σμου, α­φού εί­μα­στε τα πρω­το­σέ­λι­δα των ε­φη­με­ρί­δων και των τη­λε­ο­πτι­κών μέ­σων, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με κα­λύ­τε­ρα ό­τι ως Χώ­ρα δυ­στυ­χώς δεν έ­χου­με να πα­ρου­σιά­σου­με στον σύγ­χρο­νο κό­σμο ού­τε πρω­το­πό­ρα ε­πι­στή­μη ού­τε υ­ψη­λή τε­χνο­λο­γί­α, αλ­λά μό­νον την ορ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α, που την α­να­ζη­τούν ό­λοι οι άν­θρω­ποι σε Α­να­το­λή και Δύ­ση, και τον θαυ­μά­σιο ρω­μα­ΐ­κο  πο­λι­τι­σμό, δη­λα­δή την α­γιο­γρα­φί­α, την υ­μνο­γρα­φί­α, την βυ­ζα­ντι­νή μου­σι­κή, την να­ο­δο­μί­α κλπ. Μέ­σα α­πό αυ­τήν την προ­ο­πτι­κή θε­ω­ρού­με το Ά­γιον  Ό­ρος, με τους αγιασμένους μοναχούς του αλλά και τα έργα τους, ως α­τί­μη­το θη­σαυ­ρό που δέ­χε­ται τον σε­βα­σμό ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Εί­ναι ό,τι ε­κλε­κτό έ­χου­με να πα­ρου­σιά­σου­με στην Ευ­ρώ­πη και τον κό­σμο, που δείχνει ποιός είναι ο γνήσιος ορθόδοξος ανθρωπισμός και ποιός είναι ο βαθύτερος σκοπός του ανθρώπου. Του­λά­χι­στον αυ­τό δεν πρέ­πει να το ξε­χνά­με.

 

“TO ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΜΕ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΩΝ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΡΜΑΝΙΩΝ,ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΝΠΛΑΚΗΣΑΝ ΓΙΑ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ..ΗΔΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ”

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Οι Βα­το­παι­δι­νοί πα­τέ­ρες υ­πο­στη­ρί­ζουν, βα­σι­ζό­με­νοι σε σχε­τι­κά έγ­γρα­φα, ό­τι η Λί­μνη Βι­στω­νί­δα α­νή­κει στην Μο­νή και ό­τι ό­λα έ­γι­ναν νό­μι­μα. Μά­λι­στα, κά­νουν λό­γο για σκευ­ω­ρί­α. Τί λέ­τε;

Α­πά­ντη­ση: Ε­κεί­νο που ξέ­ρω εί­ναι ό­τι το άρ­θρο 181 του Νο­μο­θε­τι­κού Δια­τάγ­μα­τος της 10/16-9-1926 «Πε­ρί κυ­ρώ­σε­ως του Κα­τα­στα­τι­κού Χάρ­του του Α­γί­ου Ό­ρους» δια­γο­ρεύ­ει: «Πά­σα η α­κί­νη­τος πε­ριου­σί­α των ι­ε­ρών Μο­νών εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­παλ­λο­τρί­ω­τος ως πράγ­μα θεί­ω δι­καί­ω». Και το άρ­θρο 188 του ι­δί­ου Νο­μο­θε­τι­κού Δια­τάγ­μα­τος δια­γο­ρεύ­ει: «Ο πα­ρών Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της τί­θε­ται εν ι­σχύ­ι α­πό της ε­γκρί­σε­ως αυ­τού υ­πό της Κοι­νό­τη­τος και της ε­πι­κυ­ρώ­σε­ως του Κρά­τους. Α­πορ­ρέ­ει δε εκ των αυ­το­κρα­το­ρι­κών Χρυ­σο­βούλ­λων τε και τυ­πι­κών, Πα­τριαρ­χι­κών Σι­γιλ­λί­ων, Σουλ­τα­νι­κών Φιρ­μα­νί­ων, ι­σχυ­ό­ντων Γε­νι­κών Κα­νο­νι­σμών και αρ­χαιο­τά­των Μο­να­χι­κών θε­σμών και κα­θε­στώ­των». Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι το ί­διο το Κρά­τος α­πο­δέ­χθη­κε νο­μο­θε­τι­κώς την ι­σχύ των Χρυ­σο­βούλ­λων, των Σι­γιλ­λί­ων, των Φιρ­μα­νί­ων, των ι­σχυ­ό­ντων Γε­νι­κών Κα­νο­νι­σμών και αρ­χαιο­τά­των Μο­να­χι­κών θε­σμών και κα­θε­στώ­των.

Βέ­βαια, η γνη­σι­ό­τη­τα των εγ­γρά­φων ε­λέγ­χε­ται α­πό αρ­μό­δια Κρα­τι­κά Όρ­γα­να και ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της του Α­γί­ου Ό­ρους, βά­σει του 105 άρ­θρου του ι­σχύ­ο­ντος Συ­ντάγ­μα­τος, συ­ντάσ­σε­ται και ψη­φί­ζε­ται α­πό τις εί­κο­σι Μο­νές του Α­γί­ου Ό­ρους με σύ­μπρα­ξη των α­ντι­προ­σώ­πων του Κρά­τους και ε­πι­κυ­ρώ­νε­ται α­πό το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χεί­ο και την Βου­λή των Ελ­λή­νων. Εί­ναι φα­νε­ρό, λοι­πόν, ό­τι το πε­ριου­σια­κό κα­θε­στώς του Α­γί­ου Ό­ρους κα­θο­ρί­ζε­ται με νό­μους του Κρά­τους και ό­χι με συ­ναι­σθη­μα­τι­σμούς, προ­κα­τα­λή­ψεις και ποι­κί­λες σκο­πι­μό­τη­τες.

Το ε­ρώ­τη­μα το ο­ποί­ο ό­μως τί­θε­ται εί­ναι, μή­πως οι πο­λι­τι­κοί, ό­λων των κομ­μά­των, για δι­κούς τους λό­γους, ε­νε­πλά­κη­σαν στην υ­πό­θε­ση του Βα­το­παι­δί­ου αρ­νη­τι­κά ή θε­τι­κά. Πι­στεύ­ω με την πά­ρο­δο του χρό­νου η ι­στο­ρί­α θα φα­νε­ρώ­ση το τί πραγ­μα­τι­κά συ­νέ­βη την πε­ρί­ο­δο ε­κεί­νη. Ή­δη έρ­χο­νται με­ρι­κά στοι­χεί­α στο φώς της δη­μο­σι­ό­τη­τος.

Πά­ντως, υ­πάρ­χει έ­νας α­δή­ρι­τος πνευ­μα­τι­κός νό­μος σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ον οι α­δι­κί­ες που προ­ξε­νεί κά­ποιος στους άλ­λους ε­πι­στρέ­φουν πά­νω του. Αυ­τό ι­σχύ­ει και για εκ­κλη­σια­στι­κές και για πο­λι­τι­κές υ­πο­θέ­σεις. Ό­σο περ­νούν τα χρό­νια, βλέ­που­με συ­νε­χώς την εκ­πλή­ρω­ση αυ­τού του πνευ­μα­τι­κού νό­μου.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Και να κλεί­σου­με με το έρ­γο στή Μη­τρό­πο­λή σας. Μι­λή­στε για αυ­τό;

Α­πά­ντη­ση: Η Ι­ε­ρά Μη­τρό­πο­λή εί­ναι α­πό τις μι­κρό­τε­ρες και τις πτω­χό­τε­ρες Ι­ε­ρές Μη­τρο­πό­λεις, αλ­λά α­γω­νι­ζό­μα­στε να δεί­ξου­με το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο της Εκ­κλη­σί­ας στην κοι­νω­νί­α μας. Αυ­τό, ε­κτός α­πό τα Μυ­στή­ρια, γί­νε­ται με τον ορ­θό­δο­ξο θε­ο­λο­γι­κό λό­γο που θε­ρα­πεύ­ει τον άν­θρω­πο και δί­νει φως, ζω­ή και προ­ο­πτι­κή, με την διορ­γά­νω­ση της Ε­νο­ρί­ας ως μιας οι­κο­γέ­νειας και θε­ρα­πευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας, με την δια­τή­ρη­ση της πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μι­άς με τα πολ­λά μνη­μεί­α τα ο­ποί­α δια­θέ­τει, με την ε­πι­κοι­νω­νί­α με τους αν­θρώ­πους και την ε­ξά­σκη­ση του φι­λαν­θρω­πι­κού έρ­γου κλπ. Ει­δι­κό­τε­ρα, σε κά­θε Ε­νο­ρί­α της πό­λε­ως έ­χουν συ­στη­θεί  Σύν­δε­σμοι Α­γά­πης που α­σχο­λού­νται ε­θε­λο­ντι­κά με το φι­λαν­θρω­πι­κό έρ­γο  σε ε­πί­πε­δο Μη­τρο­πό­λε­ως λει­τουρ­γούν οι παι­δι­κές Κα­τα­σκη­νώ­σεις με την φι­λο­ξε­νί­α δια­φό­ρων ποι­μα­ντι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων εί­μαι πρό­ε­δρος σε έν­δε­κα Ι­δρύ­μα­τα-Κλη­ρο­δο­τή­μα­τα, τα ο­ποί­α ε­ξα­σκούν α­νε­γνω­ρι­σμέ­νο κοι­νω­νι­κό και φι­λαν­θρω­πι­κό έρ­γο κ.π.ά. Για ό­λες τις δρα­στη­ρι­ό­τη­τες της Μη­τρο­πό­λε­ως το κοι­νό ε­νη­με­ρώ­νε­ται κά­θε μή­να α­πό την Ε­φη­με­ρί­δα μας Εκ­κλη­σια­στι­κή Πα­ρέμ­βα­ση (w­ww.p­a­r­e­m­b­a­s­is.gr), η ο­ποί­α έ­χει ως αρ­χή να πα­ρεμ­βαί­νει σε διά­φο­ρα θέ­μα­τα με θε­ο­λο­γι­κό λό­γο, που εί­ναι η δι­δα­σκα­λί­α της Εκ­κλη­σί­ας μας.

Βέ­βαια, υ­πάρ­χουν σή­με­ρα πολ­λά προ­βλή­μα­τα, αλ­λά πά­νω απ' ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χει ο Θε­ός που ευ­λο­γεί κά­θε προ­σπά­θεια και εν­δυ­να­μώ­νει την διά­θε­σή μας. Πρέ­πει να κα­τα­λά­βου­με ό­τι δεν εί­μα­στε ορ­φα­νοί πά­νω στην γή, αλ­λά έ­χου­με Θε­ό Πα­τέ­ρα, ού­τε μο­να­χο­παί­δια του Θε­ού, α­φού έ­χου­με και άλ­λα α­δέλ­φια, κα­θώς ε­πί­σης η πραγ­μα­τι­κή πα­τρί­δα μας εί­ναι ο Πα­ρά­δει­σος, ε­νώ ε­δώ εί­μα­στε ξέ­νοι και πά­ροι­κοι. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια α­γω­νι­ζό­μα­στε να α­πο­φεύ­γου­με την φι­λαυ­τί­α και να α­πο­κτού­με φι­λο­θε­ΐ­α και φι­λαν­θρω­πί­α. Η ε­πί­λυ­ση των θε­ο­λο­γι­κών προ­βλη­μά­των που α­πα­σχο­λούν τον άν­θρω­πο ε­πι­λύ­ουν και τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, δια­φο­ρε­τι­κά θα εί­μα­στε δυ­στυ­χι­σμέ­νοι.

Εί­ναι γνω­στόν ό­τι στον Γαλ­λι­κό Μά­η του '­68 ε­πι­κρα­τού­σαν με­ρι­κά συν­θή­μα­τα, ό­πως: «κα­τα­να­λώ­νε­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο, ζεί­τε λι­γό­τε­ρο», «τε­λι­κά θα σκά­σε­τε ό­λοι α­πό την κα­λο­πέ­ρα­ση». Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δε έ­να α­πό τα συν­θή­μα­τα που ε­πι­κρα­τού­σε τό­τε: «αρ­νού­μα­στε έ­ναν κό­σμο ό­που η βε­βαι­ό­τη­τα ό­τι θα πε­θά­νου­με α­πό την πεί­να α­νταλ­λάσ­σε­ται με τον κίν­δυ­νο να σβή­σου­με α­πό α­νί­α», «η α­νί­α ε­ξα­πλώ­νε­ται, η α­νί­α εί­ναι α­ντι­ε­πα­να­στα­τι­κή». Το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι: πεί­να ή α­νί­α; Α­σφα­λώς πρέ­πει να φρο­ντί­σου­με για τον πε­ριο­ρι­σμό της πεί­νας, αλ­λά χει­ρό­τε­ρη εί­ναι η α­νί­α, που εκ­δη­λώ­νε­ται και μέ­σα στην κα­λο­πέ­ρα­ση. Το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι ο κα­τα­να­λω­τι­σμός.

Κλεί­νο­ντας την συ­νέ­ντευ­ξη αυ­τή, θα ή­θε­λα να σας ευ­χα­ρι­στή­σω και να υ­πεν­θυ­μί­σω στους α­να­γνώ­στες ό­τι στην κα­θη­με­ρι­νή μας ζω­ή έ­χου­με πά­ρα πολ­λά να κά­νου­με θε­τι­κά, α­ντί να κλαί­με την μοί­ρα μας. Μπο­ρού­με να βο­η­θού­με ό­σους έ­χουν α­νά­γκη, να συ­νερ­γού­με στην βελ­τί­ω­ση των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών με την πά­τα­ξη της δια­φθο­ράς και της φο­ρο­δια­φυ­γής, να προ­σευ­χό­μα­στε στον Θεό, να α­παλ­λασ­σό­μα­στε α­πό την α­νί­α και την α­κη­δί­α, να α­πο­κτού­με νό­η­μα ζω­ής. Δεν ταυ­τί­ζε­ται το «εί­ναι» του αν­θρώ­που με το «έ­χειν», δεν ταυ­τί­ζε­ται η ευ­τυ­χί­α του αν­θρώ­που με την κα­τα­νά­λω­ση και την ευ­δαι­μο­νί­α. Πρέ­πει να α­γω­νι­ζό­μα­στε για την α­νόρ­θω­ση της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά τε­λι­κά μπο­ρεί κα­νείς να εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος ζώ­ντας και στίς χει­ρό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες ή μπο­ρεί να εί­ναι δού­λος και α­πελ­πι­σμέ­νος ζώ­ντας στίς κα­λύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες. Πά­ντα υ­πάρ­χει μια δυ­να­τό­τη­τα υ­πέρ­βα­σης των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών και αυ­τού του θα­νά­του. Ο άν­θρω­πος δεν μπο­ρεί να εί­ναι αιχ­μά­λω­τος των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών, αλ­λά να κυ­ριαρ­χεί πά­νω σε αυ­τές. Το με­γα­λύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι ο θά­να­τος. Και μέ­σα στον α­γώ­να για την α­πό­κτη­ση της υ­λι­κής ευ­μά­ρειας, βλέ­πω τον φό­βο του θα­νά­του. Ποι­ός θα μας ε­λευ­θε­ρώ­σει α­πό αυ­τόν; Ευ­τυ­χώς η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι ο χώ­ρος της α­να­στά­σε­ως

Αληθινή σύζυγος

=

Η Βάσω και ο Τάκης παντρεύτηκαν νέοι, όμως η Βάσω ήταν πολύ καλή και θρησκευόμενη, ενώ ο Τάκης πολύ καλός, αλλά αδιάφορος θρησκευτικά. Η Βάσω βλέποντας τον ωραίο χαρακτήρα του του φερόταν με πολλή αγάπη, όμως και εκείνος χαιρόταν πάρα πολύ για την αγάπη της γυναίκας του. Μια μέρα ο Τάκης ρώτησε την γυναίκα του:
- Βασούλα βλέπω ότι μου κάνεις όλα τα χατίρια και ποτέ δεν μου λες όχι. Εσύ τι θέλεις από μένα;
- Έχω από όλα του απάντησε, δεν θέλω τίποτε.
Εκείνος όμως επέμενε:
- Θέλω και εγώ να κάνω κάτι για σένα. Πες μου και ό,τι θέλεις θα γίνει.
- Αφού επιμένεις σου το λέω. Το μόνο που θέλω είναι να κάνεις και εσύ τον σταυρό σου, όταν τρώμε, όταν πάμε να κοιμηθούμε…
Συννέφιασε λίγο ο Τάκης όμως νικημένος από την καλοσύνη και την ταπείνωση της γυναίκας της είπε: Θα γίνει χρυσή μου! Αφού το θέλεις θα γίνει. Και έμαθε να κάνει τον σταυρό του.
Πώς τα κατάφερε η Βάσω; Τα κατάφερε διότι δεν εφάρμοσε στο σύζυγό της ζοριλίκια, πιέσεις και ατελείωτες συμβουλές διότι έβλεπε ότι αυτά δεν βγάζουν σε καλό. Γιατί του φερόταν με αταλάντευτη καλοσύνη και αγάπη, σε σημείο να αισθάνεται τόσο καλά ο Τάκης, ώστε να θέλει από μόνος του να της ανταποδώσει κάτι από την αγάπη της.
Πηγή: Μητρ.Νικοπόλεως Μελετίου «Οι σχέσεις των συζύγων» από Σπύρο Γκ.

Μητροπολίτης Εδέσσης Ιωήλ, Οι δώδεκα Απόστολοι

ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ

Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τη σύναξη των δώδεκα Αποστόλων: του Σίμωνος, του λεγομένου Πέτρου, και του Ανδρέα του αδελφού του, του Ιακώβου και Ιωάννη, των υιών Ζεβεδαίου, Φιλίππου και Βαρθολομαίου, Θωμά και Ματθαίου του τελώνη, Ιακώβου του Αλφαίου και Θαδδαίου, και Σίμωνα του Κανανίτη. Στη θέση του Ιούδα μπήκε ο Ματθίας. Ας δούμε πως έγινε η κλήση τους.

Πως έγινε η εκλογή των δώδεκα Αποστόλων

Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο ό Χριστός ξεχώρισε από το πολύ πλήθος τους δώδεκα μαθητές, που ονόμασε Αποστόλους. Ο Λουκάς μας λέγει πως η εκλογή έγινε μετά από ολονύκτια προσευχή που έκανε μόνος Του ο Κύριος (Λουκ.6,12) ”και ότε εγένετο ημέρα, προσεφώνησεν τους μαθητάς αυτού, και εκλεξάμενος απ’ αυτών δώδεκα, ους και αποστόλους ωνόμασεν” (6,13). Ήθελε να εκλεγούν οι άριστοι. Επίσης ήθελε να διδάξει τους ανθρώπους να αναθέτουμε στο Θεό πρώτα κάθε εργασία που πρόκειται να κάνουμε. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας τονίζει πως «πνευματικής πολιτείας εικόνα τρόπον τινά τα καθ’ εαυτόν αναθείς», δηλ. μας δίνει μια εικόνα της πνευματικής ζωής προβάλλοντας τον εαυτό Του. Η εκλογή των Αποστολών από τον Κύριο δείχνει και τη γνησιότητα του αξιώματος Του. Δεν το πήραν μόνοι τους, αλλά κλήθηκαν σ’ αυτό από το Χριστό. Στη διάρκεια των αιώνων πολλοί προσπάθησαν να αποκτήσουν τον τίτλο αυτό με δόλια μέσα. «Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού» (Β’ Κορ.11,13), επεξηγεί ο απόστολος Παύλος.

Οι εξουσίες των Αποστόλων

Τους έδωσε εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων και τη δύναμη να θεραπεύουν ασθένειες (Ματθ. 10,1). Όχι μόνον ο ίδιος είχε αυτήν την εξουσία, αλλά την χάρισε και στους μαθητές Του. Ο Μεσσίας δε διαθέτει μόνο ο ίδιος πλησμονή και περίσσεια υπέρμετρης δύναμης, αλλά είναι σε θέση να τη μεταγγίζει πανίσχυρη και στους Αποστόλους του. Η κυριαρχία επί των πονηρών πνευμάτων και η κατάλυση της σκοτεινής δυναστείας τους είναι αποκλειστικό και απόλυτο έργο του Θεού, θα μας πει ένας σοφός Επίσκοπος. Αυτό το εξαιρετικό προνόμιο το έδωσε και στους Αποστόλους. Ακόμη τους απέστειλε να κηρύξουν το λόγο του Θεού στις ιουδαϊκές πόλεις. Να αναγγέλλουν την έλευση της Βασιλείας του Θεού, να κάνουν θαύματα. Όλα αυτά δωρεάν. «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,8). Τα θαύματα που έκαναν οι Απόστολοι, δεν ήταν αποτέλεσμα της δικής τους ικανότητος ούτε ήταν χαρίσματα δικά τους για τους ανθρώπους. Τα θαύματα ήταν δώρο του Θεού στους έχοντες ανάγκη. Οι Απόστολοι δεν κοπίασαν για να τα αποκτήσουν. Όλα ήταν δώρα του θεού. Το «θείον είναι άπρατον», δηλ. δεν πωλείται, γράφει ένας άγιος. Η αποστολή αυτή των Δώδεκα είναι περιορισμένη. Ο Κύριος ήθελε να τους δείξει πως θα είναι αργότερα η μεγάλη αποστολή τους. Μετά την Ανάσταση Του τους έστειλε σ όλο τον κόσμο «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (28,19). Το θαυμαστό είναι ότι άνθρωποι αγράμματοι, ιδιώτες τω λόγω, αλιείς, πτωχοί, τελώνες, και χωρίς επιφανή καταγωγή διαχειρίσθηκαν τη χάρη του Θεού κι έγιναν κήρυκες της Βασιλείας Του.

Η Εκκλησία ταμιούχος της χάριτος

Εκείνος που μετέχει στη χάρη του Θεού, είναι χρεώστης να τη μεταδώσει και στους άλλους. Η Εκκλησία του Χριστού συνεχίζουσα το έργο των Αποστόλων είναι ταμιούχος της θείας χάριτος. Είναι το άμισθο ιατρείο που θεραπεύει τις ψυχικές ασθένειες και τα σωματικά πάθη. Στην εποχή του Χριστού πολλοί άνθρωποι Τον κατηγορούσαν ότι είναι φίλος των αμαρτωλών Τον θεωρούσαν πλάνο, φάγο, οινοπότη και δαιμονισμένο. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός δεν παρέλειψε να στείλει τους μαθητές Του και δωρεάν να χαρίσουν στους ασθενείς την ίαση ψυχής και σώματος. Αγαπητοί αδελφοί, η Εκκλησία στις ήμερες μας είναι αντικείμενο ύβρεων και υποτιμητικών σχολίων, όμως δεν παραλείπει να ευεργετεί και να θεραπεύει τις ασθένειες των παιδιών της με πολλή αγάπη προσφέρουσα δωρεάν το μεγάλο φάρμακο της Ευχαριστίας του Θεού. Επίσης σιτίζει τους πάντες με τα θρεπτικά σπέρματα του λόγου του Θεού· κηρύσσει το Χριστό και θεραπεύει τις ανάγκες των ανθρώπων, δηλ. κάνει το έργο των αγίων Αποστόλων. Γι’ αυτό ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να ορίζει διαδόχους των Αποστόλων μέσα στην Εκκλησία Του άξιους ανθρώπους που θα εκπληρούν καθημερινά με πνεύμα θυσίας και αυταπαρνήσεως το θέλημα Του.

(Ιωήλ Φραγκάκου, Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, Ο Επιούσιος Άρτος, Εκδ. Αποστολικής Διακονίας 2009, σ. 584-586)

2ο Ετήσιο μνημόσυνο Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού

=

Μεθαύριο 1 Ιουλίου συμπληρώνονται 2 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ. Στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου προεξάρχοντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αμαθούντος κ.κ. Νικολάου (πνευματικού εγγονού του μακαρίου Γέροντα) θα τελεστεί το 2ο ετήσιο μνημόσυνο.

Πέτρος και Παύλος. Οι δύο κορυφαίοι (Του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

Οἱ δύο κορυφαῖοι

(Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν κορυφαίων ἀποστόλων. Δὲν εἶνε 12 οἱ ἀπόστολοι· εἶνε 13. Ἐκτὸς τοῦ Ἰούδα, ποὺ ἐπρόδωσε τὸν Διδάσκαλο καὶ τὴ θέσι του κατέλαβε ὁ Ματθίας, ἦλθε κατόπιν καὶ προσετέθη σ᾽ αὐτούς, 13ος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος. 13 λοιπὸν ἀπόστολοι, 13 θεμέλιοι λίθοι, 13 ἀστέρια πνευματικά. Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀστέρια ποὺ βλέπουμε στὸν οὐρανό, ὑπάρχουν καὶ τὰ πνευματικὰ ἀστέρια. Κάθε ἅγιος εἶνε ἕνα ἀστέρι. Καὶ οἱ ἀπόστολοι εἶνε τὰ μεγάλα ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅπως λοιπὸν «ἀστὴρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ», ἀστέρι δηλαδὴ ἀπὸ ἀστέρι διαφέρει στὴ λάμψι (Α΄ Κορ. 15,41), ἔτσι καὶ στὸν ἀστερισμὸ τῶν 13 ἀποστόλων διακρίνονται 2. Εἶνε οἱ κορυφαῖοι ἀπόστολοι, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος, ἀστέρες πρώτου μεγέθους, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζει σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Νὰ τοὺς ἐγκωμιάσουμε; Ὄχι ἕνα στόμα, δέκα στόματα καὶ δέκα γλῶσσες νὰ εἴχαμε, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ὑμνήσουμε τὸ μεγαλεῖο τους. Ἀλλὰ δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ δικά μας ἐγκώμια, ἀπὸ δικούς μας ὕμνους, ἀπὸ δικές μας ῥητορικὲς ὁμιλίες. Γι᾽ αὐτοὺς ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ἔπαινος, μία ἄλλη μαρτυρία.

Ἐκεῖνο ποὺ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, «Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου, Πρόδρομε», φτάνει δηλαδὴ γιὰ σένα ἅγιε Ἰωάννη Πρόδρομε ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου (ὅτι «μεταξὺ ὅσων γέννησαν γυναῖκες δὲν ὑπάρχει ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Βαπτιστή» Ματθ.11,11.Λουκ.7,28), ἰσχύει καὶ ἐδῶ. Καὶ γιὰ τοὺς δύο κορυφαίους εἶνε ἀρκετὰ αὐτοὺς τὰ λόγια ποὺ εἶπε γι᾽ ὁ Χριστός. Διότι καὶ γιὰ τοὺς δύο ἔχει μιλήσει τιμητικῶς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Τί θὰ πῇ ὁ κόσμος γιὰ μᾶς δὲν ἔχει καμμιά ἀξία, τί θὰ πῇ ὁ Κύριος μᾶς ἐνδιαφέρει.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί λόγια εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ τί λόγια εἶπε γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ποιά ἡ μαρτυρία τοῦ γιὰ τοὺς δύο κορυφαίους;

Καὶ πρῶτα γιὰ τὸν ἀπόστολο Πέτρο. Ὁ Χριστὸς πῆρε κάποτε τοὺς μαθητάς του, βγῆκε ἔξω σὲ ἐρημικὸ μέρος, κ᾽ ἐκεῖ τοὺς ὑπέβαλε ἕνα ἐρώτημα·―«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;», τί ἰδέα ἔχει γιὰ μένα ὁ κόσμος - ὁ λαός; Δὲ ρωτάει τί ἰδέα ἔχουν οἱ ἄρχοντες, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ὁ Ἄννας κι ὁ Καϊάφας· αὐτοὶ εἶχαν κακία καὶ φθόνο, καὶ ὠνόμαζαν τὸ φῶς σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι φῶς. Ἐρωτᾷ τί ἰδέα ἔχει ὁ ἁπλὸς καὶ ἀπονήρευτος λαός.

Οἱ μαθηταὶ ἀπαντοῦν· ―Σὲ θεωροῦν ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο προφήτη· ἄλλοι λένε ὅτι εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἰερεμίας ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς προφῆτες. Κατόπιν ὁ Χριστὸς τοὺς κάνει δεύτερη ἐρώτησι. Ζητάει νὰ τοῦ ποῦν τί γνώμη ἔχουν ὄχι ὁ κόσμος ἀλλὰ αὐτοί· ―«Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;», σεῖς οἱ ἴδιοι τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα; Ἐδῶ οἱ ἄλλοι μαθηταὶ σταμάτησαν. Ἀλλὰ ὁ Πέτρος, ποὺ ἦταν τὸ στόμα τῶν ἀποστόλων, λαμβάνει τὸν λόγο καὶ ἀπαντᾷ· «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», ἐσὺ δηλαδὴ εἶσαι πολὺ πιὸ ψηλὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς προφῆτες, πιὸ ψηλὰ ἀπὸ κάθε ἄλλο μεγάλο ἄνθρωπο ποὺ παρουσιάστηκε στὸν κόσμο· ἐσὺ ἀγγίζεις τὰ ἄστρα, εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός. Καὶ ὁ Κύριος, ποὺ ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Πέτρου αὐτὴ τὴν ὁμολογία, τοῦ λέει· ―«Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾽ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 16,17-19).

Νά τὸ ἐγκώμιο. Προσέξατε τί λόγια εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν Πέτρο; Τὸν ἐπαίνεσε. Εἶσαι «μακάριος», εὐτυχής, τοῦ εἶπε. Γιατί;Ὄχι γιὰ τὰ χρήματά σου ἢ γιὰ τὴ σοφία σου ἢ γιὰ τὴνκαταγωγή σου, ἀλλὰ γιατὶ σ᾽ ἐσένα φανερώθηκε μιὰ ἀλήθεια, ποὺ δὲν εἶνε ἀποτέλεσμα γνώσεως, ἀλλὰ εἶνε ἀλήθεια ἐξ ἀποκαλύψεως· σ᾽ ἐσένα φανέρωσε ὁ Πατήρ, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ· καὶ αὐτὴ ἡ ὁμολογία εἶνε «πέτρα», βράχος δηλαδή, ἐπάνω στὸν ὁποῖο εἶνε κτισμένη ἡ Ἐκκλησία.Ὅσοι πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός, αὐτοὶ ἔχουν θεμέλιο. Ἔτσι εἶνε ἡ πίστι στὸ Χριστό, εἶνε κάτι θεμελιῶδες, ἀπαραίτητο. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κλονισθῇ ἡ Ἐκκλησία, διότι στηρίζεται σ᾽ αὐτὸ τὸ βράχο. Κι ἂν ἀκόμη ὁ διάβολος ἐπιστρατεύσῃ ὅλες τὶς δυνάμεις του, δὲν μπορεῖ νὰ κλονίσῃ τὴν Ἐκκλησία, διότι αὐτὴ ἔχει θεμέλιο τὸ Χριστό. Οἱ μωαμεθανοὶ ἱδρυτὴ τῆς θρησκείας τους ἔχουν ἕναν ἄνθρωπο· ἐμεῖς ἔχουμε θρησκεία ποὺ τὴ θεμελίωσε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Κ᾽ ἐσύ, Πέτρε, θὰ ἔχῃς ἐξουσία ποὺ δὲν τὴν ἔχει οὔτε ὁ βασιλιᾶς· θὰ ἔχῃς τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρῇς ἁμαρτίες! Τὴν ἐξουσία αὐτὴ ἔχει ὄχι μόνο ὁ Πέτρος, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ φράγκοι - οἱ παπικοί, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἀπόστολοι. Βλέπετε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἐγκώμιο τοῦ Πέτρου;

Ἀλλ᾽ ἐξ ἴσου τιμητικὸ ἐγκώμιο ἔχει πλέξει ὁ Χριστὸς καὶ γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Τί εἶπε γιὰ τὸν Παῦλο; Ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Σαῦλος (ἔτσι λεγόταν πρῶτα) ἦταν διώκτης τῆς Ἐκκλησίας. Βαδίζοντας ὅμως γιὰ τὴ Δαμασκὸ ἄστραψε μπροστά του φῶς ποὺ τὸν τύφλωσε. Ἔπεσε κάτω κι ἄκουσε φωνὴ―«Σαοὺλ Σαούλ, τί μὲ διώκεις;». Στὴν ἀπορία του ―«Ποιός εἶσαι, κύριε;» ἔλαβε τὴν ἀπάντησι· ―«Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις». Τὸν ὡδήγησαν ἐν συνεχείᾳ σὲ κάποιο σπίτι κ᾽ ἔμεινε ἐκεῖ τρεῖς μέρες μετανοώντας νηστεύοντας καὶ προσευχόμενος. Τότε ὁ Κύριος ἐμφανίζεται σὲ ἕνα Χριστιανό, τὸν Ἀνανία, καὶ τοῦ λέει·―Πήγαινε στὸ τάδε σπίτι νὰ συναντήσῃς τὸν Σαῦλο.

―Μὰ αὐτὸν νὰ συναντήσω, Κύριε; λέει ὁ Ἀνανίας μὲ ἀπορία· χειρότερος βλάστημος καὶ διώκτης τῶν παιδιῶν σου δὲν ὑπάρχει. ―Νὰ πᾷς νὰ τὸν βαπτίσῃς· διότι αὐτὸς ὁ βλάσφημος καὶ διώκτης εἶνε γιὰ μένα «σκεῦος ἐκλογῆς… τοῦ βαστάσαι τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ» (Πράξ. 9,5-15).

Τί θὰ πῇ «σκεῦος ἐκλογῆς»;Ὅπως μέσα σ᾽ ἕνα σπίτι ἢ σ᾽ ἕνα ἀνάκτορο ὑπάρχουν ἐκλεκτὰ σκεύη γιὰ ὑψηλὲς ὑπηρεσίες, ἔτσι καὶ μέσα στὸ ἀνάκτορο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία, ὁ Σαῦλος θὰ γινόταν τὸ κατάλληλο ὄργανο γιὰ νὰ κηρυχθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ πράγματι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγινε ἡ ῥομφαία, τὸ σπαθὶ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πολέμησε τὴν πλάνη καὶ τὴν ἁμαρτία· ἔγινε ἡ σάλπιγγα, ποὺ ἡ φωνή της ἀκούστηκε στὰ πέρατα τῆς γῆς· ἔγινε ἡ λύρα καὶ ἡ κιθάρα, ποὺ ἔψαλε τὸ ᾆσμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ σκόρπισε ἀγγελικὴ ἁρμονία στὸν κόσμο. Αὐτὸς ἔγινε ὁ σημαιοφόρος ποὺ κράτησε τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ μετέφερε σὲ κάθε μέρος·στὴ Μικρὰ Ἀσία, στὴ Μακεδονία, στὴν Πελοπόννησο, μέχρι τὴ ῾Ρώμη καὶ τὴν Ἱσπανία, παντοῦ. Καὶ γύρω ἀπὸ τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ, ἐπὶ 35 χρόνια, ἔδωσε κραταιὲς μάχες καὶ νίκησε.

Τὸ συμπέρασμα, ἀδελφοί μου, εἶνε ὅτι οἱ δύο αὐτοὶ ἀπόστολοι εἶνε ἀστέρια πρώτου μεγέθους, ποὺ σελαγίζουν καὶ μαρμαίρουν στὸν οὐρανό της άγίας μας Ἐκκληοίας. Δικαίως και πρεπόντος ονομάζονται κορυφαίοι και πρωτόθρονοι.

Διακρίθηκαν ἀπὸ ὅλου ς τοὺς ἀποστόλους γιὰ τὶς ἀρετές τους. Ποιές ἀρετὲς εἶχαν; Εἶχαν μιὰ πίστι βράχο, ποὺ δὲν κλονιζόταν καθόλου ἀπὸ τοὺς πειρασμούς. Εἶχαν ἀγάπη· ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἀγάπη πρὸς τοὺς μετανοοῦντας, ἀγάπη πρὸς ὅλο τὸν κόσμο. Εἶχαν προθυμία·λὲς καὶ εἶχαν φτερά, πετοῦσαν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ ὣς τὴ δύσι, γιὰ νὰ μεταφέρουν τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ ποιό ἦταν τὸ κήρυγμά τους, τί ἐδίδασκαν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Δίδασκαν, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν ἀνοίξω τὴν καρδιά σας, ποιό εἶνε γιὰ σᾶς τὸ γλυκύτερο ὄνομα; τῆς γυναίκας σας, τοῦ ἀντρός σας, τοῦ παιδιοῦ σας, τοῦ μνηστῆρος σας; Πέστε μου, γιὰ νὰ σᾶς πῶ πόσο ζυγίζετε. Δὲν λέω νὰ μὴν ἀγαπᾶτε τὰ πρόσωπα αὐτά. Ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν οἰκείων σας, τῶν φίλων σας, τῶν εὐεργετῶν σας, ὑπάρχει ἕνα ὄνομα. Ὅλα τὰ ὀνόματα μιὰ μέρα θὰ σβήσουν· τὰ πάντα παρέρχονται. Ἕνα ὄνομα δὲν θὰ σβήσῃ ποτέ, ἀλλὰ θὰ μένῃ γραμμένο παντοῦ· τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστού. .Ὤ τὸ ὄνομα αὐτό, τί γλυκὸ εἶνε, τί φωτιὰ ἀνάβει στὴν καρδιά! Ὅποιος δὲν ἀγάπησε τὸ Χριστό, δὲν ἀξίζει νὰ ζῇ· δὲν ὑπάρχει ζωὴ χωρὶς τὸ Χριστό· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἰωάννου ὁδ. Βουλιαγμένης - Ἀθῆναι τὴν 29-6-1960.

Πέτρος και Παύλος: απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης

 

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος -δύο διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους τους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός για να κηρύσσουν το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης και της σωτηρίας.

Πριν συναντήσει τον Χριστόν, ο οποίος τον ονόμασε Κηφά (πέτρα), ο Αγιος Πέτρος λεγόταν Σίμων. Γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς. Είχε αδελφό τον Ανδρέα, τον πρωτόκλητο. Ο Ανδρέας παρουσίασε τον Πέτρο στον Ιησού αφού πρώτα του είχε πει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. 1,42). Ο Σίμων Πέτρος ήταν έγγαμος και ασχολούνταν με την αλιεία. Αυτή η απασχόληση τον βοήθησε να αντιμετωπίζει τα κύματα της θαλάσσης, να κοπιάζει, να χαίρεται τις επιτυχίες της δουλειάς και να αναλαμβάνει τις αποτυχίες. Είχε δυναμικό χαρακτήρα, ήταν αυθόρμητος και με πολύ ζήλο. Μια μέρα συνάντησε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος του άλλαξε τη ζωή και από κανονικό αλιέα τον έκανε «αλιέα ανθρώπων», δηλαδή απόστολο με σκοπό να μαζεύει ανθρώπους για τη Βασιλεία των Ουρανών, την οποίαν την κήρυττε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και μετά ο Ιησούς, λέγοντας «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4,7). Την ιουδαϊκή πίστη -κληρονομιά από την οικογένειά του- την καλλιέργησε στη συναγωγή, μέσα σ’ ένα ιουδαϊκό και ελαφρά ελληνιστικό περιβάλλον της Γαλιλαίας, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές φυλές. Και όμως, ο Σίμων Πέτρος υπήρχε απλός άνθρωπος, δεν μιλούσε ελληνικά, γι’ αυτό μετά στην αποστολή του είχε βοηθό τον μαθητή του, τον Ιωάννη Μάρκο, ο οποίος μετέφραζε γι’ αυτόν από τα εβραϊκά στα ελληνικά.

Ο Άγιος Παύλος ονομαζόταν στην αρχή Σαύλος. Γεννήθηκε στη Ταρσό της Κιλικίας (σημερινή Τουρκία), στη διασπορά, σαν τέκνο Εβραίων εξορισμένων από τους Ρωμαίους. Υπήρξε άνθρωπος με βαθιά θεολογική μόρφωση την οποία την απέκτησε στην Ταρσό και στην Ιερουσαλήμ. Ήταν Ρωμαίος πολίτης, δηλαδή ήταν ένας διεθνής. Μιλούσε ελληνικά, σαν μαθητής του διδασκάλου Γαμαλιήλ, ενός θεολόγου του Νόμου του Μωϋσή και είχε πολύ ζήλο. Ήταν σύγχρονος του Ιησού, αλλά δεν τον είχε συναντήσει όσο ο Ιησούς ζούσε στη γη. Από ζήλο για την ιουδαϊκή παράδοση καταδίωκε την καινούργια κοινότητα των μαθητών του Ιησού. Όμως, ενώ κατεδίωκε τους χριστιανούς στη Συρία, κοντά στη Δαμασκό, συναντήθηκε με τον Ιησού που είναι ζωντανός στους ουρανούς, μέσα σ’ ένα απρόσιτο φως, ο οποίος τον ρώτησε «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;» (Πρ. 9,4). Τότε κατάλαβε ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ζωντανός και είναι ο αληθινός Μεσσίας. Τότε έμαθε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο επικεφαλής της Εκκλησίας, είναι αχωρίστως συνδεδεμένος με την Εκκλησία -το Σώμα Του. Ο Σαύλος χτυπούσε τους χριστιανούς, αλλά ο Χριστός αισθανόταν τον πόνο τους, επειδή η ζωή τους ήταν η δικιά Του ζωή και η ζωή Του ήταν η ζωή τους. Μετά ο Σαύλος, ο διώκτης, αφού προσηλυτίστηκε και βαπτίστηκε, γίνεται ο Απόστολος Παύλος, ο πιο ζηλωτής ιεραπόστολος του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

Διαφορετικοί όσον άφορα τον τόπο γεννήσεως και τον πολιτισμό, τη μόρφωση, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι πάλι με διαφορετικό τρόπο και δέχτηκαν από τον Χριστό και από τις Εκκλησίες διαφορετικές αποστολές: ο Άγιος Πέτρος να κηρύσσει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Άγιος Παύλος στα έθνη. ΟΆγιος Πέτρος είναι ένας από τους 12 Αποστόλους, ο Άγιος Παύλος είναι ο 13ος. Στο σχέδιο Του για την σωτηρία του κόσμου ο Χριστός προτιμάει κάθε άνθρωπο. ΟΆγιος Ανδρέας είναι ο πρωτόκλητος, ο Άγιος Πέτρος είναι ο πρώτος στις λίστες, ο Άγιος Ιωάννης είναι ο πιο αγαπημένος μαθητής, ο Άγιος Παύλος αν και ο τελευταίος που κλήθηκε, γίνεται πρώτος εκ πλευράς του ιεραποστολικού ζήλου. Με κάθε πρόσωπο και με κάθε λαό, ο Χριστός έχει στην αγάπη Του μια προτιμητέα και μοναδική σχέση, επειδή Αυτός προσφέρεται εντελώς σ’ όλους αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτόν και τον αγαπάνε.

Τί έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; Το ουσιαστικό και την πληρότητα, δηλαδή τη ζεστή πίστη στο Χριστό και τη ζωντανή κοινωνία με Αυτόν. ΟΆγιος Πέτρος ομολόγησε τη θεότητα του Ιησού Χριστού: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16), και ο Άγιος Παύλος ομολόγησε ότι στον Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) και μυστικώς, η χριστιανική πίστη είναι το μυστήριο του Θεού, ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16). Και οι δύο Απόστολοι είχαν μια δυνατή εμπειρία της μετάνοιας και της αλλαγής: ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ύστερα έκλαυσε πικρώς (Λκ. 22, 62) και αγάπησε τον Χριστό μέχρι το μαρτυρικό θάνατό του, ενώ ο Παύλος εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, ύστερα μετανόησε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή και εργάστηκε για να πλένει το σφάλμα του στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο.

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού (Μθ. 16, 13-20). Γι’ αυτό ο Άγιος Πέτρος ο ίδιος ομολογεί ότι όχι αυτός, αλλά ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ενώνει, μέσα στην Εκκλησία, τους Ιουδαίους με τους άλλους λαούς του κόσμου: «προς ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον. παρά δε Θεώ εκλεκτόν, έντιμον και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού… υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες (Α’ Πέ. 22, 4-5, 9-10). Γι’ αυτό, ο Άγιος Πέτρος απαιτεί να διατηρηθεί η σωστή πίστη και η ενότητα της Εκκλησίας, μη δίνοντας σημασία στις ψευδοπροφητείες: «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται, εν τω λαώ ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…» (Β’ Πέ. 2,1-22).

Ο Άγιος Παύλος, δείχνοντας την αγάπη προς τον Χριστό λέει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; …πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Και σε άλλο σημείο ενδιαφέρεται για την Εκκλησία στο ιεραποστολικό του έργο: «χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών» (Β’ Κορ. 11, 28).

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου. Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης.

Τί αντιμετώπισαν αυτοί στην Ευρώπη την εποχή τους;

Πρώτον, μια πολυθεϊστική θρησκευτικότητα, ειδωλολατρική και ασαφή, η όποια συγχύζει τον Κτίστη και τήν κτίση (Ρωμ. 2,25) εξουδετερώνει την ελευθερία και μειώνει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, πολλαπλασιάζοντας τις μορφές της πνευματικής και κοινωνικής δουλείας.

Δεύτερον, αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την υπερηφάνεια της ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας η οποία δεν μπορούσε να δεχθεί τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή την ταπεινή αγάπη του Παντοδύναμου και την Ανάσταση του σώματος, επειδή ο θάνατος κρατούσε όλο τον αρχαίο κόσμο σε μια δουλεία του πνεύματος: «και απαλλάξη τούτους, όσοι θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. 2,15). Επομένως, η πίστη στον Θεό, η οποία δεν ταυτίζεται με τον φθαρτό κόσμο και νίκησε τον θάνατο, δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την ελευθερία των ανθρώπων.

Τρίτον, αυτοί αντιμετώπισαν την αυτάρκεια και την εχθρότητα της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος απαιτούν στις επιστολές τους σεβασμό στην αυτοκρατορική πολιτική εξουσία καθώς και τη διοικητική και στρατιωτική εξουσία. Επιπλέον, τις ονομάζουν υπηρέτες του κοινωνικού καλού και όργανο που τιμωρεί τους κακοποιούς (Α’ Πέτρου 2,13-14, Ρωμ. 13,1-13). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι δεν ταύτιζαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη Βασιλεία των ουρανών και τον αυτοκράτορα με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι αιωνίως ζωντανός. Γι’ αυτό έχουν υποφέρει για τον Χριστό μέχρι τον θάνατο. Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι για μας διδάσκαλοι της πίστεως, παραδείγματα ιεραποστόλων και πρεσβευτές για τη ζωή και την ενότητα της Εκκλησίας. Διά της ζωής, των πράξεων και των συγγραμμάτων τους, μας διδάσκουν να αγαπάμε τονΧριστό, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του, να δουλεύουμε για τη θεραπεία και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων χωρίς διάκριση όσον αφορά τη φυλή και το φύλο, το έθνος και την κοινωνική τάξη. Αυτοί είναι για μας διδάσκαλοι της συμφιλίωσης, της συγχώρησης, της ενότητας και της αγιότητας. Μας διδάσκουν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, να πράττουμε συνεχώς καλά έργα και να μην βασιστούμε ποτέ στον εαυτό μας, αλλά στη χάρη του Θεού του ζώντος, ο οποίος φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Στην ορθόδοξη εικονογραφία, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, ο πρώτος και ο τελευταίος των Αποστόλων, συμβολίζουν την κοινωνία του Ισραήλ (Πέτρος) με όλους τους λαούς του κόσμου (Παύλος). Τα κλειδιά του Αγίου Πέτρου συμβολίζουν τη μετάνοια και τη συγχώρηση, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη που διευκολύνουν την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. Το σπαθί του Αγίου Παύλου συμβολίζει τη δύναμη του πνευματικού λόγου που διακρίνει μεταξύ αιρέσεως και αληθείας, εγωισμού και αγάπης, θανάτου και ζωής.

Ας ικετεύουμε τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, κορυφαίους των Αποστόλων, να μας βοηθούν να είμαστε και εμείς ζηλωτές ιεραπόστολοι της σημερινής Ευρώπης, όπως υπήρξαν αυτοί, ιεραπόστολοι της Ευρώπης της εποχής τους, για να μπορούμε να λέμε σ’ όλες τις Εκκλησίες της Ευρώπης: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4).

πηγή: Μητροπ. Μολδαβίας Δανιήλ (Daniel Ciobotea), Καθηγητού στο Παν/μιο του Ιασίου, «Πέτρος και Παύλος:απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης», ΙΑ΄Παύλεια-Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Ι. Μ. Βεροίας και Ναούσης, «Εκκλησία και κοινωνία κατά τον Απ. Παύλο», σ.101-105.

pemptousia/