ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΄΄ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ...ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: Toυ Γιώργου Θεοχάρη Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ.ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR.MΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ..ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ,ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ,ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ.

 “Εί­μαι και ε­γώ έ­νας α­πό τους «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» για την α­δι­κί­α που υ­πάρ­χει στην κοι­νω­νί­α, την υ­πο­νό­μευ­ση των προ­τύ­πων και των πα­ρα­δό­σε­ών μας ”,σημειώνει σε εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο agioritikovima.gr ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεος. Αναφορικά με το ρόλο της Εκκλησίας σήμερα, υποστηρίζει, ότι όποιος πλησιάζει την Εκκλησία παρηγορείτε και γίνεται πιο δυνατός με τη δύναμη του Χριστού. Το κακό είναι ότι  περισσότεροι κάθονται έξω από την Εκκλησία και την κρίνουν για αυτό που δεν γνωρίζουν.

 Ερωτηθείς  για την υπόθεση Βατοπαιδίου σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Λίμνης Βιστωνίδας είπε ” υ­πάρ­χει έ­νας α­δή­ρι­τος πνευ­μα­τι­κός νό­μος σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ον οι α­δι­κί­ες που προ­ξε­νεί κά­ποιος στους άλ­λους ε­πι­στρέ­φουν πά­νω του.” Υποστηρίζοντας κατηγορηματικά, ότι βάσει του Νομοθετικού διατάγματος του 1926 περί του Καταστατικού χάρτη του Αγίου Όρους που ισχύει μέχρι σήμερα “ η ακίνητη πε­ριου­σί­α των Ιερών Μονών είναι απολύτως α­να­παλ­λο­τρί­ω­τος” ,που σημαίνει, απόλυτα διασφαλισμένη, και αυτό στηρίχθηκε κυρίως στα Βυζαντινά Χρυσόβουλα και τα Σουλτανικά φιρμάνια, τονίζει.” Οπότε, το ίδιο το κράτος είχε αποδεχθεί την νομιμότητα αυτών των εγγράφων.” συμπληρώνει ο Ιεράρχης.

Nα σημειώσουμε ότι τα εν λόγω έγγραφα, με τα οποία, αναγνωρίστηκε από την Ελληνική δικαιοσύνη και τα αρμόδια όργανα του Κράτους , η κυριότητα της Λίμνης Βιστωνίδας στη Μονή, ήταν η “πέτρα του σκανδάλου” που προκάλεσε το δήθεν μεγάλο σκάνδαλο.

 Ερωτηθείς για τα όσα ακούστηκαν περί περικοπής της κρατικής δαπάνης για τη μισθοδοσία των κληρικών που θα καλύπτεται από την Εκκλησία είπε” έχει επικρατήσει η άποψη ότι η Εκκλησία διαθέτει αμύθητη περιουσία. Αυτό είναι ένας μύθος “Kαθώς  όπως υποστηρίζει” Τό Κρά­τος κα­τά και­ρούς έχει δε­σμεύ­σει τό 96% της αρχικής εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, ενώ  α­πό το ε­να­πο­μεί­ναν 4%, τό 3% εί­ναι δε­σμευ­μέ­νο, δη­λα­δή η  Ἐκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δια­θέ­τει τό 1% της αρ­χι­κής της πε­ριου­σί­ας.” Ἄν ἐ­πι­στρέ­ψει  τό Κρά­τος τμή­μα της πε­ριου­σί­ας πού δέ­σμευ­σε στήν Εκ­κλη­σί­α και αν της επι­τρέ­ψει νά αξιο­ποι­ή­σει τήν νό­μι­μη πε­ριου­σί­α της, τό­τε η  Ἐκ­κλη­σί­α πι­θα­νόν νά μπο­ρέ­σει νά α­ντι­με­τω­πί­σει τήν μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών της ή μέ­ρους αὐ­τής.

 Ε­ρώ­τη­ση: Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,  η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση έ­χει χτυ­πή­σει σαν “κε­ραυ­νός” αφ' ε­νός, την Ελ­λη­νι­κή Οι­κο­νο­μί­α, αφ' ε­τέ­ρου και χι­λιά­δες συ­ναν­θρώ­πους μας που α­δυ­να­τούν να κα­λύ­ψουν α­κό­μα και τα έ­ξο­δα του μή­να, 90χιλ νοι­κο­κυ­ρι­ά ζουν χω­ρίς η­λε­κτρι­κό. Χι­λιά­δες α­γα­να­κτι­σμέ­νοι συ­μπο­λί­τες μας έ­χουν κα­τα­σκη­νώ­σει έ­ξω α­πό τη Βου­λή, οι Ευ­ρω­παί­οι μας πι­έ­ζουν να δε­χθού­με τα σκλη­ρό­τε­ρα μέ­τρα λι­τό­τη­τας των τε­λευ­ταί­ων ε­τών. Μή­πως βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε α­δι­έ­ξο­δο;

Α­πά­ντη­ση: Κα­τ' αρ­χάς η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση δεν κτύ­πη­σε την χώ­ρα μας σαν κε­ραυ­νός, α­φού πολ­λοί εί­χαν προ­ει­δο­ποι­ή­σει γι' αυ­τό πριν α­πό χρό­νια. Γνώ­ρι­ζαν το θέ­μα οι πο­λι­τι­κοί, αλ­λά φο­βού­νταν να κά­νουν διορ­θώ­σεις, το γνώ­ρι­ζαν οι ει­δι­κοί οι­κο­νο­μο­λό­γοι, αλ­λά και ε­μείς οι Κλη­ρι­κοί το ε­ντο­πί­ζα­με, βλέ­πο­ντας την κα­τα­κό­ρυ­φη αύ­ξη­ση της ψεύ­τι­κης ευ­μά­ρειας, την μό­δα των κα­τα­να­λω­τι­κών δα­νεί­ων που λάμ­βα­ναν οι άν­θρω­ποι, την δια­φο­ρά με­τα­ξύ κα­τα­νά­λω­σης και πα­ρα­γω­γής, την πα­ρα­θε­ώ­ρη­ση  της πνευ­μα­τι­κής ζω­ής, αυ­τής που δί­νει νό­η­μα στην ζω­ή μας. Έ­χουν γρα­φή πολ­λές σε­λί­δες για το θέ­μα αυ­τό. Α­πό την δε­κα­ε­τί­α του '­60 του πε­ρα­σμέ­νου αι­ώ­νος ο Μαρ­κού­ζε  έ­κα­νε λό­γο για την μο­νο­διά­στα­τη κοι­νω­νί­α και τον μο­νο­διά­στα­το άν­θρω­πο που στη­ρί­ζε­ται σε «πλα­στικές» α­νά­γκες μιας κα­τα­να­λω­τι­κής ζω­ής και την υ­πο­δού­λω­σή του σε αυ­τές.

Σή­με­ρα φαί­νο­νται έκ­δη­λα τα τρα­γι­κά αυ­τά φαι­νό­με­να. Οι η­γέ­τες έ­πρε­πε να η­γού­νται του λα­ού και ό­χι να έπονται, δια­φο­ρε­τι­κά δεν εί­ναι η­γέ­τες, αλ­λά α­γό­με­νοι και φε­ρό­με­νοι και ό­χι ά­γο­ντες και φέ­ρο­ντες.

Πά­ντως, η κα­τά­στα­ση σή­με­ρα εί­ναι δύ­σκο­λη, χω­ρίς να μπο­ρώ να πω ό­τι έ­χει φθά­σει στο α­δι­έ­ξο­δο, για­τί πά­ντα υ­πάρ­χουν λύ­σεις και δι­έ­ξο­δοι. Ο άν­θρω­πος έ­χει μέ­σα του α­στεί­ρευ­τες δυ­νά­μεις, το ί­διο και η κοι­νω­νί­α. Ο Νί­τσε έ­χει πει: «Ε­κεί­νος που έ­χει έ­ναν σκο­πό στην ζω­ή, μπο­ρεί να α­ντέ­ξη σχε­δόν το κά­θε τι». Η πα­ρά­δο­ση του τό­που μας εί­ναι πο­λύ δυ­να­τή και θα μας βο­η­θή­σει, αρ­κεί να το θε­λή­σου­με.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Τί μή­νυ­μα θα στέλ­να­τε στους “α­γα­να­κτι­σμέ­νους “ του Συ­ντάγ­μα­τος;

Α­πά­ντη­ση: Εί­μαι και ε­γώ έ­νας α­πό τους «α­γα­να­κτι­σμέ­νους» για την α­δι­κί­α που υ­πάρ­χει στην κοι­νω­νί­α, την υ­πο­νό­μευ­ση των προ­τύ­πων και των πα­ρα­δό­σε­ών μας, την νο­ο­τρο­πί­α μιας κα­τα­να­λω­τι­κής κοι­νω­νί­ας, τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της πο­λι­τι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης που λει­τούρ­γη­σε σε βά­ρος των πα­ρα­δό­σε­ών μας και του λα­ού. Τε­λι­κά, η δια­μαρ­τυ­ρί­α των αν­θρώ­πων έ­ξω α­πό κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, η προ­σπά­θεια να πε­ρι­φρου­ρη­θούν οι συ­γκε­ντρώ­σεις, οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται σε αυ­τήν την «εκ­κλη­σί­α του Δή­μου», εί­ναι μια ελ­πί­δα, αρ­κεί να γίνονται με σε­βα­σμό στην δη­μο­κρα­τί­α και χω­ρίς να υ­πο­νο­μευ­θούν οι δη­μο­κρα­τι­κοί θε­σμοί. Δεν θα ή­θε­λα να κα­τα­λή­ξει αυ­τή η κί­νη­ση σε α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις, για­τί έ­νας α­πό τους νό­μους της ι­στο­ρί­ας, εί­ναι «η ε­τε­ρο­γο­νί­α των σκο­πών», σύμ­φω­να με την ο­ποί­α πολ­λές φο­ρές έ­νας α­γώ­νας αρ­χί­ζει με α­γα­θές προ­θέ­σεις και κα­τα­λή­γει σε δια­φο­ρε­τι­κά αρ­νη­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Έ­τσι, η κί­νη­ση των «α­γα­να­κτι­σμέ­νων» πρέ­πει να βο­η­θή­σει στην βελ­τί­ω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών θε­σμών και ό­χι στην υ­πο­νό­μευ­σή τους.

 

ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΨΕΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

”Δεν κατευθύνω κανένα σε κάποια ενέργεια χωρίς να το θέλει ”δηλώνει.

 

Ε­ρώ­τη­ση: Θα εί­στε στο πλευ­ρό τους έ­μπρα­κτα; Θα πα­ρο­τρύ­να­τε κλη­ρι­κούς της Μη­τρο­πό­λε­ώς σας να κα­τέ­βουν στο Σύ­νταγ­μα;

Α­πά­ντη­ση: Η συμ­με­το­χή σε κά­θε δί­και­η κί­νη­ση εί­ναι ποι­κι­λό­τρο­πη. Προ­σω­πι­κά, εκ­φρά­ζο­ντας την εκ­κλη­σια­στι­κή πα­ρά­δο­ση, θα ή­θε­λα η Εκ­κλη­σί­α να ει­σέρ­χε­ται στην δι­η­ρη­μέ­νη κοι­νω­νί­α για να την ο­δη­γεί στην ε­νό­τη­τα και ό­χι να την δια­τη­ρεί στην διαί­ρε­ση. Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η μη­τέ­ρα ό­λων, των δε­ξι­ών, των α­ρι­στε­ρών, των κε­ντρώ­ων και σο­σια­λι­στών, των α­γα­να­κτι­σμέ­νων και των πο­νε­μέ­νων, των νι­κη­τών και των ητ­τη­μέ­νων, των αρ­ρώ­στων και των υ­γι­ών.

Δια­κα­τέ­χο­μαι α­πό έ­ντο­να δη­μο­κρα­τι­κά αι­σθή­μα­τα, γι' αυ­τό δεν προ­τρέ­πω κα­νέ­ναν να κά­νη κά­τι, δεν τον κα­τευ­θύ­νω σε κά­ποια ε­νέρ­γεια χω­ρίς να το θέ­λει, δεν στε­ρώ την ε­λευ­θε­ρί­α των αν­θρώ­πων ού­τε τους πα­ρο­τρύ­νω ά­βου­λα σαν να εί­ναι ά­λο­γα ό­ντα. Ο κά­θε άν­θρω­πος εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος να ε­νερ­γή­σει κα­τά τον τρό­πο της σκέ­ψε­ώς του, δη­μο­κρα­τι­κά, ι­δί­ως οι Κλη­ρι­κοί πρέ­πει να ε­νερ­γούν βά­σει των αρ­χών της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με υ­πευ­θυ­νό­τη­τα και διά­κρι­ση.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Κλη­ρι­κοί της Μη­τρό­πο­λη­ς  Αι­για­λεί­ας τις προ­άλ­λες δια­δή­λω­σαν στο Σύ­νταγ­μα εκ­φρά­ζο­ντας έ­τσι την συ­μπα­ρά­στα­σή του­ς  σε ό­λους τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους πο­λί­τες. Συμ­φω­νεί­τε με αυ­τή την κί­νη­ση;

Α­πά­ντη­ση: Δεν μπο­ρώ να σχο­λιά­σω ε­νέρ­γει­ες άλ­λων Κλη­ρι­κών, που α­νή­κουν μά­λι­στα σε άλ­λες Μη­τρο­πό­λεις. Ε­γώ ή­δη σας εί­πα τις α­πό­ψεις μου. Άλ­λω­στε, η συ­μπα­ρά­στα­ση σε κά­θε κί­νη­ση βελ­τί­ω­σης των κοι­νω­νι­κών πραγ­μά­των εί­ναι πο­λύ­τρο­πη και δεν ε­ξα­ντλεί­ται μό­νον σε μια ε­νέρ­γεια, δεν εί­ναι μο­νο­σή­μα­ντη. Κά­θε μέ­λος της  Εκ­κλη­σί­ας έ­χει τον δι­κό του χα­ρα­κτή­ρα, τον δι­κό του τρό­πο με τον ο­ποί­ον ε­νερ­γεί και δεν α­πο­λυ­το­ποιού­νται ού­τε μα­ζο­ποιού­νται ό­λοι οι άν­θρω­ποι.

 

“MHΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ;”

 

Ε­ρώ­τη­ση: Ο κό­σμος σή­με­ρα δεί­χνει να έ­χει χά­σει κά­τι πο­λύ­τι­μο, την ελ­πί­δα. Τί φταί­ει ά­ρα­γε;

Α­πά­ντη­ση: Πράγ­μα­τι, σή­με­ρα κυ­ριαρ­χεί μια α­βε­βαι­ό­τη­τα για το μέλ­λον, κυ­ρί­ως α­πό τα α­ντι­φα­τι­κά τα ο­ποί­α α­κού­με και βλέ­που­με. Νο­μί­ζω σε αυ­τήν την α­τμό­σφαι­ρα της α­πο­γνώ­σε­ως ευ­θύ­νο­νται οι ψεύ­τι­κες υ­πο­σχέ­σεις που δί­νο­νται και οι πα­τα­γώ­δεις δια­ψεύ­σεις, που α­πο­τε­λούν με­γά­λα προ­βλή­μα­τα και ε­γκυ­μο­νούν κιν­δύ­νους. Πολ­λές φο­ρές δι­ε­ρω­τώ­μαι: Για­τί δεν ει­σα­κού­ο­νται σώ­φρο­νες φω­νές, α­κρι­βο­δί­και­ες ε­πι­ση­μάν­σεις; Για­τί τί­θε­νται στο πε­ρι­θώ­ριο της κοι­νω­νί­ας και της πο­λι­τι­κής ό­σοι α­πό πο­λύ και­ρό με ε­λευ­θε­ρί­α και ευ­θύ­τη­τα έ­κρου­αν τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου; Για­τί οι δια­μορ­φω­τές της κοι­νής γνώ­μης κα­θο­δη­γού­σαν ε­σφαλ­μέ­να τον λα­ό, αλ­λά και για­τί ο λα­ός πα­ρα­σύ­ρε­ται α­πό λαν­θα­σμέ­νες ε­νέρ­γει­ες της «τά­ξης των Ει­δη­μό­νων»; Εί­ναι ε­ρω­τή­μα­τα τα ο­ποί­α δεί­χνουν εν­δε­χο­μέ­νως έλ­λει­ψη παι­δεί­ας, κρι­τι­κής σκέ­ψης, α­που­σί­α υ­ψη­λών προ­τύ­πων ζω­ής.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Η Εκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δεν φαί­νε­ται να δί­νη την ελ­πί­δα στον κό­σμο, ο ο­ποί­ος α­να­ζη­τά έ­ναν λό­γο πα­ρη­γο­ρι­άς, ό­πως μας γρά­φουν πολ­λοί α­να­γνώ­στες μας που έ­χουν δυ­σα­ρε­στη­θεί α­πό αυ­τό.

Α­πά­ντη­ση: Η ί­δια η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι ελ­πί­δα ζω­ής, για­τί ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο εί­ναι διορ­γα­νω­μέ­νη και η ό­λη θε­ο­λο­γι­κή της δι­δα­σκα­λί­α εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή «Εκ­κλη­σί­α του δή­μου», εί­ναι η ευ­ρύ­τε­ρη πνευ­μα­τι­κή μας οι­κο­γέ­νεια, εί­ναι το πνευ­μα­τι­κό θε­ρα­πευ­τή­ριο που θε­ρα­πεύ­ει τις πνευ­μα­τι­κές α­σθέ­νει­ες και νο­η­μα­το­δο­τεί τον αν­θρώ­πι­νο βί­ο. Συγ­χρό­νως η Εκ­κλη­σί­α ι­κα­νο­ποι­εί και τις οι­κο­γέ­νει­ες και τις υ­λι­κές α­νά­γκες των αν­θρώ­πων. Ί­σως με­ρι­κές φο­ρές να α­πο­γο­η­τεύ­ουν οι άν­θρω­ποι της Εκ­κλη­σί­ας και ό­χι η ί­δια η Εκ­κλη­σί­α.

Ό­μως, υ­πάρ­χει μια βα­σι­κή αρ­χή, ό­τι ο Χρι­στια­νι­σμός κά­νει ό­λες τις κοι­νω­νι­κές του ε­φαρ­μο­γές κυ­ρί­ως μέ­σα στον εκ­κλη­σια­στι­κό χώ­ρο. Ό­σοι ε­κλαμ­βά­νουν την Εκ­κλη­σί­α ως ι­δε­ο­λο­γί­α, ως κοι­νω­νι­κό και θρη­σκευ­τι­κό σύ­στη­μα α­πο­γο­η­τεύ­ο­νται. Ό­σοι ζουν έ­ξω α­πό την Εκ­κλη­σί­α και συμ­με­τέ­χουν ε­λά­χι­στες φο­ρές τον χρό­νο στην εκ­κλη­σια­στι­κή ζω­ή, δεν γνω­ρί­ζουν τι γί­νε­ται μέ­σα σε αυ­τήν. Α­ντί­θε­τα, ό­σοι πλη­σιά­ζουν την Εκ­κλη­σί­α στον ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρο ό­χι μό­νον πα­ρη­γο­ρού­νται, αλ­λά γί­νο­νται δυ­να­τοί, γί­νο­νται ά­γιοι με την δύ­να­μη του Χρι­στού υ­περ­βαί­νουν ό­λα τα προ­βλή­μα­τα. Το κα­κό εί­ναι ό­τι πε­ρισ­σό­τε­ροι κά­θο­νται έ­ξω α­πό την Εκ­κλη­σί­α και την κρί­νουν γι' αυ­τό που δεν γνω­ρί­ζουν.

 

Ε­ρώ­τη­ση: Την ί­δια ώ­ρα, στο πλαί­σιο του με­σο­πρό­θε­σμου προ­γράμ­μα­τος  α­να­κοι­νώ­θη­κε  μεί­ω­ση της κρα­τι­κής δα­πά­νης για την μι­σθο­δο­σί­α των κλη­ρι­κών.

Α­πά­ντη­ση: Δεν γνω­ρί­ζω να υ­πάρ­χει κά­ποια ε­πί­ση­μη α­να­κοί­νω­ση για το θέ­μα αυ­τό. Ε­κεί­νο που γνω­ρί­ζω εί­ναι ό­τι το Κρά­τος έ­κα­νε κα­τά και­ρούς συμ­βά­σεις με την Ι­ε­ρά Σύ­νο­δο της Εκ­κλη­σί­ας, με τις ο­ποί­ες πή­ρε την εκ­κλη­σια­στι­κή πε­ριου­σί­α με α­νταλ­λα­γή την μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών. Και εί­ναι γνω­στόν ό­τι το Κρά­τος πρέ­πει να σέ­βε­ται τις συμ­βά­σεις που υ­πο­γρά­φει, για­τί δια­φο­ρε­τι­κά εί­ναι α­να­ξι­ό­πι­στο, δεν ε­νερ­γεί με δι­καιο­σύ­νη και σε­βα­σμό στους θε­σμούς της κοι­νω­νί­ας.

Η οι­κο­νο­μι­κή, ό­μως, κρί­ση που μα­στί­ζει την πα­τρί­δα μας δεν προ­ήλ­θε α­πό τους μι­σθούς των Κλη­ρι­κών, αλ­λά α­πό την α­λό­γι­στη δια­χεί­ρι­ση του δη­μο­σί­ου χρή­μα­τος, α­πό την έλ­λει­ψη δι­καί­ων νό­μων και δια­φά­νειας, α­πό την δια­φθο­ρά και την φο­ρο­δια­φυ­γή, α­πό την α­πά­τη του Χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, α­πό την κα­τα­σπα­τά­λη­ση των α­σφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων κ.ά. Ας εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς και ό­χι υ­πο­κρι­τές. Σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση δεν ευ­θύ­νο­νται κα­θό­λου οι Κλη­ρι­κοί, α­ντί­θε­τα μά­λι­στα, ό­πως πά­ντα έ­τσι και τώ­ρα, εί­ναι συ­μπα­ρα­στά­τες του λα­ού, πρω­τα­γω­νι­στούν, ε­κτός α­πό το εκ­κλη­σια­στι­κό κα­θή­κον τους, και στον το­μέ­α της φι­λαν­θρω­πί­ας, λει­τουρ­γώ­ντας πά­νω α­πό ε­πτα­κό­σια (700) Ι­δρύ­μα­τα, κα­θώς ε­πί­σης πρω­τα­γω­νι­στούν σε έρ­γα πο­λι­τι­στι­κά με την συ­ντή­ρη­ση των να­ών που πολ­λοί εί­ναι μνη­μεί­α πο­λι­τι­σμού. Οι Κλη­ρι­κοί εί­ναι οι πιο θε­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες μέ­σα στην κοι­νω­νί­α. Και στις Μη­τρο­πό­λεις, τις Ε­νο­ρί­ες και τα Μο­να­στή­ρια που εί­ναι αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­να, ε­κτός α­πό με­ρι­κές ε­ξαι­ρέ­σεις, δεν πα­ρα­τη­ρή­θη­σαν  κα­τα­χρή­σεις και κά­ποια υ­πέρ­βα­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού τους. Δη­λα­δή, α­πό πλευ­ράς δια­χει­ρι­στι­κής οι εκ­κλη­σια­στι­κοί ορ­γα­νι­σμοί εί­ναι πρό­τυ­πα για την Πο­λι­τεί­α.

 

“ΤΑ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ."MYΘΟΣ" ,Η ΑΜΥΘΗΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΤΟ 96% ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ”

 

 Ερώτηση:Τε­λι­κά, οι μι­σθοί των κλη­ρι­κών κιν­δυ­νεύ­ουν να πε­ρι­κο­πούν; Εί­ναι δια­σφα­λι­σμέ­νοι να κα­τα­βάλ­λο­νται   ε­ξ  ο­λο­κλή­ρου α­πό το Κρά­τος; Δε­δο­μέ­νου ό­τι, το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα ε­πι­κρα­τεί μί­α σύγ­χυ­ση στους Εκ­κλη­σια­στι­κούς κύ­κλους.

Α­πά­ντη­ση: Αυ­τό το θέ­μα θα το χει­ρι­σθεί η Διαρ­κής Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος και αν χρεια­σθεί η Ι­ε­ραρ­χί­α της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος. Ε­γώ έ­χω ε­μπι­στο­σύ­νη στα Συ­νο­δι­κά Όρ­γα­να που α­ντι­με­τω­πί­ζουν τα θέ­μα­τα με ψυ­χραι­μί­α, νη­φα­λι­ό­τη­τα και υ­πευ­θυ­νό­τη­τα. Εί­μαι μέ­λος της Ι­ε­ραρ­χί­ας δε­κα­έ­ξι χρό­νια και συμ­με­τεί­χα τρεις φο­ρές στην Διαρ­κή Ι­ε­ρά Σύ­νο­δο και με τους τρεις τε­λευ­ταί­ους Αρ­χι­ε­πι­σκό­πους (Σε­ρα­φείμ, Χρι­στό­δου­λο, Ι­ε­ρώ­νυ­μο) και δι­ε­πί­στω­σα  τον σο­βα­ρό τρό­πο με τον ο­ποί­ο α­ντι­με­τω­πί­ζουν τα θέ­μα­τα, χρη­σι­μο­ποι­ώ­ντας κά­θε φο­ρά τον α­νά­λο­γο τρό­πο.

Βρί­σκω την ευ­και­ρί­α να υ­πεν­θυ­μί­σω κά­τι το ο­ποί­ο εί­πα πολ­λές φο­ρές, ό­τι δυ­στυ­χώς έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει η ά­πο­ψη στον λα­ό ό­τι η Εκ­κλη­σί­α έ­χει α­μύ­θη­τη πε­ριου­σί­α. Αυ­τό εί­ναι έ­νας μύ­θος. Το Κρά­τος κα­τά και­ρούς έ­χει δε­σμεύ­σει το 96% της αρ­χι­κής εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, ε­νώ α­πό το ε­να­πο­μεί­ναν 4%, το 3% εί­ναι δε­σμευ­μέ­νο, δη­λα­δή η Εκ­κλη­σί­α σή­με­ρα δια­θέ­τει το 1% της αρ­χι­κής της πε­ριου­σί­ας. Έ­να με­γά­λο μέ­ρος της πε­ριου­σί­ας της το έ­χει δώ­σει για φι­λαν­θρω­πι­κούς και εκ­παι­δευ­τι­κούς σκο­πούς. Η Εκ­κλη­σί­α και οι Κλη­ρι­κοί της εί­ναι ευ­ερ­γέ­τες του Έ­θνους και της Κοι­νω­νί­ας.

Άν ε­πι­στρέ­ψει το Κρά­τος τμή­μα της πε­ριου­σί­ας που δέ­σμευ­σε στην Εκ­κλη­σί­α και αν της ε­πι­τρέ­ψει να α­ξιο­ποι­ή­σει  την νό­μι­μη πε­ριου­σί­α της, τό­τε η Εκ­κλη­σί­α πι­θα­νόν να μπο­ρέ­σει να  α­ντι­με­τω­πί­σει  την μι­σθο­δο­σί­α των Κλη­ρι­κών της ή μέ­ρους αυ­τής.

 

  Ε­ρώ­τη­ση: Η κ. Δια­μα­ντο­πού­λου στην πρό­σφα­τη συ­νε­δρί­α­ση  της μι­κτής ε­πι­τρο­πής Δια­λό­γου Πο­λι­τεί­ας και Εκ­κλη­σί­ας, ου­σια­στι­κά ζή­τη­σε θυ­σί­ες λέ­γο­ντας «Αυ­τή την ε­πο­χή έ­χει ση­μα­σί­α τι προ­σφέ­ρεις "ε­σύ" στην πα­τρί­δα, ό­χι τί προ­σφέ­ρει η πα­τρί­δα σου σε "ε­σέ­να"­». Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να α­ντα­πε­ξέλ­θει σε αυ­τή την πρό­κλη­ση;

Α­πά­ντη­ση: Κα­τ' αρ­χήν, χαί­ρο­μαι για­τί σή­με­ρα γί­νε­ται λό­γος για την πα­τρί­δα και ό­λοι εν­δια­φέ­ρο­νται για την σω­τη­ρί­α της. Πρίν την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση ό­λοι μι­λού­σαν για τα α­γα­θά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, για την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και υ­πο­χω­ρού­σε  ό,τι  εί­χε σχέ­ση με το έ­θνος και την πα­τρί­δα. Σή­με­ρα άλ­λα­ξαν τα πράγ­μα­τα προς την σω­στή κα­τεύ­θυν­ση, δη­λα­δή γί­νε­ται μια ι­σορ­ρο­πί­α με­τα­ξύ Πα­τρί­δας και οι­κου­με­νι­κό­τη­τας. Η α­γά­πη μας προς την πα­τρί­δα εί­ναι πρω­τεύ­ον α­γα­θό, χω­ρίς βέ­βαια αυ­τό να με­τα­τρέ­πε­ται σε σω­βι­νι­σμό.

Η Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος και οι κα­τά τό­πους Μη­τρο­πό­λεις με την ό­λη ορ­γά­νω­σή τους κά­νουν ό,τι μπο­ρούν πε­ρισ­σό­τε­ρο για την α­να­κού­φι­ση του αν­θρώ­πι­νου πό­νου. Ό­που υ­πάρ­χουν ορ­γα­νω­μέ­νες ε­νο­ρί­ες οι άν­θρω­ποι βρί­σκουν στην Εκ­κλη­σί­α λύ­σεις σε πολ­λά θέ­μα­τα, ή­τοι ψυ­χο­λο­γι­κά, κοι­νω­νι­κά, υ­παρ­ξια­κά και πά­νω α­πό ό­λα πνευ­μα­τι­κά. Ό­σοι συν­δέ­ο­νται με την Εκ­κλη­σί­α συ­νή­θως α­γα­πούν στην πρά­ξη την Πα­τρί­δα, εί­ναι πραγ­μα­τι­κοί πα­τρι­ώ­τες. Πά­νω απ' ό­λα α­γα­πούν τον κά­θε πο­νε­μέ­νο άν­θρω­πο και α­σχο­λού­νται με τον αν­θρώ­πι­νο πό­νο.

 

“ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΦΑΡΟΣ,ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ”

 

Ε­ρώ­τη­ση:  Να πά­με λί­γο και στο Ά­γιον 'Ό­ρος. Πι­στεύ­ε­τε ό­τι έ­χει πλη­γεί ση­μα­ντι­κά η ει­κό­να του, με­τά τα ό­σα α­κού­στη­καν για την πο­λύ­κρο­τη υ­πό­θε­ση Βα­το­παι­δί­ου;

Α­πά­ντη­ση: Το Ά­γιον  Ό­ρος εί­ναι έ­νας με­γά­λος θη­σαυ­ρός, έ­να δια­χρο­νι­κός φω­τει­νός φά­ρος. Εί­ναι έ­να λα­μπρό κομ­μά­τι της Ρω­μα­νί­ας-Βυ­ζα­ντί­ου που δια­τη­ρεί­ται στίς η­μέ­ρες μας. Δια­σώ­ζει την ε­μπει­ρι­κή θε­ο­λο­γί­α, τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις του ορ­θο­δό­ξου δόγ­μα­τος, την με­γά­λη πο­λι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά. Εί­ναι ξε­γε­λα­σμέ­νος ό­ποιος νο­μί­ζει ό­τι πλήτ­τε­ται το Ά­γιον Ό­ρος α­πό με­ρι­κά λά­θη ή πα­ρα­λεί­ψεις, ό­πως α­νό­η­τος εί­ναι αυ­τός που πι­στεύ­ει ό­τι θα σβή­ση τον ή­λιο με τον σί­ε­λό του. Το Ά­γιον Ό­ρος, ό­πως και η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, εί­ναι έ­νας δυ­να­τός ορ­γα­νι­σμός που χω­νεύ­ει και τις πιο σκλη­ρές τρο­φές.

Με αξίωσε ο Θεός για πολλά χρόνια να επισκέπτομαι το Άγιον Όρος, να ζήσω την κοινοβιακή, την σκητιώτικη και την ερημική ζωή και, βέβαια, να γνωρίσω τον μυστικό κτύπο της καρδιάς του Αγίου Όρους που είναι η προσευχή και μάλιστα η προσευχή για όλο τον κόσμο. Επίσης, γνώρισα αγιασμένους ανθρώπους που φανέρωναν ποιός είναι ο φυσικός άνθρωπος από πλευράς θεολογικής. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα συγχρόνων Γερόντων που γνώρισα, που έδειχναν αγάπη σε όλους τους προσκυνητές, αλλά δεν θα το κάνω, για έλλειψη χώρου. Πάντως αυτοί μας έθρεψαν με τον λόγο τους και την αγάπη τους, μας έδειξαν τί είναι ο Θεός και πώς πρέπει να ζούμε ως Χριστιανοί ορθόδοξοι.

Τώ­ρα που υ­φι­στά­με­θα την οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και ε­μείς οι Έλ­λη­νες γί­να­με α­ντι­κεί­με­νο χλεύ­ης ό­λου του κό­σμου, α­φού εί­μα­στε τα πρω­το­σέ­λι­δα των ε­φη­με­ρί­δων και των τη­λε­ο­πτι­κών μέ­σων, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με κα­λύ­τε­ρα ό­τι ως Χώ­ρα δυ­στυ­χώς δεν έ­χου­με να πα­ρου­σιά­σου­με στον σύγ­χρο­νο κό­σμο ού­τε πρω­το­πό­ρα ε­πι­στή­μη ού­τε υ­ψη­λή τε­χνο­λο­γί­α, αλ­λά μό­νον την ορ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γί­α, που την α­να­ζη­τούν ό­λοι οι άν­θρω­ποι σε Α­να­το­λή και Δύ­ση, και τον θαυ­μά­σιο ρω­μα­ΐ­κο  πο­λι­τι­σμό, δη­λα­δή την α­γιο­γρα­φί­α, την υ­μνο­γρα­φί­α, την βυ­ζα­ντι­νή μου­σι­κή, την να­ο­δο­μί­α κλπ. Μέ­σα α­πό αυ­τήν την προ­ο­πτι­κή θε­ω­ρού­με το Ά­γιον  Ό­ρος, με τους αγιασμένους μοναχούς του αλλά και τα έργα τους, ως α­τί­μη­το θη­σαυ­ρό που δέ­χε­ται τον σε­βα­σμό ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Εί­ναι ό,τι ε­κλε­κτό έ­χου­με να πα­ρου­σιά­σου­με στην Ευ­ρώ­πη και τον κό­σμο, που δείχνει ποιός είναι ο γνήσιος ορθόδοξος ανθρωπισμός και ποιός είναι ο βαθύτερος σκοπός του ανθρώπου. Του­λά­χι­στον αυ­τό δεν πρέ­πει να το ξε­χνά­με.

 

“TO ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΜΕ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΩΝ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΙΡΜΑΝΙΩΝ,ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΝΠΛΑΚΗΣΑΝ ΓΙΑ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ..ΗΔΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ”

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Οι Βα­το­παι­δι­νοί πα­τέ­ρες υ­πο­στη­ρί­ζουν, βα­σι­ζό­με­νοι σε σχε­τι­κά έγ­γρα­φα, ό­τι η Λί­μνη Βι­στω­νί­δα α­νή­κει στην Μο­νή και ό­τι ό­λα έ­γι­ναν νό­μι­μα. Μά­λι­στα, κά­νουν λό­γο για σκευ­ω­ρί­α. Τί λέ­τε;

Α­πά­ντη­ση: Ε­κεί­νο που ξέ­ρω εί­ναι ό­τι το άρ­θρο 181 του Νο­μο­θε­τι­κού Δια­τάγ­μα­τος της 10/16-9-1926 «Πε­ρί κυ­ρώ­σε­ως του Κα­τα­στα­τι­κού Χάρ­του του Α­γί­ου Ό­ρους» δια­γο­ρεύ­ει: «Πά­σα η α­κί­νη­τος πε­ριου­σί­α των ι­ε­ρών Μο­νών εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­παλ­λο­τρί­ω­τος ως πράγ­μα θεί­ω δι­καί­ω». Και το άρ­θρο 188 του ι­δί­ου Νο­μο­θε­τι­κού Δια­τάγ­μα­τος δια­γο­ρεύ­ει: «Ο πα­ρών Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της τί­θε­ται εν ι­σχύ­ι α­πό της ε­γκρί­σε­ως αυ­τού υ­πό της Κοι­νό­τη­τος και της ε­πι­κυ­ρώ­σε­ως του Κρά­τους. Α­πορ­ρέ­ει δε εκ των αυ­το­κρα­το­ρι­κών Χρυ­σο­βούλ­λων τε και τυ­πι­κών, Πα­τριαρ­χι­κών Σι­γιλ­λί­ων, Σουλ­τα­νι­κών Φιρ­μα­νί­ων, ι­σχυ­ό­ντων Γε­νι­κών Κα­νο­νι­σμών και αρ­χαιο­τά­των Μο­να­χι­κών θε­σμών και κα­θε­στώ­των». Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι το ί­διο το Κρά­τος α­πο­δέ­χθη­κε νο­μο­θε­τι­κώς την ι­σχύ των Χρυ­σο­βούλ­λων, των Σι­γιλ­λί­ων, των Φιρ­μα­νί­ων, των ι­σχυ­ό­ντων Γε­νι­κών Κα­νο­νι­σμών και αρ­χαιο­τά­των Μο­να­χι­κών θε­σμών και κα­θε­στώ­των.

Βέ­βαια, η γνη­σι­ό­τη­τα των εγ­γρά­φων ε­λέγ­χε­ται α­πό αρ­μό­δια Κρα­τι­κά Όρ­γα­να και ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της του Α­γί­ου Ό­ρους, βά­σει του 105 άρ­θρου του ι­σχύ­ο­ντος Συ­ντάγ­μα­τος, συ­ντάσ­σε­ται και ψη­φί­ζε­ται α­πό τις εί­κο­σι Μο­νές του Α­γί­ου Ό­ρους με σύ­μπρα­ξη των α­ντι­προ­σώ­πων του Κρά­τους και ε­πι­κυ­ρώ­νε­ται α­πό το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τριαρ­χεί­ο και την Βου­λή των Ελ­λή­νων. Εί­ναι φα­νε­ρό, λοι­πόν, ό­τι το πε­ριου­σια­κό κα­θε­στώς του Α­γί­ου Ό­ρους κα­θο­ρί­ζε­ται με νό­μους του Κρά­τους και ό­χι με συ­ναι­σθη­μα­τι­σμούς, προ­κα­τα­λή­ψεις και ποι­κί­λες σκο­πι­μό­τη­τες.

Το ε­ρώ­τη­μα το ο­ποί­ο ό­μως τί­θε­ται εί­ναι, μή­πως οι πο­λι­τι­κοί, ό­λων των κομ­μά­των, για δι­κούς τους λό­γους, ε­νε­πλά­κη­σαν στην υ­πό­θε­ση του Βα­το­παι­δί­ου αρ­νη­τι­κά ή θε­τι­κά. Πι­στεύ­ω με την πά­ρο­δο του χρό­νου η ι­στο­ρί­α θα φα­νε­ρώ­ση το τί πραγ­μα­τι­κά συ­νέ­βη την πε­ρί­ο­δο ε­κεί­νη. Ή­δη έρ­χο­νται με­ρι­κά στοι­χεί­α στο φώς της δη­μο­σι­ό­τη­τος.

Πά­ντως, υ­πάρ­χει έ­νας α­δή­ρι­τος πνευ­μα­τι­κός νό­μος σύμ­φω­να με τον ο­ποί­ον οι α­δι­κί­ες που προ­ξε­νεί κά­ποιος στους άλ­λους ε­πι­στρέ­φουν πά­νω του. Αυ­τό ι­σχύ­ει και για εκ­κλη­σια­στι­κές και για πο­λι­τι­κές υ­πο­θέ­σεις. Ό­σο περ­νούν τα χρό­νια, βλέ­που­με συ­νε­χώς την εκ­πλή­ρω­ση αυ­τού του πνευ­μα­τι­κού νό­μου.

 

 Ε­ρώ­τη­ση: Και να κλεί­σου­με με το έρ­γο στή Μη­τρό­πο­λή σας. Μι­λή­στε για αυ­τό;

Α­πά­ντη­ση: Η Ι­ε­ρά Μη­τρό­πο­λή εί­ναι α­πό τις μι­κρό­τε­ρες και τις πτω­χό­τε­ρες Ι­ε­ρές Μη­τρο­πό­λεις, αλ­λά α­γω­νι­ζό­μα­στε να δεί­ξου­με το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο της Εκ­κλη­σί­ας στην κοι­νω­νί­α μας. Αυ­τό, ε­κτός α­πό τα Μυ­στή­ρια, γί­νε­ται με τον ορ­θό­δο­ξο θε­ο­λο­γι­κό λό­γο που θε­ρα­πεύ­ει τον άν­θρω­πο και δί­νει φως, ζω­ή και προ­ο­πτι­κή, με την διορ­γά­νω­ση της Ε­νο­ρί­ας ως μιας οι­κο­γέ­νειας και θε­ρα­πευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας, με την δια­τή­ρη­ση της πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μι­άς με τα πολ­λά μνη­μεί­α τα ο­ποί­α δια­θέ­τει, με την ε­πι­κοι­νω­νί­α με τους αν­θρώ­πους και την ε­ξά­σκη­ση του φι­λαν­θρω­πι­κού έρ­γου κλπ. Ει­δι­κό­τε­ρα, σε κά­θε Ε­νο­ρί­α της πό­λε­ως έ­χουν συ­στη­θεί  Σύν­δε­σμοι Α­γά­πης που α­σχο­λού­νται ε­θε­λο­ντι­κά με το φι­λαν­θρω­πι­κό έρ­γο  σε ε­πί­πε­δο Μη­τρο­πό­λε­ως λει­τουρ­γούν οι παι­δι­κές Κα­τα­σκη­νώ­σεις με την φι­λο­ξε­νί­α δια­φό­ρων ποι­μα­ντι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων εί­μαι πρό­ε­δρος σε έν­δε­κα Ι­δρύ­μα­τα-Κλη­ρο­δο­τή­μα­τα, τα ο­ποί­α ε­ξα­σκούν α­νε­γνω­ρι­σμέ­νο κοι­νω­νι­κό και φι­λαν­θρω­πι­κό έρ­γο κ.π.ά. Για ό­λες τις δρα­στη­ρι­ό­τη­τες της Μη­τρο­πό­λε­ως το κοι­νό ε­νη­με­ρώ­νε­ται κά­θε μή­να α­πό την Ε­φη­με­ρί­δα μας Εκ­κλη­σια­στι­κή Πα­ρέμ­βα­ση (w­ww.p­a­r­e­m­b­a­s­is.gr), η ο­ποί­α έ­χει ως αρ­χή να πα­ρεμ­βαί­νει σε διά­φο­ρα θέ­μα­τα με θε­ο­λο­γι­κό λό­γο, που εί­ναι η δι­δα­σκα­λί­α της Εκ­κλη­σί­ας μας.

Βέ­βαια, υ­πάρ­χουν σή­με­ρα πολ­λά προ­βλή­μα­τα, αλ­λά πά­νω απ' ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χει ο Θε­ός που ευ­λο­γεί κά­θε προ­σπά­θεια και εν­δυ­να­μώ­νει την διά­θε­σή μας. Πρέ­πει να κα­τα­λά­βου­με ό­τι δεν εί­μα­στε ορ­φα­νοί πά­νω στην γή, αλ­λά έ­χου­με Θε­ό Πα­τέ­ρα, ού­τε μο­να­χο­παί­δια του Θε­ού, α­φού έ­χου­με και άλ­λα α­δέλ­φια, κα­θώς ε­πί­σης η πραγ­μα­τι­κή πα­τρί­δα μας εί­ναι ο Πα­ρά­δει­σος, ε­νώ ε­δώ εί­μα­στε ξέ­νοι και πά­ροι­κοι. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια α­γω­νι­ζό­μα­στε να α­πο­φεύ­γου­με την φι­λαυ­τί­α και να α­πο­κτού­με φι­λο­θε­ΐ­α και φι­λαν­θρω­πί­α. Η ε­πί­λυ­ση των θε­ο­λο­γι­κών προ­βλη­μά­των που α­πα­σχο­λούν τον άν­θρω­πο ε­πι­λύ­ουν και τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, δια­φο­ρε­τι­κά θα εί­μα­στε δυ­στυ­χι­σμέ­νοι.

Εί­ναι γνω­στόν ό­τι στον Γαλ­λι­κό Μά­η του '­68 ε­πι­κρα­τού­σαν με­ρι­κά συν­θή­μα­τα, ό­πως: «κα­τα­να­λώ­νε­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο, ζεί­τε λι­γό­τε­ρο», «τε­λι­κά θα σκά­σε­τε ό­λοι α­πό την κα­λο­πέ­ρα­ση». Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δε έ­να α­πό τα συν­θή­μα­τα που ε­πι­κρα­τού­σε τό­τε: «αρ­νού­μα­στε έ­ναν κό­σμο ό­που η βε­βαι­ό­τη­τα ό­τι θα πε­θά­νου­με α­πό την πεί­να α­νταλ­λάσ­σε­ται με τον κίν­δυ­νο να σβή­σου­με α­πό α­νί­α», «η α­νί­α ε­ξα­πλώ­νε­ται, η α­νί­α εί­ναι α­ντι­ε­πα­να­στα­τι­κή». Το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι: πεί­να ή α­νί­α; Α­σφα­λώς πρέ­πει να φρο­ντί­σου­με για τον πε­ριο­ρι­σμό της πεί­νας, αλ­λά χει­ρό­τε­ρη εί­ναι η α­νί­α, που εκ­δη­λώ­νε­ται και μέ­σα στην κα­λο­πέ­ρα­ση. Το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι ο κα­τα­να­λω­τι­σμός.

Κλεί­νο­ντας την συ­νέ­ντευ­ξη αυ­τή, θα ή­θε­λα να σας ευ­χα­ρι­στή­σω και να υ­πεν­θυ­μί­σω στους α­να­γνώ­στες ό­τι στην κα­θη­με­ρι­νή μας ζω­ή έ­χου­με πά­ρα πολ­λά να κά­νου­με θε­τι­κά, α­ντί να κλαί­με την μοί­ρα μας. Μπο­ρού­με να βο­η­θού­με ό­σους έ­χουν α­νά­γκη, να συ­νερ­γού­με στην βελ­τί­ω­ση των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών με την πά­τα­ξη της δια­φθο­ράς και της φο­ρο­δια­φυ­γής, να προ­σευ­χό­μα­στε στον Θεό, να α­παλ­λασ­σό­μα­στε α­πό την α­νί­α και την α­κη­δί­α, να α­πο­κτού­με νό­η­μα ζω­ής. Δεν ταυ­τί­ζε­ται το «εί­ναι» του αν­θρώ­που με το «έ­χειν», δεν ταυ­τί­ζε­ται η ευ­τυ­χί­α του αν­θρώ­που με την κα­τα­νά­λω­ση και την ευ­δαι­μο­νί­α. Πρέ­πει να α­γω­νι­ζό­μα­στε για την α­νόρ­θω­ση της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά τε­λι­κά μπο­ρεί κα­νείς να εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος ζώ­ντας και στίς χει­ρό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες ή μπο­ρεί να εί­ναι δού­λος και α­πελ­πι­σμέ­νος ζώ­ντας στίς κα­λύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες. Πά­ντα υ­πάρ­χει μια δυ­να­τό­τη­τα υ­πέρ­βα­σης των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών και αυ­τού του θα­νά­του. Ο άν­θρω­πος δεν μπο­ρεί να εί­ναι αιχ­μά­λω­τος των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών, αλ­λά να κυ­ριαρ­χεί πά­νω σε αυ­τές. Το με­γα­λύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι ο θά­να­τος. Και μέ­σα στον α­γώ­να για την α­πό­κτη­ση της υ­λι­κής ευ­μά­ρειας, βλέ­πω τον φό­βο του θα­νά­του. Ποι­ός θα μας ε­λευ­θε­ρώ­σει α­πό αυ­τόν; Ευ­τυ­χώς η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι ο χώ­ρος της α­να­στά­σε­ως