Δημήτρης Νατσιός, Η διά βίου βλακεία και αμάθεια

Η διά βίου βλακεία και αμάθεια

Επειδή στους μαθητές, στα παιδιά αρέσουν τα παραμύθια, πολλές φορές διαβάζουμε στην τάξη τους ωραιότατους και διδακτικότατους μύθους του Αισώπου, τους οποίους η δια βίου αμάθεια και ανοησία τους έχει προγραμμένους από το Δημοτικό Σχολείο. Οι μύθοι του Αισώπου όμως ενθουσιάζουν τα παιδιά και κυρίως, παιδαγωγούν «ανεπαισθήτως» χωρίς εκείνα τα αχώνευτα «πρέπει» και «πρέπει». (Ο Ελύτης έλεγε περί αυτού «να πιάσω πρέπει από το γιώτα και να το γδάρω ως το πι»). Το πλατωνικό θέσφατο «τέρπειν άμα τε και διδάσκειν», το να γίνεται, δηλαδή, η διδασκαλία με ευχάριστο τρόπο, βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στους αισώπειους μύθους.

Παρένθεση. Θα μπορούσαν οι ποικιλώνυμοι «τζιτζιφιόγκοι» που έγραψαν τα τρισάθλια βιβλία - περιοδικά ποικίλης ύλης - να βάλουν, για παράδειγμα, τους μύθους και στο αρχαίο κείμενο, στην ΣΤ΄ τάξη, ώστε οι μαθητές να εξοικειώνονται και να οικειώνονται το αρχαίο αθάνατο πνεύμα, αλλά και την αρτιμελή μορφή ορθογραφίας, το λεγόμενο πολυτονικό. Κρατώ ακόμη στα χέρια μου με συγκίνηση και το χρησιμοποιώ πολλές φορές στην τάξη εκείνο το θαυμαστό βοήθημα για το μάθημα των Θρησκευτικών της Στ΄ Δημοτικού, το βιβλίο που τιτλοφορείται «Ευαγγελικές Περικοπές». Διάβαζε ο μαθητής στον πρόλογο του βιβλίου: «Αξίζει κανείς από αυτήν την ηλικία να εργάζεται με όλη του την καρδιά για να πλησιάζει τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο ζωντανεύει τον άνθρωπο, που το πιστεύει και το παραδέχεται. Ας ζητάμε και τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του Ιησού Χριστού, γιατί μόνον έτσι ολοκληρώνεται η συμμετοχή μας σ’ ένα ζωντανό μάθημα, που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε μεθαύριο σωστά και νικηφόρα τη ζωή μας!»». Ωραία λόγια, προσάναμμα για μια εμπνευσμένη και ζωντανή διδασκαλία. Και στο κάθε κεφάλαιο περιεχόταν το πρωτότυπο κείμενο- στο πολυτονικό- δίπλα του η μετάφραση, απλή κατανοητή και ευμνημόνευτη, ακολουθούσε ανάλυση και επεξεργασία πλαισιωμένη με κείμενο Πατέρων της Εκκλησίας. Πράγματα σοβαρά, από ανθρώπους που έφκιαχναν σχολειά για να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή και όχι σκύβαλα, άξια «της απιστίας και της παραλυσίας» (Μακρυγιάννης) σαν αυτό που περιέχει βιβλίο γλώσσας Γ΄ Δημοτικού και μου το διάβασε εμβρόντητη και απελπισμένη δασκάλα της τάξης. Μεταφέρω την «αριστουργηματική» ποιητική σύλληψη, γραμμένη από την τάχα και συγγραφική ομάδα.

«Έχω μιλιά, έχω λαλιά

και ξέρω από έξω ελληνικά.

Γνωρίζω επίσης Ινδικά

που τα έχω μάθει από τη μαμά.

Μα από όλα πιο καλά

μου αρέσουν τα αγγλικά.

Αν δεν βαριόμουν να πετώ

ταξίδια θα έκανα σωρό.

Θα το έσκαγα από το κλουβί

γυρίζοντας σε όλη τη γη»

(Τετράδιον Εργασιών, α΄ τεύχος, σελ. 34). Πρόκειται βεβαίως για τις γνωστές πολυπολιτισμικές μπούρδες, αερολογίες (και σχιζοφρένειες) που τα απάτριδα, καλοπληρωμένα και αργυρώνητα σαΐνια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου πέρασαν στα βιβλία για να διδάξουν στους μαθητές την ανοχή και τον σεβασμό στους άλλους, στους ξένους. Μα η αυταπάρνηση και το φιλότιμο διδάσκεται πολύ καλύτερα με μιαν ανάγνωση της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, όμως αυτό δημιουργεί άλλο πρόβλημα. Εμπίπτει στην ορθόδοξη προπαγάνδα όπως θα έλεγε και το προοδευτικό ασκέρι. Τέλος πάντων, κλείνει η παρένθεση. Ήδη άρχισε να μας πιάνει το ελληνικό μας και ελπίζω μαζί με τα καθάρματα της πολιτικής να γλιτώσουμε και από τα ψυχοφθόρα και βλακώδη βιβλία που ταλαιπωρούν δασκάλους και μαθητές.

Μιλούσα για τους μύθους του Αισώπου. Τα παιδιά, αυτήν την εποχή, έχουν πολλές απορίες. Πολλά βιώνουν και δράματα στο σπίτι. Έχω ακούσει μαθητές με σκυμμένο το κεφάλι, με θλίψη και φόβο, να μου ιστορούν την απόλυση του γονιού τους. Μαυρίζει η καρδιά μας, κλαίμε μαζί τους, τι να κάνουμε; Είναι τα πιο αθώα και ανυπεράσπιστα θύματα της πολιτικής αλητείας που μας κατάντησε ζήτουλες της οικουμένης. Οι παντοειδείς – ακηδες απολαμβάνουν τα κλεμμένα και φτωχότατες, έντιμες οικογένειες στερούνται κυριολεκτικά και τον επιούσιον άρτον. Το αμείλικτο ερώτημα των παιδιών είναι το πώς φτάσαμε ως εδώ; «Πέρυσι ο μπαμπάς μου, κύριε, είχε δουλειά. Ήμασταν μια χαρά. (και με ένα μισθό). Τώρα τι άλλαξε;». Τι να πεις του παιδιού και να το καταλάβει; Σίγουρα δεν τα έφαγε μαζί με τον κυρ- Πάγκαλο. Γι’ αυτήν την ερώτηση επιστράτευσα, για να απαντήσω, τους μύθους του Αισώπου. Στο μύθο που διάβασα εντόπισα το κακό στην ατιμωρησία, στην έλλειψη Δικαιοσύνης. Τόνισα στους μαθητές μου ότι «εν δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή», έλεγε ο Θεόγνις ότι όλες οι αρετές είναι θυγατέρες της Δικαιοσύνης. Αν την διδαχθούμε από μικροί, εξ απαλών ονύχων, θα είναι στολίδι για όλη μας τη ζωή. Ο μύθος που παραθέτω τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και χαράχτηκε στη μνήμη τους. (Το διαπίστωσα ρωτώντας να μου τον διηγηθούν μετά από 2-3 εβδομάδες. Όσοι έχετε παιδιά στο Δημοτικό ρωτήστε τα να σας αφηγηθούν ένα κείμενο που διάβασαν στο βιβλίο γλώσσας και το θυμούνται. Δεν θυμούνται τίποτε και με το δίκιο τους. Με τόση σαβούρα και τα λίγα καλά πνίγονται). Παραθέτω πρώτα το αρχαίο κείμενο, να καμαρώσουμε λίγο για το αρχαίο κλέος.

Τίτλος: «Παις κλέπτης και μήτηρ».

«Παις εκ διδασκαλείου την του συμφοιτητού δέλτον αφελόμενος τη μητρί εκόμισε. Της δε ου μόνον αυτόν μη επιπληξάσης, αλλά και επαινεσάσης αυτόν εκ δευτέρου ιμάτιον κλέψας ήνεγκεν αυτή. Έτι δε μάλλον αποδεξαμενης αυτής προϊών τοις χρόνοις ως νεανίας εγένετο, ήδη και τα μείζονα κλέπτειν επεχείρει. Ληφθείς δε ποτέ επ’ αυτοφώρω και περιαγκωνισθείς επί τον δήμιον απήγετο. Της δε μητρός επακολουθούσης αυτώ και στερνοκοπούσης, είπε βούλεσθαι τι αυτή προς το ους ειπείν και προσελθούσης αυτής ταχέως του ωτίου επιλαβόμενος καταδήξας αφείλετο. Της δε κατηγορούσης αυτού δυσσέβειαν, είπερ μη αρκεσθείς οις ήδη πεπλημμέληκε και την μητέρα ελωβήσατο, εκείνος υπολαβών έφη. Αλλ’ ότε σοι πρώτον την δέλτον κλέψας ήνεγκα, ει επέπληξας μοι, ουκ αν μέχρι τούτου εχώρησα και επί θάνατον ηγόμην.

Ο λόγος δηλοί, ότι το κατ’ αρχάς μη κολαζόμενον επί μείζον αύξεται». Απόδοση στην νεοελληνική

«Ένα παιδί έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός συμμαθητή του και την πήγε στη μάνα του. Αυτή, όχι μόνο δεν το μάλωσε, αλλά το επαίνεσε κι από πάνω. Έτσι αυτό έκλεψε για δεύτερη φορά ένα πανωφόρι και της το

έφερε. Αυτή το δέχτηκε ακόμη πιο πρόθυμα κι έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, όταν έγινε το παιδί έφηβος, επιχειρούσε πια μεγάλες κλοπές. Μια φορά τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω κι αφού τον έδεσαν πισθάγκωνα τον τραβούσαν στον δήμιο. Η μάνα του τον ακολουθούσε και στηθοκοπιόταν. Τότε εκείνος της είπε πως θέλει κάτι να της πει στ’ αυτί και, όταν εκείνη έτρεξε γρήγορα κοντά του, της δάγκωσε το αυτί και το έκοψε. Κι ενώ εκείνη τον κατηγορούσε για την ασέβειά του, επειδή δεν είχε αρκεστεί στα ανομήματά του, αλλά τώρα τραυμάτισε και τη μάνα του, εκείνος γύρισε και της είπε: Αν με μάλωνες τότε που έκλεψα για πρώτη φορά την πλάκα, δεν θα ‘φτανα στο σημείο να με σέρνουν στον θάνατο. Ο μύθος σημαίνει ότι εκείνο που δεν τιμωρείται απ’ την αρχή, αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις».

Αν στην χαραυγή της δεκαετίας του ’80, όταν κάποιες ζιβαγκοφόρες λίγδες και το προοδευτικό κηφηναριό που τους ανέδειξε, τιμωρούνταν αμείλικτα, από την παρακοιμώμενη της εξουσίας, Δικαιοσύνη, για τα δωράκια και την αναίσχυντη παρανομία, η «φιλτάτη πατρίς» (Κάλβος) δεν θα εξάπλωνε σήμερα την χείρα ψωμοζητούσα. Λέω των μαθητών μου, και παρηγοριούνται τα ελληνάκια μου, ότι τώρα η πατρίδα θέλει την βοήθεια όλων μας. Και τους μιλώ για τον γέροντα Παϊσιο, λέω τα λόγια του και ακούν τα παιδιά.

«Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Λέμε:

εγώ

εσύ

αυτός

το σωστό είναι:

αυτός

εσύ

εγώ».

Τουρκοκρατίες, Κατοχές και Μνημόνια «ξεπλένονται» μόνον όταν είμαστε στο εμείς ή στο ημών.

Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος -Κιλκίς

Τα τρία αδέλφια της Λύσης και της Εκκλησίας

 

Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Το μαύρο ράσο δεν σώζει καθόλου. Εκείνος που φορεί άσπρα ρούχα και έχει το πνεύμα της υπακοής, της ταπεινώσεως και της αγιότητος, αυτός είναι πραγματικός μοναχός του εσωτερικευμένου μοναχισμού».
Η επισήμανση αυτή του αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ, είχε εφαρμογή στα τρία αδέλφια από τη Λύση: τον Παναή, το Βασίλη και την Τρυφωνούν.
Χωρίς να απορρίπτουν το Μοναχισμό ως θεσμό, τον οποίον σέβονταν αληθινά, τον ζούσαν μέσα στον κόσμο, αγωνιζόμενοι να διατηρήσουν την ακτημοσύνη, την παρθενία και την υπακοή, δηλαδή τις μοναχικές αρετές.
Η σχέση τους ως κατά σάρκα αδελφών, δεν τους εμπόδισε να έχουν και την κατά πνεύμα συγγένεια, αυξανόμενη με την κοινοβιακή τους ζωή, τις αγρυπνίες και τις προσευχές, τη λειτουργική και μυστηριακή τους ζωή.
Μεγαλύτερος στην ηλικία ο Παναής, είχε το διακόνημα του Γέροντα ανάμεσά τους, έχοντας το χάρισμα της καθοδήγησης, της διάκρισης, της σύνεσης. Ο Βασίλης αναλάμβανε τις εξωτερικές δουλειές, τα οικονομικά και τις απαραίτητες μέριμνες. Η Τρυφωνού είχε το διακόνημα του μαγειρέματος, του συγυρίσματος και της φιλοξενίας των ανθρώπων που συνέρρεαν «του ακούσαι λόγον Κυρίου» από τον Παναή και τον Βασίλη.
Γιατί η δική τους κοινοβιακή, πνευματική ζωή δεν αφορούσε μόνο τους ίδιους. Ξεπερνούσε τα σύνορα του σπιτιού και γινόταν εκκλησιαστική, δηλαδή για όλους. Η μετά χαράς και αγάπης υποδοχή όσους τους επισκέπτονταν, αλλά και η μετά δακρύων προσευχή για τους πονεμένους και όλο τον κόσμο, τους κατάτασσε στη χορεία των ανθρώπων του θεού που δεν γνωρίζουν το «εμόν» αλλά το «υμών».
Ο Γέρο-Παναής αναχώρησε από τον κόσμο αυτό στις 30 Δεκεμβρίου 1989 σε ηλικία 85 χρόνων. Ο Γέρο-Βασίλης στις 27 Αυγούστου 2003 σε ηλικία 97 χρόνων. Η γιαγιά Τρυφωνού στις 29 Μαΐου 2004 σε ηλικία 84 χρόνων, κατά τον εσπερινό της Πεντηκοστής – της γιορτής που αγαπούσε ιδιαίτερα και πάντα γιόρταζε.
Η αναφορά σε τρία αδέλφια που έμειναν ανύπαντρα μέσα στον κόσμο, μπορεί να μην έχει καμιά σημασία. Η παρουσία τους όμως ως ανθρώπων του Θεού, που τα λόγια τους ήταν η έκφραση της εμπειρίας τους, είναι για όλους δύναμη κι ελπίδα. Γιατί σήμερα που παρατηρείται έντονα η διάσταση λόγων και έργων, οι αληθινοί τηρητές του ευαγγελίου και σιωπώντες κηρύττουν, αλλά και κηρύττοντας ζωογονούν, «ως εξουσίαν έχοντες»(Μάρκ.1,22)
Κι ακόμα, το γεγονός ότι έζησαν κατά Θεό, ζώντας μέσα στον κόσμο, φανερώνει το εφικτό του ευαγγελικού Λόγου και αποκαλύπτει την πνευματική οκνηρία όσων υποστηρίζουν το αντίθετο.
Αν ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία, κάθε χριστιανός, όπου γης, ταξιδεύει προς το Θεό. «Πνευματικά είμαστε πάντοτε σε κίνηση. Ταξιδεύουμε μέσω του εσωτερικού χώρου της καρδιάς σ’ ένα ταξίδι έξω από το χρόνο και μέσα στην αιωνιότητα. Ο Χριστιανισμός είναι η οδός της ζωής» (Επίσκοπος Κάλλιστος Ware).
Τα τρία αδέλφια της Λύσης ,ο Παναής, ο Βασίλης και η Τρυφωνού , που είναι πια και της Κύπρου και της Εκκλησίας ολόκληρης, χωρίς προβολή και διαφήμιση, έγιναν φως και δείκτες που φανερώνουν την όντως οδόν της Ζωής. Πορευόμενοι οι ίδιοι προς το Φως, αποτασσόμενοι ουσιαστικά τα πράγματα του κόσμου και την ίδιά τους την ψυχή, όρισαν «καθ’ εαυτούς τον θάνατον» (Ισαάκ Σύρου) και υπήρξαν αληθινά για το Χριστό και τους αδελφούς τους κατά πνεύμα.
Γι’ αυτό και η όποια αναφορά γίνεται γι’ αυτούς, δεν γίνεται απλά για να τους τιμήσουμε, αλλά για να υπομνήσουμε την ευλογία της παρουσίας των ανθρώπων του θεού ανάμεσά μας, πού είναι εν Αγίω Πνεύματι παρουσία Θεού.

Μητροπολίτης Πειραιώς για Μπίλντεμπεργκ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 3ῃ Ἰουνίου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Καθώς βαθαίνει ἡ κρίση καί ἡ ὕφεση συγκλονίζει τήν χώρα μας οἱ ἐκβιασμοί τῆς Κυβέρνησης διά στόματος τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν ἀποδεικνύουν ἐναργέστατα τήν βασιμότητα τῆς γνωστῆς δήλωσης τοῦ πρ. Διευθύνοντος Συμβούλου τοῦ ΔΝΤ περί «προεκλογικῶν ὑπογείων διαδρομῶν» διά τήν οἰκονομική ὑποδούλωση καί ἐξαθλίωση τῆς χώρας μέ στοχοθεσία τήν ἀπομείωση τῶν οἰκονομικῶν της ἀξιῶν καί μεγεθῶν καί τήν ἁρπαγή τοῦ φυσικοῦ της πλούτου καί τῶν βασικῶν ὑποδομῶν της σέ ἐξευτελισμένες τιμές ἐφαρμόζοντας τήν γνωστή μέθοδο τῶν ἁρπακτικῶν τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος.

Ναυαρχίδα ὅλου αὐτοῦ τοῦ δολίου καί αἰσχροῦ σχεδιασμοῦ εἶναι ἡ σατανοκίνητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ, πού ἀποτελεῖ τόν πολιτικό βραχίονα τοῦ διαμονιώδους Σιωνιστικοῦ τέρατος καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ συντονίστρια τῶν διαφόρων μασονικῶν καί ναζιστικῆς ὑφῆς ὀργανώσεων πού στοχεύουν στήν παγκόσμια ὀλιγαρχική καί τυρρανική διακυβέρνηση. Πρῶτα μέλη τῆς ναυαρχίδας ὑπῆρξαν ὁ Πολωνοεβραῖος Ρότζερ Ρέντιγκερ καί ὁ ναζιστής πρίγκηπας Μπέρνχαρντ τῆς Ὀλλανδίας, χρηματοδότες δέ ὅλος ὁ «καλός» κόσμος Σιωνιστές καί Ναζιστές Ρότζιλντ, Ροκφέλερ, Schiff, Kuhn, Loeb, Οὐόλεμπεργκ κλπ. Αὐτή ἡ ὀργάνωση ἀνέλαβε νά δημιουργήσει ὅλα τά διεθνῆ ὄργανα πού θά ὑπηρετούσαν δῆθεν τήν παγκόσμια εἰρήνη.

Γιά παράδειγμα τόν Ο.Η.Ε. τοῦ ὁποίου τό κτίριο κτίστηκε σέ οἰκόπεδο τῶν Ροκφέλερ. Ὁ μακροβιότερος Γραμματέας του ἦταν ὁ διαβόητος Κούρτ Βάλτ Χάιμ, σκληρός ναζιστής μέ κατηγορίες γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητος. Καριέρα μεγάλη ἔκανε στόν Ὀργανισμό ὁ ἐπίσης διαβόητος Κόφι Ἀνάν, σύζυγος τῆς ἀνεψιᾶς τοῦ Οὐόλεμπεργκ, ἑνός ἀπό τούς κύριους χρηματοδότες τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Μέ πρόσχημα τό «ἀντικομμουνιστικό ἄλλοθι» δημιούργησαν ὅλες τίς ὀργανώσεις πού ἐλέγχουν τόν πλανήτη. Δημιούργησαν τήν Παγκόσμια Τράπεζα μέ πρῶτο Πρόεδρο τόν ἑβραῖο Εὐγένιο Μάγιερ, πατέρα τῆς Κ. Γκράχαμ, ἡ ὁποία εἶναι ἡγετικό στέλεχος τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Ὁ ἔλεγχος τῶν Διεθνῶν Ὀργανισμῶν ὅπως τοῦ ΟΗΕ, τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, τοῦ ΔΝΤ, τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου κλπ ἔδωσε τήν δυνατότητα τοῦ ἐλέγχου τῆς παγκόσμιας μεταπολεμικῆς τάξης. Μέσα ἀπό τούς διαδρόμους τοῦ σιωνισμοῦ, μέσα σέ αὐτή τήν «χρυσή μήτρα» παρήχθησαν ὅλα τά γνωστά σήμερα golden boys, ἄνθρωποι οἱ ὁποίοι ἐντασσόμενοι στό σύστημα ταξίδευαν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς στίς ὕπατες θέσεις τῶν ἡγεσιῶν τῶν Κρατῶν καί τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν. Ἔτσι ἐπιτέθηκαν σέ ὅλον τόν κόσμο ἱδρύοντας διεθνεῖς ἑνώσεις μέ σκοπό τήν ἐπιβολή παγκόσμιας διακυβέρνησης. Τά γνωστά ὀνόματα, Κίσινγκερ, Γούλφοβιτς, Όλμπράιτ, Πέρλ, Χάντιγκτον, Τσόμσκι καί ἕνας στρατός τῶν ΜΜΕ μέ ἐπικεφαλῆς ἐπιφανή στελέχη τῆς Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, ὅπως τήν Κ. Γκράχαμ τῆς Οὐάσιγκτον Πόστ,  ἔστησε ἕνα τεράστιο δίκτυο πλύσης ἐγκεφάλου, ἕνα παγκόσμιο δίκτυο παραπληροφόρησης καί μιά βιομηχανία παραγωγῆς προπαγανδιστικοῦ ὑλικοῦ. Τά περίφημα δίκτυα CBS, ABC, NBC καί CNN ἀποτελοῦν τούς ἐπικοινωνιακούς βραχίονες αὐτοῦ τοῦ συστήματος. Ὁ Σάμερ Ρέντστόουν (τό γένος Ρόθστάϊν) ἔχει τόν ἔλεγχο τοῦ CBS, στή Viacom, στό MTV (πρόεδρος ὁ Μπράϊαν Γκρέϊντεν) καί ταυτοχρόνως ἰδιοκτήτης τῆς Black Entertainment Television. Πρόεδρος τοῦ CBS εἶναι ὁ Λέσλι Μούνβς, ὁ μεγάλος ἀνηψιός τοῦ Δαβίδ Μπέν Γκουριόν. Ὁ Μίκαελ Ἄϊσνερ εἶναι ὁ κύριος ἰδιοκτήτης τῆς Disney Capitol Cities, πού κατέχει τό ABC. Ὁ Ντέϊβιντ Γουέστιν εἶναι πρόεδρος τοῦ ABC News. Ὁ Λόϋντ Μπράουν εἶναι πρόεδρος τοῦ ABC Entertainment. Ὁ Νήλ Σαπίρο εἶναι πρόεδρος τοῦ NBC News. Ὁ Τζέφρυ Ζούκερ εἶναι ἐπικεφαλῆς τοῦ NBC Entertainment μέ τόν Τζάκ Μέγιερς δεξί του χέρι. Παρ’ ὅτι ὁ Ρούμπερτ Μέρντοχ τοῦ Fox δέν εἶναι Ἑβραῖος, ὁ πρόεδρος τῆς ἑταιρείας Μέλ Καραμάζιν, ὁ Νο 2 Πήτερ Τσέρνιν καί οἱ Γκάϊλ Μπέρμαν καί Σάντυ Γκρούσοου εἶναι. Ὁ Μέρντοχ ἔχει λάβει πολλά βραβεῖα ἀπό διάφορα ἑβραϊκά ἱδρύματα. Ὁ Τζέϊμι Κέλνερ εἶναι πρόεδρος τῆς Turner Broadcasting. Ὁ Γουόλτερ Άϊζάκσον εἶναι διευθυντής εἰδήσεων στό CNN, ὅπου βρίσκονται ἐπίσης οἱ Γούλφ Μπλίτζερ, Λάρυ Κίγκ, Πάουλα Ζάν καί ἡ κόρη τοῦ Τέντ Κόππελ, Ἀντρέα. Ὁ Τζόρνταν Λεβίν εἶναι πρόεδρος τῆς Warner Entertainment. Ὁ Χάουαρντ Στίγκερ τῆς Sony Corp. of America. Ὁ Ρόμπερτ Σίλερμαν εἶναι ἱδρυτής τῆς Clear Channel Communications. Ὁ Ἰβάν Σέϊντενμπεργκ εἶναι πρόεδρος τῆς Verizon Communications. Ὁ Τέντυ Σέμελ (πρώην συμπρόεδρος στή Warner) στή Yahoo. Ὁ Μπάρυ Ντίλερ, πρώην ἰδιοκτήτης τῆς Universal Entertainmet, εἶναι πρόεδρος τῆς USA Interactive. Ὁ Τζόελ Κλάϊν, πρόεδρος τῶν ἐπιχειρήσεων Bertelsmann στήνἈμερική (τό μεγαλύτερο ἐκδοτικό συγκρότημα τοῦ κόσμου).

Τά ἀνάλογα ἀφοροῦν καί τά μεγάλα ἔντυπα τῶν Η.Π.Α. Ὁ Μόρτ Ζούκερμαν, ἐπικεφαλῆς τοῦ συμβουλίου προέδρων τῶν Μειζόνων Ἑβραϊκῶν Ὀργανισμῶν τῶν ΗΠΑ εἶναι ἰδιοκτήτης τῶν US News, World Report, NY Daily News,. Ὁ Ἄρθουρ Σούλτσμπεργκερ Τζ. ἐκδίδει τούς New York Times,  τήν Boston Globe, κ.ἄ. Ὁ Μάρτυ Πέρετζ τήν New Republic καί ὁ Γουίλιαν Κρίστολ τήν Weekly Standard. Ὁ Ντόναλντ Γκράχαμ Τζ. εἶναι πρόεδρος στό Newsweek καί στήν Washington Post. Ὁ Μάϊκλ Λεντίν τοῦ σκανδάλου Ἰράν-Κόντρας, ἐκδίδει τό National Review. Ὁ Ρόν Ρόζενταλ καί ὁ Φίλ Μπρονστάϊν διευθύνουν τήν SF Chronicle. Ὁ Ντέιβιντ Σνάϊντερμαν κατέχει τήν Village Vioce καί ἄλλα ἑβδομαδιαῖα «ἐναλλακτικά» ἔντυπα. Στό Χόλλυγουντ, πού ἀπό ἑβραίους πῆρε τή σημερινή μορφή του ὡς «πλυντήριο», δεσπόζουν ὁ Στῆβεν Σπήλμπεργκ, ὁ Ντέϊβιντ Γκέφεν καί ὁ Τζέφρυ Κράντζμπεργκ τῆς Dreamworks,  ὁ Ἄϊσνερ τῆς Disney, ὁ Ἄμυ Πασκάλ πρόεδρος τῆς Columbia καί πολλοί ἄλλοι.

Ἐρευνώντας τούς διευθύνοντες συμβούλους ὅλων αὐτῶν τῶν μηχανισμῶν καί τοῦ παγκόσμιου μηχανισμοῦ παραγωγῆς καί διασποράς προπαγάνδας τῆς νέας τάξης, βλέπομε πώς ἔστησαν ἕνα παγκόσμιο μηχανισμό ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει ποιός θά γίνει διάσημος, ποιός θά ἀναλάβει τήν ἡγεσία ἑνός λαοῦ ἤ μιᾶς πολυεθνικῆς ἑταιρείας καί ποιοί θά γίνουν image mekers τῆς ἐλεγχόμενης παραπληροφόρησης τοῦ ἔντυπου καί ἡλεκτρονικοῦ τύπου σέ ὅλη τή γῆ. Γνωστά τά ὀνόματα τοῦ Χάϊμ Σαμπάν, τοῦ Ρ. Μέρντοχ, τοῦ Ρ. Λώντερ, τοῦ Κόνραντ Μπλάκ, τοῦ Ντέ Μπενεντέτι. Μέ ἐπικεφαλῆς τήν Ὀμοσπονδιακή Τράπεζα τῶν ΗΠΑ ὑπό τόν σιωνιστή Γκρίνπαν καί μέ ἐκτελεστικά ὄργανα τήν Παγκόσμια Τράπεζα μέ ἐπικεφαλής τό σιωνιστή Γούλφενσον καί τήν Κεντρική Εὐρωπαϊκή Τράπεζα μέ ἐπικεφαλῆς τόν σιωνιστή Τρισέ καί τήν περίφημη Ντόϊτσε Μπάνκ τῆς κας Μέρκελ μέ ἐπικεφαλῆς τόν σιωνιστή Ἄκερμαν ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ τά πάντα.

Τήν ἐπίθεση ξεκίνησε ἡ Ὀμοσπονδιακή Τράπεζα τῶν ΗΠΑ, (ὁμήρου τοῦ σιωνιστικοῦ τέρατος), μέ στόχο τό σύνολο τῶν κρατῶν τῆς γῆς καί μέ κεφάλαια, αὐτά τῆς Λέσχης Μπίλντεμνπεργ. Μέ τήν μείωση τῶν ἐπιτοκίων στόχος τους ἔγινε νά «πλημμυρίσουν» τήν Δύση μέ φθηνό χρῆμα, ὥστε νά καταστρέψουν τό βιομηχανικό της κεφάλαιο. Γιγαντώθηκαν ἀφύσικα μέ τόν «ἀέρα» τῶν στεγαστικῶν δανείων στίς ΗΠΑ καί μετά βγῆκαν στόν πλανήτη νά σαρώσουν τά πάντα. Ἔριξαν χρῆμα στήν ἀγορά μέ τρόπο πού νά καταστρέφει τό κεφάλαιο. Χρηματοδότησαν τό ἐμπόριο καί αὐτό ἐξουθένωσε τήν παραγωγή. Ντοϊτσε Μπάνκ, Γκόλντμαν Σάξ καί ἄλλος ὑπό τίς εὐλογίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τράπεζας σάρωσαν τά πάντα. Ὁ «βομβαρδισμός» τῆς Εὐρώπης ἦταν πλήρης καί ἰσοπεδωτικός. Μέσα σέ ἐλάχιστα χρόνια τό σύνολο τῆς παραγωγῆς τῆς Δύσης μεταφέρθηκε στήν Κίνα, ἡ Δύση ἔμεινε παντελῶς ἄνεργη.

Ἡ αὐτοκρατορία τῆς Μπίλντεμπεργκ ὑψώνεται πάνω σέ νεκρά κουφάρια ἐργοστασίων.
Γιά νά μήν ἀντιδροῦν οἱ λαοί σέ αὐτή τήν καταστροφή χρησιμοποιήθηκαν χρήματα ὥστε νά δημιουργήσουν τήν ψευδαίσθηση μιᾶς νέας πρωτοφανοῦς καί «μυστηριώδους» οἰκονομίας, ἡ ὁποία δημιουργεῖ ἀνάπτυξη καί εὐημερία χωρίς παραγωγή. Μιᾶς νέας οἰκονομίας, ἡ ὁποία δημιουργεῖ χρῆμα ἀπό τό χρῆμα. Μιᾶς νέας οἰκονομίας ἡ ὁποία συντηρεῖ κάποιον χωρίς νά εἶναι ἀπαραίτητο αὐτός νά ἐργάζεται.

Ὅλες αὐτές οἱ «ψευδιασθήσεις» δημιουργήθηκαν ἀπό τό φθηνό χρῆμα καί τόν ὑπερδανεισμό, εἴτε αὐτός ἀφοροῦσε τά μή παραγωγικά κράτη, εἴτε τά «ἄνεργα» νοικοκυριά. Τά δάνεια εἶχαν περάσει καί στόν ἁπλό κόσμο καί γι’ αὐτό οἱ λαοί δέν ἀντιδροῦν τήν στιγμή τῆς καταστροφῆς. Οἱ σιωνιστές στήν πραγματικότητα ἐξαγόρασαν τήν ἀπάθειά τους, τούς νάρκωσαν προκειμένου νά μήν ἀντιδράσουν.

Τήν ἴδια ὥρα πού ἡ Δύση ἰσοπεδωνόταν μέ αὐτόν τόν περίεργο βομβαρδισμό χρήματος στόν λεγόμενο ὑπανάπτυκτο κόσμο ὁ Γούλφενσον τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, τῆς Τράπεζας πού σύμφωνα μέ τόν πρ. ἀντιπρόεδρό της Τζόζεφ Στίγκλιτς ὄχι μόνο δέν βοηθοῦσε τά κράτη νά ξεφύγουν ἀπό τίς κρίσεις ἀλλά ἀντίθετα δημιουργοῦσε τίς κρίσεις μέ «φθηνό»χρῆμα, ὡδήγησε σέ ἐγκληματικό ὑπερδανεισμό καί ἐν τέλει στήν ὀμηρεία του. Τά χρήματα δόθηκαν χωρίς κανένα ἀναπτυξιακό στόχο καί μετατράπηκαν σέ διαφθορά. Μέ τά χρήματα αὐτά δέν χτίστηκε οὔτε ἕνα σχολεῖο, οὔτε ἕνα ἐργοστάσιο, οὔτε ἕνα νοσοκομεῖο. Ἔγιναν βίλες, σκάφη ἀναψυχῆς, ἀμοιβές πόρνων, πολυτελῆ αὐτοκίνητα διεφθαρμένων ἀξιωματούχων. Σέ κράτη θεόφτωχα ξεπηδοῦσαν μέσα σέ μιά νύχτα διεσεκατομμυριοῦχοι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί, οἱ ὁποίοι δένουν ἀπόλυτα μέ τά συμφέροντα τῶν ἰμπεριαλιστῶν σιωνιστῶν. Οἱ λαοί στήν κυριολεξία λιμοκτονοῦν κάτω ἀπό τίς συνθῆκες κάλυψης τοῦ δανεισμοῦ τους καί ξεπουλοῦν σέ ἐξευτελιστική τιμή ὅτι πολυτιμότερο διαθέτουν. Ὀρυχεῖα, πετρελαιοπηγές, φυτεῖες κλπ  πῆγαν μέσα σέ λίγα χρόνια στά χέρια τῶν πολυεθνικῶν. Ὁ ἀνεπτυγμένος κόσμος δέν ἀντιδρᾶ γιατί ἁπλούστατα οἱ ἐγκληματίες ἔχουν ἐξασφαλίσει τήν σιωπή του, ἐλέγχοντας τήν ἐνέργεια καί μέσῳ αὐτῆς τήν τεχνολογία. Οἱ 7 ἀδελφές τῶν πετρελαίων γνωρίζουν τό παιγχνίδι τοῦ ἐκβιασμοῦ κάθε φορά πού ἡ ἀνθρωπότης ἀντιδρᾶ στά ἐγκλήματα τοῦ συστήματος.

Ἀπό τήν στιγμή πού μέ τόν ὑπερδανεισμό ἔδεσαν τό σύνολο τῶν κρατῶν τοῦ πλανήτη στό ἅρμα τους, στόχος τους ἔγιναν οἱ ἴδιοι οἱ λαοί τῶν πιό ἀνεπτυγμένων κρατῶν. «Σκόρπισαν» χρῆμα καί πρέπει νά τό «μαζέψουν». Ἐλέγχοντας τά διεθνῆ ὄργανα καί τίς κυβερνήσεις τῶν διεφθαρμένων, τίς ὁποῖες ἐπέβαλαν μέ τήν πλύση ἐγκεφάλου τῶν ἐγκαθέτων ΜΜΕ ἔσπασαν τά προστατευτικά φράγματα τῶν ἐθνικῶν οἰκονομιῶν. Ὅ,τι νόμο θέλουν μποροῦν νά τόν περάσουν μέ ἕνα ἄρθρο μέσα σέ μία νύχτα καί ὅποιος ἀντιδρᾶ φεύγει ἀπό τή «μέση». Μόνοι τους ἀποφάσισαν, νομοθέτησαν καί ἐκτέλεσαν τό μεγαλύτερο οἰκονομικό ἔγκλημα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἔβαλαν τούς λαούς στά Χρηματιστήρια καί τούς λεηλάτησαν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Αὐτοί ἀποφάσισαν νά γίνεται τό χρηματιστηριακό παιγχνίδι μέ «ἀέρα». Γνωστή ἡ δρᾶση τήν σιωνιστῶν Μπάφετ καί Σόρος,  Μπλάκφάϊντ τῆς Γκόλντμαν Σάξ, Φούλντ τῆς Λέμαν Μπρόδερς, Schwab τῆς ὁμώνυμης ἑταιρείας κλπ. Λεηλάτησαν τό ἕνα χρηματιστήριο μετά τό ἄλλο, τόν ἕναν λαό μετά τόν ἄλλο καί μέ τίς ἐπενδυτικές τους τράπεζες «μόλυναν» τήν χρηματοοικονομική ἀγορά μέ «τοξικά» ὁμόλογα μέ στόχο νά λεηλατήσουν καί τούς «κουμαπράδες»τῶν λαῶν. Τά χρήματα πού δέν βρίσκονταν στήν ἀγορά ἀλλά στά Ταμεῖα τῶν μεγάλων ΔΕΚΟ καί τῶν ἀσφαλιστικῶν ὀργανισμῶν. Ἡ δύναμη τεραστίων δημοσίων ἐπιχειρήσεων καί ὁ πλοῦτος μιᾶς ὁλόκληρης γενιᾶς ἐργαζομένων ἔγιναν «τοξικά»χαρτιά ἄνευ ἀξίας καί ἔτσι ἐπαναλαμβάνουν τώρα στίς κατεστραμένες χῶρες τῆς Δύσεως τήν ἴδια μέθοδο μέ τίς ὑπανάπτυκτες, τίς ὁδήγησαν στόν ὑπερδανεισμό γιά νά ἁρπάξουν αὐτά πού οἱ λαοί θεωροῦν «ἱερά καί ὅσια» καί τά ὁποῖα ἦταν ἀδιαπραγμάτευτα. Ἔχοντας ὑπό τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τους τίς διεφθαρμένες ἡγεσίες εἶναι εὔκολο νά τό καταφέρουν. Μέ τά χρήματα πού ἅρπαξαν ἀπό τά χρηματιστήρια ἀγοράζουν πάμφθηνα τίς δημόσιες ἐπιχειρήσεις μέσῳ τοπικῶν ἐγκαθέτων πού ἔχει ἐκπαιδεύσει ἡ μασονική γάγραινα καί ἔχει ἀχρειώσει τό σαρκολατρικό, ἠδυπαθές καί ὑλιστικό καί οὐσιαστικά ἀθεϊστικό ἰδεολόγημα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης καί τῆς παγκόσμιας ἑωσφορικῆς καί σατανιστικῆς θρησκείας.

Στόχος εἶναι βέβαια, ὅλος ὁ πλανήτης, ὅλα τά κοιτάσματα τῶν μή ἀνανεωσίμων πόρων τοῦ πλανήτη, οἱ τηλεπικοινωνικές, ἐνεργειακές καί ὑδρευτικές ὑποδομές. Τό σύνολο τῶν ἀμυντικῶν, ὑγιειονομικῶν, ἀσφαλιστικῶν καί τραπεζικῶν συστημάτων. Οἱ γεωργικές ἐκτάσεις, ἡ τεχνολογία τῶν βιομηχανικῶν κλάδων. Μέχρι καί τό ὀδικό δίκτυο ἔχουν βάλει ὡς στόχο ἀπόκτησής του.

Πλήρης ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Κράτος πού τούς ἐξέθρεψε καί τούς ἀνέχθηκε εἶναι τόσο ὑπερχρεωμένο πού μοιάζει περισσότερο μέ τό Μπαγκλαντές παρά μέ δυτική δημοκρατία. Ἔντεκα τρισεκατομμύρια δολλάρια χρωστοῦν οἱ ΗΠΑ. Τρία ἑκατομμύρια ἐξώσεις ἐκδόθηκαν τόν τελευταῖο χρόνο. Τριάντα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἐξαρτῶνται ἀπό τά δημόσια συσσίτια. Πενήντα ἑκατομμύρια Ἀμερικανοί εἶναι ἐπισήμως οἱ ἀνασφάλιστοι. Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἡ θρυλική Ἀμερικανική αὐτοκρατορία ἀλλά ἀντιθέτως ἡ οἰκονομική αὐτοκρατορία τῶν Σιωνιστῶν μελῶν τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Σήμερα γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος τά κράτη ἔχουν μιά οἰκονομική ὁμοιογένεια, τήν ὁμοιογένεια τῆς καταστροφῆς.

Ὅ,τι ἀνῆκε στούς λαούς σήμερα ἀνήκει στίς πολυεθνικές τοῦ Σιωνισμοῦ. Προδόθηκαν οἱ λαοί ἀπό τίς δοτές ἡγεσίες τους. Κεφάλαια καί ἀγορές παραδόθηκαν στά ἀφεντικά τῶν Μπίλντεμπεργκς. Ἄν δεῖ κάποιος τί συμβαίνει σήμερα στήν Ἑλλάδα μπορεῖ νά καταλάβει τί πραγματικά συμβαίνει στήν Γαλλία, τήν Γερμανία, τήν Ἰταλία, τήν Βρετανία κλπ. Πρῶτα ἡ λέσχη «ἐκτίμησε» τά προσόντα τοῦ Μπλέρ καί κατόπιν τόν «ἀνεκάλυψε» ὁ Βρετανικός λαός. Πρῶτα ἡ λέσχη «ἐκτίμησε» τά προσόντα τοῦ Σαρκοζί καί κατόπιν τόν «ἀνεκάλυψε» ὁ Γαλλικός λαός. Μέχρι καί ἡ πρώην «κομμουνίστρια» Μέρκελ μέσα ἀπό τούς διαδρόμους τῆς Λέσχης ἔφτασε στήν θέση τῆς Καγκελαρίας τῆς Γερμανίας. Ὅλοι οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρώπης εἶναι ἐπιλεγμένοι ἀπό τήν λέσχη. Ὅλοι τους διορισμένοι νά ὑπηρετοῦν τά ἀφεντικά τους εἰς βάρος τῶν λαῶν πού τούς ψηφίζουν. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά συλλογικά ὄργανα τῆς Ε.Ε. Ἀπό τό θλιβερό Μπαρόζο μέχρι τόν Σολάνα, ὅλοι λειτουργοῦν μέ «ραβασάκια» τῆς Λέσχης. Ὅποιος ἀντιδρᾶ δέν πάει ἁπλά σπίτι του ἀλλά φυλακή γιά διαφθορά. Ἔχουν στήσει μιά βιομηχανία παραγωγῆς μελλοντικῶν ἡγετῶν μέ τήν δύναμη τῶν μέσων διεθνοῦς προπαγάνδας, τά ὁποῖα διαθέτουν δημιούργησαν μιά τρομερή βιτρίνα γιά κάποια πολύ συγκεκριμένα πανεπιστήμια τῶν ΗΠΑ. Τό περίφημο Ivy League περιλαμβάνει 8 ἀπό αὐτά ἀπρόσιτα γιά τούς πολλούς, προσιτά γιά τούς ἐκλεκτούς τῆς Λέσχης καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἐλέγχονται πλήρως μέ προέδρους σιωνιστές Ἑβραίους. Στό Τάφτ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Lawrence Bacow. Στό Χάρβαρντ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Lawrence Summers, πού διαδέχθηκε τόν ἐπίσης ἑβραῖο Neil Redenstine. Στό Γέιλ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Richard Levin. Στό Πρίνστον πρόεδρος εἶναι ἡ ἑβραῖα Shirley Tilghman, πού διαδέχθηκε τόν ἑβραῖο Harvey Shapiro. Στό Κορνέλ πρόεδρος εἶναι ὁ ἑβραῖος Jeffrey Lehman. Στό Πανεπιστήμιο τῆς Πενσυλβάνιας πρόεδρος εἶναι ἡ ἑβραῖα Judith Robin. Ἐκεῖ κατασκευάζονται οἱ δοσίλογοι τῆς Νέας Τάξης καί οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Δέν φοροῦν πλέον κουκούλες, οὔτε κρύβονται ὅπως οἱ προκάτοχοί τους. Σήμερα φοροῦν πανάκριβα ροῦχα καί τά πρόσωπά τους προβάλονται στά περιοδικά τῶν ἀφεντικῶν τους. Σήμερα θεωρεῖται must νά μιλοῦν μεταξύ τους in english, στήν γλῶσσα τῶν ἀφεντικῶν.

Νά λοιπόν, γιατί συγχαίρω ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου τό κίνημα «ἀγανακτισμένων», νά γιατί σπεύδω νά ἀσπασθῶ μετ’ εὐλαβείας τόν μαΐστορα τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου μας κυρ Μίκη Θεοδωράκη καί τούς πανεπιστημιακούς μου δασκάλους Γ. Κασιμάτη καί Αἰδεσιμ. Κωνσταντῖνο Μπέη πού ὑψώνουν ἄφοβα τό λάβαρο τῆς ἀντίστασης στήν ἄθλια σιωνιστική καταιγίδα καί πού χρεωστοῦν στήν ἱστορία τους νά κατονομάσουν καί νά καταδείξουν ὅλους τούς ἀνωτέρω στυγνούς ἐγκληματίες τῆς γῆς.

Τελειώνοντας, ἀπό τό ταπεινό μου μετερίζι τοῦ ἐλαχίστου διακόνου τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας μέ στεντόρια φωνή διασαλπίζω στό εὐλογημένο μου ποίμνιο τούς μακαρίους λόγους τῆς ὁριακῆς Ἀποκαλύψεως «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ, ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος» (22:12-13)

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Άνθιμος: "Η Εκκλησία έπρεπε να στηρίξει τον λαό στην δοκιμασία του"

 

 

Στη πρωινή εκπομπή «Καλημέρα» του τηλεοπτικού σταθμού «Άλτερ», μίλησε σήμερα το πρωί ο Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.
Ο Μητροπολίτης Άνθιμος αναφέρθηκε στο μνημόνιο και ποια έπρεπε να είναι η στάση της Εκκλησίας, τονίζοντας ότι «υπάρχουν αυτή τι στιγμή πτυχές του προβλήματος, για τις οποίες πιστεύω ότι έπρεπε να γίνει από πλευράς της ΔΙΣ, είτε ένα κείμενο, είτε μια ανακοίνωση για να στηρίξουμε τον κόσμο στη δοκιμασία του».
Όσον αφορά την συμπαράσταση στους «Αγανακτισμένους» Πολίτες, ο Μητροπολίτης Άνθιμος τόνισε: «Πρέπει να μιλήσουν και άλλοι (σ.σ. Αρχιερείς εννοεί) και να συμπαρασταθούν στον λαό, όχι μόνο εγώ και ο Άγιος Καλαβρύτων από την Πελλοπόνησο».
Ο Μητροπολίτης Άνθιμος σχολιάζοντας την δήλωση της κ. Δαμανάκη ότι μπορεί να επιστρέψουμε στην δραχμή, τόνισε: «Η δήλωση της κ. Δαμανάκη ήτανε μέγιστο λάθος! Αυτό έρειξε ακόμα πιο πολύ τα φτερά των ανθρώπων, ήταν λάθος γιατί έβλαψε αυτή η ιστορία».
Ερωτηθείς τι θα έλεγε στους πολιτικούς και στον κ. Παπανδρέου, υπογράμμισε: «Τους πολιτικούς τους συμπαθώ, αλλά έπρεπε όλοι μας από τον Πρωθυπουργό, τον κ. Σαμαρά, την κ. Παπαρήγα και τον κ. Καρατζαφέρη έπρεπε να είναι στρατευμένοι για να βοηθήσουν στη σωτηρία της πατρίδος».
Τέλος, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης σε ερώτηση εάν θα κατέβει την Κυριακή στους «Αγανακτισμένους», ανέφερε: «Όχι δεν το έχω αποφασίσει αυτό, σήμερα όμως που θα το συζητήσω με τους ιερείς θα δούμε τι θα κάνουμε. Όμως όσοι ιερείς θέλουν μπορούν να πάνε στη συγκέντρωση».

Ζήτησαν συγνώμη πριν την δίκη…από τις «φιλοπαπικές» μοναχές

 

Χθες στο πρωτοδικείο Καρδίτσας ήταν προγραμματισμένη να γίνει μια ενδιαφέρουσα δίκη.

Με έγκληση των μοναχών Διοδώρας Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου «Καραϊσκάκη» και Μαριάμ Προηγούμενης Α΄Επιτρόπου της Ιεράς Μονής Δώδεκα Αποστόλων «Κόκκινης Εκκλησιάς» κατηγορούμενοι ήταν ο εκδότης και ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος» και ένας ακόμη αρθρογράφος.

Οι δύο μοναχές κατέφυγαν στην δικαιοσύνη διότι ο αρθογράφος σε κείμενο που δημοσίευσε στην εφημερίδα ανέφερε ότι «οι μοναχές είναι φιλοπαπικές και λύκοι βαρείς.»

Λίγο πριν γίνει η δίκη, ο αρθρογράφος ζήτησε συγνώμη από τις μοναχές και δήλωσε: «Δεν είχα πρόθεση με το επίδικο δημοσίευμα να θίξω την τιμή και την υπόληψιν τους, αλλά μόνον να στηλιτεύσω την αίρεση του παπισμού.

Όποια λεκτική υπέρβασις έγινε εκ μέρους μου στο επίδικο άρθρο δεν είχε σκοπό να προσβάλλει τις εγκαλούσες, τις οποίες μαζί με τα μέλη των μοναστικών τους αδελφοτήτων Αγίου Γεωργίου Καραϊσκάκη» και Δώδεκα Αποστόλων «Κόκκινης Εκκλησιάς», τιμούμε και σεβόμεθα.»

Οι άλλοι δύο κατηγορούμενοι, εκδότης και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας, «δήλωσαν ότι δεν είχαν την πρόθεσιν να θίξουν την τιμήν και την υπόληψιν των εγκαλουσών, αλλά παρέλειψαν να ελέγξουν το κείμενο του δημοσιεύματος, το οποίον υπογράφεται από τον πρώτο κατηγορούμενο, διότι είχαν εμπιστοσύνη σε αυτόν.»

Μετά από όλα αυτά οι δύο μοναχές απέσυραν την μήνυση.

ΣΧΟΛΙΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ: Στο σημείο αυτό έχουμε να πούμε το εξής: Δεν είναι μόνο το παρόν δικαστήριο που οι κατηγορούμενοι λίγο πριν την δίκη δηλώνουν το λάθος τους και λένε ότι σέβονται την τιμή και την υπόληψιν των δύο μοναχών.

Αυτό έγινε και στο παρελθόν και με γνωστό Καρδιτσιώτη που ενώ έγραψε τα μύρια όσα εναντίον τους, όταν ήρθε η ώρα να τα αποδείξει, δήλωσε ταπεινά συγνώμη.

Οι δύο μοναχές με την στάση τους δείχνουν ότι διαπνέονται από τα χριστιανικά ιδεώδη και δέχονται τη συγνώμη ακόμη και αυτών που με μανία στράφηκαν εναντίον τους και αυτό τις τιμάει ιδιαίτερα. Φυσικά, πολύ καλά έκαναν και προσέφυγαν στο δικαστήριο μια και πολλές φορές η κακοήθεια μόνο έτσι καταπολεμείται.

Όμως, αυτό θα πρέπει να μας κάνει όλους μας πολύ προσεκτικούς σε ότι ακούμε να λέγεται γύρω μας.

Όταν αυτοί που τα λένε, όταν καλούνται να τα αποδείξουν, βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια, τότε μόνο η λύπησή μας τους ταιριάζει.

Φυσικά καλά θα κάνει ο Μητροπολίτης μας να σταματήσει να τους εμπιστεύεται όπως κάνει ήδη ο λαός της Καρδίττσας.

Φώτο: Ο Γέροντας της Αδελφότητας Αρχιμ. Διονύσιος Καλαμπόκας και η Ηγουμένη Διοδώρα

Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια

Σήμερα βιώνουμε μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός οδηγήθηκε στην άκρη του γκρεμού χωρίς να το ξέρει και δίχως να το θέλει. Ακόμα κι αυτοί που ψήφισαν τα δύο κόμματα Εξουσίας, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, είμαι βέβαιος ότι δεν γνώριζαν τις αντιλαϊκές και αντεθνικές δεσμεύσεις με τις οποίες φόρτωναν τη χώρα πίσω από την πλάτη μας οι δύο κυβερνήσεις της Δεξιάς και του Κέντρου για εξήντα ολόκληρα χρόνια, από το 1950, το τέλος του εμφυλίου πολέμου, έως σήμερα. Ποιοι είναι οι ένοχοι; Η ξένη εξάρτηση από τους Δυτικούς μας δήθεν συμμάχους, το «Ανήκομεν εις την Δύσιν», που είναι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη των Τραπεζών, καθώς και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και υπάκουοι εκτελεστές των εντολών τους, ο πολιτικός κόσμος με κύριους εκφραστές τα δύο κόμματα Εξουσίας, οι άλλοτε εθνικόφρονες, το Μεγάλο Κεφάλαιο και τα όργανά του, το Κράτος και τα ΜΜΕ, δηλαδή το Σύστημα Εξουσίας.
Η πρώτη λοιπόν απόφαση που θα πρέπει να πάρουν οι Ανεξάρτητοι Πολίτες αυτής της χώρας είναι να κόψουν με το μαχαίρι αυτή τη μονομερή εξάρτηση που τόσα δεινά μας έχει προκαλέσει, με την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και την αντικατάσταση του δόγματος «Ανήκομεν εις την Δύσιν» με την πατριωτική θέση «Ανήκουμε στον εαυτό μας», «Ανήκουμε στην Ελλάδα», εγκαινιάζοντας μια πολιτική ίσων αποστάσεων με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον, θέτοντας ως υψηλότερο στόχο την κατάκτηση της Ουδετερότητας.
Για το ιδεώδες αυτό θεωρούμε ότι η αρχαία μας κληρονομιά που πάντοτε ακτινοβολεί, δηλαδή η Δελφική Ιδέα και το Ολυμπιακό Πνεύμα μας προσφέρουν μεγάλες πιθανότητες για την ανακήρυξη της χώρας μας -με διεθνή συναίνεση- σε Κέντρο της Παγκόσμιας Ειρήνης και Πολιτισμού. Έχοντας μπροστά μας αυτά τα υψηλά ιδανικά που θα μας βγάλουν μια για πάντα από τη μέγγενη της εξάρτησης και θα μας οδηγήσουν για πρώτη φορά μετά το 1821 και το 1940 σε μια περίοδο πραγματικής Ελευθερίας και Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας και Πατριωτικής Αναγέννησης, θα πρέπει σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, ενωμένος πίσω απ’ αυτό το Μεγάλο Όραμα να ξεκινήσει να παλεύει οργανωμένα με στόχο να συντρίψει το Απόστημα που μας δηλητηριάζει και μας απειλεί, να συντρίψει την ξένη εξάρτηση και το Σύστημα Εξουσίας.
Εξ άλλου το εξαρτημένο πολιτικό μας Σύστημα καταρρέει. Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση διαβάζω ότι ο ελληνικός λαός περιμένει τη σωτηρία του από τον άγνωστο Έλληνα δίνοντάς του το 70% των ψήφων, ενώ για τα δύο κόμματα εξουσίας η εμπιστοσύνη δεν ξεπερνά το 30%.
Η σημερινή Κυβέρνηση που έχει φτάσει στο 20%, στην ουσία κυβερνά παράνομα και όχι μόνο γιατί στηρίζεται στο ένα πέμπτο των ψηφοφόρων αλλά και γιατί η ηγεσία της μας οδήγησε με τη δική της βούληση στο χάος προκαλώντας την εκτίναξη των spreads στις 900 μονάδες και στη συνέχεια βάζοντάς μας εκβιαστικά κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ, της Τρόικα και του Μνημονίου δηλώνοντας συνάμα προκλητικά πως παραδίδει αυτοβούλως στους ξένους ένα τμήμα της Εθνικής μας Ακεραιότητας!
Στη συνέχεια, χωρίς τη συναίνεση της Βουλής και την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας, έκανε νόμο του κράτους την επαίσχυντη Δανειοληπτική Σύμβαση που μας δένει χειροπόδαρα χωρίς καμμιά διαπραγμάτευση, όπως έκαναν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, με εντελώς αντισυνταγματικό και παράνομο τρόπο, με μία και μόνο υπογραφή, του κ. Παπακωνσταντίνου.
Το αποτέλεσμα ήταν να εκτιναχθεί το Χρέος από τα 132% του ΑΕΠ στα 142%, με προοπτική να φτάσει στα 2012 στο 150%. Δηλαδή 20 μονάδες σε δύο χρόνια, ενώ παράλληλα οδήγησαν την οικονομία και την κοινωνία σε βαθειά κρίση προξενώντας ανυπολόγιστα δεινά στις ασθενέστερες τάξεις.
Σήμερα και μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης της Κυβέρνησης, οι ξένοι επιδιώκουν να στρατεύσουν στο πλευρό τους και τη Ν.Δ. βαφτίζοντας το Μέτωπο των δύο κορυφαίων πολιτικών δυνάμεων ως δήθεν Εθνική Ενότητα. Όμως τι είδους εθνική ενότητα θα είναι αυτή, όταν μένει απ’ έξω το 70% του ελληνικού λαού;
Συναίνεση, φυσικά, με τυφλή υπακοή στις εντολές της Τρόικα. Που θα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Μια τέτοια δήθεν «εθνική συναίνεση» εμείς τη θεωρούμε επιζήμια για τη χώρα, γιατί θα εγκλωβίσει μεγαλύτερες λαϊκές δυνάμεις μέσα στην ίδια καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη όσο οι ξένοι βλέπουν ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά. Και είναι ευτύχημα ότι οι αρχηγοί της Αντιπολίτευσης πλην του κ. Καρατζαφέρη κατάλαβαν αυτή τη νέα σκηνοθεσία του κ. Παπανδρέου που δεν δίστασε να εμπλέξει ακόμα και τον θεσμό του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ήδη ο Γιούνγκερ μας προετοιμάζει για τα χειρότερα. Επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι θα ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, προτείνει να διοριστεί από την Ευρώπη (δηλαδή ουσιαστικά από τη Γερμανία) μια Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την ολοκληρωτική εκποίηση του εθνικού μας πλούτου. Αυτή η Επιτροπή που θα είναι ανεξάρτητη και πάνω από κάθε δικό μας έλεγχο, θα εκτιμά την αξία του τάδε ή του δείνα περιουσιακού μας στοιχείου και θα εισπράττει το ποσόν για να το στείλει κατ’ ευθείαν σε κάποια Τράπεζα της Ευρώπης. Έτσι φτάνουμε στο απόλυτο ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους, στην απόλυτη ντροπή και στην έσχατη εθνική προδοσία.
Θα ΄θελα να ξέρω, όταν θα φτάσουμε σ’ αυτό το κατάντημα, σ’ αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι του Κακού, θα μας φυτρώσουν άραγε «τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα» που λέει ο Ποιητής ή μήπως θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι έχουμε οριστικά μεταβληθεί σε λαό ορνίθων;
Μπροστά σ’ αυτή την επικείμενη ατιμωτική εθνική καταστροφή που θα κάνει τους Έλληνες ξένους μέσα στην ίδια τη χώρα τους, πιστεύω ότι δεν έχουμε άλλο όπλο να την σταματήσουμε από το να διακηρύξουμε όσο γίνεται περισσότεροι πατριώτες ότι θεωρούμε αυτή την επαίσχυντη Πράξη, ΑΚΥΡΗ. Για να ξέρουν από τώρα όλοι οι υποψήφιοι αγοραστές ότι σε περίπτωση που ο Ελληνικός Λαός θα γίνει κυρίαρχος, θα επιδιώξει θα τους διώξει με όσα μέσα διαθέτει, για να καθαρίσει η χώρα μια για πάντα από την κόπρο του Αυγείου.
Και κάτι ακόμα: Πιστεύω ότι αν δεν ξεσηκωθούμε όλος ο λαός από τώρα έγκαιρα και περιμένουμε την ώρα του δήμιου για να το κάνουμε, φοβάμαι πως τότε θα είναι πολύ αργά. Γιατί ίσως τότε να βρίσκεται αλλού το σώμα μας κι άλλού η κεφαλή μας… Χαιρετίζουμε πάντως το πρώτο ελπιδοφόρο σκίρτημα της ανεξάρτητης ελληνικής νεολαίας χωρίς να ξεχνάμε το στίχο του Οδυσσέα Ελύτη «Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε τη μεγάλη διαφορά που χωρίζει τους Ανεξάρτητους Έλληνες από τις πολιτικές δυνάμεις του Συστήματος.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι για όσες δυνάμεις είναι εγκλωβισμένες στο Σύστημα δεν υπάρχει λύση. Με την παρουσία της Τρόικα και του ΔΝΤ, όποια κυβέρνηση είτε μονοκομματική είτε κυβερνητικής συνεργασίας, θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Δηλαδή αντιλαϊκά μέτρα που θα χειροτερεύουν συνεχώς και παράλληλα θα οδηγούν στη διαρκή αύξηση της οικονομικής μας εξάρτησης με την εκτίναξη του Χρέους.
Επομένως μονάχα μια ανεξάρτητη Κυβέρνηση που θα έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει το σημερινό εξαρτημένο Σύστημα Εξουσίας (κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο αν έχει πίσω της την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού) θα μπορέσει να χαρακτηρίσει τα των οικονομικών και άλλων δεσμεύσεών μας ως δεσμεύσεις απεχθείς, που έγιναν πίσω από την πλάτη του λαού και επομένως είναι εθνικά απαράδεκτες και άκυρες. Μια Κυβέρνηση που θα αναζητήσει δάνειο από άλλες δυνάμεις, όπως την Κίνα και τη Ρωσία, με λογικό επιτόκιο, καθώς και την επίτευξη συμφωνιών για τη δημιουργία κοινοπραξιών με στόχο την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον, ώστε να μπορέσει έτσι να επιβάλει τη θέλησή της με την οριστική απαλλαγή μας από κάθε είδους δεσμεύσεις και στη συνέχεια να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στηριγμένου στη θεσμοθετημένη λαϊκή κυριαρχία με στόχο την Άμεση Δημοκρατία και με αποκορύφωμα την πατριωτική Αναγέννηση.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Βέβαια ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και μεγάλες θυσίες. Γι’ αυτό χρειάζεται αγάπη για την Πατρίδα και απόλυτη αφοσίωση και πίστη στα ιδανικά της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευτυχίας του Λαού. Και να μην ξεχνάμε πως η Λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται.
Γεια και χαρά.
ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, Τρίτη 31 Μαϊου 2011
Μίκης Θεοδωράκης

3 Ιουνίου Συναξαριστής

Λουκιλλιανού, Παύλης & των συν αυτώ νηπίων, Αθανασίου Θαυματουργού,  Ιερίας Οσίας, Πάππου Οσίου, Ιωσήφ Ιερομ., Δωροθέου Μητροπ., Γρηγορίου Επισκ., Kevin, Καικίλιος, Ἀχιλλᾶς,  Ἱλάριος, Γλοτίλδη ἐκ Γαλλίας, Λιφάρδος ὁ ἐν Ὀρλεάνῃ, Οὐρβίκιος,  Κρονανός,  Γενέσιος, Ἰσαὰκ ὁ Ὁσιομάρτυρας ἐξ Ἰσπανίας, Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ πρίγκιπος, Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Κιέβου»,Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γλυκοφιλούσης ἐν Γιαροσλάβλ

Ο Άγιος Λουκιλλιανός, Παύλη και τα νήπια Κλαύδιος, Υπάτιος, Παύλος και Διονύσιος

Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι "τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν". Δηλαδή, εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη και λογική του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά από το Θεό.
Πράγματι, ποιος θα περίμενε από έναν άνθρωπο που πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στην ειδωλολατρία, της οποίας, μάλιστα, ήταν και Ιερέας, να γίνει χριστιανός;
Κι όμως. Αυτό συνέβη με το γέροντα ιερέα ειδωλολάτρη Λουκιλλιανό, που έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αυρηλιανού το 270 μ.Χ.. Όταν άκουσε για πρώτη φορά χριστιανικό κήρυγμα στην πατρίδα του Νικομήδεια, η θεία χάρη δημιούργησε μέσα του πραγματικό σεισμό.
Γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι οι ειδωλολατρικές του πεποιθήσεις, που τόσο βαθειά ήταν ριζωμένες στην ψυχή του. Τα γεροντικά του μάτια άνοιξαν και με νεανική ζωηρότητα διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό.
Προσπάθησε, μάλιστα , να φέρει με το κήρυγμα του και άλλες ψυχές σ' Αυτόν. Το γεγονός αυτό καταγγέλθηκε στον κόμη Λιβάνια. Με θάρρος ο Λουκιλλιανός ομολόγησε μπροστά του το Χριστό. Τότε ο κόμης, πιεζόμενος και από τους ειδωλολάτρες ιερείς, που θεώρησαν το Λουκιλλιανό λιποτάκτη της θρησκείας τους, διέταξε και τον βασάνισαν.

Έπειτα τον έριξαν στη φωτιά για να καεί, αλλά δυνατή βροχή έσβησε τη φωτιά. Τότε τον έστειλαν στο Βυζάντιο, όπου ο Λουκιλλιανός αξιώθηκε να μαρτυρήσει με σταυρικό θάνατο. Στη φυλακή μέσα ο Άγιος Λουκιλλιανός βρήκε τέσσερα παιδιά, που για τον ίδιο λόγο ήταν φυλακισμένα και κατόπιν αποκεφαλίστηκαν.
Μετά τον θάνατο και του Αγίου, η παρθένος Παύλη, πήρε τα Ιερά του λείψανα και τα ενταφίασε. Τότε όμως, συνελήφθη και αυτή, βασανίζεται σκληρά και στο τέλος αποκεφαλίζεται. (Η μνήμη τους - σε ορισμένους Συναξαριστές - περιττώς επαναλαμβάνεται και την 19η Ιανουαρίου).


Απολυτίκιον. Ήχος α'. Χορός Αγγελικός.
Ως άστρον φαεινόν, εκ νυκτός της απάτης, ω Λουκιλλιανέ, ευσεβώς αναλάμψας, νομίμως ηγώνισαι, και τον δόλιον έκτεινας, όθεν πρέσβευε, συν τη Θεόφρονι Παύλη, και τοις τέσσαρσι, Παισί Χριστώ Αθλοφόρε, υπέρ των ψυχών ημών.



Ὁ Ἅγιος Καικίλιος διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ

Ὁ Ἅγιος Καικίλιος ἔζησε κατὰ τὸν 3ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν πρεσβύτερος στὴν Καρθαγένη τῆς Ἀφρικῆς. Ὑπῆρξε χειραγωγὸς στὸ Χριστιανισμὸ τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ, Ἐπισκόπου Καρχηδόνος († 2 Ὀκτωβρίου).
Ὁ Βαρώνιος καὶ ἄλλοι ἰστορικοὶ τὸν θεωροῦν φίλο τοῦ φιλοσόφου Ὀκταβίου καὶ τοῦ νομικοῦ Μάρκου Μινουτίου Φήλικος. Μεταστραφεὶς στὸ Χριστιανισμό, ὁ Ἅγιος Καικίλιος ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν πατρώα εὐσέβεια καὶ τὴ διδασκαλία τῶν θείων Γραφῶν.



Ο Όσιος Αθανάσιος

Ο Όσιος Αθανάσιος από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε ολόψυχα στην υπηρεσία της Εκκλησίας, κηρύττοντας και διαδίδοντας το λόγο του Θεού. Αργότερα ποθώντας την άσκηση, πήγε σε κάποιο μοναστήρι στον ποταμό Σάγορι, στο οποίο ηγούμενος ήταν κάποιος πρώην συγκλητικός. Αλλά δυστυχώς, οι μοναχοί εκεί ζούσαν σχεδόν κοσμική ζωή.
Για το λόγο αυτό ο ηγούμενος παρακάλεσε τον Αθανάσιο να εργασθεί για τη διόρθωση και επαναφορά στην κοινωνική μοναχική τάξη των ατίθασων μοναχών. Ο Αθανάσιος εργάσθηκε με ζήλο και αυταπάρνηση και γρήγορα η προσπάθειά του είχε θαυμαστά αποτελέσματα.
Ο γεμάτος θέρμη και «άλατι ηρτυμένος» λόγος του, το παράδειγμά του, το ήθος του, η αγία ζωή του και οι αδελφικές του παραινέσεις, αλλά και η ολονύκτια προσευχή και ικεσία στο Πανάγαθο και πανοικτήρμονα Θεό, έφεραν γρήγορα το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Εν συνεχεία, ο Όσιος μετέβη στο μοναστήρι του Τραϊανού, όπου και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Εκεί συνέγραψε και διακοσμούσε διάφορα θρησκευτικά συγγράμματα, τα οποία πουλούσε και τα χρήματα πού κέρδιζε τα διέθετε στους πτωχούς και πάσχοντας. Εκοιμήθη ειρηνικά σε βαθύτατο γήρας.




Η Οσία Ιέρια (ή Ιερεία)

Απεβίωσε ειρηνικά.



Ο Όσιος Πάππος

Απεβίωσε ειρηνικά.




Ο Άγιος Ιωσήφ Ιερομάρτυς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Καταγόταν από την οικογένεια Αντωνοπούλου της Δημητσάνας και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Δημητσάνας. Το 1797 εξελέγη Μητροπολίτης Δράμας. Το 1810 εξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.
Συνεργάτης στενός του Γρηγορίου Ε' . Συνελήφθη το 1821 και την 3η Ιουνίου απηγχονίσθη. Οι Τούρκοι δήμευσαν την περιουσία του, που είχε κληροδοτήσει σαν οικονομική ενίσχυση στη Σχολή Δημητσάνας.


Ο Άγιος Δωρόθεος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, ο Πρώιος

Εθνομάρτυρας και από τους σπουδαιότερους λόγιους ιεράρχες του 19ου αιώνα. Μητροπολίτης Φιλαδέλφειας (1805-1813) και Αδριανουπολεως (1813-1821). Γεννήθηκε στη Χίο, όπου και έμαθε τα εγκύκλιο γράμματα. Κατόπιν φοίτησε στην Πατμιάδα Σχολή, όπου χρημάτισε μαθητής του Δανιήλ Κεραμέα.
Συνδέθηκε φιλικά με τον Βενιαμίν Λεσβίο, όπως δείχνει η αλληλογραφία τους. Η φιλία τους έμεινε αδιατάρακτη, γιατί είχαν κοινά ενδιαφέροντα, ως φίλοι της παιδείας και του γένους. Το 1786 χειροτονήθηκε διάκονος και αναχώρησε για ευρύτερες σπουδές στην Ιταλία και Γαλλία. Τον Σεπτέμβριο του 1793 διορίστηκε διδάσκαλος στη Σχολή της Χίου, όπου δίδαξε τη φιλοσοφία και τις επιστήμες, με διευθυντή τον Αθανάσιο Πάριο.
Το 1796 όμως εγκατέλειψε τη θέση αυτή, για να αναλάβει τη διδασκαλία των παιδιών του Κωνσταντίνου Χαντζερή, δραγομάνου του τουρκικού στόλου, και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη (1797).
Όταν ο Χαντζερής διορίστηκε ηγεμόνας στη Βλαχία, ο Δωρόθεος τον ακολούθησε, παίρνοντας για βοηθό του εκεί τον μαθητή του Νεόφυτο Βάμβα. Μετά τον αποκεφαλισμό του Χαντζερή από τους Τούρκους, ο Δωρόθεος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη (1799).
Το πατριαρχείο τον ονόμασε ιεροκήρυκα της Μεγάλης Εκκλησίας, προχειρίζοντάς τον σε Αρχιμανδρίτη. Όταν ο Δημήτριος Μουρούζης ίδρυσε τη Σχολή του Γένους στο Κουρουτσεσμέ (Ξηροκρήνη), το 1804, η διεύθυνσή της ανατέθηκε στον Δωρόθεο.
Παρέμεινε στη διεύθυνση της σχολής μέχρι το 1807, ενώ στο μεταξύ είχε εκλεγεί μητροπολίτης Φιλαδέλφειας. Δίδαξε τη φυσική, τα μαθηματικά, τη γεωμετρία, τη φιλοσοφία και τη λογική. Από έγγραφα τους και τα χειρόγραφα βοηθήματα, με τα όποια εφοδίαζε τους μαθητές του, φαίνεται η άρτια συγκρότηση και η διοικητική ικανότητά του κατά τη σχολαρχία του.
Δεν περιοριζόταν μόνο στα διοικητικά και διδακτικά καθήκοντά του, αλλά επιδόθηκε και σε άλλα, ωφελιμότερα για το γένος έργα. Τέτοιο είναι η σύνταξη του μεγάλου λεξικού της ελληνικής γλώσσας, με τον τίτλο Κιβωτός, που το ενίσχυαν ηθικά και οικονομικά οι Ζωσιμάδες. Συνεργάτες του Δωροθέου στο έργο αυτό ήταν ο Ν. Βάμβας και ο Νικ. Λογάδης.
Ο πρώτος τόμος του λεξικού εκδόθηκε το 1819. Ως σχολάρχης ο Δωρόθεος αλληλογραφούσε με επιφανείς Έλληνες, ζητώντας τη συμπαράσταση τους στη λειτουργία της σχολής. Το 1807 άφησε ως διάδοχό του στη σχολή τον Πανταλέονα Φραγκιάδη (μετέπειτα Πλάτωνα, μητροπολίτη Χίου) και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια, την έδρα της μητρόπολης του.
Το 1813 μετατέθηκε στη μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Προσπάθησε να ιδρύσει στην πόλη Ιερατική σχολή, χωρίς όμως επιτυχία. Οργάνωσε πάντως σχολείο και βιβλιοθήκη με τη συνεργασία του Αδριανουπολίτη Γ. Σακελλαρίου, ο όποιος ήταν από τους πλουσιότερους εμπόρους της Αυστρίας. Σχολάρχης, διορίστηκε ο Στέφανος Καραθεοδωρής, δίδασκε όμως και ο Δωρόθεος θεολογία, φιλοσοφία και επιστήμες.
Το 1820 κλήθηκε ως συνοδικός στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ένα έτος μετά (Απρίλιος 1821) συνελήφθη από τους Τούρκους, μαζί με τον οικουμενικό πατριάρχη Γρηγόριο Ε', και άλλους αρχιερείς και επιφανείς λαϊκούς και απαγχονίστηκε στο Μέγα Ρεύμα.
Ο Δωρόθεος ανήκει στους μεγάλους διδασκάλους του γένους κατά τη φθίνουσα τουρκοκρατία και συνέβαλε στον ελληνοκεντρικό διαφωτισμό του, στη μύηση δηλαδή στις επιστήμες, αλλά μέσα στα πλαίσια της παράδοσης του.
Σπουδαία βοήθεια προσέφερε με τα συγγράμματά του, παρόλο που δεν επιχείρησε δημοσίευση επιστημονικών μελετών, αλλά περιορίστηκε στη σύναξη βοηθημάτων για τους μαθητές του. Τα πολλά όμως αντίγραφά τους, που σώζονται σε διάφορες βιβλιοθήκες, βεβαιώνουν το γεγονός ότι αναγνωρίστηκε πολύ πλατιά η αξία του ως διδασκάλου.
Τα σωζόμενα χειρόγραφα περιλαμβάνουν αριθμητική, γεωμετρία, άλγεβρα και τη Λογική του Γενουηνσίου. Κατά πληροφορία του C. Iken (Leucothea, Ι. Λειψία 1825, σ. 240/241) ο Δωρόθεος συνέγραψε Εκκλησιαστική Ιστορία, που όμως δεν εκδόθηκε ποτέ. Επιμελήθηκε την α' έκδοση του πηδαλίου του Αγ. Νικόδημου του Αγιορείτου (1800).



Ο Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Δέρκων (+ 1821)

Γεννήθηκε στο χωριό Ζουμπάντα της Αχαΐας και σπούδασε στη Δημητσάνα, στο Ναύπλιο και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη. Η μόρφωση και το ήθος του Γρηγορίου είλκυσαν την εκτίμηση του Οικουμενικού πατριάρχη Σωφρονίου Β' (1774-1780), ο όποιος τον Φεβρουάριο του 1777 τον χειροτόνησε μητροπολίτη Λακεδαιμόνιας σε διαδοχή του άλλου εθνομάρτυρα μητροπολίτη Ανανία Λαμπάρδη (1750-1767).
Το 1790 κατόρθωσε να διαφύγει τη σύλληψη από τον πασά της Τριπόλεως και να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Μη δυνάμενος να επανέλθει στη Λακεδαίμονα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον μετέθεσε στη μητρόπολη Βιδύνης (1791-1801). Εκεί συνδέθηκε φιλικά με τον Πασβάνογλου, ο όποιος το 1797 αποστάτησε κατά του σουλτάνου.
Επί της πατριαρχίας Καλλινίκου Ε' (α' 1801-1806,6' 1808-1809) ο Γρηγόριος μετατέθηκε στη μητρόπολη Δέρκων. Υπήρξε από τους πρώτους Φιλικούς και προσέφερε πολλές και μεγάλες υπηρεσίες στην Εκκλησία και στο Έθνος. Μετά την εισβολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία (9 Μαρτίου 1821), ο Γρηγόριος φυλακίστηκε μαζί με τους μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Τιρνάβου Ιωαννίκιο και Αδριανουπόλεως Δωρόθεο.
Μετά την έκρηξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο (23-25 Μαρτίου 1821) και τα πολεμικά γεγονότα που ακολούθησαν, διατάχθηκε η θανάτωση των φυλακισμένων Ιεραρχών οι μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Τιρνάβου Ιωαννίκιος και Αδριανουπόλεως Δωρόθεος απαγχονίστηκαν στο Αρναούτκιο, ενώ για τον Γρηγόριο η αγχόνη είχε στηθεί στην αυλή του σπιτιού του στα Θεραπεία της Κωνσταντινούπολης.
Ο Γρηγόριος προσευχήθηκε, ευλόγησε τη θηλειά της αγχόνης του και την πέρασε στον τράχηλο του, έκαμε το σημείο του Σταυρού και έτσι τελείωσε την επίγεια ζωή του ο μάρτυρας αυτός του Χριστού και του Γένους, ο Μέγας Δέρκων Γρηγόριος, την 3η Ιουνίου 1821.



Ο Άγιος Kevin (Ιρλανδός)

Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.



Ὁ Ἅγιος Ἀχιλλᾶς

Ὁ Ἅγιος Ἀχιλλᾶς (311 – 312 μ.Χ.) ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.



Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος

Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος ἔζησε κατὰ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ. καὶ διετέλεσε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Καρκασσὸν τῆς Τουλούζης στὴ Γαλλία. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.



Ἡ Ἁγία Γλοτίλδη ἐκ Γαλλίας

Ἡ Ἁγία Γλοτίλδη ἐγεννήθηκε στὴν πόλη Λυὼν τῆς Γαλλίας τὸ 474 μ.Χ. Ἐφρόντισε γιὰ τὴ βάπτιση τοῦ βασιλέως συζύγου της καὶ τῶν τέκνων της καὶ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 545 μ.Χ.



Ὁ Ὅσιος Λιφάρδος ὁ ἐν Ὀρλεάνῃ

Ὁ Ὅσιος Λιφάρδος ἔζησε τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ὀρλεάνη. Ἐσπούδασε τὴ νομικὴ ἐπιστήμη καὶ ὁ ζῆλος του γιὰ τὰ πνευματικὰ τὸν ὁδήγησε στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴ συμμετοχή του στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ ἡλικία σαράντα ἐτῶν ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἐχειροτονήθηκε διάκονος.
Μαζὶ μὲ τὸν Ὄσιο Οὐρβίκιο ἔζησαν μιὰ ζωὴ ἀσκητικὴ πολὺ αὐστηρὴ καὶ σκληρή. Λόγῳ τῆς μεγάλης του ἀρετῆς ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Μένουνγκ ποὺ εἶχαν ἱδρύσει μαζὶ μὲ τὸ συμμοναστή του. Ὁ Ὅσιος Λιφάρδος, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 550 μ.Χ.



Ὁ Ὅσιος Οὐρβίκιος

Ὁ Ὅσιος Οὐρβίκιος ἔζησε τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Λιφάρδο, τὸν ὁποῖο διαδέχθηκε στὴν ἡγουμενία τῆς μονῆς τοῦ Μένουνγκ. Ὁ Ὅσιος Οὐρβίκιος, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.



Ὁ Ὅσιος Κρονανός

Ὁ Ὅσιος Κρονανὸς ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἀνῆκε στὴ συνοδεία τοῦ Ἁγίου Κέβιν. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 617 μ.Χ.



Ὁ Ἅγιος Γενέσιος

Ὁ Ἅγιος Γενέσιος ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα μ.Χ. καὶ διετέλεσε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Κλερμόντ. Διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρότητα τοῦ βίου του, τὴ φιλανθρωπία καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες.
Ὁ Ὅσιος Γενέσιος, ἀφοῦ ἐποίμανε θεοφιλῶς τὸ ποίμνιό του, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 662 μ.Χ.



Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Ὁσιομάρτυρας ἐξ Ἰσπανίας

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Ἰσαὰκ ἔζησε τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἐγεννήθηκε στὴν πόλη Κόρδοβα τῆς Ἰσπανίας, τὸ 825 μ.Χ. Ἦταν συμβολαιογράφος καὶ ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς σὲ μοναστήρι κοντὰ στὴ γενέτειρά του. Ἐμαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τὸ 852 μ.Χ., ἀπὸ τοὺς Μωαμεθανούς.



Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ πρίγκιπος 

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ πρίγκιπος Οὔγκλιχ καὶ Ρωσίας, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στὶς 15 Μαΐου, ὅπου καὶ ὁ βίος του.
Ἡ ἀνακομιδὴ καὶ μεταφορὰ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀπὸ τὴν πόλη Οὔγκλιχ στὴ Μόσχα, ἐπραγματοποιήθηκε τὸ 1606.
Τὰ ἱερὰ λείψανα ἐτοποθετήθηκαν στὸ ναὸ τῶν Ἀρχαγγέλων τοῦ Κρεμλίνου. Μετὰ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν ἀπὸ τὰ ἅγια λείψανα, καθιερώθηκαν οἱ ἡμέρες μνήμης τοῦ πρίγκιπος Δημητρίου: τῆς γεννήσεως († 19 Ὀκτωβρίου), τοῦ βίαιου θανάτου († 15 Μαΐου) καὶ τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτοῦ στὴ Μόσχα († 3 Ἰουνίου).





Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Κιέβου»

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου βρίσκεται στὸ Κίεβο – Μπράτσκ τῆς Ρωσίας. Ἑορτάζεται κυρίως στὶς 10 Μαΐου, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνεται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἡμέρα, και τὴν Ε’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γλυκοφιλούσης ἐν Γιαροσλάβλ

Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Γιαροσλάβλ ὀφείλει τὸ ὄνομά της στὴν πόλη τοῦ Γιαροσλάβλ. Μεταφέρθηκε ἐκεῖ τὸν 13ο αἰώνα μ.Χ. ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Βασίλειο καὶ Κωνσταντίνο, πρίγκιπες τοῦ Γιαροσλάβλ († 3 Ἰουλίου).

Γιατί Σεβασμιώτατε;

 

Η θέση του Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας είναι λεπτή και με βαριά ευθύνη στην "πλάτη" της.
Ο Μητροπολίτης ως πνευματικός πατέρας της Μητροπόλεως του οφείλει να στέκεται πάντα στο πλευρό του λαού που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία και να κατακεραυνώνει ενίοτε την πολιτική εξουσία όταν φέρεται ανθελληνικά και αντιλαϊκά....

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων αποτελούσε μέσα από τα κείμενα του προσωπικού του ιστολογίου μια όαση στην ανυπαρξία των Ιεραρχών μας. Κατακεραύνωνε σε καθημερινή βάση τους προδότες και κατηγορούσε ονομαστικά κάθε πολιτικό που ήταν ανθέλληνας, ψεύτης ή κλέφτης.....

Μέσα από το ιστολόγιο του πολλές φορές στάθηκε επικριτικός για τον σημερινό πρωθυπουργό και τον καλούσε να αλλάξει την ανθελληνική πολιτική του.
Ολα αυτά ίσχυαν μέχρι προχθές.....

Ο πρωθυπουργός με την συνοδεία του Καναδού πρωθυπουργού επισκέφθηκε την Μητρόπολη και τα Καλάβρυτα, την Αγία Λαύρα κλπ.
Ο Μητροπολίτης ως όφειλε εκ της θέσης του έπρεπε να τους υποδεχθεί (όπως και το έκανε) με κάθε επισημότητα.
Μέχρι εδώ όμως...

Σεβασμιώτατε τις διακρίσεις, τα μετάλια και τα χειροκροτήματα τι τα θέλατε;
Ο λαός των Καλαβρύτων (το ποίμνιό σας) γιούχαρε σε κάθε ευκαιρία τον ανθέλληνα ΓΑΠ κι εσείς αντί να περιοριστείτε αυστηρά στο πρωτόκολλο και μάλιστα στην πρώτη ευκαιρία να επιπλήξετε με ευγένεια τον αντισυνταγματικό δικτάτορα ... παροτρύνατε και τους παρευρισκόμενους να τον χειροκροτούν;
Κι όλα αυτά ανήμερα της θλιβερής επετείου της Αλώσεως!!!
Κρίμα....
Ορισμένα πράγματα είναι πολύ ιερά για να τα παραβλέπετε στα πλαίσια μιας επίσημης εθιμοτυπικής επίσκεψης.....
Τώρα ότι και να λέτε στο ιστολόγιό σας... μοιάζεται πλέον ώς "κύμβαλο αλαλάζον"...

Για του λόγου το αληθές παραθέτω και το σχετικό βίντεο.... του MrGYLIPPOS

Πόσο πιθανό είναι ένα στρατιωτικό κίνημα στην Ελλάδα σήμερα;

Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μιλάει για «πραξικόπημα» και ότι «ο λαός αναζητεί σωτήρες», όταν ξένες μυστικές υπηρεσίες κάνουν αναφορά σε «κίνδυνο πραξικοπήματος στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της απαξίωσης θεσμών», τότε πόσο κοντά βρίσκεται η χώρα σε ένα στρατιωτικό κίνημα;

Για όσους ξέρουν τα ενδότερα των Ενόπλων Δυνάμεων, οι πιθανότητες δείχνουν
μηδενικές τουλάχιστον στην παρούσα φάση.

Τουλάχιστον για ένα κίνημα, ανάλογο με τα δύο κινήματα του 1967, το επιτυχημένο του Απριλίου και το αποτυχημένο του Δεκεμβρίου. Αυτό δεν αποκλείει ότι μπορεί να υπάρξει κάποιας μορφής αντίδραση από αξιωματικούς ή αξιωματικό.

Σίγουρα χαμηλού ή μεσαίου βαθμού αφού οι ανώτεροι βαθμοί είναι περισσότερο «πολιτικοποιημένοι» και δεμένοι με την εκάστοτε πολιτική εξουσία λόγω ελέγχου της διαδικασίας των προαγωγών από αυτή μετά τον βαθμό του συνταγματάρχη. Από αξιωματικούς οι οποίοι εμφορούνται από καθαρά πατριωτικά και ιδεολογικά κίνητρα και θα κρίνουν ότι η διαμαρτυρία τους μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Από στελέχη τα οποία είναι αγανακτιμένα με την απαξίωση και τις ύβρεις σε βάρος τους από δάφορα κυβερνητικά στελέχη, αλλά και από τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Το 1988 στο αποκορύφωμε του σκανδάλου Κοσκωτά και της μετωπικής σύγκρουσης των δύο κομμάτων, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε πει σε συνέντευξή του σε ξένη εφημερίδα ότι «Δεν απoκλείω κίνηση κάποιου διοικητή στρατοπέδου, ο οποίος αγανακτισμένος από το λασπώδες πολιτικό περιβάλλον που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει ένοπλη κίνηση». Πόσο μάλλον σήμερα που μιλάμε για προϊούσα ολική αποδόμηση των πάντων.

Στην πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όπως αναφέρουν αξιόπιστες πηγές ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αναφερόμενος στο κίνδυνο αυτό, είπε: «Είμαστε σε μια ευαίσθητη στιγμή όπου ακόμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί αμφισβητούνται. Διάβασα σήμερα με έκπληξη κάποια έκθεση της CIA ότι συζητιέται ακόμη και για πραξικόπημα στην Ελλάδα. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Σας δίνω το μέγεθος των διαφόρων απειλών. (...) Έχει χαθεί αυτή η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και αυτό διαβρώνει τα πάντα. Πολλοί πολίτες λένε: «Δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν». Ε, βεβαίως, άμα δεν πιστεύει τίποτα, καταλαβαίνετε ότι ψάχνει σωτήρες, πηγαίνει στη βία και σε οτιδήποτε άλλο»!

Ακόμα και αν περάσουμε τις παραπάνω φράσεις από το «φίλτρο της κινδυνολογίας» το πνεύμα της οποίας ήθελε να περάσει ο πρωθυποιυργός προκειμένου να ξυπνήσει να ανακλαστικά πολιτικής επιβίωσης και να αποσπάσει την συναίνεση του Α.Σαμαρά, εν τούτοις πρόκειται για εντυπωσιακή προσέγγιση.

Σημειώνουμε ότι πριν από 15 μήνες συνέβη κάτι, το οποίο όσο και αν «κουκουλώθηκε» και κανείς δεν μιλάει πλεόν γι’αυτό, συνέβη και είναι εντυπωσιακό, αφού δείχνει ότι οι ένστολοι μπορούν να οργανωθούν μυστικά σε ολόκληρη την Ελλάδα, χωρίς να αντιληφθούν το οτιδήποτε ούτε οι υπηρεσίες πληροφοριών των Ενόπλων Δυνάμεων (υπηρείες οι οποίες έτσι ή αλλιώς υπολειτουργούν) ούτε η ΕΥΠ, ούτε και να διαρρεύσει το οτιδήποτε στην στρατιτική και πολιτική ηγεσία.

Αναφερόμαστε την «λευκή απεργία» των πιλότων της Π.Α., οι οποίοι κατάφεραν από την Κρήτη μέχρι την Λήμνο, επί πολλές ημέρες να αποκρύψουν τον σχεδιασμό του εγχειρήματός τους και να προκαλέσουν «έμφραγμα σε στρατιωτκή και πολιτική ηγεσία, δείχνοντας ταυτοχρόνως ένα σπάνιο πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης.

Άρα μπορεί να υπάρξει «πανελλαδική» συννενόηση μεταξύ ομάδων αξιωματικών για μια πιο «δυναμική» έκφραση διαμαρτυρίας.

Φυσικά για ένα μείζονος έκτασης κίνημα αξιωματικών, απαιτείται πάνω απ’όλα ιδεολογική βάση, απαιτείται ηγέτης και ηγετική ομάδα, απαιτείται στόχος και μέσα για την επίτευξή του.

Το 2011 σε καμμία περίπτωση δεν είναι 1967 από πολλές απόψεις, ιδεολογικά και πρακτικά: Το 1967 αρκούσε η κατάληψη του ΟΤΕ, της ραδιοφωνίας, του προεδρικού μεγάρου και δύο τριών ακόμα κέντρων ελέγχου της κρατικής λειτουργίας. Σήμερα υπάρχει χάος: Οι στόχοι για τους επίδοξους κινηματίες είναι εκατοντάδες και η επικοινωνία μεταξύ των πολιτών είναι αδύνατον να ελεγχθεί, τουλάχιστον στο σύνολό τους. Τότε υπήρχε ο φόβος του κομμουνισμού που ένωνε. Τώρα, το ΚΚΕ έχει πιο ... πατριωτική ρητορική από την κυβέρνηση!

Και μπορεί το 1967 να υπήρξε μια, ας πούμε, λαϊκή συγκατάβαση (απόδειξη ότι σχεδόν κανένας δεν αντέδρασε τον πρώτο καιρό), αλλά σήμερα είναι πρακτικά αδύνατον να μην υπάρξουν αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε αιματοκύλισμα.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε υπό να υπάρξει θέμα σε μία χώρα που έχει αρχίσει να καταρρέει. Ο ηγέτης ή οι ηγέτες λείπουν ή τουλάχιστον κρύβονται καλά...

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_4589.html#ixzz1OABle3iu

Παραχώρηση της Κρατικής Εξουσίας συνιστά Προδοσία

 

Η λέξη κράτος προέρχεται από το ρήμα “κρατώ” που σημαίνει εξουσιάζω. Σκοπός του κράτους είναι η διατήρηση της ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ασφάλειας του έθνους. Από την αρχαιότητα, η υπόσταση και η δύναμις ενός κράτους εκφράζετο με την έκδοση δικού του νομίσματος που εξασφάλιζε την οικονομική του κυριαρχία στα όρια της επιρροής του, καθώς και την εθνική του ανεξαρτησία. Ιστορικά μόνο οι υποτελείς λαοί είχαν το νόμισμα των κυρίων τους. Η οικονομική πολιτική ενός κράτους στηρίζεται σε τρεις πυλώνες που είναι; η Δημοσιονομική, η Νομισματική και η Αναπτυξιακή του πολιτική. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Δημοσιονομική πολιτική της χώρας μας έχει μετατραπεί σε μέσον ανάδειξης των κυβερνήσεων στην εξουσία με εργαλεία το ρουσφέτι και τη διαφθορά.


Οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, που συντελούν στην ανάπτυξη, έγιναν βορά στον κομματικό συνδικαλισμό και η διατήρηση του βιοτικού επιπέδου στο σημερινό επίπεδο στηρίχθηκε σε δάνεια με όρους τοκογλυφίας.Το τελευταίο κτύπημα, που μάλιστα συνέβαλε ουσιαστικά και στην ταυτόχρονη υποδούλωση της χώρας, ήταν η παραχώρηση σε ξένους του κυριαρχικού δικαιώματος και της δυνατότητας του κράτους μας να εκδίδει δικό του νόμισμα, τη Δραχμή. Αρχικά εξαπάτησαν το λαό με την προβολή και αποδοχή του Ευρώ σαν το σκληρό νόμισμα που θα εξασφάλιζε τάχα την οικονομική μας σταθερότητα. Η αλήθεια που τελικά αποκαλύπτεται είναι ότι, το Ευρώ εκδίδεται από μία εξουσία στην οποία δεν ανήκουμε ουσιαστικά ως μέλη, συμμετέχουμε με κλείδα μόνο με 2,5% και υφιστάμεθα τις συνέπειες κατά 100%, διότι η Ευρώπη δεν αποτελεί πολιτική συνένωση των λαών αλλά μία αρένα οικονομικού ανταγωνισμού χωρίς κοινωνική συνοχή, χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και χωρίς αλληλεγγύη.Η έλλειψη εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής και ο υπέρμετρος δανεισμός, έχουν οδηγήσει τη χώρα μας σε πτώχευση και υποτέλεια. Οι λιγοστοί πόροι μας διατίθενται για την αποπληρωμή του απεχθούς και επαχθούς χρέους*, εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων και μάλιστα απειλούν με ολοκληρωτική στάση πληρωμών εάν δεν αποδεχθούμε του όρους των δανειστών μας. Μία βασική αιτία του προβλήματος είναι η αδυναμία του κράτους να εκδώσει εθνικό νόμισμα για να διαχειριστεί τα προβλήματα της οικονομίας του. Η ειρωνεία είναι ότι οι υπηρέτες των ξένων συμφερόντων, διαστρέφοντας την αλήθεια, μας απειλούν επί πλέον ότι θα αναγκασθούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή εάν δεν υποταχθούμε. Ας μάθουν όμως ότι αυτό θα το κάνουμε μόνοι μας έτσι και αλλιώς όταν θα τους διώξουμε και θα αναλάβουμε τη σωτηρία της πατρίδος μας .Σήμερα αντί να εκδώσουμε νέο χρήμα για να καλύψουμε τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες μας είμαστε υποχρεωμένοι να το δανειστούμε με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία. Μας απειλούν μάλιστα ότι θα κατεβάσουν τα ρολά εάν δεν συναινέσουμε στη προδοσία. Δεν καταλαβαίνουν φαίνεται ότι όταν κατέβουν τα ρολά αυτοί θα βρεθούν αυτομάτως έξω από το μαγαζί. Εφόσον η δική τους εμμονή συνιστά προσπάθεια υποδούλωσης της χώρας, τότε η δική μας συναίνεση στην παραχώρηση της εξουσίας του κράτους μας συνιστά προδοσία. Θα είμαστε επικατάρατοι εάν δεν αγωνιστούμε υπέρ του έθνους μας ενάντια στην εξελισσόμενη προδοσία.Με έναν μόνο όρο θα μπορούσαμε να μείνουμε στο Ευρώ. Να γίνουμε όλοι ισότιμοι πολίτες μίας Ευρωπαϊκής κοινωνίας με κοινή δημοσιονομική πολιτική και όχι ανάπηροι ουραγοί μιας ανταγωνιστικής αγοράς.
Μέχρι τότε:
Ναι στον Οβολό, Ναι στη Μνά, Ναι στο Τάλαντο, Ναι στη Δραχμή, Ναι στο Εθνικό Νόμισμα, Ναι στην Ανεξαρτησία μας.
* Σπύρος Λαβδιώτης “Χρειαζόμαστε ένα νέο Σόλωνα – Σεισάχθεια” εκδόσεις Κάκτος, Αθήναι 2011

Πώς έγινα χριστιανός (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος)

 

Ο Τιμόθεος Ουίλσον είχε την παρακάτω συνέντευξη με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη του Σουρόζ κ. Αντώνιο Μπλουμ.
Τ.Ο.:Πότε γίνατε Χριστιανός; Υπήρξε στη ζωή σας καμιά συγκεκριμένη στιγμή μεταστροφής;
Α.Μπλούμ: Αυτό έγινε σε διάφορα στάδια. Μέχρι τα μέσα της εφηβικής μου ηλικίας ήμουνα ένας άπιστος και επιθετικά αντιεκκλησιαστικός. Δεν γνώριζα το Θεό, δεν νοιαζόμουνα γι’ Αυτόν και μισούσα καθετί σχετικό με την ιδέα του Θεού.

Τ.Ο.: Και όλα αυτά, παρά τα «πιστεύω» του πατέρα σας;
Α.Μπλούμ: Ναι, γιατί μέχρι τα δεκαπέντε μου χρόνια η ζωή μας ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ζούσαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Εγώ ήμουνα εσωτερικός σε ένα σχολείο που ήταν πολύ αυστηρό, βίαιο θα έλεγα. Όλα τα μέλη της οικογένειας μου ζούσαν σε διαφορετικά σημεία του Παρισιού. Μόνο όταν έγινα περίπου δεκατεσσάρων χρόνων συγκεντρωθήκαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη και αυτό ήταν μια πραγματική ευτυχία, μια ευλογία. Ήταν κάπως ασυνήθιστο να σκεφτεί κανείς ότι, σε κάποιο σπίτι μιας συνοικίας του Παρισιού, μπορούσε να βρει μια τέλεια ευτυχία, και όμως αυτό συνέβαινε. Τότε για πρώτη φορά, μετά την επανάσταση, αποκτούσαμε σπίτι.
Πρέπει όμως να πω πως, πριν από όλα αυτά, συνέβηκε κάτι που με είχε προβληματίσει πάρα πολύ. Ήμουνα περίπου έντεκα χρόνων, όταν με έστειλαν σε μια κατασκήνωση αγοριών. Εκεί συνάντησα έναν ιερέα που θα ήταν περίπου τριάντα χρόνων. Κάτι απ’ αυτόν τον άνθρωπο μου τράβηξε την προσοχή. Είχε αγάπη που την σκορπούσε στον καθένα από μας. Αυτή δε η αγάπη του δεν είχε σχέση με το αν είμαστε καλοί, και δεν άλλαζε όταν είμαστε κακοί. Μπορούσε να μάς αγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει κάτι τέτοιο. Είχα φίλους που μ’ αγαπούσαν στο σπίτι, αλλά αυτό το έβρισκα φυσικό. Τέτοιο είδος αγάπης δεν είχα συναντήσει ποτέ. Την εποχή εκείνη δεν προσπάθησα να δώσω καμιά εξήγηση σ’ αυτό. Απλά βρήκα σ’ αυτόν τον άνθρωπο κάτι που με προβλημάτιζε και ταυτόχρονα μου άρεσε πολύ. Μόνο μετά από χρόνια, όταν πια ήρθα σε επαφή με το Ευαγγέλιο, σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος, αγαπούσε με μια αγάπη που ήταν πέρα από τον ίδιο. Δηλαδή μοιραζόταν μαζί μας τη θεία αγάπη. Ή, αν προτιμάτε, η αγάπη ήταν τόσο βαθιά και πλατιά, με τέτοια ανοίγματα ώστε, μπορούσε να αγκαλιάσει όλους μας, είτε μέσα από τον πόνο είτε μέσα από τη χαρά, αλλά πάντα μέσα στην ίδια και μοναδική αγάπη. Αυτή η εμπειρία, νομίζω, ήταν η πρώτη βαθιά πνευματική εμπειρία που είχα.
Τ.Ο.: Τι έγινε μετά από αυτό;
Α.Μπλουμ: Τίποτε. Γύρισα στο σχολείο όπου ήμουνα εσωτερικός και όλα συνεχίστηκαν όπως πριν, μέχρι την στιγμή που βρεθήκαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Ζώντας με την οικογένειά μου, όπως είπα, γεύτηκα την πλήρη ευτυχία, αλλά τότε συνέβηκε κάτι το τελείως απροσδόκητο.Ξαφνικά ανακάλυψα ότι η ευτυχία, αν δεν έχει κάποιο σκοπό, γίνεται ανυπόφορη. Δεν μπορούσα, λοιπόν, να δεχτώ μια άσκοπη ευτυχία. Για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες και να υποφέρεις τα βάσανα αποβλέπεις σε κάτι που είναι πέρα από αυτά. Εγώ όμως δεν έβρισκα κάποιο νόημα, ούτε πίστευα σε κάτι, γι’ αυτό η ευτυχία μου φαινόταν ανούσια. Έτσι αποφάσισα πως έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου μια προθεσμία- ένα χρόνο τουλάχιστο -; να ανακαλύψει αν η ζωή είχε ή όχι κάποιο νόημα. Αν στο διάστημα αυτού του χρόνου δεν θα έβρισκα κανένα νόημα ζωής, είχα αποφασίσει να μη συνεχίσω να ζω, να αυτοκτονήσω.
Τ.Ο.: Και πώς βγήκατε από αυτήν την κατάσταση της άσκοπης ευτυχίας;
Α.Μπλουμ: Άρχισα να ψάχνω για κάποιο άλλο νόημα ζωής πέρα από κείνο που μπορούσα να βρω μέσα στις σκοπιμότητες. Το να σπουδάζει κανείς να γίνει χρήσιμος στη ζωή ήταν κάτι που δεν με συγκινούσε καθόλου. Όλη η ζωή μου μέχρι τώρα είχε συγκεντρωθεί σε άμεσους σκοπούς και ξαφνικά όλα αυτά βρέθηκαν άδεια, χωρίς κανένα νόημα.Ένιωσα μέσα μου κάτι το δραματικό και καθετί γύρω μου μού φαινόταν μικρό και ανόητο.
Πέρασαν μήνες και τίποτε στον ορίζοντα, νόημα δεν φάνηκε πουθενά! Μια μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής- ήμουνα τότε μέλος της Ρωσικής οργάνωσης νέων στο Παρίσι- ένας από τους υπεύθυνους οργάνωσης με πλησίασε και μου είπε: «Καλέσαμε κάποιον ιερέα να σάς μιλήσει. Έλα και συ στη συγκέντρωση». Εγώ απάντησα με έντονη αποδοκιμασία ότι δεν θα πήγαινα να τον ακούσω. Δεν είχα ανάγκη την Εκκλησία. Δεν πίστευα στο Θεό. Δεν ήθελα να χάσω τον καιρό μου με κάτι τέτοια. Ο υπεύθυνος χειρίστηκε αρκετά έξυπνα το θέμα. Μου εξήγησε ότι όλα τα μέλη της ομάδας μας είχαν αντιδράσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και θα ήταν πολύ άσχημο αν, ούτε ένας, δεν παρακολουθούσε την όμιλία του.
«Μην προσέχεις», είπε ο υπεύθυνος, «δεν με ενδιαφέρει αυτό, μόνο έλα, κάθισε εκεί, για μια τυπική παρουσία». Ε! μέχρι σ’ αυτό το σημείο, ήμουνα πρόθυμος να φανώ νομοταγής στη νεανική μας οργάνωση. Έτσι πήγα στην ομιλία και έμεινα μέχρι το τέλος. Δεν είχα σκοπό να προσέξω. Τα αυτιά μου όμως έπιαναν μερικές φράσεις που με αγανακτούσαν περισσότερο. Ο Χριστός και ο Χριστιανισμός παρουσιάστηκαν μπροστά μου τόσο διαφορετικά απ’ ότι εγώ πίστευα, που ήθελα βαθύτατα να τα αποκρούσω. Όταν τελείωσε η ομιλία έτρεξα στο σπίτι με έντονη την επιθυμία να ελέγξω αν ήταν αλήθεια όλα αυτά που είπε ο ομιλητής. Ρώτησα τη μητέρα μου αν είχε ένα Ευαγγέλιο να μου δώσει. Ήθελα πολύ να διαπιστώσω αν το Ευαγγέλιο θα συμφωνούσε με την τερατώδη εντύπωση που μου δημιούργησε η ομιλία. Δεν περίμενα τίποτα καλό από την ανάγνωση αυτή και έτσι μέτρησα τα κεφάλαια των τεσσάρων Ευαγγελίων, ώστε να είμαι σίγουρος ότι διαβάζω το συντομότερο. Δεν ήθελα να χάσω άδικα το χρόνο μου. Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω το Ευαγγέλιο του Μάρκου.
Ενώ διάβαζα τα πρώτα κεφάλαια του κατά Μάρκον Ευαγγελίου και πριν φτάσω στο τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι, στην άλλη άκρη του γραφείου μου, υπήρχε κάποιος. Η βεβαιότητα ότι αυτός ο «Κάποιος» ήταν ο Χριστός που στεκόταν εκεί παράμερα, ήταν τόσο έντονη ώστε ποτέ έως τώρα δεν με έχει εγκαταλείψει.
Το γεγονός αυτό υπήρξε πραγματικά η αποφασιστική μου καμπή. Αφού ο Χριστός ήταν ζωντανός και εγώ είχα ζήσει την Παρουσία του, μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι αυτό που το Ευαγγέλιο έλεγε για τη Σταύρωση του Προφήτη της Γαλιλαίας, ήταν αλήθεια και ότι ο εκατόνταρχος είχε δίκαιο όταν είπε: «Αληθώς Υιός Θεού εστί». Μέσα, λοιπόν, στο φως της Ανάστασης μπορούσα να διαβάσω με βεβαιότητα την ιστορία του Ευαγγελίου, ξέροντας πολύ καλά ότι καθετί έκρυβε μέσα του αλήθεια. Και αυτό, γιατί το απίστευτο γεγονός της Ανάστασης ήταν για μένα πιο βέβαιο από κάθε άλλο γεγονός της ιστορίας.Την ιστορία πρέπει να την πιστέψω, την Ανάσταση την έμαθα από προσωπικό γεγονός.
Καθώς βλέπετε, δεν ανακάλυψα το Ευαγγέλιο αρχίζοντας από την αρχή με το αρχικό μήνυμα του Ευαγγελισμού και δεν ξετυλίχθηκε μπροστά μου σαν μια ιστορία την οποία κανείς μπορεί να πιστέψει ή όχι. Η αλήθεια του Ευαγγελίου, για μένα, άρχισε με ένα γεγονός που παραμέρισε όλα τα προβλήματα απιστίας, ακριβώς γιατί ήταν μια άμεση και προσωπική εμπειρία.
Τ.Ο.: Αυτή η τόσο έντονη εμπειρία που είχατε, παρέμεινε σε όλη σας τη ζωή; Δεν υπήρξε κάποια εποχή που να αμφιβάλλετε για την πίστη σας;
Α.Μπλουμ: Βεβαιώθηκα απόλυτα ότι ο Χριστός είναι ζωντανός και ότι μερικά πράγματα υπάρχουν αναμφίβολα. Φυσικά δεν πήρα σε όλα απαντήσεις, αλλά έχοντας ζήσει αυτή τη μεγάλη εμπειρία, ήμουν πια βέβαιος ότι μπροστά μου υπήρχαν απαντήσεις, οραματισμοί, δυνατότητες. Αυτό ακριβώς σημαίνει για μένα πίστη. Από τη μια, δηλαδή, να μην αμφιβάλλει κανείς έτσι που να έχει μέσα του σύγχυση και περιπλοκές, από την άλλη όμως να διερωτάται με σκοπό να ανακαλύψει το πραγματικό νόημα της ζωής. Να έχεις, δηλαδή, αυτό το είδος της αμφιβολίας που σε κάνει να θέλεις να ρωτάς, να ανακαλύπτεις όλο και περισσότερο, να θέλεις διαρκώς να ερευνάς.

Αν δεν σου φτάνει μια σκληρή προσευχή; *

   http://kafsokaliva.blogspot.com/

Γιώργος  Κουτσοδιάκος

   Οι μαθητές του Χριστού  αφού έχουν γίνει αυτόπτες μάρτυρες πολλών θαυμαστών ενεργειών, βρίσκονται λίγο μετά από την Μεταμόρφωσή. Δυο εξ αυτών του προτείνουν  σύμφωνα και με την εξουσία που τους έχει δοθεί, να προσευχηθούν  ώστε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να κάψει τους  «απειθείς» Σαμαρείτες. 2 Θέλανε να ευχαριστήσουν το Χριστό, να του κάνουν μια χάρη και να τον βγάλουν από μια δύσκολη θέση. Σαν καλοί μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης και εφόσον δόθηκε και σε αυτούς η ίδια  εξουσία στην προσευχή σαν τους προφήτες του Ισραήλ, 3  θεωρούν ότι μπορούν να προσεύχονται και να  ζητάνε τα αυτονόητα  κάτι σαν πνευματικά  δικαιώματα επάνω στον Χριστό.

Το  Ευαγγέλιο του Λουκά όμως συνεχίζει με κάποιες  προϋποθέσεις μαθητείας που τους βάζει ο Χριστός και φτάνει μέχρι το σημείο εκείνο που τον ακούνε να προσεύχεται. Καθώς  ολοκληρώνει την προσευχή Του,  μαζεύονται ξανά γύρω του και του ζητάνε το εξής : «Κύριε, δίδαξέ μας πώς να προσευχόμαστε». 4  Οι μαθητές μετά από τις ένδοξες πνευματικές τους επιδόσεις,  επιθυμούν να μάθουν τελικά, τι είναι  η προσευχή. Αυτοί που νόμιζαν μέχρι εκείνη την στιγμή ότι κατείχαν την προσευχή ως εξουσία επάνω σε δαιμόνια, ανθρώπους, τροφές και ζώα.

Αυτή τη  δεύτερη  φορά, δεν του θέτουν το αρχικό ερώτημα για τον αν θέλει να του κάνουν μια ακόμα χάρη ή να θαυματουργήσουν  εκ μέρους Του ή στο όνομά Του, έτσι, για να τον ευχαριστήσουν που τους έδωσε την  εξουσία του «δεσμείν και λύειν». Και ζητούν ακριβώς το αντίθετο,  να τους λύσει από τις τραγικές βεβαιότητες των σχεδόν δαιμονικών προσευχών τους που  δεν ξέρουν ακόμα  ποιανού πνεύματος είναι.

Οι μαθητές δεν ζητάνε να μάθουν μόνο πως προσεύχεται ο Κύριος τους  ώστε να προσεύχονται και αυτοί ορθά  στο μέλλον, αλλά  ζητάνε να τον γνωρίσουν καλύτερα. Ο ενθουσιασμός από τα (ιερ)αποστολικά  τρεχάματα, τους οδήγησε στην    λησμονιά του  ποιος είναι τελικά ο Χριστός για τους ίδιους  μα και για τους άλλους.  Ουσιαστικά μέσα από το αίτημα  αυτό της ορθής προσευχής, οι μαθητές επιθυμούσαν βαθιά να γνωρίσουν (να γνωρίζουν αδιάκοπα) τον Κύριο τους` σε μια γνωριμία που  δεν θα  έχει τέλος. Και είναι εκεί, στα  έσχατα της, στο φτάσιμό της, όπου  η Εκκλησία θα γνωρίζει αιώνια τον Χριστό, εμπλουτίζοντας  κάθε φορά και με  νέα λόγια την δοξολογία της στην Βασιλεία Του, σε μια αιώνια γνωριμία  μαζί Του. Το πρόβλημα των μελλών του Σώματος παραμένει να είναι  το είδος της προσευχής. Ιδιαίτερα όταν στην  προσευχή   δεν γίνεται πάντα φανερό ποιανού πνεύματος είναι.

Δεν αποκαλύπτουμε συχνά  και με την ίδια ευκολία τις προθέσεις μας, τους λογισμούς μας, σχεδόν  εξομολογητικά όπως και  οι πρώτοι μαθητές στον Χριστό. Υπάρχουν στιγμές που αναπαυόμαστε στις πολύωρες προσευχές μας. Άλλες φορές έχουμε κατά νου, έναν  κατάλογο ονομάτων  που  καταφέρνουμε και μνημονεύουμε, ανατριχιάζοντας  από την χαρά μας μόλις ψυλλιαστούμε  ότι ακούστηκε μόνο η δική μας  προσευχή στο αίτημα του τάδε.   Μπορεί ακόμα να έχουμε και «πληροφορία» για το τι θα ήταν το καλύτερο για τον καθέναν.

Γνωρίζοντας και εμείς καλά  την Αγία Γραφή όπως οι αρχικοί  μαθητές Του, θεωρούμε ότι δεν πέφτουμε  πλέον σε λάθος ή σε σκληρές προσευχές όπως ο  λαός Ισραήλ και δεν  ζητάμε να ανοίξει η γη να καταπιεί κανέναν μα ούτε και να πέσει φωτιά από τον ουρανό.

Αν όμως κάποιος  προσεύχεται   για την μακροημέρευση του άλλου ή για να τον ευλογήσει με κάθε πνευματικό και υλικό αγαθό, είναι βέβαιο ότι εύχεται ορθά και όχι σκληρά; Ακόμα και όταν κάποιος νιώθει σαν βάρος επάνω του το χρέος να προσευχηθεί (επειδή είναι εντολή του Χριστού) για τον εχθρό του και  για αυτόν που του κάνει πραγματικά δύσκολη τη ζωή,  δεν ασφαλίζει καμιά σιγουριά αγάπης.

Μήπως μια ευχή ή ένα κλάμα μπορούν να ελκύσουν και να συγκινήσουν την χάρη του Θεού ώστε να κάνει μαγικά τους άλλους ή τον προσευχόμενο δοχείο της αγάπης; Γιατί, όταν ο  προσευχόμενος εύχεται να αγαπήσει  τους «εχθρούς»  του, είναι σαν  να εύχεται να  αποκτήσει νέους «εχθρούς» και αναπάντεχα, το πρόβλημα και ο «εχθρός»,  να  παρουσιάζονται  μπροστά  του μέσα σε έναν τέτοιο ασκητικό ρεαλισμό, ώστε να τον φέρνουν αντιμέτωπο με το πρόβλημα για να το λύσει όπως εκείνος νομίζει καλύτερα ή  εκπληρώνοντας  την Ευαγγελική εντολή με ό,τι κουράγιο θα του έχει απομείνει.

Οι  αγαθές  μας προθέσεις στην προσευχή δεν είναι  ούτε ορατές αλλά ούτε και πάντα αληθινές. Εξάλλου ο δρόμος για την κόλαση του αδελφού μας μπορεί να είναι στρωμένος με τις πιο αγαθές μας προθέσεις στην προσευχή. Το πλησίασμα των πρώτων μαθητών ήταν να γνωρίσουν πώς να προσεύχονται, κοντολογίς, να γνωρίσουν τον ίδιο τον Χριστό. Ο καημός της Εκκλησίας παραμένει ο ίδιος με αυτόν  της πρώτης μαθητικής κοινότητας και ίσως με μια ακόμα προσθήκη : Κύριε δεν ξέρουμε καθόλου να προσευχόμαστε!

Αν δεν είναι αυτός ο καημός κάθε μέλους του Σώματός Του τότε θα αρχίσουμε να μπερδεύουμε την θεολογία μας με  εκείνες τις θεολογίες των  σύγχρονων «χαρισματικών»  ομάδων που  ισχυρίζονται ότι όχι μόνο ανοίξανε στον Χριστό την πόρτα της καρδιάς  τους  όταν τους την  χτύπησε  και  μάλιστα με σχετική ευκολία, αλλά φαίνεται να τον κλειδαμπαρώσανε για τα καλά εκεί μέσα μετατρέποντας την σε δεσμωτήριο Του, έτσι  ώστε  να μην διανοηθεί  καν να περάσει έξω  τα σύνορα τους. Έτσι, αντί για ένα ζεστό και ολόφρεσκο δείπνο μαζί Του υπάρχει περίπτωση να οδηγηθούμε σε ένα κρύο και μπαγιάτικο φαγητό που θα σαπίζει και θα αφήνει πεινασμένους ένα πλήθος ανθρώπων.

Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε τελικά ότι η προσευχή μας δεν θα είναι  κάτι σαν καταστροφική φωτιά για τον άλλον. Ούτε μπορούμε σαν άλλη σέκτα να βάζουμε αιτήματα-διλλήματα  στον Χριστό επιστροφής των «αποστατών» μας, με την τελεσίδικη όμως προϋπόθεση να τους επαναφέρει πίσω κοντά μας, ακόμα και ανάπηρους. Ακόμα και τα ευφρόσυνα ή ευλογημένα δάκρυα μπορούν να μετατραπούν  μοιραία σε κροκοδείλια  για τον αποδέκτη της προσευχής μας. Και εκεί που ευχόμαστε για την μακροημέρευση του, να θλιβόμαστε που σκάει από υγεία.

Το στοίχημα στην  προσευχή της Εκκλησίας είναι η άγνοια της στο τι είναι προσευχή. Πολλές σύγχρονες  χριστιανικές ομάδες αναρωτιούνται γιατί διαρκώς στην Λειτουργική προσευχή της η Εκκλησία  ζητάει  αδιάκοπα το έλεος Του και γιατί τα μέλη της κολλάνε  μόνο σε μια σύντομη μονολόγιστη ευχή στην καθημερινότητα τους. Ποιος ξέρει; Ίσως  γιατί δεν γνωρίζουν κάτι  άλλο να προσευχηθούν. Ίσως  μέσα σε αυτήν την ευλογημένη άγνοια να μπορεί ακόμα να συναντιέται η Εκκλησία με τον Χριστό και είναι τότε που μπορεί και  αφήνει ελεύθερο το Άγιο Πνεύμα να κινείται  στην λειτουργική προσευχή της και στην προσευχή κάθε μέλους της.

Κύριε, δεν γνωρίζουμε πώς να προσευχόμαστε και ίσως αυτό να είναι που μας σώζει από τις σκληρές προσευχές μας και γλυτώνει και Εσένα από τις τραγικές υποδείξεις μας. Αν δεν μπορούμε να  καταλάβουμε  τις σκληρές  προσευχές μας, τότε πως μπορούμε να δηλώνουμε  Σώμα Σου;

* Στίχος από το τραγούδι «δεν χωράς πουθενά» του  συγκροτήματος  Τρύπες στον δίσκο τους «εννιά πληρωμένα τραγούδια».

1.  (Άρθουρ Ρεμπώ, «μια εποχή στην κόλαση», σελ. 103, εκδ. Γραβριηλίδης)

2.  (Λουκάς 9: 53-55)

3.  (Β ΄ Βασιλέων 1:10)

4.  (Λουκάς 11:1)