Σταθμοί στην πνευματική ζωή κάθε Ορθόδοξου Χριστιανού

LOCKHEART WORLD

Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ: Να έχουμε σταθερή πίστη στον Θεό, την πίστη αυτή που έχει το μικρό και απονήρευτο παιδί προς τον πατέρα του. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει στο μικρό παιδί όταν βγαίνει στην μικρή του κοινωνία και δεν ακούει τις συμβουλές του πατέρα του, και τότε θα εννοήσουμε πόσο πολύ πρέπει απεριέργως να υπακούμε στις άγιες και σωτήριες εντολές του ουρανίου μας Πατέρα, ο οποίος "πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" (θέλει να σωθούν και να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια όλοι οι άνθρωποι" - φράση από την Αγ. Γραφή).

ΠΕΡΙ ΠΛΑΝΗΣ: Όποιος νομίζει ότι από το νηπιαγωγείο μπορεί να πάει στο Πανεπιστήμιο σε μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς την βοήθεια δασκάλου πλανάται από την υπερηφάνεια. Πολύ περισσότερο πλανάται αυτός που νομίζει ότι κατανοεί τις Γραφές και την πνευματική ζωή χωρίς πολύχρονη μελέτη και πράξη υπό την διδασκαλία πνευματικού πατέρα.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ: Κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές και όσο πιο συχνά μπορούμε. Οι άντρες στα δεξιά και οι γυναίκες στα αριστερά, πάντοτε ευπρεπώς ντυμένοι αμφότεροι· "ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι ού το σκάνδαλον έρχεται" (=αλίμονο σ' εκείνον, απ' τον οποίο προκαλείται σκάνδαλο - φράση απ' το ευαγγέλιο).

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Μετάνοια σημαίνει ανανέωση του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματικής παρηγοριάς. Μετάνοια σημαίνει σκέψη αυτοκατάκρισης· αμεριμνησία για όλα τα άλλα και μέριμνα για την σωτηρία του εαυτού μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα της ελπίδος και αποκήρυξη της απελπισίας. Μετανοών σημαίνει κατάδικος απηλλαγμένος από αισχύνη. Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριο, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματά μας. Μετάνοια σημαίνει καθαρισμός της συνειδήσεως.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Όποτε αισθανόμαστε πνευματική ανάγκη ["Νεκρός": όχι μόνο τότε, γιατί αν είμαι άσχετος (όπως είμαστε οι περισσότεροι) μπορεί να μη νιώσω ποτέ την "ανάγκη" να εξομολογηθώ - είτε νιώθω είτε όχι, ΕΧΩ ανάγκη για εξομολογηση. Οι λόγοι εδώ]. Την ψυχή που συνηθίζει να εξομολογείται, η σκέψη της εξομολογήσεως την συγκρατεί σαν χαλινάρι και δεν την αφήνει να αμαρτήσει. Αντιθέτως τις αμαρτίες που δεν σκέπτεται κανείς να τις εξομολογηθεί, συνεχώς σαν σε σκοτάδι τις διαπράττει χωρίς φόβο Θεού.

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Όσο το δυνατόν συχνότερα, και πάντοτε μετά από ευλογία του πνευματικού μας πατέρα, αφού καθαρίσουμε την συνείδησή μας με την ειλικρινή εξομολόγηση σε αυτόν, γνωρίζοντας ότι ο Κύριος ερευνά νεφρούς και καρδίας.

ΕΥΡΕΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ: Ο καθένας μας έχει χρέος να ψάξει και να βρει άγιο πνευματικό πατέρα ["Νεκρός": διευκρινίζω ότι το κατάλληλο είναι να έχουμε έναν έμπιστο, ταπεινό και ορθόδοξο πνευματικό πατέρα· δε χρειάζεται να ψάξουμε για "άγιο" = θαυματουργό κ.λ.π., γιατί μια τέτοια επιθυμία μπορεί να προέρχεται από εγωισμό (ότι δηλ. ο απλός παπάς της ενορίας "δε μου κάνει", αλλά θέλω ΕΝΑ ΑΓΙΟ για να Με εξομολογήσει, λες κι είμαι κάτι το ιδιαίτερο από τις γιαγιούλες που εξομολγούνται σ' αυτόν π.χ.!!!) και μας οδηγήσει σε ψευτοαγίους]. Να σκεφτούμε τον ζήλο και την θέληση που έχουμε προκειμένου να βρούμε έναν καλό γιατρό όταν πάσχουμε από σοβαρή σωματική ασθένεια· περισσότερο ζήλο και θέληση να δείξουμε για την εύρεση του γιατρού των ψυχικών μας ασθενειών, γιατί τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Εκείνος ο οποίος αληθινά και ταπεινά, μετά πολλής προσευχής ζητεί για τον εαυτό του οδηγό στις οδούς της Θείας ζωής με κύριο σκοπό να εξασφαλίσει την σωτηρία του, αυτός, κατά τον λόγο του Χριστού "ζητείτε, και ευρήσετε", θα εύρη αυτόν.

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ: Η οδός η απάγουσα εις την ζωήν. Υπακοή σημαίνει: ενταφιασμός της ιδικής μας θελήσεως και ανάσταση της ταπεινώσεως. Υπακοή σημαίνει, ενέργεια χωρίς εξέταση, θάνατος εκούσιος, ζωή χωρίς περιέργεια, αμεριμνία για κάθε σωματικό κίνδυνο, αμεριμνία για το τι θα απολογηθής στον Θεό, να μη φοβάσαι τον θάνατο, να ταξιδεύεις στην θάλασσα χωρίς κίνδυνο, να οδοιπορείς στην ξηρά ξέγνοιαστα σαν να κοιμάσαι. Υπακοή σημαίνει να αποθέσουμε την δική μας διάκριση στην πλούσια διάκριση του πνευματικού μας πατέρα. Η συνείδησή μας ας είναι καθρέπτης της υπακοής μας, και αυτό είναι αρκετό.

Η ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΜΑΣ: Να προσέχουμε την ενδυμασία μας να είναι σωστή και σεμνή, διότι ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι' ού το σκάνδαλον έρχεται.

ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ: Η φιλαργυρία είναι προσκύνηση των ειδώλων και θυγατέρα της απιστίας· αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι περί τα λοιπά επιθυμίαι εισπορευόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον και άκαρπος γίνεται.

ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑ: Ού γαρ εστιν η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις. Γαστριμαργία είναι η υποκριτική συμπεριφορά της κοιλιάς, η οποία ενώ είναι χορτασμένη, φωνάζει πως είναι άδεια. Γαστριμαργία είναι μια απάτη των οφθαλμών. Ο χορτασμός από φαγητά είναι πατέρας της πορνείας· η θλίψη της κοιλιάς είναι πρόξενος της αγνότητας.

ΝΗΣΤΕΙΑ: Απαραιτήτως κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και όποτε ορίζει η Αγία μας Εκκλησία. Να προσέχουμε να μην νηστεύουμε στα μάτια των ανθρώπων, γιατί δεν έχουμε μισθό από τον Κύριό μας. [Δες και εδώ]

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ: Να νηστεύουμε με τον οφθαλμό μας ώστε να μη κοιτάει τα προσωρινά κάλλη (και γίνει αιτία να χάσουμε τα αιώνια), τα αισχρά και αντίχριστα και ψυχοβλαβή βιβλία· να νηστεύουμε με το στόμα μας ώστε να βγαίνει μόνο αγαθός λόγος· να νηστεύουμε με το αυτί μας ώστε να μην ακούει κατακρίσεις, κακολογίες, αισχρολογίες και κάθε τι το ψυχοφθόρο· να νηστεύουμε με τα πόδια μας ώστε να μη μας οδηγούν σε ψυχοφθόρα μέρη, θεάματα και ακούσματα· να νηστεύουμε με τα χέρια μας από την κλοπή και την αμαρτωλή ψηλάφιση.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ: Το στόμα μας πρέπει να είναι καθαρό από τη βλασφημία, την κατάκριση, το ψεύδος, τον δόλο, την πονηρία, την αισχρολογία, την αργολογία και την πολυλογία ταυτόχρονα όμως τα λόγια μας να είναι εποικοδομητικά και παρήγορα, καθώς τα εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον.

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ: Η υπερηφάνεια είναι απώλεια του πλούτου και των ιδρώτων των πνευματικών. Πάντοτε να έχουμε τον οφθαλμό μας στραμμένο σε αυτή την τρίβολο άκανθα. Μας λένε οι ʼγιοι πατέρες ότι ένα πράγμα ταπεινώνει την υπερηφάνεια: η διαρκής και ειλικρινής κατηγορία του εαυτού μας ενώπιον του Κυρίου.

ΠΡΑΟΤΗΤΑ: "Μάθετε απ’ Εμού, ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών" (Ιησούς Χριστός). Η πραότητα είναι συνεργός στην υπακοή, οδηγός στην αδελφοσύνη, χαλινός της μανίας, κόψιμο του θυμού, μίμηση του Χριστού, ιδιότητα των Αγγέλων, δεσμός των δαιμόνων, ασπίδα κατά της πικρής οργής.

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ: Εταπεινώθην και έσωσέ με συντόμως ο Κύριος. Όσοι επιζητούμε την ταπεινοφροσύνη ας μη παύουμε να εξετάζουμε και να ανακρίνουμε τους εαυτούς μας. Και όταν αισθανόμαστε με την καρδιά μας ανώτερον σε όλα τον πλησίον, τότε είναι κοντά μας το εκ Θεού δώρο της ταπεινοφροσύνης.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ: "Aγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν". "Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς" (Ιησούς Χριστός).

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ: Έχουμε χρέος να κάνουμε ελεημοσύνη για να ανακουφίζονται οι πάσχοντες συνάνθρωποί μας· έκαστος καθώς προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης· ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Να το κάνουμε σωστά και συχνά και με πολλή ευλάβεια.

ΣΤΑΥΡΟΣ: Εάν έχουμε κάτι κρεμασμένο στο λαιμό μας, αυτό πρέπει να είναι μόνο ο Σταυρός.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ: Πάντοτε πρό και μετά του φαγητού επικαλούμαστε την ευλογία του Θεού.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: Να μπει στη ζωή μας η πρωινή και βραδυνή προσευχή και η αδιάλειπτη ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με" [για την οποία δες Το καλάθι του μοναχού, γεμάτο νερό, αλλά & εδώ]. "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν". Να προσέχουμε να μην προσευχόμαστε στα μάτια των ανθρώπων, γιατί δεν έχουμε μισθό από τον Κύριό μας.

ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ: Να έχουμε κομποσχοίνι στο χέρι μας (από τον πνευματικό μας πατέρα) και να λέμε την ευχή του Κυρίου σε κάθε κόμπο κρατώντας το κομποσχοίνι με το αριστερό μας χέρι (ώστε με το δεξί να μπορούμε να κάνουμε τον Σταυρό μας): πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ: Να μάθουμε να μελετάμε καθημερινά την Αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία της Εκκλησίας μας και τα δυσερμήνευτα χωρία να τα συζητάμε με τον πνευματικό μας πατέρα· ουκ αποστήσεται η Βίβλος του Νόμου τούτου εκ του στόματός σου, και μελετήσεις εν αυτώ ημέρας και νυκτός, ίνα ειδής ποιείν πάντα τα γεγραμμένα. Να αποφεύγουμε τα βιβλία των "σοφών" του αιώνος τούτου γιατί η σοφία του κόσμου μωρία τω Θεώ εστί.

ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΜΑΣ: Πάνω από το προσκέφαλό μας δεν έχουν θέση άλλα πρόσωπα παρά μόνο ο Χριστός, η Παναγία και οι προστάτες άγιοι.

ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ: Να μη λείπει από την οικογένεια το εικονοστάσι και να το φροντίζουμε: "τους δοξάζοντάς Με δοξάσω" (λόγια του Θεού, από την Αγία Γραφή).

ΚΑΝΤΗΛΙ-ΘΥΜΙΑΜΑ: Μεγάλη είναι η ευλογία του Θεού στη ζωή μας, αν ανάβουμε το καντήλι στα εικονίσματα και θυμιάζουμε καθημερινά: έντειλαι τοις υιοίς Ισραήλ, και λαβέτωσαν σοι έλαιον ελάϊνον καθαρόν κεκομμένον εις φως, καύσαι λύχνον δια παντός· εν παντί τόπω θυμίαμα προσάγεται τώ ονόματί Μου.

Η ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΟΡΤΗ: Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία με την ιερή Εξομολόγηση, τον Εκκλησιασμό μας, τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία και τη μελέτη της ζωής του Αγίου μας.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ: Όλοι μας πρέπει να μάθουμε να ψέλνουμε (με πολλή ευλάβεια) όσο το δυνατό περισσότερους εκκλησιαστικούς ύμνους· ψάλατε τω Θεώ ημών, ψάλατε. Ψάλατε τω Βασιλεί ημών, ψάλατε. Ψάλατε συνετώς.

ΤΑ ΔΩΡΑ ΜΑΣ: Να φροντίζουμε, ώστε όποτε κάνουμε κάποιο δώρο να είναι πνευματικό και ωφέλιμο.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ: Δεν δεχόμαστε επισκέψεις αιρετικών (χιλιαστών, προτεσταντών και άλλων) γιατί είναι άσπονδοι εχθροί της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος. Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέρα και τον Υιόν έχει. Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ού φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.

ΜΑΣΟΝΟΙ: "Ού δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά" (δε γίνεται να υπηρετείτε και το Θεό και το χρήμα - λόγια του Ιησού Χριστού). Να μένουμε μακρυά από αυτούς όπως από την φωτιά, γιατί είναι υπηρέτες του σατανά, έχοντας υπόψιν τα λόγια του Κυρίου: ουδείς έρχεται πρός τόν Πατέρα εί μή δι’ Εμού, βρίσκει στους μασόνους πλήρη εφαρμογή. ["Νεκρός": λίγα αλλά σημαντικά περί μασονίας εδώ].

Η ΖΩΗ ΜΑΣ: "Λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς" (να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, ώστε να δουν τα καλά έργα σας και να δοξάσουν τον ουράνιο Πατέρα σας - λόγια του Χριστού).

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ: Έσεσθε αγιοι, ότι αγιος είμι Εγώ Κύριος. Να γίνουμε αγιοι και να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ώ πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, σύν τω ανάρχω Αυτού Πατρί, και τω Παναγίω, και αγαθώ, και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου

ΠΗΓΗ: Pentapostagma

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων. Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό! Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θαπεριφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι’ αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν.

Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή του. Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και καλοπερνάς σ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού. Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα

Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.

Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.

Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται.

Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του. Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο, δεν άγγιξαν τα παιδιά.

Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυό του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά.

Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία. Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δυό εξοχικά, τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά.

Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε. Επίσης, μας λένε ότι έχουμε παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους.

Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα.

Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι’ αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει.

Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ.

Δεν λέω, όταν έχεις δυό χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς. Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του. Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό. Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα... Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων.

Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες.

πιτσιρικάς, ο άγιος και το λιοντάρι (κινούμενα σχέδια)

 

Επιτέλους μια ελληνική παραγωγή, και στην ελληνική γλώσσα, για τα μικρά παιδιά που δεν ξέρουν να διαβάζουν, αλλά και για τα μεγαλύτερα, που... βαριούνται να διαβάσουν! Δόξα τω Θεώ. Νά 'ναι ευλογημένοι οι συντελεστές...

Απολαύστε το, καθώς και τις άλλες ταινίες κινουμένων σχεδίων στο blog μας και στο YT.
Δες και: Οι άγιοι και τα ζώα.

Χωρίς ...«λαμπρότητα και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια» ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος

 

Ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος  στέλνει το μήνυμα σε όλους εκείνους, που δεν έχουν αντιληφθεί  την κρισιμότητα των καιρών και την οργισμένη σιωπή των «αγανακτισμένων» που ξημεροβραδιάζονται στις πλατείες και επιμένουν με «λαμπρότητα και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια». Έτσι σύμφωνα με ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής, ο  αναρρωνύωνκ. Ιερώνυμος δεν πρόκειται να εορτάσει. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με την ανακοίνωση:«Λόγω της γενικότερης κοινωνικής κατάστασης ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος δεν θα εορτάσει φέτος, ούτε θα δεχθεί ευχές. Την Τετάρτη 15 Ιουνίου ε.ε., ημέρα μνήμης του Οσίου Ιερωνύμου του Πενταγλώσσου, κατά την οποία άγει τα ονομαστήριά του, ο Μακαριώτατος, θα παραστεί στη Θεία Λειτουργία που θα τελεστεί στο Ι. Παρεκκλήσιο του Αποστόλου Ανδρέου, παραπλεύρως της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών»

Επιτροπή Εκκλησίας- Επιτροπή Πολιτείας, σημειώσατε 2

 

Πρεμιέρα της Επιτροπής Διαλόγου-Εκκλησίας σήμερα και ο τίτλος μετά τη συνάντηση θα μπορούσε να ήταν, για την Επιτροπή της Εκκλησίας που μάλλον δεν έμεινε με καλές εντυπώσεις από την επαφή: «Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι», ή «μας είδαν αλευρωμένους και μας πέρασαν για ψάρια». Διαλέγετε και παίρνετε. Και όλοι οι κληρικοί καταλαβαίνουν πού θα οδηγήσουν οι επόμενες συναντήσεις των Επιτροπών.
«Όλοι οι φορείς είναι έτοιμοι να προσφέρουν στον ελληνικό λαό αυτή τη δύσκολη στιγμή, αυτό περιμένουμε και από την Εκκλησία» ζήτησε μετά την πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής Διαλόγου Εκκλησίας – Κράτους  η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, προσθέτοντας ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε θετικό κλίμα με τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. «Συμφωνήσαμε ότι υπάρχει θετικό πνεύμα. Αυτή την εποχή έχει σημασία τι προσφέρεις εσύ στην πατρίδα σου και όχι τι προσφέρει η πατρίδα σου σε σένα» δήλωσε η κ. Διαμαντοπούλου.   Στη συνεδρίαση συμμετείχαν από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος ως εκπρόσωποι ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας, Ευσέβιος, Αντιπρόεδρος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ελασσώνος, Βασίλειος, Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης, Μάρκος Βασιλάκης, Αρχιγραμματέας της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο Θεόδωρος Παπαγεωργίου, Ειδικός Νομικός Σύμβουλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Έφυγε ο φιλέλληνας ταξιδιωτικός συγγραφέας Πάτρικ Λι Φέρμορ -Ο Άνθρωπος της Μάνης

«Ο άνθρωπος της Μάνης», όπως τον αποκαλούσαν αφού επί χρόνια ζούσε στην Καρδαμύλη, σ' ένα σπίτι που σχεδίασε και έχτισε ο ίδιος, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 96 χρονών. Από τα πιο γνωστά έργα του Αγγλο-Ιρλανδού συγγραφέα, ήταν η «Μάνη», η «Ρούμελη», «Τα βιολιά του Σεν Ζακ», «Μεταξύ των Δασών και των Ποταμών», «Ένας καιρός δώρων».

Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ γεννήθηκε το 1915 από γονείς αγγλικής και ιρλανδικής καταγωγής. Ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ηλικία 19 ετών, σ’ ένα καθοριστικό για τη ζωή του ταξίδι που έκανε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Έκτοτε πάντα επέστρεφε στη χώρα μας, και έγραφε γι’ αυτήν. Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ πολέμησε στην Αλβανία, ενώ από το 1941 ως τη Μάχη της Κρήτης, έλαβε μέρος στην κρητική αντίσταση.
«Η αγάπη μου γι’ αυτήν είναι απόλυτη», έλεγε για την Ελλάδα. «Περίπου το 1936 επέστρεψα στην Αγγλία. Οι μήνες που περνούσαν μακριά από την Ελλάδα μου φαίνονταν αβάσταχτοι. Γι' αυτό και το 1941 που μπήκα στα Ιντέλιτζενς Κορπς (Σώματα Μυστικής Ασφάλειας) ζήτησα να επιστρέψω στους Έλληνες που εκείνη την περίοδο αγωνίζονταν στην Αλβανία. Έτσι κι έγινε», διηγόταν. Έζησε σε μοναστήρια του Αγίου Όρους, στη Θράκη, τη Μακεδονία, την Αθήνα και βέβαια την Πελοπόννησο. Μιλούσε άπταιστα ελληνικά.
Έπειτα από τη συντριβή κατά τη Μάχη της Κρήτης, διέφυγε μαζί με συντρόφους του στην Αλεξάνδρεια, έπειτα στο Κάιρο και στη Χάιφα της Παλαιστίνης. Με το μυαλό και την καρδιά του στην Κρήτη, επέστρεψε εκεί το 1942. Μεταμφιεσμένος σε βοσκό, έζησε πάνω από δυο χρόνια στα βουνά οργανώνοντας την αντίσταση, καθώς και την αιχμαλωσία και τη μεταφορά του Γερμανού Διοικητή Στρατηγού Κράιπε. Τιμήθηκε με το Παράσημο Διακεκριμένων Υπηρεσιών το 1944 και το Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1943, ενώ ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Ηρακλείου Κρήτης.
Το 1990 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Βραβεύτηκε πολλές φορές για το συγγραφικό του έργο.
Έτσι κύλησε μια περιπετειώδης ζωή, γεμάτη Ελλάδα, τη μεγάλη αγάπη του Πάτρικ Λι Φέρμορ, που την απέδειξε με κάθε τρόπο.
Το υπουργείο Πολιτισμού, εξέδωσε το ακόλουθο συλλυπητήριο μήνυμα:

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού εκφράζει τη βαθειά θλίψη της για την απώλεια του Patrick Leigh Fermor. Ο Patrick Leigh Fermor, ο μεγαλύτερος ίσως σύγχρονος συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, αγάπησε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα του. Απ’ την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συμμετείχε ενεργά στον αγώνα των ανταρτών στην Κρήτη κατά των Γερμανών κατακτητών, μέχρι σήμερα, που άφησε την τελευταία του πνοή, ο Fermor δεν έπαψε ούτε στιγμή να εμπνέει και να συγκινεί με το συγγραφικό του ταλέντο, την ηθική του ακεραιότητα, την αγάπη του για τη ζωή, τους αγώνες του για τις ανθρωπιστικές αξίες. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις του Fermor ήταν πως «πατρίδα είναι εκεί όπου έχουμε τα βιβλία μας». Η Ελλάδα, η χώρα που ο ίδιος επέλεξε για να ζήσει και να δημιουργήσει, αποχαιρετά σήμερα ένα από τους πιο αξιόλογους πρεσβευτές του Πολιτισμού της σε ολόκληρο τον κόσμο.

πώς ο «ιδιωτικοποιημένος» γιατρός σκότωσε το παιδί του

Mπορεί η αδελφή Πορφυρία, στης οποίας το βιβλίο  «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», αναφέρεται το περιστατικό  που ακολουθεί , να το θεωρεί σαν συμβάν σχετιζόμενο με την ατομική φιλαργυρία του συγκεκριμένου γιατρού, αλλά αυτό δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια καθώς στις ΗΠΑ αν δεν έχεις να πληρώσεις πεθαίνεις στο δρόμο πιο εγκαταλελειμένος και από τα αδέσποτα ζώα , για τα οποία όλο και κάποιο σπίτι θα βρεθεί να τα φιλοξενήσει, να τα ταΐσει ή να τα περιθάλψει....

Νεοφιλελεύθερος ατομικισμός και θεσμική μαμωνολατρεία οδηγούν απευθείας στην μισανθρωπία και τον κανιβαλισμό...
                                  

Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό για να δείτε τι κακό μπορεί να κάνει η προσκόλληση στο χρήμα. Αυτό συνέβη σε μια ξένη χώρα. Το γεγονός αυτό το έζησε και μου του διηγήθηκε στο ταξί μία κυρία. Οδηγώντας σε μία μεγάλη λεωφόρο, μπροστά στα μάτια της έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά ένας νέος.

Με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων, έβαλαν στο αυτοκίνητο της κυρίας, που ήταν παρούσα στο συμβάν του ατυχήματος, το τραυματισμένο παλικάρι. Ο νέος ήτανε περίπου 20 ετών και η κυρία ανέλαβε να τον μεταφέρει στο εφημερεύον Νοσοκομείο. Το παλικάρι αιμοραγούσε, η κυρία έφτασε στο νοσοκομείο, όσο πιο γρήγορα μπορούσε, οι τραυματιοφορείς της βάρδιας το πήραν μέσα. Μπήκε μαζί και η κυρία να μάθει ποιος είναι και να ειδοποιήσει τους συγγενείς του.

  Οι γιατροί της βάρδιας διέγνωσαν πως έπρεπε να μπει επειγόντως στο χειρουργείο. Ειδοποίησαν τον χειρουργό. Ο χειρουργός όμως για να τον χειρουργήσει ήθελε 1.000 δολάρια. Το είπαν στην κυρία. Η κυρία τους είπε τι ακριβώς συνέβει και πως δεν γνωρίζει το παλικάρι.

Εξήγησαν στο χειρουργό τι συνέβη, όμως εκείνος ανένδοτος, ήθελε τα χρήματα.

 Η κυρία βλέποντας το παλικάρι να αργοπεθαίνει από αιμοραγία, τους είπε: "Ξεκινήστε να το σώσετε το παιδί και πάω να σας φέρω τα χρήματα"...

 Η κυρία πράγματι έφερε τα χρήματα και τότε ήρθε ο γιατρός. Όμως...τί τραγική ειρωνεία;;;

 Τί οδυνηρό παιχνίδι του φύλαξε αυτή τη νύχτα, του χειρουργού, η Αγάπη του για το Χρήμα !!!

 Με το που είδε το παλικάρι, έμεινε ακίνητος, κιτρίνισε, άσπρισε, πήρε το χρώμα του νεκρού...

 Πέφτει πάνω στο παλικάρι ουρλάζοντας..."Παιδί μου!!!" Και το παιδί είπε τις τελευταίες του λέξεις: "Με σκότωσες πατέρα!" και...ξεψύχησε...

Η κυρία συγκλονισμένη από αυτο το συμβάν, πέταξε τα χρήματα στο πρόσωπο του πατέρα-φονιά λέγοντας του: "Πάρτα να κάνεις την κηδεία του παιδιού σου!"

Σημειωτέον πως τον είχε έναν... ο γιατρός δεν είχε άλλο παιδί...

Αυτό κάνει το χρήμα και η φιλαργυρία...σκοτώνει ανθρώπους...σκοτώνει ψυχές..

Μητροπολίτης Πειραιώς για τον αναμενόμενο "Μεσσία"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10ῃ Ἰουνίου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Ραββίνος τῆς Θεσσαλονίκης κ. Μορντεχάϊ Φριζής, ἐγγονός τοῦ ἀειμνήστου συνταγματάρχου Μαρδοχαίου Φριζῆ, ἥρωος τοῦ ἀλβανικοῦ ἔπους, εἰς συνέντευξιν αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τόν ἀναμενόμενον ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ «Μεσσίαν» καί παρέθεσε τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητός του καί τοῦ ἔργου τό ὁποῖον θά ἐπιτελέσῃ εἰς τόν Ἑβραϊκόν λαόν ἀλλά καί τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ συνέντευξις τοῦ κ. Μορντεχέϊ Φριζῆ βιντεοσκοπηθεῖσα παρουσιάζεται στό Διαδίκτυο (http://orthodox-watch.blogspot.com/2011/06/blog-post_4501.html) καί εἰς αὐτήν καθορίζεται ἐπακριβῶς καί ὁ χρόνος ἐμφανίσεως τοῦ «Μεσσία» πού θά ἐπισυμβεῖ ἀκριβῶς σέ 229 χρόνια ἀπό σήμερα «ἐκτός καί ἄν ἐφαρμοσθῇ τό σενάριο τῆς Γρήγορης Λύτρωσης» καί μάλιστα διακηρύσσεται ὅτι μετ’ αὐτήν θά ἐπακολουθήσει ἡ χιλιετής βασιλεία τοῦ «Μεσσία» πού θά βασιλεύσει στό λαό τοῦ Ἰσραήλ καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ «Μεσσίας» κατά τόν Ραββίνο κ. Φριζῆ δέν θά διαθέτει θεϊκές δυνάμεις, θά εἶναι ὅμως ὁ «μεγαλύτερος θρησκευτικός, πολιτικός καί στρατιωτικός ἡγέτης πού θά ἐμφανισθῇ ἐπό τήν ἐποχή τοῦ Μωϋσῆ, ἐπιλεγμένος ἀπό τόν Θεό».

Ἐνῶ ὅμως ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς διασαλπίζει ὅτι εἶναι ἱερά ὑποχρέωσις κάθε ἑβραίου νά τηρεῖ τούς 613 κανόνες τῆς Τορά (Νόμου) μέ ὅσα στήν συνέντευξή του ἰσχυρίζεται, πού βέβαια δέν ἀποτελοῦν ἁπλῶς ἰδικές του «συλλήψεις» ἀλλά πάγιες διϊστορικές καί διαχρονικές θέσεις τῶν Ραββίνων τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους, ἀλλοιώνει, διαστρέφει καί παρερμηνεύει πλήρως τήν Τορά καί βέβαια τόν Προφητισμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς θά ἀποδειχθῇ. Ἀναφέρεται ὡσαύτως καί εἰς τήν Καμπαλά ὁ κ. Φριζῆς πού δῆθεν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερικήν γνώσιν τῆς Τορά. Ἡ Καμπαλά ὅμως, ὅπως οἱ ἴδιοι Ραββίνοι ἀναφέρουν στά κείμενά τους (Scholem, Εἰσαγωγή στήν Καμπάλα, Roihlini, Ἡ τέχνη τῆς Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τήν ἀπόλυτη διαστροφή της σέ τέτοιο βαθμό ὥστε νά θεωρεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη θεότητα τό Εin Sof «τό ἀπόλυτο τίποτα». Ἡ δημιουργία θεωρεῖται ὡς μιά συνεχής ἐξέλιξη-ἐκδήλωση τοῦ «Θεοῦ τίποτα», τήν ὁποία οἱ μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν μέ τόν ἄκρατο ἀποφατισμό μέσῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ, ὡς δῆθεν προορισμένη νά ἀναγεννηθῇ τήν ἐποχή τῆς ἔλευσης τοῦ δῆθεν Μεσσία ἑνούμενη μέ τόν Ἑωσφόρο. Ἡ Καμπαλά εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων μέ τούς δαίμονες.

Ἑπομένως καί ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς μέ τίς ἀναφορές του ἐπιμαρτυρεῖ καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ θεϊσμός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν δικαίων καί τῶν Προφητῶν μετεβλήθη ἀπό τό Ραββινικό κατεστημένο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους σέ φρικώδη Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Ραββίνοι συνέγραψαν τό φρικιαστικό Ταλμούδ μέ τό ὁποῖο ἀλλοίωσαν πλήρως ὅλο τό πνευματικό καί ὀντολογικό μέγεθος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν ἀρνούμενοι μετά μανίας καί τρομακτικῆς ἐμπαθείας τόν μόνο ἀληθῆ Μεσσία, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀδαμάντινον ἐπιστέγασμα τῆς φύσει καί οὐσίᾳ θεότητος τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁ Προφητισμός, τόν ὁποῖον ἐσκεμένως θέλει νά ἀγνοεῖ κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἰουδαϊσμός. Ὁ προφητάναξ Δαυϊδ εἰς τόν ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Ὁ μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας Ζ΄14 «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτῷ σημεῖον: Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», Θ΄6 «Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγεννήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ΛΕ΄3-10 «Ἰδού ὁ Θεός ἡμῶν κρίσιν ἀνταποδίδωσι καί ἀνταποδώσει, αὐτός ἥξει καί σώσει ἡμᾶς». ΝΒ΄ 13-14, «Ἰδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων» ΝΓ΄1-12 «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν ἀπὸ τοῦ πόνου τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δεῖξαι αὐτῷ φῶς καὶ πλάσαι τῇ συνέσει, δικαιῶσαι δίκαιον εὖ δουλεύοντα πολλοῖς, καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν αὐτὸς ἀνοίσει. διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ΄ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη».

Πρέπει νά ἐπισημειωθῇ ἐνταῦθα ὅτι τά φληναφήματα τῶν Ραββίνων ὅτι δῆθεν τό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰουδαϊκό λαό εἶναι καταγέλαστα διότι ἐκ τῶν συμφραζομένων παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας ὡς ἄτομον διακρινόμενον τοῦ λαοῦ, διά τάς ἁμαρτίας τοῦ ὁποίου καί ἀποθνήσκει. Εἶναι σαφής καί ἀναντίρρητος ἡ προφητική ρῆσις τοῦ Ἠσαΐου διά τήν ἐπί γῆς πορείαν καί τό ἱερόν ἔργον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου πού διϊστορικῶς ἐφαρμόζεται μόνον εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὡσαύτως ὀγκόλιθος συντριπτικός διά τάς ψευδολογίας τῶν ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους ἀποτελεῖ ἡ Προφητεία τοῦ Δανιήλ Θ΄ 21-27 «καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς. καὶ συνέτισέ με καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ καὶ εἶπε· Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καὶ ἐγὼ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι. ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καὶ ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καὶ σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ.  ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀνομίας καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ γνώσῃ καὶ συνήσεις· ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος, καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν». Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ ὅτι ὁ Θεός εὐσπαγχνίσθη τόν λαόν Του καί τήν ἁγίαν πόλιν Του καί δέν ἀπομένουν παρά 70 ἑβδομάδες γιά νά καταλυθῇ τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, νά παύσουν οἱ προφητεῖες καί οἱ ὁράσεις καί νά χρισθῇ ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων. Καί βέβαια δέν ἀναφέρεται σέ ἑβδομάδες ἡμερῶν ἀλλά σέ ἑβδομάδες ἐτῶν, ὅπως καί οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι Saabia Gaon καί Aben Esra ἀποδέχονται. Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ περί 70 ἑβδομάδων πού ὑποδιαιρεῖ εἰς τρεῖς περιόδους. (στ. 25), ἑπτά ἑβδομάδες ἀποτελοῦν τήν πρώτη περίοδο πού ἀρχίζει ἀπό τοῦ χρόνου ἐκδόσεως διατάγματος πρός ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ δευτέρα περίοδος ἀποτελεῖται ἀπό 62 ἑβδομάδες καί ἡ τρίτη περίοδος εἶναι μία ἑβδομάς, κατά τήν ὁποία θά ἐνεφανίζετο ὁ Μεσσίας. Ἑπτά ἑβδομάδες ἐκπροσωποῦν 49 χρόνια καί 70 ἑβδομάδες 490 χρόνια, τά ὁποία θά παρήρχοντο ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ μέχρι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία. Ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς Ἱερουσαλήμ μετά τῶν τειχῶν αὐτῆς ἄρχισε ἀπό τό διάταγμα τοῦ Ἀρταξέρξου Μακρόχειρος (455 π.Χ.) καί συνεπῶς αἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες ἐτῶν ἔληξαν τό ἔτος 34 μ.Χ. Ἡ τελευταία ἑβδομάς ἄρχεται ἀπό τοῦ ἔτους 28 π.Χ. καί κατά τό ἥμισυ της κατά τό 31 μ.Χ. ἀναπέμπεται πρός τόν οὐρανό θυσία καί σπονδή διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀληθοῦς Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τήν ἀναφορά τῆς ὁποία, βεβηλώνεται ἐρημούμενον τόν ἱερόν τοῦ Θεοῦ καί δέν  παρέρχονται παρά ὀλίγα χρόνια διά καί καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τόν Ῥωμαῖο αὐτοκράτορα Τῖτο τό 70 μ.Χ. Ἡ πολύκροτη αὐτή προφητεία τοῦ Δανιήλ πού μέ ἱστορική ἀκρίβεια καθορίζει  καί τόν χρόνο τῆς ἐπιφανείας καί τόν θάνατον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου ἀποτελεῖ αἰώνιον κόλαφον κατά τῆς διαστροφικῆς μανίας κατά τῆς ἀληθείας τῶν Ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο, οἱ Προφητεῖες αὐτές πού προαναγγέλουν τήν ἐνανθρώπιση τοῦ αἰωνίου Λόγου – Υἱοῦ ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐξαιρετικῶς πολλές προκαθορίσασαι σαφῶς καί ἐν ἄκρα λεπτομερείᾳ:

Α. Τό ἄχρονον τοῦ Λόγου Υἱοῦ. Ψαλμ. Β:1-10
Β. Τήν προσκύνησιν τῶν μάγων. Ψαλμ. ΟΑ(ΟΒ):10-11
Γ. Τήν διδασκαλία καί τό ἀπολυτρωτικό καί κοσμοσωτήριο ἔργο Του Γεν. ΜΘ:10, Ψαλμ. Β:1-10, ΟΑ(ΟΒ):6-18, Μιχ. Δ:2-3, Ἠσ. Θ:1-8, ΝΒ:13-15, ΝΓ:4, ΝΕ:13, Ξ:1-7, Ζαχ. ΙΓ:1-7.
Δ. Τά θαύματά Του Ἠσ. ΛΕ:1-6.
Ε. Τήν εἰς Ἱεροσόλυμα εἴσοδόν Του ἐπί πώλου ὄνου Ζαχ. Θ:9.
Στ. Τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τά τριάκοντα ἀργύρια καί τήν δι’ αὐτῶν τήν ἀγορά τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως Ζαχ. ΙΑ:12-13.  
Ζ. Τήν ἐγκατάλειψή Του ὑπό τῶν μαθητῶν Του Ψαλμ. ΛΖ(ΛΗ):12-15, Ζαχ. ΙΓ:6-7
Η. Τούς ἐμπαιγμούς, τά ραπίσματα, τόν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τόν διαμερισμόν τῶν ἐνδυμάτων Του διά κλήρου, τόν κάλαμον μέ τήν χολήν καί τό ὄξος Ἠσ. Ν:6, ΝΓ:4-7, Ψαλμ. ΚΑ(ΚΒ):17-19, Ψαλμ. ΞΗ(ΞΘ):22
Θ. Τήν σταύρωσή Του μεταξύ δύο κακούργων καί τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου Ἠσ. ΝΓ:12, Δαν. Θ:26, Ζαχ. ΙΓ:6
ΙΑ. Τήν ἐν θριάμβῳ κάθοδον εἰς τόν ἅδην Ἰώβ ΛΗ:17
ΙΒ. Τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν Ψαλμ. ΙΕ(Ις):9-10, Νς, ΞΗ:19
ΙΓ. Τήν διάδοσιν τῆς διδασκαλίας Του εἰς ὅλον τόν κόσμον Ἠσ. ΜΒ:1-5, ΝΒ:13-15, ΝΕ:4-5, ΞΑ:4-14 κλπ.

Ὑπό τῶν θεοεικέλων προφητῶν τοῦ Ἰσραήλ προεφητεύθη σαφῶς ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ αἰωνίου Θεοῦ Λόγου, προανηγγέλθη ἡ μετά τήν ἐνανθρώπισι θεανδρική Του δρᾶσις, ἡ σταύρωσίς Του καί ἡ ἀνάστασίς Του ἐκ νεκρῶν καί ἡ διάδοσις τῆς διδασκαλίας Του εἰς πάντα τά ἔθνη. Θά ἠδυνάμεθα νά γράφωμεν ἐπί ἡμέρας διά τήν ἀνατροπήν τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς ἀναληθείας τῶν ραββίνων τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά ἐμποδιζόμεθα ἀπό τόν χῶρον. Κατακλείομεν ὅμως μέ τήν κυρίαν ἐπισήμανσι τοῦ μακαριστοῦ πρώην ῥαβίνου Δαυΐδ Κοῦπερ, προσελθόντος εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ὁ  ὁποῖος εἰς τό πολυσήμαντον βιβλίον του «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» πού «ἐξηφανίσθη» διά παρεμβάσεως τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἀληθής Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ Τρισυπόστατος ἕνας καί μοναδικός Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Ἡ δῆθεν τρομερά ὁμολογία τοῦ Ἰσραήλ πού ἐπικαλοῦνται μετ’ἐπιτάσεως οἱ ραββίνοι αὐτοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι «εἷς» Δευτ. ΣΤ:4 πού εἰς τήν μετάφρασιν τῶν Ο΄ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστίν» ἀποτελεῖ τήν πλέον εὔγλωττον διακήρυξιν τοῦ θεόπτου Μωϋσέα διά τό Τριαδικόν δόγμα διότι εἰς τό Μασσοριτικό κείμενο ἡ λέξι ὁ Θεός ἡμῶν ἀναγράφεται διά τῆς συνθέτου λέξεως «ἐλωέ» ἡ ὁποία εἶναι συνεζευγμένη κατάσταση τῆς λέξεως «ἐλωίμ» καί σημαίνει πάλι «οἱ Θεοί» καί τῆς λέξεως «νοῦ» πού σημαίνει «ἡμῶν». Ἑπομένως τό χωρίο σέ ἀκριβῆ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος οἱ Θεοί ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστί». Ἡ λέξις ὅμως «εἷς» τοῦ ἱεροῦ κειμένου εἶναι ἡ λέξις «ἐχάδ» πού ἔχει σύνθετη ἔννοια καί σημαίνει μονάδα σύνθετον (Πρβλ. Γεν. Α:5, Β:24, Ἰεζ. ΛΖ:17 κἄ) ` ὑποστάσεσι.

Ἄς μήν ἐνοχλοῦνται λοιπόν οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους, ὅταν σύμφωνα μέ τίς διακηρύξεις τῶν Γραφῶν ἡ Ἐκκλησία διαχρονικῶς διασαλπίζει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας εἶναι ὁ φρικτός Ἀντίχριστος. Ἄλλωστε ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν Καμπάλα καί τόν ἀποκρυφισμόν της, τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων καί τήν μαύρη μαγεία, τήν χρῆσι τῆς Σολωμονικῆς τούς «προευπρεπίζει» ἱκανῶς.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Περί της ώρας του θανάτου

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Πριν γίνει ο προφήτης Δαβίδ βασιλιάς του Ισραήλ υπηρετούσε τον βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, επειδή γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα πάρει το θρόνο, τον καταδίωκε, προσπαθώντας να τον θανατώσει. Μια φορά όταν η ζωή του κινδύνευε, ο προφήτης Δαβίδ είπε σ' αυτούς που ήταν τότε μαζί του· «Ένα βήμα με χωρίζει από τον θάνατο» (Α' Βασ. 20, 3).

Θυμήθηκα τώρα αυτά τα λόγια γιατί πριν μία εβδομάδα έπρεπε να τα πω και εγώ. Ένα μόνο βήμα με χώριζε από το θάνατο. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν πεθαμένος, σχεδόν καθόλου δεν είχα σφυγμό και η καρδιά μου παρά λίγο να σταματήσει να χτυπά. Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε. Και τώρα ακόμα είμαι αδύναμος και μόνο καθισμένος μπορώ να μιλάω με σας. Θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό, θέλω να σας πω για την μνήμη του θανάτου, διότι ο θάνατος βρίσκεται πολύ κοντά στον καθένα μας, όπως ήταν τόσο κοντά σε μένα το προηγούμενο Σάββατο. Ο καθένας από μας μπορεί να πεθάνει ξαφνικά, τότε που δεν περιμένει. Γνωρίζετε ότι η ζωή πολλών ανθρώπων τελειώνει ξαφνικά και απρόοπτα.

Να θυμάστε πάντα, χαράξτε στην καρδιά σας τον λόγο αυτό του Χριστού· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι» (Λκ. 12, 35). Να θυμάστε πάντα τον λόγο αυτό και ποτέ να μην τον λησμονήσετε. Όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να περπατήσουν ένα μακρύ δρόμο ή να κάνουν μία δύσκολη εργασία δένουν στη μέση τους το ζωνάρι. Και όταν περπατάνε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας έχουν μαζί τους λυχνάρια και είναι σημαντικό γι' αυτούς τα λυχνάρια αυτά να είναι πάντα αναμμένα.

Το ίδιο και στην πνευματική μας ζωή, η μέση μας πρέπει να είναι ζωσμένη και τα λυχνάρια μας αναμμένα. Πρέπει να είμαστε ακούραστοι εργάτες του Θεού και να αγωνιζόμαστε πάντα κατά του διαβόλου, ο οποίος σε κάθε μας βήμα προσπαθεί να μας αποτρέψει από τον Χριστό και να μας θανατώσει με τους πειρασμούς. Γι' αυτό ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας έδωσε αυτή την εντολή· «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι».

Ποτέ να μην λησμονείτε ότι η επίγεια ζωή μάς δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την ζωή την αιώνια και η τύχη μας στην αιώνια ζωή θα κριθεί απ’ αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.

Να είστε πιστοί στον Χριστό, πιστοί με τον τρόπο που ο ίδιος έδειξε στην Αποκάλυψη του αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου. Εκεί Αυτός λέει· «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Απ. 2, 10).

Πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό, πρέπει ακούραστα κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή να υπηρετούμε τον Θεό. Η ζωή μας είναι σύντομη, δεν μπορούμε να σπαταλάμε άσκοπα αυτές τις λίγες ώρες και ημέρες της ζωής μας, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε την ώρα του θανάτου.

Όλοι οι άγιοι ασκητές είχαν πάντα στο νου τους την μνήμη του θανάτου. Μέσα στα κελλιά τους είχαν κρανίο για να το βλέπουν και να θυμούνται το θάνατο. Με δάκρυα το κοιτούσαν, σκεφτόμενοι ότι και αυτοί θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Υπηρετούσαν ακούραστα τον Θεό και δούλευαν εις τον Κύριον, όπως το έκανε ο όσιος Σεραφείμ του Σαρόβ. Εκείνοι, όπως και εσείς, άκουγαν κάθε μέρα στον εσπερινό τα λόγια του 33ου ψαλμού· «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός» (Ψαλ. 33, 22). Όπως και εσείς, άκουγαν και αυτοί· «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των όσιων αυτού» (Ψαλ. 115, 6). Φοβερό θάνατο έχουν οι αμαρτωλοί. Και έχω δει πολλά παραδείγματα. Όμως ένα γεγονός που έχω δει πρίν 40 χρόνια τόσο βαθιά αποτυπώθηκε στη μνήμη μου που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ήμουν τότε επαρχιακός γιατρός και με κάλεσαν στο σπίτι ενός πολύ γνωστού σ' εκείνη την περιοχή πλούσιου γαιοκτήμονα, που ήταν άνθρωπος πολύ κακός. Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι του μού έκανε εντύπωση η ακαταστασία που υπήρχε εκεί. Άνθρωποι έτρεχαν από δω και από κει. Πάνω στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας γέρος με πρόσωπο κατακόκκινο που μόλις με είδε άρχισε κυριολεκτικά να ουρλιάζει. Έλεγε· «Γιατρέ, παρακαλώ, σώσε με! Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω».

Πού ήταν πριν εκείνος ο άνθρωπος, τι σκεφτόταν όταν ταλαιπωρούσε τους άλλους; Τι σκεφτόταν όταν τους έπαιρνε όλα τους τα χρήματα; Τώρα ο θάνατος ήλθε, είναι εδώ και είναι αργά πλέον να λες· «Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω». Θα έπρεπε η ζωή σου να ήταν τέτοια ώστε να μην φοβάσαι τον θάνατο.

Ποιος δεν φοβάται τον θάνατο; Μόνο αυτός που ακολουθεί τον Χριστό, που όλη την ζωή του κατευθύνει με σκοπό να τελεί τις εντολές του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβούνται τον θάνατο. Γνωρίζουν την υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μακαρισμούς· «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Μτ. 5, 12).

Τελείως διαφορετικός ήταν ο θάνατος των αγίων. Ο άγιος Σεραφείμ πέθανε γονατισμένος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, στην οποία προσευχόταν πάντα. Έτσι στεκόμενος στα γόνατά του κοιμήθηκε και ήταν τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας λέει· «Περιπατείτε έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβη» (Ιω. 12, 35). Ακόμα έχετε το φως του Χριστού, ακόμα έχετε την δυνατότητα να πηγαίνετε στο ναό, να ακούτε τις εντολές, να ακούτε το Ευαγγέλιο. Να περπατάτε μέσα σ' αυτό το φως. Γιατί, όταν έλθει ο θάνατος, το φως αυτό θα σβήσει για σας. Πέραν του τάφου δεν υπάρχει μετάνοια και θα πάρετε ανταπόδοση σύμφωνη με όσα έχετε κάνει στη ζωή σας.

Περπατάτε λοιπόν στο φως όσο έχετε το φως, για να μην σας καταλάβει το σκοτάδι, το σκοτάδι το αιώνιο, το σκοτάδι του θανάτου. Ο θείος απόστολος Παύλος λέει· «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β' Κορ. 6, 2). Τώρα, όσο ζούμε, είναι για μας καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός σωτηρίας. Τώρα πρέπει να σκεφτόμαστε την σωτηρία μας και να προετοιμαζόμαστε για την αιώνια ζωή. Αυτό κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλοι όσοι αγαπάνε τον Χριστό.

Πριν 70 χρόνια ζούσε στην Αγία Πετρούπολη ένας γιατρός που λεγόταν Γαάζ. Αυτός υπηρετούσε στις φυλακές και είχε καρδιά αγαθή, καρδιά γεμάτη ευσπλαχνία και αγάπη για τους ανθρώπους. Από την θέση του, του γιατρού των φυλακών, προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει τους δυστυχισμένους ανθρώπους που κρατιούνταν εκεί. Έβλεπε πως έστελναν στα κάτεργα αλυσοδέσμιους κατάδικους, γνώριζε ότι θα περπατήσουν με τα πόδια χιλιάδες βέρστια μέχρι να φτάσουν στην Σιβηρία και η καρδιά του έσφιγγε από τον πόνο. Για να αισθανθεί τον πόνο τους μια φορά φόρεσε στα πόδια του αλυσίδες και περπατούσε μ' αυτές ώρες στην αυλή του σπιτιού του. Όταν βρισκόταν στην κλίνη του θανάτου, ο άγιος αυτός άνθρωπος και γιατρός, είπε στους συγκεντρωμένους γύρω του ανθρώπους τα εξής θαυμαστά λόγια, τα οποία πρέπει να τα βάλουμε καλά στο νου μας· «Να βιάζεστε να κάνετε καλό για τους άλλους». Να βιάζεστε γιατί ο θάνατος όλους μάς περιμένει. Να μην είστε επιπόλαιοι, να είστε πιστοί μέχρι θανάτου και θα σας δώσει ο Θεός το στέφανο της ζωής.

Ο προφήτης Ησαΐας είπε ένα λόγο, τον οποίο επίσης πρέπει καλά να θυμόμαστε και που πρέπει βαθιά να αποτυπωθεί στην καρδιά μας· «Έκστητε, λυπήθητε, αι πεποιθυΐαι, εκδύσασθε, γυμναί γένεσθε, περιζώσασθε σάκκους τας οσφύας» (Ησ. 32, 11).

Τρέμετε ανέγνοιαστες, να έχετε την μνήμη του θανάτου, να σκέφτεστε πάντα την ώρα όταν θ' αφήσετε αυτή την ζωή και ποτέ να μην το ξεχνάτε. Και για να μην το ξεχνάμε, για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την οδό του Χριστού και να μην φοβόμαστε τον θάνατο, χρειαζόμαστε βοήθεια από τον Παντοδύναμο Θεό. Χωρίς αυτή την βοήθεια δεν θα νικήσουμε τους πειρασμούς του διαβόλου, γι' αυτό πρέπει να ζητάμε να μάς στείλει ο Θεός την χάρη του.

Κύριε, ελέησε μας τους αμαρτωλούς, Κύριε, βοήθησε μας!

Πρέπει να Τον ικετεύουμε έτσι όπως Τον ικέτευε η γυναίκα η ειδωλολάτρισσα, για την οποία ακούσατε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αυτή ήταν Χαναναία και όταν είδε τον Χριστό με τους μαθητές του άρχισε να φωνάζει δυνατά και να Τον ικετεύει· «Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυΐδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Μτ. 15, 22). Αλλά ο Κύριος δεν της έδινε σημασία και συνέχιζε σιωπηλά το δρόμο του. Η γυναίκα συνέχιζε να Τον ικετεύει, όμως Εκείνος δεν απαντούσε. Στο τέλος οι μαθητές του Τού είπαν· «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Μτ. 15, 23). Και ο Κύριος απάντησε· «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Μτ. 15, 24).

Η γυναίκα όμως συνέχιζε να Τον ικετεύει. Τι της είπε τότε ο Κύριος; «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Μτ. 15, 26). Και άκουσε μία απάντηση καταπληκτική για την ταπείνωση και την πραότητα" «Ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών» (Μτ. 15, 27), - δώσε μου, Κύριε, ένα ψίχουλο από το έλεός σου. Σταμάτησε ο Κύριος, όταν το άκουσε, και της είπε· «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις, και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Μτ. 15, 28).

Πολλοί από μάς έχουν ζωή που δεν αρμόζει στους χριστιανούς. Πολλοί είναι βεβαρημένοι με διάφορες αμαρτίες, πολλοί έχουν ξεχάσει τον λόγο του Θεού· «Το κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α' Κορ. 15, 56). Ο θάνατος πληγώνει αυτόν που είναι δούλος της αμαρτίας. Τότε, αν είμαστε τόσο αδύναμοι, αν το ένδυ¬μα της ψυχής μας είναι όλο μαύρο από τις αμαρτίες μας, δεν είμαστε και εμείς σαν τα σκυλιά, δεν πρέπει και εμείς να κράζουμε προς τον Θεό, όπως έκραζε εκείνη η Χαναναία γυναίκα; «Κύριε, είμαι σαν το σκυλί, αλλά ελέησόν με!»
«Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι». Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΤΟΜΟΣ Γ’
ΕΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

Επιστολή του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικόλαου προς στην Ιερά Σύνοδο για το Τάμα του Έθνους

Πρωτ. 447 Ἀριθμ. Δι­εκπ. 210

Ἐν Σπά­τοις, τῇ 25 ῃ Μαρ­τί­ου 2011

Πρὸς

Τὴν Ἱε­ρὰν Σύ­νο­δον

Τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος

Εἰς Ἀθή­νας

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε,

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ἅγι­οι ἀρ­χι­ε­ρεῖς,

Ἐσχά­τως, ὅλο καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρον συ­ζη­τεῖ­ται τὸ θέμα τῆς ἐκ­πλη­ρώ­σε­ως τοῦ λε­γο­μέ­νου «Τά­μα­τος τοῦ Ἔθνους». Μά­λι­στα, κά­ποι­οι ἔχουν ἐκ­φρά­σει καὶ τὴν ἐπι­θυ­μί­αν ὅπως συμ­με­τά­σχουν εἰς τοῦ­το προσφέ­ρον­τες ἰδι­ό­κτη­τον ἔκτα­σιν καὶ ἱκα­νὸν χρη­μα­τι­κὸν πο­σόν.

Ὡσαύ­τως ἐγε­νό­μην ἀπο­δέ­κτης καί τι­νων ἐπι­στο­λῶν λίαν ἀγα­πη­τῶν Σε­βα­σμι­ω­τά­των ἀδελ­φῶν, ὑπο­στη­ρι­ζου­σῶν μετὰ πε­ρισ­σῆς θέρ­μης καὶ ἱκα­νῆς ἐπι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας τὴν ὡς ἄνω ἰδέ­αν.

Εἶ­ναι τόσο συγ­κι­νη­τι­κὸν τὸ ὅτι εἰς τὰς στε­γνὰς πνευ­μα­τι­κῶς ἡμέ­ρας μας ὑπάρ­χουν πι­στοὶ ἀδελ­φοὶ καὶ τέ­κνα μας, οἱ ὁποῖ­οι κυ­ρι­αρ­χοῦν­ται ἀπὸ τοι­αύ­της μορ­φῆς εὐ­γε­νεῖς ὁρα­μα­τι­σμοὺς καὶ ἀνα­λαμ­βά­ν­ουν τοι­αύ­τας πρω­το­βου­λί­ας μὲ τό­σην ἀξι­ο­πρέ­πει­αν, εὐ­γέ­νει­αν ψυ­χῆς καὶ ζέ­σιν πί­στε­ως.

Διὰ τῆς πα­ρού­σης ἐπι­θυ­μῶ ὅπως καὶ ἡ τα­πει­νό­της μου ἑνώ­σῃ τὴν ἰσχνὴν αὐ­τῆς φω­νὴν μὲ τὰς προ­α­να­φερ­θεί­σας καὶ ἐκ­φρά­σῃ τὰ αἰ­σθή­μα­τά της, μά­λι­στα σή­με­ρον κατὰ τὴν με­γά­λην ἡμέ­ραν τῆς τε ἑορ­τῆς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­σμοῦ τῆς Θε­ο­τό­κου καὶ τῆς ἱε­ρᾶς μνή­μης τῆς Ἐθνι­κῆς πα­λιγ­γε­νε­σί­ας τοῦ 1821.

Θε­ω­ρῶ, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, ὅτι εἰς μίαν τό­σον στεῖ­ραν πνευ­μα­τι­κῶς ἐπο­χήν, ἡ ἐκ μέ­ρους τῆς Ἱε­ρᾶς Συνό­δου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος ἀνά­λη­ψις πρω­το­βου­λί­ας διὰ τὴν ἐν τοῖς πρά­γμα­σιν ἐκ­πλή­ρω­σιν τοῦ «Τά­μα­τος τοῦ Ἔθνους», καὶ τὰς συ­νει­δή­σεις τῶν ἡρω­ι­κῶν καὶ εὐ­λα­βῶν προ­γό­νων μας θὰ ἀναπαύσῃ, καὶ εἰς τὴν ἀνα­ζω­πύ­ρω­σιν τῆς τε­τραυ­μα­τι­σμέ­νης ἐθνι­κῆς μας συ­νει­δή­σε­ως με­γά­λως θὰ συμβά­λῃ, καὶ τὴν ναρ­κω­μέ­νην πί­στιν τοῦ εὐ­λο­γη­μέ­νου λαοῦ μας θὰ ἀφυ­πνί­σῃ, καὶ τὴν παν­τα­χό­θεν βαλλο­μέ­νην ἱστο­ρι­κὴν ἀλή­θει­αν θὰ ἀπο­κα­τα­στή­σῃ, καὶ τὸ ὄνο­μα τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ θὰ δο­ξά­σῃ, καὶ τὸ κῦ­ρος τῆς Ἁγι­ω­τά­της Ἐκ­κλη­σί­ας μας εἰς τὸν σύγ­χρο­νον κό­σμον πα­νη­γυ­ρι­κῶς θὰ ἐπι­βε­βαι­ώ­σῃ, καὶ νέον ὅρα­μα εἰς τὸν λαόν μας θὰ προ­σφέ­ρῃ.

Τὸ τάμα τῶν πι­στῶν ἀγω­νι­στῶν προ­γό­νων μας ἐγέ­νε­το προ­κει­μέ­νου νὰ ἐκ­φρά­σουν τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νην των πρὸς τὸν ἀλη­θι­νὸν Θεόν, τὸν Κύ­ρι­ον ἡμῶν Ἰη­σοῦν Χρι­στόν, διὰ τὸ δῶ­ρον τῆς ἐλευ­θε­ρί­ας των. Σήμε­ρον, μετὰ πα­ρέ­λευ­σιν σχε­δὸν δύο αἰώνων, ἐπι­τα­κτι­κὴ εἶ­ναι ἡ ἀνάγ­κη νὰ ἀνα­νε­ώ­σω­μεν τὸ μέγα καὶ ἅγι­ον τοῦ­το τάμα, με­τα­μορ­φοῦν­τες τοῦ­το ἀπὸ προ­γο­νι­κὸν τάμα εὐ­γνω­μο­σύ­νης διὰ τὴν ἐλευ­θε­ρί­αν τοῦ ἔθνους μας εἰς ἡμέ­τε­ρον τάμα προ­σευ­χῆς διὰ τὴν προ­στα­σί­αν του ἀπὸ τὰς ἐπι­φαι­νο­μέ­νας ἀπει­λὰς καὶ τὴν ἐπι­κει­μέ­νην κα­τα­στρο­φήν. Καὶ νὰ μὴν ὑπῆρ­χε τὸ πα­λαι­ὸν τάμα ἡμεῖς θὰ ἔπρε­πε νὰ κά­μω­μεν νέον τάμα.

Τώρα, εἰς μίαν πε­ρί­ο­δον καθ’ ἣν βε­βη­λοῦ­ται ἡ ἱστο­ρία, πε­ρι­φρο­νεῖ­ται ἡ Ἐκ­κλη­σία, κα­ταρ­ρέ­ουν αἱ δι­α­χρο­νι­καὶ ἀξί­αι καὶ ὑβρί­ζε­ται τὸ ὄνο­μα τοῦ ἁγί­ου Θεοῦ, τὸ ὀφεί­λο­μεν εἰς τὴν ἱστο­ρί­αν μας, εἰς τὴν Ἐκκλη­σί­αν μας, εἰς τὸν ἀλη­θι­νὸν Θεόν μας, εἰς τὴν ἐπο­χήν μας. Τὸ χρει­ά­ζε­ται τὸ ἔθνος μας. Τώρα, ὅπου τὰ πάν­τα κα­τε­δα­φί­ζον­ται, ἡμεῖς νὰ οἰ­κο­δο­μή­σω­μεν τὸν ναὸν τοῦ Σω­τῆ­ρος ἡμῶν Χρι­στοῦ. Τώρα, ὅπου ὅλα λη­σμο­νοῦν­ται, ἡμεῖς νὰ ἐν­θυ­μη­θῶ­μεν τὸ τάμα τῶν προ­γό­νων μας. Τώρα, ὅπου τὰ ἑτε­ρό­δο­ξα χριστια­νι­κὰ σχή­μα­τα φαί­νε­ται πὼς κα­ταρ­ρέ­ουν καὶ ἐκ­φυ­λί­ζον­ται, ἡμεῖς νὰ δεί­ξω­μεν εἰς τὸν σύγ­χρο­νον κό­σμον τὸ ζων­τά­νε­μα τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας, ὡς τοῦ­το πράτ­τουν καὶ ἄλ­λοι Ὀρ­θό­δο­ξοι λαοὶ τῆς περι­ο­χῆς μας. Τώρα, ὅπου εἰς τὴν χώ­ραν μας δὲν κτί­ζον­ται νέαι κατα­σκευ­αί, ἡμεῖς νὰ κα­τα­σκευ­ά­σω­μεν τὸν ναόν τῶν ὑπο­σχέ­σε­ων καὶ τῶν ἐλ­πί­δων μας, τὸν ναὸν τῆς συγ­χρό­νου ὁμο­λο­γί­ας μας, τῆς πί­στε­ώς μας εἰς τὸν πε­ρι­φρο­νη­μέ­νον ἀπὸ τὴν ἀλα­ζο­νεί­αν μας Θεόν μας. Ἡμεῖς πτω­χεύ­ον­τες ὑλι­κῶς νὰ ἐπιβεβαιώσω­μεν πνευ­μα­τι­κῶς ὅτι ἡ με­γα­λυ­τέ­ρα πτω­χεία μας εἶ­ναι ἡ ἀσυ­νέ­πειά μας ἔναν­τι τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἡ ἀνάγ­κη Του εἶ­ναι ἀσυγ­κρί­τως με­γα­λυ­τέ­ρα οἱ­ασ­δή­πο­τε ἄλ­λης.

Ἤδη, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, ἡ Ἐκ­κλη­σία μας δι­α­θέ­τει ἐν τοῖς τα­μεί­οις αὐ­τῆς ἱκα­νὸν πο­σὸν τὸ ὁποῖ­ον ἔχει συλ­λε­γῆ τῇ συν­δρο­μῇ τῶν Ἱε­ρῶν Μη­τρο­πό­λε­ων ἀπὸ δε­κα­πεν­τα­ε­τί­ας πε­ρί­που πρὸς τὸν σκο­πὸν τῆς ἀνεγέρ­σε­ως Συ­νο­δι­κοῦ Με­γά­ρου. Τὸ πο­σὸν τοῦ­το θὰ ἠδύ­να­το νὰ χρη­σι­μο­ποι­η­θῇ διὰ τὴν κα­τα­σκευ­ὴν τοῦ «Τά­μα­τος τοῦ Ἔθνους», ἐν συν­δυ­α­σμῷ μὲ κα­τα­σκευ­ὴν καί τι­νων Συ­νο­δι­κῶν ἐγ­κα­τα­στά­σε­ων κατὰ τὸ πρό­τυ­πον τοῦ ἐν Μό­σχᾳ Ἱε­ροῦ Ναοῦ τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ. Θὰ ἦτο δυ­να­τὸν ἐπί­σης νὰ δι­ε­ξα­χθῇ ἐτη­σία λο­γία ἀνὰ πᾶ­σαν τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν τῆς Ἑλ­λά­δος πρὸς συμ­πλή­ρω­σιν τοῦ ἀπαι­του­μέ­νου πο­σοῦ, ὥστε κατὰ τὸ ἔτος 2021 νὰ ἑορ­τά­σω­μεν πα­νη­γυ­ρι­κῶς τὴν δι­α­κο­σι­ο­στὴν ἐπέ­τει­ον τῆς ἐθνι­κῆς μας πα­λιγ­γε­νε­σί­ας. Ἐπὶ πα­ρα­δεί­γμα­τι, ἐὰν προ­σφέ­ρω­μεν ὅλαι αἱ Ἱε­ραὶ Μη­τρο­πό­λεις ἓν ΕΥΡΩ δι’ ἕκα­στον πο­λί­την τῆς δικαιοδο­σί­ας μας συμ­φώ­νως πρὸς τὴν ἐπι­κει­μέ­νην ἀπο­γρα­φήν, τότε ἡ συλ­λο­γή τοῦ ἀπαι­του­μέ­νου συμπλη­ρω­μα­τι­κοῦ πο­σοῦ δὲν θὰ ἀπο­τε­λῇ ἀνέ­φι­κτον στό­χον, ἀρ­κεῖ νὰ τὸ πι­στεύ­σω­μεν οἱ ἴδι­οι.

Μὲ τὸν τρό­πον αὐ­τὸν θὰ δώ­σω­μεν νέον ὅρα­μα εἰς τὸν λαόν μας. Καὶ τὸ κοι­νω­νι­κὸν ἔρ­γον δὲν θὰ δι­α­τα­ρα­χθῆ, καὶ ἡ πνευ­μα­τι­κή μας μαρ­τυ­ρία κατὰ ἅγι­ον τρό­πον θὰ κα­τα­τε­θῇ. Καὶ ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ μέ­ρι­μνα τῶν πτω­χῶν καὶ πει­να­σμέ­νων δὲν θὰ ἀπο­μει­ω­θῆ, καὶ ἡ εὐ­λο­γία τοῦ Θεοῦ πλου­σί­ως θὰ σκε­πά­σῃ ὁλόκληρον τὸ ἔθνος μας.

Βέ­βαι­ος ὅτι ἡ ἀδύ­να­τη φωνή μου, δί­πλα εἰς τὴν ἰσχυ­ρὰν κραυ­γὴν τό­σων ἁγί­ων καὶ εὐ­λα­βῶν ἀδελ­φῶν δὲν θὰ πε­ρι­φρο­νη­θῇ καὶ αἰ­τού­με­νος τὰς θε­ο­πει­θεῖς Ὑμῶν εὐ­χάς, δι­α­τε­λῶ

Μετὰ βα­θυ­τά­του σε­βα­σμοῦ,

† ῾Ο Με­σο­γαί­ας καὶ Λαυ­ρε­ω­τι­κῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Την πολυπολιτισμικότητα δεν την αγγίζει η οικονομική κρίση

Το «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων» και στα Αλβανικά!

Σε μία περίοδο που ακούμε μόνο για απολύσεις και μειώσεις μισθών, το «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων», που υπάγεται στο Υπουργείο Εσωτερικών, προσέλαβε Αλβανούς, Ρώσους και Κινέζους για να αυξήσει τις γλώσσες που «εκπέμπει».

Πριν από ένα μήνα περίπου, είχε γίνει έντονη συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων, για το θέμα του ΑΠΕ, συζήτηση την οποία προκάλεσε ο βουλευτής της Ν.Δ Σ. Κεδίκογλου, με βαριές κατηγορίες για το «πάρτι» εξόδων και προσλήψεων που γίνεται στο συγκεκριμένο πρακτορείο. Στην απάντηση του ο κ. Πεταλωτής κατηγορεί τη Ν.Δ. για την το έλλειμμα πολλών εκ. ευρώ που δημιουργήθηκε την περίοδο 2005-2009, περίοδο που προσλήφθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες πάνω από 100 άτομα. Ο κ. Πεταλωτής είπε επίσης πως υπάρχει σχέδιο αναβάθμισης του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων μετατρέποντάς το σε ένα σύγχρονο εθνικό πρακτορείο που θα σέβεται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου.

Τα κίνητρα μιας τέτοιας «αναβάθμισης», δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα, αυτό που ξέρουμε και μπορούμε να εκφράσουμε είναι ότι ως Έλληνες φορολογούμενοι, είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που «σεβαστήκατε» τα χρήματα μας, προσλαμβάνοντας, Κινέζους Ρώσους και Αλβανούς!!!!!

Του ούνου μάρτζινε (Σε μια γωνιά)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Τη μικρή αυτή ιστορία την άκουσα από ένα φίλο μου Σμιξιώτη. Βρισκόμουν, είπε ο φίλος μου, στο χωριό μου, στη Σμίξη Γρεβενών. Μια μέρα καθόμουν κάπου με ένα θεολογικό βιβλίο στο χέρι. Πέρασε από μπροστά μου μια γυναίκα άγνωστή μου και με χαιρέτισε με το όνομά μου.
Την είχα δει και άλλοτε και ενδιαφέρθηκα να μάθω ποια είναι. Ρώτησα μια γνωστή μου, μια κοσμική κυρία, που την ήξερε: “Α. γι΄ αυτήν, λές, που κάθεται στην άκρη του χωριού, στο ανήλιο;” είπε χωρίς να δώσει σημασία. Έτσι το μόνο που ήξερα για τη γυναίκα που με χαιρέτισε με το όνομά μου ήταν ότι κάθεται στην άκρη του χωριού, στο ανήλιο.
-Τί κάνεις; με ρώτησε η άγνωστη γυναίκα.
-Διαβάζω αυτό το βιβλίο για την προσευχή, απάντησα.
-Για ποια προσευχή;
-Να, για την προσευχή για μένα, για σένα,για να μας έχει καλά ο Θεός.
-Όχι, είπε.
-Να έχει καλά ο Θεός όλους τους Σμιξιώτες, είπα ύστερα από μια μικρή παύση.
-Όχι, επανέλαβε η γυναίκα.
-Να έχει καλά όλους τους Έλληνες; ρώτησα.
-Όχι.Όχι.
-Να έχει καλά όλους τους ανθρώπους, είπα αυτή τη φορά με βεβαιότητα.
-Να έχει καλά όλον τον κόσμο, είπε η γυναίκα, κι εμάς “του ούνου μάρτζινε” (σε μια γωνιά).
Μια γριά γυναίκα που ζούσε μόνη, στην άκρη του χωριού, ήξερε ότι το πιο πολύτιμο για τον άνθρωπο είναι να ζει σε μια γωνιά και να βλέπει διαρκώς το Θεό!

Πηγή: http://proslalia.blogspot.com/2011/06/blog-post_5795.html

Να μην ταπεινώνεις τον αδελφό σου…

Έχεις άφθονα κατορθώματα; Να μη χλευάζεις τον πλησίον σου και μειώνεις το εγκώμιό σου. Και να προσέχεις τα λόγιά σου, αγαπητέ μου. Περισσότερο οφείλει ο δίκαιος να φοβάται την υπερηφάνεια, παρά ο αμαρτωλός. Αυτό το είπα και χθες, το λέω και σήμερα, για εκείνους που έλειπαν χθες. Διότι ο αμαρτωλός αναγκαστικά έχει τη συνείδησή του ταπεινή, ενώ ο δίκαιος καυχιέται για τα κατορθώματά του. Όπως, ακριβώς, και στα πλοία. Εκείνοι που έχουν άδειο πλοίο, δεν φοβούνται την επίθεση των πειρατών, διότι εκείνοι δεν έρχονται να διαρρήξουν το πλοίο που δεν έχει τίποτα. Ενώ εκείνοι που έχουν πλοίο γεμάτο με φορτίο, φοβούνται τους πειρατές, διότι ο πειρατής πηγαίνει εκεί που υπάρχει χρυσάφι, που υπάρχει ασήμι, που υπάρχουν πολύτιμα πετράδια. Έτσι και ο διάβολος, δεν απειλεί εύκολα τον αμαρτωλό, αλλά τον δίκαιο, όπου υπάρχει πλούτος πολύς. Επειδή πολλές φορές η υπερηφάνεια προέρχεται από την εχθρότητα του διαβόλου, είναι απαραίτητο να είμαστε προσεκτικοί.
Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλ. 22, 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. 5, 8).
Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. 1,4).
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σάς το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μάς αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μάς γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).
Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μάς τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!
Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.
Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.
Πηγή: “Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι”, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003.

''Μονοδιάστατη κοινωνία''(Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζή σέ μιά κοινωνία η οποία βλέπει όλα τά πράγματα μέσα από μιά διάσταση καί γι’ αυτό είναι επικίνδυνη. Ο άνθρωπος έχει διάφορα προβλήματα, οικονομικά, βιολογικά, ψυχολογικά, πολιτισμικά, υπαρξιακά, θρησκευτικά. Έτσι, όταν όλο τό ενδιαφέρον τής κοινωνίας εξαντλήται σέ μιά μόνον διάσταση (βιολογική, οικονομική) τότε χαρακτηρίζεται ως «μονοδιάστατη κοινωνία» καί ο άνθρωπος πού ζή μέσα σέ αυτήν χαρακτηρίζεται ως «μονοδιάστατος» καί κατ’ επέκταση είναι ψυχικά, ψυχολογικά, πολιτισμικά καί υπαρξιακά ανάπηρος.
Η οικονομική κρίση πού έπληξε τήν Πατρίδα μας είναι ένα γεγονός λυπηρό καί πρέπει νά αποδοθούν ευθύνες, γιατί προκαλεί κοινωνικές καί οικογενειακές αναστατώσεις, αλλά κυρίως γιατί δημιουργεί προβλήματα στούς νέους ανθρώπους, οι οποίοι υφίστανται τίς συνέπειες τής οικονομικής κρίσης, χωρίς νά ευθύνωνται οι ίδιοι καί έτσι βλέπουν μέ δυσοίωνες προοπτικές τό μέλλον τους. Όμως καί η απολυτοποίηση τής οικονομικής κρίσης, χωρίς νά βλέπουμε καί τά ποικίλα προβλήματα πού υπάρχουν στήν κοινωνία μας, αυξάνει τόν προβληματισμό, τόν σκεπτικισμό καί, τελικά, επιτείνει τήν αγωνία.
Ο άνθρωπος δέν είναι μιά «ζωντανή μηχανή», δέν είναι ένα «βιολογικό όν», δέν είναι ένα «έμψυχο εργαλείο» στά χέρια τών εργοδοτών καί τών μηχανισμών εξουσίας, αλλά είναι ένα «πνευματικό όν», ένα «θεολογικό όν» πού αναζητά νόημα καί πληρότητα ζωής.
Διακατεχόμενος τόν τελευταίο καιρό από τέτοιες σκέψεις, θυμήθηκα τό έργο του Χέρμερτ Μαρκούζε μέ τίτλο Ο μονοδιάστατος άνθρωπος καί τίς σημαντικότερες παρατηρήσεις του στό πρώτο κεφάλαιο τού βιβλίου μέ τίτλο «μονοδιάστατη κοινωνία». Μιά τέτοια κοινωνία στήν οποία ζούμε, καθημερινώς μάς καθιστά όλο καί περισσότερο υπαρξιακά καί πνευματικά ανάπηρους, αφού ατροφούν οι βασικές προδιαγραφές τής ύπαρξής μας, όταν βέβαια δέν έχουμε εσωτερικές αντιστάσεις.
Ο Χέρμερτ Μαρκούζε (1898-1979) ήταν ένας αμερικανός φιλόσοφος, γερμανικής καταγωγής, ο οποίος είχε σοσιαλιστικές αρχές στήν νεότητά του καί τελικά πέρασε τρείς φάσεις στήν ζωή του. Η πρώτη φάση ήταν η φαινομενολογική οντολογική φιλοσοφία του, αφού ήταν μαθητής τών γερμανών φιλοσόφων Χούσερ καί Χάϊντεγκερ, καί μέσα από τίς θεωρίες τους ερμήνευσε τόν Μάρξ. Η δεύτερη φάση τής ζωής του συνδέεται μέ τήν «κριτική θεωρία», κατά τήν οποία ανέλυε τήν κατάσταση τού ανθρώπου πού υποτάσσεται στήν μηχανή καί τίς σχέσεις παραγωγής, στήν «ύστερη καπιταλιστική κοινωνία». Καί η τρίτη φάση τής ζωής του χαρακτηρίζεται ως «φροϋδική», γιατί μέσα από τίς θεωρίες τού Φρόϋντ ερμήνευσε «τίς εξουσιαστικές δομές τού ύστερου καπιταλισμού», δηλαδή ερμήνευσε τόν Φρόϋντ μέσα από τήν φιλοσοφική οντολογία. Κατά δέ τήν δεκαετία τού ’60 ο Μαρκούζε, επειδή ήταν αντίθετος πρός τήν κατεστημένη τάξη, αναδείχθηκε σέ ηγέτη τών φοιτητικών κινημάτων τόσο στήν Αμερική όσο καί στήν δυτική Ευρώπη.
Στό πρώτο κεφάλαιο τού βιβλίου του Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, τό οποίο, όπως προαναφέρθηκε, έχει τόν τίτλο «η μονοδιάστατη κοινωνία», εξετάζει κυρίως δύο θέματα, αφ’ ενός μέν τίς «πλαστές» ανάγκες πού προβάλλει η σύγχρονη κοινωνία στόν άνθρωπο καί τόν πιέζει νά τίς αποδεχθή, αφ’ ετέρου δέ στήν απόκτηση τής ελευθερίας. Μπορεί καί τά δύο αυτά νά συνοψισθούν σέ ένα πού είναι η απελευθέρωση από τήν δουλεία τών «ψευδών» αναγκών.
Μιλώντας γιά «ψευδείς» ανάγκες, εννοεί αυτές πού καθορίζονται «από δυνάμεις εξωτερικές» πού ο άνθρωπος δέν μπορεί νά ελέγξη, γιατί «έχουν ετερόνομη ανάπτυξη καί ικανοποίηση». Τέτοιες «ψευδείς» ανάγκες δημιουργούν μιά «ευφορία μέσα στήν δυστυχία». Γράφει ο Μαρκούζε: «Νά αναπαύεσαι, νά διασκεδάζεις, νά δράς καί νά καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι, νά αγαπάς καί νά μισείς ό,τι αγαπούν καί μισούν οι άλλοι, αυτό στό μεγαλύτερό τους μέρος είναι ανάγκες πλαστές».
Σέ μιά τέτοια «μονοδιάστατη κοινωνία» πού ζή ο άνθρωπος, ο ίδιος πρέπει νά δώση λύσεις, νά καθορίση «κριτήρια προτεραιότητας» καί νά διακρίνη τήν «αλήθεια» από τήν «πλαστικότητα», τίς «αληθινές» από τίς «πλαστικές» ανάγκες. Ο άνθρωπος σήμερα δέν πρέπει νά είναι «ετερόφωτο κι ετεροκαθοριζόμενο» όν, γι’ αυτό «θά πρέπει νά αμφισβητήσει τίς ανάγκες καί τίς ικανοποιήσεις τού κατεστημένου, μέ τούς όρους τού αληθινού καί πλαστού». Αυτό θά πρέπει νά γίνεται μέ προσωπική ελευθερία καί όχι μέ τήν δυνατότητα επιλογής, η οποία μάς επιβάλλεται έξωθεν, γιατί «η δυνατότητα νά εκλέγεις ελεύθερα αφέντες δέν εξαλείφει ούτε τούς αφέντες ούτε τούς δούλους».
Μέσα από αυτήν τήν προοπτική οριοθετεί καί τήν ελευθερία. Τελικά, η ελευθερία δέν μπορεί νά τεθή στό πλαίσιο μιάς απλής επιλογής, τήν οποία μάς θέτει η κατεστημένη εξουσία στήν κοινωνία, γιατί αυτό είναι περιορισμός τής ελευθερίας. Γι’ αυτό «δέν μπορούμε νά ορίσουμε μιά αληθινά ελεύθερη κοινωνία χρησιμοποιώντας τούς παραδοσιακούς όρους τής οικονομικής, πολιτικής καί πνευματικής ελευθερίας».
Προσδιορίζοντας ο Μαρκούζε τό νόημα τής ελευθερίας, γράφει ότι η απόκτηση τής πραγματικής ελευθερίας πρέπει σήμερα νά εκφρασθή μέ «αρνητικούς όρους», ακριβώς επειδή ζούμε σέ μιά κοινωνία μονοδιάστατη, καταναγκαστική, πού περιορίζει τήν ελευθερία σέ μιά δυνατότητα επιλογής μεταξύ δύο πραγμάτων, τά οποία οι κοινωνικοί μηχανισμοί μάς έχουν προσδιορίσει. Είναι χαρακτηριστικές οι σκέψεις του πάνω στό θέμα αυτό. Γράφει:
«Οικονομική ελευθερία θά πρέπει νά σημαίνει απελευθέρωση από τήν οικονομία, απ’ τόν καταναγκασμό πού ασκείται μέ τίς οικονομικές σχέσεις καί δυνάμεις, απελευθέρωση απ’ τήν καθημερινή πάλη γιά τήν ύπαρξη, απαλλαγή απ’ τήν ανάγκη νά κερδίζουμε τή ζωή μας. Πολιτική ελευθερία θά πρέπει νά σημαίνει απελευθέρωση απ’ τήν πολιτική αυτή πού πάνω της τά άτομα δέν μπορούν νά ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο. Πνευματική ελευθερία θά πρέπει νά σημαίνει αποκατάσταση τής ατομικής σκέψης, πνιγμένης σήμερα από τά μέσα μαζικής επικοινωνίας καί θύμα τής διαπαιδαγώγησης, κι ακόμη θά πρέπει νά σημαίνει ότι θά πάψουν νά υπάρχουν κατασκευαστές τής “κοινής γνώμης” κι ακόμη καί κοινή γνώμη».
Όλα αυτά φαίνονται «επαναστατικά», αλλά είναι τό λιγότερο πού πρέπει καί μπορούμε νά κάνουμε γιά νά ξεφύγουμε από τήν δουλεία πού επιβάλλει σέ όλους μας «η μονοδιάστατη κοινωνία». Τά πάντα σήμερα, η πολιτική, τά μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι δημόσιες καί προσωπικές συζητήσεις μάς ερμηνεύουν μέ οικονομικούς όρους, ωσάν νά είμαστε «οικονομικά όντα» καί όχι πολιτισμικές, πνευματικές, θρησκευτικές υπάρξεις. Ο περιορισμός καί ο εγκλωβισμός τού ανθρώπου σέ ένα κατώτερο επίπεδο ζωής, είναι βίωση τής ατμόσφαιρας καί τής εμπειρίας τής φυλακής. Γι’ αυτό απαιτούνται εσωτερικές αντιστάσεις υπαρξιακής επανάστασης γιά τήν απόκτηση πραγματικής ελευθερίας, πράγμα τό οποίο είναι υπόθεση μιάς ολοκληρωμένης παιδείας. Χρειαζόμαστε μιά παιδεία πού θά ανταποκρίνεται σέ όλες τίς προσδοκίες καί απαιτήσεις τού εσωτερικού ψυχικού μας κόσμου καί θά μάς ελευθερώνη από τίς έξωθεν επιβολές τών «ψευδών» αναγκών.
Επομένως, πρέπει νά παύσουμε νά είμαστε «μονοδιάστατοι άνθρωποι» καί θά πρέπει νά ικανοποιούμε τίς εσωτερικές, υπαρξιακές καί πνευματικές μας ανάγκες, οι οποίες, όταν δέν ικανοποιούνται, αφήνουν βαθύ πόνο. Καί αυτός ο πόνος δέν θεραπεύεται μέ τίποτε τό κτιστό, αισθητό, αισθησιακό καί εφήμερο.
(Δημοσιεύεται στό περιοδικό «Γράμματα Σπουδάματα» τού 1ου Λυκείου Ναυπάκτου, τεύχος 13 καί στό “Ενιαύσιον 2010″)
«Εκκλησιαστική Παρέμβαση»Μάιος 2011

Ο διαβόητος κακοποιός Πάσσαρης θα βάλει ράσα

Εβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων πολιτών και αστυνομικών, κατάφερε να διασύρει και να «αποκεφαλίσει» την Ελληνική Αστυνομία διαφεύγοντας από συλλήψεις και διαπράττοντας σωρεία κακουργηματικών πράξεων και σήμερα δηλώνει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό ελπίζοντας πως -όταν και αν αποφυλακιστεί- θα γίνει μοναχός στο Αγιο Ορος…

Ο διαβόητος κακοποιός Κώστας Πάσσαρης, ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως «θεριό των Βαλκανίων» και που από το 2001 κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, εμφανίζεται να μετανιώνει για το αμαρτωλό παρελθόν του και ως άλλο «απολωλός πρόβατο» να προσεύχεται γονατιστός μέσα στο στενό κελί του ζητώντας άφεση αμαρτιών και προσδοκώντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να φορέσει ράσα και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και δημιουργό του. Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Jurnalul National» του Βουκουρεστίου ο ιερωμένος στον οποίο οφείλεται η θεαματική μεταστροφή του κακοποιού, ο «άγιος» των φυλακισμένων αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ιωάννης Ραπτόπουλος.
Ο 80χρονος αρχιμανδρίτης, ιδρυτής της αδελφότητας «Οσία Ξένη – Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγόποινων», ήρθε σε επαφή με τον Πάσσαρη το περασμένο Πάσχα όταν, ενώ βρισκόταν στη Ρουμανία, έμαθε πως ο 34χρονος κακοποιός ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. Μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης άδειας από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, ο πατέρας Γερβάσιος συνάντησε τον Πάσσαρη παρουσία του διευθυντή των φυλακών, αλλά και ακόμη τεσσάρων πάνοπλων φρουρών που παρακολουθούσαν τη συνάντηση με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Εκτοτε, η επικοινωνία τους έγινε συχνότερη, ο «πνευματικός πατέρας» του Πάσσαρη άρχισε να τον επισκέπτεται και να τον προμηθεύει εκκλησιαστικά βιβλία (κάποια από τα οποία -όπως «τα ασκητιικά» του Αββά Δωροθέου- θεωρούνται εξαιρετικά «δύσκολα» και διαβάζονται από μοναχούς στο Αγιο Ορος), ενώ από τη μεριά του, ο κακοποιός υιοθέτησε ένα μοναστηριακό και ιδιαίτερα σκληρό τρόπο ζωής και άρχισε να νηστεύει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αδιαφορώντας μάλιστα για τους χλευασμούς από πολλούς συγκρατούμενούς του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το καθημερινό «εκκλησιαστικό» πρόγραμμα του έγκλειστου κακοποιού ξεκινάει νωρίς το πρωί αφού μόλις ξυπνάει διαβάζει τον Ορθρο της ημέρας. Λίγες ώρες αργότερα τελεί Παράκληση, το απόγευμα τον Εσπερινό, ενώ το βράδυ κλείνει με το Μικρό Απόδειπνο. Μάλιστα, στις 3:00 τα ξημερώματα, ο Πάσσαρης ξυπνάει και τελεί Μεσονυκτική Ακολουθία, ενώ αμέσως μετά εκτελεί Μοναχικό Κανόνα (εκκλησιαστική προσευχή μοναχικού τύπου). Συγκεκριμένα, παίρνει στα χέρια του ένα κομποσκοίνι και αρχίζει να προσεύχεται, ενώ ταυτόχρονα κάνει μετάνοιες!
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιμανδρίτη στη ρουμανική εφημερίδα, η φυλακή άλλαξε ριζικά τον Πάσσαρη, ο οποίος πλέον επικοινωνεί καλύτερα και είναι πιο ανοιχτός, έχοντας στραφεί προς τον Θεό. Μάλιστα, σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εκπομπή «Ηξεις αφήξεις» της τηλεόρασης Super ο αρχιμανδρίτης είχε εκμυστηρευτεί στον δημοσιογράφο Θοδωρή Δούκα: «Οταν τον είδα πρώτη φορά, το παιδί ήταν συντετριμμένο και εξομολογήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα. Του έδωσα μια ωραία εικόνα της Παναγίας και του είπα: “Κώστα, αυτή είναι μια εικόνα που με συγκινεί βαθύτατα”. Αυτός μου απάντησε: “Γέροντα, δώστε μου να τη φιλήσω, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα την κρατήσω για να μη μου θυμίζει τη μητέρα μου”. Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ μητέρα. Για μένα βρίσκεται στο δρόμο της μετανοίας και αγαπάει πολύ τους αγιορείτες πατέρες. Ολα τα βιβλία που διαβάζει μιλούν για μετάνοια. Είναι το πνευματικό μου τέκνο».
Το… διαβατήριο για τον οίκο του Θεού
Η Ορθοδοξία δέχεται στην αγκαλιά της όλους τους ανθρώπους και δεν κάνει διακρίσεις ακόμη και όταν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς.
Η ιδιάζουσα περίπτωση του Κώστα Πάσσαρη δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση καθώς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο ίδιος φέρεται να έχει μετανιώσει για τις πράξεις του και μέσω της εξομολόγησης στον πνευματικό του πατέρα να έχει ζητήσει άφεση αμαρτιών και να έχει εκφράσει την επιθυμία να μονάσει.
Ωστόσο, για να μπορέσει να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποφυλακιστεί καθώς εκτίει ποινή δις ισόβια. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσε να πάει σε κάποιο μοναστήρι, να καταθέσει το ποινικό του μητρώο και να περάσει με επιτυχία τη δοκιμαστική περίοδο των λίγων μηνών που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους δόκιμους μοναχούς. Κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής περιόδου οι δόκιμοι κυκλοφορούν με πολιτικά ρούχα και όχι με ράσα. Το αν πληροί τις προϋποθέσεις και αν είναι ικανός να γίνει μοναχός είναι κάτι που θα το κρίνει ο πνευματικός του πατέρας, ο οποίος πιστοποιεί την πνευματική του μεταμέλεια Από εκεί και πέρα θα πρέπει να είναι αποφασισμένος και έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και όπως όλοι οι μοναχοί να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού.
oparadeisos.wordpress.com

Ρητά περί Ορθοδοξίας

H Ορθοδοξία στην πρόταση βάζει τελεία στο κόμμα και στο τέλος θαυμαστικό.


Ο Κύριος, σου μεταμορφώνει το τώρα και σου μετουσιώνει το άυριο που αρνήσε ότι υπάρχει .


Το αύριο θα υπάρχει και χωρίς εσένα και ας μην το δέχεσαι, τουλάχιστον προετοιμάσου να είσαι παρόν.


Η Ορθοδοξία σού μεταμορφώνει
την παρούσα ζωή και σε προετοιμάζει για την μέλλουσα.


Μόνος σου κόβεις μόνο τα σάπια κλαδιά του δέντρου των παθών της ψυχής σου , με την εξομολόγηση ξεριζώνεις τις ρίζες και αγιάζεις το χώμα.


Στο έρωτημα και την κάλυψη του θανάτου και της μελλούσης ζωής οι περισσότερες φιλοσοφίες και δημιουργικές ανθρωποκεντρικές θρησκείες καταλήγουν στον γκρεμό. Η Ορθοδοξία είναι ο δρόμος που σε περνάει στην απέναντι όχθη.


Για την Ορθοδοξία ο Θεός δεν είναι αοριστολογία, γενίκευση ή μια οντολογική μορφή εξανθρωπισμού αλλά είναι μια ομολογία που λέγεται Χριστός και που είναι κοινωνούμενος.


Στην Ορθοδοξία το θαύμα είναι μια φυσιολογική διαδικασία που λαμβάνει χώρα σε κτιστό επίπεδο με μη πτωτικούς νόμους. Κάτι που για τον άνθρωπο είναι αδύνατο για το Θεό είναι δυνατό και εκεί γεννιέται το Θαύμα.


Η Ορθοδοξία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα αλλά Θεϊκος δρόμος. Το δρόμο τον δημιούργησε ο Κύριος την πίσσα την έφτιαξαν οι άνθρωποι. Την εκκλησία σαν ναό την δημιούργησαν οι άνθρωποι αλλά την εκκλησία την γέννησε ο Κύριος στην Πεντηκοστή. Το ράσο το ράβουν οι άνθρωποι την χάρη της ιεροσύνης την έδωσε ο Κύριος. Τα μυστήρια τα τελούν άνθρωποι την μεταμόρφωση τους την κάνει ο Κύριος. Ο ιερέας σαν άνθρωπος κόβει άρτο και κρασί στην θεία λειτουργία, ο Κύριος το μετουσιώνει σε σώμα και αίμα.



Η Ορθοδοξία δεν είναι λογική και φιλοσοφία αλλά βίωμα ελευθερία και σωτηρία.


Η Ορθοδοξία είναι βίωμα μέθεξη θείας χάριτος μεταμόρφωσης και σωτηρίας.


Η Ορθοδοξία απαντά : Στο πόνο και την σταύρωση με χαρά και Ανάσταση, Στο θάνατο με γέλιο και παράδεισο, στην παρούσα ζωή σαν σχολείο και προετοιμασία. Στα πάθη με εξομολόγηση , θεία κοινωνία και ελευθερία. Στο μίσος και στο κακό απαντά με υπέρβαση αγάπη και συγχώρεση. Στο σκοτάδι απαντά με φώς, και στο τέλος απαντά με καινούργια αρχή και αλλαγή. Στην απελπισία δίνει ελπίδα και στην ελπίδα δίνει νόημα και Χριστότητα.


Οι φιλόσοφοι προσπαθούν να εξηγήσουν τον κόσμο,
ο Κύριος ήρθε να τον σώσει.