Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Αυγούστου 06, 2011

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ(Αγ.Κυρίλλου Αλεξανδρείας)

Οι καλοί αθλητές ευχαριστιούνται με τα χειρο­κροτήματα των θεατών, και με την προσμονή του επάθλου προπονούνται κι ετοιμάζονται για τη νίκη που τους αξίζει. Το ίδιο κι όσοι επιδιώκουν να πετύχουν την απόλαυση των θείων δωρεών, όσοι ποθούν να συμμετάσχουν στην προορισμένη για τους αγίους αιώνια ζωή· αναλαμβάνουν όλοπρόθυμα τους αγώνες πού συνεπάγεται ή χριστιανική ευσέβεια, και κατορθώνουν να φτάσουν οέ ϋψος αρετής, γιατί αρ­νούνται το δρόμο της καθόλου αποδοτικής οκνηρίας και της άνανδρης δειλίας· αντίθετα, ατρόμητοι κατα­τροπώνουν κάθε πειρασμό, και αδιαφορούν για τους εναντίον τους διωγμούς, και θεωρούν ευτύχημα και πλούτο τους τα παθήματα για το Χριστό. Κι όλα αυτά γιατί ποτέ δεν ξεχνούν τα γραφόμενα του “Αποστόλου Παύλου «ότι ουκ άξια τα παθήματα τον νυν καιρόν προς την μέλλουσα δόξα άποκαλυφθηναι εις ημάς».
Ό ίδιος ό Κύριος μας ό Ιησούς Χριστός, άλλωστε, μεταχειρίστηκε μια θαυμαστά προσαρμοσμένη στην ανάγκη μέθοδο για να βοηθήσει τους αγίους Αποστόλους να κατα­λάβουν αυτό το θέμα. Τους είπε: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθειν, απαρνησασοω εαυτόν,και άράτω τον σταυρόν εαυτού, και άκολουθείτω μοι, “Ος γαρ θέλει την ψυχήν αυτού οώσαι, απολέσει αυτήν ός δέ άπολέση την ψυχή αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». Ή εντολή αυτή του Χριστού είναι σωτήρια· αρμόζει σε διαλεχτούς, εξασφαλίζει την αιώνια δόξα, κάνει να περιμένει κανείς με λαχτάρα το τέρμα του βίου. Γιατί ή επιλογή του πάθους για χάρη του Χριστού δε μένει χωρίς ανταπόδοση· αντίθετα, έχει ως αποτέλεσμα την απόλαυση της αιώνιας ζωής και δόξας.
Ωστόσο, την εποχή που οι μαθητές δεν είχαν πάρει ακόμη τη δύναμη με την έπιφοίτηση του Άγιου Πνεύ­ματος ήταν φυσικό να διακατέχονται από ανθρώπινη αδυναμία. “Ετσι δε δίστασαν, αφού πέρασε από το νου τους, να ρωτήσουν: Μα πώς είναι δυνατόν ν’ αρνηθεί κανείς τον εαυτό του; “Η πώς γίνεται να ξαναβρίσκει κανείς τη ζωή του μια και την χάσει; “Ή ποιο ισοδύ­ναμο βραβείο μπορούν να περιμένουν όσοι υποστούν αυτή την απώλεια της ζωής; και ποιες δωρεές έχουν να εισπράξουν; 
Προκειμένου, λοιπόν, ό Χριστός να τους αποσπάσει τη σκέψη άπ’ αυτές τις αμφιβολίες, να τους προστατεύσει άπ’ το να παγιδευτούν σ’ αυτές τις απορίες, και κατά κάποιο τρόπο να τους εμπνεύσει γεν­ναίο φρόνημα, γεννώντας μέσα τους το ζήλο για τη δόξα που θα τους προσφερ­θεί, τους λέει: «Λέγω ύμΐν, είσί τίνες των ώδε έστηκότων, οϊτινες ου μη γεύσονται θάνα­τον, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού».”

 Αραγε επρόκειτο να μηκυνθεί τόσο πολύ ή περίο­δος της ζωής τους, ώστε να φτάσουν σε κείνη την εποχή οπόταν, καθώς θα ολοκληρώ­νεται ή προκαθορισμένη πο­ρεία του κόσμου, θα κατέβει από τον ουρανό ό Κύριος για να εγκαθιδρύσει την προορι­σμένη για τους διαλεχτούς βασιλεία; Βέβαια και κάτι τέτοιο θα μπορούσε οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί από το Θεό. Όλα είναι δυνατά σ αυτόν, τίποτε δεν υπάρχει ακατόρθωτο ή αθεράπευτο για τα παντοδύνα­μα κελεύσματα του. Έξαλλου, βασιλεία ονομάζει τη θέα της δόξας, μέσα στην οποία θα εμφανισθεί τότε, όταν θ’ αστράψει ή γη με την παρουσία του. Γιατί τότε θα έρθει περιβλημένος τη δόξα του θεού Πατρός και όχι μέσα στην ανθρώπινη ασημαντότητα.
Πώς, λοιπόν, προσφέρει τη θέα αυτού του θαύματος σ’ εκείνους που έδωσε την υπόσχεση; Ανεβαίνει στο ορός παίρνοντας μαζί του τρεις άπ’ αυτούς, τους πιο διαλε­χτούς· μεταμορφώνεται ακτινοβολώντας μια εξαιρετική λαμπρότητα ταιριαστή μόνο στο Θεό, έτσι πού τα ενδύ­ματα του να φαίνονται διάφανα από το αντιφέγγισμα του φωτός· περιστοιχίζεται από το Μωυσή και τον Ηλία, οι όποιοι κουβεντιάζουν μεταξύ τους για «την έξοδον αυτόν,ην έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ», δηλαδή για το μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας του Κυρίου, για το πάθος του το σωτήριο, τον τίμιο σταυ­ρό του, εννοώ. “Αλλωστε, είναι αλήθεια πώς ό μωσαϊκός νόμος και οι διακηρύξεις των αγίων προφητών είχαν προαναγγείλει το μυστήριο του Χριστού.
Συγκαλεί, λοιπόν, στο πλευρό του το Μωυσή και τον Ηλία, δυο άνδρες πού διακρίθηκαν στο διαφέντεμα των δικαιωμάτων του Θεού. Γιατί ό Μωυσής ήταν εκείνος πού παρέδωσε το νόμο, και μπορούσαν να αντιληφθούν οι Ιουδαίοι πώς δεν θα παρέβλεπε την, καθώς νόμιζαν, παράβαση του. Κι ό Ηλίας πάλι αγωνίστηκε για την επι­κράτηση της δόξας του Θεού, και δε θα παρίστατο και δε θα υπάκουε σ’ έναν άντίθεο πού ονόμαζε τον εαυτό του ισότιμο θεό, χωρίς να είναι αυτό που ισχυριζόταν και χωρίς να του ταιριάζει αυτό πού έκανε.
Είναι και μια άλλη αίτια πού σ’ αυτή τη συνάφεια πρέπει να ειπωθεί. Ό Χριστός μεταμορφώθηκε έτσι για να πληροφορηθούν όλοι ότι εξουσιάζει εξίσου τη ζωή και το θάνατο. Γι’ αυτό είναι πού φέρνει και το ζωντανό, τον Ηλία, πού ξέρουμε ότι ανελήφθη, και το νεκρό, το Μωυσή. “Αλλωστε, οι δυο άνδρες πού εμφανίστηκαν δεν έμειναν σιωπηλοί, σαν φαντάσμα­τα, αλλά μιλούσαν μεταξύ τους για την ένδοξη πορεία του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, δηλαδή για το πάθος, το σταυρικό θάνατο και την ανάσταση του.
 Σύμφωνα με την ευαγγελική περιγραφή οι μακάριοι μαθητές, όση ώρα ό Χριστός ήταν αφοσιωμένος στην προσευχή, νύσταξαν καί τους πήρε ό ύπνος – πόση συγκατάβαση στις ανθρώπινες ανάγκες. Ύστερα, όμως, ξύπνησαν και παρακολούθησαν τη σεβάσμια καί παρά­δοξη μεταμόρφωση του Κυρίου. Ό θεσπέσιος Πέτρος νόμισε τότε πώς έφτασε ίσως ή ώρα της επικράτησης της βασιλείας του Θεού, καί εκδηλώνοντας την προτίμηση  του για διαμονή πάνω στα βουνά την ώρα της συντέ­λειας του κόσμου, προτείνει, χωρίς να καταλαβαίνει τις συνέπειες, να στηθούν τρεις σκηνές. ‘Αλλά δεν είχε φτά­σει ή στιγμή της ολοκλήρωσης του κύκλου των αιώνων, κι ούτε ήταν ή κατάλληλη ώρα να απολαύσουν οι διαλεχτοί τη συμμετοχή τους στην έπαγγελμένη ελπίδα “Αλλωστε ό Παύλος λέει· «’Ός μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αύτού», δηλαδή του Χριστού. Μια όμως καί ή πορεία του θεϊκού σχεδίου για τη λύτρωση του ανθρώπου βρισκόταν ακόμα στην αρχή της καί καθόλου δεν είχε ολοκληρωθεί, πώς θα ήταν δυνατό ό Χριστός πού ήρθε στη γη εξαιτίας της αγάπης του προς τον κόσμο, να έχει σταματήσει να θέλει να θυσιαστεί για χάρη του; Γιατί έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα υπο­μένοντας το σαρκικό θάνατο καί παράλληλα καταργών­τας τον με την ανάσταση από τους νεκρούς. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι ό Πέτρος δεν είχε ακριβή συνεί­δηση αυτού πού είπε.
- Εντούτοις, συγχρόνως με την παράδοξη καί απε­ρίγραπτη θέα της δόξης του Χριστού, συνέβη καί κάτι ακόμα, χρήσιμο καί αναγκαίο στην ενίσχυση της πίστης σ’ αυτόν, τόσο των μαθητών, όσο και των κατοπινών χριστιανών. Ακούστηκε, δηλαδή, από ψηλά φωνή του Θεού Πατρός να λέει «Ούτος εστίν ό Υίός μου ό αγαπητός, εν ώ ευδόκησα, αύτού άκούετε». Καί καθώς ακουγόταν ή φωνή, λέει ό ευαγγελι­στής, εγκαταλείφθηκε μόνος ό Χριστός.
Πράγματι, όταν ό Θεός-Πατήρ έδωσε σαν μέσα από τα σύννεφα την εντολή στους αγίους Αποστόλους λέγοντας «Αύτού άκούετε», ό Μωυσής ήταν φευγάτος κι ό Ηλίας δεν ήταν, επίσης, έκεί,μόνον ό Χριστός ήταν μπροστά. “Ετσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους διέταξε να υπακούσουν σ’ αυτόν. “Αλλωστε, ό Χριστός είναι ό σκοπός κι ή ολοκλήρωση του νόμου καί των προφητών. Γι’ αυτό ακριβώς είχε βροντοφωνήσει στον Ιουδαϊκό λαό· «Ει έπιστευετε Μωσεί, έπιστευετε αν έμοί περί γαρ εμού εκείνος έγραψεν».
Καί επειδή οι Ιουδαίοι, αδιαφορώντας για την εντολή του πάνσοφου Μωυσή, και αθετώντας το λόγο του Θεού πού τους μεταδόθηκε με τους αγίους προφήτες, έμειναν ως το τέλος προσηλωμένοι στην πλάνη τους, στερήθηκαν μια για πάντα τα αγαθά πού υποσχέθηκε ό Θεός στους προγόνους τους.«Υπακοή γαρ υπέρ θυσίαν αγαθή, και ή έπακρόασις, υπέρ στέαρ άρνών», όπως έχει γραφτεί.”Ασχετα όμως με τους Ιουδαίους, έμείς πού απο­δεχτήκαμε ανεπιφύλακτα τη φανέρωση του Θεού, μακάρι με κάθε τρόπο να απολαύσουμε Ολα τα αγαθά πού προξενήθηκαν από τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο· δια του οποίου καί μαζί μ’ αυτόν ας δοξάζε­ται κι επικρατεί ό Θεός Πατήρ καί το “Αγιον Πνεύμα στους ατέλειωτους αιώνες. ‘Αμήν.
ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Στην πυρά τα βιβλία του Οδυσσέα Ελύτη. Στο απόσπασμα της ιστορίας, ο Άρης Βελουχιώτης

Ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, παριστάμενος στο υπουργικό συμβούλιο των μεγάλων εκκαθαρίσεων άκουσε με προσοχή το σοσιαλιστή σύντροφο του:
Ο κ. Παπαϊωάννου αναφέρθηκε στο Διαδίκτυο και συγκεκριμένα στα blogs που, όπως διαβεβαίωσε, «θα παύσουν να φιλοξενούν κουκουλοφόρους».


Εξήγγειλε πως θα συγκροτήσει άμεσα νομοπαρασκευαστική επιτροπή, υπό τον αντιπρόεδρο του ΣτΕ Α. Ράντο, για την ταυτοποίηση των διαχειριστών των blogs, την ταυτοποίηση των χρηστών υπηρεσιών Διαδικτύου και τη διεύρυνση του καταλόγου των εγκλημάτων για τα οποία επιτρέπεται η άρση των απορρήτου των επικοινωνιών. Πληροφόρησε δε ότι η επιτροπή θα παραδώσει τις προτάσεις της μέχρι το τέλος του ερχόμενου Σεπτεμβρίου.

Είναι όλα ξεκάθαρα:
- Αποκήρυξη της εθνικής αντίστασης και όσων χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμο.
- Αποκήρυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και της ανωνυμίας των αγωνιστών του.
- Αποκήρυξη των Μακεδονομάχων και της ψευδωνυμίας αυτών.
- Αποκήρυξη των ποιητών, που έγραφαν και δοξάστηκαν, , με ψευδώνυμα, τιμώντας την ποίηση και την πατρίδα που τους γέννησε.
- Αποκήρυξη της αρθρογραφίας, δίχως όνομα, στη διαχρονική ιστορία του γραπτού λόγου.
- Αποκήρυξη των "συνεργατών χωρίς όνομα" ή με ψευδώνυμο, που λάμπρυναν με το λόγο τους τον ερτζιανό και γραπτό λόγο.


Η πανικόβλητη μη κυβερνητική οργάνωση, που εκτελεί κυβερνητικές εντολές της "παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης" (των τοκογλύφων), οργανώνεται ενάντια στον εχθρό λαό και τη φωνή του.

Βρε Παπουτσή και Παπαϊωάννου, με την παρέα σας, εσείς έχετε δώσει στον εαυτό σας τα ψευδώνυμα "κυβέρνηση" και "βουλή των ελλήνων" και κανείς δε σας έχει πάρει, ακόμα, με τις πέτρες, για αυτό το έγκλημα.

Με λένε Άρη Βελουχιώτη, Μίκη Ζέζα, Οδυσσέα Ελύτη και νιώθω κατάθλιψη που δεν τους μοιάζω.

Θα διωχθώ;

Να απαγορευτούν τα βιβλία που οι συγγραφείς τους, χρησιμοποίησαν ψευδώνυμο. Είναι κακές επιρροές για τη νεολαία και δικαιολογία δική μας, για να παλεύουμε για την ψευδωνυμία ή την ανωνυμία μας.

Υπογραφή:
Λαός με ονοματεπώνυμο και δίχως τη σκούφια της "παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης..." . (Εκείνο το "...των τοκογλύφων", γιατί δε το συμπληρώνετε στον τίτλο της δικής σας πραγματικότητας; Ανακριβής τίτλος= ψευδώνυμο)

Y.Γ.: Για εκείνο το "Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα", δε λέω τίποτα. Αυτό δεν είναι ψευδώνυμο. Είναι ανέκδοτο.
Είστε η "Μαρία Αντουανέτα", στα τελευταία της. Πώς σας φαίνεται, για ψευδώνυμο;
Σιγά, μη δε ξέρουν ποιος ή ποιοί διαχειρίζονται το ithacanet।gr και τόσα άλλα διασημότερα, απειλητικότερα και σοβαρότερα blogs και ιστοσελίδες, από τη δική μας διαδικτυακή αθλιότητα.

Μιχαήλ Γ. Τρίτος, Θεολογικές όψεις της εορτής της του Σωτήρος Μεταμορφώσεως…

Θεολογικές όψεις της εορτής της του Σωτήρος Μεταμορφώσεως…

Του ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, Καθηγητή Α.Π.Θ.

Η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος είναι μια από τις κορυφαίες γιορτές του ενιαύσιου εκκλησιαστικού κύκλου. Γιορτή Χριστολογική, ανθρωπολογική και σωτηριολογική. Χριστολογική, γιατί ο μεταμορφωθείς είναι ο Ιησούς Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού. Ανθρωπολογική, γιατί έδειξε τη θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Σωτηριολογική, γιατί φανέρωσε τη δόξα όλων, όσων θα ενωθούν μαζί Του.

Μεταμόρφωση σημαίνει αλλαγή μορφής. Ο Χριστός με τη μεταμόρφωσή του δεν μετέβαλε την ουσία της ανθρωπίνης υποστάσεώς του, αλλά το σώμα, το οποίο κάλυπτε τη θεότητά του, διαπεράστηκε προς στιγμήν από μια ακτίνα της θεότητάς του, η οποία το έκανε να παρουσιαστεί λαμπρό και μεγαλειώδες. Ο Χριστός δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε αυτό που ήταν.

Με τη μεταμόρφωσή Του ο Χριστός έδειξε το αρχέτυπο κάλλος της εικόνος και θεούργησε την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε. Το αρχαίο κάλλος, το οποίο με την πτώση του Αδάμ αμαυρώθηκε, με την Μεταμόρφωση πήρε πάλι τη θεία δόξα και λαμπρότητα. Η Μεταμόρφωση δείχνει την προέλευση του ανθρώπου. Σε ποια δηλαδή κατάσταση βρισκόταν ο Αδάμ πριν από την πτώση, αλλά και τον σκοπό της υπάρξεώς μας.

Η Μεταμόρφωση φανερώνει και τη Βασιλεία του Θεού. Το μεγάλο αυτό γεγονός έγινε ύστερα από τη γνωστή ρήση του Κυρίου: «Αμήν λέγω υμίν, εισί τινές των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την Βασιλείαν του Θεού εληληθυίαν, ενδυνάμει» (Μάρκ. Θ’, 1). Η σύνδεση της βασιλείας του Θεού με τη Μεταμόρφωση δηλώνει ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η θέα της θαβωρείου φωτοχυσίας από όσους θελήσουν να ενωθούν με το Σωτήρα Κύριο. Για να φθάσει, ο άνθρωπος σ’ αυτή την υψηλή πνευματική κατάσταση πρέπει να διέλθει τις τρεις βαθμίδες της πνευματικής ζωής που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή σ’ αυτές τις τρεις βαθμίδες, που οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού, αναφέρονται οι τρεις σκηνές, που ζήτησαν οι μαθητές από τον Κύριο, όταν έγιναν θεατές της υπερκόσμιας αυτής πνευματικής καταστάσεως. Έτσι η Μεταμόρφωση μας δείχνει και το σκοπό της υπάρξεώς μας που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Άμεσα συνδέεται το γεγονός της Μεταμορφώσεως με το θαβώρειο φως. Κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο οι μαθητές κατά τη Μεταμόρφωση είδαν δύο ήλιους, τον αισθητό και το νοητό. «Έναν εν τω ουρανώ κατά το έθος και έναν παρά το έθος». Και όπως με την ανατολή του αισθητού ηλίου εξαφανίζονται όλα τα άστρα του ουρανού, έτσι και με την ανατολή του ηλίου της δικαιοσύνης εξαφανίστηκαν και οι ακτίνες του αισθητού ηλίου.

Το φως της Μεταμορφώσεως δεν ήταν μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά το φως της θεότητας. Οι άγιοι Πατέρες προκειμένου να μη γίνει καμιά σύγχυση μεταξύ του κτιστού φωτός του ηλίου και του ακτίστου φωτός της θεότητας χρησιμοποιούν τον όρο «υπέρφωτος γνόφος». Οι μαθητές είδαν το θείο φως με τις σωματικές τους αισθήσεις, αφού προηγουμένως υπέστησαν και αυτοί την εναλλαγήν. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει ότι οι μαθητές «ενηλλάγησαν και ούτω την εναλλαγήν είδον».

Μέτοχοι της θαβωρείου φωτοχυσίας είναι πέντε πρόσωπα. Ο Μωϋσής και ο Ηλίας από την Π.Δ. και τρεις μαθητές, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης από την Κ.Δ.. Σύμφωνα με την πατερική διδασκαλία της θεοποιού ενεργείας μετέχουν όσοι βρίσκονται σε κατάσταση θεοπτίας. Ο Μωϋσής στο όρος Σινά είδε τη δόξα του ασάρκου Λόγου, που του παρέδωσε το Νόμο, αλλά και τη θεωρία της φλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου. Ο Ηλίας αξιώθηκε να δει τον άσαρκο Λόγο με τη μορφή λεπτής αύρας. Η επιλογή των τριών μαθητών δεν είχε προσωποληπτικό χαρακτήρα, γιατί κατά τον Ιερό Χρυσόστομο οι τρεις υπερείχαν των άλλων μαθητών, γι’ αυτό και ήταν οι καταλληλότεροι, για να δεχθούν τη συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη. Μάλιστα οι δύο από αυτούς, ο Πέτρος και ο Ιωάννης, έδωσαν γραπτά τη μαρτυρία του γεγονότος.

Το Θαβώρ αποτελεί ιδεώδες. Οι Πατέρες μιλώντας για τη μεταμόρφωση και τη μετοχή στη θεία δόξα κάνουν λόγο για προσωπική ανάβαση στο όρος της θεοπτείας.

Συνεχής είναι η παρακλητική κραυγή της στρατευομένης Εκκλησίας: «Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον». Ο κάθε χριστιανός οφείλει να ανέρχεται στο Θαβώρ, δηλ. από αρετή σε αρετή και να δεχθεί την προσωπική του μεταμόρφωση μέσω της αγιοπατερικής οδού της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως για να φθάσει στην ένωσή του με το Θεό εν Χριστώ.

Η Ορθόδοξος, Εκκλησία είναι το Θαβώριο όρος της δικής μας μεταμορφώσεως εν τω ακτίστω φωτί του προσώπου του Κυρίου. Αυτή είναι η ελπίδα των Ορθοδόξων και συμπάσης της ανθρωπότητας.

«Πρωινός Λόγος» 06/08/2010 από kantonopou/

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Η μεταμόρφωση - Γεύση πραγματική για τον κάθε χριστιανό

.
Ο Κύριος, όλο το διάστημα που ήταν στη γη, δεν φανερώθηκε μεταμορφωμένος ενώπιον των υπολοίπων μαθητών ή και του λαού. Φανερώθηκε μόνο στους τρεις μαθητάς. Όμως μετά την έλευση του Αγίου Πνεύματος και την ίδρυση της Εκκλησίας, τώρα που όλοι γίνονται μέλη της Εκκλησίας με το βάπτισμα και το μυστήριο του χρίσματος, και έχουμε όλα τα μυστήρια μέσα στην Εκκλησία, η μεταμόρφωση δεν πρέπει να είναι κάτι κρυφό, αλλά ζωή στον κάθε χριστιανό, γεύση πραγματική.

Και νομίζω, αν όχι τίποτε άλλο απόψε, αυτό να προσέξουμε και να ανησυχήσουμε με καλή ανησυχία: ότι εμείς ως χριστιανοί βαπτισμένοι, που λάβαμε και το μυστήριο του χρίσματος, και δι' αυτού τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, πρέπει συνεχώς να έχουμε μέσα μας την μεταμόρφωση, η οποία διαχέεται και στην όλη ύπαρξη του άνθρωπου. Όμως γιατί δεν είναι έτσι;

Γι' αυτό είπα να ανησυχήσουμε. Όλα αυτά που κάνουμε -και καλά κάνουμε βέβαια- που τρέχουμε στην εκκλησία, γίνεται η όλη ακολουθία, ψάλλουμε τα τροπάρια, που δεν είναι δύσκολο, ας πούμε, να προσέλθει κανείς στό άγιο Ποτήριο, να κοινωνήσει του σώματος και του αίματος του Χριστού, καλά είναι βέβαια, αλλά όλα αυτά μπορεί να μείνουν έτσι εξωτερικά, εάν βαθιά μέσα στην καρδιά δεν αισθανθούμε, και όχι απλώς απόψε αλλά συνεχώς, αυτή τη γλυκύτητα, αυτή τη γεύση, αυτό που έκανε τους Αποστόλους να τα χάσουν και να ξεχαστούν. 

Τα ξέχασαν όλα, και το μόνο που ζητούσαν ήταν να μείνουν εκεί, να μην απομακρυνθούν. Τόσο τους συνεπήρε αυτή η πραγματικότητα της μεταμορφώσεως, που δεν είναι θέαμα απλώς εξωτερικό· είναι θέαμα εσωτερικό, γλυκύτητα εσωτερική, γεύση φοβερή, θεία πείρα μέσα στην καρδιά μας. Και έτσι κάτι παθαίνει κανείς, μεθάει και δεν αφήνει με τίποτε τον Χριστό αλλά τρέχει πίσω από τον Χριστό.

Να το σκεφθούμε καλά, να ανησυχήσουμε. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά πρέπει να συμβαίνουν σε κάθε χριστιανό. Εάν δεν συμβαίνουν, κάτι κακό κάνουμε. Όχι κάναμε απλώς· κάνουμε. Το βαθύτερο είναι ότι στην πραγματικότητα δεν θέλει κανείς να γλυκάνει η ψυχή του από την παρουσία του Κυρίου, να αφοσιωθεί στον Κύριο και να τον ακολουθεί. 

Σαν να μην το θέλει κανείς. Τόσο ας πούμε είμαστε κοσμικοί, έχουμε γήινο φρόνημα, τόσο κι εμείς οι χριστιανοί, που υποτίθεται πιστεύουμε στην επουράνιο βασιλεία, είμαστε προσκολλημένοι στα κοσμικά και στα γήινα.

Και μην πει κάποιος "εγώ δεν είμαι". Αφού δεν μας εμπιστεύεται ο Κύριος αυτή την Χάρη και όλο αυτό που φανέρωσε στους μαθητάς, και όχι ως θέαμα απλώς -οι τρεις μαθηταί που ήταν εκεί κάτι έπαθαν- εφόσον αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα μέσα μας, σημαίνει, όσο κι αν εμείς έχουμε αντίθετη γνώμη, ότι είμαστε γήινοι, κοσμικοί, δεν μας αρέσουν τα του Θεού, δεν μας αρέσουν τα ουράνια, μας αρέσουν τα άλλα.

Ο Θεός να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχθεί και να θελήσει να κάνει τρόπον τινά συγκατάβαση καινούρια και να μας αξιώσει αυτής της δωρεάς, που την έχουμε μέσα μας ανενέργητη, δεν την αισθανόμαστε. Να μας αξιώσει και να θεώμεθα, να βλέπουμε, αλλά και να γευόμαστε και να αισθανόμαστε όλα αυτά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

5/6-8-2001
 --------------------------------------
πηγή: π. Συμεών Κραγιόπουλος, Συνάξεις

Μεταμόρφωση. Θεός και Άνθρωπος

undefined
Παραλαμβάνοντας ο Χριστός τους τρείς μαθητές του, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, ανέβηκαν στο όρος Θαβώρ, καλώντας και τον Ηλία που κατέβει εκ των ουρανών και τον Μωϋσή, έμπροσθεν των οποίων μετεμορφώθη, λάμποντας σαν ήλιος το πρόσωπό του και τα ιμάτιά του γενόμενα λευκά σαν φως. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλησε να τους δείξει την δόξα της θεότητας, ότι είναι «ο Υιός του Θεού, ο προ αιώνων εκ Πατρός γεννηθείς, και επ’ εσχάτων εκ της Παρθένου σαρκωθείς»…
Επειδή οι μαθητές του γνώριζαν τον Χριστό ως άνθρωπο και δεν είδαν ότι είναι Θεός, με την Μεταμόρφωσή Του απέδειξε σ’ αυτούς ότι είναι και Θεός Αληθινός. «Θεός εν σώματι φανείς εις τον κόσμον», φορέσας σάρκα αναμάρτητον, με τις δύο φύσεις συνελθούσες και ενωθείσες σε μια υπόσταση.
Σε έναν εκπληκτικό του λόγο ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει για τον Θεάνθρωπο: «Εάν δεν ήταν σαρξ (άνθρωπος), η Μαρία για ποιό λόγο εμφανίσθηκε; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο Γαβριήλ ποιον καλούσε Κύριο; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στη φάτνη ποιος βρισκόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, οι άγγελοι που κατέβηκαν ποιον εδόξαζαν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στα σπαργάνα ποιος ήταν τυλιγμένος; Και εάν δεν ήταν Θεός, οι ποιμένες ποιον προσκυνούσαν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ο Ιωσήφ ποιον περιέτεμε; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο αστήρ στον ουρανό προς τιμήν ποιανού έτρεχε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, η Μαρία ποιον εθήλαζε; Και εάν δεν ήταν Θεός, οι μάγοι δώρα σε ποιον πρόσφεραν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ο Συμεών στις αγκάλες του ποιον βάσταζε; Και εάν δεν ήταν Θεός, σε ποιον έλεγε, απόλυσόν με μετ’ ειρήνης; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ο Ιωσήφ ποιον έλαβε και στην Αίγυπτο έφυγε; Και εάν δεν ήταν Θεός, το εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον Υιόν, σε ποιον επληρώθη; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ο Ιωάννης ποιον εβάπτισε; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο Πατήρ εξ ουρανού σε ποιον έλεγε, «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα»; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ποιος νήστευε και επείνασε στην έρημο; Και εάν δεν ήταν Θεός, οι άγγελοι που κατέβηκαν ποιον διακονούσαν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ποιος εκλήθη στους γάμους στην Κανά της Γαλιλαίας; Και εάν δεν ήταν Θεός, το ύδωρ σε οίνο ποιος το μετέβαλε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, οι άρτοι στα χέρια ποιανού κρατήθηκαν; Και εάν δεν ήταν Θεός, τους όχλους και χιλιάδες εκτός γυναικών και παιδίων στην έρημο ποιος εχόρτασε εκ πέντε άρτων και δύο ιχθύων; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στο πλοίο ποιος κοιμόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, τους ανέμους και την θάλασσα ποιος επετίμα; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ο Σίμων ο Φαρισαίος με ποιον έτρωγε; Και εάν δεν ήταν Θεός, τα πλημμελήματα της αμαρτωλής ποιος συγχωρούσε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, επάνω στο φρέαρ κουρασμένος από την οδοιπορία ποιος καθόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, ύδωρ ζων στη Σαμαρείτιδα ποιος έδωσε, και την έλεγχε ότι πέντε άνδρες είχε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, ενδύματα ανθρώπου ποιος φορούσε; Και εάν δεν ήταν Θεός, δυνάμεις ποιος ποιούσε και θαύματα; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στην γη ποιος έπτυσε και πηλό εποίησε; Και εάν δεν ήταν Θεός, από τον πηλό τους οφθαλμούς ποιος τους ανάγκαζε να αναβλέπουν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στο μνημείο του Λαζάρου ποιος έκλαιε; Και εάν δεν ήταν Θεός, νεκρόν όντα τετραήμερο διατάσσοντας ποιος τον εξέβαλε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, επί πόλου όνου ποιος εκάθησε; Και εάν δεν ήταν Θεός, οι όχλοι μετά δόξης σε απάντηση ποιανού εξερχόταν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, οι Ιουδαίοι ποιον εκράτησαν; Και εάν δεν ήταν Θεός, ποιος διέταξε τη γη, και επί πρόσωπον αυτής έρριψε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, με ραπισμό ποιος ραπιζόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, το αυτί το αποτμηθέν από τον Πέτρο ποιος θεράπευσε και αποκατέστησε στον τόπο αυτού; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, το πρόσωπο ποιανού δεχόταν εμπτύσματα; Και εάν δεν ήταν Θεός, Πνεύμα Άγιο στο πρόσωπο των Αποστόλων ποιος ενεφύσησε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, μπροστά στον Πιλάτο στο δικαστήριο ποιος παρίστατο; Και εάν δεν ήταν Θεός, την γυναίκα του Πιλάτου στον ύπνο της ποιος εφόβησε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, τα ιμάτια ποιανού έβγαλαν και μοίρασαν οι στρατιώτες; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο ήλιος πως σκοτίστηκε επί του Σταυρού; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στον Σταυρό ποιος κρεμόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, την γη εκ θεμελίων ποιος την κινούσε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, με τους ήλους ποιανού χέρια και πόδια καθηλώθηκαν; Και εάν δεν ήταν Θεός, το καταπέτασμα του Ναού πως σχίσθηκε και οι πέτρες ερράγησαν και οι τάφοι ανοίχθηκαν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες», ποιος έκραζε; Και εάν δεν ήταν Θεός, «Πάτερ, συγχώρησον αυτοίς», ποιος είπε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στον Σταυρό με τους ληστές ποιος κρεμόταν; Και εάν δεν ήταν Θεός, στον ληστή πως έλεγε, «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω»; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, όξος και χολή σε ποιον προσέδωσαν; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο άδης ποιανού φωνή ακούοντας ετρόμαξε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, η λόγχη την πλευρά ποιανού άνοιξε και εξήλθε αίμα και ύδωρ; Και εάν δεν ήταν Θεός, πύλας άδου ποιος συνέτριψε και δεσμά διέρρηξε και με ποιανού προσταγή οι νεκροί απελευθερωμένοι εξέρχονταν; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, οι Απόστολοι στο υπερώο ποιον είδαν; Και εάν δεν ήταν Θεός, των θυρών κεκλεισμένων πως εισήλθε; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, σε ποιανού τα χέρια από τις πληγές των ήλων και της λόγχης στην πλευρά εψηλάφησε ο Θωμάς; Και εάν δεν ήταν Θεός, ποιος ανέκραξε «ο Κύριός μου και ο Θεός μου;» Εάν δεν ήταν άνθρωπος, στην θάλασσα της Τιβεριάδος ποιος έφαγε; Και εάν δεν ήταν Θεός, με προσταγή ποιανού γέμισε το δίκτυ με ψάρια; Εάν δεν ήταν άνθρωπος, οι Απόστολοι και οι Άγγελοι ποιον έβλεπαν αναλαμβανόμενο στον ουρανό; Και εάν δεν ήταν Θεός, ο ουρανός σε ποιον ανοίχθηκε; και οι δυνάμεις ποιον προσκύνησαν με τρόμο; και ο Πατήρ ποιον προέτρεπε, κάθου εκ δεξιών μου και τα εξής;
…Ομολογώ τον αυτόν, Θεό τέλειο και άνθρωπο τέλειο, σε δύο φύσεις καθ’ υπόσταση, δηλαδή πρόσωπο, ενωμένο γνωριζόμενο αδιαιρέτως και ασυγχύτως και ατρέπτως, σάρκα ενδυσάμενο την εμψυχωμένη, ψυχή λογική και νοερά κατά πάντα γενόμενο με εμάς ομοιοπαθή, χωρίς μόνο της αμαρτίας. Ο αυτός επίγειος και ουράνιος, πρόσκαιρος και αΐδιος, ηργμένος και άναρχος, άχρονος και υπό χρόνο, κτιστός και άκτιστος παθητός και απαθής, Θεός και άνθρωπος, κατ’ άμφω τέλειος, εν δύο και εν δυσίν είς. Ένα πρόσωπο του Πατρός, και ένα πρόσωπο του Υιού, και ένα πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Μια Θεότης, μια δύναμη, μια Βασιλεία σε τρία πρόσωπα, δηλαδή υποστάσεις. Ούτω δοξάζομεν την Αγία Μονάδα εν Τριάδι, και την Αγία Τριάδα εν Μονάδι…»
σ.α.

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κυρός Μακάριος Γ΄ (13 Αυγούστου 1913 – 03 Αυγούστου 1977)

O Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1913 στο χωριό Άνω Παναγιά της Πάφου. Γονείς του ήταν ο Χριστόδουλος Μούσκος και η Ελένη Αθανασίου. Σε νεαρή ηλικία πήγε στη Μονή Κύκκου όπου και προσελήφθη ως δόκιμος.
Στις 7 Αυγούστου 1938 χειροτονήθηκε Διάκονος και μετονομάστηκε από Μιχάλης σε Μακάριο. Τον ίδιο χρόνο στάληκε ως υπότροφος της Μονής Κύκκου στην Αθήνα για θεολογικές σπουδές στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Αφού απεφοίτησε το 1942 από τη Θεολογική Σχολή, ενεγράφη στη Νομική Σχολή όπου παρακολουθούσε μαθήματα μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη Γερμανική κατοχή οπότε και επέστρεψε στην Κύπρο για μικρό χρονικό διάστημα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, χειροτονήθηκε σε Πρεσβύτερο και σε Αρχιμανδρίτη στις 13 Ιανουαρίου 1946 στο ναό της Αγίας Ειρήνης, όπου υπηρέτησε για πέντε χρόνια ως Διάκονος με το Μητροπολίτη Αργυροκάστου Παντελεήμονα και προϊστάμενος του ναού Αγίας Παρασκευής στον Πειραιά.
Την ίδια χρονιά, του δόθηκε υποτροφία από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για περαιτέρω θεολογικές σπουδές. Παρακολούθησε για δυο χρόνια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με ειδίκευση στην Κοινωνιολογία της θρησκείας.
Στις 8 Απριλίου 1948 εκλέγηκε Μητροπολίτης Κιτίου και στις 13 Ιουνίου χειροτονήθηκε σε Επίσκοπο. Η δράση του ως Μητροπολίτη Κιτίου ήταν καθ’ όλα γόνιμη, αφού ανακαίνισε τη Μητρόπολη στη Λάρνακα, βελτίωσε την οικονομική κατάσταση του κλήρου, ίδρυσε Φιλόπτωχες Αδελφότητες και αναπτέρωσε το ηθικό του εξουθενημένου λαού.
Ως Πρόεδρος του Γραφείου Εθναρχίας, πήγε το 1949 στην Ελλάδα όπου είχε συνομιλίες με τον Βασιλιά, τον Πρωθυπουργό και άλλους επισήμους, για το Κυπριακό πρόβλημα. Μετά από εισήγησή του, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου οργάνωσε στις 15 Ιανουαρίου 1950 Παγκύπριο Δημοψήφισμα κατά το οποίο 97% του Ελληνικού Κυπριακού πληθυσμού ψήφισαν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Στις 20 Οκτωβρίου 1950 εκλέγηκε Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης, σε διαδοχή του Μακαρίου Β΄. Αμέσως μετά την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου, ίδρυσε την Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας. Αργότερα επισκέφτηκε και πάλι την Αθήνα, όπου προσπάθησε να πείσει την Ελληνική Κυβέρνηση να προσφύγει στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό ζήτημα. Επιστρέφοντας στην Κύπρο υπέβαλε διαμαρτυρία στην Επιτροπή μη αυτοκυβερνωμένων εδαφών των Ηνωμένων Εθνών για την παράλειψη της Μ. Βρετανίας να υποβάλει έκθεση για την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο.
Τον Οκτώβριο του 1952 πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου συγκροτείτο η Ζ΄ Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, για να προωθήσει το Κυπριακό ζήτημα στο διεθνές πεδίο. Ερχόμενος πίσω στην Κύπρο απηύθυνε επιστολή στον Κυβερνήτη ζητώντας του την προώθηση της εφαρμογής του δικαιώματος αυτοδιάθεσης. Η απάντηση του Κυβερνήτη ήταν αρνητική και ο Αρχιεπίσκοπος επέκρινε την πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας στην Κύπρο. Τον Αύγουστο του 1953 απηύθυνε αίτηση προς το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ για να περιληφθεί στην ημερήσια διάταξη της Η΄ Συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού θέμα εφαρμογής του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού.
Στις 9 Μαρτίου 1956 εξορίστηκε στις Σεϋχέλλες, αφού οι συνομιλίες που είχε με τον Κυβερνήτη για το μέλλον της Κύπρου δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αφού αφέθηκε ελεύθερος, μετά από ένα περίπου χρόνο, η Βρετανική Κυβέρνηση τον κάλεσε στο Λονδίνο, όπου και υπογράφηκε η Συμφωνία του Λονδίνου, που ήταν η συνέχεια της Συμφωνίας της Ζυρίχης. Με τις Συμφωνίες αυτές η Κύπρος θα ανακηρυσσόταν ανεξάρτητη Δημοκρατία.
Στις 16 Αυγούστου του 1960 η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη Δημοκρατία και ο Μακάριος ανέλαβε καθήκοντα προέδρου, αφού κέρδισε τις εκλογές στις 13 Δεκεμβρίου 1959, με ποσοστό 66.29%
Το Φεβρουάριο του 1968 ο Μακάριος επανεκλέγηκε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις 8 Μαρτίου 1970 έγινε δολοφονική απόπειρα εναντίον του Μακαρίου, ο οποίος επέβαινε ελικοπτέρου, που θα τον μετέφερε στην ιερά Μονή Μαχαιρά για το μνημόσυνο του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Μακάριος δεν έπαθε τίποτε, αλλά τραυματίσθηκε ο χειριστής του ελικοπτέρου, ο οποίος κατόρθωσε να το προσγειώσει σε οικόπεδο κοντά στην Αρχιεπισκοπή.
Μεγάλη σημασία έδιδε επίσης ο Μακάριος και στα θρησκευτικά του καθήκοντα ως προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά και ως ηγετική φυσιογνωμία στο χώρο της Ορθοδοξίας. Έτσι, το Μάρτιο του 1971 μετέβη στην Κένυα, όπου κατέθεσε το θεμέλιο λίθο της Ιερατικής Σχολής, η οποία περατώθηκε το 1974 με δαπάνες της Αρχιεπισκοπής. Κατά την επίσκεψη του στην Κένυα προέβη σε ομαδικές βαπτίσεις πέντε χιλιάδων ιθαγενών περίπου.
Το Φεβρουάριο του 1973 ο Μακάριος επανεξελέγη για τρίτη φορά Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την 7ην Μαρτίου του ιδίου έτους οι τρεις Μητροπολίτες της Κύπρου αποφάσισαν «την καθαίρεσιν του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ από του Επισκοπικού και κληρικού καθόλου αξιώματος και την επαναφοράν τούτου εις την τάξιν των λαϊκών», διότι δεν ανταποκρίθη εις την απαίτησίν των να παραιτηθεί του Προεδρικού αξιώματος. Η πράξη αυτή των τριών Μητροπολιτών καταδικάσθηκε από το λαό και δεν αναγνωρίσθηκε από τους Αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Από της 5ης μέχρι της 14ης Ιουλίου 1973 συνήλθε στη Λευκωσία Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος, η οποία, αφού εκήρυξε αντικανονικήν και, κατ’ ακολουθίαν, άκυρον, ανυπόστατον και ανενέργητον την απόφαση των τριών Μητροπολιτών, εκάλεσεν αυτούς εις επάνοδον εις την μετά του Αρχιεπισκόπου προτέραν κανονικήν σχέσιν και κοινωνίαν και εν συνεχεία καθήρεσεν αυτούς, επειδή παρήκουσαν στις υποδείξεις και προτροπάς αυτής.
Την 15ην Ιουλίου του 1974 το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών διενήργησε πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου. Ο Μακαριώτατος, διασωθείς ως εκ θαύματος, αναχώρησε την επομένη, μέσω Μάλτας, στη Βρετανία και από εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείας Αμερικής, όπου και μίλησε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας. Την 20ην Ιουλίου του ιδίου έτους, η Τουρκία χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πραξικόπημα, εισέβαλε στην Κύπρο και κατέλαβε το 36% περίπου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκδίωξε το 28% περίπου των Ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες, σκότωσε αμάχους και προκάλεσε τεράστιες καταστροφές.
Απεβίωσε στις 3 Αυγούστου του 1977.
Ο Μακάριος ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ των Θεολογικών Σχολών των Πανεπιστημίων της Βοστώνης και της Αθήνας, των Νομικών Σχολών των Πανεπιστημίων Κεράλα των Ινδιών, Θεσσαλονίκης, Μπογκοτά της Κολομβίας και Μάλτας και της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Επίσης τιμήθηκε με τα ανώτερα παράσημα των πλείστων Εκκλησιών και Κρατών και με τα χρυσά μετάλλια Ελληνικών και ξένων Δήμων.

῾Η Μαγεία ῾Οσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου

Ταιριάζει σέ ὅσα θά πῶ παρακάτω, νά δανεισθῶ τό θρηνητικό ἐκεῖνο ρητό τοῦ προφήτη ῾Ιερεμία καί νά φωνάξω κι ἐγώ μέ ὀδύνη : “Ποιός θά βάλει στά μάτια μου πηγή δακρύων, γιά νά κλάψουν πικρά τό λαό τῶν Χριστιανῶν μέρα καί νύχτα;” Γιατί ποιός μπορεῖ, ἀλήθεια, νά μήν τόν κλάψει, ὅταν σκεφθεῖ πώς, ἐνῶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ νίκησε μέ τό σταυρικό Του θάνατο ὅλους τούς δαίμονες, οἱ Χριστιανοί τούς ἀναδεικνύουν πάλι νικητές καί τροπαιούχους μέ τίς διάφορες μαγεῖες τους; Καί ποιός μπορεῖ νά μή χύσει πικρά δάκρυα, ὅταν συλλογισθεῖ πώς, ἐνῶ ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός ἀπάλλαξε ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου τόν κόσμο καί τούς Χριστιανούς, αὐτοί, μέ τή μαγεία, τόν ξαναφέρνουν στόν κόσμο καί τόν ξανακάνουν τύραννό τους;
Εἶναι ἤ δέν εἶναι, λοιπόν, γιά κλάματα ἡ τωρινή κατάσταση τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ, μέ τά μαγικά καμώματα καί σατανικά τεχνάσματά τους, ἀναβιώνουν στήν οὐσία τή λατρεία τῶν δαιμόνων; ᾿Ενῶ δηλαδή φανερά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό, κρυφά τόν ἀρνοῦνται καί λατρεύουν τό διάβολο. Τό μεγαλύτερο μάλιστα κακό εἶναι τοῦτο : Μολονότι χρησιμοποιοῦν ἕνα σωρό μαγικά, οὔτε πού καταλαβαίνουν πώς ἀρνοῦνται ἔτσι τό Θεό, καταφρονοῦν τό Χριστό καί ἀγκαλιάζουν τό διάβολο. Τί μεγάλη πλάνη! Κρυφή καί ἀπατηλή, ψυχώλεθρη καί θανατηφόρα!
Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ἀποφάσισα νά ἐλέγξω τήν πλάνη καί ν’ ἀποδείξω ὅτι οἱ Χριστιανοί οὔτε μάγοι πρέπει νά γίνονται οὔτε κανένα εἶδος μαγείας νά χρησιμοποιοῦν.
Τά εἴδη τῆς μαγείας εἶναι πολλά.
᾿Αφοῦ ὁ διάβολος χωρίστηκε ἀπό τόν ἕνα Θεό, ἔπεσε στά πολλά κι ἔγινε “ποικίλος καί πολυμέριστος”. ῎Ετσι καί τά εἴδη τῆς κακίας καί τῶν μαγικῶν, πού ἐπινόησε καί ἔσπειρε στούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους, εἶναι ποικίλα, σχεδόν ἀναρίθμητα.
Καί νά τά βασικότερα εἴδη :
1. ῾Η καθαυτό μαγεία. Εἶναι, θά λέγαμε, μιά τέχνη, μέ τήν ὁποία καλοῦνται οἱ δαίμονες καί ἐρωτοῦνται καί ἀπαντοῦν, φανερώνοντας ἄλλοτε κρυμμένους θησαυρούς, ἄλλοτε ἑρμηνεῖες ὀνείρων καί ἄλλοτε ἄλλα ἀπόκρυφα. ῞Οσοι ἀσκοῦν αὐτή τήν “τέχνη” ὀνομάζονται μάγοι, καί ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς τάξεις δαιμόνων· οἱ ἐναέριοι, πού τούς θεωροῦν ἀγαθοποιούς· οἱ ἐπίγειοι, πού τούς θεωροῦν καί καλούς καί κακούς· καί οἱ κάτω ἀπό τή γῆ, πού τούς χαρακτηρίζουν ὡς κακοποιούς. Στήν πραγματικότητα, βέβαια, ὅλοι οἱ δαίμονες εἶναι κακοί καί κακοποιοί, ποτέ ἀγαθοποιοί.
2. ῾Η μαντεία. ᾿Ασκεῖται ἀπό τούς μάντεις. Αὐτοί ὑπηρετοῦν τούς δαίμονες, χρησιμοποιώντας τήν παλάμη τοῦ χεριοῦ τους ἤ κάποιες θυσίες ἤ ἀπατηλά ἔμπλαστρα ἤ ἄλλα παρόμοια μέσα. Οἱ μάντεις λένε ὅτι μποροῦν νά γνωρίσουν τό μέλλον.
3. ῾Η γοητεία. ᾿Ασκεῖται ἀπό τούς γόητες. ᾿Ονομάζονται ἔτσι ἀπό τούς “γόους” (θρήνους), πού κάνουν στά μνήματα, ὅταν ἐπικαλοῦνται τούς δαίμονες καί τούς ζητοῦν νά βλάψουν ἕναν ἄνθρωπο – νά τόν παραλύσουν, νά τόν τυφλώσουν, νά τόν ἀρρωστήσουν γενικά. Αὐτοί, ἐπίσης, καμώνονται πώς βγάζουν καί νεκρούς ἀπό τόν ἅδη! Στούς γόητες ἀνήκουν κι ἐκεῖνοι πού “βλέπουν” διάφορα φαντάσματα στούς τάφους καί ἀνοίγοντάς τους, καῖνε δῆθεν τούς βρυκόλακες! Μιά κατηγορία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, πού λέγονται γητευτές, μαζί μέ τίς ἐπικλήσεις τῶν δαιμόνων ἀνακατεύουν ψαλμούς τοῦ Δαβίδ καί ὀνόματα ἁγίων, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου.
4. ῾Η φαρμακεία. Οἱ φαρμακοί κατασκευάζουν κάποια “φαρμακερά” ποτά εἴτε γιά νά θανατώσουν κάποιον εἴτε γιά νά σκοτίσουν τό νοῦ του εἴτε γιά νά τόν ἑλκύσουν σέ σαρκικό ἔρωτα. Αὐτά, κατεξοχήν, χρησιμοποιοῦν οἱ γυναῖκες γιά νά “πλανέψουν” καί νά τραβήξουν τούς ἄνδρες πού θέλουν.
5. ῾Η οἰωνοσκοπία. Οἱ οἰωνοσκόποι προλέγουν δῆθεν τά μέλλοντα ἀπό τόν τρόπο πού πετοῦν τά πουλιά, ἀπό τίς φωνές τῶν ζώων κ.λπ. Τέτοιοι, οὐσιαστικά, εἶναι καί οἱ προληπτικοί : Αὐτοί προσέχουν ποιούς θά συναντήσουν, ὅταν μάλιστα πρόκειται νά ταξίδεψουν ἤ νά ψαρέψουν ἤ, τέλος πάντων, νά κάνουν κάποια ἐργασία. ᾿Επίσης πιστεύουν στή μοίρα, στήν τύχη (τό “ριζικό”, τό “γούρι”), σέ οἰωνούς, σέ ποδαρικά καί ὄνειρα. Θεωροῦν ἄλλες ἡμέρες καλές καί ἄλλες κακές, ὅπως λ.χ. τίς Τρίτες, καί φοβοῦνται ν’ ἀρχίσουν ὁτιδήποτε τίς “κακές” ἡμέρες. Τό ᾿χουν “γρουσουζιά” νά δώσουν στούς γείτονες φῶς καί φωτιά. Προσκυνοῦν τό νέο φεγγάρι. Πιστεύουν σέ νεράϊδες καί καλλικάντζαρους. Περιεργάζονται τίς φυσικές ἀντιδράσεις τοῦ σώματός τους καί λένε ὅτι τό τάδε θά τούς συμβεῖ, ἐπειδή λ.χ. τούς τρώει τό χέρι τους ἤ παίζει τό μάτι τους ἤ βουίζει τ᾿ αὐτί τους κ.ο.κ. ῞Οταν θεμελιώνουν σπίτι ἤ ἀρχίζουν τή ναυπήγηση πλοίου, σφάζουν στά θεμέλια ἤ στήν καρίνα ἕναν πετεινό ἤ πρόβατο ἤ ἄλλο ζῶο, προσφέροντας ἔτσι θυσία στό διάβολο.
6. ῾Η ἀστρολογία. Οἱ ἀστρολόγοι λένε ὅτι οἱ κατά προαίρεση ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων ὁρίζονται ἀπό τήν κίνηση τῶν ἄστρων. Στ᾿ ἀστέρια ἀποδίδουν τίς ὁρμές τῆς ψυχῆς καί στούς σχηματισμούς τους τά διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς. ᾿Απ᾿ αὐτά, καί μέ τή συνέργεια τῶν δαιμόνων, μαντεύουν δῆθεν τό μέλλον, ἀντιμετωπίζοντας ἔτσι τ᾿ ἀστέρια σάν ἰδιότυπους “θεούς”.
7. Τά φυλαχτά. Τά χρησιμοποιοῦν οἱ φυλαχτάρηδες, τυλίγοντας σ᾿ αὐτά μεταξωτή κλωστή καί γράφοντας ὀνόματα δαιμονικά. Πολλοί τά κρεμᾶνε ἀπό τό λαιμό ἤ τό χέρι τους γιά νά τούς φυλᾶνε ἀπό τό κακό. ῞Ομοιοι μ᾿ αὐτούς εἶναι κι ἐκεῖνοι πού φτύνουν στόν κόρφο τους, γιά νά ἐμποδίσουν τάχα μέ τό φτύσιμο τή βασκανία.
8. Οἱ κλήδονες. Μέ τούς κλήδονες προσπαθοῦν νά “μαντέψουν” δῆθεν τό μέλλον καί τό “ριζικό” κάθε ἀνθρώπου μέ διάφορους λόγους, κλήσεις καί ἄλλα παρόμοια. Κλήδονες γίνονται μέχρι σήμερα σέ πολλούς τόπους, καί μάλιστα στά νησιά, στό Γενέσιο τοῦ Τιμίου Προδρόμου (24 ᾿Ιουνίου). Συνήθως συνδυάζονται καί μέ φωτιές, πού τίς ἀνάβουν οἱ ἄνθρωποι μπροστά στά μαγαζιά τους καί τίς περνᾶνε ἀπό πάνω.
Αὐτά εἶναι τά κυριότερα εἴδη τῆς μαγείας. ῾Υπάρχουν καί ἄλλα πολλά. Τά περισσότερα ἀναφέρονται στήν ῾Αγία Γραφή καί σέ κανόνες ἱερῶν Συνόδων, (κυρίως τῆς ΣΤ ´ Οἰκουμενικῆς).
Γιατί ὁ Θεός ἀπαγορεύει τά μαγικά;
Καιρός εἶναι τώρα νά ποῦμε, πώς εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο νά γίνονται ἀπό τούς Χριστιανούς ὅλ᾿ αὐτά τά εἴδη τῶν μαγικῶν. Γιατί ἄν αὐτά ἀπαγορεύονται στούς ῾Εβραίους, πού ἦταν πνευματικά νήπιοι, πόσο μᾶλλον ἀπαγορεύονται στούς Χριστιανούς, τά τέκνα τῆς ἀλήθειας καί τῆς χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου;
Στό Δευτερονόμιο ὁ Θεός πρόσταζε τούς ῾Εβραίους·: “Νά μή βρεθεῖ σέ σένα (᾿Ισραήλ) κανένας, πού νά μαντεύει μαντεῖες, πού νά προβλέπει τά μέλλοντα μέ φωνές (κλήδονες) καί παρατηρήσεις σημείων (οἰωνῶν)· μάγος, πού ν᾿ ἀσχολεῖται μέ ἐπαοιδία· ἐγγαστρίμυθος καί τερατοσκόπος, πού νά καλεῖ τούς νεκρούς” (Δευτ. 18:10). Στό Λευϊτικό, μάλιστα, προσθέτει νά μήν πλησιάζει κανένας ἐκείνους πού κάνουν αὐτά τά πράγματα, γιά νά μή μολυνθεῖ: “Νά μήν προσκολληθεῖτε (σέ μάγους) καί μολυνθεῖτε ἀπ᾿ αὐτούς · ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος καί Θεός σας!” (Λευϊτ. 19:26, 31).
῾Ο Θεός ἀπαγορεύει τά μαγικά, ἐπειδή ὁδηγοῦν τόσο ἐκείνους πού τά χρησιμοποιοῦν, ὅσο καί ἐκείνους πού τά ζητοῦν, στήν προσκύνηση καί τή λατρεία τῶν δαιμόνων. Γι᾿ αὐτό καί ἀποτελοῦν θανάσιμη ἁμαρτία. ᾿Από τήν ἄλλη, πάλι, τά μαγικά δέν μποροῦν νά προσφέρουν καμιά ὠφέλεια. “Οἱ μαντεῖες καί οἱ οἰωνισμοί καί τά ὄνειρα εἶναι μάταια”, λέει ἡ Γραφή (Σειράχ 34:5).
Γι᾿ αὐτό τό λόγο οἱ ἅγιοι ᾿Απόστολοι δίνουν ἐντολή στούς Χριστιανούς νά μή χρησιμοποιοῦν κανενός εἴδους μαγικά· “οὐ μαγεύσεις, οὐ φαρμακεύσεις” (Διαταγ. 7,3)· “φεύγετε…..ἐπαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οἰωνισμούς, ὀρνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, ἐπιφωνήσεις” (δ.π. 2,62)
Σκεφθεῖτε, Χριστιανοί, πώς ὅταν λάβατε τό ἅγιο Βάπτισμα, σᾶς ρώτησε ὁ ἱερέας – ἤ μᾶλλον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: “᾿Αποτάσσῃ τῷ σατανᾷ καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καί πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ καί πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ;”. Καί ὁ καθένας ἀπό σᾶς, μέ τό στόμα τοῦ ἀναδόχου του, ἀπάντησε: “᾿Αποτάσσομαι”. ῞Οχι μόνο τό σατανά, ἀλλά καί ὅλα τά ἔργα του καί τή λατρεία του καί τήν πομπή του. ᾿Αλλά ποιά εἶναι ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ; ῾Ο ἅγιος Κύριλλος ῾Ιεροσολύμων ἀπαντάει, πώς εἶναι οἱ μαντεῖες, οἱ φαρμακεῖες καί ὅλα τά ἄλλα εἴδη τῶν μαγικῶν, πού ἀπαριθμήσαμε. Καί ποιά εἶναι ἡ πομπή του; ῾Ο ἱερός Χρυσόστομος λέει, πώς εἶναι τά θέατρα, οἱ ἱπποδρομίες, οἱ κλήδονες καί κάθε ἁμαρτία.
Δέν καταλαβαίνετε λοιπόν, ἀδελφοί, πώς γιά ἐκείνη τήν ὁμολογία καί ὑπόσχεσή σας τήν ὥρα τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, θά σᾶς ζητηθεῖ λόγος τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Δέν ξέρετε ὅτι πρέπει νά τηρήσετε ἀπόλυτα τή συμφωνία, πού κάνατε μέ τό Θεό; Πῶς ἀφήνετε τό Χριστό καί πηγαίνετε στούς μάγους καί τίς μάγισσες, δηλαδή στόν ἴδιο τό διάβολο;
Αὐτός ὁ λόγος “ἀποτάσσομαί σοι, σατανᾶ, καί πάσῃ τῇ λατρείᾳ σου καί πάσῃ τῇ πομπῇ σου”, ἄς εἶναι πάντα στό στόμα σας καί στό νοῦ σας, σάν χαλινάρι καί ἐμπόδιο ἀπό κάθε εἴδος μαγείας. Αὐτός ὁ λόγος θά σᾶς κάνει νά μή φοβᾶστε τά “κακά συναπαντήματα”(!) τῶν ἀνθρώπων, οὔτε κρωγμούς καί πετάγματα πουλιῶν καί ἄλλα παρόμοια, ὅταν βγαίνετε ἀπό τό σπίτι σας. Αὐτός ὁ λόγος, συνδυασμένος μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, θά σᾶς κάνει να μή φοβᾶστε οὔτε τόν διάβολο μέ ὅλη του τή δαιμονική παράταξη. Μόνο μήν παύετε νά τόν ἐπαναλαμβάνετε παντοῦ καί πάντοτε, ὅπως συμβουλεύει ἡ χρυσόλαλη γλώσσα τοῦ ἁγίου ῾Ιωάννου: “Παρακαλῶ νά μένετε καθαροί ἀπό τήν ἀπάτη τῆς μαγείας, ἔχοντας σάν στήριγμα αὐτό τό λόγο. Καί ὅπως δέν θά πηγαίνατε ποτέ στήν ἀγορά χωρίς ροῦχα ἤ παπούτσια, ἔτσι νά μήν πηγαίνετε πουθενά καί χωρίς νά λέτε, ξεκινώντας, τή φράση: “᾿Αποτάσσομαί σοι, σατανᾶ, καί τῇ πομπῇ σου καί τῇ λατρείᾳ σου, καί συντάσσομαί σοι, Χριστέ”. Ποτέ μή βγεῖς ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σου χωρίς τά παραπάνω λόγια. Γιατί εἶναι τό στήριγμά σου, τό ὅπλο σου, τό ἄπαρτο κάστρο πού σέ περιτειχίζει. Παράλληλα σφραγίσου καί μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. ῎Ετσι, ὄχι μόνο ἄνθρωπος, μά οὔτε κι αὐτός ὁ διάβολος δέν θά μπορέσει νά σέ βλάψει, βλέποντάς σε παντοῦ μ᾿ αὐτή τήν πανοπλία”.
Γιατί οἱ Χριστιανοί ἔπεσαν στά μαγικά.
῾Η αἰτία πού οἱ σημερινοί Χριστιανοί ἔπεσαν στά ἔργα τοῦ διαβόλου, καί μάλιστα στά μαγικά, εἶναι τό ὅτι δέν συλλογίζονται τίς ὑποσχέσεις ἐκεῖνες πού ἔδωσαν στό Χριστό ὅταν βαπτίσθηκαν, ἀλλά τίς ξέχασαν καί τίς ἔσβησαν τελείως ἀπό τή μνήμη τους καί τήν καρδιά τους. Γι᾿ αὐτό καί πραγματοποιοῦνται σ᾿ αὐτούς τά λόγια πού εἶπε ὁ Κύριος: “῞Οταν τό ἀκάθαρτο πνεῦμα (τό δαιμόνιο) βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, περιδιαβαίνει σέ τόπους ἄνυδρους ζητώντας ἀνάπαυση, μά δέν βρίσκει. (Γιατί ἀνάπαυση βρίσκει μόνο ὅταν κυριεύει τόν ἄνθρωπο καί τοῦ κάνει κακό). Τότε λέει: “᾿Ας γυρίσω πάλι στό σπιτάκι μου (δηλαδή στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου), ἀπ᾿ ὅπου ἔφυγα”. Κι ὅταν ἔρθει, βρίσκει τό σπίτι ἀφύλαχτο, σκουπισμένο, στολισμένο, ἕτοιμο. (Βρίσκει δηλαδή τόν ἄνθρωπο ἀμέριμνο καί διατεθειμένο νά τόν δεχθεῖ πάλι). Τότε πηγαίνει, φέρνει κι ἄλλα ἑπτά δαιμόνια, πονηρότερα μάλιστα, μπαίνει μαζί τους στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί κατοικεῖ ἐκεῖ μόνιμα πιά.῎Ετσι ἡ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται τελικά χειρότερη ἀπ᾿ ὅ,τι ἦταν πρίν (κι ἀπό τό Βάπτισμα!).” (Ματθ. 12:43-45).
῞Οσοι λοιπόν Χριστιανοί ἀσχολοῦνται μέ τά μαγικά, διώχνουν ἀπό τίς καρδιές τους τή θεία χάρη, τό Πνεῦμα τό ῞Αγιο, καί βάζουν μέσα τους τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, τό δαιμόνιο. Μέ τή δαιμονική ἐνέργεια τότε, κάνουν κάθε τι σατανικό καί περίεργο.
Πῶς μποροῦν, ἑπομένως, ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τά μαγικά, νά εἶναι ἤ νά λέγονται Χριστιανοί; Χριστιανοί καί μάγοι; Χριστιανοί καί δαιμονολάτρες; ᾿Ανήκουστο! ᾿Αδύνατο! Πῶς νά συμφωνήσουν τό φῶς μέ τό σκοτάδι, τά τέκνα τοῦ Θεοῦ μέ τά τέκνα τοῦ διαβόλου;… Μάταια λένε αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πώς εἶναι Χριστιανοί. Μέ τά λόγια μόνο εἶναι Χριστιανοί, μά μέ τά ἔργα τους προδότες τοῦ Χριστοῦ, ἀσεβεῖς εἰδωλολάτρες καί σατανολάτρες.
Οἱ δαίμονες δέν θεραπεύουν ἀλλά θανατώνουν.
᾿Αλλά τί προφασίζονται μερικοί Χριστιανοί;
᾿Εμεῖς, λένε, καταφεύγουμε στούς μάγους (δηλαδή στούς δαίμονες!) ἐπειδή
α) βρίσκουμε γιατρειά στίς ἀρρώστιες μας,
β) μαθαίνουμε τό μέλλον καί ἄλλα κρυφά πράγματα,
γ) φοβόμαστε τούς δαίμονες καί θέλουμε, διαμέσου τῆς μαγείας, νά τούς ἐξευμενίσουμε.
᾿Απαντοῦμε λοιπόν σ᾿ αὐτά·
α) Μόνο ὁ Θεός θεραπεύει ἀληθινά.
᾿Ανόητε ἄνθρωπε, καταφεύγεις στούς μάγους γιά νά γιατρευτεῖς; Καί πιστεύεις, πώς ὁ διάβολος θά γιατρέψει πραγματικά τήν ἀρρώστια σου; ᾿Εκεῖνος “ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς” (᾿Ιω. 8:44), καί θανάτωσε ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Πῶς τώρα θά γίνει γιατρός σου; Δέν εἶδες, πού οἱ δαίμονες δέν μπόρεσαν νά γιατρέψουν οὔτε τούς δικούς τους μάγους ἀπό τίς πληγές πού τούς προξένησε ὁ Μωϋσῆς στήν Αἴγυπτο; (᾿Εξόδ. 9:11). Καί τώρα θά κάνουν καλά ἐσένα; Καί ἄν οἱ δαίμονες δέν λυποῦνται τήν ψυχή σου, πῶς θά λυπηθοῦν τό σῶμα σου; ᾿Αστεῖα πράγματα! Γιατί δέν ὑπάρχει τίποτα γλυκύτερο γιά τό διάβολο ἀπό τό νά τυραννάει τόν ἄνθρωπο μέ κάθε τρόπο. Εὐκολότερο εἶναι νά δώσει κρύο ἡ φωτιά καί φλόγα τό χιόνι, παρά νά γιατρέψει ὁ διάβολος πραγματικά. Οὔτε μπορεῖ οὔτε θέλει οὔτε ξέρει πῶς νά γιατρεύει. ᾿Αλλά κι ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι καί μπορεῖ καί θέλει καί ξέρει, ὅμως ἄν δέν τοῦ ἐπιτρέψει ὁ Θεός, ἀπό μόνος του δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτα.
Πίστεψε λοιπόν, ἀδελφέ, ὅτι μόνο ὁ Θεός εἶναι ὁ ἀληθινός γιατρός ψυχῶν καί σωμάτων. Οἱ μάγοι καί οἱ δαίμονες γιατρεύουν ὄχι στ᾿ ἀλήθεια ἀλλά φανταστικά. Μά κι ἄν θελήσουν νά γιατρέψουν τό σῶμα σου μέ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, νά ξέρεις ὅτι τό γιατρεύουν μέ σκοπό νά θανατώσουν τήν ψυχή σου. Πῶς; Τραβώντας σε ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί πείθοντάς σε νά πιστεύεις σ᾿ ἐκείνους. Ποιά λοιπόν ἡ ὠφέλειά σου, ἄν ἐδῶ ἔχεις πρόσκαιρη ὑγεία, ἐκεῖ ὅμως κολαστεῖς αἰώνια; Νά χαθεῖ τέτοια ὑγεία! Νά χαθεῖ τέτοια ζωή!
῾Ο διάβολος, ἀδελφοί μου, εἶναι ἕνας ψαράς πολύ πανοῦργος. Βάζει μικρό δόλωμα καί θέλει νά πιάσει μεγάλο ψάρι. Μέ χάρα σᾶς δίνει λίγη ὑγεία, μόνο καί μόνο γιά νά σᾶς στερήσει τόν παράδεισο, γιά νά σᾶς κολάσει αἰώνια!
Πῶς μπορεῖτε λοιπόν, γιά τό παραμικρό πρόβλημα, νά ἐγκαταλείπετε τό γλυκύτατο Χριστό – τόν ποιητή, τό λυτρωτή, τόν ἀληθινό γιατρό σας – καί νά πηγαίνετε στόν καταραμένο διάβολο – τό φονιά καί τύραννό σας; Πῶς σᾶς κάνει καρδιά νά καταφρονεῖτε τόσους ἁγίους, πού εἶναι φίλοι καί εὐεργέτες καί θεραπευτές σας, καί νά καταφεύγετε στούς μάγους καί τούς δαίμονες, πού εἶναι οἱ πιό ἄσπονδοι ἐχθροί σας;
Μά πιστεύετε στ᾿ ἀλήθεια, πώς αὐτά πού κάνει μιά ἀλλοπαρμένη κακόγρια, μιά τσιγγάνα, μιά μάγισσα, δέν μπορεῖ νά τά κάνει καί ὁ Χριστός; Πιστεύετε πώς μέ τά κάρβουνα καί τά πέταλα καί τά διαβολικά φυλαχτά δέν ἔχουν ἴση τουλάχιστο δύναμη ὁ Σταυρός, ὁ ἁγιασμός καί τά ἄλλα σωτήρια ἰαματικά μέσα τῆς πίστεώς μας; ῎Αχ, ἀχάριστα πλάσματα! ῎Αχ, γενεά ἄπιστη καί σκληρόκαρδη! Πόσο δίκιο ἔχει ὁ Χριστός μας νά λυπᾶται καί νά φωνάζει παραπονετικά μαζί μέ τόν προφήτη ῾Ησαΐα: “῎Ακουε, οὐρανέ, καί ἐνωτίζου, γῆ… υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν” (῾Ησ.1:2).
Γιά νά μή λυπᾶται λοιπόν ὁ Ἰησοῦς ἐξαιτίας σας, γιά νά μή φαίνεστε κι ἐσεῖς ἀχάριστοι στό μεγάλο αὐτό Εὐεργέτη σας, σᾶς παρακαλῶ ἀδελφοί μου, μήν πηγαίνετε σέ μάγους καί μάγισσες καί τσιγγάνες. Κι ὅταν ἀρρωσταίνετε, νά προστρέχετε στό Χριστό μέ ζωντανή πίστη καί νά ζητᾶτε ἀπ᾿ Αὐτόν τή γιατρειά σας. Γιατί Αὐτός εἶναι ὁ φιλόστοργος πατέρας σας. Κι ἄν σᾶς ἔδωσε τήν ἀρρώστια, σᾶς τήν ἔδωσε γιά νά δοκιμάσει τήν ὑπομονή σας, γιά νά σᾶς στεφανώσει περισσότερο καί γιά νά δεῖ ἄν τόν ἀγαπᾶτε γνήσια. Νά προστρέχετε ἀκόμα στήν Κυρία Θεοτόκο, πού θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς καί παρηγορεῖ τούς λυπημένους. Νά προστρέχετε, τέλος, στούς ἀγίους Πάντες καί νά τούς παρακαλεῖτε μέ θέρμη. ῎Ετσι θά πετύχετε τήν ἀληθινή θεραπεία σας.
Κι ἄν ὅμως δέν βρεῖτε τήν πολυπόθητη ὑγεία, κι ἄν ὁ Θεός σᾶς ἀφήσει νά ταλαιπωρεῖστε, ἐπειδή αὐτό συμφέρει τήν ψυχή σας, και πάλι πρέπει νά στέκεστε ἀνδρεῖοι καί στερεοί στήν πίστη. Χίλιες φορές νά προτιμήσετε τό θανάτο, παρά νά καταφύγετε σέ μάγους καί ν᾿ ἀρνηθεῖτε ἔτσι τό Χριστό.
β) Μόνο ὁ Θεός γνωρίζει τά ἀπόκρυφα.
῞Οσοι θέλουν νά μάθουν τό μέλλον ἤ διάφορα κρυφά πράγματα, ἄς γνωρίζουν, ὅτι μόνο ὁ Θεός ξέρει ὅλα τά ἀπόκρυφα καί μόνο ὁ Θεός προγνωρίζει τά μέλλοντα. Οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν κάποτε τά μυστικά αὐτά πράγματα, ὄχι ὅμως ἀπό μόνοι τους, ἀλλ’ ἀπό ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Οἱ μάγοι καί οἱ δαίμονες, πάντως, ἐπειδή εἶναι σκοτισμένοι καί δέν ἔχουν τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦν νά γνωρίζουν τίποτε κρυφό, οὔτε τί μέλλει νά συμβεῖ στόν κάθε ἄνθρωπο. Γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι αὐτεξούσιος. ῎Αν θέλει, κλίνει στό καλό· ἄν δέν θέλει τό καλό, κλίνει στό κακό. ῎Αρα εἶναι ἄγνωστη ἡ ἐξέλιξη καί κατάληξή του. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός περιγελᾶ τή Βαβυλώνα, πού οἱ κάτοικοί της πίστευαν στούς ἀστρολόγους καί στούς δαίμονες, καί τῆς λέει: “῎Ας σέ σώσουν τώρα οἱ ἀστρολόγοι, ἄς προβλέψουν τί πρόκειται νά σοῦ συμβεῖ!” (῾Ησ. 47:13).
Προγνωρίζουν, βεβαία, πολλά οἱ δαίμονες, ἀλλά τά ἐξωτερικά καί φυσικά, συμπεραίνοντας τά γεγονότα ἀπό τούς νόμους τῆς φύσεως. ῞Οπως, ἄλλωστε, καί πολλοί ἄνθρωποι σοφοί καί ἐπιστήμονες. Αὐτά ὅμως πού βρίσκονται στό βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου καί ἐξαρτῶνται ἀπό τήν προαίρεσή του, μόνο ὁ Θεός τά γνωρίζει μέ ἀκρίβεια. ᾿Εκεῖνοι συμπεραίνουν μερικά ἀπό τίς κινήσεις τοῦ σώματος καί τήν ἐξωτερική συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου. ῎Ετσι, καί ὅσα φαίνονται νά προγνωρίζουν, τά γνωρίζουν σκοτεινά, ἀσαφή καί λοξά. Γι᾿ αὐτό καί οἱ χρησμοί τῶν μαντείων ἦταν διφορούμενοι, καί μποροῦσαν νά ἑρμηνευθοῦν καί ἔτσι καί ἀλλιῶς.
῎Ας ἔρθουν τώρα ἐδῶ οἱ Χριστιανοί, πού πηγαίνουν στούς μάντεις καί τίς μάντισσες εἴτε γιά νά τούς ποῦν τό μέλλον εἴτε γιά νά τούς ἐξηγήσουν τά ὄνειρά τους εἴτε γιά νά τούς φανερώσουν χαμένα πράγματα ἤ κρυμμένους θησαυρούς. ῎Ας ἔρθουν, λέω, γιά νά τούς πῶ ὅ,τι εἶπε καί ὁ προφήτης ῾Ησαΐας κάποτε στόν ᾿Ισραήλ: ᾿Ανόητοι ἄνθρωποι, ὥς πότε θά κουτσαίνετε κι ἀπό τά δυό σας πόδια; ῞Ως πότε θά πιστεύετε καί στό Χριστό καί στούς μάντεις, δηλαδή τούς δαίμονες; Γιατί ἄν πιστεύετε πώς ὁ Χριστός, ὡς Θεός πού εἶναι, γνωρίζει τά πάντα καί τά φανερώνει σέ ὅσους ᾿Εκεῖνος θέλει, πῶς τρέχετε στούς μάντεις; ῎Αν, ἀντίθετα, πιστεύετε πώς οἱ μάντεις ἔχουν τήν γνώση τῆς ἀλήθειας, πῶς προσκυνᾶτε τό Χριστό καί ὀνομάζεστε μάταια Χριστιανοί; Δέν ξέρετε, πώς δέν μπορεῖτε νά δουλεύετε σέ δυό κυρίους;
Γιατί ὅμως, θά ρωτήσετε, κάποτε βγαίνουν ἀληθινά μερικά πράγματα, πού προλέγουν οἱ δαίμονες;
α) ᾿Επειδή δέν πιστεύετε ἀκράδαντα στόν Κύριο καί μόνο, ἀλλά καί στούς δαίμονες. ῎Ετσι, γιά τήν ἀπιστία σας, ὁ Θεος παραχωρεῖ νά γίνονται αὐτά πού ἐκεῖνοι προλέγουν.
β) ᾿Επειδή, πηγαίνοντας στούς δαίμονες καί ζητώντας τήν βοήθειά τους, γίνεστε μόνοι σας δοῦλοι τοῦ διαβόλου, μπαίνετε κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του. ῎Ετσι, μπορεῖ πιά νά σᾶς κάνει ὅ,τι θέλει. ῎Αρα, ὅ,τι σᾶς πεῖ τό πραγματοποιεῖ κιόλας, ὅπως ἕνας κακοῦργος πού σκλαβώνει κάποιον ἄνθρωπο· ἄν τοῦ πεῖ ὅτι θά ζήσει, θά ζήσει· ἄν τοῦ πεῖ πώς θά πεθάνει, θά πεθάνει. Γιατί εἶναι στό χέρι τοῦ κακούργου νά κάνει εἴτε τό ἕνα εἴτε τό ἄλλο. Λέει σχετικά ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος: “῎Ας ὑποθέσουμε, πώς ἕνα βασιλόπουλο ἐγκαταλείπει τό παλάτι του, πάει σέ τόπο ἔρημο καί μπαίνει θεληματικά κάτω ἀπό τήν ἐξουσία ἑνός λήσταρχου. Πές μου, μπορεῖ αὐτός ὁ λήσταρχος νά τοῦ πεῖ ἀπό πρίν μέ βεβαιότητα ἄν θά ζήσει ἤ θά πεθάνει; Καί βέβαια μπορεῖ! ῎Οχι ὅμως ἐπειδή προεῖδε τό μέλλον, ἀλλ᾿ ἐπειδή, ἔχοντας γίνει κύριος τοῦ βασιλόπουλου, ἔχει τή δυνατότητα νά τοῦ κάνει ὅ,τι θέλει – εἴτε νά τό θανατώσει εἴτε νά τοῦ χαρίσει τή ζωή”.
Γι᾿ αὐτό, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, μήν πιστεύετε στήν πρόγνωση τῶν δαιμόνων, γιατί στήν πραγματικότητα δέν προγνωρίζουν τίποτα. Στόν Κύριο μόνο νά ἔχετε πίστη βαθειά, κι ᾿Εκεῖνος θά σᾶς φανερώσει ἐκεῖνα πού πρέπει νά γνωρίζετε.
γ) Οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά φοβοῦνται τό διάβολο καί τούς δαίμονες.
Γιατί, Χριστιανοί μου, μέ τά διάφορα μαγικά κάνετε τά χατήρια τοῦ διαβόλου; Αὐτός δέν ἔχει ἐξουσία καί δύναμη νά προκαλέσει οὔτε τόν παραμικρό πειρασμό. ᾿Αφ᾿ ὅτου ὁ Χριστός σαρκώθηκε, ὁ διάβολος ἔχασε τήν τυραννική του ἐξουσία. ῾Ο ἐνανθρωπήσας Κύριος τοῦ συνέτριψε τήν κεφαλή κι ἄφησε μόνο τήν οὐρά του νά σαλεύει, ἔτσι, γιά νά γυμνάζονται καί νά στεφανώνονται οἱ πιστοί. Τώρα μόνο μέ ἀπάτες παγιδεύει τούς ἀνθρώπους στήν κακία καί ὄχι τυραννικά, ὅπως πρίν. Δηλαδή μόνο κακές σκέψεις μπορεῖ νά μᾶς βάζει, ἀλλ᾿ ἀπό τή δική μας θέληση ἐξαρτᾶται ἄν θά τίς δεχθοῦμε ἤ θά τίς διώξουμε. Κανένας πειρασμός, δέν μπορεῖ νά συμβεῖ στόν ἄνθρωπο, ἄν δέν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Μάταια, λοιπόν, καλοπιάνετε τούς δαίμονες μέ τίς μαγεῖες, γιατί δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτα χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ.
Πῶς τιμωρεῖ ὁ Θεός τούς μάγους καί ὅσους προστρέχουν σ᾿ αὐτούς.
Μετά ἀπ᾿ ὅσα εἴπαμε, εἶναι εὐνόητο γιατί ὁ Θεός τιμωρεῖ αὐστηρά ὅσους ἀσχολοῦνται μέ τά μαγικά ἤ τά χρησιμοποιοῦν.
Στήν Παλαιά Διαθήκη πρόσταζε νά θανατώνονται μέ λιθοβολισμό ὅσοι γίνονταν μάγοι, φαρμακοί κ.λπ. (Λευϊτ. 20:27). ᾿Αλλά καί πλήθη ὁλόκληρα ἀνθρώπων, πόλεις μεγάλες καί ἔνδοξες, παραδόθηκαν σέ πεῖνες καί σφαγές καί ἀφανισμούς ἐξαιτίας τῶν μαγικῶν, ὅπως ἡ Νινευΐ (Ναούμ 3:1), ἡ Βαβυλώνα (῾Ησ. 47:1-9), ἀκόμα καί ἡ ῾Ιερουσαλήμ (῾Ιερ. 14:14).
῾Η ᾿Εκκλησία μας, ἐπίσης ὁρίζει μεγάλες τιμωρίες (ἐπιτίμια). Γιά παράδειγμα, ἡ ΣΤ ´ Οἰκουμενική Σύνοδος (ξα´ καν.) κανονίζει μέ ἑξάχρονη ἀποχή ἀπό τή θεία Κοινωνία, ὅσους καταφεύγουν σέ μάντεις, ὅσους “λένε τή μοίρα” καί ὅσους κάνουν γητέματα. ῎Αν ἐπιμείνουν στά πονηρά τους ἔργα, τούς χωρίζει τελείως ἀπό τήν ᾿Εκκλησία.
῾Η τοπική Σύνοδος τῆς ᾿Αγκύρας (κδ´ καν.) κανονίζει μέ πέντε χρόνια στέρηση τῆς θείας Κοινωνίας, ὅσους φέρνουν μάγους στά σπίτια τους, γιά νά βροῦν τά μάγια πού τούς ἔκαναν ἄλλοι.
῾Ο Μέγας Βασίλειος (ξε´ καν.) βάζει τούς γόητες καί φαρμακούς στήν ἴδια μοίρα μέ τούς φονιάδες, ἐπιτιμώντας τους μέ εἰκοσάχρονη ἀποχή ἀπό τή θεία Κοινωνία.
Πῶς νά φυλάγονται οἱ Χριστιανοί ἀπό τά μαγικά.
Γιά νά φυλάγεσθε ἀπό τά μαγικά καί τήν ἐνέργεια τῶν δαιμόνων, νά ἔχετε ὅλοι – μικροί καί μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες – κρεμασμένο στό λαιμό σας τόν τίμιο Σταυρό. Τρέμουν οἱ δαίμονες τόν τύπο τοῦ Σταυροῦ καί φεύγουν μακριά ὅταν τόν βλέπουν. ῎Αλλωστε, ὅπως ὁμολόγησαν οἱ ἴδιοι στόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τόν Βοστρινό, πού εἶχε ἐξουσία κατά τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων, τρία πράγματα φοβοῦνται περισσότερο· τό Σταυρό, τό ἅγιο Βάπτισμα καί τή θεία Κοινωνία.
Νά ἔχετε ἐπίσης στό σπίτι σας, ἀλλά καί μαζί σας, τό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καί φυσικά νά τό μελετᾶτε. Σ᾿ ὅποιο σπίτι ὑπάρχει Εὐαγγέλιο δέν μπαίνει ὁ διάβολος.
Τά ἀνδρόγυνα, γιά νά μή φοβοῦνται τό “δέσιμο”, πρίν παντρευτοῦν πρέπει νά ἐξομολογοῦνται, νά νηστεύουν τρεῖς ἡμέρες, νά συνδυάζουν τό μυστήριο τοῦ γάμου μέ τήν τέλεση θείας Λειτουργίας καί νά μεταλαμβάνουν ἔτσι τά ἄχραντα Μυστήρια. Προπαντός τά ἀνδρόγυνα νά ἔχουν πίστη στερεή καί ἀκλόνητη στόν Κύριο, κι Αὐτός θά διαλύσει τίς ἐνέργειες τῶν δαιμόνων.
῎Αν, γιά τήν ὀλιγοπιστία μερικῶν Χριστιανῶν, οἱ δαίμονες παρουσιάζουν διάφορα φαντάσματα, εἴτε σέ τάφους εἴτε σέ σπίτια εἴτε ἀλλοῦ, νά καλεῖται ἱερέας, νά γίνεται ἁγιασμός καί νά ραντίζεται ὁ τόπος. ῎Ετσι, μέ τή θεία χάρη, διαλύεται κάθε δαιμονική ἐνέργεια.
Τέλος, ὅταν ἕνας Χριστιανός πρόκειται νά χτίσει σπίτι ἤ νά κατασκευάσει καΐκι κ.τ.ὅ., ἄς προσκαλεῖ ἕναν ἱερέα νά τοῦ κάνει ἁγιασμό καί νά διαβάσει τήν κατάλληλη γιά τήν περίσταση εὐχή τῆς ᾿Εκκλησίας μας.
᾿Επίλογος
Οἱ μάγοι, οἱ μάγισσες καί ὅσοι καταφεύγουν σ᾿ αὐτούς δέν ἔχουν θέση στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Χάνουν τόν παράδεισο. Καί ποῦ στέλνονται; ᾿Αλλοίμονο! Στήν αἰώνια κόλαση μαζί μέ τούς ἄπιστους, τούς ἀσεβεῖς καί τούς εἰδωλολάτρες (᾿Αποκ. 21:8). Νά πῶ καί κάτι φοβερότερο; Θά κολάζονται χειρότερα κι ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Γιατί αὐτοί, ἔτσι γεννήθηκαν στήν ἀσέβεια, ἔτσι καί πέθαναν. Δέν βαπτίσθηκαν στό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος. Δέν πίστεψαν στό Χριστό. Οἱ Χριστιανοί ὅμως, οἱ βαπτισμένοι, πού ἔγιναν παιδιά τοῦ Θεοῦ “κατά χάριν”, πού τράφηκαν μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, πῶς τόλμησαν κατόπιν καί τά καταφρόνησαν καί τ᾿ ἀρνήθηκαν καί καταπιάστηκαν μέ τά μαγικά;
Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, φυλαχθεῖτε, ἀδελφοί μου, φυλαχθεῖτε ἀπό τή μαγεία. Καί πάλι σᾶς λέω, φυλαχθεῖτε! Μήν πηγαίνετε σέ μάγους καί μάγισσες. Σ᾿ ὅλες τίς περιστάσεις καί γιά ὅλες σας τίς ἀνάγκες νά προστρέχετε στήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στήν προστασία τῆς Θεοτόκου καί στίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων. ῎Ετσι καί ἀπό τίς ἀσθένειες καί τίς ἀνάγκες σας θά ἐλευθερωθεῖτε, καί ἀπό τήν αἰώνια κόλαση θά λυτρωθεῖτε, καί τήν οὐράνια βασιλεία θά κληρονομήσετε, “ἧς γένοιτο ἀξιωθῆναι πάντας ἡμᾶς χάριτι τοῦ Χριστοῦ. ᾿Αμήν”.

Η Ειδωλολατρία ήταν η θρησκεία των αρχαίων χωρικών

Ο Νεοφανής Άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης (ο Ρουμάνος)


 
ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ:Ο 'Αγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης(+5 Αυγούστου 1960) με τα άφθαρτα λείψανα
Γεννήθηκε το 1913 στο νομό Βοτοσανίου της Ρουμανίας. Από μικρός έμεινε ορφανός. Στα 20 του χρόνια, το 1933 μπήκε ως δόκιμος στη μονή Νεαμτς όπου έμεινε τρία χρόνια.

Στις 8 Απριλίου 1936 έγινε η μοναχική κούρα και από Ηλιάς ονομάστηκε Ιωάννης.

Το φθινόπωρο του 1936 επισκέφτηκε τους Αγ. Τόπους και αφού προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο εισήλθε στην αδελφότητα του Αγ. Σάββα όπου ασκήτεψε δέκα χρόνια και απέκτησε το χάρισμα των δακρύων και της αδιάλειπτης προσευχής.

Το 1947 χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας και έγινε ηγούμενος της Ρουμανικής Σκήτης του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου στον Ιορδάνη. Μετά από πέντε χρόνια σκληρής άσκησης αναχώρησε μαζί με τον υποτακτικό του Ιωαννίκιο στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στη Χοζέβα, κοντά στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου. Εκεί ασκήτεψε επτά χρόνια και παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό στις 5 Αυγούστου 1960. Μετά από 20 χρόνια, ανοίγοντας τον τάφο του, βρέθηκαν άφθαρτα και ακέραια τα λείψανα του μαζί με τα ρούχα του αναδίδοντας μια εξαίσια ευωδία. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου, στο παρεκκλήσι του Αγ. Στεφάνου όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ
1) Το 1980 ένας έλληνας αρχιμανδρίτης από την Αμερική ο οποίος είχε ασκητέψει με τον Αγ. Ιωάννη στα νιάτα του και δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, λέγοντάς του: «Αν θέλεις να με δεις, έλα στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στην κοιλάδα του Ιορδάνη»! Μετά από ένα μήνα πήγε στην Μονή του Αγ. Γεωργίου του Χολεβίτου. Με την επιμονή του αρχιμανδρίτου, ο ηγούμενος τελικά δέχτηκε ν΄ ανοίξει τον τάφο του Αγίου κι έτσι βρέθηκαν τα λείψανα του άφθαρτα.

2) Ένας ιερέας ο οποίος βοήθησε στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου από το σπήλαιο στο μοναστήρι, διηγούταν πως κάποιος που πήρε τρεις τρίχες από τον Άγιο, τον είδε στο όνειρό του και τον διέταξε να τις επιστρέψει. Μάλλον αυτό το πρόσωπο ήταν ο ίδιος ο Ιερέας που διηγήθηκε την ιστορία.


3) Το 1986 μία γυναίκα από την Κρήτη έστειλε στον ηγούμενο της μονής ένα χρυσό κουταλάκι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για ένα θαύμα του Αγ. Ιωάννου. Αυτή η γυναίκα ήταν άρρωστη δε μπορούσε να κουνηθεί και να μιλήσει και όλοι περίμεναν να πεθάνει. Τότε εμφανίστηκε ο Αγ. Ιωάννης ντυμένος με άμφια και κρατώντας το Αγ. Ποτήριο στο χέρι λέγοντας της: «Εγώ είμαι ο Αγ. Ιωάννης ο Χοζεβίτης». Έπειτα ακούμπησε τη λαβίδα στη γλώσσα της και εξαφανίστηκε. Από εκείνη τη στιγμή η γυναίκα έγινε καλά.

επιμέλεια-http://www.proskynitis.blogspot.com/

Παρασκευή, Αυγούστου 05, 2011

«Ορθόδοξος Τύπος»:Να αρθεί ο άδικος αφορισμός του ομολογητού θεολόγου Νικόλαου Σωτηρόπουλου

Νὰ ἀρθῆ ὁ ἄδικος ἀφορισμὸς τοῦ ὁμολογητοῦ θεολόγου
ΕΠΙ Τῌ εὐκαιρίᾳ μετὰ σθένους ὀφείλουμε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὁ ἐπιβληθεὶς στὸν Νικόλαο Σωτηρόπουλο ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἀφορισμὸς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι παντελῶς ἄδικος καὶ ἀνυπόστατος, ὄχι μόνον γιατὶ δὲν ἐτηρήθη ἡ προβλεπόμενη ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες διαδικασία, μὲ ἀκρόαση καὶ ἀπολογία τοῦ κατηγορουμένου, ἀλλὰ κυρίως διότι οἱ κατηγορήσαντες καὶ τιμωρήσαντες αὐτὸν εἶναι οἱ ἴδιοι ἔνοχοι συνεχοῦς καὶ ἐκτεταμένης παραβάσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀκόμη δὲ καὶ αἱρετικῶν παρεκλίσεων, ὁ ἔλεγχος τῶν ὁποίων ἀπὸ τὸν τιμωρηθέντα ἐπέφερε τὴν ἐναντίον του ἐμπαθῆ καὶ ἄδικη ποινή.
Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι βασικὴ ἀρχὴ τοῦ Δικαίου, τοῦ κοσμικοῦ καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ, εἶναι ὅτι ἔνοχος ἔνοχον οὐ ποιεῖ καὶ ὅτι ὁ ἐμπαθῶς καὶ ἀδίκως τιμωρήσας, ἐπισύρει στὸν ἑαυτό του τὴν ἐπιβαλλόμενη ποινή. Ἑπομένως ἀφορισμένος δὲν εἶναι ὁ ἐκ βρέφους ἀφιερωθεὶς στὴνἘκκλησία κήρυξ, καὶ ἑρμηνευτὴς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπολογητὴς κὰι ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλὰ οἱ ἀδίκως κατηγορήσαντες καὶ τιμωρήσαντες αὐτόν.
Πρόκειται περὶ ἐντελῶς ἀνυποστάτων καὶ ψευδῶν κατηγοριῶν, διότι ὁ ἀσκηθεὶς ὑπὸ τοῦ κ. Σωτηροπούλου ἔλεγχος ἀποσκοποῦσε στὴν τήρηση καὶ διαφύλαξη τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐμπίπτει εἰς αὐτούς, ποὺ μακαρίζει ὁ Κύριος: «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾽ ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. 5, 11).
Ὁ θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, γνήσιος μαθητής, συνεργάτης καὶ συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ Ἁγίου Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη δὲν εἶναι ἀφορισμένος, καὶ πράττουν θεαρέστως ὅσοι Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς δὲν λαμβάνουν ὑπ᾽ ὄψιν τὸν ἀφορισμὸν κοινωνοῦντες καὶ μεταδίδοντες εἰς αὐτὸν τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν. Οὐσιαστικῶς ἡ ἄρση τοῦ ἀφορισμοῦ θὰ εἶναι εὐεργετικὴ διὰ τοὺς ἀφορίσαντες, διότι θὰ τοὺς ἐπαναφέρει σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων.
«Ορθόδοξος Τύπος»5/08/2011

Τα Μυστικά Άνθη δρέπω όπως ο Φώτης Κόντογλου (ένα προφητικό κείμενο)



Σήμερα νομίζεται καλός σε όλα, όποιος είναι αδιάφορος, όποιος δεν νοιάζεται για τίποτα, όποιος δεν νιώθει καμιά ευθύνη. Αλλιώς τον λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Όποιος αγαπά την χώρα μας, τα ήθη και έθιμα μας, την παράδοση μας, την γλώσσα μας, θεωρείται οπισθοδρομικός. Οι αδιάφοροι παιρνούν για φιλελεύθεροι άνθρωποι, για άνθρωποι που ζούνε με το πνεύμα της εποχής μας, που έχουν για πιστεύω την καλοπέραση, το εύκολο κέρδος, τις ευκολίες, τις αναπαύσεις, κι ας μην
απομείνει τίποτα που να θυμίζει σε ποιό μέρος βρισκόμαστε, από που κρατάμε, ποιοι ζήσανε πριν από μας στην χώρα μας. Η ξενομανία μας έγινε τώρα σωστή ξενοδουλεία, σήμερα περνά για αρετή, κι όποιος έχει τούτη την αρρώστεια πιο βαρειά παρμένη, λογαριάζεται για σπουδαίος άνθρωπος.

Η Ελλάδα έγινε ένα παζάρι που πουλιούνται όλα, σε όποιον θέλει να το αγοράσει. Καταντήσαμε να μην έχουμε απάνω μας τίποτα ελληνικό, από το σώμα μας ίσαμε το πνεύμα μας. Το μασκάρεμα άρχισε πρώτα από το πνεύμα, και ύστερα έφθασε και στο σώμα. Περισσότερο αντιστάθηκε σε αυτή την παραμόρφωση ο λαός και βαστάξε καμπόσο, μα στο τέλος τον πήρε το ρεύμα και πάει και αυτός. Μάλιστα είναι χειρότερος από τους γραμματισμένους. Τώρα μαϊμουδίζει τα φερσίματα και τις κουβέντες που βλέπει στον κινηματογράφο, έγινε αφιλότιμος και αδιάντροπος. Ενώ πρώτα ξεχώριζε από άλλες φυλές, γιατί ήταν σεμνός, φιλότιμος, ντροπαλός, καλοδεκτικός, τώρα έγινε αγνώριστος. Τα όμορφα χαρακτηριστικά του σβήνουνε μέρα με την μέρα. Και οι λιγοστοί που διατηρούνε ακόμη λίγα σημάδια από την ομορφιά της ελληνικής ψυχής, παρασέρνονται σε αυτή την παραμόρφωση από τους πολλούς, που είναι οι έξυπνοι, οι συγχρονισμένοι, οι μοντέρνοι, αλλά που είναι στ’ αληθινά οι αναίσθητοι και οι αποκτηνωμένοι. Οι καλοί ντρέπονται γιατί είναι καλοί, συμμαζεμένοι και με ανατροφή. Οι άλλοι τους λένε καθυστερημένους. Συμπαθητικός άνθρωπος δύσκολα βρίσκεται πια σήμερα στον τόπο μας. Η μόδα είναι να είναι κανείς αντιπαθητικός, κρύος, άνοστος και μάγκας. Μάλιστα όπως όλα φραγκέψανε, φράγκεψε και ο μάγκας.
Οι πιο αγράμματοι ανακατώνουνε στην κουβέντα τους κάποια εγγλέζικα και εκεί που δεν χρειάζονται. Όσο για τους γραμματισμένους, όλη η γραμματοσύνη τους είναι να μιλάνε εγγλέζικα και σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει Έλληνας να μιλά ελληνικά. Ας καταργηθεί λοιπόν η ελληνική γλώσσα ολότελα, να μην κουράζονται τα παιδιά μας στην άσκοπη εκμάθευσή της. Κοιτάχτε τα παιδιά μας. Παρατηρείστε τις φυσιογνωμίες τους, το βλέμμα τους, τις κουβέντες τους, τα αστεία τους, τα παιχνίδια τους. Όλα μυρίζουνε … Ελλάδα, να μην αβασκαθούμε! Το μόνο που απόμεινε ελληνικό είναι το “ρε”. Το μασκάρεμα γίνεται γοργά και στο κορμί και στην ψυχή. Οι λιγοστοί που αντιστέκονται ακόμη σε αυτόν τον κατακλυσμό, πως να μπορέσουνε να βαστάξουνε; Γύρω τους βογγά η μεθυσμένη ανθρωποθάλασσα. Έρχεται καινούργιος κόσμος! Το κολοσσαίο με τα ουρλιάσματα του σκεπάζει τις ψαλμωδίες που λένε οι μάρτυρες, περιμένοντας τα θηρία να τους φάνε.
Αλλά αν θα λείψουν οι Έλληνες από το πρόσωπο της γης, μήπως θα απομείνουν τα βουνά, οι ακροθαλασσιές, οι θάλασσες, τα νησιά και τα βράχια με τον ελληνικό χαρακτήρα τους; Καθόλου! Τα περισσότερα τα έχουνε αγοράσει άνθρωποι που ήρθανε από τον βόρειο Ωκεανό, απόγονοι των Βικίγκων. Εκείνα τα κακόμοιρα νησιά τι συμφορά έχουνε πάθει! Η φτώχεια τους στάθηκε η καταστροφή τους. Σήμερα τα ρημάξανε άλλοι κουρσάροι, πιο επικίνδυνοι που σφάζουνε με το μπαμπάκι. Σκλαβώσανε τα νησιά με ευγενικό τρόπο, με το χαμόγελο στα χείλη. Τα άσπρα σπιτάκια των νησιωτών, που ζούσανε σε αυτά απλοϊκοί και συμμαζεμένοι άνθρωποι, θαρρείς πως γίνανε δημόσια. Κυκλοφορούν χιλιάδες φωτογραφίες της Μυκόνου, της Πάρου, της Αίγινας, της Ύδρας, και αντί να βλέπει κανείς στους στενούς δρόμους τους κάποιους αραιούς νησιώτες ψαράδες, ψημένους στην θάλασσα και νησιώτισσες με τα σεμνά τους ρούχα, βλέπει να γυρίζουν κάποια πλάσματα μισόγυμνα ή ολόγυμνα, ξενόφερτα, αγκαλιασμένοι θεατρινίστικα και να κάνουνε κάποιες άνοστες επιδείξεις “ταμπλώ βιβάν”, σα να παίζουν στον κινηματογράφο. Και ρωτάς, κουνώντας το κεφάλι σου: τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δίποδα, με εκείνα τα σπίτια και με τα στενοσόκκακα των νησιών; Ταιριάζουνε με αυτά, όσο ταιριάζουνε οι τουρίστες με τα σορτς με τον Παρθενώνα που μπροστά του φωτογραφίζονται. Όμως εκεί στέκονται όσο να φωτογραφηθούνε, και δεν έχουνε για σπίτι τους τον αρχαίο ναό, ενώ τούτοι στα νησιά, κατοικούνε μέσα σε εκείνα τα αταίριαστα σπίτια. Όλα υπηρετούνε τα γούστα αυτών των αφεντάδων. Μάλιστα τόσο πολύ αγαπούν αυτοί την Ελλάδα, που είναι ενθουσιασμένοι πως δεν θα αφήσουνε τίποτα ελληνικό όπου πατήσουνε.
Καημένη Ελλάδα! Τι τέλος σε περίμενε! Μα δεν έχεις μήτε κάποιον να σε κλάψει, γιατί την κηδεία σου τη γιορτάζουνε σαν γάμο, με χαρές και με τραγούδια, που αυτά ευτυχώς δεν είναι ελληνικά. Ακούστε την εξής ιστορία: η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας, μαζί με το χταποδάκι. ’ξαφνα το καμακίζουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: με πιάσανε μάνα! Η μάνα του του λέγει: μην φοβάσαι παιδί μου! Ξαναφωνάζει το μικρό: με βγάζουν από την θάλασσα! Πάλι λέγει η μάνα: μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: με σγουρίζουνε μάνα! Μην φοβάσαι παιδί μου! Με κόβουνε με το μαχαίρι! Μην φοβάσαι παιδί μου! Με βράζουνε μάνα! Μην φοβάσαι παιδί μου! Με μασάνε μάνα! Μην φοβάσαι παιδί μου! Πίνουνε κρασί μάνα! Τότε εκείνη αναστέναξε και φώναξε: Αχ, σε έχασα παιδί μου! Γιατί το κρασί είναι ο αντίμαχος του χταποδιού, επειδή το λιώνει στο στομάχι.
Δηλαδή η μάνα δεν φοβήθηκε μήτε το μαχαίρι, μήτε την φωτιά, μήτε τα δόντια, αλλά το κρασί, που είναι πιο ήρεμο και αθώο μπροστά στα μαχαίρια και τα δόντια. Η Ελλάδα σαν το χταποδάκι πέρασε από φωτιές, δόντια, μαχαίρια, αλλά πνεύμα ΔΕΝ παρέδινε. Ο Φράγκος δεν έρχεται με μαχαίρια, πιστόλια και φωτιές. Ήρθε με χάδια και γλυκόλογα. Ήρθε με δώρα, με λεφτά, να ανακουφίσει την φτώχεια μας, να διασκεδάσει μαζί μας, να χορέψει μαζί μας, να μας ευκολύνει την ζωή με τα μηχανήματά του. Όπως το χταποδάκι έλιωσε στο κρασί, έτσι και η Ελλάδα κοντεύει να χαθεί από το γλυκό κρασί που την μέθυσε και δεν ξέρει τι κάνει και ξεγυμνώθηκε και στρήνιασε και εκ του στρήνους αυτής επλούτισεν.
olympia.gr


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_7113.html#ixzz1U9xXElu8

Ερμηνεία της εικόνας της Μεταμόρφωσης


ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΛΕΚΤΟΠΟΥΛΟΥ


Ἡ εἰκόνα τῆς Μεταμόρφωσης ἀποτελεῖ τό κλειδί τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας γιά τή θέα τοῦ Θεοῦ. Τό φανερωμένο στούς ἀποστόλους φῶς ἦταν ἡ ἐκδήλωση τῆς θείας λαμπρότητας, ἄχρονης καί ἄκτιστης δόξας, μιά ἀναγνώριση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, τῆς θεϊκῆς καί τῆς ἀνθρώπινης. Ταυτόχρονα ἦταν μιά «προτύπωσις», μιά εἰκόνα τῆς μεταμορφωμένης ἀνθρώπινης φύσης καί θέωσης πού χαρίζει τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ στό ὄρος Θαβώρ εἶναι τό ἀντίστοιχο τῆς Καινῆς Διαθήκης στήν Παλαιά, ὅπου ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στό Μωυσῆ στό ὄρος Χωρήβ.
Ἤδη ἀπ᾽ τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες ἔχουμε ἐνδείξεις ὅτι γιορταζόταν ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἀπό τό τέλος τοῦ 6ου αἰώνα θεσπίστηκε ὁ ἑορτασμός στίς 6 Αὐγούστου. Ἀπό τήν ἴδια ἐποχή προέρχονται καί τά πρῶτα παραδείγματα τῆς εἰκονογραφικῆς τέχνης.
Τό φῶς τοῦ Μεταμορφωθέντος Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν κύρια ἔκφραση τοῦ ἡσυχαστικοῦ κινήματος μέσω τῆς θεολογίας τῶν «Ἡσυχαστῶν Πατέρων», κατά τόν 14ο αἰώνα. Ὁ ἀρχηγός τους, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, διακήρυξε ὅτι ὁ Θεός ὀνομάζεται «Φῶς» ὄχι κατά τήν οὐσία του, ἀλλά κατά τήν ἐνέργειά του, καί ὅτι αὐτό τό «ἄκτιστο» φῶς μπορεῖ νά γίνει αἰσθητό μέσω τῆς προσευχῆς καί ἐφόσον συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις (καθαρότητα καρδιᾶς, ἀδιάλειπτη μνήμη Θεοῦ κ.λπ). Τό δόγμα αὐτό τῆς Ἐκκλησίας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ἐπέλθουν ὁρισμένες εἰκονογραφικές ἀλλαγές στή σύνθεση, εἰδικά στήν ἀπόδοση τῆς Δόξας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἡ εἰκόνα τῆς Μεταμόρφωσης ζωγραφίζεται ὄχι μόνο σύμφωνα μέ τήν περιγραφή τοῦ Εὐαγγελίου – περιγράφεται ἀπ᾽ ὅλους τούς Εὐαγγελιστές, Ματθ. 17: 1-9, Μάρκ. 9: 2-13, Λουκ. 9:28-36, μέ ἐξαίρεση τόν Ἰωάννη-, ἀλλά καί σύμφωνα μέ τό πνεῦμα του. Ἕνεκα τῆς βαθιᾶς δογματικῆς σημασίας τοῦ γεγονότος, τό εἰκονογραφικό θέμα ἔχει ὑποστεῖ ἐλάχιστες τροποποιήσεις στό διάβα τῶν αἰώνων. Ἡ παράσταση αὐτή ὑπῆρξε ὄχι μονο γιά τούς θεολόγους ἀλλά καί γιά τούς τεχνίτες εἰκονογράφους ἡ ἀφορμή γιά νά δώσουν ἐκτεταμένα σχόλια σχετικά μέ τό πῶς θά ἔπρεπε νά ἀποδοθεῖ τό ἄκτιστο φῶς μέ ὑλικά πεπερασμένα μέσα. Πρόκειται γιά τό σημεῖο ὅπου συναντιοῦνται ἡ θεολογία τῆς εἰκόνας μέ τήν ἡσυχαστική θεολογία καί τή θέα τοῦ θείου καί ἀκτίστου φωτός.
Στήν εἰκόνα τῆς Μεταμόρφωσης προβάλλεται μιά θεληματική ἀντίθεση, καταπληκτική στόν πιό ψηλό βαθμό. Ἡ σύνθεση ἀντιτάσσει τό Χριστό ἀκινητοποιημένο στήν ὑπέροχη εἰρήνη καί θεία δόξα πού ἀπορρέει ἀπό αὐτόν, λούζει μέ θεῖο μεγαλεῖο τίς μορφές τοῦ Μωυσῆ καί τοῦ Ἠλία πού κλίνουν πρός τόν Κύριο καί σχηματίζουν τόν τέλειο κύκλο τοῦ ὑπερπέραν, καί χαμηλά ἀντιπαραθέτει τό ζωηρό δυναμισμό τῶν ἀποστόλων – ἀκόμη ἐντελῶς ἀνθρώπων – πρό τῆς Ἀποκάλυψης πού τούς ἀνατρέπει καί τούς καταγκρεμίζει.
Ψηλά στό μέσο τῆς εἰκόνας, πάνω στή μεσαία ἀπ᾽ τίς τρεῖς κορυφές τοῦ ὄρους Θαβώρ τῆς Γαλιλαίας παρουσιάζεται ὁ Μεταμορφωμένος Χριστός· μέ τό ἕνα χέρι εὐλογεῖ καί μέ τό ἄλλο κρατεῖ κλειστό εἰλητάριο, ὅπου ἀναγράφεται ὁ Νόμος του. Φοράει λευκό χιτώνα καί ἱμάτιο καί εἶναι πλημμυρισμένος μέ φῶς μέσα στή μετέωρη Δόξα του – ἀφοῦ τό φῶς εἶναι τό πρῶτο ἰδίωμα τοῦ Θεοῦ (Ψαλ. 27:1, Ἠσ. 60:19-20 καί 42:6) – καθώς ἀνιστορεῖ τό θαῦμα τῆς ἀποκαλυπτικῆς θεοφάνειάς του. Ὁ Μάρκος περιγράφει τή σκηνή ὡς ἑξῆς: «καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καί τά ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα, λευκά λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεύς ἐπί γῆς οὐ δύναται οὕτω λευκᾶναι» (9:2-3).
Τό ἄκτιστο φῶς ἀποδίδεται στήν εἰκόνα μέσα ἀπό συμβολικά σχήματα καί χρώματα ἀπό τά ὁποῖα περιβάλλεται ὁ Χριστός. Οἱ δύο ὁμόκεντροι κύκλοι συμβολίζουν τήν παρουσία τῶν δύο ἄλλων προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁλότητα ἀπό σφαῖρες τοῦ δημιουργημένου σύμπαντος. Ὁ κύκλος εἶναι εἰκονογραφικά τό τελειότερο σχῆμα καί συμβολίζει τήν ἀέναη διάρκεια, τό θεϊκό. Ὁ Χριστός – τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος – κατά τή στιγμή τῆς Μεταμόρφωσής του περιβάλλεται ἀπό τά ἑξῆς τρία σύμβολα τοῦ φωτός: τίς ἀκτίνες πού σχηματίζουν ἕνα ἐλλειψοειδές τετράγωνο, τίς χρυσές γραμμές (assisto), τό φωτοστέφανο γύρω ἀπ᾽ τό κεφάλι του καί τή λευκή ἐνδυμασία. Οἱ ἀκτίνες πού ἐκφεύγουν ἀπ᾽ τό σῶμα του ὑποδηλώνουν τόν ἥλιο, οἱ χρυσές γραμμές τή μετάδοση τῆς θείας ζωῆς, τό φωτοστέφανο ὑπενθυμίζει τήν ἡλιακή σφαίρα, σύμβολο τοῦ ἱεροῦ καί τῆς πνευματικῆς ἐνέργειας πού ἀκτινοβολεῖ, καί ἡ λευκότητα τῶν ἐνδυμάτων τήν καθαρότητα καί ἀφθαρσία. Θεολογικά, τό Θαβώριο αὐτό φῶς κάνει τήν εἰκόνα εἰκονογραφική ἀπόδειξη τῆς θεϊκῆς ὕπαρξης.
Ἡ λαμπρότητα πού διακρίνει τό Χριστό καί τά «λευκά ὡς τό φῶς» (Ματθ. 17: 2) ἐνδύματά του πού ἔστιλβαν, ἄστραφταν καί ἀντανακλοῦσαν μαρμαρυγές θείου μεγαλείου εἶναι αὐτό πού τονίζεται σέ ὅλες τίς περιγραφές τῶν ἀποστόλων. Τό λευκό σάν σύμβολο τοῦ φωτός ἔχει τήν ἰδιότητα νά διαχέεται διασχίζοντας τό χῶρο· ἀντιπροσωπεύει ἔτσι τό ἄχρονο. Δηλώνει τήν ἀθωότητα τῆς ψυχῆς, τήν ἁγνότητα, τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς, τή χαρά, τήν παρθενία, τήν πίστη καί τή δόξα. Σχετικές ἀναφορές γίνονται καί στήν Ἁγία Γραφή: «πλυνεῖς με, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50:9). Λευκά ἐνδύματα φοράει καί ὁ νεοβαπτιζόμενος ὡς ἔνδειξη τῆς γέννησής του στήν ἀληθινή ζωή. Τό λευκό γίνεται πλέον τό χρῶμα τῆς Ἀποκάλυψης, τῆς Θεοφάνειας, τῆς χάρης, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ Ἰωάννης «ὁ Θεός φῶς ἐστιν» (Α’ Ἐπιστ. 1:5).
Ὁ Χριστός εἰκονίζεται μέ σταυροφόρο φωτοστέφανο πού φέρει στίς κεραῖες του τά γράμματα «Ο Ω Ν» καί σημαίνει «ὁ ὑπάρχων, ὁ παρών». Ὑπενθυμίζει ἔτσι ὅτι αὐτός εἶναι ἡ αὐθεντική «εἰκόνα» καί ὁμοούσιος τοῦ Πατέρα. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στό Μωυσῆ στό ὄρος Χωρήβ λέγοντάς του: «Ἐγώ εἰμί ο Ὤν» (Ἐξοδ. 3:14). Αὐτό ἀκριβῶς ἀποτυπώνεται πάνω στό φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ ὡς ὁμοούσιου μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ μέσα στό φωτοστέφανο ἀποδίδει τό γεγονός τῆς ἀπολύτρωσης μέσω τοῦ Σταυροῦ.
Μέσα στή θεία του Δόξα ὁ Χριστός εὐλογεῖ ἔχοντας στραμμένο τό πρόσωπο στό θεατή – πρός τόν ὁποῖο ἄλλωστε ἀπευθύνεται. Ἡ χειρονομία εὐλογίας με τά δύο δάχτυλα ὑψωμένα (δείχτης καί μεσαῖος) καί τά τρία ἄλλα ἑνωμένα κάνει ἀναφορά στίς δύο φύσεις του, τή θεϊκή καί τήν ἀνθρώπινη, καί στά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀντίστοιχα. Στήν κάθοδο ἀπ᾽ τό Θαβώρ ὁ Χρστός εὐλογεῖ μέ διάφορετικό τρόπο· φέρει σέ ἐπαφή τόν ἀντίχειρα μέ τόν παράμεσο καί ἔχει ὑψωμένα τά ὑπόλοιπα τρία δάχτυλα. Μέ τόν τρόπο αὐτό δηλώνονται πάλι οἱ δύο φύσεις καί τρεῖς ὑποστάσεις, ἀλλά ταυτόχρονα μέ τή θέση τους τά δάχτυλα σχηματίζουν καί τό ἑλληνικό μονόγραμμα IC XC, πού ἐπιγράφεται ὡς τίτλος σέ ὅλες τίς Ὀρθόδοξες εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμα καί στή Ρωσία.
Στή «τρίκορφη σύνθεση», ὅπως περιγράφεται τό τοπίο ἀπό τό Διονύσιο ἐκ Φουρνᾶ, ὁ Χριστός πλαισιώνεται ἀπό τίς ὄρθιες μορφές τοῦ προφήτη Ἠλία ἀριστερά καί τοῦ Μωυσῆ πού κρατᾶ τίς πλάκες μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ δεξιά. Αὐτοί παρουσιάζονται ὡς τά πρότυπα τῶν ἀποστόλων, γιατί σ᾽ αὐτούς ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ὁ Θεός· στό μέν Ἠλία στό ὄρος Κάρμηλος, στό δέ Μωυσῆ στό ὄρος Σινά. Τό βουνό εἶναι ἐξάλλου στή χριστιανική παράδοση ὁ τόπος ὅπου συναντᾶται ὁ οὐρανός μέ τή γῆ, καί ἡ ἀνάβαση στό βουνό ἔχει μεταφορική ἔννοια, καθώς νοεῖται ὡς ἡ ἀνάβαση στίς βαθμίδες τῆς ἁγιότητας. Οἱ δύο προφῆτες – ἀπ᾽ τίς μεγαλύτερες μορφές τῆς Π. Διαθήκης – φέρονται νά συνομιλοῦν μέ τό Χριστό: «ἔλεγον τήν ἔξοδον αὐτοῦ ἥν ἔμελλε πληροῦν ἐν Ἱερουσαλήμ» (Λουκ. 9:31). Ὁ Χριστός γιά νά μήν παρασύρει τούς μαθητές σέ πειρασμό μέ τή σκληρή δοκιμασία τοῦ σταυροῦ, ἀλλά νά τούς προετοιμάσει καί νά τούς καταστήσει δυνατούς πνευματικά, ἐμφανίζεται μέσα στή λάμψη τῆς θείας δόξας του. Ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἠλίας παρασταίνονται μέ στερεότερο καί περισσότερο γήινο παράστημα ἀπ᾽ ὅτι ὁ Σωτήρας, καί συμβολίζουν ἀντίστοιχα τό Νόμο τῆς Π. Διαθήκης καί τούς προφῆτες· ἐπίσης συμβολίζουν τούς νεκρούς (ὁ Μωυσῆς) καί τούς ζωντανούς (ὁ Ἠλίας πού μετέστη στόν οὐρανό πάνω σέ ἕνα πύρινο ἅρμα). Ὁ Χριστός τούς ὑπενθυμίζει ὅτι αὐτός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔφερε σέ ἐπαφή τό Νόμο τοῦ Μωυσῆ μέ τίς Παλαιοδιαθηκές ρήσεις τῶν προφητῶν – πού ἐδῶ ἀντιπροσωπεύονται ἀπ᾽ τόν Ἠλία – καί δηλώνει τήν ὑπεροχή του ἀπέναντι σ᾽ αὐτές τίς Γραφές μέσω τῆς μαρτυρίας τοῦ Πατέρα, «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου…».
Σέ ἀντιπαράθεση μέ τούς δύο προφῆτες πού στέκονται ἀκίνητοι οἱ τρεῖς ἀπόστολοι κάτω ἀπό τά πόδια τοῦ Χριστοῦ, ἔντρομοι μέ ὅσα συμβαίνουν, ἀπεικονίζονται πεσμένοι πρηνεῖς. Τυφλωμένοι ἀπό τή Θεοφάνεια, τή θεϊκή ἐνέργεια, ἀποδίδονται σέ στάσεις ἔντονης κατάπληξης καί διακατέχονται ἀπό μεγάλη ταραχή καί ἀναστάτωση, εἰκονογραφώντας τή μαρτυρία τοῦ Ματθαίου: «Καί ἀκούσαντες οἱ μαθηταί ἔπεσον ἐπί πρόσωπον αὐτῶν καί ἐφοβήθησαν σφόδρα» (17:6). Στήν Ἁγία Γραφή ἔχουμε ἀκόμα ἕνα παράδειγμα ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νά ἀντικρίσει τή θεϊκή παρουσία: τό πρόσωπο τοῦ Μωυσῆ μετά τήν κάθοδό του ἀπό τό Σινᾶ ἀκτνοβολοῦσε τό θεῖο φῶς, ὥστε ὁ λαός τῶν Ἰσραηλιτῶν δέν μποροῦσε νά τόν ἀντικρίσει (Ἔξοδ. 34, 27-37).
Ἡ ἐνέργεια τοῦ φωτός τῆς θεϊκῆς φύσης τοῦ Χριστοῦ μεταμορφώνει σέ φῶς τούς ἀποστόλους πού ἔχουν χάσει κάθε δυνατή ἀνθρώπινη ἰσορροπία. Πραγματικά οἱ ἀπόστολοι Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης ἐκλέγονται γιά τή ζωντάνια τους ὡς «ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος… σύν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ» (Β’ Πετρ. 1:16-18). Ὁ ἐπιδέξιος τρόπος πού ἀποδίδονται οἱ στάσεις τῶν ἀποστόλων μέ τίς τρομαγμένες ἐκφράσεις τους δημιουργεῖ μιά δραματική ἐντύπωση σέ σύγκριση μέ τήν ἤρεμη μεγαλοπρέπεια καί «ἄχρονη» στάση τῶν μορφῶν πού ἀπεικονίζονται στό πάνω μέρος τῆς σκηνῆς. Ἄν ἡ ἀκινησία ἐκφράζει τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑπεράνθρωπη ζωή, ἡ κινητικότητα ἀντίθετα μαρτυρεῖ τήν ἀτέλεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς, δηλαδή τήν ἁμαρτωλή κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς κίνησης καί ταραχῆς ἀνήκει στό γήινο κόσμο, τήν κατώτερη ἐπικράτεια καί ὄχι στήν οὐράνια πολιτεία.
Οἱ ὕμνοι πού ἀκούγονται στίς 6 Αὐγούστου, τήν ἡμέρα πού γιορτάζεται ἡ Μεταμόρφωση τονίζουν ὅτι ἡ θεϊκή δόξα φανερώνεται στούς ἀποστόλους ἀνάλογα μέ τή δυνατότητα καί τό μέτρο δεκτικότητας τοῦ καθενός νά τή δεχτεῖ. Οἱ στάσεις τους συμβολίζουν τούς διαφορετικούς τρόπους πού οἱ ἄνθρωποι ἀντιδροῦν μπροστά στή θεία ἀποκάλυψη. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης , ὁ μικρότερος ἀπ᾽ αὐτούς, στή μέση, καί ὁ Ἰάκωβος δεξιά μέ τό πράσινο ἔνδυμα πετιοῦνται στό ἔδαφος κρατώντας τό πρόσωπό τους, μή μπορώντας νά ἀντικρίσουν τή θεϊκή ἀκτινοβολία, ἐνῶ ὁ Πέτρος ἀριστερά, ὁ μεγαλύτερος, κρατάει μέν μέ τό ἀριστερό χέρι τό πρόσωπό του, τό ἔχει ὅμως στραμμένο πρός τά ἐπάνω. Ταυτόχρονα μέ αὐτό τόν τρόπο ἀποδίδεται καί σεβασμός στό συμβολισμό τῶν ἡλικιῶν. Ἡ «θέα Θεοῦ» θεωροῦνταν ἀπό τούς πιστούς Ἰουδαίους καί χριστιανούς ὡς ἡ ἥψιστη ἐμπειρία καί ἀρετή πού θά μποροῦσε νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος: «Ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν», εἶπε ὁ Μωυσῆς στό Θεό (Ἐξοδ. 33:18). Ἡ ἐμπειρία ὅμως αὐτή φαίνεται καί σάν κάτι τό ἀκατόρθωτο: «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε», γράφει ὁ Ἰωάννης στό Εὐαγγέλιό του (Ἰωάν. 1:18). Ἐδῶ στό Θαβώρ οἱ τρεῖς μαθητές γίνονται ἀδιάψευτοι μάρτυρες μιᾶς στιγμιαίας ἐμφάνισης τῆς θεϊκῆς δόξης: «θεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ» (Ἰωάν. 1:14). Ὁ λόγος δέν ἦταν τυχαῖος: παραβρέθηκαν (σύμφωνα μέ τό ἰδιόμελο στιχηρό τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς) στό λαμπρό ἐκεῖνο γεγονός, «ἵνα θεωρήσαντες τά θαυμάσια» τοῦ Ἰησοῦ «μή δειλιάσωσι τά παθήματα» αὐτοῦ ἀργότερα μέ τή σταύρωση. Ἄλλωστε ἕνας ἄλλος σκοπός τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ ἦταν καί ἡ προαγγελία «τῆς Ἀναστάσεως».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς λέγει γιά τούς τρεῖς μαθητές, μάρτυρες τῆς σκηνῆς: «Οὐκοῦν οὐδέ τό φῶς ἐκεῖνο αἰσθητόν, οὐδέ οἱ ὁρῶντες αἰσθητικοῖς ἁπλῶς ὀφθαλμοῖς, ἀλλά μετασκευασθεῖσι τῇ δυνάμει τοῦ θείου Πνεύματος» (Migne P.G. 151, 433Β). Πιό κάτω λέει πάλι: Αὐτός πού θεωρεῖ τό θεῖο φῶς, θεωρεῖ τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ὑπερπηδημένο κατώφλι εἶναι ἡ «ὑποστατική ὡραιότητα», ὁ θεῖος Μυσταγωγός, τό Ἅγιο Πνεῦμα. Νά γιατί ὁ Μέγας Βασίλειος εἶπε ὅτι τό φῶς πού ἔλαμψε στό Θαβώρ κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό προοίμιο τῆς δόξας του κατά τή Δευτέρα Παρουσία.
Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε τό Χριστό σέ πλήρη δόξα καί τούς δύο προφῆτες νά στέκουν πλάι του, πρότεινε: «Ἐπιστάτα, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· καί ποιήσωμεν σκηνάς τρεῖς, μίαν σοί καί μίαν Μωυσεῖ καί μίαν Ἠλίᾳ». Καθώς μιλοῦσε, «…ἐγένετο νεφέλῃ καί ἐπεσκίασεν αὐτούς…καί φωνή ἐγένετο ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκ. 9:33-35). Ἀποκαλύπτεται ἔτσι ὁ Πατέρας «ἐν φωνῇ» καί τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἐν νεφέλῃ». Ὁ Πατήρ μαρτυρεῖ γιά τή θεία γενεαλογία τοῦ Ἰησοῦ, γιά νά καταλάβουν ἀργότερα οἱ μαθητές ὅτι τό πάθος του ἦταν ἑκούσιο: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 13:31). Ταυτόχρονα ἡ Μεταμόρφωση τοῦ «ἀναβαλλομένου τό φῶς ὡς ἱμάτιον» Σωτήρα ἀποκαλύπτει τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀγαπημένου καί ὑπερβατικοῦ Υἱοῦ, πού κατέχει τήν ἴδια δόξα μέ τόν Πατέρα· παράλληλα θυμίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος «κατ᾽ εἰκόνα» Θεοῦ.
Ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγιογράφου τοῦ δωδεκαόρτου τῆς μονῆς Διονυσίου ἀποτελεῖ τή μοναδική εἰκονογραφική παραλλαγή τοῦ θέματος τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Σωτήρα. Ὁ τεχνίτης εἰκονογράφος ἀκολουθώντας ἐπακριβῶς τίς εὐαγγελικές διηγήσεις συμπεριλαμβάνει στή σύνθεσή του δίπλα στό κεντρικό θέμα τίς σκηνές τῆς ἀνόδου καί καθόδου στό ὄρος Θαβώρ. Ἀριστερά βλέπουμε τό Χριστό νά προπορεύεται ἔχοντας στραμμένο τό κεφάλι πρός τούς τρεῖς μαθητές καί τό ἀριστερό χέρι ὑψωμένο σέ χειρονομία λόγου· στό δεξί χέρι κρατεῖ τό θεῖο Νόμο. Φαίνεται νά προετοιμάζει τούς μαθητές γιά τή μοναδική ἐμπειρία πού πρόκειται βιώσουν. Σκοπός του δέν εἶναι νά τούς ἐκπλήξει μέ τή Μεταμόρφωσή του, ἀλλά νά τούς ἀποκαλύψει τή θεϊκή του δόξα. Μετά τό οὐράνιο ὅραμα κατέρχονται ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τοῦ βουνοῦ· οἱ μαθητές στρέφουν ἀνήσυχοι τό βλέμμα πρός τόν Κύριό τους πού τούς καθησυχάζει εὐλογώντας τους. Ταυτόχρονα τούς λέγει: «Μηδενί εἴπητε τό ὅραμα, ἕως οὗ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ» (Ματθ. 17:9).
Ἡ παραλλαγή αὐτή συνηθίζεται ἰδιαίτερα σέ τοιχογραφίες, ἀλλά ἀπαντᾶται κάποτε καί σέ φορητές εἰκόνες. Τό γεγονός αὐτό, νά προστίθενται δηλαδή γύρω ἀπό μιά κεντρική σκηνή διάφορα δευτερεύοντα ἐπεισόδια, ἔχει στήν ἁγιογραφική τέχνη καθαρά βυζαντινή προέλευση. Τό βαθύτερο νόημα αὐτῆς τῆς πράξης ἀπορρέει ἀπό τή σκέψη ὅτι πάνω στή «θεϊκή» ἐπιφάνεια –εἰκόνα-, τό διαρκές καί αἰώνιο παρόν λαμβάνει ταυτόχρονα χώρα, κάτι πού σέ μιά «κοσμική» ἐπιφάνεια-ζωγραφικός πίνακας- παρουσιάζεται ὡς μιά ἀλληλουχία γεγονότων.
Στό παρελθόν κάθε ἁγιογράφος ἄρχιζε τή «θεία τέχνη» του μέ τήν εἰκόνα τῆς Μεταμόρφωσης. Ἐδῶ ἡ παράδοση πίστευε ὅτι ἡ σκηνή ἁγιογραφεῖται ὄχι τόσο μέ τά χρώματα τοῦ τεχνίτη, ἀλλά μέ τό ἴδιο τό Θαβώριο Φῶς. Ἡ ὁδηγός παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκδηλώνεται στή φωτεινότητα καί λάμψη τῆς ὅλης σύνθεσης καί ἀφαιρεῖ κάθε πιθανή κατευθυντική πηγή φωτός.
Τό μήνυμα πού ἐκπέμπει στούς πιστούς ἡ εἰκόνα εἶναι ὅτι ἀφοῦ μέ τό βάπτισμα ἔχουν γίνει μέτοχοι στό μυστήριο τῆς Ἀνάστασης (πού προεικονίζει ἡ Μεταμόρφωση), καλοῦνται τώρα νά μεταμορφώνονται ὁλοένα καί περισσότερο μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου (Β’ Κορινθ. 3:18).

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...