Διωγμός & αγώνες των Ορθοδόξων στην Αλβανία υπό το αθεϊστικό καθεστώς

 

Η Κορυτσά (φωτο από εδώ)

Αντί εισαγωγής του blog μας, ανεβάζουμε ένα απόσπασμα από αυτό το post για την ιστορία της Ορθοδοξίας στην Αλβανία:

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών (Νοέμβριος 1944), στην Αλβανία επιβλήθηκε πλήρως το κομμουνιστικό καθεστώς και άρχισε ο διωγμός της θρησκείας. Στα 23 πρώτα χρόνια είχε την κλασική μορφή, γνωστή ήδη στη Ρωσία και στα Βαλκάνια. Στις 25.12.1948 υποχρεώθηκε σε απομάκρυνση ο αρχιεπίσκοπος Χριστόφορος και νέος αρχιεπίσκοπος τοποθετήθηκε ο Παϊσιος Βονδίτσα, μέχρι τότε επίσκοπος Κορυτσάς, εκ χηρείας. Επετράπη ακόμη να συγκληθεί στα Τίρανα (5 - 10.2.1950) Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για να ψηφισθεί νέος Καταστατικός Χάρτης –ο οποίος μάλιστα σε αρκετά σημεία βελτίωσε το Καταστατικό του 1929.
Την Ιεραρχία της Εκκλησίας, μετά το 1952, απετέλεσαν ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Παϊσιος, οι επίσκοποι Αργυροκάστρου Δαμιανός (Kοκονέσι), Κοριτσάς Φιλόθεος (Ντούνι), Βερατίου Κύριλλος (Νασλάζι) και ο βοηθός επίσκοπος Σωφρόνιος (Μπορόβα). Ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χριστόφορος ετέθη σε κατ’ οίκον περιορισμό και στις 19.6.1958 βρέθηκε νεκρός, κατά την επίσημη εκδοχή από καρδιακή προσβολή. Τον Μάρτιο 1966 απεβίωσε ο Παϊσιος και στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ανήλθε τον Απρίλιο ο Δαμιανός (Κοκονέσι). Η προσπάθεια γελοιοποιήσεως της θρησκείας και των εκπροσώπων της εντάθηκε· το ίδιο και η καταπίεση με εξορίες, φυλακίσεις και θανατώσεις πιστών ιερέων και λαϊκών.
Οι αλβανοί ορθόδοξοι, οι εγκαταστημένοι στην Αμερική, ήσαν χωρισμένοι σε δυο ομάδες. Η μία υπό τον Θεοφάνη Νόλι και στη συνέχεια τον επίσκοπο Στεφάν Λάσκο διατηρούσε δεσμό με την Εκκλησία της Αλβανίας· η άλλη υπό τον επίσκοπο Λεύκης Μάρκο Λίππα υπήγετο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μετά τον θάνατο του Νόλι (Μάρτιος 1965) έγινε η προσπάθεια συμφιλιώσεως των δυο μερίδων (1966 - 1967) χωρίς αίσιο αποτέλεσμα. Στις 4.4.1967 δόθηκε το σύνθημα ολοκληρωτικού διωγμού. Με διάταγμα που δημοσιεύθηκε στις 22.11.1967 η Αλβανία ανακηρύχθηκε επισήμως το πρώτο και μοναδικό άθεο κράτος στον κόσμο και στην Ιστορία, στο οποίο απαγορεύθηκε συνταγματικά κάθε θρησκευτική έκφραση.

"Όταν ο Μακαριώτατος Αναστάσιος επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αλβανία, το έτος 1991, υπήρχαν μόνον 15 ορθόδοξοι κληρικοί, που απέμειναν από τους 347 ιερείς προ του διωγμού. Μεταξύ των ελαχίστων ιερέων πού επέζησαν κάτω από το αθεϊστικό καθεστώς ήταν και ο ηρωικός Παπα-Μιχάλης Ντάκος της Δερβιτσάνης που εκοιμήθη εν Κυρίω την 9η Μαρτίου 1998" (από εδώ).

Εκατοντάδες ναοί κατεδαφίστηκαν, άλλοι μετατράπηκαν σε μηχανουργεία, στάβλους, αποθήκες, κινηματογράφους, λέσχες. Όλες σχεδόν οι μονές κατεστράφησαν ή έγιναν στρατιωτικοί καταυλισμοί. Την εποχή εκείνη η Εκκλησία της Αλβανίας είχε εκτός της αρχιεπισκοπής, τρεις ακόμη επισκοπές, 19 αρχιερατικές περιφέρειες, 330 ενορίες και 25 μονές. Οι κληρικοί αποσχηματίσθηκαν· πολλοί οδηγήθηκαν στη φυλακή ή στην εξορία και αρκετοί στο μαρτύριο. Μεταξύ αυτών και ο τέως αρχιεπίσκοπος Βησσαρίων, ο οποίος φυλακίσθηκε, και ο βοηθός επίσκοπος Απολλωνίας Ειρηναίος (Μπανούσι), ο οποίος εξορίστηκε. Ο αρχιεπίσκοπος Δαμιανός δεν καταδιώχθηκε, απεβίωσε στο σπίτι του στο Πόγραδετς (18.10.1973). Στον ολοκληρωτικό αυτό διωγμό διωκόμενοι και διώκτες ανήκαν παραδοσιακά σε όλες τις εθνολογικές και θρησκευτικές κοινότητες της Αλβανίας. Τον Νοέμβριο 1990 υπό την επίδραση διεθνών ανακατατάξεων η αλβανική κυβέρνηση αποφάσισε τη χαλάρωση των μέτρων κατά της θρησκείας.

***
Η Ιστορία της Επαναλειτουργίας της Ορθοδοξου Εκκλησίας της Αλβανίας

Μπαμπούλλας Σωτήριος
πρώτος πρόεδρος της εκκλησίας της Αλβανίας

Ο Σωτήριος Μπαμπούλλας κατάγεται από την Μπομποστίτσα Κορυτσάς. Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1930. Ξεκίνησε πρώτος και δημιούργησε τους πυρήνες και έπειτα μια προεδρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας με κέντρο την Κορυτσά. Έτσι δημιουργήθηκε και η πρώτη στοιχειώδης οργάνωση, ώστε όταν ήρθε ξανά ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία (ο Αναστάσιος) να βρει κάτι. Κατά την προσπάθεια αυτή έζησε θαύματα και οράματα. Σήμερα (2011) είναι 81 ετών και ζει στο χωριό του.

Μέρος Α΄
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας κατά την δικτατορία

Ορθόδοξη Κοριτσά (όπου και το ίδιο στα αλβανικά)

Ο κομμουνισμός στην Αλβανία ήταν η πιο άγρια μορφή αθεϊσμού στο κόσμο. Αυτός κατέστρεψε τους ναούς από τα θεμέλια. Ο δικτάτορας Ενβέρ Χότζα χτύπησε την Ορθοδοξία για πρώτη φορά καταστρέφοντας την εκκλησία του Αγίου Βλασίου στο Δυρράχιο. Καταστρέφοντας τους ναούς εκατοντάδων ετών, τις εικονογραφίες, το εικονοστάσιο, τους άμβωνες, τα προσκυνητάρια και τα ιερά σκεύη, κατέστρεψε ένα πολιτισμό μοναδικό στον κόσμο, όταν αυτοί οι ναοί που έχουν απομείνει κάνουν ξένους και ντόπιους επισκέπτες να απορούν. Μετέτρεψε τους ναούς σε στάβλους ζώων, οίκους ανοχής, αποθήκες και στρατόπεδα. Εκατοντάδες πιστοί φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν.

Οι ορθόδοξοι δεν παραδόθηκαν, αυτοί γιόρταζαν τις εορτές (φυσικά κρυφά). Τις νύχτες έρχονταν στα απομεινάρια, ερείπια των ναών, προσεύχονταν και άναβαν κεριά. Μέσω του ραδιοφώνου άκουγαν την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στην Ελλάδα, μάθαιναν τις ημέρες των εορτών, του Πάσχα κ.λ.π.

Δεν μπορούν να γραφούν με πένα τα βάσανα και οι δυσκολίες, και κανένας νέος δεν μπορεί να φανταστεί ή να σκεφτεί, μόνο η γενιά που τα έζησε.

Ο δικτάτορας οργάνωσε ένα ολόκληρο δίκτυο κατάσκοπων (ένας στους τρεις κατάσκοπος).

Η οικογένειά μου στην Μπομποστίτσα

Εγώ ο συγγραφέας αυτού του έργου είμαι από την Μπομποστίτσα νομού Κορυτσάς. Ο πατέρας μου ο Θεμιστοκλής ήταν επίτροπος και ψάλτης του χωριού Μπομποστίτσα. Αυτό το χωριό είχε 15 ναούς, από αυτούς οι 9 καταστράφηκαν κατά την τουρκοκρατία. Ενώ 6 από αυτούς ήταν παρά πολύ παλαιοί, 13-16 αι., και είχαν κηρυχτεί ως μνημεία πολιτισμού. Ο Κλίτη Καλλαμάτα αφαίρεσε από τα 4 μνημεία την ενδεικτική πινακίδα και άφησε μόνο δύο.

Την ίδια τύχη είχαν χιλιάδες ναοί και μοναστήρια στην Αλβανία.

Παλαιοχριστιανικό ναό στο Βουθρωτό (από την ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Αλβανίας)

Ο Θεός ήταν πάντοτε δίπλα στους πιστούς και με οράματα τους προστάτευε και τους καθοδηγούσε. Εγώ πήγαινα νύχτα στον Προφήτη Ηλία, κοιμόμουν και πολύ νωρίς το πρωί γυρνούσα στην οικογένειά μου γιατί φοβόμουν μη με δουν και με διώξουν από την δουλειά διότι ήμουν δάσκαλος.

Κατά την δικτατορία έγραφα τραγωδίες και θεατρικά έργα, τα οποία γίνονταν παραστάσεις στο χωριό και στα χωριά που ήταν η διοίκηση των αγροτικών συνεταιρισμών. Σε κάθε έργο προσπαθούσα έμμεσα να προβάλω τον Θεό ως Σωτήρα. Σε μια φράση από μία τραγωδία στην οποία έδειχνα την στιγμή που οι φασίστες γερμανοί επιτίθονταν στο χωριό, οι μονάδες του χωριού τους έστησαν καρτέρι, μία μάνα ανάβει το καντήλι και φωνάζει κάνοντας το σταυρό της: «Θεέ μου σώσε τους, Θεέ μου σώσε τους». Είχα και αρκετά οράματα (πραγματικές παραστάσεις ή στο όνειρο με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, την Παναγία μας, τον Προφήτη Ηλία κ.ά.). Τα οράματα θα τα καταγράψω μετά την συγγραφή της ιστορίας για το πώς άνοιξαν οι εκκλησίες.

Μέρος Β΄

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας και η Ανάστασή της

Η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η Ορθοδοξία της Κορυτσάς ήταν η πιο καταδιωγμένη. Το έτος 1980 ο κόσμος βγήκε στα ανοιχτά, χωρίς να λογαριάσουν τι θα τους συνέβαινε. Τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές, όπως και τις μέρες που γίνονταν πανηγύρια, πήγαιναν στα ερείπια των εκκλησιών. Πολύ ξύλο από την αστυνομία έφαγε η νεολαία της Κορυτσάς που πήγαινε ν’ ανάψει τα κεριά στο ναό της Παναγίας και της Αγίας Παρασκευής.

Ερχόταν η στιγμή του θανάτου της δικτατορίας και έμοιαζε μ’ ένα αγριογούρουνο που όταν πληγώνεται ορμά για να σκοτώσει.

Το άνοιγμα της πρώτης εκκλησίας της Αλβανίας.

Στις 13 Αυγούστου 1990 σε όραμα μου εμφανίστηκε η Παναγία και μου ανέθεσε να φτιάξω την σκεπή του ναού της και να καθαρίσω την κοπριά που είχαν κάνει τα κατσίκια, γιατί ο συνεταιρισμός τον είχε μετατρέψει σε στάβλο.

Να χτυπήσω της καμπάνες και να περιμένω τον κόσμο στις 15 Αυγούστου που ήταν και το πανηγύρι.

Μου παρήγγειλε: «Μη φοβάσαι, ήρθε η μέρα Κυρίου».

Την επόμενη ειδοποίησα τον φίλο μου Γιοβάν Γιότσο, του είπα για το όραμα. Αυτός χάρηκε, πήραμε και μια σκάλα και εγώ ανέβηκα, επιδιόρθωσα την σκεπή που είχε χαλάσει.

Οι συγχωριανοί μου και άλλα μέλη του συνεταιρισμού με κορόιδευαν, ξεκίνησαν να φωνάζουν πως ο Σωτήρ Μπαμπούλλη τρελάθηκε, εγώ συνέχισα την δουλειά.

14 Αυγούστου 1990.

Την επομένη ήρθαν πολλοί νέοι πρώην μαθητές μου, Φρέντι (Δημοσθένη) Νίτσο, Θωμά Γκρέτσο, Κότσο Τζότζη και μία πιστή γυναίκα Βασιλική Ναπολόνη και ο Θωμά Τάσιος. Οι νέοι έβγαλαν την κοπριά και ο Θωμάς έβαψε με βούρτσα, κάλυψε τις μουντζούρες από κάρβουνο στους τοίχους.

Φτιάξαμε καντήλια από κουτιά σάλτσας τον 5 λεκ τότε, έτσι το μετατρέψαμε σε αληθινή εκκλησία. Χτυπήσαμε την καμπάνα που πήραμε από το λόχο των γυναικών, η καμπάνα σήμανε το θάνατο της δικτατορίας και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Το θαύμα στις 14 του μηνός, καθώς ξημέρωνε 15, που ήταν και η μέρα της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου».

Στο τοίχο που κάποτε ήταν το Ιερό, που είχε καταστραφεί από το στρατό όταν η εκκλησία ήταν στρατιωτική μονάδα, μια και δεν είχε εικόνες και ούτε κάποιο χώρο να ρίξουν τα χρήματα, οι πιστοί τα τοποθετούσαν στο κατακόρυφο τοίχο του ιερού και αυτά στέκονταν λες και ήταν μαγνήτης (τα κέρματα τότε ήταν αλουμινίου).

Από τις 6 το απόγευμα έως τις 6 το πρωί της 15ης. Εκείνο το βράδυ το ξημερώσαμε εκεί, εγώ, ο Γιοβάν Γιότσο, ο Θωμά Γκρέτσο, ο Φρέντι Νίτσο και ο εγγονός μου Θεμιστοκλής Μπαμπούλλας 10 ετών. Ξαπλώσαμε στο τσιμέντο και δεν νοιώσαμε κρύο.

Ξημερώνοντας της Παναγίας ο λόφος ολόκληρος είχε γεμίσει με νέους που το ξημέρωσαν με τραγούδια και μουσική.

15 Αύγουστος 1990

Το πρωί πήγαμε με τον Γιοβάν Γιότσο να πιούμε από ένα ποτήρι κρασί ως σύμβολο της Θείας Κοινωνίας [σημείωση: δεν είχαν ιερέα]. Στις 8 η ώρα ήρθαν 3 γραμματείς του κόμματος από το χωριό, που είχαν διαταχθεί από Επιτροπή Κόμματος Κορυτσάς για να σταματήσουν την γιορτή της Παναγίας. Εγώ τους αντιμετώπισα και έφυγαν ηττημένοι. Δεκάδες και δεκάδες πιστοί από το χωριό και την πόλη γιορτάσανε με χαρά αυτή την ημέρα κηρύσσοντας έτσι για την σημασία αυτής της μέρας. Για την συγκέντρωση των χρημάτων ορίστηκε ένας μαθητής μου, ο Αριστοτέλης Τάσιος. Εκείνη την ημέρα συγκεντρώθηκαν 14.000 λεκ (παλαιά).

Οι κατάσκοποι του χωριού με το τηλέφωνο του συνεταιρισμού έδιναν πληροφορίες στην Επιτροπή του Κόμματος, στις Μυστικές Υπηρεσίες για το πώς πήγε ο εορτασμός της ημέρας και η συμμετοχή από την πόλη και το χωριό. Το βράδυ της 15ης και ώρα 8 είχε γίνει επείγουσα συνέλευση της Επιτροπής του Κόμματος για την επαναλειτουργία της εκκλησίας στην Μπομποστίτσα. Έστειλαν Γραμματείς του Κόμματος του ενωμένου συνεταιρισμού Δρένοβο για να κηρύξουν εμένα ως οργανωτή.

Ο γραμματέας του Κόμματος στο Δρένοβο μάζεψε το συμβούλιο του χωριού, τους 3 γραμματείς του κόμματος (ανάλογα με τις μονάδες εργασίας είχε και ένα γραμματέα), η ώρα 8 ο αγγελιοφόρος του χωριού Κόλη Τζούνγκα με φωνάζει να παρουσιαστώ στα γραφεία του συμβούλιο του χωριού άμεσα.

Πήγα και τους χαιρέτησα: «Καλησπέρα». Ο Γραμματέας του Κόμματος Δρενόβου μου λέει: «κάθισε» και συνέχισε: «Έχεις στενοχωρήσει το κόμμα μ΄ αυτές τις αναποδιές που κάνεις, τους υιούς σου θα τους διώξουμε από την δουλεία τους, ενώ εσένα σε περιμένει η φυλακή, ένα πράγμα να ξέρεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα».

Εγώ απάντησα: «Όταν γεννήθηκα εγώ δεν υπήρχε το κόμμα και στην καρδιά μου έχει πιάσει τόπο ο Θεός».

Οι γραμματείς του κόμματος ούρλιαζαν ως λυσσασμένα σκυλιά, αλλά αυτούς τους νίκησε ο Κύριος. Ζητούσαν τα μαζεμένα χρήματα, οι νέοι που με στήριζαν φώναζαν: «Τα λεφτά τα έχουμε εμείς». Αυτοί έμειναν αποσβολωμένοι, εγώ σηκώθηκα και απομακρύνθηκα, απ’ έξω οι νέοι μ΄ αγκάλιαζαν και μ’ έλεγαν: «Μπράβο, μπράβο».

Από εκείνη την ημέρα είχα οράματα και ο Θεός μου αποκάλυπτε τι θα έκανα κάθε ημέρα για το άνοιγμα της εκκλησία. Η σύζυγος μου βλέπει ένα όνειρο πως κρατούσα μια σημαία με ένα πύρινο σταυρό και περπατώντας μ’ ακολουθούσαν χιλιάδες άνθρωποι. Το όνειρο αυτό της συζύγου μου Αρχοντίας μ’ ενίσχυσε ακόμη περισσότερο στην πίστη. Από εκείνη την ημέρα δεν μ’ ενδιέφερε πια η ζωή μου, απλώς ν’ άνοιγαν οι εκκλησίες. [Σημείωση του blog μας: φυσικά οι ορθόδοξοι είμαστε επιφυλακτικοί στα οράματα, γιατί υπάρχουν & παγίδες. Στις συνθήκες όμως εκείνες, όπου ούτε εξομολόγος υπήρχε ούτε τίποτα, ήταν πιο φυσικό ο Θεός να καθοδηγεί άμεσα τις εξελίξεις. Γενικά, από την κατάληξη αξιολογείται μια τέτοια πνευματική κατάσταση.]

Μέρος Γ΄

Kur u ngrit Kryqi Memorial në Boboshticë më 1996 (Shikoni gjë kocka siç ju kanë gënjyer që gjoja dolën vjet në Nëntor). - Όταν χτίστηκε το 1996 ο Σταυρός Μνημείο στην Μπομποστίτσα (Μήπως βλέπετε τίποτα κόκαλα όπως σας είπαν πως βγήκαν το Νοέμβριο πέρσι)

Atëhere u gërmua mirë dhe kocka e fundit që janë vënë atje këtu e 200 vjet janë të dy ushtarëve grekë. Familja ime ka 7 varreza atje por e dimë që tashmë pas gjithë kësaj kohe dhe atyre që bëri Enveri s' ka mbetur gjë. Televizionet nxirrni njerëzit që s' kanë as varre dhe kanë probleme të tjera, normale donin të vërtetonin gënjeshtrat. - Τότε ο χώρος σκάφτηκε καλά και τα τελευταία οστά που έχουν τεθεί εκεί τώρα και 200 χρόνια είναι των Ελλήνων στρατιωτών. Οι οικογένειά μου έχει 7 τάφους εκεί αλλά ξέρουμε πως μετά από τόσο χρόνο και αυτά που έκανε ο Ενβέρ δεν έχει μείνει τίποτα. Τα Μ.Μ.Ε έπαιρναν συνεντεύξεις από ανθρώπους επιλεκτικά που δεν έχουν τίποτα εκεί και έχουν προσωπικά προβλήματα, φυσικά αφού ήθελαν να στηρίξουν τα ψέμματα.

16 Αυγούστου στην οικογένεια Τσίτσο.

Στις 16 Αυγούστου πήγα στην Κορυτσά στην οικογένεια της Μαρίκα και Δήμητρα Τσίτσο μαζί με το Γιοβάν Γιότσο. Αυτές μας περίμεναν σαν αδέρφια. Διηγήθηκα σ’ αυτές πως στην Μπομποστίτσα χτύπησε η πρώτη καμπάνα και εορτάστηκε με μεγαλοπρέπεια ο 15 Αύγουστος. Η Μαρίκα και η Δήμητρα με μια φωνή είπαν: «Συγχαρητήρια! Δόξα στο Θεό που φθάσαμε ετούτη την ημέρα».

Η Δήμητρα κερνώντας μας μου είπε: «Εσένα θα σ’ έχουμε διοικητή [σημ.: εννοεί, προφανώς, επικεφαλής του αγώνα]». Εγώ απάντησα: «Ας είναι αυτό το σπίτι του Στεφάνου». Η πρώτη πόρτα που μας άνοιξε στην Κορυτσά ήταν εκεί που έμεναν οι αδερφές Τσίτσο. Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε πιστούς. Συνάντησα τους φίλους μου από το γυμνάσιο στην Κορυτσά, φοβούνταν και δεν με πλησιάζανε. Οι πρώτοι οι οποίοι ήρθαν κοντά ήταν οι οικογένεια του Γαβριήλ Πρίφτη και η σύζυγός του Μαρία, με τα αγόρια τους Νικόλα και Δημήτρη.

Μάθαμε πως στο μεταλλουργείο δούλευε ένα παιδί που έφτιαχνε σταυρουδάκια από μέταλλο, αυτός ήταν ο Ιωάννης Τρεμπίτσκα. Οι υιοί του Γαβριήλ γνώριζαν το σπίτι του. Πήγαμε δυο φορές στο σπίτι του, βγήκε η μητέρα του Γιάννη, μια καλή κυρία, σεβαστή και αγαπητή, η οποία μας κάλεσε να καθίσουμε μέσα, αυτή μας είπε: «Ελάτε μέσα γιατί σε μια ώρα σχολάει από την δουλειά». Εμείς απαντήσαμε: «Θα έρθουμε πάλι».

Καθώς περπατούσαμε στην πόλη προσπαθούσαμε να ψαρέψουμε κόσμο ώστε να φέρουμε κοντά μας όσο το δυνατόν περισσότερους πιστούς. Μετά από δυο ώρες συναντηθήκαμε με τον Ιωάννη Τρεμπίτσκα, μιλήσαμε γύρω από την επαναλειτουργία των εκκλησιών, εγώ του είπα: «Μάθαμε πως κάνεις μεταλλικούς σταυρούς και τους μοιράζεις», «Ναι» απάντησε. Εγώ του είπα: «Θέλεις να γίνεις ιερέας?». Αυτός απάντησε: «Με μεγάλη μου χαρά».

Από εκείνη την ημέρα ήρθε κοντά μας εκεί που κάναμε τις συναντήσεις.

Οι αδελφές Τσίτσο είχαν φίλες τις Μπέρτα Τζοκατζί, Βιολέτα Ζιλετζή, Λέτα Μίτε, Μέρι Μίτε, Παυλίνα Πρίφτη, Παυλίνα Ναπόυτσε, Αφρούλα Σόλλα, Λιλιάνα Σόλλα.

Στη οικογένεια αυτή ερχόταν και ο παπά Κοσμά Κύριο από την Μπεστρόβα της Αυλώνας.

Εμείς χρειαζόμασταν έναν ιερέα από Κορυτσά όταν θα ερχόταν η ώρα ν’ ανοίξουμε τις εκκλησίες. Στην Κορυτσά είχαν απομείνει δύο ναοί, αυτός της Μητροπόλεως, που ήταν το μεσαιωνικό μουσείο, και του Προφήτη Ηλία, όπου ο μισός ναός ήταν τηλεφωνικό κέντρο και ο άλλος μισός καφενείο.

Ο Άγιος Γεώργιος, η πιο ωραία εκκλησία στην Κορυτσά, είχε γίνει βιβλιοθήκη. Ο ναός της Παναγίας, της Αγίας Τριάδος, του Αγίου Αθανασίου είχαν ισοπεδωθεί. Ένας συνάδερφός μου, ο Κίτσο Ζγκούρη, μας καλούσε συχνά να μιλήσουμε ανοιχτά για την δικτατορία και την θρησκεία. Του είπα για την επαναλειτουργία της εκκλησίας στην Μπομποστίτσα και τον πόλεμο που κάναμε για την επαναλειτουργία της εκκλησίας στην Κορυτσά, αλλά το βασικό στην αρχή είναι να βρούμε ιερέα. Με διέκοψε και μου λέει: «Εδώ στην γειτονιά έχουμε τον πάπα Κώστα που ήταν από Πολένα και ήταν καταδιωγμένος από το κόμμα». «Πού είναι το σπίτι του;» τον ρώτησα. Αυτός μου είπε: «Ελάτε θα σας πάω εγώ». Χάρηκα τόσο πολύ λες και έπιασα τον ουρανό με τα χέρια.

Μέρος Δ΄

Tempulli i Burimit Jetëdhënës Korçë para shkatrimit nga monizmi. - Μητροπολιτικός ναός Ζωοδόχου Πηγής Κορυτσάς πριν την καταστροφή.

Στο σπίτι του παπά Κώστα.

Πήγαμε στο σπίτι του παπά Κώστα στις 15 Σεπτεμβρίου 1990. Χτυπήσαμε και μας άνοιξε η σύζυγος του υιού Ήλο. «Ορίστε» μας είπε. Ο παπά Κώστας μόλις άφησε το φλιτζάνι του καφέ, τον αγκάλιασα και του πήραμε την ευχή, αλλά και ο Χρήστος ήταν συγχωριανός του, τον αγκάλιασε με αγάπη, αλλά ο παπά Κώστας απόρησε όταν του φίλησα το χέρι. Του εξιστόρησα πως στην Μπομποστίτσα ανοίξαμε την εκκλησία στις 15 Αυγούστου, αυτός σηκώθηκε και με φίλησε. «Μπράβο» μου είπε. Στο σπίτι του παπά Κώστα μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, η σύζυγος του Ήλου χαρούμενη μας κέρασε με καραμέλες και ρακί σύμφωνα με το έθιμο.

Πήρα το λόγο και του είπα: «Χρειάζεται ν’ ανοίξουμε την εκκλησία στην Κορυτσά, είστε έτοιμος ν’ αναλάβεις αυτό το ιερό έργο?» Σηκώθηκε πάλι όρθιος φιλώντας με είπε: «Με μεγάλη μου χαρά, αφού φτάσαμε σε τούτη την ημέρα». Και έχυνε δάκρια χαράς. Τι δεν είχε τραβήξει η οικογένεια του παπά Κώστα!

Αυτός είχε χρόνια που έμενε στην Κορυτσά και ήταν ιερέας. Το 1967 η ασφάλεια δεν τον άφηνε να κυκλοφορεί στην πόλη γιατί δεν ήθελε να ξυριστεί, του έψαξαν το σπίτι, του πήραν τα ιερά άμφια και τα ιερά βιβλία και του τα έκαψαν στην αυλή του σπιτιού του. «Αν δεν ξυριστείς» του είπαν «θα σε κάψουμε ζωντανό».

Μια νύχτα του χειμώνα με πολύ χιόνι ήρθαν οι της ασφάλειας με φορτηγό φορτώνοντας κάποια ρούχα και τους πήγαν στην Πολένα μαζί με τα παιδιά αφήνοντάς τους έξω στα ανοιχτά. Ο Ήλο ήταν τότε μικρός, μέσα στο τσουχτερό κρύο. Οι κάτοικοι της Πολένας άκουσαν το αμάξι της ασφάλειας, κρύφτηκαν γιατί σκέφτηκαν ποιανού η σειρά ήρθε να πάει φυλακή. Η σύζυγος του παπά Κώστα τύλιξε τα παιδιά με βελέντζα, ενώ ο παπά Κώστα μάζεψε κάποια πρόχειρα ξύλα και άναψε μια φωτιά. Οι κάτοικοι της Πολένας είδαν την φλόγα, διέκριναν τον παπά Κώστα, αλλά κανένας δεν τολμούσε να πάει.

Ξημέρωσε, ο παπά Κώστα πήγε στους φίλους ζητώντας τους ζώα να τα χρησιμοποιήσει ως μεταφορικό μέσο να επιστρέψει στο σπίτι. Αυτοί τον βοήθησαν και επέστρεψε μετά φόβου στο σπίτι. Μία εβδομάδα δεν βγήκε στη πόλη, αλλά δούλευε στα χωριά ως χτίστης για να μπορέσει να ζήσει τα παιδιά του, χωρίς κόσμο μαζί του για να μην τον αναγνωρίσουν. Η ασφάλεια το έμαθε και τον απείλησε ότι αν ανοίξει το στόμα του τον περίμενε η εξορία στην Μπόφια.

Οι βασανισμοί του παπά Κώστα είναι τόσοι πολλοί που θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρους τόμους.

Τον κάλεσα να έρθει στην οικογένεια της Μαρίκα και Δήμητρα Τσίτσο. Με μεγάλη χαρά δέχτηκε την πρόσκληση. Ήρθε συνοδευμένος από τον Ήλο. Είμαστε μία ομάδα πιστών.

Άνοιξε η πόρτα, όλοι όρθιοι και δάκρια συγκίνησης και χαράς αναμέναμε τον παπά Κώστα, επιτέλους αυτόν που περιμέναμε, επιτέλους ο Θεός τον έστειλε τώρα ανάμεσα μας, έχουμε έναν ιερέα. Αυτός μας ευλόγησε κάνοντας το σταυρό σε μας. Πήρα το λόγο: «Καλώς Ήρθες και όσο το δυνατόν νωρίτερα ν’ ανοίξουμε τις εκκλησίες εδώ στην Κορυτσά και εσύ, παιδί μας Ήλο, να αντικαταστήσεις το μπαμπά σου, έτσι λέει και η παράδοση». Ο Ήλο ως νέος αφού μας είδε όλους είπε χωρίς δισταγμό: «Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, εγώ ανυπομονώ να έρθει εκείνη η μέρα». Όλοι φώναξαν: «Ο Θεός να σου εκπληρώσει την επιθυμία».

Υπήρχε ένα πρόβλημα, αυτό ήταν ότι δεν είχαμε ναούς, του Προφήτη Ηλία ήταν μισό καφενείο και το μισό τηλεφωνικό κέντρο, η Μητρόπολη μουσείο, και δυσκολότερο πρόβλημα οι κατάσκοποι της ασφάλειας που μας κυνηγούσαν παντού. Αυτά τα προβλήματα συζητήθηκαν και ο παπά Κώστα είπε: «Εμένα μ’ έχετε πρώτον». Συζητήσαμε γύρω από τα ιερά σκεύη και άμφια. «Αυτά ο Θεός θα μας τα εκπληρώσει» είπε η Μαρίκα Τσίτσο. Περάσαμε 6 ώρες συνάντηση, αυτός μας έφερνε αναμνήσεις για το πώς γίνονταν οι εορτές, τα πανηγύρια, το ημερολόγιο 20 Οκτωβριου 1990.

Στις 1 Νοέμβριου 1990 στην Κορυτσά έγινε η συνέλευση της πλειοψηφίας του Κόμματος. Αφού τελείωσε η συνέλευση μπροστά από το κτίριο Πολιτισμού συνάντησα ένα φίλο μου από το Δρένοβο, δάσκαλο, Πάντη Μάντσο, μου δίνει την πρώτη είδηση και μου λέει σιγά – σιγά: «Η πίστη θα είναι ελεύθερη πια». Γυρίζω πίσω και πηγαίνω στις αδερφές Τσίτσο χαρούμενος και τις ειδοποιώ πως η θρησκεία θα είναι ελεύθερη πια. Χαρήκαμε τόσο πολύ, εκείνο το βράδυ το μετατρέψαμε σε γιορτή, ειδοποιούσαμε ο ένας τον άλλον και εγώ συναντούσα πολλούς πιστούς.

Οι άνθρωποι φοβούνταν, κοιτούσαν μια δεξιά μια αριστερά και έφευγαν. Εγώ δεν φοβόμουν, ο Ιησούς έπαθε για μας, εμείς τι πρέπει να κάνουμε? Ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο. Στις 8 Νοεμβρίου 1990 ο πρωθυπουργός Αντίλ Τσαρτσάνη στις βραδινές ειδήσεις του 8 είπε: «Η θρησκεία είναι ελεύθερη». Μεγάλη η χαρά, η δικτατορία παραδίνεται. Στην Μπομποστίτσα από το πρωί χτύπησε η καμπάνα. Οι οπαδοί του δικτάτορα έσκασαν από την ζήλια τους. Τα νέα παιδιά της Μπομποστίτσας φώναζαν : «Ήρθε η μέρα Κυρίου». Εμείς με τον Θεό, και εμείς με το Θεό.

Την επόμενη μαζευτήκαμε όλοι οι πιστοί στις αδερφές Τσίτσο όπου ήρθε ο παπά Κώστα με τον Ήλο, ο Ιωάννη Τρεμπίτσκα, ο Γαβριήλ Πρίφτη και η οικογένεια του, ο Χρηστάκη Τσίτσο, ο εγγονός του Λάντι Τσαούσι, όλοι χαρούμενοι ψάλαμε και τραγουδούσαμε στο Θεό, Χριστός Ανέστη. Πάλι οι ασφαλίτες απ’ έξω άκουγαν και απειλούσαν τον παπά Κώστα, δεν έχεις καμιά δουλεία με τον κόσμο, θα σου διώξουμε τα παιδιά από την δουλεία κ.ά.

Το βράδυ όταν πήγαινα στο χωριό με κυνηγούσαν με τζιπ για να με πατήσουν. Τώρα βρήκαμε ένα εξαιρετικό ψάλτη, τον Αντρέα Βέλο. Πήγα με τον ψάλτη, συζητήσαμε πώς να κάνουμε λειτουργία στην φύση, ο χειμώνας έρχεται αλλά πρέπει να κάνουμε θυσίες. Ο ιερέας και ο ψάλτης ήταν σύμφωνοι, αλλά ήρθε μια απειλή προς τον παπά Κώστα από τους ασφαλίτες. Αυτοί του είπαν: «Σταμάτα όσο είναι καιρός, γιατί έτσι έκανε και ο πάτερ Ζεφ Σιμόνη στην Σκόδρα και πήγε φυλακή και εσένα θα σε βρουν χειρότερα». Ο παπά Κώστας μου είπε: «Εγώ δεν φοβάμαι ούτε φυλακή ούτε σφαίρα, αλλά εσύ συνεννοήσου για να τους κλείσουμε το στόμα».

Εκείνο το απόγευμα έμεινα σαν αποβλακωμένος, πηγαίνω στις αδερφές Τσίτσο και τους είπα την ιστορία του πάτερ Ζεφ Σιμόνη. Αυτές μου είπαν πως: «Η κουνιάδα αύριο θα πάει Σκόδρα, έχει παντρέψει την κόρη, Παρασκευή, μπορεί να μας φέρει ειδήσεις από εκεί». Εγώ δεν μπορούσα να περιμένω «κρέας μετά παραγγελίας», έτσι πήγα μόνος μου στις 28 Νοεμβρίου 1990. Ο δρόμος με λεωφορείο μέχρι Πόγραδετς, απ’ εκεί με τρένο στα Τίρανα και άλλο τρένο απ’ εκεί στη Σκόδρα.

Μαζί με την Φράνκη Τσίτσο πήγαμε στην Παρασκευή, η οποία μας περίμενε με πολύ αγάπη και σεβασμό. Της εξηγήσαμε γιατί ήρθαμε και εκείνη μας είπε: «Ο πάτερ Ζεφ Σιμόνη είναι μια χαρά, τον φυλάει όλη η νεολαία της Σκόδρας». Αφού ήπιαμε έναν καφέ, εγώ με πολλά κεριά στο χέρι μου κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησιά Κούπολα, εκεί που είναι και το νεκροταφείο. Αφού τελείωσε μια σύντομη λειτουργία, συνάντησα τον Ζεφ Σιμόνη, όταν με είδε με λεπτά κεριά κατάλαβε πως είμαι από την Κορυτσά, μου μίλησε ελληνικά για να μην καταλάβαιναν οι υπόλοιποι. Μιλήσαμε για το άνοιγμα των εκκλησιών στην Σκόδρα και εγώ του είπα: «Εμείς δεν έχουμε ναούς, τους έχουν ισοπεδώσει». Αυτός μου είπε: «Βάλε ένα σταυρό σε χωράφι ή σε λόφο και κάνε μια λειτουργία». Είμαι ευγνώμων στον πάτερ Ζεφ Σιμόνη, γιατί μου έδωσε ένα μάθημα.

Μέρος Ε΄

Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ Μοσχοπόλεως - Kisha e Shën Millit Voskopojë.

Ημερομηνία 30 Νοεμβρίου. Γυρίζω στην Κορυτσά. Πήγα στον παπά Κώστα και του αφηγήθηκα όλη την συνάντηση που έκανα. Αυτός έκλαψε και με αγκάλιασε. «Είμαι έτοιμος από τώρα» είπε.

Τα ιερατικά άμφια τα προετοίμασαν οι αδελφές Τσίτσο με την Μπέρτα Τζοκατζί και του τα πήγα εγώ με την Μπέρτα. Αυτός προσευχόταν και με φιλούσε.

Θέλαμε να λειτουργήσουμε, αλλά ο χειμώνας ήταν με πολύ χιόνι και κρύο, είχε ξεκινήσει νωρίς. Δεν ήταν δυνατόν να λειτουργήσουμε την γιορτή του Αγίου Νικολάου, Αγίου Σπυρίδωνα, Χριστουγέννων ή του Αγίου Βασιλείου.

Η επαναλειτουργία της εκκλησίας στις 6 Ιανουαρίου 1991.

Τις συναντήσεις της κάναμε καθημερινώς. Στις 2 Ιανουαρίου, στις 10 το πρωί, θερμοκρασία -14 βαθμούς κελσίου. Πήρα το λόγο λέγοντας: «Η καλύτερη ημέρα για να ανοίξουμε τις εκκλησίες ήταν η ημέρα των Θεοφανείων, δεν χρειάζεται ναός, θα το ρίξουμε σε καζάνι στην Αγία Τριάδα (νεκροταφείο Κορυτσάς όπου υπήρχε ναός της Αγίας Τριάδος, τώρα ξαναχτίσθηκε) γιατί ποταμός δεν υπάρχει. Να ειδοποιήσουμε τον παπά Κώστα».

Σ’ όλους έλαμψαν τα μάτια. Ο Ιωάννης Τρεμπίτσκα είπε: «Τραπέζι ή ό,τι άλλο χρειάζεται, εγώ και ο Ηλία Πρίφτη θα τακτοποιήσουμε εκεί το μέρος και τα κεριά θα τα πάρω εγώ, και τον παπά Κώστα θα τον πάρουμε με το αμάξι του Ηλία». Ο Ηλίας είπε: «Εμένα μ’ έχετε έτοιμο ανά πάσα στιγμή». Όλοι μαζί είπαν: «Μπράβο σας!»

Ο Μόντι Μπάρδη υποσχέθηκε: «Έχω ένα καζάνι από χάλυβα, θα το φέρω». Αλλά εγώ είπα: «Δεν έχουμε καμπάνα για να ειδοποιήσουμε, πρέπει να κάνουμε δύο ειδοποιήσεις, μία στο πολιτιστικό κέντρο και την άλλη στο Μπόπι». Ο Χρηστάκη Πάτρο πετάχτηκε και είπε: «Το θέμα τις καμπάνας θα το λύσω εγώ, θα καταγράψουμε σε μαγνητόφωνο το χτύπημα με το γουδοχέρι από χάλυβα, αυτό θα το κάνω εγώ με τον Λάντι Τσαούσι». Εγώ ανέλαβα να πάρουμε το ηχητικό σύστημα το πολιτιστικού κέντρου, εκτός από αυτό έγραψα την αίτηση για να πάρουμε άδεια από την αστυνομία, γιατί ανάμεσα στο κόσμο είχε και χούλιγκαν οι οποίοι μπορεί να πήγαιναν με τον κόσμο και να προκαλούσαν ζημιές και σκάνδαλα.

Μαζί με τον Ιωάννη Τρεμπίτσκα πήγαμε στον παπά Κώστα στο σπίτι εκεί βρήκαμε τον ψάλτη Ανδρέα Βέλο. Μπήκαμε μέσα, αυτή την φορά χωρίς να χτυπήσουμε, μόλις μας είδαν σηκώθηκαν όρθιοι και αγκαλιαστήκαμε. Ο παπά Κώστα λέει: - Καμία είδηση έχουμε? Εγώ του είπα: -Αποφασίσαμε ότι τον Αγιασμό των Υδάτων θα τον γιορτάσουμε και το σταυρό θα τον ρίξουμε στην Αγία Τριάδα. Ο παπά Κώστας και ο Ανδρέας μας αγκάλιασαν με αγάπη. Ήρθε και ο Ηλίας, του είπαμε για τον Αγιασμό των Υδάτων. Αυτός χάρηκε και είπε στην γυναίκα του: - Γυναίκα, γρήγορα από ένα ζεστό ρόφημα, γιατί είναι παγωμένοι. Ο Ιωάννη Τρεμπίτσκα μας έδωσε από ένα ποτήρι τσάι γιατί το μπρίκι πάνω στην σόμπα έβρασε. Το άρωμα απ' το τσάι γέμισε την ατμόσφαιρα του δωματίου.

Αφού ήπιαμε το τσάι πήγαμε κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα να πάρουμε άδεια. Στο δρόμο μας περίμενε ο Χρηστάκης, ο Ηλίας, ο Λάντι, ο Μπάρδη. Ως ομάδα πήγαμε, παρέδωσα την αίτηση για τον εορτασμό του Αγιασμού των Υδάτων. Την αίτηση την παρέδωσα στον αξιωματικό υπηρεσίας αστυνομικό Γεώργιο από το Πόγραδετς. Αυτός ξαφνιασμένος πήρε την αίτηση, την πήγε στον επικεφαλή, μόλις πήγαμε να φύγουμε μας φώναξε: - Γυρίστε, γυρίστε. Πήγαμε στον πάγκο και μας είπε: - Αυτός που είναι πρόεδρος θα πρέπει να υπογράψει. Πήρα το στυλό και υπέγραψα. Χωρίς να έχω εκλεχθεί πρόεδρος ονόμασα τον εαυτό μου πρόεδρο!

Μετά από αυτό επιστρέψαμε στις αδερφές Τσίτσο, τους είπαμε τι κάναμε, τους είπα πως υπέγραψα ως πρόεδρος. Η Μαρίκα και η Μπέρτα με μια φωνή είπαν: - Εσένα σ’ έχουμε αρχηγό γιατί εσύ άνοιξες την εκκλησία και έγινες κομμάτια να ανοίξουμε και εδώ. Τελικά η ώρα ήταν 8:20, εγώ έφυγα για Μπομποστίτσα με ποδήλατο μέσα στο κρύο, αυτό το δρόμο τον έκανα δύο φορές την ημέρα.

Ημερομηνία 05.01.91. Η αστυνομία ενέκρινε την αίτηση. Εμείς εκείνη την ημέρα και όλο το βράδυ πήραμε όλα τα μέτρα.

Ημερομηνία 06.01.91. Τοποθετήθηκε ο ενισχυτής στην Αγία Τριάδα. Ο Ιωάννης και ο Ηλίας πήγαν το τραπέζι, την εικόνα της βαπτίσεως, του Ιησού Χριστού, θυμίαμα, θυμιατήρι, σταυρό, ευαγγέλιο. Ο Μπάρδη έφερε το καζάνι.

Βάλαμε μπρος τον ενισχυτή. Παίξαμε δυνατά την καμπάνα, ακουγόταν σ’ όλη την Κορυτσά, άρχισαν να έρχονται οι πιστοί.

Με τον Ηλία Πρίφτη πήγε ο Αριστοτέλης Τάσιος που μ’ ακολουθούσε από την Μπομποστίτσα, πήγαν μ’ αμάξι έφεραν τον παπά Κώστα. Οι άνθρωποι με ανυπομονησία ήθελαν να δουν τον ιερέα. Οι νέοι δεν είχαν δει ιερέα, μόνο στις ταινίες της δικτατορίας ως αρνητικά πρόσωπα, αλλά αυτοί την φορά ερχόταν ως θρυαμβευτής, ως η φωνή της αλήθειας. Αυτός ήρθε συνοδευμένος με τον Ηλία, ο οποίος δεν τον άφηνε στιγμή, και τον ψάλτη Ανδρέα Βέλο.

Μοναδική η στιγμή που βγήκε ο παπά Κώστας με τον Ανδρέα Βέλο. Χιλιάδες άνθρωποι που συζητούσαν σταμάτησαν να μιλάνε και δεν ήξεραν ποιος ήταν ο ιερέας. Ο Ιωάννης και ο Ηλίας έντυσαν τον παπά Κώστα και αυτός πήγε κοντά στους πιστούς όπου ήταν και το καζάνι, αυτός που κατά την δικτατορία ήταν ο πιο προσβλημένος, τώρα έλαμψε ως άγιο άστρο, ως μία ανεπανάληπτη ομορφιά, όλοι οι άνθρωποι του φιλούσαν το χέρι χύνοντας δάκρια χαράς πως ήρθε αυτή η μέρα μετά από 23 χρόνια διωγμών. Ας το ξέρουμε καλά: Ό,τι είναι δουλειά ανθρώπου χαλάει, οι δουλειές του Θεού δεν χαλάνε ποτέ.

Οι ψάλτες Ανδρέα Βέλο και Ηλία και ένα μέρος από την χορωδία του Αγίου Γεωργίου, όπως η Αφρούλα Σόλα, οι αδερφές Μαρίκα και Δήμητρα Τσίτσο, η Λιλιάνα Σόλα, η Μπέρτα Τζοκατζί.

Ο Αριστοτέλης και ο Μπάρδη κρατούσαν την τάξη αφήνοντας να υπάρχει κενό εκεί που θα έπεφτε ο σταυρός. Πρίν ριχτεί ο σταυρός πήρα το λόγο και είπα κάποια πράγματα για την σημασία της ημέρας και τι μας παιδαγωγεί το Ευαγγέλιο ώστε να αναιρεθούν τα δηλητηριώδη λόγια του Ενβέρ Χότζα, ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Οδοιπορικό στη Σερβία: Συνάντηση με την Ορθοδοξία

Εὐλαβικὸν προσκύνημα εἰς τάς συγχρόνους ἐπιγείους «κατακόμβας» (1ον)

Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια, ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή· χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα, ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο.
Τὸ τοπίο εὐλογημένο σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλλεις “οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίσιν οἱ θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα”· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει ν’ ἀντικρύσει τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκομένου Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γι΄Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα...

Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς –κυρίως γέρους– μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους, καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ προσκέφαλο,τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου ἄοικου».
Νέοι εἰς τόν Μοναχισμόν
Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο. Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες, ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους· νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο σπουδαστήριο νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα· σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες.
Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπ΄ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος
Κι ἀνάμεσα στοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, καὶ μπρός τους, καὶ δίπλα τους ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Ἁπλός, χαριτωμένος, ποὺ λόγῳ τοῦ ὕψους του χανόταν ἀνάμεσά τους, «μικρὸς τῇ ἡλικίᾳ», «ὑψηλὸς ταῖς φρεσί». Χωρὶς καμία γοητεία, στόμφο, φαντασία, δύναμη, ἐξουσία. Μὲ φανερὴ τὴ σφραγῖδα τῆς Παύλειας αὐτοσυνειδησίας: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».
Κι ἀναρρωτιέσαι; Ἀλήθεια! Αὐτὸς ὁ μικρὸς τὸ δέμας ἄνθρωπος, δίχως ὅπλα καὶ δίχως φαρέτρα, δίχως φίλους, οἰκονομικοὺς πόρους, Μέσα Ἐπικοινωνίας καὶ κοσμικὸ κῦρος, αὐτός, ἔχει γίνει ὁ πονοκέφαλος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὸς ἔχει προβληματίσει τόσο τοὺς ἐπισκόπους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔχει φοβίσει τόσο τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὥστε νὰ τοῦ ἀπαγορεύσει ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία τὴν εἴσοδο στὸ Ἅγ. Ὄρος;
Ἀλήθεια! Αὐτοὶ οἱ εὐφρόσυνοι μοναχοὶ κι αὐτὲς οἱ ἀδύναμες καλωσυνάτες μοναχές, ποῦ βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς περιβεβλημένους «πορφύραν καὶ βύσσον» ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, πῶς δὲν πτοοῦνται ξέροντας ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ἀχυρένιους ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες στέκονται τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ ἀδίστακτοι σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τὰ ὄργανά τους, οἱ Κοσσοβάροι ἐξτρεμιστές;
Ἦταν ὁλοφάνερο γιατὶ δὲν πτοοῦνται. Δὲν πτοοῦνται, γιατὶ –ἐπίσκοπος, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ– ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρμόσουν συνειδητά, ὅσα δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς, οἱ Μ. Ἀθανάσιος καὶ Βασίλειος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ἡ ἀπόφαση τῆς θυσίας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, μεταποιεῖ τοὺς ἀδύνατους καὶ χοϊκοὺς ἀνθρώπους, σὲ δυνατοὺς καὶ οὐρανοπολίτες, οἱ ὁποῖοι «πάντα ἰσχύουν ἐν τῷ ἐνδυμανοῦντι (αὐτοὺς) Χριστῷ». Εἶναι, γιατὶ ὁ ἀγώνας τους δὲν ἀποβλέπει σὲ δόξες, ἡδονὲς καὶ ἐξουσία. Ὁ ἀγώνας τους ἀποβλέπει στὴν διατήρηση τῆς σώζουσας ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεθοδικὰ ἀνατρέπει καὶ μὲ γρήγορους ρυθμοὺς ἀποδομεῖ. Ἐμμονὴ στὴν ὀρθοδοξία μὲ ὅποιο κόστος.
Πρῶτος σταθμός μας ἡ προσωρινὴ κατοικία τοῦ π. Ἀρτέμιου, ἔξω ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριό, τὸ Ljuljaci, κοντὰ στὴν πόλη Kragujevac. Ἐκεῖ μᾶς ὑποδέχτηκε μὲ ἁπλότητα ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καὶ Πριζρένης π. Ἀρτέμιος μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἱερομόναχους καὶ μοναχοὺς ποὺ τὸν ἔχουν ἀκολουθήσει, συμπαραστεκόμενοι στὸν διωγμό του.Εἶναι μιὰ μακρόστενη διώροφη, ἡμιτελὴς οἰκοδομὴ καὶ δίπλα ἕνας μικρὸς ναός. Τὸ κτήριο προοριζόταν γιὰ γηροκομεῖο καὶ προσφέρθηκε, γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τους.
Εἶδαν τήν ἀδικία
Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο. Κι ἄλλα τέτοια κτήρια, κι ἄλλες τέτοιες ἐκτάσεις ἐμπιστεύθηκαν, ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, στὸν Σεβ. Ἀρτέμιο γιὰ τὶς ἀνάγκες στεγάσεως τῶν 100 περίπου μοναχῶν (ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν), ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, ἐπειδὴ στὸ πρόσωπό του εἶδαν τὸν συνεχιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Γιατὶ οἱ πιστοὶ κατάλαβαν τὸ θέατρο, ποὺ παίζεται ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Εἶδαν τὴν ἀδικία.
Καὶ συρρέουν κατὰ ἑκατοντάδες ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Σερβίας, γιὰ νὰ λάβουν τὰ μυστήρια ἀπὸ Ὀρθόδοξο κι ὄχι ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες καὶ Πατριάρχη. Αὐτὴν τὴν κοσμοσυρροὴ τὴν ζήσαμε στὴν Θ. Λειτουργία, τὴν ἡμέρα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σὲ μιὰ ἄλλη «κατακόμβη», στὴν περιοχὴ Leusice. Σ΄ ἕνα κτῆμα ποὺ κι αὐτὸ δωρήθηκε, χωρὶς ὅμως Ναό, μ’ ἕνα μικρὸ οἴκημα στὴν κορυφή. Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν –ποὺ μὲ δεκάδες αὐτοκίνητα ἔφτασαν ἀπὸ ὅλη τὴ Σερβία– εἶχαν στηθεῖ δυὸ μεγάλα ὑπόστεγα-σκηνές

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ Υ.Θ. ΙΘΑΚΗΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ  Υ.Θ. ΙΘΑΚΗΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

 ΩΡΑ  18.30.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ  ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ 

ΩΡΑ  20.00

ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ  21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΩΡΑ  07.30-10.00

* ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ & ΙΘΑΚΗΣ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ 

ΩΡΑ  20.00

*ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ,ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.

                               ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

 

Τό ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπῃ εἰς γραικυλιστικήν ἀφέλειαν ἐξ αίτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τόν δυτικόν πολιτισμόν. Ὁ νεοέλληνας μέ τήν ἐμπιστοσύνην του εἰς τό ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τήν πνευματική δομή τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νά τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νά συνάψῃ φιλίαν μέ «φιλότιμον φιλέλληνα». Ἀπό πατριωτικόν ἐνθουσιασμόν θα θελήσῃ νά ὠφελήσῃ καί νά σώσῃ τήν Ἑλλαδίτσα του καί νά ἐξασφαλίσῃ τήν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τά λέγει ὅλα. Ἀλλά ἀντί νά ἀποκτήσῃ ὄργανον, γίνεται ὄργανον. Δέν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλά καί πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία του αὐτή εἶναι ὁ ὑψιστός πατριωτισμός. Οἱ ἔχοντες σχέσεις μέ τούς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καί Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τό φιλότιμον, ἀλλά δυστυχῶς στη δουλοπρεπῆ του μορφή, καί τό ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καί ὡς μορφήν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας. Εἰς τήν οὐσίαν ὁ Γραικός καί ὁ Ρωμῃός ἔχουν τόν ἴδιον φιλότιμον καί ἑπομένως τόν ἰδιον ἡρωισμόν καί τήν ἰδιαν ἀνδρείαν. Ἡ διαφορά μεταξύ των εἶναι ὅτι ὁ Γραικός ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι...

τῶν Εὐρωπαίων καί Ἀμερικάνων, διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τόν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμῃός τοὐναντίον γνωρίζει τήν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμῃοσύνης του καί οὐδέποτε ἐδέχθῃ νά γίνῃ ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.
(π.Ἰωάννου Ρωμανίδου, Ρωμῃοσύνη)

Πάτρα:Θλίψη!Μικρά παιδιά κοιμόντουσαν μέσα σε χαρτόκουτο!

Εκτεθειμένα στο κρύο

 

Όλα τα παιδιά του κόσμου δεν είναι το ίδιο μιας και κάποια δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα. Αυτό αποδεικνύει ένα ακόμα περιστατικό που καταγράφηκε στην Πάτρα, στις αρχές της εβδομάδας. Δύο μικρά παιδιά,  ρομά από τη Ρουμανία, εντοπίστηκαν μέσα στο κρύο, να κοιμούνται μέσα σε ένα χαρτοκιβώτιο! Για το περιστατικό ειδοποιήθηκε το Α' Αστυνομικό Τμήμα. Τα παιδιά μεταφέρθηκαν εκεί και ζητήθηκε η βοήθεια του "Χαμόγελου του Παιδιου".
Σύμφωνα με τον Σύλλογο, το "Χαμόγελο του Παιδιού" έδωσε τρόφιμα και ρούχα στα ταλαιπωρημένα παιδιά, τα οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκαν με αυτοκίνητο του Συλλόγου στο Νοσοκομείο του Ρίου. Επιπρόσθετα, εθελοντές του Συλλόγου απασχόλησαν τα παιδια με δημιουργικό παιχνίδι, προσπαθώντας να τα κάνουν να ξεχαστούν από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν και μέχρι να εντοπιστούν οι γονείς τους...

π.Δανιήλ Σάντου Τούντορ.Ο Άγιος των ρουμανικών γκούλαγκ!(+17 Νοεμβρίου 1962)

READ SAINT'S DANIEL TUDOR SANDU LIFE HERE


Ο πατέρας Δανιήλ Sandu Tudor Alexandru Τεοντορέσκου γεννήθηκε στις 22 Δεκέμβρη του 1896, από οικογένεια δικηγόρων. Μετά άρχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος διάλεξε το ψευδώνυμο Sandu Tudor. Κατόπιν έγινε μοναχός AΓΑΘΩΝ και στη συνέχεια μεγαλόσχημος μοναχός Δανιήλ. 
Σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία, και Τέχνες, αλλά χωρίς να απόκτηση πτυχίο. Ήταν και ερασιτέχνης πιλότος αεροπλάνου, δάσκαλος, ποιητής, δημοσιογράφος.
Το 1929, μετά την ανάγνωση ενός άρθρου από μια γυναίκα γαλλίδα δημοσιογράφο που είχε ισχυριστεί ότι επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, αποφάσισε να επισκεφθεί και ο ίδιος, και στη συνέχεια να γράψει ένα άρθρο σχετικά με αυτό.
Πήγε με σκοπό να μείνει λίγες μέρες σαν προσκυνητής αλλά κάτι μέσα του τον έκανε μυστηριωδώς βήμα βήμα να θέλει να μείνει περισσότερο. Αντί για λίγες μέρες, πέρασε οκτώ μήνες στο Άγιο Όρος.
Επέστρεψε στη Ρουμανία και το δημοσίευσε στη εφημερίδα του.
Φυλακίστηκε το 1942 για τις αριστερές πολιτικές απόψεις του και απελευθερώθηκε το 1944. Μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα από το οποίο ως εκ θαύματος επέζησε πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και αποφάσισε να γίνει μοναχός.Ήρθε στην μονή ANTIM στο Βουκουρέστι το 1945. Εκεί άρχισε μια ομάδα που ονομάστηκε "Rugul Aprins".

Ήταν μια ομάδα μελέτης που διοργάνωνε συνέδρια και ασκούσε την Προσευχή της Καρδιάς . Λόγω αυτού του γεγονότος φυλακίστηκε από τους κομμουνιστές για τρία χρόνια. 
Το 1952 αφέθηκε ελεύθερος και έγινε ιερομόναχος και στη συνέχεια μεγαλόσχημος. Αποσύρθηκε στη σκήτη Rarau στα Καρπάθια.
Δεν ξέρουμε πώς πράγματι πέθανε ο Πατέρας Δανιήλ. Για τελευταία φορά τον είδαν το 1960, σοβαρά άρρωστο στη φυλακή Aiud. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου έγραφε ότι ο Πατέρας Δανιήλ πέθανε στις 17 Νοεμβρίου του 1962, από εγκεφαλική αιμορραγία.Το σώμα του το πέταξαν οι κομμουνιστές στους κοινούς τάφους μαζί με χιλιάδες άλλα σώματα.
Ο Πατέρας Μπράγκα, ο οποίος ήταν επίσης μέλος της Rugul Aprins, δήλωσε ότι "ο Πατέρας Δανιήλ πέθανε σε ένα κτίριο φυλακών με ακραίες συνθήκες στο Aiud μετά από τέσσερα χρόνια ύστερα από βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς. Ήταν ένας από τους ελάχιστους κρατούμενους που του φορούσαν αλυσίδες για την όλη τη διάρκεια της ποινής. "

Θέλω επίσης να δημοσιεύσετε την ακόλουθη ιστορία:
Ο Πατέρας Augustin από την Μονή μας δίνει μια σημαντική μαρτυρία για την αγιότητα του αυτός που θα μπορούσε να ονομαστεί ο Δίκαιος Δανιήλ ο Ομολογητής:
«Ένα χειμώνα, τον πατέρας Δανιήλ τον έβαλαν σε ένα κελί που ονομαζόταν το λευκό κελί ή το ψυγείο κελί.
Λόγω ότι η θερμοκρασία ήταν -30 º Κελσίου. Ήταν ένα κελί χωρίς παράθυρα, με τα περιττώματα και τα ούρα παντού, επειδή εκεί ήταν σίγουρο γραφτό ότι θα πεθάνει -. πρακτικά είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, λόγω του κρύου. 
Είχαν λίγα ρούχα και όπου φυλάσσονται εκεί με πολύ, πολύ λίγη τροφή.

"Και ο γέροντας τοποθετήθηκε εκεί μαζί με ένα γιατρό, ένα πολύ καλό φίλο του. Αφού και οι δύο μπήκαν στο κελί από τρεις φύλακες, ο Πατέρας Δανιήλ αμέσως σήκωσε τα χέρια του σε σημείο σταυρού, και με το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα βρώμικα πράγματα, είπε στο γιατρό: "Έλα πίσω από μένα!" Ο γιατρός με την πλάτη του στο πίσω μέρος του Γέροντος στην ίδια θέση έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού Τότε ο γέροντας του είπε:. "Γιατρέ, δεν λέμε τίποτα περισσότερο από: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλό".
"Και ο γιατρός είπε αργότερα ότι όταν ο Πατέρας Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε στο κελί και από εκείνη τη στιγμή έχασε την έννοια του χρόνου.
"Μετά από λίγες μέρες, κάποιοι φύλακες μπήκαν στο κελί, να τον πάρουν ανακάλυψαν ότι επέζησε μέσα εκεί για 8 ημέρες χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς ύπνο ή οτιδήποτε για να φορέσει, στους -30 ° Κελσίου.
"Όταν η βασανιστές μπήκαν στο κελί και άγγιξαν τον Πατέρα Δανιήλ, ήταν θερμότερος από ότι, όταν τον είχαν φέρει στο κελί, και τα πάντα γύρω του είχαν λιώσει».

(Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ Rafael Udrişte, η TVR, 11 Οκτωβρίου 2008).

Αν βρίσκουμε τους ανθρώπους ανιαρούς

 

 Κάλλιστος Γουέαρ

Η άποψη της ελεύθερης εκλογής είναι ιδιαίτερα σημαντική για να κατανοήσουμε τον άνθρωπο που είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα Θεού. Αφού ο Θεός είναι ελεύθερος και ο άνθρωπος επίσης είναι ελεύθερος. Και όντας ελεύθερη κάθε ανθρώπινη ύπαρξη συνειδητοποιεί την θεϊκήν εικόνα μέσα της με το δικό της διακριτικό τρόπο. Οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν είναι αντίθετες έτσι ώστε να μπορούν ν' ανταλλαγούν μεταξύ τους, ή ανταλλακτικά μιας μηχανής. Ο καθένας, όντας ελεύθερος είναι ανεπανάληπτος· και ο καθένας όντας ανεπανάληπτος είναι άπειρα πολύτιμος. Τ' ανθρώπινα πρόσωπα δεν πρέπει να τα μετράμε ποσοτικά: δεν έχουμε δικαίωμα να δεχτούμε ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει μεγαλύτερη αξία απ' οποιοδήποτε άλλο συγκεκριμένο πρόσωπο, ή ότι δέκα πρόσωπα υποχρεωτικά πρέπει να έχουν μεγαλύτερη αξία από ένα. Τέτοιοι υπολογισμοί είναι μια προσβολή για την αυθεντική προσωπικότητα. Ο καθένας είναι αναντικατάστατος και επομένως ο καθένας πρέπει ν' αντιμετωπίζεται σαν ένας σκοπός για τον εαυτό του και ποτέ σαν ένα μέσο για κάποιον απώτερο σκοπό. Ο καθένας δεν πρέπει να θεωρείται αντικείμενο αλλά υποκείμενο. Αν βρίσκουμε τους ανθρώπους ανιαρούς και πληκτικά όμοιους, είναι γιατί δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο της αληθινής προσωπικότητας για τους άλλους και για τους εαυτούς μας, όπου δεν υπάρχουν στερεότυπα αλλ' ο καθένας είναι μοναδικός.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ !! "Άμεση Ανάγκη για το Γάλα των Παιδιών. "

 

Στην «Αγία Ταβιθά» - Ορφανική Στέγη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης. Η υπάρχουσα οικονομική κατάσταση δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς όχι μόνο την καθημερινή σίτιση των παιδιών αλλά ούτε και το καθημερινό απαραίτητο γάλα τους.

Στοιχεία επικοινωνίας: τηλ. 2261023516, φαξ 2261081252.

Η πανουργία του σατανά!

 

        

Μία φοβερή προσέγγιση του αββά Ησαϊα περί της πονηρίας και πανουργίας του διαβόλου. Αναλύει το πώς τελικά ο διάβολος καταφέρνει να αποσπά τον άνθρωπο από την προσευχή και την ησυχία και να του φέρνει ταραχή και να τον κάνει συμμέτοχο της κακίας του ακόμα και όταν ο πιστός νομίζει ότι τον πολεμά! Ο αββάς Ησαϊας είπε: «Τούτοις δε πάσι τοις κακοίς κεφαλή εστί μία, η καλουμένη κακία της έχθρας».

Εάν θέλης να νικήσης τα πάθη, πρέπει να νικήσης μονίμως την έχθρα. Εδώ αξίζει να προσέξωμε ιδιαίτερα την σοφία του αγίου. Η αφετηρία των αμαρτιών δεν είναι ούτε ο εγωισμός, ούτε η υπερηφάνεια, ούτε η έλλειψις αγάπης, ούτε η αποστασία, ούτε η αμετανοησία, ούτε κάτι άλλο, αλλά η κακία της έχθρας, το αντίθετο της αρετής.

Ας αναφέρωμε μία άλλη λέξη, η οποία σχετίζεται με την λέξη αρετή, την πανουργία. Παράγεται από το επίθετο πανούργος, το οποίο προέρχεται από το επίθετο παν και το ουσιαστικό έργον και εκφράζει έννοια αντίθετη προς εκείνη της λέξεως πανοπλία. Οι δύο λέξεις έχουν ως κοινό συνθετικό το επίθετο παν. Η πανουργία αντιτίθεται προς τις ενέργειες του Θεού οι οποίες μας ενδύουν, αντιτίθεται προς την θεία δόξα, η οποία επικάθηται στην καρδιά μας και μας χορηγεί τα πάντα.

Επομένως η αποσχόλησις, η αγωνία, η μέριμνα να επιδιώξω, να αγωνισθώ και να επιτύχω, δηλαδή κάθε έργο έρχεται σε αντίθεσι με το σχόλασμα, με την ειρήνη, με την αταραξία, που χαρίζει η μέθεξις της θείας δόξης, της θείας ζωής, της θεότητος.

Πανούργο καλούμε τον σατανά. Η αρετή είναι το αποτέλεσμα της ενεργείας του Θεού. Η έχθρα είναι η ιδιότης του εχθρού, του πονηρού δαίμονος. Αποκαλούμε πανούργο τον σατανά, τον μόνον στην πραγματικότητα εχθρό του ανθρώπου, διότι μας ωθεί σε ποικίλες απασχολήσεις, επιδιώξεις, επιθυμίες, οι οποίες είναι έργα είτε του νου μας, είτε της καρδιάς μας, είτε του θυμικού μας, είτε του βουλητικού μας. έτσι, ο μεν εχθρός είναι πανούργος, ο δε απασχολημένος άνθρωπος, ο εργαζόμενος, δεν έχει αρετή, διότι δεν έχει σχολή, ησυχία, διότι δεν βλέπει τον Θεόν.

Γιατί δεν λέγει η έχθρα αλλά η κακία της έχθρας; Προηγουμένως έλεγε η «πανοπλία των αρετών», ενώ εδώ η «κακία της έχθρας», που είναι η ιδιότης του εχθρού να εκτοξεύη συνεχώς απασχολήσεις, λογισμόύς, επιθυμίες. Μου ρίχνει, λόγου χάριν, έναν λογισμό βλασφημίας ή ανηθικότητος ή απιστίας την ώρα της προσευχής. Ο λογισμός αυτός δεν είναι ενέργεια που πηγάζει από εμένα, διότι δεν τον ήθελα, ενώ προσευχόμουν, ήρθε μέσα μου σαν βολίδα. Άρα δεν βλασφήμησα, δεν αμάρτησα.

Ο σατανάς όμως τι πετυχαίνει; Μόνον με τον λογισμό δεν μπορεί να με μολύνη, διότι ο λογισμός είναι ξένος, δεν είναι δικός μου. είμαι υπόλογος για τα δικά μου αμαρτήματα και όχι για τα αμαρτήματα του εχθρού. Πετυχαίνει όμως ο πονηρός τούτο: να δώση έργο στην διάνοιά μου και εν συνεχεία στην βούλησί μου. η διάνοιά μου τώρα παρακαλεί: Χριστέ μου, συγχώρησέ με, διότι είμαι άθεος. Με το να το πη, αμέσως η βούλησίς μου στρέφεται σε αυτό και αφήνει την προσευχή, ασχολείται με το πώς να διώξη τον λογισμό της βλασφημίας ή της ανηθικότητος, οπότε αλλάζω αμέσως στάσι, ενέργεια, αφήνω την απάθεια και ολόκληρος γίνομαι ένα πάθος εναντίον αυτού του λογισμού. Το αποτέλεσμα; Νίκησε ο πονηρός, μου έδωσε έργο.

Όπως ρίχνεις το μπαλάκι στα πόδια του μικρού παιδιού και αυτό το αρπάζει και αρχίζει να παίζη αφήνοντας εσένα ήσυχο, έτσι ακριβώς και ο πονηρός έριξε τον λογισμό, όχι γι’ αυτόν τούτον τον λογισμό, αλλά για να μας δώση έργο, να μας δώση απασχόλησι. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να κατανοούμε όλες τις πανουργίες, όλα όσα προβάλλει ενώπιόν μας ο σατανάς.

Η κακία λοιπόν της έχθρας είναι το αντίθετο της αρετής. Η αρετή είναι το αποτέλεσμα της κοινωνίας μας με τον Θεόν, ενώ η κοινωνία μας με τον πονηρό δαίμονα είναι το αποτέλεσμα των αμαρτιών μας.

Επομένως, αμαρτάνοντας ο άνθρωπος μετέχει των εχθροτήτων, των ιδιοτήτων του πονηρού εχθρού, ενώ κοινωνώντας τον Χριστόν, αποκτά τα θεία χαρίσματα, μετέχει των θείων ιδιοτήτων. Δηλαδή, όταν ασχολούμαστε με την αμαρτία μας, γινόμαστε μέτοχοι της ζωής του πονηρού δαίμονος και κατά κανόνα ρίχνομε το βάρος στους άλλους, θεωρώντας του ως αφορμή και αιτία της αμαρτίας μας. αλλά και αν ακόμη πούμε ότι εγώ φταίω, ο τάλας, ο αμαρτωλός, ο καταραμένος, και τότε πάλι δεν κάνομε τίποτε άλλο, παρά  ξεχνάμε τον Θεόν και ασχολούμαστε με το εγώ μας. σπέρνομε άνεμο και θερίζομε καταιγίδα.

Μία ανεμοφθορία υπάρχει στην ζωή μας, διότι έχομε κοινωνία με το σκότος. Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος: «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά».Η παρουσία των παθών είναι αποδεικτικό στοιχείο ότι αγαπάμε να είμαστε κοινωνοί του δαίμονος και όχι του Θεού.

"Λόγοι ασκητικοί" ερμηνεία στον αββά Ησαϊα

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Ινδικτος

πηγή : http://imverias.blogspot.com

18 Νοεμβρίου Συναξαριστής

 

Πλάτωνος, Ρωμανού, του Αγίου Νηπίου, Ρωμανού εκ Παλαιστίνης, Ζακχαίου και Αλφαίου, Βασιλείου Οσίου, Αναστασίου Νεομάρτυρα.



Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας

Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας τῆς Μ. Ἀσίας, καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ μάρτυρα Ἀντιόχου.
Σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες, διότι διακήρυττε τὴν πίστη του στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα Ἀγριππίνο. Ὁ Ἀγριππίνος βλέποντας τὴν ὡραιότητα τοῦ νέου καὶ γνωρίζοντας ὅτι κατεῖχε περιουσία, προσπάθησε νὰ τὸν ἑλκύσει μὲ κολακεῖες. Ὅμως ὁ Ἅγιος Πλάτων ἀρνήθηκε καὶ συνέχισε νὰ διακηρύττει τὴν πίστη του στὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ Θεό. Ἀφοῦ ὁ ἡγεμόνας εἶδε ὅτι δὲν κατάφερε νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τὸν ἀπείλησε μὲ μαρτύρια.
Παρ’ ὅλα ταῦτα ὁ Ἅγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του. Ἔτσι ὁ Ἀγριππίνας διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀνελέητα καὶ ὕστερα νὰ τὸν βασανίσουν μὲ πυρωμένες ράβδους. Ὁ Ἅγιος διατήρησε ὅλη του τὴν πίστη καὶ δὲν ἔπαψε νὰ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, γι’ αὐτὸ διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του.
Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.




Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Πλατυνόμενος, ἀγάπῃ θείᾳ, τὴν φερώνυμον, κλῆσίν σου Μάρτυς, τῇ ἀθλήσει ἀληθεύουσαν ἔδειξας· καὶ μαρτυρίου ἀνύσας τὸν δίαυλον, μαρτυρικῆς ἠξιώθης λαμπρότητος. Πλάτων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Δυὰς ἡ εὐκλεής, τῶν κλεινῶν Ἀθλοφόρων, ἐδόξασε λαμπρῶς, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ Πλάτων ὁ ἔνδοξος, Ρωμανός τε ὁ ἔνθεος, ἐναθλήσαντες, καὶ τὸν ἐχθρὸν καθελόντες· ὅθεν πάντοτε, ὑπὲρ ἡμῶν δυσωποῦσι, τὸν μόνον Φιλάνθρωπον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν τῷ πλάτει Ἄγιε, τῶν σῶν ἀγώνων, τοῦ ἐχθροῦ ἐστένωσας, πᾶσαν ὀλέθριον ἰσχύν, καὶ χάριν νέμεις τοῖς ψάλλουσι· χαίροις ὦ Πλάτων Μαρτύρων ὡράϊσμα.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ὁπλῖται ἄριστοι, τῆς ἀληθείας, τὸν τοῦ ψεύδους ἄρχοντα, κατετροπώσασθε στερρῶς, σὺν Ῥωμανῷ Πλάτων ἔνδοξε, τῆς εὐσεβείας τὸν λόγον κηρύξαντες.

Μεγαλυνάριον.
Πλάτος εὐσεβείας διατρανοῖ, Πλάτων ὁ θεόφρων, τῇ στενώσει τῶν αἰκισμῶν, πίστεως δὲ ῥώμην, ὁ Ῥωμανὸς ἐκλάμπει, καὶ ἄμφω τὸ τοῦ Λόγου, πάθος δοξάζουσι.





Ὁ Ἅγιος Ῥωμανός

Ἔζησε στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. Ἐπειδὴ ὁ ἔπαρχος Ἀντιοχείας Ἀσκληπιάδης φώναζε καὶ βλασφημοῦσε κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πιστὴ καρδιὰ τοῦ Ῥωμανοῦ πῆρε φωτιὰ ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση ἐναντίον του.
Καὶ κάποια μέρα, καιροφυλάκτησε τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἔπαρχος θὰ ἔμπαινε στὸ ναὸ τῶν εἰδώλων, καὶ τοῦ εἶπε κατὰ πρόσωπο: «τὰ εἴδωλα δὲν εἶναι θεοί».
Ὀργισμένος ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, διέταξε καὶ ἔκοψαν τὴ γλώσσα τοῦ Ῥωμανοῦ. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μὲ θαῦμα, διατήρησε τὴν λαλιὰ στὸν Ῥωμανὸ καὶ χωρὶς τὴν γλώσσα του. Ἔτσι ὅταν τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακὴ κήρυττε τὸν Χριστὸ στοὺς δεσμοφύλακες.
Οἱ εἰδωλολάτρες, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν σ’ αὐτὰ τὰ θαύματα, ἔπνιξαν τὸν γενναῖο μάρτυρα (τὸ 304 μ.Χ.). Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια δὲν πνίγεται. Ἀντίθετα οἱ διωγμοὶ ἐπιταχύνουν τὸν θρίαμβό της. Καὶ δὲν πέρασαν πολλοὶ αἰῶνες καὶ τὰ εἴδωλα ἔπεσαν σ’ ὅλη τὴν ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, κατὰ τὸν ἀληθινὸ λόγο τοῦ Ῥωμανοῦ, ποὺ φωνάζει καὶ στὴν ἐποχὴ τῶν σύγχρονων εἰδώλων, ὅτι «τὰ εἴδωλα δὲν εἶναι θεοί».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Δυὰς ἡ εὐκλεής, τῶν κλεινῶν Ἀθλοφόρων, ἐδόξασε λαμπρῶς, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ Πλάτων ὁ ἔνδοξος, Ρωμανός τε ὁ ἔνθεος, ἐναθλήσαντες, καὶ τὸν ἐχθρὸν καθελόντες· ὅθεν πάντοτε, ὑπὲρ ἡμῶν δυσωποῦσι, τὸν μόνον Φιλάνθρωπον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ὁπλῖται ἄριστοι, τῆς ἀληθείας, τὸν τοῦ ψεύδους ἄρχοντα, κατετροπώσασθε στερρῶς, σὺν Ῥωμανῷ Πλάτων ἔνδοξε, τῆς εὐσεβείας τὸν λόγον κηρύξαντες.

Μεγαλυνάριον.
Πλάτος εὐσεβείας διατρανοῖ, Πλάτων ὁ θεόφρων, τῇ στενώσει τῶν αἰκισμῶν, πίστεως δὲ ῥώμην, ὁ Ῥωμανὸς ἐκλάμπει, καὶ ἄμφω τὸ τοῦ Λόγου, πάθος δοξάζουσι.





Τὸ Ἅγιο Νήπιο

Τὸ Ἅγιο αὐτὸ νήπιο, ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν ἔπαρχο ποιὸ Θεὸ πιστεύει καὶ ἀπάντησε θαυματουργικὰ μὲ καθαρὴ φωνητικὴ ἄρθρωση, τὸν Χριστό. Τότε ἀμέσως ἀποκεφαλίστηκε.
(Αὐτὸ συνέβη ὅταν ὁ Ἅγιος Ῥωμανὸς εἶπε στὸν ἡγεμόνα Ἀσκληπιάδη, ὅτι καὶ τὰ παιδιὰ ἀκόμα γνωρίζουν ὅτι τὰ εἴδωλα δὲν εἶναι θεοί).





Ὁ Ἅγιος Ῥωμανὸς ὁ Μάρτυρας ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη

Ἦταν Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας στὴν Καισαρεία τῆς Παλαιστίνης καὶ μαρτύρησε στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ τὸ 298 στὴν Ἀντιόχεια. Αὐτὸς λοιπὸν ἐνθάρρυνε τοὺς Χριστιανούς, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου νὰ ὁμολογοῦν τὸν Χριστό.
Τότε ἀμέσως συνελήφθη καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ ζωντανός. Ὁ Διοκλητιανὸς ὅμως, διέταξε νὰ τοῦ κόψουν τὴ γλώσσα. Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος, διὰ θαύματος μιλοῦσε καὶ ἐνθάρρυνε τοὺς χριστιανοὺς ἀκόμα ἐντονότερα.
Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τὸν φυλάκισαν καὶ μέσα στὴ φυλακὴ τὸν ἔπνιξαν, τυλίγοντας σφιχτὰ στὸν λαιμό του ἕνα σχοινὶ καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
(Διαπιστώνουμε ἐδῶ, ὅτι τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ συγχέεται μὲ αὐτὸ τοῦ Ἅγίου Ῥωμανοῦ ποὺ ἑορτάζει τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ πολὺ πιθανὸν νὰ πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο).
Ἦταν Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας στὴν Καισαρεία τῆς Παλαιστίνης καὶ μαρτύρησε στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ τὸ 298 στὴν Ἀντιόχεια. Αὐτὸς λοιπὸν ἐνθάρρυνε τοὺς Χριστιανούς, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου νὰ ὁμολογοῦν τὸν Χριστό.
Τότε ἀμέσως συνελήφθη καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ ζωντανός. Ὁ Διοκλητιανὸς ὅμως, διέταξε νὰ τοῦ κόψουν τὴ γλώσσα. Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος, διὰ θαύματος μιλοῦσε καὶ ἐνθάρρυνε τοὺς χριστιανοὺς ἀκόμα ἐντονότερα.
Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τὸν φυλάκισαν καὶ μέσα στὴ φυλακὴ τὸν ἔπνιξαν, τυλίγοντας σφιχτὰ στὸν λαιμό του ἕνα σχοινὶ καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
(Διαπιστώνουμε ἐδῶ, ὅτι τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ συγχέεται μὲ αὐτὸ τοῦ Ἅγίου Ῥωμανοῦ ποὺ ἑορτάζει τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ πολὺ πιθανὸν νὰ πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο).

Οἱ Ἅγιοι Ζακχαῖος καὶ Ἀλφαῖος

Ὁ Ζακχαῖος, ποὺ ἦταν Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γαδείρων (μικρὸ νησὶ τῆς Ἱσπανίας, ποὺ βρίσκεται στὸν Ἀτλαντικὸ καὶ πολὺ κοντὰ στὴν στεριὰ τῆς Ἱσπανίας), σύρθηκε ἁλυσοδεμένος στὸ κριτήριο τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὸν Χριστό.
Τότε βασανίστηκε σκληρὰ καὶ ρίχτηκε στὴ φυλακή, τοποθετημένος γιὰ τέσσερα ἡμερονύκτια πάνω σὲ εἰδικὸ βασανιστικὸ ξύλο. Κατόπιν ἔφεραν στὸ κριτήριο τὸν Ἀλφαῖο, ποὺ ἦταν γεμάτος Πνεύματος Ἁγίου καὶ τοῦ ξέσχισαν τὶς πλευρές. Ἔπειτα ἔκαψαν τὶς πληγές του καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπως καὶ τὸν συναγωνιστή του Ζακχαῖο.
Τὴν ἑπομένη τοὺς ἀποκεφάλισαν (307 μ.Χ.) καὶ ἔτσι οἱ Ἁγίες ψυχές τους πέταξαν στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.





 Ὁ Ὅσιος Βασίλειος

Τὴν μνήμη του βρίσκουμε μόνο στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 χωρὶς κάποια ἄλλη προσθήκη.




Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Νεομάρτυρας 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παραμυθιὰ τῆς Ἠπείρου. Κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ θέρους, βρισκόταν μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή του καθὼς καὶ μὲ ἄλλους χριστιανοὺς στοὺς ἀγρούς. Ἐκεῖ λοιπόν, ἦλθε σὲ συμπλοκὴ μὲ κάποιους Τούρκους, ποὺ ἐπιτέθηκαν μὲ κακὸ σκοπὸ στὴν ἀδελφή του.
Τότε οἱ Τοῦρκοι, προσβληθέντες ἀπὸ τὴν συμπλοκὴ αὐτή, συκοφάντησαν τὸν Ἀναστάσιο στὸν πασᾶ, ὅτι δῆθεν ἔδωσε λόγο νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του. Ὁ πασᾶς τὸν συνέλαβε καὶ τὸν πίεζε νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Στὶς προτάσεις τοῦ πασᾶ ὁ Ἀναστάσιος ἀπάντησε: «Ποτὲ δὲν ἔδωσα τέτοιο λόγο. Χριστιανὸς γεννήθηκα, χριστιανὸς καὶ θὰ πεθάνω μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ μου. Ὅσο γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ μοῦ ὑπόσχεσαι δὲν ἐνδιαφέρομαι καθόλου, διότι ἔχω πολλὰ ἀγαθὰ αἰώνια, ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανοὺς καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ σύγκριση μὲ τὰ παρόντα». Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Ἀναστάσιος, κατόρθωσε καὶ ἔκανε χριστιανὸ τὸν γιὸ τοῦ πασᾶ, Μούσα ὀνομαζόμενο (κάποιες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι μετονομάστηκε Δημήτριος καὶ μάλιστα μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστό).
Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀφοῦ βασανίστηκε μέσα στὴν φυλακὴ μὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο, τελικὰ ἀποκεφαλίστηκε ἔξω ἀπὸ τὴν Παραμυθιὰ κοντὰ σ’ ἕνα Μοναστήρι στὶς 18 Νοεμβρίου 1750.
Τὸ ἱερὸ λείψανό του ἐνταφίασαν μὲ τιμὲς οἱ μοναχοί του Μοναστηριοῦ αὐτοῦ.