Προφυλακιστέος ο γέροντας Εφραίμ: Ο ζόφος των «εκτελέσεων»!!!

 

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται, κατά τρόπο μάλιστα κραυγαλέο, ότι η «ανεξάρτητη» …Δικαιοσύνη αποτελεί το εξάρτημα-μαντρόσκυλο του κράτους και του παρακράτους των ανδρεικέλων της χρηματιστηριακής χούντας.
Μετά την «ανεξάρτητη» και «τολμηρή» ανακρίτρια που αποφάσισε ότι πρέπει να προφυλακιστεί ο γέροντας Εφραίμ, ήρθε και ένα άλλο «εκτελεστικό όργανο» του «μαφιόζικου» πολιτικού κυκλώματος, να «επικυρώσει» την «αμεροληψία» και «ανεξαρτησία» της …Δικαιοσύνης: Το Δικαστικό Συμβούλιο Εφετών…
Έκρινε, λοιπόν, το «Συμβούλιο»,
παραμονές των Χριστουγέννων, προφυλακιστέο τον ηγούμενο Εφραίμ, ως ύποπτο φυγής!!!!
Οι «κατασκευαστές» του «σκανδάλου Βατοπεδίου»
προχωρούν ακάθεκτοι και τα «όργανά» τους εκτελούν τις «εντολές» με τυφλότητα πρωτοφανή και υπερβάλλοντα ζήλο μοχθηρής «ανεξαρτησίας», ο οποίος ξεπερνά και το ζήλο των κυβερνητικών ανδρεικέλων της ευρω-χούντας…
Για τη μαφιόζικη πολιτική «κατασκευή» του «σκανδάλου Βατοπεδίου», τους ειδικούς, αλλά και τους απώτερους στόχους αυτής της παρακρατικής «επιχείρησης», αλλά και την «ανεξαρτησία» και «αμεροληψία» της …Δικαιοσύνης έχουμε γράψει πολλά άρθρα. Το τελευταίο μας έχει τον τίτλο:
«Βατοπέδιο: Νέος κύκλος βρώμικων παιχνιδιών…»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6131
Εδώ, απλώς, θα υπογραμμίσουμε τούτο το προκλητικά σκανδαλώδες της «ανεξάρτητης» …Δικαιοσύνης: Είναι τόσο «ανεξάρτητη» και τόσο «Δικαιοσύνη» που όλα τα λαμόγια της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, κλέφτες, ληστές, κτηνάνθρωποι και μαφιόζοι κάθε κοπής και χρώματος, βρίσκονται στο απυρόβλητο και κυκλοφορούν ελεύθεροι…
Σχετικά με το διαβόητο «σκάνδαλο Βατοπεδίου» όλα τα τρωκτικά της διαπλοκής δεν τα άγγιξε ούτε στο νυχάκι η …Δικαιοσύνη…
Ο γέροντας Εφραίμ, ΜΟΝΟ αυτός, προφυλακίστηκε και διασύρεται!!!
Ας δούμε και μερικά άλλα κραυγαλέα παραδείγματα:
α). Για τη μεγάλη ληστεία και τη θηριώδη απάτη του χρηματιστηρίου η …Δικαιοσύνη δεν ασχολήθηκε καν…
β). Ζήμενς: Εδώ η …Δικαιοσύνη όχι απλώς τυφλώθηκε, αλλά «αγωνίστηκε» για να δώσει χρόνο να το «σκάσουν» οι απατεώνες…
Ο Τσουκάτος και άλλοι ομολόγησαν ότι τα «έπιασαν» για τα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ, αυτοί κυκλοφορούν όλοι τους ελεύθεροι και «ατσαλάκωτοι» από τη …Δικαιοσύνη: Τέτοια «ανεξαρτησία»!!!
γ). Τα αρχιλαμόγια και οι νονοί του ποδοσφαίρου παρανομούν ασυστόλως, χρόνια και χρόνια, εγκληματούν κατά συρροή και κανένας τους δεν θίγεται, ούτε καν προφυλακίζεται…
Μάλιστα ο διαβόητος Ψωμιάδης πάντα βρίσκεται ελεύθερος και πίνει το καφέ του ανενόχλητος…
Τώρα με πρόταση του ανακριτή αφέθηκε ελεύθερος: Τόσο «ανεξάρτητη» είναι η …Δικαιοσύνη!!!
Για να μη μιλήσουμε για τα συνταγματικά πραξικοπήματα και την κατάλυση του Δικαίου και των νόμων από τα κυβερνητικά ανδρείκελα…
Εδώ η «ανεξάρτητη» …Δικαιοσύνη «ευλογεί» κάθε παρανομία…
Ο γέροντας Εφραίμ, μόνο, θεωρήθηκε «ύποπτος φυγής»: «κατασκευάστηκε» «ένοχος» και «κατασκευάστηκε» «ύποπτος φυγής»!!!
Αυτό είναι το έργο της «ανεξάρτητης» …Δικαιοσύνης: Να επικυρώνει τις «κατασκευές» («ενόχων», «υπόπτων», «μαρτύρων» κ.λπ) των μεγάλων αφεντικών της Νέας Τάξης και των ανδρεικέλων της, καθώς και να «κατασκευάζει» η ίδια τεχνάσματα προφυλάκισης και «ύποπτους φυγής»…
Τέτοια ξετσιπωσιά «ανεξαρτησίας» και «αμεροληψίας»…
Η σαπίλα έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλη την πυραμίδα των μηχανισμών της καθεστωτικής κακουργίας, σε όλα τα κύτταρα της εξουσίας: πιόνια και γρανάζια της νεοταξικής μαφίας, των ληστών και δημίων μας…
πηγή: ρεσάλτο

Κερκύρας: “Η δίωξη Εφραίμ είναι απόδειξη της δίωξης της Εκκλησίας”

Απόδειξη του διωγμού, στον οποίο βρίσκεται στην πράξη η Εκκλησία από μερίδα της κοινωνίας στην οποία επικρατούν οι αντίθεες δυνάμεις χαρακτήρισε την πρωτοφανή δικαστική απόφαση προφυλάκισης του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Αρχιμανδρίτη Εφραίμ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος, μιλώντας απόψε στον Εσπερινό των Χριστουγέννων στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος.

Αφορμώμενος από την άρνηση των ισχυρών της εποχής να αποδεχθούν το Χριστό, ο Μητροπολίτης Κερκύρας τόνισε ότι αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση να επιθυμούν με εμμονή τον διωγμό και τον κοινωνικό στιγματισμό της Εκκλησίας όλοι αυτοί που επέτρεψαν την αυτο-αθώωση σε όσους προκάλεσαν την κοινή γνώμη οδηγώντας τη χώρα στην παρακμή.
Τους ενόχλησε η προσπάθεια ενός ηγουμένου να διαφυλάξει την ιδιοκτησία της ιστορικής Ιεράς Μονής την οποία διακονεί, με σκοπό την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο σε μία εποχή κρίσεως και ξεσπούν και πάλι το μένος εναντίον της Εκκλησίας. Όμως ο λαός θα αντιδράσει, γιατί βλέπει τελικά πού οδεύουμε.
Ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε πρόκληση προς το θρησκευτικό συναίσθημα του ελληνικού λαού την στάση των εξουσιών και επεσήμανε ότι κάθε φορά που εορτάζει η πατρίδα μας μεγάλες εκκλησιαστικές εορτές, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, οι κύκλοι που μάχονται την Εκκλησία προσπαθούν να προκαλέσουν θόρυβο και να σπιλώσουν πρόσωπα και συνειδήσεις. Ματαιοπονούν όμως, επεσήμανε ο Σεβασμιώτατος.
Η Εκκλησία θα αντέξει και τα πρόσωπα θα βγούνε από τις περιπέτειες αυτές πιο δυνατά και με ενισχυμένη την αγάπη των ανθρώπων.

Χριστούγεννα! Σε τόπο αφιλόξενο, παγερής αδιαφορίας...

Σε τόπο αφιλόξενο, παγερής αδιαφορίας...

Του Χριστάκη Ευσταθίου

Χριστούγεννα! Όσο κι αν στην καθημερινή ζωή μάς πλακώνουν οι λογής κρίσεις με όλα τα ζοφερά παρεπόμενά τους, δεν μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να μην στέκεται με δέος μπροστά στο μεγαλείο της θεϊκής επίσκεψης. Στην πιο μεγάλη που θα μπορούσε να δεχθεί ποτέ. Έστω, μέσα από τα γρανάζια του μίσους και της ταραχής, στα οποία μας εγκαταλείπει τόσο άσπλαχνα η ψυχρή καθημερινότητα.

Δεν μπορεί να αγνοούμε ότι ξημερώνει η μεγάλη εορτή της άπειρης αγάπης, κατά την οποία συντελείται αυτό που ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει και η Εκκλησία υμνολογικά διακηρύσσει «παράδοξο θαύμα». Ο άχρονος, άναρχος και υπέρχρονος Θεός, γεννάται εν χρόνω. Ο αόρατος γίνεται ορατός, θεάται. Γι’ αυτό, όπως σημειώνεται στο υπέροχο εκείνο Δοξαστικό της ημέρας, κάθε δημιούργημα του Θεού, δορυφορεί τον Γεννηθέντα: Οι ουρανοί δίνουν τον αστέρα, οι άγγελοι τον ύμνο, η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οι ποιμένες το θαύμα και οι άνθρωποι τη Θεοτόκο Μαρία. Προς επιβεβαίωση ότι η Δημιουργία καταξιώνεται στην αυθεντικότητά της μέσα από την αντιπροσφορά της θεϊκής αγάπης.

Στο πέρασμα δύο χιλιετιών και κάτι, σ’ όλη αυτή τη διαδρομή του χρόνου, ο άνθρωπος δοκίμασε ν’ αντικαταστήσει το μεγαλείο της θεϊκής αυτής αγάπης με συστήματα, μοντέλα, ιδεολογίες, μηχανισμούς. Όλα εξήλθαν χρεοκοπημένα και με φοβερά ελλείμματα… Η Δημιουργία μέσα σ’ όλη αυτή την ακαταστασία αφέθηκε τελικά έρμαιο σε άκρατες καταχρηστικές και χρησιμοθηρικές ορέξεις που στο βάθος συνιστούν και την κύρια αιτία της κρίσης που έχει καταπλακώσει σήμερα ολόκληρο τον πλανήτη.

Χριστούγεννα! Η γιορτή του παντοδύναμου Θεού που γεννιέται ως άσημος και αδύναμος άνθρωπος στη Φάτνη της Βηθλεέμ. Το νεογέννητο Θείο Βρέφος είναι ένα παιδί άστεγο σ’ έναν αφιλόξενο τόπο παγερής αδιαφορίας… «Δι’ υμάς επτώχευσε πλούσιος ων». Αρνήθηκε όσα θεωρούμε σήμερα πλούτο, χρήμα, ανέσεις, δύναμη, εξουσίες και υπέμεινε δοκιμασίες και αδικίες, συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων. Ωστόσο, στην αποδοχή της φτώχειας δεν προσέδωσε οποιοδήποτε αυτόνομο χαρακτήρα, αλλά τη συνέδεσε με την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου και την καταξίωσή του σε μια ανεπανάληπτη αρχοντιά… Σε μια διάσταση που ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό πλούτο προσφέροντας και δίνοντας. Εκπίπτει δε στη φτώχεια όταν μεταβάλλει τον εαυτό του σε αρπακτικό…

Ο αυθεντικός πλούτος συνίσταται στην αληθινή αγάπη που καθιστά τον άνθρωπο κοινωνό της ζωής του Θεού. Στην ελευθερία από την πλάνη και τη σύγχυση. Την αποδέσμευση από τον εγωκεντρισμό και τα πολύμορφα πάθη. Την επανεύρεση του αληθινού νοήματος της ζωής. Αυτό που έχασε ο άνθρωπος με τον εγωισμό του, έρχεται να του το προσφέρει ο Θεός με την ταπείνωσή του. Του δείχνει με τον πιο απλό τρόπο το δρόμο, όχι μόνο για να ξεπεράσει τις κρίσεις του, αλλά για να ξαναβρεί την αρχοντιά του προσώπου, την ανεκτίμητη αξία του, την ελπίδα στη ζωή του. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την αγάπη, την ταπείνωση και την ειρήνη. Όχι βέβαια ως έννοιες χρεοκοπημένες και ξεφτισμένες, όπως τις καταντήσαμε σήμερα. Αλλά με αντοχές αιώνιας εμβέλειας, όπως απορρέουν από την αυθεντικότητα της Φάτνης. Σε μια ποιότητα ζωής που ζητούμενο δεν είναι μόνο να ξαναφτιαχτούν πρόσωπα, κοινωνίες, θεσμοί, αλλά η δύναμη της αγάπης να καταργεί τον θάνατο και να στέλνει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ζωής... Πάντοτε στις συχνότητες του λόγου του Μ. Αθανασίου: «Αυτός ενηνθρώπησε ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

Φιλελεύθερος,24/12/2011

Συναξαριστής 25 Δεκεμβρίου

Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ

Αὐτὴν τὴν ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸ μεγάλο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ἐνῷ πλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ τελειώσουν οἱ ἐννιὰ μῆνες ἀπὸ τὴν ὑπερφυσικὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὴν παρθενική της μήτρα, ὁ Καῖσαρ Αὔγουστος διέταξε ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ῥωμαϊκοῦ κράτους.

Τότε ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Θεοτόκο, ξεκίνησαν γιὰ τὴν Βηθλεέμ, γιὰ νὰ ἀπογραφοῦν ἐκεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε πλησιάσει ὁ καιρὸς νὰ γεννήσει ἡ Παρθένος καὶ δὲν ἔβρισκαν κατοικία νὰ καταλύσουν, διότι εἶχε μαζευτεῖ πολὺς λαὸς στὴ Βηθλεέμ, μπῆκαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο.

Ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος γέννησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ σπαργάνωσε σὰν βρέφος τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων. Ἔπειτα Τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων ζῴων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευθέρωση ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἀπὸ τότε, ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ μὲ χαρὰ ψάλλουν τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων ἐκείνης τῆς νύκτας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Δόξα δηλαδή, ἂς εἶναι στὸ Θεό, ποὺ βρίσκεται στὰ ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴ γῆ ὁλόκληρη, ποὺ εἶναι ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του.

Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν 25η Δεκεμβρίου τοῦ 397 ἐπὶ πατριαρχείας Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Κατ᾿ ἄλλους ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος, χώρισε τὶς δυὸ γιορτὲς τῶν Φώτων καὶ τῶν Χριστουγέννων, οἱ ὁποῖες παλιότερα γίνονταν τὴν ἴδια μέρα, δηλαδὴ τὴν 6η Ἰανουαρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Αὐτόμελον.
Ποίημα Ῥωμανοὺ τοῦ Μελῳδοῦ
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι· Μάγοι δὲ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Ὁ Οἶκος
Τὴν Ἐδὲμ Βηθλεὲμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τὴν τρυφὴν ἐν κρυφῇ εὕρομεν, δεῦτε λάβωμεν, τὰ τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου. Ἐκεῖ ἐφάνη ῥίζα ἀπότιστος, βλαστάνουσα ἄφεσιν· ἐκεῖ εὑρέθη φρέαρ ἀνώρυκτον, οὗ πιεῖν Δαυῒδ πρὶν ἐπεθύμησεν· ἐκεῖ Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τὴν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς, τὴν τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Δαυΐδ· διὰ τοῦτο πρὸς τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὗ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

---

Ἡ Προσκύνησις τῶν Μάγων

Ματθ. 2,1 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα
Ματθ. 2,1 Οταν δε εγεννήθη ο Ιησούς εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, κατά τας ημέρας που βασιλεύς ήτο ο Ηρώδης, ιδού μάγοι (δηλαδή άνθρωποι σοφοί που εμελετούσαν και τους αστέρας του ουρανού) ήλθον από τας χώρας της Ανατολής εις τα Ιεροσόλυμα.


Ματθ. 2,2 λέγοντες· ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
Ματθ. 2,2 Και ερωτούσαν τους κατοίκους• “που είναι ο νεογέννητος βασιλεύς των Ιουδαίων; Διότι ημείς είδαμεν τον αστέρα αυτού εις την Ανατολήν και από το ουράνιον αυτό φαινόμενον επληροφορηθήκαμεν την γέννησίν του και ήλθομεν να τον προσκυνήσωμεν”.

Ματθ. 2,3 Ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ,

Ματθ. 2,3 Οταν ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης να γίνεται λόγος δια νεογέννητον Βασιλέα εκυριεύθη από ταραχήν, διότι εφοβήθη μήπως του αρπάση εκείνος την βασιλείαν• μαζή με τον Ηρώδην εταράχθησαν και όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ (φοβηθέντες μήπως εκσπάση και εις βάρος αυτών η οργή του αιμοβόρου βασιλέως).


Ματθ. 2,4 καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ᾿ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται.

Ματθ. 2,4 Ο Ηρώδης, αφού εκάλεσε και συνεκέντρωσε όλους τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού (αυτούς που εθεωρείτο ότι εγνώριζαν τον νόμον και τους προφήτας) εζητούσε πληροφορίας, που, σύμφωνα με τας Γραφάς, θα εγεννάτο ο Χριστός.

Ματθ. 2,5 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας· οὕτω γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου·
Ματθ. 2,5 Εκείνοι δε του είπαν• “εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, διότι έτσι έχει γραφή από τον προφήτην Μιχαίαν•

Ματθ. 2,6 Καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ.
Ματθ. 2,6 Και συ Βηθλεέμ, που ανήκεις εις την περιοχήν της φυλής Ιούδα μολονότι μικρά στον πληθυσμόν, δεν είσαι από απόψεως αξίας καθόλου μικρότερη και άσημη από τας μεγάλας πόλεις της φυλής του Ιούδα. Και τούτο, διότι από σε θα προέλθη και θα αναδειχθή άρχων, ο οποίος ως καλός πομήν θα οδηγήση με στοργήν τον λαόν μου τον Ισραηλιτικόν”.

Ματθ. 2,7 Τότε Ἡρῴδης λάθρα καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσε παρ᾿ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος,
Ματθ. 2,7 Τοτε ο Ηρώδης εκάλεσε κρυφίως τους μάγους και επληροφορήθη ακριβώς από αυτούς τον χρόνον, κατά τον οποίον είχε φανή ο αστήρ.

Ματθ. 2,8 καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλεὲμ εἶπε· πορευθέντες ἀκριβῶς ἐξετάσατε περὶ τοῦ παιδίου, ἐπὰν δὲ εὕρητε, ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ.
Ματθ. 2,8 Κατόπιν τους έστειλε εις την Βηθλεέμ και είπε• “πηγαίνετε εκεί και εξετάσατε με κάθε ακρίβειαν όλα τα περί του παιδίου• και όταν θα το εύρετε, πληροφορήσατέ με, δια να έλθω εις την Βηθλεέμ να το προσκυνήσω και εγώ”.

Ματθ. 2,9 οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτούς, ἕως ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον·
Ματθ. 2,9 Οι δε μάγοι, αφού ήκουσαν τα λόγια του βασιλέως, εξεκίνησαν και επορεύοντο εις την Βηθλεέμ• και ιδού το λαμπρόν αστέρι, που είχαν ίδει εις την Ανατολήν, επροπορεύετο και τους ωδηγούσεν, έως ότου ήλθε και εστάθη επάνω από τον τόπον όπου ευρίσκετο το παιδίον.

Ματθ. 2,10 ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα,

Ματθ. 2,10 Οι μάγοι, όταν είδαν τον αστέρα, εδοκίμασαν πολύ μεγάλην χαράν (διότι ευρήκαν πάλιν τον ασφαλή οδηγόν των).

Ματθ. 2,11 καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν·
Ματθ. 2,11 Και ελθόντες εις την οικίαν είδαν το παιδίον με την μητέρα αυτού Μαρίαν και πεσόντες στο έδαφος επροσκύνησαν με βαθείαν ευλάβειαν αυτό• και ανοίξαντες τας αποσκευάς και τα θησαυροφυλάκιά των του προσέφεραν δώρα, χρυσόν και πολύτιμα αρώματα της Ανατολής, λιβάνι και σμύρναν.

Ματθ. 2,12 καὶ χρηματισθέντες κατ᾿ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν.
Ματθ. 2,12 Επειδή δε έλαβον εντολήν και οδηγίαν από τον Θεόν εις όνειρόν των να μη επιστρέψουν προς τον Ηρώδην, ανεχώρησαν δια την πατρίδα των από άλλον δρόμον.

---

Μνήμη τῶν ποιμένων, ποὺ εἶδαν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό

Λουκ. 2,1 Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.

Λουκ. 2,1 Κατά τας ημέρας εκείνας, μετά την γέννησιν του Ιωάννου, εξεδόθη ένα διάταγμα από τον Αύγουστον Καίσαρα, να γίνη απογραφή όλων των κατοίκων του κόσμου, που ευρίσκετο υπό την κυριαρχίαν της Ρωμης.

Λουκ. 2,2 αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου.

Λουκ. 2,2 Αυτή η απογραφή ήτο η πρώτη που έγινεν, όταν ηγεμών της Συρίας ήτο ο Κυρήνιος.

Λουκ. 2,3 καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.
Λουκ. 2,3 Και επήγαιναν όλοι να απογραφούν, ο καθένας εις την πόλιν από την οποίαν κατήγετο.

Λουκ. 2,4 ἀνέβη δὲ καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ,
Λουκ. 2,4 Ανέβηκε δε και ο Ιωσήφ από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας εις την Ιουδαίαν, εις την πόλιν τον Δαυΐδ, η οποία ωνομάζετο Βηθλεέμ, επειδή κατήγετο από το γένος και την οικογένειαν του Δαυΐδ.

Λουκ. 2,5 ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ.
Λουκ. 2,5 Επήγε δε να απογραφή μαζή με την Μαριάμ, την μνηστευομένην με αυτόν γυναίκα, η οποία ήτο έγκυος.

Λουκ. 2,6 ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν,
Λουκ. 2,6 Συνέβη δε όταν αυτοί ήσαν εκεί, συνεπληρώθησαν αι ημέραι, δια να γεννήση αυτή.

Λουκ. 2,7 καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι.
Λουκ. 2,7 Και εγέννησε τον πρώτον και μόνον υιόν της και τον εσπαργάνωσε και τον έβαλεν εις φάτνην, διότι δεν υπήρχε δι' αυτούς τόπος στο πανδοχείον να παραμείνουν (επειδή τούτο είχε καταληφθή ενωρίτερα από τους Ιουδαίους, που κατήγοντο από την Βηθλεέμ και είχαν έλθει εκεί να απογραφούν. Και έτσι από αυτήν ακόμη την νηπιακήν του ηλικίαν ο Κυριος δεν είχέ που να κλίνη την κεφαλήν).

Λουκ. 2,8 Καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν.
Λουκ. 2,8 Και ήσαν μερικοί ποιμένες εις την περιοχήν αυτήν, που έμεναν στους αγρούς και με την σειράν των κατά το διάστημα της νυκτός εφύλατταν άγρυπνοι το ποίμνιον των.

Λουκ. 2,9 καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν.
Λουκ. 2,9 Και ιδού ένας άγγελος Κυρίου παρουσιάσθη έξαφνα εις αυτούς και φως ολόλαμπρον, θείον και υπερφυσικόν, τους περιεκύκλωσε και εφοβήθησαν παρά πολύ δι' αυτά, που αντίκρυσαν.

Λουκ. 2,10 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ,
Λουκ. 2,10 Και είπεν εις αυτούς ο άγγελος• “μη φοβείσθε, διότι σας αναγγέλλω χαρμόσυνον είδησιν, χαράν μεγάλην, η οποία θα είναι χαρά δι' όλον τον λαόν του Θεού.

Λουκ. 2,11 ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ.
Λουκ. 2,11 Σας αναγγέλω, ότι εγεννήθη σήμερον για σας Σωτήρ, ο οποίος είναι ο Μεσσίας, ο Κυριος και Θεός. Και εγεννήθη εις την πόλιν του Δαυίδ την Βηθλεέμ, σύμφωνα με τας προφητείας της Γραφής.

Λουκ. 2,12 καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ.

Λουκ. 2,12 Και αυτό θα είναι για σας σημείον, με το οποίον θα αναγνωρίσετε τον γεννηθέντα Σωτήρα• θα βρήτε ένα βρέφος απλοϊκά σπαργανωμένον, βαλμένο εις την φάτνην.

"ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΩΝ, ΑΛΛΑ ΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ"!

 

Η Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεί νά ἑορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Μᾶς προσκαλεί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων νά ἐκκλησιασθοῦμε καί νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Φωτισμένος καί ζεστός ὁ Ναός τῆς Ἐνορίας μας θά χτυπήσῃ χαρμόσυνα τίς καμπάνες πολύ πρίν ξημερώσῃ καί μᾶς καλεί νά ἔλθουμε νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη, τήν πρώτη καί καλύτερη γιορτή τῆς πίστεώς μας. Ἐπειδή ὅμως, ἀδελφοί μου, μέ διακατέχει μία ἀγωνία, ἄν πράγματι θά ἀνταποκριθοῦν ὅλοι σ' αὐτό τό μοναδικό καί ὕψιστο καθῆκον, σᾶς ἀπευθύνω θερμή ἔκκλησι καί σᾶς παρακαλῶ νά ἑορτάσουμε, ὅπως τῆς ἁρμόζει, τήν θεία αὐτή ἑορτή. Νά τήν ἑορτάσουμε, ὅπως ἁρμόζει, πρό πάντων σ' ἐμᾶς πού εἴμαστε βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Ἐπισημαίνω τούς κινδύνους, ἐπειδή πολλά ἔχουν ἀλλάξει καί οἱ ἄνθρωποί μας κάθε μέρα ἀλλάζουν τό ἦθος τους καί ἀλλάζουν καί τόν τρόπο ἑορτασμοῦ ὡς καί αὐτῶν τῶν μεγάλων ἑορτῶν............

Δέν εἶναι, ἀδελφοί μου, τά Χριστούγεννα μόνο ἡμέρα ἀργίας καί ἀναπαύσεως· δέν εἶναι ἡμέρα καλοφαγίας καί στολισμῶν, καί πρό πάντων διασκεδάσεων, ἀλλά ἡμέρα πού γιορτάζεται μέσα στό Ναό, στή Θεία Λειτουργία.

Δέν εἶναι σωστό, τό βράδυ τῶν Χριστουγέννων, βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά συγκεντρώνωνται σέ κέντρα ἤ σέ σπίτια καί νά διασκεδάζουν ἕως τό πρωί, τήν ὥρα πού θἄπρεπε νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία γιά νά λειτουργηθοῦν καί νά μεταλάβουν. Οἱ ξένες συνήθειες δέν πρέπει νά μᾶς ἐπηρεάζουν σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά ἀφήνουμε τίς δικές μας παραδόσεις, καί πρό πάντων τή δική μας λειτουργική ζωή καί νά ρίχνουμε τό βάρος σέ συνήθειες πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν δικό μας αὐθεντικό χριστιανικό τρόπο ζωῆς, διότι τότε χωρίς νά τό συνειδητοποιοῦμε, γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα σάν εἰδωλολάτρες. Παρουσιαζόμαστε ἀσυγκίνητοι καί ξένοι πρός τό μεγάλο γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀδελφοί μου, σᾶς παρακαλῶ ἐν ἀγάπῃ πολλῇ τά Χριστούγεννα αὐτά ἄς τά γιορτάσουμε σάν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄς διακόψουμε λίγο τόν ὕπνο αὐτή τήν ἡμέρα κι ἄς προφθάσουμε σάν τούς ποιμένες νά προσκυνήσουμε τόν Κύριό μας. Κι ἄν ἀκόμα ὁ καιρός δέν εἶναι πολύ καλός, κι ἄν κάνῃ κρύο ἤ χιονίζει, ἄς μήν λείψουμε ἀπ' τήν Ἐκκλησία. Ὁ Κύριος μᾶς ἔκανε τήν ὕψιστη τιμή καί ἦλθε στή γῆ γιά νά μᾶς σώσῃ. Ἄς εἴμεθα στήν ὑποδοχή του. Τόν ἔχουμε τόση ἀνάγκη! Καί πρό πάντων, ἀδελφοί μου, μή στερῆτε οἱ γονεῖς στά παιδιά σας αὐτή τή χαρά κι αὐτή τήν ἐμπειρία. Μέ συγκίνησι θά θυμοῦνται πάντα ὅτι νύχτα τά ἐπήγαιναν οἱ γονεῖς τους στήν Ἐκκλησία τά Χριστούγεννα.

Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἐλᾶτε νά ἑορτάσουμε ἐφέτος τά Χριστούγεννα στό Ναό, γιά νά αἰσθανθοῦμε στίς καρδιές μας τή χαρά τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας, γιά νά χαροποιήσουμε καί τούς μεγαλυτέρους, τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες, πού δέν ἔχουν μεγαλύτερη χαρά ἀπ' τό νά βλέπουν τά παιδιά τους καί τά ἐγγονάκια τους στό Ναό τίς μέρες αὐτές. Νά βλέπουν τά παιδιά τους νά βαδίζουν στά ἴχνη τους, νά μήν ἀπορρίπτουν τήν τακτική τους, ἀλλά μαζί τους νά γιορτάζουν Χριστούγεννα. Ἐμεῖς πρό πάντων, ἀδελφοί μου, ἐδῶ στή Λάρισά μας, στόν Τύρναβό μας καί στά χωριά μας, ἄς μήν χαλάσουμε τίς καλές συνήθειες τῶν πατέρων μας. Ἄς μετάσχουμε στό πνευματικό τραπέζι, στό Ἅγιο Ποτήριο, πρωί-πρωί, νύχτα τά Χριστούγεννα στήν Ἐκκλησία, κι ἄς καθήσουμε μετά στό Χριστουγιεννιάτικο τραπέζι μέ συγκεντρωμένη ὅλη τήν οἰκογένεια, τηρῶντας τά ἔθιμά μας, νά εὐφρανθοῦμε καί νά ἀνταλλάξουμε εὐχές».

Ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ο Λόγος σαρξ εγένετο

πηγή: Μυριόβιβλος - Έκδοση Ι. Μονής Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής.

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: Βίβλος των Ηθικών Λόγος Α΄.

Κεφάλαιο γ': Περί της του Λόγου Σαρκώσεως καί κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη.

Για να προσεγγίσουμε την σάρκωση του Λόγου και την απόρρητη γέννησή του από την αειπάρθενο Μαρία και να κατανοήσουμε καλά το μυστήριο της οικονομίας για την σωτηρία του γένους μας το κρυμμένο προ των αιώνων (Εφεσίους 3:9), θα μας βοηθήσει η εξής γνωστή εικόνα:

Κατά την δημιουργία της προμήτορος Εύας ο Θεός πήρε την έμψυχη πλευρά του Αδάμ και την ολοκλήρωσε σε γυναίκα, γι’ αυτό δεν εμφύσησε σ’ αυτήν πνοή ζωής καθώς και στον Αδάμ, αλλά το μέρος που έλαβε από την σάρκα του το τελειοποίησε σε ολόκληρο σώμα γυναικός, την δε απαρχή του πνεύματος που έλαβε μαζί με την έμψυχη σάρκα την τελειοποίησε σε ψυχή ζωντανή δημιουργώντας με τα δυό μαζί έναν άλλον άνθρωπο. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο πλαστουργός και κτίστης Θεός πήρε από την Αγία Μαρία έμψυχη σάρκα σαν ζύμη και μικρή απαρχή από το φύραμα της φύσεώς μας - δηλαδή από την ψυχή και το σώμα μαζί - και την ένωσε με την δική του ακατάληπτη και απρόσιτη Θεότητα. Ή μάλλον ένωσε πραγματικά όλη την υπόσταση της Θεότητός του με την δική μας φύση, την έσμιξε άμικτα μ’ αυτή και την έκανε άγιο ναό του. Έτσι ο ποιητής του Αδάμ έγινε ατρέπτως και αναλλοιώτως τέλειος άνθρωπος...

Όπως ακριβώς λοιπόν από την πλευρά του Αδάμ έπλασε την γυναίκα, έτσι, αφού δανείστηκε την σάρκα από την θυγατέρα του Αδάμ την αειπάρθενο και Θεοτόκο Μαρία και την έλαβε χωρίς σπορά, γεννήθηκε κατά τον ίδιο τρόπο με τον πρωτόπλαστο. Ώστε όπως ακριβώς ο Αδάμ με την παράβαση έγινε η αρχή της γεννήσεως μας στην φθορά και στον θάνατο, έτσι και ο Χριστός και Θεός μας με την εκπλήρωση κάθε δικαιοσύνης έγινε η απαρχή της αναγεννήσεώς μας στην αφθαρσία και την αθανασία. Αυτό εννοεί ο θείος Παύλος όταν λέει: «Ο πρώτος άνθρωπος πλάστηκε από τη γη χοϊκός. Ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή ο Κύριος, είναι επουράνιος. Ό,τι λογής ήταν ο χοϊκός τέτοιοι είναι και όλοι οι χοϊκοί και ό,τι λογής είναι ο επουράνιος τέτοιοι είναι και όλοι όσοι γίνονται επουράνιοι δι’ αυτού.»(Α’ Κορινθίους 15:47-48). Και πάλι: «Η απαρχή είναι ο Χριστός, έπειτα όσοι είναι του Χριστού.» (Α’ Κορινθίους 15:23).

Επειδή λοιπόν ο Χριστός έγινε τέλειος άνθρωπος κατά την ψυχή και το σώμα, όμοιος με μας σε όλα εκτός από την αμαρτία, μας μεταδίδει την Θεότητά του λόγω της πίστης μας σ’ αυτόν και μας καθιστά συγγενείς του κατά την φύση και την ουσία της Θεότητάς του. Πρόσεξε το νέο και παράδοξο μυστήριο: Ο Θεός Λόγος έλαβε από μας σάρκα, που δεν είχε εκ φύσεως και έγινε άνθρωπος, που δεν ήταν. Από τότε μεταδίδει στους πιστούς την Θεότητά του - την οποία κανείς από τους αγγέλους ή τους ανθρώπους δεν είχε αποκτήσει - και μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται θεοί κατά χάρη και θέση, που δεν ήταν. Έτσι χαρίζει σ’ αυτούς την εξουσία να γίνονται τέκνα Θεού (κατά Ιωάννην 1:12) γι’ αυτό και έγιναν και πάντοτε θα γίνονται και ποτέ δεν θα πάψουν να γίνονται. Άκουσε και τον θείο Παύλο που παρακινεί σ’αυτό: «Όπως φορέσαμε την εικόνα του γήινου, ας φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου.» (Α’ Κορινθίους 15:49).

Ο Θεός λοιπόν του παντός με την σωματική του παρουσία στην γη ήλθε για να αναπλάσει και να ανακαινίσει τον άνθρωπο και να ευλογήσει όλη την κτίση που επέσυρε επάνω της την κατάρα εξαιτίας του ανθρώπου. Και πρώτα ζωοποίησε την ψυχή που έλαβε και αφθαρτώντας την τήν θέωσε, ενώ το άχραντο σώμα του, αν και το θέωσε, όμως το κρατούσε ακόμη φθαρτό και υλικό. Γιατί το σώμα που τρώει και πίνει, κοπιάζει και ιδρώνει, δένεται και σέρνεται, υψώνεται στον σταυρό και καρφώνεται, είναι βέβαια φθαρτό και υλικό, αφού μάλιστα πέθανε και τοποθετήθηκε νεκρό στο μνημείο. Μετά δε την ανάστασή του συνανέστησε και το σώμα του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο, γι’ αυτό και δεν συνέτριψε τις σφραγίδες του μνήματος, εισερχόταν δε και εξερχόταν ελεύθερα μέσα από τις κλειστές πόρτες.

Αλλά γιατί μαζί με την ψυχή δεν έκανε αμέσως και το σώμα πνευματικό και άφθαρτο; επειδή και ο Αδάμ τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό ευθύς μεν με την παράβαση πέθανε κατά την ψυχή, ενώ κατά το σώμα ύστερα από πολλά χρόνια. Γι’ αυτό και ο Χριστός πρώτα ανέστησε και ζωοποίησε την ψυχή που τιμωρήθηκε με το επιτίμιο του θανάτου, έπειτα δε οικονόμησε να απολαύσει και το σώμα την αφθαρσία δια της αναστάσεως, αυτό που δια του θανάτου επέστρεφε στην γη κατά την αρχαία απόφαση. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά κατέβηκε στον άδη ελευθερώνοντας από τα δεσμά τις ψυχές των εκεί φυλακισμένων αγίων και τις κατέταξε σε τόπο αναπαύσεως και ανεσπέτρου φωτός. Τα σώματά τους όμως δεν τα ανέστησε, αλλά τα άφησε στους τάφους μέχρι την κοινή ανάσταση.

Το μυστήριο λοιπόν αυτό που συντελέστηκε για όλο τον κόσμο με την ένσαρκη οικονομία του Χριστού, τούτο το ίδιο γινόταν και σε κάθε άγιο και γίνεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα σε κάθε πιστό. Γιατί λαμβάνοντας το πνεύμα του Δεσπότη και Θεού μας συμμετέχουμε στην θεότητά του, τρώγοντας δε την πανάμωμο σάρκα του γινόμαστε αληθινά και εξ ολοκλήρου σύσσωμοι του Χριστού και συγγενείς του, καθώς και αυτός ο θείος Παύλος βεβαιώνει: «Είμαστε οστούν από τα οστά του και σάρκα από την σάρκα του» (Εφεσίους 5:30) και αλλού: «από τον πλούτο της θεότητός του όλοι εμείς λάβαμε αλλεπάλληλες δωρεές» (κατά Ιωάννην 1:16 και Κολασσαείς 2:9). Έτσι γινόμαστε κατά χάριν όμοιοι με τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη μας ανακαινισμένοι στην ψυχή, άφθαρτοι και αναστημένοι από νεκροί που ήμαστε. Τότε βλέπουμε αυτόν που καταδέχτηκε να γίνει όμοιός μας και βλεπόμαστε απ’ αυτόν, που μας αξίωσε να γίνουμε όμοιοί του, όπως κάποιος βλέπει από μακριά το πρόσωπο του φίλου του και διαλέγεται μ’ αυτόν και συνομιλεί και ακούει την φωνή του.

Κατά τον ίδιο τρόπο και οι απ’ αιώνος άγιοι και οι παλαιοί και οι τωρινοί πνευματικά βλέποντες δεν βλέπουν σχήμα ή είδος ή ομοίωμα, αλλά φως ασχημάτιστο, επειδή και αυτοί είναι φως εκ του φωτός, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος. Όμως αν και φτάνουν σ’ αυτή την κατάσταση, τα σώματά τους δεν γίνονται αμέσως άφθαρτα και πνευματικά, αλλά όπως ακριβώς το σίδερο που πυρακτώνεται στην φωτιά παίρνει την λαμπρότητά της, όταν όμως απομακρυνθεί απ’ αυτήν γίνεται πάλι ψυχρό και μαύρο, έτσι ακριβώς και τα σώματα των αγίων: Μετέχοντας και αυτά στο θείο πυρ, δηλαδή στην χάρη του Θεού, αγιάζονται, φλεγόμενα καθαρίζονται, γίνονται διαυγή και πολυτιμότερα από τα άλλα σώματα. Αλλά όταν η ψυχή βγει από το σώμα, αμέσως και αυτά παραδίδονται στην φθορά και διαλύονται σιγά-σιγά. Άλλα όμως διατηρούνται για πολλά χρόνια χωρίς να είναι ούτε εντελώς άφθαρτα ούτε πάλι τελείως φθαρτά, αλλά διασώζουν μέσα τους τα γνωρίσματα και της αφθαρσίας και της φθοράς, ώσπου να φτάσουν στην τέλεια αφθαρσία και να ανακαινιστούν την τελευταία και κοινή ανάσταση των νεκρών. Για ποιό λόγο; Διότι δεν έπρεπε να αναστηθούν και να αφθαρτωθούν τα ανθρώπινα σώματα, πριν από την ανακαίνιση των κτισμάτων, αλλά όπως ακριβώς πρώτα πλάστηκε η φύση άφθαρτη και έπειτα ο άνθρωπος, έτσι πάλι πρώτα η κτίση πρέπει να μεταποιηθεί από την φθορά στην αφθαρσία και μετά μαζί μ’ αυτήν ν’ αλλάξουν και να ανακαινιστούν τα φθαρτά σώματα των ανθρώπων, ώστε ο άνθρωπος πνευματικός πια και αθάνατος να κατοικήσει σε τόπο άφθαρτο, αιώνιο και πνευματικό. Και ότι αυτό είναι αλήθεια, άκουσε τον Απόστολο Πέτρο που το βεβαιώνει: «Θα έρθει η ημέρα του Κυρίου σαν κλέπτης την νύχτα και τότε οι ουρανοί θα διαλυθούν από την φωτιά και τα στοιχεία της φύσεως θα καούν και θα λυώσουν» (Β’ Πέτρου 3:10,12), όχι για να εξαφανιστούν, αλλά για να αναχωνευθούν και να αναστοιχειωθούν σε καλύτερη και αιώνια κατάσταση. Από που γίνεται φανερό αυτό; Από τα λόγια που προσθέτει στην συνέχεια ο Απόστολος: «Καινούριους ουρανούς και καινούρια γη προσδοκούμε κατά την επαγγελία σου» (Β’ Πέτρου 3:13). Τίνος την επαγγελία; Ασφαλώς του Χριστού πού είπε: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν» (κατά Ματθαίον 24:35). Παρέλευση του ουρανού εννοεί την αλλαγή του, γι’ αυτό λέει ότι αν και ο ουρανός θα αλλάξει, όμως οι δικοί του λόγοι θα μένουν αναλλοίωτοι και σταθεροί. Αυτό προανήγγειλε και ο προφήτης Δαυίδ: «Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις και θα αλλάξουν, εσύ όμως θα παραμείνεις ο ίδιος και τα έτη της ζωής σου δεν θα εκλείψουν» (Ψαλμοί, 101:27-28). Τι θα μπορούσε να γίνει σαφέστερο από αυτά τα λόγια;

Κεφάλαιο ι': Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

Ο Υιός του Θεού και Θεός, αφού εισήλθε στα σπλάχνα της Παναγίας Παρθένου και έλαβε σάρκα απ’ αυτήν, γεννήθηκε, όπως είπαμε, τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός ασυγχύτως. Τι σημαντικότερο έγινε ποτέ για μας; Όλοι μας πιστεύουμε σ’ αυτόν τον Υιό του Θεού και Υιό της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας και γι’ αυτό δεχόμαστε τον περί αυτού λόγο με εμπιστοσύνη. Αν τον ομολογούμε λοιπόν και μετανοούμε από τα βάθη της ψυχής μας για τις προηγούμενες αμαρτίες μας, τότε ο λόγος της ευσεβείας, τον οποίο δεχόμαστε, γεννιέται μέσα μας σαν σπόρος, όπως ακριβώς ο Λόγος του Πατρός εισήλθε στην γαστέρα της Παρθένου. Θαύμασε το μέγα τούτο και εκπληκτικό μυστήριο και δέξου το με κάθε πληροφορία και πίστη.

Συλλαμβάνουμε λοιπόν αυτόν τον Λόγο όχι σωματικά, όπως τον συνέλαβε η Παρθένος και Θεοτόκος, αλλά πνευματικά μεν πραγματικά όμως. Και έχουμε μέσα στις καρδιές μας αυτόν που τον ίδιο που συνέλαβε και η Αγνή Παρθένος, όπως λέει ο θείος Παύλος: «Ο Θεός που είπε να λάμψει φως μέσα στις καρδιές μας προς φωτισμόν της γνώσεως του Υιού του» (Β’ Κορινθίους 4:6), σαν να λέει: Αυτός όλος γεννήθηκε αληθινά μέσα μας. Και ότι είναι έτσι το φανερώνει με όσα παραθέτει στην συνέχεια: «Έχουμε δε τον θησαυρόν αυτόν μέσα σε πήλινα σκεύη» (Β’ Κορινθίους 4:6), ονομάζοντας θησαυρό το Άγιο Πνεύμα. Και σε άλλο σημείο ονομάζει το Πνεύμα Κύριο: «Γιατί το Πνεύμα» λέει «είναι ο Κύριος» (Β’ Κορινθίους 4:6), ώστε όπου ακούς Υιόν Θεού να εννοείς μαζί και το Πνεύμα και αν πάλι ακούσεις για το Άγιο Πνεύμα να εννοείς μαζί με αυτό και τον Πατέρα, επειδή και γι’ αυτόν λέει: «Πνεύμα ο Θεός» (κατά Ιωάννη 4:24), διδάσκοντάς σε παντού το αχώριστο και ομοούσιο της Αγίας Τριάδος, ότι δηλαδή όπου είναι ο Υιός εκεί είναι και ο Πατήρ, και όπου ο Πατήρ εκεί και το Πνεύμα, και όπου το Άγιο Πνεύμα εκεί όλη η τρισυπόστατη Θεότητα, ο ένας Θεός και Πατήρ μαζί με τον Υιό και το Πνεύμα τους ομοουσίους, «αυτός που είναι ευλογητός στους αιώνες, αμήν» (Ρωμαίους 1:25).

Έτσι όταν πιστεύσουμε ολόψυχα και μετανοήσουμε θερμά θα συλλάβουμε όπως ειπώθηκε τον Λόγο του Θεού στις καρδιές μας, καθώς τον συνέλαβεν η Παρθένος, προσφέροντας του κι εμείς τις ψυχές μας παρθενικές και αγνές. Και όπως εκείνη δεν την κατέφλεξε το πυρ της θεότητας, επειδή ήταν αγνή και υπεράμωμη, έτσι ούτε και εμάς μας κατακαίει, όταν του προεφέρουμε τις καρδιές μας αγνές και καθαρές, αλλά γίνεται εντός μας δροσιά από τον ουρανό και πηγή ύδατος και ρείθρον αθάνατης ζωής. Ότι δεχόμαστε και εμείς παρόμοια το άστεκτον πυρ της θεότητας, άκουσε τον Κύριο που το λέει: «Πυρ ήλθα να βάλω στην γη» (κατά Λουκάν 12:49). Τι άλλο εννοεί, παρά το ομοούσιο προς την θεότητά του Πνεύμα, με το οποίο συνεισέρχεται και συνθεωρείται μέσα μας και ο ίδιος ο Υιός μαζί με τον Πατέρα;

Επειδή ο Λόγος του Θεού μια φορά σαρκώθηκε από την Παρθένο και γεννήθηκε από αυτήν σωματικά, ανέκφραστα και υπέρ λόγον και δεν είναι δυνατόν να σαρκωθεί πάλι ή να γεννηθεί σωματικά από τον καθένα από μας, τι προνοεί; Μας μεταδίδει για τροφή εκείνη την άχραντη σάρκα που προσέλαβε από την πανάχραντη Θεοτόκο, κατά την σωματική του γέννηση. Αν την μεταλαμβάνουμε άξια, έχουμε μέσα μας όλον τον σαρκωθέντα Θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό, αυτόν τον Υιό του Θεού και Υιό της Παρθένου τον καθήμενο στα δεξιά του Θεού, ο οποίος λέει: «εκείνος που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου και εγώ μέσα του» (κατά Ιωάννη 6:56), χωρίς όμως να προέρχεται ή να γεννιέται σωματικά από εμάς, αλλά ούτε και να μας αποχωρίζεται ποτέ. Διότι εμείς δεν τον αισθανόμαστε σαν σάρκα, αν και βρίσκεται μέσα μας όπως ακριβώς ένα βρέφος, αλλά υπάρχει ασωμάτως σε σώμα, αναμιγνυόμενος ανέκφραστα με την φύση μας και την ουσία μας και θεοποιώντας μας, επειδή γίναμε σύσσωμοι και μ’ αυτόν δηλαδή σάρκα από την σάρκα του και οστούν από τα οστά του. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και φρικτότερο μυστήριο της ανέκφραστης οικονομίας και συγκαταβάσεως του, που δίσταζα να το γράψω και έτρεμα να το επιχειρήσω.

Ο Θεός όμως πάντοτε θέλει να αποκαλύπτεται και να φανερώνεται η αγάπη του σ’ εμάς, ώστε και εμείς κάποτε κατανοώντας την μεγάλη του αγαθότητα και αισθανόμενοι ντροπή να προθυμοποιηθούμε να τον αγαπήσουμε. Γι’ αυτό και εγώ παρακινήθηκα από το Άγιο Πνεύμα που φωτίζει τις καρδιές μας και σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια γραπτώς, όχι για να σας αποδείξω ότι ο άνθρωπος είναι όμοιος μ’ αυτήν που γέννησε τον Κύριο – μη γένοιτο – αυτό είναι αδύνατο. Διότι άλλη είναι η ένσαρκη και άφραστη γέννηση του Θεού Λόγου από την Παρθένο και άλλη που συντελείται σε μας πνευματικώς. Εκείνη γεννώντας ένσαρκο τον Υιό και Λόγο του Θεού απεργάστηκε στην γη το μυστήριο της αναπλάσεως του ανθρωπίνου γένους μας και την σωτηρία όλου του κόσμου, που είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και Θεός, αυτός που ένωσε στον εαυτό του τα διεστώτα και εξάλειψε την αμαρτία του κόσμου. Ενώ αυτή (που συντελείται σε μας) γεννώντας εν Αγίω Πνεύματι τον Λόγο της γνώσεως του Θεού, απεργάζεται ακατάπαυστα στις καρδιές μας το μυστήριο της ανακαινίσεως των ανθρώπινων ψυχών και την κοινωνία και ένωση με τον Θεό Λόγο, αυτήν υπαινίσσεται και το θείο λόγιο: «Δι’ αυτού συλλάβαμε και εγεννήσαμε με πόνο το πνεύμα της σωτηρίας, το οποίο κυοφορήσαμε πάνω στην γή» (Ησαϊας 26:18).

Λοιπόν δεν σας φανέρωσα αυτά τα μυστήρια για να αποδείξω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γεννήσει τον Χριστό κατά τον ίδιο τρόπο που τον γέννησε η Παναγία, αλλά για να φανερωθεί η υπεράπειρη και γνήσια αγάπη του σ’ εμάς και ότι αν το θέλουμε όλοι μπορούμε να γίνουμε μητέρα και αδελφοί του κατά τον προαναφερόμενο τρόπο, καθώς και ο ίδιος το διακηρύττει: «Μητέρα μου και αδελφοί μου είναι αυτοί που ακούνε τον λόγο του Θεού και τον εκτελούν» (κατά Λουκάν 8:21). Έτσι θα γίνουμε ίσοι με τους μαθητές και αποστόλους του, όχι κατά την αξία, ούτε κατά τις περιοδίες και τους κόπους που υπέφεραν, αλλά κατά την χάρη του Θεού και την δωρεά την οποία εξέχεε σ’ όλους που τον πίστευαν και τον ακολουθούσαν, χωρίς να στραφούν ποτέ πίσω.

Είδες πως όλους εκείνους που ακούνε και πράττουν τον λόγο του τους ανύψωσε στην αξία της μητέρας του και τους αποκαλεί αδελφούς και συγγενείς του; Όμως μόνο εκείνη υπήρξε η κυρίως μητέρα του, επειδή όπως ανέφερα τον γέννησε ανερμηνεύτως και χωρίς άνδρα, ενώ όλοι οι άγιοι τον συλλαμβάνουν και τον κατέχουν κατά χάριν και δωρεάν. Και από μεν την άμωμη μητέρα του δανείστηκε την παναμώμητη σάρκα του και σε αντάλλαγμα της δώρισε την θεότητα – ω τι παράξενη και ασυνήθιστη συναλλαγή – ενώ από τους αγίους δεν παίρνει σάρκα, αλλά αντίθετα αυτός τους μεταδίδει την θεωμένη σάρκα του. Ας εξετάσουμε λοιπόν το βάθος αυτού του μυστηρίου.

Η χάρη του Πνεύματος στον Χριστό, δηλαδή το πυρ της θεότητος, προέρχεται από την θεία του φύση και ουσία. Όμως το σώμα του δεν έχει την ίδια προέλευση, αλλά προέρχεται από την πάναγνη και αγία σάρκα της Θεοτόκου, την οποία προσέλαβε κατά το ιερό λόγιο: «ο Λόγος έγινε σάρκα» (κατά Ιωάννην 1:14). Έκτοτε ο Υιός του Θεού και της αχράντου Παρθένου μεταδίδει στους αγίους, από μεν την φύση και την ουσία του συναίδιου Πατρός του την χάρη του Πνεύματος, δηλαδή την θεότητα, καθώς και μέσω του προφήτη λέγει: «Θα συμβεί τούτο κατά τις έσχατες ημέρες, θα εκχύσω από το Πνεύμα μου σε κάθε άνθρωπο» (Ιωήλ 3:1), εννοώντας κάθε πιστό, από δε την φύση και ουσία εκείνης που κυρίως και αληθώς τον γέννησε την σάρκα, την οποία έλαβε από αυτή.

Και όπως από την πληρότητά του λάβαμε όλοι εμείς, έτσι ακριβώς μεταλαμβάνουμε από την άμωμη σάρκα της Παναγίας μητέρας του, την οποία και εκείνος προσέλαβε και όπως έγινε υιός και Θεός της ο Χριστός και Θεός μας γενόμενος και αδελφός μας, έτσι ακριβώς και εμείς – ω τι ανέκφραστη φιλανθρωπία – γινόμαστε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του Χριστού, επειδή χάρη στον υπεράμωμο και υπεράγνωστο γάμο που τελέστηκε μ’ αυτήν και σ’ αυτήν γεννήθηκε ο Υιός του Θεού και απ’ αυτόν πάλι όλοι οι άγιοι. Πράγματι, όπως από την συνουσία και την σπορά του Αδάμ πρώτη η Εύα γέννησε και από εκείνη και μέσω εκείνης γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι, έτσι και η Θεοτόκος, αφού δέχτηκε αντί σποράς τον Λόγο του Θεού συνέλαβε και γέννησε μόνο τον προ αιώνων μονογενή του Πατρός και μετέπειτα σαρκωθέντα δικό της μονογενή. Και μολονότι η ίδια έπαψε να συλλαμβάνει και να γεννά, ο Υιός της γέννησε και γεννά καθημερινά όσους πιστεύουν σ’αυτόν και τηρούν τις άγιες εντολές του. Ασφαλώς έπρεπε η πνευματική μας αναγέννηση και ανάπλαση να γίνει δια του αντρός, δηλαδή του δευτέρου Αδάμ και Θεού, επειδή η γέννησή μας στην φθορά έγινε δια της γυναικός Εύας.

Και πρόσεχε την ακρίβεια του λόγου: ανδρός θνητού και φθαρτού η σπορά φθαρτούς υιούς και θνητούς δια γυναικός γέννησε και γεννά, αθανάτου και αφθάρτου Θεού ο αθάνατος και άφθαρτος Λόγος αθάνατα και άφθαρτα τέκνα γέννησε και διαρκώς γεννά, αφού πρώτα αυτός γενννήθηκε από την Παρθένο εν αγίω Πνεύματι βεβαίως.

Γι’ αυτό λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα και κυρία και μητέρα όλων των αγίων η μητέρα του Θεού, ενώ όλοι οι άγιοι είναι και δούλοι της αφού είναι μητέρα του Θεού και παιδιά της αφού μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της. Πιστός ο λόγος: η σάρκα του Υιού της είναι σάρκα της Θεοτόκου. Μεταλαμβάνοντας και εμείς απ’ αυτήν την θεωμένη σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε ζωήν αιώνια, εκτός αν αναξίως και εις κατάκριμα μεταλαμβάνουμε.

Πράγματι όλοι οι άγιοι είναι συγγενείς προς την Παναγία μητέρα του Θεού κατά τρεις τρόπους: Πρώτον επειδή προέρχονται από τον ίδιο πηλό μ’ αυτήν και την ίδια πνοή, δηλαδή την ψυχή. Δεύτερον επειδή έχουν κοινωνία και μετουσία με αυτήν δια της προσλήψεως της σαρκός της από τον Χριστό. Και τρίτον επειδή, λόγω της εν Πνεύματι αγιωσύνης που ενυπάρχει σε αυτούς, καθένας συλλαμβάνει εντός του και κατέχει τον Θεό των όλων, όπως ακριβώς και εκείνη τον είχε εντός της. Διότι αν και τον γέννησε σωματικώς, όμως πάντοτε τον είχε όλον και πνευματικώς μέσα της και εξακολουθεί να τον έχει και τώρα και πάντοτε αχώριστον από αυτήν.

Σ’ αυτόν πρέπει η δόξα και το κράτος στους αιώνες.Αμήν.

Η Μασωνία χτυπά Χριστουγεννιάτικα την καρδιά της Ορθοδοξίας

   

Του Αρχιμ. Νεκτάριου Μουλατσιώτη, 16.18
Την αγανάκτηση τον προβληματισμό και την οργή ολοκλήρου της Εκκλησίας έχει προκαλέσει η ΑΔΙΚΗ απόφαση του Συμβουλίου Εφετών για την προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ.
Θεωρούμε ότι η Μασωνία και όλες οι σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, τον κλήρο και τον λαό του Θεού, κάθε παρόμοια εποχή Χριστουγέννων ή εορτής του Πάσχα επιφέρουν χτυπήματα στο σώμα της Εκκλησίας.
Το αυτό έπραξαν και εφέτος, Χριστούγεννα του 2011.
Η Μασωνία και οι εχθροί του χριστιανισμού δείχνουν τα δόντια τους προς την Ορθοδοξία και τον Χριστό, χτύπησαν ανήμερα Χριστουγέννων την καρδιά των πιστών, την καρδιά της Ορθοδοξίας.
Τα λαμόγια της πολιτικής που διέλυσαν το κράτος μας, κυκλοφορούν ελεύθερα σήμερα και οι σκοτεινές δυνάμεις θέλουν επειγόντως τον Ηγούμενο της μεγαλυτέρας Μονής της Ελλάδος στη φυλακή.
Ξεκινούν οι σκοτεινές δυνάμεις άσχημο πόλεμο!
Οι αγιορείτες πατέρες ας αντιδράσουν ΤΩΡΑ ομόφωνα, διότι δεν θα αργήσει να έρθει η σειρά τους και οι εχθροί της πίστεώς μας ξέρουν και έχουν όλα τα μέσα και τον τρόπο τους για να χτυπήσουν την πίστη μας.
Ακούγεται πως το Υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζει τεράστιο οικονομικό έλεγχο των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, για όλα τα κοινοτικά κονδύλια που έχουν παραλάβει, ερευνώντας ταυτόχρονα το που και πως διετέθησαν.
Άραγε οι πολιτικοί δεν βλέπουν την αναστήλωση όλων των Μονών του Αγίου Όρους; Γιατί κάνουν τους τυφλούς; Πιστεύουμε ακράδαντα ότι σκοπό έχουν ή να φυλακίσουν τους Ηγουμένους ή να τους εκβιάσουν, δημιουργώντας και γι’ αυτούς τεχνητά σκάνδαλα, αρχίζοντας μετά τον έντεχνο εκβιασμό των Ιερών Μονών λέγοντάς τους:
«Αν δεν θέλετε να μπείτε στη φυλακή – έστω κι αν είναι αθώοι σαν τον Γέροντα Εφραίμ – επιτρέψτε την είσοδο των γυναικών στο Άγιον Όρος την οποία έχει εγκρίνει και η Ευρωβουλή με μεγάλη πλειοψηφία ή μπαίνετε φυλακή για βλάβη δήθεν του δημοσίου συμφέροντος».
Οι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους και όλοι οι πατέρες, να σταθούν δυναμικά δίπλα στον Ηγούμενο και Γέροντα Εφραίμ.
Να δημιουργήσουν ανθρώπινη ασπίδα προστασίας.
Οι Μητροπολίτες με τηλεγραφήματα να καταδικάσουν την άδικη απόφαση του Συμβουλίου Εφετών και να μιλήσουν στο λαό του Θεού, για όσα γίνονται εις βάρος της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας από τις σκοτεινές δυνάμεις, ζητώντας να πάψει αμέσως κάθε δίωξη κατά του Ηγουμένου Εφραίμ.
Σε λίγο οι εχθροί της πίστεώς μας δεν θα υπολογίζουν ούτε τους Επισκόπους, ούτε την Ιερά Σύνοδο, ούτε κανέναν.
Η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου να κλείσει τώρα τις πόρτες της Μονής και οι πατέρες να μην αφήσουν τον Εισαγγελέα και τις αστυνομικές δυνάμεις να εισέλθουν εντός του ιερού χώρου.
Να σηκωθούν τώρα μαύρες σημαίες και να δηλώσουν οι μοναχοί, ότι μόνο πάνω από τα πτώματά τους θα πάρουν τον Γέροντά τους για τη φυλακή.
Επίσης το Άγιον Όρος προστατεύεται διεθνώς και από άλλα Ορθόδοξα Κράτη, να ζητηθεί τώρα η προστασία της Ρωσίας, διότι η Μονή ουσιαστικά διώκεται από το καταρρέον πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπαθεί ενόψει εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων και εθνικών, να αλλάξει τη θεματολογία στα Μ.Μ.Ε μήπως και σωθεί.
Ας γίνει πανορθόδοξος συναγερμός!
Η Εκκλησία βρίσκεται ενώπιον μεγάλου διωγμού που ξεκινά από το Άγιον Όρος και θα καταλήξει και στην μικρότερη Ενορία μας.
Ξεσηκωμός για την πίστη, την Ορθόδοξη και την Αγία Εκκλησία μας ΤΩΡΑ.

Τὸ ἄτυφον τοῦ Κυρίου (Ματθ.12,15—21)

Γιαννακόπουλος Ἰωήλ (Ἀρχιμανδρίτης)

Εἴδομεν προηγουμένως, ὅτι οἱ Φαρισαῖοι καὶ Ἡρωδιανοί ἀπεφάσισαν νὰ φονεύσωσι τὸν Χριστόν. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως «γνοὺς» ἀντιληφθείς τοῦτο καὶ δίδων τόπον εἰς τὴν ὀργήν «ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν» τῆς Γαλιλαίας ἤτοι εἰς τὴν λίμνην Γεννησαρέτ. Ἐκεῖ «ἦλθον πρὸς Αὐτὸν ἀκούσαντες ὃσα ἐποίει πλὴθος πολύ ἀπὸ Ἰουδαίας ἀπὸ Ἱεροσολύμων ἀπό της Ἰδουμαίας καὶ πέραν τοῦ Ἰορδάνου καὶ oἱ περὶ Τύρον καὶ Σιδῶνα ἦλθον ἀκοῦσαι Αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν». Ἡ Ἰδουμαία εἶναι χώρα τῆς Παλαιστίνης νοτίως τῆς Ἰουδαίας κειμένη. Ἡ Περαία εἶναι ἡ πὲραν τοῦ Ἰορδάνου χώρα κειμένη ἀνατολικῶς τοῦ Ἰορδάνου. Τύρος καὶ Σιδὼν εἶναι πόλεις τῆς Φοινίκης.

Λόγῳ τῆς μεγάλης συρροῆς τοῦ κόσμου ὁ Χριστὸς «ἵνα μὴ θλίβωσιν Αὐτόν, εἶπεν, ἕνα πλοιάριον πρασκαρτερῇ αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον». Ὁ Κύριος δηλαδὴ εἰσήρχετο εἰς τὸ πλοιάριον, ὅταν ἤθελε νὰ ἀποφύγῃ τὸν συνωστισμόν τοῦ ὄχλου. Ἐκεῖ ἦτο τόση ἡ συρροὴ τοῦ κόσμου καί τῶν ἀσθενῶν, ὥστε «πολλοὺς ἀσθενεῖς ἐθεράπευσεν». Ἄλλοι δὲ ἐδείκνυον τόσον θορυβώδη συναγερμόν «ὥστε ἐπιπίπτειν Αὐτῶ, ἵνα Αὐτοῦ ἅψωνται, ὅσοι εἶχον μάστιγας». Ὅσοι δηλαδὴ εἶχον βασανιστικάς νόσους ἔπιπτον μὲ πίστιν πρὸς Αὐτόν, ἵνα ἀγγίσωσι μόνον Αὐτὸν καὶ θεραπευθῶσιν. Ἀλλὰ καὶ τὰ «πνεύματα τὰ ἀκάθαρτα» τὰ δαιμόνια δηλαδὴ «ὅταν Αὐτόν ἐθεώρουν» τρέμοντα «προσέπιπτον Αὐτω» οὐχὶ ἵνα ζητήσωσιν ἔλεος, ἀλλὰ ἵνα φύγωσι τὴν ὄργήν του. Πρὸς τοῦτο «ἒκραξον λέγοντα, ὅτι σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ». Τὰ δαιμόνια ὁμιλοῦν διὰ τῆς γλώσσης τῶν δαιμονιζομένων ὁμολογοῦντα τὸν Χριστόν. Ὁ Κύριος ὅμως, ἵνα μὴ ἀνάψῃ τὸν φθόνον τῶν Φαρισαίων καί σταυρωθῇ πρὶν τελειώσῃ τὸ ἔργον του «πολλὰ ἐπετίμα αὐτοῖς, ἵνα μὴ φανερόν αὐτὸν ποιήσωσιν». Ἐπέπληττεν ὁ Κύριος τὰ δαιμόνια αὐτὰ καὶ ἔδιδε τόπον εἰς τὴν ὄργην καὶ τὸν φθόνον τῶν Φαρισαίων. Ἐκ τῆς διαγωγῆς ταύτης τοῦ Κυρίου ὁ Ματθαῖος τονίζει τὸ φιλάνθρωπον καὶ ἄτυφον ἤτοι τὸ ταπεινὸν αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον προφητεύει ὁ προφήτης Ἡσαΐας 42,1 ὡς ἑξῆς:

«Ἰδού ὁ παῖς μου, ὅν ἡρέτισα, ὁ ἀγαπητὸς μου, εἰς ὅν ηὐδόκησεν ἡ ψυχὴ μου». «Παῖς ὅν ἡρέτισε» τὸ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἐξέλεξεν ὁ Θεός, εἶναι ὁ Χριστός. Οὗτος ὀνομάζεται «ἀγαπητὸς» εἰς ὁν ηὐδόκησεν ἡ ψυχὴ τοῦ Θεοῦ, διότι εἶναι ὁ ἐκλεκτὸς Μεσσίας, εἰς τὸν ὁποῖον ἀναπαύεται ὁ Θεός. Εἰς Αὐτόν, λέγει ὁ Θεός, «θήσω τὸ Πνεῦμα μου». Ὑπόσχεται ὁ Θεός, ὃτι θὰ γεμὶσῃ Αὐτὸν κατὰ τὸ ἀνθρώπινον ἀπὸ Ἅγιον Πνεΰμα καί κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἀπαγγελεῖ». «Κρίσις» ὀνομάζεται τὸ Εὐαγγέλιον, διότι τοῦτο θὰ κρίνῃ τὸν κόσμον. Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο ὁ Χριστός θὰ κηρύξῃ διὰ τῶν Ἀποστόλων εἰς ὅλα τὰ ἔθνη. Κατωτέρω ἐκτίθεται ὁ πρᾶος χαρακτήρ του ὡς ἑξῆς: «Οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει». Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ φιλονικῇ, οὐδὲ θὰ φωνασκῇ. Ἀλλα θὰ δίδῃ τόπον εἰς τὴν ὀργήν, ὃταν τοῦτο εἶναι συμφέρον, ὃπως εἰς τὴν παροῦσαν περίστασιν. Τονίζων ὁ προφήτης ὅτι ὁ Χριστός δὲν θὰ εἶναι οὐδὲ δημαγωγὸς τὶς ἀγωνιζόμενος διὰ δόλου ἤ βίας λέγει: «Οὐδὲ ἀκούσει τὶς ἐν ταῖς πλατείαις τὴν φωνὴν Αὐτοῦ» ὅπως ἔκαμον οἱ ἐπιδεικτικοὶ Φαρισαῖοι!

Ἡ διαγωγὴ τοῦ Χριστοῦ ἔναντι ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔχουσιν ἐλαχίστην πνευματικὴν ζωὴν θὰ εἶναι ἐνισχυντική μέχρι ἀποπερατώσεως τοῦ πνευματικοῦ των καταρτισμοῦ. Τοῦτο λέγει διὰ ὡραιοτάτων εἰκόνων τῶν ἑξῆς. «Κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει». Καλάμι, τὸ ὁποῖον εἶναι τσακισμένον, δὲν θὰ τὸ θρυμματίσῃ καὶ φυτίλιον, τὸ ὁποῖον καπνίζει δὲν θὰ τὸ ἀφίσῃ νὰ σβύσῃ. Ὄχι μόνον δὲν θὰ κρημνίσῃ τὰ ἑτοιμόρροπα ἄλλα θὰ ἀνορθώσῃ αὐτά, «ἒως ἄν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν» μέχρις ὅτου φέρει «τὴν κρίσιν» τὸ Εὐαγγέλιον εἰς αὐτοὺς «εἰς νῖκος» νικητήν.
Ἀποτέλεσμα τῆς διαγωγῆς ταύτης τοῦ Κυρίου εἶναι, ὃτι «ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν». Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι ἡ ἐλπίς τῶν ἀνθρώπων!

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον τονίζεται ἐδῶ, εἶναι ἡ εὐεργετικὴ πραότης τοῦ Κυρίου.


Θέμα: Πραότης - Εὐεργεσία

Α'. Ἡ διαγωγὴ τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος διήρχετο τὴν ζωὴν του εὐεργετῶν καὶ θεραπεύων μετὰ πραότητος. Ἡ διπλή αὕτη συμπεριφορὰ τοῦ Κυρίου φαίνεται καὶ εἰς τὴν προηγουμένην ἀναπτυχθεῖσαν περικοπήν. Καὶ συγκεκριμένως : Ὁ Κύριος ἀφοῦ ἐθεράπευσε τὴν παράλυτον δεξιὰν τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου ἐν τῇ Συναγωγῇ καὶ ἀνέπτυξε τὸ νόημα τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου εἰς τοὺς ἐπιβούλους του Φαρισαίους, ἀπομακρύνεται αὐτῶν, διότι γνωρίζει, ὅτι ἡ ἀπουσία τοῦ φθονουμένου ἡμερεύει κατὰ τινὰ βαθμὸν τὸν φθόνον τοῦ φθονεροῦ. Πόση εὐεργεσία καὶ πραότης τοῦ Κυρίου!

Ἔρχεται ὁ Κύριος εἰς ἀπομονωμένον μέρος, ἵνα ἀναπαυθῇ. Ἐκεῖ συρρέει τόσος κόσμος, ὡς εἴδομεν, ὥστε ἔπιπτον ἐπάνω του καὶ ἠναγκάσθη νὰ διατάξῃ, ὅπως εὑρίσκεται ἐκεῖ πλησίον πλοιάριον, ἵνα ἐκεῖθεν διευκολύνεται εἰς τὴν ὁμιλίαν του πρὸς τὸν κατὰ μῆκος τῆς παραλίας ὑπάρχοντα λαόν. Ἐκεῖ θεραπεύει σώματα καὶ ψυχάς χωρὶς νὰ νευριάσῃ ἀπὸ τὸν πολὺν λαόν, ὁ ὁποῖος συνωστίζετο γύρω του καὶ ἐπάνω του. Πόση εὐεργεσία καὶ πραότης Του!

Ἡ εὐεργεσία καὶ ἡ πραότης τοῦ Κυρίου δὲν φαίνονται μόνον ἀπὸ τὴν διαγωγὴν του ἔναντι τῶν Φαρισαίων καὶ τοῦ λαοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Φαίνονται καὶ ἐκ τῆς διαγωγῆς του πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ὁποίαν προφητεύει ὁ Ἡσαΐας. Ἡ ὑπό της ἁμαρτίας συντετριμμένη ἀνθρωπίνη φύσις ἰδίως δὲ ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ παρομοιάζεται ὑπὸ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου, ὡς εἴδομεν, πρὸς καλάμι τσακισμένον καὶ λινάρι ἀναμμένον καὶ μισοσβυμένον.

Δὲν ὑπάρχει ἐπιτυχεστέρα εἰκών τῆς ἀθλιότητος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Τὸ καλάμι εἶναι τὸ ἀσθενέστερον τῶν δένδρων καὶ ὁ λῖνος, τὸ λινάρι, τὸ πλέον βασανισμένον διὰ τοῦ μαγγάνου χόρτον τῆς γῆς κατὰ τὴν ἐποχήν ἐκείνην. Τσακισμένον λοιπὸν καλάμι καὶ καιόμενον λινάρι εἶναι τὰ ἀσθενέστερα τῶν πραγμάτων τῆς γῆς. Τοιοῦτος ἦτο καὶ ὁ ἄνθρωπος πρὸ Χριστοῦ καὶ ἄνευ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος ὃμως συντρίψας τὸν ἑαυτὸν του ἐπί τοῦ σταυροῦ ἀνώρθωσε τὰ ψυχικά μας συντρίμμια καὶ ἤναψε τὴν ἀνθρώπινην καρδίαν, ἡ ὁποία ὡς στυππεῖον μισοκαμμένον καὶ καπνίζον ἦτο ἑτοίμη νά σβύσῃ. Ἤναψε δὲ αὐτὴν τόσον πολύ, ὥστε οὐδεμία βάσανος οὐδεὶς ἄνεμος πειρασμοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν σβύσῃ. Πόσον μεγάλη εἶναι ἡ εὐεργεσία αὕτη τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν ! Ἂν μάλιστα ἀναλογισθῶμεν εἰς ποῖον ὕψος ἀνεβίβασε τὴν καλαμίνην καὶ τσακισμένην ἀνθρωπίνην φύσιν, ὥστε νὰ εἴμεθα θεοὶ κατὰ χάριν καὶ συγκληρονόμοι Χριστοῦ, ἡ εὐεργεσία αὕτη εἶναι ἄφατος!

Ἵνα ἀντιληφθῶμεν τὴν πραότητα, μετὰ τῆς ὁποίας προσφέρει τὴν θυσίαν ταύτην ὁ Κύριος, ἂς σκεφθῶμεν, ὅτι ὁδηγούμενος εἰς τὸν σταυρὸν πορεύεται ὡς πρόβατον εἰς τὸ σφαγεῖον ὅτε «οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ οὐκ ἀποστρέφει τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων».

Ἡ πραότης του φαίνεται καὶ ἐκ τῆς σημερινῆς φωνῆς του εἰς τὰς ψυχάς μας. Εἶναι εὐκρινής, σιγανή, εἶναι ψίθυρος. Δία νὰ τὴν ἀκούσωμεν πρέπει νὰ εἴπωμεν «λάλει Κύριε καὶ ὁ δοῦλος σου ἀκούει». Διά δὲ τοὺς ἀπίστους ἡ φωνὴ αὕτη εἶναι τόσον πραεῖα, ὥστε δὲν ἀκούεται. Δὲν ἀκούεται δὲ ὑπ’ αὐτῶν μέχρι βαθμοῦ, ὥστε νὰ ἀπιστοῦν εἰς τὴν ὕπαρξιν ταύτης. Ἡ φωνὴ αὕτη εἶναι τόσον πραεῖα, ὥστε θυσιάζει τὴν ὕπαρξίν της εἰς τὴν πραότητα της! Ποῖον βάθος πραότητος !


Β) Ἡ ἰδικὴ μας εὐεργεσία καὶ πραότης. Πρέπει καὶ ἡ ἰδικὴ μας εὐεργεσία νὰ εἶναι πραεῖα. Καὶ συγκεκριμένως: Ἔκαμες καλὸν εἰς ἕνα ἄνθρωπον. Πρέπει νὰ ἐφαρμώσῃς εἰς τὴν εὐεργεσίαν σου καὶ τὴν πραότητά σου ὡς ἑξῆς: Ἔκαμες τὸ καλόν; Φύγε. Μὴ περιμένεις πομπἀς καὶ ἐπιδείξεις, διότι εἰς αὐτάς δὲν ὑπάρχει πραότης, ταπείνωσις. Σὲ φθονοῦν, διότι ἔκαμες καλόν; Μὴ καπριτσώνεσαι εἰς τοὺς φθονερούς, διότι τοῦτο δὲν λέγεται πραότης. Φύγε ὅσον σοῦ εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὸν φθονερόν, ἵνα διὰ τῆς πραότητος τῆς φυγῆς σου φανῇς εὐεργέτης καὶ εἰς αὐτόν. Δὲν σοῦ ἀνεγνώρισεν ὁ εὐεργετηθείς τὴν εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπὸ σέ; Μὴ θυμώνῃς. Φάνου πρᾶος, διότι ἂν εὐεργεσία καὶ πραότης εἶναι ἀρίστη συζυγία ἀρετῶν, ἀχαριστία ὅμως τοῦ εὐεργετηθέντος καὶ πραότης τοῦ εὐεργετήσαντος εἶναι θεία συζυγία. Μὴ χάνῃς τὴν πραότητά σου, ὅταν δὲν ἀναγνωρισθῇ ἡ καλωσύνη σου, λέγων ἔκαμα τὸ καλὸν καὶ εὑρῆκα τὸ μπελᾶ μου. Μάλιστα! Τότε τὸ καλὸν φθάνει εἰς τὴν ὕψιστην τελειότητα, ὅταν ἐδῶ ὁ ἐνεργήσας τὸ καλὸν εὕρῃ τὸ μπελᾶ του, διότι τὸ καλὸν στεφανώνεται μόνον μὲ τὴν ἀχαριστίαν καὶ τότε θὰ ἀμειφθῇ ἀπὸ τὸν Θεόν.

Ἐὰν ἐπιβάλλεται ἡ πραότης μας εἰς τοιαῦτα ὕψη νὰ ἀνέρχεται μετὰ τῆς εὐεργεσίας, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ συνδυάζεται εἰς τὰς δυσκόλους περιστάσεις τῆς ζωῆς μας. Καὶ συγκεκριμένως: Πραότητα ἔχεις, ὅταν ὑπομένῃς τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους ἔχεις πλησίον σου καὶ ὄχι ὅταν κὰμνῃς τὸν μεγαλόκαρδον εἰς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι μακράν σου. Πραότητα ἔχεις, ὅταν ὑπομένῃς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σὲ ἠδίκησαν καὶ ὄχι ὅταν φέρεσαι μαλακὸς εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι σὲ προσκαλοῦν εἰς γεύματα. Πραότητα ἔχεις, ὅταν νικήσῃς τοὺς ἄλλους μὲ τὴν καλωσύνην σου καὶ ὄχι ἐπαναστατῶν καὶ νικῶν αὐτοὺς κατόπιν φέρεσαι πράῳς πρὸς αὐτούς. Πραότης δὲν σημαίνει νὰ θυμώνῃς εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ κατόπιν νὰ πέφτῃς, ὅπως καυχῶνται μερικοί, ἄλλα νὰ νικᾷς τὰς πρώτας σου ἐξάψεις, διότι τότε φαίνεται, ὅτι ἡ πραότης εἶναι δύναμις μεγαλύτερα ἀπὸ τὰς αἰφνίδίας σου ἐκρήξεις.

Ἡ πραότης καὶ ἡ εὐεργεσία παρομοιάζονται κατὰ τὴν ἐπιτυχῆ παρομοίωσιν τοῦ μεγάλου Ἰταλοΰ λογοτέχνου Παπίνι μὲ τὸ ἤρεμον τρεχούμενον νερό. Εἶναι ἥσυχον, ἀμίλητον, νομίζεις, ὅτι δὲν ὑπάρχει. Ὑποχωρεῖ, κάμπτεται πρὸ ἑνὸς φύλλου δένδρου, πρὸ ἑνὸς ξύλου μικροῦ. Καὶ ὅμως τὸ τόσον μαλακὸν καὶ ὑποχωρητικὸν νερὸ εἶναι τὸ εὐεργετικώτερον ὅλων, διότι ὄχι μόνον καθαρίζει καὶ δροσίζει τὸ σῶμα μας, ποτίζει ζῷα, ἀνθρώπους, χωράφια, ἀλλά διὰ τῶν σταγόνων του κατατρώγει βράχους ὁλοκλήρους.

Κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ἡ πραεῖα εὐεργεσία μας θὰ ποτίσῃ, θὰ δροσίσῃ, θὰ φάγῃ βράχους ἀντιστάσεως. Ὅσην μαλακότητα καὶ διεισδυτικότητα ἔχει τὸ ἤρεμον νερὸ τόσην καὶ περισσοτέραν διεισδυτικότητα ἔχει καὶ μαλακότητα πρέπει νὰ ἔχῃ ἡ πραεῖα εὐεργεσία!

Ὁ Εὐκλείδης μαθητὴς τοῦ Σωκράτους προσέβαλε κάποτε τὸν ἀδελφόν του. Ὁ προσβληθεῖς ἀδελφὸς ἀγανακτήσας λέγει εἰς τὸν Εὐκλείδην. Νὰ ἀποθάνω, ἂν δὲν σὲ ἐκδικηθῶ. Ὁ Εὐκλείδης μετὰ πραότητος ἀπαντᾶ. Καὶ ἐγώ νὰ ἀποθάνω, ἂν δὲν σὲ κάμω νὰ μὲ ἀγαπήσης, ὅπως πάντοτε. Πόση πραότης καὶ εὐεργεσία!

Ἰδοὺ ἡ πραεῖα εὐεργεσία τοῦ Κυρίου καὶ ἡμῶν.

Ἑαυτὸν ἐκένωσε...

 

Ζουμπουλάκης Σταῦρος

«Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, φράση πού, περνώντας ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση, ἐπαναλαμβάνεται ὥς σήμερα, κυρίως κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀναπαυτικότερο «πανδοχεῖο» τοῦ ἔτους. Κορυφαία ἑορτὴ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, λαμπρυνόμενη ἀπὸ τὸν αἰσιόδοξο συμβολισμὸ τῆς Γεννήσεως, τὰ Χριστούγεννα, μὲ τὴν ἀτμόσφαιρά τους καὶ τὰ συναισθήματα ποὺ αὐτὴ ὑποβάλλει, προκάλεσαν κλασικὲς σελίδες τῆς λογοτεχνίας, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες καὶ ἑλληνικές.

Μιὰ τρέχουσα, λαϊκή, «θρησκειολογία» θέλει τὰ Χριστούγεννα νὰ εἶναι ἑορτὴ προσφιλὴς περισσότερο στὸν δυτικὸ Χριστιανισμό, ἐνῶ τὸ Πάσχα στὸν ἀνατολικό. Ἂν στὴ θρησκευτικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀποτυπώνονται τέτοιες μετρήσιμες διαφορές, γιὰ τὴ χριστιανικὴ παράδοση πάντως, ἀνατολικὴ καὶ δυτική, ὑπάρχει μόνο ἡ ἑνότητα τῆς θείας οἰκονομίας. Μέσα σε αὐτὴν τὴν ἑνότητα, ἡ κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου του καὶ ἡ ἑορτὴ μὲ τὴν ὁποία τὴν τιμοῦμε εἶναι ἀληθινὰ «μητρόπολις πασῶν τῶν ἑορτῶν» (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος). H Ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ ὁρίζει τὴν κατεξοχὴν ἀγεφύρωτη διαφορὰ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ καὶ ἐν γένει τὴν ἰδιαιτερότητα, τὸ μυστήριο καὶ τὸ σκάνδαλο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ ἕνας καὶ μόνος Θεός, ὁ Δημιουργός του κόσμου, ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη (Βαροὺχ 3, 38), γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴ σκόνη καὶ στὴ λάσπη τῆς Παλαιστίνης, ἄνθρωπος ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ ἀναζητήσουμε τὸ νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς σχολιάζοντας ἕνα περίφημο χωρίο τῆς Πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῆς (2, 6 -10) τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

[Ὁ Ἰησοῦς Χριστός] ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. Δι᾿ ὃ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα.

[Ὁ Ἰησοῦς Χριστός] ἂν καὶ ἦταν Θεός, δὲν θεώρησε τὴν ἰσότητά του μὲ τὸν Θεὸ ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλὰ τὰ ἀπαρνήθηκε ὅλα, πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ἄνθρωπος· καὶ ὄντας πραγματικὸς ἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικὰ ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀνέβασε πολὺ ψηλὰ καὶ τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα ποὺ εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ὀνόματα. (μτφρ. Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας)

Ὁ Χριστὸς ὑπῆρχε ἐν μορφῇ Θεοῦ, εἶχε ὅλα τὰ γνωρίσματα τῆς θεότητος, δὲν θεώρησε ὡστόσο ἁρπαγμὸ τὸ νὰ εἶναι ὁμότιμος μὲ τὸν Πατέρα, δὲν θεώρησε δηλαδὴ τὴ θεϊκὴ ἰδιότητα ἕνα λάφυρο ἢ προνόμιο ποὺ πρέπει ἀδιάκοπα νὰ ἀπολαμβάνει. Γι᾿ αὐτὸ ἐκένωσε, ἄδειασε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλα τὰ θεϊκὰ γνωρίσματα, ἀπεκδύθηκε τὴ θεότητα, ἀποξενώθηκε τὸν θεϊκὸ χαρακτήρα του, καὶ ἔλαβε μορφὴ δούλου. Ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου γεννιέται ὡς ἄνθρωπος στὴ Βηθλεὲμ καὶ μάλιστα ὡς πάντων ἔσχατος: ἀνέστιος, ἄστεγος, ἄοικος, σπαργανώνεται καὶ ἀνακλίνεται στὴ φάτνη, διότι οὐκ ἦν αὐτῷ τόπος ἐν τῷ καταλύματι (Λκ, 2, 7).

Ὁ Χριστὸς καὶ Λόγος ἐκένωσεν ἐαυτόν, δὲν κενώθηκε ἀλλὰ ὁ ἴδιος κένωσε τὸν ἑαυτό του, ἀποστέρησε θέλων τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλα τὰ θεϊκὰ γνωρίσματα. Ὁ Χριστὸς ποὺ ἔγινε ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων, ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας, ὅπως λέει ἀκόμη τολμηρότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Πρὸς Ρωμαίους (8, 3), δὲν εἶναι πλέον ἀναγνωρίσιμος ὡς Θεός. H θεότητα εἶναι κρυμμένη, λανθάνει μέσα στὴν ἀνθρώπινη μορφή. «Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ σπήλαιον» ψάλλει ἕνα τροπάριο τῶν Χριστουγέννων καὶ «Χριστὸς ὁ Θεός, δυνάμεις λαθών, ὅσας ὑπερκοσμίους, ὅσας ἐν γῇ, καὶ ἐνανθρωπήσας» ψάλλει ἕνα ἄλλο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατεξοχὴν Deus absconditus.

Αὐτὴ ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ φτάνει μέχρι θανάτου. Ταπείνωσε τόσο τὸν ἑαυτό του ποὺ γίνεται ὑπήκοος τοῦ θανάτου, καὶ μάλιστα τοῦ θανάτου τῶν κακούργων: πεθαίνει διὰ σταυροῦ. Πάνω στὸν σταυρὸ ὁλοκληρώνεται ἡ ἐν σπηλαίῳ γέννηση, στὸν «Γολγοθὰ φανερώνεται καὶ ἀκτινοβολεῖ ἡ σημασία τῆς Ἐνσάρκωσης, τῆς Βηθλεέμ» (ὅπως γράφει καὶ ὁ μέγας Κὰρλ Μπὰρτ στὸ Ὑπόμνημά του στὴν Πρὸς Φιλιππησίους). Τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ σταυρικὸς θάνατός του εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ ἴδια ἀκριβῶς κενωτικὴ κίνηση ὁδηγεῖ καὶ στὰ δύο. H γέννησή του καὶ ὁ θάνατός του, ὡς ἔκφραση τῆς θείας κενώσεως, ὁρίζουν καὶ τὰ δυὸ μίαν ἀπώλεια γιὰ τὸν Θεό. Ὁ ἀνενδεὴς πάσχει ὡς θνητὸς καὶ τὸ πρῶτο πάθος εἶναι ἡ ἴδια ἡ γέννησή του. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ Λόγος ἐκένωσε καὶ ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του, ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε (τὸν ἀνάστησε) καὶ τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα: Κύριος. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός», συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἴδια ἐπιστολή, εὐθὺς μετὰ τὸ σημεῖο ὅπου τελειώνει τὸ ἀρχικὸ παράθεμά μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῶν πάντων ἐν τῇ κενώσει του, εἶναι ὁ Βασιλεὺς τοῦ κόσμου μὲ θρόνο τὸν Σταυρό. Τὴν κυριότητα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴ μορφὴ τοῦ δούλου μπορεῖ νὰ τὴν ἀναγνωρίσει μόνο ὁ Πατέρας, καὶ ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο θέλει ὁ Πατὴρ νὰ τὴν ἀποκαλύψει, σὲ ὅποιον δηλαδὴ ἔχει λάβει τὸ δώρημα τῆς πίστεως.

Ἡ κένωσις, ἡ ἑκούσια πτωχεία τοῦ Πλουσίου καὶ ἡ ἠθελημένη ἀδυναμία τοῦ Δυνατοῦ, ἀνήκει μόνο στὸν Θεό, εἶναι τὸ ἀκατανόητο μυστήριο τῆς θείας ἀγάπης. «Οὐ γὰρ ἔστιν ἀνθρώπων οὐδεὶς ὃς τοῦτον οἰκειώσεται τὸν λόγον. Οὐδεὶς τῶν πώποτε γενομένων ἁγίων, μονογενὴς ἦν Θεός, γενόμενος ἄνθρωπος. Τοῦτο γὰρ ἐστιν ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχοντα, μορφὴν δούλου λαβεῖν» γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, σχολιάζοντας τοὺς παραπάνω στίχους τῆς Πρὸς Φιλιππησίους (PG 45, 683 BC).

Ὡστόσο ἡ κενωτικὴ κίνηση ὁρίζει, γιὰ ὅλους μας, τὸν τρόπο τῆς ἀγάπης. H ἀγάπη εἶναι κενωτικὴ καὶ ὁ παντοτινὸς τύπος καὶ ὑπογραμμός της εἶναι ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀγάπη δὲν σημαίνει νὰ κρατήσεις σὰν λάφυρο (ἁρπαγμόν) αὐτὸ ποὺ ἔχεις οὔτε, πολὺ περισσότερο, νὰ ἀποκτήσεις ἄλλα λάφυρα, ἀλλὰ νὰ δώσεις, δηλαδὴ νὰ χάσεις, νὰ χάσεις ἀκόμη καὶ τὴ ζωή σου. H ἀγάπη εἶναι θυσία. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν κένωση τοῦ Χριστοῦ ὄχι θεωρητικά, στὸ πλαίσιο μιᾶς χριστολογικῆς συζήτησης, ἀλλὰ μέσα σὲ ἠθικὰ συμφραζόμενα, καλώντας ἀκριβῶς τοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων νὰ ἀποκτήσουν τὸ κενωτικὸ φρόνημα τοῦ Χριστοῦ: μηδὲν κατὰ ἐρίθειαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. (2, 3).

Μὴν κάνετε τίποτε ἀπὸ ἀνταγωνισμὸ ἢ ἀπὸ ματαιοδοξία, ἀλλά μὲ ταπεινοφροσύνη ἂς θεωρεῖ ὁ καθένας ἀνώτερό του τὸν ἄλλο.

Ἡ λέξη κένωσις τοῦ ἀποστόλου Παύλου κυκλοφορεῖ ἀμετάφραστη στὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες. Ἀκόμη περισσότερο ἀμετάφραστο μένει τὸ νόημά της στὴ ζωή μας. Ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἑορτάζουν τίποτε, ἁπλῶς ψωνίζουν

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Η μεγάλη Δεσποτική εορτή της «κατά σάρκα Γεννήσε­ως» του Χριστού μας, γνωστή σε μας με την ονομασία «Χριστούγεννα», ούτε ανέκαθεν εορτάζετο, ούτε και εξ αρχής επετελείτο, όπως σήμερα, στις 25 Δεκεμ­βρίου. Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να ρίψουμε ένα βλέμμα στο απώτατον ιστορικόν παρελθόν της, γιατί η εορ­τή αυτή έχει... τη δικήν της ιστορίαν.

Προκαταρκτικά, θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι η Εκκλησία, κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, γενικότερα δεν συνήθιζε να εωρτάζει τη γέννηση, αλλά μόνον τον θάνατον των ιερών προσωπικοτήτων της. Θεωρούσε μάλιστα τον θάνατον αυτών των προσώπων ως την αληθινή γενέθλιον ημέραν των, διότι επίστευεν ότι α­κριβώς δια του θανάτου των έφυγαν από την απατηλήν αυτή ζωήν και «εγεννήθησαν» εισερχόμενοι στην αληθινήν, τη μεταθανάτια ζωήν.

Αυτός πρέπει να ήταν και ο κυριότερος λόγος, για τον ο­ποίον οι πρώτοι χριστιανοί δεν έδιναν, γενικότερα, σημασία στην ημερομηνία της γέννησης, ούτε προκειμένου και γι' αυτή την ημερο­μηνία Γέννησης του ίδιου του Ιησού Χριστού και, πολύ περισσότερο, φυ­σικά, ούτε, την εώρταζαν. Την αγνο­ούσαν, μάλιστα, και χρειάστηκε να περάσουν τρεις ολόκληροι αιώνες, για να αρχίσουν οι χριστιανοί να ενδιαφέρωνται γι' αυτή την ημερομηνία.

Το μετά τρεις αιώνες αφυπνισθέν ενδιαφέρον των Χρι­στιανών για την ημερομηνία «της Γεννήσεως του Ιησού», δημιουργήθηκε, στην αρχή, ανεξάρτητα από κάθε σκέψη για τυχόν εισαγωγή στην Εκκλησία αναλόγου εορτής, δη­λαδή μιας εορτής Χριστουγέννων. Αλλά και όταν καθιερώθηκε εορτή Γέννησης του Χριστού, αυτό έγινε πάλιν ανεξάρτητα από μια πράγματικήν ή υποτιθέμενην ημερομηνία Γέν­νησής του. Μόνον εκ των υστέρων ανεζητήθη δικαιολογία της ημερομη­νίας της εορτής, με την υπόθεση ότι τότε δήθεν και εγεννήθη ο Ιησούς.

Η αρχαιότερη, εκτός Καινής Διαθήκης, γνωστή σε μας πληροφορία για το έτος και την ημέρα «της Γεννήσεως του Ιη­σού Χριστού» ανάγεται περίπου στο 210 μ.Χ. και προέρχεται από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα [+215], ο οποίος για μεν το έτος «Γεννήσεως» του Ιησού σημειώνει σαν και δική του γνώμη, την εξής: «Εγεννήθη δε ο Κύριος ημών τω ογδόω και εικο-στώ έτει ότε πρώτον εκέλευσαν απογραφάς γενέσθαι επί Αυγούστου» [Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, Α', XXI.], για δε την ημερομηνία της «Γεννήσεως», γράφει στη συνέ­χεια: «Εισί οι περιεργότερον τη Γε­νέσει του Σωτήρος ημών ου μόνον το έτος, αλλά και την ημέραν προστιθέντες, ην φασιν έτους κη' Αυ­γούστου εν Πέμπτη Παχών και εικάδι» [= 20 Μαΐου], άποψη που δεν φαίνεται να υιοθετεί ο Κλήμης, διότι την αναφέρει κάπως μειωτικά [«εισί δε οι περιεργότερον... φασίν»].

Στη συνέχεια, ο ίδιος Κλήμης αναφέρει και κάποιους άλ­λους, οι οποίοι υποστήριζαν ως ημερομηνία γέννησης του Ιησού την 19^ην ή την 20^ην Απριλίου [«και μην τινές αυτών φασί Φαρμουθί γεγενήσθαι κδ' η κε'»].

Το γιατί, λοιπόν, μέχρι τον γ' αιώνα δεν ενδιαφέρθηκαν οι Χριστιανοί για την ακριβή ημερομηνίαν της γέννησης του Χρι­στού, το είπαμε ήδη. Για ποιον, ό­μως, λόγο από τον τρίτον αιώνα και μετά άρχισε το ενδιαφέρον τους σχε­τικά με αυτό το ζήτημα, ενδιαφέρον που κατέληξε στην καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων;

Όπως είναι γνωστόν, τα διά­φορα φυσικά φαινόμενα, η διαδοχή ημέρας-νύχτας, οι κινήσεις των πλανητών, η εναλλαγή των τεσσάρων εποχών του έτους, ο­δήγησαν τον ειδωλολατρικό, κόσμο σε μια θρησκευτική εκδοχή και σημασιολόγηση των φαινομένων αυτών. Έτσι. π.χ., γνωρίζουμε ότι οι ειδω­λολάτρες της Αιγύπτου εώρταζαν θρησκευτικώς το χειμερινόν ηλιοστάσιον. Επειδή δε κατ' αυτό η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει, θεωρούσαν ότι τούτο αποτελεί νίκην της ημέρας κατά της νύχτας, του φωτός κατά του σκότους και γι' αυτό το εώρτα­ζαν. Είναι, εξ άλλου γνωστόν, ότι στην Ανατολή, γενικότερα, ως ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου εθεωρεί­το, εσφαλμένως βέβαια, η 6^η Ιανουαρίου, και ότι ετελούντο την ημέραν αυτή λαμπρές εορτές. Στη Ρώμην, αντίστοιχα, λόγω ενός κάπως ακρι­βέστερου αστρονομικώς υπολογισμού, ως ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου εθεωρείτο η 25^η Δεκεμβρίου, ημέ­ρα, κατά την οποίαν και εωρτάζετο μεγαλοπρεπώς η γέννηση του αήτ­τητου Ήλιου-Θεού.

Η εκκλησία πάντα φρόντιζε να μη επηρεάζωνται οι πι­στοί της από τη μεγαλο­πρέπεια των πράγματι εντυπωσια­κών ειδωλολατρικών εορτών. Για να τους προφυλάξει, μάλιστα, απ' αυτές, δεν εδίστασε να τις αντικαταστήσει με χριστιανικές, δηλαδή να τις εκ­χριστιανίσει.

Έτσι έγινε και στη συγκεκριμένην περίπτωση της εορτής, για την οποίαν κά­νουμε λόγον. Η Εκκλησία αντικατέ­στησε την ειδωλολατρικήν εορτήν της γέννησης ειδωλολατρικών θεοτή­των, που ετελείτο κατά την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου. Θα πρέ­πει, όμως, να σημειώσουμε, ότι σ' αυτήν της την προσπάθειαν η Εκκλησία ήλθε δεύτερη, διότι προη­γήθηκαν αυτής κάποιοι αιρετικοί, γνωστοί στην Ιστορία με την ονομα­σία «Γνωστικοί».

Οι αιρετικοί, λοιπόν, αυτοί έ­καναν το πρώτο βήμα, για τους ίδιους με την Εκκλησία λόγους, για να προστατεύσουν δηλα­δή κι αυτοί τους οπαδούς τους από την επίδραση της ειδωλολατρικής ε­ορτής. Έτσι, στους κύκλους των αι­ρετικών «Γνωστικών» πρωτοεμφανί­στηκε μια εορτή με το όνομα «Επι­φάνια», την οποίαν αυτοί εώρταζαν στις 6 Ιανουαρίου, ημέρα δηλαδή της ειδωλολατρικής εορτής του χειμερι­νού ηλιοστασίου στην Ανατολή. Φαί­νεται, μάλιστα, ότι αυτή η εορτή των «Γνωστικών» πρωτοεμφανίστη­κε στην Αλεξάνδρειαν της Αιγύπτου και την εγνώριζε γύρω στο 210 μ.Χ. ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς [Στρωματείς A, XXI].

Ποιο ήταν, όμως, το εορτολογικό περιεχόμενον της «γνωστικής» αυτής εορτής των «Επιφανίων»; Ποιο, δηλαδή, γε­γονός της ζωής του Χριστού ήθελαν να εορτάσουν με αυτήν την εορτή οι «Γνωστικοί»; Αυτό μπορούμε να το δούμε, αν λάβουμε υπ' όψει μας με­ρικά σημεία της διδασκαλίας τους:

Οι αιρετικοί «Γνωστικοί» υ­ποστήριζαν, ότι ο Ιησούς, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ήταν μόνον άνθρωπος. Κατά δε τη Βάπτισή του στον Ιορδάνη κατέβηκε από τους ουρανούς η Θεότητα, ή, ό­πως αυτοί την έλεγαν, ο «Αιών» και ενώθηκε με τον άνθρωπον Ιησούν, έ­τσι ώστε αυτός, από απλός άνθρω­πος-Ιησούς, που ήταν, να γίνει Ιησούς-Χριστός. Οι «Γνωστικοί», λοι­πόν, με τα «Επιφάνια» εώρταζαν αυτήν την εκ των ουρανών κάθοδον του «Αιώνος» πάνω στον άνθρωπον-Ιησούν, κάτι που το συνέδεαν χρονι­κώς με το γεγονός της Βάπτισης του Ιησού στον Ιορδάνην.

Κατά τη Βάπτιση στον Ιορδά­νη, έλεγαν, έγινε αυτή η κα­τά κάποιον τρόπον ενσάρκω­ση της «Θεότητος-Αιώνος» μέσα στον άνθρωπον Ιησούν. Εώρταζαν, δηλαδή, μιαν ενσάρκωση δικής τους έμπνευσης, που δήθεν έγινε κατά τη Βάπτιση του Ιησού και όχι την εν­σάρκωση του Λόγου του Θεού, που, όπως διδάσκει η Εκκλησία μας, έγι­νε κατά τον Ευαγγελισμόν της Θεο­τόκου. Επίσης, επίστευαν, ότι η πιο σημαντική και άξια λόγου και αληθι­νή γέννηση του Ιησού δεν ήταν η εν Βηθλεέμ, δηλαδή, η «κατά σάρκα», αλλ' η «εν Ιορδάνη», η πνευματική, που ήταν, κατ' αυτούς, και «Ενσάρκωσις» και αληθινή-πνευματικη «Γέννησίς» του.

Στη Βηθλεέμ, δηλαδή, γεννή­θηκε ο άνθρωπος Ιησούς, στον Ιορδάνη αναγεννήθηκε ο Ιησούς σαν Χριστός. Έτσι συνέδεαν Βάπτιση και πνευματική Γέννηση του Ιησού. Αυτή, λοιπόν, ήταν η διδα­σκαλία των «Γνωστικών», αυτό και το εορτολογικόν περιεχόμενον της δι­κής τους εορτής, των «Επιφανίων».

Γύρω, όμως, στο έτος 300 μ. Χ., στη χριστιανικήν Εκκλησίαν εισήχθη μια καινούργια εορτή με την ονομασίαν «Επιφάνια». Ίδιο, δηλαδή, όνομα, ίδια ημερομηνία εορτασμού [6 Ιανουαρίου] με την ε­ορτή των «Γνωστικών», με άλλο, ό­μως, εορτολογικό περιεχόμενον.

Η εκκλησιαστική αυτή εορτή φαίνεται, ότι καθιερώθηκε για πρώτη φορά στην Εκ­κλησία της Αλεξάνδρειας και ότι α­πό κει εξαπλώθηκε και σε όλην την Ανατολήν, αλλά και στη Δύση, η ο­ποία, ήδη από το 335, είχε καθιερώ­σει ειδικήν εορτή για τη Γέννηση του Χριστού. Για την εισαγωγή της εκκλησιαστικής εορτής των «Επιφα­νίων» στη Δύση έχουμε τη μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου [Rerum Gestarum, XX, 2, 5], γύρω στο 400 μ.Χ. Κατ' αυτόν, λοιπόν, ο Ιου­λιανός ο «Παραβάτης», μεταβάς το 361 εις Βιένναν της Γαλλίας, πα­ρευρέθη στην εκεί εκκλησιαστικήν εορτήν των Επιφανίων. Πάντως πιθανολογείται, ότι τα εκκλησιαστικά Επιφάνια εισήχθησαν εκεί ήδη από το 336 μ.Χ., έτος κατά το οποίο με­τέβη στη Δύση «ο εξ Αλεξανδρείας Μέγας Αθανάσιος», ο οποίος και διέσωσε στη Δύση την ανατολικής προ­έλευσης εορτή των Επιφανίων.

Επειδή όμως η Ρώμη είχεν ήδη από το 335 μ.Χ. ειδικήν εορτή για τη Γέννηση του Χριστού στις 25 Δε­κεμβρίου, οι δυτικοί δεχθέντες τα Επιφάνια εώρταζαν με αυτά τη Βά­πτιση του Ιησού, ή την προσκύνηση των Μάγων, κ.λπ., ανάλογα με την περιοχήν, όπου ετελείτο η εορτή. Όμως, οι χριστιανοί της Ανατολής δεν είχαν ακόμη ειδικήν εορτή για τα Χριστούγεννα και συνεώρταζαν τη Γέννηση του Χριστού με τη Βάπτι­ση, στις 6 Ιανουαρίου. Ότι δε οι ανα­τολικοί εώρταζαν, στις 6 Ιανουαρίου, και Βάπτιση και Γέννηση του Χρι­στού, φαίνεται και από τη μαρτυρία του μοναχού Ιωάννου Κασσιανού, ο οποίος στο έργον του Collationes Patrum [Χ,2], ομιλεί για μιαν εκκλησιαστικήν εορταστικήν ημέραν, εκείνην των Επιφανίων, η οποία ετε­λείτο στην Αίγυπτον, όπου οι ιερείς της Εκκλησίας ώριζαν αυτήν την ε­ορτήν είτε ως ημέραν της του Κυρίου Βαπτίσεως, «είτε ως ημέραν της Αυτού κατά σάρκα Γεννήσεως».

Απ' αυτό, λοιπόν, φαίνεται, ό­τι τέτοιος συνεορτασμός ε­πέφερε συχνά αμφιταλάντευση, ίσως και σύγχυση για το ποιο απ' τα δύο γεγονότα της ζωής του Χριστού εωρτάζετο: η Γέννηση, ή η Βάπτιση; Το σημαντικό σ' αυτήν την ιστορική μαρτυρίαν του μοναχού Ιω­άννου Κασσιανού είναι ότι υπογραμ­μίζει ποια γέννηση του Κυρίου εώρταζε με τα Επιφάνια η Εκκλησία στις 6 Ιανουαρίου, ότι, δηλαδή, εώρταζεν την «κατά σάρκα εν Βηθλεέμ Γέννησιν» και όχι την δήθεν πνευμα­τική Γέννηση, την κατά τη Βάπτιση, όπως την επρέσβευαν και την εώρ­ταζαν οι «Γνωστικοί». Έτσι καθαρί­ζεται το ιστορικό τοπίο και βλέπουμε ποια ακριβώς γεγονότα της ζωής του Κυρίου εώρταζεν η Εκκλησία με τα Επιφάνια στις 6 Ιανουαρίου.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η Εκκλησία στην Ανατολήν α­πό το 300 μ.Χ. άρχισε μεν να εορτάζει τη γέννηση του Χριστού στις 6 Ιανουαρίου, όχι όμως αυτοτε­λώς και ανεξάρτητα, αλλά σε συν­δυασμό με τη Βάπτιση του Χρι­στού. Εστερείτο δηλαδή ιδιαίτερης και ειδικής εορτής Χριστουγέννων. Η ει­δική εορτή «Χριστουγέννων» για τις 25 Δεκεμβρίου πρωτοκαθιερώθηκε στη Ρώμην το 335 μ.Χ. και από κει διαδόθηκε σ' όλη τη Δύση και, στη συνέχεια, στην ίδια την Ανατολήν.

Ετσί, στη μεν Ρώμην εισήχθη εκ της Ανατολής η εορτή των Επιφανίων, στη δε Ανατολήν εκ της Ρώμης η ειδική εορτή των Χριστουγέννων. Δηλαδή σημειώθηκε μια αμφίδρομη πορεία των δύο αυτών εορτών. Πότε όμως και πως εισήχθη στην Ανατολήν η εκ της Δύσεως ειδική αυτή εορτή των Χριστουγέννων; Γνωρίζουμε, ότι το έτος 386 μ.Χ., ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκφώνησε στην Αντιόχειαν ένα λόγον [Migne P.G. 49,353], όπου λέγει, ότι πέρασαν δέκα έτη από τότε που καθιερώθηκε ειδική εορτή για τα Χριστούγεννα.

Άρα η καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων στην Ανατολή θα πρέπει να είχε γίνει γύρω στο 376 μ.Χ. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ό­τι οι γνώμες των ιστορικών διχάζο­νται ως προς το εξής ζήτημα: Σε ποιαν, άραγε, Εκκλησία της Ανατολής πρωτοεισήχθησαν τα Χριστούγεννα; Κατά τους μεν, πρωτοεισήχθησαν α­πό το Μέγα Βασίλειο στην Καισάρειαν της Καππαδοκίας. Κατά τους δε, πρωτοεισήχθησαν στην Εκκλησία της Αντιόχειας, και μάλιστα σε δύο φάσεις. [Πρώτη φάση: το 376 μ.Χ. στο ναΐσκο των λεγομένων Ευσταθιανών, που είχαν σαν επίσκοπον τον Παυλίνον. Δεύτερη φάση: το 386 μ.Χ., στο μεγάλο ναόν της Αντιόχειας, που τον κατείχαν οι λεγόμενοι Μελετιανοί, με επίσκοπον τον Φλαβιανόν.]

Η δεύτερη άποψη, για την Αντιόχεια δηλαδή, φαίνεται πιθανότερη, διότι γνωρίζου­με, ότι ο επίσκοπος των Ευσταθια­νών ανεγνωρίζετο από τη Ρώμη ως ο κανονικός και ορθόδοξος επίσκοπος και, επομένως, είχε επικοινωνία με τη Ρώμην. Είναι, λοιπόν, φυσικότερο λόγω αυτών των στενών επαφών Ρώμης-Αντιόχειας, να δεχθούμε, ότι στα πλαίσια αυτών των εγκαρδίων σχέσεων μετέδωσαν οι Δυτικοί στους Ανατολικούς και την ειδικήν εορτής των Χριστουγέννων.

Περαιτέρω, στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης η ειδική εορτή των Χριστου­γέννων εισήχθη από τον άγιο Γρηγόριον τον Ναζιανζηνό το 379 μ.Χ., στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας περί το 433 μ.Χ. και στα Ιεροσόλυ­μα κατά τα τέλη του έκτου αιώνος.

Τέλος, μετα τα ανωτέρω, θα μπορούσαμε να συμπεράνου­με, ότι, στην ουσία, το 376 μ.Χ. δεν έγινε πραγματική εισαγωγή από τη Δύση στην Ανατολή μιας ά­γνωστης στην Ανατολή εορτής Γέν­νησης του Χριστού, αφού η Ανατολή και πριν την εγνώριζε, μόνον που την συνεώρταζε με τη Βάπτιση. Πρόκει­ται μάλλον για μια εξειδίκευση της εορτής της Γέννησης του Χριστού και για μετάθεσή της από τις 6 Ια­νουαρίου, στις 25 Δεκεμβρίου.

Αυτό σημαίνει ότι δεν εγνώρισε η Δύση στην Ανατολή την εορτή της Γέννησης του Χριστού εν γένει. Τούτο πάλιν ουδό­λως σημαίνει και ότι η Ανατολή ανέ­καθεν εώρταζεν τη Γέννηση του Χρι­στού. Η πραγματική αρχή για τον ε­ορτασμό της Γέννησης του Χριστού στην Ανατολή είναι το 300 μ.Χ., ο­πότε πρωτοκαθιερώθηκε στην Ανα­τολή, όπως εσημειώσαμεν, η εορτή των εκκλησιαστικών Επιφανίων, με τα οποία συνεωρτάζετο Γέννηση και Βάπτιση του Χριστού, σε μια εποχή [300 μ.Χ.], κατά την οποίαν καμιά εορτή Γεννήσεως του Χριστού, σε καμιά μορφή της, δεν ήταν γνωστή στη Δύση. Πρώτη η Ανατολή συνε­ώρταζε Γέννηση με Βάπτιση.

Η Δύση τα αγνοούσε και τα δύο αυτά και μόλις το 335 μ.Χ η Ρώμη καθιέρωσε κατ' ευθείαν μια ειδική εορτή Χρι­στουγέννων, που την τοποθέτησε στις 25 Δεκεμβρίου. Αυτή η τελευ­ταία ημερομηνία είναι που εισήγαγεν η Ρώμη στην Ανατολή και όχι η ίδια η εορτή της Γεννήσεως.

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

Ελευθερώστε τον Γέροντα Εφραίμ

 

Φίλοι και φίλες,
Άφωνοι και συγκλονισμένοι οι απανταχού ορθόδοξοι, Έλληνες και μή, έχουμε πληροφορηθεί την καθόλα ανυπόστατη απόφαση του Εφετείου Αθηνών για προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ.
Η απροσδόκητη αυτή εξέλιξη, μας καλεί, ως ελάχιστη έκφραση καταδίκης της απόφασης αυτής και στήριξης του Γέροντα Εφραίμ, να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας στη φόρμα συλλογής υπογραφών.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Να γεννηθεί ένας νέος θεός μέσα στην καρδιά την παγωμένη…

Χριστούγεννα σημαίνουν ότι θα γεννηθεί “ένας μικρός Χριστός” σε λίγες ημέρες, όπως μου είχε αναφέρει κάποτε απλά μία φίλη στις κάπως πομπώδεις ευχές μου… Kαι ένας πολύ πονεμένος ποιητής που παροικούσε μεν την Ιερουσαλήμ, έγραφε κάποτε: “όλοι κοιμούνται κι εγώ ξαγρυπνώ… περιμένω να (ξημερώσει, για να) γεννηθεί ένας θεός στην καρδιά μου την παγωμένη από άγρια φαντάσματα και την μαύρη πίκρα”. Αι, λοιπόν, αυτή ακριβώς αυτή είναι η προσδοκία η σωστή, η πρώτιστη, των Χριστουγέννων. Χρόνια και χρόνια, είχαμε μάθει σε ένα “βίο ανοημάτιστο”, σε μια ακόμη εκδήλωση της κοινωνίας του θεάματος.
Τα Χριστούγεννα ήταν μια γιορτή που έτρωγε κανείς κουραμπιέδες και μελομακάρονα και αγόραζε καινούργιους δίσκους από το δισκοπωλείο, ενώ έβλεπε τηλεοπτικές σειρές με τους οικιακούς. Με αυτά και με αυτά, βέβαια, στερούσε τον εαυτό του από ό,τι θα μπορούσε να τον κάνει ολόκληρο, να τον κάνει άνθρωπο, να τον αναστήσει, να διώξει μακρυά τους δαίμονες, τα πάθη, την μνησικακία, να μεταμορφώσει τον πόνο…

Για αυτό και εκδηλώνεται η “υπαρξιακή αγωνία” σε όλη της την έκταση συνήθως, αυτό που κάποτε κι εγώ, παλιά, είχα ονομάσει ως “βιάση απροσδιόριστη”… εδώ παραπάνω ο πονεμένος ποιητής μας μας μιλάει για τα “λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών” και τον “νεκρό τις γιορτές”. Κατά παρόμοιο τρόπο, ο Παπαντωνίου μας μιλούσε για τα “λυπημένα δειλινά της Κυριακής”, της Κυρι-ακής, και αναρωτιόταν “πώς έχω την ψυχή βαριά”; Γιατί έχει την ψυχή βαριά; Τι είναι αυτό που του λείπει, όταν τίποτα δεν του λείπει; Προς τι το ψυχικό ανικανοποίητο; Ερωτήσεις ρητορικές ίσως για μένα και για πολλούς από εσάς, αλλά πόσο ταλαιπωρούν τον άνθρωπο και πόσο σωστό είναι να δέχεται και να συνειδητοποιεί αυτόν τον πόνο, αυτήν την δίψα… δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα απλώς προσπαθούν να την ναρκώσουν· δεν αντέχουν τον εαυτό τους, δεν αντέχουν την μοναχικότητα, διότι δεν αντέχουν τα δαγκώματα της συνείδησης, που τους πληροφορεί για την ρότα τους, που είναι αθεράπευτα λοξή…
Και πώς θα έρθει να κατοικήσει αυτός ο νέος θεός στην καρδιά μας; Πώς θα τον αναγνωρίσουμε; Μας το λέει κάπως εδώ κάποιος καλλιτέχνης με ειλικρινείς προθέσεις… “The Wind, it cuts to my bone, the Wind, this hollow breath of cold[...] in winter’s arms I feel at home”… Όταν λιώσει η αδιαφορία και η απάθεια που βρίσκει δικαιολογίες όπου δεν υπάρχουν δικαιολογίες, όταν νιώθεις στα χέρια του Δεκέμβρη στο σπίτι σου… όταν νιώσεις την φωνή μίας αύρας που είναι λεπτή και που λεπταίνει πρωτόγνωρα και εσένα τον ίδιο… σε κάνει όλως άλλον και όλως άλλην…
Καλά Χριστούγεννα σε όλους…

 

Καλά Χριστούγεννα -Tchestita Koleda -Zalig Kerstfeast -Joyeux Noel -Hristos se rodi -Feliz Navidad

Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι παγκόσμια και γιορτάζεται σχεδόν σε όλα
τα μέρη του κόσμου με διάφορα ήθη και έθιμα. Ανεξαρτήτως παράδοσης και
θρησκείας η ευχή "καλά Χριστούγεννα" υπάρχει σε παρά πολλές γλώσσες έτσι
λοιπόν σας δίνουμε την ευκαιρία να ευχηθείτε σε 50 διαφορετικές γλώσσες.
1.Αφρικανικά: Gesλende Kersfees
2.Αλβανικά: Gezur Krislinjden
3.Αραβικά: Idah Saidan Wa Sanah Jadidah
4.Αργεντινή: Feliz Navidad
5.Αρμενικά: Shenoraavor Nor Dari yev Pari Gaghand
6. Βασκικά: Zorionak eta Urte Berri On!
7. Βραζιλιάνικα: Boas Festas e Feliz Ano Novo
8. Βουλγαρικά: Tchestita Koleda
9. Καταλονία: Bon Nadal i un Bon Any Nou!
10. Χιλή: Feliz Navidad
11. Κολομβία: Feliz Navidad y Prσspero Aρo Nuevo
12. Κορσική: Pace e salute
13. Κροατικά: Sretan Bozic
14. Τσεχία: Prejeme Vam Vesele Vanoce a stastny Novy Rok
15. Δανία: GlΓ¦delig Jul
16. Ολλανδικά: Zalig Kerstfeast
17. Εσθονία: Ruumsaid juuluphi
18. Φιλανδικά: Hyvaa joulua
19. Γαλλικά: Joyeux Noel
20. Χαβανέζικα: Mele Kalikimaka
21. Ουγγρικά: Kellemes Karacsonyi unnepeket
22. Ισλανδικά: Gledileg Jol
23. Ιρακινά: Idah Saidan Wa Sanah Jadidah
24. Ιταλικά: Buone Feste Natalizie
25. Ιρλανδικά: Nollaig Shona Dhuit
26. Ιαπωνικά: Shinnen omedeto
27. Ινδονησιακά: Selamat Hari Natal
28. Κορεατικά: Sung Tan Chuk Ha
29. Λετονία: Prieci'gus Ziemsve'tkus un Laimi'gu Jauno Gadu!
30. Μάλτα: LL Milied Lt-tajjeb
31. Λιθουανία: Linksmu Kaledu
32. Νορβηγικά: Gledelig Jul
33. Φλαμανδικά: Zalig Kerstfeest en Gelukkig nieuw jaar
34. Φιλιππίνες: Maligayan Pasko!
35. Πολωνικά: Boze Narodzenie
36. Πορτογαλικά: Feliz Natal
37. Ρουμανικά: Sarbatori vesele
38. Ρωσικά: Pozdrevlyayu s prazdnikom Rozhdestva is Novim Godom
39. Σερβικά: Hristos se rodi
40. Σλοβακικά: Vesele Vianoce
41. Σλοβένικα: Vesele Bozicne
42. Σουηδικά: God Jul and (Och) Ett Gott Nytt Γ...r
43. Σαρδηνία: Bonu nadale e prosperu annu nou
44. Ταϊλάνδη: Sawadee Pee Mai
45. Τουρκικά: Noeliniz Ve Yeni Yiliniz Kutlu Olsun
46. Ουκρανικά: Srozhdestvom Kristovym
47. Βιετναμέζικα: Chung Mung Giang Sinh
48. Ουαλικά: Nadolig Llawen
49. Ισπανικά: Feliz Navidad
50. Νήσοι Φερόε: Gledhilig jol og eydnurikt nyggjar!