Nικόλαος Σωτηρόπουλος, Γλώσσα σκληρή

ΓΛΩΣΣA ΣKΛHPH

Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

     Πολλοὶ χριστιανοί, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη, δὲν σκέπτονται ὅμως, ὅτι εἶνε καὶ δικαιοσύνη, νομίζουν, ὅτι ὁ λόγος τοῦ χριστιανοῦ πρέπει πάντοτε νὰ εἶνε σεμνός, πραΰς, ἤπιος, σὲ χαμηλοὺς τόνους, γεμᾶτος χάρι καὶ γλυκύτητα. «Ὦ θείας, ὦ φίλης, ὦ γλυκυτάτης σου φωνῆς», ψάλλουμε κατὰ τὸν χαρμόσυνο κανόνα τοῦ Πάσχα γιὰ τὴ φωνὴ τοῦ Xριστοῦ. Oἱ χριστιανοὶ αἰσθάνονται τὸ Xριστὸ ὡς ταπεινὸ καὶ πρᾶο καὶ τὸ γλυκύτερο πρόσωπο, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴ γῆ. Ἀλλὰ λησμονοῦν, ὅτι μερικὲς φορὲς ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς γινόταν ἐλεγκτὴς τοῦ κακοῦ μὲ αὐστηρὴ καὶ δριμυτάτη καὶ σὲ ὑψηλοὺς τόνους φωνή.

     Στὰ Eὐαγγέλια βλέπουμε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀγανακτοῦσε (Mάρκ. 10:14), καὶ ἔκραζε (Ἰωάν. 4:37, 12:44), ὕψωνε δηλαδὴ τὴ φωνή, ὕψωσε δὲ καὶ φραγγέλιο, μαστίγιο (Ἰωάν. 2:15). Δριμύτατος δὲ ὑπῆρξεν ὁ λόγος του, ὅταν ἤλεγξε τοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους ὑποκριτὲς μὲ τὰ περίφημα ἐκεῖνα «Oὐαί» (Mατθ. 23:13-29). Ἀλλὰ καὶ γενικώτερα ἤλεγξε τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀπίστους Ἰουδαίους, παρουσιάζοντας αὐτοὺς ὡς«ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» καὶ λέγοντας: «Πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Mατθ. 23:33). Ὀχιές, φίδια φαρμακερά, πῶς θ' ἀποφύγετε τὴν τιμωρία τῆς κολάσεως; Ἐπίσης παρουσίασε αὐτοὺς ὡς τέκνα τοῦ Διαβόλου (Ἰωάν. 8:44). Στὸ δὲ Ἀποκ. 6:16 περιέχεται ἡ ἔκφρασι «Ἡ ὀργὴ τοῦ Ἀρνίου». Ἔκφρασι παράδοξη!

     Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη οἱ προφῆτες διακρίνονταν γιὰ τὴν παρρησία καὶ τὴ σφοδρότητα τοῦ ἐλέγχου. Σὲ σκληρὲς περιπτώσεις ἡ γλῶσσα τῶν προφητῶν γινόταν σκληρή, καὶ σὲ σκληρότερες περιπτώσεις γινόταν σκληρότερη, ἀνυπόφορη στοὺς ἐνόχους, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἀποδοκίμαζαν, τοὺς δίωκαν ἀπηνῶς, τοὺς συνελάμβαναν, τοὺς βασάνιζαν καὶ τοὺς θανάτωναν. «Tίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἀπέκτειναν οἱ πατέρες ὑμῶν;» (Πράξ. 7:52), εἶπεν ὁ Στέφανος στὸ Mέγα Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων.

     Σήμερα βλέποντας τὸ κακὸ νὰ κορυβαντιᾷ ζητοῦμε προφητικὲς φωνὲς νὰ ἐλέγξουν μὲ σφοδρότητα τὸ κακό, χωρὶς νὰ φοβοῦνται καὶ νὰ ὑπολογίζουν διωγμούς, περιπέτειες καὶ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Ἀλλὰ τέτοιες φωνὲς εἶνε σπανιώτατες, σχεδὸν ἀνύπαρκτες. Oἱ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔπρεπε νὰ μιμοῦνται τοὺς προφῆτες, ἀποφεύγουν νὰ ὑψώνουν προφητικὲς φωνές, γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τὸν κόσμο, καὶ προπάντων τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες. Oἱ ποιμένες δὲν θέλουν περιπέτειες καὶ διακινδύνευσι συμφερόντων καὶ ζωῆς, θέλουν ἔργο ἀκίνδυνο καὶ ἡσυχία, σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡσυχία νεκροταφείου!

     Oἱ προφῆτες ἤλεγχαν μὲ σφοδρότητα ἄρχοντες καὶ λαό. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε δύο παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα θὰ «σοκάρῃ» τὶς εὐγενεῖς ἀκοὲς ὡρισμένων.

     Kατὰ τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Δανιὴλ δύο ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιβουλεύθηκαν τὴν τιμὴ μιᾶς ἐκλεκτῆς Ἰσραηλίτιδος, τῆς Σωσάννας. Ἤθελαν νὰ τὴν διαφθείρουν. Kαὶ ἐπειδὴ ἐκείνη δὲν ἐνέδωσε στὴν αἰσχρὴ ἐπιθυμία τους, τὴ συκοφάντησαν, ὅτι τὴν εἶδαν ν' ἁμαρτάνῃ μὲ ἕνα νέο μέσα σ' ἕνα δασώδη κῆπο. Ἡ Σωσάννα συνελήφθη καὶ ὡδηγεῖτο πρὸς ἐκτέλεσιν. Ἀλλ' ἐπενέβη ὁ Θεὸς καὶ μίλησε στὸν Δανιήλ, νέον ἀκόμη. Kαὶ ὁ Δανιὴλ ἐξέτασε τοὺς δύο συκοφάντες χωριστὰ τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ περιέπεσαν σὲ ἀντίφασι. Ὅταν ὁ ἕνας ἐρωτήθηκε, κάτω ἀπὸ τί δένδρο εἶδε τὴ Σωσάννα ν' ἁμαρτάνῃ, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν». Kαὶ ὅταν ἐρωτήθηκε ὁ ἄλλος, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν». «Πεπαλαιωμένε ἡμερῶν κακῶν… ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…σ χ ί σ ε ι σε εἰς μέσον», εἶπε στὸν πρῶτο ὁ Δανιήλ, ποὺ εἶπε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν». Παλιάνθρωπε, ἄγγελος τοῦ Θεοῦ θὰ σὲ σ χ ί σ ῃ στὸ μέσον. Kαὶ στὸ δεύτερο, ποὺ εἶπε«ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν», ὁ προφήτης εἶπε: «Ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…π ρ ί σ α ι σε μέσον». Kατόπιν δὲ τῆς ἐξακριβώσεως τῆς ἀληθείας, οἱ δύο συκοφάντες ἐκτελέσθηκαν (Ἰδὲ ΔANIHΛ, ΣΩΣANNA, στίχ. 44-59). Γλῶσσα σκληρὴ καὶ πρᾶξι σκληρότερη, ἐπονείδιστος παραδειγματικὸς θάνατος. Πόσο σκληρότερη πρέπει νὰ εἶνε ἡ γλῶσσα ἐναντίον ὅσων ἐπιβουλεύονται τὴν τιμὴ τῆς Πίστεώς μας!

     Στὸ Ἰεζ. 23:20 γίνεται λόγος γιὰ μεγίστη ἀτίμωσι ἀσεβῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ Xαλδαίους, «ὧν ὡς ὄνων αἱ σάρκες αὐτῶν καὶ αἰδοῖα ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν». Xυδαῖες λέξεις, θὰ εἰποῦν μερικοί. Ἀλλ' ὅπως εἶπεν ὁ ποιητής, δὲν ὑπάρχουν χυδαῖες λέξεις, ἀλλὰ χυδαῖες πράξεις. Kαὶ ἐμεῖς προσθέτουμε: Oἱ φράσεις περὶ τῶν Xαλδαίων«ὡς ὄνων αἱ σάρκες» καὶ «αἰδοῖα ὡς ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν» εἶνε θεόπνευστες. Ἡ σκληρὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς χρησιμοποιεῖ καὶ τέτοιες ἐκφράσεις κατ' ἔμπνευσιν Θεοῦ, καὶ μόνον ἄπιστοι καὶ ἄθεοι κατηγοροῦν τὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς.

     Ἰδιαιτέρως γλῶσσα σκληρή, σκληροτάτη, χρησιμοποιεῖ ἡ Γραφὴ γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Στὴν ἐποχή μας δὲ ἡ γλῶσσα αὐτὴ κατ' ἐξοχὴν ἁρμόζει πρὸς ἔλεγχον τῶν χειροτέρων ἐχθρῶν τῆς Πίστεως, τῶν Oἰκουμενιστῶν, καὶ προπάντων τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας Bαρθολομαίου. «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν (ψευδοδιδασκάλων), οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Mατθ. 7:15). Λύκοι ἐσωτερικῶς οἱ αἱρετικοί, ἐξωτερικῶς δὲ ἐμφανιζόμενοι ὡς πρόβατα. Kαὶ ἂν ποιμένες, εἶνε λυκοποιμένες, κατασπαράσσουν καὶ σκορπίζουν τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Xριστοῦ.«Λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», λέγει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς αἱρετικούς (Πράξ. 20:29). Προφητεύει δέ, ὅτι καὶ κληρικοὶ θὰ γίνουν αἱρετικοί (Πράξ. 20:30). Δυστυχεῖς οἱ αἱρετικοὶ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ παρασύρουν στὶς αἱρέσεις. Ἀλλὰ δυστυχέστεροι εἶνε οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί, διότι θὰ κατέλθουν στὰ βαθύτερα τῆς κολάσεως.

     «Προδότης» ὀνομάζεται ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 μαθητὲς τοῦ Xριστοῦ, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης (Λουκ. 6:17). Ὅποιος προδίδει τὸ Xριστό, προδίδει βεβαίως καὶ τὴν Πίστι τοῦ Xριστοῦ. Oἱ Oἰκουμενιστὲς ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοὶ εἶνε προδότες τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Xριστοῦ, μὲ ἀρχιπροδότη τὸν Bαρθολομαῖο. Bεβαίως μερικοὶ Oἰκουμενιστὲς νομίζουν, ὅτι εἶνε πιστοί. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε ψευδαίσθησι.

     Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴ B΄ Ἐπιστολή του, κεφ. 2, καὶ ὁ Ἀδελφόθεος Ἰούδας στὴν Ἐπιστολή του «στολίζουν» τοὺς ἀσεβεῖς, καὶ δὴ τοὺς αἱρετικούς, μὲ πολλὰ «κοσμήματα», τὰ ὁποῖα ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ προσέξῃ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ συχνὰ νὰ διαβάζῃ, μήπως ὁ θεόπνευστος λόγος τὸν φέρῃ σὲ συναίσθησι καὶ μετάνοια. Ὁ Πέτρος στὸ B΄ 2:14 χρησιμοποιεῖ φοβερὴ «κοσμητικὴ» ἔκφρασι. Ὀνομάζει τοὺς παραβάτες καὶ διαστροφεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ «κατάρας τέκνα»! Ἄνθρωποι δημιουργημένοι «κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶνε εὐλογημένοι, κατάντησαν καταραμένοι, ὅπως ὁ Διάβολος.

     Ἀναφέρουμε φοβερώτερη ἔκφρασι. Στὸ A΄ Ἰωάν. 2:18 ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης γράφει πρὸς τὰ πνευματικὰ τέκνα: «Kαθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν». Ἀντιχρίστους, προδρόμους τοῦ ἀναμενομένου κατ' ἐξοχὴν ἀντιχρίστου, ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος τοὺς αἱρετικούς. Xριστὸς εἶνε τὸ ὡραιότερο, γλυκύτερο, ἐρασμιώτερο καὶ λατρευτὸ ὄνομα. Tὸ ἀκριβῶς δὲ ἀντίθετο ὄνομα ἀντίχριστος εἶνε τὸ χειρότερο καὶ τὸ ἀπαισιώτερο ὅλων τῶν ὀνομάτων. Kαὶ σκέφθηκαν ἆραγε ποτὲ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ οἱ ἄλλοι Oἰκουμενιστές, οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῆς Πίστεως ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοί, σκέφθηκαν, ἐπαναλαμβάνω ποτέ, ὅτι τὸ ὄνομα ἀντίχριστος ἁρμόζει σ' αὐτούς, καὶ μάλιστα περισσότερο σ' αὐτούς;

     Σφραγίζω τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μιὰ περικοπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ δείχνει μὲ ποία γλῶσσα οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ ἐλέγχῃ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως, καὶ μάλιστα τὸν ἀρχιπροδότη Bαρθολομαῖο, πρόσωπο πρὸς πρόσωπο. «Ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ῥᾳδιουργίας, υἱὲ Διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Kυρίου τὰς εὐθείας;» (Πράξ. 13:10).

     Ἂν ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἦταν ἰδική μου, οἱ ἔνοχοι καὶ ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτήριζαν ὑβριστή. Ἀλλὰ εἶνε δυνατὸν οἱ θεόπνευστοι προφῆτες καὶ ἀπόστολοι νὰ χαρακτηρισθοῦν ὑβριστές; Ἔνοχοι, μετανοήσετε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἔπαινοι καὶ ἐγκώμιά σας.

     Tὸ ἑπόμενο θέμα θὰ εἶνε: ANTI ΣKΛHPOY EΛEΓXOY TIMEΣ ΣTOYΣ OIKOYMENIΣTEΣ!

το είδαμε εδώ

Κῦπρος 1974-2014, σαράντα χρόνια σκλαβιᾶς καὶ κατοχῆς

Τοῦ Σεβ. Πατρῶν Χρυσοστόμου

«Σκοτῶστε μας καί γράψετε κι’ ἐμᾶς τόν σκοτωμόν μας.

Μά τοῦτοι οὗλ’ οἱ σκοτωμοί, ἔν οὗλοι γιά κακόν σας».

(Βασίλης Μιχαηλίδης)

Σαράντα χρόνια πέρασαν ἀπό τήν 20ή Ἰουλίου 1974, τήν θλιβερή ἡμέρα πού τό βάρβαρο πόδι τοῦ «Ἀττίλα» πάτησε τά ἁγιασμένα χώματα τῆς Κύπρου καί αἱματοκύλησε τό ὄμορφο Ἑλληνικό νησί, ἐξαἰτίας τῶν ὑποχθονίων σχεδίων τῶν μισελλήνων ξένων δυνάμεων, ἀλλά καί τῶν λαθῶν τῶν ἡμετέρων, ὅπως εἶναι ἡ διχόνοια, πού πάντοτε ὡδήγησε τό Ἔθνος μας σέ ὀδυνηρές περιπέτειες.

Ἔσφαξαν, κρέμασαν, βίασαν, σκότωσαν μέ ὅποιο ἄλλο τρόπο, καί ὡδήγησαν στήν σκλαβιά τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους τοῦ βορείου τμήματος τῆς νήσου. Ἔκαναν πρόσφυγες τούς σεμνούς καί τίμιους ἀδελφούς μας, πού ἐπί αἰῶνες κατοικοῦσαν τό πανέμορφο νησί. Ἀπολογισμός... 200.000 πρόσφυγες, 4.000 νεκροί, 1619 ἀγνοούμενοι.

Ρήμαξαν τίς Ἐκκλησιές καί ξεθεμέλιωσαν Προσκυνήματα, ἔκαψαν Μοναστήρια καί....

μετέτρεψαν Ἁγιάσματα, σέ σταύλους, ἀποθῆκες, κέντρα διασκεδάσεως καί ἁμαρτίας, ἀκόμη καί σέ δημόσια οὐρητήρια.

Σαράντα χρόνια μετά, παραμένει σκλαβωμένο τό ὡραιότερο μέρος τῆς μεγαλονήσου Κύπρου καί οὐδεμία δικαίωση ἐπῆλθε γιά τά φοβερά ἐγκλήματα, τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, καί δή εἰς βάρος τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ τῶν ἡλικιωμένων, τῶν γυναικῶν καί τῶν μικρῶν παιδιῶν. Ὅλα διεπράχθησαν μέ αἰσχίστης μορφῆς βαρβαρότητα, τῇ ἀνοχῇ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἐκώφευσαν, ἤ μᾶλλον ὑπέθαλψαν τό μεγίστης αἰσχύνης, γιά τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, φρικῶδες ἔγκλημα πού συνετελέσθη στό νησί τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα.

Φρικωδέστερο ὅλων εἶναι τό ἔγκλημα τῶν ἀγνοουμένων, οἱ ὁποῖοι ὡδηγήθηκαν σέ τόπους ἀγνώστους, χωρίς ποτέ νά πληροφορηθῇ κάποιος γιά τήν τύχη τους. Ἔφυγαν οἱ γονεῖς τους μέ τόν ἀβάσταχτο πόνο καί καϋμό, κρατῶντας στό στῆθος τους τήν φωτογραφία τῶν παιδιῶν τους. Ζοῦν ἀκόμη μέ τήν ἀγωνία οἱ γυναῖκες, τά παιδιά τους καί τά ἀδέλφια τους.

Σαράντα χρόνια μετά τήν Τουρκική εἰσβολή, φέρομε στό νοῦ μας, τούς ἥρωες τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ Ἀγῶνος τοῦ 1955-1959. Νοερά βρισκόμαστε μαζί μέ τούς Κυπρίους ἀδελφούς μας στό βουνό τοῦ Μαχαιρᾶ καί δάκρυ τιμῆς προσφέρομε στόν σταυραετό τῆς λευτεριᾶς, τόν λεβεντόψυχο, τόν «ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ» δοκιμασθέντα, τόν ἡλιοπρόσωπο, τόν μάρτυρα Γρηγόρη Αὐξεντίου, καί ἀκοῦμε τήν μάνα τοῦ ἥρωα νά λέγῃ στό παιδί της:

«Ξύπνα Γληόρη μου νά δῇς πού κόντεψεν ἡ νίκη...»

Καί μέ τήν περηφάνεια ἡρωίδος μάνας Ἑλληνίδος, νά καυχᾶται γιά τόν λεβέντη γυιό της:

«Χαλάλιν τῆς πατρίδος μου ὁ γυιός μου, ἡ ζωή του,

τζι’ ἀφοῦ ἔν παραδόθηκεν

τζι’ ἔμεινεν τζιαί σκοτώθηκεν,

ἄς ἔσιῃ τήν εὐτζιήν μου».

Σαράντα χρόνια μετά τήν τραγωδία τοῦ 1974, προσκυνοῦμε στά «Φυλακισμένα Μνήματα» τά ἅγια χώματα, πού κλείνουν μέσα τους τά ἱερά καί περήφανα κόκκαλα τῶν παλληκαριῶν τῆς Ε.Ο.Κ.Α., πού ἀγωνίστηκαν ἐνάντια στήν Ἀγγλική τυραννία, καί τούς βλέπομε μέ τῆς ψυχῆς μας τά μάτια, μέ πρῶτο τό παλληκάρι μέ τό ἀγέρωχο παράστημα, τόν ἥρωα μαθητή, τόν ὀλίγα μέν ἔτη ζήσαντα, τήν δέ Κύπρον καί τόν κόσμον ὅλον, ἡρωισμῷ πλουτήσαντα, τόν Παλληκαρίδη δηλαδή, τόν δεκαοχτάχρονο Εὐαγόρα... τούς βλέπομε λοιπόν,

«Νά χαιρετοῦν τόν ἥλιο καί τήν ξαστεριά,

νά χαιρετοῦν τήν ἄνοιξη καί τήν ἐλευτεριά,

μέσα ἀπό τῆς ἀγχόνης τό βαρύ σχοινί,

μέσα ἀπό τοῦ θανάτου τήν καταπακτή».

Καί παρακάτω, βαδίζοντας στά χνάρια ἐκείνων, ἀναπαύονται ἥσυχα, γαλήνια, μέ μιά κραυγαλέα σιωπή, τά παλληκάρια πού ἔπεσαν τό 1974, ὑψώνοντας στήν Μακεδονίτισσα τύμβο ἀγάπης γιά τήν Πατρίδα καί στήνοντας τρόπαια προσφορᾶς καί θυσίας γιά τήν λευτεριά τῆς Κύπρου.

Παρηγοριά μας τοῦ Κύπριου ποιητή τά λόγια:

«Ἤτουν βουλή ’πού τόν Θεόν γιά νά γενῇ κι’ ἐγίνην...

Σκοτῶστε μας καί γράψετε κι’ ἐμᾶς τόν σκοτωμόν μας.

Μά τοῦτοι οὗλ’ οἱ σκοτωμοί, ἔν οὗλοι γιά κακόν σας».

Σαράντα χρόνια μετά, μέ πόνο ψυχῆς καί δάκρυα στά μάτια, ἀσπαζόμαστε τίς πλάκες τῶν μαρτυρικῶν τάφων καί μνημείων, τούς σταυρούς, τά ἰκριώματα καί τίς ἀγχόνες τῶν πολλῶν καί δόξῃ ἠγλαϊσμένων, τῶν εὐκλεῶν ἡρώων τῆς Κύπρου μας, μεταξύ τῶν ὁποίων σήμερον χαίρονται πολλά Πατρινόπουλα καί Ἀχαιῶν ἀγωνιστῶν πληθύς. Τούς τάφους αὐτῶν γονυπετεῖς προσκυνοῦμε καί τούς ἀγωνιστάς μακαρίζομε. Κατασπαζόμεθα τά ἡρωικά παιδιά μας, τόν ὑπολοχαγό Νικόλα Κατούντα, τόν ἡρωικό δεκανέα Χρῖστο Γρίβα, τόν Χρῖστο Γκαβό, τόν Κωνσταντῖνο Ἀντωνόπουλο, τόν Γιώργη Μαρτζάκλη, τόν Ἀλέξη Χριστόπουλο καί ὅσους ἄλλους, πού τά ἀδέλφια τους στήν Πάτρα, περήφανα τούς κλαῖνε ἤ τούς καρτεροῦν μέ πόνο, ἐπαναλαμβάνοντας μέ σεμνή ὑπερηφάνεια:

«Πάντοτε νά τόν καρτερῇς ἐκεῖνον πού σοῦ λείπει».

Ἀπό τόν Ναό τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τῶν Πατρῶν καί ἐνώπιον τῆς ἁγίας του Κάρας καί τοῦ Σταυροῦ τοῦ Μαρτυρίου του, ἐμεῖς οἱ Πατρινοί τοῦ σήμερα, διαβεβαιοῦμε τούς ἀδελφούς μας Κυπρίους, ὅτι ὁ ἴδιος παλμός ὑπάρχει στίς καρδιές μας μέ ἐκεῖνον πού δονοῦσε τίς καρδιές τῶν νέων, πού τό 1955 ξεχύθηκαν στούς δρόμους τῆς Ἀχαϊκῆς πρωτευούσης σάν ἕνα ποτάμι λευτεριᾶς, διατρανώνοντας τήν Ἑλληνικότητα τῆς Κύπρου καί τήν ἀπόφασή τους νά θυσιασθοῦν γιά τήν ἐλευθερία της.

Ποιός μπορεῖ νά λησμονήσῃ τίς παλλαϊκές συγκεντρώσεις, μέ ἐπικεφαλῆς τήν ἡγεσία τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί πρωτοπόρα τά νειάτα τῶν Πατρῶν, πού μέ ἐθνικό παλμό καί σφρίγος ἀγωνιστικό ἔδωσαν μαρτυρία ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Κύπρου μας;

Τόν παρελθόντα Ὀκτώβριο, κατόπιν αἰτήματος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου, συνωδεύσαμε τήν χαριτόβρυτο Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στήν Κύπρο, ὅπου πλήθη Λαοῦ, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Ἐκκλησιαστική καί Πολιτική Ἡγεσία, ὑπεδέχθησαν τόν Πρωτόκλητο Ἀπόστολο τοῦ Κυρίου.

Ἐκεῖ μᾶς ἐδόθη ἡ εὐκαιρία, νά διακηρύξωμε τήν διαρκῆ ὑποστήριξη τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ πρός τούς Κυπρίους ἀδελφούς μας, τήν ἀγάπη μας γιά τήν Κύπρο καί τήν συμπαράστασή μας στόν ἱερό ἀγῶνα γιά τήν ἐπανένωσή της καί τήν ἀπελευθέρωση τοῦ σκλαβωμένου τμήματός της.

Μᾶς ἐδόθη ἐπίσης ἡ εὐκαιρία νά περπατήσωμε στόν κατεχόμενο καί αἱματοβαμμένο τόπο, νά δοῦμε τίς ρημαγμένες Ἐκκλησιές καί τά κατεστραμμένα Ἱερά Θυσιαστήρια. Νά προσκυνήσωμε, κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ Τούρκου κατακτητή, στό σκλαβωμένο Μοναστήρι τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων, στήν μαρτυρική «Χερσόνησο τῶν Ἁγίων», στήν Καρπασία, καί νά συνομιλήσωμε μέ τόν ἥρωα Παπα-Ζαχαρία καί τούς ἐναπομείναντες ἐγκλωβισμένους, πού ἀρνοῦνται πεισματικά νά ἐγκαταλείψουν τόν δικό τους ἁγιασμένο τόπο. Ἀλήθεια, τούς θαυμάζει κανείς, γιατί δέν ἀνταλλάσσουν τό σέβας τους στά ἱερά καί τά ὅσια καί τήν ἀγάπη τους στήν Πατρίδα ἀντί πινακίου φακῆς.

Ἐμεῖς σήμερα ἀπό τήν Πάτρα, διακηρύττομε ὅτι ἀποτελεῖ ἐντροπή γιά τόν κόσμο (δέν θά εἴπω τόν πολιτισμένο) ἡ μή ἐπίλυση τοῦ χρονίζοντος, ὡς μή ὤφελεν, προβλήματος τῆς Κύπρου, πού προβάλλει ὡς ἐπικίνδυνο μελάνωμα στό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος.

Δέν ἦτο ποτέ δυνατόν νά φαντασθῇ κανείς, ὅτι ἐνῷ ἔχομε περάσει στήν δεύτερη δεκαετία τοῦ 21ου αἰῶνος, θά ἐφαρμόζωνται ἀκόμη τακτικές ἀδικίας καί βαρβαρότητος εἰς βάρος ἑνός πολιτισμένου Λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς οὐδέν ἔπταισεν, ὥστε νά ὑφίσταται μυρίας ταλαιπωρίας καί πολυώδυνα βάσανα.

Ἀδελφοί μας Κύπριοι, ὅσοι κοσμεῖτε μέ τήν ὡραία παρουσία σας τήν πόλη τοῦ Πρωτοκλήτου, καί οἱ ἐν τῇ μαρτυρικῇ Κύπρῳ ζῶντες καί πεισματικῶς καί ἑλληνοπρεπῶς ἀγωνιζόμενοι γιά τά δίκαια τῆς Πατρίδος σας, τῆς Κύπρου μας, καί ὅσοι εἰς ὅποιο μέρος τῆς γῆς εὑρίσκεσθε, μᾶς συγκινεῖτε μέ τήν προσήλωσή σας στά ἅγια τοῦ Γένους μας καί τῆς ἐνδόξου Φυλῆς μας.

Ὁ ἀγώνας σας θά ἐπιφέρῃ καρπούς, ἀφοῦ ποτίζετε μέ συνέπεια τό δένδρο πού εὐσκιόφυλλο θά δροσίσῃ τά παιδιά σας, στά ὁποῖα παραδίδετε τήν ἱερά παρακαταθήκη καί σκυτάλη τῶν ἱερῶν ἀγώνων. Θαυμάζομε τήν γεμάτη ἡρωισμό καρδιά σας καί ἑνώνομε τά δάκρυά μας καί τίς προσευχές μας μέ τά δικά σας πονεμένα δάκρυα καί τίς θερμές πρός τόν Θεόν εὐχές καί λιτές σας, γιά τήν λευτεριά τῆς κατεχομένης Κύπρου, γιά τήν δικαία ἐπίλυση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος.

Στό διάβα τῶν αἰώνων τό Γένος μας πολλά ὑπέστη, ὅμως ποτέ δέν ἐλύγισε. Αὐτή ἡ ἀλήθεια ἔγινε τραγούδι καί ἀπάντηση στούς βαρβάρους, πού κατά καιρούς ἠθέλησαν νά συλήσουν τά ὅσια καί ἱερά μας:

«Τήν Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς,

ἐκεῖ πού πάει νά σκύψῃ,

μέ τό σουγιά στό κόκκαλο,

μέ τό λουρί στό σβέρκο,

νά τη πετιέται ἀπό ’ξαρχῆς

κι’ ἀντριεύει καί θεριεύει

καί καμακώνει τό θεριό

μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου». (Γιάννης Ρίτσος)

Ἐξ ἄλλου εἶναι νωπή καί θά παραμένῃ πάντοτε ἐπίκαιρη ἡ φωνή τοῦ ἀοιδίμου ἐθνομάρτυρος Ἀρχιεπισκόπου Κυπριανοῦ (†1821), πού ἔρχεται ἀπό τό βάθος τοῦ χρόνου, ποιητικά διασκευασμένη ἀπό τόν ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη:

«Ἡ Ρωμηοσύνη ἔν φυλή συνότζιαιρη τοῦ κόσμου.

Κανένας δέν εὑρέθηκε γιά νά τήν ἰξιλείψῃ.

Κανένας γιατί σιέπει την πού τἄψη ὁ Θεός μου.

Ἡ Ρωμηοσύνη ἔν νά χαθῇ ὅντας ὁ κόσμος λείψῃ.

Σφάξε μας οὕλους κι’ ἄς γενῇ τό γαῖμαν μας αὐλάκιν,

κάμε τόν κόσμον μακελλειόν καί τούς Ρωμηούς τραούλλια,

ἀμμά ’ξερε πώς ἴλαντρον ὄντας κοπῇ καβάκιν

τριγύρω του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.

Τό ’νίν ἀντάν νά τρώ’ τήν γῆν, τρώει τήν γῆν θαρκέται,

μά πάντα κεῖνον τρώεται καί κεῖνον καταλυέται».

πηγή  το είδαμε εδώ

Οι αγώνες ενός σαλού και του αδελφού του: Συμεών & Ιωάννης

Άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός και Άγιος Ιωάννης ( 21 Ιουλίου)

( Λεοντίου Νεαπόλεως)

Η ζωή τους στην έρημο

Όταν λοιπόν βγήκαν έξω από το μοναστήρι, έλε­γαν: «Θεέ του μεγάλου Σου δούλου, οδήγησέ μας που εί­μαστε ξένοι και αβοήθητοι, γιατί δεν γνωρίζουμε ούτε τον τόπο ούτε την περιοχή, αλλά καθώς ερχόμαστε κοντά Σου παραδώσαμε τους εαυτούς μας για να πεθάνουμε στο πέλαγος αυτής της ερήμου». Λέει ο Ιωάννης στον Συμε­ών: «Τί γίνεται τώρα; Πού θα πάμε;» Του απάντησε εκείνος: «Ας πάμε προς τα δεξιά, γιατί όλα όσα βρίσκονται προς τα δεξιά είναι καλά». Προχωρώντας έφτασαν στη Νεκρά θάλασσα, στον τόπο που ονομάζεται Αρνωνάς.

Έτσι οικονόμησε τα πράγματα ο Θεός, που ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτούς που πιστεύουν ολόψυχα σ’ Αυτόν, ώ­στε βρήκαν ένα μέρος, όπου κατοικούσε κάποιος γέρον­τας που είχε κοιμηθεί πριν από λίγες μέρες. Σ’ αυτό το μέρος υπήρχαν μερικά μικρά σκεύη και τρυφερά χόρτα, ώστε να  μπορούν να τραφούν· από αυτά έτρωγε και ο γέροντας που ήταν θαμμένος εκεί. Μόλις είδαν τον τόπο οι αοίδιμοι, ευχαριστήθηκαν τόσο πολύ, σαν να βρήκαν θη­σαυρό. Κατάλαβαν ότι ετοιμάστηκε και στάλθηκε γι’ αυτούς από τον Θεό. Έτσι άρχισαν να Τον ευχαριστούν, ό­πως επίσης και τον μεγάλο γέροντα Νίκωνα. Έλεγαν: «Πίστεψέ με, μας ήρθαν όλα καλά με τη βοήθεια των ευχών εκείνου».

Όταν πέρασαν λίγες μέρες, μη μπορώντας να υποφέρει την αρετή των δούλων του Χριστού ο εχθρός των ψυχών μας, ο διάβολος, άρχισε να τους πολεμάει, τον Ιωάννη με τη θύμηση της γυναίκας του και τον Συμεών με την μεγάλη του αγάπη για τη μητέρα του. Μόλις κατα­λάβαινε ο ένας από τους δύο ότι στενοχωριόταν, αμέσως έλεγε στον άλλο: «Αδελφέ, σήκω να προσευχηθούμε». Έλεγαν την προσευχή του μεγάλου γέροντα, που έμαθαν αμέσως απέξω και οι δύο με τη χάρη του Θεού, γιατί ο γέ­ροντας προσευχήθηκε λέγοντας: «Τύπωσε, Κύριε, στην καρδιά τους τα λόγια αυτής της προσευχής».

Αυτή την προσευχή έλεγαν πάντοτε σε περίπτωση πειρασμού και κάθε φορά που ζητούσαν κάτι από το Θεό. Μερικές φο­ρές, όπως μας έλεγε ο θεοφόρος Σαλός, ο διάβολος τους πύρωνε, σαν να έτρωγαν κρέας και να έπιναν κρασί. Άλλοτε πάλι προσπαθούσε να τους προκαλέσει δειλία και ακηδία για την άσκηση, ώστε μερικές φορές να θέλουν να επιτρέψουν από την έρημο στο μοναστήρι. Επίσης άλλες φορές στον ύπνο, άλλες φορές με τη φαντασία, τους έκανε ο διάβολος να βλέπουν τους δικούς τους, άλλους να κλαίνε και άλλους να έχουν τρελαθεί· και άλλα πολλά έβλεπαν που είναι αδύνατο να τα διηγηθεί κανένας, αν δεν έχει πείρα από αυτού του είδους τους πειρασμούς. Όσες φορές όμως έφερναν στο μυαλό τους το στεφάνι, που είδε ο ένας να βρίσκεται στο κεφάλι του άλλου, όπως και τη διδασκαλία και τα δάκρυα του γέροντα, σαν από λάδι αγιασμένο καταπραΰνονταν και παρηγοριόταν η καρδιά τους.

Μερικές φορές εμφανιζόταν στ’ όνειρό τους και ο ό­σιος Νίκων, άλλοτε νουθετώντας τους, άλλοτε προσευ­χόμενος γι’ αυτούς, μερικές φορές μάλιστα διδάσκοντάς τους ψαλμούς· και τότε ξυπνούσαν προσπαθώντας να μάθουν απέξω όσα διδάσκονταν στον ύπνο τους και χαί­ρονταν πάρα πολύ γι’ αυτό. Ήξεραν ότι ενδιαφέρεται πο­λύ γι’ αυτούς, και το αντιλαμβάνονταν από αυτά τα γεγο­νότα. Πριν λοιπόν να ζητήσουν οτιδήποτε από το Θεό, προσευχήθηκαν και οι δύο για το εξής πράγμα: ο Συμεών, να παρηγορηθεί και να σιγουρευτεί η καρδιά της μητέρας του· ο Ιωάννης, να πάρει ο Θεός κοντά Του τη γυναίκα του, ώστε να πάψει να τη σκέφτεται.
Ο Θεός που είπε ότι θα πραγματοποιήσει το θέλημα αυτών που Τον φοβούν­ται, τους άκουσε· και αφού πέρασαν δύο χρόνια, ο όσιος Συμεών πληροφορήθηκε απ’ το Θεό ότι η μητέρα του δεν λυπάται πια γι’ αυτόν και ότι τη νύχτα παρουσιάζεται σ’ αυτήν, την παρηγορεί και της λέει στη Συριακή διάλεκτο: “λα δέχρε λιχ έμ”, που σημαίνει: «“Μη λυπάσαι μητέ­ρα”, γιατί κι εγώ και ο Ιωάννης είμαστε καλά και υπηρε­τούμε στο παλάτι του βασιλιά και φοράμε στεφάνια, που μας έδωσε ο βασιλιάς, και πολύ όμορφες στολές. Παρη­γόρησε όμως και τους γονείς του αδελφού Ιωάννη, γιατί υπηρετεί κι αυτός μαζί μου. Λοιπόν, μη λυπάστε καθόλου». Όμως και ο αββάς  Ιωάννης είδε κάποιον λευκό ν­τυμένο να του λέει: «Οικονόμησα, ώστε ο πατέρας σου να μη λυπάται· και τη γυναίκα σου σε λίγο θα την πάρω μαζί μου».

Διηγήθηκαν ο ένας στον άλλον αυτά που είδαν και χάρηκαν και ευφράνθηκε η καρδιά τους. Αφού ο Θεός τους απάλλαξε από τον λογισμό των γονέων τους, αμέσως άρχισαν να ζουν χωρίς φροντίδα, χωρίς να λυπούν­ται καθόλου γι’ αυτούς και χωρίς να αισθάνονται κόπο ή οκνηρία συνέχισαν τον δρόμο της ασκήσεως νύχτα και μέρα, μη έχοντας άλλη ασχολία παρά μόνο τον “απερίσπαστο περισπασμό” και την “αμέριμνη μέριμνα”, εννοώ βέβαια την αδιάλειπτη προσευχή. Σ’ αυτή σύντομα προόδευσαν οι άοκνοι εργάτες, ώστε σε λίγα χρόνια αξιώθηκαν θείων οράσεων, πληροφοριών και θαυμάτων.

Πέρασε πάλι λίγος καιρός και ο ένας ησύχαζε σε απόσταση “λίθου βολής” από τον άλλο. Είχαν συμφωνή­σει μεταξύ τους το εξής: να αναχωρούν και να ζουν χωρι­στά όποτε ήθελε ο καθένας να προσεύχεται μόνος του· ό­ταν όμως συμβεί να παρουσιαστούν λογισμοί ή ακηδία, να έρχεται ο ένας προς τον άλλον και από κοινού να προ­σεύχονται στον Θεό για να απαλλαγούν απ’ τον πειρα­σμό. Μια μέρα λοιπόν, ενώ καθόταν ο Συμεών στο μέρος που συνήθιζε, έρχεται σε έκσταση και βλέπει τον εαυτό του σαν να βρισκόταν στην Έδεσα (από εκεί ήταν η κα­ταγωγή του) κοντά στην άρρωστη μητέρα του και να της λέει στα Συριακά: «Πώς είσαι μητέρα;». Εκείνη απάντησε: «Καλά, παιδί μου». Της λέει πάλι: «Πήγαινε κοντά στο Βασιλιά. Μη φοβάσαι, γιατί Τον παρακάλεσα και σου ετοίμασε καλό μέρος, και όταν θέλει, θα έρθω κι εγώ κοντά σου».

Αφού συνήλθε, κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα κοιμή­θηκε η μητέρα του. Τρέχει γρήγορα στον αδελφό του Ιω­άννη και του λέει: «Σήκω, αδελφέ, να προσευχηθούμε». Επειδή εκείνος ταράχτηκε (νόμισε ότι είχε κάποιο πειρα­σμό), του λέει ο Συμεών: «Μη ταράζεσαι, αδελφέ, δεν έ­χω τίποτα κακό, με τη χάρη του Θεού». Του λέει πάλι ο Ιωάννης: «Τότε για ποιο λόγο έκανες τόσο δρόμο, πάτερ Συμεών;». Τον αποκάλεσε έτσι γιατί τον τιμούσε και τον σεβόταν πάρα πολύ, όπως κι εκείνος σεβόταν τον Ιωάν­νη. Τότε τα μάτια του γέμισαν δάκρυα που έτρεχαν σαν μαργαριτάρια πάνω στο στήθος του, και λέει στον Ιωάν­νη: «Αυτήν την ώρα ο Κύριος παίρνει κοντά Του την καλή μου και ευλογημένη μητέρα». Και του διηγήθηκε το όρα­μα.

Γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε μπο­ρούσε να ακούσει κανείς τον Συμεών να λέει προς τον Θεό λόγια συγκινητικά και ικετευτικά. Τα σπλάχνα του πονούσαν και ταράζονταν από τη φυσική αγάπη του γιου προς τη μητέρα. Έλεγε: «Θεέ μου, Εσύ που δέχτηκες την θυσία του Αβραάμ, Εσύ που πρόσεξες το ολοκαύτωμα του Ιεφθάε· Εσύ που δεν γύρισες το πρόσωπό Σου από τα δώρα του Άβελ, Εσύ που ανάδειξες προφήτιδα την Άννα για χάρη του δούλου Σου Σαμουήλ, Εσύ, Κύριέ μου, Κύριε, για χάρη του δούλου Σου, δέξε την ψυχή της μητέρας μου. Θυμήσου, Θεέ μου, τους κόπους και τους μόχθους της, που έκανε για μένα.

Θυμήσου, Κύ­ριε, τους στεναγμούς και τα δάκρυα που έχυσε, όταν για χάρη Σου έφυγα μακριά της. Θυμήσου, Κύριε, τα στήθη με τα οποία θήλασε εμένα τον ταπεινό, για να χαρεί την νεότητά μου, που όμως δεν χάρηκε. Μη ξεχνάς, Κύριε, ό­τι δεν μπορούσε να κάνει μακριά μου ούτε ώρα, κι όμως χωρίστηκε από μένα τόσα χρόνια. Θυμήσου, Κύριε που γνωρίζεις τα πάντα, ότι όταν ήθελε να χαρεί για μένα, τό­τε για το δικό Σου όνομα με στερήθηκε. Μη ξεχνάς, δί­καιε, το σπαραγμό που ένιωσε τη μέρα που ήρθα κοντά Σου. Γνωρίζεις, Κύριε, πόσο αγρύπνησε κάθε νύχτα για να θυμάται τη νεότητά μου, από τότε που την εγκατέλειψα. Εσύ γνωρίζεις, Κύριε, πόσες νύχτες έχασε τον ύπνο της ζητώντας το πρόβατο που κοιμόταν μαζί της.

Μην ξεχνάς, φιλάνθρωπε, πόσος πόνος γέμιζε την καρδιά της, όταν βλέποντας τα ρούχα μου, έλιωνε για το μαργαριτάρι της, που τα φορούσε. Θυμήσου ακόμη, Κύριε, ότι της στέ­ρησα την παρηγοριά και τη χαρά και την αγαλλίαση, για να υπηρετήσω Εσένα τον δικό μου και δικό της Θεό, και Κύριο των όλων. Δώσε της για συνοδεία αγγέλους, που θα προστατεύουν την ψυχή της από τα πονηρά και άσπλα­χνα πνεύματα και θηρία του αέρα, που προσπαθούν να αποσπάσουν και να καταπιούν αυτούς που περνούν ανάμεσα από αυτά. Κύριε, Κύριε, στείλε της δυνατούς φύλακες, για να επιτιμούν κάθε ακάθαρτη δύναμη που θα συναντά­. Πρόσταξε ακόμη, Θεέ μου, να χωριστεί η ψυχή από το σώμα της χωρίς λύπη και βάσανα.

Και αν, σαν γυναίκα, σ’ αυτή τη ζωή αμάρτησε είτε με λόγια, είτε με έργα, συγχώρεσε την ψυχή της, χάρη της θυσίας που γέννησε και που σου πρόσφερε, δηλαδή εμένα τον ανάξιό Σου δούλο. Ναι, Κύριε, Κύριε, Θεέ μου, Εσύ που είσαι δίκαιος κριτής και φιλάνθρωπος, μη την οδηγήσεις από θλίψη σε θλίψη, από οδύνη σε οδύνη, από στεναγμό σε στεναγμό, αλλά για τη λύπη που ένιωσε για το μοναδικό της παιδί, οδήγησέ την στη χαρά, αντί για δάκρυα δώσ’ της αγαλλίαση, αυτή την αγαλλίαση που έχεις προετοιμάσει για τους αγίους Σου, Θεέ μου, Θεέ μου, στους αιώνες. Αμήν».

[Συνεχίζεται]

Ο δυτικός ορθολογισμός ως κενό

«Ο δυτικός πολιτισμός παράγει, αιώνες τώρα, άλλο τύπο ανθρώπου και κοινωνίας, εξορίζοντας το υπερβατικό από την ενδοκοσμική πραγματικότητα και δίνοντας προτεραιότητα στο άτομο-εξάρτημα της πολιτειακής μηχανής». 
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, «Γράμματα Σπουδάσματα», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 140.

Και μόνο η συμπαθής όψη, η μειλίχια έκφραση, η ηδεία απολυτότητα των σκέψεων του πατρός Μεταλληνού, αρκεί να πείσει έναν πιστό Χριστιανό για το ακριβές των επιχειρημάτων του. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει ο Ορθόδοξος στην ίδια τη ζωή του ώστε να αποφανθεί αν ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός έχει αυξήσει τα επίπεδα της ευδαιμονίας του ή αν τα έχει σχεδόν μηδενίσει. Δεν απαιτείται η σύγκριση των συναισθημάτων της εποχής του iPad και του φορητού τηλεφώνου με οθόνη αφής με τα βιώματα παρελθουσών δεκαετιών για να καταλάβει ο Έλληνας Ορθόδοξος ότι από το σήμερα κάτι... λείπει.
Φυσικά, σε έναν ορθολογιστή, που έχει μάθει να σκέφτεται, να
σχετίζεται και να επικοινωνεί «καρτεσιανά», όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να τον... συγκινήσουν. Άλλωστε σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να αναδεύσει τα στάσιμα εσωτερικά ύδατά του εκτός από την ύλη, την επιδίωξη της ύλης και την ηδονή της απόλαυσής της.
Οι σχολαστικιστές και ειδικά όσοι καταπονούν την ψυχή τους με όλες τις εκδοχές της νεωτερικότητας είναι προσηλωμένοι σε ό,τι μετριέται, επαναλαμβάνεται σαν πείραμα και αποδεικνύεται. Το σκεπτικό των ιερωμένων δεν τους απασχολεί. Αν άκουγαν παρόμοια επιχειρηματολογία από εγνωσμένου κύρους θετικό επιστήμονα, ίσως να κλονίζονταν.

Μετριέται η αγάπη;

Για να πετύχουμε, λοιπόν, ικανό «κλονισμό» στην αυτοπεποίθηση των ανθρώπων που λογίζουν και υπολογίζουν τον κόσμο με τη μονότονη σιγουριά μιας... ζυγαριάς θα αξιοποιηθούν κάποιες φράσεις από τη διάλεξη του Δρ Μάνου Δανέζη στο Ίδρυμα Πασσά (έλαβε χώρα την Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014 στην Αθήνα), με θέμα: «Κοσμολογία και η Ηθική του Δημόκριτου»:
«Ο πολιτισμός που διαπερνά σήμερα την κοινωνία, την καθημερινή μας ζωή είναι ο ορθολογισμός. Όταν ο μέσος άνθρωπος λέει ότι είναι ορθολογιστής, το θεωρεί πάρα πολύ καλό. Στον ορθολογισμό για να γίνει αποδεκτό ως λογικό και ως υπάρχον ένα γεγονός θα πρέπει να αποδεικνύεται πειραματικά και συγχρόνως να υπόκειται σε μέτρηση μέσω οργάνων. Αν κάτι γύρω μας δεν μπορεί να μετρηθεί με όργανα, αυτό δεν είναι αποδεκτό. Το δεύτερο που ζητάει αυτός ο ορθολογισμός είναι ότι όλα τα γεγονότα που μπορώ να μετρήσω με όργανα, θα πρέπει να συγκρίνονται και μεταξύ τους, δηλαδή να έχουν κοινή μονάδα μέτρησης. Αυτός ο πολιτισμός από τη φύση του και τη φιλοσοφία του, που θέλει απόδειξη και μέτρηση του ποσού, μέσω μετρητικών μηχανών, πώς θα μετρήσει την αγάπη; Πώς θα μετρήσει τη δικαιοσύνη; Άρα ο δυτικός, ο αγγλοσαξωνικός ορθολογισμός, δεν περιέχει μέσα του αξίες. Θεωρεί ότι δεν υπάρχουν γιατί δεν μπορούν να μετρηθούν».
Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Ένας επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πάμπολλες δημοσιεύσεις, διεθνή αναγνώριση και εξαιρετικό ερευνητικό έργο να κάνει μια τόσο σφοδρή, έξυπνη και δομική επίθεση στον δυτικό ορθολογισμό! Ο Δρ Δανέζης είναι γνωστός στο πανελλήνιο από «Το Σύμπαν που αγάπησα», την θρυλική εκπομπή που προβλήθηκε στην ΕΤ3 (σε 110 ημίωρα επεισόδια) την οποία παρουσίαζε μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου.
Η οπτική του Δρ Δανέζη, του θετικού επιστήμονα και η θέαση του ιερέα του π. Μεταλληνού, τέμνονται στο τώρα. Καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα, από διαφορετικούς δρόμους και μεθοδολογικές προσεγγίσεις.
Τα κείμενα, οι λέξεις, οι ιδέες τους δεν θα είχαν καμία αξία αν δεν περιέγραφαν την στυφή γεύση της έλλειψης νοήματος, το οποίο χαρακτηρίζει τη Βαβέλ που οικοδομούν συστηματικά όλης της γης οι γκρίζοι, οι ανέμπνευστοι.
Η Δύση σταδιακά ηττάται από την Ανατολή επειδή έκοψε τον ομφάλιο λώρο της με τον Θεό. Εναντιώθηκε σε κάθε αξία, γκρέμισε από το βάθρο τους τα ιδανικά και στη θέση τους άφησε λέξεις κούφιες από περιεχόμενο καθώς και ακάλυπτες επιταγές συλλογικής «σωτηρίας» διά των... αριθμών.
Εκεί όπου χάσκει και πονάει η πληγή του κενού, υπάρχει η εστία της δυνάμεως της πατρίδας μας. Εδώ συναντήθηκε ο Ελληνικός Λόγος με την Χριστιανική Αγάπη. Η γη και ο ουρανός. Το πεπερασμένο και το άπειρο. Εμείς, ως παιδιά του χάους και της τάξης μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την κυρίαρχη πνευματική πρόταση της εποχής μας. Αν αποτύχουμε, θα αποτύχει και ο κόσμος μαζί μας.
πηγή

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΠΟΥ "ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ" ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ;;; > Η Μασονία, οι όρκοι και χαιρετισμοί στους τρεις πρώτους βαθμούς Το διαβάσαμε από το: ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΠΟΥ "ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ" ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ;;; > Η Μασονία, οι όρκοι και χαιρετισμοί στους τρεις πρώτους βαθμούς

Ο όρκος για τον πρώτο βαθμό Μασονίας καταλήγει ως εξής:
Για όλα όσα έδωσα, την ιερότερη και ειλικρινέστερη μου υπόσχεση και όρκο χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και πνευματικό περιορισμό, δεσμεύω τον εαυτό μου σε τιμωρία όχι λιγότερη από το να κοπεί ο λάρυγγας μου, να ξεριζωθεί η γλώσσα μου και να καεί το σώμα μου στην τραχιά άμμο της θάλασσας, στο ρηχό νερό όπου η παλίρροια και η άμπωτης συμβαίνουν δυο φορές στο εικοσιτετράωρο. Βοήθησε με λοιπόν. Θεέ και κράτησε με δυνατό, να μην αθετήσω τον όρκο μου.

Χαιρετισμός στον Πρώτο Βαθμό
Αφού ο υποψήφιος "ήρθε στο φώς" του λένε ότι τα τρία μεγαλύτερα "φώτα" της Μασονίας είναι η Ιερή Βίβλος, το Τετράγωνο και τον Τέκτονα.
Τότε μαθαίνουν στον υποψήφιο το ποινικό σημείο, που είναι επίσης γνωστό και σαν "πρέπον φρουρό" που συνοδεύει τη νέα του θέση, αυτή του Δόκιμου Μασόνου. Του δείχνουν επίσης τη μυστική χειραψία ή "ψηλαφισμό του Δόκιμου Μασόνου". Το ψηλάφισμα γίνεται ως εξής:

Ενώνονται τα δεξιά χέρια όπως στη χειραψία καθένας πιέζει το νύχι του αντίχειρρα τον στη πρώτη φάλαγγα ή στο πάνω μέρος του δείκτη, το όνομα αυτού του σημείου είναι Boaz (ή Booz)..Είναι το όνομα τον αριστερού κiova του πρόναου, στον ναό τον Βασιλιά Σολομώντα και σημαίνει "ισχύς".

Στη συνέχεια ο μύστης ορκίζεται να στηρίζει τον Θεό και την πατρίδα του, αλλά και οι δύο αυτές υποχρεωθείς, παραβλέπονται στους επόμενους βαθμούς.
Ο όρκος για τον δεύτερο βαθμό Μασονίας 

Στον δεύτερο βαθμό ή βαθμό του Εταίρου, ο υποψήφιος μπαίνει στη στοά με τη βοήθεια της μυστικής κωδικής λέξης "Σκυββολέθ" και δίνει πρόσθετους όρκους. Στο βαθμό αυτό η ποινή που προβλέπεται σε περίπτωση αθέτησης του όρκου είναι η εξής:

Δεσμεύω τον εαυτό μου ότι δεν θα υποστώ λιγότερη τιμωρία από το να ανοιχτεί το αριστερό μου στήθος και η καρδιά και τα σπλάχνα μου να εκριζωθούν και να ριχτούν πάνω από τον αριστερό μου ώμο και να μεταφερθούν στην κοιλάδα της Τζεχοσαφάτ, για να γίνουν λεία στα άγρια θηρία της γης και τα αρπακτικά του ουρανού, αν ποτέ παραβιάσω μέρος από τον ιερό μου όρκο ή την υποχρέωση του Εταίρου Μασόνου, έτσι βοήθησε με Θεέ. και κράτησε με δυνατό να μην αθετήσω τον όρκο μου.

Χαιρετισμός στον Δεύτερο Βαθμό
Στον υποψήφιο δείχνουν τώρα, στο δεύτερο βαθμό ένα νέο σύμβολο χαιρετισμού και μια νέα μυστική χειραψία την "ψηλάφιση αναγνώρισης".

Το αναγνωριστικό ψηλάφισμα, γίνεται παίρνοντας ο ένας το δεξί χέρι του άλλον, όπως στην χειραψία, και καθένας τοποθετεί τον αντίχειρα του ανάμεσα στο κοίλωμα που βρίσκεται μεταξύ των πρώτων φαλαγγών των δακτύλων μέσον και παράμεσον και πιέζουν τον αντίχειρα ανάμεσα στις αρθρώσεις. Αυτή είναι ανα γνωριστική χειραψία για τον βαθμό του Εταίρου και το όνομα της είναι Σκυββολέθ σημαίνει "στάχυ σίτου".

Τους δείχνουν επίσης και ένα άλλο ψηλάφισμα που λέγεται "πραγματικό ψηλάφισμα".

Το "πραγματικό ψηλάφισμα" του Εταίρου Μασόνου γίνεται τοποθετώντας τον αντίχειρα στην άρθρωση τον δεύτερου δακτύλου και λυγίζοντας τον αντίχειρα έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να πιέζει το νύχι του αντίχειρα στην άρθρωση του άλλου...το όνομα της είναι Ζακέν και σημαίνει "σταθερότητα".

Ο όρκος για τον τρίτο βαθμό Μασονίας 
Υπόσχομαι και ορκίζομαι ότι δεν θα βλάψω αυτή τη στοά. ούτε ένα αδελφό τον βαθμού αυτού ούτε θα ανεχθώ προδοσία -του μπορεί να γίνει από άλλους και αν είναι στη δύναμη μου θα το αποτρέψω. 
Επιπλέον, υπόσχομαι και ορκίζομαι ότι θα υπακούω πάντα σε όλα τα σύμβολα και διαταγές, που θα μου δίνονται, στέλνονται ή παραδίνονται, από το χέρι ενός αδελφού Διδασκάλου, ή από το συμβούλιο μιας νόμιμα σχηματισμένης στοάς.

Ακόμα υπόσχομαι και ορκίζομαι ότι τα μυστικά ενός Διδασκάλου Μασόνου, που μου δίνονται για να τα μεταχειριστώ σαν μυστικά και γνωρίζοντας ότι πρέπει να είναι μυστικά, θα τα διαφυλάξω και θα τα έχω τόσο ασφαλή και απαραβίαστα στην καρδιά μου, όσο είναι και στη δική του, όταν μου τα εμπιστεύεται, εκτός και αν πρόκειται για μυστικά που αφορούν προδοσία ή φόνο, που τότε αφήνεται στην δική μου κρίση.

Δεσμεύω τον εαυτό μου να υποστεί τιμωρία όχι λιγότερη από το να κοπεί το σώμα μου στη μέση και να χωριστεί σε Βόρειο και Νότιο κομμάτι, τα σωθικά μου να καούν και η στάχτη τους να σκορπιστεί στους τέσσερις ανέμους, ώστε να μην μείνει το παραμικρό ίχνος από μένα που θα με θυμίζει στους αδελφούς μου, αν φανώ τόσο πρόστυχος και άθλιος, αν ποτέ παραβιάσω οποιοδήποτε μέρος τον ιερού όρκου που δίνω σαν Διδάσκαλος Μασόνος. Θεέ βοήθησε με και κράτησε με δυνατόν να τα καταφέρω. 


Στην συνέχεια δείχνουν στον υποψήφιο το "Μεγάλο Σημείο του Κινδύνου". Το σημείο δίνεται με την ανύψωση και των δυο χεριών έτσι ώστε τα μπράτσα να εκταθούν κάθετα προς το σώμα, σχηματίζοντας μια γωνία 90 μοιρών με τους αγκώνες έτσι ώστε οι παλάμες να κατευθύνονται ευθεία προς τα πάνω. Οι λέξεις που συνοδεύουν αυτή τη συμβολική κίνηση, που χρησιμοποιείται σε περίπτωση κινδύνου, είναι: "Ω! Κύριε, θεέ μου! Δεν υπάρχει καθόλου βοήθεια για τον γιο της χήρας;" Καθώς ακούγονται από τα χείλια του υποψήφιου οι τελευταίες λέξεις, πέφτουν τα χέρια του, "με τέτοιο τρόπο που να δείχνει ιεροπρέπεια".

Αυτός υποτίθεται ότι είναι ο συμβολισμός που έγινε και οι λέξεις που ειπώθηκαν από τον Χίραμ Αμπιφ -τον κύριο οικοδόμο του ναού του Σολομώντα, που εθεωρείτο σαν ο μεγαλύτερος Διδάσκαλος Μασόνος όλων των εποχών, λίγο πριν δολοφονηθεί από τους δόκιμους Μασόνους γνωστούς σαν Jwes, που προσπάθησαν να τον εξαναγκάσουν να αποκαλύψει τη τοποθεσία όπου βρισκόταν ο ιερός θησαυρός του Ενόχ, που είχε ανακαλυφθεί τυχαία κατά τη διάρκεια ανασκαφών που έγιναν στον Ναό. Ο θησαυρός αποτελείτο από:

Χρυσά και ορειχάλκινα πιάτα, με Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά, που έλεγαν την ιστορία του κόσμου και τα αρχαία μυστήρια του Θεού, που ο Ενόχ τα διατήρησε τοποθετώντας τα σε ένα μέρος στο λόφο...Ο Ενόχ έθαψε τη μυστική αναφορά, για να την διαφυλάξει, λίγο πριν από την μεγάλη καταστροφή (τον Κατακλυσμό) προβλέποντας ότι, μετά τον κατακλυσμό ένας απόγονος Ισραηλι τών θα ανακάλυπτε τον θαμμένο ιερό θησαυρό.

Η Μασονία είναι γεμάτη από αναφορές στον "γιό της χήρας". Η έκ φραση αυτή χρονολογείται από την εποχή του Αιγυπτιακού αποκρυφισμού Η χήρα είναι η Αιγυπτιακή θεά Ισιδα, που χήρεψε μετά το θάνατο του συζύγου της Όσιρι. Στην κίνηση που συμβολίζει την τιμωρία στον τρίτο βαθμό, τοποθετείται το δεξί χέρι στην αριστερή πλευρά του σώματος στην περιοχή των σπλάχνων με την παλάμη ανοικτή και τον αντίχειρα δίπλα στην κοιλιά, έτσι που το χέρι να κινείται κατά μήκος της κοιλίας. Η όλη κίνηση γίνεται πολύ γρήγορα. Ο συμβολισμός αυτός παριστάνει την τιμωρία που προβλέπεται στον όρκο που δίνουν: Να κοπεί το σώμα τους στα δυο.

Χαιρετισμός στον Τρίτο Βαθμό
Ο αναγνωριστικός χαιρετισμός γίνεται πιέζοντας τον αντίχειρα ανάμεσα στις αρθρώσεις του δεύτερου και του τρίτου δακτύλου, στο σημείο όπου συνδέονται με την παλάμη, "το όνομα της χειραψίας είναι Τουβαλκάϊν. Είναι η αναγνωριστική λέξη για τον βαθμό του Διδασκάλου Μασόνου".

Στη συνέχεια τα μέλη της στοάς αναπαριστούν τον θάνατο του Χίραμ Αμπίφ και δείχνουν στον υποψήφιο ένα ακόμα αναγνωριστικό ψηλάφισμα, με το όνομα "Πέλμα του Λιονταριού" ή "Ψηλάφισμα του Διδασκάλου". Λέγεται ότι παριστάνει την κίνηση με την οποία βγάλανε από τον τάφο του τον Χιράμ. Η κίνηση αυτή είναι η εξής: Πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου, όπως σε μια χειραψία και βάζει ο ένας τα νύχια των τεσσάρων δακτύλων του στον καρπό του άλλου. Αυτό συμβολίζει τον θάνατο του Χιράμ. Μερικές μέρες μετά την ταφή του, η σάρκα των χεριών του άρχισε να σαπίζει και έπρεπε έτσι να τον τραβήξουν από τον καρπό έξω από τον τάφο. Αυτή είναι η Μασονική εκδοχή της ανάστασης.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι η κίνηση αυτή είναι τόσο σημαντική για τις βασικές έννοιες των μυστικών εταιρειών, που χρησιμοποιείται στη μαγεία, στις τελετουργίες του Wicca, όπου είναι γνωστή σαν "Η Λαβή του Λιονταριού της Φυλής του Τζουχάτ". Χρησιμοποιείται επίσης και σε άλλη τελετουργία μύησης, που δεν συνδέεται ούτε με τις μυστικές εταιρείες ούτε με τη Μασονία. Στον Ναό των μυήσεων του Μορμονισμού (Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων Τελευταίων Ημερών) διδάσκεται η ίδια λαβή σαν η "Δεύτερη Ένδειξη της Ιεροσύνης του Μελχισεδέκ" και ονομάζεται επίσης "Η Δυνατή Λαβή του Λιονταρίσιου Πέλματος".

Μετά από εκτενείς πρόσθετες προφορικές οδηγίες, τελειώνει η τελετή και ο μύστης αποκτά τους τρεις πρώτους βαθμούς της Μασονίας. Λέγεται ότι το 75% των Μασόνων δεν προχωρεί ποτέ παραπέρα από τους βαθμούς αυτούς.

Σχόλια:
Αν αυτοί είναι οι όρκοι στους τρείς πρώτους βαθμούς της Μασονίας, φανταστείτε τι όρκους δίνουν μέχρι να ανέβουν στον 33ο βαθμό της Μασονίας.
 Πολιτικοί όπως ο αποθανών Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Ράλλης και πολλοί άλλοι έφθασαν σε πολύ υψηλούς βαθμούς.
Ουσιαστικά οι Μασόνοι προσεύχονται έτσι ώστε οι μυημένοι να μετακινούνται σταδιακά προς τον Εωσφορισμό.
 Στην προσευχή τους υπάρχουν Χριστιανικοί υπαινιγμοί, αν και η μόνη αναφορά στο Θεό γίνεται με τη φράση "τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος", τον περιβόητο Μ.Α.Τ.Σ.( Ο Αγιότερος και ενδοξότερος Θεός! Ο Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος, ο δωρητής δωρεών και χάρεων)!!!

Όπως καταλαβαίνετε, η Διεθνής Μασονία δεν εξυπηρετεί τα Έθνη. Αντίθετα, ο ρόλος της είναι αντεθνικός και σαφέστατα υπέρ μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης που όταν εγκαθιδρυθεί, ο Παγκόσμιος Κυβερνήτης θα είναι ένας Αντίχριστος!!! Ευτυχώς, με βάση τις προφητείες, δεν θα ολοκληρωθεί το έργο της Μασονίας και οι Μασόνοι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά!!! Όμως μέχρι τότε θα ζούμε κρίσεις όπως η σημερινή και θα κυβερνιόμαστε από Πολιτικούς που δεν θα πρεσβεύουν τα Εθνικά μας Συμφέροντα. 




πηγή

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΟΜΠΑΜΑ; (βίντεο

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ 

ΠΟΥ ΦΟΡΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΟΜΠΑΜΑ;

(βίντεο)

πηγή

Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη

Του Αγίου Νεκταρίου

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους.


Γι’ αυτό άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου.

Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη.

Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.

Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.

Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό, που κρύβεται κάτω από τη μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη, δημιουργείται ύστερ’ από έναν δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση της ψυχής μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χάρη του Θεού.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει το φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο παράδεισος, που υπάρχει μέσα σας, μετατραπεί σε κόλαση.



Πηγή  το είδαμε εδώ

Το Άγιο Όρος «ξεπλένει» τη ντροπή της εξωτερικής μας πολιτικής

Η είδηση είχε πριν από μερικές εβδομάδες περάσει στα ψιλά. Οαδελφός του νεοεκλεγέντος Δημάρχου Κιέβου και θερμού υποστηρικτή του «προέδρου» της Ουκρανίας Ποροσένκο, ο Βλαντίμιρ Κλιτσκό, επίσης πυγμάχος, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος. Όμως οι μοναχοί αρνήθηκαν τότε να του επιτρέψουν να κοινωνήσει και το γεγονός αυτό ήταν μια πρώτη «διεθνής καταδικαστική αντίδραση» για το καθεστώς του Κιέβου, που καλόμαθε να υποστηρίζεται από τη Δύση, ΕΕ και ΗΠΑ, ακόμη κι όταν αποφασίζει και υλοποιεί πρωτοφανή εγκλήματα.

Η «διεθνής κοινή γνώμη» και μαζί της οι «διεθνείς οργανισμοί» έχουν την τάση να ξεχνούν γρήγορα όσα δυσάρεστα θέματα δεν εξυπηρετούν τις τρέχουσες σκοπιμότητες, που στην περίπτωσή μας είναι μία και μόνη: να εδραιωθεί πάση θυσία το εγκληματικό καθεστώς του Κιέβου. Κι ας έχει ήδη χρεωθεί την πρόσληψη ελεύθερων σκοπευτών, που σκότωναν αδιακρίτως υποστηρικτές και αντιπάλους του Γιανουκόβιτς για να σκορπίσουν το χάος, την πυρπόληση του Μεγάρου των Συνδικάτων στην Οδησσό και τους εκατό ή περισσότερους καμένους ζωντανούς, εκατοντάδες δολοφονίες αμάχων, δημοσιογράφων και πολλά άλλα τερατώδη, όπως η χρήση βομβών φωσφόρου κ.ο.κ. Κι ας υπόσχονται άπαντες ότι θα εγγυηθούν τη «διεθνή αμερόληπτη διερεύνηση» κλπ. Όσο είδατε εσείς διεθνή έρευνα για τους ελεύθερους σκοπευτές ή για την Οδησσό, που υποτίθεται ότι συζητείτο με την ΕΕ, άλλο τόσο κι εμείς...
Αλλά ας επιστρέψουμε στους μοναχούς του Αγίου Όρους, σε ορισμένους εκ των οποίων είχαμε απευθυνθεί προ μερικών εβδομάδων με το ερώτημα περί Κλιτσκό και περί της φημολογίας ότι θα επισκεφθεί τον Άθω ως και ο νεοεκλεγείς «πρόεδρος» Ποροσένκο. Μιμούμενος προφανώς τη συνήθεια του προκατόχου του (και εξαφανισμένου μέσα στη ντροπή...) Γιανουκόβιτς να τον επισκέπτεται.
«Ό, τι έγινε με τον Κλιτσκό, θα γίνει και με τον Ποροσένκο. Δεν μπορείς να χύνεις το αίμα συνανθρώπων σου και μάλιστα αδελφών σου και να τύχεις οποιασδήποτε κοινωνίας αν δεν μετανιώσεις ειλικρινά. Το ίδιο θα του πουν σε όποιο μοναστήρι κι αν πάνε», μας είπε τότε ο βασικός συνομιλητής μας, γνωστός και εξέχων μοναχός, το όνομα του οποίου δεν αποκαλύπτουμε, γιατί δεν έχουμε κάποια σχετική εξουσιοδότηση.
Λίγες εβδομάδες αργότερα η γνώμη των μοναχών του Αγίου Όρους για τον αδελφοκτόνο πόλεμο στην Ουκρανία διατυπώθηκε σε μια επιστολή, που διαδίδεται στο ρωσικό Διαδίκτυο πιο γρήγορα κι από αστραπή. Αναδημοσιεύουμε τα βασικά της σημεία:
«Τον τελευταίο καιρό πύκνωσαν οι επισκέπτες από το Κίεβο στο Όρος, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και όχι, πνευματικοί και κοσμικοί. Γιατί τόση φασαρία;
Μας ζήτησαν να ευλογήσουμε τον Ποροσένκο για την προεδρία, καθώς και την 'πολεμική επιχείρηση' στην Ανατολή. Οι εκπρόσωποι της χούντας επισκέφθηκαν όλα τα μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Όρους, πρωτίστως το Βατοπέδι, τη Δοχειαρίου, την Παντελεήμονος, το Χηλανδάρι, τη Φιλοθέου, την Κουτλουμουσίου... Με κυνικό τρόπο επιχειρηματίες πρότειναν στους ηγούμενους εξαιρετικά μεγάλα ποσά για μια μικρή επιστολή υποστήριξης. Εισπράττοντας αρνήσεις, προχωρούσαν στην επόμενη μονή... Αλίμονο, οι σύντροφοι υπέστησαν πλήρη αποτυχία ακόμη και στο Ρωσικό μοναστήρι, όπου περισσότεροι από τους μισούς είναι Ουκρανοί.
Ναι, είμαστε ορθόδοξοι φονταμενταλιστές. Ολόκληρος ο Άθως με ομοψυχία υποστηρίζει τη Ρωσία και τους πολιτοφύλακες του Ντονμπάς στον αγώνα τους κατά των δυνάμεων του χάους. Στα μάτια των αγιορειτών γερόντων ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι τίποτε διαφορετικό, παρά άλλη μια επίθεση των σκοτεινών δυνάμεων της Δύσης στην ορθόδοξη Ανατολή. Είμαστε βαθιά ανάστατοι με τις ενέργειες των εγκληματιών του Κιέβου και τους εκδικητές από τη Δυτική Ουκρανία και τα εξίσου κυνικά ψέματα των ουκρανο-αμερικανικών ΜΜΕ. Πρόκειται για καθαρό σατανισμό. Δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δικαιολογηθούν.
ΚΑΜΙΑ ευλογία μας στους στρατιώτες και αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας.
ΚΑΜΙΑ ευλογία στους εκπροσώπους της φασιστικής χούντας!».
Για να είμαι ειλικρινής την επιστολή, που διαδίδεται στο ρωσικό Διαδίκτυο, μου την έστειλε πρώτος σήμερα το πρωί ένας ομογενής επιχειρηματίας, που κατάγεται από τα χωριά του Ντονιέτσκ και σήμερα με πόνο ψυχής παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τη Ρωσία, όπου ζει.
Αμέσως μετά μου την έστειλε ο Θανάσης Κοσσέ, ο ομογενής από την Κυψέλη, που άφησε την ειρηνική ζωή του στην Ελλάδα και πήγε να πολεμήσει στη γη της καταγωγής του, εκεί, που μεγάλωσε ο ίδιος, οι συγγενείς του και ζει η μητέρα του. Είχε εξαφανιστεί για μερικές ημέρες και αρχίσαμε κι εμείς εδώ στη Μόσχα να ανησυχούμε για έναν άνθρωπο, που μας γνώρισαν από μακριά άλλοι δυο ομογενείς, ο Νίκος Σιδηρόπουλος, δημοσιογράφος και ο Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης, σκηνοθέτης. Ο Θανάσης μας ζήτησε συγγνώμη, που δεν μπορεί να γράψει πολλά «γιατί έχουμε τρεχάματα τώρα». Προφανώς καταλάβαμε κι εμείς ότι πολεμά και δεν έχει χρόνο για συζήτηση ή για γραψίματα. Του ευχηθήκαμε καλή συνέχεια και αισθανθήκαμε ότι είναι χρέος μας να δώσουμε στη δημοσιότητα, όπως μας ζήτησε το κείμενο των Αγιορειτών, χωρίς άλλα σχόλια. Τα σχόλια, οι απόψεις και οι εξυπνάδες είναι άλλωστε πολύ εύκολες όταν κάθεσαι μακριά από τη φωτιά του πολέμου...
Το μόνο, που θα πούμε, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αγιορείτες μοναχούς, έναν από τους τελευταίους «θεσμούς» αυτής της χώρας, που διατηρεί την (πάντοτε σχετική) ελευθερία του και μπορεί να «ξεπλύνει» την ντροπή όλων εμάς των υπολοίπων, που είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε για εξωτερική πολιτική εκείνη των δανειστών μας...

πηγή

Αν, λοιπόν, ο καθένας μας ήξερε τη χρονική στιγμή του θανάτου του...

Αν θέλετε να πληροφορηθείτε, γιατί είναι άγνωστο στον καθένα μας το τέλος της ζωής του και γιατί ο θάνατος έρχεται ξαφνικά, όπως ο κλέφτης τη νύχτα, θα σας το πω, καθώς μάλιστα νομίζω ότι σωστά γίνεται έτσι.

Αν, λοιπόν, ο καθένας μας ήξερε τη χρονική στιγμή του θανάτου του, κανείς μας δεν θα φρόντιζε να κάνει ενάρετα έργα, όσο θα ζούσε, αλλά, γνωρίζοντας ποια θα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του, αφού πρώτα θα έκανε αμέτρητα κακά, θα μετανοούσε λίγο πριν κλείσει για πάντα τα μάτια του και θα έφευγε για την άλλη ζωή απαλλαγμένος από τις αμαρτίες του.
Αν δηλαδή τώρα, που ο φόβος από την άγνοια του χρόνου του θανάτου συγκλονίζει τις ψυχές μας, αφού περάσουμε όλη μας τη ζωή μέσα στην αμαρτία, μόλις στις τελευταίες μας στιγμές αποφασίζουμε οι περισσότεροι να μετανοήσουμε, εφόσον βέβαια προλάβουμε, ποιος από μας θα φρόντιζε για την αρετή, αν ξέραμε σίγουρα το πότε θα πεθάνουμε;
Τίποτα δεν θα διστάζαμε να πράξουμε ως την ημέρα εκείνη. Από τους εχθρούς μας θα παίρναμε εκδίκηση, όσους θέλαμε θα σκοτώναμε, τα άγρια πάθη της ψυχής μας θα ικανοποιούσαμε σε βάρος των συνανθρώπων μας, και μετά, πριν πεθάνουμε, θα... μετανοούσαμε!

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος



πηγή  το είδαμε εδώ