Ποιμαντική στήριξη στους πάσχοντες από Αsperger

7.  H ποιμαντική ωφέλεια της στήριξης των πασχόντων από Αsperger. 

Το σύνδρομο Asperger αποτελεί μια διακριτή αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία χαρακτηρίζεται από μειωμένη επικοινωνιακή και κοινωνική αλληλεπίδραση του πάσχοντος, από τα περιορισμένα ενδιαφέροντά του και από τις επαναλαμβανόμενες και στερεοτυπικές μορφές κοινωνικής συμπεριφοράς [78].^.  Τα προβλήματα στη διανοητική και γλωσσική ανάπτυξη του ατόμου, τα οποία εντοπίζονται στις περιπτώσεις άλλων μορφών αυτισμού, δεν αποτελούν διακριτά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ατόμου που πάσχει από Asperger. Η μέση ηλικία διάγνωσης του είναι τα 7,2 χρόνια. Τα άτομα με Asperger συνήθως παρεμποδίζονται από έναν βιολογικά προσδιορισμένο περιορισμό στη κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων [79].

Πηγή:http://taniaannmarshall.wordpress.com/

Συνήθως γίνονται αποδέκτες κινήτρων, προκειμένου να συμμετάσχουν στη κοινωνική αλληλεπίδραση, όμως αυτοί προτιμούν να απομονωθούν κοινωνικά, επιδεικνύοντας έναν τελείως διαφορετικό μοντέλο επικοινωνίας. Συμπεριφέρονται τις περισσότερες φορές τυπικά και επιλέγουν να κρατούν αποστάσεις από τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των οικείων τους. Συχνά στρέφονται στους άλλους μόνο όταν πρόκειται να προβούν σε ικανοποίηση των βιοτικών τους αναγκών. Η συναναστροφή με τους συνομηλίκους τους και η συνύπαρξη με φίλους τους καθίσταται σχεδόν πάντα αν όχι αδύνατη, σίγουρα δυσχερής. Η ανεπάρκειά τους να αντιληφθούν τις ανάγκες των άλλων, η αδυναμία τους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και η στροφή τους στον έσω εαυτό τους καθιστά κάθε μορφή επικοινωνίας με το περιβάλλον τους ένα συνεχές πρόβλημα. Ως εκ τούτου, η τάση τους να υποτιμούν και να κατηγορούν συνεχώς τους ίδιους τους τούς εαυτούς, η να βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία αυτομομφής τους ακόμα και για ανούσιες η επουσιώδεις παραλείψεις, συνιστά μια αναμφισβήτητη διαπίστωση[80].

Η ικανότητα ελέγχου της συμπεριφοράς είναι μειωμένη στα άτομα με σύνδρομο Αsperger. Συχνά, αυτά είναι επιρρεπή σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, όπως εκρήξεις οργής η θυμού, τις οποίες καθίστανται αδύναμοι να ελέγξουν [81]. Επιστημονικές έρευνες αποδεικνύουν ότι έφηβοι και ενήλικες με σύνδρομο Asperger, μπορούν να αναπτύξουν καταθλιπτικά σύνδρομα, μερικές φορές, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν είναι σε θέση να ξεπεράσουν τις κοινωνικές δυσκολίες που επιφέρει η πολύπλοκη διαταραχή τους [82].^. Αυτοκαταστροφικές σκέψεις και συμπεριφορές, διάφορες μορφές κατάθλιψης και κατάχρηση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ συχνά αποτελούν παρενέργειες όλων των παραπάνω καταστάσεων.

Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στα ήδη «βεβαρημένα» στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία η αυτοκτονία αποτελεί ούτως η άλλως, την τρίτη κατά σειρά, αιτία θανάτου των εφήβων [83].^.Σύγχρονες εμπειρικές έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έφηβοι με διαγνωσμένο Asperger εμφανίζουν αυξημένες πιθανότητες για αυτοκτονική συμπεριφορά, κυρίως λόγω των δυσχερειών που αντιμετωπίζουν στη κοινωνική αλληλεπίδραση και τη διανοητική τους ανάπτυξη, με την οποία δεξιότητες, όπως για παράδειγμα η επίτευξη αυτονομίας ή η έκφραση της διαπροσωπικότητας, συνδέονται άρρηκτα.

To άγχος που αισθάνονται αυτά τα παιδιά, σε συνάρτηση με την πίεση που ασκείται από τα άτομα του ευρύτερου κυρίως, αλλά ακόμα και του στενού κοινωνικού τους περιβάλλοντος, τα καθιστά ανήσυχα, ευερέθιστα, καταθλιπτικά και δεκτικά εκρήξεων θυμού. Η σύγκρουση με το υφιστάμενο κοινωνικό τους περιβάλλον δεν αργεί να προκληθεί ως επιστέγασμα αυτής της κατάστασης. Έτσι, τα παιδιά αυτά οδηγούνται σε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεριχαράκωση, η οποία με την σειρά της αυξάνει ακόμα περισσότερο την καταθλιπτική διάθεσή τους, όπως και τις αυτοκτονικές τάσεις τους.

Μια 46χρονη γυναίκα με σύνδρομο Asperger, η Perla, εξομολογείται σε μία συνέντευξή της [84]:^: « Η  εφηβεία μου, όπως και η υπόλοιπη ζωή μου είχε πολλή μοναξιά, σαν να ήμουνα καταδικασμένη να βλέπω τους άλλους να προχωρούν, να καταφέρνουν να έχουν φίλους, να καταφέρνουν να παίρνουν καλούς βαθμούς, να καταφέρνουν να είναι νορμάλ, ενώ εγώ ήμουνα κάτι αλλόκοτο, σαν ένα κομμάτι από παζλ που δεν ανήκει στην εικόνα αυτή,  αλλά σε κάποια άλλη εικόνα και τυχαία βρέθηκε μέσα στο λάθος κουτί ».

Η συνέχεια της περιγραφής της ζωής της από την ίδια είναι αποκαλυπτική: « Έπεσα σε μια πολύ βαριά κατάθλιψη.  Ἦταν η πρώτη φορά που είχα και σκέψεις αυτοκτονίας.  Ἄρχισα να μην πηγαίνω στα μαθήματα, να μην με ενδιαφέρει τίποτα, να κάθομαι στο σπίτι μέρες, εβδομάδες, να κοιμάμαι όλη την ημέρα και να κλαίω συνεχώς. Μετά από δυό μήνες, κατάλαβα πως έπρεπε να βρω κάποια βοήθεια. Πήγα σε μια ψυχολόγο. Μετά από μερικές επισκέψεις μου λέει πως μάλλον έχω αυτισμό…. Αυτό με έφερε σε ακόμη πιο βαθειά κατάθλιψη, διότι κάπου μέσα μου ήξερα πως είχε δίκιο, πως ήμουνα στιγματισμένη, αλλά δεν άντεχα να το παραδεχθώ, δεν ήθελα να είμαι « σπασμένη » η « χαλασμένη », ήθελα να πιστεύω, όπως έκαναν και οι γονείς μου, ότι αν δούλευα και προσπαθούσα πιο πολύ, θα γινόμουν σαν όλους τους άλλους…..».

Η αποτροπή όλων εκείνων των παραγόντων, που ωθούν οποιοδήποτε άτομο στην αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας, ακόμα κι όταν δεν οφείλεται σε συνειδητή επιλογή που λαμβάνεται έστω εν θερμώ, αλλά αποτελεί προέκταση της ποικιλόμορφης διαταραχής του, δεν είναι μόνο έργο ψυχιάτρων, παιδοψυχολόγων, δασκάλων ειδικής αγωγής η άλλων κοινωνικών επιστημόνων.  Ο ποιμένας καλείται εξίσου να αναλάβει εν προκειμένω, την ποιμαντική ευθύνη που του αντιστοιχεί στην αναγκαιότητα ακύρωσης αυτοκαταστροφικών σκέψεων.

Σύμφωνα με τα δεδομένα της σχετικής επιστημονικής έρευνας, η προσπάθεια κάθε παιδαγωγού, που καλείται να διαπαιδαγωγήσει παιδιά με σύνδρομο Asperger, να διαμορφώσει ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον, το οποίο αποδέχεται την ιδιαιτερότητα αυτών των παιδιών, ενδυναμώνει τη κοινωνική εξέλιξη και προοπτική τους [85].^. Αν λοιπόν, η μοναξιά και η αποκοινωνικοποίηση οδηγεί μοιραία στην κατάθλιψη και την αυτοκτονία, τότε η αίσθηση του παιδιού με Asperger, ότι ανήκει σε μια οικογένεια, σε μια κοινωνική ομάδα η σε μια συλλογικότητα, αποτελεί τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο για την αναχαίτιση αυτής της θλιβερής συνεπαγωγής.

Και αν η ενορία αποτελεί όντως τη πιο ευπρόσδεκτη κοινωνική ομάδα, χωρίς προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς, η οποία σπεύδει να αγκαλιάσει και να ζυμώσει με την μεταμορφωτική της δύναμη αδιακρίτως όλα τα μέλη της κοινωνίας, τότε η ένταξη του παιδιού με Asperger στους κόλπους αυτής της κοινωνίας, όσο δύσκολη και αν είναι, αν πραγματοποιηθεί, μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην κατά το δυνατόν ματαίωση όλων των παραπάνω ακραίων συμπεριφορών ενός παιδιού με σύνδρομο Asperger.

 [Συνεχίζεται]

 

[78] Kocourkova J., Dudova I., Koutek J., « Αsperger Syndrome Related Suicidal Behavior: Two Case Studies », Neuropsychiatric Disease and Treatment 9, 2013,σ. 1815.

 [79] οπ.παρ.

 [80] οπ.παρ.

[81] Aston C. M., The Other Half of Asperger Syndrome: A Guide to Living in an Intimate Relationship with a Partner who has Asperger Syndrome, London 2002, σσ. 51-52.

[82] Kocourkova J., Dudova I., Koutek J., ὅπ.παρ. 1816.

[83] Ὅπ. παρ.

[84] http://www.aspergerhellas.org/Atcl-InterviewPM1.html.

[85] Handrich W., Individuals with Asperger Syndrome or High Functioning Autism: Understanding Their Community And Educational Strengths and Needs in Illinois, Illinois 2004, σ. 66.

πηγή

Η τιμητική προσκύνηση των κτισμάτων (Άγιος Ι. Δαμασκηνός). Read more: Γνωριμία με την ορθόδοξη πίστη: Η τιμητική προσκύνηση των κτισμάτων (Άγιος Ι. Δαμασκηνός).

«Πρώτα εκείνοι στους οποίους αναπαύεται ο Θεός, ο μόνος άγιος ‘’εν αγίοις αναπαυόμενος’’ (Ης. 57,15), όπως είναι η αγία Θεοτόκος και όλοι οι άγιοι. Αυτοί είναι εκείνοι που κατά το δυνατόν έγιναν όμοιοι με το Θεό και από τη δική τους προαίρεση και από τη θεία ενοίκηση και βοήθεια, οι οποίοι λέγονται και θεοί, αληθινά, όχι κατά φύση, αλλά κατά θέση, όπως και το πυρακτωμένο σίδερο λέγεται φωτιά, όχι ως προς τη φύση του, αλλά ως προς τη θέση και τη μέθεξη της φωτιάς· γιατί λέει ‘’άγιοι έσεσθε, ότι Εγώ άγιος ειμί’’ (Δευτερονόμιο 19,2). Αυτό είναι το πρώτο, δηλαδή η προαίρεση. Έπειτα, στον καθένα που θέλει το αγαθό, ο Θεός βοηθάει για το αγαθό, έπειτα ‘’ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω’’ (Β’ Κορ. 6,16), και ‘’ναοί εσμέν Θεού και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν ημίν’’ (Α’ Κορ. 3,16), και ‘’έδωκεν αυτοίς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε εκβάλλειν αυτά και θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν’’ (Ματθ. 10,1), και ‘’ζω Εγώ, λέγει Κύριος, αλλ’ η τους δοξάζοντάς με δοξάσω’’ (Ά Βας. 2,30), και ‘’είπερ συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν’’ (Ρωμ. 8,17), και ‘’ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί’’ (Ψαλμός 81,1). Όπως λοιπόν είναι αληθινά θεοί, όχι κατά φύση, αλλά ως μέτοχοι του κατά φύση Θεού, έτσι είναι και προσκυνητοί, όχι κατά φύση, αλλ΄ επειδή έχουν μέσα τους τον κατά προσκυνητό, όπως το πυρακτωμένο σίδερο δεν είναι από τη φύση του απρόσιτο στην αφή και καυστικό, αλλ΄ επειδή μετέχει στο κατά φύση καυστικό. Προσκυνούνται λοιπόν ως δοξασμένοι από τον Θεό, επειδή αποδείχτηκαν φοβεροί στους αντίθετους και ευεργέτες σε εκείνους που τους πλησιάζουν με πίστη, όχι βέβαια ως κατά φύση θεούς και ευεργέτες, αλλά ως υπηρέτες και λειτουργούς του Θεού και ως προικισμένους με θάρρος εξαιτίας της αγάπης τους προς αυτόν. Τους προσκυνούμε λοιπόν, επειδή λατρεύεται ο βασιλιάς βλέποντας να προσκυνείται αγαπημένος του υπηρέτης, όχι ως βασιλιάς, αλλά ως υπάκουος λειτουργός και αγαπημένος φίλος. Και ικανοποιούνται τα αιτήματα όσων πλησιάζουν με πίστη, είτε διότι ο υπηρέτης το ζητά από το βασιλιά, είτε διότι ο βασιλιάς δέχεται την τιμή και την πίστη εκείνου που ζητάει από τον υπηρέτη του· αφού τελικά από αυτόν το ζήτησε. Έτσι όσοι προσήρχοντο μέσω των αποστόλων θεραπεύονταν. Έτσι η σκιά και τα σουδάρια και τα σιμικίνθια των αποστόλων παρήχαν ιάσεις (Πράξεις Αποστόλων 5:15, 19:12). Εκείνοι όμως που θέλουν με τρόπο αντάρτη και αποστάτη να προσκυνούνται ως θεοί, αυτοί είναι απροσκύνητοι και άξιοι της αιώνιας φωτιάς. Και όσοι περιφρονητικά, με υπερήφανο φρόνημα, δεν προσκυνούν τους υπηρέτες του Θεού, ως αλαζόνες και υπερήφανοι, καταδικάζονται, σαν να ασεβούν στο Θεό. Και αυτό το βεβαιώνουν τα παιδιά που ξεφώνιζαν περιφρονητικά τον Ελισσαίο και έγιναν τροφή στις αρκούδες [1].

Δεύτερος τρόπος είναι εκείνος με τον οποίο προσκυνούμε τα κτίσματα, μέσω των οποίων και στα οποία ο Θεός πραγματοποίησε τη σωτηρία μας, είτε πριν από την παρουσία του Κυρίου, είτε μετά την ένσαρκη οικονομία του, όπως είναι το όρος Σινά και η Ναζαρέτ, η φάτνη στη Βηθλεέμ και το σπήλαιο, ο άγιος Γολγοθάς, το ξύλο του σταυρού, τα καρφιά, ο σπόγγος, το καλάμι, η ιερή και σωτήρια λόγχη, η εσθήτα, ο χιτώνας, τα σεντόνια, τα σπάργανα, ο άγιος τάφος, η πηγή της αναστάσεώς μας, ο λίθος του μνήματος, το άγιο όρος Σιών, το όρος επίσης των Ελαιών, η προβατική κολυμβήθρα και ο πανάγιος ναός της Γεσθημανής. Αυτά και τα παρόμοια τα σέβομαι και τα προσκυνώ και κάθε άγιο ναό του Θεού και κάθε τι στο οποίο αναφέρεται το όνομα του Θεού, όχι εξ αιτίας της φύσεώς τους, αλλά επειδή είναι δοχεία θείας ενέργειας και μέσω αυτών και μέσα σε αυτά ευδόκησε ο Θεός να πραγματοποιήσει τη σωτηρία μας. Και αγγέλους και ανθρώπους και κάθε ύλη που είναι μέτοχη της θείας ενέργειας και διακόνησε τη σωτηρία μου, τη σέβομαι και την προσκυνώ εξ αιτίας της θείας ενέργειας. Δεν προσκυνώ τους Ιουδαίους, γιατί δεν είναι μέτοχοι της θείας ενέργειας, ούτε σταύρωσαν τον Κύριο της δόξας, το Θεό μου, με σκοπό την σωτηρία μου, αλλά μάλλον κινήθηκαν από φθόνο και μίσος προς τον Θεό και ευεργέτη. ‘’Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου’’, λέει ο Δαβίδ, ‘’και τόπον σκηνώματος δόξης σου’’, (Ψαλμός 25,8) και‘’προσκυνήσατε εις τον τόπον, ου έστησαν οι πόδες αυτού’’ (Ψαλμός 131,7), και ‘’προσκυνείτε εις όρος άγιον αυτού’’ (Ψαλμός 98,9). Άγιο και έμψυχο όρος του Θεού είναι η αγία Θεοτόκος, όρη του Θεού λογικά είναι οι απόστολοι·‘’Τα όρη εσκίρητασαν ωσεί κριοί, και οι βουνοί ως αρνία προβάτων’’ (Ψαλμός 113,4).  

Τρίτος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσκυνούμε όσα είναι αφιερωμένα στον Θεό, εννοώ τα ιερά Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία, γιατί γράφτηκαν για να νουθετήσουν εμάς που ζούμε στα έσχατα χρόνια. Επίσης είναι φανερό ότι οι δίσκοι και τα ποτήρια, τα θυμιάματα, οι λυχνίες και οι τράπεζες, όλα αυτά είναι σεβάσμια· γιατί πρόσεχε, όταν ο Βαλτάσαρ διέταξε να υπηρετηθεί ο λαός με τα ιερά σκεύη, πως ο Θεός κατάργησε τη βασιλεία του.

Τέταρτος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσκυνούνται οι εικόνες που φανερώθηκαν στους προφήτες (γιατί είδαν το Θεό με εικονική όραση) και οι εικόνες που αναφέρονται σε εκείνα που επρόκειτο να συμβούν, όπως είναι η ράβδος του Ααρών, που εικονίζει το μυστήριο της Παρθένου, και η στάμνα και η τράπεζα· αλλά και ο Ιακώβ προσκύνησε στο άκρο της ράβδου και ήταν τύπος του Σωτήρα. Επίσης οι εικόνες που αποτελούν ανάμνηση γεγονότων, διότι η ίδια η σκηνή ήταν παγκόσμια εικόνα (λέει στο Μωυσή, ‘’όρα τον τύπον τον δειχθέντα σοι εν τω όρει’’), και τα χρυσά χερουβίμ, έργο χυτό, και τα χερουβίμ του παραπετάσματος, έργο υφαντό. Έτσι προσκυνούμε τον τίμιο τύπο του σταυρού, το ομοίωμα της σωματικής μορφής του Θεού μου και εκείνης που τον γέννησε κατά σάρκα, και των υπηρετών του».

(Ι. Δαμασκηνός, ΕΠΕ 3, σελ. 247- 255).

Σημείωση:

[1]. Ανάλυση του περιστατικού μπορείτε να διαβάσετε εδώ 

πηγή

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

          Ιστορικά ανεγνωρίσθη το μοιραίο λάθος του κομμουνισμού, ο οποίος προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο χωρίς την προηγούμενη αλλαγή του ανθρώπου. Ο Οικουμενισμός είναι η προσπάθεια αλλαγής του ανθρώπου. Γι’ αυτό και στηρίζεται στην ανθρωπολογία. Ο Κομμουνισμός στηρίχτηκε στο σύστημα και στην μέθοδο του Χέγκελ. Ο Οικουμενισμός βασίζεται και αυτός στον Χέγκελ. Από τον Χέγκελ πηγάζει και η σύγχρονη εσχατολογία. ΤΟ ΤΕΛΟΣ, Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ο οικουμενισμός ξεκινά από τους Ρώσους διανοούμενους, οι οποίοι ωρίμασαν διανοητικά με τον Γερμανικό ιδεαλισμό, υπηρέτησαν με πάθος την καταστροφική κομμουνιστική ουτοπία και αντέστρεψαν το κέντρο της, πίστεψαν ότι η αλλαγή μπορεί να προέλθει μόνον από την πίστη, όχι από την εργασία. Αυτοί οι Ρώσοι Θεολόγοι της διασποράς θεμελίωσαν και την Β' Βατικάνειο σύνοδο, η οποία ανέλαβε την πραγματοποίηση αυτής της αλλαγής της πίστεως. 

Σήμερα η αλλαγή αυτή κατέκτησε τους νεαρούς Έλληνες θεολόγους μέσω των γραπτών του Γιανναρά και του Ζηζιούλα και δρομολογείται από τον Βαρθολομαίο. 

          Το κεντρικό σημείο της ανθρωπολογίας του Γιανναρά είναι η ερμηνεία του προσώπου σαν τρόπου ζωής, κατ’αναλογίαν των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος που είναι τρόποι υπάρξεως! Δεν μας είπε μέχρι σήμερα ποιος είναι ο τρόπος υπάρξεως του Πατρός και πώς τον γνώρισε! Εάν είναι η αγάπη, τότε δεν είναι των υπολοίπων; Αγάπη είναι μήπως, ότι φέρνει στην ύπαρξη τον Υιό και το Πνεύμα; Ότι τους δίνει το Είναι; Υπάρχει δηλαδή ο χρόνος ανάμεσα στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος; Εάν δεν υπάρχει και είναι παρ’όλα αυτά Πατήρ, είναι διότι δεν ενσαρκώθη και επομένως αυτός ο άγνωστος και αόρατος Θεός, όπως τον δίδαξε ο Βαρλαάμ ακολουθώντας τον Αυγουστίνο, υποστηρίζει τους άπειρους τρόπους της αγάπης, την απόλυτη ελευθερία, την ουσία του ανθρώπου σύμφωνα με τον Γερμανικό ιδεαλισμό; Αγάπα και κάνε ό,τι θές; 

Το κεντρικό σημείο του Ζηζιούλα είναι η εκκλησιολογία! Μία Εκκλησιολογία η οποία στηρίζεται στην σύνθεση Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Η Εκκλησιολογία είναι μία ιδιαίτερη σύγχρονος ιδεολογία η οποία σημαίνει την ικανότητα ανανεώσεως και μεταρρυθμίσεως της Εκκλησίας, εκμοντερνισμού της, ώστε να μπορεί να απαντά στα προβλήματα της εποχής μας, δηλαδή στον ατομικισμό. Στηρίζεται στην έννοια του κέντρου. Διεκδικεί τα δικαιώματά της από την ιδρυματική θεσμική διάσταση της Εκκλησίας. Η εκκλησιολογία του Ζηζιούλα σύμφωνα με την κενοδοξία του, ανακεφαλαιώνει την σωτηρία. Όπως πραγματοποιήθηκε με τον Κύριο. Είναι μία λογική εκδοχή του παραλογισμού του Μυστικισμού του Νίτσε. Στην θέση τού Ζαρατούστρα υπάρχει ο Επίσκοπος. Αυτή η λογική που ανιχνεύεται στο σύστημα του, οφείλεται στον θετικό μυστικισμό του Σολόβιεφ και του Μπουλγκάκοφ. Ο επίσκοπος του είναι η ενσάρκωση της Σοφίας. Της τέταρτης υποστάσεως, όπως την δίδαξε ο Μπουλγκάκοφ, αλλά και ο Μπερντιάεφ, ο οποίος δίδαξε την ελευθερία σαν άκτιστη τέταρτη υπόσταση. Στην πραγματικότητα, χαμένοι στο χάος της θεοσοφίας, του αποκρυφισμού και της Καμπάλα που κυριαρχούν στην Δύση, έδωσαν υπόσταση στον Διάμεσο, στο μέντιουμ του πνευματισμού. Μεγάλος πνευματιστής υπήρξε κατ’αρχάς ο Σολόβιεφ και το αγαπημένο του άθλημα ήταν να σηκώνει τραπέζια. Τέτοιες αθλητικές ιστορίες υπάρχουν και στον Σμέμαν, ο οποίος για να αγιάσει τα δώρα, τα σηκώνει μέχρι την Βασιλεία! Σηκώνει όλη την Ιερή Τράπεζα. Και καλύπτει τις πηγές του χρησιμοποιώντας την λέξη υψώνεται! Όλοι αυτοί οι πνευματιστές μιλούν με τον Θεό, βρίσκονται σε διάλογο μαζί του, όπως οι κλασσικοί πνευματιστές μιλούν με τα πνεύματα των νεκρών. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, στην Ελλαδική Ορθοδοξία, αυτή η ύβρις, προσελήφθη σαν Θεολογία. 

Στην Σύναξη αρθμ 127, υπάρχει ένα πολύτιμο κείμενο του Γιαγκάζογλου, αφιερωμένο στην Εκκλησιολογική σύνθεση τού  Ζηζιούλα. ΟΓιαγκάζογλου ανήκει στον στενό κύκλο του Ζηζιούλα. Σ’αυτούς που απευθύνει συχνά-πυκνά το ερώτημά του ο Ζηζιούλας: Τι λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Σ’αυτούς λοιπόν που απαντούν με μία φωνή: ο μεγαλύτερος εν ζωή Θεολόγος! Εδώ που τα λέμε γέρασε κιόλας, άρχισε να καλεί για κριτή του τον χρόνο, που τρώει τα παιδιά του. 

Όπως έλεγε και ο Κόντογλου λοιπόν, ο μοναχισμός δεν είναι τόπος, είναι τρόπος, χωρίς να καταλαβαίνει πώς ευνοούσε τα ιδιόρρυθμα μοναστήρια, ένα μεταβατικό στάδιο του μοναχού στον δρόμο του για την έρημο, παρομοίως και ο Ζηζιούλας μας παροτρύνει στο ιδιόρρυθμο, πέραν του Καλού και του Κακού: «Η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένα καθίδρυμα. Είναι τρόπος υπάρξεως, ένας τρόπος του Είναι» προσδίδοντας Είναι στον Θεό, στα ίχνη του Ακινάτη! «Το μυστήριο τής Εκκλησίας, ακόμη και στην ιδρυματική-θεσμική του διάσταση, συνδέεται βαθειά με το Είναι του ανθρώπου, με το Είναι του κόσμου, και με αυτό το Είναι του Θεού» Υψώνοντας την Εκκλησία, σε νέα πανθεϊστική οντότητα: Υπερβαίνοντας τον πανθεϊσμό της ενυπάρξεως, με τον υπερβατικό πανθεϊσμό της Εκκλησιολογίας. 

Ο Οικουμενισμός για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, προσδοκά να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει την θεσμική–ιδρυματική Εκκλησία. Όπως το δοκίμασε στον καιρό του ο Προτεσταντισμός. Καταστρέφοντας και καταργώντας τα Μυστήρια, εφόσον καταργεί την άφεση των αμαρτιών και εφόσον ο Επίσκοπος απλώς παρίσταται. 

Οι Οικουμενιστές είναι η αναβίωση των αριστερών και οι αντι-οικουμενιστές των δεξιών, στην Εκκοσμίκευση, ή στην πολιτικοποίηση της Εκκλησίας. Εκσυγχρονιστές και συντηρητικοί με όπλο τους τους κανόνες, κατασπαράσσονται ξανά σ’έναν θρησκευτικό εμφύλιο, χωρίς να υποπτεύονται ότι η Εκκλησία ανήκει στον Κύριο και στους Αγίους Του. Οι οποίοι φέρουν την αλλαγή και την ανανέωση τής διδασκαλίας, υπακούοντας στον Λόγο του Κυρίου, όπως μας φανέρωσε ο Άγιος Σιλουανός. 

Πρίν ολοκληρώσουμε τον πρόλογό μας στην εργασία του Γιαγκάζογλου που προαναφέραμε, ας σημειώσουμε πώς ο Παπισμός είναι η ιστορική εφαρμογή τού αιτήματος και της ανησυχίας των μαθητών του Κυρίου, για το ποιος θα κάθεται στα δεξιά Του. Στον δεξιό θρόνο. Αντιπροσωπεύει την δαιμονική μάχη του δευτέρου. Όπως την βίωσε και ο Νίτσε, ο οποίος ξεσκεπάζοντας την κατσαρόλα, μας φανέρωσε ότι η μάχη για τον δεύτερο, καταλήγει στην εχθρότητα για τον Πρώτο. Ο Παπισμός γέννησε την μεγαλύτερη πνευματική ασθένεια της ιστορίας μας, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΊΑ, διότι ξέχασε ότι ο Κύριος είναι ο τελευταίος, δεν είναι ο πρώτος. Από την μεγαλομανία αυτή πάσχει και το σύνολο σχεδόν του σημερινού κλήρου. Αυτός είναι ο καταραμένος κληρικαλισμός που εμποδίζει την είσοδο των πιστών στην Βασιλεία. 

Ο Κύριος μάχεται ακόμη για την σωτηρία του απωλολότος, δεν κάθεται στον θρόνο Του, στους ουρανούς όπως τον φαντάζεται ακόμη και ο Ζήσης, ακόμη και ο Σαράντος. 

1η ανάρτηση

2η ανάρτηση
ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ.

3η ανάρτηση
ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ (2).

4η ανάρτηση
ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ (3).

5η ανάρτηση
ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ (4).

6η ανάρτηση
ΣΥΝΘΕΣΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ (5).

πηγή

Φώτης Κόντογλου - Ἡ Μοναδικότητα τῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια.

Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸἀρχαῖον».

Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴνπαράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους τρόπους ποὺεἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.

Εἶδες τί λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῶν νεωτερισμῶν; Δὲν λέγει ἁπλῶς «κινεῖ» ἀλλὰ «ἀναγκάζει», βιάζει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει τὴν ὑπερηφάνεια. Καὶ ἔπειτα λέγει «ἐπινοεῖν», νὰ ἐφεύρει, νὰ φτιάξει κάποια ψεύτικα πράγματα. Τὸ«ἐπινοεῖν» ἔχει μέσα του τὴν πονηρία. Καὶ παρακάτω λέγει ὁ ἅγιος: «μὴ ἀνεχομένη». Ἡ περιφάνεια, λέγει δὲν ἀνέχεται, δὲν χωνεύει, δὲνὑποφέρει «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ «τὴν παράδοση», ἀλλὰ τὴν πολεμᾶ μὲ λύσσα. Πῶς νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ἀφοῦ τὴ μποδίζει στοὺς νεωτερισμοὺςποὺ ἐπιθυμᾶ νὰ ἐπιδίδεται. Ἡ ὑπερηφάνεια, λοιπόν, μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὸ ἔργον τῶν εὐσεβῶν ψυχῶν ποὺ μᾶς παραδώσανε τὸνἐξωτερικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας μαζὶ μὲ τὸν ἐσωτερικό, γιὰ νὰ τὰ φυλάξουμε μὲ δέος καὶ μὲ ἀγάπη. Τὸ νὰ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνειαεἶναι φυσικὸ ἰδίωμά της. Ἀλλὰ τί μισεῖ; Μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὴν παράδοση. Μά, ἕνα πράγμα ποὺ τὸ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνεια, τὸσατανικὸ αὐτὸ πάθος, θὰ πεῖ πὼς αὐτὸ ποὺ μισεῖ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πράγμα ἁγιασμένο, ἱερώτατο, ποὺ κάνει τὴ διαβολικὴὑπερηφάνεια νὰ φρυάξει καταπάνω του.

Λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ κάνουνε τοὺς νεωτερισμοὺς ὁποὺ παραμορφώνουνε τὸν χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴτε στὴν ἐσωτερικὴπνευματικὴ οὐσία της, εἴτε στὴν ἐξωτερικὴ μορφή της, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μὲ τὴν τελετουργία καὶ μὲ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες,σπρώχνουνται σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀνίερο ἔργο ἀπὸ τὸν σατανᾶ τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς ἀπιστίας. Ἀπ᾿ ἐναντίας, ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε μέσα τους τὴβλογημένη ταπείνωση, νοιώθουνε τέτοια ἀγάπη πρὸς τὴν παράδοση, ποὺ ἡ χαρά τους εἶναι νὰ τῆς ὑποτάσσονται προθυμερά, ὅπως ὁκαλὸς δόκιμος ὑποτάσσεται στὸν πνευματικὸν πατέρα του, κι ὁ πόθος τους εἶναι νὰ συντηρηθεῖ αὐτὴ ἡ πολύτιμη κληρονομιὰ τῆςπαράδοσης, κι ὄχι νὰ παραμορφωθεῖ καὶ νὰ καταστραφεῖ, ὅπως εὔχουνται οἱ ἀσεβεῖς νεωτεριστές.

Καὶ μὅλα ταῦτα, κάποιοι τέτοιοι νεωτεριστὲς παρουσιάζονται, οἱ ἀθεόφοβοι, σὰν ἀνακαινιστὲς τῆς ὀρθοδοξίας, καὶ γιορτάζουνε τὴμεγάλη γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶναι ἡ νίκη τῆς Ἐκκλησίας καταπάνω στοὺς ἴδιους αὐτοὺς νεωτεριστές. Ναί, γιορτάζουν μαζὶ μὲκείνους ποὺ κρατοῦνε τὶς παραδόσεις σὰν ἀτίμητο θησαυρό.

Ἀλλά, τοῦτοι οἱ καταργητές, αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν ἱερὴ παράδοση, (ποὺ ὁ θρίαμβός της εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας), θέλουν νὰδιδάξουν τί ἐστὶ Ὀρθοδοξία στὰ τέκνα τὰ γνήσια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ τοῦτοι οἱ πονηροὶ καθηγηταὶ εἶναι χειροτονημένοι ἀπὸ τοὺςὀρθοδοξώτατους Προτεστάντες δασκάλους τους! Ἀπ᾿ αὐτοὺς διδαχθήκανε ποιά εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία, κι ὄχι ἡ πεπαλαιωμένη κείνηὈρθοδοξία ποὺ διδάξανε οἱ Πατέρες ποὺ μᾶς τὴν παραδώσανε, καὶ ποὺ βεβαιώσανε τὴ διδασκαλία τους μὲ τὴν ἁγιωσύνη τῆς ζωῆς τους.

Ἀπὸ τέτοιους καθηγητὲς περιμένει νὰ φωτισθεῖ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ πήγανε νὰ μάθουνε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, κι ἀπὸκείνους ποὺ καταξεράνανε μὲ τὴν ἄπιστη σοφία τους τὸ δροσόφυλλο δέντρο τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πήγανε στὸ ἔρεβος τοῦΜέλανος θεολογικοῦ Δρυμοῦ, γιὰ νὰ φέρουνε τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου στὸν λαὸ ποὺ τὸ κήρυξε στὰ ἔθνη, αὐτοὶ ποὺ ἀφήσανε τὰἡφαίστεια τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ πυρπολήσανε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ πήγανε στὰ παγόβουνα τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ἀπιστίας,γιὰ νὰ φέρουνε σ᾿ ἐμᾶς, ποὺ μᾶς ἔθρεψε ἐπὶ αἰῶνες τὸ μάνα τῆς παράδοσης, τὴν ψύχρα τῆς πονηρῆς γνώσης. Αὐτοὶ μιλοῦν γιὰ Ὀρθοδοξίαἐν ὀνόματι τῶν ἁγίων Πατέρων Χάρνακ, Στράους, Ρενὰν καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς ἁγιασάντων!!

Τόσο ἀφιονισθήκανε, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ ἀφιόνι τῆς Δύσης, ὥστε νὰ γίνουνται μαθητὲς κι ἀκροατὲς σὲ τέτοιους δασκάλους, ποὺδιαφημίζουνε πὼς τοὺς φέρνουνε μιὰ Εὐρωπαϊκὴ Ὀρθοδοξία, μαζὶ μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ σπίτια, μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ προϊόντα καὶ μὲ τὰεὐρωπαϊκὰ πλυντήρια;

Αὐτοὶ οἱ ἐπιστημονικοὶ θεολόγοι καὶ νεορθόδοξοι δὲν θὰ εἶναι παράξενο νὰ ὑποστηρίζουνε κάποτε, ἐπιστημονικῶς, πὼς κατὰ λάθος γράφηκε ὅτι οἱ Πατέρες ποὺ διδάξανε στὸν κόσμο τὸν Χριστιανισμὸ γεννηθήκανε ἐδῶ στὴν Ἀνατολή, καὶ πὼς κατόπιν τῶν νέων ἐρευνῶντῆς ἐπιστήμης ἐβεβαιώθη ὅτι ὁ μὲν Βασίλειος γεννήθηκε στὴν σεπτὴν Φραγκφούρτη, ὁ Χρυσόστομος στὴν ἁγίαν πόλιν τοῦ Μονάχου, τὴννέαν Σιών, ὁ Γρηγόριος στὸ ἱερὸν Ἀμβοῦργον, ὁ Ἀντώνιος πὼς ἀσκήτεψε παρὰ τὴν Βαλτικὴν θάλασσαν, κ.λπ.

Ὅσον γιὰ τὸν Ἐφραὶμ τὸν Σῦρο, ποὺ εἴπαμε παραπάνω, ποῦ νὰ καταδεχτοῦνε νὰ τὸν γράψουνε στὰ σοφὰ συγγράμματά τους, ἕνανἄξεστον καὶ ἀπαίδευτον τουρκοκαλόγηρον, καθὼς καὶ τοὺς ἄλλους, μὲ τὴν περιορισμένη διάνοια, ὅπως εἶναι ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος,Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, Βαρσανούφιος, Νεῖλος, Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Νικήτας Στηθᾶτος, Γρηγόριος Σιναΐτης, κι οἱ ἄλλοι φανατικοὶ καὶμισαλλόδοξοι ἀνατολίτες.

Ἡ σημερινὴ «θεολογικὴ ἐπιστήμη», λένε οἱ ἐξ Ἑσπερίας φωτοδόται, ἐσυγχρονίσθη εἰς τὰς πολιτισμένας χώρας, καὶ ὁδηγεῖται εἰς τὴνἔρευνάν της ὑπὸ τῶν πορισμάτων τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν, τῆς βιολογίας, γεωλογίας, τῆς ἀστρονομίας κ.λπ.  Ζῶμεν εἰς τὸν αἰῶνα τῶνἐπιστημονικῶν θαυμάτων, τῶν πυραύλων, τῶν σπούτνικ. Εἰς τὰ ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα προβάλλουν οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, τίεἶναι εἰς θέσιν ν᾿ ἀπαντήσουν οἱ ἀγαθοὶ καὶ ἁπλοϊκοὶ ἐκεῖνοι γέροντες τῆς ἐρήμου, οἱ ζήσαντες ἐν σπηλαίοις ὡς οἱ τρωγλοδῦται, καὶ εἰςμίαν ἐποχὴν καθ᾿ ἣν ἐβασίλευεν ἡ βαρβαρότης, ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ νοσηρὰ δεισιδαιμονία;

Ποιὰ θρησκεία λοιπὸν παραμορφώθηκε σὲ τέτοιον ἀπίστευτον βαθμό; Ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἔφερε τὴν ἀλήθεια, ἁπλή,καθαρὴ σὰν κρύσταλλο, καὶ ποὺ γλύτωσε τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ ἀπὸ τὴν πολύπλοκη καὶ μπερδεμένη ψευτιὰ τῆς γνώσης, αὐτὴ ἡθρησκεία ἔπεσε πάλι στὰ πονηρὰ συστήματα ἐκείνων γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς εἶναι κλέφτες καὶ ληστὲς ποὺ ληστεύουνε τὶςψυχές.

Αὐτοὶ δὲν μπαίνουνε στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων ἀπὸ τὴ θύρα, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλὰ πηδᾶνε ἀπάνω ἀπὸ τὴμάντρα, καὶ παρουσιάζουνται σὰν ποιμένες, ἐνῶ εἶναι ληστὲς καὶ κλέφτες.

Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοί; Εἶναι τοῦτοι οἱ λαοπλάνοι, ποὺ ἔρχουνται ἀπὸ τὰ Πανεπιστήμια τῆς ἀπιστίας, βαστώντας στὰ χέρια τους διπλώματα καὶ πιστοποιητικὰ τῆς θεολογίας, σὰν νὰ εἶναι ἡ θεολογία γιατρικὴ ἢ χημεία, καὶ χαλᾶνε μὲ τὴν πονηρὴ διδασκαλία τους τὰἁπλοϊκὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντάς τους πὼς ἡ πίστη τους εἶναι δεισιδαιμονία καὶ τυπολατρεία, καὶ πὼς ἡ ἱερὴ παράδοση τῆςἘκκλησίας μας τὴ μποδίζει νὰ συγχρονισθῆ, δηλαδὴ νὰ γίνει σὰν τὴ Χριστιανικὴ ἀθεΐα ποὺ λέγεται Προτεσταντισμός.

Ναί. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κλέφτες κι οἱ ληστὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος πὼς ἀνεβαίνουνε ἀπ᾿ ἀλλοῦ καὶ μπαίνουνε στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων, δηλαδὴστὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ δὲν μπαίνουνε ἀπὸ τὴ θύρα, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ θέλουνε νὰ ξεγελάσουνε τὰ ἀθῶα τὰ πρόβατα ποὺζοῦνε μὲ τὴν πατροπαράδοτη εὐσέβεια καὶ ποὺ γνωρίζουνε καλὰ τὸν Χριστό, καὶ Ἐκεῖνος τὰ γνωρίζει.

Φώτιος Κόντογλου

Σημ. Μίλησα γιὰ τὶς ξένες χῶρες ποὺ σπουδάζουνε οἱ θεολόγοι μας. Αὐτοὶ οἱ λαοὶ εἶναι ἀγαθὴ γῆ καὶ καλοδεχτική, γιὰ νὰ φυτρώσει μέσα τους ὁ σπόρος τῆςἀληθινῆς πίστης. Ἀλλὰ οἱ δικοί μας ποὺ πηγαίνουνε νὰ σπουδάσουνε ἐκεῖ ἀπὸ ματαιοδοξία, ἀντὶ νὰ μεταλαμπαδεύουνε τὴν Ὀρθοδοξία σὲ κεῖνες τὶς ψυχές, ποὺτὶς ξέρανε ὁ λίβας τοῦ Προτεσταντικοῦ ὀρθολογισμοῦ, φέρνουν ἀπὸ κεῖ σὲ μᾶς, στὴ φυλὴ ποὺ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, τὸν παραμορφωμένον ἐκεῖνονΧριστιανισμό, πιθηκίζοντας τὰ ξένα κι ἀποθεώνοντάς τα, ὅπως ὁ Παυσανίας ὁ Περιηγητὴς λέγει, πὼς κάνανε οἱ Ἕλληνες τῆς παρακμῆς στὸν καιρό του:«Ἕλληνες ἐν θαύματι τιθέασι τ᾿ ἀλλότρια, ἢ τὰ οἰκεῖα».

πηγή

Τό "πνευματικό φτιασίδωμα" τῶν γυναικῶν στά ἐξομολογητήρια.

Τό "πνευματικό φτιασίδωμα" τῶν γυναικῶν 

στά ἐξομολογητήρια.

 

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός

Ἐκτός ἀπό τόν ἐξωτερικό καλλωπισμό στόν ὀποῖον κατ' ἐξοχήν ἐπιδίδεται τό γυναικεῖο φύλο γιά διάφορους λόγους: κενοδοξία, ἀνασφάλεια, φιλαυτία, πορνεία-μοιχεία, νεοταξική νοοτροπία-πλύση ἐγκεφάλου καί ἐκμετάλλευση τοῦ γυναικείου φύλου ὡς ἀντικείμενο ἠθικῆς διαφθορᾶς, ἐμπορικοῦ κέρδους, οἰκογενειακῆς διάλυσης κ.ἄ., ὑπάρχει καί ἕνα εἶδος "φτιασιδώματος" (ἀντι-)πνευματικῆς φύσεως. Δέν πρόκειται γιά τόν πνευματικό καλλωπισμό τῆς ψυχῆς πού καθαίρεται καί φροντίζει συνετά νά ἐνδυθεῖ ἐν μετανοίᾳ τίς ἀρετές, καθώς καί νά ἀρωματιστεῖ ἀπό τόν καρπό καί τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αύτός ὀ καλλωπισμός εἶναι τό καλόν καί εὐάρεστον θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλει νά εἶναι ὁ στόχος κάθε ἀγωνιζόμενου πιστοῦ χριστιανοῦ.

Πρόκειται, ἀντίθετα, γιά ἕνα εἶδος ἀντεστραμμένου "πνευματικοῦ φτιασιδώματος"  πού σκοτίζει περισσότερο τήν ψυχή, τήν ξεγυμνώνει ἀπό τήν εἰλικρινή μετάνοια, τήν βουτᾶ στήν ὑποκρισία καί στά ψέμματα καί τήν ψεκάζει μέ τήν δυσωδία τοῦ φαρισαϊσμοῦ, τῆς ὑποκρισίας καί τῆς ἰδιοτέλειας.

Τό "πνευματικό φτιασίδωμα" τῶν γυναικῶν πρίν εἰσέλθουν στό ἐξομολογητήριο, εἶναι ἡ λάβα πού ξεχύνεται ἀπό τήν ἔκρηξη παθῶν, πού ἰδιαιτέρως ταλαιπωροῦν τήν ψυχή τοῦ γυναικείου φύλου κι ὄχι τόσου τοῦ ἀντρικοῦ, κυρίως ὅπως: ζήλεια (τό κατ' ἐξοχήν σαράκι πού τρώει τά σωθικά τῶν γυναικῶν), φθόνος, μνησικακία, ἀνταγωνισμός, κάποιον ἴδιον ὄφελος κ.ἄ.

Βέβαια, δέν ἀποκλείεται νά ἐπιδίδονται στό "πνευματικό φτιασίδωμα" καί ἄντρες. Ὅμως, μᾶλλον πρόκειται περισσότερο γιά μία κακή γυναικεῖα "πρωτειά". Οἱ ἄντρες ἀπό τήν φύση τους εἶναι πιό δυνατοί σωματικά καί ψυχικά κι αὐτό ἀντανακλᾶται σέ ἕναν πιό εὐθύ χαρακτῆρα πού "πολεμᾶ" ἀνοιχτά καί μετωπικά. Οἱ γυναῖκες, ἀντίθετα, πιό ἀδύναμες σωματικά κι πιό εὐάλωτες συναισθηματικά, ἐπινοοῦν πλάγιες ὁδούς "ἐπίθεσης" "πρός ἐπιβίωσιν"...

Ἡ ἐμφανισιακή τάξη καί μετριασμένη περιποίηση, εἶναι μία κλίση πού συναντᾶται περισσότερο στίς γυναῖκες καί ἐν μέρει δικαιολογημένα καί κατά φύσιν. Συγκεκριμένα, εἶναι μία  συμπεριφορά ἀπαραίτητη γιά τήν ἕλξη τοῦ ἀντρικοῦ φύλου πρός συζυγία, δημιουργία οἰκογενείας, ἀναπαραγωγή καί τεκνογονία. Βέβαια, ἤδη ὁ Θεός ὡς Τέλειος Δημιουργός, δέν περίμενε ἀπό ἐμᾶς νά Τοῦ ὑποδείξουμε τί πρέπει νά κάνει στήν φυσιολογία τῶν ὄντων πού Αὐτός δημιούργησε, ἀλλά προνόησε ἤδη γιά ὅλα αὐτά τά ἀγαθά καί δέοντα κι ἔτσι, ἔπλασε τό γυναικεῖο φύλο ὡραιότερο ἀπό τό ἀντρικό, ὥστε νά ἐπιτυγχάνεται ἁρμονικότερα τό "αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε". Ἡ ὑπερβολή ὅμως αὐτῆς τῆς κλίσεως πού ἐξυπηρετεῖ τούς ρόλους τῶν δύο φύλων, τήν μετατρέπει  σέ ὡραιοπάθεια (παθογενή κατάσταση), τήν μεταλλάσσει σέ  παρά φύσιν  συμπεριφορά καί συγκεκριμένα σέ δόλωμα πρός τέρψιν παθῶν πού φωλιάζουν στήν ψυχή καί πού τήν βρίσκουν ὡς ἀγωγό διεξόδου πρός τό κοινωνικό περιβάλλον.

Ἔχοντας λοιπόν οἰ γυναῖκες αὐτήν τήν κλίση πρός τό ὡραῖο ἐκ φύσεως καί οὖσες πιό ἐξοικειωμένες μέ αὐτήν, πολλές φορές τήν χειρίζονται μέ τρόπο κακό, ὄχι μόνο ὡς πρός τήν ἐξωτερική τους έμφάνιση, ἀλλά καί ὡς πρός τήν "πνευματική τους ἐμφάνιση" καί μάλιστα μέσα στό ἐξομολογητήριο καί ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Πνευματικοῦ!

-Πῶς λειτουργεῖ τό "πνευματικό μέηκ-άπ" ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ μέσα στό ἐξομολογητήριο;

1. -Δέν λέγεται ἡ πᾶσα ἀλήθεια γιά γεγονότα καί πρόσωπα.
   
2. Παρουσιάζονται τά γεγονότα μέ τρόπο ὡραιοποιημένο ὑπέρ τῆς ἐξομολογουμένης καί εἰς βάρος ἄλλων προσώπων (ἄν ἐμπλέκονται).
3. Βολιδοσκοπεῖται ἡ γνώμη τοῦ Πνευματικοῦ πρῶτα καί μετά γίνεται ἐξαγόρευση κατά τό βούλεσθαι (ὅπου πνέει ὁ ἄνεμος...).
4. Ἀποκρύπτεται τελείως ἡ ἀλήθεια γιά συγκεκριμένα γεγονότα καί πρόσωπα.
5. Ἀκόμη χειρότερα, παρουσιάζονται ψευδῆ στοιχεῖα γιά γεγονότα καί πρόσωπα.
6. Γίνεται ἐντέχνως παρουσίαση καί προβολή καλῶν ἔργων καί επιτευγμάτων στόν Πνευματικό, ὄχι πρός εἰλικρινή ἔλεγχο καί ἐκζήτηση ὁδηγιῶν, ἀλλά πρός ἀπόσπασιν τῶν καλῶν του έντυπώσεων.
7. Ἐπιτηδευμένη συναισθηματική συμπεριφορά μέ κορκοδείλια δάκρυα, ψευδοταπείνωση, ὑπερπροβολή ἀδυναμίας, ὥστε νά κάμψουν τό ἀνθρώπινο (ἴσως καί τό ἀντρικό) συναίσθημα τοῦ Πνευματικοῦ.
8. Κολακεία καί ὑπερχειλίζουσα ἐκδήλωση συναισθημάτων ἀγάπης πρός τόν Πνευματικό, μέχρι νά τοῦ ἀνεβεῖ τό σάχαρο καί νά χρειαστεῖ ἐξετάσεις...
9. Ὑπερβολή στήν προθυμία γιά διακονία, ἡ ὁποία, ὅμως, δέν προκύπτει ἀπό ἔνθερμο ζῆλο καί θεῖο ἔρωτα πρός τόν Νυμφίο Χριστό, ἀλλά πρός τήν ἀπόσπαση τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦΠνευματικοῦ καί πρός αἰχμαλωσίαν τῆς ἐμπιστοσύνης του. Μέ ἄλλα λόγια, τό ὄργανο τοῦ Θεοῦ, πᾶμε νά τό κάνουμε ὄργανο τῶν χειρῶν μας καί τῆς οἰήσεώς μας.

Ἀγαπητές μου ἐν Χριστῷ ἀδελφές, τό ἐξομολογητήριο δέν εἶναι καμαρίνι, δέν εἶναι πνευματικά καλλιστεῖα πού θά ἀπονείμουν τήν κορδέλα τῆς "ὡραιοτέρας" ἐξομολογουμένης-καλύτερης πνευματικῆς θυγατέρας, ἀλλά κολυμβῆθρα βαπτίσματος. Ὁ Πνευματικός δέν εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλά τό νυστέρι Του στήν ψυχή μας. Ἡ ἐξομολόγηση δέν  εἶναι παράσταση καί ταινία "μυστηρίου", ἀλλά παράσταση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, Ἱερό Μυστήριο καί πνευματική ἐγχείριση τῆς ψυχῆς μας. Ἡ μετάνοια δέν εἶναι σενάριο, ἀλλά ἡ κλωστή πού κρέμεται ἡ σωτηρία ἤ ἡ ἀπώλειά μας. Τά λόγια μας καί ἠ συμπεριφορά μας καί ὅλη μας ἡ ἐξαγόρευση δέν εἶναι ρόλος γιά νά μᾶς χειροκροτήσουν, νά μᾶς ποῦνε "μπράβο", νά γίνουμε "οἱ διασημότητες" τῆς ἀδελφότητος καί νά μοιράζουμε αὐτόγραφα, ἀλλά γιά αὐτομεμψία καί κατάθεση τῆς ἁμαρτωλότητας καί τῆς κατάντειας μας. Τά πρόσωπα καί τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι καμβάς γιά καλλιτεχνικό "μουτζούρωμα" καί αὐτοσχεδιασμό, ἀλλά φάρμακα γιά νά τά διαχειριστοῦμε ὅσα πιό τέλεια ἐν Χριστῷ γίνεται καί πρός θεραπείαν καί ὄφελος ὅλων, μέ τήν βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ!

Ἔχουμε συναίσθηση ὅτι στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ὅτι μᾶς βλέπει σάν διάφανο τούλι κι ὅτι ἀπό τήν ἐξομολόγηση ἐξαρτᾶται ἡ ἀπόπλυση ἤ ὄχι τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ αἰωνία σωτηρία ἤ καταδίκη μας; Τί πιό τραγικό, ἀπό τό νά πηγαίνουμε γιά ἐξομολόγηση γιά νά καθαρισθοῦμε καί νά σωθοῦμε καί ἀντ' αὐτῶν νά παίρνουμε ἐπιπλέον κατάκριμα λόγῳ ὑποκρισίας, ψεύδους, "πνευματικοῦ φτιασιδώματος" κι ὅλων τῶν κακῶν παρελκομένων αὐτῶν!

Ἄν κάνουμε ὅλα τά προαναφερθέντα, μᾶλλον ρίχνουμε κάρβουνα πάνω στήν κεφαλή μας κι ἄς μπῆκε κάτω ἀπό πετραχείλι. Τό πρᾶγμα εἶναι σοβαρό!

Εἴθε, λοιπόν, νά λάβουμε σοβαρά ἀπό δῶ κι ἐμπρός τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης. Νά ὁριοθετήσουμε σωστά τό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ, τό ὁποῖο δέν εἶναι κοριτσίστικο κουκλάκι στήν ἀγκαλιά μας. Νά πάψουμε νά περιεργαζόμαστε πρόσωπα πού μᾶς "μπαίνουν στό μάτι καί μᾶς κάθονται στό λαρύγγι". Νά ταπεινωθοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε ὅτι εἴμαστε γιά τήν κόλαση. Καί μέ πᾶσα εἰλικρίνεια κι ἀνυποκρισία νά ἀξιοποιήσουμε τήν μεγίστη δωρεά τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν, καθώς καί τήν δυνατότητα πρός ἡμᾶς νά καταθέτουμε στούς Ἀχράντους πόδας Του τά ἁμαρτήματα καί τά ἐγκλήματά μας, προκειμένου νά τά διαγράψει ἀπό τό βαρύ ποινικό μας μητρῶο. Καί μόνο τότε, θά ἔχουμε κάποια ἐλπίδα εἰσόδου στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, οὗ ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

πηγή